Κινηματογραφική κουβέντα....

[Señor_Nada]

Εμένα μου άρεσε αρκετά το "ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟ ΧΟΛΥΓΟΥΝΤ" όπως μου αρέσουν όλες οι ταινίες του Ταραντίνο που έχω δει, ακόμα κι αυτές που έχει γράψει μόνο το σενάριο.

Το βάζω σε σπόιλερ γιατί ίσως να μην γνώριζες κάτι για την ταινία @romantic woman

Spoiler

Δεν ήταν χίππιδες, αλλά η συμμορία του δολοφόνου Charles Manson! Γι'αυτό είχε τρομακτική μουσική σαν θρίλερ όταν πήγε ο Μπραντ Πιτ στα σπίτια τους. Επίσης η βραδιά της επίθεσης είναι πραγματικό γεγονός. Επιτέθηκαν και σκότωσαν μεταξύ άλλων και την έγκυο γυναίκα του Πολάνσκι. Ουσιαστικά ο Ταρνατίνο έδωσε ένα διαφορετικό φινάλε σε αυτή την τραγική ιστορία.

 

[fenia42]

Είδαμε 1μιση ώρα από τον Ιρλανδό και δε θελήσαμε να δούμε παρά πάνω. Δε ξέρω τι χάσαμε, πάντως δε μας κέρδισε αυτή τη μια μιση ώρα.

 

[romantic woman]

Εμένα μου άρεσε αρκετά το "ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟ ΧΟΛΥΓΟΥΝΤ" όπως μου αρέσουν όλες οι ταινίες του Ταραντίνο που έχω δει, ακόμα κι αυτές που έχει γράψει μόνο το σενάριο.

Το βάζω σε σπόιλερ γιατί ίσως να μην γνώριζες κάτι για την ταινία @romantic woman

Spoiler

Δεν ήταν χίππιδες, αλλά η συμμορία του δολοφόνου Charles Manson! Γι'αυτό είχε τρομακτική μουσική σαν θρίλερ όταν πήγε ο Μπραντ Πιτ στα σπίτια τους. Επίσης η βραδιά της επίθεσης είναι πραγματικό γεγονός. Επιτέθηκαν και σκότωσαν μεταξύ άλλων και την έγκυο γυναίκα του Πολάνσκι. Ουσιαστικά ο Ταρνατίνο έδωσε ένα διαφορετικό φινάλε σε αυτή την τραγική ιστορία.

το ξέρω ,γι αυτό λέω ότι μόνο το τελευταίο μισάωρο ουσιαστικά άξιζε. και δεν επεκτάθηκα περαιτέρω για όσους θέλουν να την δουν μην μπω σε λεπτομέρειες....μέχρι τότε όμως..βαρεθηκα

 

[romantic woman]

Είδαμε 1μιση ώρα από τον Ιρλανδό και δε θελήσαμε να δούμε παρά πάνω. Δε ξέρω τι χάσαμε, πάντως δε μας κέρδισε αυτή τη μια μιση ώρα.

ίσως σε κέρδιζε μετά ίσως και όχι...όπως και στην ταινία του Ταραντίνο που αναφερθήκαμε παραπάνω όπου το τελευταίο μισάωρο ΔΕΝ είχε σχεδόν καμία σχέση με την προηγουμενη ταινία η να το πω καλύτερα η όλη πορεία της ταινίας δεν σε προιδέαζε για το τελευαταίο μισάωρο ας πω ότι κάτι κάπως αντίστοιχα εξελίχθηκε και η ταινία του Σκορτσέζε που γενικά εμένα μου άρεσε και απο την πρωτη στιγμή

 

[romantic woman]

Spoiler

Αυτο που δεν ήξερα είναι η αλλαγή που επέλεξε να κάνει ο Ταραντίνο και γι αυτό περίμενα με αγωνία τη στιγμή που θα μπουκάρανε στο σπίτι του Πολάνσκι και την δολοφονία της έγκυας Σάρον Τειτ...αλλά ακόμα κι αυτή η αλλαγή είναι ΤΑΡΑΝΤΙΝΟ!!που γενικά μου αρέσει κι εμένα πολύ!

(για τον Senor Nada)

 

[skoumpi]

Λοιπόν άντε να πούμε και για μια προσπάθεια του ελληνικού κινηματογράφου. Χτες είδα το ¨Ευτυχία¨, πρόκειται για τη ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Μου άρεσε και νομίζω πως το δυνατό του χαρτί είναι οι ερμηνείες , η Γκουλιώνη και η Καραμπέτη είναι πολύ καλές, χωρίς να υπολείπεται το υπόλοιπο καστ!!!

 

[Yorgos]

41ο φεστιβάλ κινηματογράφου στην Αβάνα και είδα τις εξής:



Wasp Network: Γαλλική παραγωγή που πραγματεύεται την απίστευτη αλλά πραγματική ιστορία των 5 Κουβανών κατασκόπων που συνελήφθησαν στο Μαϊάμι πριν μερικά χρόνια. Ο κολλητός μου που παίζει στην ταινία μου είχε πει ότι η ταινία προσπαθεί να βάλει υπερβολική πληροφορία στη διάρκειά της, αλλά εμένα μου άρεσε πολύ, όταν τελείωσε έκλαιγα κι εγώ κι όλοι γύρω μου (εκτός από τη Γιώργαινα). Μελανό σημείο η πολύ κακή ερμηνεία της Πενέλοπε Κρουθ , που εκτός από κακή ηθοποιός προσπάθησε να "φορέσει" και κουβανική προφορά με μάλλον τραγελαφικά αποτελέσματα, she tried too hard. For the record, ο Ραούλ που έπαιξε μερικές σκηνές μαζί της μου είπε πως είναι εκπληκτική ηθοποιός, οπότε μην ακούτε εμένα. Ακόμη χειρότερη προφορά είχε ο Βάγκνερ, τώρα βάλανε Βραζιλιάνο άνθρωπο να κάνει Κουβανό, ε τι να πει κανείς, αλλά τουλάχιστον η ερμηνεία του είναι καλή. Εξαιρετικός ο Έντγκαρ Ραμίρες σε όλα (ο οποίος ήταν φοβερός και στο Libertador, από τις καλύτερες ιστορικές ταινίες που έχω δει ποτέ). Τέλος πάντων, πέρα από τις ερμηνείες, που παίζουν λίγο ρόλο, η ταινία μου άρεσε πολύ. Δεν είμαι σίγουρος πως κάποιος που δεν ξέρει τα βασικά της (απίστευτης ξαναλέω) ιστορίας θα την καταλάβει ολοσχερώς, αλλά για μένα ήταν από τα χαϊλάιτ του φεστιβάλ. Με άριστα το 5 θα πάρει 4, κρίμα για το κακό κάστινγκ.

Lista Quinta: Κουβανικό ντοκιμαντέρ για τη ζωή των Κουβανών ψαράδων σε 5 ψαροχώρια-κωμοπόλεις της χώρας. Ουσιαστικά πρόκειται για την ανάλυση της παρανοϊκότητας των μαρξιστικών νόμων (για όσους δεν το ξέρουν, οι ψαράδες στη χώρα είναι υποχρεωμένοι να δίνουν την ψαριά τους στην κυβέρνηση, με απίστευτες γραφειοκρατίες και κανονισμούς που αγγίζουν το όριο της κωμωδίας), μέσω της παρουσίασης της καθημερινότητας και των επιπτώσεων των νόμων αυτών στη ζωή ανώνυμων πολιτών. Πολύ καθαρή παρουσίαση του θέματος και -χωρίς να έχει τα φοβερά πλάνα που σε καθηλώνουν- αγγίζει το θέμα στην ουσία του, τον άνθρωπο. Πάρα πολύ καλό, του βάζω 4.

La odisea de los Giles: Αργεντίνικη κωμωδία με θέμα την εξαπάτηση εκ μέρους ενός τραπεζίτη των κατοίκων μιας κωμόπολης στην Αργεντινή του coralito και των capital controls. Όπως με πολλές αργεντίνικες ταινίες, ευρηματική δημιουργία χαρακτήρων και καλοί διάλογοι, αλλά κάπου χάσκει το σενάριο στο τέλος. Ωραία δουλειά πάντως, αυστηρά θα της βάλω 3,5 , αλλά οι κριτικές του κοινού ήταν αποθεωτικές. Κωμωδία ήταν και γέλασα, αρκετά μάλιστα, άρα το σκοπό της τον πέτυχε. Να πούμε ότι για την ταινία αυτή βραβεύτηκε ο Λουίς Μπραντόνι στην κατηγορία του Α' ανδρικού ρόλου.

Blanco en blanco: Χιλιάνικη ταινία με θέμα ένα φωτογράφο που στα τλεη του 19ου αιώνα καλείται στην Παταγονία για να απαθανατίσει ένα γάμο, αλλά μπλέκει και με την ανήλικη νύφη και με τη γενοκτονία των ιθαγενών από τους εποίκους. Πολύ σκοτεινή και αργή ταινία, όπως συνηθίζεται με τις χιλιάνικες, αλλά είχε δυο θέματα που μου άρεσαν:

1) επιτέλους χιλιάνικη ταινία που δε σχετίζεται με τη χούντα του Πινοσέτ. Κατανοούμε το βάρος της συγκεκριμένης περιόδου αλλά είναι λίγο μονότονο κάθε χρόνο η Χιλή να μας στέλνει 15 ταινίες και να έχουν και οι 15 την ίδια θεματολογία.
2) το θέμα της γενοκτονίας των ινδιάνων και το πόσο ξεδιάντροπα έγινε αυτό (δεν έγινε καν με σκοπό την κατάκτηση της αφιλόξενης γης, τα αυτιά των ινδιάνων πωλούνταν ως πανάκριβα σουβενίρ), είναι ένα θέμα ευαίσθητο και από αυτά που δεν πολυακουμπιούνται στη Χιλή. Ώρα ήταν. Απέσπασε το βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (που μπορεί να λέει και κάτι, μάλλον αρνητικό για την ταινία), αλλά ήταν αργή, σκοτεινή και καταθλιπτική, πολύ αργές σκηνές. Θα της έβαζα ένα 2,5 για τη θεματολογία της, ενώ μου φάνηκε ευρηματικός και ο τίτλος. Αλλά κουράζει πολύ. Α, πρωταγωνιστεί ο Αλφρέδο Κάστρο στο ρόλο του παιδόφιλου.

Gisaengchung (Parasite είναι ο τίτλος στα Αγγλικά): Μια φτωχή οικογένεια στη Σεούλ καταφέρνει να εξαπατήσει μια οικογένεια πλουσίων και να εξασφαλίσει δουλειά για όλα τα μέλη της στην έπαυλή τους, χωρίς να τους αποκαλύψουν πως πρόκειται περί συγγενών. Κορεάτικη κωμωδία με στοιχεία κοινωνικού δράματος, με απρόβλεπτη τροπή. Όχι τόσο στο σενάριο, όσο στο ύφος της ταινίας που από ανάλαφρη γίνεται δράμα. Πολύ καλή σκηνοθεσία, ενδιαφέρουσα ματιά στις διαφορές τάξης της κορεάτικης κοινωνίας. Της νοτιοκορέατικης εννοώ, η βορειοκορεάτικη δεν έχει τέτοια πράγματα του Σατανά. Παρότι μακρυγορεί λίγο, της βάζω ένα 3,5 .

Schwimmen: Γερμανική ταινία που πραγματεύεται την καθημερινότητα στο σχολείο για τους Γερμανούς εφήβους, το bullying και τη γενιά των σόσιαλ μύδια. Προσωπικά τη βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα και disturbing, που ήταν και ο σκοπός της φαντάζομαι, για ταινία τόσο χαμηλού μπάτζετ μια χαρά τα πήγε. Της βάζω τβββββία.

It must be heaven: Ένας -σχεδόν αμίλητος- Παλαιστίνιος σκηνοθέτεις ταξιδεύει στη Γαλλία και τις ΗΠα και μέσω μιας σουρεαλιστικής προσέγγισης προσπαθεί να δείξει πως υπάρχουν κι αλλού παλαβές κοινωνίες, πέραν της Παλαιστίνης. Υπερβολικά μεταφορικές οι αναφορές του σκηνοθέτη για μένα, η Γιώργαινα ξετρελάθηκε. Αδιάφορη δεν τη λες και πήρε και βραβείο στις Κάννες. Της βάζω 2.

Αgosto: Κουβανικό κοινωνικό δράμα που περιγράφει την ανέμελη ζωή μερικών παιδιών στην ανατολική Κούβα, μέχρι που έρχεται το καλοκαίρι του 1994 και η κρίση των balseros (όταν ο Φιντέλ επέτρεψε σε όσους θέλουν να φύγουν από τη χώρα με σχεδίες κι εν τέλει έχασαν τη ζωή τους από δίψα ή καρχαρίες μερικές δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι). Καλή, πραγματική αλλά έχουμε δει και πιο δυνατές με το ίδιο θέμα. Κλασική περίπτωση κουβανικής ταινίας όμως: καλή σκηνοθεσία, πολύ κακές ερμηνείες, ρεαλιστική αντιμετώπιση του κουβανικού δράματος. Εύγε, θα πάρει 4.

Algunas bestias: Σε κάποιο απομονωμένο μικρό νησί της Χιλής μια οικογένεια προτίθεται να στήσει ένα ξενοδοχείο, αλλά οι στοιχειωμένες σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας βγαίνουν στην επιφάνεια όταν εξαφανίζεται ο βαρκάρης, που είναι και η μόνη σύνδεση με τον έξω κόσμο. Πολύ καλή σκηνοθεσία (απέσπασε και το σχετικό βραβείο), πολύ ρεαλιστικά όλα, πρωταγωνιστεί ο Αλφρέδο Κάστρο στο ρόλο του σεξουαλικά διαταραγμένου παππού. Της βάζω 3,5 ίσως να είμαι και γενναιόδωρος, αλλά και δεύτερη χιλιάνικη ταινία που δεν αναφέρεται στον Πινοτσέτ δεν είναι μικρό πράγμα...

State Funeral: Λιθουανικό ντοκιμαντέρ (ατέλειωτο...) με θέμα την κηδεία του Στάλιν και την προσωπολατρεία που αγγίζει τα όρια του φαιδρού. Ενδιαφέρον θέμα, αλλά μετά από μία ώρα και 10 λεπτά όπου αμέτρητοι άνθρωποι άφηναν λουλούδια σε διάφορα μέρη της πρώην ΕΣΣΔ, οι σχεδόν τρεις ώρες καταλήγουν μαρτύριο. Πόσους ανθρώπους να δεις να καταθέτους στεφάνι και πόσες αρλούμπες από αυτές που εκφωνούνταν από τα μεγάφωνα να αντέξει κανείς επί τρεις ώρες; Παίρνει 1.

Εl cuento de las comadrejas: Τέσσερις ξεχασμένοι, από τον κόσμο και τη ζωή, σταρ του αργεντίνικου κινηματογράφου ζουν σε μια απομονωμένη έπαυλη, αλλά η ζωή τους θα αναστατωθεί από τα σχέδια ενός κτηματομεσίτη που τους επισκέπτεται. Ενδιαφέρουσα αισθητική, καλοί διάλογοι, ωραίος ρυθμός και καλές ατάκες στην κωμωδία, αλλά πάλι το σενάριο έχανε στο τέλος. Δεν παίζει ρόλο στον κόσμο άρεσε πολύ, πήρε και το βραβείο κοινού. Της βάζω 3.

El principe: Ένας νεαρός οδηγείται στις χιλιάνικες φυλακές μετά την αναίτια δολοφονία ενός φίλου του. Εκεί θα χρειαστεί τη στήριξη του αρχηγού των κρατουμένων, με τον οποίο θα αναπτύξει όλων των ειδών τις σχέσεις. Καλή, δυνατή χιλιάνικη ταινία και όχι, δεν έχει σχέση με τον Πινοτσέτ, σε άλλη εποχή εκτυλίσσεται, ωραία προσέγγιση του θέματος της ομοφυλοφιλίας στις φυλακές. Στο ρόλο του αρχικρατούμενου, ο Αλφρέδο Καστρο. Που αν δεν το καταλάβατε έπαιξε σε 3 χιλιάνικες ταινίες την ίδια χρονιά, κάνοντας τον παιδεραστή, τον ανώμαλο κι εν τέλει τον ομοφυλόφιλο κρατούμενο. Πολύ καλή ερμηνεία, ενδιαφέρουσα θεματολογία, της δίνω 4. Εξαιρετική οπτική στο θέμα του ομοφυλοφιλικού έρωτα σε συνθήκες φυλακής.

Sonambulos: Σε μια οικογενειακή συνάθροιση, ο ξάδερφος βιάζει την ξαδέρφη του, στην τελευταία σκηνή της ταινίας. Σας έκανα spoiler, ε; ΝΑ με ευχαριστείτε. Απίστευτη βλακεία, αργή ταινία, με ανούσιους διαλόγους και μικρο ψυχολογικά προβλήματα αργεντίνικης φύσεως. Πέρα από την ηλιθιότητα του σεναρίου, ο θεατής φεύγει με μια τεράστια απορία: γιατί πήρε αυτή η μπούρδα το βραβείο καλύτερης ταινίας; Της βάζω 1,5 . Το κρίμα είναι ότι πήγαμε στον κινηματογράφο για να δούμε το La Lllorona, το οποίο αντικαταστάθηκε από αυτό το αίσχος.

Buscando a Casal: Στην αποικιακή Αβάνα, ένας ανερχόμενος ποιητής προκαλεί με τα γραφόμενά του το Διοικητή και μπλέκει άσχημα... Ακουγόταν πολλά υποσχόμενη, άλλωστε οι Κουβανοί τα καταφέρνουν εξαιρετικά στις ταινίες εποχής (π.χ. το περσινό Inocencia ήταν εξαιρετικό). Οποία απογοήτευσης... Δεν ξέρω από που΄να αρχίσω... Το καστ ήταν άθλιο (τη Γιαπωνέζα την κάνει μια λευκή Κουβανή... πώς δεν πήραν καμιά μιγάδα να μας τρελάνουν), η αισθητική ανεξήγητη, αφού τα πορτοκαλί μαλλιά και τα φούξια κουστούμια θύμιζαν κάτι ανάμεσα σε βίντεο κλιπ των Acqua, συναυλία της Katy Perry και την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, ο ρυθμός πιο αργός κι από εκφώνηση του Χατζηνικολάου, μέχρι και τα κουστούμια άθλια ήταν. Επιεικώς απαράδεκτη, δεν ήξερα ότι μπορούμε να κάνουμε τόσο κακές ταινίες. Άθλια, παίρνει 1.

Όπως κάθε χρόνο, υπήρξαν και ταινίες που λύσσαξα που δεν μπόρεσα να της δω. Ανάμεσά τους τα ντοκιμαντέρ για το Μαραντόνα, το Λεονάρδο Παδούρα και το "Μ" που έχει ως θέμα την πιο ακραία συντηρητική εβραϊκή κοινωνία στον κόσμο. Άκουσα εξαιρετικά σχόλια για το La Llorona, που έχει πολύ ενδιαφέρον θέμα (τη γενοκτονία στη Γουατεμάλα) και με ιντριγάρισε και το θέμα της γερμανικής Das Schoenste Paar (ένα ζευγάρι κακοποιείται και ταπεινώνεται στις διακοπές του στη Μαγιόρκα, επιστρέφοντας όμως στον τόπο κατοικίας τους, πέφτουν πάνω στους δράστες συμπτωματικά κι αποφασίζουν να πάρουν εκδίκηση).

Ειδική μνεία στη σελίδα του φεστιβάλ που επιτέλους ήταν updated, ανθρώπινη κι ενημερωτική για πρώτη φορά στο φεστιβάλ, στην επιτέλους βελτιωμένη ακουστική των κινηματογράφων και την προσπάθεια των εθελοντών όπως πάντα. Απογοήτευση η χαμηλή παρουσία ξένων επισκεπτών φέτος, αλλά οι ατέλειωτες ουρές των Κουβανών θυμίζουν ότι ζούμε σε μια από τις τελευταίες κοινωνίες σινεφίλ, εύγε μας. Το φεστιβάλ θέλει καλύτερη προώθηση, αλλά δεδομένης της οικονομικής συγκυρίας που περνάει η χώρα, ήταν πολύ φιλότιμη η προσπάθεια. Θα έλεγα "και του χρόνου", αλλά δε θα είμαστε εδώ τέτοια εποχή του χρόνου...

 

[dimaq]

Yorgos εχεις κανονισει δηλαδη καποιο ταξιδακι για του χρονου;

 

[apos]

Η ταινία του ταραντινο σε έβαζε στο κλιμα εκείνης της εποχής με αναφορές στους ηθοποιούς, τους χιπηδες κλπ. Επίσης έχει αργή εξέλιξη όσον αφορά τη δράση όπως και η προτελευταία.

 

[tripakias]

Εκπλησσομαι που κανεις δεν σχολιαζει τις δυο ταινιες που οδηγησαν και σε μεταμεσονυκτιες προβολες στο κεντρο της Αθηνας, προκειμενου να καλυφθει η ζητηση σε εισιτηρια: Joker και Παρασιτα.
Και τις δυο τις βρηκα καταπληκτικες.

Ειδα το Τζοκερ και περα απο την ερμηνεια του Φινιξ δεν μπορω να βρω κατι αλλο που να τη βγαζει από τη μετριοτητα.
Τα Παρασιτα δεν ξερω ποια ταινια ειναι; Πως είναι ο αγγλικός τιτλος; Parasites?

 

[fenia42]

Ειδα το Τζοκερ και περα απο την ερμηνεια του Φινιξ δεν μπορω να βρω κατι αλλο που να τη βγαζει από τη μετριοτητα.
Τα Παρασιτα δεν ξερω ποια ταινια ειναι; Πως είναι ο αγγλικός τιτλος; Parasites?

Parasite, την είδα χτες και με ενθουσίασε. Θα τη χαρακτήριζα ως μια μοντέρνα εκδοχή της πάλης των τάξεων με μια καφκική απονομή Συμπαντικής δικαιοσύνης. Εν τελει το καλύτερο σχέδιο είναι καν μη κανεις κανένα σχέδιο γιατί δε μπορείς να αποφύγεις αυτά που θα έρθουν.
Για κάποιο λόγο κι εγώ σκέφτηκα το τζόκερ όταν την έβλεπα -ίσως γιατί ο πρωταγωνιστής παίρνει για λίγο τη ζωή στα χέρια του και τιμωρεί συμφωνα με τη δική του αλήθεια.
Εξαιρετική ταινία με ανατροπές.

 

[paefstra]

Ειδα το Τζοκερ και περα απο την ερμηνεια του Φινιξ δεν μπορω να βρω κατι αλλο που να τη βγαζει από τη μετριοτητα.
Τα Παρασιτα δεν ξερω ποια ταινια ειναι; Πως είναι ο αγγλικός τιτλος; Parasites?

Το Τζοκερ ηταν η μονη απο τις ταινιες που ειδα φετος και για πολλες μερες ενιωθα οτι εχει κολλησει η σκοτεινια της στο δερμα μου. Δεν το επαθα με καμια αλλη φετος. Πιθανον λογω της ερμηνειας και της μουσικης.
Η μουφα της χρονιας ηταν η ταινια του Σκορτσεζε. Πιαστηκα στο καθισμα να βλεπω 3,5 ωρες τον Ντε Νιρο να διεκπεραιωνει τον ρολο. Και το λεω εγω που εχω παρακολουθησει θεατρικο εργο επι 6ωρο, δεν ηταν μονο η διαρκεια που με ενοχλησε οσο η μετριοτητα.
Τα Παρασιτα: πολυ καλογυρισμενη αλλα τραβηγμενο απο τα μαλλια το στορυ γιατι δεν ειναι πειστικη η αφελεια των πλουσιων,κατι που ειναι βασικη προυποθεση στην πλοκη. Τα εχει ξαναπει περιπου και καλυτερα ο Ζενε στις Δουλες θεατρικως Παρολα αυτα δεν μετανιωσα που την ειδα.