Γιαννης Σαρτο
Member
- Μηνύματα
- 133
- Likes
- 1.116
- Επόμενο Ταξίδι
- Χαβάη
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μαγαδασκάρη
Κανένας λόγος για άγχος
Επισκεφτείται και το blog μου αν θέλετε
Μεξικό 2021
Μία ατέλειωτη παραγωγή από ταινίες και τηλεοπτικές σειρές με θέμα αδίστακτους εμπόρους ναρκωτικών, γενναίους αμερικανούς συνοριοφύλακες, απελπισμένους μεξικανούς ή κεντροαμερικανούς μετανάστες που επιχειρούν να τους παρακάμψουν τους προαναφερόμενους γενναίους συνοριοφύλακες και να διασχίσουν το ερημικό τίποτα μεταξύ του Μεξικού και των ΗΠΑ έχουν κάνει αυτήν την πανέμορφη χώρα να φαντάζει κυριολεκτικά εμπόλεμη ζώνη στο μυαλό των περισσοτέρων Ελλήνων. Καλές ή κακές, οι ψυχαγωγικές αυτές δουλειές έχουν δυσφημίσει σε τέτοιο βαθμό το Μεξικό που κάποιος διερωτείται πως να είναι στα αλήθεια η ζωή εκεί…»είναι νορμάλ;» και «μπορείς να βγείς έξω¨ είναι κάποιες άδικες μα μάλλον αναμενόμενες απορίες πολλών.
Στο φαντασιακό μας επικρατεί μία εικόνα αδιέξοδης φτώχειας σε ξηρό τροπκό κλίμα όπου η μόνη παρηγοριά είναι τα πικάντικα φαγητά και η μουσική μαριάτσι … Πολιτικοί από τρίτες χώρες χρησιμοποιούν συχνά το Μεξικό και τον λαό του ως αποδιοπομπαίο τράγο για άσχετα θέματα (με πρώτο και χειρότερο τον πρώην πλανητάρχη Donald Trump), υποκινώντας έτσι και αυτοί τον άδικο στιγματισμό του.
Κάποιος θα μπορούσε να πεί ότι μέχρι και ο speedy gonzalez, ( και ειδικά ο αργοκίνητος, αποχαυνομένος από τη ζέστη και τεμπελάκος ξαδερφός του ΣΛΟΥΠΟΚ) έχει συμβάλει στη διαιώνηση αρνητικών στερεοτύπων.
Αν και κανείς δεν αρνείται ότι υπάρχουν προβλήματα έννομης τάξης στο Μεξικό. , μιλάμε εν τελει για μία τεράστια σε έκταση χώρα όπου τα όποια θέματα ασφάλειας εντοπίζονται σε πολύ συγκεκριμένες, κυρίως συνοριακές περιοχές της και ελάχιστες φορές έχουν επηρεάσει τουρίστες. Η εκπληξη του τι συναντάς όταν τελικά πας εκεί είναι τεράστια, τουλάχιστον η δική μου ήταν.
Ταξίδεψα στο Μεξικο τον Απρίλιο του 2021 γιατί πολύ απλά δεν μπορούσα να ταξιδέψω πουθενά αλλού. Κύρια επιθυμία μου ήταν να ξεφύγω από το lockdown της Μεγάλης Βρεττανίας όπου ζώ, και να αφήσω πίσω μου έστω πρόσχερα την απαισιοδοξία και όλη αυτή την κατάθλιψη που βίωνα ενώ ταυτόχρονα, σε πιο πρακτικό επίπεδο, να χρησιμοποιήσω την ήδη προκανονισμένη άδεια από τη δουλεία μου ( ο εργοδότης μου εδώ μας ζητά να δηλώσουμε διακοπές στις αρχές του έτους τις οποίες μετά δεν δέχεται να μετακινήσουμε). Το Μεξικό ήταν ίσως η μοναδική χώρα εκείνη την περίοδο που δεν απαιτούσε ούτε καν ένα τεστ αντιγόνου για τους υποψήφιους τουρίστες. Όντας ήδη διπλά εμβολιασμένος, σχεδίασα λοιπόν μία απόδραση εκεί με αγαπημένα πρόσωπα.
Στην προσπάθειά της να προστατέψει τη δημόσια υγεία, η αγγλική κυβέρνηση ( όπως και οι περισσότερες άλλες) πήρα δυσβάσταχτα περιοριστικά μέτρα που κονιορτοποίησαν τον τρόπο ζωής μου και έκανε πολλούς εδώ να νιώθουν σαν σε κλουβί, αναμένοντας τα αποτελέσματα από την καμπάνια εμβολιασμού που είχε αρχίσει λίγους μήνες πριν ως το μοναδικό φως στο τούνελ.
Οι τότε ταξιδιωτικές απαιτήσεις ήταν ιδιαίτερα δυσχερείς. Προκειμένου κάποιος να βγεί εκτός της χώρας δεν απαιτούνταν μόνο πανάκριβα τεστ αλλά και επίσημη δήλωση του σκοπού του ταξιδιού (ταξιδέυεις για γάμο; κηδεία; ιατρική θεραπεία; αλλιώς να ξέρεις ότι μπορεί να σου απαγγελθούν κατηγορίες και μπορείς να συλληφθείς), διευκρινίσεις που μόνον τύψεις, φόβο και επιπλέον ψυχολογική δυσχέρια προκαλούσαν. Την ημέρα της αναχώρησης μου στο αεροδρόμειο-φάντασμα Heathrow οι υπάλληλοι είναι πιο πολλοί από τους επιβάτες και πλειοψηφία των μαγαζιών εντός του τερματικού σταθμού κλειστές. Παρατηρώ τους συνεπιβάτες που προσεγγίζουν την πύλη αναχώρησης. Συγκεντρώνονται εκεί μόλις 50-60 άνθρωποι για μία υπερατλαντική πτήση που υπο κανονικές συνθήκες χρησιμοποιούν εκατοντάδες. Είναι κατά το 50% μεξικανοί υπήκοοι, οι υπόλοιποι εγγλέζοι φορώντας ήδη χαβανέζικα κοντομάντικα πουκάμισα, προφανώς πεινασμένοι για διακοπές ασχέτως με το τι είχαν δηλώσει στα ηλεκτρονικά έγγραφα τους.
Πετάω με την British Airways απευθείας στην Πόλη του Μεξικού. Η αντίθεση της εκεί πραγματικότητας λόγω κορωνοϊού δεν μπορεί να είναι πιο συγκλονιστική. Δεν είναι μόνο το ζεστό κλίμα, η γλώσσα ή το τοπίο αλλά και το γεγονός ότι η ζωή εδώ μοιάζει να συνεχίζεται, με κανόνες και μάσκες φυσικά, αλλά όπως και να έχει να συνεχίζεται. Δεν θέλω να εστιαστώ πάντως στα περί κορωνοϊου θέματα. Επρόκειτο για ένα μεγάλο θέμα συζήτησης περισσότερο κατάλληλο για τους ιστορικούς και πολιτικούς επιστήμονες του μέλλοντος συν τους γιατρούς του παρόντος, όχι για έναν τυχαίο πολίτη που δεν έχει πρόσβαση ή γνώση στις λεπτομέρειες αυτής της πανδημίας.
Στο ταξίδι εδώ, επισκεφθήκαμε αρχικά την Πόλη του Μεξικού την οποία χρησιμοποιήσαμε ως βάση μας για να επισκεφτούμε τον αρχαιολογικό χώρο Teotihuacán. Μετέπειτα πετάξαμε στην πόλη Chetumal στα σύνορα με το Μπελίζε για να διανυκτερεύσουμε στην κωμόπολη Bacalar και να επισκεφτούμε την λίμνη που την γειτονεύει. Συνεχίσαμε βόρεια, οδικώς αυτή τη φορά στο πασίγνωστο τουριστικό θέρετρο Tulum. Περάσαμε δύο βραδιές εκεί οπότε και συνεχίσαμε για μία περαιτέρω διανυκτέρευση στο Κανκούν ( να το δούμε και αυτό αφού φτάσαμε ως εδώ). Μετά πετάμε αεροπορικώς στην ξελογιάστρα από κάθε άποψη Oaxaca και συνεχίζουμε στο τελευταίο σκέλος του ταξιδιού, βόρειοδυτικά στο Guananjato. Επιστρέφουμε στην πρωτεύουσα για ένα δυήμερο χαλάρωσης πριν την επιστροφή.
Για όλες μας τις αεροπορικές μετακινήσεις χρησιμοποιήσαμε την Αeromexico αλλα και την χαμηλού κόστους vivaaerobus. Κατώτερο των αναγκών του το διεθνές αεροδρόμειο Benito Juarez αν και με κάποια lounges με εξαιρετικό φαγητό εαν έχετε πρόσβαση. μέσω κάποιας προσφοράς λόγω κάποιας πιστωτικής που ίσως έχετε στην κατοχή σας.
CIUDAD de Mexico
Airbnb: Vacation Rentals, Cabins, Beach Houses, Unique Homes & Experiences
Τα κύρια αξιοθέτατα της πόλης διαποτίζονται από τον ραφιναρισμένο λατινοαμερικάνικο παλμό της. Όντας σχετικά ανίδεος σε θέματα ζωγραφικής, συχνά σέρνομαι σε Μουσεία που είναι στην τάδε λίστα με τα δέκα πράγματα που πρέπει σώνει και καλά να κάνεις και στην τάδε γκαλερι που πρέπει να πας. Βγαίνοντας όμως, νιώθω ανίκανος εν τέλει να εκτιμήσω και να απολάυσω τα όσα είδα: To σπίτι/μουσείο της ζωγράφου Frida Kahlo, που μετά θάνατον επισκίασε τον (ιδεολόγο και λιγότερο αυτοπροσωπικό στην ζωγραφική του) συζυγό της Diego Rivera αποτέλεσε λαμπερή εξαίρεση. Παρότι σχετικά μικρή, η βίλα αυτή όπου η Kahlo έζησε μέχρι το θανάτο της αποτελεί φόρο τιμής σε μία πολυσχιδής προσωπικότητα με οργιώδη φαντασία, μία ροκ σταρ της ζωγραφικής ειλικρινά, της οποίας ο βίος και τα ρητά γοητευουν όσο και η τέχνη της. Η διαστροφή και ο μαγικός ρεαλισμός της τέχνης της Kahlo γραπώνει το βλέμμα του επσκέπτη όσο άπειρο και αν αυτό είναι πάνω στην ζωγραφική. Δεν είναι μόνο η καλλιτεχνία της αλλά και η ρομαντική της φύση που αντανακλάται σε φράσεις που η ίδια είχε πει, γραμμένες στους τοίχους του μουσείου; «Πόδια; να τα κάνω τι αφού έχω φτερά και πετάω» ( η ζωγράφος είχε υποφέρει βαριές βλάβες στη σπονδυλική στήλη μετά απο δυστύχημα σε τραμ που έτυχε να επιβαίνει και έζησε μία ζωή με σοβαρές κινητικές δυσκολίες και αφόρητο πόνο) ή το «ζωγραφίζω λουλούδια για να μην μαραθούν»..
Αναδεικνύεται εδώ και το περίπλοκο ζήτημα της εθνικής ταυτότητας του λαού αυτού. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα απο την όποια πολιτιστική παραγωγή της χώρας μετά την ανεξαρτησία της από την Ισπανία. Αν εμείς βλέπουμε τους εαυτούς μας ως κληρονόμους του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, οι Μεξικανοί μοιάζουν να ταυτίζονται περισσότερο με τους ινδιάνικους πολιτισμούς που κατοικούσαν εκεί πριν την έλευση των ισπανών. Παρόλλα αυτά στην καθημερινή ζωή, στην τηλεόραση, στην ποπ κουλτούρα οι μεστίσο («μεικτοί» με κυρίαρχα χαρακτηριστικά ευρωπαιο-καυκάσιας φυσιογνωμίας) είναι αυτοί που προβάλλονται ως πιο όμορφοι, λαμπεροί και παράδειγμα προς μίμηση. Οι ινδιάνικης καταγωγής πολίτες από την άλλη, εξαιτίας σε ένα ιδιόμορφο είδος εσωτερικού ρατσισμού που επκρατεί εδώ αλλά και σε άλλες χώρες της λατινικής αμερικής, περιορίζονται στο αθέατο παρασκήνιο.
CHETUMAL- BACALAR
Κάνουμε βαρκάδα στην λιμνη με τα πιο παραδεισένια πράσινο-σμαραγδιά νερά που μπορεί να φανταστεί κανείς. Τρώμε ικανοποιητικά γεύματα, κυρίως τάκος. Πραγματοποιούμε περιπάτους σε μία όμορφη κεντρική πλατεία η ανεμελιά της οποίας σχεδών με κάνει να αναπολώ το χωριό μου στα δυτικά Γρεβενά. Χαρακτηριστικό στοιχείο για εμένα ήταν ένα σπίτι με τα ανοιχτά πορτοπαραφυλλόφιλα, στο βόρειο σκέλος της όπου βλέπεις μία οικογένεια να γευματίζει, όλο της το βιό σε κοινή θέα, τα λίγα τους τα έπιπλα να φωτίζονται κάτω από το θολό φως της κεντρικής λάμπας και τα μικρά παιδιά να παίζουνε στο πάτωμα δίπλα τους. Οι ένοικοι του έμοιαζαν να αγνοούν παντελώς τους όποιους τουρίστες βολτάρανε έξω από το σπίτι τους. Παρότι το επιθυμώ διακαώς, δεν επιχειρώ να τους πάρω φωτογραφία έστω και με τον zoom φακό της μηχανής μου για να μην φανώ αδιάκριτος.
TULUM
Πριν ξεκινήσουμε για την αεροπορική μας επιστροφή προς τα κεντρικά της χώρας περνάμε μία ημέρα και στο περίφημο Κανκούν. Ίσως το πιο σημαντικό συγκρότημα τουριστικών καταλειμάτων αυτής της κλίμακας, η πόλη ουσιαστικά αποτελεί μία ατέλειωτη διαδοχή από ξενοδοχεία πολυτελείας, χτισμένα στην εντυπωσιακή ακτογραμμή του. Οι τιμές πολλών από αυτά είναι απρόσμενα φιλικές προς τον επισκέπτη.
Παρά την αναγνωρισημότητα παγκοσμίως, όπως και η Punta Cana στον Άγιο Δομίνικο, έτσι και το Κανκούν προσφέρει ωραία δωμάτια με θέα στην θάλασσα και κυριολεκτικά τίποτα άλλο. Καμία πολιτιστική διάσταση, κανένα τοπικο χρώμα , καμιά προσωπικότητα σε τελική ανάλυση. Αν αυτό σας αρκεί, έχει καλώς! Καλό μαύρισμα σας εύχομαι. Εαν όχι, περιοριστείτε σε ένα σύντομο πέρασμα αν είστε στην περιοχή αλλά τίποτα παραπάνω.
OAXACA
Η φυσική της ομορφιά συνδυάζεται αρμονικά με την αρχιτεκτονική της. Καταχωρημένη ως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco από το 1987, διαθέτει ένα εκτενές ιστορικό κέντρο γεμμάτο με όμορφα μνημεία, καλλωπιστικά δενδρύλια και λουλούδια. Όντας χτισμένη πάνω σε μία εύφορη ορεινή κοιλάδα, η Οαχάκα διακρίνεται από ένα ήπιο υποτροπικό κλίμα. Τα βουνά γαιώδους χρωματος που την περιβάλλουν είναι συνήθως τυλιγμένα με βαριοκίνητα σύνεφα που της προσδίδουν μία νηνεμία και γαλήνη.
Πρωϊνό στο καφέ Boulenc
Προτιμούμε να πιούμε παρά να φάμε λίγη από την περίφημη σοκολάτα της περιοχής σε μία από τις πολλές σοκολατερί της πόλης.
Η φτώχεια δυστηχώς είναι και εδώ παρούσα όχι τόσο στους ταπεινούς εμπόρους που πουλάνε την πραγμάτεια τους στους πεζόδρομούς αλλά σε άτομα ινδιάνικης καταγωγής από τις γύρω επαρχίες που ζητιανεύουν ζαλισμένοι και αδύναμοι στα πεζοδρόμια. Στα πρόσωπα τους δεν διέκρινα το βαρύ βλέμμα από αλκοόλ ή ναρκωτικά Ήταν σε κάθε περίπτωση αποκαρδιωτικό να βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους να μοιάζουν σα χαμένοι στο πουθενά μεσα στην ανυμπορία τους.
GUANANJATO
Τελευταίο διήμερο του ταξιδιού μας και βρισκόμαστε εκ νέου πίσω στην πόλη του Μεξικού για ξεκούραση και ανασυγκρότηση.
Βρίσκουμε την ευκαιρία να επισκεφθούμε ένα ακόμα μουσείο, το Palacio de Bellas Artes που φιλοξενεί κάποιες τεράστιες τοιχογραφίες του Diego Rivera όπως και ( ιδιαίτερα αισθησιακά σε πολλές περιπτώσεις ) έργα άλλων καλλιτεχνών.
Επωφελούμαστε από τον χρόνο που μας απομένει για να καταναλώσουμε ακόμα περισσότερα τάκος αλλά και να γευματίσουμε σε κάποια πρωτοκλασσάτα εστιατόρια.
Η αστυνομία είναι όντως έντονα παρούσα στη πόλη και ο τρόπος που κινούνται και εμφανίζονται είναι ομολογουμένως συχνά φοβιστικός ( συνήθως στις καρότσες τεράστιων αστυνομικών τζίπ, όρθιοι με πολύ βαρύ οπλισμό να τους περιζώνει ). Η ίδια η ζωή όμως εδώ ποτέ δεν σε αγχώνει. Αντιθέτως σε κερδίζει εύκολα με τον κοσμοπολιτισμό και το γενικότερα χαλαρό στυλ της.Η πολιτική σκηνή της χώρας αποτελεί σίγουρα μία πηγή απαισιοδοξίας. Ο τωρινός πρωθυπουργός Lopez Obrador βγαίνει σαν το Μπαρμπαθωμά και δίνει λόγους και κυρήγματα χωρίς πολύ ουσία κάθε τρεις και λίγο. Μόλις τον Οκτωμβριο του 2021 μας ενημέρωσε ότι «…ο νεοφιλελευθερισμός ενθάρυνε τον φεμινισμό και την οικολογία προκειμένου να απροσανατολιστει η κοινή γνώμη από την διαφθορά». Ο πιο κομψός και mainstream προκάτοχος του, Enrique Pineta δεν τα είχε καταφέρει και πολύ καλύτερα. Τους μεξικανούς (όπως αλλωστε και τους Έλληνες) τους διακρίνει μία δικαιολογημένη περηφάνεια για την χώρα τους που συνυπάρχει ταυτόχρονα με μία έντονη αμηχανία και απογοήτευση για την πολιτικοοικονομική της αστάθεια.
Το πιο έντονο συναίσθημα στο τέλος των διακοπών μας είναι για εμένα η ντροπή της άγνοιας. Η χώρα σίγουρα υποφέρει δυσανάλογα από την κακή της φήμη. Η Ευρώπη είναι μακριά και οι αρνητικές γενικεύσεις περισσεύουν για ένα έθνος πραγματικά μεγαλειώδες ως τουριστικός, αρχαιολογικός αλλά και γαστρονομικός προορισμός. Μέχρι και εγώ ο ίδιος, που είχα την ευλογία (και την μόνιμη εμμόνη θα έλεγα) να ταξιδέψω σε πάρα πολλά μέρη του κόσμου, είχα επηρεαστεί. Πλέον όμως δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι κάποτε θα επιστρέψω για να γνωρίσω το Μεξικό σε μεγαλύτερο βάθος και είμαι αποφασισμένος να βάλω στην άκρη τους απαραίτητους πόρους και χρόνο για το καταφέρω.
Τη στιγμή λοιπόν που κάποιος αρχίσει να μιλάει για θέματα της επικαιρότητας, το Μεξικό μετατρέπεται σε ένα ανήσυχο και σκοτεινό μέρος για τον ταξιδιώτη. Αυτό όμως δεν θα έπρεπε να είναι το σημείο οπου θα όφειλει να εστιάσει κανείς. Γιατί να μην γύρει αντ΄ αυτού με τον μεγεθυντικό του φακό άν όχι πάνω από τις άπειρες γεύσεις, ήχους, επιμέρους πολιτιστικούς και ομορφιές του, τότε στους ίδιους ανθρώπους.
Οι Έλληνες ξέρουν το Μεξικό αν όχι από κινηματογραφικές ταινίες με θέμα το εμπόριο ναρκωτικών τότε από σαπουνόπερες τύπου «Εσμεράλντα» ή » Η Μαρία της Γειτονιάς» ( εκεί και αν υπήρχε …»ταξική πάλη» και οι απαγορευμένοι έρωτες!). Η μεξικανική ιδιοσυγκρασία δεν ταιριάζει όμως στα στεγανα λατινοαμερικάνικης τελενοβέλας και έχει πολλά περισσότερα επίπεδα για να ανακαλύψει κανείς. Πρόκειται όντως για μία κουλτούρα με ομοιότητες με την μεσογειακή που δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο στην εκτεταμένη οικογένεια. Οι μεξικανοί είναι συχνά βαθιά θρησκευόμενοι αλλά ταυτόχρονα με μια ιδιαίτερη αδυναμία σε στοιχεία μυστικισμού.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πολιτιστικά δρώμενα είναι η Dia De los Muertos, μία συγκινητική γιορτή εις μνήμην αποθανόντων συγγενικών προσώπων που υποτίθεται πως επιστρέφουνε πρόσκαιρα για μία μέρα για να τραγουδίσουν και να πιούνε μαζί μας. Οι μεξικανοί κερνάνε ο ένας τον άλλον Calaveras ( ζαχαρωτά σε σχήμα κρανίου, φερέτρου ή σκελετού), πίνουνε τεκίλες και horchatas και θυμούνται τον βίο τον ανθρώπων που υπάρχουν πλέον μόνο στις μνήμες τους. Ο μεταφυσικός αλλά και χιουμοριστικός τόνος των εκδηλώσεων αυτών είναι από μόνος του μία γλυκόπικρη παραδοξότητα. Οι νεκροί θα νιώθανε προσβεβλημένοι με μοιρολόγια και δάκρυα, επιμένουν οι ντόπιοι που γιορτάζουνε τον θάνατο ως αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας της ζωής. Είναι κάτι τέτοιες λεπτομέρειες και όχι η όποια εξωτική του παραλία που θα σε κάνουν να ερωτεύτείς πραγματικά αυτήν την αιώνια φιλόξενη χώρα.
