Μαλαισία Σρι Λάνκα Φιλιππίνες Κορώνα στο κεφάλι μας

[s-travelholic]

1.ΕΙΣΑΓΩΓΗ-ΤΑΞΙΔΙ ΕΝ ΜΕΣΩ ΚΟΡΟΝΟΙΟΥ

Τι είναι αυτό παίδες που μας βρήκε; Ποιος το περίμενε ότι boarding θα λέμε και θα κλαίμε; Λοιπόν έχω μια ιστορία π.κ και όταν λέω π.κ είναι μόλις του προηγούμενου μήνα.

Βασικά τώρα που το σκέφτομαι ξεκίνησα το ταξίδι 29 Φεβρουαρίου, έτσι για την αλητεία. Τώρα εσείς που έχετε διαβάσει προηγούμενη ιστορία μου σε Αρμενία-Γεωργία με capital controls κλπ καταλαβαίνετε πως εφόσον τότε έφυγα χωρίς λεφτά, ότι και αυτή τη φορά επουδενί ένας ιός που δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του, δεν θα με έκανε να ακυρώσω το ταξιδιωτικό μου πλάνο. Απλά ξεκίνησα να φτιάχνω στο μυαλό μου plan b, c, d κλπ. Και μάλιστα αυτά είχαν περισσότερο ενδιαφέρον και περιπέτεια, με το πιο ωραίο σενάριο να ολοκληρώνω το ταξίδι και απλά ένα ξεμένω στο Ιράν και να μην μπορώ να γυρίσω . Τόσο απλά φαινόντουσαν τα πράγματα τότε.

Θα μου πείτε εσύ δεν δίστασες, οι υπόλοιποι γύρω σου τι λέγανε; Ε τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα. Οι συνήθεις ύποπτοι που πάντα έχουν ένα εφιαλτικό σενάριο στο τσεπάκι, άρχισαν και πάλι. Το επιχείρημα μου όμως ήταν ακράδαντο: Ο ιός τώρα έρχεται προς τα εδώ κι εκεί θα είμαι πιο ασφαλής. Με εξαίρεση βέβαια το Ιράν, που είχε ήδη ξεκινήσει η εξάπλωση και απλά είχα υποσχεθεί ότι θα το ξανασκεφθώ αν θα πάω. Εγώ βέβαια είχα σκεφθεί ότι την απόφαση θα την αφήσω στην αεροπορική, εάν πετάξει σημαίνει πως δεν διατρέχω μεγάλο κίνδυνο και άρα θα πάω.

Άκου λοιπόν το αρχικό πλάνο. Φιλιππίνες 13 ημέρες, Χονγκ Κονγκ, 4 ημέρες, Σρι Λάνκα 12 μέρες, Ομάν 4 ημέρες, Ιράν 15 ημέρες. Ένα ποτ-πουρί που με είχε ενθουσιάσει και με κορυφαία κατάληξη στην χώρα-όνειρο το Ιράν (που όνειρο έμεινε).

Τα εισιτήρια είχαν κλειστεί από τον Οκτώβριο , 750 ευρώ όλα, μαζί με την εσωτερική πτήση από το νησί μου και μία άλλη μέσα στις Φιλιππίνες. Πριν ακόμα ξεκινήσω με ειδοποιεί η Cebu pacific με την οποία πετούσα απευθείας από το Palawan (Puerto Princesa) για Χονκγ Κονγκ, ότι εξαιτίας του κορονοϊού, σταματάει τις πτήσεις . Οκ λέω, αφού το ταξίδι ήταν me-myself & I όταν πλησιάσει η ώρα εκείνη θα ρωτήσω τον εαυτό μου και θα αποφασίσουμε ποιο πλαν θα ακολουθήσουμε.

Refund me please. Πέρασα ώρες προσπαθώντας να συνεννοηθώ με το ρομπότ της Cebu, ονόματι Charlie, μέχρι να καταφέρω να ζητήσω επιστροφή χρημάτων. Βρε να με ρωτάει όλο στενοχώρια, πες μου ότι σε βοήθησα ή ότι δεν κατάλαβα την ερώτηση σου και εγώ να λέω δεν κατάλαβες και να το πληγώνω το chatbot και πάμε πάλι από την αρχή. Με τα πολλά το αίτημα μου υποβλήθηκε και έγινε δεκτό αλλά ακόμα δεν έχω πάρει πίσω τίποτα, δεν ήταν και πολλά βέβαια 24 ευρώ (με βαλίτσα!!).

Η πτήση για το νησί Cebu ήταν με τη Scoot, μέσω Σιγκαπούρης. Είχα ξαναπετάξει μία Αθήνα-Σιγκαπούρη και μία άλλη Σιγκαπούρη-Μπαλί. Εμένα με βολεύει γιατί συνήθως ταξιδεύω από την μία χώρα στην άλλη, μόνο με χειραποσκευή οπότε είναι πραγματικά πολύ φθηνό το one way. Αν πας κι έρθεις από το ίδιο αεροδρόμιο και θες και βαλίτσα ίσως βρεις καλύτερα deals με full service carrier.

Το ταξίδι ήταν τέλειο. Όλη η μπροστινή πτέρυγα του αεροπλάνου ήταν ΆΔΕΙΑ στις κεντρικές θέσεις και μόνο στις πλαϊνές υπήρχε κόσμος. Καβατζώσαμε ο καθένας από μια σειρά, την αράξαμε και τσουπ φθάσαμε στη Σιγκαπούρη. Παρατήρησα μετά ότι όλη η πτέρυγα είχε Ευρωπαίους, οι Ασιάτες ήταν στην πίσω γραμμή. Αργότερα με την εξάπλωση του ιού στην Ευρώπη γινόταν το αντίστροφο, οι Ευρωπαίοι γίναμε τα μιάσματα αλλά γι αυτό θα σας πω στη συνέχεια.

 

[evaT]

Πολύ ωραία μας τα λες! Πεστα όλα τώρα που πήρες φόρα

 

[Mario2020]

Go on please

 

[s-travelholic]

Καθώς έβγαινα από το αεροπλάνο και προχωρούσα μέσα στο αεροδρόμιο Changi της Σιγκαπούρης, εντόπισα ενθουσιώδεις Έλληνες ταξιδιώτες που αντάλλασαν αλαλάζοντας τους ταξιδιωτικούς προορισμούς, τραβώντας σχετικό βιντεάκι "Ταϋλάνδη", " Μπαλί", "Φιλιππίνες" , " Βιετνάμ" και οι φωνές και τα γέλια τραβούσαν την προσοχή ολονών. "Φιλιππίνες" φωνάζω κι εγώ από την άλλη μεριά και τρέχω να πάρω θέση στην ομαδική σέλφι.

Πάμε να δούμε αν μπορούμε να επισκεφθούμε τον καταρράκτη; λέει μια κοπέλα. Μέσα σε 2 λεπτά είχα αποκτήσει την πιο ενδιαφέρουσα παρέα για το layover μέχρι την επόμενη πτήση. Δύο φίλες που πήγαιναν επίσης Φιλιππίνες και μία κοπέλα που πήγαινε Ταϋλάνδη. Μπορεί να ήταν 3 μετά τα ξημερώματα αλλά σίγουρα ξεσηκώσαμε το αεροδρόμιο με τα γέλια μας.

Ο καταρράκτης ύψους 40 μέτρων, είναι ο ψηλότερος καταρράκτης εσωτερικού χώρου και περιβάλλεται από εσωτερικό δάσος που απλώνεται σε 5 επίπεδα του κτιρίου με το πλέον κατάλληλο όνομα “Jewel”. Εγκαινιάστηκε το 2019 και κάθε βράδυ ένα εντυπωσιακό show 'ήχος και φως' προβάλλεται πάνω στο νερό που πέφτει από τη γυάλινη οροφή. Το Jewel βρίσκεται μπροστά από το terminal 1 και είναι προσβάσιμο από όλα τα terminal αλλά και εξωτερικά.

Θέλαμε να το δούμε έστω και μέσα από το τρένο, χωρίς να βγούμε έξω , γιατί λόγω κορονοϊού φοβόμασταν μήπως με σφραγίδα Σιγκαπούρης στο διαβατήριο έχουμε πρόβλημα εισόδου σε άλλες χώρες, αλλά το τρένο δεν λειτουργεί αυτές τις ώρες, οπότε δεν πήγαμε τελικά. Πάντως στο επίσημο site του αεροδρομίου προτείνει να έχεις 5 ώρες τουλάχιστον αν είσαι transit επιβάτης προκειμένου να επισκεφθείς το Jewel.

Κι έτσι πρότεινα να κάνουμε αυτό που εγώ επιθυμούσα πιο πολύ μετά από 10 ώρες πτήσης : να φάμε το τυπικό πρωινό της Σιγκαπούρης, kaya toast με αυγά και καφέ. Το τοστ αυτό έχει μαρμελάδα καρύδας ( μια μαρμελάδα που βρίσκουμε και στη Μαλαισία) που το βουτάς στα νερουλά αυγουλάκια, πίνοντας ταυτόχρονα δυνατό καφέ με ζαχαρούχο γάλα. Δεν ξέρω πως σας ακούγεται αλλά πιστέψτε με τα σπάει, ειδικά στην αλυσίδα Ya kun kaya.

Η φωτογραφία είναι από προηγούμενο ταξίδι στην Σιγκαπούρη, σε κεντρικό καφέ της αλυσίδας Ya kun Kaya

 

[poised]

Πάντως στο επίσημο site του αεροδρομίου προτείνει να έχεις 5 ώρες τουλάχιστον αν είσαι transit επιβάτης προκειμένου να επισκεφθείς το Jewel.

Το λένε έτσι γιατί θέλουν να περιηγηθείς στα καταστήματα και να αγοράσεις. Για τον καταρράκτη σε μία ωρίτσα έχεις πάει και έχεις έρθει (βαριά 20-40' να πας/έρθεις μαζί με σφραγίδες και 20' να δεις εκεί). Μπορείς να το κάνεις και δύο ώρες σύνολο αν κάτσεις σε κανα περβάζι και περπατήσεις χαλαρά.

Τώρα άμα θες καταστήματα μπορείς να φας όσες ώρες θες, (πανάκριβο) εμπορικό κέντρο είναι άλλωστε, αλλά 5 ώρες "για να το δεις" με την έννοια που το λέμε εμείς ούτε καν.

 

[s-travelholic]

Το λένε έτσι γιατί θέλουν να περιηγηθείς στα καταστήματα και να αγοράσεις. Για τον καταρράκτη σε μία ωρίτσα έχεις πάει και έχεις έρθει (βαριά 20-40' να πας/έρθεις μαζί με σφραγίδες και 20' να δεις εκεί). Μπορείς να το κάνεις και δύο ώρες σύνολο αν κάτσεις σε κανα περβάζι και περπατήσεις χαλαρά.

Τώρα άμα θες καταστήματα μπορείς να φας όσες ώρες θες, (πανάκριβο) εμπορικό κέντρο είναι άλλωστε, αλλά 5 ώρες "για να το δεις" με την έννοια που το λέμε εμείς ούτε καν.

Μάλιστα. Δηλαδή στο immigration θέλεις μόνο 20 λεπτά την φορά; ακόμα και ώρες αιχμής;

 

[poised]

Στο βγες μόνο κοιτάνε διαβατήριο και αν έχεις προσυμπληρώσει την κάρτα εισόδου ηλεκτρονικά (μπορεί να γίνει πολλές μέρες πριν το ταξίδι) περνάς σε όσα δευτερόλεπτα χρειάζεται να διαβάσει ο υπολογιστής τα αποτυπώματά σου και το διαβατήριο. Στην επιστροφή είναι αυτόματες πύλες μόνο με το διαβατήριο ή και ίσως κάποιο χαρτί με barcode που σου δίνουν στην είσοδο - δε θυμάμαι με σιγουριά, πάντως είναι πολύ γρήγορο.

Γενικά είναι πολύ γρήγοροι ακόμα και σε ώρες αιχμής.

 

[s-travelholic]

2. KUMUSTA σημαίνει ΓΕΙΑ !

Συνήθως δεν επιλέγω νησιωτικούς προορισμούς, αφού μένω σε νησί και δεν μου λείπει η θάλασσα και οι δραστηριότητες γύρω από αυτήν. Αλλά είχα διαβάσει τόσα για τα πανέμορφα νησιά των Φιλιππίνων, 7.107 λέω δεν μπορεί, θάλασσα λανθασμένη δε γίνεται όπως έγραψε ο Ελύτης, ας κάνω μια εξαίρεση.

Από την άλλη αυτά που διάβασα για την χαοτική Μανίλα με αποθάρρυναν να οργανώσω ταξίδι στην Κορδιλιέρα στα βόρεια του Luzon, εκεί που η φύση είναι πανέμορφη με εκπληκτικά rice terraces, ή στα νότια στο Donsol εκεί που πραγματικά μπορεί να κολυμπήσεις με φαλαινοκαρχαρίες, όχι η τουριστίλα του Oslob.

Έτσι τα προσπέρασα εντελώς και επέλεξα τα νησιά Cebu, Panglao, Bohol , Palawan με βάση την καλή συνδεσιμότητα μεταξύ τους. Θα μπορούσα να μείνω μόνο στο Ελ Νίντο ή σε κάποιο άλλο από τα μέρη αυτά και να περάσω όλες τις μέρες του ταξιδιού μου εκεί, αλλά πάντα μου αρέσει να φεύγω πριν βαρεθώ! Άλλωστε το πρόγραμμα ήταν μόνο στο μυαλό μου, δεν είχα κλείσει διαμονή πουθενά άρα μπορούσα να το τροποποιήσω στην πορεία.

Αρχικά έφθασα στο νησί Cebu, την καρδιά του συμπλέγματος των Βισάγιας, όπου Βισάγιας βλέπε καταπληκτικές παραλίες με λευκή άμμο και φοίνικες, νησάκια μικρότερα και πιο απομονωμένα αλλά και μεγαλύτερα, με ορεινούς όγκους ή καθόλου, υπέροχα μέρη για καταδύσεις και snorkeling αλλά και σπάνια φύση όπως τα Chocolate Hills στο νησί Bohol, καταρράκτες, ποτάμια, τα συμπαθέστατα ζωάκια tarsier, καθένας θα βρει αυτό που αρμόζει στο δικό του γούστο. Και φυσικά το διάσημο Boracay, το νησί που έχει χαρακτηρισθεί το ομορφότερο στον κόσμο, γι αυτό και το απέφυγα ως πολύ τουριστικό. Στην πορεία έμαθα ότι έχασα την χρυσή ευκαιρία να βρεθώ σε αυτό τον επίγειο παράδεισο χωρίς τις ορδές των κινέζων και άλλων τουριστών. Το Boracay ήταν άδειο αυτή την περίοδο.

Φθάνοντας στο αεροδρόμιο Mactan του Cebu,εκεί που πρωτοέφθασε ο Μαγγελάνος πλέοντας για λογαριασμό της Ισπανίας και τον σκότωσε ο Lapu-Lapu, πήρα κατευθείαν ταξί για το σταθμό των λεωφορείων. Προηγουμένως είχα βγάλει λεφτά με την Revolut, έκανε ντεμπούτο σε αυτό το ταξίδι κι έχω να πω ότι πραγματικά αξίζει. Εγώ έως τώρα, επειδή ταξιδεύω πολύ low budget θεωρούσα ότι το κέρδος θα είναι μικρό, ενώ η χρήση περίπλοκη. Όχι τελικά, φόρτιζα με την πιστωτική την ώρα που τα χρειαζόμουν (κερδίζοντας κανoνικά τα μίλια της Aegean bonus) και η ισοτιμία just rocks (!) και στις αναλήψεις και στην απευθείας χρέωση! Γενικά είναι cash only στα περισσότερα μέρη που εγώ πήγα. Φαντάζομαι πιο ακριβά ξενοδοχεία, εστιατόρια θα δέχονται πιστωτικές. Έβαλα και μια sim στο κινητό, Smart διάλεξα γιατί υποτίθεται έχει πιο δυνατό σήμα, από την άλλη η Globe λένε έχει μεγαλύτερη κάλυψη. Γενικά το internet στις Φιλιππίνες δεν είναι δυνατό.

Παρά το γεγονός ότι θα ήμουν ακόμα ένα τρίωρο στο δρόμο, ήθελα να φτάσω κάπου ήσυχα και να απολαύσω την θάλασσα.Το λεωφορείο που κόστιζε 150 pesos για μία διαδρομή 50 χλμ περίπου, ήταν ευάερο αφού όλα, πόρτες και παράθυρα είναι ανοικτά. Μόνο ντόπιους είχε κι εμένα που κουτουλούσα από τη νύστα.

Που και που έριχνα μια ματιά στο εξωτικό τοπίο και συνέχιζα τον ύπνο του δικαίου, αφού ένα 24ωρο στο ταξίδι το είχα ήδη φάει.