Georgia86
Member
- Μηνύματα
- 192
- Likes
- 1.428
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Αν και συνήθως δεν μου αρέσει να ξυπνάω από τις 4.30 το πρωί, αν πρόκειται για ταξίδι στο εξωτερικό πετάγομαι από το κρεβάτι χωρίς γκρίνια. Είχαμε ετοιμάσει όλα μας τα πράγματα από το προηγούμενο βράδυ οπότε το μόνο που έμενε ήταν να ντυθούμε, να φορτώσουμε τις βαλίτσες μας στο αμάξι και να ξεκινήσουμε προς Σπάτα για το πάρκινγκ «Check In». Όπως πάντα αφήσαμε το αμάξι μας σε έναν από τους πολλούς χώρους παρκαρίσματος γύρω από το αεροδρόμιο και λίγο μετά τις έξι φτάσαμε στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ήταν ήρεμα σε σχέση με άλλες φορές που έχω πάει και η ουρά για τον Βενέτη ανύπαρκτη, έτσι παράγγειλα με την ησυχία μου έναν πανάκριβο fredo espresso. Εκεί μας περίμενε το τέταρτο μέλος της παρέας μας και μαζί πήγαμε να κάνουμε το check in του καροτσιού της μικρής.
Η πτήση μας έφευγε στις οκτώ το πρωί και ήταν γεμάτη. Η Aegean διαθέτει και πρωινό αλλά και ελεύθερο wifi κατά την διάρκεια της πτήσης και τα δυο με χαροποίησαν ιδιαίτερα! Οι τέσσερις ώρες μέχρι την Λισαβόνα πέρασαν νεράκι και χωρίς να πιαστώ καθόλου.
Ευτυχώς το μετρό είναι ακριβώς απέξω από τις αφίξεις και με ένα εισιτήριο των 1.80 ευρώ μπορούσες να πάς γρήγορα και με ευκολία στον προορισμό σου, καθώς το αεροδρόμιο είναι πολύ κοντά στην πόλη. Χωρίζονται οι γραμμές του μετρό σε τρείς: πράσινη, κόκκινη (που πάει μέχρι το αεροδρόμιο) και μπλε αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει εβδομαδιαία κάρτα αλλά μπορείς να γεμίσεις την κάρτα του εισιτηρίου με πολλές διαδρομές ή να πάρεις μια ημερήσια. Εμάς χρειάστηκε να αλλάξουμε και λεωφορείο αλλά δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου να εντοπίσουμε την σωστή στάση και να κατέβουμε σε αυτή.
Το διαμέρισμα που κλείσαμε ήταν σε μια πολύ γραφική τοποθεσία και καθόλου τουριστική. Οι γραμμές του τραμ περνούσαν απέξω και τα αμάξια οδηγούσαν επάνω σε αυτές, αμέσως απέκτησα θετική εντύπωση. Αν και το check in ήταν στις 4 το μεσημέρι, ο ιδιοκτήτης μας επέτρεψε να αφήσουμε τα πράγματα μας στο διαμέρισμα και να φύγουμε για την πρώτη μας βόλτα. Πήγαμε λίγο στις κούνιες που ήταν απέναντι από το διαμέρισμα μας για να χαρεί λίγο η μικρή αλλά ο φίλος μας δεν ήθελε να μας ακολουθήσει γιατί ήταν πολύ κουρασμένος όποτε αφού τελειώσαμε από τις κούνιες ξεκινήσαμε για το κέντρο της Λισαβόνας.
Φτάσαμε σε μια μεγάλη κατηφόρα την οποία και ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε προς το κέντρο με κάποια δυσκολία λόγω του καροτσιού και του λιθόστρωτου δρόμου. Μετά από λίγο βρεθήκαμε απέξω από τo Igreja São Vicente de Fora, είναι μια εκκλησία και μοναστήρι του 17ου αιώνα, είναι ένα από τα σημαντικότερα μοναστήρια και κτίσματα μανιερισμού της χώρας.
Από εκεί κατεβήκαμε ακόμα πιο κάτω και βρεθήκαμε σε ένα μπαλκόνι από το οποίο μπορείς να απολαύσεις την θέα προς τον ποταμό Τάγο. Λίγο πιο κάτω είδαμε τον Καθεδρικό της Λισαβόνας. Χτίστηκε το 1147 και είναι ο παλαιότερος ναός της πόλης. Ανήκει στη καθολική εκκλησία και αποτελεί την έδρα της αρχιεπισκοπής της Λισαβόνας. Έχει χρειαστεί πολλές φορές αναστύλωση λόγω φωτιών, σεισμων κτλ.
Στον δρόμο μας υπήρχαν και κάποια τουριστικά μαγαζιά από τα οποία αγοράσαμε μερικές πετσέτες αναμνηστικές και μετά από λίγο περπάτημα φτάσαμε στην πλατεία εμπορίου μπροστά από τον ποταμό Τάγο! Επρόκειτο για την μεγαλύτερη πλατεία της Λισαβόνας και κάποτε βρισκόταν το βασιλικό παλάτι Pacos da ribeira το οποίο όμως καταστράφηκε από το φονικό σεισμό του 1755. Στο κέντρο της βρίσκεται το έφιππο άγαλμα του. Μάλιστα ο βασιλιάς αρνήθηκε να ξανακοιμηθεί σε παλάτι και πέρασε την υπόλοιπη του ζωή σε σκηνές. Πολύ ωραία είναι και η αψίδα Rua Augusta η οποία χτίστηκε για να τιμήσει την ανοικοδόμηση της πρωτεύουσας μετά τον σεισμό του 1775 αν και εγκαινιάστηκε πολύ αργότερα το 1873. Μπροστά από τον ποταμό τραγουδούσε μια κοπέλα με πολύ όμορφη φωνή και η κόρη μας άρχισε να χορεύει ενώ δίπλα μας ο κόσμους γελούσε και πραγματικά ένιωσα πως αυτή είναι η χαρά του ταξιδευτή, αυτή η επαφή με μια πραγματικότητα που δεν είναι η καθημερινότητα σου!
Η βόλτα παράλληλα του ποταμού ήταν πολύ ωραία, δεξιά μας διάφορα κτήρια και αριστερά μας αγάλματα φτιαγμένα από πέτρες μέσα στην θάλασσα και γλυπτά από άμμο. Κάπως έτσι φτάσαμε να πεινάμε και να ψάχνουμε που να φάμε. Ο άντρας μου είχε σημειώσει ένα μικρό μαγαζάκι που ανήκει σε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι και έχει καλό φαγητό αλλά δυστυχώς ήταν κλειστό. Κάτι που με εκνεύρισε ιδιαιτέρως καθώς το μαγαζί βρίσκεται επάνω σε μια μεγάλη ανηφόρα και είχαμε κουραστεί πολύ. Από εκεί φύγαμε και πήγαμε σε μια αγορά που λέγεται ΤΙΜΕ OUT και είναι γεμάτη με μικρά κυριλέ stands με φαί. Με δυσκολία βρήκαμε να κάτσουμε και τελικά άδικα ήρθαμε γιατί δεν βρήκαμε κάτι να μας αρέσει και ήταν οι τιμές αρκετά ακριβές. Φύγαμε και αποφασίσαμε επειδή ήμασταν κουρασμένοι να πάρουμε ένα bolt για να γυρίσουμε στο κατάλυμα μας. Αγοράσαμε έναν χυμό για την μικρή που ήθελε να πιει και κάλεσα ένα ταξί. Δυστυχώς δεν είχε χώρο για το καρότσι και εφόσον την ακύρωσα την διαδρομή με χρέωσαν και μου επέστρεψαν μόνο ένα μικρό ποσό. Η δεύτερη προσπάθεια ήταν επιτυχής και ύστερα από 15λεπτά και 6 ευρώ φτάσαμε στο σπίτι μας. Πεινάγαμε όμως οπότε σταματήσαμε σε ένα μαγαζί κοντά στο σπίτι μας που είχε Empanadas, πίτες γεμάτες με διάφορα υλικά. Αν και δεν ήταν τόσο νόστιμα όσο αυτά πού είχαμε φάει από τα χεράκια ενός Κολομβιανού γνωστού μας, μας χόρτασαν και έτσι πήγαμε στο σούπερ μάρκετ και αμέσως σπίτι και χωρίς θέμα. Το βράδυ μετά την βόλτα μας θα αγοράζαμε φαί από το κοτοπουλάδικο κάτω από το σπίτι μας (ανήκει στον ιδιοκτήτη του σπιτιού που μένουμε) που είναι γνωστό για καλό κοτόπουλο σχάρας. Δυστυχώς τα σχέδια μας κάπως χάλασαν όταν φεύγοντας από το διαμέρισμα έπεσα από τις σκάλες χτυπώντας το πόδι μου. Δεν μπορούσα να προχωρήσω και έτσι έμεινα σπίτι αφήνοντας τον άντρα με την μικρή και τον φίλο μας να μου φέρουν να φάω λίγο αργότερα.
Το κοτόπουλο ήταν πεντανόστιμο και του αξίζουν οι καλές κριτικές αλλά αν θέλω να είμαι ειλικρινής είναι σαν το κοτόπουλο σχάρας που θα βρεις και σε μια καλή ελληνική ψησταριά. Με ανησυχία για το πόδι μου έκλεισε το πρώτο βράδυ μας στην Λισαβόνα και με αγωνία περίμενα το επόμενο πρωί να δω πως θα μπορέσω να το πατήσω.
Η πτήση μας έφευγε στις οκτώ το πρωί και ήταν γεμάτη. Η Aegean διαθέτει και πρωινό αλλά και ελεύθερο wifi κατά την διάρκεια της πτήσης και τα δυο με χαροποίησαν ιδιαίτερα! Οι τέσσερις ώρες μέχρι την Λισαβόνα πέρασαν νεράκι και χωρίς να πιαστώ καθόλου.
Ευτυχώς το μετρό είναι ακριβώς απέξω από τις αφίξεις και με ένα εισιτήριο των 1.80 ευρώ μπορούσες να πάς γρήγορα και με ευκολία στον προορισμό σου, καθώς το αεροδρόμιο είναι πολύ κοντά στην πόλη. Χωρίζονται οι γραμμές του μετρό σε τρείς: πράσινη, κόκκινη (που πάει μέχρι το αεροδρόμιο) και μπλε αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει εβδομαδιαία κάρτα αλλά μπορείς να γεμίσεις την κάρτα του εισιτηρίου με πολλές διαδρομές ή να πάρεις μια ημερήσια. Εμάς χρειάστηκε να αλλάξουμε και λεωφορείο αλλά δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου να εντοπίσουμε την σωστή στάση και να κατέβουμε σε αυτή.
Το διαμέρισμα που κλείσαμε ήταν σε μια πολύ γραφική τοποθεσία και καθόλου τουριστική. Οι γραμμές του τραμ περνούσαν απέξω και τα αμάξια οδηγούσαν επάνω σε αυτές, αμέσως απέκτησα θετική εντύπωση. Αν και το check in ήταν στις 4 το μεσημέρι, ο ιδιοκτήτης μας επέτρεψε να αφήσουμε τα πράγματα μας στο διαμέρισμα και να φύγουμε για την πρώτη μας βόλτα. Πήγαμε λίγο στις κούνιες που ήταν απέναντι από το διαμέρισμα μας για να χαρεί λίγο η μικρή αλλά ο φίλος μας δεν ήθελε να μας ακολουθήσει γιατί ήταν πολύ κουρασμένος όποτε αφού τελειώσαμε από τις κούνιες ξεκινήσαμε για το κέντρο της Λισαβόνας.
Φτάσαμε σε μια μεγάλη κατηφόρα την οποία και ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε προς το κέντρο με κάποια δυσκολία λόγω του καροτσιού και του λιθόστρωτου δρόμου. Μετά από λίγο βρεθήκαμε απέξω από τo Igreja São Vicente de Fora, είναι μια εκκλησία και μοναστήρι του 17ου αιώνα, είναι ένα από τα σημαντικότερα μοναστήρια και κτίσματα μανιερισμού της χώρας.
Από εκεί κατεβήκαμε ακόμα πιο κάτω και βρεθήκαμε σε ένα μπαλκόνι από το οποίο μπορείς να απολαύσεις την θέα προς τον ποταμό Τάγο. Λίγο πιο κάτω είδαμε τον Καθεδρικό της Λισαβόνας. Χτίστηκε το 1147 και είναι ο παλαιότερος ναός της πόλης. Ανήκει στη καθολική εκκλησία και αποτελεί την έδρα της αρχιεπισκοπής της Λισαβόνας. Έχει χρειαστεί πολλές φορές αναστύλωση λόγω φωτιών, σεισμων κτλ.
Στον δρόμο μας υπήρχαν και κάποια τουριστικά μαγαζιά από τα οποία αγοράσαμε μερικές πετσέτες αναμνηστικές και μετά από λίγο περπάτημα φτάσαμε στην πλατεία εμπορίου μπροστά από τον ποταμό Τάγο! Επρόκειτο για την μεγαλύτερη πλατεία της Λισαβόνας και κάποτε βρισκόταν το βασιλικό παλάτι Pacos da ribeira το οποίο όμως καταστράφηκε από το φονικό σεισμό του 1755. Στο κέντρο της βρίσκεται το έφιππο άγαλμα του. Μάλιστα ο βασιλιάς αρνήθηκε να ξανακοιμηθεί σε παλάτι και πέρασε την υπόλοιπη του ζωή σε σκηνές. Πολύ ωραία είναι και η αψίδα Rua Augusta η οποία χτίστηκε για να τιμήσει την ανοικοδόμηση της πρωτεύουσας μετά τον σεισμό του 1775 αν και εγκαινιάστηκε πολύ αργότερα το 1873. Μπροστά από τον ποταμό τραγουδούσε μια κοπέλα με πολύ όμορφη φωνή και η κόρη μας άρχισε να χορεύει ενώ δίπλα μας ο κόσμους γελούσε και πραγματικά ένιωσα πως αυτή είναι η χαρά του ταξιδευτή, αυτή η επαφή με μια πραγματικότητα που δεν είναι η καθημερινότητα σου!
Η βόλτα παράλληλα του ποταμού ήταν πολύ ωραία, δεξιά μας διάφορα κτήρια και αριστερά μας αγάλματα φτιαγμένα από πέτρες μέσα στην θάλασσα και γλυπτά από άμμο. Κάπως έτσι φτάσαμε να πεινάμε και να ψάχνουμε που να φάμε. Ο άντρας μου είχε σημειώσει ένα μικρό μαγαζάκι που ανήκει σε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι και έχει καλό φαγητό αλλά δυστυχώς ήταν κλειστό. Κάτι που με εκνεύρισε ιδιαιτέρως καθώς το μαγαζί βρίσκεται επάνω σε μια μεγάλη ανηφόρα και είχαμε κουραστεί πολύ. Από εκεί φύγαμε και πήγαμε σε μια αγορά που λέγεται ΤΙΜΕ OUT και είναι γεμάτη με μικρά κυριλέ stands με φαί. Με δυσκολία βρήκαμε να κάτσουμε και τελικά άδικα ήρθαμε γιατί δεν βρήκαμε κάτι να μας αρέσει και ήταν οι τιμές αρκετά ακριβές. Φύγαμε και αποφασίσαμε επειδή ήμασταν κουρασμένοι να πάρουμε ένα bolt για να γυρίσουμε στο κατάλυμα μας. Αγοράσαμε έναν χυμό για την μικρή που ήθελε να πιει και κάλεσα ένα ταξί. Δυστυχώς δεν είχε χώρο για το καρότσι και εφόσον την ακύρωσα την διαδρομή με χρέωσαν και μου επέστρεψαν μόνο ένα μικρό ποσό. Η δεύτερη προσπάθεια ήταν επιτυχής και ύστερα από 15λεπτά και 6 ευρώ φτάσαμε στο σπίτι μας. Πεινάγαμε όμως οπότε σταματήσαμε σε ένα μαγαζί κοντά στο σπίτι μας που είχε Empanadas, πίτες γεμάτες με διάφορα υλικά. Αν και δεν ήταν τόσο νόστιμα όσο αυτά πού είχαμε φάει από τα χεράκια ενός Κολομβιανού γνωστού μας, μας χόρτασαν και έτσι πήγαμε στο σούπερ μάρκετ και αμέσως σπίτι και χωρίς θέμα. Το βράδυ μετά την βόλτα μας θα αγοράζαμε φαί από το κοτοπουλάδικο κάτω από το σπίτι μας (ανήκει στον ιδιοκτήτη του σπιτιού που μένουμε) που είναι γνωστό για καλό κοτόπουλο σχάρας. Δυστυχώς τα σχέδια μας κάπως χάλασαν όταν φεύγοντας από το διαμέρισμα έπεσα από τις σκάλες χτυπώντας το πόδι μου. Δεν μπορούσα να προχωρήσω και έτσι έμεινα σπίτι αφήνοντας τον άντρα με την μικρή και τον φίλο μας να μου φέρουν να φάω λίγο αργότερα.
Το κοτόπουλο ήταν πεντανόστιμο και του αξίζουν οι καλές κριτικές αλλά αν θέλω να είμαι ειλικρινής είναι σαν το κοτόπουλο σχάρας που θα βρεις και σε μια καλή ελληνική ψησταριά. Με ανησυχία για το πόδι μου έκλεισε το πρώτο βράδυ μας στην Λισαβόνα και με αγωνία περίμενα το επόμενο πρωί να δω πως θα μπορέσω να το πατήσω.
Last edited:
