Λευκορωσία Λευκορωσία 2016 (ή Τα τελευταία σφυροδρέπανα).

[greco]

Τι μας κανεις,να βαζουμε και Λευκορωσια στα προσεχως...

 

[gelf]

Κεφάλαιο 5

Η τελευταία νύχτα στο Μπρεστ και το ταξίδι προς Μινσκ.

Μετά την καθιερωμένη βόλτα στον πεζόδρομο Sovetskaya,

κατευθύνθηκα προς το πάρκο 1ης Μαϊου, όπου μέσα σε φυσικές - τεχνητές ομορφιές,

παιδικές χαρές,

λιμνούλες και λοιπά χαλαρωτικά τοπία,

υπάρχει το ρεστοράν tavern u ozera

με αυθεντικά λευκορωσικά φαγητά, σε ένα υπέροχο περιβάλλον.

Μετά το καταπληκτικό φαγητό, με κέρασαν ένα χωνευτικό απόσταγμα και στη συνέχεια ήπια βότκα Μπρεστ-Λιτόφσκ, που είχε γίνει η αγαπημένη μου.

Για να χωνέψω, περπάτησα και έφτασα στον εμβληματικό σιδηροδρομικό σταθμό του Μπρεστ,

προκειμένου να πάρω εισιτήρια για το Μινσκ, ώστε την άλλη μέρα να ήμουν στην πρωτεύουσα της Λευκορωσίας.
Τότε

κατάλαβα ότι είχα δύο επιλογές:
Ή με το γρήγορο τρένο σε χρόνο 3 ώρες και 10 λεπτά ή με το σοβιετικό τρένο σε χρόνο 4 ώρες και 30 λεπτά.

Προφανώς προτίμησα το παραδοσιακό - σοβιετικό τρένο, προκειμένου να φτάσω αργότερα μεν, αλλά να χαρώ τη διαδρομή όπως παλιά.

Η τιμή του εισιτηρίου για 345km δεν ξεπερνούσε τα 3 ευρώ για διαδρομή 4 ωρών και 30 λεπτών. Έτσι προφανώς επέλεξα το σοβιετικό τρένο με τα κουρτινάκια του και τα άλλα αξεσουάρ. Το τρένο αυτό θα έφτανε στην Πετρούπολη (Αγία). Θα έφτανε το άλλο πρωί. Εγώ όμως θα κατέβαινα στο Μινσκ. Κάτω από τα καθίσματα άνοιγες και έβαζες με ασφάλεια τις αποσκευές σου, αφού πάνω είχες τη δυνατότητα να κοιμηθείς . Όλα τα είχαν σκεφτεί στη διαχείριση του τρένου. Φεύγω από τον εμβληματικό σιδηροδρομικό σταθμό του Μπρεστ και κατευθύνομαι προς τον κεντρικό πεζόδρομο Sovetskaya,

για μερικές τελευταίες βότκες Μπρεστ-Λιτόφσκ, στο Golden Coffee.

Η βότκα αυτή κυλούσε σαν βελούδο στον οισοφάγο μου. Αποφάσισα να πάρω όσα μπουκάλια μπορούσα να κουβαλήσω και να τα πίνω δίπλα στη θάλασσα και όταν βγαίνω απ' αυτή, σε ανάμνηση αυτού του ταξιδιού μου.

Πίνοντας ένα ποτηράκι βότκα Μπρεστ-Λιτόφσκ, ολοκληρώνω το κεφάλαιο αυτό, με τελευταίες νυχτερινές βόλτες στον κεντρικό πεζόδρομο Sovetskaya, με ολιγόωρο ύπνο και μετάβαση το πρωί στον εμβληματικό σιδηροδρομικό σταθμό του Μπρεστ,

για να πάω προς Μινσκ.

Όπως και σε άλλα σημεία της πόλης, έτσι και στον σταθμό οι περιοχές καπνίσματος είναι συγκεκριμένες.

Άλλωστε κάποιοι που πήγαν να καπνίσουν σε τυχαίο σημείο διώχθηκαν προς την πλησιέστερη περιοχή καπνίσματος.

Αφού θαύμασα για τελευταία φορά τον εμβληματικό σιδηροδρομικό σταθμό του Μπρεστ με τα σφυροδρέπανά του,

μπήκα στο τρένο για το Μινσκ,

το οποίο το άλλο πρωί θα έφτανε στην Αγία Πετρούπολη. Το τρένο ήταν σοβιετικού τύπου και γι' αυτό το επέλεξα, από τα ταχύτερα, όπως προανέφερα στο προηγούμενο κεφάλαιο.

Όταν μπήκα στο τρένο βρήκα αυτό που περίμενα, δηλαδή τα κουρτινάκια, τα τραπεζάκια, τους πάγκους οι οποίοι μετατρέπονταν σε κρεβάτι.

Κάθισα στη θέση μου και στο τραπέζι άφησα προς μελέτη το "ευαγγέλιο".

Ύστερα από λίγο η υπεύθυνη του βαγονιού, κέρασε τσάι.

Μου έκανε εντύπωση η περιποίηση αυτή, σχετικά με το μικρό ποσό το οποίο είχα πληρώσει για ναύλο.
Παρατηρούσα το σοβιετικού τύπου τρένο

αλλά και τα χωριά και τους σταθμούς στους οποίους κάναμε στάση

μέχρι που φτάσαμε στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μινσκ.

Βγαίνω έξω ρίχνω την πρώτη ματιά και η πόλη με κερδίζει.

Παίρνω ένα ταξί και πάω στο ξενοδοχείο. Πρέπει να κινηθώ γρήγορα, το Μινσκ με περιμένει.

 

[greco]

Αμ δε που σε περιμενει μονο το Μινσκ,εμεις να δεις...

 

[duty_free]

πάντως (ειμαι σιγουρος οτι το ξερετε) η μοναδικη, που εχει απομεινει, σημαια με σφυροδρεπανο στην ευρωπη, ειναι αυτη της Υπερδνειστερίας.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 6

Η πρώτη νύχτα στο Μινσκ.

Το Μινσκ ιδρύθηκε τον 11ο αιώνα (επίσημη ημερομηνία ίδρυσής του είναι η 03-03-1067) και είναι η πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Λευκορωσίας. Η πόλη έχει καταστραφεί και ανοικοδομηθεί αρκετές φορές.
Το έτος 1505 λεηλατήθηκε από τους Τατάρους της Κριμαίας, το έτος 1812 ισοπεδώθηκε από τους Γάλλους, ενώ δέχθηκε ισχυρά πλήγματα από τους Γερμανούς το 1918 και από τους Πολωνούς τα έτη 1919-1920. Επίσης είχε καταστραφεί αρκετές φορές από φωτιές. Όμως η μεγάλη καταστροφή συντελέστηκε κατά τη διάρκεια του Β παγκοσμίου πολέμου, όπου ο μισός πληθυσμός της πόλης βρήκε τον θάνατο. Μεταξύ αυτών και οι τότε 50.000 Εβραίοι της πόλης. Η πόλη καταστράφηκε - ισοπεδώθηκε εντελώς.

Μετά τον πόλεμο με την ανακατάληψη του Μινσκ από τον κόκκινο στρατό, άρχισε η ανοικοδόμηση της πόλης. Ο σύντροφος Στάλιν έστειλε τους καλλίτερους μοσχοβίτες αρχιτέκτονες, ώστε να μετατρέψουν τα ερείπια του Μινσκ σε μια πόλη μοντέλο. Μοντέλο πόλης σοβιετικού τύπου με τους δρόμους μεγάλης διατομής (έως και οκτώ λωρίδων κυκλοφορίας), τα μεγάλα πεζοδρόμια και τα τεράστια και επιβλητικά κτίρια,

η κλασικιστική τεχνοτροπία των οποίων είχε σκοπό να επιδειχθεί η εργατική δύναμη - ουτοπία.
Σήμερα η πόλη - πρωτεύουσα έχει πληθυσμό 1.890.000 περίπου κατοίκους, σε πολύ μεγάλη έκταση.

Αυτά είχα διαβάσει και αυτά έβλεπα μπροστά μου πηγαίνοντας με το ταξί στο ξενοδοχείο.
Στο Μινσκ είχα επιλέξει το Garni Hotel στο κέντρο της πόλης.

Πράγματι το ξενοδοχείο είναι στο κεντρικότερο σημείο της πόλης και αυτό με βόλεψε πάρα πολύ. Έκανα γρήγορα check in και ανέβηκα στο δωμάτιο.

Τόσο οι κοινόχρηστοι χώροι του ξενοδοχείου όσο και το δωμάτιο, ξεπερνούσαν κατά πολύ τις προδιαγραφές των τριών αστέρων.

Βγήκα από το ξενοδοχείο και άρχισα να κάνω τις πρώτες αναγνωριστικές βόλτες στο κέντρο του Μινσκ. Μερικά μέτρα από το ξενοδοχείο βρέθηκα στη vulica Lienina και στην Ploshcha Svabody, η οποία είναι κατ' ουσία το κέντρο της πόλης με το Δημαρχείο

και τον μπαρόκ ορθόδοξο καθεδρικό του Αγίου Πνεύματος, με τους δύο πύργους.

Κατηφόρισα προς την παλιά πόλη και τον ποταμό Svislach. Το χιόνι είχε μαζευτεί σε συγκεκριμένες θέσεις.

Συνέχισα να κατηφορίζω προς τον ποταμό Svislach.

Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και παρατήρησα ότι ο φωτισμός της πόλης είναι εντυπωσιακός.

Αφού περπάτησα λίγο στα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης, ανηφορίζω προς την κεντρική λεωφόρο Νiezaliezhnasci (Ανεξαρτησίας), οκτώ λωρίδων κυκλοφορίας.

Η λεωφόρος εκτείνεται σε μεγάλο μήκος (άνω των 11km), αλλά τα μνημεία και τα κτίρια μεγαλοπρεπούς σοβιετικής αρχιτεκτονικής είναι κυρίως μεταξύ της Ploshcha Νiezaliezhnasci (Ανεξαρτησίας) και της Ploshcha Peramohi (Νικης)

Πήρα τη νοτιοδυτική κατεύθυνση προς την Ploshcha Νiezaliezhnasci (Ανεξαρτησίας), για να παρατηρήσω το μεγάλο κτίριο του Κοινοβουλίου, πίσω από το άγαλμα του συντρόφου Λένιν. Έτσι έφτασα στην πλατεία,

όπου εκτός των άλλων βρίσκεται και η κόκκινη καθολική εκκλησία του Αγίου Σίμωνος και της Αγίας Ελένης,

Επισημαίνεται ότι στο παρελθόν αυτή η εκκλησία ήταν ορθόδοξη, αλλά υπό τον Πάπα. Βέβαια η εκκλησία αυτή είναι τώρα καθολική. Αλλά και σήμερα υπάρχουν πολλές ορθόδοξες εκκλησίες στην Ουκρανία και τη Λευκορωσία, οι οποίες υπάγονται στον Πάπα. Νομίζω ότι οι υπαγόμενοι σ'αυτές ονομάζονται Ουνίτες. Είναι ένα παράδοξο, αλλά εγώ δεν τα πάω καλά με τα θεολογικά, οπότε δεν είμαι σε θέση για περισσότερα στοιχεία.

Τέλος πάντων δεν ήταν αυτός ο σκοπός του ταξιδιού μου στη Λευκορωσία. Προχωρώ στην Ploshcha Νiezaliezhnasci και βρίσκομαι μπροστά από το άγαλμα του συντρόφου Λένιν. Πίσω από το άγαλμα του συντρόφου Λένιν βρίσκεται το κτίριο του Κοινοβουλίου της Λευκορωσίας.

Στην πλατεία Νiezaliezhnasci δεν παρατηρούσες σκουπίδι. Το θεώρησα απίστευτο. Όπως έχω προαναφέρει το φαινόμενο αυτό το συναντάς σε όλη τη Λευκορωσία.

Η ώρα ήταν αρκετά περασμένη. Συνηθισμένος από την κεντρική Ευρώπη σκέφτηκα ότι τέτοια ώρα είναι δύσκολη για φαγητό.
Πήρα γρήγορα ένα ταξί. Στόχος μου είναι η μπυραρία Browar Rakowski. Στο δρόμο έβλεπα όλα τα κτίρια του Μινσκ φωτισμένα.

Σκέφτηκα! Να η πόλη του φωτός.

Η πόλη του φωτός είναι το Μινσκ. Ακόμα και οι εργατικές πολυκατοικίες σοβιετικού ρυθμού φωτισμένες έτσι, φαινόντουσαν παραδεισένιες.
Δυστυχώς από το εν κινήσει ταξί δεν μπορώ να βγάλω ποιοτικότερες φωτογραφίες.
Το ταξί φτάνει γρήγορα στον προορισμό του.
Μπαίνω στη μπυραρία Browar Rakowski.

Απολαμβάνω μπύρες απαστερίωτες κατασκευασμένες στη μπυραρία Browar Rakowski. Το φαγητό ήταν επίσης εξαιρετικό.

Όπως έμπαινες στη μπυραρία, υπήρχε ένα ενυδρείο με οξύρυγχους, οι οποίοι παράγουν το μαύρο χαβιάρι.

Φεύγοντας από τη μπυραρία, περασμένα μεσάνυχτα, ρίχνω μια τελευταία ματιά.

Η μπυραρία είχε σχεδόν αδειάσει. Περπατώ έως το ξενοδοχείο μου.

Η απόσταση ήταν μικρή. Όταν φτάνω σκέφτομαι να πιω ένα τελευταίο ποτό στο μπαρ δίπλα στο ξενοδοχείο. Ονομαζόταν tapas bar. Μπαίνω μέσα για να πιω μια χωνευτική βότκα.
Και τι βλέπω στον κατάλογο!
Οι τοπικές βότκες είχαν 8.000 ρούβλια.
Με ένα ευρώ έπινες τρεις βότκες.
Ο απόλυτος παράδεισος.

Για τσάι ήθελες 35.000 ρούβλια. Αλλά τσάι δεν πίνω. Όμως για βότκα, (λευκορώσικη) πλήρωνες 8.000 ρούβλια. Ο απόλυτος παράδεισος.
Ο κατάλογος ήταν σαφής. Local Products. Τα τοπικά προϊόντα πάμφθηνα.

Ξεκίνησα με Zubrowka. Ο μπάρμαν κέρασε και άλλα ποτά "local products". Τελικά δοκιμάσαμε όλα τα τοπικά αποστάγματα. Όταν έκλεισε το μπαρ, πήγα δίπλα στο ξενοδοχείο μου και ανέβηκα στο δωμάτιό μου.

Τελικά η επιλογή μου για ταξίδι στη Λευκορωσία ήταν απόλυτα επιτυχής.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 7

Πρωινός χαλαρός περίπατος στο Μινσκ.

Ξυπνάω με πολύ καλή διάθεση. Η προηγούμενη νύχτα μου είχε δημιουργήσει μια εξαιρετική διάθεση.
Όπως ξυπνάω το πρωί, βλέπω το παράθυρό μου σκεπασμένο από χιόνι. Προφανώς δεν πτοούμαι.

Μετά το υπερπλήρες πρωινό του ξενοδοχείου, ξεκινώ την πρωινή εξερεύνηση στην πρωτεύουσα.
Στην Ploshcha Svabody , όπου και το Δημαρχείο

η κινητοποίηση του μηχανισμού στην αντιμετώπιση του χιονιού ήταν άμεση,

όπως και σε όλα τα κρίσιμα σημεία της πόλης. Η ετοιμότητα αυτή με εξέπληξε ευχάριστα.

Διαβαίνοντας από τον μπαρόκ ορθόδοξο καθεδρικό του Αγίου Πνεύματος,

με τους δύο πύργους, έφτασα στον ορθόδοξο ναό των Αγίων Πέτρου και Παύλου,κοντά στον ποταμό Svislach, όπου έπεσα σε γάμο.

Ήταν Παρασκευή πρωί και τόσο η ώρα, όσο και η ημέρα μου δημιούργησαν έκπληξη. Ρωτώντας μαθαίνεις. Και έμαθα ότι σύμφωνα με την ορθόδοξη εκκλησία, γάμοι δεν γίνονται το Σάββατο, ως ημέρα πένθους. Γάμοι, σύμφωνα με την ορθόδοξη εκκλησία, πρέπει να γίνονται τις άλλες ημέρες της εβδομάδας πλην Σαββάτου. Προφανώς ρώτησα γιατί στην Ελλάδα η πλειοψηφία των γάμων γίνεται Σάββατο και η απάντηση ήταν λόγω των οικονομικών μεγεθών και του οφέλους της εκκλησίας. Τέλος πάντων, ας μην επεκταθώ περισσότερο, για ζητήματα για τα οποία δεν είμαι σίγουρος, αφού όπως έχω προαναφέρει οι γνώσεις μου στα θεολογικά είναι ανεπαρκείς.
Στη συνέχεια προχώρησα και πέρασα τον ποταμό Svislach,

συνεχίζοντας τον περίπατο στην παλιά πόλη, κατευθυνόμενος προς την όπερα. Πλησιάζοντας την όπερα, παρατηρώ ότι ο περιβάλλων χώρος ήταν καλυμμένος από χιόνι

εκτός από μικρή έκταση την οποία είχαν καθαρίσει δύο εκχιονιστικά μηχανήματα, τα οποία εργάζονταν με τη βοήθεια ανθρώπινου προσωπικού.

Ανεβαίνω στην όπερα και αφού ρίχνω μια ματιά, ρωτώ στο ταμείο εάν υπάρχει εισιτήριο για τη συναυλία της επόμενης ημέρας. Μου είχε κάνει εντύπωση από το προηγούμενο βράδυ, ότι από όπου πέρναγα σε χώρο συναυλιών, συνέρρεε πλήθος κόσμου. Είχα τρεις διαθέσιμες νύχτες στο Μινσκ. Η πρώτη ήταν η αναγνωριστική, για τη δεύτερη - λίγο αργότερα - είχα βγάλει από τη Βαρσοβία εισιτήριο για το περίφημο τσίρκο του Μινσκ. Οπότε μου είχε μείνει διαθέσιμη η τρίτη νύχτα. Όμως αυτή έπεφτε Σάββατο και όπως μου εξήγησαν στο ταμείο δεν υπήρχε θέση. Βγαίνω από την όπερα και κατεβαίνοντας τα σκαλιά, παρατηρώ ότι τα εκχιονιστικά μηχανήματα είχαν ολοκληρώσει το έργο τους.

Το χιόνι από τους πεζόδρομους είχε σχεδόν εξαφανιστεί.
Συνεχίζω με χαλαρό περίπατο στα στενά της παλιάς πόλης, μικρής σε έκταση, η οποία έχει ανοικοδομηθεί σύμφωνα με τους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς του 17ου και του 18ου αιώνα, γύρω από τον ποταμό Svislach.

Προχωρώντας κατά μήκος του ποταμού Svislach, βλέπω τις σοβιετικού τύου πολυκατοικίες, τις οποίες την προηγούμενη νύχτα με τον φωτισμό, μου φαίνονταν φαντασμαγορικές. Έργα τέχνης μου φαίνονταν το προηγούμενο βράδυ. Με το φως της ημέρας, όμως, η πραγματικότητα δεν ξεφεύγει.

Συνεχίζοντας φτάνω στο νησί των δακρύων. Το νησί των δακρύων είναι μια νησίδα στον ποταμό Svislach, με μνημείο, αφιερωμένο στα θύματα του πολέμου του Αφγανιστάν.

Από εκεί βλέπω γαμπρούς και νύφες να τιμούν το μνημείο, να φωτογραφίζονται και να φεύγουν προς τις λιμουζίνες για άλλες φωτογραφίες με θέα το Μινσκ.

Τελικά υπέθεσα ότι η ημέρα γάμου στη Λευκορωσία είναι η Παρασκευή.
Συνεχίζω τον περίπατο

στην παλιά πόλη, βγαίνω απ' αυτήν και φτάνω στο σύγχρονο κέντρο της πόλης

όπου πάνω από πολυκατάστημα, υπάρχει μνημείο σοσιαλιστικού ρεαλισμού.

Ύστερα από ελάχιστο περπάτημα φτάνω στο ξενοδοχείο για ανασυγκρότηση. Απέναντι απ' αυτό υπάρχει ένα κινηματοθέατρο, το οποίο θεωρώ ότι είναι ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό δημιούργημα.

Αντί να ανασυγκροτηθώ στο ξενοδοχείο, σταμάτησα λίγο στο διπλανό μπαράκι,

για να κάνω διατριβή στα αποστάγματα.

Μετά τη ξεκούραση συνέχισα τον περίπατο στο κέντρο της πόλης.
Αφού πέρασα από το κτίριο της KGB, και άλλα δημόσια κτίρια με τα σφυροδρέπανα,

έφτασα στην πλατεία Ανεξαρτησίας (Ploshcha Νiezaliezhnasci), όπου και η κόκκινη εκκλησία,

αλλά κυρίως το άγαλμα του συντρόφου Λένιν, μπροστά από το κοινοβούλιο.

για να ¨εγγυάται¨ τις δημοκρατικές διαδικασίες του Κοινοβουλίου.

Άλλωστε ο σύντροφος πρόεδρος Αλεξάντερ Λουκασένκο, διοικεί τη χώρα από το έτος 1994. Στις εκλογές του 2010 πήρε ποσοστό 80%, αλλά στις εκλογές του 2015 πήρε ποσοστό 83.5%.

Η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να πάω στο ξενοδοχείο για ολιγόλεπτη ξεκούραση. Τα γλυπτά στην πλατεία ήταν υπέροχα.

Το ίδιο και τα κτίρια με τα σφυροδρέπανα. Όμως έπρεπε να είμαι σύντομος.

Άλλωστε ύστερα από λίγο είχα πάρει εισιτήριο για το τσίρκο.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 8

Το τσίρκο του Μινσκ και η δεύτερη νύχτα στην πρωτεύουσα.

Έτσι ξεκίνησα να προχωρώ γρήγορα προς το ξενοδοχείο μου, κατ' αρχή μέσω της λεωφόρου Νiezaliezhnasci

και στη συνέχεια μέσω της λεωφόρου Lienina,

έως ότου έφτασα γρήγορα στο ξενοδοχείο μου,

για ένα σύντομο ντους και ολιγόωρη ξεκούραση.

Μέχρι να βγω, βλέπω ότι ο ήλιος είχε παραχωρήσει τη θέση του σε χιονοθύελλα.

Προχωρώντας προς το τσίρκο περνώ από την πλατεία Oktyabrskaya,

όπου υπάρχει το Μέγαρο της Δημοκρατίας, το Μέγαρο Πολιτισμού των Συνδικάτων και το Μουσείο του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου.

Στην απέναντι πλευρά του δρόμου βρίσκεται η Κεντρική Πλατεία, ένα μικρό πάρκο, όπου από πίσω υπάρχει το Προεδρικό Κτίριο Διοίκησης, όπου ο σύντροφος πρόεδρος παίρνει τις σοφές του αποφάσεις, σύμφωνα με τον οδηγό Lonely Planet. Αποτελεί επίσης και την κατοικία του. Όμως η χιονοθύελλα δεν με άφησε να φωτογραφίσω προς τα εκεί, οπότε προχώρησα προς το τσίρκο.

Όπως κάθε μεγάλη σοβιετική πόλη έτσι και το Μινσκ έχει το μεγαλοπρεπές τσίρκο του.

Το κτίριο είναι κυλινδρικό, και μπαίνω μέσα, 20 λεπτά, περίπου, πριν από την έναρξη της παράστασης (έχω προαναφέρει ότι το εισιτήριο το είχα βγάλει από τη Βαρσοβία, μέσω διαδικτύου).

Μπαίνοντας μέσα στο τσίρκο παρατηρώ ότι η οπτική είναι άριστη από όποιο σημείο βρισκόσουν.

Όταν πήγα στη θέση μου το τσίρκο ήταν μισογεμάτο, όμως γέμιζε με μεγάλη ταχύτητα

λόγω λειτουργικότητας του κτιρίου. Στην είσοδο της αρένας υπήρχε ένας ελέφαντας (για φωτογράφιση), ο οποίος στη συνέχεια έκανε διάφορα νούμερα, ενώ πάνω από την είσοδο βρισκόταν η πολυμελής ορχήστρα.

Το σόου ξεκίνησε,

αλλά δεν έβγαλα πολλές φωτογραφίες, γιατί προτίμησα το video. Είχε διάρκεια μεγαλύτερη των δύο ωρών και τριάντα λεπτών, με ένα μικρό διάλειμμα, όπου στον περιμετρικό κυκλικό διάδρομο, όμορφα διακοσμημένο,

υπήρχαν κατά τόπους κυλικεία, ώστε να αποφεύγεται ο συνωστισμός.

Το πάνω από δύο ώρες θέαμα ήταν υπέροχο. Ακροβάτες, κλόουν, θαυματοποιοί, θηριοδαμαστές (τα ζώα ήταν λίγα, αλλά πολύ προσεγμένα),

σε συνδυασμό με την ορχήστρα,

και την επιτυχημένη προσπάθεια συμμετοχής του κοινού, κυρίως του παιδικού, δημιούργησαν ένα σόου, το οποίο εντυπωσίασε και εμένα, ο οποίος δεν είμαι και ιδιαίτερα φίλος του τσίρκου.

Με την ολοκλήρωση της παράστασης μου έκανε εντύπωση η οργάνωση της γκαρνταρόμπας, σε κυκλικό διάδρομο του υπογείου, όπου σε ελάχιστα δευτερόλεπτα είχες παραλάβει τα ρούχα σου.
Όταν βγήκα έξω από το τσίρκο η χιονόπτωση είχε σταματήσει,

οπότε αποφάσισα να περπατήσω στο κέντρο του Μινσκ, με τον υπέροχο φαντασμαγορικό φωτισμό,

μέχρι το ρεστοράν Talaka,

το οποίο είχα δει την προηγούμενη νύχτα, αφού είναι δίπλα στη μπυραρία Browar Rakowski, όπου ήμουν τότε.

Το ρεστοράν Talaka, είναι όμορφα διακοσμημένο με παραδοσιακά λευκορωσικά στοιχεία,

υπέροχη απαστερίωτη μπύρα,

ενώ τόσο ο κατάλογος, όσο και ο λογαριασμός είναι σε ξύλινα κουτιά.

Το φαγητό ήταν επίσης καλό. Σε κάποιο σημείο υπάρχει και αφίσα του συντρόφου Μπρέζνιεφ.

Όταν τελείωσα με το φαγητό και το ποτό η ώρα ήταν προχωρημένη. Βγαίνω από το ρεστοράν και περπατώ έως το ξενοδοχείο μου. Όπως και την προηγούμενη νύχτα η απόσταση ήταν μικρή. Όταν φτάνω αποφάσισα να πιω ένα τελευταίο ποτό στο μπαρ δίπλα στο ξενοδοχείο. Δηλαδή στο tapas bar. Μπαίνω μέσα για να πιω μια χωνευτική βότκα. Αργότερα ανέβηκα στο δωμάτιό μου, για ολιγόωρο ύπνο.
Όταν ανέβηκα στο δωμάτιό μου βλέπω το ολόγιομο φεγγάρι πάνω από το Μινσκ.

 

[Pel]

Δεν μας έφταναν όλοι οι άλλοι προορισμοί που είχαμε στη λίστα μας... Μας βάζεις και τη Λευκορωσία...

 

[gelf]

Κεφάλαιο 9

Μέρα γιορτής.

Όχι δεν είναι η ταινία του Ζακ Τατί.
Απλά εκείνη την ημέρα, το τελευταίο Σάββατο του Φεβρουαρίου συνέπεσε με τα γενέθλιά μου. Και τι γενέθλια! Άφηνα μια 10ετία και έμπαινα σε άλλη 10ετία.
Και είχε τύχει (ή το είχα επιδιώξει) η αλλαγή αυτή της 10ετίας να γίνει στο Μινσκ.
Ξυπνάω με άριστη διάθεση.
Αφήνω μερικά από τα χαρτονομίσματα των διακοσίων χιλιάδων στο γραφείο μου και αισθάνθηκα άλλη μια φορά εκατομμυριούχος.

Σκέφτηκα ότι το νόμισμα είναι σχετικό.
Επίσης σκέφτηκα το πόσο πίσω θα είμαστε εμείς με πιθανό δικό μας νόμισμα.
Μετά το πλούσιο πρωινό του ξενοδοχείου, βγαίνω προς τη λεωφόρο Lienina,

στη συνέχεια ακολουθώ τη λεωφόρο Νiezaliezhnasci, μέχρι το σταθμό του μετρό Oktyabrskaya,

στην ομώνυμη πλατεία. Μπαίνω στο σταθμό του μετρό

και με εισιτήριο περίπου 0.11 ευρώ κατεβαίνω στον επόμενο σταθμό
Ο επόμενος σταθμός και παράλληλα προορισμός μου ήταν η Ploshcha Peramohi (Πλατεία Νίκης).

Η φλόγα που καίει μόνιμα και είναι προσβάσιμη και από την υπόγεια διαδρομή, συμβολίζει τη δύναμη της Λευκορωσίας. Θεωρείται ότι αν σβήσει η φλόγα θα πάψει να υπάρχει το κράτος της Λευκορωσίας.

Η Ploshcha Peramohi (Πλατεία Νίκης), ξεχωρίζει απόν ένα γιγάντιο οβελίσκο, ο οποίος υψώνεται πίσω από τη φλόγα που καίει μόνιμα.

Σε κάθε όψη του είχε μια διαφορετική παράσταση με τον αντίστοιχο συμβολισμό.

Συνέχισα την περιήγηση στην πλατεία και παρατηρώ τα μεγαλοπρεπή κτίρια, τους τεράστιους δρόμους και τη λεωφόρο Νiezaliezhnasci γύρω απ' αυτήν.

Όπως έχω προαναφέρει η (οκτώ λωρίδων κυκλοφορίας) λεωφόρος Νiezaliezhnasci εκτείνεται σε μεγάλο μήκος (άνω των 11km -έως και τα προάστια της πόλης ), αλλά τα μνημεία και τα κτίρια μεγαλοπρεπούς σοβιετικής αρχιτεκτονικής είναι κυρίως μεταξύ της Ploshcha Νiezaliezhnasci (Ανεξαρτησίας) και της Ploshcha Peramohi (Νίκης), δηλαδή σε μήκος περίπου 4km.

Αφού έβγαλα φωτογραφίες στην πλατεία και στα κτίρια,

κατευθύνθηκα προς το σπίτι που ιδρύθηκε το κόμμα των εργατών της Λευκορωσίας, προπομπός του ΚΚ.

Τι ωραιότερο δώρο να κάνω στη γιορτή μου, από μια επίσκεψη στο σπίτι που ιδρύθηκε το κόμμα εργασίας.
Ακόμα και η μάντρα ήταν γεμάτη σφυροδρέπανα.

Μπαίνω μέσα στο σπίτι (ελεύθερη είσοδος - προφανώς) και διαβάζω ότι αυτό ήταν ιδιοκτησίας μιας πλούσιας και υπεράνω πάσης υποψίας γυναίκας.

Έτσι μπορούσαν να συγκεντρώνονται άφοβα τα ιδρυτικά στελέχη του κόμματος.

Μεταξύ άλλων στο σπίτι - μουσείο υπήρχε ένας κατάλογος με τα σημαντικότερα γεγονότα του τέλους του 19ου αιώνα,

καθώς και ένας κατάλογος στον οποίον φαίνονταν οι πολύ μεγάλες διαφορές στους μισθούς και οι οποίες οδήγησαν στις επαναστάσεις.

Σε εμφανές σημείο ήταν η κομματική ταυτότητα ( του συντρόφου Λένιν,

καθώς και η κομματική ταυτότητα της Κομσομόλ ενός κοριτσιού.

Σε κάποιο άλλο σημείο ήταν αναρτημένο το μανιφέστο.

Ύστερα από αρκετή ώρα αποχωρώ από το σπίτι - μουσείο και αποφάσισα να επιστρέψω με τα πόδια στο κέντρο (μάλλον στο κέντρο του κέντρου).

 

[gelf]

Κεφάλαιο 10

Μέρας γιορτής η συνέχεια.

Αποφασίζοντας να περπατήσω στο κέντρο της πόλης του Μινσκ, διέσχισα
τη λεωφόρο Νiezaliezhnasci

και κατευθύνθηκα προς το πάρκο Γκόρκι (από τους αγαπημένους μου συγγραφείς).

Δίπλα από το πάρκο έρρεε ο ποταμός Svislach,

τμήμα του οποίου είχαν εκτρέψει σε μερικά σημεία, για δημιουργία υδάτινου στοιχείου στο πάρκο Γκόρκι.

Προχωρώντας στο πάρκο είδα το νέο γήπεδο του χόκεϊ επί πάγου,

το οποίο κατασκευάστηκε για τις ανάγκες του παγκόσμιου πρωταθλήματος του έτους 2014. Άλλωστε είναι γνωστό ότι ο σύντροφος πρόεδρος είναι λάτρης αυτού του αθλήματος.
Συνέχισα για αρκετή ώρα τις βόλτες στο πάρκο,

μέχρι που αποφάσισα να βγω έξω απ' αυτό.

Εκεί στην περιοχή ήταν και το σπίτι που διέμενε ο Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ, (ο φερόμενος ως δολοφόνος του JFK) αλλά δεν πήγα προς τα εκεί. Δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα, οπότε ανηφόρισα, επιστρέφοντας προς το κέντρο της πόλης.

Περνώντας από την πίσω πλευρά του τσίρκου, το οποίο είχα επισκεφτεί την προηγούμενη νύχτα

προχώρησα προς την Κεντρική Πλατεία, όπου έξω από το μέγαρο του στρατού υπάρχει ένα τανκ

από τα πρώτα που μπήκαν κατά τον μεγάλο πατριωτικό πόλεμο για την απελευθέρωση του Μινσκ. Στην Κεντρική Πλατεία,

υπάρχει και ένα μικρό πάρκο,

απέναντι από το οποίο είναι το Προεδρικό Κτίριο Διοίκησης,

όπου ο σύντροφος πρόεδρος παίρνει τις σοφές του αποφάσεις, σύμφωνα με τον οδηγό (Lonely Planet) που είχα στα χέρια μου. Το Προεδρικό Κτίριο Διοίκησης αποτελεί και την κατοικία του συντρόφου προέδρου. Παρατήρησα ότι όπως ανέφερε και ο οδηγός (Lonely Planet), δεν περνούσε πολύς κόσμος από το μεγάλο πεζοδρόμιο του Προεδρικού Κτιρίου.

Όλοι σχεδόν προτιμούσαν να περνούν από το απέναντι πάρκο.
Στη συνέχεια προχωρώ προς την πλατεία Oktyabrskaya,

όπου υπάρχει το Μέγαρο της Δημοκρατίας, το Μέγαρο Πολιτισμού των Συνδικάτων και το Μουσείο του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου.

Μετά από λίγο περπάτημα στην πλατεία Oktyabrskaya και με δεδομένο ότι ήμουν κοντά στο ξενοδοχείο μου, μπαίνω σε ένα σουπερμάρκετ, για να φορτώσω βότκες, τις οποίες είχα δοκιμάσει και μου είχαν φανεί υπέροχες, σε τιμή 3 ευρώ (ή και λιγότερο) το μπουκάλι.

Ανέβηκα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου, να αφήσω τις αγορές μου, για ντους και ανασυγκρότηση και κατέβηκα γρήγορα στο διπλανό μπαρ, στο οποίο είχα γνωριστεί με όλα τα παιδιά που δούλευαν εκεί, για να γιορτάσω την αλλαγή της 10ετίας μου με άριστη λευκορώσικη βότκα.

Μάλιστα επειδή το μπαρ διέθετε και wi-fi, παρακολουθούσα από το σάιτ του esake, την τελικά επιτυχή εξέλιξη του αγώνα της ομάδας μου, που μας εδραίωνε στην Α1 κατηγορία.

Όπως έπινα τη βότκα, μου εξήγησαν ότι λόγω Σαββατόβραδου θα δυσκολευόμουν να βρω ελεύθερο ρεστοράν για φαγητό. Αυτό μου δημιούργησε μεγάλη έκπληξη, σκεπτόμενος παράλληλα και την κρίση στην Ελλάδα.

Κάποια στιγμή βγαίνω έξω από το μπαρ και γυρίζοντας ρεστοράν που είχα σταμπάρει είχα αρχίσει να απογοητεύομαι, σκεπτόμενος να πάω προς τη μπυραρία Browar Rakowski, όπου είχα κάτσει την πρώτη νύχτα και είχα δει ότι το μαγαζί είναι τεράστιο. Όμως ρωτώντας απέναντι από το δημαρχείο,

βρήκα θέση σε ένα γάστρο-μπαρ,

τσέχικης μορφής, με την αγαπημένη μου μπύρα Pilsner Urquell, σε βαρέλι.

Το περιβάλλον ήταν πολύ καλό,

το φιλέτο υπέροχο

και η μπύρα καταπληκτική.
Τη γιορτή τη συνέχισα σε διπλανό κλαμπ, ενώ αργά το βράδυ, ως τελευταία νύχτα στο Μινσκ και ως νύχτα γιορτής, πέρασα από το αγαπημένο μου μπαρ δίπλα στο ξενοδοχείο για τις τελευταίες βότκες. Η γιορτή συνεχίστηκε μέχρι πολύ αργά.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 11

Το ταξίδι του γυρισμού.

Μετά το πλούσιο πρωινό στο όμορφο περιβάλλον του ξενοδοχείου,

έκανα έναν ακόμα περίπατο στο κέντρο του Μινσκ, γύρισα στο ξενοδοχείο, πήρα την αποσκευή μου και κάλεσα ταξί για το αεροδρόμιο, το οποίο απέχει 40 km περίπου, από το κέντρο της πόλης.

Το ταξί από την οδό του ξενοδοχείου, έστριψε δεξιά στη λεωφόρο Lienina, στη συνέχεια αριστερά στη λεωφόρο Νiezaliezhnasci, πέρασε από τις πλατείες Oktyabrskaya και Peramohi και συνέχισε προς την έξοδο της πόλης, περνώντας και από τη βιβλιοθήκη,

η οποία το βράδυ φωτίζεται και αυτή υπέροχα.
Οι δρόμοι προς το αεροδρόμιο, ακόμα και μετά τον κόμβο με την κεντρική οδό ήταν μεγάλου πλάτους κυκλοφορίας

και με εξαιρετικό οδόστρωμα, οπότε ύστερα από τριάντα περίπου λεπτά, έφτασα στο υπερσύγχρονο - λόγω της ανακαίνισης του έτους 2014 (πρωτάθλημα χόκεϊ) - και απαστράπτον αεροδρόμιο του Μινσκ.

Μετά το τσεκάρισμα στη LOT, και τους υποτυπώδεις ελέγχους (ρωτήθηκα πόσα χρήματα έβγαζα από τη Λευκορωσία) κατευθύνθηκα προς το lounge της Star Aliance.

Στο lounge, υπήρχαν όλα τα καλά, αλλά όμως τα εισαγόμενα τα πλήρωνες.
Τα προϊόντα από τη Λευκορωσία ήταν δωρεάν. Πρώτη φορά μου συνέβη σε lounge αυτό. Το να πληρώνεις κάποια προϊόντα. Εγώ πάντως βολεύτηκα με υπέροχη λευκορώσικη βότκα. Η ώρα πέρασε ευχάριστα, και κάποια στιγμή μπήκα στο αεροπλάνο. Το ταξίδι Μινσκ - Βαρσοβία, ήταν λιγότερο από ώρα και τριάντα λεπτά και το αεροπλάνο ήταν ιδιαίτερα άνετο.

Ως γνωστό η LOT έχει κυρίως αεροπλάνα Embraer 170, τα αγαπημένα μου, με δύο δυάδες πολύ άνετες θέσεις ανά σειρά.

Σε λιγότερο από μία ώρα και τριάντα λεπτά προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Βαρσοβίας. Από το αεροδρόμιο παίρνω ταξί και φτάνω γρήγορα στο Novotel. Το ξενοδοχείο το είχα κλείσει πριν από μία εβδομάδα μέσω booking και ενώ ήμουν και τότε στη Βαρσοβία. Το δωμάτιο κόστιζε 40 ευρώ χωρίς πρωινό, ήταν σε υψηλό όροφο (28ο) και είχε θέα προς το μέγαρο - δώρο - του συντρόφου Στάλιν στο λαό της Βαρσοβίας.

Επίσης το δωμάτιο ήταν άνετο

και είχε γενικά πολύ καλή θέα.

Επέλεξα δωμάτιο χωρίς πρωινό γιατί την άλλη ημέρα θα έφευγα νωρίς, οπότε δεν θα απολάμβανα το πρωινό, ενώ παράλληλα το νέο και υπέροχο elite lounge της Lot στο αεροδρόμιο θα με περίμενε.

Βγαίνω από το ξενοδοχείο,

περπατώ κατά μήκος του πεζόδρομου

ο οποίος φτάνει έως τη βασιλική οδό, ενώ κάπου στη μέση έκανα μια μικρή παράκαμψη, για να πιω μια βότκα σε ένα πολύ καλό μπαράκι.

Συνεχίζω κατά μήκος του πεζόδρομου, έως τη βασιλική οδό, όπου σταματώ πάλι σε ένα από τα καταστήματα που έχουν απομείνει από την περίοδο του σοσιαλισμού, στο οποίο αναφέρεται ότι φας 8 ζλότι, ότι πιείς 4 ζλότι.

Πολύ μου αρέσουν αυτά τα καταστήματα και όταν περνάω απ' αυτά σταματώ για να πιω μερικές βότκες.

Όταν βγαίνω έξω, συνεχίζω με μια μικρή βόλτα στη βασιλική οδό και επιστρέφω προς την περιοχή του ξενοδοχείου μου, περνάω από ένα σουπερμάρκετ και παίρνω δύο μπουκάλια από τις αγαπημένες μου πολωνικές βότκες (Zoladkowa) και προχωρώ προς τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό. Απέναντι απ' αυτόν βρίσκεται το ιταλικό ρεστοράν Vapiano. Όπως μπαίνεις στο ρεστοράν παίρνεις μια κάρτα και πληρώνεις όταν βγαίνεις, ανάλογα με την κατανάλωση. Απόλαυσα αυθεντικό ιταλικό φαγητό, με συνοδεία ιταλικού κρασιού.

Όταν βγήκα πέρασα από ένα μπαρ για μια τελευταία βότκα. Η ώρα ήταν περασμένη και ανέβηκα στο δωμάτιό μου. Δωμάτιο με θέα. Τελευταία νύχτα του ταξιδιού και ο ύπνος δεν ερχόταν. Κάθισα στο παράθυρο, απολαμβάνοντας τη θέα κυρίως προς το "δώρο" του συντρόφου Στάλιν.

Το μέγαρο κουλτούρας και πολιτισμού. Μάλιστα για μεγεθύνω την απόλαυση, άνοιξα ένα μικρό μπουκάλι βότκα που είχα φέρει από το Μινσκ.
Συνέχισα να απολαμβάνω τη θέα προς το αγαπημένο μου κτίριο, πίνοντας τη βότκα μου.

Ωραία πέρασε και η τελευταία νύχτα του ταξιδιού.
Το πρωί ήταν μουντό, ήταν ομιχλώδες.

Μαζεύω γρήγορα τα πράγματά μου, στην αποσκευή, παίρνω ταξί έξω από το ξενοδοχείο και φτάνω στο αεροδρόμιο. Περνάω γρήγορα από το check in και προχωρώ προς το lounge της Star Alliance. Όταν μπήκα στο lounge, προχώρησα λίγο, έστριψα δεξιά και βρέθηκα στο νέο και υπέροχο elite lounge της Lot, στο οποίο έχουν πρόσβαση μόνο τα χρυσά μέλη της Star Alliance.
Αργότερα προχώρησα και επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο, η πτήση ήταν ομαλή, πήρα το αυτοκίνητο από το πάρκινγκ του αεροδρομίου και ύστερα από δύο ώρες, ήμουν στο σπίτι μου ασχολούμενος με την αποθήκευση των φωτογραφιών και σκεπτόμενος τις πολλαπλές εμπειρίες του ταξιδιού.

 

[paefstra]

Ευχαριστώ για το ταξίδι.