Κούβα Κούβα απ' άκρη σ΄άκρη..14 μέρες, 3500 χλμ:)

[KonstantinosAlyona]

Cayo Coco – Camaguey και Santiago de Cuba μέσω Pilon

Συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας λοιπόν, έχουμε αισίως φτάσει περίπου στη μέση του νησιού. Το αυτοκίνητο αποδεικνύεται «σκύλος», παρά τους όχι και τόσο φιλόξενους δρόμους..βέβαια τα καλύτερα το οδικό δίκτυο μας τα φύλαγε για πιο μετά
Να πω εδώ, ότι τις μέρες εκείνες στο Trinidad αποφασίσαμε τη διαδρομή, εννοώ να δούμε το Cayo Coco πηγαίνοντας ανατολικά και όχι στην επιστροφή. Οπότε, τι άλλο θα μπορούσε να περιλαμβάνει η μέρα φεύγοντας από το σπίτι του Raul; Οδήγηση για περίπου 230 χλμ, που σημαίνει ένα τετράωρο για πλάκα, περνώντας από Sancti Spiritus και "κόβοντας" το νησί στη μέση… Επαρχιακοί δρόμοι επί το πλείστον, κάποια φρούτα από πλανόδιους (σε pesos cubanos πάντα), ωτοστόπ πού και πού.. Κάπως έτσι μπήκαμε, μετά το Moron, στη στενή λωρίδα γης (τεχνητή νομίζω) που ενώνει την ηπειρωτική ας πούμε Κούβα με το Cayo Coco, Cayo Romano, Cayo Guillermo, και δε θυμάμαι αν ξέχασα άλλο Cayo. Представляем вам, Cayo Coco!!! Σας παρουσιάζουμε το Cayo Coco…Δυστυχώς με πολύ αέρα εκείνη τη μέρα, οπότε δεν κολυμπήσαμε. Παρόλα αυτά δε μετανιώσαμε στιγμή για το δρόμο που κάναμε, η παραλία μας άρεσε νομίζω περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στην Κούβα. Φυσικά γούστα είναι αυτά, και ναι, ξέρω, δεν πήγαμε στο CayoLargo

Είχε και κάποια πολυτελή ξενοδοχεία σε σημεία της παραλίας, κιόσκια έτοιμα να υποδεχτούν τουρίστες καιρού επιτρέποντος, φαινόταν οργανωμένο τουριστικά σχετικά. Εμείς βέβαια περπατήσαμε όσο αντέχαμε τον ισχυρό αέρα, και ξαναπήραμε τους δρόμους.. Το Camaguey περίμενε, και δε θέλαμε να ψάχνουμε για διαμονή βραδιάτικα, αν και είχαμε κλείσει ήδη.
Σε στάση για βενζίνη, και αφού βάλαμε στο αυτοκίνητο ακόμη έναν κύριο που ήθελε να πάει στο Camaguey, αγοράσαμε κάτι σαν χαλβά, φτιαγμένο από guayava, και ακόμη ένα από γάλα νομίζω..Αυτό το φρούτο τελικά είναι πολλαπλών ρόλων , αφού το είχαμε και σαν μαρμελάδα στο πρωινό, εκτός των καταπληκτικών χυμών που πίναμε! Το άλλο γλυκό-χαλβάς από γάλα παραήταν γλυκό, πήγε χαμένο.. Τουλάχιστον εκεί πήρα από τον άνθρωπο που τα πουλούσε και χαρτονομίσματα των 3 pesos cubanos, με τη μορφή του Che τυπωμένη πάνω. Αργότερα σε τράπεζα όπου αλλάξαμε νομίσματα, ζητήσαμε κι άλλα για σουβενίρ και η πολύ ευγενική κυρία μας έδωσε αρκετά ολοκαίνουρια!! Καλά και φθηνά σουβενίρ για αρκετούς φίλους.

Στο Camaguey φτάσαμε απογευματάκι, μας πήρε και λίγη ώρα να βρούμε το σπίτι που θα μέναμε. Και εκεί που χτυπάω το κουδούνι σκεφτόμενος "άντε συνεννοήσου τώρα στα Ισπανικά", ανοίγει η ιδιοκτήτρια και διαπιστώνω ότι μιλάει Αγγλικά όπως κανένας άλλος στο νησί! Χαρούμενοι που επιτέλους θα κάναμε και κανονική συζήτηση ανωτέρου επιπέδου -τρομάρα μας-, βάλαμε τα πράγματά μας μέσα, κεραστήκαμε και πάλι ολόφρεσκο χυμό ανανά και ετοιμαστήκαμε για βολτίτσα στο κέντρο της πόλης. Αυτό που διαπιστώσαμε είναι ότι ήταν κομματάκι εύκολο να χαθείς, παρόλα αυτά περιπλανηθήκαμε σε πλατείες που μας σύστησε η οικοδέσποινα, φάγαμε σε ένα ενδιαφέρον και όχι ακριβό café – restaurant (Cafe Ciudad λέγεται), ξαναχαθήκαμε σε μισοσκότεινα στενά… Εκεί συνειδητοποίησα ότι η Κούβα είναι πράγματι ασφαλής για τους τουρίστες, δε νομίζω ότι θα είχα την άνεση να κυκλοφορώ στη Βραζιλία ή στη Τζαμάικα σε ανάλογες συνθήκες και να πάω σπίτι ολόκληρος Μας άρεσε η πόλη, είχαμε και οι δύο μια όμορφη αίσθηση περιπλανώμενοι εκείνο το βράδυ. Το ίδιο και την επόμενη το πρωί, αφού ξαναβγήκαμε να δούμε την πόλη πριν φύγουμε για Santiago, με φρέσκα κουλούρια και άλλα είδη αρτοποιίας από μικρό φούρνο σε ανάλογες ‘’φιλικές’’ τιμές.

Την επόμενη μέρα και στο τραπέζι για το πρωινό είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε ένα ζευγάρι Αμερικανού – Ιταλίδας, ερχόμενοι μέσω Μεξικού. Είχαν νοικιάσει αυτοκίνητο μαζί με οδηγό, και θα πήγαιναν κι αυτοί στο Santiago και μετά Baracoa. Όταν τους είπαμε ότι εμείς θα πηγαίναμε παραλιακά, μέσω Pilon, τους μπήκε η περιέργεια…η οποία κόπηκε με το που ρώτησαν τον Κουβανό οδηγό τους..χαχαχα!! "Δεν είναι καλός ο δρόμος" είπε. Εντάξει, αυτό το ήξερα, αφού και η @KIKI μου είχε πει ότι ο δρόμος από Pilon για Santiago είναι φαγωμένος από τη θάλασσα…"Πόσο να είναι πια;;" σκεφτήκαμε κι εμείς.. Αφού και η γυναίκα μου τα ίδια μυαλά κουβαλάει (μεγαλωμένη στη Ρωσία γαρ, πώς να φοβηθεί κακούς δρόμους και μηδαμινές υποδομές.. Καταλαβαίνετε…

Ή μάλλον, ίσως δεν καταλαβαίνετε, γιατί δεν είδατε…

Φεύγοντας γεμάτοι όμορφες εικόνες από το Camaguey λοιπόν, με κάμποσα εφόδια είναι η αλήθεια στο αυτοκίνητο, κατευθυνθήκαμε προς Las Tunas, κατόπιν βγήκαμε από την "εθνική" και οδηγούσαμε νότια προς Manzanillo, μέχρι να βρούμε θάλασσα σχεδόν.. Μας αρέσουν πολύ όλες οι διαδρομές με αυτοκίνητο, σταματάμε όποτε θέλουμε να βγάλουμε φωτογραφίες, περνάμε μέσα από χωριά και γενικά όπου υπάρχει η δυνατότητα να μην οδηγούμε στην εθνική οδό, την επιλέγουμε.
Αυτή τη φορά είχαμε και την άνεση χρόνου, έτσι νομίζαμε δηλαδή… Αφού περάσαμε την Pilon, κάποιες ενδιαφέρουσες παραλίες εκεί κοντά, ξέραμε ότι ο δρόμος διασχίζει ένα προστατευόμενο πάρκο, και ότι γενικά δεν πρόκειται για σοβαρής ποιότητας δρόμο..Κάναμε στάση και φωτογραφίσαμε κάποια υπέροχα άλογα, μετά από λίγο κοιταχτήκαμε, "λες να έπρεπε να πάμε σαν άνθρωποι από άλλο δρόμο;"…και συνεχίσαμε τη σχεδόν μοναχική πορεία μας.. Μπανανιές, φοίνικες, αγρότες σε μικρά χωραφάκια, εικόνες που μας γεμίζουν και που σίγουρα δε θα βλέπαμε από το παράθυρο κανενός ακριβού ξενοδοχείου στο Varadero..

Από την Pilon μέχρι το χωριό Chivirico (μη με ρωτάτε παραπάνω.. ), είναι περίπου 110 χλμ. Αν μου έλεγε κανείς ότι θα κάνω 4+ ώρες, θα έλεγα αποκλείεται. Πώς αλλιώς να γίνει βέβαια, όταν η κατάσταση άρχισε κάπως έτσι… , και συνεχίστηκε έτσι.. , κι αργότερα ...

Να πω ότι δεν κουραστήκαμε; Ψέματα θα πω..να πω ότι δεν ανησύχησα ότι ίσως, κάπου μετά από αυτό που είδατε στην τελευταία φωτογραφία, απλά δε θα υπάρχει δρόμος; Ανησύχησα.. Αλλά και τι να κάνεις, το ότι είμασταν εκτός πολιτισμού, χωρίς σήμα στο κινητό και μόνο αραιά και πού βλέπαμε κάποιο αγροτόσπιτο με φράχτη από κάκτους και κάποιον πιτσιρίκο καβάλα σε γαϊδούρι, μας έφτανε και περίσσευε!! Πραγματικά, αν η Κούβα έχει μείνει σε κάποια πράγματα πίσω λόγω του εμπάργκο, οι άνθρωποι σε εκείνες τις περιοχές μας έδωσαν την εντύπωση ότι ζούνε κυριολεκτικά σε άλλη εποχή… Τόσο γνήσιες όμως!
Και, αφού είχαμε πάρει με ωτοστόπ ένα παλικάρι που μετά κατέβηκε στη μέση του πουθενά, και πηγαίναμε παραλία-παραλία κυριολεκτικά, βλέπουμε από μακριά κάμποσους καβαλάρηδες με μεγάλα καπέλα και ένα ζευγάρι με ένα μικρό παιδάκι που πήγαιναν περπατώντας μαζί τους. Ακόμα χτυπάω το κεφάλι μου που δεν τράβηξα κατευθείαν την κάμερα να τους φωτογραφίσω, μάλλον το θέαμα μας συνεπήρε. Μας έκαναν νόημα να σταματήσουμε να πάρουμε τους πεζούς, φυσικά σταματήσαμε…. Περιτριγυρισμένο το αυτοκίνητο από 6-7 άλογα, σε "δρόμο" στα βότσαλα της θάλασσας, και αυτοί οι άνθρωποι είχαν να περπατήσουν ακόμη 20 χιλιόμετρα για το σπίτι τους, όπως πρόσεξα όταν τους αφήσαμε… Τι να πω, ένιωσα τυχερός που βρέθηκα εκεί και τους πήραμε, και τόσο χαρούμενοι που γνωρίσαμε χαμογελαστούς, αληθινούς, πλούσιους στο χαμόγελο και προφανώς στην ψυχή ανθρώπους, μακριά από κάθε είδους "πολιτισμό". Φυσικά τους δώσαμε ρούχα, κολόνιες και δε θυμάμαι τι άλλο, βγάλαμε και αναμνηστική φωτογραφία, δεν έχω λόγια να περιγράψω τη χαρά μας και τη δική τους..

Τελικά σουρούπωσε… Κι εμείς ακόμα στο δρόμο, ας το πούμε έτσι.. Λίγο παραπέρα σταματήσαμε να βοηθήσουμε ένα ζευγάρι που είχαν ένα μικροατύχημα, πήραμε την κοπέλα για να πάει στο κοντινότερο χωριό με τηλεφωνική σύνδεση, να καλέσει οδική βοήθεια.. Ωραία πράγματα! Κάποια στιγμή ο δρόμος επιτέλους έγινε άσφαλτινος, καινούριος μάλιστα! Θα γινόταν κι αυτό. Περάσαμε από κάποιες παραλίες που μέσα στο μισοσκόταδο πλέον μας φάνηκαν όμορφες, εκεί σε απόσταση μισής – μίας ώρας από το Santiago de Cuba. Δυστυχώς, δεν τις προλάβαμε μέρα για να σας πω περισσότερα, οπότε αρκεστήκαμε σε ό,τι βλέπαμε περνώντας και φωτογραφίζοντας κατά τη διάρκεια και μετά το ηλιοβασίλεμα.

Κουρασμένοι είναι η αλήθεια, αλλά σε καμία περίπτωση μετανιωμένοι, βλέπαμε τα φώτα της πόλης… Ειλικρινά, άλλη αίσθηση μετά από τόσες ώρες σε άλλη πραγματικότητα! Το δωμάτιο που μας είχε κλείσει η Yanisel από το Trinidad ήδη, το είχαν δώσει σε άλλον και πάλι.. Μας έδειξαν άλλο, είχε κατσαρίδες, τελικά μας πήγαν σε άλλο σπίτι.. Πάλι καλά Ντουζάκι στα γρήγορα, και περπάτημα στο κέντρο της πόλης.
Πολύ ζωντανό το Santiago, όπως άλλωστε και τα περισσότερα μέρη στην Κούβα. Χορός και φλερτ στο δρόμο, μουσική, πλανόδιοι και μη που προσπαθούσαν να πουλήσουν οτιδήποτε σε τουρίστες. Αγοράσαμε πίτσες με περίπου 10 euro cents το κομμάτι, από μαγαζάκι που αγοράζουν οι Κουβανοί προφανώς. Δεν ήταν άσχημα, κάθε άλλο μάλιστα, απλά εμείς είμασταν μάλλον πολύ κουρασμένοι για να μείνουμε μέχρι αργά. Ξέχασα να πω ότι, πριν βγούμε, είχα δώσει 2 cuc σε μια ηλικιωμένη απέναντι από το σπίτι μας, πάρκαρα το αυτοκίνητο μπροστά στην ανοιχτή της πόρτα, και αυτή θα έμενε όλη τη νύχτα έξω στην καρέκλα της για να το προσέχει. Δεν ξέρω αν έμεινε τελικά, ήταν σίγουρα εκεί όταν επιστρέψαμε για ύπνο, και να πω την αλήθεια τη φοβήθηκα λίγο εκείνη τη γειτονιά όταν φτάσαμε. Ας μην έμενα χωρίς ζάντες καλύτερα..
Όπως καταλαβαίνετε, ο χρόνος δεν ήταν πολύς σ’ αυτή την πόλη, όπως γενικά στην πλειοψηφία των προορισμών μας στο ταξίδι αυτό. Για εμάς όμως και για το είδος των διακοπών που θέλαμε να κάνουμε εκεί, ήταν αρκετός, και τουλάχιστον βλέπαμε το μάξιμουμ που ήταν δυνατό, μιας και από περπάτημα "το έχουμε" πολύ. Ανάγκη από πολλή ξεκούραση στις διακοπές δεν έχουμε γενικότερα, μας αρέσει η εξερεύνηση, η οδήγηση, το περπάτημα (κανένας για Kamchatka ρε παιδιά;; )
Ακόμη μια μέρα λοιπόν είχε φτάσει στο τέλος της, κοιμηθήκαμε κουρασμένοι αλλά χαρούμενοι για τις εναλλαγές εικόνων και εμπειριών… Και ανυπόμονοι να συνεχίσουμε προς άλλους προορισμούς, στα μεγάλα βουνά της ανατολικής Κούβας, με τα πυκνά δάση, τα κακαόδεντρα και τα ακόμη λιγότερα Αγγλικά. Βέβαια, πριν φύγουμε, εννοείται ότι ξαναβγήκαμε για εξερεύνηση στο Santiago μετά το πρωινό, άλλωστε το πλάνο κινούνταν σχεδόν πάντα κατ’ αυτό τον τρόπο..λίγο νύχτα λίγο μέρα σε κάθε προορισμό, και περίπου 350 χλμ κατά μέσο όρο οδήγηση καθημερινά.. Καλή μέρα σε όλους, ελπίζω να μην κουράζεστε και να μη φαίνονται ανούσια όσα γράφω… τουλάχιστον όχι όλα

 

[andalusia]

Είστε ωραίοι άνθρωποι και ωραίο ζευγάρι ! Καλά ταξίδια να έχετε ...

Cayo Coco – Camaguey και Santiago de Cuba μέσω Pilon

Συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας λοιπόν, έχουμε αισίως φτάσει περίπου στη μέση του νησιού. Το αυτοκίνητο αποδεικνύεται «σκύλος», παρά τους όχι και τόσο φιλόξενους δρόμους..βέβαια τα καλύτερα το οδικό δίκτυο μας τα φύλαγε για πιο μετά
Να πω εδώ, ότι τις μέρες εκείνες στο Trinidad αποφασίσαμε τη διαδρομή, εννοώ να δούμε το Cayo Coco πηγαίνοντας ανατολικά και όχι στην επιστροφή. Οπότε, τι άλλο θα μπορούσε να περιλαμβάνει η μέρα φεύγοντας από το σπίτι του Raul; Οδήγηση για περίπου 230 χλμ, που σημαίνει ένα τετράωρο για πλάκα, περνώντας από Sancti Spiritus και "κόβοντας" το νησί στη μέση… Επαρχιακοί δρόμοι επί το πλείστον, κάποια φρούτα από πλανόδιους (σε pesos cubanos πάντα), ωτοστόπ πού και πού.. Κάπως έτσι μπήκαμε, μετά το Moron, στη στενή λωρίδα γης (τεχνητή νομίζω) που ενώνει την ηπειρωτική ας πούμε Κούβα με το Cayo Coco, Cayo Romano, Cayo Guillermo, και δε θυμάμαι αν ξέχασα άλλο Cayo. Представляем вам, Cayo Coco!!! Σας παρουσιάζουμε το Cayo Coco…Δυστυχώς με πολύ αέρα εκείνη τη μέρα, οπότε δεν κολυμπήσαμε. Παρόλα αυτά δε μετανιώσαμε στιγμή για το δρόμο που κάναμε, η παραλία μας άρεσε νομίζω περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στην Κούβα. Φυσικά γούστα είναι αυτά, και ναι, ξέρω, δεν πήγαμε στο CayoLargo View attachment 127675 View attachment 127674 View attachment 127676

Είχε και κάποια πολυτελή ξενοδοχεία σε σημεία της παραλίας, κιόσκια έτοιμα να υποδεχτούν τουρίστες καιρού επιτρέποντος, φαινόταν οργανωμένο τουριστικά σχετικά. Εμείς βέβαια περπατήσαμε όσο αντέχαμε τον ισχυρό αέρα, και ξαναπήραμε τους δρόμους.. Το Camaguey περίμενε, και δε θέλαμε να ψάχνουμε για διαμονή βραδιάτικα, αν και είχαμε κλείσει ήδη.
Σε στάση για βενζίνη, και αφού βάλαμε στο αυτοκίνητο ακόμη έναν κύριο που ήθελε να πάει στο Camaguey, αγοράσαμε κάτι σαν χαλβά, φτιαγμένο από guayava, και ακόμη ένα από γάλα νομίζω..Αυτό το φρούτο τελικά είναι πολλαπλών ρόλων , αφού το είχαμε και σαν μαρμελάδα στο πρωινό, εκτός των καταπληκτικών χυμών που πίναμε! Το άλλο γλυκό-χαλβάς από γάλα παραήταν γλυκό, πήγε χαμένο.. Τουλάχιστον εκεί πήρα από τον άνθρωπο που τα πουλούσε και χαρτονομίσματα των 3 pesos cubanos, με τη μορφή του Che τυπωμένη πάνω. Αργότερα σε τράπεζα όπου αλλάξαμε νομίσματα, ζητήσαμε κι άλλα για σουβενίρ και η πολύ ευγενική κυρία μας έδωσε αρκετά ολοκαίνουρια!! Καλά και φθηνά σουβενίρ για αρκετούς φίλους.

Στο Camaguey φτάσαμε απογευματάκι, μας πήρε και λίγη ώρα να βρούμε το σπίτι που θα μέναμε. Και εκεί που χτυπάω το κουδούνι σκεφτόμενος "άντε συνεννοήσου τώρα στα Ισπανικά", ανοίγει η ιδιοκτήτρια και διαπιστώνω ότι μιλάει Αγγλικά όπως κανένας άλλος στο νησί! Χαρούμενοι που επιτέλους θα κάναμε και κανονική συζήτηση ανωτέρου επιπέδου -τρομάρα μας-, βάλαμε τα πράγματά μας μέσα, κεραστήκαμε και πάλι ολόφρεσκο χυμό ανανά και ετοιμαστήκαμε για βολτίτσα στο κέντρο της πόλης. Αυτό που διαπιστώσαμε είναι ότι ήταν κομματάκι εύκολο να χαθείς, παρόλα αυτά περιπλανηθήκαμε σε πλατείες που μας σύστησε η οικοδεσπότισσα, φάγαμε σε ένα ενδιαφέρον και όχι ακριβό café – restaurant (Cafe Ciudad λέγεται), ξαναχαθήκαμε σε μισοσκότεινα στενά… Εκεί συνειδητοποίησα ότι η Κούβα είναι πράγματι ασφαλής για τους τουρίστες, δε νομίζω ότι θα είχα την άνεση να κυκλοφορώ στη Βραζιλία ή στη Τζαμάικα σε ανάλογες συνθήκες και να πάω σπίτι ολόκληρος Μας άρεσε η πόλη, είχαμε και οι δύο μια όμορφη αίσθηση περιπλανώμενοι εκείνο το βράδυ. Το ίδιο και την επόμενη το πρωί, αφού ξαναβγήκαμε να δούμε την πόλη πριν φύγουμε για Santiago, με φρέσκα κουλούρια και άλλα είδη αρτοποιίας από μικρό φούρνο σε ανάλογες ‘’φιλικές’’ τιμές. View attachment 127677 View attachment 127678 View attachment 127679 View attachment 127681 View attachment 127680

Την επόμενη μέρα και στο τραπέζι για το πρωινό είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε ένα ζευγάρι Αμερικανού – Ιταλίδας, ερχόμενοι μέσω Μεξικού. Είχαν νοικιάσει αυτοκίνητο μαζί με οδηγό, και θα πήγαιναν κι αυτοί στο Santiago και μετά Baracoa. Όταν τους είπαμε ότι εμείς θα πηγαίναμε παραλιακά, μέσω Pilon, τους μπήκε η περιέργεια…η οποία κόπηκε με το που ρώτησαν τον Κουβανό οδηγό τους..χαχαχα!! "Δεν είναι καλός ο δρόμος" είπε. Εντάξει, αυτό το ήξερα, αφού και η @KIKI μου είχε πει ότι ο δρόμος από Pilon για Santiago είναι φαγωμένος από τη θάλασσα…"Πόσο να είναι πια;;" σκεφτήκαμε κι εμείς.. Αφού και η γυναίκα μου τα ίδια μυαλά κουβαλάει (μεγαλωμένη στη Ρωσία γαρ, πώς να φοβηθεί κακούς δρόμους και μηδαμινές υποδομές.. Καταλαβαίνετε…

Ή μάλλον, ίσως δεν καταλαβαίνετε, γιατί δεν είδατε…

Φεύγοντας γεμάτοι όμορφες εικόνες από το Camaguey λοιπόν, με κάμποσα εφόδια είναι η αλήθεια στο αυτοκίνητο, κατευθυνθήκαμε προς Las Tunas, κατόπιν βγήκαμε από την "εθνική" και οδηγούσαμε νότια προς Manzanillo, μέχρι να βρούμε θάλασσα σχεδόν.. Μας αρέσουν πολύ όλες οι διαδρομές με αυτοκίνητο, σταματάμε όποτε θέλουμε να βγάλουμε φωτογραφίες, περνάμε μέσα από χωριά και γενικά όπου υπάρχει η δυνατότητα να μην οδηγούμε στην εθνική οδό, την επιλέγουμε.
Αυτή τη φορά είχαμε και την άνεση χρόνου, έτσι νομίζαμε δηλαδή… Αφού περάσαμε την Pilon, κάποιες ενδιαφέρουσες παραλίες εκεί κοντά, ξέραμε ότι ο δρόμος διασχίζει ένα προστατευόμενο πάρκο, και ότι γενικά δεν πρόκειται για σοβαρής ποιότητας δρόμο..Κάναμε στάση και φωτογραφίσαμε κάποια υπέροχα άλογα, μετά από λίγο κοιταχτήκαμε, "λες να έπρεπε να πάμε σαν άνθρωποι από άλλο δρόμο;"…και συνεχίσαμε τη σχεδόν μοναχική πορεία μας.. Μπανανιές, φοίνικες, αγρότες σε μικρά χωραφάκια, εικόνες που μας γεμίζουν και που σίγουρα δε θα βλέπαμε από το παράθυρο κανενός ακριβού ξενοδοχείου στο Varadero.. View attachment 127682 View attachment 127685 View attachment 127690 View attachment 127699

Από την Pilon μέχρι το χωριό Chivirico (μη με ρωτάτε παραπάνω.. ), είναι περίπου 110 χλμ. Αν μου έλεγε κανείς ότι θα κάνω 4+ ώρες, θα έλεγα αποκλείεται. Πώς αλλιώς να γίνει βέβαια, όταν η κατάσταση άρχισε κάπως έτσι… View attachment 127688 , και συνεχίστηκε έτσι.. View attachment 127687 , κι αργότερα ... View attachment 127689 View attachment 127698

Να πω ότι δεν κουραστήκαμε; Ψέματα θα πω..να πω ότι δεν ανησύχησα ότι ίσως, κάπου μετά από αυτό που είδατε στην τελευταία φωτογραφία, απλά δε θα υπάρχει δρόμος; Ανησύχησα.. Αλλά και τι να κάνεις, το ότι είμασταν εκτός πολιτισμού, χωρίς σήμα στο κινητό και μόνο αραιά και πού βλέπαμε κάποιο αγροτόσπιτο με φράχτη από κάκτους και κάποιον πιτσιρίκο καβάλα σε γαϊδούρι, μας έφτανε και περίσσευε!! Πραγματικά, αν η Κούβα έχει μείνει σε κάποια πράγματα πίσω λόγω του εμπάργκο, οι άνθρωποι σε εκείνες τις περιοχές μας έδωσαν την εντύπωση ότι ζούνε κυριολεκτικά σε άλλη εποχή… Τόσο γνήσιες όμως! View attachment 127683 View attachment 127684
Και, αφού είχαμε πάρει με ωτοστόπ ένα παλικάρι που μετά κατέβηκε στη μέση του πουθενά, και πηγαίναμε παραλία-παραλία κυριολεκτικά, βλέπουμε από μακριά κάμποσους καβαλάρηδες με μεγάλα καπέλα και ένα ζευγάρι με ένα μικρό παιδάκι που πήγαιναν περπατώντας μαζί τους. Ακόμα χτυπάω το κεφάλι μου που δεν τράβηξα κατευθείαν την κάμερα να τους φωτογραφίσω, μάλλον το θέαμα μας συνεπήρε. Μας έκαναν νόημα να σταματήσουμε να πάρουμε τους πεζούς, φυσικά σταματήσαμε…. Περιτριγυρισμένο το αυτοκίνητο από 6-7 άλογα, σε "δρόμο" στα βότσαλα της θάλασσας, και αυτοί οι άνθρωποι είχαν να περπατήσουν ακόμη 20 χιλιόμετρα για το σπίτι τους, όπως πρόσεξα όταν τους αφήσαμε… Τι να πω, ένιωσα τυχερός που βρέθηκα εκεί και τους πήραμε, και τόσο χαρούμενοι που γνωρίσαμε χαμογελαστούς, αληθινούς, πλούσιους στο χαμόγελο και προφανώς στην ψυχή ανθρώπους, μακριά από κάθε είδους "πολιτισμό". Φυσικά τους δώσαμε ρούχα, κολόνιες και δε θυμάμαι τι άλλο, βγάλαμε και αναμνηστική φωτογραφία, δεν έχω λόγια να περιγράψω τη χαρά μας και τη δική τους.. View attachment 127686

Τελικά σουρούπωσε… Κι εμείς ακόμα στο δρόμο, ας το πούμε έτσι.. Λίγο παραπέρα σταματήσαμε να βοηθήσουμε ένα ζευγάρι που είχαν ένα μικροατύχημα, πήραμε την κοπέλα για να πάει στο κοντινότερο χωριό με τηλεφωνική σύνδεση, να καλέσει οδική βοήθεια.. Ωραία πράγματα! Κάποια στιγμή ο δρόμος επιτέλους έγινε άσφαλτινος, καινούριος μάλιστα! Θα γινόταν κι αυτό. Περάσαμε από κάποιες παραλίες που μέσα στο μισοσκόταδο πλέον μας φάνηκαν όμορφες, εκεί σε απόσταση μισής – μίας ώρας από το Santiago de Cuba. Δυστυχώς, δεν τις προλάβαμε μέρα για να σας πω περισσότερα, οπότε αρκεστήκαμε σε ό,τι βλέπαμε περνώντας και φωτογραφίζοντας κατά τη διάρκεια και μετά το ηλιοβασίλεμα. View attachment 127692 View attachment 127691

Κουρασμένοι είναι η αλήθεια, αλλά σε καμία περίπτωση μετανιωμένοι, βλέπαμε τα φώτα της πόλης… Ειλικρινά, άλλη αίσθηση μετά από τόσες ώρες σε άλλη πραγματικότητα! Το δωμάτιο που μας είχε κλείσει η Yanisel από το Trinidad ήδη, το είχαν δώσει σε άλλον και πάλι.. Μας έδειξαν άλλο, είχε κατσαρίδες, τελικά μας πήγαν σε άλλο σπίτι.. Πάλι καλά Ντουζάκι στα γρήγορα, και περπάτημα στο κέντρο της πόλης.
Πολύ ζωντανό το Santiago, όπως άλλωστε και τα περισσότερα μέρη στην Κούβα. Χορός και φλερτ στο δρόμο, μουσική, πλανόδιοι και μη που προσπαθούσαν να πουλήσουν οτιδήποτε σε τουρίστες. Αγοράσαμε πίτσες με περίπου 10 euro cents το κομμάτι, από μαγαζάκι που αγοράζουν οι Κουβανοί προφανώς. Δεν ήταν άσχημα, κάθε άλλο μάλιστα, απλά εμείς είμασταν μάλλον πολύ κουρασμένοι για να μείνουμε μέχρι αργά. Ξέχασα να πω ότι, πριν βγούμε, είχα δώσει 2 cuc σε μια ηλικιωμένη απέναντι από το σπίτι μας, πάρκαρα το αυτοκίνητο μπροστά στην ανοιχτή της πόρτα, και αυτή θα έμενε όλη τη νύχτα έξω στην καρέκλα της για να το προσέχει. Δεν ξέρω αν έμεινε τελικά, ήταν σίγουρα εκεί όταν επιστρέψαμε για ύπνο, και να πω την αλήθεια τη φοβήθηκα λίγο εκείνη τη γειτονιά όταν φτάσαμε. Ας μην έμενα χωρίς ζάντες καλύτερα..
Όπως καταλαβαίνετε, ο χρόνος δεν ήταν πολύς σ’ αυτή την πόλη, όπως γενικά στην πλειοψηφία των προορισμών μας στο ταξίδι αυτό. Για εμάς όμως και για το είδος των διακοπών που θέλαμε να κάνουμε εκεί, ήταν αρκετός, και τουλάχιστον βλέπαμε το μάξιμουμ που ήταν δυνατό, μιας και από περπάτημα "το έχουμε" πολύ. Ανάγκη από πολλή ξεκούραση στις διακοπές δεν έχουμε γενικότερα, μας αρέσει η εξερεύνηση, η οδήγηση, το περπάτημα (κανένας για Kamchatka ρε παιδιά;; )
Ακόμη μια μέρα λοιπόν είχε φτάσει στο τέλος της, κοιμηθήκαμε κουρασμένοι αλλά χαρούμενοι για τις εναλλαγές εικόνων και εμπειριών… Και ανυπόμονοι να συνεχίσουμε προς άλλους προορισμούς, στα μεγάλα βουνά της ανατολικής Κούβας, με τα πυκνά δάση, τα κακαόδεντρα και τα ακόμη λιγότερα Αγγλικά. Βέβαια, πριν φύγουμε, εννοείται ότι ξαναβγήκαμε για εξερεύνηση στο Santiago μετά το πρωινό, άλλωστε το πλάνο κινούνταν σχεδόν πάντα κατ’ αυτό τον τρόπο..λίγο νύχτα λίγο μέρα σε κάθε προορισμό, και περίπου 350 χλμ κατά μέσο όρο οδήγηση καθημερινά.. Καλή μέρα σε όλους, ελπίζω να μην κουράζεστε και να μη φαίνονται ανούσια όσα γράφω… τουλάχιστον όχι όλα View attachment 127694 View attachment 127695 View attachment 127693 View attachment 127697 View attachment 127696

 

[aspa]

Πολύ ωραία η ιστορία σου, νάσαστε καλά να ταξιδεύετε. Ονειρεμένο μέρος η Κούβα. Δεν φτάνει ένα ταξίδι, θα ξαναπάω.

 

[KonstantinosAlyona]

Baracoa, Moa, Holguin και Santa Clara (3 μέρες σύνολο)

“Τι ωραίες μυρωδιές..Α, μυρίζει κακάο!’’

‘’Κοίτα δέντρα, τροπικό δάσος είναι, με κάθε είδους φυτό!’’

Κάπως έτσι τα λέγαμε, όταν το πολύπαθο Geely άρχισε να ανεβαίνει τα βουνά της Sierra de Purial, όπως λέγεται η μία από τις οροσειρές εκεί στα ανατολικά του νησιού. Πυκνή βλάστηση, κακαόδεντρα, μπανανιές, αβοκάντο, καρύδες και τόσα άλλα δέντρα που δε γνωρίζουμε, το μέρος σφύζει από ζωή.
Το Baracoa είναι είναι μια πόλη των 80.000 κατοίκων περίπου, αποτέλεσε την πρώτη πρωτεύουσα της Κούβας και φυσικά ήταν το μέρος όπου κατέπλευσαν οι Ισπανοί "εκπολιτιστές".. Πριν από αυτούς, στην περιοχή όπου τώρα βρίσκεται το Baracoa, είχαν εγκατασταθεί οι Taino, ιθαγενείς πληθυσμοί της Ν. Αμερικής και Καραϊβικής αργότερα. Αυτό ήταν και το μέρος όπου απόγονοί τους συνεχίζουν να βρίσκονται, μιας και Ισπανοί τους εξαφάνισαν σχεδόν από όλο το υπόλοιπο νησί.
Στο κέντρο της πόλης είδαμε την προτομή του Hatuey. Επαναστάτης εναντίον των κατακτητών, αφού οι Ισπανοί είχαν πρώτα κατακτήσει το διπλανό νησί που τώρα βρίσκονται η Αϊτή και το Πουέρτο Ρίκο (Hispaniola), απέπλευσε για να προειδοποιήσει – βοηθήσει τους ιθαγενείς στην Κούβα για το κακό που ερχότανε. Δεν κατάφερε να τους πείσει αρκετά ως φαίνεται (ήθελαν "πολιτισμό" και μπορεί να φαινόταν "γραφικός" ο τύπος που έλεγε στους αθώους αυτό που δεν ήθελαν να ακούσουν… κάτι μου θυμίζει αυτό ). Αποτέλεσμα, να αποτύχει τελικά στις μάχες εναντίον των Ισπανών στο Baracoa, να συλληφθεί και να καεί ζωντανός. Του έδωσαν βέβαια την ευκαιρία να γίνει χριστιανός για να πάει στον παράδεισο, αλλά ‘’Αφού αυτοί που μας σκοτώνουν πάνε στον παράδεισο, εγώ θέλω να πάω κόλαση’’… Το αποτέλεσμα δε θα άλλαζε, απλά ίσως να μνημονευόταν ως μέγα επίτευγμα της θρησκείας μας που προσηλύτισε έναν "άθεο". Ας μην επεκταθώ..

Η διαδρομή προς αυτή την άκρη της Κούβας λοιπόν, πραγματικά αποζημιώνει! Το οδόστρωμα πολύ καλύτερο απ’ όσο περιμέναμε, μετά την εμπειρία Pilon – Santiago de Cuba όλα φαινόντουσαν autobahn (μέχρι να ζήσουμε και την εμπειρία Baracoa– Moa από τοπικό χωματόδρομο στη βόρεια πλευρά του νησιού ). Κατάφυτες οροσειρές, ένιωθες την υγρασία, τη ζέστη και το τροπικό κλίμα. Νέφη και ήλιος εναλλάσσονταν, οι ντόπιοι βρίσκονταν σε κάθε πιθανό καλό σημείο για φωτογράφιση, με κάθε πιθανό προϊόν προς πώληση. Από σοκολάτες και μπανάνες, μέχρι κρεμμύδια, ντομάτες, πούρα, ρούμι, πορτοκάλια, και δε θυμάμαι τι άλλο. Αναγκαστικά σταμάτησα λιγάκι πιο πέρα, άφησα την Alyona στο αυτοκίνητο και κατέβηκα να τραβήξω μερικές λήψεις των υπέροχων βουνών. Να τι αντίκρισα εν ριπή οφθαλμού τριγύρω από το αμάξι:
Επέμεναν όλοι, ο καθένας με τα δικά του προϊόντα. Ευτυχώς που είναι καλοί άνθρωποι, έχουν και το σχετικό φόβο της κυβέρνησής τους και δε σε ενοχλούν παραπάνω, ας πούμε να κλέψουν ή να σε αναγκάσουν να αγοράσεις.
Στην πόλη φτάσαμε μεσημεράκι. Το casa μας περίμενε, και ήταν από τα καλύτερα που μείναμε στην Κούβα! Στον τρίτο όροφο και με τη δυνατότητα να ανέβουμε στην ταράτσα για πανοραμική θέα. Με τις κλασικές γρίλιες, χωρίς τζάμια στα παράθυρα. Καταλαβαίνεις εκεί ότι η θερμοκρασία δεν πέφτει ποτέ. Μια μέρα μόνο που το πρωί είχε μόλις 16 βαθμούς, η σπιτονοικοκυρά παραπονιόταν για frío (κρύο)..
Βγήκαμε για βολτίτσα στο κέντρο μέχρι να μας ετοιμάσουν το γεύμα στο σπίτι, πήραμε μια πρώτη γεύση και επιστρέψαμε για καλό φαγητό και λίγη ξεκούραση. Τα αξιοθέατα στην πόλη αυτή όχι και τόσα πολλά θα έλεγα. Ο καθεδρικός με το σταυρό που θρυλείται ότι τον έφεραν οι Ισπανοί (αν και φτιαγμένος από ντόπιο ξύλο ), το "σπίτι της σοκολάτας", ένας αρχαιολογικός χώρος όπου μπορούσες να δεις τη ζωή των ιθαγενών πριν τους φέρουν τον "πολιτισμό", καθώς και το φρούριο – μουσείο σε στρατηγικό σημείο πάνω από την πόλη.
Μετά το μεσημεριανό - απογευματινό φαγητό και την ξεκούραση λοιπόν, περιπλανηθήκαμε στην πόλη, απολαύσαμε την ηρεμία της, δοκιμάσαμε σοκολάτα, στείλαμε και τα καρτ ποστάλ από το τοπικό ταχυδρομείο σε οικογένειες, φίλους και στο δικό μας σπίτι φυσικά! Το βράδυ δε βγήκαμε για ποτό και χορό, δε χρειάστηκε. Στη διπλανή ταράτσα είχαν μαζευτεί αρκετοί τουρίστες σε οργανωμένη μουσική βραδιά, με αστακούς κτλ, και με μουσικούς να τους διασκεδάζουν. Αυτό που γίνεται αρκετά συχνά δηλαδή, σε μια ακόμη προσπάθεια των Κουβανών να κερδίσουν μαύρα χρήματα από τον τουρισμό. Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ θετική, οπότε κι εμείς απολαύσαμε τη μουσική και το γενικότερο κλίμα χωρίς να χρειαστεί να κουνηθούμε καν.
Η επόμενη μέρα είχε ακόμη ένα δυνατό κουβανέζικο πρωινό, και στη συνέχεια τι άλλο, οδήγηση.. Το πρόγραμμα σφιχτό, είπαμε. Αλλά δε μετανιώσαμε. Μέσα από αγροτικούς δρόμους, σε κάποια σημεία παράλληλα με τη θάλασσα, με το απαραίτητο οτοστόπ φυσικά για να πάρουμε πιτσιρικάδες από χωριό σε χωριό, κινούμασταν με τελικό προορισμό της ημέρας το Holguin. Δε θέλαμε όμως να ξανακάνουμε τη διαδρομή που μας είχε φέρει στο Baracoa, οπότε επιλέξαμε να περάσουμε από την πόλη Moa, σε μια περιοχή βιομηχανοποιημένη και με επιβαρυμένο περιβάλλον λόγω της εξόρυξης κοβαλτίου και νικελίου. Κάπως έτσι έμοιαζε η προσέγγιση στην πόλη, πιο μετά το τοπίο ήταν σεληνιακό, τεράστιες εκτάσεις χωρίς ίχνος δέντρου..
Μου θύμισε τις εικόνες που έχω από την περιοχή του Norilsk, στα βόρεια της Σιβηρίας, άλλος ευσεβής τρελός πόθος αυτός @hydronetta , τι λες κύριε Παναγιώτη; Πάμε για εξορύξεις και κρύο;;

Δε μείναμε φυσικά εκεί, το πρόγραμμα έλεγε μπάνιο στην παραλία Guardalavaca και αργά το απόγευμα άφιξη στο Holguin. Και, παρά τις δυσκολίες της διαδρομής, τις λάθος οδηγίες από κάποιους πριν την παραλία που μας έβγαλαν σε δρόμο απροσπέλαστο και το γεγονός ότι ΚΑΙ στο Holguin το casa που θα μέναμε το είχαν δώσει σε άλλον, όλα πήγαν καλά! Το εννοώ
Μετά από αρκετές ώρες οδήγησης, που όμως για εμάς έχουν πάντα το ενδιαφέρον τους, φτάναμε στην Playa Guardlavaca. Παρκάρισμα σε πάρκινγκ μεγάλου ξενοδοχείου στα κλεφτά, και βουρ για τα υπέροχα τροπικά νερά! Η περιοχή είναι τουριστικά οργανωμένη, με ξενοδοχεία αλά Varadero, καντίνες στην παραλία, δυνατότητες για υποβρύχια εξερεύνηση και τα σχετικά. Εμείς το μόνο που θέλαμε ήταν να απολαύσουμε τη γαλήνη της θάλασσας, να ξεκουραστούμε και να δροσιστούμε, μετά από ώρες μέσα στο αυτοκίνητο και στη ζέστη. Να πω εδώ ότι ο καιρός όσο πήγαινε και γινόταν καλύτερος τη διάρκεια των διακοπών μας στην Κούβα. Τις πρώτες μέρες όχι και πολύ ζεστός, με βροχή μία – δύο φορές. Μετά όλο και λιγότερα σύννεφα, ανεβασμένη θερμοκρασία.. Τις τελευταίες μέρες το θερμόμετρο ήταν μόνιμα στο 30+.. Οπότε, μια τέτοια παραλία άξιζε!

Βραδάκι πλέον, με το αλάτι πάνω μας και την κούραση να γίνεται αισθητή, φθάσαμε έξω από το σπίτι που είχαμε κλείσει στο Holguin. Αφού η αγενής και πονηρή κυρία προσπάθησε να μας πείσει ότι ο προηγούμενος ενοικιαστής δεν είχε φύγει επειδή ήταν άρρωστος (άκου να δεις τι σκέφτηκε), μας πήγε σε άλλο casa. Κάθε εμπόδιο για καλό, που λένε! Το ζευγάρι που μας φιλοξένησε ευγενέστατο, και ο άντρας μιλούσε Ρωσικά. Είχε μείνει στο Krasnodar, την πόλη της γυναίκας μου δηλαδή, για αρκετά χρόνια λόγω δουλειάς, επί Σοβιετικής Ένωσης φυσικά.. Μικρές λεπτομέρειες που μπορούν να σου φτιάξουν την διάθεση και να σε κάνουν να ξεχάσεις τυχόν άσχημες στιγμές..

Την πόλη αυτή δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να τη γνωρίσουμε, οπότε δεν ξέρω τι να σας πω. Απλά περπατήσαμε στο κέντρο εκείνο το βράδυ, μας άρεσε πολύ το διαφορετικό στυλ σε σχέση με άλλες πόλεις της Κούβας. Μας φάνηκε πιο ‘’ευρωπαϊκό’’ μπορώ πω, πιο σύγχρονο. Βέβαια εκεί προσέξαμε και τον ένα και μοναδικό άστεγο σε παγκάκι που έτυχε να δούμε στην Κούβα, ειρωνεία ε;; Καθίσαμε να φάμε και σε μια πιτσαρία, παρέα με μια κατσαρίδα που ήρθε κι έκανε βόλτες για κάποια δευτερόλεπτα στο τραπέζι
Φυσικά το απαραίτητο πρωινό την επομένη, φωτογραφίες με τους χαμογελαστούς οικοδεσπότες και συνέχεια στο γνωστό μας σχέδιο.. Χιλιόμετρα, σχέδιο να κολυμπήσουμε και να απολαύσουμε όλη μέρα την ‘’περίφημη’’ Playa Santa Lucia, και άφιξη αργά το βράδυ στη Santa Clara μόνο για να σπάσει η απόσταση και να κοιμηθούμε πριν επιστρέψουμε Αβάνα για να ξενοικιάσουμε το αυτοκίνητο και να περάσουμε εκεί την τελευταία νύχτα.

Τι είπα, "περίφημη" Playa Santa Lucia;; Αμ δε.. Δεν ξέρω αν φταίει η περίοδος που πήγαμε, αλλά όλη η παραλία ήταν καλυμμένη με τόνους φυκιών, όπως και η θάλασσα..Ξέρω, είναι σύνηθες σε τροπικά νερά, αλλά δε γίνεται να κολυμπήσεις, απλά. Για όσους έχουν πάει στο Μπάλο όταν βγάζει λίγα φύκια, μπορούν να φανταστούν τι γινόταν εδώ. Δεν ξέρω τι μπορεί να κάνουν οι τουρίστες εκεί, μιας και το μέρος έχει πολλά καταλύματα, ίσως όταν είναι γεμάτα τα ξενοδοχεία να υπάρχει τρόπος και να καθαρίζονται οι ακτές, όπως στο Varadero. Δοκιμάσαμε πολλά σημεία σε όλο το μήκος της ακτής, το αποτέλεσμα ήταν αυτό.

Απογοητευμένοι κυριολεκτικά, κάναμε τόσο δρόμο… Όχι τίποτα άλλο θα έπρεπε να βρούμε άλλη παραλία και να καθυστερήσουμε κι άλλο μέχρι τη Santa Clara. Όποιον κι αν ρώτησα δεν κατάλαβα τίποτα, αφού τα Αγγλικά είναι πολυτέλεια. Τι να κάνουμε, πήγαμε σε μια καντίνα, παραγγείλαμε τα τοστ, τις πίτσες και κάτι άλλα και περιμέναμε. Και, ω του θαύματος, δίπλα μου ένας Κινέζος τουρίστας!!! Άκουσε την απελπισμένη μου ερώτηση προς όλους "Is there any beach here without algae?" και μου είπε δύο λέξεις: Playa Coco Μια παραλία 5-6 χιλιόμετρα δυτικά από εκεί που είμασταν, σε κόλπο, προστατευμένη από τους ανέμους και χωρίς φύκια!! Περιττό να σας πω ότι αποδείχτηκε σωτήρια εκείνη η στάση για φαγητό και ο άγιος Κινέζος που βρέθηκε στο δρόμο μας. Διότι μετά από λίγα λεπτά, αντί να επιστρέφουμε άπραγοι και τσατισμένοι προς Santa Clara, εμείς κολυμπούσαμε εδώ:

Δεν έχω λόγια να περιγράψω την ομορφιά και τη γαλήνη αυτού του μέρους, ήταν ό,τι χρειαζόμασταν εκείνη τη μέρα, και αυτό που θέλαμε να έχουμε την τελευταία μέρα πριν την Αβάνα. Ξεγνοιασιά, ξεκούραση, στιγμές χαλάρωσης.. Βλέπετε, μας περίμεναν άλλα 400 χιλιόμετρα μέχρι τη Santa Clara, κι εκείνο το απόγευμα στη μαγευτική αυτή παραλία αποτέλεσε το "καύσιμο" μας. Κι ας χρειάστηκα μετά πάνω από 5 ώρες μέχρι τον προορισμό στο τέλος της μέρας...
Συνεχίζεται... στο επόμενο κεφάλαιο έχουμε ολίγη από Αβάνα ξανά, και σκόρπιες σκέψεις και συμπεράσματα

 

[hydronetta]

Μου θύμισε τις εικόνες που έχω από την περιοχή του Norilsk, στα βόρεια της Σιβηρίας, άλλος ευσεβής τρελός πόθος αυτός

Υπάρχεις για να με ταλαιπωρείς.
Αφενός με τσίγκλισες κι έπεσα με τα μούτρα και γράφω το υπόλοιπο των ιστοριών, αφετέρου άρχισες τις προτάσεις σε προορισμούς που με... καταδιώκουν.
Δεν ξέρω όμως για το Norilsk αλλά ένα Yakutsk με διαδρομή στο δρόμο των οστών για Magadan ή ένα Salekhard για τους Nenets το χειμώνα με -50oC για την εμπειρία θα το έκανα!
внимание, свиньи кусаются!!

 

[KonstantinosAlyona]

Υπάρχεις για να με ταλαιπωρείς.
Αφενός με τσίγκλισες κι έπεσα με τα μούτρα και γράφω το υπόλοιπο των ιστοριών, αφετέρου άρχισες τις προτάσεις σε προορισμούς που με... καταδιώκουν.
Δεν ξέρω όμως για το Norilsk αλλά ένα Yakutsk με διαδρομή στο δρόμο των οστών για Magadan ή ένα Salekhard για τους Nenets το χειμώνα με -50oC για την εμπειρία θα το έκανα!
внимание, свиньи кусаются!!

Κατά βάθος σ' αρέσει, εσύ μου έλεγες κάτι για Καύκασο και ευσεβείς πόθους, τώρα Γιακουτία, Magadan και ίσως Chukotka;;
Και, όπως βλέπω, δεν πτοείσαι. Το γουρουνάκι μπορεί να ξεσπάσει ως αγριογούρουνο και να μου στείλει καμία μέρα "μαζέψτε ζεστά ρούχα και πάμε εκεί με τους νομάδες!" Α, κοίτα να δεις τι βρήκα ψάχνοντας, τον γουστάρω τον τύπο.. http://www.offtheunbeatentrack.com/

 

[hydronetta]

Κατά βάθος σ' αρέσει, εσύ μου έλεγες κάτι για Καύκασο και ευσεβείς πόθους, τώρα Γιακουτία, Magadan και ίσως Chukotka;;
Και, όπως βλέπω, δεν πτοείσαι. Το γουρουνάκι μπορεί να ξεσπάσει ως αγριογούρουνο και να μου στείλει καμία μέρα "μαζέψτε ζεστά ρούχα και πάμε εκεί με τους νομάδες!" Α, κοίτα να δεις τι βρήκα ψάχνοντας, τον γουστάρω τον τύπο.. http://www.offtheunbeatentrack.com/

Τον έχω μελετήσει ήδη…. όχι νομίζεις ότι θα μου ξέφευγε;
Μέχρι κονέ με couchsurfing έκανα στο Salekhard. H κοπελα μου έγραψε ότι καλύτερη εποχή είναι Νοέμβρης για να μην πέσουν κι οι μύτες μας από το βαθύ κρύο.
Κωλύομαι στις άδειες που απαιτούνται
Οι περιοχές ίσως να είναι ενδιαφέρουσες και το καλοκαίρι αλλά νομίζω ότι δεν θα μπορέσω να τα βγάλω πέρα με τα περιβόητα σιβηριανά κουνούπια

 

[KonstantinosAlyona]

Τον έχω μελετήσει ήδη…. όχι νομίζεις ότι θα μου ξέφευγε;
Μέχρι κονέ με couchsurfing έκανα στο Salekhard. H κοπελα μου έγραψε ότι καλύτερη εποχή είναι Νοέμβρης για να μην πέσουν κι οι μύτες μας από το βαθύ κρύο.
Κωλύομαι στις άδειες που απαιτούνται
Οι περιοχές ίσως να είναι ενδιαφέρουσες και το καλοκαίρι αλλά νομίζω ότι δεν θα μπορέσω να τα βγάλω πέρα με τα περιβόητα σιβηριανά κουνούπια

Εννοείς άδειες λόγω δουλειάς, ή entry permit για το ταξίδι σε κάποια μέρη
και πόλεις εκεί;
Νοέμβρης.. Salekhard..Ακούγεται ειδυλλιακό ..couchsurfing...χαβιάρι, σολομός, борщ και ολίγο αλκοόλ.. Δεν περιγράφω άλλο
Όσο για τα κουνούπια, θα σας πληροφορήσω του χρόνου τέτοιο καιρό με το καλό, άμα τη επιστροφή μου από την Καμτσάτκα.. Σίγουρα είναι πιο επικίνδυνα από τις αρκούδες, αυτές για σολομό ενδιαφέρονται, και ευτυχώς υπάρχει μπόλικος

 

[hydronetta]

Εννοείς άδειες λόγω δουλειάς, ή entry permit για το ταξίδι σε κάποια μέρη
και πόλεις εκεί;
Νοέμβρης.. Salekhard..Ακούγεται ειδυλλιακό ..couchsurfing...χαβιάρι, σολομός, борщ και ολίγο αλκοόλ.. Δεν περιγράφω άλλο
Όσο για τα κουνούπια, θα σας πληροφορήσω του χρόνου τέτοιο καιρό με το καλό, άμα τη επιστροφή μου από την Καμτσάτκα.. Σίγουρα είναι πιο επικίνδυνα από τις αρκούδες, αυτές για σολομό ενδιαφέρονται, και ευτυχώς υπάρχει μπόλικος

H Yamalo Nenets περιοχή απαιτεί άδειες. Ο τύπος την χρεώνει 100 λίρες Αγγλιας. Κάποιος τρόπος θα υπάρχει να μην πληρώνεις κερατιάτικα. Τα δε tour του είναι πανάκριβα…
Aλλα ας επανέλθουμε στο κύριο μενού, γιατί είμαστε ικανοί να σχολιάζουμε τη μισή Ρωσία σε ιστορία της... Κούβας

 

[KonstantinosAlyona]

H Yamalo Nenets περιοχή απαιτεί άδειες. Ο τύπος την χρεώνει 100 λίρες Αγγλιας. Κάποιος τρόπος θα υπάρχει να μην πληρώνεις κερατιάτικα. Τα δε tour του είναι πανάκριβα…
Aλλα ας επανέλθουμε στο κύριο μενού, γιατί είμαστε ικανοί να σχολιάζουμε τη μισή Ρωσία σε ιστορία της... Κούβας

Αν έρθει εκείνη η ημέρα, θα ενεργοποιήσω όλα τα κονέ της πεθεράς, τι διάολο, τσάμπα έχει τη θέση που έχει στη Gazprom; Ελπίζω να μη χρειαστεί να νιώσω κορόιδο..
Ας επανέλθουμε λοιπόν....Αλλά βαριέμαι να συνεχίσω σήμερα, μυρίζει γιουβέτσι μοσχαράκι Έτσι κι αλλιώς λίγο έμεινε, η νέα Αβάνα βασικά, που μας άφησε πολύ όμορφη "επίγευση", που λένε και οι περίεργοι γευσιγνώστες μια φορά που είδα έναν από αυτούς τους διαγωνισμούς μαγειρικής

 

[Themis_81]

Πολυ ωραια και χρησιμη αναδρομη του ταξιδιου !
Μιας και ψαχνω και εγω αυτην τη περιοδο για μια "βολτα" 2βδομαδη μαλλον για Δεκεμβρη βρηκα αρκετες πληροφοριες . Ειναι ευκολο να μου στειλεις σε ενα μηνυμα οταν εχεις χρονο για συνολικο budget tips κλπ ?

 

[KonstantinosAlyona]

Επιστροφή στην Αβάνα… Επιστροφή γενικά

Μη νομίζει κανείς ότι αποδείχτηκε τόσο εύκολο να κοιμηθούμε στο σπίτι που είχαμε και πάλι προκρατήσει στη Santa Clara.. Κανείς δεν απάντησε στο συνεχόμενο χτύπημα κουδουνιού και πόρτας επί 20 λεπτά, οπότε στις 10 το βράδυ γυρίσαμε περπατώντας το τετράγωνο και ευτυχώς βρήκαμε κάποιον που ήξερε κάποια που μας έστειλε σε κάποια άλλη που είχε άδειο δωμάτιο Σκέφτηκα απλά να κοιμηθώ στο αμάξι και να συνεχίσω μετά από 4 ώρες για Αβάνα, αλλά τελικά η ανάγκη ενός καθαρού δωματίου και κυρίως ενός δροσερού ντους κυριάρχησε..
Πρωί πρωί αφήναμε πίσω μας τη Santa Clara, αυτή τη φορά μέσω της autopista, με λίγη βιασύνη για να είμαστε στην ώρα μας στο ξενοδοχείο Sevilla, όπου και θα παραδίδαμε το αυτοκίνητο. Παράκαμψη και στάση σε μικρή κωμόπολη (δε θυμάμαι όνομα ), για ανεφοδιασμό σε καύσιμα και φαγητό, εκεί πήραμε και τα αναμνηστικά χαρτονομίσματα των 3 pesos cubanos. Άφιξη πρώτα στο διαμέρισμα που θα μέναμε, στη περιοχή της νέας Αβάνας. Πολύ όμορφη γειτονιά,διαμέρισμα με δύο υπνοδωμάτια που στο ένα έμενα η ιδιοκτήτρια και το άλλο ήταν για εμάς, ένας αρχοντικός γάτος κι ένα πειραχτήρι σκυλάκι μας περίμεναν!
Γρήγορα γρήγορα ανεβάσαμε τα πράγματά μας, μην τυχόν καθυστερήσουμε στην παράδοση του αυτοκινήτου και, ποιος ξέρει, μη χρεωθούμε τίποτα παραπάνω.. Τελικά… Κούβα… Ακόμη και στη παράδοση, χαλαροί ρυθμοί…2 ωρίτσες, με άδειο στομάχι και χωρίς νερό… Είπαμε, αν δεν έχεις υπομονή, θα αποκτήσεις εκεί με διαδικασίες «fast track» (ή μήπως truck;; ). Ο έλεγχος που έκαναν στην παράδοση του αυτοκινήτου ήταν απλά τυπικός, πήραμε πίσω την εγγύηση που είχαμε δώσει και μετά, τι άλλο; Φαγητό στα γρήγορα σε εστιατόριο δίπλα στην Paseo de Marti, και περπάτημα όλο παραλιακά στη Malecon μέχρι το διαμέρισμά μας. Σκεφτήκαμε να πάρουμε coco taxi, αλλά πάντα το περπάτημα κερδίζει σε τέτοιες περιπτώσεις..
Είχαμε λοιπόν εκείνη τη μέρα να δούμε με την ησυχία αυτή την πλευρά της πόλης, που τελικά μας άρεσε πάρα πολύ! Οφείλω να το παραδεχτώ, αν ξαναπήγαινα στην Κούβα, εκεί θα έμενα. Καλή η Havanna vieja, όπως μου είχε πει και η Κική, είναι καλή εμπειρία για κάποιον που επισκέπτεται την Αβάνα πρώτη φορά, αλλά προτιμώ χίλιες φορές τελικά να μένω στη νέα πλευρά της πόλης και να επισκέπτομαι τα υπόλοιπα απλά για να τα βλέπω. Η πολύ εξυπηρετική οικοδέσποινα μας είπε από πού να αγοράσουμε κουβανέζικο καφέ για να πάρουμε μαζί μας, ήταν σε ένα μεγάλο supermarket ακόμη πιο δυτικά στο Vedado. Είχαμε πάει σε εκείνη την περιοχή με ένα από τα διώροφα τουριστικά λεωφορεία, περνώντας και από τη νεκρόπολη Cristobal Colon, αλλά αυτή τη φορά πήγαμε με ένα από τα ταξί που χρησιμοποιούν οι ντόπιοι. Όχι τις γυαλιστερές Cadillac που περιμένουν τα δολάρια και ευρώ των τουριστών, αλλά τα πάρα πολλά παμπάλαια αυτοκίνητα που βλέπαμε να κινούνται στους δρόμους και να σταματούν κατά διαστήματα, αλλά μέχρι τότε δεν είχαμε ιδέα πώς γίνεται αυτό. Γίνεται με χειρονομίες λοιπόν, όπως και άλλα οδικά σινιάλα στην Κούβα, βλέπε φλας με το χέρι έξω από το παράθυρο κτλ. Μάθαμε ότι για να πάμε εκεί που θέλαμε, θα περιμέναμε στον κεντρικό δρόμο και θα κρατάγαμε σηκωμένα τρία δάχτυλα. Δηλαδή θέλαμε να πάμε προς την τρίτη λεωφόρο. Μπαίνοντας, "Buenos dias" και περίπου το σημείο που θα μας άφηνε. Και πριν βγούμε, δίναμε 10 pesos cubanos το άτομο. Καλό ε; Το βασικό ήταν βέβαια να ξέρεις ότι αυτά τα αυτοκίνητα είναι ταξί – λεωφορεία, κινούνται σε καθορισμένες διαδρομές, βάζουν μέσα 5-6 άτομα, και δε ρωτάς ποτέ πόσο κοστίζει! Αν το κάνεις, το πιάνει με τη μία ο γάτος οδηγός ότι δεν ξέρεις, και δε γνωρίζω τι τιμή θα σου πει. Αν δώσεις όσα δίνουν οι Κουβανοί, ξέρει ότι ξέρεις, οπότε είσαι μια χαρά! Τα αυτοκίνητα αυτά επιεικώς χάρχαλα, που λένε και στο χωριό μου. Πολύ καυσαέριο, πολλή φασαρία, αλλά πολύ καλή εμπειρία, μας άρεσε αφάνταστα Να, τα περί ου ο λόγος :
Αγοράσαμε τελικά καφέ Cubita και μία άλλη μάρκα που δε θυμάμαι και το τελειώσαμε ήδη το πακέτο (οπότε δεν μπορώ να σας πω), επιστρέψαμε σπίτι, κάναμε τις βόλτες μας στην περιοχή. Όμορφα σπίτια, περιποιημένοι δρόμοι, πράσινο, ηρεμία, καθόλου "κυνηγοί τουριστών".. Το απολαύσαμε!!
Το ίδιο βράδυ είχαμε κάνει κράτηση για φαγητό στο La Guarida restaurant , ένα από τα γνωστά και ακριβά στην Αβάνα. Ξέραμε όμως ότι είναι στο κέντρο της πόλης, ανάμεσα στην Havana vieja και στη νέα Αβάνα που μέναμε εμείς. Όπως το είχαμε δει τις πρώτες μέρες, αυτό το κέντρο φαινόταν σαν γκέτο σε ταινία για το Σικάγο. Ok, ξέραμε ότι δεν είναι επικίνδυνα τα πράγματα, αλλά δε θέλαμε να πάμε ξανά πουθενά αλλού προς τα εκεί. Η σπιτονοικοκυρά μας σύστησε το Paladar Decameron restaurant, 50 μέτρα από εκεί που μέναμε. Για μια ακόμη φορά αποδείχτηκε πολύ καλή στις συμβουλές της! Πολύ καλό φαγητό, διακόσμηση με παλιά ρολόγια τοίχου και σαξόφωνα, ευγενικό προσωπικό, και σε γειτονιά καμία σχέση με το κέντρο της πόλης. Ξέρω, το Guarida έχει τη φήμη, αλλά το συγκεκριμένο εστιατόριο θα το επέλεγα ξανά και ξανά, και πριν μάθω και τις κριτικές του. (Που είναι πολύ καλές τελικά).

Το καλό ήταν ότι είχαμε άνεση χρόνου και την τελευταία μας ημέρα στο νησί, σηκωθήκαμε με την ησυχία μας και μας περίμενε ένα πολύ γευστικό πρωινό, δίπλα στη μπαλκονόπορτα, με το ελαφρύ αεράκι να δίνει τη νότα του.. Παρά τις εκκλήσεις μας να φάει μαζί μας, η Vivian αρνήθηκε.. Μετά από λίγο, όταν η Alyona της έδωσε κάποια φορέματα και άλλα ρούχα, έκλαιγε από τη χαρά της σαν μικρό κοριτσάκι. Μιλήσαμε για την κατάσταση εκεί, τα προϊόντα που δεν μπορούν να αγοράσουν, μας έφτιαξε κι άλλο καφέ (αχ αυτός ο καφές..)
Ώσπου ήρθε η ώρα να πάμε αεροδρόμιο..και διαπιστώσαμε ότι δε θέλαμε να φύγουμε..ή, για να το πω καλύτερα, διαπιστώσαμε ότι παρά τα όσα μας δυσκόλευαν και εκνεύριζαν, τελικά θα θέλαμε να ξαναπάμε στο μέρος αυτό. Πήραμε ταξί με 20 cuc, αντί για 35 που είχαμε πληρώσει σαν αδαείς στην άφιξή μας, πήγαμε στο αεροδρόμιο Jose Marti, κάναμε check in πρώτοι πρώτοι για να πιάσουμε παράθυρο (δώρο άδωρον, νύχτα ταξιδέψαμε και πάνω από τον Ατλαντικό, όχι πλησιάζοντας τη Γροιλανδία και τις ακτές του Καναδά και των Ηνωμένων Πολιτειών όπως στον πηγαιμό μας στην Κούβα), ξοδέψαμε τα τελευταία μας κούκια για μαγνητάκια, αφού πληρώσαμε το "χαράτσι", και μετά….. adios...

Τι άλλο..

Πρώτα απ’ όλα, στην ερώτηση αν θα ξαναπηγαίναμε στην Κούβα, η απάντηση είναι σαφώς ναι. Αλλά, με προϋποθέσεις, και με τη γνώση πλέον ώστε να μείνουμε επιλεκτικά σε κάποια μέρη και να αποφύγουμε κάποια άλλα. Θα μέναμε στην καινούρια πλευρά στην Havanna, θα περνούσαμε ακόμη μία μέρα στο Vinalles, θα διαλέγαμε προσεκτικά ένα διήμερο για το Cayo Coco χωρίς αέρα ώστε να απολαύσουμε εκείνη τη μαγική ακτή.. Και ίσως να ψάχναμε τρόπο να απομακρυνθούμε από τα εγκόσμια μένοντας σε ένα από τα αγροτόσπιτα μετά το Pilon.. Επίσης, θα παίρναμε ακόμη πιο πολλά ρούχα και φάρμακα για να αφήσουμε στους ανθρώπους εκεί, ειδικά στις φτωχές περιοχές.
Όσα μας κακοφάνηκαν, ειδικά στις αρχές, τα έχουμε πλέον αφήσει στο πίσω μέρος του μυαλού μας, να μην πω τα ξεχάσαμε. Κι αυτό γιατί, στο κάτω κάτω, ας συγκρίνουμε το μέρος αυτό με την υπόλοιπη κεντρική Αμερική, κι όχι με την Ευρώπη ή οτιδήποτε άλλο έχει ο καθένας κατά νου. Και ας ήταν πολύ ενοχλητικό να σε πλησιάζουν όλοι αυτοί οι νεαροί προσπαθώντας να πάρουν τα cuc με οποιοδήποτε τρόπο. Μήπως κι εδώ στην "πλούσια" Ευρώπη, στο γεμάτο τουρίστες εδώ και δεκάδες χρόνια νησί της Ρόδου, το ίδιο δε γίνεται; Τούρκικο παζάρι έχει γίνει η μεσαιωνική πόλη, και οι κράχτες μόνο που δεν τραβάνε τους ξένους με το ζόρι μέσα..
Τέλος πάντων, η εμπειρία μοναδική, η κούραση αρκετή, οι φωτογραφίες πολλές. Κρατήσαμε τα ευχάριστα, κρατήσαμε και σπόρους από μαμέι και αβοκάντο (δυστυχώς μόνο το δεύτερο αναπτύχθηκε και είναι ήδη 60 πόντους).. Αν κάποιο μέλος πάει στην Κούβα, ας μου το πει. Θα θέλαμε να στείλουμε κάτι μικρό στη φίλη μας στην Αβάνα, και ίσως να πάρουμε κανένα σακουλάκι καφέ Cubita. Και ας βιαστεί, η αμερικάνικη πρεσβεία άνοιξε, τα υπόλοιπα έρχονται
Στη διάθεσή σας για οτιδήποτε θα θέλατε να συζητήσουμε για τον προορισμό αυτό.. Καλό βράδυ και καλό μήνα από αύριο!!