Φινλανδία Κρατώντας στα χεράκια μου το λύχνο του Αλαδίνου (Ελσίνκι)

[North66]

Μετά τις 6 που θα' χουν πιει τις πρώτες μπύρες γίνονται πιο ομιλητικοί/ές.

 

[fenia42]

Στους 0 βαθμούς και με γάντια στα χέρια προσπαθούσα να ανάψω ένα τσιγάρο, πράγμα που δε φαινόταν εύκολη υπόθεση. Το κρύο όμως περόνιαζε τα χέρια και δε μπορούσα χωρίς γάντια. Κάποια στιγμή τα κατάφερα. Ήταν Σάββατο , δέκα το πρωί και είχα την αίσθηση ότι είναι ξημερώματα. Στους δρόμους δε κυκλοφορούσε ψυχή.
Ξεκίνησα λοιπόν την περιήγησή μου. Απέναντί μου το Εθνικό Φινλανδικό Θέατρο και δίπλα του ένα χαμηλό κτίριο πάνω από το οποίο υπήρχε η ταμπέλα Pepsi. Γενικά, όλα τα κτίρια ήταν χαμηλά, και κάπως μουντά, σε χρώματα καφέ και ώχρας και στις σκεπές κεραμίδια γκρι σκούρα και λιγοστά κόκκινα. Αρχιτεκτονική Playmobile.
Περπατούσα στους τεράστιους δρόμους και χάζευα γύρω μου. Το μέρος ήταν γεμάτο καφετέριες εστιατόρια και καταστήματα, κυρίως αμερικάνικες μάρκες. Και ήταν τόσο παράταιρο να βλέπω στις βιτρίνες καπέλα και μαγιώ με τις πολικές εξωτερικές θερμοκρασίες. Κάποια στιγμή αποφάσισα ότι αυτό το παραλήρημα των πολυκαταστημάτων έπρεπε να τελειώσει. Έστριψα δεξιά στη Sofiankatu και διέσχισα το στενό πλακόστρωτο δρόμο με τις ταμπέλες που παρείχαν πληροφορίες για το Ελσίνκι. Ο δρόμος αυτός ήξερα ότι θα με οδηγούσε στην πλατεία Γερουσίας. Εκείνο που δεν ήξερα ήταν ότι θα αντίκριζα μπροστά μου την πιο εντυπωσιακή εκκλησία που έχω δει στη ζωή μου ( εγώ η άπιστη ) .
Έτσι λοιπόν, στο τέλος του πλακόστρωτου τίποτα δε με προετοίμαζε για το μεγαλείο που αντίκρισαν τα μάτια μου : πραγματικά τον πιο επιβλητικό ναό που έχω δει ποτέ μου. Τη Λουθηρανική Μητρόπολη του Ελσίνκι, σε παστέλ λευκό χρώμα και γαλάζιους θόλους, πάνω από τους οποίους πετούσαν αμέτρητοι γλάροι κάτω από το σκοτεινό ουρανό δίνοντας στο πρωινό μου μαγική, παραμυθένια χροιά. Κοντοστάθηκα για αρκετά λεπτά να θαυμάσω το υπέροχο αυτό αριστούργημα. Είναι χτισμένο σε μια τεράστια σκάλα κι έτσι φαίνεται και πιο ψηλό και ακόμα πιο εντυπωσιακό, ίσως γι’ αυτό να με μάγεψε τόσο πολύ. ( Γενικά στο ταξίδι μου αυτό είχα την τύχη να δω υπέροχες εκκλησίες, πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, λόγω των πολλών θρησκειών των κατοίκων ) .
Σε όλο το Ελσίνκι, αλλά κυρίως στην πλατεία της Γερουσίας το ρωσικό στοιχείο ήταν πολύ έντονο. Και αυτό έχει την εξήγησή του. Παλαιότερα, πρωτεύουσα της Φινλανδίας ήταν η πόλη Τούρκου. Στις αρχές του 19ου αιώνα όμως η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στο Ελσίνκι – πράγμα που δε ξεπέρασαν ακόμη οι κάτοικοι του Τούρκου- . Έτσι, προσκλήθηκε από το Βερολίνο ο Γερμανός αρχιτέκτονας Καρλ Λούντβιγκ Έγκελ για να σχεδιάσει την πλατεία, ο οποίος είχε μόλις επιστρέψει από την εργασία του στην Αγία Πετρούπολη. Την επιρροή από τη Ρωσία μας τη θυμίζει άλλωστε και το άγαλμα του Τσάρου Αλέξανδρου Β’ που δεσπόζει στην πλατεία.
Κάτω από την πλατεία , στο νότιο τμήμα της, υπήρχαν διάφορα μαγαζιά με σουβενίρ στα οποία δούλευαν κυρίως Ρώσοι. Μα και οι περισσότεροι επισκέπτες της πόλης Ρώσοι ήταν. Σε όλο μου το ταξίδι δεν είχα δει παρά 2 Ελληνίδες στη Ρίγα. Βέβαια για τους Ρώσους είναι πανεύκολος προορισμός μιας και έρχονται μέσω θαλάσσης με τακτικότατα δρομολόγια. Λίγο πιο πέρα από τα μαγαζιά με τα σουβενίρ (τα οποία ήταν ομολογουμένως ελάχιστα και πολύ φροντισμένα, χωρίς ταμπέλες κράχτες και με ξύλινη διακόσμηση ) υπάρχουν δύο από τα δημοτικά μουσεία του Ελσίνκι και απέναντι, στη δυτική πλευρά της πλατείας, το Πανεπιστήμιο και η μεγαλοπρεπής βιβλιοθήκη.

 

[fenia42]

Η ώρα περνούσε και οι δρόμοι σιγά σιγά γέμιζαν κόσμο. Και αφού είχα δει το πιο σημαντικό ίσως κομμάτι της πόλης, σειρά είχε το περιβόητο λιμάνι. Το Ελσίνκι είναι συγκεντρωμένο αρκετά, έτσι σε ελάχιστα λεπτά είχα κατέβει προς το λιμάνι- σφυρίζοντας ! Από μακριά μπορούσα να δω διάσπαρτες φλούο πορτοκαλί τέντες που φιλοξενούσαν πάγκους και τον ρωσορθόδοξο ναό Uspenski, o οποίος μετά το μεγαλείο της λουθηρανικής μητρόπολης δεν έδειξε να με εντυπωσιάζει.
Είχα ακούσει για την Ψαραγορά Kauppatori ότι είναι πολύβουη και γεμάτη κόσμο. Ίσως επειδή ήταν ακόμα νωρίς, ίσως επειδή ήταν Σάββατο, υπήρχαν λίγοι μικροπωλητές. Η αγορά, όπως την είδα εγώ τουλάχιστον χωρίζεται σε 3 νοητά σημεία : ένα με μικροπωλητές αντικειμένων, ένα με υπαίθριες κουζίνες κι ένα με εμπόρους φρούτων και λαχανικών. Περιηγήθηκα ανάμεσά τους. Πρωί πρωί στις κουζίνες έφτιαχναν κυρίως κρέπες και hot dogs. Οι μικροπωλητές πουλούσαν γούνες και γούνινα αξεσουάρ όπως παιδικά παντοφλάκια και καπέλα ή μαλακά χαλάκια όπου θα ήταν υπέροχο να κάθεσαι ένα παγωμένο απόγευμα μπροστά από το τζάκι στη θαλπωρή του σπιτιού. Αυτή η σκέψη με έκανε να χαμογελάσω αλλά κάτι άλλο με έκανε να ξεκαρδιστώ. Σε κάποιον πάγκο απέναντι η πέτρα του σκανδάλου : σπαράγγια !! Κατά πάσα πιθανότητα ελληνικά. Στο μυαλό μου περάσαν διάφορες σκέψεις αστείες . Αλλά σε σκανδιναβική πόλη ήμουν , κανείς δε νοιάζεται ακόμα και να γελάς σα χαζός μόνος σου.

Στη μέση της ψαραγοράς, ένας λίθινος οβελίσκος με ένα χρυσό αετό στο πάνω μέρος, αφιερωμένος στη Τσαρίνα Αλεξάνδρα, ο οποίος αποτελεί και το παλαιότερο μνημείο του Ελσίνκι. Το πιο σημαντικό όμως έκθεμα της περιοχής είναι το συντριβάνι – σήμα κατατεθέν του Ελσίνκι αλλά και της Φινλανδίας γενικότερα, τo Havis Amanda με το άγαλμα της γοργόνας. Η ψαραγορά μου άρεσε τόσο πολύ κι έτσι όπως ήμουν συνεπαρμένη δε πρόσεξα καν τα υπέροχα κτίρια του 19ου αιώνα μπροστά μου σε παστέλ γλυκά χρώματα, τα ελάχιστα εναπομείναντα κτίρια από τις μεγάλες καταστροφές που υπέστη η πόλη κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Κυρίαρχο κτίριο, εκείνο του Προεδρικού Μεγάρου το οποίο φυλάσσεται από φρουρούς με πολύχρωμες στολές και αποτελεί επίσημη προεδρική κατοικία.



Έκανα μια υπέροχη βόλτα που θα τη θυμάμαι πάντα, στην Ψαραγορά όπου ήθελα από μικρό παιδάκι να βρεθώ. Και το κέφι μου κι ο ενθουσιασμός μου ήταν αμείωτα ! Ίσως όμως και αυτό να είναι το νόημα της ζωής, να χαιρόμαστε με απλά πράγματα και να ευγνωμονούμε το σύμπαν που αξιωθήκαμε και πραγματοποιήσαμε οποιοδήποτε όνειρό μας, μικρό ή μεγάλο. Αποφάσισα να διασχίσω τη μικρή γεφυρούλα για να βρεθώ στο απέναντι νησάκι, να δω και από κοντά το ρωσσορθόδοξο ναό.

Και ακριβώς στα μέσα της γέφυρας, μετά 3 μοναχικές ημέρες κατά τις οποίες ελάχιστα είχα συνομιλήσει με κόσμο, έπιασα τον εαυτό μου να μιλάω μόνη μου και το απολάμβανα κι όλας. ( έπειτα ρώτησα κι έναν μοναχικό ταξιδιώτη,φίλο μου, σπαραγγολόγο και μου είπε ότι είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των lonely travelers και κοινώς αποδεκτό ) . Βέβαια, πρόσεξα και πολλούς Φινλανδούς να μιλάνε ή να σιγοτραγουδούν μόνοι τους. Τελικά μπορούμε να περνάμε και μόνοι μας καλά;

 

[underwater]

Ίσως όμως και αυτό να είναι το νόημα της ζωής, να χαιρόμαστε με απλά πράγματα και να ευγνωμονούμε το σύμπαν που αξιωθήκαμε και πραγματοποιήσαμε οποιοδήποτε όνειρό μας, μικρό ή μεγάλο.

Έτσι ακριβώς!

 

[fenia42]

Ο σημαντικότερος στόχος λοιπόν είχε επιτευχθεί. Είχα πάρει μια σημαντική εικόνα της πόλης όσον αφορά τα αξιοθέατά της. Στη συνέχεια έκανα μια μεγάλη βόλτα στην πλευρά της παραλίας , πάντα κάτω από το μουντό ουρανό και πλάι στα βαλτώδη νερά. Η υγρασία δυστυχώς ήταν αισθητή και συνετέλεσε στο να νιώσω γρηγορότερα την κούραση να με καταβάλει. Εξακολούθησα όμως να περπατώ και να χάνομαι μέσα σε δρόμους και δρομάκια. Κάποια στιγμή βρέθηκα σε μια παιδική εκδήλωση και στάθηκα να θαυμάσω λίγο τα αμέτρητα ξανθά αγγελουδάκια με τα κατακόκκινα μαγουλάκια και τις παγωμένες μυτούλες. Κλασσικά Σκανδιναβάκια, ευτυχισμένα παιδιά, ήρεμα και γελαστά. Η πλειοψηφία των γονιών ήταν μπαμπάδες. Ελάχιστα ζευγάρια θυμάμαι να είδα. Όπως και στη Σουηδία. Άλλωστε γιατί όχι; Το ζήτημα είναι να μεγαλώνεις σωστά το παιδί σου. Η ευτυχία του δεν εξαρτάται από το αν οι γονείς θα είναι κάτω από την ίδια στέγη. (πόσες και πόσες φορές αυτό δεν αποτέλεσε δυστυχία για κάποια ελληνική οικογένεια; )

Επίσης μου έκανε εντύπωση ότι τα περισσότερα παιδάκια φορούσαν ισοθερμικά ρούχα σαν υπνόσακους. Περίμενα το -1 να τους φαίνεται δροσιά σε σχέση με τις θερμοκρασίες που πιάνει το Ελσίνκι το χειμώνα.
Δε θυμάμαι πόσες ώρες πέρασα τριγυρίζοντας στους δρόμους της πόλης. Πάντως κάποια στιγμή κουράστηκα και βγήκα προς αναζήτηση γραφικού καφέ όπου θα με φιλοξενούσε μια ωρίτσα να ξεκουραστώ και να πιω ένα smoothie. Και πράγματι, μετά από αρκετό ψάξιμο, και αφού ξαναπέρασα από την πανέμορφη Μητρόπολη γιατί δε τη χόρταινα, βρήκα ένα μικρό παριζιάνικο καφέ με ασπρόμαυρο μωσαϊκό, τεράστια τζαμαρία με θέα στην αγορά και βάζα με αμέτρητα γλυκά και μπισκότα. Πήρα λοιπόν το χυμό μου και κάθισα μπροστά στη τζαμαρία γράφοντας στο ταξιδιωτικό μου ημερολόγιο κι ενίοτε χαζεύοντας τον κόσμο που περνούσε.
Στην αρχή παρατηρούσα τον κόσμο που έκανε ψώνια και κρατούσε σακούλες στα χέρια. Κυρίως ήταν Ρώσοι – κάνουν μπαμ από μακριά. Ύστερα άρχισα να παρατηρώ τους νέους. Οι κοπέλες δε το συζητώ, στην πλειοψηφία πανέμορφες. Ψηλές, ξανθές, πολύ αδύνατες, με πράσινα μάτια και ίσως λίγες φακίδες στο πρόσωπο. Ίσως να είναι από τις ομορφότερες γυναίκες που είχα δει. Οι Λεττονές και οι Εσθονές δε μου έκαναν καμιά ιδιαίτερη αίσθηση. Και δεν είναι δα και τόσο ψηλές όσο λένε. Απλά προφανώς ο μέσος όρος είναι αρκετά ψηλότερος από το μέσο όρο των Ελληνίδων.
Στο καφέ που βρισκόμουν παρατήρησα ότι υπήρχαν τραπέζια με 3-4 γυναίκες μαζί που όλο γελούσαν και έλαμπαν τα πράσινα ματάκια τους. Και παράλληλα υπήρχαν και τραπέζια όπου κάθονταν μοναχικοί νεαροί άντρες με ή χωρίς κάποιοι βιβλίο και οι οποίοι ήταν στην απόλυτη κοσμάρα τους , χωρίς να δίνουν την παραμικρή σημασία στις καλλονές δίπλα τους. Απέναντί μου ακριβώς καθόταν ένας ξανθομπάμπουρας που επί μία ώρα δεν είχε γυρίσει το κεφάλι του ούτε 10 μοίρες . Αφού μου ερχόταν να του φωνάξω « ξύπνα ρε τούβλο και κοίτα γύρω σου» .

Ειλικρινά, έβλεπα μοναξιά στο βλέμμα των κοριτσιών. Μάλλον πολλοί άντρες είναι έτσι , αντικοινωνικοί και προτιμούν τη μπύρα τους.
Ωστόσο, όσο όμορφες είναι οι νέες γυναίκες, τόσο άσχημες είναι οι μεγαλύτερες. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο όπως παρατήρησα μεγαλώνοντας αγριεύουν τα χαρακτηριστικά τους και μοιάζουν με άντρες. Το ίδιο και το σώμα τους. Πράγμα πολύ περίεργο. Βέβαια δεν ίσχυε για όλες τις γυναίκες αυτό αλλά το παρατήρησα στην πλειοψηφία.
Κάποια στιγμή τελείωσε και το smoothie , είχα περάσει αρκετή ώρα στο καφέ και είχα ξεκουράσει και τα πόδια μου. Έτσι βγήκα για μια ακόμα βόλτα στην αγορά του Ελσίνκι . Ήταν μεσημέρι, το κρύο ήταν πια υποφερτό κι εγώ γυρνούσα στους μεγάλους δρόμους του κέντρου και σκεφτόμουν πως αν δεν ήξερα πως βρίσκομαι στο Ελσίνκι άνετα θα το μπέρδευα με κάποια αμερικανική πόλη.

Πάντως δεν είχε καμιά σχέση με τη Στοκχόλμη. Ούτε το μέρος ούτε ο κόσμος. Το Ελσίνκι έχει μια δικιά του γοητεία. Μια μελαγχολία ενδεχομένως την οποία και ένιωσα στο πετσί μου έστω και αν είχα πάει «κατ’ επιλογή μόνη» .

 

[maxoula]

Μπράβο Fenia ενδιαφέρουσα, καλογραμμένη και πολύ ατμοσφαιρική η ιστορία σου! Μεταφέρθηκα και γω για λίγο μαζί σου στο Ελσίνκι

 

[fenia42]

Μπράβο Fenia ενδιαφέρουσα, καλογραμμένη και πολύ ατμοσφαιρική η ιστορία σου! Μεταφέρθηκα και γω για λίγο μαζί σου στο Ελσίνκι

Maxoula μου σου εύχομαι να βρεθείς κι εσύ εκεί κάποια στιγμή.

 

[battered_suitcase]

Ααα μια δροσερή ανάσα μέσα στην κάψα Ευχαριστούμε! Γέλασα με το σχόλιό σου για το ότι μιλούσες στον εαυτό σου...Been there, done that, πολλές φορές

 

[fenia42]

Ααα μια δροσερή ανάσα μέσα στην κάψα Ευχαριστούμε! Γέλασα με το σχόλιό σου για το ότι μιλούσες στον εαυτό σου...Been there, done that, πολλές φορές

Καλά, δεν είναι ανάγκη να ταξιδεύει κανείς για να μιλάει μόνος του.
Απλά στο ταξίδι παίζει και σχολιασμός του τοπίου

 

[battered_suitcase]

Καλά, δεν είναι ανάγκη να ταξιδεύει κανείς για να μιλάει μόνος του.
Απλά στο ταξίδι παίζει και σχολιασμός του τοπίου

Μα δε μιλάω για ταξίδι...έχω γίνει ρεζίλι πολλάκις και εντός των τειχών..
Αλλά στο ταξίδι άλλη διάσταση, ειδικά όταν με μαλώνω.

Δε σου είπα να μη στρίψεις από δω; Τώρα; Χάθηκες. Μπράβο σου. Μου λες πώς θα γυρίσεις πίσω;

 

[fenia42]

Μα δε μιλάω για ταξίδι...έχω γίνει ρεζίλι πολλάκις και εντός των τειχών..
Αλλά στο ταξίδι άλλη διάσταση, ειδικά όταν με μαλώνω.

Δε σου είπα να μη στρίψεις από δω; Τώρα; Χάθηκες. Μπράβο σου. Μου λες πώς θα γυρίσεις πίσω;

Α , εσύ έχεις ανέβει επίπεδο

 

[North66]

Ελσίνκι όπως πάντα πολύ ατμοσφαιρικό. Ο τίτλος της εκδρομής τι σχέση έχει με το Ελσίνκι??