Πήρα την απόφαση να επισκεφτώ έναν φίλο μου ,ο οποίος είχε φύγει με πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών στη Λισαβόνα. Συνοδοιπόρος στο ταξίδι άλλος ένας φίλος. Αντί να επισκεφτούμε μόνο τι Λισαβόνα, πρότεινα να πάμε και λίγες μέρες στο Μαρόκο. Στην αρχή οι γονείς μας δεν έδωσαν και πολλή σημασία για το Μαρόκο, πιστεύοντας πως τελικά δεν θα γίνει, όσο πέρναγε όμως ο καιρός και το συνειδητοποιούσαν προβληματιζόντουσαν έντονα. Ο κύβος όμως είχε ριφθεί και το πρόγραμμα είχε βγει.
Σε λίγες μέρες πετάγαμε με προορισμό Μαδρίτη και από εκεί με τρένο για την πρωτεύουσα της Πορτογαλίας. Φτάσαμε βραδύ στη Μαδρίτη, τα μεσάνυχτα θα έφευγε το τρένο. Ένα ευρύχωρο τρένο αλλά χωρίς κουκέτες. Στραβοκοιμηθήκαμε στις θέσεις μας μέχρι το νωρίς το πρωί που φτάσαμε. Στο σπίτι συγκατοικούσε με άλλα τρία άτομα οπότε ήταν αδύνατο να μας φιλοξενήσει. Μια κουζίνα ένα σαλόνι ένα μπάνιο και τέσσερα δωμάτια , ήταν το σπίτι τους. Φτιάξαμε φραπεδάκι, που το κουβαλούσα από την Αθήνα, και προσπάθησα να συναναστραφώ με τη πορτογαλίδα, η οποία ούτε καλά αγγλικά ήξερε ούτε ήταν ωραία οπότε η επικοινωνία έμεινε στα βασικά. Αφήσαμε τα πράγματα στο hostel που βρισκόταν στο κέντρο τις νυχτερινής ζωής της πόλης και πήραμε το τρένο για μια παραλία έξω από τη πόλη. Αρκετά μεγάλη, στο τέλος της είχε βράχια και ένα κάστρο κτισμένο πάνω τους με μια τεραστία πορτογαλική σημαία να ανεμίζει. Μερικά άτομα έκαναν surf, κάποιοι άλλοι περπατούσαν στη παραλία και κάποιοι έπιναν τον καφέ τους στα παραθαλάσσια μαγαζάκια στους τελευταίους ανήκαμε και εμείς. Ήμασταν αρκετά κουρασμένοι και έτσι δεν μπήκαμε στο νερό αυτή τη φορά,. Πήραμε το δρόμο τις επιστροφής όπου περάσαμε από το πανεπιστήμιο για να φάμε στην εστία, αρκετά φτηνό φαί, τίποτα δεν θύμιζε όμως πανεπιστήμιο. Δεν υπήρχε αυτή η αίσθηση ελευθερίας που αντικρίζεις, και νιώθεις όταν μπαίνεις σε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο.
Στο hostel χωριστήκαμε σε δυο δωμάτια έξι κρεβατιών είχαν κλίσει παρέες πριν από εμάς έτσι διασπαστήκαμε. Κάνω ένα ντουζ στα κοινόχρηστα μπάνια και γύρισα στο δωμάτιο. Άλλαζα με την ησυχία μου μιας και το δωμάτιο ήταν άδειο, όχι για πολύ όμως ξαφνικά μπαίνει μέσα ένα γυναικείο τσούρμο αποτελούμενο από μια Ρωσίδα, μια Βραζιλιάνα, μια Ολλανδέζα , μια Σουηδέζα, και μια η οποία δεν μου είπε την εθνικότητα Τι κρίμα.! Όλες ήταν κάτω του μετρίου. Ήταν από ένα κοντινό πανεπιστήμιο με πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών, είχαν τρις μέρες κενό και έφυγαν. Γελούσαν με τη προφορά μου αλλά υποψιαστήκαν ότι είμαι Έλληνας καθώς είχαν και ένα καθηγητή Έλληνα τελικά η προφορά που έχει ο κάθε λαός έχει να κάνει με τι μητρική του γλώσσα. Όντως πλέον μπορώ να ξεχωρίσω εύκολα κάποιον Έλληνα που μιλά αγγλικά. Η Βραζιλιάνα με κάλεσε να δειπνίσω μαζί τους έτσι μου έκανε και ένα πρόχειρο χαρτί για να το βρω. Αυτό είναι το καλό με τα hostel μπορείς να βρεις πολύ εύκολα παρέα. Εμείς είχαμε ένα αρκετά ευέλικτο πλάνο για το βράδυ, όπου είχε καλή παρέα θα πηγαίναμε. Ξεκινήσαμε με ένα αυτοδιαχιριζόμενο μαγαζί με πολύ φτηνά ποτά, επίπλωση από πεταμένες πολυθρόνες και καρέκλες, κάτι περίεργες λάμπες φώτιζαν εδώ και εκεί, ένα παλιό pac man, και μια τηλεόραση πάντα με παράσιτα ήταν το ντεκόρ του μαγαζιού. Πολλοί τύποι έσκαγαν με χορτάρια μέσα απολύτως φυσιολογικά και το έσκαγαν. Ήπιαμε τις μπυρήτσες μας και αφού δεν υπήρχαν γκομενάκια στο προσκήνιο φύγαμε Όλη η νυχτερινή διασκέδαση βασίζετε σε αυτό το γεγονός και αυτό είναι που πληρώνεις , τι πιθανότητα να μην φύγεις μόνος. Η νυχτερινή ζωή της πόλις είναι κυρίως σε μια μικρή πλακόστρωτη περιοχή με μικρά σοκάκια και διάσπαρτα μπαράκια. Συνήθως παίρνεις τι μπίρα σου και τριγυρνάς. Πήγαμε και από το μαγαζί που μας είχαν πει τα international γκομενάκια αλλά είχαν φύγει προπολού μάλλον, δεν ξέρουν από Ελληνική νυχτερινή ζωή. Σε λίγο ξεκίνησε να βρέχει οπότε επιστρέψαμε πίσω. .
Στο πρωινό γνωρίσαμε δυο γερμανίδες στο hostel και τις πήραμε μαζί στη χθεσινή παράλια. Τα κύματα λίγο ποιο μεγάλα αυτή τη φορά στα δύο-τρία μέτρα νοικιάσαμε δυο μεγάλες σανίδες και μπήκαμε ο τρίτος έκατσε να βγάζει φωτογραφίες. Τελικά το surf είναι πολύ δύσκολο πράγμα, ως γνώστες του windsurf πιστεύαμε πως θα το βρούμε πολύ ποιο εύκολα, αλλά έχει διαφορετική τεχνική το ποιο δύσκολο πράγμα είναι να πιάσεις το κύμα, συνήθως προχωράς δυο μέτρα μέσα και το κύμα σε πάει δέκα έξω. Πολύ ξύλο, κάτι ήξερε ο άλλος που έκατσε έξω αλλά δεν γινόταν να το βάζαμε και κάτω έτσι στο τέλος που το ψιλοβρήκαμε βγήκαν και οι αναγκαίες φωτογραφίες. Μια καυτή σούπα έξω ήταν ότι έπρεπε. Μια μικρή επικοινωνία με τις γερμανίδες που ήταν στο κόσμο τους ήταν τυπική, αφού δεν έλεγαν και μια. Πήραμε το τρένο και συνεχίσαμε στο Κασκαίς κοσμοπολιτικό ψαροχώρι τις περιοχής. Κάναμε μια βόλτα στο πεζόδρομο, χαζέψαμε το μέρος, δεν κάτσαμε αυτή τη φορά στο μανολο που πριν από μερικά χρόνια μας είχε πιάσει το γκολο, αλλά γνώστες πια φάγαμε σε fast food και γυρίσαμε εξουθενωμένοι πια πίσω.
Κυριακή βράδυ πήγαμε σε ένα πάρτι που έκανε ένας Ιταλός στο σπίτι του. Λιγοστό ουίσκι με πολύ κόκα κόλα σε ένα μπουκάλι, διάφορος κόσμος χόρτο πολύ, κάναν. Γνώρισα και ένα Τούρκο ο οποίος είχε τατου στο χέρι του σε δυο γλώσσες πως είναι αλλεργικός σε όλα τα φάρμακα. Αρκετά συζητήσιμος, τελικά οι Έλληνες στο εξωτερικό ταιριάζουν αρκετά με Τούρκους έχουμε πολλές ομοιότητες τόσα χρόνια αλληλοεπηρεασμός κάτι άφησε. Αργότερα βγήκαμε έξω πήγαμε σε ένα τέρμα παρακμιακό καταγωγη με εναλλακτικά γκομενακια και μπόλικη σαγκριά ξανθιά και κόκκινη. Τελικά όμως καταλήξαμε στα κλασικά πλέον στέκια όπου γνωριστήκαμε και με δυο Έλληνιδες από Θεσσαλονίκη αράξαμε σε ένα παγκάκι με θέα τη πόλη, κάποιοι άλλοι είχαν φέρει και ποτά οπότε γινόταν εκεί η φάση. Ένας ισπανός φλωρακος είχε μεθύσει τέρμα ,ένας σουηδός μου κάνει all womans in four are the same, και κάπως έτσι κύλησε η κατάσταση εγώ δεν ήθελα να την πέσω σε Ελληνίδες, όταν είσαι έξω κοιτάς για αλλά πράγματα. Στη συνέχεια αφού φύγαμε από εκεί βρήκαμε άλλες δυο ελληνίδες οι οποίες μας πήγαν για σφηνάκια καλασνικοφ μια μίξη από διάφορα ποτά. Τριγυρίσαμε λίγο ακόμα και καταλήξαμε από κατουρημένα δρομάκια στο hostel.
Το πρόγραμμα είχε μια παράλια από την άλλη μεριά τις Λισαβόνας. Έτσι και έγινε τελικά αφού βρήκαμε το κατάλληλο λεωφορείο πήγαμε. Άλλο ένα καλοκαιρινό τουριστικό θέρετρο με αρκετές εγκαταστάσεις για surf, κύμα στα δυο-τρία μέτρα αρκετά καλό για αρχάριους μας μάγεψε και να μαστέ, φοράμε τα μαγιό, νοικιάζουμε τρεις σανίδες ωτοασπίδα στο αυτί και μέσα στο νερό. Η κατάσταση μια από τα ίδια αν και είχαν βελτιωθεί οι ικανότητες μας, τρία κορίτσια μας χάζευαν και τραβούσαν βίντεο πήγαμε να μιλήσουμε αλλά γνώριζαν μόνο πορτογαλικά οπότε καμία ελπίδα. Ένας hostis καβάλαγε τα κύματα χωρίς στολή και με σχετική άνεση οπότε αργότερα χαζεύαμε αυτόν. Στην επιστροφή προς τα πίσω βρήκαμε ένα μαγαζί που πουλούσε ένα παραδοσιακό σάντουιτς με ζυμωτό ψωμί και κάτι σαν μπέικον. Πολύ καλό και οικονομικό. Αυτή τη φορά ήμασταν πολύ κουρασμένοι για να βγούμε έξω έτσι και κανονίσαμε ένα international πόκερ μεταξύ άλλων τον Τούρκο και μια πολωνέζα, ωραίο κομμάτι. Την επομένη μέρα θα φεύγαμε για tarifa το λεωφορείο θα έφευγε αργά το βράδυ έτσι είχαμε κάποιες τελευταίες ώρες για να περπατήσουμε τι πόλη
Σε λίγες μέρες πετάγαμε με προορισμό Μαδρίτη και από εκεί με τρένο για την πρωτεύουσα της Πορτογαλίας. Φτάσαμε βραδύ στη Μαδρίτη, τα μεσάνυχτα θα έφευγε το τρένο. Ένα ευρύχωρο τρένο αλλά χωρίς κουκέτες. Στραβοκοιμηθήκαμε στις θέσεις μας μέχρι το νωρίς το πρωί που φτάσαμε. Στο σπίτι συγκατοικούσε με άλλα τρία άτομα οπότε ήταν αδύνατο να μας φιλοξενήσει. Μια κουζίνα ένα σαλόνι ένα μπάνιο και τέσσερα δωμάτια , ήταν το σπίτι τους. Φτιάξαμε φραπεδάκι, που το κουβαλούσα από την Αθήνα, και προσπάθησα να συναναστραφώ με τη πορτογαλίδα, η οποία ούτε καλά αγγλικά ήξερε ούτε ήταν ωραία οπότε η επικοινωνία έμεινε στα βασικά. Αφήσαμε τα πράγματα στο hostel που βρισκόταν στο κέντρο τις νυχτερινής ζωής της πόλης και πήραμε το τρένο για μια παραλία έξω από τη πόλη. Αρκετά μεγάλη, στο τέλος της είχε βράχια και ένα κάστρο κτισμένο πάνω τους με μια τεραστία πορτογαλική σημαία να ανεμίζει. Μερικά άτομα έκαναν surf, κάποιοι άλλοι περπατούσαν στη παραλία και κάποιοι έπιναν τον καφέ τους στα παραθαλάσσια μαγαζάκια στους τελευταίους ανήκαμε και εμείς. Ήμασταν αρκετά κουρασμένοι και έτσι δεν μπήκαμε στο νερό αυτή τη φορά,. Πήραμε το δρόμο τις επιστροφής όπου περάσαμε από το πανεπιστήμιο για να φάμε στην εστία, αρκετά φτηνό φαί, τίποτα δεν θύμιζε όμως πανεπιστήμιο. Δεν υπήρχε αυτή η αίσθηση ελευθερίας που αντικρίζεις, και νιώθεις όταν μπαίνεις σε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο.
Στο hostel χωριστήκαμε σε δυο δωμάτια έξι κρεβατιών είχαν κλίσει παρέες πριν από εμάς έτσι διασπαστήκαμε. Κάνω ένα ντουζ στα κοινόχρηστα μπάνια και γύρισα στο δωμάτιο. Άλλαζα με την ησυχία μου μιας και το δωμάτιο ήταν άδειο, όχι για πολύ όμως ξαφνικά μπαίνει μέσα ένα γυναικείο τσούρμο αποτελούμενο από μια Ρωσίδα, μια Βραζιλιάνα, μια Ολλανδέζα , μια Σουηδέζα, και μια η οποία δεν μου είπε την εθνικότητα Τι κρίμα.! Όλες ήταν κάτω του μετρίου. Ήταν από ένα κοντινό πανεπιστήμιο με πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών, είχαν τρις μέρες κενό και έφυγαν. Γελούσαν με τη προφορά μου αλλά υποψιαστήκαν ότι είμαι Έλληνας καθώς είχαν και ένα καθηγητή Έλληνα τελικά η προφορά που έχει ο κάθε λαός έχει να κάνει με τι μητρική του γλώσσα. Όντως πλέον μπορώ να ξεχωρίσω εύκολα κάποιον Έλληνα που μιλά αγγλικά. Η Βραζιλιάνα με κάλεσε να δειπνίσω μαζί τους έτσι μου έκανε και ένα πρόχειρο χαρτί για να το βρω. Αυτό είναι το καλό με τα hostel μπορείς να βρεις πολύ εύκολα παρέα. Εμείς είχαμε ένα αρκετά ευέλικτο πλάνο για το βράδυ, όπου είχε καλή παρέα θα πηγαίναμε. Ξεκινήσαμε με ένα αυτοδιαχιριζόμενο μαγαζί με πολύ φτηνά ποτά, επίπλωση από πεταμένες πολυθρόνες και καρέκλες, κάτι περίεργες λάμπες φώτιζαν εδώ και εκεί, ένα παλιό pac man, και μια τηλεόραση πάντα με παράσιτα ήταν το ντεκόρ του μαγαζιού. Πολλοί τύποι έσκαγαν με χορτάρια μέσα απολύτως φυσιολογικά και το έσκαγαν. Ήπιαμε τις μπυρήτσες μας και αφού δεν υπήρχαν γκομενάκια στο προσκήνιο φύγαμε Όλη η νυχτερινή διασκέδαση βασίζετε σε αυτό το γεγονός και αυτό είναι που πληρώνεις , τι πιθανότητα να μην φύγεις μόνος. Η νυχτερινή ζωή της πόλις είναι κυρίως σε μια μικρή πλακόστρωτη περιοχή με μικρά σοκάκια και διάσπαρτα μπαράκια. Συνήθως παίρνεις τι μπίρα σου και τριγυρνάς. Πήγαμε και από το μαγαζί που μας είχαν πει τα international γκομενάκια αλλά είχαν φύγει προπολού μάλλον, δεν ξέρουν από Ελληνική νυχτερινή ζωή. Σε λίγο ξεκίνησε να βρέχει οπότε επιστρέψαμε πίσω. .
Στο πρωινό γνωρίσαμε δυο γερμανίδες στο hostel και τις πήραμε μαζί στη χθεσινή παράλια. Τα κύματα λίγο ποιο μεγάλα αυτή τη φορά στα δύο-τρία μέτρα νοικιάσαμε δυο μεγάλες σανίδες και μπήκαμε ο τρίτος έκατσε να βγάζει φωτογραφίες. Τελικά το surf είναι πολύ δύσκολο πράγμα, ως γνώστες του windsurf πιστεύαμε πως θα το βρούμε πολύ ποιο εύκολα, αλλά έχει διαφορετική τεχνική το ποιο δύσκολο πράγμα είναι να πιάσεις το κύμα, συνήθως προχωράς δυο μέτρα μέσα και το κύμα σε πάει δέκα έξω. Πολύ ξύλο, κάτι ήξερε ο άλλος που έκατσε έξω αλλά δεν γινόταν να το βάζαμε και κάτω έτσι στο τέλος που το ψιλοβρήκαμε βγήκαν και οι αναγκαίες φωτογραφίες. Μια καυτή σούπα έξω ήταν ότι έπρεπε. Μια μικρή επικοινωνία με τις γερμανίδες που ήταν στο κόσμο τους ήταν τυπική, αφού δεν έλεγαν και μια. Πήραμε το τρένο και συνεχίσαμε στο Κασκαίς κοσμοπολιτικό ψαροχώρι τις περιοχής. Κάναμε μια βόλτα στο πεζόδρομο, χαζέψαμε το μέρος, δεν κάτσαμε αυτή τη φορά στο μανολο που πριν από μερικά χρόνια μας είχε πιάσει το γκολο, αλλά γνώστες πια φάγαμε σε fast food και γυρίσαμε εξουθενωμένοι πια πίσω.
Κυριακή βράδυ πήγαμε σε ένα πάρτι που έκανε ένας Ιταλός στο σπίτι του. Λιγοστό ουίσκι με πολύ κόκα κόλα σε ένα μπουκάλι, διάφορος κόσμος χόρτο πολύ, κάναν. Γνώρισα και ένα Τούρκο ο οποίος είχε τατου στο χέρι του σε δυο γλώσσες πως είναι αλλεργικός σε όλα τα φάρμακα. Αρκετά συζητήσιμος, τελικά οι Έλληνες στο εξωτερικό ταιριάζουν αρκετά με Τούρκους έχουμε πολλές ομοιότητες τόσα χρόνια αλληλοεπηρεασμός κάτι άφησε. Αργότερα βγήκαμε έξω πήγαμε σε ένα τέρμα παρακμιακό καταγωγη με εναλλακτικά γκομενακια και μπόλικη σαγκριά ξανθιά και κόκκινη. Τελικά όμως καταλήξαμε στα κλασικά πλέον στέκια όπου γνωριστήκαμε και με δυο Έλληνιδες από Θεσσαλονίκη αράξαμε σε ένα παγκάκι με θέα τη πόλη, κάποιοι άλλοι είχαν φέρει και ποτά οπότε γινόταν εκεί η φάση. Ένας ισπανός φλωρακος είχε μεθύσει τέρμα ,ένας σουηδός μου κάνει all womans in four are the same, και κάπως έτσι κύλησε η κατάσταση εγώ δεν ήθελα να την πέσω σε Ελληνίδες, όταν είσαι έξω κοιτάς για αλλά πράγματα. Στη συνέχεια αφού φύγαμε από εκεί βρήκαμε άλλες δυο ελληνίδες οι οποίες μας πήγαν για σφηνάκια καλασνικοφ μια μίξη από διάφορα ποτά. Τριγυρίσαμε λίγο ακόμα και καταλήξαμε από κατουρημένα δρομάκια στο hostel.
Το πρόγραμμα είχε μια παράλια από την άλλη μεριά τις Λισαβόνας. Έτσι και έγινε τελικά αφού βρήκαμε το κατάλληλο λεωφορείο πήγαμε. Άλλο ένα καλοκαιρινό τουριστικό θέρετρο με αρκετές εγκαταστάσεις για surf, κύμα στα δυο-τρία μέτρα αρκετά καλό για αρχάριους μας μάγεψε και να μαστέ, φοράμε τα μαγιό, νοικιάζουμε τρεις σανίδες ωτοασπίδα στο αυτί και μέσα στο νερό. Η κατάσταση μια από τα ίδια αν και είχαν βελτιωθεί οι ικανότητες μας, τρία κορίτσια μας χάζευαν και τραβούσαν βίντεο πήγαμε να μιλήσουμε αλλά γνώριζαν μόνο πορτογαλικά οπότε καμία ελπίδα. Ένας hostis καβάλαγε τα κύματα χωρίς στολή και με σχετική άνεση οπότε αργότερα χαζεύαμε αυτόν. Στην επιστροφή προς τα πίσω βρήκαμε ένα μαγαζί που πουλούσε ένα παραδοσιακό σάντουιτς με ζυμωτό ψωμί και κάτι σαν μπέικον. Πολύ καλό και οικονομικό. Αυτή τη φορά ήμασταν πολύ κουρασμένοι για να βγούμε έξω έτσι και κανονίσαμε ένα international πόκερ μεταξύ άλλων τον Τούρκο και μια πολωνέζα, ωραίο κομμάτι. Την επομένη μέρα θα φεύγαμε για tarifa το λεωφορείο θα έφευγε αργά το βράδυ έτσι είχαμε κάποιες τελευταίες ώρες για να περπατήσουμε τι πόλη
