Κόστος ζωής - Στεγαστικό στην Αθήνα

[varioAthens]

Αυτό το έχω ακούσει πολλάκις όσον αφορά τα πανάκριβα σχολεία "φίρμες" της χώρας (και από γονείς και από αποφοίτους). Ένας "γόνος" δεν θα κάνει παρέα με το παιδί που οι γονείς του έχουν μια μεσαίου μεγέθους επιχείρηση πχ. Πόσο μάλλον με ένα παιδί μου φοιτά δωρεάν είτε λόγω κάποιας υποτροφίας, είτε επειδή έχει γονιό εργαζόμενο στο σχολείο.
Σε πιο "μεσοαστικα" σχολεία όμως είναι πολύ πιο ομαλά τα πράγματα. Επίσης επειδή δύο φορές την εβδομάδα εργάζομαι στα δυτικά προάστια των Αθηνών και μιλάω συχνά και με γονείς και με εφήβους που πηγαίνουν σε ιδιωτικά σχολεία της ευρύτερης περιοχής, μπορώ να πω ότι εκεί είναι ακόμα καλύτερα τα πράγματα ως προς αυτό (υπάρχει βέβαια μεγάλη ανομοιογένεια στην ποιότητα των σχολείων σε αυτές τις "περιφερειακές" περιοχές).

Ισχυει.

 

[Yorgos]

Ένας "γόνος" δεν θα κάνει παρέα με το παιδί που οι γονείς του έχουν μια μεσαίου μεγέθους επιχείρηση πχ.

Έχω εντελώς διαφορετική εμπειρία, όχι απλά με παιδιά γονέων "με επιχείρηση" έκαναν παρέα αλλά με παιδιά δημοσίων υπαλλήλων και χαμηλομισθωτών και το ξέρω γιατί είμαι ένα από αυτά. Πήγα σε σχολείο που την εποχή του είχε μεγάλο όνομα, εμείς (εγώ και τα αδέρφια μου εννοώ) για συγκεκριμένους λόγους ήμασταν τυχεροί και δεν πληρώναμε. Είμαι από πολύτεκνη οικογένεια, μέναμε στα Κάτω Πατήσια. Το σχολικό που πήγαινε Κάτω Πατήσια-Άγιο Ελευθέριο κλπ ήταν το ίδιο με αυτό που πήγαινε Εκάλη-Κηφισια-Ερυθραία. Παρέα κάναμε όλοι μαζί, μαζί στο γήπεδο, μαζί για μπάσκετ, μαζί για κοπάνα, μαζί ξύλο, μαζί συναυλίες, μαζί πάρτι, μαζί διακοπές. Όταν είσαι 10-12-15 δεν κάνεις παρέες ανάλογα με το πόσα λεφτά ή επαφές έχει ο άλλος, αλλά με ποιον κάνεις καλύτερο χαβαλέ, με ποιον είσαι διπλανός, με ποιον γράφτηκες στην ίδια ομάδα μπάσκετ ή με ποιον πας στο γήπεδο γιατί υποστηρίζει την ίδια ομάδα με σένα, ποιος έδειρε δυο που στην έπεσαν. Εγώ πήγαινα σε παιδικά πάρτι που κάποια ήταν στα Σεπόλια κι άλλα στην Εκάλη με πισίνες και Φιλιππινέζες και ποτέ δε μας ενδιέφερε ποιος είχε λεφτά, δεν το σκεφτόμασταν καν... πιο πολύ μας ενδιέφερε αν θα έχει κήπο ή κανά οικόπεδο κοντά το σπίτι να παίξουμε μπάλα. Κάποιοι από τους συμμαθητές μου (που είμαστε φίλοι μέχρι σήμερα) ήταν η κόρη του πιο γνωστού τραγουδιστή της χώρας τότε, η κόρη του μεγαλύτερου βιομήχανου της χώρας, παιδιά βουλευτών, εισαγγελέων Αρείου Πάγου, διπλωματών, του γνωστότερου καρδιοχειρουργού, η αδερφή μου έκανε παρέα με τη Μαρίκα Μητσοτάκη (όλοι ξέραμε ότι είχε μια φίλη που τη λέγανε Μαρίκα, δεν είχαμε καταλάβει ποια είναι μέχρι που ήρθε μια μέρα να παίξουν στο σπίτι κι έσκασε μύτη και η ασφάλειά της). Κι όλοι αυτοί έκαναν παρέα με εμένα, με το φίλο μου τον Τάκη που οι γονείς του έκαναν δυο δουλειές για να του πληρώσουν το σχολείο, τον κολλητό μου τον Αλέκο που επίσης δεν πλήρωνε δίδακτρα επειδή η μαμά του ήταν δασκάλα, το Φώτη που έφυγε από το σχολείο επειδή τελικώς οι γονείς του δεν τα κατάφερναν με τα δίδακτρα.

Πολλά από αυτά τα παιδιά έχουν σήμερα παιδιά, κάποια από αυτά πάνε σε ιδιωτικά, κανονικές παρέες έχουν με κανονικά παιδιά. Αυτό το διαχωρισμό "πλέμπας" και "πλουσίων" σε αυτές τις ηλικίες δεν τον διαπιστώνουν ούτε σήμερα όπως μου λένε.. Μετά ξεκινάει ο διαχωρισμός, που ο ένας σκίζεται να δώσει πανελλήνιες και ο άλλος θα πάει Βοστόνη, ο ένας θα αναλάβει τη χρηματιστηριακή του πατέρα του κι ο άλλος θα γίνει καθηγητής μαθηματικών και θα ψάχνει να κάνει κανά ιδιαίτερο περνώντας όλη τη μέρα στο αμάξι, που ο ένας θα ζητάει απόψεις για το αν θα πληρώσει το Holmes των 175€/μήνα κι ο άλλος περιμένει την προσφορά των Yava με τα 79€/χρόνο. Που και πάλι οι περισσότεροι κανονικά παρέα κάνουν, η ζωή δεν είναι "φούσκες", αλλά ναι, στην ενήλικη ζωή πια οι πραγματικότητες διαφέρουν, στο σχολείο όχι. Προφανώς σε ένα τέτοιο σχολείο είχαμε ελάχιστα παιδιά μεταναστών, Ρομά ή από οικογένειες με διατροφικά προβλήματα, αλλά οι υπόλοιποι μια χαρά συγχρωτίζονταν. Το δε "στο δημόσιο 13, στο ιδιωτικό 18" ήταν ακριβώς αντίστροφο, οι βάσεις ήταν εξαιρετικές σε όλα τα επίπεδα από τα (δωρεάν) ενισχυτικά μαθήματα και τις έξτρα ώρες μέχρι το επίπεδο Αγγλικών (οι περισσότεροι είχαμε πάρει το proficiency το αργότερο μέχρι την 1η Λυκείου, πολλοί και το πτυχίο της δεύτερης γλώσσας πολύ πριν ξεκινήσουμε προετοιμασία για Πανελλήνιες), όσοι από μας μεταπήδησαν σε δημόσιο (η αδερφή μου ήταν μια από αυτές) είδαν τους βαθμούς της να φουσκώνουν απότομα και βρεθηκαν ξαφνικά σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με τους μαθητές του δημοσίου, ακόμη και στα βασικά (ορθογραφία, επίλυση προβλημάτων). Φροντιστήριο έκαναν όλοι κανονικότατα πάντως, τουλάχιστον όσοι ήταν να δώσουν πανελλήνιες, δεν είχα ακούσει κανέναν να μην κάνει, αν και τότε ξεκινούσαμε το νωρίτερο στη δευτέρα λυκείου.

Και στην τριτοβάθμια την ίδια εμπειρία είχα πάντως, στην ίδια σχολή ήμασταν κάποιοι που δούλευαν σερβιτόροι για το χαρτζηλίκι κι άλλοι που ο μπαμπάς τους έχει γνωστή ξενοδοχειακή αλυσίδα και παρέα πηγαίναμε από διακοπές μέχρι το Ρουκ Ζουκ.

 

[bandit650]

Για το πόσα ιδιωτικά έχει η χώρα


Ιδιωτικά σχολεία στην Ελλάδα: Αυτά είναι τα δίδακτρα και γιατί ανεβαίνουν οι τιμές | Ειδήσεις για την Οικονομία | newmoney

Αυτό που είπα πριν λέει και το άρθρο. 5% των μαθητών πάει σε ιδιωτικό σχολείο.
Και όπως είπα μια οικογένεια που έχει 2 παιδιά σε ιδιωτικό σχολείο δε είναι μεσαίας τάξης. Είναι πιο πάνω. Όσο οικονομία και να κάνουν δε βγαίνει ο λογαριασμός

 

[varioAthens]

Έχω εντελώς διαφορετική εμπειρία, όχι απλά με παιδιά γονέων "με επιχείρηση" έκαναν παρέα αλλά με παιδιά δημοσίων υπαλλήλων και χαμηλομισθωτών και το ξέρω γιατί είμαι ένα από αυτά. Πήγα σε σχολείο που την εποχή του είχε μεγάλο όνομα, εμείς (εγώ και τα αδέρφια μου εννοώ) για συγκεκριμένους λόγους ήμασταν τυχεροί και δεν πληρώναμε. Είμαι από πολύτεκνη οικογένεια, μέναμε στα Κάτω Πατήσια. Το σχολικό που πήγαινε Κάτω Πατήσια-Άγιο Ελευθέριο κλπ ήταν το ίδιο με αυτό που πήγαινε Εκάλη-Κηφισια-Ερυθραία. Παρέα κάναμε όλοι μαζί, μαζί στο γήπεδο, μαζί για μπάσκετ, μαζί για κοπάνα, μαζί ξύλο, μαζί συναυλίες, μαζί πάρτι, μαζί διακοπές. Όταν είσαι 10-12-15 δεν κάνεις παρέες ανάλογα με το πόσα λεφτά ή επαφές έχει ο άλλος, αλλά με ποιον κάνεις καλύτερο χαβαλέ, με ποιον είσαι διπλανός, με ποιον γράφτηκες στην ίδια ομάδα μπάσκετ ή με ποιον πας στο γήπεδο γιατί υποστηρίζει την ίδια ομάδα με σένα, ποιος έδειρε δυο που στην έπεσαν. Εγώ πήγαινα σε παιδικά πάρτι που κάποια ήταν στα Σεπόλια κι άλλα στην Εκάλη με πισίνες και Φιλιππινέζες και ποτέ δε μας ενδιέφερε ποιος είχε λεφτά, δεν το σκεφτόμασταν καν... πιο πολύ μας ενδιέφερε αν θα έχει κήπο ή κανά οικόπεδο κοντά το σπίτι να παίξουμε μπάλα. Κάποιοι από τους συμμαθητές μου (που είμαστε φίλοι μέχρι σήμερα) ήταν η κόρη του πιο γνωστού τραγουδιστή της χώρας τότε, η κόρη του μεγαλύτερου βιομήχανου της χώρας, παιδιά βουλευτών, εισαγγελέων Αρείου Πάγου, διπλωματών, του γνωστότερου καρδιοχειρουργού, η αδερφή μου έκανε παρέα με τη Μαρίκα Μητσοτάκη (όλοι ξέραμε ότι είχε μια φίλη που τη λέγανε Μαρίκα, δεν είχαμε καταλάβει ποια είναι μέχρι που ήρθε μια μέρα να παίξουν στο σπίτι κι έσκασε μύτη και η ασφάλειά της). Κι όλοι αυτοί έκαναν παρέα με εμένα, με το φίλο μου τον Τάκη που οι γονείς του έκαναν δυο δουλειές για να του πληρώσουν το σχολείο, τον κολλητό μου τον Αλέκο που επίσης δεν πλήρωνε δίδακτρα επειδή η μαμά του ήταν δασκάλα, το Φώτη που έφυγε από το σχολείο επειδή τελικώς οι γονείς του δεν τα κατάφερναν με τα δίδακτρα.

Πολλά από αυτά τα παιδιά έχουν σήμερα παιδιά, κάποια από αυτά πάνε σε ιδιωτικά, κανονικές παρέες έχουν με κανονικά παιδιά. Αυτό το διαχωρισμό "πλέμπας" και "πλουσίων" σε αυτές τις ηλικίες δεν τον διαπιστώνουν ούτε σήμερα όπως μου λένε.. Μετά ξεκινάει ο διαχωρισμός, που ο ένας σκίζεται να δώσει πανελλήνιες και ο άλλος θα πάει Βοστόνη, ο ένας θα αναλάβει τη χρηματιστηριακή του πατέρα του κι ο άλλος θα γίνει καθηγητής μαθηματικών και θα ψάχνει να κάνει κανά ιδιαίτερο περνώντας όλη τη μέρα στο αμάξι, που ο ένας θα ζητάει απόψεις για το αν θα πληρώσει το Holmes των 175€/μήνα κι ο άλλος περιμένει την προσφορά των Yava με τα 79€/χρόνο. Που και πάλι οι περισσότεροι κανονικά παρέα κάνουν, η ζωή δεν είναι "φούσκες", αλλά ναι, στην ενήλικη ζωή πια οι πραγματικότητες διαφέρουν, στο σχολείο όχι. Προφανώς σε ένα τέτοιο σχολείο είχαμε ελάχιστα παιδιά μεταναστών, Ρομά ή από οικογένειες με διατροφικά προβλήματα, αλλά οι υπόλοιποι μια χαρά συγχρωτίζονταν. Το δε "στο δημόσιο 13, στο ιδιωτικό 18" ήταν ακριβώς αντίστροφο, οι βάσεις ήταν εξαιρετικές σε όλα τα επίπεδα από τα (δωρεάν) ενισχυτικά μαθήματα και τις έξτρα ώρες μέχρι το επίπεδο Αγγλικών (οι περισσότεροι είχαμε πάρει το proficiency το αργότερο μέχρι την 1η Λυκείου, πολλοί και το πτυχίο της δεύτερης γλώσσας πολύ πριν ξεκινήσουμε προετοιμασία για Πανελλήνιες), όσοι από μας μεταπήδησαν σε δημόσιο (η αδερφή μου ήταν μια από αυτές) είδαν τους βαθμούς της να φουσκώνουν απότομα και βρεθηκαν ξαφνικά σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με τους μαθητές του δημοσίου, ακόμη και στα βασικά (ορθογραφία, επίλυση προβλημάτων). Φροντιστήριο έκαναν όλοι κανονικότατα πάντως, τουλάχιστον όσοι ήταν να δώσουν πανελλήνιες, δεν είχα ακούσει κανέναν να μην κάνει, αν και τότε ξεκινούσαμε το νωρίτερο στη δευτέρα λυκείου.

Guess what! Ο διαχωρισμος ξεκιναει ηδη νωριτερα και δεν ειναι πια τοσο ρομαντικα οσο τα ζησαμε καποτε και οσο εσυ τα θυμασαι... δυστυχως... Εδω πολυ καλη μου φιλη αποφοιτοι Κολλεγιου η ιδια κι ο αντρας της, απο αποψη δεν εστειλαν το παιδι τους εκει. Η "διανομη του πλουτου" πια εχει αλλαξει τελειως και σε καποια ιδιωτικα βλεπεις να φοιτουν παιδια ανθρωπων ας μην σχολιασω.

 

[varioAthens]

Και στην τριτοβάθμια την ίδια εμπειρία είχα πάντως, στην ίδια σχολή ήμασταν κάποιοι που δούλευαν σερβιτόροι για το χαρτζηλίκι κι άλλοι που ο μπαμπάς τους έχει γνωστή ξενοδοχειακή αλυσίδα και παρέα πηγαίναμε από διακοπές μέχρι το Ρουκ Ζουκ.

Θελουμε λινκ

 

[paefstra]

Guess what! Ο διαχωρισμος ξεκιναει ηδη νωριτερα και δεν ειναι πια τοσο ρομαντικα οσο τα ζησαμε καποτε και οσο εσυ τα θυμασαι... δυστυχως... Εδω πολυ καλη μου φιλη αποφοιτοι Κολλεγιου η ιδια κι ο αντρας της, απο αποψη δεν εστειλαν το παιδι τους εκει. Η "διανομη του πλουτου" πια εχει αλλαξει τελειως και σε καποια ιδιωτικα βλεπεις να φοιτουν παιδια ανθρωπων ας μην σχολιασω.

Ειδικα για το Κολλεγιο και καναδυο αλλα, ειναι γνωστο οτι δεν προσλαμβανουν καν εκπαιδευτικους που δεν αποφοιτησαν απο το ιδιο σχολειο.
Για να συντηρηθει η "φουσκα" εξω απο την υπολοιπη κοινωνια.

 

[Yorgos]

Guess what! Ο διαχωρισμος ξεκιναει ηδη νωριτερα και δεν ειναι πια τοσο ρομαντικα οσο τα ζησαμε καποτε και οσο εσυ τα θυμασαι... δυστυχως... Εδω πολυ καλη μου φιλη αποφοιτοι Κολλεγιου η ιδια κι ο αντρας της, απο αποψη δεν εστειλαν το παιδι τους εκει. Η "διανομη του πλουτου" πια εχει αλλαξει τελειως και σε καποια ιδιωτικα βλεπεις να φοιτουν παιδια ανθρωπων ας μην σχολιασω.

Ξαναλεω, επειδη μαζευόμαστε και πολλοι εχουν παιδια στο δημοτικό, μια απο τις συζητησεις που ειχαμε ηταν ακριβως αυτη συν ποσοι διασημοι/πλουσιοι/επωνυμοι στελνουν τα παιδια τους σε "νορμαλ" σχολεια. Οποτε μαλλον υπάρχει και αλλη πραγματικότητα.

 

[Yorgos]

Θελουμε λινκ

Εχει καει!

 

[underwater]

Έχω εντελώς διαφορετική εμπειρία, όχι απλά με παιδιά γονέων "με επιχείρηση" έκαναν παρέα αλλά με παιδιά δημοσίων υπαλλήλων και χαμηλομισθωτών και το ξέρω γιατί είμαι ένα από αυτά. Πήγα σε σχολείο που την εποχή του είχε μεγάλο όνομα, εμείς (εγώ και τα αδέρφια μου εννοώ) για συγκεκριμένους λόγους ήμασταν τυχεροί και δεν πληρώναμε. Είμαι από πολύτεκνη οικογένεια, μέναμε στα Κάτω Πατήσια. Το σχολικό που πήγαινε Κάτω Πατήσια-Άγιο Ελευθέριο κλπ ήταν το ίδιο με αυτό που πήγαινε Εκάλη-Κηφισια-Ερυθραία. Παρέα κάναμε όλοι μαζί, μαζί στο γήπεδο, μαζί για μπάσκετ, μαζί για κοπάνα, μαζί ξύλο, μαζί συναυλίες, μαζί πάρτι, μαζί διακοπές. Όταν είσαι 10-12-15 δεν κάνεις παρέες ανάλογα με το πόσα λεφτά ή επαφές έχει ο άλλος, αλλά με ποιον κάνεις καλύτερο χαβαλέ, με ποιον είσαι διπλανός, με ποιον γράφτηκες στην ίδια ομάδα μπάσκετ ή με ποιον πας στο γήπεδο γιατί υποστηρίζει την ίδια ομάδα με σένα, ποιος έδειρε δυο που στην έπεσαν. Εγώ πήγαινα σε παιδικά πάρτι που κάποια ήταν στα Σεπόλια κι άλλα στην Εκάλη με πισίνες και Φιλιππινέζες και ποτέ δε μας ενδιέφερε ποιος είχε λεφτά, δεν το σκεφτόμασταν καν... πιο πολύ μας ενδιέφερε αν θα έχει κήπο ή κανά οικόπεδο κοντά το σπίτι να παίξουμε μπάλα. Κάποιοι από τους συμμαθητές μου (που είμαστε φίλοι μέχρι σήμερα) ήταν η κόρη του πιο γνωστού τραγουδιστή της χώρας τότε, η κόρη του μεγαλύτερου βιομήχανου της χώρας, παιδιά βουλευτών, εισαγγελέων Αρείου Πάγου, διπλωματών, του γνωστότερου καρδιοχειρουργού, η αδερφή μου έκανε παρέα με τη Μαρίκα Μητσοτάκη (όλοι ξέραμε ότι είχε μια φίλη που τη λέγανε Μαρίκα, δεν είχαμε καταλάβει ποια είναι μέχρι που ήρθε μια μέρα να παίξουν στο σπίτι κι έσκασε μύτη και η ασφάλειά της). Κι όλοι αυτοί έκαναν παρέα με εμένα, με το φίλο μου τον Τάκη που οι γονείς του έκαναν δυο δουλειές για να του πληρώσουν το σχολείο, τον κολλητό μου τον Αλέκο που επίσης δεν πλήρωνε δίδακτρα επειδή η μαμά του ήταν δασκάλα, το Φώτη που έφυγε από το σχολείο επειδή τελικώς οι γονείς του δεν τα κατάφερναν με τα δίδακτρα.

Πολλά από αυτά τα παιδιά έχουν σήμερα παιδιά, κάποια από αυτά πάνε σε ιδιωτικά, κανονικές παρέες έχουν με κανονικά παιδιά. Αυτό το διαχωρισμό "πλέμπας" και "πλουσίων" σε αυτές τις ηλικίες δεν τον διαπιστώνουν ούτε σήμερα όπως μου λένε.. Μετά ξεκινάει ο διαχωρισμός, που ο ένας σκίζεται να δώσει πανελλήνιες και ο άλλος θα πάει Βοστόνη, ο ένας θα αναλάβει τη χρηματιστηριακή του πατέρα του κι ο άλλος θα γίνει καθηγητής μαθηματικών και θα ψάχνει να κάνει κανά ιδιαίτερο περνώντας όλη τη μέρα στο αμάξι, που ο ένας θα ζητάει απόψεις για το αν θα πληρώσει το Holmes των 175€/μήνα κι ο άλλος περιμένει την προσφορά των Yava με τα 79€/χρόνο. Που και πάλι οι περισσότεροι κανονικά παρέα κάνουν, η ζωή δεν είναι "φούσκες", αλλά ναι, στην ενήλικη ζωή πια οι πραγματικότητες διαφέρουν, στο σχολείο όχι. Προφανώς σε ένα τέτοιο σχολείο είχαμε ελάχιστα παιδιά μεταναστών, Ρομά ή από οικογένειες με διατροφικά προβλήματα, αλλά οι υπόλοιποι μια χαρά συγχρωτίζονταν. Το δε "στο δημόσιο 13, στο ιδιωτικό 18" ήταν ακριβώς αντίστροφο, οι βάσεις ήταν εξαιρετικές σε όλα τα επίπεδα από τα (δωρεάν) ενισχυτικά μαθήματα και τις έξτρα ώρες μέχρι το επίπεδο Αγγλικών (οι περισσότεροι είχαμε πάρει το proficiency το αργότερο μέχρι την 1η Λυκείου, πολλοί και το πτυχίο της δεύτερης γλώσσας πολύ πριν ξεκινήσουμε προετοιμασία για Πανελλήνιες), όσοι από μας μεταπήδησαν σε δημόσιο (η αδερφή μου ήταν μια από αυτές) είδαν τους βαθμούς της να φουσκώνουν απότομα και βρεθηκαν ξαφνικά σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με τους μαθητές του δημοσίου, ακόμη και στα βασικά (ορθογραφία, επίλυση προβλημάτων). Φροντιστήριο έκαναν όλοι κανονικότατα πάντως, τουλάχιστον όσοι ήταν να δώσουν πανελλήνιες, δεν είχα ακούσει κανέναν να μην κάνει, αν και τότε ξεκινούσαμε το νωρίτερο στη δευτέρα λυκείου.

Και στην τριτοβάθμια την ίδια εμπειρία είχα πάντως, στην ίδια σχολή ήμασταν κάποιοι που δούλευαν σερβιτόροι για το χαρτζηλίκι κι άλλοι που ο μπαμπάς τους έχει γνωστή ξενοδοχειακή αλυσίδα και παρέα πηγαίναμε από διακοπές μέχρι το Ρουκ Ζουκ.

Γιώργο σεβαστή η εμπειρία σου, εγώ αυτά που ανέφερα έχουν να κάνουν με εμπειρίες που μου έχουν αφηγηθεί άλλα άτομα της γενιάς μας (επειδή έχω την αίσθηση ότι είμαστε κοντά ηλικιακά, είμαι γεννημένη αρχές δεκαετίας 1980 και οι αφηγήσεις αφορούν παιδιά γεννημένα μεταξύ 1980-1987 πάνω κάτω). Μιλάω πάντα για αποφοίτους.

Αν το πάμε σε γονείς και τρέχοντες μαθητές, αυτό που ακούω εδώ και 15 χρόνια στη δουλειά, είναι ότι για να νιώθει ένα παιδί προερχόμενο από μεσοαστική οικογένεια ισότιμο είναι βοηθητικό να φοιτήσει σε ένα πιο
"μετριοπαθές" σχολείο. Φαντάζομαι βέβαια ότι σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να ισχύει και το αντίστροφο. Έχω διαβάσει πχ σε συνέντευξη της Εριέττας Κουρκουλου-Λατση να αναφέρει ότι είχε φάει πολύ bullying στο σχολείο που πήγαινε λόγω της οικογένειάς της.

Από εκεί και πέρα αναφορικά με το πανεπιστήμιο και τις σχέσεις των παιδιων εκει έχω πάνω-κατω την ίδια εμπειρία/γνώμη με σένα.

Όσον αφορά αυτο περί 18 στο δημόσιο, 13 στο ιδιωτικό, συμφωνώ επίσης μαζί σου ότι δεν είναι σώνει και ντε έτσι τα πράγματα (μέσω της επαφής μου με μαθητές/αποφοίτους ιδιωτικών, η ίδια πήγα σε δημόσιο), αλλά ούτως ή άλλως δεν έκανα εγώ αυτό το σχόλιο.

 

[Yorgos]

Ειδικα για το Κολλεγιο και καναδυο αλλα, ειναι γνωστο οτι δεν προσλαμβανουν καν εκπαιδευτικους που δεν αποφοιτησαν απο το ιδιο σχολειο.
Για να συντηρηθει η "φουσκα" εξω απο την υπολοιπη κοινωνια.

Μυθος. Προσεληφθη η κοπελα του κολλητου μου, που εχει βγαλει δημοσιο. Αλλη γνωστη εγινε δεκτη, αλλα -δυνατο βιογραφικό γαρ- προτιμησε να παει σε ενα αλλο με αγγλικο ονομα (οχι το Pierce, αλλα δε συγκρατησα) γιατι πληρωνε (σχεδον τα διπλά). Καμια απο τις δυο δεν ειχε ξαναπερασει καν εξω απο το Κολλεγιο.

Αυτο για το bullying σε διασημους ισχυε και στη δικη μου εποχή, αν κι οχι εντονα. Απλα ησουν δημοφιλεστερος αν ησουν απο πιο "γειωμενη" οικογενεια. Οταν πηγε ο πατερας μου φυλακη ξαφνικα εγινα ο γκομενος του σχολειου, χωρις να ξερω γιατι.

 

[paefstra]

Μυθος. Προσεληφθη η κοπελα του κολλητου μου, που εχει βγαλει δημοσιο. Αλλη γνωστη εγινε δεκτη, αλλα -δυνατο βιογραφικό γαρ- προτιμησε να παει σε ενα αλλο με αγγλικο ονομα (οχι το Pierce, αλλα δε συγκρατησα) γιατι πληρωνε (σχεδον τα διπλά). Καμια απο τις δυο δεν ειχε ξαναπερασει καν εξω απο το Κολλεγιο.

Αυτο για το bullying σε διασημους ισχυε και στη δικη μου εποχή, αν κι οχι εντονα. Απλα ησουν δημοφιλεστερος αν ησουν απο πιο "γειωμενη" οικογενεια. Οταν πηγε ο πατερας μου φυλακη ξαφνικα εγινα ο γκομενος του σχολειου, χωρις να ξερω γιατι.

Καθολου μυθος. Το ξερω απο εργαζομενους στα Αρσακεια. Διοριστηριο αοριστου χρονου δεν παιρνει περαστικος, μονο καμια ετησια συμβαση.

 

[underwater]

Ειδικα για το Κολλεγιο και καναδυο αλλα, ειναι γνωστο οτι δεν προσλαμβανουν καν εκπαιδευτικους που δεν αποφοιτησαν απο το ιδιο σχολειο.
Για να συντηρηθει η "φουσκα" εξω απο την υπολοιπη κοινωνια.

Αυτό δεν ισχύει, έκαναν πρόσφατα πρόταση σε πολύ καλή μου φίλη που δεν έχει καμία σχέση με το Κολλέγιο.

Επίσης έχω περάσει η ίδια "τελική" συνέντευξη στο Κολλέγιο, όπου βρέθηκα σε ένα τεράστιο κυκλικό τραπέζι με όλα τα μεγαλοστελεχη του κι εν τέλει δε μπόρεσα να προχωρήσω επειδή την ίδια περίοδο με πήραν στο μεταπτυχιακό των ονείρων μου (θέλω να πω με δική μου πρωτοβουλία δεν προχώρησε η συνεργασία). Δεν έχω καμία σχέση με το Κολλέγιο επίσης.

Και εγώ και η φίλη μου είμαστε άλλη ειδικότητα, δεν είμαστε καθηγήτριες, αλλά δε νομίζω ότι παίζει ρόλο.