Βοσνία-Ερζεγοβίνη Κροατία Μαυροβούνιο Κροατία - Βοσνία - Μαυροβούνιο: Μέρη γνωστά και άγνωστα για πολλούς σε ένα ταξίδι.. διαφορετικό..

[katkats]

Πολύ ωραίο το οδοιπορικό σας. Μου αρέσουν ιδιαίτερα οι φωτογραφίες "από ψηλά". Νομίζω ότι σε κάθε πόλη αναζητάτε ένα μέρος για να έχετε θέα από ψηλά, πράγμα που μας ανταμείβει με ωραίες φωτογραφίες.

 

[mariaj]

Πανέμορφες φωτογραφιες απο ένα φοβερό μέρος !! Το είχα κάνει πριν 7 χρονια οδικώς απο θεσσαλονικη. Ελπίζω να πήγατε και kotor γιατι είναι καταπληκτικό !

Σε ευχαριστώ πολυ. Κι εμείς θέλουμε κάποια στιγμή να ξανακάνουμε το ίδιο ταξίδι οδικώς αυτή τη φορά. Βέβαια και πήγαμε Kotor και όντως ήταν πανέμορφο!

 

[mariaj]

Πολύ ωραίο το οδοιπορικό σας. Μου αρέσουν ιδιαίτερα οι φωτογραφίες "από ψηλά". Νομίζω ότι σε κάθε πόλη αναζητάτε ένα μέρος για να έχετε θέα από ψηλά, πράγμα που μας ανταμείβει με ωραίες φωτογραφίες.

Σε ευχαριστώ πολύ. Η αλήθεια είναι ότι θέλουμε να βλέπουμε όσα περισσότερα πράγματα μπορούμε στον χρόνο που έχουμε, μουσεία, εκκλησίες, φρούρια, αλλά θέλουμε να βρίσκουμε και σημεία που θα μας δώσουν όμορφες εικόνες. Έτσι και σε αυτό το ταξίδι, μιάς και υπήρχαν αρκετά φρούρια και εκκλησίες εννοείται πως τα εκμεταλευτήκαμε. Γενικά μας αρέσουν τα σημεία με θέα, φρούρια, πύργοι, καμπαναριά και γι' αυτό μας άρεσε πολύ και η Πράγα που είχαμε πάει πέρσι, γιατί είχε πολλούς πύργους που σου χάριζαν όμορφες εικόνες και φωτό βεβαίως, αφού μεσα σε μία βδομάδα που είχαμε μείνει στην πόλη ανεβήκαμε σε 8 πύργους..

 

[mariaj]

Κεφάλαιο Πέμπτο:

Σήμερα ξυπνήσαμε ξεκούραστοι και έτοιμοι για τη σημερινή διαδρομή μας. Ξεκινήσαμε από τη Podgorica με προορισμό το Kotor. Στη διαδρομή κινηθήκαμε στα βουνά του Μαυροβουνίου μέχρι χαμηλότερα όπου ο δρόμος έπεφτε παραθαλάσσια, μπήκαμε σε κάμποσα τούνελ και στο δρόμο συναντήσαμε μερικές χαριτωμένες αγελαδίτσες που μας κοίταζαν με το γνωστό βλέμμα. Φτάνοντας στο Kotor μετά από αρκετή ώρα οδήγησης, καταλάβαμε από την πρώτη στιγμή ότι πρόκειται για μία πολύ όμορφη και γραφική πόλη.

Kotor

Στόχος μας εκεί ήταν να κάνουμε μία πολύ μικρή βόλτα, καθώς δεν είχαμε πολύ χρόνο, για να χαζέψουμε και να ανέβουμε στο φρούριο του Αγίου Ιωάννη που στέκει στο βουνό πάνω από την πόλη. Η όλη ανάβαση θα μας έπαιρνε αρκετό χρόνο και δεν ήμασταν σίγουροι για το αν θα καταφέρναμε καν να ανέβουμε εκεί πάνω.

Στη φωτογραφία φαίνεται η παλιά πόλη και ψηλά στον λόφο το φρούριο του Αγίου Ιωάννη

Κατά την βόλτα μας μέσα στην παλιά πόλη του Kotor είδαμε τον πύργο του ρολογιού που χτίστηκε αρχικά το 1602 και μετά το σεισμό του 1979 επισκευάστηκε ξανά. Περάσαμε από μερικές εκκλησίες με πιο όμορφες αυτή του Αγίου Λουκά που χτίστηκε το 1195 και είναι το μόνο κτίριο στην πόλη που διασώθηκε άθικτο από τον σεισμό 1979 και αυτή του Αγίου Νικολάου.

Εκκλησία Αγίου Λουκά

Εκκλησία Αγίου Νικολάου

Όταν ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε την ανάβαση προς το φρούριο μας φαινόταν αδύνατο να φτάσουμε εκεί μόνο που βλέπαμε από κάτω το πόσο ψηλά βρίσκεται και δεδομένης της ζέστης και του ήλιου που είχε εκείνη την ώρα. Με μερικά μπουκαλάκια νερό στις τσάντες μας και καπέλα το πήραμε απόφαση και ξεκινήσαμε προς τα πάνω. Ανεβαίνοντας η θέα προς την πόλη ήταν πολύ όμορφη και το πρώτο σημείο που αξίζει να φτάσεις ακόμα κι αν δεν ανέβεις μέχρι το φρούριο είναι η πολύ παλιά εκκλησία Lady of Salvation που μπορείς να κάτσεις για να ξεκουραστείς κιόλας λίγο. Μέχρι εκεί είχαμε κάνει τη μισή περίπου διαδρομή και λέμε ας συνεχίσουμε μιας και φτάσαμε ως εδώ. Μετά από 50 περίπου λεπτά και πάρα πολλές στάσεις για ξεκούραση φτάσαμε επιτέλους στο φρούριο και μας κόπηκε η ανάσα, τόσο από την πανέμορφη εικόνα που αντικρίζαμε όσο και από τα άπειρα σκαλιά που είχαμε ανέβει.. Κάτσαμε λίγο, απολαύσαμε τη θέα που είχαμε σε ολόκληρο τον κόλπο, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και πήραμε τον δρόμο προς τα κάτω. Μόλις φτάσαμε πάλι πίσω είχαμε ανάγκη από ξεκούραση και κάτσαμε στην κεντρική πλατεία να φάμε ένα παγωτό, μετά από λίγη ώρα έπρεπε να φύγουμε κι έτσι αγοράσαμε τα αναμνηστικά μας και κάτι για να τσιμπήσουμε στο αμάξι και συνεχίσαμε για το υπόλοιπο του σημερινού μας προγράμματος.

Η είσοδος για το μονοπάτι που οδηγεί στο φρούριο

Επόμενη στάση μας ήταν η λίμνη Skadar και συγκεκριμένα το χωριουδάκι Rijeka Crnojevica. Στην διαδρομή όμως μέχρι εκεί περάσαμε από το χωριό Njegusi που φημίζεται για τα καπνιστά προσούτο του, χωρίς όμως να σταματήσουμε γιατί δεν μας το επέτρεπε ο χρόνος, και από το Cetinje την πρώην πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου που θέλαμε πολύ να δούμε αλλά ούτε κι εκεί σταματήσαμε για τον ίδιο λόγο.

Njegusi

Μετά από ώρα διαδρομής φτάσαμε νωρίς το απόγευμα στην Rijeka Crnojevica, ένα πολύ μικρό χωριό που βρίσκεται στο σημείο που είναι οι μαίανδροι της λίμνης Skadar. Εκεί είχαμε κλείσει από πριν το ταξίδι ένα καγιάκ για να κάνουμε την βόλτα μας στη λίμνη, είχα διαβάσει ότι το μέρος είναι πολύ ήσυχο και αξίζει το καγιάκ εκεί. Εμείς δεν είχαμε ξανακάνει ποτέ μας αλλά μας είχαν πληροφορήσει από εκεί που τα νοικιάσαμε ότι είναι πολύ ασφαλές μιας και τα νερά εκεί είναι πολύ ήσυχα, μάλιστα μας είχαν στείλει με mail έναν χάρτη με τα σημεία που θα μπορούσαμε να σταματήσουμε για να φάμε κάτι που θα είχαμε πάρει μαζί μας ή που θα μπορούσαμε να κάνουμε μπάνιο. Παίρνουμε λοιπόν το καγιάκ και ξεκινάμε, το είχαμε νοικιάσει για 4 ώρες και δεν ήταν καθόλου δύσκολο τελικά, κάναμε χαλαροί κουπί χωρίς να βιαζόμαστε και απολαμβάναμε την ησυχία του τόπου. Το μέρος ήταν ειδυλλιακό, απόλυτη ησυχία που μόνο τα πουλιά ακουγόντουσαν, τα βουνά γύρο μας, ήσυχα τα νερά και εμείς μόνοι μας εκεί. Νιώθαμε σαν να ήμασταν πολύ μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο, ξεχασμένοι κάπου αλλού.. Που και που μας προσπέρναγε μόνο κάποια μηχανοκίνητη βάρκα, γύρω μας παντού νούφαρα και στις όχθες τις λίμνης βάρκες ξεχασμένες για χρόνια. Το μόνο που ακούγαμε ήταν ο ήχος που έκαναν τα κουπιά μας καθώς κουνούσαν τα νερά, απόλυτη ησυχία που τόσο χρειαζόμαστε όσοι ζούμε στις μεγαλουπόλεις.

Μετά από δύο ώρες διαδρομής δεν είχαμε βγει ακόμα στα ¨ανοιχτά¨ της λίμνης και δεν είχαμε φτάσει στο σημείο που ήταν για κολύμπι, το σκεφτόμασταν ώρα αν θα βουτήξουμε τελικά γιατί τα νερά σε αυτό το σημείο που ήταν οι μαίανδροι δεν ανανεώνονταν εύκολα, δεν ήταν διαυγή και είχε αρκετά κουνούπια. Σε κάποια στιγμή βλέπουμε όμως μία οικογένεια που μάλλον έμενε στο χωριό να μπαίνει και να κολυμπάει κι έτσι βούτηξα κι εγώ, λέω πότε θα έχω την ευκαιρία να κολυμπήσω ξανά σε ένα τέτοιο τοπίο; Ήταν ώρα όμως να γυρίσουμε προς τα πίσω κάνοντας άλλες δύο ώρες περίπου για να επιστρέψουμε το καγιάκ. Γυρίσαμε πάλι χαλαρά χαζεύοντας τα χρώματα που έδινε ο ήλιος που έπεφτε στον ουρανό και το νερό.

Είχε πια αρχίσει να βραδιάζει και μόλις επιστρέψαμε το καγιάκ φύγαμε για να επιστρέψουμε στην Podgorica και στο δωμάτιό μας. Εκείνο το βράδυ περάσαμε και από την Millenium Bridge που είναι ορόσημο της πόλης και το μόνο αξιοθέατο που είδαμε από αυτήν. Ξαπλώσαμε να ξεκουραστούμε συζητώντας για τα όσα είδαμε και τις καινούργιες εμπειρίες που είχαμε ζήσει σήμερα, ήταν μία πολύ γεμάτη μέρα.

 

[giannoula]

πολύ ωραίες οι φωτογραφίες και σε συνδυασμό με την ιστορία ότι καλύτερο για μέρη που κάποια από αυτά δεν τα είχα ξανακούσει..

 

[Kanel28]

Υπέροχα!!!Ειδικά αυτή η φωτογραφία που καθρεπτίζεται η φύση στη λιμνούλα με τρέλανε.

 

[mariaj]

Κεφάλαιο Έκτο:

Το πρωί ξυπνήσαμε νωρίς καθώς σήμερα είχαμε πολλά χιλιόμετρα να διανύσουμε μέχρι να φτάσουμε στον τελικό προορισμό της ημέρας που ήταν το Zabljak. Ξεκινώντας από την Podgorica και μετά από περίπου 50 χλμ φτάνουμε στο πρώτο μέρος που είχαμε στο πλάνο για σήμερα και ήταν το μοναστήρι Ostrog. Το μοναστήρι αυτό είναι χτισμένο μέσα σε έναν τεράστιο κάθετο βράχο που προσφέρει θέα στην πεδιάδα που βρίσκεται μπροστά του. Το συγκρότημα της μονής αποτελείται από την Κάτω Μονή και την Άνω Μονή. Το κύριο μέρος της Κάτω Μονής είναι η εκκλησία της Αγίας Τριάδας που χρονολογείται από το 1824, ενώ της Άνω Μονής, που είναι κατασκευασμένη σε δύο σπήλαια, είναι η εκκλησία του Τιμίου Σταυρού του 1665. Στην διαδρομή από την Κάτω προς την Άνω Μονή βρίσκεται και η εκκλησία του St. Stanko του 2004. Η Μονή Ostrog είναι ο πιο επισκέψιμος χριστιανικός χώρος στο Μαυροβούνιο. Η ουρά για να μπούμε στην Άνω Μονή ήταν αρκετά μεγάλη και αυτό που παρατηρήσαμε σε όλα τα σκαλοπάτια που ανεβαίναμε ήταν ότι όπου υπήρχε σχισμή στον τοίχο οι πιστοί άφηναν κέρματα και φυλαχτά. Γενικά η όλη κατάσταση μας φάνηκε σαν τη χαρά του θρησκευτικού τουρισμού, αλλά σαν μέρος μας άρεσε αρκετά.

Άνω Μόνη

Η θέα από τη Μονή προς την πεδιάδα

H εκκλησία St. Stanko

Φύγαμε από το Μοναστήρι με επόμενο προορισμό μας το Pluzine και τη λίμνη Piva. Στη διαδρομή για αρκετά χιλιόμετρα περνούσαμε από εκτάσεις με σιτηρά όπου έβοσκαν αμέριμνες πολλές αγελαδίτσες.

Πριν φτάσουμε στο Pluzine κάναμε μία μικρή παράκαμψη για να πάμε στο μοναστήρι Piva το οποίο δυστυχώς ήταν κλειστό. Η Μονή αυτή κατασκευάστηκε κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κατοχής κατά τον 16ο και 17ο αιώνα και μεγάλο μέρος της κοσμήθηκε από Έλληνες ζωγράφους μεταξύ 1604 και 1606.

Μετά το μοναστήρι συνεχίσαμε και φτάσαμε στο Pluzine, το οποίο δεν αξίζει καθόλου σαν μέρος παρά μόνο για την λίμνη Piva που βρίσκεται μπροστά του. Πλησιάζοντας τη λίμνη υπήρχαν στο δρόμο κάποια σημεία όπου μπορούσες να σταματήσεις και να δεις την λίμνη από ψηλά. Η Piva είναι μία τεχνητή λίμνη που δημιουργήθηκε με την κατασκευή του εργοστασίου υδροηλεκτρικής ενέργειας το 1975. Με έκταση 12,5 τετραγωνικά χλμ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη λίμνη στο Μαυροβούνιο και η τρίτη μεγαλύτερη στη Σερβία και το Μαυροβούνιο. Κατεβήκαμε στην όχθη της λίμνης όπου είδαμε λίγους ανθρώπους να κάνουν μπάνιο και χαζέψαμε κι εμείς αυτή την πανέμορφη λίμνη με το υπέροχο χρώμα της και το γύρω τοπίο. Το Pluzine θα μπορούσε να είναι πολύ πιο ανεπτυγμένο και αξιοποιημένο τουριστικά δεδομένης της θέας που έχει προς την λίμνη και του φυσικού τοπίου τριγύρω, αλλά δυστυχώς το μόνο που υπάρχει εκεί είναι κάποιες πολυκατοικίες-ξενοδοχεία κακάσχημα που καμία σχέση δεν έχουν με το μέρος και δεν ταιριάζουν καθόλου στο φυσικό περιβάλλον της περιοχής. Έχει προοπτικές σαν μέρος αλλά προς το παρόν τίποτα το αξιόλογο. Εδώ να πω ότι αξίζει πολύ να επισκεφτείτε την λίμνη και αν έχετε χρόνο μπορείτε να κανονίσετε μία μικρή κρουαζιέρα με βάρκες που θα βρείτε αν ρωτήσετε στο Pluzine και έτσι θα ευχαριστηθείτε περισσότερο την ομορφιά της λίμνης. Θέλαμε κι εμείς να κάνουμε αυτή τη βόλτα ή να κάνουμε μία βουτιά στη λίμνη αλλά δεν μας έπαιρνε ο χρόνος και φύγαμε για να συνεχίσουμε την διαδρομή μας.

Λίμνη Piva

Pluzine

Μετά την λίμνη Piva θα κατευθυνόμασταν προς τον τελικό προορισμό μας για σήμερα που ήταν το Zabljak και το Εθνικό Πάρκο Durmitor. Στο δρόμο περάσαμε από αμέτρητα τούνελ, κάποια από τα οποία ήταν σαν να είχαν σκαφτεί με το χέρι, και αρκετές στροφές που είναι φυσικό αν σκεφτούμε ότι η χώρα είναι γεμάτη βουνά όπως λέει και το όνομά της. Οι δρόμοι ήταν πολύ στενοί και χωρίς ορατότητα, αυτό που μας έκανε όμως εντύπωση ήταν ότι οι ντόπιοι πήγαιναν κομμάτια και μέσα στη μέση του δρόμου και όταν διασταυρωνόμασταν μαζί τους μας αγριοκοίταζαν και μας κορνάρανε λες και ήμασταν εμείς αυτοί που πηγαίναμε σαν τους τρελούς!!

Αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε την διαδρομή που πέρναγε μέσα από το Εθνικό Πάρκο και δεν το μετανιώσαμε στιγμή. Ο δρόμος ήταν κι εκεί στενός αλλά υπήρχε καλλίτερη ορατότητα και δεν μας κούρασε τόσο. Σε όλη τη διαδρομή βλέπαμε πολύ μικρά σπιτάκια τα περισσότερα από τα οποία ήταν αποθήκες που έβαζαν το σιτάρι που θέριζαν, αγελάδες έβοσκαν σκόρπιες παντού και το τοπίο ήταν υπέροχο. Υπήρχαν αρκετές λιμνούλες που δημιουργούνται το χειμώνα και τώρα είχαν λιγότερο νερό, οι κορυφές του όρους Durmitor ήταν επιβλητικές και ο συννεφιασμένος καιρός που μας συνόδευε μας χάριζε όμορφες εικόνες χωρίς να μας κουράζει ο ήλιος. Κατά μήκος της διαδρομής συναντήσαμε αρκετά μέρη που απευθύνονταν σε όσους ήθελαν να κάνουν κάμπινγκ μέσα στη φύση και πρέπει να είναι πολύ ωραία για όσους ενδιαφέρονται. Ήταν χωρίς δεύτερη σκέψη μία από τις ομορφότερες διαδρομές όλου του ταξιδιού μας.

O φύλακας του Durmitor..

Φτάνοντας στο Zabljak αρχίσαμε να ψάχνουμε το δωμάτιο που είχαμε κλείσει, αλλά ήταν δύσκολη υπόθεση να το βρούμε αφού σχεδόν όλα τα σπίτια είχαν ταμπέλες για δωμάτια που ενοικίαζαν αλλά κανένα δεν είχε όνομα πάνω. Ρωτήσαμε σε ένα δύο σπίτια και μας έδειξαν που έπρεπε να πάμε. Είχαμε κλείσει μία σοφίτα σε ένα σπίτι λίγο έξω από το κέντρο της πόλης με 25 ευρώ το βράδυ και ήταν μια χαρά για τα λεφτά του, μόνο 1-2 προβληματάκια είχε που δεν μας ένοιαζαν αφού μόνο ένα βράδυ θα μέναμε εκεί. Αυτό που βλέπαμε από το παράθυρο του δωματίου μας ήταν όμορφα σπιτάκια γύρω – γύρω, σε αρμονία με τη φύση, το κάθε ένα από αυτά είχε μία αυλή και μεγάλους πάγκους που μαζεύονταν οι οικογένειες και οι γείτονες και καθόντουσαν. Τι ωραία να ζεις μόνιμα εδώ, σκέφτηκα, δίπλα στο εθνικό πάρκο και με τέτοια φύση τριγύρω, χωρίς να σου λείπει τίποτα ταυτόχρονα καθώς το κέντρο της πόλης είχε τα πάντα, σούπερ μάρκετ, εστιατόρια κλπ.

H θέα από το παράθυρο της σοφίτας μας

Zabljak

Αφήσαμε το δωμάτιό μας όμως γιατί η ώρα πέρναγε θέλαμε να πάμε στην Μαύρη Λίμνη του πάρκου. Είχα διαβάσει πολύ καλά σχόλια για αυτήν αλλά δεν περίμενα κάτι το ιδιαίτερο.. Η λίμνη αυτή είναι η μεγαλύτερη στο Durmitor και χωρίζεται με ένα μικρό πέρασμα στην μικρή και μεγάλη λίμνη, το οποίο όμως όταν πήγαμε εμείς δεν υπήρχε καθώς μάλλον είχε ανέβει η στάθμη του νερού και το είχε κρύψει. Ότι και να πω για αυτή τη λίμνη είναι λίγο, οι φωτογραφίες δεν μπορούν να αποδώσουν την ομορφιά της, ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μας. Όλη η λίμνη περιβάλλεται από έλατα που της δίνουν αυτό το σκούρο χρώμα από το οποίο πήρε το όνομά της. Περπατήσαμε κατά μήκος όλης της μεγάλης λίμνης και φυσικά δεν χάσαμε την ευκαιρία και κάναμε τη βουτιά μας στα παγωμένα νερά της. Είδαμε κάποιους που έκαναν βόλτα με βαρκούλα στη λίμνη και είπαμε να νοικιάσουμε κι εμείς μία, ευτυχώς ο φίλος μου δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα με το κουπί και κάναμε μία πολύ ωραία βόλτα στη μεγάλη λίμνη. Ο καιρός ήταν έτοιμος για βροχή και μας την νοίκιασαν μόνο για μισή ώρα και έτσι δεν προλάβαμε να πάμε και στη μικρή λίμνη. Οι εικόνες που μας χάρισε αυτή η βόλτα ήταν πανέμορφες, μακάρι να είχαμε κι άλλη μέρα στην περιοχή για να ξαναπηγαίναμε και να ευχαριστιόμασταν περισσότερο αυτή τη φύση.

Αφού είχε αρχίσει να πέφτει ο ήλιος φύγαμε γρήγορα από τη Μαύρη Λίμνη για να πάμε στο τελευταίο μέρος για σήμερα που ήταν η γέφυρα-ποταμός-φαράγγι Tara. H γέφυρα Tara έχει μήκος 365 μέτρα και πέντε τόξα. Περνάει πάνω από τον ποταμό Tara που έχει μήκος 144 χλμ και το φαράγγι Tara που είναι ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Αφήσαμε το αυτοκίνητο πριν τη γέφυρα και περπατήσαμε περίπου μέχρι τη μέση της. Ψιχάλιζε εκείνη την ώρα και είχε πολύ υγρασία και ψύχρα, εκεί η θερμοκρασία που έγραφε το αμάξι ήταν 16 βαθμοί και ήταν Αύγουστος!! Το τοπίο που βλέπαμε από την γέφυρα ήταν φανταστικό, νοιώθαμε ότι ήμασταν σε κάποιο σκηνικό Αμερικάνικης ταινίας, δεν είχαμε ξαναδεί εμείς κάτι τέτοιο και είχαμε ενθουσιαστεί. Η υγρασία είχε συγκεντρωθεί πάνω από τον ποταμό, χαμηλότερα από μας. Το φαράγγι και η φύση γύρω ήταν υπέροχα. Κάτσαμε αρκετή ώρα απολαμβάνοντας τη θέα μέχρι που νύχτωσε σχεδόν και έπρεπε να γυρίσουμε στο Zabljak. Κάναμε το μπάνιο μας, ετοιμαστήκαμε και βγήκαμε για να φάμε κάτι στην πόλη, που είχε τόσο πολύ κόσμο που με το ζόρι βρήκαμε να κάτσουμε σε μία πιτσαρία από τα τόσα εστιατόρια που είχε. Η σημερινή μέρα είχε φτάσει στο τέλος της, εξαντλημένοι γυρίσαμε στο δωμάτιό μας για ξεκούραση γιατί και η αυριανή μέρα είχε αρκετά χιλιόμετρα διαδρομής..

 

[Kanel28]

Περπατήσατε μέχρι τη μέση της γέφυρας;;; Ήρωες!!! Δεν θα το έκανα με τίποτα και ας έχανα το τοπίο Άσε που μου θυμίζει τη γέφυρα στην ταινία "Το πέρασμα της Κασσάνδρας" και ανατριχιάζω ακόμη περισσότερο

 

[mariaj]

Περπατήσατε μέχρι τη μέση της γέφυρας;;; Ήρωες!!! Δεν θα το έκανα με τίποτα και ας έχανα το τοπίο Άσε που μου θυμίζει τη γέφυρα στην ταινία "Το πέρασμα της Κασσάνδρας" και ανατριχιάζω ακόμη περισσότερο

Αχαχαχααα, δεν την έχω δει την ταινία που λές . Εγώ πάντως έχω υψοφοβία αλλά δεν το σκέφτηκα καθόλου να μην την περπατήσω, αν κοιτάζεις προς μακριά δεν ζαλίζεσαι. Μία φορά είπα να κοιτάξω ακριβώς προς τα κάτω απ'την γέφυρα να δω πως φαίνεται και εκεί είναι η αλήθεια ότι ήταν κακή ιδέα

 

[mariaj]

Κεφάλαιο Έβδομο:

Σήμερα το πρωί ξυπνήσαμε και πάλι νωρίς γιατί είχαμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι τον επόμενο προορισμό που θα μέναμε τις δύο επόμενες μέρες, το Sarajevo. Μέχρι εκεί θα κάναμε αρκετές ενδιάμεσες στάσεις για να δούμε κάποια μέρη που θέλαμε. Φύγαμε από το Zabljak που μας άφησε μία πολύ όμορφη ανάμνηση, η θέση του δίπλα στο εθνικό πάρκο Durmitor και την πανέμορφη Μαύρη λίμνη, τα διάσπαρτα σπίτια των κατοίκων χωμένα μέσα στα έλατα, του δίνουν αυτό το κάτι παραπάνω σαν πόλη. Θα θέλαμε να είχαμε μία ακόμη μέρα εκεί να ευχαριστηθούμε περισσότερο την λίμνη και τον καθαρό αέρα αλλά είχαμε πολλά πράγματα ακόμα στο πλάνο και έπρεπε να συνεχίσουμε. Σήμερα θα περνάγαμε από το Μαυροβούνιο στη Βοσνία. Η Βοσνία ήταν η χώρα που μας είχε κινήσει περισσότερο την περιέργεια σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες που θα βλέπαμε σε αυτό το ταξίδι, κάτι τα γραφικά χωρία για τα οποία είχα διαβάσει, κάτι το Sarajevο, ήταν αυτά που μας έβαλαν στον πειρασμό να περάσουμε κι από κει.

Στην διαδρομή που ακολουθήσαμε μέχρι να βγούμε από το Μαυροβούνιο περάσαμε κοντά από το Niksic και είδαμε μία όμορφη λίμνη, την Slano, η οποία έχει μικρά νησάκια διάσπαρτα στην έκτασή της.

Φτάνοντας στα σύνορα Μαυροβουνίου-Βοσνίας δεν συναντήσαμε καθόλου κίνηση αλλά ήταν η πρώτη φορά που μας ζήτησαν διαβατήριο. Τους εξηγήσαμε ότι στην Κροατία και το Μαυροβούνιο είχαμε περάσει με τις ταυτότητες και δεν είχαν πρόβλημα και ότι είχαμε επικοινωνήσει με την πρεσβεία της Βοσνίας στην Ελλάδα και μας είχαν ενημερώσει ότι μπορούσαμε να μπούμε μόνο με τη ταυτότητά μας στη χώρα. Κοίταζαν τις ταυτότητές μας από δω, τις κοίταζαν από κει και επιτέλους μας πέρασαν τα στοιχεία μας και μας άφησαν να συνεχίσουμε τον δρόμο μας.

Πρώτη μας στάση για σήμερα ήταν ένα μεσαιωνικό νεκροταφείο Stecci που βρίσκεται κοντά στο χωριό Stolac της Βοσνίας. Οι Βογόμιλοι ήταν μία χριστιανική κοινότητα που άνθισε στα Βαλκάνια την περίοδο μεταξύ του 10ου και 15ου αιώνα. Κάποιοι από τους τάφους τους έχουν εγχάρακτη ή ανάγλυφη διακόσμηση που θυμίζει τη γη, το κυνήγι, τον πόλεμο και το χορό. Η πιο κοινή εικόνα απεικονίζει έναν άνθρωπο με το δεξί του χέρι σηκωμένο. Στη Βοσνία οι βογομιλικοί τάφοι ονομάζονται και είναι γνωστοί ως Stecci. Η νεκρόπολη που επισκεφτήκαμε εμείς ονομάζεται Radimlja και είναι η μεγαλύτερη νεκρόπολη Stecci στη Βοσνία. Δυστυχώς κατά την κατασκευή του δρόμου που περνά μπροστά από την νεκρόπολη καταστράφηκαν περίπου 20 ταφόπλακες..

Φύγαμε από το νεκροταφείο με κατεύθυνση προς την πόλη Studenci κοντά στην οποία βρίσκονται οι καταρράκτες Kravice. Οι καταρράκτες σχηματίζονται από τον ποταμό Trebizat, έχουν ύψος που φτάνει τα 25 μέτρα και κάτω από αυτούς σχηματίζεται μία φυσική λίμνη. Στον χώρο λειτουργεί ένα καφέ και μπορείς να κάνεις μπάνιο στην φυσική λιμνούλα. Κάναμε κι εμείς τη βουτιά μας στα παγωμένα νερά και ευχαριστηθήκαμε τους πανέμορφους καταρράκτες και το τοπίο γύρω μας. Υπήρχε πολύς κόσμος στο μέρος αν και πηγαίνοντας προς τα εκεί δεν είδαμε ούτε μία πινακίδα που να δείχνει την ύπαρξή τους. Ευτυχώς που το είχαμε διαβάσει και δεν τους χάσαμε λέμε, κάποιες φορές ξετρυπώνεις ωραία μέρη από εκεί που δεν το περιμένεις!!

Μετά τους καταρράκτες συνεχίσαμε την διαδρομή μας πηγαίνοντας προς το χωριό Pocitelj. To ιστορικό αυτό χωριό είναι μέρος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO και μετά την ανασυγκρότησή του έχει επιστρέψει στην αρχική του μορφή. Είναι ένα πολύ όμορφο και πάρα πολύ γραφικό χωριό με έντονη οθωμανική αίσθηση. Στο Pocitelj υπάρχει η μεγαλύτερη αποικία τέχνης της νοτιανατολικής Ευρώπης, που φιλοξενείται στο σπίτι του Gavran Kapetanovic το οποίο έχει ανακατασκευαστεί όπως και ο πύργος του ρολογιού, η καμπάνα του οποίου έχει μεταφερθεί εκεί από την Κρήτη σύμφωνα με τον μύθο, η θεολογική σχολή Sisman Ibrahimpasina Medresa, το τζαμί Hadzi Alija και φυσικά το όμορφο φρούριο Sahat Kula που δεσπόζει στην κορυφή του χωριού.

Όλο το χωριό έχει πέτρινα δρομάκια που περνούν ανάμεσα από τα σπίτια, οι κάτοικοι πρέπει να είναι λιγοστοί καθώς τα περισσότερα σπίτια ήταν κλειστά. Ανεβήκαμε στο φρούριο από το οποίο είχαμε ωραία θέα του χωριού και του ποταμού Νeretva που περνά από μπροστά του. Παρότι φαίνεται να έχουν γίνει προσπάθειες ανάπτυξης του χωριού, τώρα μας φάνηκε ότι ήταν κάπως παραμελημένο, υπήρχαν μερικά σκουπίδια στους δρόμους και στο φρούριο, λάμπες ήταν σπασμένες και γενικά θα μπορούσε να είναι πολύ πιο περιποιημένο και αναστηλωμένο το φρούριο και ο πύργος του. Ήταν ίσως το πιο όμορφο χωριό που είδαμε στη Βοσνία, ήσυχο, γραφικό, απλό, χωρίς πολλούς τουρίστες. Κάπου είχα διαβάσει ότι ο Τούρκος περιηγητής Evliya Celebi έγραψε στο πέρασμά του από το Pocitelj το 1664 για το κύριο τζαμί της πόλης: ‘‘Υπάρχει ένα ψηλό κυπαρίσσι στην αυλή. Αυτό το λαμπρό τζαμί ανεγέρθηκε από τον πρόγονο του κυρίου μας Ibrahim Aga. Παράλληλα με τα τείχη της πόλης, δίπλα στο νερό, τίμησε τον αδελφό του και έχτισε μία δημόσια κουζίνα η οποία διανέμει δωρεάν ψωμί και σούπα σε άπορους κατοίκους μέρα και νύχτα. Την Πέμπτη το βράδυ, διανέμει καρυκευμένο κρέας και αλμυρά και γλυκά πιάτα με ρύζι. Τα σπίτια της πόλης είναι χτισμένα το ένα πάνω από το άλλο, με θέα προς τα δυτικά του ποταμού. Υπάρχει μία πληθώρα από καρυδιές εδώ. Δεδομένου ότι το κλίμα είναι ήπιο, ο καρπός μεγαλώνει καλύτερα εδώ απ’ότι σε άλλες πόλεις’’.

Το φρούριο

Από το Pocitelj συνεχίσαμε τον δρόμο μας προς το χωριό Blagaj που βρίσκεται ο ομώνυμος Tekke και η πηγή του ποταμού Buna που περνάει μπροστά από αυτόν. Ο Blagaj Tekke είναι ένα σπίτι/μοναστήρι του 16ου αιώνα που χτίστηκε για τους Δερβίσηδες και χρησιμοποιήθηκε ως ξενώνας για τους Σούφι ταξιδιώτες. Μπροστά από τον tekke υπάρχει μία αυλή που λειτουργεί ένα καφέ. Μπήκαμε μέσα στο μοναστήρι για να δούμε τα δωμάτια που ήταν στρωμένα με πολύχρωμα χαλιά και γενικά ήταν πολύ ¨ζεστός¨ σαν χώρος. Κοιτάζαμε από τα παράθυρα τον ποταμό και τα νερά που βγαίνουν από την πηγή κάτω από τον τεράστιο κάθετο βράχο. Η τοποθεσία του tekke είναι ιδανική και μπορείς να χαζεύεις για ώρα αυτά τα δημιουργήματα του ανθρώπου και της φύσης.

Η πηγή του ποταμού Buna

Στο χωριό Blagaj υπάρχουν κάποιοι παλιοί νερόμυλοι, γεφυρούλες από τις οποίες έχεις θέα του ποταμού και μερικά γραφικά σπίτια και δρομάκια.

Από το Blagaj συνεχίσαμε για την επόμενη και τελευταία στάση μας πριν το Sarajevo που ήταν το Mostar. Το Mostar μαζί με το Sarajevo είναι οι κύριοι πόλοι έλξης τουριστών στη Βοσνία. To Mostar είναι μία πόλη που ένα κομμάτι της , αυτό της παλιάς πόλης, μοιάζει να έχει μείνει κολλημένο σε άλλη εποχή.. Η γνωστή Stari Most που έχει ανακατασκευαστεί και αποτελεί το ορόσημο της πόλης, τα γραφικά σοκάκια και τα σπίτια που έχουν μείνει από την εποχή της Οθωμανικής κατοχής συνθέτουν ένα πραγματικά πανέμορφο σκηνικό. Στο Mostar είχαμε σημειώσει πάρα πολλά πράγματα που θέλαμε να δούμε έχοντας στο μυαλό μας ότι θα ήμασταν εκεί ένα δίωρο τουλάχιστον νωρίτερα από την ώρα που φτάσαμε τελικά. Τζαμιά, γέφυρες, οθωμανικές κατοικίες που έχουν ανακατασκευαστεί και μπορείς να τις επισκεφθείς, μουσεία ήταν τα πράγματα που θέλαμε να δούμε, εγώ ήθελα κυρίως να δω τα σπίτια που μου αρέσουν πάρα πολύ σε αυτό το στυλ αλλά δυστυχώς τίποτα από όλα αυτά δεν προλάβαμε ανοιχτό την ώρα που φτάσαμε. Για να δούμε το Mostar όπως θέλαμε θα έπρεπε να είχαμε ένα τετράωρο τουλάχιστον μπροστά μας, γενικά όμως αξίζει κάποιος αν έχει χρόνο να αφιερώσει μία ολόκληρη μέρα εκεί και να διανυκτερεύσει κιόλας για να νιώσει την ατμόσφαιρα αυτής της παραμυθένιας πόλης και τη νύχτα. Εμείς περιοριστήκαμε μόνο με μία βόλτα στο παλιό παζάρι, από όπου πήραμε τα αναμνηστικά μας, και πήγαμε στο τζαμί Koski Mehmed Pasha, που ήταν το μόνο ανοικτό εκείνη την ώρα, στο οποίο μπήκαμε και ανεβήκαμε και στον μιναρέ για να θαυμάσουμε την θέα της πόλης από ψηλά. Εκεί είναι το καλύτερο σημείο για να βγάλεις φωτογραφίες την παλιά γέφυρα μιας και βρίσκεται ακριβώς απέναντί της. Μείναμε για λίγη ώρα εκεί και κατεβήκαμε για να κάνουμε μία βόλτα στην υπόλοιπη παλιά πόλη.

Stari Most

Το τζαμί Koski Mehmed Pasha

Περάσαμε και πάλι από την Stari Most με τους πύργους της δίπλα και κάτσαμε να φάμε σε ένα εστιατόριο με θέα την παλιά γέφυρα και την αγορά της πόλης. Το πρωί το Mostar πρέπει να έχει αρκετό παραπάνω κόσμο απ’ότι το βράδυ που και πάλι είχε τουρίστες αλλά δεν γινόταν πανικός. Φάγαμε απολαμβάνοντας την θέα και αφού είχε περάσει αρκετά η ώρα φύγαμε για να πάμε στο Sarajevo όπου θα κοιμόμασταν. Στον δρόμο φεύγοντας από το Mostar είδαμε και τον Καθολικό Ναό των Αγίων Πέτρου και Παύλου.

O καθολικός ναός των Αγίων Πέτρου και Παύλου

Η ώρα μέχρι να φτάσουμε το Sarajevo πέρασε πολύ δύσκολα. Σε όλο το δρόμο προσπαθούσαμε να κρατήσουμε τα μάτια μας ανοιχτά τόσο ο φίλος μου που οδηγούσε όσο και εγώ για να μην αποκοιμηθώ και να προσπαθώ να του κάνω παρέα. Η διαδρομή είναι περίπου 2 ώρες και επειδή ήταν βράδυ καθυστερήσαμε παραπάνω. Μπαίνοντας στο Sarajevo και δεδομένου ότι το gps δεν είχε χάρτη της πόλης, αρχίσαμε να ψάχνουμε το ξενοδοχείο μας με τον χάρτη που είχαμε εκτυπώσει. Το μόνο που περιμέναμε ήταν να βρούμε το δωμάτιό μας για να ξεκουραστούμε επιτέλους. Η ώρα ήταν 1 παρά τα μεσάνυχτα και καθώς περνάμε μία γέφυρα για να πάμε στην πλευρά της πόλης που ήταν το ξενοδοχείο ακούμε πίσω μας σειρήνα περιπολικού. Τι έγινε; Λέμε. Σταματάμε και έρχεται ο ένας αστυνομικός στο παράθυρο. Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να του δείξουμε τον χάρτη μιας και δεν μίλαγε γρι αγγλικά και να του εξηγήσουμε με νοήματα ότι χαθήκαμε, όταν του δείξαμε στον χάρτη το σημείο που ήταν το ξενοδοχείο μας μπαίνει στο περιπολικό ανάβει τον φάρο και μας κάνει νόημα να τον ακολουθήσουμε. Κοίτα ευγένειες λέω στον Σ. οι αστυνομικοί στη Βοσνία, θα μας πάνε και στο δωμάτιό μας! Τι ήθελα και το είπα, όταν φτάνουμε στο ξενοδοχείο κατεβαίνει κάτω πάλι ο αστυνομικός με το μπλοκάκι του και αρχίζει να μας λέει κόκο; Στο περιπολικό ήταν και ένας δεύτερος αστυνομικός ο οποίος μίλαγε πολύ λίγα αγγλικά και μας είχε εξηγήσει νωρίτερα ότι ο άλλος νομίζει ότι περάσαμε κόκκινο φανάρι, ή μάλλον αυτό ήθελε να νομίζει καθώς είχαμε περάσει με πορτοκαλί και σίγουρα όχι κόκκινο. Όταν μας άρχισε τα κόκο; ο ένας του λέγαμε στα αγγλικά ότι δεν καταλαβαίναμε.

-κόκο; να λέει αυτός

-δεν καταλαβαίνω τι λες να του λέει ο Σ. στα αγγλικά

-κόκο; να ξαναλέει αυτός

-ρε δεν καταλαβαίνω τι λες να του απαντάει πάλι ο Σ.

Ο άλλος αστυνομικός που ήταν στο περιπολικό σταμάτησε να μιλάει κι αυτός και δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε με τίποτα. Κάποια στιγμή παίρνει ο Σ. όλα τα χαρτιά μας και αρχίζει να του τα δείχνει ένα- ένα μπας και ήταν κάτι από αυτά που ζητούσε το κόκο;. Παίρνει τις ταυτότητές μας αλλά επειδή δεν ήξερε αγγλικά δεν καταλάβαινε που είναι το όνομα και που το επίθετο μάλλον και δεν μπορούσε να μας κόψει την κλίση. Μετά από κάνα 20λεπτο που δίναμε μάχη χωρίς να καταφέρουμε να συνεννοηθούμε, αγανάκτησε και ο αστυνομικός και σηκώθηκε και έφυγε μαζί με τον άλλο.. Τι να πω; Τουλάχιστον μας έφεραν στο δωμάτιό μας λέω στον φίλο μου. Παρκάρουμε και παίρνουμε γρήγορα τις βαλίτσες μας να πάμε για το check-in. Εδώ να πω ότι είχαμε πάρει τηλέφωνο την ιδιοκτήτρια του δωματίου όταν φεύγαμε από το Mostar για να της πούμε ότι δεν προλαβαίναμε να είμαστε εκεί μέχρι την ώρα του check-in που ήταν μέχρι τις 10 και ότι θα φτάναμε μάλλον κατά τις 11:30. Μέγα λάθος καθώς φτάσαμε εκεί 1:10 τα ξημερώματα.. Χτυπάμε κουδούνι, δεν ανοίγει κανείς. Χτυπάμε πόρτα, δεν ανοίγει και πάλι κανείς. Είχα τέτοια νεύρα με όλα αυτά που μας συνέβαιναν ενώ ήμασταν τόσο κουρασμένοι που άρχισα να χτυπάω την πόρτα με όλη μου τη δύναμη, λέω κάποιος θα ακούσει τελικά δεν γίνεται. Μετά από κάνα δεκάλεπτο βγαίνει στο παράθυρο του πρώτου ορόφου μία κοπέλα που ήταν τουρίστρια και εκείνη και μας λέει ότι θα στείλει μήνυμα στην ιδιοκτήτρια να μας ανοίξει. Μέσα στην όλη γκαντεμιά μας είχαμε και πρόβλημα με τα κινητά μας καθώς το δικό μου είχε κολλήσει και έλεγε ότι δεν πραγματοποιούνται εξερχόμενες κλήσεις και του Σ. είχε τελειώσει η κάρτα γιατί στο Μαυροβούνιο ήταν πανάκριβες οι κλήσεις και έτσι δεν μπορούσαμε να πάρουμε οι ίδιοι την ιδιοκτήτρια. Μετά από ένα τέταρτο και αφού είχαμε παγώσει απ’το κρύο που είχε εκείνο το βράδυ, βλέπουμε την κυρία να κατεβαίνει. Γλιτώσαμε τον ύπνο στο αμάξι λέμε, μας πήγε στο δωμάτιό μας και της εξηγήσαμε τι είχε συμβεί με τους αστυνομικούς. Μας είπε ότι δεν υπάρχει λέξη κόκο; αλλά κόλκο; που σημαίνει πόσα; Κι έτσι καταλάβαμε ότι ο αστυνομικός ήθελε λάδι για να μην μας γράψει. Ευτυχώς που δεν συνεννοηθήκαμε και έφυγε λέμε. Αυτό ήταν το μόνο άσχημο περιστατικό που μας συνέβη σε ολόκληρο το ταξίδι και τώρα το θυμόμαστε και γελάμε βέβαια.. Ευτυχώς η κυρία που είχε τα δωμάτια μας έδωσε καλύτερο στην ίδια τιμή επειδή είχαμε κάνει πολύ νωρίς κράτηση και μας έφτιαξε κάπως η διάθεση με το τεράστιο μπάνιο και την κρεβατοκάμαρα που πήραμε. Παρά το περασμένο της ώρας η κυρία αυτή είχε όρεξη για κουβέντα αλλά προσπαθήσαμε να της την κόψουμε ευγενικά και επιτέλους πέσαμε για ύπνο και ξεκούραση που τόσο πολύ χρειαζόμασταν..

 

[mariaj]

Κεφάλαιο Όγδοο:

Λόγω της μεγάλης κούρασης που είχαμε από την χθεσινή μέρα σήμερα ξυπνήσαμε αργά. Θα ήταν μία από τις πιο χαλαρές μέρες του ταξιδιού μας, καθώς όλη η μέρα ήταν αφιερωμένη στο Sarajevo και δεν θα κάναμε μεγάλες διαδρομές με το αμάξι. Ξέραμε εξ’ αρχής ότι η μέρα που θα ήμασταν στο Sarajevo έπεφτε Κυριακή και δεδομένου ότι αυτή τη μέρα όλα τα μουσεία είναι κλειστά, με εξαίρεση 1-2 μόνο, είπαμε να σπαταλήσουμε όλη τη μέρα κάνοντας βόλτες στους δρόμους της πόλης για να πάρουμε μία γεύση της ζωής εκεί σήμερα.

Για να δει κανείς το Sarajevo χρειάζεται δύο μέρες γεμάτες ώστε να δει όλα τα πολύ ενδιαφέροντα μουσεία που έχει, αλλά και για να έχει χρόνο να περπατήσει απλά στους δρόμους του, να αναμιχθεί με τους ντόπιους, να νιώσει την ατμόσφαιρα αυτής της τόσο διαφορετικής πρωτεύουσας. Περπατώντας είδαμε ορθόδοξες εκκλησίες, καθολικούς ναούς, συναγωγές και τζαμιά και όλα αυτά σε πολύ κοντινή απόσταση μεταξύ τους, πράγμα που δείχνει την θρησκευτική ποικιλία των πολιτών που συνυπάρχουν αρμονικά.

Καθολικός Ναός

Ορθόδοξος Ναός

Τζαμί Gazi Husrev-beg

Τα κτίρια της πόλης είναι επηρεασμένα από διαφορετικές χρονικές περιόδους, τόσο από την Οθωμανική όσο και από την Αυστρο-ουγγρική αυτοκρατορία. Αυτό που μας τράβηξε όμως περισσότερο την προσοχή ήταν τα πολλά κτίρια που έχουν εμφανή τα σημάδια του πολέμου. Σε όλο το Sarajevo υπάρχουν τέτοια κτίρια που δεν έχουν ανακαινιστεί και στέκουν εκεί έχοντας ακόμα τις τρύπες από τον βομβαρδισμό.. Με έπιανε κατάθλιψη βλέποντας τέτοια κτίρια, η πόλη μας έδωσε την εντύπωση ότι προσπαθεί να προχωρήσει μπροστά από την άσχημη ιστορία της αλλά ακόμα δεν φαίνεται να το έχει καταφέρει εντελώς..

Κάναμε την βόλτα μας στην Bascarsija, την παλιά πόλη του Sarajevo, και χαζέψαμε στην αγορά του. Εκεί βρίσκεται και το Morica han, το καλύτερα διατηρημένο χάνι της πόλης που σήμερα στεγάζει στην λιθόστρωτη αυλή του ένα εστιατόριο και μερικά καταστήματα. Περπατήσαμε για ώρα στην περιοχή και περάσαμε από την εθνική βιβλιοθήκη που την περίοδο του πολέμου τυλίχθηκε στης φλόγες και χάθηκαν πάνω από 2 εκατομμύρια βιβλία. Σήμερα γίνονται εργασίες αποκατάστασης του πανέμορφου αυτού κτιρίου. Είδαμε την Latin Bridge που είναι γνωστή ως ο τόπος που δολοφονήθηκε ο αρχιδούκας Franz Ferdinand και η έγκυος σύζυγός του από τον εθνικιστή Gavrilo Princip, και την ‘Αιώνια Φλόγα’ που τιμά τους αντάρτες που πολέμησαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

To Sebilj στην κεντρική πλατεία της Bascarsija

Morica han

Latin Bridge

Αιώνια Φλόγα

Πήγαμε στην πλευρά της Νέας πόλης που βρίσκονται μεγάλα ξενοδοχεία και εταιρίες σε μοντέρνους πύργους και ανεβήκαμε στον Avaz Tower που βλέπεις ολόκληρη την πόλη και τους γύρω λόφους από ψηλά.

Avaz Tower

Αφού γυρίσαμε λίγο την κεντρική περιοχή του Sarajevo πήγαμε στο προάστιο Ilidza που βρίσκεται η πηγή του ποταμού Bosna και γύρω της έχει δημιουργηθεί ένα όμορφο πάρκο με λιμνούλες, γεφυράκια και κύκνους. Είναι ένα πολύ ωραίο μέρος για να περάσεις μερικές ώρες και να ξεφύγεις από την ζέστη κυρίως κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Από το σημείο που αφήσαμε το αυτοκίνητο περπατήσαμε και περάσαμε από το ξενοδοχείο Austria και στη συνέχεια πήραμε μία άμαξα για να μας πάει μέχρι το πάρκο. Υπήρχε πολύς κόσμος εκείνη την μέρα, κυρίως ντόπιοι με τις οικογένειές τους . Αφού κάτσαμε λίγες ώρες φύγαμε και περπατήσαμε αυτή τη φορά τη διαδρομή που κάναμε πριν με την άμαξα. Ήταν περίπου 2χλμ η απόσταση μέχρι το παρκινγκ αλλά ευτυχώς είχε πέσει κάπως ο ήλιος και δεν είχε πολύ ζέστη.

Γυρίζοντας στο δωμάτιό μας ξεκουραστήκαμε λίγο, ετοιμαστήκαμε πάλι και βγήκαμε για μία τελευταία, νυχτερινή, βόλτα στην πόλη. Το Sarajevo δεν είναι η κλασική όμορφη πόλη, όπως λένε για την Πράγα ή τη Βιέννη πχ, αλλά είναι μία πολύ ιδιαίτερη πόλη που δεν θα τη συναντήσεις πουθενά αλλού στην Ευρώπη. Ο πολυπολιτισμικός χαρακτήρας της που φαίνεται στα κτίρια, τους ναούς και τους κατοίκους της και ο συνδυασμός ανατολίτικου και ευρωπαϊκού στυλ την καθιστούν μοναδική. Κάποια στιγμή θέλουμε να επιστέψουμε και να την δούμε σε μεγαλύτερο βάθος με τα μουσεία της κτλ. Για εμάς είναι η πιο ενδιαφέρουσα πόλη που έχουμε επισκεφτεί μέχρι στιγμής!

 

[mariaj]

Κεφάλαιο Ένατο:

Το πρωί φύγαμε ξεκούραστοι από το Sarajevo με προορισμό δύο ακόμα πόλεις της Βοσνίας. Σε μεγάλο μέρος της διαδρομής οδηγούσαμε παράλληλα με τον ποταμό Bosna μέχρι που φτάσαμε στο Travnik, μία γραφική πόλη με το φρούριό της να δεσπόζει στην κορυφή της παλιάς πόλης. Το φρούριο του Travnik είναι ένα από τα καλύτερα διατηρημένα στην Βοσνία και είναι ανοιχτό για τους επισκέπτες. Η θέα που είχαμε από εκεί ήταν πολύ όμορφη καθώς βλέπαμε ολόκληρη την πόλη από ψηλά και διακρίναμε τα διάφορα τζαμιά και τα παραδοσιακά σπίτια που έφταναν μέχρι τον απέναντι καταπράσινο λόφο. Μέσα στο φρούριο υπάρχει και ένας πύργος που σήμερα φιλοξενεί ένα μικρό μουσείο με στολές και αντικείμενα καθημερινής χρήσης.

Το μουσείο

Φεύγοντας από το φρούριο κάναμε μία βόλτα στην παλιά πόλη για να δούμε τα τζαμιά Jeni, που χρονολογείται από το 1549, και Loncarica. To πιο όμορφο από όλα όσα είδαμε ήταν το τζαμί Sarena ή αλλιώς Πολύχρωμο, που χτίστηκε το 1757 και ξεχωρίζει για τα έντονα χρώματα και τις περίτεχνες λεπτομέρειες των εξωτερικών του τοίχων.

Τζαμί Jeni

Τζαμί Loncarica

Τζαμί Sarena

Πριν φύγουμε από αυτή τη πόλη πήγαμε να δούμε την Plava Voda πιο γνωστή ως Blue Waters, μία πηγή νερού που για να φτάσεις ως εκεί υπάρχει ένα μονοπάτι με γεφυράκια και μαγαζιά με τουριστικά είδη και ένα εστιατόριο. Είναι ωραίο μέρος για να κάνεις μία χαλαρή βόλτα και να δροσιστείς λίγο πλάι στο νερό.

Φύγαμε από το Travnik και συνεχίσαμε τον δρόμο μας μέχρι το Jajce μία άλλη γραφική πόλη μεγαλύτερη από το Travnik με μία πολύ όμορφη παλιά πόλη. Ξεκινήσαμε την βόλτα μας και εδώ από το φρούριό της που και αυτό βρίσκεται στην κορυφή της πόλης. Το φρούριο αυτό χτίστηκε αρχικά τον 15ο αιώνα και η μία του πύλη είναι ανακατασκευασμένη και φέρει τα οικόσημα της βασιλικής οικογένειας Kotromanic. Στο φρούριο υπάρχουν κάποιες παλιές αποθήκες και οι προμαχώνες. Από εκεί προσφέρεται ωραία θέα προς την πόλη και τους γύρω λόφους ενώ ο δρόμος μέχρι εκεί περνάει μέσα από γραφικές γειτονιές και παραδοσιακά Βοσνιακά σπίτια.

Κατηφορίζοντας από το φρούριο της παλιάς πόλης είδαμε την εκκλησία St. Mary που έπιασε φωτιά αρκετές φορές και μετά την τελευταία του 1832 δεν λειτούργησε ποτέ ξανά. Η εκκλησία αυτή μετατράπηκε σε τζαμί κατά την διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και σήμερα στέκονται μόνο ως ερείπια οι τοίχοι και το διατηρημένο μεσαιωνικό καμπαναριό που έχουν ανακηρυχτεί πολιτιστικό μνημείο.

Περάσαμε επίσης από το τζαμί Dizdar ή τζαμί των γυναικών και από το τζαμί Esma Sultan που είναι το μεγαλύτερο στο Jajce και χτίστηκε αρχικά το 1750 αλλά μετά την ολοκληρωτική καταστροφή του το 1993 ανακατασκευάστηκε μεταξύ 2003-2010.

Τζαμί Dizdar

Τζαμί Esma Sultan

Συνεχίσαμε την βόλτα μας και πήγαμε στις κατακόμβες της πόλης που χρονολογούνται από τα τέλη του 14ου και αρχές 15ου αιώνα και έχουν καταχωρηθεί ως εθνικό μνημείο.

Την τελευταία μας στάση στην πόλη την κάναμε στον πανέμορφο καταρράκτη Pliva που δημιουργείται καθώς ο ποταμός Pliva πέφτει από ύψος 20 μέτρων στον ποταμό Vrbas. To σημείο του καταρράκτη, στη θέση που ενώνονται οι δύο ποταμοί είναι πολύ ωραίο.

Φύγαμε από το Jajce και κατευθυνθήκαμε προς την λίμνη Pliva που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από την πόλη. Εκεί αυτό που θέλαμε να δούμε εκτός της λίμνης ήταν οι παλιοί νερόμυλοι που χρονολογούνται από τον Μεσαίωνα και έχουν ανακαινιστεί. Οι μύλοι σε συνδυασμό με την λίμνη συνθέτουν ένα πολύ ιδιαίτερο σκηνικό και αποτελούν ένα από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα του Jajce. Εδώ να πω ότι το Jajce ήταν η τελευταία Βοσνιακή πόλη που έπεσε στα χέρια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας το 1528.

Λίμνη Pliva

Είχε έρθει η ώρα που έπρεπε να αποχαιρετήσουμε την Βοσνία και να κατευθυνθούμε προς την Κροατία που θα περνάγαμε τις 3 τελευταίες μέρες του ταξιδιού μας. Η απόσταση από το Jajce μέχρι την Makarska της Κροατίας ήταν μεγάλη και έτσι όταν φτάσαμε στα σύνορα Βοσνίας- Κροατίας και αντικρίσαμε και πάλι θάλασσα, μετά από μέρες, είχε ήδη αρχίσει να νυχτώνει. Όταν μπήκαμε στην Makarska είχε πια νυχτώσει για τα καλά και έτσι δεν μπορέσαμε να δούμε τίποτα. Παρκάραμε και κάναμε μόνο μία μικρή βόλτα κατά μήκος του λιμανιού. Απ’ότι είχαμε διαβάσει είναι ωραία και γραφική πόλη, αλλά πρέπει να τη δει κανείς πρωί. Ο κόσμος που κυκλοφορούσε εκείνη την ώρα στην πόλη ήταν πάρα πολύς, μας θύμιζε πλάνα που δείχνουν στην Ελλάδα από την Μύκονο τον Αύγουστο.. Πήραμε κάτι να φάμε στο χέρι και φύγαμε γρήγορα για το Split που θα μέναμε την σημερινή και αυριανή νύχτα. Ευτυχώς το gps μας στην Κροατία λειτουργούσε τέλεια και έτσι όταν φτάσαμε επιτέλους στο Split βρήκαμε εύκολα το δωμάτιο που είχαμε κλείσει. Το μόνο θέμα που είχαμε εκεί ήταν ότι αυτό ήταν το μόνο δωμάτιο που είχαμε κλείσει χωρίς δικό του παρκινγκ και έτσι δυσκολευτήκαμε πολύ να βρούμε κάπου να παρκάρουμε δεδομένου ότι το δωμάτιο ήταν σε ένα σοκάκι, που και όμως επιτρεπόταν να μπαίνουν αμάξια, και οι ντόπιοι πάλι πάρκαραν όπου έβρισκαν ακόμα και αν έκλειναν τον άλλο. Το δωμάτιο ευτυχώς ήταν πλήρως ανακαινισμένο και πολύ ωραίο, ό,τι έπρεπε δηλαδή για να κλείσουμε αυτή την γεμάτη μέρα και να ξεκουραστούμε. Η αυριανή μέρα ήταν όλη αφιερωμένη στην πόλη του Split..

Makarska