Ιράν Ιράν - αναμενόμενα υπέροχο!

[Ivana]

Η ανάλυση δεν είναι καλή, αλλά όχι και τόσο άσχημη για να την αδικήσει.

Το κορίτσι μου..... η Ζέγινα...
Μόλις καθίσαμε στο ωραίο μαγαζάκι στο Ισφαχάν μας πλησίασε πουλώντας κάτι σαν κυδωνόπαστα, πολύ συνηθισμένο στο Ιράν. Δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε, οπότε τις έδωσα 20 000 ρίαλς. Θύμωσε, δεν τα ήθελε και έφυγε. Δεν ξέρω αν ήταν ακριβότερο το εμπόρευμά της ή επειδή δεν ήθελα να πάρω το προϊόν σε αντάλλαγμα χρημάτων.
Μετά από λίγο γύρισε. Τις πρόσφερα 50000 οι οποίες ήταν αρκετές. Μου παρέδωσε το γλυκό. Τριγυρνούσε όλη την ώρα από το τραπέζι μας. Φώναξα τον "Ξέρξη" μου να τη ρωτήσει αν θέλει να πιει έναν χυμό μαζί μας. Το δέχτηκε. Την ρώτησα πως την λένε, μου τα είπε. Για την ηλικία δυσκολευτήκαμε και είπα να προσπαθήσω να τα γράψω στο google translate μπας και ήξερε να διαβάζει.
Και ήξερε!
Μου είπε : "šest", δηλαδή 6. Έτσι το λέμε και στα σερβικά. Μου το έμαθε αυτό.
Κάποια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνό της. Μας έδειξε να μη μιλήσουμε. Προφανώς ήταν η μαμά της. Εξηγούσε κάτι στο τηλέφωνο ψιλοαναστατωμένη, αλλά μόλις το κλείσε σαν αν μη συμβαίνει τίποτα. Συνέχισε να χαμογελάει και να επικοινωνεί μαζί μας με το δικό της τρόπο. Της έγραψα πάλι ότι είναι πολύ όμορφη και ότι είναι τέλειο που ξέρει να διαβάζει. Της άρεσε πολύ. Είχε τέτοια μάτια που δεν θα τα ξεχάσω ποτέ μου. Άνοιξα την τσάντα μου να δω τι έχω να της δώσω. Βρήκα ένα στυλό και ένα λαστιχάκι για τα μαλλιά. Τα δέχτηκε αν και σκεφτόμουν αν θα το έκανε. Μετά από λίγο, πήρε ένα από γλυκίσματα που πωλούσε και το άνοιξε. Της έγραψα δεν χρειάζεται, κούνησε το κεφαλάκι της μη δέχοντάς το. Χτύπησε ξανά το τηλέφωνό της. Όταν έκλεισε βιαστικά μάζεψε το εμπόρευμά της, το λαστιχάκι και το στυλό και έφυγε. Τότε κατάλαβα πως δεν έχει δαχτυλάκια σε ένα χέρι, ενώ στο άλλο είναι μικρότερα των κανονικών .
Έφυγε..και άφησε την κυδωνόπαστα που άνοιξε στο τραπέζι....

Όταν ανέφερα διάφορες τούφες μαλλιών και αυτά ήταν ανάμεσά τους.

Η συγκινητική στιγμή που βούρκωσα, αν και δεν είμαι τόσο εκδηλωτική στα συναισθήματα.
Το δεύτερο βράδυ στο Σιράζ που πλέον σταμάτησαν οι βροχές και αποχωριστήκαμε λίγο από τους οικοδεσπότες μας είπαμε να συναντηθούμε με τον Αμπάς, τον τύπο που γνωρίσαμε στο check in για το Σιράζ και με τον οποίο καθόμασταν μαζί στο αεροπλάνο, και να τον βγάλουμε κάπου για φαγητό ως αντάλλαγμα για την προθυμία που έδειξε να μας βοηθήσει. Αργήσαμε αρκετά με τις βόλτες στην πόλη και στην αναζήτηση του ξενοδοχείου στο οποίο θα μεταφερόμασταν την άλλη μέρα και έτσι η ώρα πήγε 12. Μας είπε θα πάμε λίγο εκτός του κέντρου σε ένα καλό μαγαζί. Όταν μπήκαμε είδαμε ότι έχει ζωντανή μουσική, κάτι που με χαροποίησε πολύ.
Το προηγούμενο βράδυ στο αυτοκίνητο των παιδιών έπαιζε δυνατά η μουσική και εκείνοι τραγουδούσαν δυνατά, ενώ η κοπέλα έκανε διάφορες κινήσεις χορεύοντας. Όταν τη ρώτησα που βγαίνουν για χορό και ποιες μέρες συνήθως (σκεπτόμενη ότι το σαββκο τους είναι Πέμπτη/Παρασκευή), εκείνη μου απάντησε ότι δεν πηγαίνουν για χορό, ότι απαγορεύεται και είναι πολύ λίγα και κρυφά τα μέρη, συνήθως εκτός πόλεων όπου δεν συχνάζει τόσο η Θρησκευτική Αστυνομία. Και χόρευε τόσο όμορφα...έστω και καθισμένη....
Όσο περιμέναμε το φαγητό η ατμόσφαιρα γινόταν όλο και πιο "αναμμένη".
Και κάποια στιγμή.... ακολουθώντας ασυνήθιστους ήχους που παρήγαγαν με τα στόματα που δνε μπορώ να περιγράψω στα ελληνικά σηκώθηκα και πήγα πιο κοντά. Δεν άργησαν κοπέλες να σηκωθούν, να πετάξουν την μαντίλα και να αρχίσουν να χορεύουν. Οι υπόλοιποι συμμετείχαν υποστηρικτικά όσο αυτές έκλεβαν την προσοχή. Δεν ήξερα προς τα που να πρωτογυρίσω την κάμερα και έτσι αντιλήφθηκα ότι υπήρχαν και άλλες γυναίκες που ήταν όρθιες, οι οποίες μόλις με έβλεπαν να βιντεοσκοπώ σεμνά κάθιζαν στις θέσεις σηκώνοντας την κατεβασμένη μαντίλα τους.
Δεν ήθελα να τους χαλάω τη διασκέδαση και έτσι σταμάτησα με τα βίντεο.
Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ.
Πήγα στο τραπέζι βουρκωμένη.
Δεν ξέρω πόσο άρεσε στον φίλο μας ο οποίος έλεγε συνέχεια "αυτά δεν επιτρέπονται"...
Χορός, ευθυμία....;;;
Λίγες μέρες μετά ρώτησα έναν από τους οδηγούς μας αν θεωρεί ότι το καθεστώς είναι δικτατορικό, καθώς το προηγούμενο έτσι το θεωρούν.
Μου είπε όχι, απλά διεφθαρμένο.
Όταν του ανέφερα λίγες παρατηρήσεις που λογικά είναι στέρηση ελευθερίας, μου είπε για το χορό ότι το απαγορεύει η θρησκεία του.
Δεν ήθελα να του αλλάζω μυαλά εγώ, αλλά του είπα μόνο ότι πήγαμε και σε άλλα μουσουλμανικά κράτη και εκεί δεν απαγορεύεται.
Μου είπε - δεν ξέρω...

Την άλλη μέρα, όλα συνεχίστηκαν κανονικά. Η επίσκεψη στο μάλλον πιο ιερό τέμενος και μαυσωλείο Shah Cheragh, όπου τσαντόρ επιβάλλεται σε όλες τις γυναίκες και όσες δεν ε΄χουν το προμηθεύουν στην είσοδο.

Τόση ομορφιά... και πόσο κρυμμένη..

Ευτυχώς πολλοί νέοι άνδρες δεν συμφωνούν και να ευελπιστούμε ότι κάποια στιγμή εκείνες που δεν θέλουν να τα φοράνε θα το πετάξουν...

Το μπλουζάκι του με τα μουστάκια του, το βλέμμα και τα περσικά χαλιά στο φόντο.....
Δεν σχολιάστηκε στην Ιρανική ομάδα στο facebook που την ανέβασα

 

[mariath]

Τι ομορφιά μαζεμένη είναι αυτή! Και ο "Ξέρξης" κούκλος!