Ισλανδία Ισλανδία- χώρα του πάγου και της φωτιάς

[mariaZ91]

Φτάνουμε Ρέικιαβικ το βράδυ (με την Wow! Air, η οποία πρόσφατα βάρεσε κανόνι και ψαχνόταν ο κόσμος πώς θα γυρίσει σπίτι του). Το τοπίο είναι σεληνιακό και η ομίχλη κόβεται με το μαχαίρι. Δυσκολευόμαστε να δούμε τον υπάλληλο του ξενοδοχείου που μας περιμένει στο δρόμο.

Το επόμενο πρωί ξεκινάμε το road trip μας με το νοικιασμένο αμάξι από μια εταιρία με το παράξενο όνομα Sad Cars. Το πρώτο αξιοθέατο που βλέπουμε είναι ο θερμοπίδακας Strokkur Geysir (geysir σημαίνει θερμοπίδακας στα ισλανδικά), γιατί στην Ισλανδία τα αξιοθέατα δεν είναι μουσεία, κτίρια, πλατείες, αλλά η αρχιτεκτονική της ίδιας της φύσης, που προκαλεί δέος. Συνεχίζοντας, φτάνουμε στον Gullfoss, τον πιο διάσημο καταρράκτη της χώρας. Η τύχη μας στέλνει ένα διπλό ουράνιο τόξο (συχνό φαινόμενο εκεί, μαθαίνουμε αργότερα), αλλά δυστυχώς το δεύτερο τόξο είναι πολύ αχνό, για να φανεί στις φωτογραφίες. Είναι ήδη η καλύτερη μέρα της ζωής μου (αυτό βέβαια το επαναλαμβάνω κάθε μέρα που βρίσκομαι στην Ισλανδία), αλλά δεν έχει κλείσει ακόμα. Εκμεταλλευόμενοι τη μεγάλη μέρα του Μαΐου (το λυκόφως φεύγει κατά τις 23.30) ξεκινάμε την πεζοπορία στην Reykjadalur (=steamy valley) και επί μία ώρα περπατάμε δίπλα σε ατμούς ηφαιστείου που βγαίνουν από τη γη δίπλα μας σαν να είμαστε σε κάποια αποστολή στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Το ανέβασμα είναι κουραστικό, αλλά στο τέρμα το μπάνιο στο ζεστό ποτάμι στο βουνό μας αποζημιώνει. Έχετε ποτέ θαυμάσει ποτάμι πχ στην Ήπειρο και ακουμπώντας τα δάχτυλα των ποδιών σας έχουν παγώσει τα μυαλά σας; Εδώ είναι η ευκαιρία σας. Είναι ένα πανέμορφο ποτάμι σε ένα βουνό μια κοιλάδα απαράμιλλης ομορφιάς. Και η θερμοκρασία του είναι γύρω στους 35° C. Ανέφερα ότι είναι η καλύτερη μέρα της ζωής μου; Tip, αν το αποφασίσετε να πάτε, πάρτε μπύρες, γιατί όλοι θα έχουν κι εσείς θα ζηλεύετε.

 

[mariaZ91]

Την επόμενη μέρα το πρωί έχουμε φτάσει στον καταρράκτη Seljanandsfoss , τον οποίο καθώς η Ισλανδία είναι μια μαγική χώρα, μη σας εκπλήσσει ότι μπορείς να τον δεις από πίσω. Ναι, μπαίνεις πίσω από την κουρτίνα νερού του καταρράκτη σαν να είσαι σε κάποιο επεισόδιο του Τεν Τεν, αν και γίνεσαι μούσκεμα στην πορεία και είναι πολύ, πολύ κακή ιδέα να μην έχεις δεύτερη αλλαξιά ρούχα μαζί. Συνεχίζουμε την οδήγηση για τον παγετώνα Jökulsárlón και στο δρόμο σταματάμε στο γραφικό ψαροχώρι Vik, το οποίο αξίζει μια στάση . Στο δρόμο τρώμε σάπια χοντ ντογκ από τα βενζινάδικα, γιατί είναι το μόνο πράγμα που αντέχει η τσέπη μας (κοστίζουν γύρω στα 20 ευρώ χωρίς πατάτες, χωρίς τίποτα). Ο παγετώνας είναι κάτι μοναδικό, αν και δυστυχώς οι πάγοι έχουν μειωθεί πολύ τα τελευταία χρόνια λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Τα μεγάλα παγόβουνα κάνουν έναν σχεδόν τελετουργικό, κυκλικό χορό και, όταν οι τουρίστες ησυχάζουν, ακούς τον απόκοσμο ήχο τους. Ανάμεσα τους παίζουν οι φώκιες, ενώ στην ακρογιαλιά αντί για κοχύλια μαζεύεις ... παγάκια. Μια που είπα για τους τουρίστες, κάποιοι μπήκαν στον πειρασμό να ανέβουν σε ένα παγόβουνο, για να βγουν φωτογραφία, αλλά το παγόβουνο είχε άλλα σχέδια και άρχισε να τους τραβάει προς τα μέσα, αναγκάζοντάς τους να πηδήξουν στα παγωμένα νερά, για να ξαναβγούν. Από την άλλη μεριά του παγετώνα βρίσκεται η Diamond Beach, μια μαύρη παραλία σπαρμένη με εφήμερα διαμάντια φτιαγμένα από -τι άλλο; - πάγο. Εδώ ένα μωρό φώκια έβγαλε το κεφάλι του και μας κοιτούσε ώρα με τουλάχιστον τόση περιέργεια όση κι εμείς. Άραγε θυμάται αυτά τα περίεργα πλάσματα της στεριάς όπως το έχουμε κι εμείς στις αναμνήσεις μας;
Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο, περνάμε την εντυπωσιακή πεδιάδα λάβας Eldhraun. Ό,τι έκαψε ολοσχερώς το ηφαίστειο, το ανέκτησε η φύση καλύπτοντας τους φανταστικούς σχηματισμούς με γρασίδι. Εδώ όλα θεραπεύονται. Το περπάτημα πάνω στους σχηματισμούς απαγορεύεται, για να διατηρηθεί το τοπίο.

Εδώ να πω ότι ακόμη και για μένα, που φοβάμαι την οδήγηση, η οδήγηση στην Ισλανδία είναι πανεύκολη. Ουσιαστικά ο δρόμος είναι ένας, που γυρίζει τη χώρα κυκλικά, όλο ευθεία, και μπορούν να περάσουν και ώρες, για να συναντήσεις ίσως κάποιο αμάξι από την απέναντι πλευρά. Κάπως έτσι πρωί της τέταρτης μέρας φτάνουμε στο Landeyjahöfn, για να πάρουμε το φέρι για τα Westman Islands. Πλοία φορτηγά ξεφορτώνουν βαριά φορτία στο λιμάνι και μου έρχονται στο μυαλό ιστορίες του ναυτικού πατριού μου για μέρη μακρινά και άγνωστα. Μια αποστολή έχουμε σε αυτό το νησί: να δούμε το Saeimar Aquarium, και μιας και το ενυδρείο δεν είναι και κάτι φοβερό από μόνο του, κυρίως τον Toti το πάφιν, που είναι VIP (very important puffin). Κάθε χρόνο, τα μικρά πάφιν πετάνε και μεταναστεύουν μαζί με τα υπόλοιπα αυτά παράξενα και χαριτωμένα πουλιά του είδους τους, περνώντας μήνες όπου κοιμούνται πάνω στα κύματα. Κάποια όμως δεν είναι ακόμη αρκετά δυνατά, ή δεν έχουν σκάσει από το αβγό, όταν όλοι φεύγουν, και έτσι μένουν πίσω. Και έτσι κάθε χρόνο τα παιδιά του νησιού ψάχνουν αυτούς τους ξεχασμένους παρίες και τους μεγαλώνουν. Ένα από αυτά τα πάφιν είναι και ο Τoti, που ζει με την οικογένεια που έχει το ενυδρείο, πλήρως ενημερωμένος με τους ανθρώπους. Του αρέσει να κυνηγάει κλειδιά σαν γάτα και να τον αφήνεις να νικάει όταν κάνει ότι σε δαγκώνει (οπότε σε αποζημιώνει με χορό και τραγούδι νίκης - τα χέρια ενός από τα παιδιά της οικογένειας είναι γεμάτα δαγκώματα).
Αφού γυρνάμε με το απογευματινό φέρι, θέλουμε να κολυμπήσουμε στην εικονική γεωθερμική πισίνα Seljavallalug, που έχουμε δει σε τόσες φωτογραφίες. Έχουμε όμως μια δυσάρεστη έκπληξη: η βενζίνη τελειώνει και το κοντινότερο βενζινάδικο είναι 50 χιλιόμετρα μακριά! Αποφασίζουμε να μην το ρισκάρουμε και να πάμε πρώτα να βάλουμε βενζίνη. Όταν επιστρέφουμε, έχει ήδη αρχίσει να δύει και οι τελευταίοι επισκέπτες της πισίνας γυρίζουν με τα πόδια στο πάρκινγκ και μας προειδοποιούν ότι είναι δύσκολο να τη βρούμε. Πράγματι, είναι πολύ δύσκολο. Όταν τα καταφέρνουμε είμαστε μόνοι, η ανοιχτή πισίνα είναι ένα σκούρο πράσινο σαν να βουτάς σε λίμνη του Εθνικού Κήπου, και χλιαρή αντί για ζεστή. Η θέα είναι φοβερή με παγωμένα βουνά γύρω, αλλά όχι αρκετή για να μπούμε εκεί μέσα μόνοι μας ενώ νυχτωνει. Μας είπαν και για μια πιο όμορφη, μυστική πισίνα κάπου κοντά, αλλά δεν καταφέρνουμε να τη βρούμε. Προσπαθώντας να επιστρέψουμε πριν σκοτεινιάσει εντελώς, η σιωπή είναι εκκωφαντική. Ακούγεται μόνο το ορμητικό ποτάμι στις άκρες του οποίου περπατάμε. Κανένας άνθρωπος, ούτε ένα πουλί, κανένας ήχος στο παρασκήνιο από μακριά που να προδίδει ζωή. Έχω αρχίσει να τρομάζω, λέω του φίλου μου θα φουσκώσει το ποτάμι και θα μας πάρει, εδώ θα αφήσουμε τα κοκαλάκια μας, καμιά φορά κατεβαίνουν πολικές αρκούδες από τη Γροιλανδία και άλλα τέτοια ωραία. Εκείνος μου δίνει θάρρος και το ρίχνει στην πλάκα, αλλά, όταν φτάνουμε στον "πολιτισμό" (στο πάρκινγκ που έχουμε αφήσει το αμάξι και από όπου φαίνεται μακριά μια μικρή πόλη) παραδέχεται ότι και ο ίδιος είχε φρικάρει εντελώς αλλά δεν ήθελε να με αποτελειώσει

 

[mariaZ91]

.
Ξημερώνει Τρίτη για όσους έχουμε αφήσει πίσω, αλλά για μας η μέρα που θα δούμε από κοντά ελεύθερες, άγριες φάλαινες. Φυσικά δεν υπάρχουν εγγυήσεις, αλλά κάναμε την έρευνα μας και βρήκαμε ότι οι πιθανότητες είναι καλές αυτή την εποχή του χρόνου στο Olafsvik, όπου και βάζουμε τις ειδικές στολές που μας δίνουν από την εταιρία που κάνει το τουρ και μοιάζουμε κάτι μεταξύ αστροναύτη και σούμο. Πολύ γρήγορα η βάρκα μας ανακαλύπτει μια ομάδα όρκες, που έχουν μαζί τους μωρά (που ζυγίζουν μερικές εκατοντάδες κιλά). Οι όρκες πηδάνε, παίζουν, μας πλησιάζουν στα δύο μέτρα για να μας παρατηρήσουν ( η βάρκα απαγορεύεται να πάει ευθεία πάνω τους) . Τα μωρά προσπαθούν κι αυτά να πηδήξουν με χάρη στο νερό αλλά σκάνε με την κοιλιά εκεί που ξεκίνησαν και όλοι γελάμε. Τις φάλαινες ακολουθούν ορδές από πουλιά που ξέρουν ότι παίρνοντάς τες από πίσω θα βρουν ψάρια. Αυτά τα θαλασσοπούλια πέφτουν στο νερό εντελώς κάθετα με απίστευτη ταχύτητα, έτσι που φαίνεται να βρέχει πουλιά γύρω μας. Πλούσιοι από εικόνες και εμπειρίες, περνάμε και από την Ytri Tunga Beach, μισή ώρα μακριά, όπου βλέπουμε φώκιες να παίζουν και μαντεύουμε πόση ώρα και πού θα ξαναβγαλουν το κεφαλάκι τους κάθε φορά που βουτάνε.

Για την τελευταία μας μέρα στην Ισλανδία έχουμε αφήσει το Blue Lagoon. Εδώ είναι η μόνη εξαίρεση στο "όταν περνάς καλά, ο χρόνος περνάει γρήγορα". Ο χρόνος μαγεύεται και σταματάει στα γαλακτερά νερά του, και παρόλο που περνάς τέλεια, εναλλάσσοντας τους 30 με τους 38 βαθμούς, μάσκες από λάσπη και κρυφές σπηλιές, ανακαλύπτεις ότι δεν έχει περάσει μια μέρα, όπως νόμιζες, αλλά μονάχα μια ώρα, αφήνοντάς σου κι άλλο χρόνο σε αυτό το εξωπραγματικό μέρος.

Bonus πληροφορία: Παντού στην Ισλανδία μπορεί κανείς να δει μικρά ισλανδικά άλογα (μην κάνετε το έγκλημα και τα πείτε πόνυ), αλλά υπάρχει ένας σωστός κι ένας λάθος τρόπος να τα ταΐσεις και να βγάλεις φωτογραφίες μαζί τους. Ο λάθος τρόπος είναι να σταματήσεις στην άκρη του δρόμου (απαγορεύεται) και να αρχίσεις να ταΐζεις με οτιδήποτε σου κατέβει στο κεφάλι ξένα άλογα που χρησιμοποιούνται για αγροτικές εργασίες (θα σας άρεσε τρελοί τουρίστες να δίνουν στα παιδιά σας γλυκά 24 ώρες το 24ωρο; ) . Ο σωστός τρόπος είναι να αγοράσεις μερικά ειδικά σνακ από φάρμες που έχουν κάποια άλογα ειδικά για να τα χαϊδεύουν οι τουρίστες (ζωάρα; )