Πορτογαλία Λισσαβώνα - Μαρόκο

[kypant17]

Πήρα την απόφαση να επισκεφτώ έναν φίλο μου ,ο οποίος είχε φύγει με πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών στη Λισαβόνα. Συνοδοιπόρος στο ταξίδι άλλος ένας φίλος. Αντί να επισκεφτούμε μόνο τι Λισαβόνα, πρότεινα να πάμε και λίγες μέρες στο Μαρόκο. Στην αρχή οι γονείς μας δεν έδωσαν και πολλή σημασία για το Μαρόκο, πιστεύοντας πως τελικά δεν θα γίνει, όσο πέρναγε όμως ο καιρός και το συνειδητοποιούσαν προβληματιζόντουσαν έντονα. Ο κύβος όμως είχε ριφθεί και το πρόγραμμα είχε βγει.

Σε λίγες μέρες πετάγαμε με προορισμό Μαδρίτη και από εκεί με τρένο για την πρωτεύουσα της Πορτογαλίας. Φτάσαμε βραδύ στη Μαδρίτη, τα μεσάνυχτα θα έφευγε το τρένο. Ένα ευρύχωρο τρένο αλλά χωρίς κουκέτες. Στραβοκοιμηθήκαμε στις θέσεις μας μέχρι το νωρίς το πρωί που φτάσαμε. Στο σπίτι συγκατοικούσε με άλλα τρία άτομα οπότε ήταν αδύνατο να μας φιλοξενήσει. Μια κουζίνα ένα σαλόνι ένα μπάνιο και τέσσερα δωμάτια , ήταν το σπίτι τους. Φτιάξαμε φραπεδάκι, που το κουβαλούσα από την Αθήνα, και προσπάθησα να συναναστραφώ με τη πορτογαλίδα, η οποία ούτε καλά αγγλικά ήξερε ούτε ήταν ωραία οπότε η επικοινωνία έμεινε στα βασικά. Αφήσαμε τα πράγματα στο hostel που βρισκόταν στο κέντρο τις νυχτερινής ζωής της πόλης και πήραμε το τρένο για μια παραλία έξω από τη πόλη. Αρκετά μεγάλη, στο τέλος της είχε βράχια και ένα κάστρο κτισμένο πάνω τους με μια τεραστία πορτογαλική σημαία να ανεμίζει. Μερικά άτομα έκαναν surf, κάποιοι άλλοι περπατούσαν στη παραλία και κάποιοι έπιναν τον καφέ τους στα παραθαλάσσια μαγαζάκια στους τελευταίους ανήκαμε και εμείς. Ήμασταν αρκετά κουρασμένοι και έτσι δεν μπήκαμε στο νερό αυτή τη φορά,. Πήραμε το δρόμο τις επιστροφής όπου περάσαμε από το πανεπιστήμιο για να φάμε στην εστία, αρκετά φτηνό φαί, τίποτα δεν θύμιζε όμως πανεπιστήμιο. Δεν υπήρχε αυτή η αίσθηση ελευθερίας που αντικρίζεις, και νιώθεις όταν μπαίνεις σε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο.
Στο hostel χωριστήκαμε σε δυο δωμάτια έξι κρεβατιών είχαν κλίσει παρέες πριν από εμάς έτσι διασπαστήκαμε. Κάνω ένα ντουζ στα κοινόχρηστα μπάνια και γύρισα στο δωμάτιο. Άλλαζα με την ησυχία μου μιας και το δωμάτιο ήταν άδειο, όχι για πολύ όμως ξαφνικά μπαίνει μέσα ένα γυναικείο τσούρμο αποτελούμενο από μια Ρωσίδα, μια Βραζιλιάνα, μια Ολλανδέζα , μια Σουηδέζα, και μια η οποία δεν μου είπε την εθνικότητα Τι κρίμα.! Όλες ήταν κάτω του μετρίου. Ήταν από ένα κοντινό πανεπιστήμιο με πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών, είχαν τρις μέρες κενό και έφυγαν. Γελούσαν με τη προφορά μου αλλά υποψιαστήκαν ότι είμαι Έλληνας καθώς είχαν και ένα καθηγητή Έλληνα τελικά η προφορά που έχει ο κάθε λαός έχει να κάνει με τι μητρική του γλώσσα. Όντως πλέον μπορώ να ξεχωρίσω εύκολα κάποιον Έλληνα που μιλά αγγλικά. Η Βραζιλιάνα με κάλεσε να δειπνίσω μαζί τους έτσι μου έκανε και ένα πρόχειρο χαρτί για να το βρω. Αυτό είναι το καλό με τα hostel μπορείς να βρεις πολύ εύκολα παρέα. Εμείς είχαμε ένα αρκετά ευέλικτο πλάνο για το βράδυ, όπου είχε καλή παρέα θα πηγαίναμε. Ξεκινήσαμε με ένα αυτοδιαχιριζόμενο μαγαζί με πολύ φτηνά ποτά, επίπλωση από πεταμένες πολυθρόνες και καρέκλες, κάτι περίεργες λάμπες φώτιζαν εδώ και εκεί, ένα παλιό pac man, και μια τηλεόραση πάντα με παράσιτα ήταν το ντεκόρ του μαγαζιού. Πολλοί τύποι έσκαγαν με χορτάρια μέσα απολύτως φυσιολογικά και το έσκαγαν. Ήπιαμε τις μπυρήτσες μας και αφού δεν υπήρχαν γκομενάκια στο προσκήνιο φύγαμε Όλη η νυχτερινή διασκέδαση βασίζετε σε αυτό το γεγονός και αυτό είναι που πληρώνεις , τι πιθανότητα να μην φύγεις μόνος. Η νυχτερινή ζωή της πόλις είναι κυρίως σε μια μικρή πλακόστρωτη περιοχή με μικρά σοκάκια και διάσπαρτα μπαράκια. Συνήθως παίρνεις τι μπίρα σου και τριγυρνάς. Πήγαμε και από το μαγαζί που μας είχαν πει τα international γκομενάκια αλλά είχαν φύγει προπολού μάλλον, δεν ξέρουν από Ελληνική νυχτερινή ζωή. Σε λίγο ξεκίνησε να βρέχει οπότε επιστρέψαμε πίσω. .

Στο πρωινό γνωρίσαμε δυο γερμανίδες στο hostel και τις πήραμε μαζί στη χθεσινή παράλια. Τα κύματα λίγο ποιο μεγάλα αυτή τη φορά στα δύο-τρία μέτρα νοικιάσαμε δυο μεγάλες σανίδες και μπήκαμε ο τρίτος έκατσε να βγάζει φωτογραφίες. Τελικά το surf είναι πολύ δύσκολο πράγμα, ως γνώστες του windsurf πιστεύαμε πως θα το βρούμε πολύ ποιο εύκολα, αλλά έχει διαφορετική τεχνική το ποιο δύσκολο πράγμα είναι να πιάσεις το κύμα, συνήθως προχωράς δυο μέτρα μέσα και το κύμα σε πάει δέκα έξω. Πολύ ξύλο, κάτι ήξερε ο άλλος που έκατσε έξω αλλά δεν γινόταν να το βάζαμε και κάτω έτσι στο τέλος που το ψιλοβρήκαμε βγήκαν και οι αναγκαίες φωτογραφίες. Μια καυτή σούπα έξω ήταν ότι έπρεπε. Μια μικρή επικοινωνία με τις γερμανίδες που ήταν στο κόσμο τους ήταν τυπική, αφού δεν έλεγαν και μια. Πήραμε το τρένο και συνεχίσαμε στο Κασκαίς κοσμοπολιτικό ψαροχώρι τις περιοχής. Κάναμε μια βόλτα στο πεζόδρομο, χαζέψαμε το μέρος, δεν κάτσαμε αυτή τη φορά στο μανολο που πριν από μερικά χρόνια μας είχε πιάσει το γκολο, αλλά γνώστες πια φάγαμε σε fast food και γυρίσαμε εξουθενωμένοι πια πίσω.

Κυριακή βράδυ πήγαμε σε ένα πάρτι που έκανε ένας Ιταλός στο σπίτι του. Λιγοστό ουίσκι με πολύ κόκα κόλα σε ένα μπουκάλι, διάφορος κόσμος χόρτο πολύ, κάναν. Γνώρισα και ένα Τούρκο ο οποίος είχε τατου στο χέρι του σε δυο γλώσσες πως είναι αλλεργικός σε όλα τα φάρμακα. Αρκετά συζητήσιμος, τελικά οι Έλληνες στο εξωτερικό ταιριάζουν αρκετά με Τούρκους έχουμε πολλές ομοιότητες τόσα χρόνια αλληλοεπηρεασμός κάτι άφησε. Αργότερα βγήκαμε έξω πήγαμε σε ένα τέρμα παρακμιακό καταγωγη με εναλλακτικά γκομενακια και μπόλικη σαγκριά ξανθιά και κόκκινη. Τελικά όμως καταλήξαμε στα κλασικά πλέον στέκια όπου γνωριστήκαμε και με δυο Έλληνιδες από Θεσσαλονίκη αράξαμε σε ένα παγκάκι με θέα τη πόλη, κάποιοι άλλοι είχαν φέρει και ποτά οπότε γινόταν εκεί η φάση. Ένας ισπανός φλωρακος είχε μεθύσει τέρμα ,ένας σουηδός μου κάνει all womans in four are the same, και κάπως έτσι κύλησε η κατάσταση εγώ δεν ήθελα να την πέσω σε Ελληνίδες, όταν είσαι έξω κοιτάς για αλλά πράγματα. Στη συνέχεια αφού φύγαμε από εκεί βρήκαμε άλλες δυο ελληνίδες οι οποίες μας πήγαν για σφηνάκια καλασνικοφ μια μίξη από διάφορα ποτά. Τριγυρίσαμε λίγο ακόμα και καταλήξαμε από κατουρημένα δρομάκια στο hostel.

Το πρόγραμμα είχε μια παράλια από την άλλη μεριά τις Λισαβόνας. Έτσι και έγινε τελικά αφού βρήκαμε το κατάλληλο λεωφορείο πήγαμε. Άλλο ένα καλοκαιρινό τουριστικό θέρετρο με αρκετές εγκαταστάσεις για surf, κύμα στα δυο-τρία μέτρα αρκετά καλό για αρχάριους μας μάγεψε και να μαστέ, φοράμε τα μαγιό, νοικιάζουμε τρεις σανίδες ωτοασπίδα στο αυτί και μέσα στο νερό. Η κατάσταση μια από τα ίδια αν και είχαν βελτιωθεί οι ικανότητες μας, τρία κορίτσια μας χάζευαν και τραβούσαν βίντεο πήγαμε να μιλήσουμε αλλά γνώριζαν μόνο πορτογαλικά οπότε καμία ελπίδα. Ένας hostis καβάλαγε τα κύματα χωρίς στολή και με σχετική άνεση οπότε αργότερα χαζεύαμε αυτόν. Στην επιστροφή προς τα πίσω βρήκαμε ένα μαγαζί που πουλούσε ένα παραδοσιακό σάντουιτς με ζυμωτό ψωμί και κάτι σαν μπέικον. Πολύ καλό και οικονομικό. Αυτή τη φορά ήμασταν πολύ κουρασμένοι για να βγούμε έξω έτσι και κανονίσαμε ένα international πόκερ μεταξύ άλλων τον Τούρκο και μια πολωνέζα, ωραίο κομμάτι. Την επομένη μέρα θα φεύγαμε για tarifa το λεωφορείο θα έφευγε αργά το βράδυ έτσι είχαμε κάποιες τελευταίες ώρες για να περπατήσουμε τι πόλη

 

• 1
• 2
• 3

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 3

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[North66]

Να σε διαβάζουν οι νέοι και να μαθαίνουν οι παλιοί που έχουν φαγωθεί με τα εράσμους στην Πορτογαλία και κανείς δεν πάει Πολωνία.

 

[kypant17]

Φτάνωντας στο Μαρόκο

Το βράδυ βρεθήκαμε στο σταθμό δίπλα από κάτι σκουπίδια να περιμένουμε το λεωφορείο, το οποίο δεν άργησε να έρθει, να πας πάει στο Algeciras. Τέσσερις θα έφτανε Σεβίλλη όπου στις πέντε θα περνάμε το άλλο για ταρίφα. Μετά από καμιά πενηντάρια βόλτες στο σταθμό μπήκαμε στο λεωφορείο. Τόσο κρύο μέσα σε λεωφορείο δεν είχα ξανανιώσει άπλωνα τι πετσέτα στα πόδια μου για να μην κρυώνω αλλά μάταια. Το ωραίο στην υπόθεση είναι πως όταν μπαίνεις μέσα στο λεωφορείο για κάπου δεν είσαι και εντελώς σίγουρος πως πάει εκεί που θέλεις. Οπότε έχει ένα σασπένς. Τελικά τα καταφέραμε και φτάσαμε Algeciras όπου μετά πήραμε το τοπικό λεωφορείο για ταρίφα, τον παράδεισο των windsurfer στην Ισπανία. Διπλά από το γιβραταλ το μέρος έχει πάντα αέρα και πολλά club windsurfing. Βρήκαμε στα γρήγορα ένα ξενοδοχείο και κατευθυνθήκαμε προς τη παράλια έκτασης 10κμ με ταξί. Σταματήσαμε στο πρώτο surf κλαμπ το οποίο βρισκόταν σε μια ωραία τοποθεσία πάνω από τα βράχια, είχε και ξενώνα αλλά σε αυτό το σημείο δεν είχε αρκετό αέρα, έτσι συνεχίσαμε με τα πόδια πλέον για το τέλος τις παραλίας. Το κόστος τις ενοικίασης ακριβό., η ολονύκτια διαδρομή μας είχε κουράσει αρκετά αλλά τίποτα δεν θα μας εμπόδιζε από το να πάρουμε τα σανίδια και να καβαλήσουμε το κύμα. Η αίσθηση που σου δίνει το σερφ είναι άκρος εθιστική. Είναι ένα δύσκολο χόμπι, αρκετά κουραστικό και θέλει αρκετό χρόνο μέχρι να σε ανταμείψει, για αυτό μόνο, αυτοί που το θέλουν πραγματικά απολαμβάνουν τη μεγίστη δόση αδρεναλίνης που μπορεί να σου δώσει. Η οποία από μονή της αποτελεί αίτια ταξιδίου. Έτσι πολεμήσαμε και εμείς με τα κύματα και τα ρεύματα τις περιοχής, στη μύτη τις σανιδάς το Μαρόκο. Τελικά όσο και να απομακρυνθήκαμε από τις ακτές τις Ευρώπης καταφέραμε να γυρίσουμε και πίσω. Με ταξί γυρίσαμε στο κέντρο τις πόλης όπου φάγαμε ότι βρήκαμε και πέσαμε για ύπνο από τις οχτώ το βράδυ. Αυτή η μαστούρα κούρασης από το σερφ είναι πολύ ωραία.

Την άλλη μέρα το πρωί πήγαμε να πάρουμε και τα απαραίτητα αναμνηστικά. Εγώ λάτρης τον βραχιολιών πήρα ένα και ζήτησα από τη 16χρονι μάλλον? Που βοηθούσε στο μαγαζί να μου το φορέσει. Μετά από μια τυχαία παράκαμψη μέσα από το φρούριο της πόλης φτάσαμε στο λιμάνι. Η ελληνική σημαία σε ένα καράβι τις γραμμής μας τράβηξε απροσδόκητα το ενδιαφέρων. Τελικά σε μια ώρα θα ήμασταν σε καινούργια ήπειρο. Τη μαύρη ήπειρο. Με το που πάταγες το πόδι σου στο λιμάνι καταλάβαινες πως κάτι έχει αλλάξει. Το κλίμα, ο καιρός οι άνθρωποι, πως μια τόσο μικρή απόσταση διαφοροποιεί τόσο τις περιοχές. Ένας μαροκινός ο οποίος έλεγε πως είναι υπεύθυνος τουρισμού μας πληροφόρησε πως ο σταθμός των τρένων, που σκεφτόμουνα να χρησιμοποιήσουμε είναι καμιά ώρα μακριά. Ευτυχώς υπήρχαν λεωφορεία αρκετά κοντά. Το συναίσθημα αφήξεις στην Αφρική ήταν παρόμοιο με αυτό τη πρώτη φορά στη Ανκόνα, όσο προετοιμασμένος και να θέλεις να είσαι τη πρώτη φορά τυχαίνουν απρόοπτα. Τα λεωφορεία τελικά στο Μαρόκο λειτουργούν αρκετά καλά και σε λίγες ώρες είχε δρομολόγιο για Καζαμπλάνκα. Ένα γκρουπ μαζικών τουριστών είχε πάρει αυτόματα σαν πατίνια και διέσχιζε την αγορά. Μα ποσό πρόκληση και πόση αλλοτρίωση πια που δεν μπορούμε να περπατήσουμε και λίγο. Κάτσαμε σε ένα μαγαζάκι κοντά στο λιμάνι να φάμε κους κους και μια κοπέλα μαροκινή μάλλον που είχαμε συναντήσει και στο καράβι έκατσε διπλά μας. Την γνωρίσαμε αργότερα καθώς θα έπαιρνε και το ίδιο λεωφορείο με εμάς, αλλά χωρίς ιδιαίτερη συνέχεια καθώς ήταν αρραβωνιασμένη και θα πήγαινε να συνάντηση τον άντρα της στη Καζαμπλάνκα.

Η Καζαμπλάνκα ιδρύθηκε το 1515 από τους Πορτογάλους στη θέση της άλλοτε ακμάζουσας πόλης Αΰφα .Φτάσαμε στη πόλη, βραδάκι βρήκαμε ένα φτηνό ξενοδοχείο κοντά στο σταθμό περπατήσαμε για τη παλιά Μεδίνα. Μεδίνα στις αραβικές πόλης είναι η παλιά πόλη που βρίσκετε η αγορά, στενά σοκάκια και στοές μέρος αυτής. Φτάσαμε την ώρα που έκλινε η αγορά και το σκοτάδι είχε πυκνώσει ένας τύπος μας πείρε από πίσω προσφέροντας μας χασίς αρχίσαμε να προχωράμε όλο και ποιο γρήγορα, ασυναίσθητα όμως μπαίναμε και ποιο βαθιά στην Μεδίνα. Η οσμή και από πεθαμένα ζώα, απομεινάρια του παζαριού έκαναν την ατμόσφαιρα ποιο αποκρουστική. Και έτσι τελικά πήραμε γρήγορα το δρόμο της επιστροφής καθώς δεν ήταν κατάλληλη στιγμή να ανακαλύψουμε τα μυστικά της Μεδίνας. Στο δρόμο προς την έξοδο μάλιστα βρήκαμε και ένα αστυνομικό τμήμα όπου αράξαμε για λίγο. Σίγουρα η χειρότερη ώρα για να επισκεφτείς την αγορά, στο κλείσιμο τις. Ήταν η μοναδική φορά που αισθανθήκαμε κάποιο φόβο και ήταν καθαρά δικό μας φταίξιμο. Αργότερα είχαμε μάθει να μεταχειριζόμαστε πολύ ποιο άνετα τον κάθε λογής που σου την έπεφτε στο δρόμο ζητώντας σου κάτι. Παίρνοντας μια όχι άσχημη αλλά περίεργη εικόνα για το Μαρόκο μπήκαμε σε ένα μίνι ταξί που μας πήγε στα τουριστικά μέρη. Ένας διαφορετικός αέρας στη παραλιακή ποιο κοσμοπολίτικου κλίματος ακριβά τεράστια μαγαζιά τα οποία είχαν μπαζώσει όλοι τη παράλια και αντα αυτού δημιουργήσει πισίνες κάλυπταν την περιοχή. Τελικά κάτι το οποίο δεν έχουμε συνειδητοποιήσει όσοι ζουν σε κλειστές θάλασσες είναι ότι ο ωκεανός φυσά δεν φυσά έχει κύμα και μάλιστα μεγάλο, που δυσκολεύει πολύ την έννοια του μπάνιου που έχουμε συνηθίσει εμείς. Τα περισσότερα μαγαζιά βεβαία ήταν άδεια έμοιαζαν με χουντικές κατασκευές χοντροκομμένες χωρίς να δένουν με το περιβάλλον. Κάτσαμε σε ένα από αυτά αλλά, απαγορεύετε το αλκοόλ οπότε οι επιλογές μειωμένες, ευτυχώς είχαν ένα πάρα πολύ ωραίο τσάι από φρέσκια μέντα που πίναμε σε όλη τη διάρκεια της παραμονής μας.

Το επόμενο πρωί κλίσαμε προσωπικό οδηγό με ταξί, και αγγλόφωνο ξεναγό από το τοπικό κρατικό τουριστικό γραφείο. Πήγαμε στα κύρια σημεία της πόλης ένα νησάκι λίγο ποιο έξω, ένας καθεδρικός ναός, και το ποιο γνωστό ίσως ο μουσουλμανικός μιναρές με το μεγαλύτερο τέμενος σε όλο το μουσουλμανικό κόσμο. Κάναμε και μια ξενάγηση μέσα στο ναό. Υποχρεωθήκαμε να βγάλουμε τα παπούτσια και να τα κρατάμε στο χέρι. Το ποιο εντυπωσιακό στοιχείο ήταν πως το ταβάνι ανήγε, από κάτω είχε δημόσια λουτρά που ανήγαν συγκεκριμένες ώρες. Δεν είναι τυχαίο που είναι βασικό συστατικό της θρησκείας του Ισλάμ τα λουτρά, καθώς στα παλαιοτέρα χρόνια υπέφεραν πολύ από αρρώστιες, αντίστοιχο παράδειγμα είναι και η απαγόρευση του χοίρινου. Κατά τη διάρκεια της ξενάγησης που τράβηξε τη προσοχή μια κοπέλα που με πολύ σθένος τράβαγε φωτογραφίες, για αυτό και εγώ την αποθανάτισα επί το έργο της. Φάγαμε κοτόπουλο σε ένα τοπικό μαγαζί πάνω στο πεζοδρόμιο τίποτα δεν μας είχε πειράξει μέχρι στιγμής.

Το βράδυ ψάχνοντας για συνάλλαγμα ρώτησα ένα ντόπιο, καθώς πρέπει βέβαια, που έβγαινε από τη τράπεζα. Με το που πλησίασα προς το μέρος του, έκανε πίσω, φοβήθηκε, η αλήθεια ήταν πως είχα εγκλιματιστεί πλήρως με τους ντόπιους, κυκλοφορούσα με τρύπια σαγιονάρα, βαμβακερό παντελόνι, και πουκαμίσα με τίποτα δεν θύμιζα δυτικό. Γούσταρα. Η εγκληματικότητα δεν είναι ιδίωμα του ανθρώπου, είναι απόρια της εξαθλιώσεις και των τεράστιων διαφόρων στο βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων. Αυτός είναι και ο λόγος που μπορείς να είσαι σε όλες τις χώρες ασφαλής αρκεί να μην προκαλείς. Τελικά δεν ήξερε. Πήγαμε μερικές φορές πάνω κάτω το πεζόδρομο που είχε αρκετό ντόπιο κόσμο. Ήπιαμε τους φρέσκους χυμούς πορτοκαλί με υποδιαιρέσεις του εύρο και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Το επόμενο πρωί θα περνάμε το λεωφορείο για essauira. Το μόνο που ξέραμε για αυτό το μέρος ήταν πως ήταν καλό μέρος για windsurf.

 

[kypant17]

Τελικάδεν είχαν άδικο ήταν ένα πάρα πολύ ωραίο γραφικό ψαροχωρι με μια τεράστια παράλια, μεγάλα κύματα και καφέ νερά. Συνεπιβάτης στο λεωφορείο η κοπέλα που φωτογράφιζε στη Καζαμπλάνκα το τέμενος. Κατά τη διάρκεια του δρομολόγιου το λεωφορείο πέρναγε μέσα από χωριά ανεπηρέαστα από τη δύση η τον τουρισμό, γάιδαροι, κάρα , παιδιά που έπαιζαν κυριαρχούσαν στο δρόμο του χωρίου. Σε μια στάση γνωρίσαμε και την κοπέλα, βέβαια ενώ και οι τρεις είχαμε προσπαθήσει να την μαγνητίσουμε με το βλέμμα, δεν μας έδειχνε καθόλου σημασία, ένα Hey you έλυσε τα πράγματα, ήπιαμε το τσάι και γνωριστήκαμε. Κατά την άφιξη στην essauira μας την έπεσαν δυο παλικάρια για διαμονή, κανένα πρόβλημα τους ακολουθήσαμε και προτείναμε στην κοπέλα να μείνει μαζί μας, η οποία δεν είχε κανένα πρόβλημα, μάλιστα το έβρισκε και πολύ καλή ιδέα.


Αρκετοί νέοι προσπαθούν να βοηθήσουν τουρίστες στην εύρεση καταλυμάτων η οποιασδήποτε άλλης βοήθειας προσμένοντας βέβαια σε ένα φιλοδώρημα, το οποίο βέβαια το δίνεις και με μεγάλη ευχαρίστηση. Τελικά βρήκαμε ένα σπίτι μιας ντόπιας. Αυτή έμενε κάτω και μας έδωσε ένα αρκετά ωραίο χώρο πάνω. Με ένα μικρό σαλόνι, κουζίνα μπάνιο και δυο δωμάτια τελικά έμεινα στο ίδιο δωμάτιο με τη κοπέλα καθώς είχε μονά κρεβάτια και είχα πυρετό εκείνη τι στιγμή, οπότε δεν γινόταν αλλιώς. Τελικά αποφασίστηκε βόλτα στη παράλια που θα ακολούθαγε και το καινούργιο μέλος προφανώς δεν μπορούσα να μην ακολουθήσω. Βρήκαμε τα surfclub οπότε ο ένας αποφάσισε να νοικιάσει εξοπλισμό και οι άλλοι στις ξαπλώστρες, εγώ ήμουν στις ξαπλώστρες. Πήρα ένα φρεσκοστιμενο χυμό ανανά και απολάμβανα το τοπίο της ερήμου που ενωνόταν με τον ωκεανό, τη γυναίκα δίπλα μου και τον καυτό ήλιο. Ήταν ευκαιρία να τη γνωρίσω , Αυστραλέζα 28 χρονών είχε πάρει άδεια ένα μήνα και ήρθε μόνη της Μαρόκο. Συνεχίζοντας για μεσημεριανό φαγητό καταλήγουμε σε ένα παραδοσιακό χώρο με ωραία παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Εκεί η τύπισσα βγάζει από τη τσάντα της μια ένεση και την κοπανάει στη κοιλιά της. Ήταν διαβητική, και πριν από κάθε γεύμα έπαιρνε ινσουλίνη. Είχε και εκ γενετής αλλεργία στο άμυλο και σε κάτι άλλες παρόμοιες τροφές σιν του ότι σε ένα ταξίδι της στη Νέα Γουινέα ένα παράσιτο την είχε προσβάλει και δεν μπορούσε να φάει και κάτι ακόμα τροφές. Γεγονότα που γεννιέσαι με αυτά, εκτός από το παράσιτο, αλλά πραγματικά δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτά εκτός του ότι να τα αποδεχτείς και να συνεχίσεις να έχεις μια φυσιολογική ζωή. Η ζωή δεν είναι δίκαια για όλους. Τι φταίει το παΐδι που γεννιέται αναιμικό, με δυσπλασία η νοητικά καθυστερημένο το τίμημα της εξέλιξης. Κατά την παραγγελία της έδωσε σαφής οδηγίες για το είδος της τροφής, αλλά μας λέει άμα γίνει κανά λάθος και αρχίσω τις συσπάσεις κάντε μου την ένεση. Εκεί ίσως εγκιτε και το γεγονός ότι η κοπέλα έχει γυρίσει το μισό κόσμο.


Γεννήθηκε στην Αυστραλία, πέρασε μέρος της ζωής της στη Ταιβάν και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Μετά με μια φίλη της και δυο αεροπλάνα γύρισε την λατινική Αμερική σιν την κουβά. Κατάλαβα πως ήταν ένας πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος και προσπάθησα να πάρω ότι μπορώ από εκείνη. Ένα γεγονός που φοβίζει πολύ τον κόσμο είναι οι κίνδυνοι που μπορείς να αντιμετωπίσεις σε ένα ταξίδι, φανταστείτε δυο κορίτσια 25-26χρονων εννέα μήνες μόνες τους στη λατινική Αμερική. Έτσι τη ρωτάω ποια στιγμή στη ζωή σου φοβήθηκες περισσότερο, και μου λέει μια περίοδο δούλευα υπάλληλος σε ένα video club απέναντι από το σπίτι μου, ένας τύπος μου βάζει ένα μπιστόλι στο κρόταφο και μου ζητεί όλα τα λεφτά. Στη πορεία προς το σπίτι πέφτει στο μάτι μου μια πίπα από μαλακό σίδερο σκαλιστή η οποία δεν ήταν δυνατό να μου ξεφύγει μακριά με πολύ μικρή υποδοχή για καπνό. Πήγα να παζαρέψω μια πραγματικά χαμηλή τιμή, ο γέρος που ήταν στο μαγαζί προσβεβλημένος μου λέει τι με πέρασες, άμα δεν θες, μην την πάρεις. Ντράπηκα, χωρίς δεύτερη σκέψη του έδωσα τα χρήματα και έφυγα. Κοιμηθήκαμε νωρίς με σκοπό να βγούμε το βράδυ κάτι που τελικά δεν έγινε καθώς δεν ξυπνήσαμε ποτέ, παρά μόνο την επόμενη μέρα νωρίς το πρωί, πήγαμε μια βόλτα στη παραλία που αυτή τη φορά δεν είχε παλίρροια, η παραλία είχε τραβηχτεί αρκετά μετρά προς τα έξω. Νοίκιασα και εγώ αυτή τη φορά εξοπλισμό για μια ώρα αλλά η έλλειψη αέρα και τα μεγάλα κύματα στην αρχή με εμπόδισαν. Είχαμε ακούσει διάφορα για τη κουζίνα του Μαρόκου έτσι είχαμε πάρει και κονσέρβες μαζί, λάθος το φαγητό στο Μαρόκο ήταν πολύ καλό και φτηνό, αλλά αφού τις είχαμε πάρει είπαμε να τις φάμε. Το βραδάκι συναντήσαμε και την κοπέλα, πήγαμε σε ένα πολύ ωραίο μαγαζί στο κάστρο της esauira με ζωντανή μουσική και αλκοόλ. Το μόνο μαγαζί που συναντήσαμε αλκοόλ και αυτό βεβαία σερβιριζόταν μόνο στους τουρίστες. Κάτσαμε έξω στο μπαλκόνι με θέα τον ωκεανό, τα κύματα έσκαγαν στα βράχια, μοναδικό μέρος κρίμα που δεν το είχαμε ανακαλύψει νωρίτερα. Η παρέα της κοπέλας έκανε ακόμα ποιο ευχάριστη τη βραδιά, δεν ξέρω γιατί αλλά η παρουσία έστω μιας γυναίκας στη παρέα διαφοροποιεί τη κατάσταση . Ίσως και το γεγονός ότι σε ένα μακρινό ταξίδι γνωρίσαμε μια κοπέλα η οποία δέχτηκε να μοιραστεί και το δωμάτιο της μαζί μας, εκτόξευε την αυτοπεποίθηση μας στα ύψη.



Την επόμενη μέρα θα φεύγαμε και οι τέσσερις για το τουριστικό κέντρο της χώρας το Marakesh στο σταθμό των λεωφορείων η κλασική εταιρία που περνάμε θα έφευγε σε τρεις ώρες οπότε η κοπέλα ήθελε να φύγει με ένα τοπικό που συνήθως δεν έπαιρνε τουρίστες. Εμείς δεν πολύ ψηνόμασταν αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να το έπαιρνε η κοπέλα και να φοβόμασταν εμείς. Το χειρότερο λεωφορείο που έχω μπει ποτέ μου. Τη μηχανή την είχε μπροστά, από τον πατέρα μου είχα ακούσει για κάτι τέτοια λεωφορεία, τα καθίσματα σκισμένα, βρώμαγε κατσικίλα, και παντού μάκα. Αλλά πολύ μου άρεσε, ποτέ θα μου ξαναδινόταν τέτοια ευκαιρία?. Το λεωφορείο ξεκίνησε σχεδόν άδειο, έκανε καμιά ώρα παράκαμψη από ένα χωματόδρομο περνώντας από διάφορα μικρά χωριά και σταδιακά γέμιζε, έπαιρνε κόσμο σε όλη τη διάρκεια, ένας τύπος έκλινε τη πόρτα από έξω με ένα λοστό και μετά έτρεχε για να ξαναμπεί από μπροστά στο λεωφορείο. Δεν θα ξεχάσω ένα γέρο ο οποίος ουσιαστικά σύρθηκε για να ανέβει, γεμάτος κάτουρα έκατσε παραδίπλα μου. Ενώ το λεωφορείο είχε γεμίσει και μερικά παιδιά κάθονταν δύο σε μια θέση κάνεις δεν έκατσε δίπλα μου. Η αλήθεια είναι πως είχα απλωθεί τέρμα και κατέβαζα καντήλια σε όλη τη διάρκεια γιατί είχα κάτσει στη ρόδα και μετακινούμουν κατά τον κάθετο άξονα περί τους σαράντα πόντους με συχνότητα 2sec. Τελικά μετά από κανά τρίωρο φτάσαμε η θερμοκρασία είχε ανέβει κατά δέκα βαθμούς αισθητή διάφορα καθώς η πόλη βρίσκετε αρκετά μακρία από τον ωκεανό.



Πήραμε ένα ταξί βαν, και πήγαμε στο κέντρο τις πόλης. Η αυστραλέζα είχε κλίσει σε ένα hostel για 20 ε τι βραδιά. Ανέλαβαν κάτι πιτσιρίκια ηλικίας 9-10 να μας το βρουν, προφανώς ανέμεναν στο φιλοδώρημα, το οποίο πήραν κ όλας. Πολλά παλιά σπίτια τα είχαν πάρει ευρωπαίοι και τα είχαν ανακαινίσει δημιουργώντας υπέροχους ξενώνες αλλά σχετικά ακριβούς. Εμείς βρήκαμε ένα ξενοδοχείο στη κεντρική πλατεία της πόλης. Ο receptionist μας είπε σας έχω ένα πολύ καλό δωμάτιο 15 ε το βράδυ, του λέω δεν έχεις κανά χειρότερο? Ψάχτηκε για λίγο και τελικά βρήκε. Ένα δωμάτιο με διπλό κρεβάτι τουαλέτα και ένα άλλο δωμάτιο μονό κρεβάτι χωρίς τουαλέτα. Το αντίτιμο ήταν 8 ε το άτομο, χωρίς δεύτερη σκέψη το κλίσαμε και βγήκαμε για μια πρώτη γνωριμία με τη πόλη. Φάγαμε σε ένα υπαίθριο μαγαζί, η τοπική κουζίνα χαρακτηρίζετε από ποικίλα μπαχαρικά με ποιο χαρακτηριστικό το κύμινο, εκτός από το κους κους που είναι αρκετά διαδεδομένο στις αραβικές χώρες, έχουν και μια πήλινη κατσαρόλα που ψήνουν αρνάκι με λαχανικά, πολύ εύγεστο, αλλά λίγο για τις δικές μου δοσολογίες. Καθώς τρώγαμε πέρασε και ένας επαίτης σε εξαθλιωμένη κατάσταση, ένας σερβιτόρος πήγε γρήγορα και του έδωσε κάτι να φάει για να φύγει. Είναι μια τακτική που τελικά έκαναν όλα τα μαγαζιά, για να μην τρομάζει ο κόσμος, τους έδιναν μια μερίδα και τους έδιωχναν. Μη λύνοντας βέβαια το πρόβλημα απλά διαιωνίζοντας το. Περπατήσαμε στα μπαζαρια τις πόλης, τα προϊόντα προς πώληση είναι παντού σχεδόν τα ίδια, αλλά πάντα κοιτάζεις μήπως πετίχεις κάτι το ενδιαφέρων. Την ημέρα στο κέντρο της παλιάς πόλης έχει μια τεράστια πλατεία, που κάθε βράδυ γεμίζει καντίνες με φαγητό, κάθε βράδυ στήνουν και κάθε πρωί μαζεύουν. Η πλατεία γεμίζει από ένα σύννεφο τσίκνας που μυρίζει υπέροχα και διαχέετε στον αέρα. Εκείνο το βράδυ επιλέξαμε ένα μαγαζί στη ταράτσα ενός κτιρίου που είχε πολύ ωραία θέα όλη την πόλη, πήραμε τι άλλο ένα τσάι και μεθύσαμε από τα αρώματα της πόλης.


Το επόμενο πρωινό περπατήσαμε αρκετά, βγήκαμε από το κέντρο και φτάσαμε σε ένα κήπο, με ασύρματη σύνδεση ιντερνέτ παντού, προχωρημένα πράγματα. Οι δρόμοι πολύ καλοί και μεγάλοι, δεν θα φανταζόσουν ότι είσαι σε αφρικάνικο έδαφος. Η αλήθεια είναι πως το Μαρακές είναι και το καμάρι του Μαρόκου, οπότε το προσέχουν ειδικότερος. Το μεσημέρι πιτύχαμε την αυστραλεζα η οποία είχε τσεκάρει τα καλά σημεία και θα πήγαινε, δεν είχαμε τίποτα να χάσουμε οπότε ακολουθήσαμε. Πήγαμε σε ένα χώρο ο οποίος δεν θυμάμαι τι ήταν αλλά είχε περίεργη αρχιτεκτονική και ωραίους κήπους. Η αραβική τεχνοτροπία χτισίματος από μόνη της είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον. Συνεχίσαμε σε κάτι τάφους, με ωραία στολίδια από πάνω, αυτό που κάνουν τους τάφους τουριστική ατραξιόν ποτέ δεν το κατάλαβα, καλά έκανε ο τσεικς χαν και είχε διατάξει να σκοτώσουν αυτούς που τον έθαψαν και μετά άλλοι, να τους σκοτώσουν έτσι ώστε να χαθούν τα ίχνη του τάφου και κανένας να μην τον ατιμάσει. Είχε μια αρκετά μεγάλη ουρά και έτσι ρώτησα την κοπέλα τη πιστεύει για τι θρησκεία, χωρίς αναστολές με ετοιμότητα μου λέει δεν πιστεύω σε κανένα θεό. Ήταν η πρώτη φορά που άνθρωπος μου απάντησε έτσι. Σπάνια βλέπεις ανθρώπους τελείως απελευθερωμένους με αυτό το θέμα συνήθως πιστεύουν πως υπάρχει κάτι ανώτερο και ας μη λέγετε χριστός , Μωάμεθ η βούδας. Συνέχισα ρωτώντας την, και ποιο το νόημα του να κάνεις τόσα ταξίδια, κάποια στιγμή θα τελειώσουν τα μέρη, τι θα κάνεις? Η τύπισσα πάλι αποστομωτικά μου απάντησε θα πάω στην Αλάσκα να πεθάνω από το κρύο. Η απάντηση της πρόδιδε ότι το είχε ξανασκεφτεί. Είναι σπουδαίο που οι άνθρωποι από όλο το κόσμο έχουν τις ίδιες ανησυχίες και ερωτήματα. Το βραδάκι κάναμε μια βόλτα στη πλατεία, κόσμος περιφερόταν πολύ άραζαν γύρο από ένα τύπο που έλεγε ιστορίες η έκανε κανά κόλπο, στα παλιότερα χρόνια θα χαρακτηρίζονταν σαν διασκεδαστές ή παραμυθάδες. Ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει-ψυχαγωγηθεί και χωρίς τηλεόραση, μάλιστα αυτό έκανε ποιο πριν, με πολύ ποιο δημιουργικό και κοινωνικό τρόπο. Προσπάθησα να πιάσω και ένα μπουκάλι κοκακολας χρησιμοποιώντας ένα καλάμι με ένα μικρό κουλούρι στην άκρη του σπάγκου. Τελικά δεν τα κατάφερα. Δεν φάνηκα αρκετά ικανός στην γυναίκια παρέα έτσι ώστε να ισχυροποιήσω τη θέση μου και να τεκνοποιήσω μαζί της.


Το επόμενο πρωί θα φεύγαμε για Ραμπάτ αποχαιρετήσαμε τη Jacqueline και δώσαμε αόριστες υποσχέσεις ανταμώσεις. Νωρίς το πρωί πήγαμε στο σταθμό όπου πήραμε το λεωφορείο για τη πρωτεύσασα του Μαρόκου. Αν και πρωτεύσασα η Ραμπάτ δεν έχει τίποτα να δήξει είναι μια άκρως μη τουριστική πόλη. Γιατί όμως είναι πρωτεύουσα, γιατί απλούστατα όπως μου απάντησε ένας ντόπιος εδώ μένει ο βασιλιάς. Βρήκαμε ξενοδοχείο σε ένα κεντρικό σημείο ο ρεσεποιονιστ ήταν χάμω πάνω σε ένα χαλάκι και προσευχόταν περιμέναμε κανά πεντάλεπτο να τελειώσει τη προσευχή και ζητήσαμε ένα δωμάτιο. Τεσερησημηση ευρώ το άτομο. Πραγματικά το ποιο φτηνό ξενοδοχείο που έχω μείνει, βέβαια και το χειρότερο ο νιπτήρας μπροστά από το κρεβάτι και μια χέστρα που δεν με χόραγε. Τα μπάνια κοινόχρηστα. Τελικά το ξενοδοχείο απευθυνόταν κυρίως σε ντόπιους πρωτόγνωρη άρα και ωραία κατάσταση, ένα βράδυ θα μέναμε ούτος η άλλος. Κάναμε μια βόλτα στη Μεδίνα και φάγαμε από ένα τύπο στο δρόμο, ψωμί με κύμα και αυγό ομελέτα, σαράντα λεπτά το ένα. Πήραμε και μια κόκκαλα για να είμαστε σίγουροι και συνεχίσαμε τη περιπλάνηση στα στενά σοκάκια όπου καταλήξαμε σε ένα νεκροταφείο. Ένας τύπος κάτι μας είπε οπότε φύγαμε γρήγορα. Αράξαμε για ένα καφεδάκι σε ένα τοπικό καφενείο όπου ο φίλος έκανε το λάθος και ήπιε μια γουλιά από το ποτήρι νερό που φας έφεραν. Αυτό ήταν, πέρασε όλο το βράδυ στη χεστρα.



Την επόμενη μέρα ξεκίναγε ουσιαστικά το μακρή ταξίδι της επιστροφής, πήραμε το λεωφορείο και πήγαμε Φες, δεν είχαμε μέρα για διανυκτέρευση έτσι κάναμε μια ολοήμερη βόλτα με τα σακίδια μας στη πλάτη. Ένα γεγονός που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν που κάτσαμε σε ένα μαγαζί και παίρνει ένας γέρος και μας έβριζε διότι απλούστατα είμαστε δυτικοί και εμείς φταίμε για τα δεινά που παίρνει η χώρα του. Ο καταστηματάρχης βγήκε γρήγορα έξω και τον απομάκρυνε αποκαλώντας τον τρελό. Αισθάνθηκα πολύ άσχημα εκείνη τη στιγμή. Στη βόλτα μας στη Μεδίνα της Φες βοηθηθήκαμε από ένα πιτσιρίκα το πολύ 6-7 ετών ο οποίος μίλαγε πολύ καλά αγγλικά, μας είχε πάρει και στο κατόπι ο αδελφός του που ήταν λίγο ποιο μεγάλος αλλά δεν μίλαγε. Ο πιτσιρικάς ήταν πολύ αξιαγάπητος και πρόθυμος να μας βοηθήσει, στο τέλος πήγα να του δώσω ότι ψιλά είχα και αρνήθηκε ευγενικά λέγοντας πως δεν το έκανε για τα λεφτά, τελικά επέμεινα και τα πείρε, με ευχαρίστησε και προχώρησε. Με το που είδε ο αδελφός του ποσά του έδωσα όρχησε να βρίζει και έδειχνε πολύ τσαντισμένος με το ποσό που έδωσα. Τι βιώματα έχουν αλλάξει τόσο πολύ τα δυο αδέλφια. Ένα είναι σίγουρο ο χαραχτήρας του παιδιού διαμορφώνετε σε πολύ μικρή ηλικία. Αυτά μου έμειναν από τη Φες, κάπου είχε και βυρσοδεψία αλλά δεν τα βρήκαμε τα μεσάνυχτα θα παίρναμε το λεωφορείο για το τανγκερι. Το βράδυ πέρασε δύσκολα δυο παντελόνια φούτερ μπουφάν και πάλι κρύωνα. Η άμμος απορροφάει και εκπέμπει έντονα τη θερμότητα για αυτό τη μέρα είναι πολύ ζεστή ενώ το βράδυ πολύ κρύα. Φτάσαμε τανγιερι χαράματα έτσι είχαμε μερικές ώρες ακόμα να κοιμηθούμε στη καρέκλα των κτελ. Όταν άνοιξε ένα καφενείο πήγαμε, εμείς και μερικοί ακόμα παππούδες. Όλοι κάπνιζαν χόρτο, το μαγαζί μύριζε όλο, λιβάνι σε πίπες, σε αυτοσχέδια τσιγάρα. Το χασίς ήταν στη καθημερινότητα των ανθρώπων για πολλά χιλιάδες χρόνια, τώρα τα τελευταία πενήντα χρόνια οι κυβερνήσεις βάλθηκαν να το απαγορεύσουν. Είχε έρθει η ώρα για το καράβι, παίρνοντας αυτό σαν τελευταία εικόνα αποχαιρετήσαμε την Αφρική. Με το που περάσαμε απέναντι ο ένας πήγε να βρει νοσοκομείο, τέλος ταξιδίου και να μην αρρωστήσει δεν γίνετε. Έτσι ξοδέψαμε και τις τελευταίες ώρες στη ταρίφα μέχρι να πάρουμε το λεωφορείο για Algeciras και μετά εμείς για Μαδρίτη και ο άλλος για Λισαβόνα. Αυτή τη φορά χωρίς ασφάλεια για τις βαλίτσες μας σε αντίθεση με το Μαρόκο πήραμε ένα τεράστιο λεωφορείο το οποίο φαινομενικά ξεκίνησε άδειο, αλλά στο λιμάνι φόρτωσε μόνο λιμενεργάτες που τέλειωναν τη βάρδια. Δεύτερο συνεχόμενο βράδυ σε λεωφορείο. Νωρίς το πρωί φτάσαμε σε ένα κεντρικό σταθμό της Μαδρίτης. Πήγαμε στη στάση σολ όπου λίγο αργότερα θα γέμιζε με ερασιτέχνες αλλά και επαγγελματίες μουσικούς παίζοντας κάθε ίδως μουσική, αράζοντας λίγο στη πλατεία με πείρε ο ύπνος. Είχε έρθει η ώρα να πάμε προς το αεροδρόμιο. Αργά το βράδυ φτάσαμε.

Το ταξίδι σε αλλάζει, για άλλους θετικά για άλλους αρνητικά

 

[GKCAPO]

Επιτέλους κι ένα παλικάρι που το λέει η ψυχούλα του...και τολμάει να τ' ομολογήσει. Νάσαι καλά λεβέντη μου ....μου θύμισες την ένδοξη δεκαετία του 70. Μπράβο!!!

 

[kypant17]

αυτη ειναι και μια φωτογραφεια απο essauira

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ευρώπης.