Ουγκάντα Κατω απο τα ποδια της Ευρωπης...

[isabelle]

Πράγματι έξοχος ο τίτλος αλλά και η ουσία. LULLU πότε έγινε αυτή η αποστολή;

 

[pattyyy]

Μπράβο σας! Παρακολουθώ την ιστορία σου με μεγάλο ενδιαφέρον!

 

[LULLU]

Πράγματι έξοχος ο τίτλος αλλά και η ουσία. LULLU πότε έγινε αυτή η αποστολή;

.. εγινε το Μαιο του 2011 και τωρα ετοιμαζω αλλη για μετα το Πασχα ..

 

[LULLU]

Την επομένη βρήκαμε στο ιατρείο περισσότερο κόσμο, έκανε τον γύρο της περιοχής πως musungu γιατροί (λευκοί) ήλθαν στην πόλη και άφησαν τα χωράφια και τα σπίτια, άλλοι οδηγούμενοι τις περισσότερες φορές από περιέργεια παρά από πόνο και άλλοι πράγματι να σέρνονται από πυρετό και κακουχία.
Πολλά παιδιά, μαθητούδια, που βρίσκονται ακόμη σε διακοπές, τα σχολεία ανοίγουν την ερχόμενη Δευτέρα, συνωστίζονται μπροστά στην πόρτα σε μια μη αναμενόμενη ταραχή που εξηγείται όταν φαίνεται η Κική μέσα στο πλήθος να μοιράζει τετράδια και στυλό. Τα μικρότερα παιδιά και μωρά
προσπαθούν να κρύψουν το κλάμα και τον φόβο στο θερμόμετρο και στο ακουστικό αλλά δεν τα καταφέρνουν πάντα και ξεσπούν σε λυγμούς γραπώνοντας το χαλαρό στήθος της μάνας…
Είμαστε 4 γιατροί και δυστυχώς έχουμε 2 νοσοκόμες για μετάφραση οπότε επιστρατεύονται όσοι μιλούν αγγλικά για να βοηθήσουν. Ευτυχώς που εδώ πολλά παιδιά αλλά και ενήλικοι μιλούν αγγλικά -πράγμα σπάνιο για το Μόντε- και μας διευκολύνουν στο έργο μας.
Το βράδυ μας βρίσκει στο εστιατόριο του ξενοδοχείου να περιμένουμε με υπομονή -ατέλειωτη αλήθεια είναι- να ψηθεί το φαΐ... Για τη σαλάτα στείλαμε δικό μας άνθρωπο να την ετοιμάσει... έτσι, για να μειωθεί ο χρόνος αναμονής αλλά και η πείνα μας…

Η βροχή όλη νύχτα κράτησε τον δικό της ρυθμό και συχνότητα και το πρωί η μόνη ένδειξη της παρουσίας της ήταν τα βαθιά ρυάκια στον χωμάτινο δρόμο και οι νερολακκούβες
έξω από το ιατρείο. Σήμερα δεν υπάρχει πολύς κόσμος να μας περιμένει. Γνωρίζουν ότι θα παραμείνουμε στην πόλη για τρεις μέρες ακόμη και έτσι υπάρχει ένας ομαλός ρυθμός
προσέλευσης, που μας αφήνει χρόνο για ένα διάλειμμα, απολαμβάνοντας ένα νοστιμότατο αρωματικό ντόπιο τσάι. Οι μικροί μας πελάτες παρέμειναν στο ιατρείο και μετά την εξέτασή τους, περιμένοντας να ανοίξουν οι σακούλες με τις καραμέλες και τα γλυκά, που τα κορίτσια είχαν προμηθευτεί, αφού τα τετράδια και τα στυλό είχαν τελειώσει χθες, ενώ οι μεγαλύτερης ηλικίας ασθενείς έφτασαν αργότερα. Μια ηλικιωμένη κυρία ψήνεται στον πυρετό και η ανησυχία μεγάλη, όταν το τεστ ελονοσίας βγαίνει αρνητικό και καμιά άλλη σαφής ένδειξη για την ερμηνεία του, πέρα από λίγα ευρήματα από το αναπνευστικό, που κατά την κρίση μας δεν εξηγούν το 41 και κάτι πυρετό. Όλο το ιατρικό team ασχολείται με το περιστατικό. Η ερμηνεία των συμπτωμάτων, η μετάφραση στα αγγλικά, είναι κάτι που παίρνει ώρα πέρα από του ότι μπορεί χρήσιμες πληροφορίες να διαφύγουν ή να παραβλεφθούν από τους μεταφραστές. Μάθαμε, λοιπόν, με καθυστέρηση ότι η ασθενής είχε επισκεφτεί και το Νοσοκομείο προ 5ημέρου, υποβλήθηκε και σε ακτινολογικό έλεγχο που μας προσκομίζει η κόρη και που αναγνωρίζεται μια πνευμονία χωρίς, όμως, να υποβληθεί σε αγωγή μια και δεν υπήρχε οικονομική δυνατότητα αγοράς των φαρμάκων. Εδώ μπορείς να πεθάνεις με πολλούς τρόπους (πέρα των τροχαίων) ο ένας είναι να μην γνωρίζεις την αιτία, ο άλλος να γνωρίζεις την αιτία, αλλά να είναι ανίατη, αλλά ο πιο τραγικός είναι να γνωρίζεις την αιτία, να είναι ιάσιμη, αλλά να μην μπορείς να αγοράσεις τα φάρμακα για τη θεραπεία… Κάτι τέτοιο ζει τώρα και αυτή η κυρία, γνωρίζει, περιμένει το τέλος και το να έλθει στο ιατρείο των musungu είναι η τελευταία ελπίδα να προμηθευτεί την κατάλληλη θεραπεία και που ευτυχώς και για εκείνη αλλά και εμάς τα φάρμακα υπάρχουν. Ενα στρώμα για κρεβάτι νοσηλείας κατάχαμα και έξω για να έχουμε φως μια και η μπαταρία του πάνελ δεν έχει φορτιστεί αρκετά και δεμένος ο ορός στο παραθυρόφυλλο αντί για στατό, μας ταρακουνούν, μας φέρνουν αρκετά μακριά από τα δεδομένα και αυτονόητα της ιατρικής που γνωρίζουμε…, όμως και ετούτη εδώ είναι ιατρική, μια άλλη ιατρική...
Πολλά και σήμερα τα περιστατικά και δουλέψαμε μέχρι να σκοτεινιάσει. Το βράδυ μας βρήκε να συζητάμε για το Εμπόλα αναλύοντας όλες τις πληροφορίες που είχαμε από το Υπουργείο της χώρας, αλλά και από τους MSF Ισπανούς ειδικούς στους αιμορραγικούς πυρετούς που έχουν κατέβει για βοήθεια και που εδώ και μέρες μας επαναλαμβάνουν εφαρμόζουμε τους κανόνες WHO είστε safe..., ασφαλείς… O υπεύθυνος του Υπουργείου Υγείας μας ενημερώνει ότι υπάρχει ένα ύποπτο περιστατικό σε μια άλλη περιοχή κοντά στην Τζίντζα, αλλά δεν έχει επιβεβαιωθεί ακόμη... περιμένουν... και περιμένουμε και εμείς... Είναι κομμάτι δύσκολο αυτή τη στιγμή να βρεις τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση, μια και όχι μόνο οι βουλευτικές, αλλά και δημοτικές εκλογές, έγιναν μαζί και ακόμη δεν έχουν τοποθετηθεί οι νεοεκλεγμένοι στις θέσεις τους και να αναλάβουν καθήκοντά τους…
Έχει σκοτεινιάσει όταν επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και η πόλη μας δείχνει μια άλλη όψη. Στους σκοτεινούς δρόμους δειλά - δειλά ανάβουν κεριά και λυχνάρια, δεκάδες μικροπωλητές παραμένουν στους πάγκους τους μέχρι να πουλήσουν και τον τελευταίο ανανά, ενώ άλλοι πάνω σε υπαίθριες ψησταριές τηγανίζουν σαμούσες, ψωμάκια και μπανάνες... Λίγο πιο κάτω ετοιμάζουν γλέντι γάμου..., κορδέλες παρδαλές, φιόγκοι και φραμπαλάδες και τα μεγάφωνα φουλ ένταση μιας έντονης ρυθμικής αφρικανικής μουσικής…, θα γιορτάζουν τρεις μέρες μας λένε, θα γλεντήσουν για τους φίλους και συγγενείς που θα έλθουν από μακριά... εμείς δεν έχουμε παρά να τους ευχηθούμε να ζήσουν… Αύριο μια άλλη μέρα ξημερώνει για αυτούς αλλά και για εμάς.

 

[LULLU]

τα γελαστα παιδια..
τα αρρωστα παιδια
νοσηλεια στο πατωμα..
καποια παιδια κλαινε...

 

[LULLU]

κοτσιδακια
ωρες δουλειας..
το κοκκινο σημαδι της malaria..

 

[LULLU]

φρουτα..αναναδες!!!!!
ετοιμασιες για το ψησιμο μακαροναδας!
μπουγαδα ..hand made!!!!!!!

 

[LULLU]

.. Monde resort .. ολοι μαζι ....
οι συγκατοικοι...
η Κικη βοηθος σεφ ...

 

[LULLU]

Mια άλλη πράγματι μέρα είναι σήμερα με τις ορέξεις του καιρού να κυμαίνονται από δροσερό σε συχνά βροχερό που μετά το μεσημέρι μετατράπηκε σε καταιγίδα και σχεδόν μας κλείδωσε μέσα στο ιατρείο. Βρεθήκαμε όλοι, ασθενείς γιατροί και νοσηλευτές στο σκοτεινό προθάλαμο κλείσαμε πόρτες και παράθυρα για να μην μπαίνει μέσα το νερό περιμένοντας να περάσει η μπόρα. Οι πιο τολμηροί πήραν στα χέρια τα ποδήλατα και χαθήκαν μέσα στη καταχνιά και τη βροχή. Δεν φοβήθηκαν που θα έβρεχαν τα ρούχα τους είχαν βραχεί ήδη από χθεσινή μπόρα οπότε το στέγνωμα αναβάλλεται για αύριο.. είναι αυτό που λέμε ο βρεγμένος τη βροχή δεν την φοβάται. Ναι το στέγνωμα γίνεται πάνω τους για ένα μοναδικό λόγο πως δεν έχουν άλλα ρούχα για να αλλάξουν και έτσι μου λύθηκε η απορία σήμερα, πως γιατί όλα τα παιδιά που εξέταζα, τα ρούχα τους ήταν υγρά, ήταν βρεγμένα.. Είχαν βραχεί χθες και σήμερα δεν υπήρχε διαθέσιμη στεγνή αλλαξιά .Αυτό μου λύνει και τη απορία, του γιατί αναφέρουν πως κρυώνουν μόνο τα βράδια … Μου έρχονται στο νου όλα αυτά τα ρούχα που οι Χανιώτες μας έχουν δωρίσει και σκέπτομαι πως αν ήταν δυνατόν η δωρεάν μεταφορά τους εδώ θα ήταν ένα δώρο το ίδιο άξιο και σημαντικό όσο το φάρμακο για τη ελονοσία η το αντιπυρετικό.
Η τελευταία μέρα μας στη πόλη σήμερα θα αφιερωθεί εκτός ιατρείου και σε μια επίσκεψη των καταστημάτων του κέντρου. Μαγαζάτορες και πελάτες μου φάνηκε πως είχαν την ίδια αγοραστική δυνατότητα ,,,,. , με λίγα λόγια δεν είχαν..Οι μόνοι καλοί(για τους μαγαζάτορες) αγοραστές είναι τα μέλη των ΜΚΟ που εδρεύουν στη πόλη και οι καμιά δεκαριά τουρίστες που έσκασαν μύτη με τα σακίδια στη πλάτη ..μα που ήλθαν? γνωρίζουν? Μάλλον είναι της περιπέτειας και του δύσκολου προορισμού..
Το πρωί κανονίσαμε τους λογαριασμούς αποχαιρετήσαμε τους φίλους και συνεργάτες και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για Μόντε.
Εκεί οι κάτοικοι της περιοχής μας περίμεναν , μόνο βαγιά δεν έστρωσαν στο διάβα μας , πάντως τα μαγκο τα εκτιμήσαμε δεόντως..και όπως μου είπαν, εσείς μας δίνεται φάρμακα εμείς μπορούμε να δώσουμε μόνο μαγκο. Ένα κοριτσάκι πλησιάζει το πάγκο που καθόμουνα απολαμβάνοντας το νυχτερινό καφέ, γονατίζει, και με ενωμένες τις παλάμες σκύβει το κεφάλι ψιθυρίζοντας κάτι στη γλώσσα της και πριν προλάβω να συνέρθω μου προσφέρει ένα μάγκο.., ευτυχώς που η κραυγή μου παρέμεινε σιωπηλή, βουβή…
Πρωινό ξύπνημα σηματοδοτεί εκτός από τη αποτύπωση στη μνήμη της φωτογραφικής μηχανής των δεκάδων χρωμάτων που βάφεται ο ουρανός, ενώ ανατέλλει ο ήλιος και πολύ πρωινή έναρξη του ιατρείου.. Σήμερα είναι η μέρα που γυρνούν από τις διακοπές τα παιδιά στο σχολείο και ορφανοτροφείο και θα έχουμε πολύ δουλειά..Πράγματι κατά τις 11 η αίθουσα αλλά και η αυλή γεμίζουν από τις ροζ φορεσιές των κοριτσιών και τα πρασινολαδι πουλόβερ των αγοριών. Αγόρια και κορίτσια με πολύ κοντά μαλλιά , στη κυριολεξία γουλί, μας διευκολύνει στο να βλέπουμε την tinea που τα ταλαιπωρεί .
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως μαζί με τα παιδιά ήλθαν και οι δάσκαλοι, που μας βοήθησαν στη μετάφραση μιας και οι μαθητές δεν τα πάνε και τόσο καλά στα αγγλικά.. .
Στη σειρά λοιπόν οι μαθητές και οι μαθήτριες χωρίς φωνές, χωρίς σπρωξίματα, χωρίς χωρατά και αστεία που έχουμε συνηθίσει να κάνουν τα παιδιά.
..Κυρία δεν είμαι καλά… το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν είμαι καλά, λέει μια μαθήτρια και ξαπλώνει στο εξεταστηριο.. ..αν και χωρίς πυρετό, χωρίς εμετό, χωρίς διάρροια πάρα μόνο καταβολή , το τεστ ελονοσίας , (τελευταία μας ελπίδα,) βγαίνει θετικό..
Η νοσηλεύτρια στη διαλογή στη αυλή ανακαλύπτει 2 ήσυχα αγόρια που ψήνονται στο πυρετό και ένα μωράκι σχεδόν σε κώμα από τις διάρροιες του προηγούμενου πενταήμερου. Όλοι ασχοληθήκαμε με αυτά τα περιστατικά που τα 2 είχαν ελονοσία και το να εισαχθούν στη κλινική ήταν επιβεβλημένο. Μέχρι να νυχτώσει είχαμε 15 εισαγωγές κυρίως παιδιά με τους γονείς, μια και η μητέρα και εδώ όπως και σε εμάς μένει δίπλα στο παιδί της, αλλά και ο πατέρας πολύ τρυφερός κουβαλά στη σύζυγο φαγητό και ρούχα..και όταν δεν μπορούν να μείνουν οι γονείς , τη φύλαξη και φροντίδα αναλαμβάνουν τα μεγαλύτερα αδέλφια..
Στη κλινική στο Μόντε μείναμε άλλες τρείς μέρες και μετά πήραμε το δρόμο για Καμπάλα και για την ακρίβεια στο Wakisso, μια περιοχή στα περίχωρα της πρωτεύουσας.
Την επομένη πήγαμε σε μια κοινότητα κοντά στη Τζιντζα . Ένα μικρό ιατρείο και μια γυναικολογική μικρή κλινική –μαιευτήριο χρηματοδοτούμενο από μια άλλη ελληνική ΜΚΟ μας περίμενε από καιρό. Μείναμε μέχρι το μεσημέρι και για τη επιστροφή μας χρειάστηκαν 5 ώρες επιβεβαιώνοντας το πόσο χαοτικό ήταν το κυκλοφοριακό .
Πάλι πίσω στο Wakisso.., η βροχή και τα γαυγίσματα των σκύλων μας εμπόδισαν να κοιμηθούμε..Το πρωί αν και άυπνοι, καταστρώσαμε το πλάνο εργασίας. Το σχέδιο αρχικά ήταν να δουλέψουμε στο νοσοκομείο της περιοχής αλλά στο τέλος η εκκλησία της Παναγίας έγινε για εμάς ιατρείο και φαρμακείο. Εδώ οι παθολογίες διαφέρουν λίγο, εκτός από ελονοσία, έχουμε αρρύθμιστο διαβήτη (σάκχαρο) , υπέρταση και φοβερές ωτίτιδες.. Μέχρι το μεσημέρι στις 2 είχαμε δει 115 περιστατικά και για μεταφραστές είχαμε 2 παιδιά της ενορίας που χωρίς γνώση ιατρικής ορολογίας πράγματι προσπάθησαν πολύ και μας βοήθησαν στο μέγιστο….
Το μεσημέρι μας περίμεναν γεμιστά αχνιστά στο τραπέζι από τα χέρια της παπαδιάς και ένα μανούρι τυρί από τα χέρια του παπά Αντώνη ενώ ένας γευστικότατος ανανάς ήταν φυλαγμένος για το τέλος… Το απολαυστικό γεύμα διακόπηκε από επισκέπτες ,τους άρχοντες της περιοχής που ήλθαν να μας συγχαρούν. Ο νεοεκλεγμένος δήμαρχος , ο επί των θεμάτων υγείας της νομαρχίας και του δήμου, μας ευχαρίστησαν για τη προσφορά μας και τη συνεχή παρουσία μας στη χώρα τα 3 τελευταία χρόνια ζητώντας επίσης να ενημερωθούν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συμπολίτες τους και πως μπορούν να βοηθήσουν…. Ακόμη και εδώ, Ουγκάντα θα μου πεις είναι, διόλου παράξενο, τα ΘΑ και τα ΘΑ και τα ΕΜΕΙΣ και ΕΜΕΙΣ των πολιτικών και πολιτικάντηδων δίνουν και παίρνουν..σαν να έχουν όλοι αυτοί το ίδιο DNA, (κατά τη γνώμη μου,) της μεταλλαγμένης ηθικοπολιτικής και μικροπολιτικής. Φαντάζομαι όμως ότι του να χλωριώσουν τις δεξαμενές νερού δεν θα επιβαρύνει και τόσο το προϋπολογισμό του δήμου και δίδοντας τα χέρια με το δήμαρχο για συνέχιση καλής συνεργασίας, πιστεύω ότι θα το εντάξει στο σχέδιο της θητείας του…
Ήρθε η νύχτα και λιγοστεύουν οι ώρες παραμονής μας στη χώρα ετούτη. Η αντίστροφη μέτρηση είναι πια γεγονός και εμείς ετοιμάζουμε τις βαλίτσες μας , αποθηκεύουμε στο μυαλό και στη καρδιά εμπειρίες, εικόνες και πρόσωπα και σιωπηλά ο κάθε ένας δίνει μια υπόσχεση ……που για όλους είναι τελικά η ίδια … θα ξανάρθουμε σύντομα.. ..
ΕΜ

 

[LULLU]

.. η Κλειω προβαρει στα μικρα παπουτσια..
η πολυτελεια της τελευταις μερας!!!!!!!!!

 

[Eftichia]

Ευχαιστούμε Lullu , για αυτή τη διαφορετική και συγκλονιστική ιστορία!

 

[malysa]

Όσο υπάρχουν άνθρωποι....

να σαι καλά Lullu μας και όλοι οι υπόλοιποι της παρέας...γεροί και δυνατοί !!!

Ευχαριστώ και από μένα για αυτή την ΙΣΤΟΡΙΑ που μας προσέφερες !

(κοίταγα και ξανακοίταγα την φωτογραφία με το ράντσο στην αυλή και το παράθυρο να λειτουργεί ως ορθοστάτης του ορού..........................)