Καταρ-α δεν το λες...(1)
Το ταξιδι στο Χονγκ Κονγκ σχεδιαστηκε 8 μηνες πριν. Μολις ειχα κερδισει το φλουρι στη βασιλοπιτα κι ο Παυλακος, σε μια συναξη του Απολλωνα, με ακρατη μυστικοτητα για γουρι, μου ανακοινωσε πως περιμενουμε το βαφτιστηρι. Τοση τυχη μαζεμενη με το καλημερα του νεου ετους δεν την ειχα φανταστει, οταν η Qatar εβγαλε την προσφορα της χρονιας για εξωπραγματικους προορισμους με τιμες που πας μεχρι το Ελσινκι.
Αλλαξαν πολλα απο τοτε που δεν ειναι της παρουσης με εξαιρεση αυτη την αεναη αγαπη για τα ταξιδια. Κι ετσι το 3ο βραδυ του Αυγουστου βρεθηκα στο ‘Ελ. Βενιζελος’, πρεπει να ακουσετε το ονομα απο Κινεζα αεροσυνοδο, αααααλλη φαση, με το μυαλο αναμεσα στη νεα, πρωτογνωρη εμπειρια και τα καρδιοχτυπια της πατριδας. Η πλακα ξεκιναει απο τον γκισε, κατι που ειμαι με τη γνωστη πια χειραποσκευη, κατι που απορει η συνοδος εδαφους που παω στην αλλη ακρη της Γης μονος κι ερμος – και το διαλαλαει προς πασα...κατευθυνση- το χαμογελο μου στα αυτια.
2 το πρωι και παρα το βαρβαρο της ωρας, υστερα απο ενα κομματι πιτσα κι ενα μιλκσεικ βανιλια να στρωσει το στομαχι, και σαν (ενα) αλλο δρακουλοβλαμμενακι με ματι γαριδα εισερχομαι στον κοσμο της Qatar Airways. Δεν ειναι τυχαια νουμερο ενα. Δεν σας μιλαω για τη διακεκριμενη θεση –εκει, κλαψ, δεν με βαλανε (εδω ειναι που σαν κουταβι βγαζεις γλωσσιτσα και παρακαλας μπας και...)- αλλα ακομα κι η οικονομικη ειναι πενταστερη. Καθισματα με ρυθμισεις για το μαξιλαρι, χωρο να την ξαπλαρεις και μια οθονη μπροστα σου – μονο οι γειτονες της Turkish Airlines εχουν αντιστοιχη σε αυτη τη θεση, να τα λεμε...- με ταινιες, σειρες, παιχνιδια, μουσικη να διαλεξεις. Και στις τεσσερεις πτησεις που εκανα, δεν βαρεθηκα στιγμη.
Κι εχει και συνεχεια. Ενα απο τα πιο βαρετα σε μια πτηση, μα εξοχως αναγκαια, ειναι η επιδειξη των κανονων ασφαλειας πριν απο την απογειωση. Εδω οι τυποι εχουν τερματισει την πιστα. Καθως η αεροπορικη ειναι χορηγος της Μπαρτσα, mas de un club, να τα λεμε κι αυτα, εχει βαλει το Μεσι να δειχνει τις εξοδους διαφυγης (παρεμπιπτοντως το παλικαρι διπλο μεροκαματο απο τις αεροπορικες, μαζι με τον Κομπι δεν διαφημιζουν και την τουρκικη;
, τον Νεϊμαρ να βαραει φαουλ στο γαμα και ο Μασερανο να σκυβει, οπως σε περιπτωση προσκρουσης, τον δαγκωνιαρη τον Σουαρεζ να κυκλοφορει με σωσιβιο κι αλλα τετοια. Εκει που δινουν ρεστα ειναι οταν σκαει στις αφιξεις ο Σακιρας, καλα μωρε τον Πικε εννοω, τον βλεπουν οι γκομενες και σαν αλλες τσαουσες του Μαρινου (καλεεεεε λυσσαξτε...) λιποθυμουν και πεφτουν οι μασκες οξυγονου.
Συνεχιζουμε με το μαμ τωρα. Εχει καμια 10αρια μενου, στα φερνει και γραμμενα, αμα εισαι οπτικος τυπος, και παιζεις μπαλα. Μετα καφεδακι, ποτακι ζωααααααρα μιλαμε...Γενικα αψογοι, κανα ξηροκαρπιο ελειπε μονο να το συνοδεψεις με σκωτσεζο (ειχε απο δαυτο) χαζευοντας τη νυχτα. Κι οταν φας κι εχεις γλαρωσει σβηνουν τα φωτα με μια αποχρωση, πορτοκαλοπρασινη (δεν ειμαι και μοδιστρος να ξερω τα ονοματα...) και σε νανουριζει..
Με δυο λογια προτιμηστε τη, βγαζει προσφορες αρκει να ξερεις πού, πώς και ποτε...πληροφοριες στο inbox…Συνεχιζεται...
Καταρ-α δεν το λες...(2)
Στην επιστροφη απο Χονγκ Κονγκ ειχα τη δυνατοτητα να παρω την επομενη πτηση για Αθηνα με ενα stopover λιγων ωρων ή να παρατεινω τη διαμονη μου στο εμιρατο για 24 ωρες. Φανταζεστε φυσικα τι επελεξα κι ετσι οι χιλιες και μια νυχτες συμπυκνωθηκαν σε μια και βρεθηκα να σουλατσαρω στο καλυτερο αεροδρομιο του κοσμου, ετσι λενε τουλαχιστον. Κακα τα ψεματα το προηγουμενο αεροδρομιο της Ντοχα ειχε το προσωνυμιο μποχα, αλλα δαυτο ειναι κουκλι ζωγραφιστο. Οι κυριες θα αναστεναξουν και μονο στη θεα των μπουτικ, οι κυριοι θα κλαινε αντιστοιχα απο τις τιμες και θα χαζευουν τα super cars που ναι αραγμενα διπλα στη Chanel και τη Gucci. Για να καταλαβετε επιπεδο ακομα κι οι τουαλετες εχουν κατι απο το ξενοδοχειο Grande Bretagne, με τους ανθρωπους της καθαριοτητας να θυμιζουν τον μπατλερ του Μπρους Γουεϊν (ναι μωρε του Μπατμαν..). Το πιο κουφο ειναι πως η βασιλικη οικογενεια εχει το δικο της τερμιναλ, το οποιο χρησιμοποιει μοναχα αυτη και αποτελει απο μονο του αξιοθεατο.
Περναω απο τον ελεγχο, σκαω τα 25 γιουρα για τη βιζα, χαλαλι τους χορτασε το ματακι μου μεγαλεια σε αυτη τη χωρα, την πλουσιοτερη αν δεν κανω λαθος και βουρ για μαργαριταρια. Οοοοχι, δεν αναφερομαι σε κεινα που ταιριαζουν σε ενα φεγγαρολουστο λαιμο, σετ με αλλα 2 σε σκουλαρικια. Φαν του χορου της κοιλιας και του αργιλε δεν ειμαι –πια- τα εζησα αυτα στο Καϊρο και οντας εεεεντελως μινιμαλ –τα εχω ολα στειλει κατευθειαν Αθηνα- παιρνω το πρωτο ταξι και κατεβαινω στο Pearl Doha, ενα τεχνητο νησι με ολη την πολυτελεια και την ομορφια του αραβικου κοσμου μαζι. Στο δρομο οι κολωνες της ΔΕΗ, στολισμενες με αραβουργηματα σε διαφορα χρωματιστα φοντα σε καλωσοριζουν στον κοσμο της Μεσης Ανατολης.
Καφεδακι στον Αρμανι, καποια πραγματα ειναι στανταρακια σε αυτη τη ζωη κι υστερα στα ψηλα, να χαζεψω τη θεα. Η Ντοχα δεν ειναι Χονγκ Κονγκ. Εχει ουρανοξυστες, εχει φωτα αλλα δεν ειναι το ιδιο. Και μονο που απουσιαζουν οι φαρδιες, κακογουστες πινακιδες των εταιριων μου φτανει για να ατενιζω τις κορυφες των ατσαλενιων κτιριων με μια αισθηση αλλιωτικη, απελευθερωμενη απο την αποπνικτικη επιδραση του δυτικοτροπου κονφορμισμου. Εδω οσο ψηλα κι αν ειναι τα κτιρια δεν εχουν αυτον τον απροσωπο χαρακτηρα της Απω Ανατολης, στα δικα μου ματια τουλαχιστον, αν και φαινομενικα οι ομοιοτητες ειναι συγκλονιστικα κοινες.
Αρκετα με τα γκλαμουρατα, τα δυτικοτροπα. Παμε στην αληθινη Ανατολη. Στο γυρισμο για το ξενοδοχειο το κοβω με τα ποδια, ως συνηθως...Τα βηματα μου με οδηγουν σε καποιο σουκ (οι αραβικες αγορες). Με το που μπαινω η μυρωδια απο τα μπαχαρια μου σπανε τη μυτη. Εδω ειμαστε, συγγνωμη Χονγκ Κονγκ, αλλα εδω ειναι το σπιτι μου. Μπαινω σε εναν καφενε, οι Αραβες ψιλοαποσβολωμενοι δεν με περιμεναν κιολας και ζηταω καφε με καρδαμο, δεν παει ναναι περασμενα μεσανυχτα, το βιολογικο ρολοι εχει σμπαραλιαστει με τοσες εναλλαγες αυτες τις μερες, λεω ευχαριστω στα Αραβικα και καθομαι σε μια γωνια να χαζεψω δυο Αραβες που παιζουν νταμα. Τα πιονια σκαλιστα και το μυαλο παει στη σκακιερα του παππου, σε αυτη που με εμαθε ο πατερας σκακι ενα καλοκαιρινο μεσημερι Κυριακης πριν κοντα 30 χρονια. Ρουφαω γουλια γουλια καφε κι εικονες κι η οικειοτητα που διαπερναει τη ραχοκοκκαλια μου φτανει ως τα ρουθουνια, οταν δαγκωνω το λουκουμακι με αμυγδαλο που μου εφερε για συνοδεια ο καφετζης.
Καλο το καφεδακι αλλα το στομαχι γουργουριζει. Για οσους ξερουν στον αραβικο κοσμο περα απο τα ακριβα και –δηθεν- αραβικα εστιατορια υπαρχουν και καποιες γωνιες για φαγητο, κατι σαν τα δικα μας βρωμικα. Εχοντας κανει την ερευνα μου a priori, καταληγω στη δικη τους πλατεια Μαβιλης, σε μια καντινα που εφτιαχνε αραβικες πιτες με χουμους και γυρο κοτοπουλο και της συνοδευε με χυμο γλυκο πεπονι. Φαση all the money και χωρις να στοιχισει μια περιουσια ντερλικωσα παρεα με κατι οδηγους λεωφορειων απο τον παρακειμενο κεντρικο σταθμο. Ωρα για νανι εχω και τρεξιμο αυριο, σκεφτομαι, και αφηνω τον Μορφεα να με παρει στην αγκαλια του.
Ξυπνημα την εβδομη πρωινη γιατι εχω και μια πτηση να προλαβω. Βαζω τα δρομικα και βγαινω. Το θερμομετρο του απεναντι ουρανοξυστη με προειδοποιει, 43 βαθμους Κελσιου. Το παιζω ανετος, λεω ξεφτιλα ultra ειμαστε, και συνεχιζω απτοητος. Για ποτε στεγνωσε το στομα κι αρχισε ο ιδρωτας να κυλαει οπως το ρευμα του Κηφισσου οταν ειναι μπαζωμενο δεν λεγεται. Ψυχη βαθια να φτασουμε στο χτεσινοβραδινο σουκ, να σωσουμε τα προσχηματα, να παρουμε και πρωινο. Τα περιστερια στην πλατεια, λαχανιασμενα κι αυτα, κι ας ειναι μολις 8, κρυβονται σε οποια σκια βρουν και περιμενουν υπομονετικα τη σειρα τους να δροσιστουν απο τις σταλες ενος μικρου, τεχνητου καταρρακτη.
Τραβαω προς την παραλια, δεν παω ομως απο τη διαβαση, πρωτον γιατι φοβαμαι μην πλευριτωθω απο το αιρκοντισιον στο υπογειο περασμα ετσι λουτσα στον ιδρωτα και δευτερον και κυριοτερον, η αυρα απο τα αυτοκινητα που περνουν ξυστα απο διπλα μοιαζουν με βενταλια σε αυτη την απιστευτη πρωινη λαβα. Φτανω στο σουκ τρεχοντας – και μπραβο μου, με καθε ταπεινοτητα, πιστεψτε με- και ηρθε η ωρα της ανταμοιβης. Καφεδακι με καρδαμο, ποτε δεν αλλαζεις ομαδα που κερδιζει και χουρμαδες. Υπαρχει δικαιωση...Για το τελος αφηνω ενα συντριβανι, που χθες βραδυ πολυχρωμο χαριζε δροσια και χρωματα στους περαστικους, απο το οποιο περναω τρεχοντας για ενα γρηγορο ντουζ. Ωρα για αεροδρομιο πια...
Η ερημος της Αραβιας, λιγες ωρες μετα μου χαριζει απιστευτα πλανα και σκεψεις. Αλλοτε σαν σεληνιακο τοπιο, αλλοτε σαν ραβανι με τα συννεφα να χυνονται σαν σιροπι βανιλιας, αλλοτε σαν προφιτερολ με κομματακια λευκης σαντιγυ. Συγγνωμη και παλι Χονγκ Κονγκ, αλλα εμενα εδω ειναι η ψυχη μου. Θες οι ανθρωποι, θες οι μαγειριες της γιαγιας, της Σμυρνιας που μεγαλωσα, θες αυτες οι εναλλαγες τοπιων και το τραγουδι της ερημου, εδω χτυπαει η καρδια, στη Μεση κι οχι στην Απω Ανατολη.
Με αυτη τη σκεψη βαζω να δω κατι κλασικο, οπως η ομορφια αυτου του τοπου. Ειμαι αναμεσα στον Μπατμαν, τοσες φορες τον θυμηθηκα αυτες τις μερες, του Τιμ Μπαρτον φυσικα, με εναν Τζακ Νικολσον να παιζει τον εαυτο του, ή ο,τι εχει απομεινει μετα τη Φωλια του Κουκου και τη Λαμψη και στην αξεπεραστη Τελευταια Εξοδο: Ριτα Χεϊγουορθ. Αν και αιωνιος θαυμαστης της Οντρεϊ, μια ειναι η Οντρεϊ, καταληγω στη...φυλακη με τον Μοργκαν Φριμαν, σκεπτομενος οτι αυτη ισως ναναι η τελευταια φορα που θα ειμαι στην Απω Ανατολη. Τη σκεψη αυτη διακοπτει μια διαφημιση της Qatar, πριν ξεκινησει η ταινια, μιας ιαπωνικης μαρκας καλλυντικων: Kate, No more rules, γελαω πονηρα σκεπτομενος ενα σχολιο για τους Ολυμπιακους του 2020 στο Τοκιο και λεω γιατι οχι...ως τοτε εχει ο Θεος...
Ο πιλοτος ανακοινωνει πως σε λιγα λεπτα προσγειωνομαστε. Ο ηλιος κανει τα απογευματινα του παιχνιδισματα με το φτερο του αεροπλανου και σχηματιζει ενα χαριτωμενο ουρανιο τοξο, που νοητα φτανει, στο δικο μου ονειροπολο μυαλο, ως την κουνια του Μιλτιαδη, του βαφτισιμου μου. Επιστρεφω στην Αθηνα, τη γενετειρα μου, μονιμα πια υστερα απο 8 χρονια πανω στην ωρα να του πω για ονειρα κι ελπιδες και για εναν κοσμο καλυτερο, σαν αυτο στα λογια των παιδικων προσευχων, που αρκει να τον φανταστει και θα γινει πραγματικοτητα...
Το ταξιδι στο Χονγκ Κονγκ σχεδιαστηκε 8 μηνες πριν. Μολις ειχα κερδισει το φλουρι στη βασιλοπιτα κι ο Παυλακος, σε μια συναξη του Απολλωνα, με ακρατη μυστικοτητα για γουρι, μου ανακοινωσε πως περιμενουμε το βαφτιστηρι. Τοση τυχη μαζεμενη με το καλημερα του νεου ετους δεν την ειχα φανταστει, οταν η Qatar εβγαλε την προσφορα της χρονιας για εξωπραγματικους προορισμους με τιμες που πας μεχρι το Ελσινκι.
Αλλαξαν πολλα απο τοτε που δεν ειναι της παρουσης με εξαιρεση αυτη την αεναη αγαπη για τα ταξιδια. Κι ετσι το 3ο βραδυ του Αυγουστου βρεθηκα στο ‘Ελ. Βενιζελος’, πρεπει να ακουσετε το ονομα απο Κινεζα αεροσυνοδο, αααααλλη φαση, με το μυαλο αναμεσα στη νεα, πρωτογνωρη εμπειρια και τα καρδιοχτυπια της πατριδας. Η πλακα ξεκιναει απο τον γκισε, κατι που ειμαι με τη γνωστη πια χειραποσκευη, κατι που απορει η συνοδος εδαφους που παω στην αλλη ακρη της Γης μονος κι ερμος – και το διαλαλαει προς πασα...κατευθυνση- το χαμογελο μου στα αυτια.
2 το πρωι και παρα το βαρβαρο της ωρας, υστερα απο ενα κομματι πιτσα κι ενα μιλκσεικ βανιλια να στρωσει το στομαχι, και σαν (ενα) αλλο δρακουλοβλαμμενακι με ματι γαριδα εισερχομαι στον κοσμο της Qatar Airways. Δεν ειναι τυχαια νουμερο ενα. Δεν σας μιλαω για τη διακεκριμενη θεση –εκει, κλαψ, δεν με βαλανε (εδω ειναι που σαν κουταβι βγαζεις γλωσσιτσα και παρακαλας μπας και...)- αλλα ακομα κι η οικονομικη ειναι πενταστερη. Καθισματα με ρυθμισεις για το μαξιλαρι, χωρο να την ξαπλαρεις και μια οθονη μπροστα σου – μονο οι γειτονες της Turkish Airlines εχουν αντιστοιχη σε αυτη τη θεση, να τα λεμε...- με ταινιες, σειρες, παιχνιδια, μουσικη να διαλεξεις. Και στις τεσσερεις πτησεις που εκανα, δεν βαρεθηκα στιγμη.
Κι εχει και συνεχεια. Ενα απο τα πιο βαρετα σε μια πτηση, μα εξοχως αναγκαια, ειναι η επιδειξη των κανονων ασφαλειας πριν απο την απογειωση. Εδω οι τυποι εχουν τερματισει την πιστα. Καθως η αεροπορικη ειναι χορηγος της Μπαρτσα, mas de un club, να τα λεμε κι αυτα, εχει βαλει το Μεσι να δειχνει τις εξοδους διαφυγης (παρεμπιπτοντως το παλικαρι διπλο μεροκαματο απο τις αεροπορικες, μαζι με τον Κομπι δεν διαφημιζουν και την τουρκικη;
, τον Νεϊμαρ να βαραει φαουλ στο γαμα και ο Μασερανο να σκυβει, οπως σε περιπτωση προσκρουσης, τον δαγκωνιαρη τον Σουαρεζ να κυκλοφορει με σωσιβιο κι αλλα τετοια. Εκει που δινουν ρεστα ειναι οταν σκαει στις αφιξεις ο Σακιρας, καλα μωρε τον Πικε εννοω, τον βλεπουν οι γκομενες και σαν αλλες τσαουσες του Μαρινου (καλεεεεε λυσσαξτε...) λιποθυμουν και πεφτουν οι μασκες οξυγονου.Συνεχιζουμε με το μαμ τωρα. Εχει καμια 10αρια μενου, στα φερνει και γραμμενα, αμα εισαι οπτικος τυπος, και παιζεις μπαλα. Μετα καφεδακι, ποτακι ζωααααααρα μιλαμε...Γενικα αψογοι, κανα ξηροκαρπιο ελειπε μονο να το συνοδεψεις με σκωτσεζο (ειχε απο δαυτο) χαζευοντας τη νυχτα. Κι οταν φας κι εχεις γλαρωσει σβηνουν τα φωτα με μια αποχρωση, πορτοκαλοπρασινη (δεν ειμαι και μοδιστρος να ξερω τα ονοματα...) και σε νανουριζει..
Με δυο λογια προτιμηστε τη, βγαζει προσφορες αρκει να ξερεις πού, πώς και ποτε...πληροφοριες στο inbox…Συνεχιζεται...
Καταρ-α δεν το λες...(2)
Στην επιστροφη απο Χονγκ Κονγκ ειχα τη δυνατοτητα να παρω την επομενη πτηση για Αθηνα με ενα stopover λιγων ωρων ή να παρατεινω τη διαμονη μου στο εμιρατο για 24 ωρες. Φανταζεστε φυσικα τι επελεξα κι ετσι οι χιλιες και μια νυχτες συμπυκνωθηκαν σε μια και βρεθηκα να σουλατσαρω στο καλυτερο αεροδρομιο του κοσμου, ετσι λενε τουλαχιστον. Κακα τα ψεματα το προηγουμενο αεροδρομιο της Ντοχα ειχε το προσωνυμιο μποχα, αλλα δαυτο ειναι κουκλι ζωγραφιστο. Οι κυριες θα αναστεναξουν και μονο στη θεα των μπουτικ, οι κυριοι θα κλαινε αντιστοιχα απο τις τιμες και θα χαζευουν τα super cars που ναι αραγμενα διπλα στη Chanel και τη Gucci. Για να καταλαβετε επιπεδο ακομα κι οι τουαλετες εχουν κατι απο το ξενοδοχειο Grande Bretagne, με τους ανθρωπους της καθαριοτητας να θυμιζουν τον μπατλερ του Μπρους Γουεϊν (ναι μωρε του Μπατμαν..). Το πιο κουφο ειναι πως η βασιλικη οικογενεια εχει το δικο της τερμιναλ, το οποιο χρησιμοποιει μοναχα αυτη και αποτελει απο μονο του αξιοθεατο.
Περναω απο τον ελεγχο, σκαω τα 25 γιουρα για τη βιζα, χαλαλι τους χορτασε το ματακι μου μεγαλεια σε αυτη τη χωρα, την πλουσιοτερη αν δεν κανω λαθος και βουρ για μαργαριταρια. Οοοοχι, δεν αναφερομαι σε κεινα που ταιριαζουν σε ενα φεγγαρολουστο λαιμο, σετ με αλλα 2 σε σκουλαρικια. Φαν του χορου της κοιλιας και του αργιλε δεν ειμαι –πια- τα εζησα αυτα στο Καϊρο και οντας εεεεντελως μινιμαλ –τα εχω ολα στειλει κατευθειαν Αθηνα- παιρνω το πρωτο ταξι και κατεβαινω στο Pearl Doha, ενα τεχνητο νησι με ολη την πολυτελεια και την ομορφια του αραβικου κοσμου μαζι. Στο δρομο οι κολωνες της ΔΕΗ, στολισμενες με αραβουργηματα σε διαφορα χρωματιστα φοντα σε καλωσοριζουν στον κοσμο της Μεσης Ανατολης.
Καφεδακι στον Αρμανι, καποια πραγματα ειναι στανταρακια σε αυτη τη ζωη κι υστερα στα ψηλα, να χαζεψω τη θεα. Η Ντοχα δεν ειναι Χονγκ Κονγκ. Εχει ουρανοξυστες, εχει φωτα αλλα δεν ειναι το ιδιο. Και μονο που απουσιαζουν οι φαρδιες, κακογουστες πινακιδες των εταιριων μου φτανει για να ατενιζω τις κορυφες των ατσαλενιων κτιριων με μια αισθηση αλλιωτικη, απελευθερωμενη απο την αποπνικτικη επιδραση του δυτικοτροπου κονφορμισμου. Εδω οσο ψηλα κι αν ειναι τα κτιρια δεν εχουν αυτον τον απροσωπο χαρακτηρα της Απω Ανατολης, στα δικα μου ματια τουλαχιστον, αν και φαινομενικα οι ομοιοτητες ειναι συγκλονιστικα κοινες.
Αρκετα με τα γκλαμουρατα, τα δυτικοτροπα. Παμε στην αληθινη Ανατολη. Στο γυρισμο για το ξενοδοχειο το κοβω με τα ποδια, ως συνηθως...Τα βηματα μου με οδηγουν σε καποιο σουκ (οι αραβικες αγορες). Με το που μπαινω η μυρωδια απο τα μπαχαρια μου σπανε τη μυτη. Εδω ειμαστε, συγγνωμη Χονγκ Κονγκ, αλλα εδω ειναι το σπιτι μου. Μπαινω σε εναν καφενε, οι Αραβες ψιλοαποσβολωμενοι δεν με περιμεναν κιολας και ζηταω καφε με καρδαμο, δεν παει ναναι περασμενα μεσανυχτα, το βιολογικο ρολοι εχει σμπαραλιαστει με τοσες εναλλαγες αυτες τις μερες, λεω ευχαριστω στα Αραβικα και καθομαι σε μια γωνια να χαζεψω δυο Αραβες που παιζουν νταμα. Τα πιονια σκαλιστα και το μυαλο παει στη σκακιερα του παππου, σε αυτη που με εμαθε ο πατερας σκακι ενα καλοκαιρινο μεσημερι Κυριακης πριν κοντα 30 χρονια. Ρουφαω γουλια γουλια καφε κι εικονες κι η οικειοτητα που διαπερναει τη ραχοκοκκαλια μου φτανει ως τα ρουθουνια, οταν δαγκωνω το λουκουμακι με αμυγδαλο που μου εφερε για συνοδεια ο καφετζης.
Καλο το καφεδακι αλλα το στομαχι γουργουριζει. Για οσους ξερουν στον αραβικο κοσμο περα απο τα ακριβα και –δηθεν- αραβικα εστιατορια υπαρχουν και καποιες γωνιες για φαγητο, κατι σαν τα δικα μας βρωμικα. Εχοντας κανει την ερευνα μου a priori, καταληγω στη δικη τους πλατεια Μαβιλης, σε μια καντινα που εφτιαχνε αραβικες πιτες με χουμους και γυρο κοτοπουλο και της συνοδευε με χυμο γλυκο πεπονι. Φαση all the money και χωρις να στοιχισει μια περιουσια ντερλικωσα παρεα με κατι οδηγους λεωφορειων απο τον παρακειμενο κεντρικο σταθμο. Ωρα για νανι εχω και τρεξιμο αυριο, σκεφτομαι, και αφηνω τον Μορφεα να με παρει στην αγκαλια του.
Ξυπνημα την εβδομη πρωινη γιατι εχω και μια πτηση να προλαβω. Βαζω τα δρομικα και βγαινω. Το θερμομετρο του απεναντι ουρανοξυστη με προειδοποιει, 43 βαθμους Κελσιου. Το παιζω ανετος, λεω ξεφτιλα ultra ειμαστε, και συνεχιζω απτοητος. Για ποτε στεγνωσε το στομα κι αρχισε ο ιδρωτας να κυλαει οπως το ρευμα του Κηφισσου οταν ειναι μπαζωμενο δεν λεγεται. Ψυχη βαθια να φτασουμε στο χτεσινοβραδινο σουκ, να σωσουμε τα προσχηματα, να παρουμε και πρωινο. Τα περιστερια στην πλατεια, λαχανιασμενα κι αυτα, κι ας ειναι μολις 8, κρυβονται σε οποια σκια βρουν και περιμενουν υπομονετικα τη σειρα τους να δροσιστουν απο τις σταλες ενος μικρου, τεχνητου καταρρακτη.
Τραβαω προς την παραλια, δεν παω ομως απο τη διαβαση, πρωτον γιατι φοβαμαι μην πλευριτωθω απο το αιρκοντισιον στο υπογειο περασμα ετσι λουτσα στον ιδρωτα και δευτερον και κυριοτερον, η αυρα απο τα αυτοκινητα που περνουν ξυστα απο διπλα μοιαζουν με βενταλια σε αυτη την απιστευτη πρωινη λαβα. Φτανω στο σουκ τρεχοντας – και μπραβο μου, με καθε ταπεινοτητα, πιστεψτε με- και ηρθε η ωρα της ανταμοιβης. Καφεδακι με καρδαμο, ποτε δεν αλλαζεις ομαδα που κερδιζει και χουρμαδες. Υπαρχει δικαιωση...Για το τελος αφηνω ενα συντριβανι, που χθες βραδυ πολυχρωμο χαριζε δροσια και χρωματα στους περαστικους, απο το οποιο περναω τρεχοντας για ενα γρηγορο ντουζ. Ωρα για αεροδρομιο πια...
Η ερημος της Αραβιας, λιγες ωρες μετα μου χαριζει απιστευτα πλανα και σκεψεις. Αλλοτε σαν σεληνιακο τοπιο, αλλοτε σαν ραβανι με τα συννεφα να χυνονται σαν σιροπι βανιλιας, αλλοτε σαν προφιτερολ με κομματακια λευκης σαντιγυ. Συγγνωμη και παλι Χονγκ Κονγκ, αλλα εμενα εδω ειναι η ψυχη μου. Θες οι ανθρωποι, θες οι μαγειριες της γιαγιας, της Σμυρνιας που μεγαλωσα, θες αυτες οι εναλλαγες τοπιων και το τραγουδι της ερημου, εδω χτυπαει η καρδια, στη Μεση κι οχι στην Απω Ανατολη.
Με αυτη τη σκεψη βαζω να δω κατι κλασικο, οπως η ομορφια αυτου του τοπου. Ειμαι αναμεσα στον Μπατμαν, τοσες φορες τον θυμηθηκα αυτες τις μερες, του Τιμ Μπαρτον φυσικα, με εναν Τζακ Νικολσον να παιζει τον εαυτο του, ή ο,τι εχει απομεινει μετα τη Φωλια του Κουκου και τη Λαμψη και στην αξεπεραστη Τελευταια Εξοδο: Ριτα Χεϊγουορθ. Αν και αιωνιος θαυμαστης της Οντρεϊ, μια ειναι η Οντρεϊ, καταληγω στη...φυλακη με τον Μοργκαν Φριμαν, σκεπτομενος οτι αυτη ισως ναναι η τελευταια φορα που θα ειμαι στην Απω Ανατολη. Τη σκεψη αυτη διακοπτει μια διαφημιση της Qatar, πριν ξεκινησει η ταινια, μιας ιαπωνικης μαρκας καλλυντικων: Kate, No more rules, γελαω πονηρα σκεπτομενος ενα σχολιο για τους Ολυμπιακους του 2020 στο Τοκιο και λεω γιατι οχι...ως τοτε εχει ο Θεος...
Ο πιλοτος ανακοινωνει πως σε λιγα λεπτα προσγειωνομαστε. Ο ηλιος κανει τα απογευματινα του παιχνιδισματα με το φτερο του αεροπλανου και σχηματιζει ενα χαριτωμενο ουρανιο τοξο, που νοητα φτανει, στο δικο μου ονειροπολο μυαλο, ως την κουνια του Μιλτιαδη, του βαφτισιμου μου. Επιστρεφω στην Αθηνα, τη γενετειρα μου, μονιμα πια υστερα απο 8 χρονια πανω στην ωρα να του πω για ονειρα κι ελπιδες και για εναν κοσμο καλυτερο, σαν αυτο στα λογια των παιδικων προσευχων, που αρκει να τον φανταστει και θα γινει πραγματικοτητα...
