marydim
Member
- Μηνύματα
- 1.631
- Likes
- 411
- Επόμενο Ταξίδι
- Μεσόγειος
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δρόμος Αγ. Ιακώβου-Ισπανί
"Ο Θησαυρός"
Καταλαβαίνω ότι πλησιάζουμε στο τέλος του siqq γιατί αρχίζει και γίνεται πολύ στενό το φαράγγι. Έχω διαβάσει, έχω δει και έχω ακούσει ότι μετά από την στροφή που είναι μπροστά μου βρίσκεται το πιο πολυφωτογραφημένο μνημείο της Πέτρας ο περίφημος "Θησαυρός". Προετοιμάζομαι ψυχολογικά αλλά αυτό που θα αντικρίσω είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό από ότι περίμενα.
Λαξεμένο με απόλυτη μαεστρία πάνω στο βράχο είναι ένα τεράστιο κτίσμα που υπό τις ακτίνες του ήλιου αποκτά μεγαλειώδη μορφή καθώς το αντικρίζεις μέσα από το σκοτεινό φαράγγι. Είναι ο νεκρικός ναός της Ελ- Χάζνα ή "Θησαυρός του Φαραώ" ή απλά "Θησαυρός" για τους σύγχρονους τουρίστες.
Αυτομάτως πατάω το power της ψηφιακής αλλά σταματάω κάπου στα μισά της κίνησης. Έχω χρόνο για φωτογραφίες. Θέλω πρώτα να αποτυπώσω τη στιγμή στη μνήμη μου. Δεν ξέρω πόση ώρα στέκομαι να θαυμάζω αυτό το αρχιτεκτονικό θαύμα αλλά υποθέτω ότι ήταν αρκετή γιατί έχασα τους υπόλοιπους. Δεν πειράζει, έχω ήδη διαβάσει αρκετά για το Θησαυρό ώστε να υποθέσω ότι δεν χρειάζομαι την ξενάγηση. Βγάζω πολλές φωτογραφίες αυτό το μοναδικό μνημείο που με έχει συνεπάρει, προχωρώ σαν υπνωτισμένη ανάμεσα στο πλήθος, πλησιάζω την πρόσοψή του ενώ ανασύρω από τη μνήμη μου εικόνες από τον Ιντιάνα Τζόουνς να ψάχνει το κρυμμένο θησαυρό -το Άγιο Δισκοπότηρο για την ακρίβεια, αν θυμάμαι καλά- μέσα στα υπόγεια τούνελ του ναού. Φυσικά, υποψία έστω τούνελ δεν πρόκειται να αντικρίσει κανείς πλησιάζοντας την είσοδο και αντικρίζοντας το εσωτερικό του αλλά σιγά μην ήταν και τόσο εμφανές. Το μόνο που βλέπω ότι είναι ένα αρκετά μεγάλο δωμάτιο, όπου, πιθανότατα πραγματοποιούνταν οι ιεροτελεστίες αφιερωμένες στη Αιγύπτια Θεά Ίσιδα. Δεν μπαίνω μέσα γιατί θεωρώ ότι θα ιεροσυλήσω στο χώρο αλλά παραμένω στην είσοδο και παρατηρώ τα ροζέ χρώματα των πετρωμάτων που είναι υπεύθυνα για το όνομα "Ρόδινη Πόλη" που αποδίδεται στην Πέτρα.
Αποχωρώ από εκεί γιατί καταφθάνει ένα ιταλικό γκρουπ και αρχίζει το στριμωξίδι και το σπρώξιμο. Είμαι τυχερή και βρίσκω ακριβώς απέναντι από τον "Θησαυρό" ένα παγκάκι και μάλιστα σε σκιά. Το τιμώ με την παρουσία μου όσο ασχολούμαι με τη διώροφη πρόσοψη του ναού. Παρατηρώ τις κολόνες της πύλης, τις σκαλιστές παραστάσεις, τα αγάλματα μεταξύ των οποίων και αυτό της Θεάς Ίσιδας και γενικά ότι άλλο μπορώ με γυμνό μάτι ενώ για τις λεπτομέρειες επιστρατεύω το ζουμ της φωτογραφικής. Εκείνο που δεν μπορούσα να βρω με τίποτα όσο και να κοίταζα ήταν το σύμβολο της Θεάς Ίσιδας που οι σημειώσεις μου έλεγαν καθαρά ότι απεικονίζεται και είναι ορατό στην πρόσοψη. Από πάνω μέχρι κάτω παρατήρησα τη Θεά μήπως και το είχε κρύψει κάπου αλλά μάταια. Στο τέλος απογοητεύτηκα και αποφάσισα να ρωτήσω έναν ξεναγό που στεκόταν πιο δίπλα μου πιθανότατα περιμένοντας το γκρουπ του. Τελικά, ο άνθρωπος μου έδειξε το περίφημο σύμβολο της θεάς που ήταν όμως σε εντελώς άλλο σημείο από εκείνο που έψαχνα. Άσε δηλαδή που και να ήξερα που να κοίταζα και πάλι με δυσκολία θα το έβρισκα. Το σύμβολο, λοιπόν, της Θεάς Ίσιδας -στην οποία είναι και αφιερωμένο ο ναός και έτσι δικαιολογείται το όνομά του ως "Θησαυρός του Φαραώ"-, ένα δίσκος ανάμεσα σε δύο κέρατα, δεν ειναι ούτε στο κεφάλι της Θεάς ούτε το κρατάει στα χέρια της ούτε είναι γενικά κάπου δίπλα της. Είναι ακριβώς κάτω από το αγαλμά της και τον πυργίσκο στο οποίο στέκει, δηλαδή στο αέτωμα του διαζώματος που χωρίζει τη διώροφη πρόσοψη. Και επειδή φυσικά μαζί με το σύμβολο υπάρχουν και άλλες παραστάσεις ήταν σαν να έψαχνα ψύλλο στ' άχυρα. Και σκέφτομαι ότι για κάτι τέτοιες λεπτομέρειες χρειάζονται οι ξεναγοί στους αρχαιολογικούς χώρους!
Φυσικά, η τουριστική κίνηση γίνεται όλο και πιο έντονη όσο περνάει η ώρα και όλο και περισσότεροι αναζητούν σκιά. Σε λίγο δεν μπορώ να δω τίποτα καθώς διάφοροι μου κλείνουν τη θέα και έτσι αποφασίζω να κατευθυνθώ προς το Θέατρο.
Δύο καμηλιέρηδες με διεκδικούν ως υποψήφια πελάτισσα αλλά δεν τους κάνω το χατίρι και έτσι μου γυρίζουν την πλάτη ενώ οι καμήλες περιμένουν υπομονετικά μασουλώντας ούτε και εγώ ξέρω τι. Τελικά τις πλησιάζουν 2 ζευγάρια Άραβων με τα παιδιά τους. Στη μια ανεβαίνουν τα αγόρια με τον έναν από τους δύο άντρες και στην άλλη τα κοριτσάκια με την μαμά τους που είναι μαυροφορεμένη από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Τα κοριτσάκια φοβούνται λίγο και θέλουν και τον μπαμπά τους μαζί που όμως τους αρνείται γιατί διαφορετικά δεν θα μπορέσει ν' αποτυπώσει τις στιγμές με τη βιντεοκάμερα!
Συνεχίζω να βγάζω και να με βγάζουν φωτογραφίες μέχρι που θα εντοπίσω ένα άλλο ιταλικό γκρούπ και αποφασίζω να τους ακολουθήσω στην ξενάγηση μέχρι το αρχαίο θέατρο. Αυτό το μέρος της ξενάγηση περιλαμβάνει κυρίως μικρούς τάφους και παρατήρηση των εκπληκτικών αποχρώσεων των πετρωμάτων αλλά θα τους παρατήσω και αυτούς γιατί τα μέλη του γκρουπ που με αναγνώρισαν ως μη δική τους μου ζήταγαν συνέχεια να τους τραβάω φωτογραφίες και έτσι βρέθηκα να εκτελώ χρέη φωτογράφου αντί να παρακολουθώ τα λόγια του ξεναγού. Άσε που η ξενάγηση γινόταν σχεδόν τρέχοντας και δεν μπορούσα να απολαύσω τη μαγεία του χώρου με τον τρόπο που ήθελα.
Το Θέατρο είναι αρκετά μεγάλο (για τα δεδομένα της εποχής και τους κατοίκους της Πέτρας τουλάχιστον) και κατασκευάστηκε φυσικά από τους Ρωμαίους οι οποίοι είχαν τη μανία όπου πηγαίναν να φτιάχνουν και ένα θέατρο! Για λίγες στιγμές θα γίνω θεατής με συγχρόνο ρεπερτόριο,όμως, καθώς λίγο πιο πέρα μια παρέα νεαρών Ιορδανών με τις κιθάρες τους και την νεανική τους ζωτικότητα παίζουν μουσική, τραγουδούν και δίνουν με τον τρόπο τους μια διαφορετική αλλά ευχάριστη νότα στη νεκρή πολιτεία. Κάθομαι και παρακολουθώ τις εικόνες που ξετυλίγονται γύρω μου. Οι άραβες καμηλιέρηδες αραγμένοι σε μια σκιά με τις καμήλες τους να ξεκουράζονται, οι ξένοι επισκέπτες που τρέχουν για να προλάβουν να δουν τα πάντα και τα μικρά βεδουϊνάκια που διασχίζουν το χώρο πάνω κάτω παίζοντας ένα δικό τους παιχνίδι. Γυρίζω το βλέμμα μου και αντικρίζω βράχια που ξέρω ότι οδηγούν στο "Μοναστήρι" (και το μουσείο και τα εστιατόρια). Η εικόνα με συνεπαίρνει και θέλω να κατευθυνθώ προς τα εκεί αλλά ξέρω ότι αν το κάνω πρέπει να πω αντίο στη Σρι Λάνκα.
Γνέφω λυπημένα ένα χαιρετισμό προς εκείνη την πλευρά και γυρίζω το βλέμμα μου από την άλλη σηματοδοτώντας με αυτό τον τρόπο το δρόμο της επιστροφής. Κάποια στιγμή συναντώ κάποιους από το γκρούπ, επιβεβαιώνω την ώρα ενώ σταματώ στις παράγκες με τα σουβενίρ για να χαζέψω. Είναι τίγκα στα μπουκαλάκια- βαζάκια- πιατάκια με πολύχρωμη άμμο που γράφουν πάνω Πέτρα. Το μόνο που αγοράζω τελικά είναι ένα μπουκάλι νερό και παίρνω αποφασιστικά το δρόμο της επιστροφής.
Φτάνω στην είσοδο του φαραγγιού, σημείο του ραντεβού μας με το υπόλοιπο γκρουπ, για να συνειδητοποιήσω ότι δεν υπάρχει κανείς εκεί! Αναρωτιέμαι αν άργησα τόσο πολύ ενώ αρχίζω να περπατάω μέσα στο φαράγγι τόσο γρήγορα που μια- δυο φορές κόντεψα να σκοτωθώ σε εκείνες τις πλάκες των Ρωμαίων οι οποίες φυσικά εξείχαν από το έδαφος με τέτοιο τρόπο ώστε να αναρωτιέμαι αν τις είχαν τοποθετήσει και σαν δολοφονικές παγίδες! Παρ' όλα αυτά συνεχίζω ακάθεκτη την πορεία μου μέσα στο φαράγγι διανύοντάς το στο μισό χρόνο από όταν έκανα όταν ήρθαμε παρόλο που ήταν ανηφόρα.
Στο τέλος με τη ζέστη στο ζενίθ και με την μεγάλη κλίση του φαραγγιού τα έφτυσα. Δεν μπορούσα άλλο. Χρειαζόμουν νερό ενώ ένιωθα τα πόδια μου πολύ βαριά. Στηρίχθηκα σε ένα βράχο προσπαθώντας να βγάλω από το σακίδιο το μπουκαλάκι το νερό αλλά αυτό μόνο για να το πιείς δεν ήταν! Ήταν όμως κατάλληλο για ντουζάκι και έτσι βρέθηκα να βρέχω το πρόσωπό μου προσπαθώντας να συνέλθω από την υπερένταση. Δεν άντεχα άλλο τα μαντήλι στο κεφάλι μου και έτσι το έβγαλα και αυτό! Επιτέλους ανάσανα λίγο! Ένα ζευγάρι που με παρακολουθούσε φοβήθηκε μάλλον ότι θα λυποθυμήσω και μου πρόσφερε ένα μπουκάλι με νερό. Δεν είχα περιθώρια άρνησης και το πήρα ευχαριστώντας τους. Ευτυχώς ήταν και σφραγισμένο.
Όταν οι σφυγμοί μου επανήλθαν σε κάπως φυσιολογικούς ρυθμούς και αφού σταμάτησα να με βρίζω για την επιπολαιότητά μου, βγήκα από το μαρτύριο του φαραγγιού, αγνόησα τα άλογα και πήρα το δρόμο της επιστροφής μέχρι τον έλεγχο με τα πόδια τα οποία είχαν πρηστεί από τη ζέστη και τώρα με χτύπαγαν τα παπούτσια! Θέε μου τι μαρτύριο! Ευτυχώς που η διαδρομή μέχρι το τουριστικό γραφείο δεν ήταν μεγάλη γιατί δεν ξέρω αν θα άντεχα. Εκεί σταμάτησα για λίγα λεπτά για το απαραίτητο νεράκι! Ξαφνικά μου γεννήθηκε η επιθυμία να πιω coca-cola! Ούτε ξέρω και εγώ πόσα χρόνια είχα να βάλω στο στόμα μου coca- cola και γενικά αναψυκτικά αλλά πιστέψτε με εκεί μπροστά από το κτίριο που στεγάζει τα γραφεία τουρισμού της Πέτρας νομίζω ότι ήπια την πιο εύγευστη coca- cola της ζωής μου!
Προσπαθούσα ακόμα να ηρεμήσω όταν μαζί με τους τελευταίους του γκρουπ κατευθύνθηκα προς το πάρκιν των τουριστικών λεωφορείων όπου ήταν και το δικό μας αγνοώντας τα μαγαζάκια με τα σουβενίρ κατά μήκος του δρόμου. Ήθελα να πάρω ένα αναμνηστικό από την Πέτρα αλλά δεν είχα δυνάμεις να κάνω παζάρια. Για πρώτη φορά φέτος ήθελα τη δροσιά του αιρκοντίσιον.
Αποχαιρέτησα την αρχαία πολιτεία των Ναβαταίων με μια γρήγορη ματιά προς τα βράχια και εξαντλημένη έπεσα στο κάθισμα του λεωφορείου. Οι τελευταίες εικόνες από τη Wadi Musa ήταν εκείνες μπροστά στο κύριο τζαμί της πόλης. Ήταν ακριβώς μία το μεσημέρι και το τζαμί ήταν γεμάτο. Τους χαιρέτησα χωρίς κανείς να μου ανταποδώσει τον χαιρετισμό αλλά δεν με πείραξε καθόλου. Λίγα λεπτά αργότερα οι στροφές του δρόμου σε συνδυασμό με την κούραση και το μεσημεράκι θα με αποκοιμήσουν γλυκά. Ξύπνησα μισή ώρα αργότερα ενώ είχαμε βγει στην εθνική. Πείναγα και τα bake rolls που είχα μαζί μου έσωσαν κάπως την κατάσταση. Ο ξεναγός ανακοίνωσε ότι θα κάναμε στάση στο ίδιο καφενείο- souvenir shop για καφέ και για φαγητό. Μου άρεσε η ιδέα καθώς θα ψώνιζα τα αναμνηστικά μου.
Το καυτό τσάι με μέντα -το οποίο ήταν super- με ξεδίψασε και λειτούργησε σαν καταπραϋντικό. Επανήλθα δριμύτερη και άρχισα να αγοράζω ότι souvenir μου χτύπαγε στο μάτι. Ένας κύριος με παρότρυνε να αγόρασω ένα μπουκαλάκι με άμμο και για να μην του χαλάσω το χατήρι το πήρα και με το φιλοδώρημα που του έδωσα απόκτησα και το όνομά μου πάνω στο μπουκαλάκι για να θυμάμαι ότι τον Αύγουστο του 2008 τα έπινα στην Πέτρα! Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από αυτή την εκδρομή μας είναι τα δεκάδες φορτηγά που προσπερνάγαμε στο δρόμο και ήταν τίγκα με κατακόκκινες ντομάτες. Αυτό είναι και το χρώμα με το οποίο συνδύασα στο μυαλό μου την Πέτρα: Κόκκινο αντί για ρόδινο όπως έπρεπε.
Ιστοσελίδες για την Ιορδανία και ειδικά για την Πέτρα:
Πέτρα- el.wikipedia.org,
www.petrapark.com (Το επίσημο site της Πέτρας. Καινούργιο και πολύ καλό. Θα βρείτε σχεδόν τα πάντα εκεί: από τα ξενοδοχεία της Wadi Musa έως χάρτη του αρχαιολογικού χώρου... αρκεί να λειτουργεί γιατί πολλές φορές βγαίνει out),
www.visitjordan.com (Το επίσημο site του Ιορδανικού τουρισμού αλλά τίποτα το ιδιαίτερο),
www.jordanjubilee.com (Site τουριστικού γραφείου με πολύ χρήσιμες πληροφορίες τόσο για την Πέτρα όσο και για την υπόλοιπη Ιορδανία),
www.bedouincamp.net,
www.labeduinatours.com,
www.petramoon.com,
www.jitours.com,
www.zamantours.com
Η Πέτρα "βαπτίστηκε" από Έλληνες εμπόρους πολλά χρόνια προ Χριστού αλλά το όνομά της άγνωστο γιατί διατηρήθηκε στο πέρασμα των αιώνων.
Από το 1985 ανήκει στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco ενώ συμπεριλαμβάνεται στην άτυπη λίστα των 7 Θαύματων του Νέου Κόσμου.
Καταλαβαίνω ότι πλησιάζουμε στο τέλος του siqq γιατί αρχίζει και γίνεται πολύ στενό το φαράγγι. Έχω διαβάσει, έχω δει και έχω ακούσει ότι μετά από την στροφή που είναι μπροστά μου βρίσκεται το πιο πολυφωτογραφημένο μνημείο της Πέτρας ο περίφημος "Θησαυρός". Προετοιμάζομαι ψυχολογικά αλλά αυτό που θα αντικρίσω είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό από ότι περίμενα.
Λαξεμένο με απόλυτη μαεστρία πάνω στο βράχο είναι ένα τεράστιο κτίσμα που υπό τις ακτίνες του ήλιου αποκτά μεγαλειώδη μορφή καθώς το αντικρίζεις μέσα από το σκοτεινό φαράγγι. Είναι ο νεκρικός ναός της Ελ- Χάζνα ή "Θησαυρός του Φαραώ" ή απλά "Θησαυρός" για τους σύγχρονους τουρίστες.
Αυτομάτως πατάω το power της ψηφιακής αλλά σταματάω κάπου στα μισά της κίνησης. Έχω χρόνο για φωτογραφίες. Θέλω πρώτα να αποτυπώσω τη στιγμή στη μνήμη μου. Δεν ξέρω πόση ώρα στέκομαι να θαυμάζω αυτό το αρχιτεκτονικό θαύμα αλλά υποθέτω ότι ήταν αρκετή γιατί έχασα τους υπόλοιπους. Δεν πειράζει, έχω ήδη διαβάσει αρκετά για το Θησαυρό ώστε να υποθέσω ότι δεν χρειάζομαι την ξενάγηση. Βγάζω πολλές φωτογραφίες αυτό το μοναδικό μνημείο που με έχει συνεπάρει, προχωρώ σαν υπνωτισμένη ανάμεσα στο πλήθος, πλησιάζω την πρόσοψή του ενώ ανασύρω από τη μνήμη μου εικόνες από τον Ιντιάνα Τζόουνς να ψάχνει το κρυμμένο θησαυρό -το Άγιο Δισκοπότηρο για την ακρίβεια, αν θυμάμαι καλά- μέσα στα υπόγεια τούνελ του ναού. Φυσικά, υποψία έστω τούνελ δεν πρόκειται να αντικρίσει κανείς πλησιάζοντας την είσοδο και αντικρίζοντας το εσωτερικό του αλλά σιγά μην ήταν και τόσο εμφανές. Το μόνο που βλέπω ότι είναι ένα αρκετά μεγάλο δωμάτιο, όπου, πιθανότατα πραγματοποιούνταν οι ιεροτελεστίες αφιερωμένες στη Αιγύπτια Θεά Ίσιδα. Δεν μπαίνω μέσα γιατί θεωρώ ότι θα ιεροσυλήσω στο χώρο αλλά παραμένω στην είσοδο και παρατηρώ τα ροζέ χρώματα των πετρωμάτων που είναι υπεύθυνα για το όνομα "Ρόδινη Πόλη" που αποδίδεται στην Πέτρα.
Αποχωρώ από εκεί γιατί καταφθάνει ένα ιταλικό γκρουπ και αρχίζει το στριμωξίδι και το σπρώξιμο. Είμαι τυχερή και βρίσκω ακριβώς απέναντι από τον "Θησαυρό" ένα παγκάκι και μάλιστα σε σκιά. Το τιμώ με την παρουσία μου όσο ασχολούμαι με τη διώροφη πρόσοψη του ναού. Παρατηρώ τις κολόνες της πύλης, τις σκαλιστές παραστάσεις, τα αγάλματα μεταξύ των οποίων και αυτό της Θεάς Ίσιδας και γενικά ότι άλλο μπορώ με γυμνό μάτι ενώ για τις λεπτομέρειες επιστρατεύω το ζουμ της φωτογραφικής. Εκείνο που δεν μπορούσα να βρω με τίποτα όσο και να κοίταζα ήταν το σύμβολο της Θεάς Ίσιδας που οι σημειώσεις μου έλεγαν καθαρά ότι απεικονίζεται και είναι ορατό στην πρόσοψη. Από πάνω μέχρι κάτω παρατήρησα τη Θεά μήπως και το είχε κρύψει κάπου αλλά μάταια. Στο τέλος απογοητεύτηκα και αποφάσισα να ρωτήσω έναν ξεναγό που στεκόταν πιο δίπλα μου πιθανότατα περιμένοντας το γκρουπ του. Τελικά, ο άνθρωπος μου έδειξε το περίφημο σύμβολο της θεάς που ήταν όμως σε εντελώς άλλο σημείο από εκείνο που έψαχνα. Άσε δηλαδή που και να ήξερα που να κοίταζα και πάλι με δυσκολία θα το έβρισκα. Το σύμβολο, λοιπόν, της Θεάς Ίσιδας -στην οποία είναι και αφιερωμένο ο ναός και έτσι δικαιολογείται το όνομά του ως "Θησαυρός του Φαραώ"-, ένα δίσκος ανάμεσα σε δύο κέρατα, δεν ειναι ούτε στο κεφάλι της Θεάς ούτε το κρατάει στα χέρια της ούτε είναι γενικά κάπου δίπλα της. Είναι ακριβώς κάτω από το αγαλμά της και τον πυργίσκο στο οποίο στέκει, δηλαδή στο αέτωμα του διαζώματος που χωρίζει τη διώροφη πρόσοψη. Και επειδή φυσικά μαζί με το σύμβολο υπάρχουν και άλλες παραστάσεις ήταν σαν να έψαχνα ψύλλο στ' άχυρα. Και σκέφτομαι ότι για κάτι τέτοιες λεπτομέρειες χρειάζονται οι ξεναγοί στους αρχαιολογικούς χώρους!
Φυσικά, η τουριστική κίνηση γίνεται όλο και πιο έντονη όσο περνάει η ώρα και όλο και περισσότεροι αναζητούν σκιά. Σε λίγο δεν μπορώ να δω τίποτα καθώς διάφοροι μου κλείνουν τη θέα και έτσι αποφασίζω να κατευθυνθώ προς το Θέατρο.
Δύο καμηλιέρηδες με διεκδικούν ως υποψήφια πελάτισσα αλλά δεν τους κάνω το χατίρι και έτσι μου γυρίζουν την πλάτη ενώ οι καμήλες περιμένουν υπομονετικά μασουλώντας ούτε και εγώ ξέρω τι. Τελικά τις πλησιάζουν 2 ζευγάρια Άραβων με τα παιδιά τους. Στη μια ανεβαίνουν τα αγόρια με τον έναν από τους δύο άντρες και στην άλλη τα κοριτσάκια με την μαμά τους που είναι μαυροφορεμένη από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Τα κοριτσάκια φοβούνται λίγο και θέλουν και τον μπαμπά τους μαζί που όμως τους αρνείται γιατί διαφορετικά δεν θα μπορέσει ν' αποτυπώσει τις στιγμές με τη βιντεοκάμερα!
Συνεχίζω να βγάζω και να με βγάζουν φωτογραφίες μέχρι που θα εντοπίσω ένα άλλο ιταλικό γκρούπ και αποφασίζω να τους ακολουθήσω στην ξενάγηση μέχρι το αρχαίο θέατρο. Αυτό το μέρος της ξενάγηση περιλαμβάνει κυρίως μικρούς τάφους και παρατήρηση των εκπληκτικών αποχρώσεων των πετρωμάτων αλλά θα τους παρατήσω και αυτούς γιατί τα μέλη του γκρουπ που με αναγνώρισαν ως μη δική τους μου ζήταγαν συνέχεια να τους τραβάω φωτογραφίες και έτσι βρέθηκα να εκτελώ χρέη φωτογράφου αντί να παρακολουθώ τα λόγια του ξεναγού. Άσε που η ξενάγηση γινόταν σχεδόν τρέχοντας και δεν μπορούσα να απολαύσω τη μαγεία του χώρου με τον τρόπο που ήθελα.
Το Θέατρο είναι αρκετά μεγάλο (για τα δεδομένα της εποχής και τους κατοίκους της Πέτρας τουλάχιστον) και κατασκευάστηκε φυσικά από τους Ρωμαίους οι οποίοι είχαν τη μανία όπου πηγαίναν να φτιάχνουν και ένα θέατρο! Για λίγες στιγμές θα γίνω θεατής με συγχρόνο ρεπερτόριο,όμως, καθώς λίγο πιο πέρα μια παρέα νεαρών Ιορδανών με τις κιθάρες τους και την νεανική τους ζωτικότητα παίζουν μουσική, τραγουδούν και δίνουν με τον τρόπο τους μια διαφορετική αλλά ευχάριστη νότα στη νεκρή πολιτεία. Κάθομαι και παρακολουθώ τις εικόνες που ξετυλίγονται γύρω μου. Οι άραβες καμηλιέρηδες αραγμένοι σε μια σκιά με τις καμήλες τους να ξεκουράζονται, οι ξένοι επισκέπτες που τρέχουν για να προλάβουν να δουν τα πάντα και τα μικρά βεδουϊνάκια που διασχίζουν το χώρο πάνω κάτω παίζοντας ένα δικό τους παιχνίδι. Γυρίζω το βλέμμα μου και αντικρίζω βράχια που ξέρω ότι οδηγούν στο "Μοναστήρι" (και το μουσείο και τα εστιατόρια). Η εικόνα με συνεπαίρνει και θέλω να κατευθυνθώ προς τα εκεί αλλά ξέρω ότι αν το κάνω πρέπει να πω αντίο στη Σρι Λάνκα.
Γνέφω λυπημένα ένα χαιρετισμό προς εκείνη την πλευρά και γυρίζω το βλέμμα μου από την άλλη σηματοδοτώντας με αυτό τον τρόπο το δρόμο της επιστροφής. Κάποια στιγμή συναντώ κάποιους από το γκρούπ, επιβεβαιώνω την ώρα ενώ σταματώ στις παράγκες με τα σουβενίρ για να χαζέψω. Είναι τίγκα στα μπουκαλάκια- βαζάκια- πιατάκια με πολύχρωμη άμμο που γράφουν πάνω Πέτρα. Το μόνο που αγοράζω τελικά είναι ένα μπουκάλι νερό και παίρνω αποφασιστικά το δρόμο της επιστροφής.
Φτάνω στην είσοδο του φαραγγιού, σημείο του ραντεβού μας με το υπόλοιπο γκρουπ, για να συνειδητοποιήσω ότι δεν υπάρχει κανείς εκεί! Αναρωτιέμαι αν άργησα τόσο πολύ ενώ αρχίζω να περπατάω μέσα στο φαράγγι τόσο γρήγορα που μια- δυο φορές κόντεψα να σκοτωθώ σε εκείνες τις πλάκες των Ρωμαίων οι οποίες φυσικά εξείχαν από το έδαφος με τέτοιο τρόπο ώστε να αναρωτιέμαι αν τις είχαν τοποθετήσει και σαν δολοφονικές παγίδες! Παρ' όλα αυτά συνεχίζω ακάθεκτη την πορεία μου μέσα στο φαράγγι διανύοντάς το στο μισό χρόνο από όταν έκανα όταν ήρθαμε παρόλο που ήταν ανηφόρα.
Στο τέλος με τη ζέστη στο ζενίθ και με την μεγάλη κλίση του φαραγγιού τα έφτυσα. Δεν μπορούσα άλλο. Χρειαζόμουν νερό ενώ ένιωθα τα πόδια μου πολύ βαριά. Στηρίχθηκα σε ένα βράχο προσπαθώντας να βγάλω από το σακίδιο το μπουκαλάκι το νερό αλλά αυτό μόνο για να το πιείς δεν ήταν! Ήταν όμως κατάλληλο για ντουζάκι και έτσι βρέθηκα να βρέχω το πρόσωπό μου προσπαθώντας να συνέλθω από την υπερένταση. Δεν άντεχα άλλο τα μαντήλι στο κεφάλι μου και έτσι το έβγαλα και αυτό! Επιτέλους ανάσανα λίγο! Ένα ζευγάρι που με παρακολουθούσε φοβήθηκε μάλλον ότι θα λυποθυμήσω και μου πρόσφερε ένα μπουκάλι με νερό. Δεν είχα περιθώρια άρνησης και το πήρα ευχαριστώντας τους. Ευτυχώς ήταν και σφραγισμένο.
Όταν οι σφυγμοί μου επανήλθαν σε κάπως φυσιολογικούς ρυθμούς και αφού σταμάτησα να με βρίζω για την επιπολαιότητά μου, βγήκα από το μαρτύριο του φαραγγιού, αγνόησα τα άλογα και πήρα το δρόμο της επιστροφής μέχρι τον έλεγχο με τα πόδια τα οποία είχαν πρηστεί από τη ζέστη και τώρα με χτύπαγαν τα παπούτσια! Θέε μου τι μαρτύριο! Ευτυχώς που η διαδρομή μέχρι το τουριστικό γραφείο δεν ήταν μεγάλη γιατί δεν ξέρω αν θα άντεχα. Εκεί σταμάτησα για λίγα λεπτά για το απαραίτητο νεράκι! Ξαφνικά μου γεννήθηκε η επιθυμία να πιω coca-cola! Ούτε ξέρω και εγώ πόσα χρόνια είχα να βάλω στο στόμα μου coca- cola και γενικά αναψυκτικά αλλά πιστέψτε με εκεί μπροστά από το κτίριο που στεγάζει τα γραφεία τουρισμού της Πέτρας νομίζω ότι ήπια την πιο εύγευστη coca- cola της ζωής μου!
Προσπαθούσα ακόμα να ηρεμήσω όταν μαζί με τους τελευταίους του γκρουπ κατευθύνθηκα προς το πάρκιν των τουριστικών λεωφορείων όπου ήταν και το δικό μας αγνοώντας τα μαγαζάκια με τα σουβενίρ κατά μήκος του δρόμου. Ήθελα να πάρω ένα αναμνηστικό από την Πέτρα αλλά δεν είχα δυνάμεις να κάνω παζάρια. Για πρώτη φορά φέτος ήθελα τη δροσιά του αιρκοντίσιον.
Αποχαιρέτησα την αρχαία πολιτεία των Ναβαταίων με μια γρήγορη ματιά προς τα βράχια και εξαντλημένη έπεσα στο κάθισμα του λεωφορείου. Οι τελευταίες εικόνες από τη Wadi Musa ήταν εκείνες μπροστά στο κύριο τζαμί της πόλης. Ήταν ακριβώς μία το μεσημέρι και το τζαμί ήταν γεμάτο. Τους χαιρέτησα χωρίς κανείς να μου ανταποδώσει τον χαιρετισμό αλλά δεν με πείραξε καθόλου. Λίγα λεπτά αργότερα οι στροφές του δρόμου σε συνδυασμό με την κούραση και το μεσημεράκι θα με αποκοιμήσουν γλυκά. Ξύπνησα μισή ώρα αργότερα ενώ είχαμε βγει στην εθνική. Πείναγα και τα bake rolls που είχα μαζί μου έσωσαν κάπως την κατάσταση. Ο ξεναγός ανακοίνωσε ότι θα κάναμε στάση στο ίδιο καφενείο- souvenir shop για καφέ και για φαγητό. Μου άρεσε η ιδέα καθώς θα ψώνιζα τα αναμνηστικά μου.
Το καυτό τσάι με μέντα -το οποίο ήταν super- με ξεδίψασε και λειτούργησε σαν καταπραϋντικό. Επανήλθα δριμύτερη και άρχισα να αγοράζω ότι souvenir μου χτύπαγε στο μάτι. Ένας κύριος με παρότρυνε να αγόρασω ένα μπουκαλάκι με άμμο και για να μην του χαλάσω το χατήρι το πήρα και με το φιλοδώρημα που του έδωσα απόκτησα και το όνομά μου πάνω στο μπουκαλάκι για να θυμάμαι ότι τον Αύγουστο του 2008 τα έπινα στην Πέτρα! Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από αυτή την εκδρομή μας είναι τα δεκάδες φορτηγά που προσπερνάγαμε στο δρόμο και ήταν τίγκα με κατακόκκινες ντομάτες. Αυτό είναι και το χρώμα με το οποίο συνδύασα στο μυαλό μου την Πέτρα: Κόκκινο αντί για ρόδινο όπως έπρεπε.
Ιστοσελίδες για την Ιορδανία και ειδικά για την Πέτρα:
Πέτρα- el.wikipedia.org,
www.petrapark.com (Το επίσημο site της Πέτρας. Καινούργιο και πολύ καλό. Θα βρείτε σχεδόν τα πάντα εκεί: από τα ξενοδοχεία της Wadi Musa έως χάρτη του αρχαιολογικού χώρου... αρκεί να λειτουργεί γιατί πολλές φορές βγαίνει out),
www.visitjordan.com (Το επίσημο site του Ιορδανικού τουρισμού αλλά τίποτα το ιδιαίτερο),
www.jordanjubilee.com (Site τουριστικού γραφείου με πολύ χρήσιμες πληροφορίες τόσο για την Πέτρα όσο και για την υπόλοιπη Ιορδανία),
www.bedouincamp.net,
www.labeduinatours.com,
www.petramoon.com,
www.jitours.com,
www.zamantours.com
Η Πέτρα "βαπτίστηκε" από Έλληνες εμπόρους πολλά χρόνια προ Χριστού αλλά το όνομά της άγνωστο γιατί διατηρήθηκε στο πέρασμα των αιώνων.
Από το 1985 ανήκει στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco ενώ συμπεριλαμβάνεται στην άτυπη λίστα των 7 Θαύματων του Νέου Κόσμου.
