Κωνσταντινούπολη πήγαμε το Μάρτιο (του '11, αλλά μέχρι να έχουμε ξανά χρήματα για ταξίδι ας θυμηθούμε τα παλιά). Η εποχή είναι κατάλληλη για προσφορές και όντως τα εισιτήριά μας έκαναν λίγο παραπάνω από 100 ευρώ (το άτομο με επιστροφή). Το ξενοδοχείο (Istanbul Paris Hostel) ήταν ακόμη φτηνότερο (το μόνο πιο φτηνό είχε πολλές κριτικές που ανέφεραν ζουζούνια στα κρεβάτια)- 25 ευρώ το δίκλινο δωμάτιο με δική του τουαλέτα και πρωινό. Εντάξει οι κουρτίνες και τα σεντόνια ήταν ψιλοταλαιπωρημένα με σκισιματάκια και άλλα ωραία, αλλά ήταν καθαρά, η τέλεια ισορροπία για να έχεις τέλος πάντων την ψευδαίσθηση ότι έζησες την περιπέτεια αλλά να μην καταλήξεις και στο νοσοκομείο.
Η τοποθεσία ήταν αρκετά κεντρική, ναι μεν πέρναγες από κάτι απόμερα δρομάκια, αλλά με το τραμ (το οποίο είναι μια ευθεία και πάρα πολύ βολικό-ειδικά για όσους από εμάς χανόμαστε) πήγαινες στα περισσότερα αξιοθέατα σε 10 λεπτά. Και ερχόμαστε στο θέμα μας.
Αγία Σοφιά: Νομίζω πως οι περιγραφές θα την αδικήσουν. Θα περιοριστώ σε μερικά τιπς: μην δεχτείτε έναν από τους πολλούς "ξεναγούς" που θα σας κολλήσουν απ'έξω. Αν είστε καλοί στο παζάρεμα, θα σας κοστίσει 2-3 φορές κάτω απ'όσο θα σας πει αρχικά. Παρ'όλα αυτά, δεν αξίζει. Ο δικός μας μας είπε τα βασικά για την Αγια-Σοφιά (που θα μπορούσαμε να τα βρούμε σε έναν οδηγό), αλλά όταν τον ρωτούσαμε τι είναι αυτό ή το άλλο δεν ήξερε να μας πει. Προτιμήστε λίγο διάβασμα από πριν ή τα ακουστικά που έχουν και πατάς τον κωδικό του κάθε αντικειμένου και σου λέει τι είναι.
Μπλε τζαμί: Δε συμφωνώ με αυτούς που κοκορεύονται ότι δεν πιάνει μία σε σύγκριση με την Αγια-Σοφιά (λες και την τελευταία την έχτισαν οι ίδιοι). Αλλά κι εμάς μας φάνηκε λιγότερο εντυπωσιακό, κυρίως γιατί το μόνο που κάνεις είναι να περνάς από έναν διάδρομο από την πίσω πόρτα στην μπροστά. Ο υπόλοιπος χώρος είναι περιορισμένος για τους πιστούς που προσεύχονται και μπορείς να τον θαυμάσεις από μακριά. Είναι ακριβώς απέναντι από την Αγία Σοφία και στη μέση έχει ένα ωραιότατο συντριβανάκι με παγκάκια για ξεκούραση και φωτογραφίες.
Τόπκαπι: Και αυτό σε κοντινή απόσταση με τα πόδια στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Το 1/3 του παλατιού το καλύπτει το χαρέμι, για το οποίο βγάζεις ένα έξτρα τσουχτερό εισιτήριο, οπότε ο φίλος μου μέσα στο ρομαντισμό μου δήλωσε ότι αν δεν είναι μέσα το χαρέμι δεν πληρώνει
Παρ'όλα αυτά έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον, κολλάς ακόμα και στα πλαίσια της κάθε πόρτας (χρυσά σκαλισμένα), έχει πάρα πολλά αντικείμενα με περιγραφές (σπαθιά,σκεύη,κοσμήματα) και πάλι το συστηματάκι με τα ακουστικά, και οι κήποι είναι πολύ φροντισμένοι και με θέα στη θάλασσα.
Βαρκάδα στο Βόσπορο: Ναι το παραδέχομαι. Θέλαμε να πάμε στα Πριγκιπονήσια αλλά κατεβήκαμε σε λάθος στάση τραμ. Από εκεί έφευγε μια βαρκούλα που έκανε μια σύντομη βόλτα στο Βόσπορο για 10 ευρώ το άτομο, αν θυμάμαι καλά (20 λίρες). Άξιζε, έβεπες όλη την Πόλη από τη θάλασσα, τα αμέτρητα τζαμιά και το ανάκτορο Ντολμά Μπαχτσέ, το οποίο δεν είδαμε γιατί ήταν κλειστό σε μια άκυρη μέρα (νομίζω Πέμπτη). Πολύ ρομαντικά, και όταν τέλειωσε φάγαμε σε ένα από τα άπειρα παραθαλάσσια μαγαζάκια (υπήρχαν και καροτσάκια με φρέσκα μύδια, αλλά δεν το τολμήσαμε).
Μεγάλο παζάρι:: Δεν ισχύει ότι θα σου πουν τη διπλή τιμή. Μπορεί να σου πουν και τριπλή και τετραπλή και ό,τι θέλουν. Επίσης δε θα την κατεβάσουν αμέσως μόλις το ζητήσεις: μπορεί να κλαφτούν, να σου πουν ότι έχουν παιδιά, να αγριέψουν και να σου λένε ότι δε γίνονται αυτά τα πράγματα και άλλα πολλά (μας έτυχαν ΌΛΑ). Αλλά τη στιγμή που γυρίζεις την πλάτη σου να φύγεις, τα ξεχνάνε όλα ως δια μαγείας. Ενδεικτικά κάποιος μας πρόσφερε ένα μικρό ναργιλέ 20 ευρώ, τιμή πάρα πολύ καλή, αλλά επειδή δεν το ξέραμε γυρίσαμε μετά από ψάξιμο και ο υπάλληλος- που είχε αλλάξει- μας είπε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μας το δώσει σε αυτήν την τιμή. Και όταν τελικά τον πείσαμε και χαρήκαμε, μας πάσαρε ένα χαλάκι το οποίο είναι φριχτό, το ακριβοπληρώσαμε και δεν το στρώσαμε ποτέ. Ναι, δεν είμαστε καλοί σε αυτό. Αν δεν είστε ούτε κι εσείς και έχετε σκοπό να πάτε Κωνσταντινούπολη, αρκεστείτε σε μια βόλτα στο παζάρι και μοιράστε φωτογραφίες για σουβενίρ. Ή αρωματικά τσαγάκια από κανένα ψιλικατζίδικο.
Αξίζει πολύ και to hop on-hop off ανοιχτό λεωφορείο με ηχογραφημένη ξενάγηση, γιατί, αν δεν είσαι με γκρουπάκι, είναι μάλλον η μόνη ευκαιρία να περάσεις τη γέφυρα προς την ασιατική πλευρά της Πόλης. Εκεί βρίσκεται και η διάσημη πλατεία Taksim, η οποία όμως μου φάνηκε κάτι σαν την Πλατεία Συντάγματος-τίποτα το ιδιαίτερο. Μπορεί βέβαια να την αδικούσε και η βροχή-μόνοι μας ήμασταν.
Σχετικά με το φαγητό πρέπει να πω ότι ήταν εξαιρετικό και φτηνό. Αν δε θες ντε και καλά να φας έξω από την Αγια-Σοφιά, ακόμα και στο επόμενο στενό δεν πρόκειται να σε πιάσουν κορόιδο. Ενδεικτικά έφαγα το μεγαλύτερο πιάτο μακαρονάδας της ζωής μου με σαλάτα από μπουφέ 2 ευρώ...Tα κεμπάμπ επίσης πάμφθηνα και πεντανόστιμα. Το λαχματζούν 1 ευρώ,2 λίρες δηλαδή (στην Αθήνα το ίδιο ακριβώς πράγμα έχει 6). Συνήθως στο τέλος κερνάνε τσάι στο παραδοσιακό τούρκικο γυάλινο ποτηράκι. Επειδή ήμασταν ζευγάρι, μας έτυχε αρκετές φορές να μας ρωτήσουν αν είμαστε αδέρφια, και μάλιστα κάποιος επέμεινε, παρ'όλο που του είπαμε όχι, προσπαθώντας να μας δώσει να καταλάβουμε ότι αυτό έπρεπε να λέμε. Δεν μπορώ να πω ότι είχαμε προβλήματα, απλώς αρκετά συνωμοτικά γελάκια και δηλώσεις του τύπου "εγώ θα κάνω τα στραβά μάτια", που έδειχναν ότι ο κόσμος δεν ήταν τόσο συντηρητικός, αλλά σίγουρα αμήχανος και όχι εξοικειωμένος.
Άλλα πράγματα που μας άρεσαν: το φρέσκο ρόδι που έστιβαν σε κάθε γωνία (για την ακρίβεια αυτό μου άρεσε περισσότερο σαν ιδέα, πριν το δοκιμάσω, γιατί τελικά ήταν πικρούτσικο). Ο ναργιλές με γεύση πεπόνι. Ο σερβιτόρος που με βοήθησε να καταλάβω πώς παίζεται το τάβλι (αρχικά, γιατί μετά απλώς έπαιζε αντί για μένα με το φίλο μου και με είχαν γραμμένη!).
Η τοποθεσία ήταν αρκετά κεντρική, ναι μεν πέρναγες από κάτι απόμερα δρομάκια, αλλά με το τραμ (το οποίο είναι μια ευθεία και πάρα πολύ βολικό-ειδικά για όσους από εμάς χανόμαστε) πήγαινες στα περισσότερα αξιοθέατα σε 10 λεπτά. Και ερχόμαστε στο θέμα μας.
Αγία Σοφιά: Νομίζω πως οι περιγραφές θα την αδικήσουν. Θα περιοριστώ σε μερικά τιπς: μην δεχτείτε έναν από τους πολλούς "ξεναγούς" που θα σας κολλήσουν απ'έξω. Αν είστε καλοί στο παζάρεμα, θα σας κοστίσει 2-3 φορές κάτω απ'όσο θα σας πει αρχικά. Παρ'όλα αυτά, δεν αξίζει. Ο δικός μας μας είπε τα βασικά για την Αγια-Σοφιά (που θα μπορούσαμε να τα βρούμε σε έναν οδηγό), αλλά όταν τον ρωτούσαμε τι είναι αυτό ή το άλλο δεν ήξερε να μας πει. Προτιμήστε λίγο διάβασμα από πριν ή τα ακουστικά που έχουν και πατάς τον κωδικό του κάθε αντικειμένου και σου λέει τι είναι.
Μπλε τζαμί: Δε συμφωνώ με αυτούς που κοκορεύονται ότι δεν πιάνει μία σε σύγκριση με την Αγια-Σοφιά (λες και την τελευταία την έχτισαν οι ίδιοι). Αλλά κι εμάς μας φάνηκε λιγότερο εντυπωσιακό, κυρίως γιατί το μόνο που κάνεις είναι να περνάς από έναν διάδρομο από την πίσω πόρτα στην μπροστά. Ο υπόλοιπος χώρος είναι περιορισμένος για τους πιστούς που προσεύχονται και μπορείς να τον θαυμάσεις από μακριά. Είναι ακριβώς απέναντι από την Αγία Σοφία και στη μέση έχει ένα ωραιότατο συντριβανάκι με παγκάκια για ξεκούραση και φωτογραφίες.
Τόπκαπι: Και αυτό σε κοντινή απόσταση με τα πόδια στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Το 1/3 του παλατιού το καλύπτει το χαρέμι, για το οποίο βγάζεις ένα έξτρα τσουχτερό εισιτήριο, οπότε ο φίλος μου μέσα στο ρομαντισμό μου δήλωσε ότι αν δεν είναι μέσα το χαρέμι δεν πληρώνει
Παρ'όλα αυτά έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον, κολλάς ακόμα και στα πλαίσια της κάθε πόρτας (χρυσά σκαλισμένα), έχει πάρα πολλά αντικείμενα με περιγραφές (σπαθιά,σκεύη,κοσμήματα) και πάλι το συστηματάκι με τα ακουστικά, και οι κήποι είναι πολύ φροντισμένοι και με θέα στη θάλασσα.
Βαρκάδα στο Βόσπορο: Ναι το παραδέχομαι. Θέλαμε να πάμε στα Πριγκιπονήσια αλλά κατεβήκαμε σε λάθος στάση τραμ. Από εκεί έφευγε μια βαρκούλα που έκανε μια σύντομη βόλτα στο Βόσπορο για 10 ευρώ το άτομο, αν θυμάμαι καλά (20 λίρες). Άξιζε, έβεπες όλη την Πόλη από τη θάλασσα, τα αμέτρητα τζαμιά και το ανάκτορο Ντολμά Μπαχτσέ, το οποίο δεν είδαμε γιατί ήταν κλειστό σε μια άκυρη μέρα (νομίζω Πέμπτη). Πολύ ρομαντικά, και όταν τέλειωσε φάγαμε σε ένα από τα άπειρα παραθαλάσσια μαγαζάκια (υπήρχαν και καροτσάκια με φρέσκα μύδια, αλλά δεν το τολμήσαμε).
Μεγάλο παζάρι:: Δεν ισχύει ότι θα σου πουν τη διπλή τιμή. Μπορεί να σου πουν και τριπλή και τετραπλή και ό,τι θέλουν. Επίσης δε θα την κατεβάσουν αμέσως μόλις το ζητήσεις: μπορεί να κλαφτούν, να σου πουν ότι έχουν παιδιά, να αγριέψουν και να σου λένε ότι δε γίνονται αυτά τα πράγματα και άλλα πολλά (μας έτυχαν ΌΛΑ). Αλλά τη στιγμή που γυρίζεις την πλάτη σου να φύγεις, τα ξεχνάνε όλα ως δια μαγείας. Ενδεικτικά κάποιος μας πρόσφερε ένα μικρό ναργιλέ 20 ευρώ, τιμή πάρα πολύ καλή, αλλά επειδή δεν το ξέραμε γυρίσαμε μετά από ψάξιμο και ο υπάλληλος- που είχε αλλάξει- μας είπε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μας το δώσει σε αυτήν την τιμή. Και όταν τελικά τον πείσαμε και χαρήκαμε, μας πάσαρε ένα χαλάκι το οποίο είναι φριχτό, το ακριβοπληρώσαμε και δεν το στρώσαμε ποτέ. Ναι, δεν είμαστε καλοί σε αυτό. Αν δεν είστε ούτε κι εσείς και έχετε σκοπό να πάτε Κωνσταντινούπολη, αρκεστείτε σε μια βόλτα στο παζάρι και μοιράστε φωτογραφίες για σουβενίρ. Ή αρωματικά τσαγάκια από κανένα ψιλικατζίδικο.
Αξίζει πολύ και to hop on-hop off ανοιχτό λεωφορείο με ηχογραφημένη ξενάγηση, γιατί, αν δεν είσαι με γκρουπάκι, είναι μάλλον η μόνη ευκαιρία να περάσεις τη γέφυρα προς την ασιατική πλευρά της Πόλης. Εκεί βρίσκεται και η διάσημη πλατεία Taksim, η οποία όμως μου φάνηκε κάτι σαν την Πλατεία Συντάγματος-τίποτα το ιδιαίτερο. Μπορεί βέβαια να την αδικούσε και η βροχή-μόνοι μας ήμασταν.
Σχετικά με το φαγητό πρέπει να πω ότι ήταν εξαιρετικό και φτηνό. Αν δε θες ντε και καλά να φας έξω από την Αγια-Σοφιά, ακόμα και στο επόμενο στενό δεν πρόκειται να σε πιάσουν κορόιδο. Ενδεικτικά έφαγα το μεγαλύτερο πιάτο μακαρονάδας της ζωής μου με σαλάτα από μπουφέ 2 ευρώ...Tα κεμπάμπ επίσης πάμφθηνα και πεντανόστιμα. Το λαχματζούν 1 ευρώ,2 λίρες δηλαδή (στην Αθήνα το ίδιο ακριβώς πράγμα έχει 6). Συνήθως στο τέλος κερνάνε τσάι στο παραδοσιακό τούρκικο γυάλινο ποτηράκι. Επειδή ήμασταν ζευγάρι, μας έτυχε αρκετές φορές να μας ρωτήσουν αν είμαστε αδέρφια, και μάλιστα κάποιος επέμεινε, παρ'όλο που του είπαμε όχι, προσπαθώντας να μας δώσει να καταλάβουμε ότι αυτό έπρεπε να λέμε
. Δεν μπορώ να πω ότι είχαμε προβλήματα, απλώς αρκετά συνωμοτικά γελάκια και δηλώσεις του τύπου "εγώ θα κάνω τα στραβά μάτια", που έδειχναν ότι ο κόσμος δεν ήταν τόσο συντηρητικός, αλλά σίγουρα αμήχανος και όχι εξοικειωμένος.
Άλλα πράγματα που μας άρεσαν: το φρέσκο ρόδι που έστιβαν σε κάθε γωνία (για την ακρίβεια αυτό μου άρεσε περισσότερο σαν ιδέα, πριν το δοκιμάσω, γιατί τελικά ήταν πικρούτσικο). Ο ναργιλές με γεύση πεπόνι. Ο σερβιτόρος που με βοήθησε να καταλάβω πώς παίζεται το τάβλι (αρχικά, γιατί μετά απλώς έπαιζε αντί για μένα με το φίλο μου και με είχαν γραμμένη!).
