Κινηματογραφική κουβέντα....

[Earth Citizen]

ε πόσες φορές τόχουμε πεί...και οι ταινίες είναι στην πλειονότητα τους πάρα πολυ καλές και τις κρατάει μεγάλο χρονικό διάστημα

Μου είχε διαφύγει εντελώς!! Κάλλιο αργά...

 

[romantic woman]

Παρόλο που η φετινή 93η Τελετή Απονομής των βραβείων Όσκαρ θα διεξαχθεί στις 25 Απριλίου του 2021 αντί της 28ης Φεβρουαρίου που είχε αρχικά προγραμματιστεί εδώ και μέρες έχω μπει σε οσκαρικό mood αναζητώντας να δω όσο περισσότερες υποψηφιότητες .

Σε αυτό το σαφάρι αναζήτησης των υποψήφιων ταινιών πολύ καλός σύμμαχος αναδεικνύεται και το netflix στο οποίο ανεβαίνουν πολλές από τις υποψήφιες ταινίες για φέτος αλλά ανακαλύπτω παράλληλα και μικρά διαμαντάκια από συμμετοχές παλαιότερων υποψηφιοτήτων.

Χθες λοιπόν είδα την πρώτη υποψηφιότητα της Γκάνα
Azali: (Το Αναπόφευκτο) του Kwabena Gyansah .

View attachment 340532

Μία από τις 93( αριθμός ρεκόρ) ταινίες που διαγωνίστηκαν και διεκδίκησαν το Όσκαρ καλύτερης διεθνούς ταινίας κατηγορία που αντικατέστησε την προηγούμενη καλύτερη ξενόγλωσση.
Την είχα ακούσει και από το .φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αλλά δεν είχα προλάβει να την δω.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω για αυτή την ταινία !
Με κόλλησε στον τοίχο, καρφώνοντάς με μέσα στην ψυχή με τα θεόρατα μάτια της πρωταγωνίστριας Αμίνα.
Ενός δεκατετράχρονου κοριτσιού από μια πάμφτωχη οικογένεια στη Βόρεια Γκάνα, που "πωλείται" από την μητέρα της σε μεσάζοντα διακίνησης παιδιών στη Μπουρκίνα Φάσο με σκοπό να αποτρέψει την μοναδική προοπτική της για "καλύτερη" ζωή παντρεύοντας της με έναν ηλικιωμένο ως 4η σύζυγο του. Το "αναπόφευκτο" της Αμίνα την οδηγεί να δραπετεύσει από τον τόπο συγκέντρωσης μαζί με μια μικρή ομάδα παιδιών και να βρεθεί στην Άκρα όπου καλείται εντελώς μόνη πλέον να δώσει τον δικό της αγώνα επιβίωσης με μοναδικό της στόχο να επιστρέψει στην αγκαλιά της μητέρας της.

Καθηλωτική ταινία με έντονο αφρικανικό άρωμα και πλούσιες εικόνες μέσα από την εξαιρετική φωτογραφία και σκηνοθεσία σε συνδυασμό με το φρικιαστικό φινάλε!
Να την δείτε οπωσδήποτε!

Άλλη μία ταινία που είδα στο netflix την περασμένη εβδομάδα και με ενθουσίασε
Η ζωή μπροστά σου "The Life Ahead"

Στην παραθαλάσσια Ιταλία, μία ηλικιωμένη Εβραία,(Sofia Lorren) επιζήσασα του Ολοκαυτώματος, εργάζεται σε ένα κέντρο φροντίδας μικρών παιδιών. Εκεί, γνωρίζει ένα 12χρονο αγόρι από την Σενεγάλη και αποφασίζει να το βοηθήσει να βρει την οικογένειά του και την πίστη του- μαζί και τη δική της.


Το παιδί υποδύεται ο πρωτοεμφανιζόμενος Ibrahima Gueye, ενώ την γυναίκα μία ηθοποιός-ζωντανός θρύλος του κινηματογράφου, η Sophia Loren που επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη έντεκα χρόνια μετά την ταινία του Rob Marshall, Nine και μάλιστα υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του γιου της, Edoardo Ponti (ο δεύτερος γιος της 86χρονης ηθοποιού με τον σκηνοθέτη Carlo Ponti, με τον οποίο ήταν παντρεμένη από το 1966 μέχρι τον θάνατό του το 2007).


Τα προγνωστικά λένε ότι η Loren θα είναι υποψήφια για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου και το δράμα για εκείνο της Διεθνούς Ταινίας (πρώην Ξενόγλωσσης).

την πρώτη δεν την έχω δεί..επιφυλάσσομαι
αλλά το ¨Η ΖΩΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ"
την σχολιάσαμε πριν λίγες σελίδες.. εν τάχει να σου πω ο yorgos την έθαψε χιχι καλά θυμάμαι γιώργο?όσο για μένα μου άρεσε δεν ξετρελλάθηκα,όσκαρ ερμηνείας οκ θα ξαναπώ αυτό που είχα γράψει...ότι μούκανε φοβερή εντύπωση το πόσο αγνώριστη έγινε στα γεράματα της η Λόρεν,όσο κούκλα ήταν στα νιάτα της τόσο άσχημα γεράματα έχει σε βαθμό που αν δεν έβλεπα τα ονόματα δεν θα την αναγνώριζα,για ερμηνεία και όσκαρ τι να πώ,θεωρώ ότι ήταν μιά καλή ερμηνεία,απλά,δεν έχω μέτρο σύγκρισης με άλλες συνυποψήφιες δεν γνωρίζω...

 

[Thalassaki]

το ¨Η ΖΩΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ"
την σχολιάσαμε πριν λίγες σελίδες.. εν τάχει να σου πω ο yorgos την έθαψε χιχι καλά θυμάμαι γιώργο?όσο για μένα μου άρεσε δεν ξετρελλάθηκα,όσκαρ ερμηνείας οκ θα ξαναπώ αυτό που είχα γράψει...ότι μούκανε φοβερή εντύπωση το πόσο αγνώριστη έγινε στα γεράματα της η Λόρεν,όσο κούκλα ήταν στα νιάτα της τόσο άσχημα γεράματα έχει σε βαθμό που αν δεν έβλεπα τα ονόματα δεν θα την αναγνώριζα,για ερμηνεία και όσκαρ τι να πώ,θεωρώ ότι ήταν μιά καλή ερμηνεία,απλά,δεν έχω μέτρο σύγκρισης με άλλες συνυποψήφιες δεν γνωρίζω...

Δεν είχα διαβάσει τον σχολιασμό σας αλλά θα το ψάξω. Ούτε κι εγώ ξετρελάθηκα με την ταινία. Την βρήκα χλιαρή και άνευρη σε σχέση με την πρώτη ύλη που είχε στη διάθεσή του ο σκηνοθέτης. Το σενάριο είναι βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο βιβλίο του Ρομάν Γκαρί και είναι στην ουσία η δεύτερη απόπειρα κινηματογραφικής του μεταφοράς με την μακρά ανώτερη επιτυχημένη κινηματογραφική διασκευή με τίτλο Μαντάμ Ροζά, του ισραηλινού σκηνοθέτη Μοζέ Μισραΐ με την Σιμόν Σινιορέ στον πρωταγωνιστικό ρόλο, που είχε αποσπάσει το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 1978 που προτείνω να ψάξεις να την δεις αν δεν το έχεις κάνει ήδη.
Στην ταινία του ιού Πόντι λείπουν σημαντικά στοιχεία της ιστορίας που όφειλε να αναδείξει όπως την αραβοϊσραηλινή συγγένεια κουλτούρας και ιστορίας, μέσα από τους δυο τόσο αντίθετους χαρακτήρες.

Παρόλα αυτά αν και σαν ταινία δεν με ικανοποίησε σκηνοθετικά, με ευχαρίστησε η ερμηνεία της μεγάλης ηθοποιού Σοφίας Λόρεν και ο τρόπος που ξέρει να μαγνητίζει στα κοντινά της πλάνα και προσωπικά την βρίσκω ακόμα γοητευτική παρόλα τα 86 της χρόνια.Κουρασμένη ίσως αλλά όχι κακογερασμένη. Μακάρι δηλαδή να κακογερνούσα κι εγώ έτσι στα 86 μου.....

Το δυνατότερο χαρτί της ταινίας για μένα είναι αυτή καθαυτή η ερμηνεία της Λόρεν που κυριεύει τα γκροπλαν και μόνο με τον αέρα της, όπως και η ερμηνεία του μικρού Σομαλού Ιμπραχιμ. Κρίμα που στην τελευταία ίσως ταινία της καριέρας της (γεγονός που θα δώσει έναν πόντο παραπάνω στην υποψηφιότητάς της) δεν μπόρεσε να υποστηριχθεί σεναριακά και σκηνοθετικά όπως θα άξιζε σε μια ηθοποιό της δικής της κλάσης.

Αν και οι υποψηφιότητες θα ανακοινωθούν επισήμως στις 15 Μαρτίου λέγεται πως εκτός από την Λόρεν υποψήφιες θα είναι η Φράνσις Μακ Ντόρμαντ για τον ρόλο της στην ταινία φαβορί Nomadland , η Βαϊόλα Ντέιβις - Ma Rainey’s Black Bottom και η Βανέσσα Κέρμπι - Pieces of a Woman (διαθέσιμες στο νετφλιξ), καθώς και η Κάρεϊ Μάλιγκαν Promising Young Woman.

 

[Thalassaki]

Είδα με απαραίτητα διαλείματα στο netflix το
«Σκέφτομαι Να Βαλώ Ένα Τέλος»( I’m Thinking Of Ending Things )την πολυσυζητημένη νέα ταινία του σεναριογράφου της «Αιώνιας Λιακάδας Ενός Καθαρού Μυαλού Τσάρλι Κάουφμαν.

Στην αρχή όλα μοιάζουν σχετικά σαφή και νορμάλ. Ο Τζέικ και η φίλη του -που αφηγείται την ιστορία και σκέφτεται να βάλει ένα τέλος στη σχέση τους, αλλά δεν του το έχει πει- πηγαίνουν στην απομονωμένη αγροικία όπου ζουν οι γονείς του. Σταδιακά όμως τα πράγματα γίνονται περίεργα και αρχίζω να φρικάρω από τους διαλόγους που διεξάγονται κατά τη διάρκεια της διαδρομής στο αυτοκίνητο και να σκέφτομαι ότι πρέπει να δραπετεύσω από αυτό κινηματογραφικό mindfuck.
Πατάω το pause , πηγαίνω κουζίνα, ανοίγω ψυγείο, δεν βρίσκω κάτι ενδιαφέρον, πίνω μισό ποτήρι γάλα ανάβω τσιγάρο και ξαναπατάω το play που με φέρνει αντιμέτωπη με την δεύτερη πράξη του δράματος στο σπίτι των πεθερικών (Ντέιβιντ Θιούλις και Τόνι Κολέτ) οι οποίοι παρεπιπτόντως εμφανίζονται σε διάφορες ηλικιακές / διανοητικές φάσεις της ζωής τους, συχνά στην ίδια σκηνή. Ε κάπου εκεί είναι που αποφασίζω να πλύνω τα πιάτα που είχαν μείνει στο νεροχύτη και άρχισα να αναρωτιέμαι αν υπάρχουν "χάπια" ξεχασμένα σε κανένα συρτάρι για παν ενδεχόμενον πριν ξαναπατήσω το play.

Επιτέλους το ζεύγος ( ο Θεός να τους κάνει) ξεκουνάει και μας βάζουν στην τρίτη και τελευταία πράξη του δράματος (μεταφορικά και κυριολεκτικά) ύστερα από μια την άβολη εως και τρομακτική βραδιά στο πατρικό του Τζέικ παίρνοντας τον μακρύ δρόμο της επιστροφής. Όμως, μια παράκαμψη, και ξαφνικά ο εφιάλτης ξεκινά - εκείνη καταλήγει αποκλεισμένη σε ένα έρημο σχολείο από όπου προσπαθεί να ξεφύγει.....

Σίγουρα η ταινία λειτουργεί σε σημαντικό βαθμό ως υποβλητική ταινία τρόμου που σε κρατά σε μια μόνιμη αγωνία και σε μια ανήσυχη εγρήγορση, καθώς περιμένεις να δεις ποια παράξενη απειλή μπορεί να προκύψει στο επόμενο πλάνο.
Σε γενικές γραμμές όμως θα μπορούσε να πει κανείς συνοπτικά ότι πρόκειται ξεκάθαρα για χαρακτηριστικό προϊόν του δημιουργού της.
Και το περίεργο είναι ότι βασίστηκε σε «ξένο» υλικό, και συγκεκριμένα στο ομώνυμο βιβλίο του Καναδού συγγραφέα Iain Reid που έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά. Στο μυθιστόρημα αυτό που κυκλοφόρησε το 2016 απο τις εκδόσεις Πατάκη ίσως να υπάρξουν κάποιες απαντήσεις στα ερωτήματα που βασανίζουν το θολωμένο μου μυαλό μετά την παρακολούθηση της ταινίας.

Ακόμα προσπαθώ να ξεπεράσω το σοκ! Κατά τη διάρκεια της ταινίας σκεφτόμουν να βάλω κι εγώ ένα τέλος, ξεκινώντας από την προβολή της ταινίας που σε κάθε της λεπτό ένοιωθα πως καίει ένα ένα τα εγκεφαλικά μου κύτταρα πριν με οδηγήσει σχεδόν στην επιθυμία να βάλω ένα τέλος στη ζωή μου! Τελικά από πείσμα και μόνο την τερμάτισα , τερματίζοντας παράλληλα και το τελευταίο ίχνος ψυχραιμίας που μπορούσα να διατηρήσω

Κοινώς "το έκαψα!" Είναι μια ταινία που όφειλε να έχει προειδοποίηση
"Βλέπεται αποκλειστικά με δική σας ευθύνη" και ώς τέτοια σας την προτείνω.

 

[romantic woman]

Αν και οι υποψηφιότητες θα ανακοινωθούν επισήμως στις 15 Μαρτίου λέγεται πως εκτός από την Λόρεν υποψήφιες θα είναι η Φράνσις Μακ Ντόρμαντ για τον ρόλο της στην ταινία φαβορί Nomadland , η Βαϊόλα Ντέιβις - Ma Rainey’s Black Bottom και η Βανέσσα Κέρμπι - Pieces of a Woman (διαθέσιμες στο νετφλιξ), καθώς και η Κάρεϊ Μάλιγκαν Promising Young Woman.

Από τις προτεινόμενες έχω δεί τα ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ ΜΙΑς ΓΥΝΑΙΚΑς -PIECES OF A WOMAN
την έχω σχολιάσει την ταινία με τα καλύτερα!
και ναι Η Βανέσσα Κέρμπι το αξίζει
και γενικά η ταινία αυτή μου άρεσε πολύ περισσότερο από το Η ΖΩΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ,πολύ δυνατή ταινία!και πολύ δυνατή ερμηνεία!

 

[Thalassaki]

Από τις προτεινόμενες έχω δεί τα ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ ΜΙΑς ΓΥΝΑΙΚΑς -PIECES OF A WOMAN
την έχω σχολιάσει την ταινία με τα καλύτερα!
και ναι Η Βανέσσα Κέρμπι το αξίζει
και γενικά η ταινία αυτή μου άρεσε πολύ περισσότερο από το Η ΖΩΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ,πολύ δυνατή ταινία!και πολύ δυνατή ερμηνεία!

Την είδα κι εγώ πριν μερικές μέρες και όντως η Βανέσσα Κέρμπι είναι εκπληκτική στον ρόλο της. Όμως θεωρώ πως αν τελικά το αγαλματίδιο δεν πάει στην Λόρεν για τους λόγους που προανέφερα δικαιωματικά ανήκει στην στην Φράνσις ΜακΝτόρμαντ για την συγκλονιστική ερμηνεία της στο Nomadsland που είλικρινα την θεωρώ την ταινία της χρονιάς και πιστεύω θα συνεχίσει να σαρώνει βραβεία!

 

[Nikos86]

Καλα ρε romantic woman ποσες ταινιες την ημερα βλεπεις? Μιλαμε τις εχεις δει ολες!

 

[Yorgos]

Είδα κι εγώ το Andhadhun. Ενδιαφέρον σενάριο, αλλά από κάποιο σημείο κι έπειτα με κούρασαν οι πολλές ανατροπές. Βλέπεται πάντως ευχάριστα.

Είδα κι ένα ντοκιμαντέρ στο Νέτφλιξ με θέμα τη Σαουδική Αραβία. Δεν έμαθα και κάτι καινούριο, αλλά θαύμασα το θάρρος των ντόπιων με τις κρυφές κάμερες, χαρά στο κουράγιο τους.

 

[Nikos86]

Ειδα το πολυαναμενομενο ντοκιμαντερ για τον Πελε στο Νετφλιξ. Δεν μου αρεσε τοσο οσο του Καπαντια για τον Μαραντονα που σας εχω πρηξει αλλα ενταξει δεν γινοταν να μην δω ενα ντοκιμαντερ που ασχολειται με τον επονομαζομενο και "βασιλια του ποδοσφαιρου". Και μονο το θεμα που καταπιανεται φτανει για να το προτεινω στους φαν των αθλητικων ντοκιμαντερ. Ισως να μην φταιει αποκλειστικα ο σκηνοθετης. Οπως και να το κανουμε η προσωπικοτητα του Μαραντονα εχει κατι το πιο τραβηχτικο ειναι η αληθεια! Παντως το προτεινω και αυτο!

 

[romantic woman]

Την είδα κι εγώ πριν μερικές μέρες και όντως η Βανέσσα Κέρμπι είναι εκπληκτική στον ρόλο της. Όμως θεωρώ πως αν τελικά το αγαλματίδιο δεν πάει στην Λόρεν για τους λόγους που προανέφερα δικαιωματικά ανήκει στην στην Φράνσις ΜακΝτόρμαντ για την συγκλονιστική ερμηνεία της στο Nomadsland που είλικρινα την θεωρώ την ταινία της χρονιάς και πιστεύω θα συνεχίσει να σαρώνει βραβεία!

Μόλις είδα την την ταινία ΝΟMADSLAND
Σκηνοθετικά και σαν φωτογραφία και πλάνα παίρνει τα εύσημα!
Ντοκυμαντερίστικη ταινία ,ωδή στη φύση...φύση,έρημος,βράχια..πουλιά..ουρανός!!και αναδεικνύει την αναγκη κάποιων ανθρώπων να γινουν ένα μ αυτήν. και να ζήσουν ελεύθερα ..ανάγκη που από μιά μερίδα ανθρώπων του "πολιτισμού"χαρακτηρίζεται σαν εκκεντρικότητα ,από άλλους σαν γενναιότητα.
Πέραν της σκηνοθεσίας και φωτογραφίας βρήκα μεγάλη σε διάρκεια την ταινία χωρίς ουσιαστικό λόγο,ομολογώ ότι με κούρασε...όσο για την πρωταγωνίστρια ναι,πολύ καλή ερμηνευτικά αλλά προσωπικά κλίνω προς την Βανέσσα Κέρμπι με κέρδισε περισσότερο και σαν ρόλος και σεναριακά σαν ταινία

 

[Thalassaki]

Σήμερα το μεσημέρι είδα μια Αυστριακή ταινία και ένα ντοκιμαντέρ στο καπάκι.
Η ταινία ήταν η "Αυτό που θέλαμε" (Was wir wollten)του Ulrike Kofler .
Η υπόθεση είναι βασισμένη σε μια συλλογή σύντομων φανταστικών ιστοριών του Σουηδού συγγραφέα Peter Stamm, με τίτλο Der Laufder Dinge, και τα κείμενα για την μεταφορά στην ταινία γράφηκαν από τους Sandra Bohle και Ulrike Kofler, σε συνεργασία με την Marie Kreutzer.

Ένα ζευγάρι Βιενέζων η Lavinia Wilson (Άλις) και Elyas M'Barek (Νίκλας), κοντά στα σαράντα, προσπαθούν εναγωνίως να αποκτήσουν παιδί.
Μετά από ακόμη μία αποτυχημένη εξωσωματική αποφασίζουν να πάνε διακοπές στην Σαρδηνία, πιστεύοντας ότι έτσι θα απομακρυνθούν από τον ψυχολογικό φόρτο που τους έχει δημιουργήσει αυτή η διαδικασία και θα αναθερμάνουν τις σχέσεις τους.
Στο διπλανό διαμέρισμα από αυτό που έχουν νοικιάσει, μένει μια οικογένεια επαρχιωτών απο το Τυρόλο με δύο παιδιά, και καθώς οι δύο χώροι επικοινωνούν μέσω της αυλής, τα δύο ζευγάρια αναγκάζονται να «συγκρίνουν» τις καθημερινότητές τους, γεγονός που θα του θέσει σε νέους προβληματισμούς.

Σύντομη και περιεκτική ταινία με αρκετά σφιχτή σκηνοθεσία και όμορφη φωτογραφία. Δίκαια πιστεύω μια από τις υποψήφιες για το όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, για το 2021.

Το 20λεπτο ντοκιμαντέρ "Λορένα η γυναίκα με το ελαφρύ βάδισμα" επίσης μια επιλογή που με ευχαρίστησε.

Η 22χρονη Μαρία Λορένα Ραμίρεζ που ζεί στο Τσιουάουα του Μεξικού ανήκει στην φυλή των αυτοχθόνων Ταραχουμάρα στη γη των Ραραμούρι, μία φυλή που είναι γνωστή γιατί «βγάζει» δρομείς.
Ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα της που του άρεσε να τρέχει γίνεται υπερμαραθωνοδρόμος και αγωνίζεται με τα σανδάλια της και την παραδοσιακή φορεσιά του τόπου της εντός και εκτός συνόρων.Μάλιστα, πέρυσι χωρίς κάποια ιδιαίτερη προπόνηση ήταν δεύτερη σε αγώνα 100 χιλιομέτρων.

 

[romantic woman]

Σήμερα το μεσημέρι είδα μια Αυστριακή ταινία και ένα ντοκιμαντέρ στο καπάκι.
Η ταινία ήταν η "Αυτό που θέλαμε" (Was wir wollten)του Ulrike Kofler .
Η υπόθεση είναι βασισμένη σε μια συλλογή σύντομων φανταστικών ιστοριών του Σουηδού συγγραφέα Peter Stamm, με τίτλο Der Laufder Dinge, και τα κείμενα για την μεταφορά στην ταινία γράφηκαν από τους Sandra Bohle και Ulrike Kofler, σε συνεργασία με την Marie Kreutzer.

Ένα ζευγάρι Βιενέζων η Lavinia Wilson (Άλις) και Elyas M'Barek (Νίκλας), κοντά στα σαράντα, προσπαθούν εναγωνίως να αποκτήσουν παιδί.
Μετά από ακόμη μία αποτυχημένη εξωσωματική αποφασίζουν να πάνε διακοπές στην Σαρδηνία, πιστεύοντας ότι έτσι θα απομακρυνθούν από τον ψυχολογικό φόρτο που τους έχει δημιουργήσει αυτή η διαδικασία και θα αναθερμάνουν τις σχέσεις τους.
Στο διπλανό διαμέρισμα από αυτό που έχουν νοικιάσει, μένει μια οικογένεια επαρχιωτών απο το Τυρόλο με δύο παιδιά, και καθώς οι δύο χώροι επικοινωνούν μέσω της αυλής, τα δύο ζευγάρια αναγκάζονται να «συγκρίνουν» τις καθημερινότητές τους, γεγονός που θα του θέσει σε νέους προβληματισμούς.

Σύντομη και περιεκτική ταινία με αρκετά σφιχτή σκηνοθεσία και όμορφη φωτογραφία. Δίκαια πιστεύω μια από τις υποψήφιες για το όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, για το 20

Tην είχα δεί παλαιότερα,εδώ συμφωνούμε,
μου άρεσε πολύ,λιτή αλλά περιεκτική, με καλές ερμηνείες,χωρίς πολλές φανφάρες περιγράφει την συναισθηματική δύσκολη κατάσταση που βιώνει ένα ζευγάρι στην προσπάθεια του να τεκνοποιήσει και τις"ισορροπίες"ανάμεσα τους αλλά και στον καθένα χωριστά που αλλάζουν όταν αλληλεπιδράσουν με το ζευγάρι της διπλανής πόρτας που έχουν δύο παιδιά.
Δεν ήξερα ότι ήταν η επίσημη πρόταση της Αυστρίας για όσκαρ...αξίζει