Κούβα Κούβα : Ταξίδι του μέλιτος ή περιπέτεια????

[Fenaki1981]

Και αφού έχει προηγηθεί πρόταση γάμου στην Τενερίφη τον Σεπτέμβριο του 2014, κανονίζεται ο γάμος για τον Σεπτέμβριο του 2015.. Χαρές και πανηγύρια από όλους, εμένα το μυαλό μου στο “ταξίδι του μέλιτος”… Πού θα πάμε? 3 βδομάδες θα είναι αυτές.. πρέπει να είναι κάτι μεγάλο και καλό!!….

Ασία το έτερον ήμισυ, Κούβα εγώ… Ονειρεμένος προορισμός για μένα – κ αφού δεν επιτεύχθηκε νωρίτερα με την sister (kitsos) – έπρεπε να γίνει ταξίδι του μέλιτος… είχαμε συνολικά και 23 μέρες… δεν ξαναπαίρνεις εύκολα τόση μεγάλη άδεια.. Έβαλα όλα τα δυνατά μέσα να ψήσω τον husband, ο οποίος αρχικά δεν ξετρελαινόταν με την ιδέα…..

Είχε βλέπεις και την συμπαράσταση της πεθεράς (της μαμάς μου δηλαδή), η οποία δεν έχει και σε πολύ εκτίμηση την Κούβα!!
-“Μμμμμμ… τι να σε πω… στην Κούβα,… σιγά!!! Μέσα στην φτώχεια και την βρώμα, όλοι οι ξεβράκωτοι εκεί…. Τι θα τρώτε, θα κολλήσετε και τίποτα… Δεν έχει άλλα μέρη να πάτε για να χαλαρώσετε και να ξεκουραστείτε?? Βλακείες… Όλο τέτοια χαζά μέρη σκέφτεσαι και ενθουσιάζεσαι!! Λες και χάθηκαν οι ωραίοι προορισμοί για γαμήλιο… τόσα νησιά, μια κρουαζιέρα... θα πάτε σαν τους χαμάληδες εκεί μέσα στη ζέστη να δείτε την Κούβα...τι να σε πω…τς τς τς...”
Εγώ γελούσα και της χόρευα latin για να ελαφρύνω το κλίμα , τον husband τον έβλεπα λίγο σκεπτικό…

Μόλις γυρνούσαμε σπίτι άρχισα να του δείχνω βιντεάκια, να του υπόσχομαι πως θα περάσουμε τέλεια, θα καπνίζει τα πούρα του, πίνοντας mojito ξαπλωμένος στην κάτασπρη αμμουδιά της Καραϊβικής και θα τρώει τους αστακούς του (όχι φυσικά πως είχα σχεδιάσει το ταξίδι μας έτσι - θα κάναμε tour), κι έτσι κάτι άρχισα να πετυχαίνω..!!!! Συνέχισα να του πιπιλάω τα αυτιά κάνοντας του ναζάκια κ χορεύοντας salsa όποτε είχα ευκαιρία, και…… τελικά είπε το πολυπόθητο ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!!!!

Τα εισητήρια & οι βίζες κλείστηκαν 1,5 μήνα περίπου πριν, με Swissair μέσω Ζυρίχης κ από κει με ανταπόκριση με την Edelweiss…. Πολύ καλή εταιρεία – ωραίο κ πολύ φαγητό!!! Το ταξίδι θα κρατούσε 23 μέρες από Αβάνα μέχρι το Santiago de Cuba και η μόνη εσωτερική πτήση ήταν από το Holguin στην Αβάνα.

Βαλίτσες ετοιμάστηκαν και μαζί με τα ρούχα μας, θα έπαιρνα μαζί μου και το νυφικό!!! Βέβαια…

γιατί πας στην Κούβα χωρίς νυφικό??? Δεν πας….. μου καρφώθηκε η ιδέα να κάνουμε γαμήλια φωτογράφηση στην Κούβα… και αφού μου καρφώθηκε δύσκολα να μην γίνει… το είχα φτιάξει το σενάριο, Καραϊβική, απίστευτες παραλίες και εγώ με το νυφικό στην θάλασσα, να κυνηγιόμαστε στους φοίνικες σαν την «νεράιδα με το παληκάρι»κλπ κλπ… Μόλις το ανακοίνωσα με κοιτούσαν λίγο περίεργα, αλλά είπαμε… μου καρφώθηκε στο μυαλό, άρα Θα γίνει… και ευτυχώς έγινε γιατί ήταν οι καλύτερες φωτο ever… όχι βέβαια σε παραλία αλλά μέσα στην Αβάνα..

Ο γάμος τελέστηκε το Σάββατο με πατροπαράδοτο γλέντι με όλες τις τιμές, που τελείωσε γύρω στις 04.30 το πρωί…. Η πτήση μας για Ζυρίχη έφευγε στις 10.00αμ , πράγμα που σήμαινε ότι φτάσαμε στο σπίτι γύρω στις 5.00αμ - μπάνιο – κ όπως ήμασταν ξαπλώσαμε πάνω στο νυφικό μας κρεβάτι – το γεμάτο ρύζια κ κουφέτα, διότι δεν υπήρχε κουράγιο να το ξεστρώσουμε – κλείσαμε τα ματάκια μας για μόλις 1,5 ώρα…., καθότι στις 8.00αμ έπρεπε να ξεκινήσουμε για το αεροδρόμιο… Σηκωθήκαμε σαν μπαγιάτικα μύδια, αλλά περιχαρείς για το ανερχόμενο ταξίδι μας….

Αφού φτάσαμε χωρίς καθυστερήσεις στην Ζυρίχη είχαμε αναμονή 5 ώρες, οπότε σέρνοντας τις χειραποσκευές μαζί μας , πήγαμε στην πόλη για ένα καφεδάκι – να περάσει κ η ώρα…

Επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο της Edelweiss κ αφού τακτοποιηθήκαμε- ευτυχώς δεν ήταν γεμάτο το αεροπλάνο και απλωθήκαμε σε 4 θέσεις - ξεραθήκαμε στον ύπνο…… Μετά τον γάμο ήταν ότι χρειαζόμασταν…. Εγώ, άντε είδα και 2 ταινίες… ο husband??? Τον ξυπνούσα μόνο για να φάει…. Κ έτσι ευτυχώς πέρασαν οι ώρες – που ήταν και αρκετές – και δεν καταλάβαμε πότε φτάσαμε στην Αβάνα…


(συνεχίζεται)

 

[kitsos!]

“Μμμμμμ… τι να σε πω… στην Κούβα,… σιγά!!! Μέσα στην φτώχεια και την βρώμα, όλοι οι ξεβράκωτοι εκεί…. Τι θα τρώτε, θα κολλήσετε και τίποτα… Δεν έχει άλλα μέρη να πάτε για να χαλαρώσετε και να ξεκουραστείτε?? Βλακείες… Όλο τέτοια χαζά μέρη σκέφτεσαι και ενθουσιάζεσαι!! Λες και χάθηκαν οι ωραίοι προορισμοί για γαμήλιο… τόσα νησιά, μια κρουαζιέρα... θα πάτε σαν τους χαμάληδες εκεί μέσα στη ζέστη να δείτε την Κούβα...τι να σε πω…τς τς τς...”

Χαχαχαχαχα σαν να την ακούω τη μανούλα!!!
Και σε μένα τώρα που φεύγω σε 3 μέρες τα ίδια λέει!!! Και το 'χει εμπλουτίσει κιόλας ''Δε βλέπεις κι η Φένια που πήγε πώς πέρασε;; Τί κατάλαβε;; Ταξίδι ήταν αυτό;;; Τί να σας πω και τις δυο με τις επιλογές σας ώρες ώρες...''

 

[KonstantinosAlyona]

Αχ βρε Κούβα, ωραίες αναμνήσεις, κάθε καινούρια ιστορία από εκεί έρχεται να μας θυμίζει εικόνες άλλης εποχής.
Μου φαίνεται θα πάμε ξανά σε 20 χρόνια, έτσι για την αλλαγή.

 

[LULLU]

ok το εχει η οικογενεια το χιουμορ.. νασε καλα και εσυ..

 

[Fenaki1981]

ΑΦΙΞΗ ΣΤΗΝ ΑΒΑΝΑ


Στο αεροδρόμιο Jose Marti προσγειωθήκαμε Κυριακή βράδυ στις 10:30μμ.. ήμασταν από τους τελευταίους που βγήκαμε από το αεροπλάνο και έμεινα λίγο να απολαύσω τη στιγμή.. έκλεισα τα μάτια μου βγαίνοντας από την καμπίνα και για δευτερόλεπτα έμεινα έτσι, οσφραίνοντας την ατμόσφαιρα… φυσούσε ένα ζεστό αεράκι κ είχε υγρασία… ο husband είχε ήδη μπει μέσα για τον έλεγχο και με έψαχνε…βγήκε έξω και με φώναξε να κατέβω..

Αφού τελείωσε ο απαραίτητος έλεγχος και σφραγίστηκε η βίζα, μας ταλαιπώρησαν λίγο γιατί κουβαλήσαμε 1 κιβώτιο με κεριά να τα παραδώσουμε στην ορθόδοξη εκκλησία που υπάρχει στην Αβάνα… Αφού ήρθαν να δουν τι κουβαλούσαμε όλοι οι υπεύθυνοι του αεροδρομίου, γιατί δεν καταλάβαιναν τι ήταν, δεν μιλούσαν και καλά αγγλικά, εγώ είχα φρικάρει... λέω δεν είναι δυνατόν να μην έχουν ξαναδεί κεριά!!! τα κοίταζαν, τα μύριζαν, τραβούσαν το φυτίλι.... Εγώ ήμουν στη φάση:
- Candles.... for the orthodox church.... ORTHODOX.... CHURCH... NO CATHEDRAL.... ORTHODOX...
Τί να κάνω τον σταυρό μου, τί να προσπαθεί ο husband με παντομίμα να κάνει τον εσταυρωμένο...... , τίποτα αυτοί... ανά 5΄ερχόταν και ένας άλλος υπάλληλος του αεροδρομίου να δει τι κουβαλούσαμε...τελικά τα καταφέραμε….
Μάλλον ήρθε κάποιος χριστιανός ( στην κυριολεξία)από όλους αυτούς και μας έδωσαν το ok να τα πάρουμε μαζί μας..

Αλλαγή συναλλάγματος και έξοδος από το αεροδρόμιο… μ’αυτά και με εκείνα είχαν περάσει 2-2,5 ώρες… Πέσανε πάνω μας οι ταξιτζήδες ρωτώντας μας πού πάμε, ντυμένοι όλοι με την στολή τους… Μπήκαμε στο πρώτο διαθέσιμο ταξί αφού τα κανόνισε ο «υπεύθυνος» και ξεκινήσαμε για Αβάνα… το ταξί στοίχισε 25cuc ταρίφα…

Μέσα στην διαδρομή αν και νύχτα ρουφούσαμε εικόνες…. κανείς μας δεν μιλούσε.. ο Che GueVara σε όλο του το μεγαλείο καθώς και τα γνωστά συνθήματα σε τοίχους, “Venseremos”, “Hasta la Victoria” κτλ…

 

[Fenaki1981]

Ήμουνα με ένα μόνιμο χαμόγελο χωρίς λόγο….
Στη διαδρομή λόγω περασμένης ώρας δεν είδαμε πολύ κόσμο.. Παμπάλαια λεωφορεία κυκλοφορούσαν, κάτι ποδήλατα και μερικοί πεζοί.. Όμορφες και αυθεντικές εικόνες..Μόλις μπήκαμε στην Αβάνα, αντίκριζες το μεγαλείο μιας άλλοτε πανέμορφης και πλούσιας πόλης και πρωτεύουσας…μεγάλοι δρόμοι & λεωφόροι αν και έρημοι, κτίρια ισπανικής αποικιοκρατικής εποχής με μεγάλους κήπους… Γυρνούσες το κεφάλι σου από την άλλη και έβλεπες μισογκρεμισμένα κτήρια, χαμένα στο χρόνο με κόσμο να κατοικεί μέσα σε αυτά, παιδιά να τριγυρνάνε ξυπόλητα και χαμογελαστά, απλωμένες μπουγάδες και χρώματα… πόσα χρώματα έχουν τα σπίτια τους… τρομερές εικόνες και αντιθέσεις..

και χαμένη σ’αυτές τις εικόνες, σκέφτηκα πόσο επηρεάζει ένα οικονομικό εμπάργκο μία χώρα… αν και από την άλλη, η Κούβα δεν θα μπορούσε να είναι τόσο αυθεντική, αν δεν συνέβαιναν όλα αυτά…

Φτάνοντας προς το κέντρο όπου ήταν και το casa particulare που είχαμε κλείσει, οι δρόμοι ήταν σκοτεινοί, με χώμα και μέσα στην σκόνη – γινόταν κάποιες εργασίες και φαινόταν σαν να μην έχει άσφαλτο..έβλεπες παρέες να κάθονται και να συζητάνε στη μέση του δρόμου, ήσυχα, χωρίς φωνές, με το χαμόγελο… ούτε να σε κοιτάξουν περίεργα ούτε τίποτα… πόσο χαρούμενη ήμουν!!!

Αφού φτάσαμε, ξεφορτώσαμε τα ουκ λίγα πραγματάκια μας και τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιό μας… η σπιτονοικοκυρά μας πολύ καλή… αφού μιλήσαμε λίγο με τα σπαστά αγγλικά της Maria-Elena (ισπανικά δεν γνώριζα τότε), μου λέει ο husband :

-Φενάκι , πάμε για ένα ποτάκι να χαλαρώσουμε και να δούμε την Αβάνα βράδυ? Όπως είμαστε τώρα (η ώρα ήταν περίπου 01:00-01:30am)

-Αμέ, λέω εγώ… κάτσε να πάρω το σακιδιάκι μου και φύγαμε…

Μπαίνω στο δωμάτιο, χαρούμενη που θα χορέψω salsa και θα πιω cuba libre μόλις έφτασα στην Αβάνα, κοιτάζω γύρω μου, πουθενά το τσαντάκι…. Λέω δεν μπορεί… είμαι κουρασμένη και δεν βλέπω καλά… σηκώνω βαλίτσες, ψάχνω κάτω από το κρεβάτι μήπως και έπεσε… ΠΟΥΘΕΝΑ!!!
Βγαίνω στο σαλόνι να ξαναελέγξω ΤΙΠΟΤΑ!!!! Κατεβαίνω κάτω μήπως και το ξεχάσαμε στις σκάλες....ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!! Βγαίνω έξω στο δρόμο μήπως και έμεινε στο πεζοδρόμιο.....ΟΥΤΕΕΕΕΕ!!!!! Λέω δεν γίνεται… μέσα στο ταξί το κρατούσα…..
ΤΟ ΚΡΑΤΟΥΣΑ???? ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΤΑΞΙ?????
ΤΑΞΙ??? ΤΑΞΙ????? Αρχίζει με λούζει κρύος ιδρώτας.. Ξαναβγαίνω έξω, το λέω στον husband, το ίδιο ψαχτήρι και αυτός… συνειδητοποιώ ότι το ξέχασα μάλλον στο πίσω κάθισμα του ταξί …

ευτυχώς δεν είχα εκεί ούτε λεφτά και διαβατήρια, αλλά είχα τους φορτιστές!!!!, ότι χάπια είχαμε φέρει μαζί μας !!!! κ τον οδηγό!!!! Ευτυχώς που είχα διαβάσει πολύ και θυμόμουν τι ήθελα να δούμε…

(συνεχίζεται)

 

[demie]

Αχ!!! Τι καλά!!! Υπέροχο ταξίδι ! Μού ξύπνησες έντονες αναμνήσεις!

Δεν πιστεύω να μη βάλεις φωτό με το νυφικό;;;

 

[Fenaki1981]

Θα βάλω, θα βάλω..... αλλά λίγο αργούν ακόμα....

 

[platinenia]

Φιλαράκι ωραία ιστορία , αλλά πότε θα δούμε την συνέχεια

 

[Fenaki1981]

Έχεις δίκιο @platinenia μου.... δεν είχα πολυ χρόνο... υπόσχομαι πως τις επόμενες μέρες θα συνεχίσω την ιστορία μου...

 

[Fenaki1981]

Στα γρήγορα αποφασίζουμε να πάρουμε ταξί και να ξαναπάμε στο αεροδρόμιο μήπως και πετύχουμε ξανά εκεί τον ταξιτζή. Στη διαδρομή φυσικά και δεν μιλούσε κανείς μας, είχα τρομερή αγωνία..Όταν φτάσαμε απελπιστήκαμε… μάλλον η δική μας πτήση ήταν η τελευταία και επικρατούσε ησυχία στο terminal…Τα ταξί ήταν ελάχιστα και φυσικά πουθενά αυτό που ψάχναμε. Πήραμε άλλο, ευτυχώς ο οδηγός ήξερε καλά αγγλικά, μας γύρισε σε όλα τα terminal μήπως και τον βρούμε, αλλά τζίφος!!! Μας είπε να ξανάρθουμε το επόμενο πρωί που είναι πολλοί μαζεμένοι μήπως και φανούμε τυχεροί. Στο γυρισμό μας άφησε στο Vedado σε μία ντίσκο να το πω, να πιούμε το ποτάκι που λέγαμε… ήταν σκοτεινά, με πολύ καπνό και πολύ λίγους κουβανούς μέσα… μετά από λίγο ακούγοντας την πολύ ωραία μουσική και βλέποντάς τους να χορεύουν, μπήκαμε και εμείς στο κλίμα και ξεχάσαμε για λίγο την περιπέτειά μας…. (που δεν ήταν η μοναδική)…

Να πω εδώ πως το casa που μείναμε ήταν εξαιρετικό & οι σπιτονοικοκύρηδές μας (και σε όλα τα casa που μείναμε). Το θεωρώ πολύ ιδιαίτερο να ανοίγεις το σπίτι σου και να νοικιάζεις δωμάτια σε ξένο κόσμο και δεν μπορεί να το κάνει ο καθένας.. ήταν όμως πολύ ζεστοί άνθρωποι και μας βοήθησαν και νοιάστηκαν για μας (που δεν μας έτυχαν και λίγα) χωρίς να έχουν κάτι να κερδίσουν…η φιλοξενία τους ήταν απίστευτη και ο κόσμος πολύ ζεστός και φιλόξενος.. βρήκα πολλές ομοιότητες σαν λαό με εμάς τους έλληνες..

Η υγρασία που είχε ήταν αφόρητη… κολλούσες παντού! Ξεραθήκαμε στον ύπνο εννοείται και φυσικά με ανοιχτό το air condition γιατί αλλιώς δεν παλεύεται…

Το επόμενο πρωί αφού φάγαμε ένα εξαίσιο πρωινό (τύφλα να έχουν τα ξενοδοχεία), χάνοντας την βόλτα μας την πρώτη μέρα μας στην Αβάνα λόγω της αναζήτησης της τσάντας , πήραμε ξανά ταξί αυτήν την φορά όχι τα κανονικά όμως – πληρώνοντας την μισή τιμή – και ξαναφτάσαμε στο αεροδρόμιο… καμία σχέση με το προηγούμενο βράδυ..Κόσμος, χαμός, φωνές , κίνηση, χρώματα…. Χωριστήκαμε με τον husband σε διαφορετικά terminal κ αποφασίσαμε να βρούμε τον ταξιτζή… καλάααααα, σίγουρα πράγματα… έχανε η μάνα και το παιδί και όλη την οικογένεια μαζί… δώσαμε ραντεβού σε 4-5 ώρες αν θυμάμαι καλά στο δικό μου terminal… που να περάσουν τόσες ώρες… πήγαινα-ερχόμουν, έπιασα κουβέντα με τους άλλους ταξιτζήδες, περιέγραψα αυτόν που έψαχνα, ήπια καφέ , μπύρα, έφαγα, ξανά καφέ… έκανα βόλτα σε όλη τη σειρά που ήταν σταθμευμένα ταξί και κοιτούσα εξονυχιστικά μήπως και αναγνωρίσω τον οδηγό..αφού κάποιους τους τρόμαξα κιόλας.. εκεί που έριχναν τον υπνάκο τους, επειδή δεν μπορούσα να διακρίνω καλά, κολλούσα τη μούρη μου στο τζάμι για να δω καλύτερα…και κάθε φορά που έφτανε και ένα καινούργιο ταξί έτρεχα από πίσω του να δω ποιος το οδηγάει..μεγάλες στιγμές… πρόσφερα καλό θέαμα στον κόσμο που περίμενε την πτήση του.. μέχρι και στο terminal που ήταν ο husband πήγα βόλτα να περάσει λίγο η ώρα… αφού ξαναγύρισα στο δικό μου πόστο, η ώρα για να βρεθούμε ξανά με τον husband αργούσε ακόμη… με είχαν συνηθίσει και οι άλλοι ταξιτζήδες εκεί, μου χαμογελούσαν, μιλούσαμε, μέχρι και πορτοκαλάδα με κέρασαν!!! Κατά τις 5 άρχισα να παίρνω τηλ τον husband να του πω να φύγουμε νωρίτερα αφού είχε ήδη περάσει σχεδόν η μισή μέρα, αλλά ο κύριος είχε ξεχάσει να κάνει roaming το τηλέφωνο, και φυσικά δεν τον έβρισκα… αφού δεν ήρθε στο ραντεβού μας και είχε ήδη καθυστερήσει μισή ώρα, άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια ότι κάτι έπαθε…κι όχι τίποτα άλλο… είχε τα λεφτά και τα διαβατήρια πάνω του!!! Αφού πέρασε μία ώρα, κάθισα απελπισμένη σε ένα πεζούλι και άρχισα να κλαίω γοερά!!!! «γιατί να μας συμβαίνει αυτό, τι ταξίδι μέλιτος από την 1η μέρα αναποδιές « και τέτοια.. συν του ότι προσευχόμουν μην έχει πάθει κάτι το έτερον ήμισυ…. Αφού κλαίω για περίπου μισή ώρα και έχω πρηστεί σαν μελιτζάνα, τσουπ!!! Τον βλέπω να έρχεται καμαρωτός – καμαρωτός, ιδρωμένος αλλά χαμογελαστός.. είχε πάρει ταξί να έρθει – είπαμε όχι τα κανονικά – και επειδή στο δρόμο τους είδαν αστυνομία, τον παράτησε το «ταξί» και έπρεπε να έρθει με τα πόδια 1,5-2χλμ!!! Μόλις τον είδα σηκώθηκα και άρχισα να τρέχω καταπάνω του, αρχίζοντας το κλάμα ξανά… Μόλις τον έφτασα μια τον αγκάλιαζα και έκλαιγα, και μια τον έβριζα γιατί δεν είχε κινητό… κι αυτός με την σειρά του μόλις με είδε κλαμένη νόμιζε ότι κάποιος με πείραξε, και φωνάζοντας ήθελε να του εξηγήσω τι είχε συμβεί… που να καταλάβει όμως, αφού εγώ με ανάκατα κλάματα και γέλια, μύξες και πρησμένα μάτια έλεγα τα δικά μου…!!! Τεσπα τέλος καλό όλα καλά… αφού δεν βρήκαμε την τσάντα αλλά τουλάχιστον βρεθήκαμε εμείς, πήραμε μια cabrio Cadillac να μας γυρίσει στην Αβάνα με μόλις 13cuc..
την υπόλοιπη μέρα την περάσαμε με βόλτες στο κέντρο της Αβάνας και στον καθεδρικό ναό. Καθήσαμε στην περιοχή για φαγητό, το οποίο δεν ευχαριστηθήκαμε..



Γενικώς πολύ τουριστική η περιοχή.. Αφού αγοράσαμε και φορτιστή – που τελικά τον διπλοπληρώσαμε από κάτι πλανόδιους – πήγαμε και στο Boquedita del Medio για mojito …To mojito δεν με ξετρέλανε, το μαγαζί ωραία ατμόσφαιρα αλλά πολύ τουριστικό…. Αυτό ήταν που δεν μ’άρεσε…

Α!!!! και φυσικά την ίδια περίοδο με εμάς στην Κούβα, ήταν και ο πάπας Φραγκίσκος.... Βέβαια.... όταν φεύγαμε εμείς από μια πόλη ερχόταν αυτός.... κ για του λόγου του αληθές.....

 

[Fenaki1981]

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με το σούπερ πρωινό και πρώτη στάση για αγορά καινούργιας τσάντας… αφού έγινε και αυτό περπατήσαμε το κέντρο της Αβάνας.. Εικόνες??? Μαγικές??? Παντού χρώματα στα σπίτια, στα πρόσωπα, στις μουσικές.... Δεν ήξερες πού να κοιτάξεις.... Εξαθλίωση βέβαια σε μεγάλο μέρος, αλλά ένιωθες πως ήσουν σε άλλη εποχή....

Οι άνθρωποι έκαναν την δουλειά τους σαν μια συνηθισμένη μέρα...

Μέναμε πολύ κοντά στο Καπιτώλιο… έτσι θαυμάσαμε την πλατεία μπροστά με τα παρατεταγμένα παλιά αυτοκίνητα – σήμα κατατεθέν της Κούβας – που περιμένουν τους τουρίστες να τους κάνουν βόλτα. Πολύ ακριβές οι τιμές εκεί – μπορείς να βρεις και με μισή τιμή…

και αφού δεν μας πάτησε κανένα αυτοκίνητο –οδηγάνε σαν τρελοί – ούτε και ξεκουφαθήκαμε από τις κόρνες, γνωρίσαμε ένα ζευγάρι κουβανών και μας πήγανε σε ένα παλιό κτήριο που είχε ζωντανή μουσική από το πρωί… μας είπαν κάποια πράγματα για την Κούβα γενικώς, τους κεράσαμε τα ποτά φυσικά και χωριστήκαμε… γενικώς στην Αβάνα υπάρχει εκμετάλλευση στους τουρίστες… κ πολλοί θέλουν να σε εξυπηρετήσουν πηγαίνοντάς σε, σε γνωστά τους μαγαζιά για να πάρουν προμήθεια.. θέλει λίγη προσοχή αυτό… Από εκεί περπατήσαμε λίγο στην Chinatown – παντού υπάρχει μία – και μετά πήραμε coco-taxi για βόλτα στην Malecon..τσουχτερή η τιμή του αλλά άξιζε η βόλτα.. Περπατώντας βρεθήκαμε στην πλατεία της Habana Vieja… Εντάξει μαγεύτηκα!!! Τι όμορφη πλατεία.. πόσα χρώματα.. μουσική από παντού… απλά μαγικά!!!! Μας έπιασε βροχή όμως και μπήκαμε όπως-όπως σε ένα μαγαζί με εσωτερική αυλή για φαγητό.. εκεί συναντήσαμε 1 ζευγάρι Έλληνες (τους μόνους που βρήκαμε όλες τις μέρες) και φάγαμε όλοι μαζί. Το βράδυ μας το περάσαμε στο Floridita…πολύ ωραίο daiquiri!! Αξίζει, τουριστικό μεν, αλλά για μένα πολύ καλύτερο από το Boquedita del Medio…