Καρδίτσα και πέριξ 2018

[vasiliss]

Απλά Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Α !!!
Να ρθείς και προς εμάς στα "ραγκουτσάρια" την επόμενη φορά!!!

Ευχαριστώ!!!
Οπότε το πρόγραμμα για τον χειμώνα του 2019 έκλεισε Λάρισα και Καστοριά;;;;

 

[Sassenach77]

Ευχαριστώ!!!
Οπότε το πρόγραμμα για τον χειμώνα του 2019 έκλεισε Λάρισα και Καστοριά;;;;

Ναιιιιι
Αν το αποφασίσετε, πρίν κλείσεις οτιδήποτε θα μου στείλεις μήνυμα, για να συζητήσουμε κάποια πράγματα και να κανονίσω να είμαι και εγώ Καστοριά για να τα πούμε και απο κοντά!

 

[paliakos]

Είμαι απο Καρδίτσα και χαίρομαι που επιλεξατε την πολη μου ως βαση για τις συγκεκριμένες εκδρομες που αναφερατε. Ελπιζω να περασατε καλα!!! Η Παυσιλιπουπολη είναι μια καλη προσπάθεια που κανει ο δημος, κι ευχομαι να την εκτοξευσει. Χρειάζεται δουλιτσα αρκετη βεβαια. Όσο για το φαγητο, η Καρδίτσα, αλλα γενικα ολη η Θεσσαλία εχει απίστευτα κρεατα. Ισως θα έπρεπε να πατε και σε ενα απο τα αρκετα τσιπουραδικα για να απολαυσετε τσιπουρακι συνοδειας μεζεδων(χωρις χρεωση οι μεζεδες). Αν τυχον ξαναβρεθειτε στα μερη, μπορω να σας βοηθησω οπου θελησετε με χαρα.

 

[vasiliss]

Είμαι απο Καρδίτσα και χαίρομαι που επιλεξατε την πολη μου ως βαση για τις συγκεκριμένες εκδρομες που αναφερατε. Ελπιζω να περασατε καλα!!! Η Παυσιλιπουπολη είναι μια καλη προσπάθεια που κανει ο δημος, κι ευχομαι να την εκτοξευσει. Χρειάζεται δουλιτσα αρκετη βεβαια. Όσο για το φαγητο, η Καρδίτσα, αλλα γενικα ολη η Θεσσαλία εχει απίστευτα κρεατα. Ισως θα έπρεπε να πατε και σε ενα απο τα αρκετα τσιπουραδικα για να απολαυσετε τσιπουρακι συνοδειας μεζεδων(χωρις χρεωση οι μεζεδες). Αν τυχον ξαναβρεθειτε στα μερη, μπορω να σας βοηθησω οπου θελησετε με χαρα.

@paliakos πραγματικά περάσαμε πολύ ωραία στην συγκεκριμένη εξόρμηση.
Τώρα για τα τσιπουράκια, εγώ προσωπικά όσο μπορούσα τα απέφυγα γιατί μετά είχα οδήγηση ως τα Κανάλια, η υπόλοιπη παρέα βέβαια τα τίμησε δεόντως.
Εγώ δεν έχω πρόβλημα, αν θέλεις μπορείς να γράψεις σε αυτό το θέμα μερικά tips σχετικά με το τι θα πρότεινες εσύ για επίσκεψη και φαγητό στην περιοχή σου, ώστε να μπορούν να τα συμβουλευτούν άλλα μέλη που έχουν σκοπό να ταξιδέψουν ως εκεί.

 

[paliakos]

Η Θεσσαλία ειναι πανέμορφη... Και οι 4 πολεις της.. Το γραφω για να μην παρεξηγηθω. Απλα 2 λογια θα πω για την Καρδίτσα. Μπορεί να αποτελεσει βαση για διαφορες εκδρομες πλησιον της. Βλεπε Μουζακι-πυλη-ελατη-περτουλι οπου η αποσταση ειναι 27 εως 50 χιλιόμετρα μαξιμουμ για τις παραπανω περιοχες μεσα απο μια απιθανη διαδρομη.. Λιμνη Πλαστηρα οπου τη γυρνας ευκολα σε μια μερα με αποσταση 30-35 χιλιομετρων.Τρικαλα 27 χιλιομετρα να θαυμασεις πολλα μερη, το ποταμι, το μυλο των ξωτικων κτλ. Ακομα και Καλαμπάκα - μετεωρα οπου απεχουν περιπου 35 με 40 χιλιομετρα. Φυσικά η Λάρισα είναι κοντα, ακομα και ο βολος. Επισης για τους λατρεις των χειμερινων σπορ μπορει ευκολα να προσεγγισει διαφορα χιονοδρομικα με αποστασεις απο 50 χιλιόμετρα το περτουλι, 120 πηλιο, και περιπου ιδια χιλιομετρα Καρπενήσι, Μέτσοβο. Μπορει ναι φαινεται δυσκολο αλλα δεν ειναι καθολου.Δε διαφημιζω τπτ και κανεναν. Στην Καρδίτσα θα φας και θα πιεις καλα, ντοπια κρεατα, παραδοσιακη κουζινα και πιτες, τσιπουρα και κρασια. Μην ξεχασεις να παρεις τραχανα κι αν θες τσιπουρο ντοπιο και κρασι. Για τους ψαγμενους, αν βρειτε φατε πλαστο, μια απιστευτη πιτα με μπομποτα(καλαμποκαλευρο).. Χαθειτε στα στενα και μπειτε στο πρωτο τσιπουραδικο που θα δειτε. Βολταρετε στο κέντρο. Το χειμωνα επισκεφτειτε την Παυσιλιπουπολη που ευχομαι να μεγαλωσει κι αλλο. Θα μπορουσα να γραψω παρα πολλα, αλλα μενω εκει.. Καποιος μπορει ολα αυτα να του φανουν βουνο, πιστεψτε με ομως με οργανωση και πρόγραμμα γίνονται ολα. Το πιστεύω χρονια οτι η πολη μου, μπορει να αποτελεσει βαση για πανεμορφα σημεια ενδιαφεροντος. Να ειστε ολοι καλα

 

[damasta]

Πολύ ομορφη ηεκδρομη σας
Λιγο πιο νωρις (τα Χριστούγεννα) περασαμε κι εμεις από καποια από αυτά τα μερη ,εχοντας ως βαση την Λαμια.
Το καστρο του Φαναριου (http://www.kastra.eu/castlegr.php?kastro=fanari) μας εντυπωσιασε από μακρια και μπηκε στην λιστα για επομενη φορα.
Όπως επισης και η πολη της Καρδιτσας, την οποια περασαμε περιφερειακα.(μαζεύουμε πληροφοριες....)
Τα Τρίκαλα και ο Μυλος των ξωτικων ηταν ο κυριος προορισμος μας. Το φαγητο στα μαναβικα μας θυμισε λιγο Πλακα και γιαυτο επιλεξαμε να περασουμε το ποταμι.Σε αυτό το κομματι της πολης εχει πολλα μαγαζια για φαγητο γεματα από κοσμο ντοπιο θα ελεγα.Εμεις ,κατοπιν απαιτησης των νεωτερων μελων φαγαμε στο www.jimmysandsons.gr
Καναμε και μια επισκεψη στα λουτρα Σμοκοβου εντελως απροετοίμαστοι όμως (χωρις μπανιερά κλπ)κι ετσι μπηκε κιαυτο στην λιστα.
Οποαδηποτε πληροφορια (από μερη εστιασης ,μερη αναψυχής ,διαδρομες ) που μονο ενας ντοπιος μπορει να γνωριζει είναι καλοδεχουμενη

 

[vasiliss]

Flash back

Απρίλιος του 2004: Ανθηρό – Βραγκιανά – Μονή Σπηλιάς – Κουμπουριανά – Βλάσι

Το ταξίδι μας αυτό μου έφερε στο νου ένα ανάλογο ταξίδι που είχαμε κάνει πριν από 14 χρόνια και κυρίως τη συγκεκριμένη ημέρα όπου είχαμε βάλει στόχο να περιτριγυρίσουμε τα χωριά της Αργιθέας.

Τα χρόνια εκείνα ήταν τελείως διαφορετικά ταξιδιωτικά για εμάς. Ταξιδεύαμε χωρίς –ακόμη- παιδιά, δεν είχαμε GPS, αλλά χρησιμοποιούσαμε έντυπους χάρτες, δεν συμβουλευόμαστε ακόμη το διαδίκτυο για ανεύρεση πληροφοριών και κλείσιμο δωματίων, βγάζαμε ακόμη φωτογραφίες σε φιλμ, με μέτρο, χωρίς να «πυροβολούμε» συνεχώς με την φωτογραφική, όπως την σημερινή εποχή της ψηφιακής φωτογραφίας κτλ κτλ.

Μία εποχή που πολύ την έχω νοσταλγήσει, κυρίως για την έλλειψη πληροφοριών. Ναι – ναι μην παραξενεύεστε, αυτή η υπερπληθώρα πληροφοριών – εικόνων, έχει αφαιρέσει, για εμένα, την μαγεία της ανακάλυψης, την έκπληξη και έτσι μερικές φορές νιώθω ότι χάνω το μισό ταξίδι.

Έχει βέβαια πλήθος θετικών στοιχείων, γι’ αυτό και ψάχνω πλέον με κάθε λεπτομέρεια το κάθε μου ταξίδι. Πάντα με την τεχνολογία, κάτι κερδίζεις αλλά και κάτι χάνεις.

Αυτή λοιπόν την έκπληξη, την περιπέτεια ζήσαμε εκείνη την ημέρα και γι’ αυτό την θυμήθηκα και σας την διηγούμαι.

Με την συνήθη ταξιδιωτική παρέα μας, (βλέπε κουμπάρα), βρισκόμαστε για πρώτη φορά στη λίμνη Πλαστήρα λίγες μέρες μετά το Πάσχα και μία από τις ημέρες αποφασίζουμε να την αφιερώσουμε στα χωριά της Αργιθέας.

Με έναν χάρτη λοιπόν της σειράς «Η Ελλάδα σε 40+1 χάρτες» ξεκινάμε με δύο απλά αυτοκίνητα, να εξερευνήσουμε τα ορεινά χωριά της Αργιθέας.

Ο δρόμος όπως ήταν φυσικό ήταν στενός και γεμάτος στροφές. Τα πρώτα χωριά που επισκεφτήκαμε ήταν το Θερινό και το Ανθηρό, όπου και καθίσαμε σε ένα καφενείο χωρίς πελάτες να πιούμε καφέ. Το Ανθηρό σύμφωνα με τον χάρτη μας, είναι ένα μεγάλο χωριό, όμως εμείς εκτός από τον καφετζή δεν πρέπει να είδαμε άλλον άνθρωπο.

Είπαμε να ανηφορίσουμε προς την πηγή της Γκούρας, όμως από τις πρώτες εκατοντάδες μέτρων καταλάβαμε ότι αυτό ήταν αδύνατο για τα αυτοκίνητά μας, οπότε στο πεστροφείο κάναμε αναστροφή και πήραμε τον δρόμο για τα Βραγκιανά.

Όλα κυλούν ομαλά μέχρι που φτάνουμε στη μεταλλική γέφυρα με το ξύλινο πάτωμα που περνά πάνω από το Λεσκοβίτικο ρέμα. Τα ξύλα της γέφυρας δεν μας εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη και γι’ αυτό κατεβαίνουμε για να βγάλουμε καμιά φωτογραφία και να κάνουμε σύσκεψη για το τι θα κάνουμε.

Κάποια μέτρα πιο πέρα στο ποτάμι, φαίνεται ένα πέτρινο γεφύρι ( μάλλον του Πετρωτού), όμως δεν ξεκινάμε για εκεί γιατί η κουμπάρα κουβαλά και δύο μικρά μαζί της 1 και 3 ετών.

Περιμένουμε για κανένα δεκάλεπτο να δούμε εάν θα περάσει κάποιο άλλο αυτοκίνητο πάνω από την γέφυρα, ώσπου περνά ένα φορτηγό!!! οπότε το παίρνουμε απόφαση κι εμείς ότι τα ξύλα αντέχουν το βάρος μας, και περνάμε.

Λίγο παρακάτω περνάμε από τρία θεοσκότεινα τούνελ, που στάζουν νερά και είναι λες και τα έσκαψε κάποιος με το χέρι και έτσι φτάνουμε ωραία και καλά στον Αχελώο ποταμό. Και τι αντικρίζουμε; Ο δρόμος που κινείται παράλληλα με το ποτάμι, από εδώ και στο εξής δεν είναι ασφαλτοστρωμένος. Είναι πια μεσημέρι και βγαίνουν οι χάρτες.

- Β: Λες να είναι συνεχώς έτσι ο δρόμος ή μετά ξαναγίνεται άσφαλτος;
- Κ: Και δεν παίρνουμε το δρόμο να το διαπιστώσουμε. Κοντά είναι τα Βραγκιανά. Να καθίσουμε και για φαγητό, να ταΐσω και τα μικρά.
- Β: οκ πάμε και βλέπουμε.

Ξεκινάμε λοιπόν και πηγαίνουμε με την ελπίδα «έλα μωρέ τώρα όπου να ‘ναι θα βρούμε άσφαλτο» και η άσφαλτος να μην εμφανίζεται πουθενά.

Με τα πολλά, μετά από αδιευκρίνιστο χρόνο, φτάνουμε κατά τις τρεις στα Βραγκιανά.

Βραγκιανά από το διαδίκτυο

Στο χωριό δεν υπάρχει ψυχή πετούσα. Εντοπίζουμε λοιπόν έναν ξενώνα – εστιατόριο, όπου κι εκεί δεν βρίσκουμε κανένα. Οι ελάχιστοι κάτοικοι του χωριού παίρνουν τον μεσημεριανό υπνάκο τους. Ευτυχώς οι ιδιοκτήτες μας άκουσαν, ξύπνησαν και προσφέρθηκαν να μας ετοιμάσουν μεσημεριανό.

- Κ: Τι λες να κάνουμε τώρα; Από πού θα γυρίσουμε πίσω;
- Β: (Βγαίνουν πάλι οι χάρτες) Εγώ από τον ίδιο δρόμο δεν γυρίζω πίσω, πολλές στροφές και πολύς χωματόδρομος. (που να ήξερα ο δύστυχος) Να εδώ βλέπω έναν δρόμο που περνάει κοντά από την μονή Σπηλιάς και την Στεφανιάδα, ευκαιρία να τα δούμε κι αυτά γυρίζοντας.
- Κ: Από εμένα οκ, ας το δοκιμάσουμε. Ξέρεις κάτι ακόμη, δεν έχω βενζίνη, είμαι στα τελειώματα.

Εκεί επικράτησε ένας μικρός πανικός, αλλά ευτυχώς υπήρχε κοντά βενζινάδικο, τον οποίο ιδιοκτήτη του επίσης ξυπνήσαμε για να μας βάλει καύσιμα.
Και κάπου εκεί ξεχάσαμε τον σημαντικότερο κανόνα, «ρωτώντας πας στην πόλη» και ότι τις καλύτερες πληροφορίες μπορεί να στις δώσει ένας ντόπιος καλύτερα από έναν χάρτη. Σημαντικό λάθος που από τότε προσπαθούμε να μην το επαναλάβουμε.

Κάπου στο αρχικό πλάνο που είχα στο μυαλό μου, ήταν να πάμε εκεί κοντά στα Νεοχώρια (περιοχή Νταλανέικα), για να δούμε την «περαταριά», το χειροκίνητο τελεφερίκ που σε περνούσε απέναντι στον ποταμό και γιατί όχι και να την χρησιμοποιήσουμε. Ευτυχώς, όπως φάνηκε από την συνέχεια της ημέρας, δεν το κάναμε.

Από το διαδίκτυο

Να ‘μαστε λοιπόν να αναζητούμε την διασταύρωση για τη Στεφανιάδα. Λίγο από διαίσθηση, λίγο από τύχη, παίρνουμε το σωστό δρόμο, ο οποίος βέβαια δεν είναι και ο καλύτερος για τα αυτοκίνητά μας.

Μία μικρή απελπισία μας πιάνει, η οποία μεγαλώνει όταν πρέπει να περάσουμε ένα ρέμα με νερό και χοντρές κροκάλες, φυσικά μέσα από το νερό αφού δεν υπάρχει γέφυρα. Στάση λοιπόν για βυθομέτρηση και συζήτηση για το αν το μικρό seicento μας θα καταφέρει να περάσει. Το σενάριο της επιστροφής έχει πλέον απομακρυνθεί πλήρως, κάνουμε τον σταυρό μας και ναι, ευτυχώς περνάμε.

Και να μετά από λίγο συναντάμε την λίμνη Στεφανιάδα, που δημιουργήθηκε ύστερα από κατολισθήσεις, που παρέσυραν ολόκληρο το χωριό την δεκαετία του ’60.

Μετά την Στεφανιάδα και την λίμνη της, συναντάμε την διασταύρωση για το μοναστήρι. Ο δρόμος είναι σαν βομβαρδισμένος, γεμάτος από βράχους και αδιαπέραστος από τα αυτοκίνητα. Εμείς ξεροκέφαλοι όμως θέλουμε να φτάσουμε εκεί, (χωρίς τα μωρά βέβαια), έστω και με τα πόδια και αυτό κάνουμε. Το μοναστήρι όμως είναι κλειδωμένο και άδειο και μόνο εξωτερικά μπορούμε να το δούμε

Έχει ήδη αρχίσει να σουρουπώνει και πρέπει να ξεκινήσουμε πάλι.
Που ακριβώς συναντήσαμε ασφάλτινο δρόμο, δεν θυμάμαι, αλλά θυμάμαι πως πανηγυρίσαμε όλοι λες και είχαμε κερδίσει το λαχείο.

Οι πανηγυρισμοί όμως δεν κράτησαν για πολύ, καθώς σε κάποιο σημείο συναντήσαμε κατολίσθηση και έπρεπε να αλλάξουμε δρόμο. Σε ποια χωριά κινηθήκαμε δεν θυμάμαι, (πολύ πιθανά είναι τα Κουμπουριανά και το Βλάσι), πάντως ήταν όλα ερημικά, εκτός από το τελευταίο στο οποίο είδαμε φώτα στο καφενείο ;;; και έναν παππού με μία γιαγιά μέσα.

Και αφού φτάσαμε στο τέλος του χωριού συναντήσαμε ένα σημείο όπου πρέπει να περάσουμε ένα στενό τσιμεντένιο γεφύρι, όπου ακουγόταν δυνατός θόρυβος νερού, σαν καταρράκτης, και μέρος των νερών του πέφτει πάνω στο γεφύρι. Πίσσα σκοτάδι γύρω, δεν έχουμε καλή οπτική του περάσματος και η απελπισία μεγαλώνει.

Ξανά συμβούλιο για το τι θα κάνουμε. Η απόφαση πάρθηκε, θα γυρίσουμε πίσω με την όπισθεν (ο δρόμος είναι στενός), μέχρι το καφενείο για να ρωτήσουμε εκεί.
Την αποστολή αυτή την ανέλαβαν οι δύο κουμπάρες.
Χτυπάνε, που λέτε το τζάμι της πόρτας για να τους ανοίξουν, αλλά η γιαγιά αντί να τους ανοίξει, πάει προς το τηλέφωνο.

- Μας πήραν για κλέφτες και παίρνουν την αστυνομία.
- Λες να φύγουμε;
- Όχι θα επιμείνουμε.
- Ο παππούς κάτι ψάχνει μες το ντουλάπι. Λες να βγάλει καμία καραμπίνα και να μας την μπουμπουνίσει;
- Αν δεις καμιά ύποπτη κίνηση, την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια.

Επέμειναν λοιπόν και τελικά ο παππούς άκουσε και τους άνοιξε χωρίς να κρατά καραμπίνα. Η γιαγιά δεν έπαιρνε την αστυνομία, αλλά την κόρη της για να της πει ότι έφτασε στο χωριό μια και την είχε επισκεφτεί και επέστρεψε με το λεωφορείο. Αυτά και άλλα πολλά τους είπε καθώς είχε όρεξη για κουβέντα, αλλά το πιο σημαντικό – εκτός από τα οικογενειακά τους – που μάθαμε, ήταν ότι ο δρόμος είναι εντάξει και δεν πρέπει να φοβόμαστε να τον περάσουμε και ότι από εδώ και πέρα έχει συνεχώς άσφαλτο.

Ανακουφισμένοι επιστρέψαμε στο γεφύρι, το περάσαμε σκαρφαλώσαμε σε κάποια κορυφή βουνού, βρήκαμε και χιόνια και τελικά στις 12 το βράδυ φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας στο Μουζάκι.

Οι κουμπάροι με τα παιδιά πήγαν για ύπνο κι εμείς μια και η περιπέτεια μας άνοιξε την όρεξη, επισκεφτήκαμε το εστιατόριο του ξενοδοχείου για να φάμε.

Η περιπέτειά μας είχε τελειώσει. Ή μήπως όχι;

Την επόμενη ημέρα το πρωί βρήκαμε το λάστιχο του seicento ξεφούσκωτο. Φαντάζεστε να είχε χρειαστεί να το αλλάξουμε την προηγούμενη ημέρα; Είμαστε πολύ τυχεροί λοιπόν μες την ατυχία μας.

Όταν λοιπόν ακούμε ή μιλάμε για την Αργιθέα, αυτή η περιπέτεια μας έρχεται στο μυαλό και αυτή διηγούμαστε και γελάμε με φίλους και γνωστούς.
Τότε βέβαια δεν γελούσαμε καθόλου.
Ίσως βέβαια να θυμόμασταν ελάχιστα από την ημέρα αυτή, αν δεν μας συνέβαιναν όλες αυτές οι «αναποδιές».

 

[Viewmaster]

Τα μέρη μου... Περτούλι Ελάτη

 

[vasiliss]

4η Ημέρα: Μετέωρα - Επιστροφή


“Σήμερα τα Φώτα κι ο φωτισμός… “ και ήρθε δυστυχώς η ώρα της αναχώρησης. Όση ώρα η μητέρα μαζεύει τα πράγματά μας, η υπόλοιπη οικογένεια πήγαμε έως την εκκλησία που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το δωμάτιό μας για να ανάψουμε ένα κερί. Η εκκλησία αρκετά όμορφη και μέσα όπως και εξωτερικά, οι δε πιστοί που έχουν έρθει για να εκκλησιαστούν, ελάχιστοι.

Στη συνέχεια πήγαμε για το τελευταίο μας πρωινό, όπου σιγά σιγά μαζεύονταν λιγοστοί κάτοικοι για να πιουν τον καφέ τους μετά από τον εκκλησιασμό. Εκεί ακούσαμε ότι λειτουργούσε και το εκκλησάκι του προφήτη Ηλία στην “κορυφή” του χωριού και οι καλοί σου αποφασίσαμε να πάρουμε το μονοπάτι που ξεκινάει από την πλατεία του χωριού και ανηφορίζει ως εκεί.

Ανηφορίζαμε, ανηφορίζαμε και εκκλησάκι δεν βλέπαμε, οπότε στη μέση;;; της διαδρομής αποφασίσαμε να επιστρέψουμε γιατί οι υπόλοιποι θα μας περίμεναν στα Μετέωρα.

Μαζέψαμε λοιπόν φορτώσαμε και αποχαιρετίσαμε τα Κανάλια, αφήνοντας κάποιες εκκρεμότητες για το μέλλον.

Συναντηθήκαμε με τους υπόλοιπους εκεί, κάναμε μία στάση στο σημείο όπου όλοι σταματούν για να θαυμάσουν τη θέα των βράχων και των μοναστηριών.

Εν το μεταξύ, έχουμε δεχτεί “πιεστικό” τηλεφώνημα από συγγενείς στα Γιάννενα, ότι μας περιμένουν το μεσημέρι για φαγητό καθώς έχουν εορτάζοντα εκείνη την ημέρα. Στις όποιες αντιρρήσεις μας ότι δεν προλαβαίνουμε, μας απαντούν ότι θα μας περιμένουν έως τις τέσσερις και θα παρεξηγηθούν αν δεν πάμε. Γι’ αυτό επισπεύδουμε την επίσκεψή μας στα μοναστήρια και καταλήγουμε στην μονή Βαρλαάμ καθότι στο "Μεγάλο Μετέωρο" γινόταν ένας μικρός πανικός και την προτιμήσαμε γιατί είχε λιγότερο κόσμο.

Το 1350 λοιπόν, αναρριχήθηκε στον βράχο, ο ασκητής Βαρλαάμ, από τον οποίο πήρε την ονομασία του το μοναστήρι. Αυτός έκτισε τρεις ναούς, ένα μικρό κελί και μια δεξαμενή για νερό. Μετά την κοίμησή του ο βράχος μένει για 200 χρόνια περίπου έρημος μέχρι το 1517/1518 που ανέβηκαν οι δύο κτήτορες της μονής , οι αδελφοί ιερομόναχοι Θεοφάνης και Νεκτάριος οι Αψαράδες, που ήταν πλουσιόπαιδα από τα Γιάννενα. Αυτοί βρήκαν τον βράχο του Βαρλαάμ εντελώς έρημο και γι’ αυτό αρχίζουν από την αρχή να δημιουργούν τα πρώτα κτίσματα. Ανακαινίζουν το εκκλησάκι των Τριών Ιεραρχών και ανεγείρουν τον πύργο. Κτίζουν (1541/1542) επίσης τον κεντρικό ναό του μοναστηριού (καθολικό), που τιμάται στη μνήμη των Αγίων Πάντων. Μέχρι τον 16ο αιώνα η παρουσία των μοναχών είναι συνεχής.

Από τις αρχές του 17 ου αιώνα και μετά παρέμειναν λίγοι μοναχοί. Από τότε αρχίζει η παρακμή.

Από το 1350 και μετά η ανάβαση στο μοναστήρι γινόταν με ξύλινες σκάλες. Αργότερα η ανέλκυση των μοναχών και των υλικών γινόταν με χειροκίνητο βριζόνι ( δίχτυ ).

Από τις αρχές του 19 ου αιώνα δημιουργήθηκαν λαξευτές σκάλες στον βράχο με ενδιάμεση γέφυρα, οι οποίες δέχτηκαν πολλές μετατροπές.

Μεγάλη εντύπωση μας έκανε το μεγάλο ξύλινο βαρέλι. Όπως μάθαμε λοιπόν, όταν ανέβηκαν οι κτήτορες στο βράχο δεν υπήρχε καθόλου νερό. Για να κατασκευαστεί μια δεξαμενή χρειαζόταν πολλή δουλειά για πολλά χρόνια. Έφτιαξαν, λοιπόν, οι μοναχοί αυτό το μεγάλο βαρέλι, στο οποίο μάζευαν το νερό της βροχής. Το βαρέλι έχει χωρητικότητα 12 τόνων και το νερό το χρησιμοποιούσαν ως πόσιμο, για τις αρδεύσεις και για τις οικοδομικές τους εργασίες. Αργότερα σε διάστημα μεγαλύτερο των 18 ετών, κατάφεραν να φτιάξουν τρεις δεξαμενές, οπότε το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε πολύ πιο καλά.

Η Ιερά Μονή Βαρλαάμ διαθέτει πλούσια και αξιόλογη συλλογή χειρογράφων, τα οποία πλησιάζουν τα 300. Μερικά από αυτά εκτίθενται στο σκευοφυλάκιο της μονής και τα υπόλοιπα βρίσκονται σε ειδικούς χώρους για συντήρηση και προφύλαξη. Πρέπει να πούμε εδώ ότι στα τέλη του 16ου αιώνα και στις αρχές του 17ου αιώνα λειτουργούσε στη μονή το πιο οργανωμένο εργαστήρι αντιγραφής χειρογράφων από όλα τα μοναστήρια των Μετεώρων.

Στο σκευοφυλάκιο της μονής εκτίθενται και πολλά εκκλησιαστικά κειμήλια, όπως: μεταβυζαντινές φορητές εικόνες, χρυσοκέντητα άμφια και επιτάφιοι, διάφορα είδη μικροτεχνίας και αργυροχοΐας.

Κάπου εκεί λοιπόν αφού είδαμε και το σκευοφυλάκιο, αποφασίσαμε ότι εμείς έπρεπε να αναχωρήσουμε καθότι ο χρόνος μας πίεζε.
Αποχαιρετήσαμε τους υπόλοιπους, οι οποίοι θα συνέχιζαν και σε άλλο μοναστήρι και ξεκινήσαμε βιαστικά για τα Γιάννενα, γιατί το σόι πεινούσε και μας περίμενε.

Η εκδρομή μας είχε μόλις τελειώσει και ήδη στο νου μου είχα αρχίσει την οργάνωση της επόμενης, γιατί η Νότια Αλβανία μας περιμένει.


Η ιστορία μου τελείωσε οπότε όποιος moderator έχει την καλοσύνη, ας την μεταφέρει στις ολοκληρωμένες.

 

[chris7]

Πολύ ωραίες φωτογραφίες και θαυμάσια ιστορία με πολλές πληροφορίες.
Πάντα να ταξιδεύετε και να μας παρουσιάζετε τις υπέροχες ιστορίες σας.

 

[vasiliss]

Πολύ ωραίες φωτογραφίες και θαυμάσια ιστορία με πολλές πληροφορίες.
Πάντα να ταξιδεύετε και να μας παρουσιάζετε τις υπέροχες ιστορίες σας.

Σε ευχαριστώ πολύ @chris7 για τα καλά σου λόγια.
Ελπίζω να βοηθήσω κάποιους, έστω και λίγο, να ταξιδέψουν με την φαντασία τους ή να κάνουν ένα παρόμοιο ταξίδι πραγματικότητα.

 

[alma]

Ανακάλυψα αυτή την ιστορία και μαγεύτηκα. Μπράβο για τις υπέροχες περιγραφές και φωτογραφίες!!!!Να είστε καλά πάντα κι εσείς και τα παιδάκια σας και να ταξιδεύετε σε όμορφα μέρη.