Γερμανία Και μετά το Βερολίνο, τι ;;;

[taxidaki]

Σήμερα σκάλιζα τα αποκόμματα από εισιτήρια, προσπεκτ, καρτ ποστάλ και όλα αυτά που μαζεύουμε όσοι μας αρέσει να ζούμε και με τις αναμνήσεις ενός όμορφου ταξιδιού, και θυμήθηκα ένα από τα πιο ιδιαίτερα και αγαπημένα ταξίδια που έχω κάνει στη Γερμανία.
Αύγουστος του 2006…Βρισκόμαστε ήδη σχεδόν μία εβδομάδα στο Βερολίνο κι έχουμε γίνει ένα με τους ντόπιους… Συχνάζουμε στα πιο local σημεία, χανόμαστε στα πανηγύρια τους τρώγοντας απολαυστικό πολύχρωμο μαλλί της γριάς και απολαμβάνοντας επιδείξεις μόδας ενώ παράλληλα έχουμε ξεψαχνίσει πολλά από τα μουσεία και τις γκαλερί της πόλης.
Η ιδέα πέφτει στο τραπέζι, μετά από μία ακόμη εξοντωτική μέρα κι αφού απολαμβάνουμε τη μπύρα μας κοντά στο Charlottenburg.
-Τι θα έλεγες να πάμε για 2-3 μέρες στο Sylt ?
-Που, εκεί που μου έλεγες ότι κάνουν windsurfing?
-Ναι, να δουμε κι αυτόν τον σερφότοπο να τον εχουμε υπόψη μας… αν και τον χειμώνα που έχει ιδανικό καιρό, δύσκολα σε καλύπτει ακόμη κι η χειμερινή στολή.
-Φύγαμε! Άλλωστε το Βερολίνο το ξεζουμίσαμε 6 μέρες από το πρωί ως το βράδυ...πότε θα μας ξαναδωθεί η ευκαιρία!
Ξημερώνει η επόμενη μέρα και μας βρίσκει έτοιμους, να φορτώνουμε τις βαλίτσες μας στο αυτοκίνητο, που είχε κουνηθεί από το parking ελάχιστα.
Ο χάρτης ανά χείρας, και ξεκινάμε χωρίς να έχουμε ιδέα ούτε για τη διαδρομή, ούτε για το που θα μείνουμε. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που ξεκινάμε για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα… ή που για αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μας πήγε. Έχει κι αυτό το γούστο του εδώ που τα λέμε… την έκπληξη! Βέβαια όταν επιστρέφεις και τύχει να ψάξεις για κάποια λεπτομέρεια του τόπου που επισκέφθηκες, αντιλαμβάνεσαι πως έχασες ίσως κάποια σημαντικά στοιχεία, αλλά δε βαριέσαι… ανακάλυψες κι εσύ άλλα που δεν γράφει κανένας ταξιδιωτικός οδηγός.
Είχα ακούσει πως το Sylt είναι ένα νησί της Βόρειας Θάλασσας κι ανυπομονούσα να βρεθώ εκεί. Να δω τις παραλίες τους, που ήμουν σίγουρη πως δεν θα είχαν καμία σχέση με τις δικές μας. 500 χιλιόμετρα απόσταση, σκεφτήκαμε να τα διασκεδάσουμε, να ρουφήξουμε τις εικόνες και να χωρίσουμε τη διαδρομή με ενδιάμεσες στάσεις ώστε να δούμε όσο περισσότερα γινόταν.

 

[elenara88]

για παμε, φανταζομαι θα ερθουν και σουπερ φωτος!

 

[makisg]

και εγώ αναμένω.

 

[taxidaki]

Στη λίμνη Μüritz

Έτσι, ο δρόμος, μας έβγαλε στο Röbel/Μüritz , μία μικρή πόλη στα παράλια της λίμνης Μüritz…Πρόκειται για τη δεύτερη μεγαλύτερη λίμνη της Γερμανίας. Μία λίμνη όπου τα κτίρια καθρεφτίζονται στα νερά της, οι πάπιες στέκονται ανάμεσα στους πασσάλους, τα ιστιοπλοϊκά είναι αραγμένα μπροστά στα ξενοδοχεία, μετατρέποντας το τοπίο σε παραμυθένιο! (Να πω, βεβαίως, πως η επιλογή της Μüritz ως η πρώτη στάση στη διαδρομή μας, ήταν εντελώς τυχαία… απλά μου άρεσε η μορφή της στο χάρτη… κριτήριο Λόττο ένα πράγμα).

​

Ξεκινήσαμε άμεσα την αναζήτηση δωματίου, ώστε να τακτοποιηθούμε και να έχουμε όλη τη μέρα ελεύθερη για να ανακαλύψουμε μία τόσο μικρή αλλά με ιδιαίτερα χαρίσματα πόλη. Τα δύο ξενοδοχεία που αντικρίσαμε πάνω στη λίμνη, κρέμονταν στην κυριολεξία μέσα στο νερό, στηριγμένα σε ξύλινες κολώνες που δημιουργούν χώρους στάθμευσης για τα ταχύπλοα των ιδιοκτητών και των επισκεπτών τους.

​

-Θέλω να μείνουμε σε ένα από τα δύο, λέω στον άντρα μου, κι εκείνος συμφωνεί πως θα είναι όμορφη εμπειρία.
Πηγαίνουμε πρώτα στο μεγαλύτερο, πιστεύοντας πως θα βρούμε ευκολότερα δωμάτιο… Τζίφος! Όχι απλά δεν υπάρχει δωμάτιο αλλά μας κόβουν κιόλας τα φτερά, λέγοντάς μας πως αποκλείεται να βρούμε οπουδήποτε στην πόλη τέτοια εποχή χωρίς να έχουμε κλείσει νωρίτερα.
Με απογοήτευση, πάμε και στο διπλανό και μικρότερο ξενοδοχείο και περιμένουμε την κυρία στη ρεσεψιόν που μιλάει στο τηλέφωνο. Τη ρωτάμε αν υπάρχει δωμάτιο, με την πεποίθηση πως η απάντηση θα είναι αρνητική.
-Είστε πολύ τυχεροί, μας λέει… Μόλις είχα μία ακύρωση για απόψε.

​

Κοιταζόμαστε με τον άντρα μου και το κλείνουμε, χωρίς να ρωτήσουμε καν το κόστος… ευτυχώς η τιμή δεν ήταν εξωφρενική. Παίρνουμε τις βαλίτσες μας από το αυτοκίνητο και μας οδηγεί ο υπάλληλος στο δωμάτιό μας… Βρίσκεται στη σοφίτα, βλέπει προς τη λίμνη και η διακόσμησή του θυμίζει πραγματικά γερμανική εξοχή, με ηλιοτρόπια να στολίζουν τα βάζα και αναπαυτικές πολυθρόνες μπροστά στα τριγωνικά παράθυρα. Τακτοποιούμαστε και βγαίνουμε για μια βόλτα στη λίμνη.

​

Η διαδρομή παραλιακά είναι από μόνη της μια εμπειρία. Το πράσινο πλούσια δοσμένο από τη φύση, δημιουργεί την απαραίτητη σκιά για μια βόλτα με ποδήλατο. Τα παχουλά γλυπτά που αράζουν στις όχθες, δίνουν έναν ιδιαίτερα χιουμοριστικό τόνο στην περιοχή και φυσικά δεν χάνω την ευκαιρία να φωτογραφηθώ μαζί τους, αντιγράφοντας τις πόζες τους.

​

Φτάνοντας στο μικρό λιμανάκι, βλέπω πως νοικιάζουν ποδήλατα. Έχει ήδη μεσημεριάσει και τα στομάχια μας γουργουρίζουν, οπότε αφήνω την ιδέα για ποδηλατάδα για το απόγευμα. Πριν πάμε για φαγητό, κατευθυνθήκαμε προς την εκκλησία που έστεκε αγέρωχη απέναντι από το ξενοδοχείο μας και χάριζε όλη την ομορφιά της στο τοπίο. Φτάσαμε περνώντας μέσα από κήπους σπιτιών που δεν είχαν κανένα διακριτικό ιδιοκτησίας, καμία περίφραξη, παρά μόνο χρωματιστούς νάνους και κεραμικά βατράχια που έβγαζαν ήχους μόλις περνούσες από μπροστά τους.

​

Tο κιτς στο μεγαλείο του, θα σκεφτεί κανείς, αλλά πραγματικά σε εκείνο το περιβάλλον μοιάζουν να βρίσκουν τον τόπο τους τέτοιου είδους δημιουργήματα.

Έξω από το Γοτθικό Ναό με το χαρακτηριστικό κόκκινο τουβλάκι, υπήρχε πολλή βλάστηση και παγκάκια που σου επέτρεπαν να ρεμβάσεις και να νιώσεις το ρομαντισμό να ξεχειλίζει… Πρόκειται για τον Ναό St Mary’s ο οποίος χρονολογείται από τον 13ο αιώνα.

​

Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και τα στομάχια δεν ξεγελάστηκαν από την ομορφιά του τοπίου, πήραμε το δρόμο προς την πόλη, κατηφορίζοντας προς την κεντρική έξοδο αυτή τη φορά.
Ουσιαστικά ήταν και η πρωτη μας επαφή με την πόλη, αφού μέχρι τώρα κινούμασταν μόνο παραλίμνια...