fenia42
Member
- Μηνύματα
- 3.980
- Likes
- 15.751
- Επόμενο Ταξίδι
- Азербайджан
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο με ιστορίες που εκτυλίχτηκαν σε τραίνα, λεωφορεία, μαρσρούτκες. Με αφορμή την ιστορία της @alma για τη Γεωργία, θυμήθηκα τη δική μου εμπειρία με την τοπική συγκοινωνία .
Το γράφει ξεκάθαρα: μαρσρουτκα για Κουταίσι. Με παντομίμα κατάφερα να τη βρω,όπως κάθε φορά. Πλήρωσα δέκα Λάρι για μια διαδρομή τεσσάρων ωρών. Στριμώχθηκα στο θεόστενο κάθισμα,πίσω μου ένα παιδάκι έκλαιγε και μου κλωτσούσε την καρέκλα, δίπλα μου ένας παππούς με έχει στριμώξει για τα καλά και κάνουμε τη διαδρομή πλήρως εφαπτομενοι. Γύρω μας παντού βαλίτσες και τεράστιες σακούλες με αντικείμενα. Από τον καθρέφτη ο οδηγός μου ρίχνει κλέφτες ματιές -βρίσκομαι σε μια χώρα όπου μέχρι πρόσφατα έκλεβαν τις γυναίκες. Τα πόδια μου δεν έχουν ούτε το στοιχειώδη χώρο να τα κινήσω ελάχιστα, επρόκειτο να περάσω τέσσερις ώρες ακίνητη, κολλητά με τον άγνωστο παππού δίπλα μου.
Σίγουρα υπάρχουν πολλοί τρόποι να ταξιδεύεις, σίγουρα ο κάθε ταξιδιώτης εκλαμβάνει τελείως διαφορετικά το ταξίδι. Ο καθένας ξέρει τα όρια του, τι αντέχει, τι θέλει να βρει στο ταξίδι. Όλοι οι ταξιδιώτες δε βγάζουν τα ίδια συμπεράσματα ούτε ταιριάζουν μεταξύ τους. Ορισμένοι καλά καλά δε ταξιδεύουν για το ταξίδι ή για την προσωπική τους εξέλιξη. Κι όταν έρθουν σε συνδιαλλαγή με ντόπιους, αυτό που συμπεραίνουν είναι η προσωπική τους ανωτερότητα ή η ανωτερότητα του έθνους τους. Αφενός μεν είναι λυπηρό να υπάρχουν άνθρωποι που έχουν δει ξένες κουλτούρες και τις απαξίωσαν, αφετέρου έτσι είναι ο κόσμος μας: σκληρός υποκειμενικός άδικος.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατι ταξιδεύω με λίγο hardcore τρόπο, low budget, διαμονή σε ταπεινά ως επι τω πλείστον καταλύματα, κουραστικά trekkings, επιλογή ΜΜΜ όπως οι ντόπιοι.
Στη Γεωργία, εφαπτόμενη με έναν άγνωστο που μύριζε ιδρώτα μέσα σε μια μασρουτκα που ανέδυε μυρωδιά σπιτικού φαγητού και πατσουλί, το κατάλαβα. Θεωρώ εαυτόν πολίτη του κόσμου και ως τετοιος δε θα μπορούσα παρα να ζω την καθημερινότητα του τόπου σε όλες τις εκφάνσεις της, να γίνομαι ένα με αυτή, να επιβάλλω στον εαυτό μου να στριμωχτεί μαζί με τους απλούς ταπεινούς ανθρώπους και να παραδειγματίζομαι από την ταπεινότητα αυτή, σπάζοντας το παραμικρό ρατσιστικό ή ελιτιστικό στοιχείο μέσα μου. Κρατώντας μόνο ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης που κατάφερα να δω ενα ακόμα υπέροχο κομμάτι του πλανήτη μας.
Το γράφει ξεκάθαρα: μαρσρουτκα για Κουταίσι. Με παντομίμα κατάφερα να τη βρω,όπως κάθε φορά. Πλήρωσα δέκα Λάρι για μια διαδρομή τεσσάρων ωρών. Στριμώχθηκα στο θεόστενο κάθισμα,πίσω μου ένα παιδάκι έκλαιγε και μου κλωτσούσε την καρέκλα, δίπλα μου ένας παππούς με έχει στριμώξει για τα καλά και κάνουμε τη διαδρομή πλήρως εφαπτομενοι. Γύρω μας παντού βαλίτσες και τεράστιες σακούλες με αντικείμενα. Από τον καθρέφτη ο οδηγός μου ρίχνει κλέφτες ματιές -βρίσκομαι σε μια χώρα όπου μέχρι πρόσφατα έκλεβαν τις γυναίκες. Τα πόδια μου δεν έχουν ούτε το στοιχειώδη χώρο να τα κινήσω ελάχιστα, επρόκειτο να περάσω τέσσερις ώρες ακίνητη, κολλητά με τον άγνωστο παππού δίπλα μου.
Σίγουρα υπάρχουν πολλοί τρόποι να ταξιδεύεις, σίγουρα ο κάθε ταξιδιώτης εκλαμβάνει τελείως διαφορετικά το ταξίδι. Ο καθένας ξέρει τα όρια του, τι αντέχει, τι θέλει να βρει στο ταξίδι. Όλοι οι ταξιδιώτες δε βγάζουν τα ίδια συμπεράσματα ούτε ταιριάζουν μεταξύ τους. Ορισμένοι καλά καλά δε ταξιδεύουν για το ταξίδι ή για την προσωπική τους εξέλιξη. Κι όταν έρθουν σε συνδιαλλαγή με ντόπιους, αυτό που συμπεραίνουν είναι η προσωπική τους ανωτερότητα ή η ανωτερότητα του έθνους τους. Αφενός μεν είναι λυπηρό να υπάρχουν άνθρωποι που έχουν δει ξένες κουλτούρες και τις απαξίωσαν, αφετέρου έτσι είναι ο κόσμος μας: σκληρός υποκειμενικός άδικος.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατι ταξιδεύω με λίγο hardcore τρόπο, low budget, διαμονή σε ταπεινά ως επι τω πλείστον καταλύματα, κουραστικά trekkings, επιλογή ΜΜΜ όπως οι ντόπιοι.
Στη Γεωργία, εφαπτόμενη με έναν άγνωστο που μύριζε ιδρώτα μέσα σε μια μασρουτκα που ανέδυε μυρωδιά σπιτικού φαγητού και πατσουλί, το κατάλαβα. Θεωρώ εαυτόν πολίτη του κόσμου και ως τετοιος δε θα μπορούσα παρα να ζω την καθημερινότητα του τόπου σε όλες τις εκφάνσεις της, να γίνομαι ένα με αυτή, να επιβάλλω στον εαυτό μου να στριμωχτεί μαζί με τους απλούς ταπεινούς ανθρώπους και να παραδειγματίζομαι από την ταπεινότητα αυτή, σπάζοντας το παραμικρό ρατσιστικό ή ελιτιστικό στοιχείο μέσα μου. Κρατώντας μόνο ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης που κατάφερα να δω ενα ακόμα υπέροχο κομμάτι του πλανήτη μας.
