Κινηματογραφική κουβέντα....

[ευαγγελια]

Η πρώτη με εντυπωσίασε για την εικόνα των φτωχών περιθωριοποιημένων σε μια "πλούσια" χώρα- μου θύμισε λίγο το Rosetta , αν το έχεις δει.Και κρύβει μια σπουδαία σεναριακή έκπληξη.
Η δεύτερη με συγκίνησε περισσότερο στο γεγονός ότι αποτυπώνει τη δύναμη της κοινωνίας να περιθωριοποιήσει και να "καταστρέψει" ένα απόλυτα ενταγμένο άτομο. Και όλη την υποκρισία που κρύβεται πίσω από τη συγχώρεση- ή τον τρόπο που το κοινωνικό σύνολο μπορεί να είναι η αιτία και η θεραπεία ενός μόνιμου τραύματος.

Mε επεισες !!!!
Ηθελα τη γνωμη καποιου , η αληθεια ειναι , γιατι μερικες ταινιες τις απορριπτω μονο και μονο απο το περιεχομενο τους. Για το Κυνηγι δισταζα επειδη διαβασα οτι το θεμα εχει να κανει με κακοποιηση παιδιου ( αν δε κανω λαθος ) και δε αντεχω να παρακολουθω ταινιες που εχουν εστω και τη παραμικρη υποψια τετοιας σκηνης

 

[paefstra]

Καμία σχέση με κακοποίηση. Σχόλιο πάνω στις "ευαισθησίες" μιας οργανωμένης κοινωνίας είναι με αφορμή μια παρεξήγηση- τουλάχιστον έτσι το κατάλαβα εγώ.

 

[ευαγγελια]

Καμία σχέση με κακοποίηση. Σχόλιο πάνω στις "ευαισθησίες" μιας οργανωμένης κοινωνίας είναι με αφορμή μια παρεξήγηση- τουλάχιστον έτσι το κατάλαβα εγώ.

Οκ θα το δω συντομα και θα σου πω και γω τις εντυπωσεις μου :xmas_razz:

 

[underwater]

Είδα τις προάλλες στο ιστορικό Ολύμπιον της Θεσσαλονίκης το "The Master" με Joaquin Phoenix και Philip Seymour Hoffman, μια από τις ταινίες που έχουν ακουστεί πολύ φέτος. Ουσιαστικά η (ας την πούμε) υπόθεση αφορά τη σχέση ενός περιθωριοποιημένου απόστρατου του Ναυτικού με τον αρχηγό μιας σέκτας.

Αυτό που συζητούσε όλο το σινεμά μετά την προβολή ήταν ότι πρόκειται για μια ταινία επικεντρωμένη στις ερμηνείες των ηθοποιών, η οποία κουράζει και χάνει την ουσία της. Για μένα είναι ένα φιλμ που δημιουργήθηκε με μόνο στόχο τα Όσκαρ, χωρίς "ψυχή".

Και όπως διάβασα σε μια κριτική και μου έκανε κλικ (από τις λίγες μη διθυραμβικές κριτικές για την ταινία):

"By film’s end, The Master has become a contest between two gifted actors trying to shout each other down. The commitment to their roles is impressive, but it’s tethered to a weightless, airless movie, a film so enamored of itself, the audience gets shut out (Rene Rodriguez)".

 

[romantic woman]

Είδα τις προάλλες στο ιστορικό Ολύμπιον της Θεσσαλονίκης το "The Master" με Joaquin Phoenix και Philip Seymour Hoffman, μια από τις ταινίες που έχουν ακουστεί πολύ φέτος. Ουσιαστικά η (ας την πούμε) υπόθεση αφορά τη σχέση ενός περιθωριοποιημένου απόστρατου του Ναυτικού με τον αρχηγό μιας σέκτας.

Αυτό που συζητούσε όλο το σινεμά μετά την προβολή ήταν ότι πρόκειται για μια ταινία επικεντρωμένη στις ερμηνείες των ηθοποιών, η οποία κουράζει και χάνει την ουσία της. Για μένα είναι ένα φιλμ που δημιουργήθηκε με μόνο στόχο τα Όσκαρ, χωρίς "ψυχή".

Και όπως διάβασα σε μια κριτική και μου έκανε κλικ (από τις λίγες μη διθυραμβικές κριτικές για την ταινία):

"By film’s end, The Master has become a contest between two gifted actors trying to shout each other down. The commitment to their roles is impressive, but it’s tethered to a weightless, airless movie, a film so enamored of itself, the audience gets shut out (Rene Rodriguez)".

Μάλλον συμφωνούμε,
Η πιό βαρετή ταινία που έχω δεί τα τελευταία δύο χρόνια!το μόνο για μένα που άξιζε κάπως και κρατούσε την ταινία ήταν η ερμηνεία του πρωταγωνιστή που υποδύεται τον "master"και τίποτε άλλο.Μεγάλη μακρόσυρτη ταινία πάνω από δύο ώρες χωρίς λόγο...ένα απλό θέμα γύρω από μιά αίρεση που το "τραβάν από τα μαλλιά"χωρίς νόημα.Βαρετοί διάλογοι,σκηνοθετικά τίποτε ιδιαίτερο,
κυττούσα το ρολόι μου πότε θα τελειώσει.
Ε όχι και για Όσκαρ αυτή η "πατάτα"

 

[underwater]

Ε όχι και για Όσκαρ αυτή η "πατάτα"

Πάντως και οι δύο θεωρούνται φαβορί για Όσκαρ ερμηνείας.

 

[romantic woman]

"Το αγόρι στο τελευταίο θρανίο".Μου άρεσε πάρα πολύ!!γαλλική ταινία,έξυπνο και κάπως ιδιόρρυθμο σενάριο που μπλέκει το πραγματικό με το φανταστικό ,αφήνοντας τον θεατή να κάνει τη δική του υπόθεση και να δώσει τη δική του εξήγηση,
σε κάποιο σημείο θυμίζει τη γερμανική ταινία"το κύμα",
εύστοχοι διάλογοι,χιούμορ,προβληματισμός,ωραίες ερμηνείες και πάνω απ όλα εκπληκτική σκηνοθεσία!ειδικά το πλάνο του φινάλε!!!όπως και της έναρξης της ταινίας είναι απ αυτά που σου μένουν και λες...αυτό είναι τέχνη!

 

[mariath]

"Το μερίδιο των αγγέλων" - Angels' share
Βρετανικός κινηματογράφος, σταθερή αξία για μένα, και Ken Loach. Η ταινία μια γλυκόπικρη κομεντί, δείχνει έναν πρωτότυπο τρόπο για να βγεις από το περιθώριο και την ανέχεια. Βλέπεται ευχάριστα, έχει γέλιο, έχει αρκετές καλές στιγμές και μια "έξυπνη" κομπίνα. Συνοδεύεται από ένα καλό μαλτ ουίσκι

 

[romantic woman]

"Το μερίδιο των αγγέλων" - Angels' share
Βρετανικός κινηματογράφος, σταθερή αξία για μένα, και Ken Loach. Η ταινία μια γλυκόπικρη κομεντί, δείχνει έναν πρωτότυπο τρόπο για να βγεις από το περιθώριο και την ανέχεια. Βλέπεται ευχάριστα, έχει γέλιο, έχει αρκετές καλές στιγμές και μια "έξυπνη" κομπίνα. Συνοδεύεται από ένα καλό μαλτ ουίσκι

Nαι ναί!απλό το σενάριο,απλή λιτή ταινία,αλλά με πολύ καλή φωτογραφία,χιούμορ,ατάκες,έχει αυτό το γλυκόπικρο στοιχείο όπως είπες,μας βάζει και στον(άγνωστο για μας)κόσμο των ουίσκι,
βλέπεται ευχάριστα.

 

[Nedelja]

Είδα κι εγώ χτες το ''7 μέρες στην Αβάνα'' (για το οποίο κάποιοι είχατε ψιλοδιαφωνίσει κάποιες σελίδες πριν αλλά βαριέμαι να ψάχνω...).
Η αλήθεια είναι οτι κάποιες ιστορίες έχουν ένα ενδιαφέρον αλλά οι περισσότερες είναι λίγο αδιάφορες. Ξεχώρισα το jam session γιατί συμπαθώ τον Κουστουρίτσα όπως και να έχει, άσε που τον φαντάζομαι να έκανε πάνω κάτω τα ίδια σε real trip και θεωρώ οτι η καλύτερη ήταν του Elia Suleiman (Diary of a beginner) του οποίου ψάχνω τον τελευταίο καιρό να πετύχω τη Θεϊκή Παρέμβαση αλλά δε μου κάθεται.
Γενικά η ταινία βλέπεται, έχει και κάποια κλισέ αναμενόμενα αλλά περνάς ένα βράδυ σχετικά ευχάριστα.
Όσο για την Αβάνα εμένα για ακόμα μια φορά παρόλο που δεν είναι ταινία να αναδείξει τις ομορφιές της μου φάνηκε γοητευτική σε σημείο κατάθλιψης αφού η τσέπη μου διαφωνεί κάθετα...

 

[anny]

Είδαμε πρόσφατα το "The imposter". Ενα φιλμ-ντοκιμαντέρ σχετικά με ένα εξαφανισμένο έφηβο αγόρι στις ΗΠΑ, όπου μετά από τέσσερα χρόνια απουσίας, εντοπίζεται στην Ισπανία και επιστρέφει στην οικογένειά του.

Η εξιστόρηση της ιστορίας γίνεται κυρίως μέσα από συνεντεύξεις των εμπλεκομένων. Η υπόθεση είναι αληθινή και ουσιαστικά το ενδιαφέρον σου κρατά αποκλειστικά η ίδια η ιστορία.

 

[taxidiara]

Εγώ είδα χτες σε avant premiere το "Argo" του Μπεν Άφλεκ. Αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία, βασισμένη σε αληθινά ιστορικά γεγονότα. Βέβαια είμαι σίγουρη ότι εφόσον η ταινία είναι Αμερικάνικη, υπάρχει έντονη η Αμερικάνικη πλευρά της ιστορίας αλλά δε περίμενα και κάτι άλλο.. Πέραν τούτου, η ταινία κυλάει αρκετά ευχάριστα και σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον ως το τέλος (μη φύγετε στο τέλος, δείχνει τους πραγματικούς πρωταγωνιστές της ιστορίας και σκηνές όπως πραγματικά συνέβησαν σε αντιπαράθεση με τους ηθοποιούς και την αναπαράσταση των εν λόγω σκηνών-πραγματικά πολύ πιστή απόδοση), με μερικές πολύ καλές ερμηνείες από τους δεύτερους ρόλους ("θεός" ο Άλαν Άρκιν) αλλά ο Μπεν βρε παιδιά..καλός δε λέω.. αλλά σε όλη την ταινία μια έκφραση είχε χαχα