Ηνωμένο Βασίλειο Κυνηγώντας μάγισσες και φαντάσματα στο Εδιμβούργο

[giannismits]

Εντάξει τέλειο που έκανες gif από τα βίντεο σου. Μια φορά είχα κάνει 1-2 gif στην ιστορία της Ισπανίας. Το είχα σκεφτεί για της Κροατίας αλλά βαρέθηκα. Είναι όμως πολύ ωραία ιδέα και πιο ζωντανό από μια φωτό.

Φαντάζομαι τρελό γέλιο που ρίξατε με το καρότσι με τα ψώνια! Θέλω κι άλλα gif στα επόμενα κεφάλαια

 

[georgeant]

Εντάξει τέλειο που έκανες gif από τα βίντεο σου. Μια φορά είχα κάνει 1-2 gif στην ιστορία της Ισπανίας. Το είχα σκεφτεί για της Κροατίας αλλά βαρέθηκα. Είναι όμως πολύ ωραία ιδέα και πιο ζωντανό από μια φωτό.

Φαντάζομαι τρελό γέλιο που ρίξατε με το καρότσι με τα ψώνια! Θέλω κι άλλα gif στα επόμενα κεφάλαια

Θα υπάρξουν αρκετά gifακια
Επειδή φωτογραφίες δεν είχα βγάλει άπειρες όπως στα επόμενα ταξίδια, σκέφτηκα να εμπλουτίσω την ιστορία με αυτόν τον τρόπο και νομίζω μου αρέσει, δίνει μια ζωντάνια όπως λες κι εσύ.
Το σκηνικό με το καρότσι ήταν κορυφαίο

 

[magda pap.]

Εμένα μου άρεσε παρά πολύ και η ομαδική φωτό που σας εβγαλαν!!!Εξαιρετικο στήσιμο !!!Εντάξει όσο για το καρότσι και τα βιντεάκια έκλαψα!!!Συνεχισε έτσι,περιμένουμε!!!

 

[georgeant]

Τρίτη


"Μπείτε σε ένα από τους πιο περίεργους χώρους της Σκωτίας. Ένα αρχαιολογικό μυστήριο που διχάζει τους ερευνητές για πάνω από 300 χρόνια. Το Gilmerton Cove είναι μια σειρά από δωμάτια και διαδρόμους που βρίσκονται κρυμμένοι κάτω από τους δρόμους στη νότια πλευρά του Εδιμβούργου. Ελάτε μαζί μας σε μια ξενάγηση και βοηθήστε μας να ξεδιπλώσουμε τα μυστήρια αυτού του περίεργου και μυστηριώδους λαβύρινθου."


Αυτή ήταν η περιγραφή στο TripAdvisor για το Gilmerton Cove και μας άναψε την περιέργεια. Έτσι θα ξεκινούσε η δεύτερη μέρα μας στο Εδιμβούργο.

Στο λεωφορείο, πηγαίνοντας στο Gilmerton Cove​

Λίγο πριν μπούμε​

Η ξεναγός μας υποδέχτηκε και μας είπε κάποια πράγματα εισαγωγικά. Μετά προχωρήσαμε πιο βαθιά και αρχίσαμε να ακούμε τις ιστορίες και τους μύθους που περιβάλουν το χώρο.

Οι χαρούμενοι τυμβωρύχοι! Το κράνος ήταν υποχρεωτικό καθότι τα περάσματα ήταν χαμηλά και υπήρχε κίνδυνος να χτυπήσεις.​

Κανείς δεν έχει καταλήξει στο λόγο για τον οποίο δημιουργήθηκαν αυτές οι υπόγειες στοές και ποιοι τις χρησιμοποιούσαν. Ακούσαμε διάφορες εκδοχές και ιστορίες. Για έναν ντόπιο σιδηρουργό του 18ου αι. που ζούσε εκεί, για αρχαίους κατοίκους που μπορεί να έφτιαξαν το χώρο για άγνωστους λόγους, για παράνομες συναντήσεις με σκοπό την κατανάλωση αλκοόλ, για μυστικές συναντήσεις Ναϊτών Ιπποτών κατά τον Μεσαίωνα αλλά και Μασόνων, ότι ήταν φωλιά λαθρέμπορων κ.α. Και για ένα φάντασμα που λέγεται πως στοιχειώνει το μέρος και κάποιοι το έχουν ακούσει να μιλάει. Υπάρχει μάλιστα και ένα ηχητικό ντοκουμέντο αν το ψάξετε στο internet.

Όλοι στη σειρά με βήμα ταχύ!​

Μπορώ να πω πως η ξεναγός κατάφερε να μας κάνει να μπούμε ολοκληρωτικά στο κλίμα και να νιώσουμε κάποιες ανατριχίλες ακούγοντας όλες αυτές τις ιστορίες και θρύλους γύρω από το Gilmerton Cove. Μπήκαμε μάλιστα και στη διαδικασία να ψάξουμε για το ηχητικό και να το ακούσουμε. Το αν είναι πραγματικό ή όχι μικρή σημασία έχει (προφανώς και πρόκειται για κάποιο hoax).

Στις στοές!​

Το σίγουρο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πως τα άλυτα μυστήρια είναι πολύ ενδιαφέροντα και άκρως σαγηνευτικά για την ανθρώπινη περιέργεια.


Μετά το πολύ ενδιαφέρον Gilmerton Cove (μην παραλείψετε να ρίξετε μια ματιά στο μαγαζάκι με τα τουριστικά ακριβώς απέναντι καθώς βγαίνετε) κατευθυνόμαστε στην Παλιά Πόλη και στο Κάστρο του Εδιμβούργου.

Στο Royal Mile, πηγαίνοντας στο Κάστρο​

Το Κάστρο του Εδιμβούργου είναι το πιο γνωστό τοπόσημο και σήμα κατατεθέν της πόλης. Είναι χτισμένο στον Βράχο του Κάστρου (Castle Rock), έναν ακόμα λόφο σβησμένου ηφαιστείου και κυριαρχεί στο τοπίο της πόλης.

Στην είσοδο του Κάστρου​

Αποτελεί την πρώτη τουριστική ατραξιόν σε επισκεψιμότητα στη Σκωτία και τη δεύτερη σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο.

Η φανταστική θέα της πόλης από το κάστρο​

Τι άλλο να πούμε για το κάστρο; Ήταν ένα ιδιαίτερα στρατηγικό σημείο στους πολέμους της Σκωτίας. Χρησιμοποιήθηκε κατά καιρούς ως φρούριο, ανάκτορο αλλά και ως στρατιωτική και κρατική φυλακή. Μια επίσκεψη στο κάστρο επιβάλλεται για τον επισκέπτη της πόλης (πάνω από το 70% των τουριστών το επισκέπτεται) καθώς μέσα από την περιήγηση σε αυτό μαθαίνεις ένα πολύ μεγάλο μέρος της ιστορίας του Εδιμβούργου.

Στον προαύλιο χώρο του κάστρου

​

Ο πύργος με το ρολόι​

Ακριβώς για το λόγο ότι είναι τόσο δημοφιλές αξιοθέατο, θα σας πρότεινα να έχετε ήδη αγοράσει τα εισιτήριά σας online γιατί οι ουρές είναι τεράστιες, ειδικά αν το επισκεφτείτε Σάββατο. Αν τύχει και είστε εκεί το μεσημέρι στη μία ακριβώς εκτός Κυριακής μη χάσετε να παραστείτε στο τελετουργικό τους που ρίχνουν μια κανονιά από τα παλιά κανόνια του κάστρου.

Ένα μικρό νεκροταφείο για τους σκύλους των στρατιωτών​

Στο εσωτερικό του κάστρου θα δείτε διάφορα τμήματα με επεξηγήσεις

Καθώς και μερικά πολύ όμορφα βιτρό
​

Σε ένα απο τα εντυπωσιακά δωμάτιά του κάστρου​

Μετά το κάστρο κατευθυνόμαστε στο Camera Obscura & World of Illusions, ένα μουσείο ψευδαισθήσεων το οποίο στεγάζεται σε ένα κτίριο του 17ου αιώνα.


Πριν φτάσουμε όμως, μερικές φωτογραφίες από το Βασιλικό Μίλι

Μετά την επίσκεψη στο κάστρο βρεθήκαμε και πάλι να βολτάρουμε στο Βασιλικό Μίλι.​

Σκωτσέζος με γκάιντα στο Royal Mile
​

Ο Καθεδρικός του St. Gile​

Περνώντας τη διάβαση​

Του πάει το ασπρόμαυρο​

Με φόντο το γοτθικό κτίριο "the Hub". Κι όμως, δεν είναι καθεδρικός! Χρησιμοποιήθηκε ως εκκλησία παρά μόνο για κάποιες δεκαετίες μέχρι τα μέσα του '1980. Σήμερα στεγάζει το Διεθνές Φεστιβάλ του Εδιμβούργου.​

Στο Camera Obscura περάσαμε εξαιρετικά. Γελάσαμε με την ψυχή μας. Άλλωστε για κάτι τέτοια η αλήθεια είναι ότι τρελαινόμαστε.

Οι πολλαπλοί εαυτοί μας​

Τον Βασίλη μάλλον δεν τον τρομάζουν οι γίγαντες​

Οπτικά εφέ​

Το highlight βέβαια ήταν το vortex tunel. Στο τούνελ αυτό πρέπει να περάσεις μια εντελώς ακίνητη γέφυρα. Το τούνελ γύρω σου όμως κινείται (ή μάλλον φαίνεται να κινείται, με projection) σχηματίζοντας μια δίνη. To αποτέλεσμα είναι τρομερά αστείο γιατί νομίζεις ότι θα πέσεις και πιάνεσαι από τα κάγκελα. Αν κλείσεις τα μάτια σου, όλα καλά. Όταν τα ανοίξεις και πάλι, νιώθεις ξανά ότι θα πέσεις από τη γέφυρα. Τη διασχίσαμε κυριολεκτικά παραπατώντας ενώ κρατιόμασταν όλη την ώρα από το κάγκελο. Δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε κάτι τέτοιο και ότι μπορεί να συμβεί βασικά στο σώμα σου καθαρά λόγω illusion!

Εικόνα του Vortex Tunnel από την καταχώρηση του Camera Obscura στο TripAdvisor​

Στο Observation Deck του κτιρίου, εκτός απο τη μοναδική θέα που θαυμάσαμε βγαίνοντας έξω, καθισαμε σε ένα τραπέζι για μια mini ξενάγηση της πόλης. Στο τραπέζι βλέπαμε με projection το Εδιμβούργο και τμήματα αυτού απο ψηλά σε πραγματικό χρόνο (από κάμερες που είναι τοποθετημένες σε διάφορα κτίρια) και ο ξεναγός μας παρέθετε πληροφορίες. Οι άνθρωποι λοιπόν φαίνονταν να περπατούν σαν μυρμηγκάκια πάνω στο τραπέζι μας. Και τότε η ξεναγός μας μας λέει: "κοιτάξτε πόσο μικροί φαίνονται οι άνθρωποι, σαν μυρμήγκια... Και τώρα παρτε τις κάρτες που έχετε στα χέρια σας και κάνετε ότι τους λιώνετε!" Και αρχίζει να βαράει με την κάρτα το τραπέζι στα σημεία που περπατούσαν οι άνθρωποι. Εμείς κοιταζόμασταν σαν @&# αλλά οι υπόλοιποι τουρίστες ακολούθησαν το παράδειγμά της. Πήραν τις φονικές καρτούλες τους και έκαναν ότι χτύπαγαν και έλιωναν τα ανθρωπάκια. Και γελούσαν όλοι μαζί. Τώρα ή εμείς δεν έχουμε χιούμορ ή ο κόσμος έχει άπειρα ψυχολογικά προβλήματα, σε κάθε περίπτωση αυτό ήταν νομίζω το πιο cringe σκηνικό όλου του ταξιδιού, ίσως και όλων των ταξιδιών μου ως τώρα γενικότερα.

Η θέα πάντως από το observation deck εξαιρετική​

Το Camera Obscura είναι από τα πιο ενδιαφέροντα και διασκεδαστικά μουσεία που έχω βρεθεί σε ταξίδι, μαζί με το μουσείο του Κοπέρνικου στη Βαρσοβία.


Στην πόλη με τα περισσότερα ίσως Ghost Tours στην Ευρώπη δε γινόταν να παραλείψουμε ένα. Το tour ξεκινούσε έξω από το Mary King's Close, στο Royal Mile, ένα στενό δρομάκι που περιβάλλεται από ιστορίες για, τι άλλο, φόνους και φαντάσματα.

Αφού μαζευτήκαμε όλοι, άρχισε η ξενάγηση. Ο τύπος που ήταν εντελώς θεματικά ντυμένος άρχισε να μας διηγείται διάφορες ιστορίες και θρύλους της πόλης με έναν πραγματικά πολύ γλαφυρό τρόπο.

O tour guide μας​

Τι μάθαμε λοιπόν... Όσα θυμάμαι δηλαδή μετά από τόσα χρόνια (και όσα με βοήθησε το internet να θυμηθώ).

• Στο Εδιμβούργο και στην ευρύτερη περιοχή των Lowlands κατά τον μεσαίωνα, πάνω από 1.500 άνθρωποι, οι περισσότεροι από αυτούς γυναίκες, έχουν στραγγαλιστεί στην αγχόνη πριν καούν τα σώματά τους, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις κάηκαν ζωντανές. Πριν από αυτό, είχαν υποφέρει φριχτά βασανιστήρια. Η περιοχή στην οποία γίνονταν ο απαγχονισμός λέγεται Gallows (=αγχόνη).
  
  
• To να κατηγορήσουν κάποια ως μάγισσα ήταν πανεύκολο, αρκεί να διέφερε απλά από το σύνολο. Είχε πολύ κόκκινα μαλλιά; Ήταν μάγισσα. Είχε κάποιο περίεργο σημάδι; Είχε το οτιδήποτε την έκανε να διαφέρει από αυτό που ήξεραν; Στην πυρά! Ήταν κάποιος ξένος που επισκέφτηκε το χωριό ή την πόλη τους; Ήταν μάγος/μάγισσα. Και τους συνέφερε να είναι γιατί έτσι θα τον έβγαζαν από τη μέση παίρνοντας και τα κτήματά του και την περιουσία του. Ω, ναι.
  
  
• Ένας από τους τρόπους για να τσεκάρουν, ας πούμε, αν μια γυναίκα ήταν μάγισσα ήταν να την πετάξουν από το Κάστρο του Εδιμβούργου στη λίμνη που υπήρχε από κάτω (πλέον έχει αποξηραθεί). Αν άντεχε την πτώση ή αν δεν πνιγόταν, σήμαινε πως είναι μάγισσα, οπότε ακολουθούσε η αγχόνη και η πυρά. Αν από την άλλη πνιγόταν, σήμαινε πως ήταν αθώα. Τύπου "ουπς, κάναμε λάθος τελικά, αλλά δε βαριέσαι".
  
  
• Από τα δέρματα των εγκληματιών έφτιαναν βιβλία και τσάντες που μπορεί κανείς να δει στο Writer's Museum.
  
  
• Οι σκωτσέζοι μπορούσαν να γίνουν πολύ δημιουργικοί στα βασανιστήρια. Από το να χρησιμοποιούν ποντικούς μέχρι να κατασκευάζουν ειδικά εργαλεία για να τον αντίχειρα του χεριού. Δε θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες, το θέμα δεν είναι και πολύ ευχάριστο.
  
  
• Εκεί που τώρα βρίσκεται το νεκροταφείο Greyfriars κάποτε ήταν ίσιωμα αλλά από τα κόκαλα που υπάρχουν από κάτω μετατράπηκε σε λοφίσκο. Όλη η πόλη ουσιαστικά είναι πάνω από κόκαλα ανθρώπων που πέθαναν είτε από τη Μαύρη Πανώλη είτε από άλλους τρόπους (δεν ήταν και πολύ δύσκολο απ'ότι καταλαβαινετε). Όταν βρέχει, μερικά κόκαλα ξεβράζονται πάνω (σωστά διαβάσατε) για αυτό και υπάρχει άνθρωπος που η δουλειά του είναι να βγαίνει και να τα μαζεύει ώστε να τα βάζει σε οστεοφυλάκια. Αν ποτέ αποφάσιζαν να φτιάξουν μετρό στο Εδιμβούργο, ο μετροπόντικας θα έπρεπε να σκάψει σε περισσότερα κόκαλα απ'ότι σε χώμα.
  
  
• Μιλώντας για το νεκροταφείο Greyfriar's, δύο είναι οι πιο διάσημες ιστορίες που το συνοδεύουν. Η γλυκόπικρη ιστορία του Bobby, του μικρού terrier που έγινε γνωστό τον 19ο αιώνα επειδή πέρασε 14 (!!) χρόνια φυλώντας τον τάφο του ιδιοκτήτη του μέχρι τη στιγμή που πέθανε στις 14 Ιανουαρίου 1872. Η ιστορία είναι πολύ γνωστή στη Σκωτία μέσα από ταινίες και βιβλία. Ένα μικρό άγαλμα προς τιμήν του Bobby βρίσκεται στη συμβολή των οδών Candlemarket Row και George IV Bridge.

Η είσοδος στο νεκροταφείο Greyfriar's​

Ο τάφος του Bobby, στο νεκροταφείο Greyfriar's​

Και το άγαλμά του

​

H άλλη ιστορία αφορά στο φάντασμα του George Mackenzie, ενός μοχθηρού τύπου που έζησε τον 17ο αιώνα.

Υπάρχουν ιστορίες και μαρτυρίες που λένε ότι το φάντασμα έχει επιτεθεί σε ανθρώπους. Στις φωτογραφίες βλέπετε τα υποτιθέμενα σημάδια της επίθεσης στους επισκέπτες του νεκροταφείου​

Το φάντασμα λέγεται πως δεν είναι και πολύ ήσυχο γενικά και για αυτό ο εκπληκτικός τύπος που μας έκανε την ξενάγηση θεώρησε σωστό και απαραίτητο να μας πάει νυχτιάτικα μια βόλτα στο νεκροταφείο και να μπούμε στον τάφο-Μαυσωλείο του μακαρίτη του Μακένζι.

Στο νεκροταφείο τη νύχτα​

'Εξω από τον τάφο, τον οποίο άνοιξε ειδικά για εμάς όπως είπε, ενώ δεν επιτρέπεται...​

Ανοίγει λοιπόν την πόρτα και μας βάζει όλους μέσα, μπαίνει κι ο ίδιος. Συνεχίζει να μας αφηγείται ιστορίες για τον μπαρμπα-Μακένζι, λέγοντάς μας ότι υπάρχει μεγάλη περίπτωση να γίνουμε μάρτυρες κάποιου παραφυσικού φαινομένου και οι ίδιοι. Δε θα σας πω ψέματα. Είχαμε χεστεί επάνω μας. Κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο, περιμέναμε να αρχίζουν να κουνιούνται πράγματα και να μας γρατζουνάνε αόρατα χέρια. Τελικά πάνω στο peak, το βλέπουμε το φάντασμα, πετάχτηκε και μας τρόμαξε με μια κραυγή έξω από την πόρτα του τάφου. Μόνο που δεν ήταν φάντασμα, αλλά άνθρωπος με έναν μαύρο μανδύα. Ουρλιάξαμε όλοι, αλλά μετά βάλαμε τα γέλια. Η όλη εμπειρία τέλειωσε κάπως πιο τουριστικά και χαζά, αλλά κι αυτό ήταν μέρος του fun. Παρ'όλα αυτά, οι πληροφορίες που αποκομίσαμε από τον συμπαθέστατο ξεναγό μας ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρουσες.


Αποφασίσουμε να γυρίσουμε στο διαμέρισμα με τα πόδια, απολαμβάνοντας το νυχτερινό Εδιμβούργο και συζητώντας όλα αυτά που μάθαμε.

Γυρνώντας από το Ghost Tour, ο Βασίλης κατενθουσιασμένος δεν έβαλε γλώσσα μέσα του

Royal Mile, πιο άδειο από κόσμο.
​

Γωνία Lawnmarket & Bank St.​

Το Scott Monument

​

Και το κάστρο​

Δε θυμάμαι αν είδαμε εφιάλτες εκείνη τη νύχτα.

 

[katkats]

Πεσμένους σας είδα τη δεύτερη μέρα Σοβαρέψατε με τα κάστρα και τα φαντάσματα?

 

[georgeant]

Πεσμένους σας είδα τη δεύτερη μέρα Σοβαρέψατε με τα κάστρα και τα φαντάσματα?

Η σοβαρότητα κι εμείς είναι δυο έννοιες ασύνδετες

 

[Pierre_1976]

Επισκέφθηκα το Edibra Χμασσ 2008 και θυμάμαι ακόμη πολλά από αυτά που περιγράφεις. Φανταστική πόλη....η πρωτεύουσα με χιλιάδες νεολαία. Αυτό που μου έκανε εντύπωση πέρα από τον καιρό.....4 season in day μας λέγανε οι Σκοτσέζοι ... Ήταν πόσο Goth πόλη είναι.... θεωρώ ότι είναι πιο goth πόλη της Ευρώπης και σε διαβάζω με ενδιαφέρον.....

 

[giannismits]

Θα ήθελα να δω το σκηνικό με τα ''μυρμήγκια'' και τις κάρτες Βασικά εσάς να κοιτάτε με απορία τους άλλους να το κάνουν και να χαζογελάνε μάλιστα!

Μα τώρα σοβαρά, ξενάγηση στο νεκροταφείο βραδιάτικα?
Νομίζω όμως πως κάνετε κρα για τέτοια σκηνικά

 

[Kostass]

Χρήστος μαγείρεψε μια ωραιότατη και λίγο αηδιαστική μακαρονάδα με γεύση σοκολάτα (ναι σωστά διαβάσατε, το κρασί που έσβησε τη σάλτσα είχε γεύση σοκολάτας και δεν το είχαμε προσέξει

Τι θυμηθηκα τωρα.Μια συνεντευξη του συγχωρεμενου Θεμου Αναστασιαδη που ελεγε οτι μικρος του αρεσε να τρωει μακαρονια με Merenda αντι για καποια αλλη κοινη θνητη σαλτσουλα.
Πολυ ωραια η ιστορια σας και η αληθεια ειναι οτι στη συγκεκριμενη τουλαχιστον φωτο οντως μοιαζετε με μπαντα

 

[georgeant]

Επισκέφθηκα το Edibra Χμασσ 2008 και θυμάμαι ακόμη πολλά από αυτά που περιγράφεις. Φανταστική πόλη....η πρωτεύουσα με χιλιάδες νεολαία. Αυτό που μου έκανε εντύπωση πέρα από τον καιρό.....4 season in day μας λέγανε οι Σκοτσέζοι ... Ήταν πόσο Goth πόλη είναι.... θεωρώ ότι είναι πιο goth πόλη της Ευρώπης και σε διαβάζω με ενδιαφέρον.....

Πόσο δίκιο έχεις! Το θυμάμαι κι εγώ αυτό που λες, ότι σε μία μέρα μπορεί να αλλάξουν όλες οι εποχές στη Σκωτία, μας το είχαν πει κι εμάς.
Επίσης, είναι ξεκάθαρα η πιο goth πόλη της Ευρώπης με διαφορά και αρχιτεκτονικά και ιστορικά. Και μετά νομίζω ακολουθεί η Πράγα.

Θα ήθελα να δω το σκηνικό με τα ''μυρμήγκια'' και τις κάρτες Βασικά εσάς να κοιτάτε με απορία τους άλλους να το κάνουν και να χαζογελάνε μάλιστα!

Μα τώρα σοβαρά, ξενάγηση στο νεκροταφείο βραδιάτικα?
Νομίζω όμως πως κάνετε κρα για τέτοια σκηνικά

Το σκηνικό με τις κάρτες ήταν φάση "wtf?!?!" Χτυπούσαν κάτι αόρατο και χαιρόντουσαν...
Όσο για το νεκροταφείο, εννοείται κάνουμε κρα αλλά όπως είχαμε αγριευτεί κιόλας φουλ!

Τι θυμηθηκα τωρα.Μια συνεντευξη του συγχωρεμενου Θεμου Αναστασιαδη που ελεγε οτι μικρος του αρεσε να τρωει μακαρονια με Merenda αντι για καποια αλλη κοινη θνητη σαλτσουλα.
Πολυ ωραια η ιστορια σας και η αληθεια ειναι οτι στη συγκεκριμενη τουλαχιστον φωτο οντως μοιαζετε με μπαντα

Εδώ άλλοι τρώνε πατατάκια με merenda και μάλιστα λένε ότι ταιριάζει και πολύ...

 

[georgeant]

Τετάρτη

Ξεκινάμε τη μέρα μας με μια επίσκεψη στο Εθνικό Μουσείο της Σκωτίας (National Museum of Scotland) το οποίο βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το άγαλμα του Bobby.
Στους 3 ορόφους του μουσείου θα μπορέσετε να δείτε συλλογές που σχετίζονται με τις σκωτσέζικες αρχαιότητες, τον πολιτισμό και την ιστορία, αλλά και συλλογές που καλύπτουν την επιστήμη και την τεχνολογία, τη φυσική ιστορία και τους παγκόσμιους πολιτισμούς. Ένα πολύ μεγάλο μουσείο που χρειάζεται να διαθέσει κάποιος αρκετές ώρες από τη μέρα του. Η είσοδος είναι δωρεάν.

Η Βίκυ επιμορφώνεται​

Ενώ εδώ βλέπουμε τη Βίκυ και τον Νικόλα ως Κέλτες​

Ένα όχι και τόσο μικρό σπαθί​

Αγχόνη​

Μηχανή βασανιστηρίων​

Ένα σεντούκι με έναν πολύ απλό τρόπο κλειδώματος...​

Ο χώρος για την Επιστήμη και την Τεχνολογία​

Δεν προλάβαμε καθόλου να δούμε τον 3ο όροφο του μουσείου κι αυτό είναι κάτι που ο Βασίλης το κουβαλάει ακόμα σα βάρος ύστερα από 8 ολόκληρα χρόνια!

Όμως μετά το μουσείο σειρά είχε το Edinburgh Dungeon, μία τουριστική ατραξιόν στο κέντρο της πόλης στην οποία ηθοποιοί σου εξιστορούν με θεματικό και διαδραστικό τρόπο τις τρομακτικές ιστορίες και θρύλους που αφορούν στην πόλη από το Μεσαίωνα. Καθώς προχωράς στα διάφορα θεματικά δωμάτια με σκηνικά που παραπέμπουν στην αντίστοιχη εποχή, οι ηθοποιοί υποδύονται ρόλους σχετικούς με την κάθε ιστορία και προσπαθούν ενίοτε να σε τρομάξουν με ξαφνικές φωνές και πετάγματα, αν κι εμείς τρομάξαμε περισσότερο με τη Σκωτσέζικη προφορά τους.

Στο τέλος σε οδηγούν σε ένα μικρό βαγόνι που ανυψώνεται, υποτίθεται για να σε κρεμάσουν, το οποίο ανεβαίνει κάποια μέτρα και ξαφνικά πέφτει απότομα, σαν το shock tower που υπάρχει σε διάφορα θεματικά πάρκα. Η κραυγή βγήκε, δε θα το κρύψω. Mπορώ να πω ότι διασκεδάσαμε πολύ! Η εταιρεία διαθέτει franchise σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης (London Dungeon, Berlin Dungeon κ.α.) αλλά και στην Ασία και στην Αμερική.

Μετά από το Edinburgh Dungeon σειρά είχε ένας άλλος διάσημος λόφος της πόλης, το Calton Hill, ο οποίος αποτελεί και μέρος της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Ο Βασίλης μας δείχνει το Calon Hill, από τον απέναντι λόφο, το Arthur's Seat, στο Holyrood

Στο Calton Hill, με φόντο το Μνημείο Nelson​

Στο Calton Hill νομίζω μπορεί κάποιος να απολαύσει μακράν την ωραιότερη θέα του Εδιμβούργου. Εκτός από αυτό όμως θα δει και ένα μισοτελειωμένο αντίγραφο του Παρθενώνα, προς τιμήν των στρατιωτών που πέθαναν στους Ναπολεόντειους πολέμους και μάλιστα αναφέρεται και ως το Εθνικό Μνημείο της Σκωτίας (National Monument of Scotland). Ο λόγος που δεν το τελείωσαν ποτέ είναι γιατί πάντα ξέμεναν από χρήματα, εφόσον έδιναν τα μισά για να το χτίσουν και τα άλλα μισά για να...κάνουν πάρτι και να πίνουν.

To Εθνικό Μνημείο της Σκωτίας, φωτογραφημένο από το μνημείο Nelson​

To αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία, το οποίο όπως ήταν αναμενόμενο μισήθηκε φανατικά από τους Σκωτσέζους περιγράφοντάς το ως "η ντροπή της Σκωτίας", "η περηφάνεια και η φτώχεια της Σκωτίας" και άλλα τέτοια ωραία. Παρόλα αυτά, το μνημείο στέκεται ακόμα εκεί περήφανο, έστω και μισό!

To Nelson Monument στο λόφο, ένας πύργος προς τιμήν του Αντιναύαρχου Horatio Nelson​

Ανεβαίνοντας στο Nelson Monument​

Η θέα της πόλης από το μνημείο Nelson​

Εμείς είμαστε αυτοί οι τρελοί που τρέχουν και χαιρετάνε​

Η Βίκυ στο Εθνικό Μνημείο της Σκωτία​

Το ωραιότερο σημείο του λόφου για να βγάλει κανείς φωτογραφίες είναι αυτό από το οποίο φαίνεται η πόλη και το μνημείο του Dugald Stewart.

Say "cheese"!​

Μιλώντας για το Εθνικό Μνημείο της Σκωτίας ως αντίγραφο του δικού μας Παρθενώνα να κάνω μία παρένθεση εδώ και να πω ότι το Εδιμβούργο αποκαλείται και η Αθήνα του Βορρά. Kέρδισε αυτή τη φήμη ως κέντρο ιδεών στη φιλοσοφία, τα οικονομικά και την ιατρική το 1700 αλλά και λόγω κοινών γεωγραφικών χαρακτηριστικών: Έχουν και οι δύο πόλεις λόφους, στον ένα λόφο υπάρχει ένα μνημείο (ή μισό μνημείο!) κλασσικού ρυθμού και είναι και οι δύο πόλεις πολύ κοντά σε λιμάνι.

Έμεναν κάποιες ώρες μέχρι το τέλος της ημέρας και προσπαθούσαμε να σκεφτούμε τι να τις κάνουμε. Στο 3ήμερο Edinburgh Pass μας υπήρχε και μια δραστηριότητα με paintball. Εμείς paintball δεν είχαμε παίξει ποτέ και πουθενά, οπότε λέμε ας το δοκιμάσουμε, θα γελάσουμε.

Αν και ήταν κάπως μακριά, απολαύσαμε τη διαδρομή. Ακόμα περισσότερο απολαύσαμε το ξύλο που φάγαμε από τους αντίπαλους Σκωτσέζους. Να πω εδώ ότι αν σου σκάσει χρωμόμπαλα στη μούρη, ακόμα και με τη μάσκα που φοράς, τσούζει like hell. Φυσικά χάσαμε αλλά περάσαμε κι εδώ τέλεια.

The Squad!​

Μετά το paintall βγήκαμε για μπύρα στην pub Wetherspoons στο κέντρο του Εδιμβούργου. Ένα τεράστιο μαγαζί με αρκετή οχλαγωγία, που το μόνο που θυμόμαστε από τη βραδιά είναι οι δύο μπύρες που έριξε η Νάτασα κατά λάθος πάνω μας και ότι ενώ εμείς κυκλοφορούσαμε με μπουφάν και κασκόλ (και πάλι κρυώναμε), οι Σκωτσέζες κυκλοφορούσαν με κοντή μίνι φούστα και τιραντάκι. Μα δεν κρυώνουν; Φήμες θέλουν οι Σκωτσέζοι (όπως και οι Άγγλοι) να ξεκινούν να πίνουν πριν βγουν, από το σπίτι κιόλας, για προετοιμασία, λένε. Αυτό τους κρατάει κάπως ζεστούς. Επίσης, σου λένε ότι είναι Μάιος και ανεξάρτητα από το κρύο που κάνει αν δεν τα βάλουν το Μάη τα topάκια πότε θα τα βάλουν; Δεν μπορώ να πω. Good point.


Πέμπτη

Τι είναι ένα ταξίδι στη Σκωτία αν μείνεις μόνο σε μια πόλη χωρίς να πάρεις έστω και μια μικρή γεύση από την εξοχή της χώρας; Είχαμε φροντίσει να κλείσουμε λοιπόν μια μονοήμερη εξόρμηση στα Σκωτσέζικα Highlands με οδηγό και βανάκι. Βέβαια όταν εμείς κάναμε την κράτηση στο μυαλό μας δεν είχαμε ιδέα ότι αντί για βανάκι θα σκάσει μύτη αυτό:

Το μικρό μας...βανάκι​

Δεν είχαν διαθέσιμο van για εκείνη την ημέρα οπότε έστειλαν ένα πουλμαν μόνο για εμάς. Η αγάπη μας για τους Σκωτσέζους μεγάλωσε λιιιιιγο παραπάνω εκείνη την ημέρα.

H διαδρομή θα ήταν μεγάλη οπότε φροντίσαμε να ρουφάμε όσες περισσότερες εικόνες μπορούσαμε από τα φανταστικά τοπία που διασχίζαμε​

O οδηγός ήταν ένας συμπαθέστατος και ευγενικός κύριος ο οποίος μας είπε ότι είναι πολύ ευέλικτος και μας πηγαίνει όπου θέλουμε. Ρωτήσαμε τη γνώμη του και μας πρότεινε κάποια μέρη και κάστρα οπότε ακολουθήσαμε αυτή τη διαδρομή. Μας είπε ότι η λίμνη Loch Ness είναι κάπως υπερεκτιμημένη και ότι δε θα χάσουμε και κάτι αν την αφήσουμε, οπότε είπαμε να τη βγάλουμε από τη διαδρομή. Στη διαδρομή επίσης μας ρωτούσε για την κατάσταση στην Ελλάδα σε σχέση με την οικονομική κρίση και τα μέτρα λιτότητας (μην ξεχνάτε πως μιλάμε για το 2012) που μας είχαν επιβληθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ μας είπε ότι οι Σκωτσέζοι στεναχωριούνται πάρα πολύ για την κατάσταση γιατί έχουν την Ελλάδα μες στην καρδιά τους! Αγάπη μόνο για τους Σκωτσέζους, δεν έχω να πω κάτι άλλο!

Τα πρώτα τοπία της Σκωτσέζικης εξοχής​

H Σκωτία γενικά έχει πολύ λίγα δάση λόγω τις ανεξέλεγκτης υλοτομίας των περασμένων αιώνων, αλλά κι επειδή σημαντικά σαρκοβόρα όπως ο λύκος, ο λίγκας και η αρκούδα που κρατούσαν σε ισορροπία τον αριθμό των χορτοφάγων ζώων (όπως τα ελάφια) έχουν εξαφανιστεί από την περιοχή, ζώντας μόνο σε μη κατοικήσιμες περιοχές. Για αυτό και τα περισσότερα τοπία είναι καταπράσινα μεν, γυμνά δε. Έχει βέβαια κι αυτό μία ξεχωριστή γοητεία. Τα τελευταία χρόνια προσπαθούν με αναδασώσεις να αλλάξουν την κατάσταση.


Πρώτη στάση κάναμε στη λίμνη Loch Lomond. Έχουμε μπει ήδη στα Σκωτσέζικα Highlands και τα showers κάνουν την εμφάνισή τους αλλά δεν επηρεάζουν καθόλου τη διάθεσή μας.

Στη λίμνη Loch Lomond​

Συνεχίζουμε τη διαδρομή μας βορειοδυτικά για να φτάσουμε μετά από 50 λεπτά περίπου στο κάστρο Inveraray (1746), ένα αρκετά μεγάλο κάστρο στο οποίο μπορείς να επισκεφτείς όλους τους χώρους τους, ενώ κατα περιόδους γίνονται και διάφορα events. Εμείς το θαυμάσαμε απλώς απ'έξω.

Inveraray Castle​

Συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας γυρνώντας προς τα πίσω κάνοντας στάση σε ότι μας τραβούσε την προσοχή. Όπως το παρακάτω τοπίο:

Φτάνουμε στο μνημείο του William Wallace. Έχετε δει το Braveheart; Αυτός ήταν ο Sir William Wallace, o Σκωτσέζος ιππότης που ηγήθηκε της Σκωτσέζικης Ανεξαρτησίας κατά της Αγγλίας. Η μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν όταν νίκησε τον Αγγλικό στρατό στη μάχη της Γέφυρας του Στιρλινγκ το 1297. Ο Wallace συνελήφθη και κατηγορήθηκε ως προδότης του βασιλιά της Αγγλίας και ο θάνατός του ήταν φριχτός και μαρτυρικός.

Το μνημείο William Wallace, το οποίο περισσότερο με πύργο μοιάζει θα έλεγα.​

Μέσα στο μνημείο, ανεβαίνοντας τους ορόφους​

Το υποτιθέμενο σπαθί του​

Η φανταστική θέα από την κορυφή του μνημείου​

Φεύγοντας. Ευτυχώς όταν πήγαμε εμείς δεν είχε τόση ουρά.​

Επόμενος σταθμός, το κάστρο Stirling (1490). Ένα από τα πιο σημαντικά κάστρα στη Σκωτία καθώς έπαιξε σημαντικό ρόλο στην οχύρωση της περιοχής κατά τη διάρκεια των πολέμων με την Αγγλία.

O Βασίλης, με φόντο την πύλη του κάστρου Stirling, σε ένα κάπως ατυχές στιγμιότυπό του​

Στους χώρους του κάστρου θα σας ξεναγήσουν ηθοποιοί ντυμένοι με ρούχα εποχής και θα σας απαντήσουν σε ό,τι ερώτηση έχετε για αυτούς.

Από το εσωτερικό του κάστρου​

Γυρνώντας πια προς στο Εδιμβούργο, κάναμε μια στάση και στο Linlithgow Palace (1425), το οποίο όμως ήταν κλειστό και αρκεστήκαμε να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες και βίντεο απ'έξω.

Περπατώντας από το σημείο που μας άφησε το πουλμαν μέχρι να φτάσουμε στο παλάτι

Η είσοδος του παλατιού​

Μετά μας έκοψε η πείνα κι έτσι βγάλαμε τα ταπεράκια με τα μπιφτέκια και τις πατάτες που είχαμε πάρει από το σπίτι. Έχετε φάει παγωμένα μπιφτέκια όρθιοι έξω από ένα παλάτι κρατώντας στο ένα χέρι το πιρούνι και στο άλλο την ομπρέλα; Εμείς το κάναμε κι αυτό. Εκπληκτική εμπειρία.

Ύστερα επιστρέψαμε στο Εδιμβούργο. Την επόμενη ημέρα το πρωί θα επισκεφτόμασταν μόνοι μας ένα ακόμα κάστρο κοντά στο Εδιμβούργο, το κάστρο Craigmillar.

Αυτά ήταν μερικά μόνο από τα εκατοντάδες εναπομείναντα κάστρα ή ερείπια αυτών στη Σκωτία (κάποτε μετρούσε μέχρι και 3.000) και δεν είναι καν τα πιο εντυπωσιακά. Ρίξ'τε μια ματιά στα συγκλονιστικά Eilean Donan και Dunnottar. Το ένα βρίσκεται σε ένα παραμυθένιο τοπίο στο σημείο που συναντιούνται τρεις λίμνες και το άλλο είναι σκαρφαλωμένο σε απόκρυμνα βράχια που βρέχονται από τη Βόρεια Θάλασσα. Δυστυχώς δύσκολα μπορούν να συνδυαστούν σε μία μονοήμερη γιατί το ένα βρίσκεται στη δυτική ακτή της χώρας και το άλλο στην ανατολική. Οι επιλογές παρ'όλα αυτά είναι άπειρες. Τα Highlands της Σκωτίας προσφέρουν συγκλονιστικές εικόνες κι εμείς ίσα που προλάβαμε να πάρουμε μια μικρή γεύση. Tα ωραιότερα τοπία είναι ακόμα πιο βόρεια, όπως για παράδειγμα το χωριό Glencoe με αυτό το ασύλληπτο τοπίο ή το Glenfinnan με τη σιδηροδρομική γέφυρα που πρωταγωνίστησε στην πρώτη ταινία Harry Potter και πλέον την αποκαλούν και Harry Potter Bridge.


Το βράδυ είπαμε να βγούμε να δοκιμάσουμε το περίφημο Σκωτσέζικο Ουίσκι. Ξεπορτίσαμε λοιπόν, είδαμε άλλη μια φορά τις Σκωτσέζες να τα έχουν πετάξει όλα μες στο καταχείμωνο και πήγαμε στο Hard Rock Cafe. Είχε live μουσική και ήταν συμπαθητικά, αλλά με υπερβολικό θόρυβο, στον οποίο έχω αλλεργία. Επίσης, είχε πάρα πολύ κόσμο και το μόνο τραπέζι που υπήρχε ήταν αρκετά κοντά στην μπάντα. Εκείνο το βράδυ δε με έλεγες και την ψυχή του πάρτι αλλά οι φίλοι μου με αγαπάνε για αυτό που είμαι, νομίζω. Σε άλλα νέα, εγώ ουίσκι είχα δοκιμάσει μέχρι τότε μόνο μία φορά στη ζωή μου και θυμάμαι ότι το σιχαινόμουν. Μετά από εκείνη τη νύχτα, δεν άλλαξε κάτι. Οι πιο "πότες" της παρέας το βρήκαν καλό, αλλά αποκάλεσαν τους Σκωτσέζους τσιγκούνηδες γιατί η μεζούρα που μετρούσε το ποτό μάλλον μέτρησε λιγότερο από αυτό που πληρώσαμε; Ή κάτι τέτοιο κατάλαβα, γενικά δεν το 'χω και πολύ με όλα αυτά και το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να γυρίσουμε στο διαμέρισμα και να πέσω για ύπνο (είπαμε, η ψυχή του πάρτι), κάτι που έγινε σχετικά σύντομα.

Τα Scotch!​

 

[georgeant]

Παρασκευή

Ένα ακόμα κάστρο προς επίσκεψη, το Craigmillar.

To κάστρο του 14ου αιώνα βρίσκεται λίγο έξω από το Εδιμβούργου, περίπου 30 λεπτά με τα ΜΜΜ. Το κάστρο Craigmillar δεν έχει δεχτεί ανακατασκευές και ανακαινίσεις, ούτε έχει έπιπλα εποχής, ούτε ηθοποιούς να σε ξεναγούν. Τα ερείπιά του στέκονται εκεί και περιμένουν να περπατήσεις ανάμεσά τους. Ήταν η επίσκεψη που ευχαριστηθήκαμε περισσότερο γιατί ήμασταν ολομόναχοι σε ένα ολόκληρο κάστρο το οποίο σκανάραμε από κάτω μέχρι πάνω.

Επιπλέον, βρίσκεται σε μια φανταστική τοποθεσία

Έξω από το κάστρο​

Σε μία από τις αίθουσες​

Περπατώντας στους δαιδαλώδεις διαδρόμους​

Αν θέλετε να δείτε ένα κάστρο σε κοντινή απόσταση που δε θα χρειαστεί να ξοδέψετε μία ολόκληρη μέρα, το Craigmillar είναι για εσάς!


Και πάλι στο κέντρο της Παλιάς Πόλης. Αυτός ο καθεδρικός του St. Gile (Αγίου Αιγιδίου στα Ελληνικά) που τον έχει βαρεθεί η ψυχή μας να τον βλέπουμε όποτε περνάμε από το Royal Mile, τι να λέει από μέσα; Ας πάμε να ρίξουμε μια ματιά.

Στο εσωτερικό του Καθεδρικού​

Ο ναός εσωτερικά είναι πανέμορφος, με γοτθική αρχιτεκτονική και μερικά πολύ εντυπωσιακά βιτρό.

Το εκκλησιαστικό όργανο​

Ο πιο εντυπωσιακός χώρος του ναού, το Thistle Chapel, ή αλλιώς το παρεκκλήσι του...γαϊδουραγκαθου;;​

Η οροφή​

Βγαίνοντας από τον Καθεδρικό είχε πιάσει βροχή.

Εγώ και η μίζερη ομπρέλα μου που μόλις τσακίστηκε από τον αέρα. Έσπευσε να με βγάλει φωτογραφία ο Βασίλης γιατί όπως είπε το ύφος μου ήταν ανεκτίμητο. Μην σας ξεγελάει ότι χαμογελάω στη φωτογραφία. ​

Κατευθυνόμαστε και πάλι προς το κάστρο, γιατί εμένα φωτογραφικά κάτι μου έλειπε. Μία σωστή φωτογραφία του κάστρου! Σε ωραίο σημείο, να φαίνεται ολόκληρο! Η "λίμνη" κάτω από το κάστρο (που πια δεν υπάρχει όπως είπαμε) ήταν το ιδανικό σημείο.

Και ήδη πριν φτάσουμε στο σημείο που θέλαμε οι εικόνες άρχισαν να έρχονται απανωτά​

Στους Princes Street Gardens, μπροστά από το κάστρο.​

Εδώ είμαστε! Από τις πιο χαρακτηριστικές φωτογραφίες της πόλης. Το κάστρο στο φόντο, η κρήνη Ross στο προσκήνιο. ​

(Η κρήνη Ross (Ross Fountain) αποκαταστάθηκε το 2018. Βάφτηκε με πράσινο χρώμα και πλέον φωτίζεται τη νύχτα).

Λίγο πιο μακριά η κάμερα για να χωρέσουμε κι εμείς​

Εκείνο το απόγευμα, μιας και ο καιρός ήταν βροχερός και χουχουλιάρικος είπαμε να μείνουμε σπίτι. Μπάνιο, πιτζάμες και ζεστός καφές. Ο Βασίλης όμως είχε διάθεση για φάρσες και πειράγματα και ο κλήρος έπεσε στη Νατάσα. Της έφτιαξε έναν καφέ βάζοντάς της μέσα δυο φακελάκια κέτσαπ και ένα φακελάκι μουστάρδα. Και ενώ όλοι περιμέναμε με το που θα πιει την πρώτη γουλιά να μας τον φτύσει κατάμουτρα, η Νατάσα δεν κατάλαβε τίποτα (!!!) και απλά συνέχισε να πίνει. Ο Βασίλης φαντάστηκε ότι μάλλον δεν είχε ρίξει αρκετή ποσότητα οπότε ρίχνει λίγη ακόμα κέτσαπ όταν η Νατάσα δεν έβλεπε. Αφού δοκιμάζει και πάλι η Νατάσα αυτό το σαλτσοειδές νεροζούμι σαν κάτι πήγε να πει αλλά τελικά είπε μόνο "το κουταλάκι που τον ανακάτεψα πρέπει να είχε ακουμπήσει σε φαγητό γαμώτο". Αυτό πραγματικά μας ξεπερνούσε. Συγκρατιόμασταν να μη βάλουμε τα γέλια γιατί θέλαμε να δούμε μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Ρίχνει λοιπόν λίγη ακόμα μουστάρδα και μου λέει να βγάλω μια φωτογραφία για να θυμούνται.

Η Νατάσα, που για έναν περίεργο λόγο δεν έχει ξεράσει ακόμα. Δίπλα της ο Νικόλας που με δυσκολία συγκρατεί τα γέλια του και ο Βασίλης, ο δάκτυλος της υπόθεσης.​

Αφού ο Βασίλης αγανάκτησε, μου είπε να δοκιμάσω λίγο από τον καφέ της. Με το που ακουμπάει στη γλώσσα μου τρέχω στο μπάνιο να το φτύσω. Το ίδιο συνέβη και με τη Βίκυ που δοκίμασε. Το πόσο απαίσιο ήταν είναι πάνω από κάθε περιγραφή που μπορώ να δώσω. Όπως επίσης δεν μπορώ να περιγράψω και τα γέλια που κάναμε. Θα σας πω μόνο ότι τον Βασίλη τον έχω ακούσει μόνο 2-3 φορές να γελάει τόσο δυνατά όσα χρόνια τον ξέρω. Τελικά, αφού αποκαλύψαμε την κάπως "αποτυχημένη" φάρσα στη Νατάσα, μας είπε ότι "δεν της φάνηκε και τόσο απαίσιο" και αρχίσαμε να ανησυχούμε σοβαρά για τους γευστικούς κάλυκες στη γλώσσα της. Οχτώ χρόνια μετά, ακόμα συζητάμε για εκείνη τη φάρσα και σπάνια αφήνουμε τον Βασίλη να μας φτιάξει καφέ.



Σάββατο


Οι δύο της παρέας, ο Νικόλας κι η Νατάσα έφυγαν νωρίτερα γιατί θα πετούσαν προς Γαλλία. Η δική μας πτήση έφευγε πιο αργά το βράδυ, οπότε είχαμε τη μισή ημέρα για λίγο περπάτημα ακόμα στην Παλιά Πόλη.

To Bobby's Bar, ακριβώς απέναντι από το άγαλμα του Bobby​

O κατηφορικός δρόμος μπροστά από το μπαρ του Bobby​

Bill, Bobby, George​

Να μην επισκεφτούμε και το νεκροταφείο Greyfriar's με το φως της ημέρας και χωρίς να φοβόμαστε μην πεταχτεί κανένα φάντασμα;

Ακόμα και τη μέρα, το νεκροταφείο ήταν αρκετά creepy​

Η υπερ-γραφική μικρή πλατεία μπροστά από το Writers Museum​

Το πολυσύχναστο Βασιλικό Μίλι
​

Ένας από τους πιο ωραίους δρόμους της Παλιάς Πόλης, η Victoria St.​

Kαι πιο ήσυχα αλλά εξίσου όμορφα στενά​

Το Toolbooth Tavern, σε ένα κτίριο που θυμίζει πύργο με ένα υπέροχο παλιό ρολόι. Στην οδό Canongate​

To τότε νέο κτίριο της βουλής που έλαβε πολλές αρνητικές κριτικές για την αρχιτεκτονική του λέγοντας πως δεν ταιριάζει στο ύφος της Παλιάς Πόλης​

Ακριβώς δίπλα, το το μουσείο Queen's Gallery που στεγάζει συλλογές από τη Βασιλική Οικογένεια, ενώ αριστερά και στο βάθος το παλάτι του Holyroodhouse (16ος αι), η επίσημη κατοικία της Βασίλισσας Ελισάβετ στο Εδιμβούργο.​

Αυτές ήταν οι τελευταίες εικόνες που είχαμε από το Εδιμβούργο. Πήραμε τις αποσκευές από το διαμέρισμα και φύγαμε για το αεροδρόμιο. Πριν περάσω στο επόμενο κεφάλαιο, μερικές ακόμα προτάσεις για το τι να δείτε και να κάνετε στο Εδιμβούργο που εμείς είτε δεν προλάβαμε είτε αγνοούσαμε:

• Το χωριό Dean, μια κατοικήσιμη περιοχή εντός των ορίων της πόλης με πυκνή βλάστηση και σπίτια του 19ου αιώνα.
• Τα Edinburgh Vaults, μια σειρά από στοές και δωμάτια φτιαγμένα τον 18ο αιώνα, τα οποία περιβάλλονται από τους δικούς τους μύθους και ιστορίες και φυσικά μαρτυρίες για διάφορα παραφυσικά φαινόμενα.
• Οι Βοτανικοί Κήποι του Εδιμβούργου, με έτος ίδρυσης το 1670. Θεωρούνται από τους ωραιότερους βοτανικούς κήπους στον κόσμο.
• Tα ερείπια του Αββαείου του Holyrood, το οποίο χτίστηκε το 1128.
• Στο Chocolatarium θα ανακαλύψετε πώς φτιάχνετε η σοκολάτα. Επίσης, θα δοκιμάσετε πάνω από 40 είδη σοκολάτας ενώ μπορείτε να φτιάξετε τη δική σας και να την πάρετε μαζί σας.
• Στο Learn how to throw axes θα μάθετε ακριβώς αυτό. Πώς να πετάτε τσεκούρια!

The airport drama
Σημ: Οι παρακάτω παράγραφοι δεν έχουν σχέση με το Εδιμβούργο αλλά με ένα περιστατικό που συνέβη στο αεροδρόμιο. Όποιος θέλει να το προσπεράσει μπορεί να πάει απευθείας στον επίλογο.


Φτάνοντας στο αεροδρόμιο παραδώσαμε τις βαλίτσες, περάσαμε από τον έλεγχο, και είχαμε μετά την τρομερή ιδέα να γυρίσουμε πίσω για να φάμε, ε και ας ξαναπεράσουμε μετά από έλεγχο, δε βαριέσαι. Τι το θέλαμε; Η Βίκυ πήρε ένα chili con carne, το οποίο της βγήκε ξινό και ακόμα όποτε το βλέπουμε σε μενού εστιατορίων γελάμε. Long story short, χάσαμε την πτήση. Ενώ ήμασταν στο αεροδρόμιο. Κι ενώ είχαμε παραδώσει αποσκευές.

Η ώρα που αναγραφόταν στα εισιτήρια ως ώρα αναχώρησης νομίζαμε πως είναι το boarding time. Η ώρα δηλαδή που θα έπρεπε να επιβιβαστούμε, κάτι το οποίο συμβαίνει περίπου 40 λεπτά πριν, συνήθως. Το λάθος ήταν δικό μας, όμως η Easyjet έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης επίσης. Αρχικά, δε φώναξε κανείς τα ονόματά μας από τα ηχεία. Καταλάβαμε μόνοι μας ότι κάτι δεν πάει καλά όταν ξαναείδαμε τα εισιτήρια καλύτερα. Η Βίκυ αφήνει όπως-όπως το μισοτελειωμένο chili con carne και αρχίζουμε να τρέχουμε. Ο κόσμος στο σημείο που περνούσες από έλεγχο ήταν ασύλληπτος. Αρχίζουμε να ρωτάμε για την πτήση, να σπρώχνουμε για να περάσουμε και να ζητάμε συγνώμη. Ο πανικός δεν άργησε να έρθει και στο σημείο που επρόκειτο να περάσουμε από έλεγχο ενώ εγώ πέρασα κανονικά με τον έναν της παρέας είδα ότι οι άλλοι καθυστερούσαν. Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε τρέχοντας προς την πύλη, ενώ κοιτούσα συχνά πίσω να δω αν έρχονται και οι υπόλοιποι.

Τρέχοντας πάντα, φτάνουμε στο σημείο επικύρωσης των εισιτηρίων και η υπάλληλος που σκανάρει τα εισιτήρια μιλούσε στο τηλέφωνο ακούγοντας την να λέει κάπου "ναι, μόλις ήρθαν οι δυο, λείπουν άλλοι τρεις". Αλήθεια τώρα; Μήπως κάποιος να φώναζε τα ονόματά μας ίσως; Τα γράφω και μου έχει ανέβει το αίμα στο κεφάλι, οκτώ χρόνια μετά!

Μας λέει να βιαστούμε γιατί το αεροπλάνο είναι έτοιμο να φύγει. Κοιτάζω πίσω, οι υπόλοιποι πουθενά. Θα έρθουν λέω, αποκλείεται. Αρχίζω να τρέχω. Κι αν οι άλλοι πάνε από άλλο σημείο και έχουν ήδη μπει; Και αν ξεμείνω μόνος μου εδώ; Τρέχω, τρέχω, κατεβαίνω σκάλες, κοιτάω πινακίδες, ο πανικός είχε βαρέσει κόκκινο και τελικά βγαίνω στον αεροδιάδρομο. Τρέχω, ανεβαίνω τις σκάλες που οδηγούσαν στην πόρτα του αεροσκάφους όπου μας περίμενε η αεροσυνοδός και μέσα μερικοί πολύ οργισμένοι επιβάτες. Αλλά δεν μπαίνω. Κοιτάζω πίσω να δω αν έρχονται οι άλλοι αλλά δεν τους βλέπω πουθενά. Η αεροσυνοδός μου λέει "κύριε, πρέπει να μπείτε στο αεροπλάνο για να φύγουμε, έχουμε ήδη αργήσει". Λέω, "να περιμένουμε δύο λεπτά, είμαι σίγουρος ότι έρχονται". "Κύριε λυπάμαι, αλλά πρέπει να φύγουμε τώρα". Ξανακοιτάζω πίσω, τίποτα. "Κύριε θα πρέπει τώρα να μου πείτε τι θα κάνετε, αν θα μπείτε ή αν θα μείνετε πίσω ώστε να βγάλω τις αποσκευές σας από το αεροσκάφος. Πρέπει να φύγουμε γιατί χαλάμε καύσιμα αυτή τη στιγμή. Πρέπει να πάρετε τώρα μια απόφαση". Η στιγμή ήταν σα σκηνή από ταινία σε slow motion, ενώ εγώ ήμουν σε ένα σταυροδρόμι που έπρεπε να αποφασίσω τι να κάνω. Αν έμπαινα στο αεροπλάνο θα γύριζα σπίτι μου κανονικά, αλλά θα παρατούσα τους φίλους μου να περάσουν το λούκι που πρόκειται να έρθει (γιατί λούκι θα ήταν) μόνοι τους. Αν έμενα, θα έχανα αρκετά χρήματα για να βγάλω νέο εισιτήριο επιστροφής και ποιος ξέρει πότε θα είχε επόμενη πτήση. Και τελικά... έμεινα. Κατεβαίνω από τις σκάλες και λέω στην αεροσυνοδό να βγάλει τις αποσκευές μου. Γυρνώντας στον χώρο του αεροδρομίου έβλεπα το αεροπλάνο να φεύγει και ένιωσα φόβο και χαρά μαζί, φόβο γιατί ήταν κάτι που δεν είχα ξαναπάθει και δεν ήξερα τι θα συμβεί από δω και πέρα, χαρά γιατί θα ξαναέβλεπα τους φίλους μου. Τους παίρνω αμέσως τηλ και τους λεω "έρχομαι, δεν μπήκα".

Οι φίλοι μου ακόμα και σήμερα θεωρούν ότι ήταν πολύ "ηρωικό" αυτό που έκανα, εγώ βέβαια δεν νιώθω έτσι. Στο δικό μου το μυαλό ήταν αυτονόητο ότι θα έμενα αλλά αν κάποιος άλλος στη θέση μου αποφάσιζε να μπει τελικά και να αφήσει τους άλλους πίσω, κι αυτό σωστό θα ήταν, για διαφορετικούς λόγους.

Όταν βρεθήκαμε η κατάσταση ήταν αρκετά φορτισμένη με αγκαλιές και κλάματα, και με την κρίσιμη ερώτηση "και τώρα τι κάνουμε;". Ο λόγος που δεν μας πρόλαβαν ποτέ τελικά ήταν γιατί τους καθυστέρησαν κι άλλο στον έλεγχο επειδή είδαν τη Βίκυ αρκετά αγχωμένη (oh, you think? ) κι αυτό τους φάνηκε, είπαν, ύποπτο, οπότε της έκαναν παραπάνω έλεγχο. Να βγάλει παπούτσια, να τη σκανάρουν με το πανάκι και το υγρό κλπ. Αφού πέρασαν τον έλεγχο, η κυρία που είδα πριν που μιλούσε στο τηλέφωνο ΔΕΝ τους άφησε να περάσουν ενώ το αεροπλάνο ήταν ακόμα στον διάδρομο, για έναν λόγο που ακόμα δεν έχουμε καταλάβει. Αυτός ήταν ο λόγος που χάθηκε μια πτήση φίλοι μου. Επειδή οι άχρηστοι της Easyjet θεώρησαν ότι η Βίκυ (η Βίκυ!) είναι κάποιου είδους τρομοκράτης που είναι σε κατάσταση πανικού γιατί πρόκειται να κάνει κάτι παράνομο, όχι επειδή η κοπέλα φώναζε ότι θα χάσει την πτήση της. Και επειδή η άλλη άχρηστη υπάλληλος τους σταμάτησε λίγο πριν βγουν στον αεροδιάδρομο, την ώρα που εγώ είχα πιάσει κουβεντούλα με την αεροσυνοδό για το αν θα μπω ή όχι. Για να μην τα πολυλογώ, τα παιδιά θα είχαν σίγουρα προλάβει να έρθουν, αν τους είχε αφήσει η υπάλληλος να περάσουν ή αν δεν τους είχαν καθυστερήσει στον έλεγχο, ή αν απλά είχαν φωνάξει τα ονόματά μας από την αρχή.

Πηγαίνοντας σαν βρεγμένα γατιά στον γκισέ, μας ενημερώνει η υπάλληλος της Easyjet ότι η επόμενη πτήση τους είναι την επόμενη Πέμπτη. Είχαμε Σάββατο. Great.

Η μόνη εναλλακτική που είχαμε αν θέλαμε να ήμασταν την επόμενη ημέρα σπίτια μας ήταν: Πτήση σε 2 ώρες περίπου για Λονδίνο. Αναμονή εκεί όλο το βράδυ και μετά πτήση για Θεσσαλονίκη. Από Θεσσαλονίκη πτήση για Αθήνα μετά από μία ώρα. 3 πτήσεις και 300 ευρώ έκαστος, η λυπητερή. Όσα περίπου ξοδέψαμε κατά άτομο καθ'όλη τη διαμονή μας στο Εδιμβούργο.

Αφού πήραμε τηλέφωνο τους δικούς μας και τις δουλειές μας να ενημερώσουμε, αρχίσαμε να προσπαθούμε να χωνέψουμε την κατάσταση και να κάνουμε κάτι ώστε να περάσει η ώρα. H πτήση για Λονδίνο έφυγε σχετικά άμεσα, αλλά η ολονύχτια αναμονή στο Gatwick μετά ήταν μαρτυρική. Είχαμε ξαπλώσει κάτω, μιας και τα καθίσματα είχαν πιαστεί από άλλους επιβάτες που ήθελαν να κοιμηθούν.

Φυσικά δεν έκλεισα μάτι. Οι άλλοι λαγοκοιμήθηκαν λίγη ώρα.

Από το Λονδίνο μέχρι τη Θεσσαλονίκη το αεροπλάνο ήταν γεμάτο με μωρά, αυτή την ταξιδιωτική μάστιγα, οπότε ούτε εκεί μπόρεσα να κοιμηθώ. Οι ωτοασπίδες είναι πολύ αδύναμες μπροστά στο ανελέητο κλάμα των μωρών. Η μετάβαση από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα έγινε γρήγορα αλλά στο σύνολο κάναμε να γυρίσουμε με τις ανταποκρίσεις και τις αναμονές γύρω στις 24 ώρες.

Όλη αυτή η τρομερή ατυχία ευτυχώς δεν κατάφερε να χαλάσει και να αμαυρώσει την συνολική εμπειρία που είχαμε από το ταξίδι. Εντάξει, ίσως λιγάκι. Περισσότερο ήταν το σοκ, παρά τα παραπάνω χρήματα που ξοδέψαμε.


Επίλογος

Το ταξίδι αυτό με εξαίρεση το τελευταίο ατυχές περιστατικό, παραμένει ένα από τα ωραιότερα που έχω κάνει κι αυτό ήταν συνδυασμός πολλών παραγόντων:
Το Εδιμβούργο είναι μια πάρα πολύ γραφική πόλη που σου προσφέρει άπειρες επιλογές για διασκέδαση, μουσεία, βόλτες, μνημεία.
Ήταν μόλις το δεύτερο ταξίδι μας οπότε το "wow factor" ήταν ακόμα πολύ υψηλό.
Το σημαντικότερο, ήμασταν μια τέλεια παρέα που στα περισσότερα πράγματα ταιριάζαμε.
Και τέλος, είναι το γεγονός ότι το ταξίδι πραγματοποιήθηκε μια εποχή που είχαμε πολύ λιγότερες έγνοιες και υποχρεώσεις, οπότε έχει κι έναν συμβολισμό ως προς αυτό στο μυαλό μου.

Κάθε ταξίδι όταν το ανακαλούμε έχει μια συγκεκριμένη εικόνα και αίσθηση στο μυαλό μας. Η Σκωτία στις αναμνήσεις μου έχει πράσινο χρώμα και μυρωδιά βρεγμένου χώματος (ευτυχώς όχι μυρωδιά από ουίσκι!).

Chì mi a-rithist thu λοιπόν! Που θα πει, εις το επανιδείν.