ΗΠΑ Λίγη Αμερική...

[Defkalion]

Να βοηθήσω με μια φωτογραφία που έβγαλα στην Holy Grace:

http://www.infraredphotography.net/#!/index/G0000M_4uzlNO8oc/2

 

[interted]

Μαγεία η φωτογραφία, ειδικά η οπτική γωνία σε συνδιασμό με τον ουρανό τα σπάει.

 

[interted]

Τσάινατάουν-Νορθ Μπίτς

Το Σαν Φρανσίσκο είναι εξαιρετικά ανισόπεδη πόλη. Αν ακολουθήσεις ένα δρόμο για αρκετή ώρα, θα ανεβείς έναν απότομο λόφο, θα κατεβείς έναν λόφο, θα ανεβείς έναν άλλον κ.ο.κ. Τα cable cars ακολουθούν δίπλα, ωθούμενα απο μια κορδέλα που τρέχει κάτω από τις ράγες, με τους οδηγούς να τραβάνε μοχλούς και να στρίβουν μανιβέλες για να τα ελέγξουν . Παρατηρώ ότι αρκετά από τα σπίτια έχουν χαρακτηριστικές εξωτερικές μεταλικές σκάλες που ενώνουν τα μπαλκόνια κάνοντας ζιγκ-ζαγκ. Άραγε ο φόβος μην ξανασυμβεί το 1906; Σιγά σιγά η περιοχή αποκτά ένα ασιατικό χρώμα, καθώς προσπαθώ να αποφύγω τα έργα που έχουν κλείσει ένα μέρος των πεζοδρομίων και να δεισδύσω στην Τσάινα Τάουν.

Ένας ακόμα λόγος που κάνει το Σαν Φρανσίσκο ενδιαφέρον είναι η πολυφυλετικότητά του. Μαύροι, λευκοί, ασιάτες, μεξικάνοι και λοιποί λατινοαμερικάνοι, συνθέτουν το κοκτέηλ. Άραγε τι σχέσεις έχουν αυτοί μεταξύ τους και πως του ενώνει η χαλαρή Αμερικανική κουλτούρα; Στην Κινέζικη γειτονιά όλοι έχουν βγει για τα πρωινά ψώνια, ατέλειωτοι πάγκοι με λαχανικά, περίεργα φρούτα, παστά ψάρια, μπιχλιμπίδια και μαγαζιά με δίσκους που παιζουν σουρεάλ μουσικές στην διαπασών. Και πολλές κινέζικες φάτσες! Θυμάμαι ότι ο δήμαρχος του Σαν Φρανσίσκο είναι Κινέζος, και τώρα αυτό μοιάζει απόλυτα λογικό. Σιγά, σιγά, δραπετευω προς την Μπρόντγουέι, την αρχή της περιβόητης Νόρθ Μπίτς!

Περιβόητη βέβαια, από την εποχή που ήταν το πλέιγκράουντ της γενιάς των Μπητ, τύποι σαν τον Τζακ Κερουακ, τον Άλεν Γκίσμπεργκ και τον Νιλ Κάσσιντι, κάνανε κάθε λογής πειράματα που περιλαμβάναν αλκόολ, ναρκωτικά, σεξ και πολύ τζαζ. Η αναγέννηση της υποκουλτούρας στο μεταπολεμικό Σαν Φρανσίσκο. Σήμερα βλέπεις μερικά κακόφημα μπαρ, ένα μουσείο αφιερωμένο στον Κερουακ και αρκετούς μπακπάκερς να σκαρφάλώνουν στον απότομο λόφο για να χαζέψουν την θέα και να λιαστούν. Και ξαφνικά βρίσκομαι μπροστά σε μια βεράντα μαγαζιού, ένα συνοθύλευμα κόσμου να χορεύουν ημίγυμνοι, κοπέλες με μπικίνι και μαύρα γυαλιά, δυνατό μπάσο και κοκτέιλ να φεύγουν στον αέρα. Για κάποιον που έχει μόλις ξυπνίσει, έχει φάει το πρωινό του, έχει εκκλησιαστεί και περπατάει ανέμελος, δεν είναι και το πιο αναμενόμενο θέαμα! "Αμερικάνικες" καταστάσεις...

 

[interted]

Κόιτ Τάουερ

Ξαπλωμένος στο πάρκο Washington Square, παρατηρώ τον κόσμο να κάνει το πρωινό του τζόκιν, έναν τύπο με καουμπόικη φάτσα και καπέλο ατενίζει από ένα παγκάκι, παρέες να έχουν στρώσει για κολατσιό και 10-15 ατόμα να ακολουθούν τις οδηγίες μιας γυμνάστριας δοκιμάζοντας διάφορες στάσεις γιόγκα. Γυρω, γύρω εστιατόρια, κυρίως ιταλικά, δικαιολογώντας τον χαρακτηρισμό της Νορθ Μπιτς ως “Μικρή Ιταλία”. Μεσογειακός είναι και ο καιρός άλλωστε, και παρότι τέλος Φλεβάρη πολύς είναι ο κόσμος με κοντομάνικο και σαγονάρες. Ειδικά οι σαγιονάρες φοριούνται πολύ στην Καλιφόρνια! Και σε αντίθεση με κάθε προγνωστικό, όλοι είναι πολύ γυμνασμένοι με τέλεια σώματα, ψηλοί και όμορφοι. Μπορώ να πω ότι δυσκολεύτηκα πολύ να βρω παχύσαρκο Αμερικάνο, και αυτοί ήταν κυρίως κάποιοι Μεξικανικης καταγωγής οι οποίοι έχουν διαφορετικό σωματότυπο.

Η πλατεία μπροστά από τον λευκό τσιμεντένιο πύργο Κόιτ προσφέρει καλή θέα στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο. Γύρω από τον πύργο γίνονται έργα ανακαίνισης, και ο κόσμος έχει μαζευτεί στην πλευρά που κοιτάει τον Fisherman's Wharf και βγάζει φωτογραφίες. Σε μικρή απόσταση βρίσκεται και το διαβόητο Αλκατράζ, ο γνωστός “Βράχος” από τα έργα του Χόλιγουντ. Η γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ φαίνεται μόνο αμυδρά και στην άκρη του πλάνου, ενώ μπορείς να δεις και την απέναντι πλευρα της γέφυρας, τα λεγόμενα Marin Headlands. Ο εξωφρενικός στόχος για την σημερινή μέρα περιλαμβάνει και διαδρομή με το λεωφορίο, διασχίζοντας την γέφυρα και καταλήγοντας στους γκρεμούς απέναντι, φάτσα με τον Ειρηνικό. Προς το παρόν όμως θα κατηφορίσω τον λόφο προς τις προβλήτες, έχοντας στο μυαλό μου θαλασσινούς μεζέδες.

Ένας τυπάς διασκεδάζει τον κόσμο, λέγοντας αστεία πάνω σε ένα μονόκυκλο πετώντας ταυτόχρονα στον αέρα μαχαίρια, παιδάκια και μανάδες αγοράζουν παγωμένο ελληνικό γιαούρτι, ζευγαράκια κάνουν ποδήλατο, οικογένειες περιφέρονται χαρούμενες στα πάρκα, όπως ακριβώς βλέπουμε στις ταινίες. Με λίγα λόγια, χίλιες φορές πρέζα που θα έλεγε και ο Τζιμάκος. Καθώς μου τρέχουν τα σάλια, αγοράζω ένα Clam chowder και μία τοπική μπύρα Anchor steam και τα απολαμβάνω με συνοδεία ενός μαύρου μουσικού να παίζει αυτό το κομμάτι και τον κόσμο να χορεύει ανέμελα.

 

[interted]

Φίσερμανς Γουόρφ

Έχετε ποτε σκεφτεί αν θέλετε να μπείτε σε υποβρύχιο; Εγώ πάντως όχι, μέχρι που είδα μπροστά μου την ταμπέλα “Visit the USS Pampanito World War II submarine, now open to tourists”. Κάτι το κλειστοφοβικό περιβάλλον, κάτι το να βρίσκεται στο βάθος του ωκεανού, κάτι οι σκηνές από ταινίες, όλα λειτούργησαν στο μυαλό και αποφάσισα αμέσως ότι αυτό ήταν που ήθελα πάντα. Δίνοντας 15 $ μαζί με audio-guide, μπορείς να περπατήσεις πάνω στο υποβρύχιο, να κατέβεις τη στενή σκάλα και να περιηγηθέις σε όλα τα διαμερίσματα, από το δωμάτιο που φορτώναν τους ρουκέτες μέχρι την καμπίνα του πληρώματος, τα κρεβάτια το ένα πάνω στο άλλο σαν σαρδέλες. Είναι δύσκολο να φανταστείς πως ζούσαν σε αυτόν τον περιορισμένο χώρο και ακόμα πιο περίεργο τι κάνανε όταν μαζέψανε 73 Βρετανούς και Αυστραλούς κρατούμενους, από ναυάγιο Ιαπωνικού πλοίου στις θάλασσες της Νότιας Κίνας.

Ίσως το πιο διασκεδαστικό μέρος στο Σαν Φρανσίσκο είναι το Musée Mécanique. Είναι μια σάλα (arcade) στην οποία βρίσκεις κάθε μορφή μηχανικού παιχνιδιού, έναν αιώνα πίσω και βάλε. Για να καταλάβετε, μιλάμε για “αυτόματες” κούκλες που σου λένε το μέλλον ή σου διαβάζουν την παλάμη, άλλες που χορέυουν καν καν ή παριστάνουν έναν αποκεφαλισμό, και το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να ρίξετε ένα quarter (25 σέντς) στην σχισμή. Ή μπορείτε να παραβγείτε σε δύναμη με το “υπεράνθωπο” χέρι, να παίξετε ένα παιχνίδι μπέισμπολ, ή να καβαλίσετε ένα μηχανικό άλογο. Για τους πιο πονηρούς, πιν-απ γκέρλς καμαρώνουν μέσα από το εικονοσκόπιο, ή για τους ιστοριολάτρες ασπρόμαυρες φωτογραφίες από τον μεγάλο σεισμό παρουσιάζονται σε "3D". Μπορείτε να παίξετε με τους 1 εως 3 φίλους σας το πρωτότυπο βιντεπαιχνίδι PONG ή το πάντα εθιστικό Phoenix. Τέλος μπορείτε να δείτε μέσα από ένα “μουτοσκόπιο” μια ταινία μικρού μήκους, γυρίζοντας ο ίδιος τις καρτέλες με μια μανιβέλα!

Η μέρα λιγόστευε και αν ήθελα να δω τους γκρεμούς του Ειρηνικού έπρεπε να τρέξω για το 76Χ Muni (μην τρομάζετε, έτσι λέγεται το αστικό δίκτυο της πόλης). Κάποιο φιλικοί Μεξικάνοι μου έδειξαν την στάση και στην συνέχεια μου ανοίξαν συζήτηση για τα κωλόμπαρα της Νόρθ Μπίτς. Μάλιστα αναρωτιόντουσαν τι πάω να κάνω στα Marin Headlands χωρίς δικό μου αμάξι, ή τουλάχιστον με το αμάξι ενός φίλου. Βέβαια ξέχασα να αναφέρω ότι το αυτοκίνητο είναι κεντρικό στην ζωή της πόλης. Οι δρόμοι τεράστιοι, οι ταμπέλες προσαρμοσμένες στον οδηγό, σε ειδοποιούν για το ποιος δρόμος διασταυρώνεται αρκετά μέτρα πριν και αν είσαι πεζός πρέπει να έχεις συνέχεια το νου σου στα γκαράζ που βγαίνουν αμάξια διασχίζοντας το πεζοδρόμιο. Τέλος πάντων, είναι ώρα να πάρουμε τους δρόμους πάλι και να διασχίσουμε την ξακουστή γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ.

 

[interted]

Για να μην είμαστε και τελείως στεγνοί, να βάλουμε ένα βιντεάκι από ένα μουτοσκόπιο

..αν και αλλιώς είναι να το γυρίζεις μόνος σου

 

[interted]

Ειρηνικός

Η εφιαλτική πόλη-πτώμα R'lyeh … χτίστηκε αμέτρητους αιώνες πριν από την ιστορία από τα αχανή, απεχθή σχήματα που διέρρευσαν από τα σκοτεινά άστρα. Εκεί κείτεται ο μέγας Κθούλου και οι ορδές του, κρυμμένοι σε πράσινες γλοιώδεις κρύπτες....

Μπορείτε να φανταστείτε τις εντυπώσεις που δημιουργούνται σε ένα έφηβο διαβάζοντας αυτά τα αποσπάσματα του Αμερικανού μετρ του τρόμου Χ.Φ.Λάβκραφτ. Και την τάυτιση με απόμακρες, δραματικές ακτές της Καλιφόρνιας δίπλα στον Ειρηνικό.

Το λεωφορείο μας άφησε σε ένα έρημο πάρκιν, σε μία από τις κορυφές του Marin. Από εκεί αρχίζει μια μικρή χερσόνησος, της οποίας μικρό μέρος είναι ορατό αφού η ομίχλη μπροστά είναι αρκετά πυκνή. Βρισκόμαστε ήδη σε προχωρημένο απόγευμα. Το μονοπάτι οδηγεί ανάμεσα από τα βράχια, πάνω από ξύλινες γέφυρες και τελικά σε ένα τούνελ το οποίο σε συνδέει με το τελευταίο κομμάτι της χερσονήσου που βρίσκεται ένας φάρος. Μια ταμπέλα μου εξηγεί ότι ατύχησα αφού οι τουρίστες μπορούν να διέρχονται το τούνελ μέχρι τις 3:30. Επιστρέφω στην στάση του λεωφορείου και ταυτόχρονα παρατηρώ τον όρμο που βρίσκεται κάτω από τα πόδια μου.

Η μανία του Ειρηνικού ρίχνεται πάνω στους βράχους και υψώνεται σαν πύργος από ζοφερά θαλασσια σάβανα πανω από τον όρμο, τον όρμο της μεγάλη έκρηξης με τις θάλασσές να σκάνε με πάταγο μέσα στις σπηλιές του και να πετιούνται έξω, τις πολεις των φύκιων να επιπλέουν πάνω, κάτω, μπορείς ακόμα και να δεις το μοχθηρό βλέμα τους μέσα στο φωσφορίζον νυχτερινό φως της παραλιας.

λέει ο Κερουάκ στην απομόνωση του στην καμπίνα του Μπιγκ Σουρ.

Το λεωφορείο φτάνει και είμαστε έτοιμοι για την συνέχεια της διαδρομής. Ο οδηγός θα κάνει μια μικρή στάση σε μια παραλία γεμάτη κόσμο και σέρφερς που προσπαθούν να παλέψουν με τα άγρια κύματα. Βγαίνουμε από το λεωφορείο και αναπνέουμε τον θαλασσινό άνεμο.

Η γέφυρα Γκόλντεν γκέιτ είναι γεμάτη με κόσμο που περπατάει, ποδηλατάει, ή απλά την χαζεύει από την άκρη. Όσο μπορεί να δει βέβαια, γιατί η ομίχλη έχει καλύψει τα πάντα. Και το περίεργο με την ομίχλη είναι ότι εξαφανίζεται τελείως μόλις την περάσεις από την μία ή την άλλη πλευρά. Δεν είναι παράξενο λοιπόν ότι οι πρώτοι Ευρωπαίοι ναυτικοί είχαν χάσει τελείως τον Κόλπο του Σαν Φρανσίσκο όταν πλεύσαν ανοιχτά την πρώτη φορά και θα περνούσαν δύο αιώνες για να τον ανακαλύψουν.

Επιστροφή στο χόστελ, χαζεύοντας τους μουσικούς του δρόμου που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια μόλις δύσει ο ήλιος και αυτοσχεδιάζουν με την τζαζ τους.

(*η μετάφαση των παραπάνω αποσπασμάτων είναι δικιά μου)

 

[interted]

Μπέρκλει

Τις επόμενες μέρες υπήρχε δουλειά, όμως κατάφερα να ξεκλέψω μερικά απογεύματα για να δω λοιπά αξιοθέτα του Σαν Φρανσίσκο bay area. Το πρώτο απόγευμα περιλάμβανε μια βόλτα στο Μπέρκλει. Το κρατικό πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας είναι ένα από τα καλύτερα της χώρας. Το κάμπους είναι γεμάτο με πράσινο, ευκάλυπτους, βελανιδιές.. όλο το κάμπους έχει κυρηχθεί tobacco-free, ιδανικό περιβάλλον για τους τριάντα χιλιάδες και βάλε φοιτητές του. Τα πιο λαμπρά μυαλά κάνουν ενδιαφέρουσα αντίθεση (ή σύνδεση) με την τρέλα που επικρατεί στην Τέλεγκραφ και άλλους δρόμους γύρω από το κάμπους. Γιατί εκεί θα δεις όσους χίπιδες δεν έχεις δει ποτέ, στέκια διανοούμενων, εναλλακτικά καφέ και απίθανα δισκοπωλεία με άπειρα βυνίλια. Το Rasputin καμαρώνει ότι είναι το “Τελευταίο μεγάλο μαγαζί δίσκων” και διαφημίζει με φλάιερς το πλούσιο αναρχικό παρελθόν της γειτονιάς, όταν παίζαν λάιβ οι Dead Kennedys όταν μοιράζαν φρουτ πάντς με LSD. Βεβαίως, τιμήσαμε την εξαιρετική αυτή μουσική συλλογή.

Όουκλαντ

Πρόκειται για μια από τις πιο φτωχές πόλεις της περιοχής του κόλπου. Περιοχή που γενήθηκε το κόμμα των Μπλάκ Πάνθερς αλλά και είχαν την έδρα τους λευκές συμμορίες όπως οι μηχανόβιοι Χελς Είνζελς. Τα τελευταία χρόνια τροφοδοτείται από κόσμο που βρίσκει τα ενοίκια στο Σαν Φρανσίσκο ακριβά και έτσι έχει γίνει ένα κέντρο καλιτεχνών και εναλλακτικής κουλτούρας. Κατεβαίνοντας από το BART στην δωδέκατη λεωφόρο, περπατάω την Μπρόουντγει προς την κατεύθυνση της θάλασσας, περνώντας από μια πολύ ερημική περιοχή. Η πλατεία Τζακ Λόντον είναι αρκετά αξιόλογη, πλην όμως έρημη, με θέα στην προκυμαία και μερικά όμορφα καφε. Κόντα στην πλατεία παίρνω το δωρεάν λεωφορίο που κάνει τον γύρο της πόλης, και κατεβαίνω στην Λέικσαιντ (δίπλα σε μια λίμνη). Δεν φαίνεται επικίνδυνη περιοχή, ...μέχρι να ρίξεις μια ματιά μέσα σε ένα γυμναστήριο και να δεις τους τύπους με τα βάρη, αυτή την εξαιρετική συλλογή σφίχτιδων με τατού και αγριόφατσες έτοιμες για καυγά. Πιο κάτω είναι η περιοχή των χίπστερς, γκαλερί ρούχων, σινεμά που δείχνουν παλιές αμερικάνικες ταινίες, συναυλιακοί χώροι... Το σημείο κατατεθέν του Όουκλαντ. Τελικά την βγάζω σε μια ιταλική πιτσαρία όπου καταλήγω να βλέπω κολεγιακό μπασκετ με έναν ντόπιο και τον εστιάτορα να έχει εξαφανιστεί αφήνοντας μας τα κλειδιά της τουαλέτας.

Στο επόμενο και τελευταίο μέρος αυτής της ιστορίας, θα επιστρέψουμε στο Σαν Φρανσίσκο και θα δούμε τι άλλο αξιόλογο παρατηρήσαμε σε αυτή την πόλη.

 

[interted]

Και για να μπούμε στο κλίμα της επόμενης ενότητας ( Χάιτ Ασμπουρι, Καλοκαίρι της αγάπης κτλ.)

(λόγω τζετ λαγκ έχω άπειρες ώρες το βράδυ, οπότε η ιστορία γράφεται με ιδιαίτερα γρήγορους ρυθμούς...)

 

[Defkalion]

Υπερπαραγωγή το κείμενό σου, ταξιδιωτική αφήγηση ανακατεμένη με Lovecraft, σκίζεις!!

 

[interted]

Σάουθ οφ Μαρκετ – Μίσιον - Χάιτ Ασμπουρι

Ένα βράδυ έχω ραντεβού με δύο Αμερικανίδες (μέσω κοινού φίλου) στην περιοχή Σάουθ οφ Μάρκετ (ή αλλιώς Σ.Ο.ΜΑ). Μόλις έχουν τελειώσει την δουλειά, σε στάρτ-απ εταιρίες πληροφορικής που εδρεύουν στην περιοχή. Τα τελευταία χρόνια ο κόσμος που δουλεύει σε στάρτ-απς έχει πολλαπλασιαστεί, και μαζί με τους εργαζόμενους της Google που προτιμάνε να μένουν στο Σαν Φρανσίσκο και να πέρνουν το Google bus για το Σίλικον Βάλεϊ, έχουν αλλάξει την ανθρωπογεωγραφία της περιοχής. Κάποιοι μάλιστα διαμαρτύρονται γιατί τα ενοίκια έχουν ανέβει και πολλοί από τους παλαιότερους κατοίκους, μεταξύ αυτών και οι καλλιτέχνες, μετακομίζουν σε περιοχές όπως το Όουκλαντ. Η συζήτηση αφορά τις συνθήκες δουλειάς στην εταιρία, η οποία προσφέρει πολύ άνετο περιβάλλον και μεγάλη ελαστικότητα στο ωράριο αλλά από την άλλη δεν έχει τίποτα να σε απολύσει μέσα σε 4 εβδομάδες αν δει ότι δεν τους κάνεις! Βγαίνουμε από το μπαρ, και η βροχή που έχει αρχίσει από το απόγευμα δεν έχει μειωθεί καθόλου σε ένταση. Η Καλιφόρνια θέλει ομπρέλα, μάθημα πρώτο. Θα βρούμε τον δρόμο μας για ένα δεύτερο μπαρ και τελικά για ένα ταιλανδέζικο. Μου κάνει εντύπωση πόσο φιλικό είναι το προσωπικό παντού, “Thank you my friend”. Η μία από τις κοπέλες είναι Ελληνοαμερικανίδα, και η συζήτηση τώρα περιστρέφεται γύρω από την Ελληνική κοινότητα της Αμερικής. Παραδέχεται ότι αν δεν είχε ζήσει 3 χρόνια στην Β. Ευρώπη, τώρα θα ήταν σίγουρα παντρεμένη με παιδιά και με πολύ πιο στενές αντιλήψεις.

Ένα άλλο βράδυ, θα πάρω την οδό Μίσιον από την 16η και καταλήγοντας στην 24η οδό. Μια πολύ ζωντανή γειτονιά! Λατινοαμερικάνικα, αφρικάνικα και όλων των ειδών μέρη για χορό, μεγάλη ποικιλία από στρίτ φούντ, εστιατόρια με μεξικάνικη κουζίνα. Η περιοχή είναι η κατ' εξοχήν περιοχή των λατίνων του Σαν Φρανσίσκο, από ότι φαίνεται όμως όλοι βγαίνουν εδώ. Βλέπεις ακόμα και περίεργες “εκκλησίες” όπου μια ορχίστρα παίζει μουσική με κιθάρες και οι “πιστοί” κινούνται προς την τραγουδίστρια με χέρια ανοιχτά σε στάση διαλογισμού. Τα Μπερναλ Χάιτς νότια της Μίσιον είναι μια από τις πιο ανοιχτές σε ανθρώπους διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού περιοχές, όπως βέβαια και η Κάστρο, η ξακουστή Μέκκα των γκει. Θα πάρω το λεωφορείο για τον επόμενο μου προορισμό ο οποίος μάλλον έχει να κάνει πιο πολύ με το παρελθόν της πόλης παρά με το παρόν. Η διασταυρωση των οδών Χάιτ και Άσμπουρι είναι το σημείο που γεννήθηκε ένα από τα πιο γνωστά κινήματα του 20ου αιώνα, το κίνημα των Χίπις! Είναι το μέρος που το καλοκαίρι του 1967 μαζέυτηκαν πάνω από 100 χιλιάδες για να γιορτάσουν την σεξουαλική απελευθέρωση, την ισότητα των φύλων, την ελεύθερη πρόσβαση σε ψυχοδραστικές ουσίες και να εναντιωθούν στον πόλεμο του Βιετνάμ. Με λίγα λόγια το επονομαζόμενο “καλοκάιρι της αγάπης”. Σήμερα, θα δεις πολλά από τα αποκαίδια αυτής της εποχής, πάγκους που πουλάνε φούντα, lsd, και δίπλα μαγαζιά με σωλήνες και πίπες καπνίσματος. Αλλά και ένα τουλάχιστον μαγαζί από όπου ακούγονται τρομπετες και σαξόφωνα που παίζουν λίγο από νοσταλγική μπιμπόπ...

Από αυτή λοιπόν άκρη του κόσμου, εκεί στον Ειρηνικό, θα σας αφήσω... και σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε την εμπειρία μου. Ειδικά ευχαριστώ για την πολύτιμη βοήθεια κάποιον μελών του φόρουμ με πληροφορίες που δεν είναι τοσο εύκολο να βρεις για ένα όχι τοσο κοντινό μας μέρος... τα λέμε, καλά ταξιδια!

 

[Defkalion]

Πάρα πολύ ωραία, ευχαριστούμε!