AEKfan
Member
- Μηνύματα
- 58
- Likes
- 21
Γύρισα.
Έχοντας γυρίσει τη χώρα σχεδόν πόντο-πόντο. Και με μια υπέροχη γεύση στο στόμα μου.
Highlights:
1. Η οδήγηση. Σαν pinball. Στην αρχή σε σοκάρει, μετά το διασκεδάζεις. Αδρεναλίνη. Μοναδική αίσθηση να μην ξέρεις από που θα σου έρθει.
Οι Λιβανέζοι κορνάρουν ακατάσχετα. Χωρίς λόγο. Αν νομίζετε ότι οι Αθηναίοι το παρακάνουν, μια βόλτα στο Λίβανο θα σας πείσει ότι οι δρόμοι της Αθήνας είναι ήσυχοι. Btw, όταν είμασταν πεζοί πολλά κορναρίσματα είχαν στόχο εμάς - προέρχονταν από σαραβαλιασμένα ταξί που έψαχναν πελάτες.
2. Τα χωριά τους. Φιλικοί άνθρωποι, με χαμόγελο κάτω από τη μουστάκα. Ναργιλέδες στα καφενεία με καφέ στα σαμοβάρια. Τσούρμο παιδάκια κρεμασμένα στο σκοινί της καμπάνας στην εκκλησία του χωριού τον δεκαπενταύγουστο.
3. Μπλόκα με στρατιώτες παντού. Κάθε λίγο το αυτοκίνητο σταματούσε σε μπλόκο μέσα στο δρόμο. Η χώρα έμοιαζε να είναι σε πολεμική ετοιμότητα. Όμορφο κλίμα. Ένταση.
4. Επίσκεψη στην οινοπαραγωγική περιοχή του Λιβάνου, προς τη Συρία, την κοιλάδα της Bekaa. Στάση έξω από τη Zahla για παραδοσιακά γλυκά - en passant, τα "σιροπιαστά" στο Λίβανο είναι κατά πολύ στεγνότερα από αυτά που έχουμε συνηθίσει σε μαγαζιά τύπου Caravan. Αποτέλεσμα: τα αρώματα των ξηρών καρπών δεν καπακώνονται από τα παχιά σιρόπια και αναδεικνύονται καλύτερα. Γεύμα στο Relais Dionysos του υπέροχου Chateau Kefraya. Παραδοσιακά dips (humus, labneh) ανοίγουν το δρόμο για ένα εξαιρετικό medium-rare φιλέτο. Κρασί: ένα Comte de M (το κορυφαίο κρασί του Chateau Kefraya, μίξη cabernet sauvignon-syrah) του 2000, κατά τον sommelier η καλύτερη χρονιά του chateau τα τελευταία 25 χρόνια. Έκρηξη μαγειρεμένων υπερώριμων κόκκινων φρούτων σε ένα απίθανα ζωντανό bouquet. Πλατύ χαμόγελο.
5. Η Βυρητός. Χαωτική, θορυβώδης, αλλά τόσο, μα τόσο γοητευτική. Υπέροχα μπαρ, θαυμάσια deli, εξαιρετικά εστιατόρια, συνοικίες που σε ταξίδευαν μια στο Γαλλικό παρελθόν, μια στο Ισλαμοχριστιανικό παρών. Φοινικορωμαικά αρχαία μπερδεύονται με μιναρέδες, παιδάκια παίζουν ξυπόλητα στους δρόμους, αργόσχολοι τύποι λιάζονται με μια βρεγμένη πετσέτα στο κεφάλι, αρώματα από καπνό και καφέ παντού. Επίσκεψη στο La Posta για ποικιλίες Ιταλικών τυριών και αλλαντικών, συνοδεία με ένα συμπαθητικό Sangiovese, πανδαισία κρέατος στο La Parilla, και κορύφωση στο Table d'Alfred. Εστιατόριο που αν ήταν στην Ευρώπη ο Guide Michelin θα του είχε δώσει αστεράκι, με εξαιρετική δημιουργική Γαλλική κουζίνα, σέρβις που θα το ζήλευαν πολλά μεγαλοπιασμένα εστιατόρια της Ευρώπης, χώρο βαρύ (σχεδόν μπαρόκ) αλλά στυλάτο και λίστα κρασιών με διαμάντια. Επιλογή μας ένα Chateau Musar του '79 (μίξη cabernet sauvignon, carignan, cinsault) που ενθουσίασε και τον sommelier. Mετά την αναγκαία μετάγγιση η δοκιμή - λιβάνι, φράουλα και σανταλόξυλο σε φόντο βρεγμένου δάσους. Απλά υπέροχο.
6. Τα βουνά. Τα κορμιά τους άγονα, αγέρωχα, άγρια. Στις κορφές, έλατα και κέδροι.
7. Η Τρίπολη. Πόλη των εκπλήξεων. Φτώχια, χάος, θόρυβος μα και λατρεία για τη ζωή. Μια μουσουλμανική πόλη που παλλόταν σαν εγκεφαλογράφημα επιληπτικού.
Στην Τρίπολη έφαγα τον καλύτερο μπακλαβά της ζωής μου σε συνοικειακό μαγαζάκι όπου γλύκαιναν το δοντάκι τους οι μαντηλοφορούσες της γειτονιάς. Ο patissier επέμενε, σε σπασμένα Γαλλικά, να δοκιμάσω τον μπακλαβά του (δεν ήθελα, επηρρεασμένος από τον υπέργλυκο, συμπαγή και βαρύ σαν καναπέ, Ελληνικό μπακλαβά). Τελικά τον δοκίμασα και η γεύση (απολαυστικοί ξηροί καρποί σε αιθέριες στρώσεις σωστά ψημμένου φύλλου δεμένες με δύο μόλις σταγόνες σιροπιού) χαιδεύει τον ουρανίσκο μου μέχρι σήμερα.
8. Μου σέρβιραν τον χειρότερο, πιο ξεδιάντροπο καφέ της ζωής μου στο βουνό Makmel μπροστά από τους κέδρους. Ανοιχτό μπεζ χρώμα ξεπλυμένης μπουγάδας, άρωμα λάσπης. Δεν τον άγγιξα.
9. Πήγαμε μέχρι το βορά προς άγραν φασαρίας. Δε βρήκαμε τίποτα. Μόνο μπλόκα και στρατό που έκανε ελέγχους όλη την ώρα. Απογοήτευση.
Α ναι. Φύγαμε με μια βαλίτσα κρασιά.
Έχοντας γυρίσει τη χώρα σχεδόν πόντο-πόντο. Και με μια υπέροχη γεύση στο στόμα μου.
Highlights:
1. Η οδήγηση. Σαν pinball. Στην αρχή σε σοκάρει, μετά το διασκεδάζεις. Αδρεναλίνη. Μοναδική αίσθηση να μην ξέρεις από που θα σου έρθει.
Οι Λιβανέζοι κορνάρουν ακατάσχετα. Χωρίς λόγο. Αν νομίζετε ότι οι Αθηναίοι το παρακάνουν, μια βόλτα στο Λίβανο θα σας πείσει ότι οι δρόμοι της Αθήνας είναι ήσυχοι. Btw, όταν είμασταν πεζοί πολλά κορναρίσματα είχαν στόχο εμάς - προέρχονταν από σαραβαλιασμένα ταξί που έψαχναν πελάτες.
2. Τα χωριά τους. Φιλικοί άνθρωποι, με χαμόγελο κάτω από τη μουστάκα. Ναργιλέδες στα καφενεία με καφέ στα σαμοβάρια. Τσούρμο παιδάκια κρεμασμένα στο σκοινί της καμπάνας στην εκκλησία του χωριού τον δεκαπενταύγουστο.
3. Μπλόκα με στρατιώτες παντού. Κάθε λίγο το αυτοκίνητο σταματούσε σε μπλόκο μέσα στο δρόμο. Η χώρα έμοιαζε να είναι σε πολεμική ετοιμότητα. Όμορφο κλίμα. Ένταση.
4. Επίσκεψη στην οινοπαραγωγική περιοχή του Λιβάνου, προς τη Συρία, την κοιλάδα της Bekaa. Στάση έξω από τη Zahla για παραδοσιακά γλυκά - en passant, τα "σιροπιαστά" στο Λίβανο είναι κατά πολύ στεγνότερα από αυτά που έχουμε συνηθίσει σε μαγαζιά τύπου Caravan. Αποτέλεσμα: τα αρώματα των ξηρών καρπών δεν καπακώνονται από τα παχιά σιρόπια και αναδεικνύονται καλύτερα. Γεύμα στο Relais Dionysos του υπέροχου Chateau Kefraya. Παραδοσιακά dips (humus, labneh) ανοίγουν το δρόμο για ένα εξαιρετικό medium-rare φιλέτο. Κρασί: ένα Comte de M (το κορυφαίο κρασί του Chateau Kefraya, μίξη cabernet sauvignon-syrah) του 2000, κατά τον sommelier η καλύτερη χρονιά του chateau τα τελευταία 25 χρόνια. Έκρηξη μαγειρεμένων υπερώριμων κόκκινων φρούτων σε ένα απίθανα ζωντανό bouquet. Πλατύ χαμόγελο.
5. Η Βυρητός. Χαωτική, θορυβώδης, αλλά τόσο, μα τόσο γοητευτική. Υπέροχα μπαρ, θαυμάσια deli, εξαιρετικά εστιατόρια, συνοικίες που σε ταξίδευαν μια στο Γαλλικό παρελθόν, μια στο Ισλαμοχριστιανικό παρών. Φοινικορωμαικά αρχαία μπερδεύονται με μιναρέδες, παιδάκια παίζουν ξυπόλητα στους δρόμους, αργόσχολοι τύποι λιάζονται με μια βρεγμένη πετσέτα στο κεφάλι, αρώματα από καπνό και καφέ παντού. Επίσκεψη στο La Posta για ποικιλίες Ιταλικών τυριών και αλλαντικών, συνοδεία με ένα συμπαθητικό Sangiovese, πανδαισία κρέατος στο La Parilla, και κορύφωση στο Table d'Alfred. Εστιατόριο που αν ήταν στην Ευρώπη ο Guide Michelin θα του είχε δώσει αστεράκι, με εξαιρετική δημιουργική Γαλλική κουζίνα, σέρβις που θα το ζήλευαν πολλά μεγαλοπιασμένα εστιατόρια της Ευρώπης, χώρο βαρύ (σχεδόν μπαρόκ) αλλά στυλάτο και λίστα κρασιών με διαμάντια. Επιλογή μας ένα Chateau Musar του '79 (μίξη cabernet sauvignon, carignan, cinsault) που ενθουσίασε και τον sommelier. Mετά την αναγκαία μετάγγιση η δοκιμή - λιβάνι, φράουλα και σανταλόξυλο σε φόντο βρεγμένου δάσους. Απλά υπέροχο.
6. Τα βουνά. Τα κορμιά τους άγονα, αγέρωχα, άγρια. Στις κορφές, έλατα και κέδροι.
7. Η Τρίπολη. Πόλη των εκπλήξεων. Φτώχια, χάος, θόρυβος μα και λατρεία για τη ζωή. Μια μουσουλμανική πόλη που παλλόταν σαν εγκεφαλογράφημα επιληπτικού.
Στην Τρίπολη έφαγα τον καλύτερο μπακλαβά της ζωής μου σε συνοικειακό μαγαζάκι όπου γλύκαιναν το δοντάκι τους οι μαντηλοφορούσες της γειτονιάς. Ο patissier επέμενε, σε σπασμένα Γαλλικά, να δοκιμάσω τον μπακλαβά του (δεν ήθελα, επηρρεασμένος από τον υπέργλυκο, συμπαγή και βαρύ σαν καναπέ, Ελληνικό μπακλαβά). Τελικά τον δοκίμασα και η γεύση (απολαυστικοί ξηροί καρποί σε αιθέριες στρώσεις σωστά ψημμένου φύλλου δεμένες με δύο μόλις σταγόνες σιροπιού) χαιδεύει τον ουρανίσκο μου μέχρι σήμερα.
8. Μου σέρβιραν τον χειρότερο, πιο ξεδιάντροπο καφέ της ζωής μου στο βουνό Makmel μπροστά από τους κέδρους. Ανοιχτό μπεζ χρώμα ξεπλυμένης μπουγάδας, άρωμα λάσπης. Δεν τον άγγιξα.
9. Πήγαμε μέχρι το βορά προς άγραν φασαρίας. Δε βρήκαμε τίποτα. Μόνο μπλόκα και στρατό που έκανε ελέγχους όλη την ώρα. Απογοήτευση.
Α ναι. Φύγαμε με μια βαλίτσα κρασιά.
