Giristroula
Member
- Μηνύματα
- 723
- Likes
- 348
- Επόμενο Ταξίδι
- κάτσε να μαζώξω κάνα χρήμ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Κίνα, Ιαπωνία
Εδώ και χρόνια προσπαθούσα να επισκεφτώ την Ήπειρο, αλλά μετά από προτάσεις της παρέας για άλλους προορισμούς, κυρίως εκτός Ελλάδας, άφηνα το σχέδιό μου ανενεργό. Το καλοκαίρι λοιπόν του 2009, με αφορμή μία βάφτιση στη Θεσσαλονίκη οργάνωσα διακοπές για μία εβδομάδα στο Ν. Ιωαννίνων, αφού η απόσταση πλέον Θεσ/νικη - Ιωάννινα έχει μειωθεί στο μισό, χάρη στην Εγνατία οδό. Διάρκεια ταξιδιού 3 ώρες και η διαδρομή πολύ όμορφη...
Πρώτη Ημέρα
Την πρώτη μέρα, μόλις φτάσαμε στα Γιάννενα, ο καλός θεούλης μας υποδέχτηκε με μία δίωρη καταιγίδα, οπότε εγκλωβισμένοι στο γουστόζικο ξενώνα που θα διανυκτερεύαμε, χαζεύαμε τη βροχή από το παράθυρο και αναμέναμε το άνοιγμα του καιρού, καθότι ήταν Ιούλιος μήνας. Ο ξενώνας μας λεγόταν "Πανσιόν Μάτσα" (www.xenonas-matsa.gr), βρισκόταν στο κέντρο της πόλης, σε ήσυχη τοποθεσία, στην εβραϊκή συνοικία, πίσω από το κάστρο και 3 λεπτά με τα πόδια από τη λίμνη. Είχε μόνο 4 κουκλίστικα δωμάτια, τα οποία ήταν διακοσμημένα με ένα θέμα, όπως τον ήλιο, την τουλίπα, την ίριδα και το τέταρτο θέμα δε το θυμάμαι. Στον υπόγειο χώρο υπήρχε και κουζίνα όπου θα πέρναμε το πρωϊνό μας. Αφού λοιπόν ξαποστάσαμε από το ταξίδι, ξομπλιάσαμε τον ξενώνα και τους χώρους του και σταμάτησε η βροχή, βγήκαμε την απογευματινή μας βόλτα, με σκοπό να πάρουμε μία πρώτη τζούρα από την πόλη. Κινηθήκαμε στον πιο κεντρικό δρόμο της πόλης πάνω στον οποίο βρίσκεται το Ρολόϊ, που αποτελεί σημαντικό τοπόσημο, το Δημαρχείο, η Νομαρχία, η Πλ. Ανδρέα Παπανδρέου, το κτίριο της Ζωσιμαίας Ακαδημίας, το πάρκο Λιθαρίτσια.Κατόπιν κατηφορίσαμε στον παραλίμνιο δρόμο, όπου ήταν συγκεντρωμένα πολλά καφέ και ταβέρνες. Καθίσαμε σε μία πολύ ωραία μπυραρία που λεγότανε "Πρεσβεία" για μία μπύρα και η ημέρα αυτή έκλεισε με βραδυνό περίπατο, ο οποίος μας βοήθησε να προσανατολιστούμε στην πόλη και να μπούμε στο κλίμα των διακοπών μας...
Δεύτερη Ημέρα
Πριν προλάβουμε να εξερευνήσουμε την πόλη και το νησί, το πρόγραμμα έλεγε πως έπρεπε να κατευθυνθούμε προς το Βορρά και να χαθούμε στα βουνά, στα λαγγάδια και στα ποτάμια της περιοχής. Άφου φάγαμε το καταπληκτικό πρωϊνό μας με τονωτικό και μοσχοβολιστό καφέ, ζεστό ψωμί, μαρμελάδες χειροποίητες και διαφόρων ειδών γλυκά κουταλιού (το χειμώνα λέει το μενού περιλαμβάνει και λογιών λογιών πίτες) αφήσαμε το δωμάτιο, υποσχόμενοι πως θα ξαναγυρίσουμε σε 3 μέρες. Το πρόγραμμα διαμορφώθηκε έτσι, διότι θέλαμε μεσοβδόμαδα να πάμε στα χωριά και από Παρασκευή και Σαββατοκύριακο να είμαστε στην πόλη ή στα πέριξ. Βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο προς Κόνιτσα και μετά το χωριό Μεταμόρφωση στρίψαμε δεξιά με σκοπό να επισκεφτούμε το κεντρικό Ζαγόρι.
Πρώτη στάση η Ελάτη, 30 χιλ. από τα Γιάννενα, η οποία βρίσκεται στο δασωμένο κομμάτι της βορινής περιοχής του βουνού Μιτσικέλι. Ακόμη θυμάμαι, σα να είμαι τώρα εκεί, την εξαιρετική θέα προς τα δάση και τα βουνά της Τύμφης. Περιδιαβήκαμε στον οικισμό, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και συνεχίσαμε...
Επόμενη στάση το Δίκορφο, 42 χιλ. από τα Γιάννενα. Η διαδρομή από την Ελάτη στο Δίκορφο μαγευτική. Πυκνά καταπράσινα δάση, πουλιά να κελαηδούν και η ψυχή να γαληνεύει...Τι φτωχοί που είναι όσοι δε ταξιδεύουν...Κάπου είχα διαβάσει το εξής: "Η ζωή είναι ένα βιβλίο...όποιος δε ταξιδεύει παραμένει στην πρώτη σελίδα". Το βρήκα πολύ σοφό. Τελοσπάντων...Συνεχίζω...Σταθήκαμε να εισπνεύσουμε οξυγόνο και να ακούσουμε τα διάφορα. Βολτάραμε στο Δίκορφο, φτάσαμε στην πλατεία με τον αιωνόβιο πλάτανο, εικόνα που θα συναντήσουμε σε κάθε Ζαγοροχώρι, επισκεφτήκαμε την εκκλησία του Αγ. Μηνά, κτίσμα του 1777, και χαζέψαμε την απίστευτη θέα προς τα κράσπεδα του Βίκου με το Μιτσικέλι από πίσω να υψώνεται σαν γίγαντας.
Επόμενη στάση το χωριό Διπόταμο, μικρός οικισμός, με ελάχιστα σπίτια, σχεδόν ερειπωμένο. Κάνας άνθρωπος ρεεεεε...Τίποτα...Έλα ντε που το στομάχι βάραγε πενιές επίμονα θέλοντας καύσιμο. Που να βρεις ταβέρνα εκεί. Με τα πολλά στη μικρή περιήγηση, βρήκαμε κάτι που έμοιαζε με καφενεδάκι. Οι ιδιοκτήτες μας υποδέχτηκαν με απίστευτη χαρά και φιλοξενία και μας προειδοποίησαν πως υπάρχει μόνο κάτι πρόχειρο για φαγητό, καμιά ομελέτα, ντόπια λουκάνικα, δροσερή σαλάτα από το περιβόλι, τυρί παραγωγής τους και τηγανιτές πατάτες. Πρόχειρο φαγητό είναι όλα αυτά; Επρόκειτο για ένα απολαυστικό χωριάτικο γεύμα με προϊόντα φρέσκα και αγνά. Ήπιαμε τις παγωμένες μπύρες μας, γλείψαμε τα πιάτα με τα παραπάνω φαγητά και μετά ήρθε το κέρασμα...μία ποικιλία με γλυκά κουταλιού. Και πληρώσαμε πάμφθηνα για όλα αυτά!
Αφού ικανοποιήσαμε το στομάχι, συνεχίσαμε την εξερεύνηση προς τους Φραγγάδες, το χωριό του Προέδρου της Δημοκρατίας, Κάρολου Παπούλια, όπου κάναμε μία μικρή βολτίτσα και συνεχίσαμε για τους Κήπους.
Οι Κήποι είναι ένα αμφιθεατρικά χτισμένο χωριό με αρκετούς κατοίκους, ξακουστό για το λαογραφικό μουσείο του Αγάπιου Τόλη, παλιός κοινοτάρχης επί πολλά χρόνια, ο οποίος έβαλε στο μουσείο συλλογές που περιλαμβάνουν τοπικές ενδυμασίες, έπιπλα, οικιακά σκεύη, υφαντά, φωτογραφικό και άλλο υλικό από τα Ζαγόρια. Σκοπός του να διατηρηθεί η ζαγορίσια κληρονομιά. Είχε πάει απόγευμα, οπότε αρχίσαμε να ψάχνουμε για κατάλλυμα. Λόγω της εποχής και της μη τουριστικής σεζόν για την περιοχή, δεν χρειάστηκε να κάνουμε κράτηση. Το μάτι έπεσε σε ένα ξενοδοχείο παραδοσιακό και πέτρινο, το οποίο φαινόταν και εσωτερικό κομψό. Κατά τύχη συναντήσαμε απέξω την υπεύθυνη του ξενοδοχείου που προθυμοποιήθηκε να μας ξεναγήσει και εντός. Επρόκειτο για ένα νεοαναγερθέν, πετρόκτιστο, τριώροφο ξενοδοχείο με προσεγμένη διακόσμηση, τζάκια, ωραίους χώρους υποδοχής και πρωϊνού, καταπληκτικά δωμάτια και μπαλκόνια και σε εξαιρετικά οικονομική τιμή, περί τα 50-60 ευρώ το δίκλινο τη βραδιά, τιμή που το χειμώνα μάλλον τριπλασιάζεται. Το όνομά του "Μελίνα" (www.melinahotel.gr). Αποφασίσαμε οτι θα μέναμε για 2 βράδια εκεί και ρίξαμε τις σχετικές ξάπλες, καθώς μία μπόρα έκανε την εμφάνισή της...μη ξεχνιόμαστε κιόλας! Αφού ξεκουραστήκαμε και σταμάτησε και η βροχή, ξεμυτίσαμε σαν τα σαλιγκάρια και πήγαμε να δούμε το γεφύρι της περιοχής, το μεγάλο τρίτοξο γεφύρι που μοιάζει σαν κινούμενη κάμπια και λέγεται Καλογερικό. Η βραδιά έκλεισε με ποτάκι στο ξενοδοχείο και χαλάρωμα ώστε να ξεκινήσουμε την επόμενη μέρα με ανανεωμένες δυνάμεις!
Τρίτη Μέρα
Η τρίτη μέρα μας επεφύλασσε ακόμη πιο ωραίες διαδρομές στη φύση. Η πορεία μας ήταν η εξής: Κήποι, Κουκούλι, Καπέσοβο, Βραδέτο, Τσεπέλοβο, Σκαμνέλι, Γυφτόκαμπος, Δίλοφο, Κήποι.
Το Κουκούλι δε το φέρνω αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου. Προφανώς δε θα είχε κάτι που μου έκανε εντύπωση.
Στο Καπέσοβο αφήσαμε το αμάξι πάνω από το χωριό και κατεβήκαμε το γραφικό καλντερίμι με τα πόδια. Ο οικισμός αυτός είναι γνωστός για τους Καπεσοβίτες ζωγράφους. Στο κέντρο περίπου υπάρχει μία μεγάλη πλατεία και η Πασχάλειος Σχολή, όπου φυλάσσεται ένα από τα 4 αντίγραφα της Χάρτας του Ρήγα Φεραίου. Εκεί βρίσκεται ένα μικρό μαγαζάκι των αδελφών Παπαγεωργίου, που λέγεται " ΣΤΕΡΝΑ" (www.thoukididis.gr) για το οποίο έμαθα συλλέγοντας πληροφορίες για τα Ζαγοροχώρια από το περιοδικό passport. Οι κοπέλες φτιάχνουν γλυκά του κουταλιού, μαρμελάδες, συλλέγουν αρωματικά βότανα και μανιτάρια τα οποία πουλάνε στους επισκέπτες. Εκεί μπορεί κανείς να πιεί τον καφέ του, ένα τσάι ή απεριτίφ, εάν βρει βέβαια άδειο τραπεζάκι, καθότι ο χώρος είναι μικρός.Αφού ψωνίσαμε μαρμελάδα από κράνα, γλυκό κουταλιού λεμονάκι και μάθαμε διάφορα στοιχεία για την περιοχή αναχωρήσαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις!
Συνεχίσαμε για το Βραδέτο, τον πιο ορεινό οικισμό του Ζαγορίου, που είναι χτισμένος κοντά στη χαράδρα του Βίκου. Ο δρόμος σα σαλίγκαρος, απαιτούσε αργή οδήγηση και συνεπώς αρκετό χρόνο ωσπου να φτάσουμε στο χωριό, το οποίο δε μου φάνηκε και ιδιαίτερα κατοικημένο. Συναντήσαμε την απόλυτη ερημιά...Για το χωριό αυτό αξίζει να σημειωθεί το εξής: Από το Βραδέτο ξεκινά ένα λιθόστρωτο φιδωτό καλντερίμι, το οποίο καταλήγει στο Καπέσοβο και λέγεται "Σκάλα". Ως το 1974 η "Σκάλα' ήταν η μόνη οδός επικοινωνίας με το Καπέσοβο και εν συνεχεία μέσω του κεντρικού δρόμου με την πόλη των Ιωαννίνων. Το 1974 έγινε ο δρόμος που υπάρχει σήμερα. Οι άνθρωποι έκαναν προμήθειες από το φθινόπωρο για το χειμώνα λόγω του οτι η "Σκάλα" έπιανε χιόνι ως 4 μέτρα!
Η συνέχεια του προγράμματος μας έφερε σ' ένα από τα πιο ωραία χωριά του Ζαγορίου, το Τσεπέλοβο, 50 χιλ. από τα Γιάννενα. Από τους πιο καλοδιατηρημένους οικισμούς που κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας ήταν διοικητικό κέντρο. Μια πολύ γραφική πλατεία, στη μέση ο πλάτανος και γύρω γύρω καφενεδάκια, ταβερνούλες, γουστόζικα μαγαζάκια που πουλάνε μπιχλιμπίδια. Εκεί κάναμε στάση κάτω από το γεροπλάτανο και συνεχίσαμε για το Γυφτόκαμπο, που είναι γνωστός για το αντάμωμα των Σαρακατσάνων.
Το όνομά του το πήρε διότι στην περιοχή βρέθηκε ένα γύφτος σκοτωμένος. Το πρώτο ΣΚ του Αυγούστου εκεί γίνεται το αντάμωμα των Σαρακατσάνων στη σαρακατσάνικη στάνη (γυφτόκαμπος), όπου υπάρχουν διάφορες αχυροκαλύβες που αναπαριστούν τη ζωή τους. Τριγύρω η φύση μοναδική και μαγευτική.
Κάναμε μεταβολή και πήραμε ακριβώς τον ίδιο δρόμο προς τα πίσω. Λίγο αργότερα και μέσα στο καταπράσινο δάσος, στο μέσο του πουθένα βρήκαμε ένα ξενοδοχείο, στην αυλή του οποίου μπορούσε να γευματίσει κανείς ή να πιεί τον καφέ του. Εμείς σταματήσαμε για ένα αναψυκτικό και η ψυχή μας δε χόρταινε γαλήνη...το μάτι μας πεύκα και έλατα... και το αυτί μας κελάηδημα πουλιών. Γύρω γύρω δεν έβλεπες τίποτα άλλο παρά μόνο δάσος.
Επόμενη στάση το Δίλοφο, 35 χιλ. από τα Γιάννενα. Ένας τετραόροφος πύργος στην είσοδο κλέβει την παράσταση, διότι σύμφωνα με τις πληροφορίες που συγκέντρωσα είναι ο μοναδικός στην περιοχή του Ζαγορίου. Εμ βέβαια... που βρισκόμαστε στη Μάνη; Φιδωτά καλντερίμια, γλιστερές πέτρες, παραδοσιακά σπίτια και φτάσαμε στην πλάτανο, το γνωστό σκηνικό...Στο Δίλοφο γυρίστηκαν πολλές σκηνές της τηλεοπτικής σειράς "Άγγιγμα ψυχής". Με τούτα και με εκείνα είχε έρθει το απόγευμα και δεν είχαμε φροντίσει για το στομάχι μας! Από ένα μικρό και γραφικό ταβερνάκι μας ήρθε η μυρωδιά κοκκινιστού!Χωρίς να χάσουμε ευκαιρία, στρωθήκαμε σ' ένα τραπεζάκι και δοκιμάσαμε κρέας κοκκινιστό με ντόπιες γλυκύτατες πατάτες και παγωμένη μπυρίτσα! Η ταβερνούλα λεγότανε "Σωποτσέλι". Πρόκειται για την πρώτη ονομασία του χωριού Δίλοφο, που στα σλαβικά σημαίνει τόπος με πολλά νερά. Απολαύσαμε το κοκκινιστό μας και τη φύση τριγύρω και πριν αρχίσει να σουρουπώνει, αναχωρήσαμε, διότι έπρεπε, όσο διαρκούσε το φως της μέρας, να επισκεφτούμε το γεφύρι του Νούτσου ή Κόκκορου, όπου γυρίστηκε σκηνή από "Άγγιγμα ψυχής". Πρόκειται για ένα εκπληκτικό μονότοξο γεφύρι που πατάει πάνω σε βράχια και φαίνεται από τον κεντρικό ασφάλτινο δρόμο. Σ' ένα βιβλίο που διάβασα κατά τη διάρκεια της ξεκούρασής μου στο ξενοδοχείο στους Κήπους και αφορούσε την Ήπειρο γενικά, στάθηκα ιδιαίτερα στα γεφύρια που αποτελούν σήμα κατατεθέν της περιοχής.
Αμάν... τι λογοδιάρροια είναι αυτή που μ' έπιασε! Αγαπητοί φίλοι σας ευχαριστώ, γιατί γράφοντας όλα τούτα εδώ μου δίνεται η ευκαιρία να ξαναζήσω αυτό το ταξίδι, καθώς όλα τα παραπάνω μου έρχονται πολύ γλαφυρά στο μυαλό! Ελπίζω να μη σας κουράζω και να τραβάω τη σκέψη σας μακριά από τη ρουτίνα της καθημερινότητας!
Μετά λοιπόν το γεφύρι του Νούτσου ή Κόκκορου, κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο μας στους Κήπους και ξαποστάσαμε στο σαλόνι, αφού η υπεύθυνη είχε όλη την καλή διάθεση να μας προσφέρει κάτι να δροσιστούμε, όσο εμείς της διηγηθήκαμε τα όσα είχαμε κάνει!Η συνέχεια;Ξεκούραση, μπάνιο και ύπνος!
Τέταρτη Ημέρα
Πρωϊνό και αναχώρηση από το ξενοδοχείο "Μελίνα" μαζί με τα μπαγκάζια μας, καθότι το πρόγραμμα έλεγε πως αυτή τη μέρα η ουρά μας θα έφτανε ως την Κόνιτσα, όπου και θα διανυκτερεύαμε. Η σημερινή διαδρομή είναι η εξής: Κήποι, Βίτσα, Μονοδένδρι, Κάτω Πεδινά, Άνω Πεδινά, Βίκος, Αρίστη, Μεγ. Πάπιγκο, Μικ. Πάπιγκο, Κόνιτσα!
Η Βίτσα ξεπροβάλει καθώς οδηγεί κανείς στον κεντρικό ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Πρόκειται για γραφικό οικισμό, με πετρόκτιστα καλοδιατηρημένα σπίτια, που παρουσιάζουν ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον.
Επόμενη στάση, και αρκετά μεγάλη μάλιστα, το Μονοδένδρι, το οποίο έχει αναπτυχθεί τουριστικά τα τελευταία χρόνια. Αφήσαμε το αυτοκίνητο σε ειδικά διαμορφωμένο πάρκιγκ στην είσοδο του χωριού και ξεκινήσαμε την εξερεύνηση με τα πόδια. Στην πλατεία γινόταν έργα για την αναμόρφωσή της. Επισκεφτήκαμε τις εκκλησίες του Αγ. Αθανασίου και του Αγ. Μηνά με τον ωραίο τοιχογραφικό διάκοσμο και το Ριζάρειο χειροτεχνικό κέντρο με τα πανέμορφα κεντήματα, δημιουργήματα των μαθητριών της Σχολής. Κατηφορίσαμε το μοναπάτι με σκοπό να φτάσουμε στο μοναστήρι της Αγ. Παρασκευής, μία περιπατητική διαδρομή περί τα 15-20 λεπτά. Η θέα στο φαράγγι ήταν μοναδική...Το βουνό σκίζεται στα δύο και η μονή ακροβατεί στην ορθοπλαγιά του φαραγγιού. Οπλίσαμε τις μηχανές και τραβήξαμε βίντεο. Επιστροφή στο χωριό και στάση για κάτι δροσιστικό μετά το περπάτημα.
Τα άνω και κάτω Πεδινά είναι δύο αντικρυστά χωριά που τα χωρίζει κάμπος. Δεν είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένα τουριστικά, πρόκειται για μικρούς οικισμούς με την κεντρική πλατεία και τους ναούς τους. Η στάση μας απλά για μία δύο φωτό και συνεχίσαμε προς το Βίκο, που μας θυμίζει το γνωστό εμφιαλωμένο νερό.
Παρκάραμε το αυτοκίνητο στην αρχή του χωριού, περιδιαβήκαμε και φτάσαμε, ακολουθώντας τις πινακίδες που μας οδηγούσαν, στην άκρη, στο παλιό αλώνι, που τώρα έχει διαμορφωθεί σε πέτρινο μπαλκόνι, απ' όπου η θέα στο φαράγγι σου κόβει την ανάσα. Το χωριό πήρε το όνομά του επειδή είναι χτισμένο στην είσοδο του φαραγγιού του Βίκου. Αγοράσαμε τις παραδοσιακές χυλοπίτες μας από μία συμπαθέστατη κυρία και αναχωρήσαμε.
Επόμενη στάση η Αρίστη. Βγάλαμε φωτό και βίντεο και εφαρμόσαμε όλες τις τουριστικές μας συνήθειες.
Συνεχίσαμε για το Πάπιγκο. Στο δρόμο βρεθήκαμε σ' ένα τοπίο μοναδικό με ατέλειωτη φυσική ομορφιά. Φτάσαμε στη γέφυρα του ποταμού Βοϊδομάτη με τα καταπράσινα νερά και την απίστευτη ηρεμία. Η αρμονία της φύσης ήταν κυρίαρχη παντού.Τον ποταμό στολίζουν τα πλατάνια και άλλα φυτά που ευδοκιμούν κοντά σε πολλά νερά. Περπατήσαμε σε ένα παραποτάμιο μονοπάτι και προσπαθήσαμε να μιμηθούμε μία οικογένεια Γάλλων που είχαν βγάλει τα παπούτσια τους και είχαν μπει στο νερό ως το γόνατο. Πώς να το καταφέρουμε...το νερό καταπαγωμένο. Μπήκα για λιγότερο από ένα λεπτό ως τον αστράγαλο και μετά δεν αισθανόμουν τίποτα, χωρίς υπερβολή. Φωτογραφίσαμε το υπέροχο τοπίο, προκειμένου να μπει προφύλαξη οθόνης στον υπολογιστή, με σκοπό να ταξιδεύουμε νοερά όσο μπορούμε καθημερινά, βάλαμε τα παπούτσια μας και συνεχίσαμε για τους πασίγνωστους οικισμούς.
Φτάσαμε στο Μεγ. Πάπιγκο, το οποίο τα τελευταία χρόνια είναι πολύ της μόδας, καθώς είναι αναπτυγμένο τουριστικά με ξενοδοχεία και ταβέρνες. Κάναμε τη συνιθισμένη βόλτα μας στα πλακόστρωτα δρομάκια, θαυμάσαμε τα παραδοσιακά σπίτια και την πετρόκτιστη εκκλησία του Αγ. Βλασίου με το εξαγωνικό καμπαναριό, βάλαμε καύσιμο στο στομάχι και συνεχίσαμε για Μικ. Πάπιγκο.
Στο μέσο της διαδρομής βρεθήκαμε σ' ένα ακόμη θαύμα της φύσης, στις "Οβίρες" ή "Κολυμπήθρες". Πρόκειται για φυσικές λιμνούλες με πεντακάθαρο τρεχούμενο νερό που σχηματίζονται στις κοιλότητες των βράχων. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στον κεντρικό δρόμο, όπου υπήρχαν κι άλλα,περάσαμε μία γεφυρούλα και κατευθείαν πέσαμε πάνω στο παραπάνω θέαμα.Εκεί συναντήσαμε πολλές οικογένειες ξένων τουριστών. Άλλοι από αυτούς είχαν πάει για μονοήμερη εκδρομή και άλλοι είχαν κατασκηνώσει πάνω σε κάποια πλατώματα βράχων για ημέρες. Μικροί και μεγάλοι τσαλαβουτούσαν μέσα στις μικρές πισίνες-το νερό εκεί ήταν σε ανεκτή θερμοκρασία-και χαίρονταν τη φύση. Φυσικά και μεις δε χάσαμε ευκαιρία...Βγάλαμε παπούτσια και βουρ στο νερό.Πηδούσαμε από τη μία πισίνα στην άλλη ώσπου σε κάποιο σημείο συναντήσαμε μικρούς ορμητικούς καταρράκτες. Η φωτογραφική μου πάλι πήρε φωτιά καθώς είμαι φωτογραφόπληκτη!
Αφού χορτάσαμε παιχνίδι και δροσιά επιστρέψαμε στο αμάξι και συνεχίσαμε για το Μικ. Πάπιγκο, το οποίο ξεπρόβαλε μετά από ελάχιστα χιλιόμετρα. Πανέμορφος οικισμός, πολύ στενά δρομάκια, λουλουδιασμένες αυλές και ξενώνες. Ξαποστάσαμε στην αυλή ενός ξενοδοχείου και ξεδιψάσαμε με σπιτική βυσινάδα και τονωτικό καφεδάκι.
Ήταν πια αργά το απόγευμα, άρχισε να σουρουπώνει και έπρεπε να βγούμε από την περιοχή των Ζαγορίων στον κεντρικό δρόμο προς Κόνιτσα για να φτάσουμε στον τόπο όπου θα διανυκτερεύαμε. Με την άφιξή μας στην Κόνιτσα ρίξαμε μία αναγνωριστική ματιά σε ένα ξενώνα που είχα εντοπίσει από το ιnternet. Η Κόνιτσα είναι αμφιθεατρικά χτισμένη, μέσα σε καταπράσινο τοπίο, κοντά στον ποταμό Αώο. Τα δωμάτια βρισκόταν σχεδόν στην κορυφή, λεγόταν "Γερακοφωλιά" (www.gerakofolia.eu) και από κει η θέα ήταν εξαιρετική! Είχε αρχίσει να βραδιάζει όταν τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο και βγήκαμε στο μπαλκόνι για να ρεμβάσουμε. Μπροστά μας απλωνόταν όλος ο οικισμός, η πεδιάδα και ο Αώος που τράβαγε αμέριμνος το δρόμο του. Γεμάτοι όμορφες εικόνες από τα χωριά που είχαμε επισκεφτεί και κυρίως αναζωογονιμένοι από το πλούσιο φυσικό τοπίο, παραδοθήκαμε στην αγκαλία του Μορφέα ως το επόμενο πρωϊ.
Πέμπτη Ημέρα
Η επόμενη μέρα με βρήκε στο πανέμορφο μπαλκόνι με ένα μοσχομυριστό καφέ να απολαμβάνω τη θέα απ' άκρη σ' άκρη, καθώς το πρωϊνό φως έδινε άλλη μορφή στο τοπίο. Η εντύπωση που μου είχε δημιουργηθεί το προηγούμενο βράδυ δε διαψεύστηκε τελικά. Η Κόνιτσα μου άρεσε πολύ. Ίσως γιατί μου αρέσουν οι αμφιθεατρικά χτισμένοι οικισμοί, ίσως γιατί επρόκειτο για ζωντανή κωμόπολη, ίσως γιατί ήταν περικυκλωμένη από το πράσινο. Αυτή τη μέρα θα αποκτούσαμε πολλές εμπειρίες και αργά το βράδυ θα φτάναμε στην πόλη των Ιωαννίνων. Ξεκινήσαμε από μια περιήγηση στην Κόνιτσα, περπατήσαμε από το δωμάτιο ως τους κεντρικούς δρόμους, χαζέψαμε τα σπίτια, άλλα παραδοσιακά και άλλα νεόδμητα, τις λουλουδιασμένες αυλές και φτάσαμε ως τη Σχολή της Δημοτικής Αστυνομίας.
Κατόπιν, πήραμε το αμάξι αφήνοντας την Κόνιτσα και κατευθυνθήκαμε στο Βορρά, στα γνωστά Μαστοροχώρια (Πυρσόγιαννη, Βούρπιανη κλπ) και στα χωριά Μόλιστα, Γαναδιό και Καστανιά. Τα Μαστοροχώρια είναι γνωστά για τους μαστόρους τους που με μεράκι έχτιζαν εκκλησιές, αρχοντικά και γεφύρια. Τα άλλα 3 χωριά είναι χτισμένα στις κατάφυτες πλαγιές του Σμόλικα, είναι ωραίοι οικισμοί, αλλά αρκετά έρημοι. Η ανάβαση στο Βορρά σταμάτησε και κάνοντας μεταβολή επιστρέψαμε προς Κόνιτσα, όπου είδαμε δύο ακόμη αξιόλογα γεφύρια της περιοχής, το γεφύρι της Κόνιτσας, που βρίσκεται στην άκρη του οικισμού και γεφυρώνει το φαράγγι του Αώου και το γεφύρι της Κλειδωνιάβιστας, το οποίο οφείλει το όνομά του στον οικισμό της Κλειδωνιάς, ενώνει τις όχθες του ποταμού Βοϊδομάτη, είναι μονότοξο γεφύρι χτισμένο στην είσοδο του φαραγγιού του Βίκου. Πήραμε φωτογραφίες, βίντεο και όλα τα σχετικά και συνεχίσαμε προς το Νότο, αφήνοντας πίσω μας την Κλειδωνιά, με σκοπό να βρούμε την εταιρεία no limits (www.nolomits.com.gr) η οποία δραστηριοποιείται στην περιοχή και διοργανώνει ράφτιγκ στο Βοϊδομάτη και στον Αώο, πεζοπορία στο φαράγγι του Αώου, κανόε καγιάκ, βόλτες με αλογάκια περιπάτου. Εμείς προτιμήσαμε μία βόλτα με άλογο, διάρκειας 40 λεπτών και κόστους 15 ευρώ, δίπλα στο Βοϊδομάτη μέσα σε πυκνό δάσος με πλατάνια. Το δικό μου λεγόταν Καλέσω, ήταν ήρεμο, υπάκουο στις εντολές μου και ασφαλές, καθότι εγώ πρώτη φορά ανέβαινα σε άλογο και διακατεχόμουν από σχετικό άγχος. Επρόκειτο για μία πολύ ωραία εμπειρία που σας τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Ακολούθησε μία στάση για αναψυκτικό και δροσιά.
Κατόπιν, το πρόγραμμά μας μας οδήγησε στο Δυτικό κομμάτι του Ν. Ιωαννίνων, στο Μπουραζάνι και στο Μολυβδοσκέπαστο. Το Μολυβδοσκέπαστο είναι ένας γραφικός οικισμός στην πλαγιά κατάφυτου λόφου με θέα προς τον ποταμό Αώο και τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Σε βυζαντινές πηγές είναι γνωστό με το όνομα Διπαλίτσα.Κάναμε μία μικρή περιπατητική διαδρομή, διασχίζοντας το χωριό με σκοπό να φτάσουμε στην εκκλησία των Αγ. Αποστόλων, όπου υπάρχει ένα μπαλκόνι-παρατηρητήριο και τα βουνά που φαίνονται απέναντι είναι αλβανικά. Ξεκουραστήκαμε για λίγο σ' ένα παγκάκι, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο και μετά συνεχίσαμε λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω προς τη Μονή Μολυβδοσκέπαστου.
Πρόκειται για σημαντικό βυζαντινό μοναστήρι που βρίσκεται κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα, στη σμίξη των ποταμών Βοϊδομάτη και Αώου. Οφείλει το όνομά του στα μολυβδόφυλλα που κάλυπταν τη στέγη του καθολικού. Η παράδοση ανάγει την ίδρυσή της στον αυτοκράτορα Κων/νο Πωγωνάτο. Υπάρχει θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Πολύ περιποιημένο και πεντακάθαρο μοναστήρι που περιτριγυρίζεται από τη φροντισμένη και λουλουδιασμένη αυλή.
Αφήσαμε τη Μονή και επισκεφτήκαμε μία νεροτριβή που υπάρχει στην περιοχή. Πρόκειται για ένα σύστημα στο οποίο τρέχει με ορμή νερό, κινεί το δακτύλιο που βρίσκεται μέσα σε μία τεράστια γούρνα και έτσι πλένονταν ρούχα, χαλιά, κουβέρτες κ.α. Είναι σύστημα παλιάς εποχής, το οποίο όμως διατηρείται ως σήμερα στη συγκεκριμένη επιχείρηση, διότι είδαμε απλωταριές με βελέντζες, κουβέρτες, πατάκια, χαλιά!
Στη συνέχεια φτάσαμε στο Μπουραζάνι που είναι μία ειδυλιακή περιοχή, κοντά στις όχθες του Αώου.Εκεί υπάρχει και ένα ομώνυμο ξενοδοχείο (www.bourazani.gr) , όπου μπορεί κανείς να γευτεί νοστιμότατο κυνήγι, το οποίο βεβαίως και δοκιμάσαμε αργότερα! Φτάνοντας στο ξενοδοχείο, ώρα 5-6 απογευματινή, ένα γκρουπ μαθητών μόλις αναχωρούσε για το πάρκο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης που λειτουργεί στην περιοχή, οπότε αφήσαμε κατά μέρος την πείνα και κολλήσαμε στο γκρουπ των μαθητών. Μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάσαμε στο πάρκο, πρόκειται για ιδιωτικό χώρο,όπου ζούνε σε ειδικά διαμορφωμένους και περιφραγμένους χώρους ελάφια, κατσίκια κρι κρι, αγριογούρουνα και ζαρκάδια. Αφού περιηγηθήκαμε στο πάρκο και είδαμε τα ζώα, πήγαμε στο χώρο ενημέρωσης, όπου παρακολουθήσαμε ένα dvd με σκηνές από τα ζώα το χειμώνα, κατά την περίοδο αναπαραγωγής και ζευγαρώματος, μάθαμε για τη χλωρίδα και την πανίδα της περιοχής και διάφορες σχτικές πληροφορίες για τα αγριογούρουνα, τα οποία δυστυχώς δε μπορούσαμε να δούμε. Στον πάνω όροφο ξεναγηθήκαμε σε έκθεση φωτογραφίας και αναχωρήσαμε για το ξενοδοχείο "Μπουραζάνι", όπου το μαγειρεμένο κυνήγι μας περίμενε με ανυπομονησία να το τιμήσουμε!Είχε πια βραδιάσει και δεν προλάβαμε να φάμε με τις τόσες δραστηριότητες...Σ' ένα όμορφο τραπεζάκι στην αυλή του ξενοδοχείου, υπό το τραγούδι των τζιτζικιών και των γρύλων, δοκιμάσαμε κρασάτο αγριογούρουνο με τοπικές χυλοπίτες. Συζητώντας και αναπολώντας όλες τις εμπειρίες που έίχαμε μαζέψει αυτή τη μέρα, νύχτωσε για τα καλά και μεις είχαμε δρόμο μπροστά μας ως τα Γιάννενα, περίπου 50 χιλ., καθότι μας περίμενε ο ξενώνας "Μάτσα".Αποχαιρετήσαμε το Μπουραζάνι, ψωνίσαμε χειροποίητες χυλοπίτες από κοντινό μαγαζάκι και ξεκινήσαμε για την πόλη!Κατάκοποι, αλλά πλούσιοι ψυχικά, φτάσαμε στον ξενώνα μας αργά το βράδυ και ο Μορφέας μας πήρε κοντά του πριν το καταλάβουμε, για να ονειρευτούμε τα όσα είχαμε ζήσει...
Έκτη Ημέρα
Αυτή τη μέρα μας πήρε για τα καλά ο ύπνος, διότι όπως διαπιστώσατε το πρόγραμμα των τελευταίων ημερών ήταν πλήρες και κουραστικό. Δέχτηκα και τα παράπονα της παρέας οτι δεν είναι διακοπές αυτές...να τρέχουμε από το πρωϊ ως το βράδυ και να αποκτάμε μεν ψυχική ανάταση, αλλά το σώμα μας να ψοφολογάει από την κούραση και υποσχέθηκα οτι το πρόγραμμα των τελευταίων ημερών θα είναι πιο light!
Ξεκουραστήκαμε, χαλαρώσαμε στο δωμάτιο, φάγαμε το πρωϊνό μας και ξεκινήσαμε για την περιοχή της Ζίτσας, από τους πιο ονομαστούς οικισμούς των Ιωαννίνων, περιτριγυρισμένη από τους πλούσιους αμπελώνες της. Εκεί επισκεφτήκαμε ένα οινοποιείο, ξεναγηθήκαμε στους χώρους επεξεργασίας, εμφιάλωσης και παλαίωσης των κρασιών που παράγονται εκεί, αγοράσαμε τα σχετικά μας και αναχωρήσαμε για το Πέραμα, αφού πήραμε μία τζούρα από την περιοχή της Ζίτσας.
Στο Πέραμα επισκεφτήκαμε το σπήλαιο (www.spilaio-perama.gr), το οποίο ανακαλύφθηκε το 1940, καθώς οι κάτοικοι του χωριού προσπαθούσαν να βρουν καταφύγιο από τους βομβαρδισμούς. Στο τέλος του πολέμου βρέθηκε στο Πέραμα ο Κων/νος Κασβίκης, γυμναστής και ερασιτέχνης σπηλαιολόγος, που μαζί με την ομάδα του έβγαλε φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν στον τοπικό και αθηναϊκό τύπο. Έτσι έμαθαν για την ύπαρξη του σπηλαίου ο Ιωάννης και η Άννα Πετρόχειλου, ανέβηκαν στα Γιάννενα και άρχισαν τη συστηματική εξερεύνηση και χαρτογράφηση. Το σπήλαιο καταλαμβάνει έκταση 14.800 τμ. Η τουριστική διαδρομή (1100 μ) είναι αρχικά κατηφορική και μετά γίνεται ανηφορική. Η ξενάγηση διαρκεί 45 λεπτά. Πρόκειται για ένα αξιόλογο σπήλαιο με πολλούς και περίεργους σχηματισμούς και για μία καταπληκτική έκθεση γλυπτικής της φύσης με ονόματα σε κάθε σχηματισμό όπως Βασιλικά ανάκτορα, Παρεκκλήσι, Νεκρή πολιτεία, Λίμνη με νούφαρα, Βωμός, Ουράνιος Θόλος, Παρθένο δάσος. Η έξοδος από το σπήλαιο γίνεται σ' ένα μπαλκόνι απ' όπου βλέπεις όλη την πόλη, τη λίμνη και το νησί. Πολύ ωραία εικόνα που δύσκολα μπορεί να αποτυπωθεί σε φωτό. Κάναμε μία βολτίτσα στο Πέραμα, όπου συνέχεια συναντούσαμε καταστήματα με τα γνωστά γιαννιώτικα ασημικά, με τους ντελάληδες απέξω να μας καλούν για μία ματιά, ώσπου δεν αντισταθήκαμε, αρχίσαμε το χάζεμα στα περίτεχνα έργα των ντόπιων ασημουργών και αγοράσαμε κάτι μικρό για ενθύμιο. Πράγματι τα γιαννιώτικα ασημικά ξεχωρίζουν λόγω της κατασκευής τους και του μαυρίσματος που είναι κομμάτι της δημιουργίας.
Αφήσαμε το Πέραμα και συνεχίσαμε τη διαδρομή μας περιμετρικά της λίμνης ως εξής: Αμφιθέα, Λιγκιάδες, Ντραμπάτοβα, Μ. Ντουραχάνης, Λογγάδες, Μ. Καστρίτσας, Κατσικάς, Γιάννενα.
Από όλα τα παραπάνω μέρη η εικόνα προς τη λίμνη ήταν μαγευτική!Ειδικά στους Λιγγιάδες που είναι κτισμένοι στους πρόποδες του βουνού Μιτσικέλι η θέα ήταν τέλεια. Στη Ντραμπάτοβα υπήρχαν κάποιες οικογενειακές ταβέρνες που σερβίρουν τη γνωστή σπεσιαλιτέ πέστροφα, βατραχοπόδαρα, χέλια κλπ. αλλά δυστυχώς όλες έκαναν την ανακαίνισή τους, καθότι διανύαμε μία μη τουριστική σεζόν για την περιοχή. Παρά το οτι το πρόγραμμα έλεγε οτι θα γευματίζαμε στην περιοχή, αφήσαμε το στομάχι στον πόνο του και συνεχίσαμε...
Επόμενη στάση η Μ. Ντουραχάνης.Προφορική παράδοση λέει οτι η Μονή χτίστηκε από τον Ντουραχάν Πασά, ο οποίος διέσχισε χειμώνα την Πίνδο, ερχόμενος από τη Θεσσαλία, για να καταστείλει μία τοπική ανταρσία. Χωρίς να το καταλάβει πέρασε νύχτα με το στρατό του την παγωμένη λίμνη και κατέληξε στην ανατολική όχθη της. Όταν το έμαθε το πρωϊ, συνηδειτοποίησε τον κίνδυνο που διέτρεξαν όλοι και αποφάσισε να χτίσει στο σημείο αυτό τη Μονή της Παναγίας που πήρε το όνομά του. Η δεύτερη εκδοχή είναι οτι εκεί υπήρχε χάνι (ντουρ και χάνι=το τελευταίο χάνι) και τα μοναστήρια παίρνουν το δεύτερο όνομά τους από την τοποθεσία όπου είναι χτισμένα.
Επόμενη στάση η Μονή Καστρίτσας, ένα πολύ περιποιημένο μοναστήρι, από όπου η θέα στη λίμνη ήταν μοναδική.
Συνεχίσαμε για τον Κατσικά, όπου πια είχαμε υποσχεθεί στο στομάχι μας οτι θα του βάζαμε καύσιμο, αφού οι ταβέρνες στον Κατσικά φημίζονται για τα φρεσκοψημμένα κρέατά τους. Έλα ντε όμως που ήταν ήδη απόγευμα και τα μεσημεριανά κάρβουνα είχαν σβήσει στις ψησταριές ενώ τα βραδυνά θα άναβαν σε κανά δίωρο. Τις μέρες αυτές γινόταν στον Κατσικά ένα φεστιβάλ παραδοσιακών χορών, όπου συμμετείχαν χορευτικά από την περιοχή και τα Βαλκάνια και εκείνη την ώρα είχε παρέλαση. Σταθήκαμε λίγο να χαζέψουμε και αναχωρήσαμε για την πόλη, όπου δοκιμάσαμε το παραδοσιακό ελληνικό φαγητό...το σουβλάκι! Ακολούθησε ολιγόωρη ξεκούραση στο δωμάτιο και το βράδυ έξοδος για ποτάκι στον παραλίμνιο δρόμο!
Έβδομη Ημέρα
Η μέρα αυτή ήταν αφιερωμένη στο μοναδικό και γραφικότατο Μέτσοβο και την περιοχή του. Είναι χτισμένο αμφιθεατρικά σε μία από τις βουνοκορφές της Πίνδου (υψόμετρο 1160μ.), προκαλεί τους επισκέπτες του με τον πλούτο του, την εναλλαγή του τοπίου και τον τρόπο ζωής των κατοίκων του. Απέχει από την πόλη περίπου 60 χιλ., αλλά με την Εγνατία οδό έχει συντμηθεί ο χρόνος που απαιτείται για να φτάσει κανείς εκεί. Από την είσοδό μας και μόνο κατάλαβα οτι επρόκειτο για ξεχωριστό χωριό με κάτι το εκλεπτυσμένο και το αριστοκρατικό!Ευτυχώς στο χωριό τούτο δεν είμασταν μόνοι μας...γιατί στα Ζαγόρια, Ιούλιο μήνα δε κυκλοφορούσαν άλλοι περιηγητές. Το Μέτσοβο όμως ως φάνηκε ήταν παντός καιρού.Ήτανε βεβαια και ημέρα Σάββατο, οπότε πολλοί μπορεί να ήρθανε για μονοήμερη ή διήμερη εκδρομή. Είναι πατρίδα πολλών εθνικών ευεργετών όπως του Τοσίτσα, του Χατζηκώστα, του Στουρνάρη που φρόντισαν για την ανέγερση κτιρίων και κοινοφελών ιδρυμάτων σε Αθήνα και Ιωάννινα. Ο κεντρικός δρόμος οδηγεί στη μεγάλη κεντρική πλατεία γύρω από την οποία υπάρχουν πολλές ψησταριές. Από το πρωϊ ανάβουν κάρβουνα και αρχίζει το ψήσιμο, οπότε φαντάζεστε τι μυρωδιές μας σπάσανε τη μύτη. Επίσης τριγύρω υπάρχουν μαγαζάκια που πουλάνε διάφορα ξύλινα έργα τέχνης και καταστήματα που προμηθεύουν τους επισκέπτες με τις τοπικές σπεσιαλιτέ: τυρί μετσοβόνε και μετσοβέλα και λογιών λογιών χυλοπίτες.
Αρχίσαμε τον περίπατό μας στο Μέτσοβο, μέσα στα μικρά πλακόστρωτα δρομάκια με τα πέτρινα σπίτια αλλά και στον κεντρικό δρόμο που έφτανε ως το τέλος του χωριού. Επισκεφτήκαμε την Πινακοθήκη του Ιδρύματος Αβέρωφ και θαυμάσαμε έργα των σημαντικότερων Ελλήνων καλλιτεχνών όπως ο Λύτρας, ο Γύζης, ο Παρθένης, ο Μόραλης, ο Χηκυριάκος-Γκίκας. Στη συνέχεια ξεναγηθήκαμε στο αρχοντικό Τοσίτσα και είδαμε όλα τα περίτεχνα κομμάτια της εσωτερικής διακόσμησης των κατοίκων του Μετσόβου, αλλά και τα καθημερινά εργαλεία που χρησιμοποιούσαν το 19ο αι. Στα εκθέματα περιλαμβάνονται και προσωπικές συλλογές από αντικείμενα του Ευάγγελου Αβέρωφ Τοσίτσα. Μετά από την περιήγηση αυτή, λόγω του οτι η τσίκνα μας είχε σπάσει τη μύτη, γευματίσαμε σ' ένα ταβερνάκι πάνω στη πλατεία και δοκιμάσαμε το ξακουστό κρεμαστό κοντοσούβλι, ήπιαμε τον καφέ μας και αναχωρήσαμε για τη λίμνη των πηγών του Αώου, περίπου 15 χιλ. από το Μέτσοβο.
Ο ασφάλτινος δρόμος κάνει το γύρο της τεχνητής λίμνης, η οποία βρίσκεται σε μεγάλο υψόμετρο και λόγω αυτού του γεγονότος είναι μοναδική στην Ελλάδα. Το σκηνικό είναι σχεδόν αλπικό και τα νησάκια μέσα στη λίμνη θυμίζουν έντονα τοπίο μεσευρωπαϊκής χώρας. Απολαύσαμε την απόλυτη γαλήνη και ηρεμία αλλά και το μοναδικό ηλιοβασίλεμα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής, πάλι μέσω της Εγνατίας οδού.
Ακολούθησε λίγη ξεκούραση στο ξενοδοχείο και βραδινή έξοδος στο παραλίμνιο, το οποίο έσφυζε από ζωή, αφού ήταν Σαββατόβραδο.
Όγδοη Ημέρα
Η σημερινή ημέρα μας έφερε κοντά σε αρχαιολογικούς χώρους και έργα τέχνης! Αφού πήραμε το πρωϊνό μας κατευθυνθήκαμε προς το Νότο, στον αρχαιολογικό χώρο της Δωδώνης, που αποτελούσε το θρησκευτικό κέντρο της βορειοδυτικής Ελλάδας και συνδεόταν με τη λατρεία της Μεγάλης θεάς της γονιμότητας και του Δωδωναίου Διός. Από τις αρχές του 4ου αι. π.Χ άρχισαν να χτίζονται στον ιερό χώρο οικοδομήματα όπως η Ιερά οικία που ταυτίστηκε με την κατοικία του Διός, ο ναός της Διώνης, ο ναός του Ηρακλέους, ο ναός της Θέμιδος και της Αφροδίτης, καθώς και μνημειακές κατασκευές όπως το θέατρο, το βουλευτήριο, το πρυτανείο και το στάδιο που τα ερείπιά τους σώζονται σήμερα. Την τελική του μορφή το ιερό της Δωδώνης απέκτησε στο τέλος του 3ου αι. π.Χ, όταν αναδείχτηκε και πάλι σε κορυφαίο τόπο λατρείας.
Επόμενη στάση το μουσείο Κέρινων Ομοιομάτων του Π. Βρέλλη (www.vrellis.gr) στο Μπιζάνι. Στεγάζεται σε κτίριο που αντιγράφει τον τύπο ενός ηπειρώτικου αρχοντικού. Τα 150 κέρινα ομοιώματα του μουσείου, σε φυσικό μέγεθος, αναπαριστούν μορφές κυρίως της νεότερης ιστορίας (το Κρυφό Σχολιεό, την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας, τη σφαγή του Αλή Πασά, την κυρά Βασιλική, τον Κολοκοτρώνη, τις γυναίκες της Πίνδου κ.α). Το έργο (μουσείο και κέρινα ομοιώματα) ολοκληρώθηκε το 1994. Ο Π. Βρέλλης είναι γλύπτης στο επάγγελμα και στα κέρινα αυτά ομοιώματα εφάρμοσε όλη τη δεξιοτεχνία του και άγγιξε την τελειότητα. Τα σώματα είναι φτιαγμένα σε φυσικό μέγεθος, με τις φλέβες να ξεχωρίζουν στα χέρια και στο μέτωπο, στα μαλλιά να φαίνονται οι πόροι και στα ανδρικά πρόσωπα τα γένια. Το ροζ χρώμα στα μάγουλα και οι εκφράσεις στα πρόσωπα αφήνουν άφωνο τον επισκέπτη. Ο κατάλληλος φωτισμός για την κάθε περίπτωση σε βοηθά να μεταφερθείς στην εποχή που διαδραματίστηκε το περιστατικό που απεικονίζεται. Ο Βρέλλης τόλμησε κάτι το εξαιρετικά δύσκολο και το πέτυχε αγγίζοντας την τελειότητα.
Αφού πήραμε μία καλή δόση από τέχνη και ιστορία, επιστρέψαμε στην πόλη και πήγαμε για φαγητό στο εστιατόριο "Πολιτεία", στο Λόφο Φρόντζου, από όπου η θέα στην πόλη, στη λίμνη και στο νησί είναι μαγευτική. Καθίσαμε στον εξωτερικό χώρο, χαζεύοντας τη θέα και απολαμβάνοντας το γκουρμέ φαγητό μας. Το απογευματάκι κάναμε μία κοινωνική υποχρέωση και το βραδάκι περπατήσαμε λίγο στην πόλη και ξαποστάσαμε για μία μπύρα!
Ένατη Ημέρα
Σχεδόν φτάσαμε στο τέλος των διακοπών...Αυτή η μέρα είναι η προτελευταία! Τι δεν είδαμε από την πόλη, που είναι και το σήμα κατατεθέν; Το νησί! Η μέρα λοιπόν αυτή ήταν αφιερωμένη στο νησί, στη λίμνη και στο κάστρο και γενικά σε ο,τι είχε απομείνει...
Μετά το πρωϊνό, κάναμε μία βόλτα στα μαγαζιά και στην αγορά και συνεχίσαμε προς τη λίμνη για να περάσουμε με το καραβάκι στο νησί. Η διαδρομή διήρκεσε 10 λεπτά και όσο πλησιάζαμε το νησί παρήλασαν από μπροστά μας οι βυζαντινές μονές και τα λιμανάκια με τα σπίτια δίπλα στο νερό, τους καλαμιώνες και τις λεύκες. Νοερά ξεφυλλίσαμε εικόνες της ιστορίας: Η κυρά Φροσύνη πνίγηκε στη λίμνη και ο Αλή Πασάς θανατώθηκε στη Μονή Αγ. Παντελεήμονα. Αποβιβαστήκαμε και με τακτικούς ελιγμούς αποφύγαμε τους ενοχλητικούς μαγαζάτορες με τα σουβενίρ και τους εστιάτορες με τα χέλια και τις πέστροφες και ανηφορίσαμε το λιθόστρωτο δρόμο. Σπίτια δεξιά και αριστερά, πολλά από τα οποία είχαν μπροστά τους ιδιωτικά λιμανάκια. Επισκεφτήκαμε τη Μονή του Αγ. Νικολάου Φιλανθρωπινών, του Αγ. Νικολάου Ντίλιου,της Ελεούσας και της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος. Επόμενη στάση το μοναστήρι του Αγ. Παντελεήμονα, όπου δολοφονήθηκε ο Αλή Πασάς. Ο χώρος έχει διαμορφωθεί όπως τα λαϊκά γιαννιώτικα σπίτια. Εκτίθενται επίσης προσωπογραφίες και σκηνές από τη ζωή του Αλά Πασά. Ένα δίωρο μας πήρε η περιήγηση του νησιού και παίρνοντας πάλι το καραβάκι επιστρέψαμε στην πόλη και γευματίσαμε στην ταβέρνα του "Φίλιππα" δοκιμάζοντας ψητή πέστροφα. Ακολούθησε η μεσημεριανή μας σιέστα και το απογευματάκι το αφιερώσαμε στο κάστρο και σε έναν πολύ ρομαντικό περίπατο στο παραλίμνιο.
Στο εσωτερικό του κάστρου υπάρχει οικισμός με παραδοσιακά και σύγχρονα σπίτια και δύο ακροπόλεις. Στη βοριοανατολική ακρόπολη, ήταν κτισμένα τα ανάκτορα των βυζαντινών ηγεμόνων της πόλης. Σήμερα στην κορυφή της δεσπόζει το τζαμί του Ασλάν Πασά. Η δεύτερη ακρόπολη νοτιοανατολικά είναι γνωστή ως Ιτσ Καλέ, δηλ. εσωτερικό φρούριο. Στο κέντρο της υπάρχει το Βυζαντινό Μουσείο και κοντά σε αυτό το Φετιχέ Τζαμί και ο τάφος του Αλή Πασά. Επίσης σώζεται το Σουφαρί Σαράϊ, η Τουρκική βιβλιοθήκη, η εβραϊκή συναγωγή, τα ερείπια του βυζαντινού Λουτρού.
Είχε πια βραδιάσει όταν βγήκαμε από το Κάστρο και περπατώντας χαλαρά φτάσαμε στο ψητοπωλείο των Τυφλών, στην αυλή του οποίου δοκιμάσαμε φρεσκοψημένα σουβλάκια, αναπολήσαμε τις προηγούμενες ημέρες της διαμονής μας στο Ν. Ιωαννίνων και γυρίσαμε για ύπνο στο δωμάτιο δίνοντας υπόσχεση οτι δε θα αργήσει το επόμενο ταξίδι μας, που κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν στην Κρήτη!:roll:
Δέκατη Ημέρα
Η τελευταία μέρα έφτασε... Πήραμε το πρωϊνό μας και ετοιμάσαμε σιγά σιγά τις βαλίτσες!Κρατώντας νωπές τις υπέροχες εικόνες και εμπειρίες, αναχωρήσαμε το μεσημεράκι για το αεροδρόμιο "Μακεδονία" της Θεσσαλονίκης από όπου θα παίρναμε την πτήση της επιστροφής μας!
Επίλογος
Η εκδρομή αυτή με ανανέωσε και μου άρεσε πολύ, αν και ήταν ιδιαίτερα κουραστική! Το μόνιμό μου παράπονο είναι οτι γυρνώντας από διακοπές θέλω και άλλη άδεια για να ξεκουραστώ...Δυσαρεστήθηκα λίγο, γιατί δε μπόρεσα να δω την περιοχή αυτή στην καλύτερη τουριστική της περίοδο, γιατί σε κάποια χωριά γυρνούσαμε μόνοι μας και σε άλλα δε βρίσκαμε κάτι ανοιχτό για καφέ ή φαγητό. Την επόμενη φορά που θα επισκεφτώ τα Γιάννενα και τα πέριξ θα είναι φθινόπωρο και θα έχει βαφτεί ο Νομός με χρώμα κόκκινο ή χειμώνας και θα είναι λευκός! Εξάλλου άφησα και μέρη ανεξερεύνητα, όπως τα Τζουμερκοχώρια!
Ελπίζω να μη σας κούρασα με την πολυλογία μου, αλλά να σας ταξίδεψα σε όλα αυτά τα πανέμορφα τοπία, αστικά και αγροτικά, να σας ξεσήκωσα για να προγραμματίσετε ένα παρόμοιο ταξίδι και να έδωσα λεπτομέρειες και πληροφορίες σε όσους είχαν ήδη αποφασίσει να περιηγηθούν σε αυτόν τον προορισμό!
Πρώτη Ημέρα
Την πρώτη μέρα, μόλις φτάσαμε στα Γιάννενα, ο καλός θεούλης μας υποδέχτηκε με μία δίωρη καταιγίδα, οπότε εγκλωβισμένοι στο γουστόζικο ξενώνα που θα διανυκτερεύαμε, χαζεύαμε τη βροχή από το παράθυρο και αναμέναμε το άνοιγμα του καιρού, καθότι ήταν Ιούλιος μήνας. Ο ξενώνας μας λεγόταν "Πανσιόν Μάτσα" (www.xenonas-matsa.gr), βρισκόταν στο κέντρο της πόλης, σε ήσυχη τοποθεσία, στην εβραϊκή συνοικία, πίσω από το κάστρο και 3 λεπτά με τα πόδια από τη λίμνη. Είχε μόνο 4 κουκλίστικα δωμάτια, τα οποία ήταν διακοσμημένα με ένα θέμα, όπως τον ήλιο, την τουλίπα, την ίριδα και το τέταρτο θέμα δε το θυμάμαι. Στον υπόγειο χώρο υπήρχε και κουζίνα όπου θα πέρναμε το πρωϊνό μας. Αφού λοιπόν ξαποστάσαμε από το ταξίδι, ξομπλιάσαμε τον ξενώνα και τους χώρους του και σταμάτησε η βροχή, βγήκαμε την απογευματινή μας βόλτα, με σκοπό να πάρουμε μία πρώτη τζούρα από την πόλη. Κινηθήκαμε στον πιο κεντρικό δρόμο της πόλης πάνω στον οποίο βρίσκεται το Ρολόϊ, που αποτελεί σημαντικό τοπόσημο, το Δημαρχείο, η Νομαρχία, η Πλ. Ανδρέα Παπανδρέου, το κτίριο της Ζωσιμαίας Ακαδημίας, το πάρκο Λιθαρίτσια.Κατόπιν κατηφορίσαμε στον παραλίμνιο δρόμο, όπου ήταν συγκεντρωμένα πολλά καφέ και ταβέρνες. Καθίσαμε σε μία πολύ ωραία μπυραρία που λεγότανε "Πρεσβεία" για μία μπύρα και η ημέρα αυτή έκλεισε με βραδυνό περίπατο, ο οποίος μας βοήθησε να προσανατολιστούμε στην πόλη και να μπούμε στο κλίμα των διακοπών μας...
Δεύτερη Ημέρα
Πριν προλάβουμε να εξερευνήσουμε την πόλη και το νησί, το πρόγραμμα έλεγε πως έπρεπε να κατευθυνθούμε προς το Βορρά και να χαθούμε στα βουνά, στα λαγγάδια και στα ποτάμια της περιοχής. Άφου φάγαμε το καταπληκτικό πρωϊνό μας με τονωτικό και μοσχοβολιστό καφέ, ζεστό ψωμί, μαρμελάδες χειροποίητες και διαφόρων ειδών γλυκά κουταλιού (το χειμώνα λέει το μενού περιλαμβάνει και λογιών λογιών πίτες) αφήσαμε το δωμάτιο, υποσχόμενοι πως θα ξαναγυρίσουμε σε 3 μέρες. Το πρόγραμμα διαμορφώθηκε έτσι, διότι θέλαμε μεσοβδόμαδα να πάμε στα χωριά και από Παρασκευή και Σαββατοκύριακο να είμαστε στην πόλη ή στα πέριξ. Βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο προς Κόνιτσα και μετά το χωριό Μεταμόρφωση στρίψαμε δεξιά με σκοπό να επισκεφτούμε το κεντρικό Ζαγόρι.
Πρώτη στάση η Ελάτη, 30 χιλ. από τα Γιάννενα, η οποία βρίσκεται στο δασωμένο κομμάτι της βορινής περιοχής του βουνού Μιτσικέλι. Ακόμη θυμάμαι, σα να είμαι τώρα εκεί, την εξαιρετική θέα προς τα δάση και τα βουνά της Τύμφης. Περιδιαβήκαμε στον οικισμό, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και συνεχίσαμε...
Επόμενη στάση το Δίκορφο, 42 χιλ. από τα Γιάννενα. Η διαδρομή από την Ελάτη στο Δίκορφο μαγευτική. Πυκνά καταπράσινα δάση, πουλιά να κελαηδούν και η ψυχή να γαληνεύει...Τι φτωχοί που είναι όσοι δε ταξιδεύουν...Κάπου είχα διαβάσει το εξής: "Η ζωή είναι ένα βιβλίο...όποιος δε ταξιδεύει παραμένει στην πρώτη σελίδα". Το βρήκα πολύ σοφό. Τελοσπάντων...Συνεχίζω...Σταθήκαμε να εισπνεύσουμε οξυγόνο και να ακούσουμε τα διάφορα. Βολτάραμε στο Δίκορφο, φτάσαμε στην πλατεία με τον αιωνόβιο πλάτανο, εικόνα που θα συναντήσουμε σε κάθε Ζαγοροχώρι, επισκεφτήκαμε την εκκλησία του Αγ. Μηνά, κτίσμα του 1777, και χαζέψαμε την απίστευτη θέα προς τα κράσπεδα του Βίκου με το Μιτσικέλι από πίσω να υψώνεται σαν γίγαντας.
Επόμενη στάση το χωριό Διπόταμο, μικρός οικισμός, με ελάχιστα σπίτια, σχεδόν ερειπωμένο. Κάνας άνθρωπος ρεεεεε...Τίποτα...Έλα ντε που το στομάχι βάραγε πενιές επίμονα θέλοντας καύσιμο. Που να βρεις ταβέρνα εκεί. Με τα πολλά στη μικρή περιήγηση, βρήκαμε κάτι που έμοιαζε με καφενεδάκι. Οι ιδιοκτήτες μας υποδέχτηκαν με απίστευτη χαρά και φιλοξενία και μας προειδοποίησαν πως υπάρχει μόνο κάτι πρόχειρο για φαγητό, καμιά ομελέτα, ντόπια λουκάνικα, δροσερή σαλάτα από το περιβόλι, τυρί παραγωγής τους και τηγανιτές πατάτες. Πρόχειρο φαγητό είναι όλα αυτά; Επρόκειτο για ένα απολαυστικό χωριάτικο γεύμα με προϊόντα φρέσκα και αγνά. Ήπιαμε τις παγωμένες μπύρες μας, γλείψαμε τα πιάτα με τα παραπάνω φαγητά και μετά ήρθε το κέρασμα...μία ποικιλία με γλυκά κουταλιού. Και πληρώσαμε πάμφθηνα για όλα αυτά!
Αφού ικανοποιήσαμε το στομάχι, συνεχίσαμε την εξερεύνηση προς τους Φραγγάδες, το χωριό του Προέδρου της Δημοκρατίας, Κάρολου Παπούλια, όπου κάναμε μία μικρή βολτίτσα και συνεχίσαμε για τους Κήπους.
Οι Κήποι είναι ένα αμφιθεατρικά χτισμένο χωριό με αρκετούς κατοίκους, ξακουστό για το λαογραφικό μουσείο του Αγάπιου Τόλη, παλιός κοινοτάρχης επί πολλά χρόνια, ο οποίος έβαλε στο μουσείο συλλογές που περιλαμβάνουν τοπικές ενδυμασίες, έπιπλα, οικιακά σκεύη, υφαντά, φωτογραφικό και άλλο υλικό από τα Ζαγόρια. Σκοπός του να διατηρηθεί η ζαγορίσια κληρονομιά. Είχε πάει απόγευμα, οπότε αρχίσαμε να ψάχνουμε για κατάλλυμα. Λόγω της εποχής και της μη τουριστικής σεζόν για την περιοχή, δεν χρειάστηκε να κάνουμε κράτηση. Το μάτι έπεσε σε ένα ξενοδοχείο παραδοσιακό και πέτρινο, το οποίο φαινόταν και εσωτερικό κομψό. Κατά τύχη συναντήσαμε απέξω την υπεύθυνη του ξενοδοχείου που προθυμοποιήθηκε να μας ξεναγήσει και εντός. Επρόκειτο για ένα νεοαναγερθέν, πετρόκτιστο, τριώροφο ξενοδοχείο με προσεγμένη διακόσμηση, τζάκια, ωραίους χώρους υποδοχής και πρωϊνού, καταπληκτικά δωμάτια και μπαλκόνια και σε εξαιρετικά οικονομική τιμή, περί τα 50-60 ευρώ το δίκλινο τη βραδιά, τιμή που το χειμώνα μάλλον τριπλασιάζεται. Το όνομά του "Μελίνα" (www.melinahotel.gr). Αποφασίσαμε οτι θα μέναμε για 2 βράδια εκεί και ρίξαμε τις σχετικές ξάπλες, καθώς μία μπόρα έκανε την εμφάνισή της...μη ξεχνιόμαστε κιόλας! Αφού ξεκουραστήκαμε και σταμάτησε και η βροχή, ξεμυτίσαμε σαν τα σαλιγκάρια και πήγαμε να δούμε το γεφύρι της περιοχής, το μεγάλο τρίτοξο γεφύρι που μοιάζει σαν κινούμενη κάμπια και λέγεται Καλογερικό. Η βραδιά έκλεισε με ποτάκι στο ξενοδοχείο και χαλάρωμα ώστε να ξεκινήσουμε την επόμενη μέρα με ανανεωμένες δυνάμεις!
Τρίτη Μέρα
Η τρίτη μέρα μας επεφύλασσε ακόμη πιο ωραίες διαδρομές στη φύση. Η πορεία μας ήταν η εξής: Κήποι, Κουκούλι, Καπέσοβο, Βραδέτο, Τσεπέλοβο, Σκαμνέλι, Γυφτόκαμπος, Δίλοφο, Κήποι.
Το Κουκούλι δε το φέρνω αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου. Προφανώς δε θα είχε κάτι που μου έκανε εντύπωση.
Στο Καπέσοβο αφήσαμε το αμάξι πάνω από το χωριό και κατεβήκαμε το γραφικό καλντερίμι με τα πόδια. Ο οικισμός αυτός είναι γνωστός για τους Καπεσοβίτες ζωγράφους. Στο κέντρο περίπου υπάρχει μία μεγάλη πλατεία και η Πασχάλειος Σχολή, όπου φυλάσσεται ένα από τα 4 αντίγραφα της Χάρτας του Ρήγα Φεραίου. Εκεί βρίσκεται ένα μικρό μαγαζάκι των αδελφών Παπαγεωργίου, που λέγεται " ΣΤΕΡΝΑ" (www.thoukididis.gr) για το οποίο έμαθα συλλέγοντας πληροφορίες για τα Ζαγοροχώρια από το περιοδικό passport. Οι κοπέλες φτιάχνουν γλυκά του κουταλιού, μαρμελάδες, συλλέγουν αρωματικά βότανα και μανιτάρια τα οποία πουλάνε στους επισκέπτες. Εκεί μπορεί κανείς να πιεί τον καφέ του, ένα τσάι ή απεριτίφ, εάν βρει βέβαια άδειο τραπεζάκι, καθότι ο χώρος είναι μικρός.Αφού ψωνίσαμε μαρμελάδα από κράνα, γλυκό κουταλιού λεμονάκι και μάθαμε διάφορα στοιχεία για την περιοχή αναχωρήσαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις!
Συνεχίσαμε για το Βραδέτο, τον πιο ορεινό οικισμό του Ζαγορίου, που είναι χτισμένος κοντά στη χαράδρα του Βίκου. Ο δρόμος σα σαλίγκαρος, απαιτούσε αργή οδήγηση και συνεπώς αρκετό χρόνο ωσπου να φτάσουμε στο χωριό, το οποίο δε μου φάνηκε και ιδιαίτερα κατοικημένο. Συναντήσαμε την απόλυτη ερημιά...Για το χωριό αυτό αξίζει να σημειωθεί το εξής: Από το Βραδέτο ξεκινά ένα λιθόστρωτο φιδωτό καλντερίμι, το οποίο καταλήγει στο Καπέσοβο και λέγεται "Σκάλα". Ως το 1974 η "Σκάλα' ήταν η μόνη οδός επικοινωνίας με το Καπέσοβο και εν συνεχεία μέσω του κεντρικού δρόμου με την πόλη των Ιωαννίνων. Το 1974 έγινε ο δρόμος που υπάρχει σήμερα. Οι άνθρωποι έκαναν προμήθειες από το φθινόπωρο για το χειμώνα λόγω του οτι η "Σκάλα" έπιανε χιόνι ως 4 μέτρα!
Η συνέχεια του προγράμματος μας έφερε σ' ένα από τα πιο ωραία χωριά του Ζαγορίου, το Τσεπέλοβο, 50 χιλ. από τα Γιάννενα. Από τους πιο καλοδιατηρημένους οικισμούς που κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας ήταν διοικητικό κέντρο. Μια πολύ γραφική πλατεία, στη μέση ο πλάτανος και γύρω γύρω καφενεδάκια, ταβερνούλες, γουστόζικα μαγαζάκια που πουλάνε μπιχλιμπίδια. Εκεί κάναμε στάση κάτω από το γεροπλάτανο και συνεχίσαμε για το Γυφτόκαμπο, που είναι γνωστός για το αντάμωμα των Σαρακατσάνων.
Το όνομά του το πήρε διότι στην περιοχή βρέθηκε ένα γύφτος σκοτωμένος. Το πρώτο ΣΚ του Αυγούστου εκεί γίνεται το αντάμωμα των Σαρακατσάνων στη σαρακατσάνικη στάνη (γυφτόκαμπος), όπου υπάρχουν διάφορες αχυροκαλύβες που αναπαριστούν τη ζωή τους. Τριγύρω η φύση μοναδική και μαγευτική.
Κάναμε μεταβολή και πήραμε ακριβώς τον ίδιο δρόμο προς τα πίσω. Λίγο αργότερα και μέσα στο καταπράσινο δάσος, στο μέσο του πουθένα βρήκαμε ένα ξενοδοχείο, στην αυλή του οποίου μπορούσε να γευματίσει κανείς ή να πιεί τον καφέ του. Εμείς σταματήσαμε για ένα αναψυκτικό και η ψυχή μας δε χόρταινε γαλήνη...το μάτι μας πεύκα και έλατα... και το αυτί μας κελάηδημα πουλιών. Γύρω γύρω δεν έβλεπες τίποτα άλλο παρά μόνο δάσος.
Επόμενη στάση το Δίλοφο, 35 χιλ. από τα Γιάννενα. Ένας τετραόροφος πύργος στην είσοδο κλέβει την παράσταση, διότι σύμφωνα με τις πληροφορίες που συγκέντρωσα είναι ο μοναδικός στην περιοχή του Ζαγορίου. Εμ βέβαια... που βρισκόμαστε στη Μάνη; Φιδωτά καλντερίμια, γλιστερές πέτρες, παραδοσιακά σπίτια και φτάσαμε στην πλάτανο, το γνωστό σκηνικό...Στο Δίλοφο γυρίστηκαν πολλές σκηνές της τηλεοπτικής σειράς "Άγγιγμα ψυχής". Με τούτα και με εκείνα είχε έρθει το απόγευμα και δεν είχαμε φροντίσει για το στομάχι μας! Από ένα μικρό και γραφικό ταβερνάκι μας ήρθε η μυρωδιά κοκκινιστού!Χωρίς να χάσουμε ευκαιρία, στρωθήκαμε σ' ένα τραπεζάκι και δοκιμάσαμε κρέας κοκκινιστό με ντόπιες γλυκύτατες πατάτες και παγωμένη μπυρίτσα! Η ταβερνούλα λεγότανε "Σωποτσέλι". Πρόκειται για την πρώτη ονομασία του χωριού Δίλοφο, που στα σλαβικά σημαίνει τόπος με πολλά νερά. Απολαύσαμε το κοκκινιστό μας και τη φύση τριγύρω και πριν αρχίσει να σουρουπώνει, αναχωρήσαμε, διότι έπρεπε, όσο διαρκούσε το φως της μέρας, να επισκεφτούμε το γεφύρι του Νούτσου ή Κόκκορου, όπου γυρίστηκε σκηνή από "Άγγιγμα ψυχής". Πρόκειται για ένα εκπληκτικό μονότοξο γεφύρι που πατάει πάνω σε βράχια και φαίνεται από τον κεντρικό ασφάλτινο δρόμο. Σ' ένα βιβλίο που διάβασα κατά τη διάρκεια της ξεκούρασής μου στο ξενοδοχείο στους Κήπους και αφορούσε την Ήπειρο γενικά, στάθηκα ιδιαίτερα στα γεφύρια που αποτελούν σήμα κατατεθέν της περιοχής.
Αμάν... τι λογοδιάρροια είναι αυτή που μ' έπιασε! Αγαπητοί φίλοι σας ευχαριστώ, γιατί γράφοντας όλα τούτα εδώ μου δίνεται η ευκαιρία να ξαναζήσω αυτό το ταξίδι, καθώς όλα τα παραπάνω μου έρχονται πολύ γλαφυρά στο μυαλό! Ελπίζω να μη σας κουράζω και να τραβάω τη σκέψη σας μακριά από τη ρουτίνα της καθημερινότητας!
Μετά λοιπόν το γεφύρι του Νούτσου ή Κόκκορου, κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο μας στους Κήπους και ξαποστάσαμε στο σαλόνι, αφού η υπεύθυνη είχε όλη την καλή διάθεση να μας προσφέρει κάτι να δροσιστούμε, όσο εμείς της διηγηθήκαμε τα όσα είχαμε κάνει!Η συνέχεια;Ξεκούραση, μπάνιο και ύπνος!
Τέταρτη Ημέρα
Πρωϊνό και αναχώρηση από το ξενοδοχείο "Μελίνα" μαζί με τα μπαγκάζια μας, καθότι το πρόγραμμα έλεγε πως αυτή τη μέρα η ουρά μας θα έφτανε ως την Κόνιτσα, όπου και θα διανυκτερεύαμε. Η σημερινή διαδρομή είναι η εξής: Κήποι, Βίτσα, Μονοδένδρι, Κάτω Πεδινά, Άνω Πεδινά, Βίκος, Αρίστη, Μεγ. Πάπιγκο, Μικ. Πάπιγκο, Κόνιτσα!
Η Βίτσα ξεπροβάλει καθώς οδηγεί κανείς στον κεντρικό ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Πρόκειται για γραφικό οικισμό, με πετρόκτιστα καλοδιατηρημένα σπίτια, που παρουσιάζουν ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον.
Επόμενη στάση, και αρκετά μεγάλη μάλιστα, το Μονοδένδρι, το οποίο έχει αναπτυχθεί τουριστικά τα τελευταία χρόνια. Αφήσαμε το αυτοκίνητο σε ειδικά διαμορφωμένο πάρκιγκ στην είσοδο του χωριού και ξεκινήσαμε την εξερεύνηση με τα πόδια. Στην πλατεία γινόταν έργα για την αναμόρφωσή της. Επισκεφτήκαμε τις εκκλησίες του Αγ. Αθανασίου και του Αγ. Μηνά με τον ωραίο τοιχογραφικό διάκοσμο και το Ριζάρειο χειροτεχνικό κέντρο με τα πανέμορφα κεντήματα, δημιουργήματα των μαθητριών της Σχολής. Κατηφορίσαμε το μοναπάτι με σκοπό να φτάσουμε στο μοναστήρι της Αγ. Παρασκευής, μία περιπατητική διαδρομή περί τα 15-20 λεπτά. Η θέα στο φαράγγι ήταν μοναδική...Το βουνό σκίζεται στα δύο και η μονή ακροβατεί στην ορθοπλαγιά του φαραγγιού. Οπλίσαμε τις μηχανές και τραβήξαμε βίντεο. Επιστροφή στο χωριό και στάση για κάτι δροσιστικό μετά το περπάτημα.
Τα άνω και κάτω Πεδινά είναι δύο αντικρυστά χωριά που τα χωρίζει κάμπος. Δεν είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένα τουριστικά, πρόκειται για μικρούς οικισμούς με την κεντρική πλατεία και τους ναούς τους. Η στάση μας απλά για μία δύο φωτό και συνεχίσαμε προς το Βίκο, που μας θυμίζει το γνωστό εμφιαλωμένο νερό.
Παρκάραμε το αυτοκίνητο στην αρχή του χωριού, περιδιαβήκαμε και φτάσαμε, ακολουθώντας τις πινακίδες που μας οδηγούσαν, στην άκρη, στο παλιό αλώνι, που τώρα έχει διαμορφωθεί σε πέτρινο μπαλκόνι, απ' όπου η θέα στο φαράγγι σου κόβει την ανάσα. Το χωριό πήρε το όνομά του επειδή είναι χτισμένο στην είσοδο του φαραγγιού του Βίκου. Αγοράσαμε τις παραδοσιακές χυλοπίτες μας από μία συμπαθέστατη κυρία και αναχωρήσαμε.
Επόμενη στάση η Αρίστη. Βγάλαμε φωτό και βίντεο και εφαρμόσαμε όλες τις τουριστικές μας συνήθειες.
Συνεχίσαμε για το Πάπιγκο. Στο δρόμο βρεθήκαμε σ' ένα τοπίο μοναδικό με ατέλειωτη φυσική ομορφιά. Φτάσαμε στη γέφυρα του ποταμού Βοϊδομάτη με τα καταπράσινα νερά και την απίστευτη ηρεμία. Η αρμονία της φύσης ήταν κυρίαρχη παντού.Τον ποταμό στολίζουν τα πλατάνια και άλλα φυτά που ευδοκιμούν κοντά σε πολλά νερά. Περπατήσαμε σε ένα παραποτάμιο μονοπάτι και προσπαθήσαμε να μιμηθούμε μία οικογένεια Γάλλων που είχαν βγάλει τα παπούτσια τους και είχαν μπει στο νερό ως το γόνατο. Πώς να το καταφέρουμε...το νερό καταπαγωμένο. Μπήκα για λιγότερο από ένα λεπτό ως τον αστράγαλο και μετά δεν αισθανόμουν τίποτα, χωρίς υπερβολή. Φωτογραφίσαμε το υπέροχο τοπίο, προκειμένου να μπει προφύλαξη οθόνης στον υπολογιστή, με σκοπό να ταξιδεύουμε νοερά όσο μπορούμε καθημερινά, βάλαμε τα παπούτσια μας και συνεχίσαμε για τους πασίγνωστους οικισμούς.
Φτάσαμε στο Μεγ. Πάπιγκο, το οποίο τα τελευταία χρόνια είναι πολύ της μόδας, καθώς είναι αναπτυγμένο τουριστικά με ξενοδοχεία και ταβέρνες. Κάναμε τη συνιθισμένη βόλτα μας στα πλακόστρωτα δρομάκια, θαυμάσαμε τα παραδοσιακά σπίτια και την πετρόκτιστη εκκλησία του Αγ. Βλασίου με το εξαγωνικό καμπαναριό, βάλαμε καύσιμο στο στομάχι και συνεχίσαμε για Μικ. Πάπιγκο.
Στο μέσο της διαδρομής βρεθήκαμε σ' ένα ακόμη θαύμα της φύσης, στις "Οβίρες" ή "Κολυμπήθρες". Πρόκειται για φυσικές λιμνούλες με πεντακάθαρο τρεχούμενο νερό που σχηματίζονται στις κοιλότητες των βράχων. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στον κεντρικό δρόμο, όπου υπήρχαν κι άλλα,περάσαμε μία γεφυρούλα και κατευθείαν πέσαμε πάνω στο παραπάνω θέαμα.Εκεί συναντήσαμε πολλές οικογένειες ξένων τουριστών. Άλλοι από αυτούς είχαν πάει για μονοήμερη εκδρομή και άλλοι είχαν κατασκηνώσει πάνω σε κάποια πλατώματα βράχων για ημέρες. Μικροί και μεγάλοι τσαλαβουτούσαν μέσα στις μικρές πισίνες-το νερό εκεί ήταν σε ανεκτή θερμοκρασία-και χαίρονταν τη φύση. Φυσικά και μεις δε χάσαμε ευκαιρία...Βγάλαμε παπούτσια και βουρ στο νερό.Πηδούσαμε από τη μία πισίνα στην άλλη ώσπου σε κάποιο σημείο συναντήσαμε μικρούς ορμητικούς καταρράκτες. Η φωτογραφική μου πάλι πήρε φωτιά καθώς είμαι φωτογραφόπληκτη!
Αφού χορτάσαμε παιχνίδι και δροσιά επιστρέψαμε στο αμάξι και συνεχίσαμε για το Μικ. Πάπιγκο, το οποίο ξεπρόβαλε μετά από ελάχιστα χιλιόμετρα. Πανέμορφος οικισμός, πολύ στενά δρομάκια, λουλουδιασμένες αυλές και ξενώνες. Ξαποστάσαμε στην αυλή ενός ξενοδοχείου και ξεδιψάσαμε με σπιτική βυσινάδα και τονωτικό καφεδάκι.
Ήταν πια αργά το απόγευμα, άρχισε να σουρουπώνει και έπρεπε να βγούμε από την περιοχή των Ζαγορίων στον κεντρικό δρόμο προς Κόνιτσα για να φτάσουμε στον τόπο όπου θα διανυκτερεύαμε. Με την άφιξή μας στην Κόνιτσα ρίξαμε μία αναγνωριστική ματιά σε ένα ξενώνα που είχα εντοπίσει από το ιnternet. Η Κόνιτσα είναι αμφιθεατρικά χτισμένη, μέσα σε καταπράσινο τοπίο, κοντά στον ποταμό Αώο. Τα δωμάτια βρισκόταν σχεδόν στην κορυφή, λεγόταν "Γερακοφωλιά" (www.gerakofolia.eu) και από κει η θέα ήταν εξαιρετική! Είχε αρχίσει να βραδιάζει όταν τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο και βγήκαμε στο μπαλκόνι για να ρεμβάσουμε. Μπροστά μας απλωνόταν όλος ο οικισμός, η πεδιάδα και ο Αώος που τράβαγε αμέριμνος το δρόμο του. Γεμάτοι όμορφες εικόνες από τα χωριά που είχαμε επισκεφτεί και κυρίως αναζωογονιμένοι από το πλούσιο φυσικό τοπίο, παραδοθήκαμε στην αγκαλία του Μορφέα ως το επόμενο πρωϊ.
Πέμπτη Ημέρα
Η επόμενη μέρα με βρήκε στο πανέμορφο μπαλκόνι με ένα μοσχομυριστό καφέ να απολαμβάνω τη θέα απ' άκρη σ' άκρη, καθώς το πρωϊνό φως έδινε άλλη μορφή στο τοπίο. Η εντύπωση που μου είχε δημιουργηθεί το προηγούμενο βράδυ δε διαψεύστηκε τελικά. Η Κόνιτσα μου άρεσε πολύ. Ίσως γιατί μου αρέσουν οι αμφιθεατρικά χτισμένοι οικισμοί, ίσως γιατί επρόκειτο για ζωντανή κωμόπολη, ίσως γιατί ήταν περικυκλωμένη από το πράσινο. Αυτή τη μέρα θα αποκτούσαμε πολλές εμπειρίες και αργά το βράδυ θα φτάναμε στην πόλη των Ιωαννίνων. Ξεκινήσαμε από μια περιήγηση στην Κόνιτσα, περπατήσαμε από το δωμάτιο ως τους κεντρικούς δρόμους, χαζέψαμε τα σπίτια, άλλα παραδοσιακά και άλλα νεόδμητα, τις λουλουδιασμένες αυλές και φτάσαμε ως τη Σχολή της Δημοτικής Αστυνομίας.
Κατόπιν, πήραμε το αμάξι αφήνοντας την Κόνιτσα και κατευθυνθήκαμε στο Βορρά, στα γνωστά Μαστοροχώρια (Πυρσόγιαννη, Βούρπιανη κλπ) και στα χωριά Μόλιστα, Γαναδιό και Καστανιά. Τα Μαστοροχώρια είναι γνωστά για τους μαστόρους τους που με μεράκι έχτιζαν εκκλησιές, αρχοντικά και γεφύρια. Τα άλλα 3 χωριά είναι χτισμένα στις κατάφυτες πλαγιές του Σμόλικα, είναι ωραίοι οικισμοί, αλλά αρκετά έρημοι. Η ανάβαση στο Βορρά σταμάτησε και κάνοντας μεταβολή επιστρέψαμε προς Κόνιτσα, όπου είδαμε δύο ακόμη αξιόλογα γεφύρια της περιοχής, το γεφύρι της Κόνιτσας, που βρίσκεται στην άκρη του οικισμού και γεφυρώνει το φαράγγι του Αώου και το γεφύρι της Κλειδωνιάβιστας, το οποίο οφείλει το όνομά του στον οικισμό της Κλειδωνιάς, ενώνει τις όχθες του ποταμού Βοϊδομάτη, είναι μονότοξο γεφύρι χτισμένο στην είσοδο του φαραγγιού του Βίκου. Πήραμε φωτογραφίες, βίντεο και όλα τα σχετικά και συνεχίσαμε προς το Νότο, αφήνοντας πίσω μας την Κλειδωνιά, με σκοπό να βρούμε την εταιρεία no limits (www.nolomits.com.gr) η οποία δραστηριοποιείται στην περιοχή και διοργανώνει ράφτιγκ στο Βοϊδομάτη και στον Αώο, πεζοπορία στο φαράγγι του Αώου, κανόε καγιάκ, βόλτες με αλογάκια περιπάτου. Εμείς προτιμήσαμε μία βόλτα με άλογο, διάρκειας 40 λεπτών και κόστους 15 ευρώ, δίπλα στο Βοϊδομάτη μέσα σε πυκνό δάσος με πλατάνια. Το δικό μου λεγόταν Καλέσω, ήταν ήρεμο, υπάκουο στις εντολές μου και ασφαλές, καθότι εγώ πρώτη φορά ανέβαινα σε άλογο και διακατεχόμουν από σχετικό άγχος. Επρόκειτο για μία πολύ ωραία εμπειρία που σας τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Ακολούθησε μία στάση για αναψυκτικό και δροσιά.
Κατόπιν, το πρόγραμμά μας μας οδήγησε στο Δυτικό κομμάτι του Ν. Ιωαννίνων, στο Μπουραζάνι και στο Μολυβδοσκέπαστο. Το Μολυβδοσκέπαστο είναι ένας γραφικός οικισμός στην πλαγιά κατάφυτου λόφου με θέα προς τον ποταμό Αώο και τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Σε βυζαντινές πηγές είναι γνωστό με το όνομα Διπαλίτσα.Κάναμε μία μικρή περιπατητική διαδρομή, διασχίζοντας το χωριό με σκοπό να φτάσουμε στην εκκλησία των Αγ. Αποστόλων, όπου υπάρχει ένα μπαλκόνι-παρατηρητήριο και τα βουνά που φαίνονται απέναντι είναι αλβανικά. Ξεκουραστήκαμε για λίγο σ' ένα παγκάκι, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο και μετά συνεχίσαμε λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω προς τη Μονή Μολυβδοσκέπαστου.
Πρόκειται για σημαντικό βυζαντινό μοναστήρι που βρίσκεται κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα, στη σμίξη των ποταμών Βοϊδομάτη και Αώου. Οφείλει το όνομά του στα μολυβδόφυλλα που κάλυπταν τη στέγη του καθολικού. Η παράδοση ανάγει την ίδρυσή της στον αυτοκράτορα Κων/νο Πωγωνάτο. Υπάρχει θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Πολύ περιποιημένο και πεντακάθαρο μοναστήρι που περιτριγυρίζεται από τη φροντισμένη και λουλουδιασμένη αυλή.
Αφήσαμε τη Μονή και επισκεφτήκαμε μία νεροτριβή που υπάρχει στην περιοχή. Πρόκειται για ένα σύστημα στο οποίο τρέχει με ορμή νερό, κινεί το δακτύλιο που βρίσκεται μέσα σε μία τεράστια γούρνα και έτσι πλένονταν ρούχα, χαλιά, κουβέρτες κ.α. Είναι σύστημα παλιάς εποχής, το οποίο όμως διατηρείται ως σήμερα στη συγκεκριμένη επιχείρηση, διότι είδαμε απλωταριές με βελέντζες, κουβέρτες, πατάκια, χαλιά!
Στη συνέχεια φτάσαμε στο Μπουραζάνι που είναι μία ειδυλιακή περιοχή, κοντά στις όχθες του Αώου.Εκεί υπάρχει και ένα ομώνυμο ξενοδοχείο (www.bourazani.gr) , όπου μπορεί κανείς να γευτεί νοστιμότατο κυνήγι, το οποίο βεβαίως και δοκιμάσαμε αργότερα! Φτάνοντας στο ξενοδοχείο, ώρα 5-6 απογευματινή, ένα γκρουπ μαθητών μόλις αναχωρούσε για το πάρκο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης που λειτουργεί στην περιοχή, οπότε αφήσαμε κατά μέρος την πείνα και κολλήσαμε στο γκρουπ των μαθητών. Μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάσαμε στο πάρκο, πρόκειται για ιδιωτικό χώρο,όπου ζούνε σε ειδικά διαμορφωμένους και περιφραγμένους χώρους ελάφια, κατσίκια κρι κρι, αγριογούρουνα και ζαρκάδια. Αφού περιηγηθήκαμε στο πάρκο και είδαμε τα ζώα, πήγαμε στο χώρο ενημέρωσης, όπου παρακολουθήσαμε ένα dvd με σκηνές από τα ζώα το χειμώνα, κατά την περίοδο αναπαραγωγής και ζευγαρώματος, μάθαμε για τη χλωρίδα και την πανίδα της περιοχής και διάφορες σχτικές πληροφορίες για τα αγριογούρουνα, τα οποία δυστυχώς δε μπορούσαμε να δούμε. Στον πάνω όροφο ξεναγηθήκαμε σε έκθεση φωτογραφίας και αναχωρήσαμε για το ξενοδοχείο "Μπουραζάνι", όπου το μαγειρεμένο κυνήγι μας περίμενε με ανυπομονησία να το τιμήσουμε!Είχε πια βραδιάσει και δεν προλάβαμε να φάμε με τις τόσες δραστηριότητες...Σ' ένα όμορφο τραπεζάκι στην αυλή του ξενοδοχείου, υπό το τραγούδι των τζιτζικιών και των γρύλων, δοκιμάσαμε κρασάτο αγριογούρουνο με τοπικές χυλοπίτες. Συζητώντας και αναπολώντας όλες τις εμπειρίες που έίχαμε μαζέψει αυτή τη μέρα, νύχτωσε για τα καλά και μεις είχαμε δρόμο μπροστά μας ως τα Γιάννενα, περίπου 50 χιλ., καθότι μας περίμενε ο ξενώνας "Μάτσα".Αποχαιρετήσαμε το Μπουραζάνι, ψωνίσαμε χειροποίητες χυλοπίτες από κοντινό μαγαζάκι και ξεκινήσαμε για την πόλη!Κατάκοποι, αλλά πλούσιοι ψυχικά, φτάσαμε στον ξενώνα μας αργά το βράδυ και ο Μορφέας μας πήρε κοντά του πριν το καταλάβουμε, για να ονειρευτούμε τα όσα είχαμε ζήσει...
Έκτη Ημέρα
Αυτή τη μέρα μας πήρε για τα καλά ο ύπνος, διότι όπως διαπιστώσατε το πρόγραμμα των τελευταίων ημερών ήταν πλήρες και κουραστικό. Δέχτηκα και τα παράπονα της παρέας οτι δεν είναι διακοπές αυτές...να τρέχουμε από το πρωϊ ως το βράδυ και να αποκτάμε μεν ψυχική ανάταση, αλλά το σώμα μας να ψοφολογάει από την κούραση και υποσχέθηκα οτι το πρόγραμμα των τελευταίων ημερών θα είναι πιο light!
Ξεκουραστήκαμε, χαλαρώσαμε στο δωμάτιο, φάγαμε το πρωϊνό μας και ξεκινήσαμε για την περιοχή της Ζίτσας, από τους πιο ονομαστούς οικισμούς των Ιωαννίνων, περιτριγυρισμένη από τους πλούσιους αμπελώνες της. Εκεί επισκεφτήκαμε ένα οινοποιείο, ξεναγηθήκαμε στους χώρους επεξεργασίας, εμφιάλωσης και παλαίωσης των κρασιών που παράγονται εκεί, αγοράσαμε τα σχετικά μας και αναχωρήσαμε για το Πέραμα, αφού πήραμε μία τζούρα από την περιοχή της Ζίτσας.
Στο Πέραμα επισκεφτήκαμε το σπήλαιο (www.spilaio-perama.gr), το οποίο ανακαλύφθηκε το 1940, καθώς οι κάτοικοι του χωριού προσπαθούσαν να βρουν καταφύγιο από τους βομβαρδισμούς. Στο τέλος του πολέμου βρέθηκε στο Πέραμα ο Κων/νος Κασβίκης, γυμναστής και ερασιτέχνης σπηλαιολόγος, που μαζί με την ομάδα του έβγαλε φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν στον τοπικό και αθηναϊκό τύπο. Έτσι έμαθαν για την ύπαρξη του σπηλαίου ο Ιωάννης και η Άννα Πετρόχειλου, ανέβηκαν στα Γιάννενα και άρχισαν τη συστηματική εξερεύνηση και χαρτογράφηση. Το σπήλαιο καταλαμβάνει έκταση 14.800 τμ. Η τουριστική διαδρομή (1100 μ) είναι αρχικά κατηφορική και μετά γίνεται ανηφορική. Η ξενάγηση διαρκεί 45 λεπτά. Πρόκειται για ένα αξιόλογο σπήλαιο με πολλούς και περίεργους σχηματισμούς και για μία καταπληκτική έκθεση γλυπτικής της φύσης με ονόματα σε κάθε σχηματισμό όπως Βασιλικά ανάκτορα, Παρεκκλήσι, Νεκρή πολιτεία, Λίμνη με νούφαρα, Βωμός, Ουράνιος Θόλος, Παρθένο δάσος. Η έξοδος από το σπήλαιο γίνεται σ' ένα μπαλκόνι απ' όπου βλέπεις όλη την πόλη, τη λίμνη και το νησί. Πολύ ωραία εικόνα που δύσκολα μπορεί να αποτυπωθεί σε φωτό. Κάναμε μία βολτίτσα στο Πέραμα, όπου συνέχεια συναντούσαμε καταστήματα με τα γνωστά γιαννιώτικα ασημικά, με τους ντελάληδες απέξω να μας καλούν για μία ματιά, ώσπου δεν αντισταθήκαμε, αρχίσαμε το χάζεμα στα περίτεχνα έργα των ντόπιων ασημουργών και αγοράσαμε κάτι μικρό για ενθύμιο. Πράγματι τα γιαννιώτικα ασημικά ξεχωρίζουν λόγω της κατασκευής τους και του μαυρίσματος που είναι κομμάτι της δημιουργίας.
Αφήσαμε το Πέραμα και συνεχίσαμε τη διαδρομή μας περιμετρικά της λίμνης ως εξής: Αμφιθέα, Λιγκιάδες, Ντραμπάτοβα, Μ. Ντουραχάνης, Λογγάδες, Μ. Καστρίτσας, Κατσικάς, Γιάννενα.
Από όλα τα παραπάνω μέρη η εικόνα προς τη λίμνη ήταν μαγευτική!Ειδικά στους Λιγγιάδες που είναι κτισμένοι στους πρόποδες του βουνού Μιτσικέλι η θέα ήταν τέλεια. Στη Ντραμπάτοβα υπήρχαν κάποιες οικογενειακές ταβέρνες που σερβίρουν τη γνωστή σπεσιαλιτέ πέστροφα, βατραχοπόδαρα, χέλια κλπ. αλλά δυστυχώς όλες έκαναν την ανακαίνισή τους, καθότι διανύαμε μία μη τουριστική σεζόν για την περιοχή. Παρά το οτι το πρόγραμμα έλεγε οτι θα γευματίζαμε στην περιοχή, αφήσαμε το στομάχι στον πόνο του και συνεχίσαμε...
Επόμενη στάση η Μ. Ντουραχάνης.Προφορική παράδοση λέει οτι η Μονή χτίστηκε από τον Ντουραχάν Πασά, ο οποίος διέσχισε χειμώνα την Πίνδο, ερχόμενος από τη Θεσσαλία, για να καταστείλει μία τοπική ανταρσία. Χωρίς να το καταλάβει πέρασε νύχτα με το στρατό του την παγωμένη λίμνη και κατέληξε στην ανατολική όχθη της. Όταν το έμαθε το πρωϊ, συνηδειτοποίησε τον κίνδυνο που διέτρεξαν όλοι και αποφάσισε να χτίσει στο σημείο αυτό τη Μονή της Παναγίας που πήρε το όνομά του. Η δεύτερη εκδοχή είναι οτι εκεί υπήρχε χάνι (ντουρ και χάνι=το τελευταίο χάνι) και τα μοναστήρια παίρνουν το δεύτερο όνομά τους από την τοποθεσία όπου είναι χτισμένα.
Επόμενη στάση η Μονή Καστρίτσας, ένα πολύ περιποιημένο μοναστήρι, από όπου η θέα στη λίμνη ήταν μοναδική.
Συνεχίσαμε για τον Κατσικά, όπου πια είχαμε υποσχεθεί στο στομάχι μας οτι θα του βάζαμε καύσιμο, αφού οι ταβέρνες στον Κατσικά φημίζονται για τα φρεσκοψημμένα κρέατά τους. Έλα ντε όμως που ήταν ήδη απόγευμα και τα μεσημεριανά κάρβουνα είχαν σβήσει στις ψησταριές ενώ τα βραδυνά θα άναβαν σε κανά δίωρο. Τις μέρες αυτές γινόταν στον Κατσικά ένα φεστιβάλ παραδοσιακών χορών, όπου συμμετείχαν χορευτικά από την περιοχή και τα Βαλκάνια και εκείνη την ώρα είχε παρέλαση. Σταθήκαμε λίγο να χαζέψουμε και αναχωρήσαμε για την πόλη, όπου δοκιμάσαμε το παραδοσιακό ελληνικό φαγητό...το σουβλάκι! Ακολούθησε ολιγόωρη ξεκούραση στο δωμάτιο και το βράδυ έξοδος για ποτάκι στον παραλίμνιο δρόμο!
Έβδομη Ημέρα
Η μέρα αυτή ήταν αφιερωμένη στο μοναδικό και γραφικότατο Μέτσοβο και την περιοχή του. Είναι χτισμένο αμφιθεατρικά σε μία από τις βουνοκορφές της Πίνδου (υψόμετρο 1160μ.), προκαλεί τους επισκέπτες του με τον πλούτο του, την εναλλαγή του τοπίου και τον τρόπο ζωής των κατοίκων του. Απέχει από την πόλη περίπου 60 χιλ., αλλά με την Εγνατία οδό έχει συντμηθεί ο χρόνος που απαιτείται για να φτάσει κανείς εκεί. Από την είσοδό μας και μόνο κατάλαβα οτι επρόκειτο για ξεχωριστό χωριό με κάτι το εκλεπτυσμένο και το αριστοκρατικό!Ευτυχώς στο χωριό τούτο δεν είμασταν μόνοι μας...γιατί στα Ζαγόρια, Ιούλιο μήνα δε κυκλοφορούσαν άλλοι περιηγητές. Το Μέτσοβο όμως ως φάνηκε ήταν παντός καιρού.Ήτανε βεβαια και ημέρα Σάββατο, οπότε πολλοί μπορεί να ήρθανε για μονοήμερη ή διήμερη εκδρομή. Είναι πατρίδα πολλών εθνικών ευεργετών όπως του Τοσίτσα, του Χατζηκώστα, του Στουρνάρη που φρόντισαν για την ανέγερση κτιρίων και κοινοφελών ιδρυμάτων σε Αθήνα και Ιωάννινα. Ο κεντρικός δρόμος οδηγεί στη μεγάλη κεντρική πλατεία γύρω από την οποία υπάρχουν πολλές ψησταριές. Από το πρωϊ ανάβουν κάρβουνα και αρχίζει το ψήσιμο, οπότε φαντάζεστε τι μυρωδιές μας σπάσανε τη μύτη.
Επίσης τριγύρω υπάρχουν μαγαζάκια που πουλάνε διάφορα ξύλινα έργα τέχνης και καταστήματα που προμηθεύουν τους επισκέπτες με τις τοπικές σπεσιαλιτέ: τυρί μετσοβόνε και μετσοβέλα και λογιών λογιών χυλοπίτες.Αρχίσαμε τον περίπατό μας στο Μέτσοβο, μέσα στα μικρά πλακόστρωτα δρομάκια με τα πέτρινα σπίτια αλλά και στον κεντρικό δρόμο που έφτανε ως το τέλος του χωριού. Επισκεφτήκαμε την Πινακοθήκη του Ιδρύματος Αβέρωφ και θαυμάσαμε έργα των σημαντικότερων Ελλήνων καλλιτεχνών όπως ο Λύτρας, ο Γύζης, ο Παρθένης, ο Μόραλης, ο Χηκυριάκος-Γκίκας. Στη συνέχεια ξεναγηθήκαμε στο αρχοντικό Τοσίτσα και είδαμε όλα τα περίτεχνα κομμάτια της εσωτερικής διακόσμησης των κατοίκων του Μετσόβου, αλλά και τα καθημερινά εργαλεία που χρησιμοποιούσαν το 19ο αι. Στα εκθέματα περιλαμβάνονται και προσωπικές συλλογές από αντικείμενα του Ευάγγελου Αβέρωφ Τοσίτσα. Μετά από την περιήγηση αυτή, λόγω του οτι η τσίκνα μας είχε σπάσει τη μύτη, γευματίσαμε σ' ένα ταβερνάκι πάνω στη πλατεία και δοκιμάσαμε το ξακουστό κρεμαστό κοντοσούβλι, ήπιαμε τον καφέ μας και αναχωρήσαμε για τη λίμνη των πηγών του Αώου, περίπου 15 χιλ. από το Μέτσοβο.
Ο ασφάλτινος δρόμος κάνει το γύρο της τεχνητής λίμνης, η οποία βρίσκεται σε μεγάλο υψόμετρο και λόγω αυτού του γεγονότος είναι μοναδική στην Ελλάδα. Το σκηνικό είναι σχεδόν αλπικό και τα νησάκια μέσα στη λίμνη θυμίζουν έντονα τοπίο μεσευρωπαϊκής χώρας. Απολαύσαμε την απόλυτη γαλήνη και ηρεμία αλλά και το μοναδικό ηλιοβασίλεμα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής, πάλι μέσω της Εγνατίας οδού.
Ακολούθησε λίγη ξεκούραση στο ξενοδοχείο και βραδινή έξοδος στο παραλίμνιο, το οποίο έσφυζε από ζωή, αφού ήταν Σαββατόβραδο.
Όγδοη Ημέρα
Η σημερινή ημέρα μας έφερε κοντά σε αρχαιολογικούς χώρους και έργα τέχνης! Αφού πήραμε το πρωϊνό μας κατευθυνθήκαμε προς το Νότο, στον αρχαιολογικό χώρο της Δωδώνης, που αποτελούσε το θρησκευτικό κέντρο της βορειοδυτικής Ελλάδας και συνδεόταν με τη λατρεία της Μεγάλης θεάς της γονιμότητας και του Δωδωναίου Διός. Από τις αρχές του 4ου αι. π.Χ άρχισαν να χτίζονται στον ιερό χώρο οικοδομήματα όπως η Ιερά οικία που ταυτίστηκε με την κατοικία του Διός, ο ναός της Διώνης, ο ναός του Ηρακλέους, ο ναός της Θέμιδος και της Αφροδίτης, καθώς και μνημειακές κατασκευές όπως το θέατρο, το βουλευτήριο, το πρυτανείο και το στάδιο που τα ερείπιά τους σώζονται σήμερα. Την τελική του μορφή το ιερό της Δωδώνης απέκτησε στο τέλος του 3ου αι. π.Χ, όταν αναδείχτηκε και πάλι σε κορυφαίο τόπο λατρείας.
Επόμενη στάση το μουσείο Κέρινων Ομοιομάτων του Π. Βρέλλη (www.vrellis.gr) στο Μπιζάνι. Στεγάζεται σε κτίριο που αντιγράφει τον τύπο ενός ηπειρώτικου αρχοντικού. Τα 150 κέρινα ομοιώματα του μουσείου, σε φυσικό μέγεθος, αναπαριστούν μορφές κυρίως της νεότερης ιστορίας (το Κρυφό Σχολιεό, την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας, τη σφαγή του Αλή Πασά, την κυρά Βασιλική, τον Κολοκοτρώνη, τις γυναίκες της Πίνδου κ.α). Το έργο (μουσείο και κέρινα ομοιώματα) ολοκληρώθηκε το 1994. Ο Π. Βρέλλης είναι γλύπτης στο επάγγελμα και στα κέρινα αυτά ομοιώματα εφάρμοσε όλη τη δεξιοτεχνία του και άγγιξε την τελειότητα. Τα σώματα είναι φτιαγμένα σε φυσικό μέγεθος, με τις φλέβες να ξεχωρίζουν στα χέρια και στο μέτωπο, στα μαλλιά να φαίνονται οι πόροι και στα ανδρικά πρόσωπα τα γένια. Το ροζ χρώμα στα μάγουλα και οι εκφράσεις στα πρόσωπα αφήνουν άφωνο τον επισκέπτη. Ο κατάλληλος φωτισμός για την κάθε περίπτωση σε βοηθά να μεταφερθείς στην εποχή που διαδραματίστηκε το περιστατικό που απεικονίζεται. Ο Βρέλλης τόλμησε κάτι το εξαιρετικά δύσκολο και το πέτυχε αγγίζοντας την τελειότητα.
Αφού πήραμε μία καλή δόση από τέχνη και ιστορία, επιστρέψαμε στην πόλη και πήγαμε για φαγητό στο εστιατόριο "Πολιτεία", στο Λόφο Φρόντζου, από όπου η θέα στην πόλη, στη λίμνη και στο νησί είναι μαγευτική. Καθίσαμε στον εξωτερικό χώρο, χαζεύοντας τη θέα και απολαμβάνοντας το γκουρμέ φαγητό μας. Το απογευματάκι κάναμε μία κοινωνική υποχρέωση και το βραδάκι περπατήσαμε λίγο στην πόλη και ξαποστάσαμε για μία μπύρα!
Ένατη Ημέρα
Σχεδόν φτάσαμε στο τέλος των διακοπών...Αυτή η μέρα είναι η προτελευταία! Τι δεν είδαμε από την πόλη, που είναι και το σήμα κατατεθέν; Το νησί! Η μέρα λοιπόν αυτή ήταν αφιερωμένη στο νησί, στη λίμνη και στο κάστρο και γενικά σε ο,τι είχε απομείνει...
Μετά το πρωϊνό, κάναμε μία βόλτα στα μαγαζιά και στην αγορά και συνεχίσαμε προς τη λίμνη για να περάσουμε με το καραβάκι στο νησί. Η διαδρομή διήρκεσε 10 λεπτά και όσο πλησιάζαμε το νησί παρήλασαν από μπροστά μας οι βυζαντινές μονές και τα λιμανάκια με τα σπίτια δίπλα στο νερό, τους καλαμιώνες και τις λεύκες. Νοερά ξεφυλλίσαμε εικόνες της ιστορίας: Η κυρά Φροσύνη πνίγηκε στη λίμνη και ο Αλή Πασάς θανατώθηκε στη Μονή Αγ. Παντελεήμονα. Αποβιβαστήκαμε και με τακτικούς ελιγμούς αποφύγαμε τους ενοχλητικούς μαγαζάτορες με τα σουβενίρ και τους εστιάτορες με τα χέλια και τις πέστροφες και ανηφορίσαμε το λιθόστρωτο δρόμο. Σπίτια δεξιά και αριστερά, πολλά από τα οποία είχαν μπροστά τους ιδιωτικά λιμανάκια. Επισκεφτήκαμε τη Μονή του Αγ. Νικολάου Φιλανθρωπινών, του Αγ. Νικολάου Ντίλιου,της Ελεούσας και της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος. Επόμενη στάση το μοναστήρι του Αγ. Παντελεήμονα, όπου δολοφονήθηκε ο Αλή Πασάς. Ο χώρος έχει διαμορφωθεί όπως τα λαϊκά γιαννιώτικα σπίτια. Εκτίθενται επίσης προσωπογραφίες και σκηνές από τη ζωή του Αλά Πασά. Ένα δίωρο μας πήρε η περιήγηση του νησιού και παίρνοντας πάλι το καραβάκι επιστρέψαμε στην πόλη και γευματίσαμε στην ταβέρνα του "Φίλιππα" δοκιμάζοντας ψητή πέστροφα. Ακολούθησε η μεσημεριανή μας σιέστα και το απογευματάκι το αφιερώσαμε στο κάστρο και σε έναν πολύ ρομαντικό περίπατο στο παραλίμνιο.
Στο εσωτερικό του κάστρου υπάρχει οικισμός με παραδοσιακά και σύγχρονα σπίτια και δύο ακροπόλεις. Στη βοριοανατολική ακρόπολη, ήταν κτισμένα τα ανάκτορα των βυζαντινών ηγεμόνων της πόλης. Σήμερα στην κορυφή της δεσπόζει το τζαμί του Ασλάν Πασά. Η δεύτερη ακρόπολη νοτιοανατολικά είναι γνωστή ως Ιτσ Καλέ, δηλ. εσωτερικό φρούριο. Στο κέντρο της υπάρχει το Βυζαντινό Μουσείο και κοντά σε αυτό το Φετιχέ Τζαμί και ο τάφος του Αλή Πασά. Επίσης σώζεται το Σουφαρί Σαράϊ, η Τουρκική βιβλιοθήκη, η εβραϊκή συναγωγή, τα ερείπια του βυζαντινού Λουτρού.
Είχε πια βραδιάσει όταν βγήκαμε από το Κάστρο και περπατώντας χαλαρά φτάσαμε στο ψητοπωλείο των Τυφλών, στην αυλή του οποίου δοκιμάσαμε φρεσκοψημένα σουβλάκια, αναπολήσαμε τις προηγούμενες ημέρες της διαμονής μας στο Ν. Ιωαννίνων και γυρίσαμε για ύπνο στο δωμάτιο δίνοντας υπόσχεση οτι δε θα αργήσει το επόμενο ταξίδι μας, που κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν στην Κρήτη!:roll:
Δέκατη Ημέρα
Η τελευταία μέρα έφτασε...
Πήραμε το πρωϊνό μας και ετοιμάσαμε σιγά σιγά τις βαλίτσες!Κρατώντας νωπές τις υπέροχες εικόνες και εμπειρίες, αναχωρήσαμε το μεσημεράκι για το αεροδρόμιο "Μακεδονία" της Θεσσαλονίκης από όπου θα παίρναμε την πτήση της επιστροφής μας!Επίλογος
Η εκδρομή αυτή με ανανέωσε και μου άρεσε πολύ, αν και ήταν ιδιαίτερα κουραστική! Το μόνιμό μου παράπονο είναι οτι γυρνώντας από διακοπές θέλω και άλλη άδεια για να ξεκουραστώ...Δυσαρεστήθηκα λίγο, γιατί δε μπόρεσα να δω την περιοχή αυτή στην καλύτερη τουριστική της περίοδο, γιατί σε κάποια χωριά γυρνούσαμε μόνοι μας και σε άλλα δε βρίσκαμε κάτι ανοιχτό για καφέ ή φαγητό. Την επόμενη φορά που θα επισκεφτώ τα Γιάννενα και τα πέριξ θα είναι φθινόπωρο και θα έχει βαφτεί ο Νομός με χρώμα κόκκινο ή χειμώνας και θα είναι λευκός! Εξάλλου άφησα και μέρη ανεξερεύνητα, όπως τα Τζουμερκοχώρια!
Ελπίζω να μη σας κούρασα με την πολυλογία μου, αλλά να σας ταξίδεψα σε όλα αυτά τα πανέμορφα τοπία, αστικά και αγροτικά, να σας ξεσήκωσα για να προγραμματίσετε ένα παρόμοιο ταξίδι και να έδωσα λεπτομέρειες και πληροφορίες σε όσους είχαν ήδη αποφασίσει να περιηγηθούν σε αυτόν τον προορισμό!
