Γιαννης Σαρτο
Member
- Μηνύματα
- 133
- Likes
- 1.116
- Επόμενο Ταξίδι
- Χαβάη
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μαγαδασκάρη
Επισκεφτείτε και το blog μου σν θέλετε
Σλοβενια 2022
Κουρνιασμένη στην βορειοδυτική γωνία των Βαλκανίων, η μικρή αυτή χώρα των δύο (και κάτι ψιλά) εκατομμυρίων κατοίκων πιθανότατα δεν βρίσκεται στην κορυφή της λίστα των ταξιδιωτικών προτεραιoτήτων των περισσοτέρων μας. Κι όμως μία επίσκεψη εκεί προσφέρει πολλές συγκινήσεις στους φυσιολάτρες αλλά και επιπλέον μία ιδιαίτερα γοητευτική, αριστοκρατική πρωτεύουσα.
Τέλη Δεκέμβρη λοιπόν, πετάξαμε από το αεροδρόμειο του Gatwick του Λονδίνου χρησιμοποιόντας την easyjet (η μικρή χώρα δεν διαθέτει δικό της εθνικό αερομεταφορέα ) για να φτάσουμε μετά από δύο ώρες πτήσης στο ήσυχο, χιονισμένο και προσφάτως ανακαινισμένο διεθνές αεροδρόμιο Γιόζε Πούσνικ. Επιλέγουμε να κατευθυνθούμε αρχικά προς στην περίφημη λίμνη Bled για δύο διανυκτερεύσεις. Επρόκειτο αναμφίβολα για το πιο διακεκριμένο τουριστικό θέρετρο της χώρας, μόνιμο θέμα όλων των καρτ ποστάλ και των εξώφυλλων των τουριστικών οδηγών που κυκλοφορούν εδώ. Μετά από ένα σύντομο ταξίδι μόλις τρίαντα χιλιομέτρων προς τα βόρεια, φθάνουμε το βραδάκυ στο ξενοδοχείο μας για μερικές ώρες ύπνου. Την επόμενη ξυπνάμε νωρίς το πρωί για έναν χαλαρωτικό περίπατο.
Τα δύο σημεία τουριστικού ενδιαφέροντος εδώ είναι το κάστρο Bled και το ομώνυμο νησάκι στο κέντρο της λίμνης. Η τσούχτερη είσοδος του κάστρου (14 ευρώ αν θυμάμαι καλά) δεν δικαιολογείται δυστηχώς από κάποια αξιοπρόσεκτα εκθέματα στο εσωτερικό του. Τους χώρους εντός του κτίσματος καταλαμβάνουν αντ αυτού κάποιες μάλλον αδιάφορες επιχειρήσεις ( καφέ, εστιατόριο, μαγαζί με σουβενίρ ) οπότε που να μείνει χώρος για τίποτα το ουσιαστικό. Τουλάχιστον η θέα από την όμορφη αυλή του είναι αναμενόμενα ειδυλιακή. Περάσαμε την υπόλοιπη ημέρα μας κάνοντας αργές, τεμπέλικες βόλτες, ακολουθώντας τα προσεγμένα τουριστικά μονοπάτια γύρω από την λίμνη παράλληλα με πολλούς άλλους τουρίστες αλλά και ( πανύψηλους ) σλοβένους και σλοβένες που είχαν βγει έξω για τζόκινγκ. Δεν επισκεπτόμαστε το μικροσκοπικό νησάκι στο κέντρο του υδροβιότοπου και προτιμούμε να το αγναντέυουμε από μακριά για το υπόλοιπο της παραμονής μας.
Η περιοχή προσφέρεται για γαλήνιους καφέδες με θέα φυσικά τη λίμνη. Απογοητεύει πάντως γαστρονομικά (δεν θα αναφερθώ συγκεκριμένα στα δύο εστιατόρια που δεν μας κάλυψαν), ειδικά το πολυδιαφημισμένο bled κέικ, ανακυρηγμένο «προστατευμένο» προϊόν από την Σλοβενική κυβέρνηση από το 2016. Επρόκειτο για ένα κρεμμώδες τίποτα με μία στρώση βανίλια ως βάση και μία δεύτερη, λεπτότερη παρόμοια με της δικής μας γαλατόπιτας που στερείται όμως ιδιαίτερης γεύσης και καλό θα είναι να το αποφύγετε αν είστε σαν εμένα και θέλετε να βάλετε φρένο στις τόσο απροκάλυπτα περιττές θερμίδες.
Η Λιουμπλιάνα έχει περισσότερα κοινά με τις επιμελημένες και στατικές πόλεις στην Τσεχία, την Ουγγαρία ή την Γερμανία παρά με την γοητευτική τσαπατσουλιά που συναντάει κανείς στα Βαλκάνια. Το πεντακάθαρο ιστορικό της κέντρο είναι γεμμάτο ευχάριστα κτίρια μπαρόκ και αρτ-νουβό κεντροευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής.
Από τις πολλές περιποιημένες γέφυρες που διασχίζουν τον ποταμό Λιουμπλιάνιτσα, η επονομαζόμενη «του Δράκου» είναι μακράν η πιο διάσημη, αν και εμένα με γοήτευσε περισσότερο η «γέφυρα του Χασάπη» στολισμένη με κάποια διαστροφικά γλυπτά έντονα σκοτεινής αισθητικής.
Πραγματοποιούμε ένα σύντομο πέρασμα από την γειτονιά Meletkova, κάτι σαν προπύργειο νέων μποέμ σλοβένων που φιλοξενούνται σε μία παλιά στρατιωτική βάση πλέον τίγκα στα εκτενή γκράφιτι. Μοιάζει με μέρος όπου θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον να μείνεις για καμία βδομάδα αν χλωμό το βλέπω οι τωρινοί ένοικοι να ανέχονταν να συμβιώσουν μαζί σου έστω και μια μέρα. Εμείς αρκούμαστε απλά στο να την παρατηρήσουμε φευγαλέα. Παρόλα αυτά δίνει μία πινελιά νιότης σε μία μάλλον υπερβολικά μεσήλικη πόλη.
Επισκεπτόμαστε αμέσως μετά το ολοκαίνουργιο μουσείο μοντέρνας τέχνης Metelkova που βρίσκεται μερικά βήματα μακριά. Παρότι δεν πολυκαταλαβαίνουμε και πολλά από τα στην πλειοψηφία τους avant garde εκθέματα, με χαροποιεί το γεγονός ότι η σλοβενική πολιτεία έχει επενδύσει χρήματα στην συντήρηση, προβολή και στήριξη εν τέλει ενός τέτοιου φορέα πολιτισμού και των καλλιτεχνών που συνδράμουν στην συλλογή του.
Επίσης αξιοσημείωτη είναι η γαστρονομική σκηνή της πρωτεύουσας που παρά το μικρό μέγεθός της (μόλις 280.000 ψυχές) περιλαμβάνει αρκετά εστιατόρια με michelin και άλλες διακρίσεις. Μακράν το καλύτερο μας γεύμα στη Σλοβενία ήταν στο Monstera bistro όπου πήγαμε για μεσημεριανό. Με μόλις με 30 ευρώ απολάυσαμε ένα μενού τριών πιάτων καλομαγειρεμένο, πολύ ιδιαίτερο και αρκετό σε ποσότητα ( ας το ομολογήσουμε: σε πολλά από αυτά τα αναγνωρισμένα εστιατόρια υψηλής μαγειρικής αποχωρείς με πολλές εντυπωσιακές φωτογραφίες στο κινητό σου μα μάλλον πεινασμένος)
Monstera bistro
Όσοι αναμένουν πάντως γενικότερα τιμές που παραπέμπουν σε χώρα του πρώην ανατολικού μπλοκ, θα απογοητευτούν. Η ακρίβεια είναι παρόμοια με της Ελλάδας, ίσως και ένα 20-30% ανώτερη από την αντίστοιχη για τις ίδιες υπηρεσίες/προϊόντα στην πατρίδα.
Προτεινόμενο σουβενίρ φυσικά τα κρασιά της περιοχής που έχουν διεθνή φήμη.
Όσο για το πολυτισμικό αποτύπωμα του Σλοβενικού χαρακτήρα στον επισκέπτη, αυτό παραμένει αρκετά θολό στο μυαλό μου. Δεν έχω δει ποτέ μου σλοβενική ταινία, δεν έχω ιδέα πως ηχεί η σλοβενική μουσική ούτε έχω διαβάσει μέχρι στιγμής κάποιο βιβλίο από σλοβένο συγγραφέα. Ομολογώ ότι παρά τα πολλά χρόνια μου στο εξωτερικό δεν έχει τύχει ούτε καν να γνωρίσω ποτέ έστω έναν ανθρώπο με καταγωγή από τη Σλοβενία
.Σε μία χώρα ηλικίας μόλις 30 χρονών, νεότερη και από τους περισσότερους κατοίκους της, το πιο κοντινό που μπορεί να σκεφτέι κανείς σε διασημότητα είναι ο αμφιλεγόμενος, αναρχικός (στη σκέψη) αλλά και συχνά γραφικός μαρξιστής κοινωνιολόγος Σλαβόϊ Ζίζεκ.
Τις τελευταίες δυο μέρες αυτης της χειμωνίατικης απόδρασης μας πήγαμε οδικώς μέχρι το Ζάγκρεμπ όπου και αλλάξαμε τον χρόνο πριν επιστρέψουμε αεροπορικώς πίσω στο σπίτι. Μόλις το που πατήσαμε το πόδι μας στον κεντρικό σταθμό λεωφορείων της Κροατικής πρωτεύουσας, ο όποιος βορειοευρωπαϊκος αέρας εξανεμιστηκε. Η αύρα που αποπνέει η πόλη θυμίζει πολύ περισσότερο το Βελιγράδι ή τη Θεσσαλονίκη. Οι πάντες καπνίζανε, φούρνοι ταχυφαγείας τύπου Γρηγόρης σε κάθε γωνία να πουλάνε ατέλειωτες τυρόπιτες, μπουρεκ και ότι άλλο ζυμωτό μπορεί να φανταστέι κανείς, η μόδα προφανώς μαλωμένη με όλα τα χρώματα πέραν του μαύρου και γκρίζου, οι άντρες να μοιάζουν στην πλειοψήφία τους να έχουν κάνει φυλακή και οι γυναίκες να προβαίνουν σε περιττά επιπλέον βήματα προκειμένου να τονίσουν το ούτως άλλως πολύ εντυπωσιακό φυσικό τους κάλλος. Γκράφιτι (όχι της καλλιτεχνικής ποικιλίας) στους τοίχους και αποκολλημένοι σοβάδες ακόμα και σε κεντρικά ιστορικά κτίρια που κανείς δεν φαίνεται να ιδρώνει για να διορθώσει. Ταυτόχρονα όμως ανακαλύπτουμε και μία πόλη πολύ πιο νεανική και κεφάτη, όπου οι πάντες βγήκαν έξω την πρωτοχρωνιά για να γλεντήσουν και να χορέψουν μέχρι τελικής πτώσεως.
Κάπως έτσι μας βρήκε το 2022 μεταξύ γνωστών και πολλών έξω καρδιά, πιωμένων και ευτυχισμένων αγνώστων. Μία γιορτινή και αισιόδοξη πρωτοχρονιά που τόσο την είχε ανάγκη η ψυχούλα μας.
. Παρ' όλα αυτά, θέλω να την επισκεφθώ κάποια στιγμή.
