Λιβύη Λιβύη χώρα της άμμου...

[Rosa]

Τι ανυπέρβλητες εικόνες είναι αυτές......
Τι μηχανή κουβαλούσες μαζί σου, ω φωτογράφε?

 

[LULLU]

Τι ανυπέρβλητες εικόνες είναι αυτές......
Τι μηχανή κουβαλούσες μαζί σου, ω φωτογράφε?

..
Rosa μου κουβαλω μια Panasonic lumix DMS FZ18...ειναι μια χαρα μηχανουλα πιστη συντροφος στα ταξιδια .. παρεα εχω και μια olympus kai mia videocamera sonny...

 

[LULLU]

Υπέροχες, μας ταξιδεύουν πραγματικά... Με τους Τουαρέγκ βρεθήκατε καθόλου κοντά, μιλήσατε;

Βρεθηκαμε με μια οικογένεια στο Acacus τη μονη αυθεντικη νομιζω ,,σε ολες τις άλλες συναντησειs που ειχαμε και κυριως στα παζαρια εχω την εντυπωση οτι ηταν εισαγωγης..δηλαδη, απο άλλες χωρες που ηλθαν για να δουλεψουν ειτε σε κατασκηνωσεις ειτε στις λαικες και οσο και αν ηταν ντυμενοι με τα χαρακτηριστικα ρουχα των τουαρεγκ για μενα φαινόταν καθαρα τουριστικη ατραξιον..

 

[LULLU]

Οι πιο εξτριμ της παρέας εκδήλωσαν το ενδιαφέρον για μια ελεύθερη κατάβαση με όποιο και ήταν το τίμημα.. Τα χαχανητά και πειράγματα δεν μας πτόησαν και κατευθυνθήκαμε στο μπαράκι που νοίκιαζε τα 4 μοναδικά ζεύγη πέδιλα ..Ρε τι ατυχία ούτε ένα ζευγάρι για τα νούμερα μας..
- Τι δεν θα κατέβετε τη πλαγιά?
- Δεν έχει για μας νούμερο !!!!!!!
- Ναι ρε γαμωτο ατυχία .. δε λες πάλι καλά που γλυτώσατε ένα διεθνή διασυρμό εκτός από τον αυχένα σας, μόνο κλαψουρίζετε κιόλας..
- Κοίτα τώρα φίλοι σου λέει ο άλλος ..μωρέ φώκιες σκέτες !!!!!!
Ας είναι , ήπιαμε το ποτήρι τούτο και χαθήκαμε στα μαγαζάκια για παζάρια . Ο καφές με κάρδαμο μας έσπασε τη μύτη αλλά ο πανούργος μαγαζάτορας έκανε τη σιεστα του και με ιταλοαγγλογαλλικα αστειάκια και ανέκδοτα, προσπαθούσε να μας πείσει για την αιώνια φιλία των λαών μας, που ανάθεμα και γνώριζε από πού είμαστε , άσε που του γυάλισε η Σύλβια και την είχε καρφώσει γλυκοσαλιαροντας..
- Ρε εσύ . δεν είναι κακο!!.αν είναι να θυσιαστείς για την ομάδα ,,ζήτα καφέ γαμωτο..
Αλλά θυσίες δεν γίνονται στην εποχή μας και με τέτοια ποιότητα υλικού θα μου πεις , μόνο χαρακίρι κάνεις , οπότε θυσιάσαμε το Νωντα που πρόθυμα οφείλω να ομολογήσω αποδέχτηκε τη πρόταση να κάνει εκείνος τους καφέδες στο μικρό κουζινάκι του μπαρ με την άδεια του γεροτουαρεγκ που είχε μάτια μόνο για τη Συλβια που εκείνη την ώρα ζωγραφίζοντας την Μπιμπι (Oliv) έδινε ένα καλό και διαρκείας πλάνο αποσβολωμου στο τυπάκο..
Ο καφές από τα χέρια του Νώντα υπέροχος όπως πάντα λόγω επαγγέλματος δηλαδή, και τζάμπα αφού νομίζω ότι δεν πληρώσαμε ας είναι καλά η Σύλβια, το κυριότερο αποφύγαμε από του να γράψουμε τις απόψεις μας για τον αρχηγό του κράτους που πολλά κρεμασμένα πανό πάνω από τα κεφάλια μας αναγράφουν , ρωτούν και υπενθυμίζουν …, υπογράψαμε όμως στο βιβλίο επισκεπτών το τελευταίο, γιατί όταν ο μαγαζάτορας πια είδε και αποείδε ότι η Συλβια ασχολιόταν μονάχα με το πορτρέτο της Ολιβ με ένα πηδημα τζαλιμάκι κατέβηκε από το πάγκο - θρόνο και μας αραδιάζει στη ποδιά καμιά δεκαριά χιλιοσκονισμένα χοντροδεμένα τετράδια και φωτογραφικά άλμπουμ που κοσμούν το ράφι του μαγαζιού και αποδεικνύουν το πόσο δημοφιλές είναι όχι μόνο το μαγαζί αλλά πακέτο και ο μαγαζάτορας…., εμ βέβαια αφού δεν υπάρχει άλλο σε ακτίνα δεκάδων χιλιομέτρων, κερδίζει σε φήμη και πελάτες..
Στους γύρω πάγκους διεξάγεται πράγματι πολύ σκληρό παζάρι …με ένα σχέδιο στρατηγικής κάποιου εμπνευστή της παρέα, αλλά φαντάζομαι το εφαρμόζουν και άλλοι και έχει περίπου ως εξής..
Σχέδιο Α Πλησιάζουν όλες μαζί και αρχίζουν τα επιφωνήματα αρεσκείας για τα εκθέματα, ερωτήσεις προέλευσης και αξίας ,μετά τα περιεργάζονται τα χαϊδεύουν τα δοκιμάζουν, ρωτά η μια την άλλη αν της πάει και στο άκουσμα της αρχικής τιμής που αγγίζει τα όρια του εγκεφαλικού , τα αφήνουν και απομακρύνονται ενώ ο έμπορος ρωτά ποια είναι η προτεινόμενη δική τους τιμή. Εκείνες ανένδοτες φεύγουν χωρίς να πουν τιμή και πάνε στο διπλανό πάγκο όπου γίνεται ακριβώς το ίδιο σκηνικό.. , όταν ξαφνικά μια τους , επιστρέφει στο προηγούμενο και αρχίζει το σου λέω μου λες.. και καταφέρνει να αγοράσει ένα προϊόν σε σχετικά αποδεχτη τιμή.
Σχέδιο Β. Η καλή σου κουνάμενη συνάμενη έρχεται στο πάγκο που παζαρεύουν οι άλλες και ψιθυρίζει τη τιμή που πέτειχε εκείνη, που σαφώς είναι φτηνότερη από την αρχική τούτου εδώ και αρχίζει το …¨΄ μα η φίλη το αγόρασε από εκεί’’ τόσο και λένε και μικρότερη τιμή έτσι και αν πιάσει.. γνωρίζοντας ότι ακόμη υπάρχει περιθώριο κέρδους και έκπτωσης.. Αν πιάσει καλώς αγοράζουν αν όχι φεύγουν και πάνε αλλού.. η ξαποσταίνουν για λίγο στέλνοντας στη πυρά της πρώτης γραμμής τον ανδρικό πληθυσμό που οφείλω να ομολογήσω τα πάνε αρκετά καλά .
Σχέδιο Γ Αφήνουν να περάσει αρκετή και μια- μια πάει για δεύτερο γύρο και ότι πετυχει το στόχο και σκοπό. Όποια είναι αυτή , αναλαμβάνει τη υποχρέωση να διαπραγματευτεί και για τις άλλες που απέτυχαν και που έχουν δώσει τις παραγγελίες τους εν τω μεταξύ.. Οι άλλες την ώρα που επιβιβάζονται στα τζιπ κάνουν τις ύστατες προσπάθειες ενός γρήγορου παζαριού που πολλές φορές γίνεται ιπτάμενο, βλέποντας χρήματα και αντικείμενα να μπαινοβγαίνουν από τα παράθυρα..
Φυσικά δεν πιάνει πάντα το σχέδιο ιδίως όταν τα μαγαζιά είναι λίγα και οι μαγαζάτορες μπορούν να ανταλλάσουν πληροφορίες για τα δρώμενα στους πάγκους τους στη γλώσσα τους και εμείς να μην πάρουμε χαμπάρι , άσε που μπορεί , για να μην πω στα σίγουρα , να μας κοροϊδεύουν κιόλας φτιάχνοντας έτσι τις τιμές που εμείς νομίζουμε ευκαιρία ..

 

[LULLU]

---Ελεφτερα ! με φωνάζει ο τζουτζούκος που τουρχεται κομμάτι δύσκολο να προφέρει σωστά το όνομα μου…. Πρέπει να φύγουμε !!!!!μάζεψε τους άλλους..
Δεν ήταν και από τα ευκολότερα πράγματα να μαζέψεις από τα μαγαζάκια τους άλλους, αλλά τι να κάνουν χωρίς άλλη επιλογή, μπήκαν όλοι με βαριά καρδιά και ανάσα και με μάτια βουρκωμένα στα τζιπ συνειδητοποιώντας ότι παίζονται οι τελευταίες σκηνές ενός ονειρικού ταξιδιού .Ο δρόμος για Sebha από το Ubari είναι πάλι από κορυφή σε κορυφή που όμως αντί ενθουσιασμό μας γεμίζει πίκρα και θλίψη. Σταθήκαμε σε μια ψηλή κορυφή για μια τελευταία ματιά ,μια τελευταία βουτιά και κατρακύλισμα στη χρυσή άμμο, μια αναμνηστική φωτογραφία με τους ανθρώπους που μοιραστήκαμε νερό και φαί στιγμές χαράς ,που μας δίδαξαν για μια άλλη ζωή τόσο διαφορετική και δύσκολη από τη δική μας αλλά συνάμα τόσο συναρπαστική και περιπετειώδη …Απολαύσαμε το τελευταίο προπαρασκευασμένο γεύμα αφού είχαμε πει αντίο στους μάγειρες στο Ubari, χωμένοι , προφυλαγμένοι από τον ήλιο και άνεμο κάτω και δίπλα στους τροχούς των αυτοκίνητων.. βουτηγμένοι ο κάθε ένας στο αλουμινένιο ατομικό ταπεράκι και στις σκέψεις του…. Φτάσαμε στο καμπ λίγο έξω από τη πόλη όπου θα μας περίμεναν τα ταξί που θα μας πήγαιναν Τρίπολη. Ένα πολύ όμορφο μαζεμένο καμπ με μπαρ, ένα νερόλακκο για πισίνα, στρογγυλές καλύβες γκαζόν και ζωολογικό κήπο. Μέχρι να φορτωθούν τα μπαγκάζια μας έκανα ένα γρήγορο γύρο να γνωρίσω τα ζώα που φιλοξενούνται εδώ. Μια στρογγυλή κατασκευή με γυαλί δεσπόζει στη είσοδο και πλησιάζω. Μέσα ανάμεσα στα μικρά ξύλα και πέτρες κείτονται τα ανάσκελα σκορπιοί διαφόρων αναλογιών και πριν προλάβω να ανατριχιάσω από μια τέτοια συνάντηση ανακαλύπτω πως οι σκορπιοί δεν βρίσκονται ανάσκελα λογω κάποιου σχεδίου επίθεσης η άμυνας αλλά είναι γκαγκανιασμενοι κοινώς ψόφιοι και οι αιτίες δεν βρίσκονται προφανώς στην έλλειψη ελευθερίας αλλά έλλειψης τροφής , πράγμα που οι υπεύθυνοι δεν έχουν ανακαλύψει.. Προσπερνώ το πρώτο εμπόδιο και βρίσκομαι φάτσα με ένα κλουβί τίγκα κόμπρες. Πλησιάζω αλλά αυτή τη φορά και πριν σηκώσω τη μηχανή να εστιάσω στο σώμα που σέρνεται από το κλαδί προς το τζάμι και ακούω ντουκ και βλέπω τη κόμπρα να παίζει κάτι επαναλαμβανόμενα κουτουλίδια πάνω στο τζάμι που μας χωρίζει. Ευτυχώς το τζάμι είναι γερό και αποκρούει τις επιθέσεις και των άλλων ερπετών που μαζεύτηκαν μέχρι να πεις κύμινο! Η γοητεία του κινδύνου αλλά και η σιγουρεμένη ασφάλεια μου, με καθηλώνει εκεί μπρος στο τζάμι και παρακολουθώ τις κόμπρες να μου επιτιθονται σπάζοντας τα μούτρα τους και κάθε φορά να επιστρέφουν με δυνατότερα χτυπήματα. Δεν γνωρίζω στα πόσα χτυπήματα μπορούν, (αν μπορούν ερπετολογος δεν είμαι) να πάθουν κρανιοεγκεφαλικη κάκωση αλλά σίγουρα στην εντατική δεν μπαίνουν… Ακούω να με φωνάζουν ότι φεύγουμε και αφήνω τα ερπετά στη ησυχία τους. Βρίσκω τους άλλους να ανταλλάσουν αγκαλιές , φιλιά και ευχές…
- Μάγκες το διάλειμμα τελείωσε ,, τα 780 χιλιόμετρα μανίκι.( ευγενικός προσδιορισμός).μπρος μας…. Άιντε δρόμο!
Το δικό μας ταξί ένα δεκαθέσιο μερσεντές που πεταγε, λες και τα λάστιχα δεν ακούμπαγαν καθόλου άσφαλτο.. Ταχύτητες 160-190 χιλιόμετρα σε ένα ευθύ κουραστικό δρόμο και προσπεράσεις που σου κόβουν τα ήπατα για να μην πω ότι βρέχεις τα παντελόνια σου..
- Μωρέ έτσι θα φτάσουμε στις 8 !!!!! θανε τα μαγαζιά ανοικτα?
- Αν φτάσουμε!!!!!!!!
Όσο τρώγαμε τα χιλιόμετρα τόσο η αποκρουστική βρώμικη πλευρά αυτής της χώρας έκανε δυναμικά τη εμφάνιση της. Τα σκουπίδια τα χαμόσπιτα το αρχιτεκτονικό αλαλούμ μας ξενίζει και ξινίζει..
-Αν δεν είναι καλά στο βόρειο- ανατολικό κομμάτι θα σε απολύσουμε από τιμλιντερ !!!
- Εγώ φτάνει άλλα αρχαία και πέτρες δεν θέλω λέει ο Νώντας. Θα μείνω Βεγγάζη να σας περιμένω ..
Βλέποντας ότι δεν πτοούμαστε από τις απειλές του λουφάζει στη γωνιά του κλέβοντας και ένα υπνάκο..
Μας είχε κόψει τέτοια λόρδα που σε μια στάση ανεφοδιασμού μας γυάλισαν τα σουβλιστά κρέατα και η μυρωδιά από το τσικνιστο κεμπάπ έσπασε τα ρουθούνια μας.. χμμμμμμ να ορμήσουμε!!!! προτείνουν οι μισοι…
- Θα φάμε εδώ?
- Όποιος θέλει να φάει!
- ΕΣΥ θα φας? με ρωτά η Πόπη τη στιγμή που πήγαινα στο πάγκο να παραγγείλω..
- Και τι είμαι εγώ δηλαδή για να μείνω νηστικιά στο πηγάδι κατούρησα εγώ?
Πλησιάζω στο κεμπαδικο και με σπαστά ιταλοαγγλικά του εξηγώ πως θέλω μια πίτα αραβική γεμιστή με κιμά και μπαχάρια αλλά χωρίς σκόρδο.. Ο σουβλατζής αρπάζει μια πίτα στρογγυλή κάπως φουσκωτή την κόβει στα δυό, την ανοίγει στη μέση γεμίζει τα σωθικά της και μου τη σερβίρει.. Εγώ με το ένα χέρι βουτώ τη πίτα ενώ αφήνω απλωμένο και τεντωμένο το άλλο προς την άλλη μισή πίτα που χάσκει ξαπλωμένη στο παγκο άδεια..
- Μαφις μαφις..φινιχχς.. λέει εκείνος..
- Τι φινχς καλέ? .. με μισή πιτούλα θα τη βγάλω?
- Εδώ τρώνε λίγο φιλενάδα!!!!!
- Και εγώ τρώγω πολύ δεν φαίνεται?
Προτρέπω τη ψήστη να μου ετοιμάσει και την άλλη μισή όταν καταφτάνουν και οι υπόλοιποι της παρέας πεινασμένοι σαν λύκοι.. Δεν προλάβαινε ο σουβλατζής να ανοίγει και να γεμίζει πίτες και ζήτησε επιπλέον προσωπικό και βοήθεια από το δίπλα μαγαζί.. Με τη πρώτη δαγκωματιά βούρκωσαν τα μάτια από το πολύ πιπέρι και μπαχάρια που είχε η γέμιση αλλά δεν μας εμπόδισαν από του να καταβροχθίσουμε τις πίτες. Η Πόπη πλησιάζει το ψυγείο και βουτά μια λεμονάδα ..για τις δύσκολες αν έλθουν μετά το φαγοπότι στιγμές…
Η επόμενη στάση σε ένα καφέ-μπαρ . Τι θα μπορούσε κάποιος να πιει σε ένα τέτοιο μπαρ εκτός από κόκα-κόλα, νερό , τσάι και τοπικό καφέ? Νομίζω ότι ένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα παρήγγειλε πχ καπουτσίνο με αφρόγαλα.. και όμως.. εμείς ,(που μάλλον δεν είμαστε φυσιολογικοί) τολμήσαμε να μπούμε και να ζητήσουμε καπουτσίνο..! και επειδή ο τολμών νικά τελικά και καπουτσίνο γευτήκαμε και ο πιο νόστιμος που ήπιαμε ποτέ σε αφρικανική χώρα..
Στο προαύλιο του μαγαζιού το καθιερωμένο γνωστό τουαρέγκ παζάρι. .και εμείς επί το έργο.. Μα να φύγουμε από εδώ χωρίς κανένα αναμνηστικό γίνεται?
Ξεχυθήκαμε στου πάγκους με τα στολίδια και άρχισε το νταραβέρι. Εγώ με τη πρώτη ματιά αποφάσισα ότι τα κοσμήματα δεν ήταν του γούστου μου και πήγα στο πάγκο με τις πολεμικές τέχνες. Μαχαίρια και σπαθιά διαφόρων μεγεθών και σχημάτων απλώθηκαν μπροστά μου.. Τι να πρωτοκοιτάξω?! Από τα χέρια μου θα πέρασαν καμιά εκατοστή μαχαίρια και όσο παζάρευα τη τιμή όλο και περισσότερα μου έβαζαν στα χέρια ακόμη και από του άλλους πάγκους γεγονός που δηλώνει ότι όλοι οι πωλητές ανήκουν στη ίδια επιχείρηση ..
Καταλήγω στο πάγκο με τον πιο χαμηλών τόνων πωλητή και πιάνω το μαχαίρι που μου άρεσε περισσότερο.
- Πόσο κοστίζει? Ρωτώ.. και νιώθω να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια μου ακούγοντας το αστρονομικό ποσό των 400 δολαρίων!!
- Πόσο?!!!!!!!!????? αποκλειστικώς αποκλείεται!!!!!!!!! και παρατώ το μαχαίρι απότομα και απομακρύνομαι..
- Μαμ. .ε μαμ…φωνάζει πίσω μου.. γκιβ μι γιορ πράιζ ..
Τώρα θα σου πω εγώ …σκέφτομαι ..θα πάρω πίσω τη εκδίκηση μου για το εγκεφαλικό που μου ήλθε.. σειρά σου τώρα!
- 80 δολάρια !!!!!! φωνάζω δυνατά και με καμάρι και ντονγκ!!! νασου μουρχεται καπάκι το 2 εγκεφαλικό όταν ακούω.. ΟΚ ΜΑΝΤΑΜ!!!!!!!!
- Γαμωτο τι έγινε? ..
- 30 ευρώ έπρεπε να πεις χαζή!!!!!!!! φωνάζει εν χορό η παρέα..
- Ε μη το ξεφτιλίσουμε ντιπ το πράγμα τώρα !έλεος!
Σκάσε και κολύμπα τώρα , σκάσε και πλήρωνε στη περίπτωση μου τώρα και μεχρι να πεις κύμινο έγινα κάτοχος του μαχαιριού, που μα την αλήθεια με το που το είδα μου έκανε κλικ..!
Μάλλον ικανοποιημένοι και οι 2 , εκείνος περισσότερο σφίξαμε και τα χέρια έτσι για να κλείσει η εμπορική συναλλαγή με επιτυχία…
Η υπόθεση σήκωνε και 2 καπουτσίνο και με το φλιτζάνι στα χέρια ακούμπησα στο τοίχο που βρίσκονταν πάνω από τους πάγκους και παρακολουθούσα τους άλλους..
Με τη λοξή ματιά μου κόβω τη Αφροδίτη και το Γιάννη να έχουν πλησιάσει το πάγκο με τα μαχαίρια και να παζαρεύουν παρόμοιο με αυτό που είχα αποκτήσει λίγο πριν..
-Αν υποψιαστώ ότι θα το πάρεις λιγότερο θα το δοκιμάσω στο λαιμό σου κακομοίρα μου..
Βλέπω το μαγαζάτορα να κουνά το κεφάλι σε αρνητική απάντηση και αναρωτιέμαι πόσο θα αντέξει στις πιέσεις τους..
Όταν γύρισαν στη παρέα είπαν ότι αρνήθηκε τη τιμή λέγοντας ότι ¨μα η φίλη σας το αγόρασε ακριβότερα !!
- Α γιασου μάστορα λέω εγώ..
Και για ποια προτεινόμενη τιμή ?ρωτώ
- 10 ευρώ!!!!!!!!! απαντούν ηρεμότατα..
- Εεεεεεε άι σιχτιρι ρε το παραξηλώσατε ντροπής πράγματα!
Ούτε που ίδρωσε το αυτί τους από το ομαδικό κράξιμο και απτόητοι ξαναπροσπαθούν δεύτερη επίθεση. Επέστρεψαν με έπαθλο ένα μικρότερο μαχαίρι του οποίου τιμή δεν μάθαμε ποτέ!!! .. Ας είναι … διάλειμμα τέλος φωνάζει ο Φετχι…φεύγουμε!!!!!
Παρά τη ιλιγγιώδη ταχύτητα την τρελή οδήγηση και προσπεράσματα τα χιλιόμετρα δεν τελείωναν.. Οι πισινοί μας από το καθισιό κόντεψαν να εμφανίσουν κατακλίσεις … και πουθενά φως από πολιτισμό.. Νύχτωσε και μόνο τα φώτα των αυτοκινήτων έδειχναν το δρόμο μπροστά και σε ακτίνα όση επέτρεπαν τα φανάρια , αριστερά και δεξιά μαύρο σκοτάδι …. Με καρφωμένα ίσια μπρος τα εξωφθαλμικα μάτια μας αναζητούσαμε ίχνη αμυδρά πολιτισμού.. αλλά ΤΙΠΟΤΑ!!!!!! Αρχίσαμε να μουρμουρίζουμε από κούραση και εκνευρισμό όταν φάνηκαν τα πρώτα φώτα . Είναι η εθνική οδός λέει ο οδηγός.. Άντε φτάνουμε.. Όμως μακριά ακόμη ο δρόμος για τη Τρίπολη…
Δέκα το βράδυ και εμείς ακόμη να πλησιάσουμε το στόχο.. απελπισία μαύρη. Ο Φέτχι ανακοινώνει πως έκλεισε για φαί τα μεσάνυχτα σε εστιατόριο κοντά στο ξενοδοχείο.. Βρε καλέ μου άσε να φτάσουμε πρώτα και βλέπουμε, άσε που οι περισσότεροι δεν θέλουν να φάνε, θέλουν ζεστό ντους και μαλακό στρώμα!
- Δεν γίνεται Ελεφτέρα… μας περιμένουν… δεν μπορούμε να το ακυρώσουμε..
Κατάλαβα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τον πείσω και μάλλον ισχύει το ..¨νόμοι βασιλιά και τα σκυλιά δεμένα’’ οπότε έγειρα στο ώμο της Αφροδίτης για ένα δεκάλεπτο υπνάκο..
Ξύπνησα από το στρίγκλισμα τροχών και φρένων σε μια απότομη 90 μοιρών περίπου στροφή και ένα κοκάλωμα του αμαξιού.
Φτάσαμε ! Ανοίγω τα μάτια και μπρος μου στέκεται το λαμπερά φωταγωγημένο GranHotel….. επιτέλους , μια ανάσα ανακούφισης και μόνο στη σκέψη ενός ζεστού μπάνιου…

 

[ioanna karagianni]

Ελεφτέρα μου τι ωραία διήγηση νοσταλγική, ανάλαφρη, γεμάτη τρυφερότητα. Ονειροπόλησα με τις τελευταίες σας στιγμές στην έρημα, ανατρίχιασα με τα φίδια και τους σκορπιούς, έβγαλα κάλους στην διαδρομή με το αυτοκίνητο, έκανα παζάρια μαζί σας (εγώ στα κοσμήματα όχι στα μαχαίρια), γεύτηκα τις αραβικές πιπεράτες πίτες. Και τώρα περιμένω…

 

[vagantos]

Τόχα τάξει στον εαυτό μου να διαβάσω την ιστορία αφού τελειώσει.
Διάβασα λοιπόν μονορούφι το εκπληκτικό κείμενο το τελευταίο δίωρο, ενώ ξετρελάθηκα απ τις υπέροχες εικόνες.
(Βάλε μερικές φωτό ακόμη στην γκάλερι)
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

 

[LULLU]

Τόχα τάξει στον εαυτό μου να διαβάσω την ιστορία αφού τελειώσει.
Διάβασα λοιπόν μονορούφι το εκπληκτικό κείμενο το τελευταίο δίωρο, ενώ ξετρελάθηκα απ τις υπέροχες εικόνες.
(Βάλε μερικές φωτό ακόμη στην γκάλερι)
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

..
Βαγγέλη,, μετα απο μόνο 2 εβδομαδες καλης λειτουργείας του λογαριασμου στη γκαλερυ, επεστρεψα παλι στη θεση να μην μπορω να ανεβασω φωτογραφίες και το διαπιστωσα με το που πηγα να πραγματοποιησω το αιτημα σου..,,

 

[LULLU]

Σε χρόνο ρεκόρ κατεβάσαμε τις βαλίτσες τραβώντας και σέρνοντας τις περάσαμε μέσα από μηχάνημα ανίχνευσης μετάλλων που βρίσκονταν μετά την περιστρεφόμενη είσοδο .Αν και τα καμπανάκια δεν ήχησαν εντούτοις κατέγραψαν το σχήμα φονικών οργάνων. Με το που κατεβάσαμε από το κυλιόμενο ιμάντα τις αποσκευές ένας αστυνομικός πλησιάζει ρωτά ευγενικά ποιος ο κάτοχος της μεγάλης πορτοκαλοκεραμιδι βαλίτσας.. .
- Εγώ.. απαντώ..
- Την ανοίγεται παρακαλώ?
Απορημένη και ολίγον τσατισμένη με όσα δεινά μου έχει προκαλέσει αυτή βαλίτσα σε αυτό αλλά και στο προηγούμενο ταξίδι ανοίγω τη αποσκευή ..
- Έχετε μέσα κάτι αιχμηρό?
Εκείνη την ώρα θυμάμαι πως υπάρχουν 2 σετ ραφής τραύματος και γελώντας τα ανοίγω.. Βλέπω τον άλλο αστυνομικό να κουνά πέρα δωδε το κεφάλι κάνοντας νοήματα ότι δεν είναι αυτά, .
- No No .. του σμολ.. λέει και εγώ στη κυριολεξία βουτώ μέσα στη βαλίτσα να ανακαλύψω τελικά το μαχαίρι (τύπο σπαθί του εσκαλιμπορ) που είχα αγοράσει από τους τουαρέγκ..
- Θα το κρατήσουμε …
- Ορίστε? Μετά από τόσα σκληρά παζάρια για να το αποκτήσω θα χάσω τώρα τα αυγά και τα καλάθια?
- Δεν μπορείτε να το πάρετε στα δωμάτια απαγορεύεται.. είναι φονικό όπλο!
- Ναι γιατί ποιον θα σκοτώσω? Αν και με τα νεύρα που είχα, είχα γράψει πολλούς σε λίστα ..
- Θα σας το δώσω αύριο!!
- Σερ.. , φεύγω χαράματα στις 4.30..εσεις θα είστε εδώ ?
- Θα είναι ο κολέγκα (συνάδελφος) μου.. θα του έχω παραδώσει ..
Ελπίζοντας ότι εδώ οι συνάδελφοι θα συνεργάζονται καλύτερα, αφήνω το λόμπι και βγαίνω έξω όπου ένας πεινασμένος τζουτζούκος περιμένει να μας οδηγήσει στο εστιατόριο. Μεσάνυχτα και κάτι , μέχρι να φάμε, ευτυχώς το σέρβις είναι τσακ-μπάμ να γυρίσουμε πίσω πήγε 1,30 , και άλλη μισή ωρίτσα με Ύ για ντουζ μέχρι να ξαπλώσω στα μαλακά μυρωδάτα με άρωμα λεβάντας σεντόνια και μέχρι να τεντώσω τα κουρασμένα πόδια μου με είχε πάρει ο ύπνος..
Αν και οι ώρες ύπνου ήταν ελάχιστες το πρωινό ξύπνημα μας βρήκε όλους χαρούμενους και ξεκούραστους.. Αν και ήταν χάραμα μας σέρβιραν πρωινό και αλήθεια είναι, πως για τα γούστα μου και συνήθειες μου, πως ένας δυνατός καφές σε φέρνει σε εγρήγορση και ξεκινά η μέρα σου δυναμικά..
Στο λόμπι ψάχνω για τον αστυνομικό βάρδιας …πουθενά! Θα κοιμάται μάλλον.. σκέφτομαι, αλλά αναιρώ αμέσως ..
Τι να κοιμάται ?σε ώρα υπηρεσίας σε κυβερνητικό ξενοδοχείο ?. Ο νυχτερινός ρεσεψιονίστ μου λέει ότι πάει να φέρει το μαχαίρι.. Ανακουφισμένη το παίρνω και το χώνω στο πάτο της βαλίτσας ελπίζοντας ότι στο αεροδρόμιο δεν θα επαναληφτεί το ίδιο έργο…
Στο αεροδρόμιο τα φιλαράκια στο μπαρ μας υποδέχτηκαν θερμότατα, μας θυμόταν από τις προηγούμενες πτήσεις και περιπέτειες προσφέροντας μας καφέ…. Αναρωτιέμαι πόσο βάρβαρο ωράριο δουλειάς έχουν αφού κάθε φορά που ερχόμαστε τα ίδια γνώριμα πρόσωπα είναι πίσω από το πάγκο.
Έτοιμοι για επιβίβαση και ένας ηλικιωμένος ξανθός κύριος ακούγοντας τις συζητήσεις μας ρωτά δειλά σε άπταιστα ελληνικά .. Είστε από Κρήτη? Άνοιξε η συζήτηση για τα πάτρια μακρινά εδάφη που είχε εγκαταλείψει η οικογένεια του αμέσως μετά την τουρκοκρατία βρίσκοντας καταφύγιο και νέα πατρίδα στη ζεστή αυτή χώρα.
- Έχετε επισκεφτεί τα Χανιά? Ρωτάμε.
- Όχι ποτέ. Μόνο Αθήνα έχω πάει πριν πολλά χρόνια, αλλά η οικογένεια μου έχει .., είχε,, πολλά περβόλια στο Βαρύπετρο.
- Είχε ..καλά λέτε… άντε να ξαναβρείς τίτλους ιδιοκτησίας και αν βρεις, να διεκδικήσεις μερίδιο από τους εναπομείναντες ορθόδοξους συγγενείς….
Το γιατί έφυγε η οικογένεια του τότε όπως και πολλές άλλες οικογένειες είναι γνωστό. Πράγματι όσοι πολίτες είχαν αλλαξοπιστήσει, είχαν ασπαστεί το μουσουλμανισμό , μετά την απελευθέρωση προτίμησαν να φύγουν από το νησί ,η αναγκάστηκαν να το κάνουν για λόγους ευνόητους , η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη να δεχτεί την όποια μετάλλαξη του DNA την όποια αλλαγή σε κάθε επίπεδο και η Λιβύη ήταν η πιο κοντινή μουσουλμανική ειρηνική χώρα να στεγάσει το νέο νοικοκυριό και όνειρα τους.. Η κουβέντα συνεχίζονταν όταν ο Γιάννης ξεσπά σε ένα ακράτητο αυθόρμητο γέλιο.. δείχνοντας προς την κατεύθυνση του λεωφορείου που μας είχε φέρει στη πίστα..
- Βρε τι έπαθες? Μη μας παρεξηγήσει και ο πατριώτης?
Κοιτώντας προς τα εκεί, βλέπω μια γιαγιά σε αναπηρικό καροτσάκι να πηγαινοέρχεται στο διάδρομο του λεωφορείου. .. Η καημένη η γιαγιούλα .. την είχαν φορτώσει αλλά είχαν ξεχάσει να την ξεφορτώσουν. Με το που άδειασε το λεωφορείο ο οδηγός έφυγε και η γιαγιά με το καρότσι κύλησε προς τα πίσω και ήταν η στιγμή που ο οδηγός από το καθρέπτη κάτι αντιλήφτηκε αλλά δεν ήταν και σίγουρος τι ήταν ακριβώς και ο οποίος δοκιμάζοντας ένα – δυό φρεναρίσματα για να βεβαιωθεί το τι παίζεται, η γιαγιά με το καροτσάκι έγινε ένα τεντωμένο ελατήριο με φορά πήγαινε –έλα μπρος-πίσω….Μόλις οι συγγενείς παρέλαβαν τη καημένη τη γιαγιά το αεροπλάνο μπήκε σε φάση απογείωσης και ο θόρυβος των κινητήρων μόλις και μετά βίας κάλυψε τα τρανταχτά διαρκείας νευρικά γέλια μας…μέχρι και ο κατασκόπ διπλώθηκε στα γέλια κοκκινίζοντας από ντροπή μιας και έπρεπε να δείξει πέρα από αυστηρότητα μια επαγγελματική κυβερνητική σοβαρότητα …στρατά βλέπεις…, η φαντάρος η χωροφύλακας ένα ζόρι το τραβάει..
- Ρε εσείς έλεος.. θα μας κατεβάσουν…ντροπής πράγματα..
Η πτήση για Βεγγάζη δεν μας δημιούργησε προβλήματα, παράξενο βέβαια αλλά καλοδεχούμενο γεγονός.
Προσγειωθήκαμε στη πόλη που τόσα έχω διαβάσει αλλά δεν πρόλαβα να δω γιατί μας περίμενε το λεωφορείο μας φόρτωσε και βουρ για Πτολεμαίδα.. Το τοπίο ίδιο –ολόιδιο με τα παράλια της Κρήτης.. Βράχια , βουνά ολόγυμνα η σκεπασμένα από ανθισμένους ασπάλαθους , πικροδάφνες, πουρνάρια, μάραθα και αρτίκους….
-Χριστέ μου!!!!! Βάζει μια φωνή η Πόπη…. Σ τ α μ ν α γ κ α θ ι !!!!! .
Στο άκουσμα της ύπαρξης αυτού του δυσκολαμάζευτου χορταρικού η σιαλόρροια έκανε την εμφάνιση της.. Για όσους δεν γνωρίζουν το σταμναγκάθι είναι ένα χορταρικό λίγο πικρό που μεγαλώνει μέσα σε αγκάθια πράγμα που το απαλλάσσει από τα δόντια των αιγοπροβάτων και που αναπτύσσεται η κοντά στη θάλασσα η στη περιοχή του Ομαλού .. Για να μαζέψει κανείς σταμναγκάθι είναι μια πονεμένη διαδικασία, γιατί εκτός που πρέπει αναλόγως να αναρριχηθεί η να κατέβει δύσβατα απόκρημνα μονοπάτια που οδηγούν στη θάλασσα η στο βουνό, θα πρέπει να καταματώσει τα χέρια από τα γδαρσίματα των αγκαθιών, να χιλιοβλαστημησει και καταραστεί τα δεκάδες αγκάθια που είναι βαθιά καρφωμένα στη σάρκα του και το αποκορύφωμα , το κερασάκι δηλαδή, είναι η ώρα του καθαρίσματος..! κατεβαίνουν για επίσκεψη και καφέ στο αρχοντικό σου άγγελοι, αρχάγγελοι γενικώς δηλαδή τα άγια …., όλα αυτά καθορίζουν και τη τσουχτερή τιμή των 12 ευρώ το πιάτο στα εστιατόρια και στις λαϊκές από 5-7 ευρώ το κιλό αλλά καθαρισμένο…αυτό δα έλειπε να σκας 8 ευρόπουλα και να γεμίζεις και αγκάθια, αν και τα τελευταία χρόνια κάποιοι τα καλλιεργούν αλλά δεν έχουν μειώνουν τη τιμή..
Εγώ και η Πόπη συχνά εκδράμομε για χορτομαζεμα, ομολογώ ένα κάλο τον έχουμε γενικώς, αλλά για το σταμναγκάθι δίνουμε μέχρι και θάνατο οπότε φυσικό είναι να κοπανιόμαστε βλέποντας πόσο μεγάλο και πολύ είναι εδώ….
- Δεν σας νοιάζει να μας ζητήσετε μαχαίρια και σκαλίδια και μια 3ωρη στάση!. ..
- Θα σας κακοπηγαινε ένα πιάτο ? που έχει ριζώσει το ρύζι και τα φασόλια στη κοιλιά σας!!!!!!!! Αλλά φτάνει με τα χορτομαζέματα-χορτομαγειρευματα..
Δεν ζητήσαμε φυσικά κάτι τέτοιο μιας και θα ζητήσουμε το λιθοβολισμό μας αλλά καρφώσαμε το βλέμμα στο ουρανό που είχε μαυρίσει από απειλητικά σύννεφα σημάδι μιας ξαφνικής νεροποντής..
Το βαν αγκομαχώντας ανηφόριζε το δρόμο όλο ανατολικά προς Πτολεμαίδα.. Από δεξιά βουνά , χωράφια, περιφραγμένα βοσκοτόπια και από αριστερά κάτω στο βάθος το πέλαγος .. το λιβυκό πέλαγος σε ένα χρώμα που μας είναι οικείο..
Άρχισε να ψιλοβρέχει και ο δρόμος έγινε κομμάτι γλιστερός και επικίνδυνος. Κάθε στροφή που περνούσαμε νομίζαμε ότι θαταν και η τελευταία..
- Τον ατέλειωτο έχει αυτή η διαδρομή.. πότε φτάνουμε τελικά?
Ένα ξαφνικό φρενάρισμα στη πλατεία ενός χωριού μας επαναφέρει .. Ο κατασκόπ σηκώνεται παίρνει τη πραμάτεια του , ένα βαλιτσάκι μισοσκισμένο, φορά και το καφέ δερμάτινο., να πω εδώ ότι ακόμη και όταν ο ήλιος έκαιγε τις πέτρες , ακόμη και τις μέρες που ψήνονταν στο 40αρι πυρετού , το δερμάτινο δεν έφυγε ποτέ από πάνω του…κάτι σαν δεύτερη σάρκα ένα πράμα …, μόλις που λέτε φόρεσε το σακάκι, μας σκάει ένα χαμόγελο και μας αποχαιρετά….. μα μας αφήνει έτσι λιμπερτούς στα ύστερα ?
- Εγώ πάω στο θείο μου.. έχω να τον δώ χρόνια!!
- Που πάς καλέ μου ? και εμάς?
Τι γίνεται βρε παιδιά? Μας βαρέθηκε ο άνθρωπος και δίνει των αματιών του αψηφώντας τις εντολές της υπηρεσίας και αδιαφορώντας για τις συνέπειες?
- Μπα μωρέ!! Κατάλαβε ότι δεν πρόκειται να χαθούμε και μας εμπιστεύεται και τον Φετχι , μας τον αφήνει υπό την προστασία μας..
Οι ευχές μας ελπίζω να τον βοηθήσουν τον άνθρωπο να χαλαρώσει να ηρεμήσει και να μας ξαναβρεί μετά από 3 μέρες…

 

[ioanna karagianni]

Νάτα τα έλεγα εγώ, μην πάρεις την μαχαίρα θα έχουμε προβλήματα, εκείνα τα μπιζουδάκια που λιγουρευόμουνα δεν μου τα πήρες να τώρα. Κατά τα άλλα, μένω πιστή στην αφήγηση σου, με καθηλώνει.

 

[ΕΡΣΗ]

Αχ! Πόσο όμορφα με ταξιδεύεις.
Για να μάθουμε και τις νέες σας περιπετειες!

 

[Rosa]

Για δες...Ψυχαγωγικό αλλά ταυτόχρονα παιδαγωγικό αυτό το φόρουμ, πάντα το έλεγα....Διαβάζοντας για τη Λιβύη, μου λύθηκε η απορία της τσουχτερής τιμής του νοστιμότατου σταμναγκαθίου....
Απολαυστική όπως πάντα, lullu μου...