Κιργιζία

[STKF]

Στη φωτογραφία με το ποδήλατο σε τι υψόμετρο είσαι και τι υψόμετρο έχει το βουνό; Eίναι πιο ψηλό απ' το Λευκό Όρος ας πούμε;

Περί τα 1700. Η Μπισκεκ είναι στα 800 ενώ οι γιουρτες της Σον Κουλ στα 3000. Για να φτάσεις εκεί περνάς μέσα από πάγους στα 3300.

Το Κιργιστάν έχει και κορφές πάνω από 7000 μέτρα. Θα ήθελα να σε ρωτήσω @fenia42 πόσο εύκολο η δύσκολο είναι για έναν ταξιδιώτη να προσεγγίσει τις ορεινές περιοχές της χώρας?

Υ.Γ Αλλά αυτός ο απίστευτος πιτσιρίκος.......

 

[fenia42]

Το Κιργιστάν έχει και κορφές πάνω από 7000 μέτρα. Θα ήθελα να σε ρωτήσω @fenia42 πόσο εύκολο η δύσκολο είναι για έναν ταξιδιώτη να προσεγγίσει τις ορεινές περιοχές της χώρας?

Υ.Γ Αλλά αυτός ο απίστευτος πιτσιρίκος.......

Το καλοκαίρι μπορείς να πας με οργανωμένο τοπικό πρακτορείο για 3-7 μέρες στα ορεινά μέρη και να διανυκτερεύσεις με κατάλληλο εξοπλισμό, θεωρώ όμως πως θέλει εμπειρία η συγκεκριμένη δραστηριότητα. Το eco Tours Kyrgyzstan και το nomads έχουν καλό όνομα. Το κόστος φυσικά ανεβαίνει πολύ σε σχέση με το να πας μεμονωμένα στα ευκόλως προσβασιμα μέρη.
( ο πιτσιρικάς μεγάλη αλητεία! Μας πουλούσε και μας αγόραζε όλους. Θετική εντύπωση μου έκανε ότι οι άντρες συμμετέχουν στο μεγάλωμα των παιδιών το ίδιο ενεργα με τις γυναίκες. Αρνητική εντύπωση δε, μου έκανε το γεγονός ότι πολλά παιδιά είχαν σάπια νεογιλα δόντια καθώς τα τάιζαν συνέχεια γλυκα και τσάι με μπόλικη ζάχαρη, παρακάμπτοντας ακόμα και τα κυριως γεύματα. Οι παππουδες έκαναν όλα τα χατήρια των παιδιών, κάτι σα το δικό μας κατοχικό σύνδρομο, οπως αυτή η κυρία που βάφει τα νύχια της εγγονής της.

 

[fenia42]

Μια αυθημερόν κοντινή εκδρομή από το Καρακόλ είναι το Jeti Oguz όπου θα έκανα χαλαρό τρεκινγκ και θα ερχόμουν σε άμεση επαφή με την φύση της Κιργιζίας. Αγαπώ τη θάλασσα αλλά όταν προσεγγίζω σε βουνό νιώθω την ψυχή μου να αγαλλιάζει και την καρδιά μου να σκιρτά ευτυχισμένη.

Όταν έφτασα εκεί μετά από μια μαρσρούτκα και ένα ταξί, διαπίστωσα πως δεν υπάρχει ψυχή, ίσως επειδή προμηνύονταν βροχή. Πήρα το δισάκι μου λοιπόν και ξεκίνησα την περιήγηση. Σε κάποια στιγμή βρέθηκα σε ένα δροσερό ποταμάκι και ξάπλωσα σε ένα παγκάκι ακούγοντας μόνο τα πουλάκια και το νερό που κυλούσε. Έβγαλα το βιβλίο μου να διαβάσω αλλά η ανάγκη μου να κλείσω τα μάτια ήταν μεγάλη. Βρισκόμουν στην απόλυτη ηρεμία όταν άνοιξα τα μάτια μου και είδα μια αγελάδα να παρασύρεται από το ποτάμι. Άρχισα να γελάω μόνη μου.

Στη συνέχεια ξαναξάπλωσα παρατείνοντας τη γαλήνη μου αλλά σύντομα άκουσα ψιθύρους πίσω μου. Μαζεύτηκα κόσμια στο παγκάκι που το είχα καταλάβει ολόκληρο και σύντομα ήρθαν τρεις κυρίες και παρατάχτηκαν δίπλα μου. Με κοιτούσαν εξεταστικά, σχεδόν με γουρλωμένα μάτια. Τί να κάνω κι εγώ, τους χαμογέλασα.

Καθίσαμε στο παγκάκι λες και παρακολουθούσαμε ταινία ώσπου η μία αποφάσισε να λύσει της σιωπή της.

-«Μουνάρα» , μου λέει.

-«Ελα μου;;;»

- «Μουνάρα», ξαναλέει, «Με για ζα βουτ Μουνάρα»

Και μου δείχνει και τις υπόλοιπες, «Ντινάρα υ Μπινάρα» , μου λέει.

-«Φενάρα», της απαντάω κι εγώ. Συνομιλούμε λίγο με τα πενιχρά ρωσικά μου αλλά βάζω τα παπούτσια μου φεύγοντας γρήγορα γρήγορα, μη προλαβαίνοντας να κρύψω τα γέλια μου. Στη συνέχεια όπως διαπίστωσα, το όνομα Μουνάρα είναι πολύ κοινότυπο για τους Κιργίσιους.

Το απόγευμα πήγα σε ένα εστιατόριο κι έφαγα τόσο πολύ αρνί που έσκασα και δε μπορούσα να περπατήσω στην επιστροφή. Και τότε ήρθε η διαολεμένη σκέψη: να παντρευτεί Έλληνας καμιά Κιργίσια και να τη συστήνει στους φίλους του «Από δω η γυναίκα μου η Μουνάρα» . Πόσο γελοίο μπορεί να είναι το θέαμα ενός ανθρώπου που περπατάει τρικλίζοντας, σκασμένος τόσο στο φαγητό όσο και στα γέλια.

 

[kitsos!]

-«Μουνάρα» , μου λέει.

-«Ελα μου;;;»

 

[kitsos!]

@STKF όσο αφορά την ερώτηση σ περί ορειβασιας ισχύουν κανονικά αυτά που είπε η Φένια αλλά τα γραφεία αυτα είναι κομματάκι πιο τουριστικού τύπου.

Προσωπικά τον Απρίλιο που ήμουν στην Tamga, (ενα χωριο στα νότια της Issyk kul) πήρα τον αριθμό από ένα παλικάρι που ανεβάζει κοσμο κ για ορειβασία κ για ορειβατικό σκι στις κορυφές της περιοχής εκεί (ίσως κ γενικά στη χωρα, δε τον ρώτησα). Ο τυπάς έχει τελειώσει την εκπαίδευση που ακολουθούν στην Ελβετία για οδηγοί βουνού κ όταν ήμασταν εμείς εκεί είχε ένα γκρουπ από 4 άτομα (Γερμανούς, Αυστριακούς κ έναν Σουηδό νομιζω) κ χτυπούσαν κάθε μέρα κ άλλη κορυφή με ορειβατικά σκι.
Επίσης στο Arslanbob στο CBT της περιοχής κανονιζουν επίσης πιο πριβέ καταστάσεις κ για πολυήμερα trekking κ για ski touring.
Βέβαια φαντάζομαι πως όσο πιο πριβέ κ εξειδικευμένο είναι το γκρουπ τόσο πιο ακριβά χρεωνουν, αλλά γενικά η χώρα είναι από τους πιο φτηνους ορειβατικούς προορισμούς, ακομα τουλάχιστον.

Τώρα, αν πας καλοκαίρι κ πάρεις κατατοπιστικές πληροφορίες μπορείς να κάνεις κ μόνος σ κάποιες διαδρομές αλλά για τις πιο απαιτητικές όπως το νιώθει ο καθένας.

Πληροφοριακά νότια του Κιργισταν στα σύνορα με Τατζικιστάν είναι η πιο ευκολη 7αρα κορυφή, αλλά στα βορειοανατολικα σύνορα με Κινα κ Καζακστάν έχει άλλες 7αρες που λέγεται ότι είναι απ τις πιο απαιτητικές!!

Αυτά!

 

[underwater]

Φενάκι υπέροχες φωτός!
Μου ξύπνησαν τόσες αναμνήσεις!
Μεγάλη αγάπη η ΕΣΣΔ! Άντε και στο Ουζμπεκιστάν!

Όσο για τη Μουνάρα, είναι τόσο αστείο το σκηνικό, που και άλλοι γελούσαν με αυτό κάτι χιλιάδες χλμ μακριά σου!
(Μα να κάθομαι να γελάω μόνη μου και να με κοιτάνε και να μου λένε "τι έγινε ρε και γελάς μόνη σου;" και να λέω για τη Μουνάρα!)

@kitsos! Κιργιστάν βλέπω, Αζόρες βλέπω, συγκινούμαι τρελά να βλέπω ανθρώπους με τα ίδια ταξιδιωτικά γούστα με μένα!

 

[fenia42]

Οι Κιργίσιες ακόμα απορούν γιατί έφυγε τρέχοντας ξεκαρδισμενη η Φενάρα.

@kitsos! την επόμενη τραβελστορική συνάντηση έχουμε περισσότερα να πούμε,πέρα από τις φυσικοθεραπείες!

 

[fenia42]

Το 2015 η φίλη μας η Ρ. μας μάζεψε για να μας κάνει μια σημαντική ανακοίνωση: πήρε τη γενναία απόφαση να μετακομίσει με τα τρία της παιδιά για τα επόμενα 8 χρόνια στο Κιργιστάν, ακολουθώντας τον άντρα της, ο οποίος ήταν leader σε κάποιο πρόγραμμα της ΕΕ. Στην παρέα καμία δε γνώριζε την ύπαρξη αυτής της χώρας, πλην εμού και εξέπληξα ευχάριστα τη Ρ. όταν της είπα ότι το Κιργιστάν είναι στο τοπ 3 των χωρών που σκέφτομαι να επισκεφτώ άμεσα.
Ο καιρός πέρασε, η κόρη μου φέτος αποφάσισε πως δε θέλει να κάνει ταξίδι μαζί μου, οπότε πήγε η μεν στην κατασκήνωση κι η δε στο Κιργιστάν. Για μένα που πήγα μόνη μου σε τόσο παραδεισένιο μέρος, ήταν σπουδαίο να έχω έναν άνθρωπο στην πρωτεύουσα να ανταλλάξω δυο κουβέντες.

Όταν έφτασα ήρθε σύσσωμη η οικογένεια να με παραλάβει από το ξενοδοχείο μου και κάναμε βόλτες στο κέντρο της πρωτεύουσας. Τα παιδιά της δεν έφευγαν από την αγκαλιά μου και δε μπορούσαν να το πιστέψουν πως ήρθε επισκέπτης από την Ελλάδα. Φάγαμε σε ένα ουζμπέκικο εστιατόριο και το βράδυ πήγαμε σε μια υπαίθρια καφετέρια να πιούμε μπύρες. Υπήρχε λάιβ μουσική και ο κόσμος σηκωνόταν ακόμα και μεμονωμένος να χορέψει. Φαίνονταν όλοι να διασκεδάζουν, να ζουν τη στιγμή. Αποφάσισα ότι κι εγώ έτσι θέλω να πορευτώ στο παρόν ταξίδι, και γιατί όχι και στο μέλλον. Να ζω για τη στιγμή, να μη σκέφτομαι τα επόμενα σχέδιά μου. Και η χώρα με βοήθησε σε αυτό. Είναι η χώρα των χαλαρών ρυθμών, της έλλειψης προγράμματος και της στιγμής. Δε με ένοιαζε πού θα πήγαινα την επομένη, πώς θα έβρισκα τη μαρσρούτκα, πώς θα ήταν το νέο μέρος. Ζούσα τη στιγμή. Ήμουν στο Κιργιστάν, περιτριγυρισμένη από την αγάπη της φιλικής μου οικογένειας, άκουγα ρώσικα τραγούδια μιας άλλης εποχής, βρισκόμουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου, έβλεπα τον κόσμο να χορεύει χωρίς ρυθμό, απλά όπως του έβγαινε του καθενός. Όλοι γύρω είναι χαρούμενοι με την απλή ζωή τους. Έτσι κι εγώ, ζούσα τη στιγμή και ένιωθα απέραντη ευτυχία και ευγνωμοσύνη.

και το αγαπημένο παρεάκι

 

[underwater]

Υπέροχες φωτός!
Και υπέροχη η αίσθηση της ελευθερίας που περιγράφεις!

 

[fenia42]

Η @underwater μου πρότεινε να μείνω στο Καρακόλ σε ένα συγκεκριμένο ξενώνα και μάλιστα να βιαστώ να κλείσω γιατί έχει μεγάλη ζήτηση. Είχε αρχίσει να νυχτώνει όταν έφτασα εκεί και προς στιγμήν άρχισα να αμφισβητώ το γούστο της φιλενάδας μου. Δεν υπήρχαν ούτε καν δρόμοι στις παράπλευρες οδούς του Καρακόλ, φωτισμός μηδενικός -αλλά αυτό το ήξερα- ένας άγριος κήπος κι ένας ξενώνας αδιάφορης αισθητικής. Εκείνο που μου διέφευγε όμως ήταν ότι η φίλη μου με έστελνε στο συγκεκριμένο ξενώνα λόγω του ευγενέστατου, φιλόξενου, γλυκομίλητου ιδιοκτήτη, ο οποίος μου είπε ότι είμαι η τέταρτη Ελληνίδα που γνωρίζει, κι ότι θυμάται όλους του τους φιλοξενούμενους. Ήταν υπέρ του δέοντος εξυπηρετικός και φαινόταν να δίνει στη δουλειά του το 100% . Γυρνούσα μόνη μου τα βράδια και πάντα είχε διάθεση να μου μιλήσει για τις συνήθειες της χώρας μου, για τα ανίψια του, για την πόλη του, να με ρωτήσει για τη ζωή μου παραμένοντας πάντα διακριτικός. Με συνόδευσε πολλές φορές να πάρω τη σωστή μαρσρούτκα, με πήγε την τελευταία μέρα στο σταθμό τον λεωφορείων, μου σχεδίαζε χάρτες στο ημερολόγιό μου για να βρω ένα καλό μαγαζί να φάω. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη στο ταξίδι μου.

Το μόνο που δε με άφηνε να κάνω ήταν να καπνίζω στο δωμάτιό μου και να φοράω παντόφλες. Έπρεπε να είμαστε σε όλους τους χώρους ξυπόλητοι.

Ένα απόγευμα βγήκα για να πιω τον καφέ μου και να τσιμπήσω κάτι, σε ένα τουριστικό μαγαζί. Ακριβώς απέναντι είδα ένα σοβιετικού στυλ καφέ που το προτιμούσαν ντόπιοι και αποφάσισα να πιω κι εκεί έναν καφέ ενώ έφαγα κι ένα αποτυχημένο μπορς. Το μαγαζί ήταν κατάμεστο. Βρήκα μια θέση να καθίσω και διαπίστωσα ότι όλοι με παρατηρούσαν και με επεξεργάζονταν. Δεν ήταν μαγαζί για τουρίστες. Ήρθε κι έκατσε για λίγο δίπλα μου ένας ντόπιος, και με διακριτικότητα με ρώτησε πώς μου φαίνεται η χώρα του. Μετά, ήρθαν κι έκατσαν δίπλα μου δυο κοπέλες που με επεξεργάζονταν κι εκείνες διακριτικά. Με ρώτησαν από που είμαι και μου ζήτησαν να μπω στη live μετάδοση που έκαναν στο Instagram. Εκείνες με τη σειρά τους έστειλαν χαιρετίσματα στη μητέρα μου στο viber. Τις παρατηρώ κι εγώ. Η μία έχει έντονα κινέζικα χαρακτηριστικά ενώ η άλλη έχει έντονο τόσο το κινέζικο όσο και το ρώσικο στοιχείο, συνδυασμός που δίνει ένα ιδιαίτερο αποτέλεσμα.

Πριν το καταλάβω είχε νυχτώσει και έπρεπε να διανύσω δυο χιλιόμετρα σε απόλυτο σκοτάδι. Στο δρόμο για να μην αγριεύομαι τραγουδούσα :

«Gracias a la vida que me ha dado tanto
Me ha dado la marcha de mis pies cansados;
Con ellos anduve ciudades y charcos,
Playas y desiertos, montanas y llanos»


Έφτασα στον ξενώνα μεθυσμένη από την ευτυχία και τη χαρά μου. Έβαλα το τραγούδι να το ακούσω στο you tube. Δε με πείραζε που ήμουν μόνη μου. Ήμουν πλήρης. Ολοκληρωτικά ευτυχισμένη, με ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη μου.

Έκατσα στο παράθυρο και άναψα παράνομα ένα τσιγάρο. Ένιωσα σα να είμαι και πάλι έφηβη, παρανομώντας εις βάρος του πατέρα μου, και τόσο χαρούμενη που να μη με νοιάζει αν θα με πιάσει στα πράσα. Σα να είμαι πάλι στο εφηβικό μου δωμάτιο και να έχω ολόκληρη τη ζωή μπροστά μου, έτοιμη να τη ζήσω, απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή.

 

[fenia42]

Αγαπώ τις θάλασσες αλλά στο βουνό η ψυχή μου αγαλλιάζει. Το highlight του ταξιδιού ήταν αδιαμφισβήτητα η διαμονή μου στις γιούρτες. Αυτό και τα βουνά της Κιργιζίας με έφεραν ως εδώ, αυτό ονειρευόμουν τόσα χρόνια. Πήρα την πρωινή μαρσρούτκα από το Καρακόλ για το Κοτσκόρ. Η διαδρομή ήταν τεράστια, όχι όμως και αδιάφορη καθώς διεξάγεται κατά μήκος της λίμνης Ισικ Κουλ προσφέροντας μια εξαιρετική θέα και μαζί με τους ντόπιους συνταξιώτες η όλη εμπειρία ήταν ανεκτίμητη. Η ευφορία που ένιωθα ήταν έκδηλη στο πρόσωπό μου. Ξαφνικά σε μια έρημη ξερή περιοχή, είδα αυτό που τόσο πολύ ποθούσα να αντικρίσω : βακτριανές καμήλες ! Η περιοχή ήταν πέρασμα για τα καραβάνια των καμήλων της κεντρικής Ασίας. Τα επίπεδα της ευτυχίας μου είχαν πιάσει κόκκινο.

Το Κοτσκόρ είναι μια αδιάφορη, φτωχική, σκονισμένη πόλη, με μόνα της αξιοθέατα ένα ασημένιο άγαλμα του Λένιν κι ένα τζαμί, αλλά και τα πανέμορφα βουνά που το πλαισιώνουν. Είναι όμως αναγκαίο πέρασμα για τη λίμνη Σον Κουλ. Μετά από μικρή αναζήτηση βρήκα τον Μαξ, τον οδηγό που θα με πήγαινε με το τζιπ του στις γιούρτες, σε μια διαδρομή δυο μισή ωρών. Η μισή διαδρομή είναι ασφαλτοστρωμένη, η υπόλοιπη περνάει μέσα από βουνά, χιόνια, παγετώνες και ποτάμια. Κάναμε μια στάση στα 3300 μέτρα. Δε με νοιάζει η παγωνιά, βγαίνω στον παγωμένο αέρα με το κοντομάνικο. Επιτέλους είμαι στα βουνά των ονείρων μου.

Στην κάθοδο για τις γιούρτες περάσαμε από αμέτρητα κοπάδια ζώων, κυρίως άγριων αλόγων ενώ για πρώτη φορά έβλεπα και τα επιβλητικά γιακ.

Όταν εν τέλει φτάσαμε άρχισε ξαφνικά να βρέχει. Αδιαφορώντας για τη βροχή και την παγωνιά, βγήκα έξω, να χορτάσουν τα μάτια μου την πανέμορφη πλάση. Τα αυτιά μου πονούσαν από τον αέρα, η θερμοκρασία ήταν στους πέντε βαθμούς. Πήρα τη φωτογραφική μου και άρχισα να τραβάω το επιβλητικό τοπίο. Πλησίασα τη λίμνη, η βλάστηση ήταν περίεργη. Το χιονισμένο βουνό απέναντι μου φέρνει στο νου έναν ακόμα ταξιδιωτικό μου πόθο : το Αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ. Θα φτάσει κι εκεί η χάρη μου.

Αφού περιεργάστηκα τον περιβάλλοντα χώρο διαπίστωσα πως δεν έχω τελικά και πολλά πράγματα να κάνω. Σκέφτηκα να καθίσω στο χώμα να αγναντεύω το τοπίο, όμως ήταν όλα μούσκεμα από τη βροχή. Συνέχισα να περιφέρομαι κυριολεκτικά σα την άδικη κατάρα. Δε το βαλα όμως κάτω. Χάιδεψα το γαιδαράκο της οικογενείας που με φιλοξενούσε, έπαιξα λίγο με το σκύλο τους.

Τα παιδιά ήρθαν κοντά μου. Ο πιτσιρικάς ήταν απίστευτος, μες το νάζι. Τους τραγουδάω παιδικά τραγουδάκια και γελάνε με τη γλώσσα που τους φαίνεται μάλλον αστεία. "Ένα σύννεφο είναι η καρδιά μου κι η ζωή μου γιορτή σε πλατεία, σ'αγαπώ κι ο απέραντος κόσμος πόσο μοιάζει με μικρή πολιτεία"

Η οικοδέσποινα με φώναξε να πάω στη γιούρτα τους για τσάι. Η εξυπηρέτησή της όμως ήταν εντελώς διεκπεραιωτική. Καθόμουν ήσυχα σε μια γωνιά και τους παρατηρώ πώς πίνουν το τσαί τους. Η παρουσία μου δεν έχει καμιά σημασία γι’ αυτούς. Είμαι ένα φάντασμα, δε με προσέχουν καν. Πίνω στα γρήγορα το τσάι μου και φεύγω πάλι έξω, να μη νιώθω βάρος.

Ο ήλιος κοντεύει τώρα προς τη δύση του χαρίζοντας υπέροχα ροζ χρώματα στα βουνά γύρω μου. Κατευθύνομαι προς ένα κοπάδι αλόγων και διαπιστώνω με έκπληξη πως δεν είναι δεμένα. Και τότε ξαφνικά κάποιος έδωσε ένα ανεπαίσθητο σε μένα σήμα και τα άλογα ξεκίνησαν έναν ξέφρενο καλπασμό και άρχισαν να τρέχουν σα τρελά προς την κατεύθυνσή μου. Κοντοστάθηκα λίγο απορημένη. Τα είχε φωνάξει το αφεντικό τους κι εκείνα έτρεχαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν κοντά του. Στο τέλος του κοπαδιού είχε μείνει μια μαμά με το πουλαράκι της που το έσπρωχνε με τη μουσούδα της για να κάνει πιο γρήγορα. Κι εγώ που δεν έχω ζηλέψει ποτέ και τίποτα στη ζωή μου, βρέθηκα εκεί, στον επίγειο παράδεισο της Κιργιζίας να νιώθω στην καρδιά μου το πρωτόγνωρο οδυνηρό τσίμπημα της ζήλιας για ένα άλογο που είχε παρέα το παιδάκι του. Τελικά ισχύει απόλυτα. Μόνος σου ούτε στον παράδεισο.

 

[MarieAries]

Πολύ όμορφο το ορεινό σκηνικό!!!
Σου εύχομαι σύντομα και στα Σβάλμπαρντ!