Τι να πω, περί ορέξεως...
Απίστευτο! Να σε ρωτήσω , ποια η τιμή για το ζιπ λάιν;Το αεροπλάνο της American Airlines πλησιάζει το αεροδρόμιο του San Jose κι εγώ που για μια ακόμη φορά κάθομαι στο παράθυρο, χαζεύω το ατελείωτο πράσινο που απλώνεται προς πάσα κατεύθυνση καλύπτοντας τα πάντα. Σε λίγο από κάτω τα σπίτια έχουν αρχίσει να πυκνώνουν καθώς έχουμε μπει στην περιοχή της Alajuela.
View attachment 270772
Το αεροδρόμιο Juan Santamaria βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην Alajuela παρά στην πρωτεύουσα κι έχοντας κανονίσει να φύγουμε αμέσως για La Fortuna, αυτό σημαίνει ότι δε θα δω το San Jose. Για να πας στη La Fortuna υπάρχει και η εναλλακτική του αεροδρομίου της Liberia που απέχει την ίδια περίπου ώρα με αυτό του San Jose, αλλά ο λόγος που επέλεξα το δεύτερο ήταν καθαρά οι πιο φθηνές (και περισσότερες) πτήσεις που έβρισκα από Μαϊάμι.
Καθαρίζουμε πολύ γρήγορα στο αεροδρόμιο και αφού έχουμε μόνο δυο σακίδια χωρίς άλλες αποσκευές, βγαίνουμε στη ζέστη της Κόστα Ρίκα. Ένα πλήθος από ταξιτζήδες περιμένει και μας καλεί για κούρσα προς San Jose. Εμείς θέλουμε να πάμε κατευθείαν προς την περιοχή του ηφαιστείου Arenal. Έχω κανονίσει τη μεταφορά μας με την εταιρεία Morpho vans και δύο μέρες πριν από το ταξίδι μου έστειλαν mail να μην ανησυχώ ακόμα κι αν καθυστερήσει η πτήση μου, θα είναι εκεί. Η πτήση μας καθυστέρησε μια ώρα να φύγει από το Μαϊάμι, αλλά όντως ο οδηγός μας περιμένει, μας οδηγεί στο δροσερό βαν και ξεκινάμε αμέσως. Δε μιλάει καλά αγγλικά και ανακουφίζεται που μιλάω εγώ ισπανικά.
Μας δείχνει στο βάθος δεξιά το Poas, ένα άλλο πολύ γνωστό ηφαίστειο της χώρας, μας δίνει πληροφορίες για τις φυτείες ανανά απ΄όπου περνάμε (έχω αγάπη για τους ανανάδες) και και περνάμε από αρκετές αφού η Κόστα Ρίκα είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας ανανά παγκοσμίως. Ο ανανάς είναι ο χρυσός της Κόστα Ρίκα και φαίνεται οτι ήρθα στη σωστή χώρα! Μας μιλάει για τις πόλεις Athenas και Grecia ότι έχουν το καλύτερο κλίμα σε όλη τη χώρα και είναι πανέμορφες και καθαρές που προτιμούνται από ξένους για εγκατάσταση μετά τη σύνταξη. Μας λέει ότι η πόλη Grecia πήρε το όνομά της από τη χώρα μας που όταν απέκτησε την ανεξαρτησία της από τους Τούρκους ξεκίνησε από την αρχή, έτσι και οι κάτοικοι της πόλης την ονόμασαν Grecia ως συμβολισμό της νέας τους αρχής. Αν και κάποιοι λένε ότι υπήρχε στην περιοχή μια φάρμα με το όνομα Grecia και από εκεί βαφτίστηκε και η πόλη. Η δεύτερη εκδοχή μου φαίνεται πιο πιθανή, αλλά πάλι ποιος ξέρει.
Ο τύπος είναι τόσο φιλικός, ευχάριστος και με διάθεση να μας γεμίσει πληροφορίες μιλώντας με αγάπη για τη χώρα του. Είναι η καλύτερη εισαγωγή που θα μπορούσαμε να έχουμε- γενικά οι ticos μου έκαναν πολύ καλή εντύπωση- και είμαι ήδη κατενθουσιασμένη με το bienvenidos! Η διαδρομή είναι περίπου 3,5 ώρες και ακολουθήσαμε αυτή που πάει μέσω San Ramon. Ο δρόμος είναι μια χαρά και η φύση που περνάει έξω από το παράθυρό μας εξαιρετική!
Το τοπίο είναι πανέμορφο και όσο πλησιάζουμε στη La Fortuna γίνεται όλο και καλύτερο. Ελαφριά ομίχλη αιωρείται πάνω από τα βουνά προσπαθώντας να κρύψει το πράσινο που ξεχειλίζει από παντού. Ο Κολόμβος ονόμασε τη χώρα πλούσια ακτή, όχι για την ομορφιά της όπως λένε πολλοί, αλλά γιατί πίστευε ότι θα βρει εδώ χρυσό αφού είδε τους ιθαγενείς να φορούν χρυσά κοσμήματα. Χρυσός δε βρέθηκε ποτέ αλλά η μικρή αυτή χώρα διαθέτει έναν πραγματικό θησαυρό, την απίστευτη φύση της. Οι ticos έχουν αντιληφθεί τον εξωπραγματικό φυσικό τους πλούτο και φροντίζουν με μια εξαιρετική γκάμα από εθνικά πάρκα και προστατευόμενες περιοχές να τον διαφυλάξουν όσο καλύτερα γίνεται.
Το 25% της χώρας είναι προστατευόμενες περιοχές και έχει 26 εθνικά πάρκα το ένα καλύτερο από το άλλο που να μην ξέρεις ποιο να επισκεφτείς. Μετά από πολύ ψάξιμο και σύμφωνα με τις δραστηριότητες που θέλαμε να κάνουμε, καταλήξαμε στην περιοχή της La Fortuna και το Arenal national park με το ομώνυμο ηφαίστειο. Και νομίζω ότι είναι από εκείνα τα λίγα μέρη στον κόσμο που θα μπορούσες να πεις οτι η φύση κάνει φιγούρα!
View attachment 270768
Η La Fortuna είναι μια αγροτική περιοχή που η εγγύτητα της στο ηφαίστειο Arenal και στα γεωλογικά θαύματα που το περιβάλλουν, την έχουν κάνει ιδιαίτερα δημοφιλή ειδικά στους τύπους που ψάχνουν περιπέτεια και δραστηριότητες. Αυτή τη φορά ταξιδεύω εγώ και ο go2 junior και έχοντας υπόψιν μου ότι πρόκειται για ένα νεαρό 24 χρονών, του έχω ετοιμάσει ένα πρόγραμμα το οποίο δεν έχω σκοπό να ακολουθήσω πλήρως- τουλάχιστον έτσι νόμιζα!
Με την είσοδό μας στην πόλη, το ηφαίστειο τραβάει αμέσως την προσοχή μας καθώς υψώνεται αγέρωχο και λίγο απειλητικό αν και δείχνει να κοιμάται, αλλά όχι σε βαθύ ύπνο. Η κορυφή του κρύβεται στα σύννεφα και είναι ορατό από παντού, θυμίζοντας οτι είναι ο μεγάλος σταρ της περιοχής.
Φτάνουμε στο Arenal Bungalows το οποίο βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη 10 λεπτά με ταξί, στην κορυφή ενός λοφίσκου. Κάθε bungalow είναι απλό αλλά μεγάλο και άνετο με ότι χρειάζεσαι και το κυριότερο η μια πλευρά του δωματίου είναι όλη τζαμαρία και με το που τραβάς τις κουρτίνες, ένα γιγάντιο ηφαίστειο υψώνεται έξω από το παράθυρό σου. Είναι τόσο κοντά που αν κάνει καμιά πλάκα και εκραγεί, θα είμαι από τους πρώτους που θα αποδημήσουν σε τόπο χλοερό και ιδιαιτέρως θερμό..
Αφήνουμε τα πράγματά μας και πηγαίνουμε να γνωρίσουμε τη Λα Φορτούνα. Μικρή και χαλαρή πόλη στα πόδια του ηφαιστείου με αρκετές επιλογές για φαγητό και ξενοδοχεία οικονομικά αν δε σε ενδιαφέρει να έχεις από το μπαλκόνι σου πολύ εντυπωσιακή και κοντινή θέα στο ηφαίστειο.
Η Φορτούνα έχει τα πάντα. Μικρά πολύχρωμα μαγαζιά με σουβενίρ, εστιατόρια, μπαράκια και τουριστικά γραφεία, σούπερ μάρκετ να ψωνίσεις υπό τους ρυθμούς σάλσα, και μια πολύχρωμη πλατεία με την εκκλησία La fortuna de San Carlos στη σκιά του ηφαιστείου. Η πόλη διαθέτει περίπου 100 εστιατόρια, από μικρά οικογενειακά, μέχρι στιλάτα μαγαζιά, οπότε σίγουρα βρίσκεις κάτι που να ικανοποιεί και τον ουρανίσκο αλλά και την τσέπη σου. Πηγαίνουμε για φαγητό σε ντόπιο μαγαζί τις λεγόμενες sodas, μικρά οικογενειακά παραδοσιακά φαγάδικα. Σερβίρουν αυθεντικές, τοπικές νοστιμιές και το κυριότερο σε πολύ καλές τιμές.
Γενικά η περιοχή είναι ακριβή όπως και όλη η Κόστα Ρίκα και οι sodas είναι οικονομική λύση για φαγητό και η καλύτερη επιλογή για να γευτείς ντόπια φαγητά όπως το casado και φυσικά το gallo pinto. Η φράση "mas tico que el gallo pinto" δηλαδή πιο κοσταρικανό και από το gallo pinto, χρησιμοποιείται για να δείξει οτι κάποιος ή κάτι είναι κοσταρικανό μέχρι το κόκκαλο και το νόημα είναι οτι τίποτα δεν είναι πιο κοσταρικανό από το συγκεκριμένο πιάτο. Αν ποτέ πάτε στη Νικαράγουα, φροντίστε να μάθετε τη φράση αυτή "mas tico que el gallo pinto" και να τη λέτε παντού - αστειεύομαι, μην το κάνετε!
Το παραδοσιακό αυτό φαγητό που είναι ρύζι με φασόλια και τρώγεται οποιαδήποτε ώρα της ημέρας (κυρίως όμως για πρωινό), οι ticos θεωρούν δικό τους παρά τη διαμάχη που έχουν με τη Νικαράγουα για την πατρότητά του.
Ticos και nicas έχουν γίνει εφιάλτης για το βιβλίο γκίνες αφού κάθε τόσο οι μεν φτιάχνουν το μεγαλύτερο gallo pinto και οι δε απαντούν με ένα μεγαλύτερο που ταίζουν περισσότερα άτομα και η βεντέτα συνεχίζεται. Το βιβλίο γκίνες αφού έγραψε και έσβησε και ξανάγραψε το νέο ρεκόρ, εδώ και μερικά χρόνια έπαψε να ασχολείται μαζί τους.
Το βράδυ επιστρέψαμε στο bungalow με ταξί αφού αν δεν νοικιάσεις αυτοκίνητο είναι ο μόνος τρόπος μετακίνησης με την κάθε διαδρομή να κοστίζει 10$. Ήταν η μόνη φορά που καλέσαμε ταξί, αφού από αύριο είχαμε κανονίσει εκδρομές. Το bungalow είναι ξύλινο και οι σανίδες έχουν κενά...ξέρετε τι σημαίνει αυτό. Όποιο ζωάκι ήθελε και χωρούσε να μπει, έμπαινε χωρίς να ρωτήσει. Το βράδυ άνοιξαν οι ουρανοί και με τις πρώτες βροντές, νόμιζα ότι εξερράγη το ηφαίστειο! Όλο το βράδυ η βροχή ήταν απίστευτα δυνατή, τόσο που νόμιζα ότι θα γκρεμίσει την οροφή της ξύλινης καμπίνας μας.
Το πρωί τρέχω στη τζαμαρία να δω αν βρέχει αφού σε δύο ώρες θα έρθουν να μας παραλάβουν για την πρώτη εκδρομή και βλέπω...μάλλον δε βλέπω τίποτα, αφού η ομίχλη είναι τόσο πυκνή που δε βλέπεις στα πέντε μέτρα.
Το δωμάτιο έχει καφετιέρα και κάθε μέρα μας αφήνουν κοσταρικανό καφέ σε φακελάκια μαζί με φίλτρο και κρέμα και πραγματικά είναι ότι χρειάζομαι καθισμένη δίπλα στη τζαμαρία να παρακολουθώ την ομίχλη να αργοσέρνεται προς την πλευρά του ηφαιστείου καθαρίζοντας το δρόμο.
Μάλλον άδικα ανησύχησα ότι θα ακυρωθεί η εκδρομή μας, αφού σε δύο ώρες τα πάντα έχουν καθαρίσει αν και ψιλοβρέχει. Η εκδρομή που έχουμε επιλέξει είναι στο Mistico Arenal Hanging Bridges Park και είναι η πιο δημοφιλής της περιοχής. Δε μπορώ να φανταστώ οτι κάποιος θα έρθει μέχρι εδώ και δε θα κάνει τη συγκεκριμένη βόλτα στο πάρκο.
Το βαν γεμάτο με δέκα άλλους τουρίστες έρχεται στην ώρα του να μας παραλάβει. Το γραφείο που χρησιμοποίησα είναι το Rainforest explorers και πραγματικά δεν έχω λόγια για τον επαγγελματισμό των δύο οδηγών μας. Φυσικά από το προηγούμενο βράδυ μου έστειλαν mail που με καλωσόριζαν στην Κόστα Ρίκα και μου θύμιζαν την εκδρομή και την ώρα που θα έπρεπε να είμαστε στην είσοδο του ξενοδοχείου. Περιττό να αναφέρω ότι οι ώρες (γιατί τους χρησιμοποίησα και σε άλλη εκδρομή) τηρήθηκαν πάντα με ακρίβεια δευτερολέπτων!
Ο Carlos μας υποδέχτηκε στο βανάκι, συστηθήκαμε όλοι και ξέχασα τα ονόματα όλων σε λίγο, αλλά ο Carlos και η κοπέλα οδηγός μας θυμόταν όλους και μας μιλούσαν λες και ήμασταν φίλοι χρόνια. Μας εξήγησαν καθ'οδόν το πρόγραμμα της μέρας ενώ εγώ χάζευα την απίθανη φύση και το πράσινο που τύλιγε τα πάντα στη διαδρομή μας προς τις κρεμαστές γέφυρες και το πάρκο Mistico.
Περάσαμε δίπλα από τη λίμνη Arenal, τη μεγαλύτερη της Κόστα Ρίκα, τεχνητή και μάλιστα χάρη στο φράγμα που κατασκεύασαν την τριπλασίασαν σε μέγεθος. Οι οικισμοί Arenal και Tondadora βρέθηκαν στον πάτο της λίμνης, και οι κάτοικοι μετεγκαταστάθηκαν σε νέους οικισμούς Tondadora και στην απέναντι όχθη το Nuevo Arenal. Η στάθμη της λίμνης ανεβοκατεβαίνει μέσα στο χρόνο με μικρά νησάκια να αναδύονται ή να εξαφανίζονται κάτω από το νερό. Η λίμνη είναι παράδεισος για όλα τα σπορ, wind και kite surfing, καγιάκ, βαρκάδα, ψάρεμα και η τελευταία μόδα το flyboard. Συν κρουαζιέρα με δείπνο στο ηλιοβασίλεμα για τους πιο ρομαντικούς.Και όλα αυτά με φόντο το ηφαίστειο και δεκάδες δασώδεις λοφίσκους να κατρακυλούν μέχρι τις όχθες της λίμνης.
Φτάσαμε νωρίς το πρωί στο Mistico,με το δάσος να έχει μόλις ξυπνήσει και ελάχιστο κόσμο να περιμένει να μπει. Μια οικογένεια κοάτι μας υποδέχτηκε στην αρχή του μονοπατιού.
Στο πάρκο μπορείς να κάνεις διάφορες δραστηριότητες, αλλά οι κρεμαστές γέφυρες είναι ότι πιο δημοφιλές. Μπορείς να συνδυάσεις δύο, τρεις ή και τέσσερις δραστηριότητες σε μια μέρα, οπότε για κάποιον που θα μείνει λίγες μόνο μέρες στην περιοχή και θέλει να δει όσα περισσότερα μπορεί, είναι καλή επιλογή.
Το δάσος βροχής φιλοξενεί πληθώρα ζώων και φυτών και το περπάτημα πάνω στα καλοδιατηρημένα μονοπάτια και πάνω στις κρεμαστές γέφυρες είναι ο καλύτερος τρόπος για να τα δεις.
Νωρίς το πρωί το σκηνικό έμοιαζε βγαλμένο από παραμύθι καθώς η χαμηλή ομίχλη κρεμόταν πάνω από το θόλο των δέντρων. Μέσα σε μια ώρα ο ήλιος άρχισε να βγαίνει δειλά διαλύοντας την ομίχλη και το δάσος ήταν πάλι μαγικό με διαφορετικό τρόπο. Πρασινάδες της υγρασίας αγκάλιαζαν τους κορμούς όλων των δέντρων και φυτά αναρριχώνται σαν σπιράλ πάνω τους προσπαθώντας να έχουν πρόσβαση σε πιο πολύ ήλιο. Καπουτσίνοι εκτελούν ακροβατικά πιασμένοι από κληματσίδες σε ρόλο ταρζάν και σλοθ τρέχουν - τρόπος του λέγειν - να αλλάξουν κλαδί σα να κινούνται σε ριπλέι.
Η εξερεύνηση του πάρκου μπορεί να γίνει και χωρίς οδηγό αφού υπάρχουν ειδικά μονοπάτια, αλλά η διαφορά του να έχεις οδηγό ή όχι είναι τεράστια. Το θέμα είναι οτι ο οδηγός είναι ειδικός στο να εντοπίζει ζώα που εμείς θεωρώ απίθανο να βλέπαμε. Εδώ μας τα έδειχνε και κάναμε λίγη ώρα να καταλάβουμε τι μας δείχνει αφού τα ζωάκια κρύβονται στα πυκνά φυλλώματα. Και η βλάστηση είναι τόσο πυκνή που ενώ έβρεχε εμείς παραμέναμε στεγνοί! Η βροχή σταμάτησε σύντομα, ο ήλιος βγήκε και ο οδηγός αστειεύτηκε ότι κάθε μέρα στην Κόστα Ρίκα μπορείς να ζήσεις τις τέσσερις εποχές του χρόνου.Μας χώρισαν σε δύο γκρούπ των έξι ατόμων το καθένα, για να είναι σίγουροι ότι ακούμε τις πληροφορίες που μας έδιναν και να βλέπουμε όλοι τα ζώα που εντόπιζαν. Ο κάθε οδηγός κουβαλούσε φακό και τρίποδο που έστηνε κάθε φορά που εντόπιζε κάτι και περνούσαμε με τη σειρά να δούμε τα ζώα και να βγάλουμε φωτογραφίες μέσα από το φακό.
6 αιωρούμενες γέφυρες και 10 σταθερές, διαφορετικού μεγέθους ενώνουν τα μονοπάτια μήκους 3100 μ. του πάρκου και σε περνούν πάνω από φαράγγια και μικρούς καταρράκτες. Κουνάνε αρκετά και καλό είναι να περιμένεις να περάσουν οι πρώτοι προτού ξεκινήσεις. Επίσης το δάπεδο έχει κενά και βλέπεις τα πάντα κάτω, κυρίως το ύψος στο οποίο βρίσκεσαι, οπότε δεν είναι για υψοφοβικούς όπως εγώ που το τόλμησα αλλά μια δυο φορές μου κόπηκαν τα γόνατα.
Μια θάλασσα από τροπικά φυτά, λουλούδια , δέντρα, πουλιά, φίδια, παιχνιδιάρηδες πήθικοι, γλυκά σλοθ και άλλα ζώα που έχουν για σπίτι τους το mistico, είναι στη διάθεση σου για παρατήρηση και φωτογραφία. Η θέα από τις γέφυρες είναι εξαιρετική με καλύτερη αυτή από την μακρύτερη γέφυρα,την Waterfall bridge με μήκος γύρω στα 100 μέτρα.
Περπατάς δηλαδή για 100 μέτρα σε ύψος 45 μέτρων από το έδαφος, σε μια γέφυρα που κουνάει και βλέπεις από το δάπεδό της (και έχω και υψοφοβία αλλά ας όψεται ο junior που επέμενε!) έχεις θέα βέβαια στον καταρράκτη Blue Morpho που αναβλύζει από ένα τούνελ στο απέναντι βουνό.
Υπέροχη και η Arenal view hanging bridge, που αιωρείται επίσης στα 45 μέτρα πάνω από το τροπικό δάσος και όπως προδίδει το όνομά της έχει θέα το ηφαίστειο Arenal στο βάθος. Γενικά σε αυτό το ταξίδι ξεπέρασα πολλούς φόβους μου, γιατί τα χειρότερα δεν είχαν έρθει ακόμα.
Στην έξοδο μας περίμενε τραπέζι με φρούτα για να πάρουμε μια ανάσα και να βγάλουμε φωτογραφίες στην αψίδα με το όνομα του πάρκου και φόντο το Arenal που ήταν επιφυλακτικό μαζί μας και κρυβόταν πίσω από παχύ στρώμα σύννεφου.
Για τη βόλτα στο πάρκο πρέπει να φοράς αθλητικά παπούτσια γιατί σε κάποια σημεία γλιστράει, επίσης μας είπαν να φοράμε μακρύ παντελόνι και να βάλουμε εντομοαπωθητικό, αλλά να ψεκαστούμε έξω από το πάρκο αφού μέσα απαγορεύεται να ψεκαστείς. Εγώ φορούσα σορτς και δε με τσίμπησε τίποτα, γενικά δεν είδαμε κουνούπι πουθενά στην Κόστα Ρίκα.
Το μεσημέρι μας βρήκε να τρώμε σε μια φάρμα σε ένα χωριό λίγο έξω από τη Λα Φορτούνα, σε ένα οικογενειακό μικρό εστιατόριο στη μέση ενός τροπικού κήπου. Τα φαγητά ήταν πεντανόστιμα! Τέλος η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου καφέ με οδήγησε στην ξύλινη πολυθρόνα στην εξέδρα του εστιατορίου, δίπλα σε ένα ποτάμι, με τους απαλούς ήχους της φύσης και την απόλυτη ησυχία να σπάει από τα κρωξίματα των πουλιών.
Δεν έβλεπα την ώρα να έρθει η επόμενη μέρα σε αυτή τη χώρα που σίγουρα δεν είναι βαρετή. Κι εγώ δεν ήθελα να χάσω τίποτα από αυτά που απλόχερα πρόσφερε.
Ο Rio Fortuna διασχίζοντας το τροπικό δάσος του πάρκου Αρεναλ, κάπου στη βάση του ηφαιστείου Cerro Chato ακολουθώντας την παλιά ροή της λάβας, ρίχνει τα κρυστάλλινα νερά του από ένα βράχο ύψους 70 μέτρων σχηματίζοντας έναν καταρράκτη τόσο εντυπωσιακό όσο και το καταπράσινο τοπίο που τον περιβάλλει. Όπως είναι αναμενόμενο λοιπόν, αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα της περιοχής και βοηθάει σε αυτό και η απόστασή του από την πόλη, γύρω στα 6 χιλιόμετρα και σε 10 λεπτά είσαι εκεί. Δηλαδή όχι ακριβώς στον καταρράκτη, αλλά στο κέντρο επισκεπτών που αφού πληρώσεις για την είσοδο, πρέπει να κατέβεις γύρω στα 500 σκαλιά ( τα οποία θα ξανανεβείς ε?).
Πληρώνεις την είσοδο και αποφασίζεις αν θα κολυμπήσεις για να φορέσεις μαγιό πριν αρχίσεις να κατεβαίνεις γιατί κάτω δεν υπάρχει χώρος να αλλάξεις. Υπάρχουν ειδικές καμπίνες στην είσοδο, όπως και υπάρχει εστιατόριο και μαγαζί σουβενίρ. Το απόλυτο must είναι ένα μπουκάλι νερό...στην ανάβαση θα με θυμηθείτε!
Πριν ξεκινήσεις την κατάβαση υπάρχει ένα μπαλκόνι με πανοραμική θέα στον καταρράκτη να ξεπηδάει μέσα από πλούσια βλάστηση περικυκλωμένος από ένα τροπικό δάσος βροχής .
Και μετά από τις απαραίτητες φωτογραφίες αρχίζει η επική κατάβαση των 500 σκαλοπατιών. Κατεβαίνεις και στριφογυρίζεις στο βάθος ενός στενού φαραγγιού με πυκνή βλάστηση και πανύψηλα δέντρα και συνεχίζεις να κατεβαίνεις και αναρωτιέσαι πότε θα φτάσεις.
Ο θόλος των δέντρων μπλοκάρει το φως του ήλιου σε αρκετά σημεία ευτυχώς γιατί η υγρασία χτυπάει κόκκινο και ο ήχος του νερού που πέφτει με ορμή γεμίζει τον αέρα όλο και πιο δυνατός, σημάδι οτι πλησιάζεις. Λίγο πριν τη βάση, έχεις υπέροχη πανοραμική θέα του Rio Fortuna.
Φτάνοντας κάτω, βλέπεις τον καταρράκτη να βγαίνει από μια μικρή ζουγκλίτσα στην κορυφή του βράχου και να πέφτει με ορμή σε μια σμαραγδένια πισίνα.
Μια πλατφόρμα έχει φτιαχτεί κι εδώ για τέλειες φωτογραφίες με τον καταρράκτη πολύ πιο κοντά σου και τη φύση να φροντίζει για το τέλειο σκηνικό. Τα νερά είναι αρκετά δροσερά και επίσης υπάρχουν ισχυρά ρεύματα. Κάποιοι τολμηροί κολυμπούν και φτάνουν πίσω από την 'κουρτίνα' του καταρράκτη αν και υπάρχει επισήμανση οτι είναι επικίνδυνο. Την τιρκουάζ πισίνα πλαισιώνουν μεγάλοι βραχώδεις σχηματισμοί ιδανικοί για να καθίσεις και να απολαύσεις το εξαιρετικό φυσικό τοπίο ενώ ο συνεχόμενος δυνατός ήχος του καταρράκτη σου δίνει τον παλμό του τροπικού δάσους.
Αφού δροσιστείς και απολαύσεις το τοπίο έρχεται η ώρα της ανάβασης. Ευτυχώς έχουν φτιάξει μικρά ανοίγματα κατά τόπους σε όλη τη διαδρομή με παγκάκια σμιλεμένα στο βράχο για να ξεκουραστείς ενώ πινακίδες του στυλ 'μπορείς να το κάνεις' , 'λίγο έμεινε' , 'πάρε μια ανάσα κι έφτασες' δίνουν κουράγιο στους κάθιδρους ταλαίπωρους τουρίστες. Ο go2 junior θα σας έλεγε οτι η ανάβαση βγαίνει με τη μια και είναι σκάρτο δεκάλεπτο. Εγώ ξεκίνησα 10 λεπτά πριν από εκείνον, εννοείται οτι σταμάτησα σε όλα τα παγκάκια...για να βγάλω φωτογραφίες και όχι μόνο!
Τελικά φτάσαμε μαζί στην κορυφή (περπατώντας ο μεν, σέρνοντας η δε).
Εκείνος δήλωσε πανέτοιμος για την επόμενη περιπέτεια κι εγώ συμφώνησα σε μια προσπάθεια να φανώ κουλ! Ευτυχώς που η επόμενη δραστηριότητα περιελάμβανε βουτιά και ρηλάξ σε θερμή πηγή, έξοδος από το νερό για να πάμε στην επόμενη (το γνωστό και μόνο για πολύ γυμνασμένους pool hopping) και περιπετειώδης και άκρως επικίνδυνη κατάβαση σε swim up bar με σκοπό την απόκτηση κοκτέιλ.
Και το Baldi hot springs resort μας περίμενε!
Με ιδανική τοποθεσία στη βάση του ηφαιστείου, έχει φοβερή θέα σε αυτό, μόνο που εμείς πήγαμε απόγευμα και επειδή νυχτώνει νωρίς, δεν το βλέπαμε. Το νιώθαμε όμως σε απόσταση αναπνοής.
25 πισίνες με ζεστό νερό σε διαφορετικές θερμοκρασίες η κάθε μια, να κυμαίνονται από "αρκετά υποφερτή" μέχρι "τόσο ζεστή που δε μπορώ να μπω καν μέσα"! Με την είσοδό σου στο ριζόρτ, αφού αλλάξεις και κλειδώσεις τα πράγματά σου στις ειδικές θυρίδες, περπατάς στον κύριο πλακόστρωτο δρόμο ενώ δεξιά και αριστερά στη μέση καταπράσινων τροπικών κήπων, υπάρχουν πισίνες σε διάφορα σχήματα και μεγέθη να διαλέξεις που θα βουτήξεις. Όμως όσο πιο πάνω πας, τόσο πιο πολύ ζεσταίνουν τα νερά. Κάθε μια έχει απ'έξω πινακίδα με τη θερμοκρασία του νερού και το βάθος της πισίνας.
Κάποιες από τις πιο υποφερτές είχαν μπαράκια μέσα που μπορούσες να παραγγείλεις το ποτό σου (σε τσουχτερές τιμές) και να το απολαύσεις σε καθίσματα μέσα στο νερό ή ξαπλωμένος στα μισοβυθισμένα πέτρινα κρεβάτια.
Εμείς πήγαμε στο δεύτερο γκρουπάκι από πισίνες που επίσης είχε tiki bar και τσιμεντένια κρεβάτια στο νερό και έναν φανταστικό καταρράκτη που όμως έριχνε ζεστό νερό.Κάποιες είχαν στη μέση μικρότερες πισινούλες με δροσερό νερό για να βουτάς όταν ένιωθες να σκας! Οι πισίνες κλείνουν το βράδυ στις 10 και μόνο μια μένει ανοιχτή όλη νύχτα.
Κατά τόπους υπήρχαν μικρές σπηλιές με ατμό από το ζεστό νερό να δημιουργεί φυσική σάουνα. Ήταν προφανές οτι οι κήποι που πλαισιώνουν τις πισίνες είναι πανέμορφοι, αλλά το βράδυ δε μπορούσαμε να δούμε και πολλά. Βέβαια το μέρος είχε άλλη γοητεία το βράδυ με κρυφούς φωτισμούς να αλλάζουν χρώμα στα βράχια και τους καταρράκτες και με τη μουσική να παίζει δυνατά σε λάτιν ρυθμούς.
Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό ήταν ευχάριστο για τους διαμένοντες στο ξενοδοχείο. Εγώ για μια νύχτα βρήκα ευχάριστη την εμπειρία, αλλά βλέποντας τις νεροτσουλήθρες, τις παιδικές πισίνες (που ευτυχώς δε λειτουργούσαν) και τον κόσμο που είχε έρθει όπως εμείς με night pass, νομίζω οτι όλο αυτό θα μου χάλαγε την ατμόσφαιρα αν είχα έρθει με σκοπό να ρηλαξάρω και να νιώσω μέρος της φύσης..
Το πρωί φαντάζομαι θα έρχεται περισσότερος κόσμος και δε θα είναι τόσο ειδυλλιακό το τοπίο...με λίγα λόγια μου έκανε λίγο φασαριόζοκο και για ανθρώπους με διάθεση για πάρτι. Επίσης όσο όμορφο κι αν ήταν το όλο σκηνικό, δε σου έδινε την αίσθηση οτι ήταν φυσικό...πιο πολύ οι πηγές έμοιαζαν με φτιαχτές πισίνες. Η αίσθηση μου επιβεβαιώθηκε όταν πήγαμε σε άλλες πηγές που το σκηνικό έμοιαζε και ήταν φυσικό και είδα πώς είναι να το ζεις στην απόλυτη ηρεμία.
Πάντως για μια νύχτα, για δείπνο και χαλάρωση με ποτάκι στις πισίνες δεν μπορώ να πω οτι με χάλασε κιόλας.
Tην 29 Ιουλίου 1968 στις 7: 30 το πρωί, το ηφαίστειο εξερράγη αφήνοντας πίσω του νεκρούς και 3 χωριά θαμμένα κάτω από λάβα και στάχτη τα οποία κυριολεκτικά εξαφανίστηκαν από το χάρτη. Ένα χωριό όμως ονόματι El Borio, τη γλίτωσε αφού βρισκόταν στα ανατολικά του ηφαιστείου ενώ η έκρηξη επηρέασε μόνο τη δυτική πλευρά. Το χωριό μετονομάστηκε σε La Fortuna για την απίστευτη τύχη που είχε. Η οδηγός μας είπε οτι το χωριό ήδη είχε αλλάξει το όνομά του σε La Fortuna πολύ πριν την έκρηξη, εξαιτίας του γόνιμου εδάφους που βρήκαν οι κάτοικοι εδώ. Και όταν τη γλίτωσε από το ηφαίστειο, τότε επιβεβαιώθηκε η έμπνευσή τους για το όνομα.
Πρέπει να είσαι εξαιρετικά τυχερός για να δεις το Arenal τελείως καθαρό από σύννεφα μέχρι την κορυφή, αφού το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου προτιμά να κρύβεται. Κι εγώ ήμουν τυχερή τη μέρα που έκλεισα την εκδρομή για το Arenal 1968 trail.
Μας παρέλαβαν ξανά με το βαν και στη διαδρομή μας εξηγούσαν το πρόγραμμα που θα ακολουθούσαμε ενώ ξαφνικά η οδηγός μας είδε το ηφαίστειο τελείως καθαρό και δεν το πίστευε και η ίδια.
Σταμάτησε το βαν και μας προέτρεψε να βγάλουμε φωτογραφίες γιατί οι συνθήκες αλλάζουν από λεπτό σε λεπτό και δεν ήξερε για πόσο θα έμενε καθαρό. Τελικά έμεινε έτσι μέχρι το τέλος της ανάβασης μας.
Δίπλα του ακριβώς η φιγούρα ενός βουνού λένε οτι μοιάζει με ινδιάνο που κοιμάται και γι'αυτό το λένε sleeping indian.
Ο γίγαντας ξύπνησε κεφάτος μετά από 500 χρόνια ύπνου και για τις επόμενες 4 δεκαετίες ξερνάει σταθερά λάβα και φλεγόμενους βράχους. Το φαινόμενο προσελκύει ρεύμα τουριστών που θέλουν να το δουν από απόσταση ασφαλείας πάντα. Ώσπου το 2010 αφού έκανε την τελευταία εντυπωσιακή έκρηξη, μας είπε "the party is over" και ξανάπεσε για ύπνο.
Οι τουρίστες όμως συνεχίζουν να έρχονται να θαυμάσουν ένα από τα λίγα ηφαίστεια στον κόσμο με σχήμα τέλειου συμμετρικού κώνου να δεσπόζει στη μέση της εύφορης γης περιτριγυρισμένο από φυτείες που παράγουν από τους καλύτερους καφέδες στον κόσμο. Ο τουρισμός συνεχώς αναπτύσσεται, αλλά πάντα με γνώμονα τη φύση και την προστασία της. Εκτός από το Arenal που είναι το πιο δημοφιλές ηφαίστειο της χώρας και κύριο αξιοθέατο της περιοχής, γύρω του έχει διαμορφωθεί μια ζώνη με μοναδικά φυσικά και γεωλογικά θαύματα, από θερμές πηγές, καταρράκτες, λίμνες και ποτάμια, σπήλαια, τη λίμνη Αρεναλ και ένα ηφαίστειο το cerro Chato να κοιμάται στη σκιά του Αρεναλ, με κρατήρα-λίμνη. Και όλα αυτά μέσα σε ένα τροπικό δάσος βροχής με μοναδική βιοποικιλότητα. Έτσι δημιουργήθηκε το εθνικό πάρκο Αρεναλ.
Στη βόρεια είσοδο του εθνικού πάρκου Arenal ξεκινούν δύο ενδιαφέροντα μονοπάτια, το Lava flow 1968 και το Trail Forest 1968 και μπορείς να κάνεις το ένα από τα δύο, ή συνδυασμό και των δύο που είναι μια απόσταση περίπου 7 χιλιομέτρων μέσα από το δάσος και πάνω στο μονοπάτι της λάβας. Το πάρκο προσφέρει περι τα 30 χιλιόμετρα μονοπατιών για πεζοπορία ή ποδηλασία ανάμεσα στα οποία και το μονοπάτι που περνά από την αρχική ροή λάβας από την έκρηξη που έγινε το 1968 εξ ου και η ονομασία του.
Μπορεί κανείς να κάνει τη διαδρομή και μόνος του αφού τα μονοπάτια είναι καλά σηματοδοτημένα. Αλλά θα ξαναπώ αυτό που είπα και για τις κρεμαστές γέφυρες, οτι ο οδηγός κάνει τη διαφορά για τα όσα ενδιαφέροντα θα σου πει για τη γεωλογία της περιοχής και τον τρόπο που το ηφαίστειο εξαπέλυσε τη μανία του στα κοντινά άτυχα χωριά, τη ζούγκλα και τα αγροκτήματα . Είχε μαζί φωτογραφικό υλικό για να δούμε το πριν και το μετά της έκρηξης και μας διηγήθηκε πολλές ιστορίες που έχουν πει οι ντόπιοι. Επίσης η πεζοπορία μέχρι να φτάσεις στο κομμάτι που καλύπτει η λάβα, γίνεται μέσα από ένα τροπικό δάσος.
Η οδηγός είχα ξανά το φακό με το τρίποδο και όπως στις κρεμαστές γέφυρες, έτσι και τώρα μας έδειχνε τον πλούτο της περιοχής σε φυτά, δέντρα και εντόπιζε ζώα και εξωτικά πουλιά με ευκολία. Κυρίως αγαπημένα σλοθ.
Η ανάβαση δεν είναι πολύ δύσκολη, αλλά οτι θέλει μια καλή φυσική κατάσταση, τη θέλει. Στην είσοδο σου δίνουν μπαστούνια αν θεωρείς οτι χρειάζεσαι. Με την είσοδο στο δάσος ξεκινάει η ανάβαση που όλο και δυσκολεύει και σε κάποια απότομα σημεία που γλιστρούν έχουν βάλει σκοινιά για να κρατιέσαι.
Σε αυτό το κομμάτι ευτυχώς που περπατάς κάτω από τη σκιά του δάσους γιατί η ζέστη και η υγρασία είναι μεγάλη συν την προσπάθεια που κάνεις να μείνεις όρθιος. Συναντήσαμε κάποιους που επέστρεφαν (εμείς γυρίσαμε από άλλο σημείο αφού κάναμε όλη τη βόλτα) και τους δώσαμε χέρι βοηθείας αφού κατέβαιναν καθιστοί και με δυσκολία.
Το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής είναι πάνω στα ηφαιστειακά πετρώματα, το δάσος έχει εξαφανιστεί και περπατάς πάνω στην περιοχή που καταστράφηκε και που βρίσκεται ακόμα σε διαδικασία αναγέννησης. Πρόκειται για αναρρίχηση σε λοφίσκο και ανάβαση σε φυσικά σκαλοπάτια που έφτιαξε η φύση από τη λάβα.
Πριν από την έκρηξη του 1968, λέγεται ότι μέσα στον κρατήρα υπήρχαν τεράστια δέντρα, και μια πλούσια βλάστηση κάλυπτε τις εσωτερικές πλαγιές. Σήμερα η ανατολική πλευρά του ηφαιστείου είναι καταπράσινη, όπως και αρκετά κομμάτια στο Βορρά και το Νότο. Η δυτική πλευρά είναι μαύρη, από τα υπολείμματα της δραματικής έκρηξης που έθαψε μεγάλο μέρος της ζούγκλας και που τώρα έχουν μετατραπεί σε μαύρα πετρώματα και σκούρους ηφαιστειακούς ογκόλιθους.
Το μεγάλο ατου του συγκεκριμένου μονοπατιού είναι οτι φτάνεις σε ένα view point, το Lava Flow Summit το οποίο βρίσκεται όσο πιο κοντά γίνεται στο ηφαίστειο. Εννοείται οτι όλα τα μονοπάτια πεζοπορίας γύρω από το ηφαίστειο περιορίζονται σε συγκεκριμένες περιοχές που περιβάλλουν τη βάση του για λόγους ασφαλείας. Μπορεί από το 2010 να μην υπάρχει δραστηριότητα αλλά το ηφαίστειο θεωρείται ενεργό και εξακολουθεί να απελευθερώνει τοξικά αέρια και ατμό κοντά στην κορυφή.
Φτάνοντας στην κορυφή το δροσερό αεράκι σε αναζωογονεί και έχεις πολύ κοντινή θέα στον μεγαλοπρεπή κολοσσό για φωτογραφίες. Η οδηγός δεν έπαψε να μας τονίζει το πόσο τυχεροί ήμασταν που το ηφαίστειο είχε βγει από την συνήθη κρυψώνα του και πόζαρε για μας. Γνωρίζοντας οτι σπάνια εμφανίζεται, και βλέποντας το σχεδόν τέλειο κώνο του και μάλιστα από τόσο κοντά, αυτό πρόσθετε στην ήδη μαγική εμπειρία που ζούσαμε.
Από εδώ πάνω η πανοραμική θέα της γραφικής κοιλάδας του Σαν Κάρλος, το πλούσιο τροπικό δάσος που περικυκλώνει το Αρεναλ και ο κρατήρας με τη λίμνη στη μέση του ηφαιστείου Cero chato σε αφήνουν άφωνο. Η αντίθεση μεταξύ του καταπράσινου τροπικού δάσους στην αρχή της διαδρομής με τις μαύρες ουλές που χαράκωναν την πλαγιά του ηφαιστείου είναι τρομακτική. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν οτι η Μαμά φύση τελικά κάνει κουμάντο.
Κι έφτασε η ημέρα που φοβόμουν, η μέρα του Sky treck. Διότι ποιος παλαβός φοβάται τα ύψη και όμως κλείνει το ψηλότερο και γρηγορότερο και μακρύτερο σε απόσταση zip line της Κόστα Ρίκα? Εγώ φυσικά. Βρισκόμαστε στη γόνδολα που σε ανεβάζει στο βουνό και στην πρώτη πλατφόρμα απ'όπου θα ξεκινήσουμε την κατάβαση. Μας λένε οτι όποιος αλλάξει γνώμη μπορεί να το πει τώρα και να κατέβει πάλι με την ίδια γόνδολα, αλλιώς με το που θα περάσεις την πρώτη διαδρομή δεν υπάρχει άλλος τρόπος επιστροφής εκτός από το zip line και το σκέφτομαι σοβαρά.
Στην ίδια γόνδολα ανεβαίνουν 3 Αμερικανίδες και η μια εξ'αυτών τρέμει από το φόβο και όπως είναι αναμενόμενο τη νιώθω, πιάνουμε την κουβέντα και σκεφτόμαστε να κατεβούμε με την ίδια γόνδολα. Οι άλλες δύο την παρακινούν λέγοντας της πως όταν φύγουν θα το μετανιώσει και οτι πρέπει να ξεπερνάμε τους φόβους μας και άλλα πολλά που τη μεταπείθουν και μαζί κι εμένα.
Έχουμε κλειδώσει τα υπάρχοντά μας σε ντουλάπια στην είσοδο (είναι δωρεάν) αφού δε μπορείς να πάρεις μαζί σου κάμερα ή κινητό εκτός αν έχεις τσέπες με φερμουαρ για να είναι ασφαλή. Μπορείς όμως να νοικιάσεις GoPro την οποία σου προσαρμόζουν στο κράνος για να απαθανατίσεις την όλη εμπειρία και πραγματικά αξίζει τον κόπο και το κόστος. Εμείς νοικιάσαμε για τον junior αφού εγώ δεν ήξερα ακόμα αν θα το τολμούσα. Έτσι κι αλλιώς μια είναι αρκετή. Στη συνέχεια σου κάνουν ένα μίνι μάθημα με οδηγίες για το πως θα φρενάρεις και τι να κάνεις στην περίπτωση που σταματήσει η βόλτα σου στον αέρα ανάμεσα στα δύο βουνά. Δεν άκουσα τι είπαν για την περίπτωση, πάγωσα στη σκέψη, δεν ήθελα καν να το σκέφτομαι!
Τα δέκα λεπτά ανάβασης με τη γόνδολα πέρασαν γρήγορα χαζεύοντας την παχιά στρώση από φυλλώματα που απλωνόταν από κάτω, ώσπου φτάσαμε στην πρώτη πλατφόρμα.
Συνολικά οι διαδρομές είναι 7 συμπεριλαμβανομένης και της πρώτης που είναι πολύ μικρή και έχει εκπαιδευτικό και δοκιμαστικό χαρακτήρα. Οι υπόλοιπες 6 είναι όλες διαφορετικές σε μήκος, ύψος και ταχύτητα. Το Sky treck βρίσκεται πολύ κοντά στο Αρεναλ και μια καθαρή ηλιόλουστη ημέρα σαν αυτή που πετύχαμε εμείς, βλέπεις το ηφαίστειο και τη λίμνη καθώς και το τροπικό δάσος από κάτω. Τα καλώδια απλώνονται από βουνό σε βουνό και σε περνούν σε μεγάλο ύψος πάνω από φαράγγια, λοφίσκους και δάση προσφέροντας μια μοναδική εμπειρία. Η θέα από κει πάνω είναι υπέροχη πραγματικά. Η πρώτη διαδρομή ξεκινάει με τα δέντρα αρκετά κοντά στα πόδια σου φτιάχνοντας ένα πράσινο τούνελ, αλλά ξαφνικά ανοίγουν και από κάτω...το χάος! Πηγαίνεις κατά πάνω στο ηφαίστειο οπότε συγκοπή και δέος είναι ανάμεικτα. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει καθώς παρακολουθούσα τον junior να εξαφανίζεται στην κυριολεξία πέρα μακριά...τόσο μεγάλες ήταν οι διαδρομές.
Η Αμερικανίδα έφυγε πριν από εμένα και δε μπορούσα να τη δω που έφτανε απέναντι, αλλά μπορούσα να την ακούσω αφού δε σταμάτησε να ουρλιάζει! Η αλήθεια είναι οτι γελάσαμε πολύ μαζί της αφού ο οδηγός που την έδενε κάθε φορά έκανε οτι της δίνει φόρα να φύγει και ενώ εκείνη άρχιζε να ουρλιάζει , την τραβούσε ξανά πίσω λέγοντας οτι κάτι ξέχασε να δέσει με τις φίλες της να πεθαίνουν στα γέλια.
Όταν ήρθε η σειρά μου, μου κόπηκε η ανάσα ειδικά όταν βρέθηκα στο μέσο της διαδρομής, στο μέση του πουθενά και δίπλα στα σύννεφα. Αποφάσισα να απολαύσω τη διαδρομή και την υπέροχη θέα αφού δεν υπήρχε πια άλλος δρόμος επιστροφής.
Πριν την τελευταία διαδρομή υπάρχει μια στάση για καφέ ή αναψυκτικό και φωτογραφίες από την τελευταία πλατφόρμα.
Και ενώ έχεις ηρεμήσει που πατάς έδαφος και έχουν πέσει οι παλμοί, ακολουθεί ο "Big Daddy", η μακρύτερη και γρηγορότερη διαδρομή μήκους 750μ. που σε κατεβάζει στην είσοδο.
Τελικά χαίρομαι που το τόλμησα, αφού είναι αλήθεια οτι στη ζωή μετανιώνουμε για όσα δεν κάναμε.
Video από την GoPro του junior:
Αποτέλεσμα της έκρηξης του Arenal το 1968 ήταν να σχηματιστούν φυσικές ιαματικές πηγές διάσπαρτες σε δαχτυλίδι γύρω από τη βάση του ηφαιστείου. Πολλές από αυτές τις πηγές έχουν εξελιχθεί πλέον σε περίπλοκα θεματικά λουτρά, με νερό που διοχετεύεται σε μια ποικιλία διακοσμημένων πισινών, με τα ριζόρτ που τις διατηρούν να έχουν μετατραπεί σε τουριστικά αξιοθέατα, όπως το Baldi που είχαμε ήδη επισκεφτεί.
Η Λα Φορτούνα έχει αναδειχτεί στον κυριότερο προορισμό στην Κόστα Ρίκα για θερμές πηγές. Οι πηγές ποικίλουν σε όγκο ροής, σε θερμοκρασίες και σε περιεχόμενο πολύτιμων ιχνοστοιχείων, μετάλλων και ορυκτών με ευεργετικές ιδιότητες για πολλές παθήσεις. Ωστόσο, το Tabacon Grand Spa Thermal Resort, είναι το μοναδικό που έχει τέλεια ισορροπημένες θερμές πηγές, από την άποψη της θερμοκρασίας, του όγκου και του ορυκτού περιεχομένου και κυρίως έχει χαμηλή περιεκτικότητα σε θείο οπότε δεν βγάζουν αυτή τη χαρακτηριστική οσμή του αυγού.
Και ενώ τα υπόλοιπα θέρετρα με θερμές πηγές στην περιοχή του ηφαιστείου Arenal χρησιμοποιούν αντλίες, σωλήνες και άλλα τεχνητά μέσα για να κυκλοφορούν το νερό στις πισίνες τους, αυτές στο Tabacon γεμίζουν 100% φυσικά. Κάποια θέρετρα επανακυκλοφορούν το νερό και το θερμαίνουν με αέριο ή άλλα ενεργειακά μέσα, οπότε απομακρύνονται τα ορυκτά οφέλη των υδάτων. Στο Baldi μέσα σε κάποιες από τις πισίνες είχαν φτιάξει μικρότερες με κρύο νερό για να δροσίζεσαι. Στο Tabacon αυτό δεν υπήρχε αφού ήταν τα πάντα φυσικά.
Μόνο η μπροστινή πισίνα με το μπαράκι στη μέση ήταν φτιαχτή, αν και το νερό που την τροφοδοτούσε ήταν κι αυτό από το ποτάμι.
Το Tabacon τροφοδοτείται αποκλειστικά από βρόχινο νερό. Τα σπλάχνα της γης το θερμαίνουν και το ξερνούν πέντε πηγές που σχηματίζουν τον ποταμό Tabacon. Το νερό κατεβαίνει εμπλουτισμένο με διάφορα ορυκτά με ρυθμό 80 λίτρων ανά δευτερόλεπτο και ρέει μέσα από τους κήπους του θέρετρου σε θερμοκρασία 50 βαθμών Κελσίου. Εκεί συναντιέται με την κρύα πηγή του ποταμού Tabacon, η θερμοκρασία πέφτει στους 27-42 βαθμούς και μαζί διατρέχουν όλο το συγκρότημα σχηματίζοντας λιμνούλες, πισίνες και φυσικούς καταρράκτες μέσα στους τροπικούς κήπους του θέρετρου.
Ο ποταμός Tabacon διατρέχει το πανέμορφο φυσικό τοπίο ενώ κατά μήκος της κοίτης του συναντάς δεκάδες καταρράκτες και πισίνες διαφόρων μεγεθών με ποικίλες θερμοκρασίες, ροές νερού αλλά και βαθμό ιδιωτικότητας. Ενώ το θέρετρο ήταν γεμάτο με πελάτες αλλά και με day pass όπως εμείς, (το είχα κλείσει δυο μήνες πριν) λόγω του οτι είναι το πιο δημοφιλές της περιοχής, παρόλα αυτά μπορούσες να βρεις σημεία που να είσαι ολομόναχος.
Με την είσοδο στο θέρετρο είδαμε το swim-up bar και μια νεροτσουλήθρα και σκέφτηκα οτι μάλλον ήταν σαν το Baldi. Επιπλέον το νερό ήταν ζεστό και το μέρος μέσα στον ήλιο, για αυτό και δεν τολμούσε κανένας να μπει. Μπήκα για να βγάλω φωτο στο μπαράκι και η αίσθηση είναι η ίδια με αυτή που έχεις όταν το καλοκαίρι μπαίνεις στη μπανιέρα και ενώ περιμένεις να δροσιστείς, έχεις κατά λάθος γυρίσει το νερό στο ζεστό. Μετά την πρώτη αναστάτωση αρχίζεις να συνηθίζεις.
Αυτό ήταν μόνο στην είσοδο όμως και αφού έπαιρνες το mohito σου, έμπαινες σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον, το οποίο σου προκαλεί εντύπωση από την πρώτη κιόλας ματιά. Τα νερά του ποταμού κυλούν βιαστικά κάτω από ξύλινα γεφυράκια και σταματούν σε φυσικές πισινούλες κυκλωμένες από θάμνους, λουλούδια όπου σε οδηγούν ειδικά διαμορφωμένα μονοπάτια.
Σε κάθε στροφή αυτού του κήπου της Εδέμ νομίζεις οτι θα πέσεις πάνω στον Αδάμ και την Εύα. Τεράστιες αψίδες σχηματίζονται από τα δέντρα που σκύβουν να αγκαλιαστούν πάνω από το ποτάμι προσφέροντας άφθονη σκια. Κάνει πολύ ζέστη αυτή την ηλιόλουστη μέρα, αλλά όταν βγαίνεις από τα νερά νιώθεις δροσιά αφού η θερμοκρασία τους είναι μεγαλύτερη από την έξω ατμόσφαιρα.
Πλούσια βλάστηση, μίνι καταρράκτες, φυσικά τζακούζι, ρομαντική ομίχλη από το ζεστό νερό, πισινούλες υδρομασάζ και όλα αυτά μέσα σε προσεγμένους εξωτικούς κήπους «Shangri La».
Λένε οτι αυτή τη φωτο είχε βάλει ο Bill Gates για ταπετσαρία στον υπολογιστή του.
Όχι τη JLo, αλλά τις θερμές πηγές του Tabacon..
Το Tabacon είναι το πιο ακριβό ριζορτ της περιοχής και το day pass είναι τσιμπημένο αλλά περιλαμβάνει υπέροχο φαγητό αν θέλεις μόνο μεσημεριανό ή night pass μόνο για βραδινό, ή και τα δύο αν θέλεις να περάσεις εδώ όλη τη μέρα για να δεις πως είναι να ζεις για λίγο μέσα σε αυτόν το μικρό παράδεισο!
Υπάρχουν αρκετά μονοπάτια για να εξερευνήσεις μέσα στο δάσος, να χαζέψεις τα τροπικά φυτά και λουλούδια αλλά και ζώα που κυκλοφορούν ανενόχλητα. Κατά μήκος συναντάς πισινούλες που σε προσκαλούν σε μικρά χαλαρωτικά διαλείμματα.
Εννοείται οτι αφού τα πάντα είναι φυσικά, ο πυθμένας του ποταμού είναι γεμάτος μαύρη ηφαιστειακή άμμο και πέτρες και φυσικά κατεβαίνουν φύλλα και οτιδήποτε άλλο θα έβρισκες να επιπλέει από τη γύρω βλάστηση σε ένα οποιοδήποτε ποτάμι.
Την προηγούμενη ημέρα στα γκρουπ μας ήταν κι ένα ζευγάρι από τη Σιγκαπούρη που έμεναν στο Tabacon και όταν η οδηγός της είπε οτι μένουν στο καλύτερο ριζορτ της Λα Φορτούνα, εκείνη απάντησε οτι δεν καθάριζαν τις πισίνες και επέπλεαν φύλλα από τα δέντρα και δεν καταλάβαινε το λόγο που είχαν ρίξει στον πυθμένα μαύρα χαλίκια. Όταν της εξήγησαν οτι είναι αληθινό ποτάμι, δεν το πίστευε!
Το μεσημέρι ανεβήκαμε στο εστιατόριο για φαγητό. Όλα ήταν υπέροχα! Μεγάλος μπουφές από φαγητά, ψητά που έψηναν σε bbq επί τόπου και στο τέλος γλυκά κάθε είδους.
Αποσυρθήκαμε σε κάποια από τις ξαπλώστρες και αφεθήκαμε να ακούμε τα τροπικά πουλιά, το χαλαρωτικό ήχο του νερού και της φύσης. Βρίσκεσαι στη μέση της ζούγκλας με τo μισό σώμα βυθισμένο σε μια από τις πισίνες που θερμαίνονται από το ηφαίστειο Arenal, γύρω σου πράσινο σε ακραίες αποχρώσεις και ένα τοπίο που μοιάζει βγαλμένο από σκηνικό ταινίας.
Το βαν της Caribe Fun Tours είναι στην ώρα του πολύ νωρίς το πρωί στην είσοδο του Arenal Bungalows. Προορισμός μας το Πουέρτο Βιέχο, στην περιοχή Limon. Βασικά αυτό που θέλαμε ήταν να περάσουμε τα σύνορα προς Παναμά για να πάμε στα νησιά bocas del Toro και το Πουέρτο Βιέχο ήταν το καλύτερο μέρος για να σπάσουμε το ταξίδι, να ξεκουραστούμε, να έχουμε το χρόνο αύριο για τις διαδικασίες στα σύνορα, αλλά κυρίως να πάρουμε γεύση κοσταρικανής καραϊβικής. Μπορείς από εδώ να πάρεις το λεωφορείο και να πας στα σύνορα, να κάνεις τις διαδικασίες μόνος σου και αφού βρεθείς στον Παναμά, να πάρεις άλλο λεωφορείο για το Almirante και να περάσεις στα νησιά. Εμάς θα μας παραλάμβανε πάλι η Caribe Fun Tours από το Sea Tower hotel και θα μας άφηνε απευθείας στο λιμάνι.
Το Puerto Viejo de Talamanca είναι γνωστό απλά ως Πουέρτο Βιέχο, αλλά υπάρχει κι άλλο.. το Puerto Viejo de Sarapiqui στην περιοχή Heredia και το γραφείο που μας μετέφερε ήθελε να διευκρινίσουμε που πάμε για να μη γίνει μπέρδεμα. Αν πάρετε το λεωφορείο από το Σαν Χοσέ, τσεκάρετε σε ποιό από τα δυο Πουέρτο πάει.
Το δικό μας λοιπόν είναι ένα μικρό παραλιακό χωριό που βρίσκεται στις νοτιο ανατολικές ακτές τη χώρας, πολύ κοντά στα σύνορα με τον Παναμά. Ιδιαίτερα δημοφιλής προορισμός για surfers και backpackers. Η περιοχή είναι λίγο πιο βροχερή από αυτήν του ειρηνικού και τις δύο μέρες που βρισκόμασταν εκεί έβρεξε το πρωί αλλά σύντομα βγήκε ο ήλιος. Έτσι δικαιολογείται το πράσινο, η πυκνή βλάστηση και το δάσος βροχής που κατεβαίνει μέχρι τη θάλασσα.
Το μικρο κέντρο του χωριού βρίσκεται ακριβώς πάνω στην παραλία και κατά μήκος του παραλιακού δρόμου οπού βρίσκονται τα μαγαζιά για σουβενίρ, εστιατόρια και μπαράκια. Οι πάντες κινούνται είτε με τα πόδια, είτε με ποδήλατο. Λεωφορεία υπάρχουν που σε πάνε σ διπλανές παραλίες-χωριά αλλά τα δρομολόγια είναι αραιά.Στον παραλιακό δρόμο κινούνται πιο πολλοί πεζοί και ποδήλατα παρά αυτοκίνητα. Οι δρόμοι πλην του κεντρικού, δεν είναι σε καλή κατάσταση και πεζοδρόμια δεν υπάρχουν. Τα πάντα είναι πάνω στο δρόμο, πολύχρωμες καλύβες που πουλούν ότι θέλεις και μαζί με τα παστέλ σπίτια με τις εξωτερικές σκάλες και τα ποδήλατα στις βεράντες, δίνουν μια μοναδική ρουστικ πινελιά στο χωριό.
Το χωριό ήταν απομονωμένο σχετικά για αρκετά χρόνια και οι άνθρωποι ανέπτυξαν τη δική τους κουλτούρα, διαφορετική από της ενδοχώρας. Οι τουρίστες απλά περνούσαν καθ'οδόν για τα Bocas οπότε η περιοχή τη γλίτωσε από την μεγάλη ανάπτυξη. Οι διπλανές παραλίες Cocles, Chiquita, Punta Uva και Manzanillo, είναι ακόμα λιγότερο ανεπτυγμένες. Έχουν τα δικά τους μαγαζιά και εστιατόρια αλλά τα πάντα είναι απλωμένα σε αποστάσεις και είναι λιγότερα απ'ότι εδώ. Ο δρόμος μεταξύ Puerto viejo-Manzanillo είναι αραιά σπαρμένος με καμπίνες στην παραλία, εστιατόρια και καταστήματα που απευθύνονται από backpackers μέχρι πιο φραγκάτους.
Σήμερα το κάποτε ήρεμο ψαροχώρι αρχίζει να γίνεται πολύ δημοφιλής προορισμός για οικοτουρισμό και δικαίως αφού είναι πλαισιωμένο από ζούγκλα, θάλασσα, φυτείες μπανάνας και γραφικά ποτάμια. Ακόμα όμως έχει χαλαρή ατμόσφαιρα και πολύ φιλικούς ντόπιους, που είναι ένα ανακάτεμα από λατίνους, αφροκαρίβες και Bribri, που ζουν εδώ σε κοινότητες.
Είναι όμως και ένα ζωντανό μέρος που δέχεται κυρίως νέους από όλο τον κόσμο που κυνηγούν τη Salsa Brava. Δεν είναι φαγητό, δεν είναι χορός. Είναι κύμα. Ένα κύμα που εξαιτίας του το Puerto Viejo βρίσκεται μεταξύ των κορυφαίων προορισμών του κόσμου για surfing. Το κύμα μπορεί να βρει κανείς στον ύφαλο μπροστά από το ομώνυμο μπητς μπαρ..Salsa Brava.
Οι παραλίες για μένα δεν είναι κατι το ιδιαίτερο, αλλά μπορείς να κάνεις πολλά άλλα στη γύρω περιοχή. Σε απόσταση αναπνοής βρίσκεται το πάρκο της Cahuita που πιάνει και μεγάλο κομμάτι της παραλίας. Δε μετάνιωσα που δεν έβαλα μέρα παραπάνω εδώ, αλλά και χάρηκα που πέρασα για λίγο. Ήταν μια διαφορετική Κοστα ρίκα από αυτήν της προηγούμενης ημέρας με κοκοφοίνικες στην παραλία, σερφ, μπητσόμπαρα να παίζουν ρεγγετόν και ατμόσφαιρα καραϊβικής.
Τα χρώματα της Τζαμάικα ήταν παντού και κάπου κάπου άκουγες κάποιο ρέγγε κομμάτι να παίζει. Μέχρι που πήγα σε ντόπιο σούπερ μάρκετ και προς έκπληξή μου είχαν βγάλει μεγάλα ηχεία στην είσοδό του και έπαιζε τέρμα...Μαρκ Άντονι!!! Τρελάθηκα! Κατάλαβα οτι μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχα ακούσει πουθενά μουσική- εκτός από το βράδυ στο Baldi που οκ, ήταν αναμενόμενο. Απέναντι είχε το μοναδικό ΑΤΜ της περιοχής και φυσικά είχε ουρά, από ντόπιους και τουρίστες που λικνιζόταν στο ρυθμό του καλύτερου εν ζωή σαλσέρο στον πλανήτη.Εγώ είχα παρασυρθεί με τη μουσική και στο γυρισμό για το ξενοδοχείο άκουσα κιθάρες και τραγούδια και μπήκα από την ανοιχτή πόρτα και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα...στην εκκλησία.
Θυμήθηκα το τάμα που είχα κάνει στον Άγιο Βλάσσιο και αποφάσισα σε λίγες μέρες να πάω να προσκυνήσω στα San Blas. Την επόμενη ημέρα αποχαιρετήσαμε την Κόστα ρίκα που μας άφησε πολύ καλές εντυπώσεις.
Κάποιοι την κατηγορούν οτι είναι τουριστική χώρα, αλλά εγώ δεν είδα πουθενά να γίνεται ο χαμός που βλέπουμε σε χώρες που πραγματικά είναι τουριστικές. Εξάλλου τα πάντα γίνονται με απίστευτο σεβασμό στη φύση και με γνώμονα την προστασία της. Δε γίνεται τίποτα ανεξέλεγκτα.
Την κατηγορούν επίσης οτι είναι ακριβή χώρα και εδώ θα συμφωνήσω. Όμως σέβονται τον επισκέπτη της χώρας τους, και αυτό που θα σου πουν θα τηρηθεί με ακρίβεια.. Πληρώνεις τιμές Κόστα ρίκα, για παροχές Κόστα ρίκα. Ο γειτονικός Παναμάς τους έχει αντιγράψει αλλά μόνο στις τιμές...οι παροχές είναι ακόμα Παναμά..
Το ταξίδι συνεχίζεται στον Παναμά.... Παναμάς - Παναμάς σίτι, Bocas, San Blas!
