Κατεστραμμένα μνημεία

[Dorotija]

Δηλαδή, η ιδέα του να αφήνεις ένα μνημείο όπως ήτανε τελικά δεν είναι καινούρια, ίσως ήταν καινούρια για το δικό μου μυαλό. Με τη Γερμανία να κρατάει τη σημαία, αρκετές χώρες έχουν διατηρήσει κάποια μνημεία ανέπαφα.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν της Καμπότζης. Μιλάμε για νωπές μνήμες στην περίπτωση αυτή, για πληγές που αιμορραγούν ακόμα.

Ψάχνοντας λιγάκι, βρήκα στο ιντερνετ ότι κι εδώ υπήρξε μεταπολιτευτικά η αντίληψη να γίνει κάτι αντίστοιχο με την οδό Μέρλιν και την Μπουμπουλίνας. Αλλά στο όνομα μιας κάποιας εθνικής συμφιλίωσης προφανώς, είπαμε "να σβήσουμε τα παλια" υποθέτω.

Ή μπορεί και να θέλαμε να τα κουκουλώσουμε και να σφυρίζουμε αδιάφορα κάνοντας ότι ποτέ δεν συνέβησαν. Το συνηθίζουμε συχνά πυκνά.

Αυτό πως σας φαίνεται; Εγώ λέω, θαπρεπε ναχε γίνει.

Δεν ξέρω λεπτομέρειες για αυτή την υπόθεση, αν κάποιος μεγαλύτερος γνωρίζει κατιτις παραπάνω ας με διαφωτίσει!

 

[bloody mary]

Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα τίποτα.

 

[Dorotija]

Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα τίποτα.

Λέω ότι με εντυπωσίασε ιδιαίτερα αυτό που έγινε στην Καμπότζη, που ανέφερε ο Mpiftex οτι αφησαν ανεπαφα τα κελια των βασανισμων και ψαχνοντας βρηκα οτι και εδώ υπήρχε η σχετική εισήγηση να γίνει το ίδιο με τα κτήρια των βασανιστηρίων στις οδούς Μπουμπουλίνας και Μέρλιν. Θα ήθελα να είχε γίνει κάτι τέτοιο. Και ζητώ τη γνώμη σας!!

Μάλλον σκεφτόμουνα φωναχτά πριν!

 

[Lthanos]

Αν και δεν αποτελούσε μνημείο, μία περίπτωση κτιρίου που αφέθηκε βομβαρδισμένο, είναι και αυτό:



Βρίσκεται στο Βελιγράδι και βομβαρδίστηκε από τους αμερικανούς. Σύμφωνα με αυτά που μου είπαν ντόπιοι, ήταν κυβερνητικό κτίριο και έδρα μιας υπηρεσίας που ήταν κάτι σαν μυστική αστυνομία. Το άφησαν έτσι για να μην ξεχάσουν.

Επίσης, ένα βομβαρδισμένο κτίριο που δεν ήταν μνημείο, όταν παραμένει σε αυτήν την κατάσταση επίτηδες, νομίζω ότι είναι πλέον μνημείο. Αντιπολεμικό.

 

[ΕΡΣΗ]

Να έχουν αφήσει ως αντιπολεμικό μνημείο τα κατεστραμένα γραφεία της μυστικής αστυνομίας, το βρίσκω λίγο οξύμωρο. Νομίζω οτι χάνεται κάπου η έννοια της αποφυγής της βίας που θέλει να τιμήσει καταρχήν ένα αντιπολεμικό μνημείο. Θα προτιμούσα να άφηναν ανέπαφο (ως κατεστραμένο κτίριο εννοώ) τον κτίριο της ραδιοτηλεόρασης που και αυτή βομβαρδίστηκε, για να φανεί και ως υπενθύμιση οτι σε έναν πόλεμο ένα από τα πρώτα πράγματα που καταστρέφονται είναι η σωστή πληροφόρηση.

 

[alexstef2]

Πολύ ενδιαφέροντα όσα αναπτύσσονται σε αυτό το θέμα. Κρεμιέμαι από αυτή την φράση που αναφέρεις Dortijia στην αρχή. 'Μια κατεστραμμένη εκκλησία είναι ολοζώντανη η φρίκη του πολέμου'.Έχει περάσει η καταστροφή στην ιστορία.

Μου αρέσει αυτή η άποψη. Πιστεύω όμως ότι σε κάθε περίπτωση, κάθε μνημείο έχει διαφορετικά κοινωνικά δεδομένα για το αν πρέπει να ισχύει κάτι τέτοιο. Πριν 3 χρόνια μας είχαν πάει με τη σχολή μέσα στο εργοτάξιο του Παρθενώνα και μας ανέβασαν και πάνω στο αέτωμα. Μέσα στο Παρθενώνα υπάρχει ένα πρότυπο εργοτάξιο με εργασίες που προβληματίζουν πολλούς πολλούς ανθρώπους σε αρκετές περιοχές της γης. Η δουλειά που γίνεται εκεί είναι πολύ αξιόλογη, λεπτομερής και σημαντική κυρίως για τον πολιτισμο μας και με άλλες... προεκτάσεις. Επικρατεί γενικά ο προβληματισμός του τι θα γίνει τελικά ο Παρθενώνας. Για παράδειγμα οι εναλλακτικές θα μπορούσε να είναι : πλήρη αναπαράσταση του Παρθενώνα με σύγχρονα υλικά, πλήρη αναπαράσταση του παρθενώνα με υλικά που να θυμίζουν την εποχή, πλήρη αναπαράσταση με σύγχρονες τεχνικές, με παραδοσιακές τεχνικές, συμπλήρωση των κατεστραμμένων τμημάτων με ακρίβεια χιλιοστών στα ήδη υπάρχοντα τμήματα. Η πραγματικότητα ίσως να βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά. Το πως αξιολογείται τι επεμβάσεις πρέπει να γίνουν, έχει να κάνει με πάρα πολλές κοινωνικές παραμέτρους. Στα μνημεία που αναφέρατε και ότι έχω επισκεφτεί στη Γερμανία βρίσκω λίγο υπερβολική την αντίδραση των Γερμανών στα κατεστραμένα μνημεία τους.
Ακούγεται πολύ ελκυστικό να αφήνει το στίγμα της η κάθε εποχή. Δεν είναι μόνο η παράδοση. Υπάρχει κ μια στάμπα που πρέπει να αφήσουμε για το μέλλον μας. Ο διαχωρισμός όμως μεταξύ παλαιότερου και νεότερου βρίσκω να είναι η συνταγή με τα βασικά συστατικά των χωρών που διαθέτουν τέτοια μνημεία. Δε βρίσκω πάντα σωστό ένα κατεστραμένο μνημείο να παραμένει κατεστραμένο ιδίως όταν οι λόγοι που το κατέστρεψαν θυμίζουν στην πόλη/χώρα πράγματα λυπηρά που προκάλεσαν ή που τους προκλήθηκαν.
Με καλύπτει το σενάριο να ολοκληρωθεί κάποτε (λέμε τώρα!) ο Παρθενώνας με συμπλήρωση στα ήδη υπάρχοντα τμήματα αλλά με τεχνικές που θα μαρτυρούν την εποχή που γίνονται οι παρεμβάσεις.
Στο Αμστερνταμ έχουν διατηρήσει τις όψεις των προβληματικών σπιτιών, λόγω παραδοσιακού στοιχείου και έχουν αναστυλώσει αλλά κ επαναδημιουργήσει όλο το σκελετό και εσωτερικό κτίριο. Γι' αυτό και κάποιες όψεις είναι κεκλιμένες.

 

[Lthanos]

Alexstef2, μια και στο πολύ ενδιαφέρον σου post αναφέρθηκες στον Παρθενώνα, να πούμε ότι συγκαταλέγεται στα μνημεία που σημαντικό μέρος της καταστροφής τους οφείλεται σε βομβαρδισμό (σε συνδυασμό με την πυριτιδαποθήκη που υπήρχε μέσα του).

 

[bloody mary]

Είναι αρκετά διαφορετικές οι περιπτώσεις. Στη μία περίπτωση μιλάμε για ιστορικό κτήριο για το οποίο υπάρχουν αρκετά και σαφή ντοκουμέντα που καθιστούν την αποκατάσταση του κτηρίου δυνατή χωρίς αμφιβολία και παρόλα αυτά επιλέγεται να διατηρηθεί στη παρούσα κατάσταση καθότι αυτή η κατάσταση το κάνει ίσως πιο σημαντικό από ότι ήταν πριν αλλάζοντάς το status quo του από θρησκευτικό μνημείο, σε μνημείο πολέμου.
Η περίπτωση του Παρθενώνα είναι μοναδική. Είναι ένα αρχαίο μνημείο για το οποίο τα ντοκουμέντα που υπάρχουν είναι το λιγότερο ελλειπή. Η εφεύρεση της φωτογραφίας κάλυψε μόνο την πολύ πρόσφατη ιστορία του και πριν από αυτή, οι περιηγητές που την απεικόνισαν επανηλλειμένα ήταν και αυτοί μόδα των τελευταίων αιώνων. Πριν από αυτούς ο Παρθενώνας πέρασε πάρα πολλές φάσεις στην ιστορία του, όλες με την δική τους σημασία και όλες σημαντικές. Θα μπορούσε για (extreme) παράδειγμα να πει κάποιος ότι η σημαντικότερη φάση του Παρθενώνα είναι ο πρώτος ναός ο αρχαϊκός που υπήρχε στη συγκεκριμένη θέση και ότι θα έπρεπε να γκρεμίσουμε τον κλασσικό για να βρούμε τα ίχνη του.
Θα μπορούσε κάποιος άλλος να πει ότι όλα τα ίχνη της ιστορίας του Παρθενώνα θα έπρεπε να διατηρηθούν μεταξύ των οποίων και το τζαμί που υπήρχε μέσα στον ναό επί τουρκοκρατίας και το εξαφανίσανε μόλις άρχισαν την αποκατάσταση του βράχου.
Φυσικά η επικρατέστερη άποψη είναι ο ναός να αναστηλωθεί στην μορφή του των κλασσικών χρόνων στην ακμή του δηλαδή.
Δεν καταθέτω την προσωπική μου άποψη γιατί θα ξεφύγουμε από το θέμα. Νομίζω όμως ότι η σύγκριση των δύο μνημείων δεν υφίσταται και δεν είναι απλά θέμα μεταξύ παλαιότερου και νεότερου αλλά πλούσιας ιστορίας σχεδόν 3000 χρόνων στην περίπτωση του Παρθενώνα και ενός ιστορικού γεγονότος που άλλαξε τον χαρακτήρα ενός μνημείου στην περίπτωση του Γερμανικού ναού.
Συμπέρασμα: η αποκατάσταση ή μη ενός μνημείου είναι ζήτημα πολλών συζητήσεων και αντιπαραθέσεων και τελικά όποια και άν είναι η τελική απόφαση ποτέ δεν υπάρχει πλήρης αποδοχή

 

[ΕΡΣΗ]

Λέω ότι με εντυπωσίασε ιδιαίτερα αυτό που έγινε στην Καμπότζη, που ανέφερε ο Mpiftex οτι αφησαν ανεπαφα τα κελια των βασανισμων και ψαχνοντας βρηκα οτι και εδώ υπήρχε η σχετική εισήγηση να γίνει το ίδιο με τα κτήρια των βασανιστηρίων στις οδούς Μπουμπουλίνας και Μέρλιν. Θα ήθελα να είχε γίνει κάτι τέτοιο. Και ζητώ τη γνώμη σας!!

Μάλλον σκεφτόμουνα φωναχτά πριν!

Στη Μέρλιν το ιστορικό κτίριο που υπήρχε έδωσε τη θέση του στον Hondos Center με όλα του τα καλλυντικά. Κάποιος μπογιατίζει τη μνήμη μας; Υπάρχει φυσικά και κάποια στήλη να υπενθυμίζει οτι εκεί υπήρξε ο χώρος, αλλά ο ίδιος ο χώρος πάει περίπατο. Μάλλον δε θέλουμε να θυμόμαστε.
Τώρα αν ντε και καλά (και καλά κάνεις δηλαδή) ενδιαφέρεσαι να βρεθείς σε έναν τέτοιο χώρο υπάρχουν ακόμη (για πόσο όμως; ποιός ξέρει) τα κρατητήρια της Κομμαντατούρ, στην οδό Κοραή, στην στοά του Άστυ. Ο χώρος έχει μείνει όπως ακροβώς ήταν. Μάλιστα είναι ευκαιρία τώρα, αυτές τις ημέρες δηλαδή, (καθώς δεν είναι επισκέψιμα στο ευρύ κοινό εύκολα) μιας και πρόκειται να χρησιμοποιηθεί ως θεατρικός χώρος -όχι για πάντα, αλλά για αυτή μόνο τη θεατρική παράσταση- αμέσως μετά το Πάσχα. Πρόκειται να ανεβεί ένα θεατρικό έργο με σχετική θεματολογία, δηλαδή τα βασανιστήρια. Ο πιο κατάλληλος χώρος για τέτοιο θέμα. Η σκηνοθέτης Ρούλα Πατεράκη είναι πολύ αξιόλογη. Περισσότερες πληροφορίες θα βρεις στο εξής: http://entertainment.in.gr/html/ent/372/ent.63372.asp?mod=theater_sel_TheaterPlay_Title&id=63372

ΥΓ. Μετά από την εμπειρία αυτή βγαίνοντας πηγαίνεις και στο μπαρ Gallaxy και πίνεις απανωτά δυό διπλά ουίσκι για να συνέλθεις.

 

[Dorotija]

Στη Μέρλιν το ιστορικό κτίριο που υπήρχε έδωσε τη θέση του στον Hondos Center με όλα του τα καλλυντικά. Κάποιος μπογιατίζει τη μνήμη μας; Υπάρχει φυσικά και κάποια στήλη να υπενθυμίζει οτι εκεί υπήρξε ο χώρος, αλλά ο ίδιος ο χώρος πάει περίπατο. Μάλλον δε θέλουμε να θυμόμαστε.
Τώρα αν ντε και καλά (και καλά κάνεις δηλαδή) ενδιαφέρεσαι να βρεθείς σε έναν τέτοιο χώρο υπάρχουν ακόμη (για πόσο όμως; ποιός ξέρει) τα κρατητήρια της Κομμαντατούρ, στην οδό Κοραή, στην στοά του Άστυ. Ο χώρος έχει μείνει όπως ακροβώς ήταν. Μάλιστα είναι ευκαιρία τώρα, αυτές τις ημέρες δηλαδή, (καθώς δεν είναι επισκέψιμα στο ευρύ κοινό εύκολα) μιας και πρόκειται να χρησιμοποιηθεί ως θεατρικός χώρος -όχι για πάντα, αλλά για αυτή μόνο τη θεατρική παράσταση- αμέσως μετά το Πάσχα. Πρόκειται να ανεβεί ένα θεατρικό έργο με σχετική θεματολογία, δηλαδή τα βασανιστήρια. Ο πιο κατάλληλος χώρος για τέτοιο θέμα. Η σκηνοθέτης Ρούλα Πατεράκη είναι πολύ αξιόλογη. Περισσότερες πληροφορίες θα βρεις στο εξής: http://entertainment.in.gr/html/ent/372/ent.63372.asp?mod=theater_sel_TheaterPlay_Title&id=63372

ΥΓ. Μετά από την εμπειρία αυτή βγαίνοντας πηγαίνεις και στο μπαρ Gallaxy και πίνεις απανωτά δυό διπλά ουίσκι για να συνέλθεις.

Ερση μου σε ευχαριστώ! Το αγνοούσα! Ωστόσο, δεν είναι ότι εγώ έχω κάποιο βίτσιο και θέλω να βρίσκομαι σε χώρους βασανισμού. Είναι θέμα εθνικής μνήμης. Κατά πόσον μπογιατίζουμε το παρελθόν. Μήπως δεν είναι τυχαίο που σώθηκαν οι χώροι των γερμανών και όχι των "δικών μας"; Μήπως δεν θέλουμε να θυμόμαστε όπως πολύ σωστά λες ή μήπως θυμόμαστε επιλεκτικά; Δν βλέπω συνομωσίες, έναν προβληματισμό εκφράζω. Κι εγώ σήμερα διαβάζω βιβλία ιστορίας, με ενδιαφέρει το παρελθόν που καμιά φορά προφητεύει το μέλλον. Αλλά με μια ξερή στήλη δεν διατηρείς τις συλλογικές μνήμες ρε γαμώτο...

 

[ΕΡΣΗ]

Αλλά με μια ξερή στήλη δεν διατηρείς τις συλλογικές μνήμες ρε γαμώτο...

Το ίδιο ακριβώς πιστεύω και εγώ. Κάτι σαν να "πρέπει να βγάλουμε την υποχρέωση" μου κάνει.

 

[ΕΡΣΗ]

Μερικες επιπλεον πληροφοριες για την παρασταση στα κρατητηρια της Κομμαντατουρ.
ΑΠΟ ΤΗ ΡΟΥΛΑ ΠΑΤΕΡΑΚΗ

Βασανισμοί στα κρατητήρια της Κομαντατούρ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 16 Απριλίου 2009 Εφημεριδα ΤΑ ΝΕΑ




Σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μετατρέπονται τα πρώην κρατητήρια της Κομαντατούρ, μια ανάσα από τον σταθμό «Πανεπιστήμιο», στην οδό Κοραή. Μοναδικός κρατούμενος, ο Μπάνκερ. Βασανίζεται. Αποκτηνώνεται.

Και γύρω του, ψυχρά και μεθοδικά, οι εφιαλτικές μορφές των δημίων του επινοούν ολοένα και πιο «εκλεπτυσμένες» μεθόδους μαρτυρίου, ψυχικού και σωματικού.

Όλα αυτά συμβαίνουν στο θεατρικό έργο «Ρuerto Grande» («Μεγάλο λιμάνι» ή «Μεγάλο πέρασμα») του Μάνου Λαμπράκη, που ανεβαίνει στον Χώρο Ιστορικής Μνήμης, σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη και αρθρώνεται σε είκοσι τέσσερις σκηνές ως μια σύγχρονη μετακειμενική διασκευή πάνω στον «Βόιτσεκ» του Γκέοργκ Μπίχνερ.

«Πρόσωπα που μάταια προσπαθούν να επιζήσουν σε έναν υπό κατάρρευσιν κόσμο, εκ βάθρων καταποντιζόμενο στο μηδέν. Ένα σύμπαν σε μέγιστη κρίση, αφού και το κακό ως απόλυτο μοιάζει ανίσχυρο να συνεχίσει να νοηματοδοτεί την αποδιαρθρωμένη συνείδηση των φορέων του.

Μια οργανωμένη φρίκη που οδηγεί στην πλήρη αποδιοργάνωση και την καταστροφή» σημειώνει ο συγγραφέας για το έργο του.

Πρωταγωνιστούν οι Κοσμάς Φοντούκης, Διονύσης Ποταμίτης, Ένκε Φεζολάρι, Λένικα Αρφάνη, Κώστας Σειραδάκης, Γιάννης Παπαδόπουλος, Σαράντος Ρηγάκος, Αλέξης Πασπαρδάνης, Ανδρέας Αντωνιάδης, Ρίτα Λυτού, Ευτυχία Γιομελά, Ευτυχία Κιουρτίδου, Θεανώ Βασιλείου, Ευγενία Μαμάη.

ΙΝFΟ​

To «Ρuerto Grande» του Μάνου Λαμπράκη σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη ανεβαίνει στις 24 Απριλίου στον Χώρο Ιστορικής Μνήμης- Μέγαρο Εθνικής Ασφαλιστικής (Κοραή 4). Τηλ. κρατήσεων 6949079893.
Έως 31 Μαΐου.
​