Κούβα Κούβα.... Η γοητεία της παρακμής

[Lyda]

Εχει πια νυχτωσει, και εγω συνεχιζω να τριγυρναω εδω και εκει. Η φωτογραφικη μου μηχανη εχει παρει φωτια, αυτη την φορα δεν εστιαζω σε κτηρια και μνημεια αλλα σε ανθρωπους και στιγμες τις καθημερινοτητας τους. Σε ενα γνωστο ξενοδοχειο της παραλιακης τρωω τους αστακους μου, πινω αφθονο ρουμι και επιστρεφω στο σπιτι λιγο ζαλισμενη και πολυ κουρασμενη.
Η Αμαντα ζωγραφιζει, ο μικρος Δημοσθενης κοιμαται και εγω χαιρεταω με ενα νευμα και παω κατευθειαν στο κρεβατι μου. Μετα απο καμια ωρα ο μικρος κλαει ασταματητα, στην αρχη δεν δινω σημασια και προσπαθω να συνεχισω τον υπνο μου αλλα η κουραση και το ποτο σε συνδυασμο με το κλαμμα του μωρου εχουν κανει τα νευρα μου να τεντωθουν επικυνδινα. Φωναζω στην Αμαντα να τον ταισει μηπως και κοιμηθουμε. Η Αμαντα δεν εχει γαλα και δεν υπαρχει περιπτωση να βρουμε βρεφικο γαλα τετοια ωρα. Αναγκαστηκα να ξυπνησω την Σ. για να μας βρει γαλα.
Οι επομενες μερες στην Κουβα περνανε και το χαμογελο μπερδευεται την θλιψη. Οταν ερχεται η μερα που πρεπει να φυγω δεν στεναχωριεμαι και πολυ, ετσι κι αλλιως εχει παψει πια να με σοκαρει
Στο αεροδρομιο παω μαζι με την Αμαντα και την στιγμη που με αποχαιρετα μου λεει πως μια μερα θα τα καταφερει...θα φυγει απο κει και το παιδι της θα ζει ελευθερο

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Κεντρικής & Νότιας Αμερικής.