Χαίρεται παιδιά!
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια διαφορετική εμπειρία από την Ινδία και να ακούσω την γνώμη σας!
Θα επικεντρώσω την ιστορία μου μόνο στα επίμαχα σημεία όπου θέλω να τονίσω το σύστημα τους με τις κάστες και πως έχει διαμορφώσει την συμπεριφορά τους υποσυνείδητα. Επομένως θα έχει έναν τόνο αρνητικότητας. (Υπήρχαν και καλές στιγμές και ωραία πράγματα που είδα!)
Όλα ξεκίνησαν όταν ένας φίλος μου, ο Άρης, που κάνουμε ταξίδια μαζί ήταν καλεσμένος σε έναν γάμο στην Ινδία. Την κοπέλα Ινδή και το αγόρι της Ρουμάνο, τους είχε γνωρίσει στο μεταπτυχιακό στην Γερμανία. Να μην τα πολυλογώ μου λέει «Έλα ρε Ηλία, θα έρθεις σαν +1 μου?!» γελώντας...
Να πω την αλήθεια η Ινδία δεν μου ήταν ποτέ ελκυστική ούτε γνώριζα πολλά για τον πολιτισμό τους, πέρα από τις κλασικές εικόνες που έχουμε όλοι, μαϊμούδες, Ταζ Μαχαλ, spiritual, μπολιγουντ, σλαμ, καλό φαγητό, ζούγκλα οι δρόμοι. Άλλα επειδή το είδα σαν μοναδική ευκαιρία να πάω, λέω τι έχουμε να χάσουμε…. θα δούμε και ινδικό γάμο!!!
Έλα μου όμως που δεν ήξερα για τις κάστες και ότι εγώ σαν μελαχρινός μπορεί να με περνάνε για ντόπιο… Εκεί άρχισε ο εφιάλτης μου και έζησα την πραγματική Ινδία….!
Δεν θα σταθώ στον γάμο, όπου ήταν ένα βαρετό γκαλά με τους Ινδούς να κάνουν σοσιαλιζινγκ με ευρωπαίους, πράγμα που τους έκανε να νιώθουν υπεράνω βγάζοντας φωτογραφίες. Είχε κάποια ωραία σκηνικά, που πήγαμε τον γαμπρό με το ποδήλατο και χορεύαμε μπροστά του με νταούλια, ή το μυστήριο που ήταν κάτι πρωτόγνωρο (βέβαια για 1 φορά μονο). Πέρα από αυτά, τα πράγματα και το πώς ένιωθα ήταν όπως τα προανέφερα. Δεν θα με πείραζε και καθόλου αν το έχανα το όλο σκηνικό, πολύ βαβούρα για το τίποτα ο ντόρος που γίνεται για τους γάμους τους….
(Βέβαια όπως όλοι ξέρουμε ένας γάμος μπορεί να είναι πιο πετυχημένος από τον άλλον, όπως και στην Ελλάδα μπορείς να πας σε απίστευτο νησιώτικο γάμο, ή σε μια βαρετή δηθενιά στην Αθήνα)
Τελειώνει ο διήμερος γάμος στο Νέο Δελχί και ξεκινάμε το ταξίδι μας για το «Χρυσό Τρίγωνο». Εκεί που αρχίζουμε να βγαίνουμε προς τα έξω και φτάνουμε Άγκρα, μας φορτώνει ο οδηγός τον «καλύτερο του φίλο» για να μας κάνει ξενάγηση στο Agra Fort… βαρετός και άσχετος ο ξεναγός, ο Άρης νευρίαζε και λέει «θα τον βαρέσω» που βιαζόταν να προχωρήσουμε! Εκεί που προχωράμε μου πετάει το πρώτο που άκουσα “You look like Indian”! Ευχαριστώ του απαντάω εγώ! Μιλάγαμε με τον Άρη και καθώς κοιτάζουμε το Ταζ Μαχάλ μια κοπέλα πετάγεται και λέει «Ωωωπ Έλληνες!». Γνωριζόμαστε με τα παιδιά, και εκεί που προσπαθώ να βγάλω φωτογραφία το Ταζ, ακούω τον οδηγό μου να λέει στον Κρητικό που μόλις γνωρίσαμε “You look like Indian”.. και του απαντάει αυτός «Ναι μου το έχουν πει πολλές φορές». Τα παιδιά ήταν εκεί μέρες προφανώς, αλλά που να φανταστώ εγώ τι θα ακολουθήσει και σε εμένα έπειτα.
Μας πάει ο οδηγός σε ένα εστιατόριο… φέρνει τα πιάτα ο σερβιτόρος. Δίνει πρώτα στο Άρη, ο οποίος είναι με πιο ανοιχτά χαρακτηριστικά, τον ψιλοκάνεις και για Γερμανό, και το πιάτο του έχει έναν λεκέ από ξεραμένο φαγητό που δεν ξεβγάλθηκε καλά. Το παίρνει, το ξύνει μπροστά μας, δεν βγαίνει, και μου δίνει εμένα αυτό το πιάτο! Τον «χαμηλότερης κάστας» μελαχρινό! Γελάσαμε και οι δύο, με πειράζει και ο Άρης μου λέει δεν σε χάλασε… αδιάφορο όμως ήταν γιατί εγώ δεν το χρειαζόμουν το πιάτο.
Τέλος πάντων μου πετάξαν ακόμα κάνα 2-3 φορές αυτό το “You look like Indian”, μέχρι που έφτασε η μέρα να φύγει ο Άρης πίσω για Ελλάδα, και εγώ θα συνέχιζα Βαρανάσι… αφού λέω ήρθα μέχρι εδώ, ας το κάνω 10ημερο ταξίδι!
Μόλις χαιρετάω τον Άρη, αράζω στο guest house με την οικογένεια. Μου λέγανε πως είναι η κόρη τους Αμερική, ο γιος τους μου έλεγε πως θέλει να πάει Καναδά, και με ρωτούσαν τι δουλειά κάνω εγώ, τι δουλειά κάνει η μαμά μου, τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς μου, ανάκριση τελείως, να έχουν ένα σημείο αναφοράς όπου θα μπορέσουν να με κατηγοριοποιήσουν.
Φεύγω την επόμενη μέρα και εγώ από Τζαϊπούρ για Βαρανάσι, όπου είναι ακόμα «πιο χωριό». Αφού φτάνω στο guest house με υποδέχεται ο τυπάς, μου λέει όλο χαμόγελο “You look like Indian”, το δωμάτιο σου με μπαλκόνι δεν υπάρχει, θα σε βάλω στο πίσω (και είδα ότι ήταν και το μικρότερο), πάρε και μια έκπτωση.
Εκεί έκανα κάτι φίλους Σουηδούς, μιλάω και δανέζικα επομένως τα ψιλοβρίσκαμε, όπου κάναμε δύο-τρεις δραστηριότητες μαζί σε κάποια φάση μου λένε «Ηλία η αγγλίδα έκλεισε έναν τυπά πολύ ψαγμένο, έλα μαζί μας 4 η ώρα στο Open Hand (μια καφετέρια)». Αφού σουλάτσαρα εγώ και είχα κουραστεί, τους βρίσκω εκεί και όταν έφαγα, μου βγήκε η κούραση δεν πολυψηνόμουν να πάω. Έρχεται καθυστερημένος ο οδηγός που είχε και MBA όταν μας μοίρασε τις κάρτες του! Μου πετάει το “You look like Indian”, και εκεί που περιμέναμε έξω να κατέβουν και οι άλλοι εγώ λέω «είμαι ψιλοκουρασμένος, θα περπατήσουμε πολύ; Γιατί δεν την πολύ παλεύω». Άδραξε την ευκαιρία αυτός να με ξεφορτωθεί.. το ένιωθα ότι προσπαθούσε να με αποτρέψει να πάω με τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούσε! Ήθελε να είναι με τους καταλευκους ξανθούς γαλανομάτες! Μην τον δει κανένας συγχωριανός με μελαχρινούς και πέσει το στάτους του!
Συνεχίζω το ταξίδι μου πίσω στο Δελχί, όπου φτάνω αργά το βράδυ 12+. Μου ανοίγει ο «υπηρέτης», γιατί έτσι τους έχουν, την πόρτα και με βάζει στο δωμάτιο μου. 2 όροφος, ταράτσα, δωματιάρα! Δεν το πίστευα μετά το Βαρανάσι τι δωμάτιο είχα! Υπερ λουξ! Κοιμάμαι σαν άρχοντας και το πρωί τρώω το πρωινό μου όπου και θα έκανα το τσεκ-ιν. Εκεί που τρώω έξω περνάει ένας τυπάς μου λέει καλημέρα, με προσπερνάει, και κοιτάζει στον διάδρομο στην γωνία μήπως κρύβεται αυτός που ψάχνει… (Το δωμάτιο μου είναι γωνιακό)
Ξανά ανεβαίνει μετά από λίγο και μου λέει «Εσύ είσαι! Σε πέρασα για ντόπιο!». Προφανώς μπορεί να περίμενε να δει και κανέναν Δανό, γιατί από εκεί τα έκλεινα όλα. Πάμε στην τραπεζαρία μου λέει έλα να γνωρίσεις και τους άλλους. Εκεί τρώγαν και κάτι Αμερικάνες, και άρχισε να λέει τις μ@λακίες του για να δειχθεί όταν είπα ότι ήρθα από Βαρανάσι: «Α δουλευα σύμβουλος για τον Βασιλιά εκεί» και τέτοια. Τέλος πάντων, τον πληρώνω και κανονίζουμε να κλείσω και τον οδηγό του να με πάει καμία βόλτα να σκοτώσω την ώρα μου πριν το απογευματινό τουρ. Αφού τον πληρώνω τον μπαγάσα και είδε ότι δεν είμαι κανένας βορειοευρωπαίος (μάλιστα μου λέει κιόλας όταν με πέρασε για ντόπιο, αν είναι nickname αυτό στο διαβατήριο μου, και πραγματικά ήθελα να τον βαρέσω), μου λέει «Πρέπει να μαζέψεις τα πράγματα σου, αυτό το δωμάτιο ήταν δωρεάν αναβάθμιση γιατί κάποιος εχτές ήθελε άλλη μια νύχτα το δικό σου. Έχεις πληρώσει την πιο φθηνή τιμή». Τον πίστεψα και εγώ, τα μαζεύω, και ήλπιζα να είναι καλό το δωμάτιο. Το δωμάτιο ήταν καλό τελικά, αλλά ήταν στο ισόγειο, και από την πίσω μεριά, κρυμμένο!!!! Τότε έφαγα φλασιά με τον άλλον στο Βαρανάσι που δεν μου έδωσε το δωμάτιο με μπαλκόνι! Ήταν hindsight effect, όπου όλα άρχιζαν να ξετυλίγονται και να τα κατανοώ καλύτερα! Περιττό να πω ότι με φλόμωσε στο ψέμα για τον οδηγό του ότι κόλλησε στην κίνηση και να πάρω κανένα ταξί καλύτερα… Φεύγοντας τον είδα που έφερνε κάτι βορειοευρωπάιους, και να τους ρωτάει ο μπαγάσας όλο χαρά, τρίβοντας τα χέρια του, από ποια χώρα είναι!
Πρώτη φορά ένιωθα τόσο άσχημα σε χώρα. Είχα συνέχεια το συναίσθημα να φύγω! Να φύγω και να μην ξαναπατήσω πότε! Εκεί που περίμενα στο τσεκ-ιν να αφήσω την βαλίτσα μου, να βλέπω σουρεάλ καταστάσεις: Ινδός να μιλάει στον Ινδό υπεύθυνο στα αγγλικά για να βολέψει την οικογένεια του να είναι όλοι στις ίδιες θέσεις. Μετά από πέντε προτάσεις το γυρνάνε στα ινδικά. Βλέπετε όσο πιο καλά αγγλικά μιλάς δείχνεις την κάστα σου. Μου το εξήγησε μια Τουρκάλα που γνώρισα και ζει 8 χρόνια στο Βαρανάσι….
Όταν απογειώθηκε το αεροπλάνο, ένιωσα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο!
Πραγματικά στεναχωριέμαι για τον καημένο το φτωχό κόσμο σε αυτή την χώρα και μπορώ να πω ότι καταλαβαίνω πόσο εγκλωβισμένοι μπορεί να αισθάνονται. Από τις μεσαίες και ανώτερες κάστες τους. Που είναι ό,τι πιο εμετικό έχω ζήσει ποτέ μέχρι τώρα….
Χαίρομαι απίστευτα που μπόρεσα να έχω μια τέτοια εμπειρία της Ινδίας….
Μια χώρα όπου διαφημίζουν στα πλακάτ του δρόμου κρέμες για να γίνεις πιο λευκός και να ακούω τον Ινδό κατράμι ξενοδόχο να λέει σε Γερμανό ταξιδιώτη 70ρη με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά: «μοιάζεις με τον παππού μου» !!
Αυτό το ταξίδι;
Τρομερή εμπειρία, απίστευτα μεγάλο λάθος!
Αναμένω τις παρατηρήσεις σας!!!
Υ.Γ. 1 Έχω ταξιδέψει σε αρκετές χώρες και με την δουλειά αλλά και για αναψυχή, σε περίπτωση που νομίσει κάποιος ότι ήταν το πρώτο μου «μεγάλο ταξίδι» για το σοκ που έφαγα.
Υ.Γ. 2 Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να μεταφέρω το ποστ στις ταξιδιωτικές ιστορίες, αν το δει κανένας admin…. Ας μου πει!
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια διαφορετική εμπειρία από την Ινδία και να ακούσω την γνώμη σας!
Θα επικεντρώσω την ιστορία μου μόνο στα επίμαχα σημεία όπου θέλω να τονίσω το σύστημα τους με τις κάστες και πως έχει διαμορφώσει την συμπεριφορά τους υποσυνείδητα. Επομένως θα έχει έναν τόνο αρνητικότητας. (Υπήρχαν και καλές στιγμές και ωραία πράγματα που είδα!)
Όλα ξεκίνησαν όταν ένας φίλος μου, ο Άρης, που κάνουμε ταξίδια μαζί ήταν καλεσμένος σε έναν γάμο στην Ινδία. Την κοπέλα Ινδή και το αγόρι της Ρουμάνο, τους είχε γνωρίσει στο μεταπτυχιακό στην Γερμανία. Να μην τα πολυλογώ μου λέει «Έλα ρε Ηλία, θα έρθεις σαν +1 μου?!» γελώντας...
Να πω την αλήθεια η Ινδία δεν μου ήταν ποτέ ελκυστική ούτε γνώριζα πολλά για τον πολιτισμό τους, πέρα από τις κλασικές εικόνες που έχουμε όλοι, μαϊμούδες, Ταζ Μαχαλ, spiritual, μπολιγουντ, σλαμ, καλό φαγητό, ζούγκλα οι δρόμοι. Άλλα επειδή το είδα σαν μοναδική ευκαιρία να πάω, λέω τι έχουμε να χάσουμε…. θα δούμε και ινδικό γάμο!!!
Έλα μου όμως που δεν ήξερα για τις κάστες και ότι εγώ σαν μελαχρινός μπορεί να με περνάνε για ντόπιο… Εκεί άρχισε ο εφιάλτης μου και έζησα την πραγματική Ινδία….!
Δεν θα σταθώ στον γάμο, όπου ήταν ένα βαρετό γκαλά με τους Ινδούς να κάνουν σοσιαλιζινγκ με ευρωπαίους, πράγμα που τους έκανε να νιώθουν υπεράνω βγάζοντας φωτογραφίες. Είχε κάποια ωραία σκηνικά, που πήγαμε τον γαμπρό με το ποδήλατο και χορεύαμε μπροστά του με νταούλια, ή το μυστήριο που ήταν κάτι πρωτόγνωρο (βέβαια για 1 φορά μονο). Πέρα από αυτά, τα πράγματα και το πώς ένιωθα ήταν όπως τα προανέφερα. Δεν θα με πείραζε και καθόλου αν το έχανα το όλο σκηνικό, πολύ βαβούρα για το τίποτα ο ντόρος που γίνεται για τους γάμους τους….
(Βέβαια όπως όλοι ξέρουμε ένας γάμος μπορεί να είναι πιο πετυχημένος από τον άλλον, όπως και στην Ελλάδα μπορείς να πας σε απίστευτο νησιώτικο γάμο, ή σε μια βαρετή δηθενιά στην Αθήνα)
Τελειώνει ο διήμερος γάμος στο Νέο Δελχί και ξεκινάμε το ταξίδι μας για το «Χρυσό Τρίγωνο». Εκεί που αρχίζουμε να βγαίνουμε προς τα έξω και φτάνουμε Άγκρα, μας φορτώνει ο οδηγός τον «καλύτερο του φίλο» για να μας κάνει ξενάγηση στο Agra Fort… βαρετός και άσχετος ο ξεναγός, ο Άρης νευρίαζε και λέει «θα τον βαρέσω» που βιαζόταν να προχωρήσουμε! Εκεί που προχωράμε μου πετάει το πρώτο που άκουσα “You look like Indian”! Ευχαριστώ του απαντάω εγώ! Μιλάγαμε με τον Άρη και καθώς κοιτάζουμε το Ταζ Μαχάλ μια κοπέλα πετάγεται και λέει «Ωωωπ Έλληνες!». Γνωριζόμαστε με τα παιδιά, και εκεί που προσπαθώ να βγάλω φωτογραφία το Ταζ, ακούω τον οδηγό μου να λέει στον Κρητικό που μόλις γνωρίσαμε “You look like Indian”.. και του απαντάει αυτός «Ναι μου το έχουν πει πολλές φορές». Τα παιδιά ήταν εκεί μέρες προφανώς, αλλά που να φανταστώ εγώ τι θα ακολουθήσει και σε εμένα έπειτα.
Μας πάει ο οδηγός σε ένα εστιατόριο… φέρνει τα πιάτα ο σερβιτόρος. Δίνει πρώτα στο Άρη, ο οποίος είναι με πιο ανοιχτά χαρακτηριστικά, τον ψιλοκάνεις και για Γερμανό, και το πιάτο του έχει έναν λεκέ από ξεραμένο φαγητό που δεν ξεβγάλθηκε καλά. Το παίρνει, το ξύνει μπροστά μας, δεν βγαίνει, και μου δίνει εμένα αυτό το πιάτο! Τον «χαμηλότερης κάστας» μελαχρινό! Γελάσαμε και οι δύο, με πειράζει και ο Άρης μου λέει δεν σε χάλασε… αδιάφορο όμως ήταν γιατί εγώ δεν το χρειαζόμουν το πιάτο.
Τέλος πάντων μου πετάξαν ακόμα κάνα 2-3 φορές αυτό το “You look like Indian”, μέχρι που έφτασε η μέρα να φύγει ο Άρης πίσω για Ελλάδα, και εγώ θα συνέχιζα Βαρανάσι… αφού λέω ήρθα μέχρι εδώ, ας το κάνω 10ημερο ταξίδι!
Μόλις χαιρετάω τον Άρη, αράζω στο guest house με την οικογένεια. Μου λέγανε πως είναι η κόρη τους Αμερική, ο γιος τους μου έλεγε πως θέλει να πάει Καναδά, και με ρωτούσαν τι δουλειά κάνω εγώ, τι δουλειά κάνει η μαμά μου, τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς μου, ανάκριση τελείως, να έχουν ένα σημείο αναφοράς όπου θα μπορέσουν να με κατηγοριοποιήσουν.
Φεύγω την επόμενη μέρα και εγώ από Τζαϊπούρ για Βαρανάσι, όπου είναι ακόμα «πιο χωριό». Αφού φτάνω στο guest house με υποδέχεται ο τυπάς, μου λέει όλο χαμόγελο “You look like Indian”, το δωμάτιο σου με μπαλκόνι δεν υπάρχει, θα σε βάλω στο πίσω (και είδα ότι ήταν και το μικρότερο), πάρε και μια έκπτωση.
Εκεί έκανα κάτι φίλους Σουηδούς, μιλάω και δανέζικα επομένως τα ψιλοβρίσκαμε, όπου κάναμε δύο-τρεις δραστηριότητες μαζί σε κάποια φάση μου λένε «Ηλία η αγγλίδα έκλεισε έναν τυπά πολύ ψαγμένο, έλα μαζί μας 4 η ώρα στο Open Hand (μια καφετέρια)». Αφού σουλάτσαρα εγώ και είχα κουραστεί, τους βρίσκω εκεί και όταν έφαγα, μου βγήκε η κούραση δεν πολυψηνόμουν να πάω. Έρχεται καθυστερημένος ο οδηγός που είχε και MBA όταν μας μοίρασε τις κάρτες του! Μου πετάει το “You look like Indian”, και εκεί που περιμέναμε έξω να κατέβουν και οι άλλοι εγώ λέω «είμαι ψιλοκουρασμένος, θα περπατήσουμε πολύ; Γιατί δεν την πολύ παλεύω». Άδραξε την ευκαιρία αυτός να με ξεφορτωθεί.. το ένιωθα ότι προσπαθούσε να με αποτρέψει να πάω με τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούσε! Ήθελε να είναι με τους καταλευκους ξανθούς γαλανομάτες! Μην τον δει κανένας συγχωριανός με μελαχρινούς και πέσει το στάτους του!
Συνεχίζω το ταξίδι μου πίσω στο Δελχί, όπου φτάνω αργά το βράδυ 12+. Μου ανοίγει ο «υπηρέτης», γιατί έτσι τους έχουν, την πόρτα και με βάζει στο δωμάτιο μου. 2 όροφος, ταράτσα, δωματιάρα! Δεν το πίστευα μετά το Βαρανάσι τι δωμάτιο είχα! Υπερ λουξ! Κοιμάμαι σαν άρχοντας και το πρωί τρώω το πρωινό μου όπου και θα έκανα το τσεκ-ιν. Εκεί που τρώω έξω περνάει ένας τυπάς μου λέει καλημέρα, με προσπερνάει, και κοιτάζει στον διάδρομο στην γωνία μήπως κρύβεται αυτός που ψάχνει… (Το δωμάτιο μου είναι γωνιακό)
Ξανά ανεβαίνει μετά από λίγο και μου λέει «Εσύ είσαι! Σε πέρασα για ντόπιο!». Προφανώς μπορεί να περίμενε να δει και κανέναν Δανό, γιατί από εκεί τα έκλεινα όλα. Πάμε στην τραπεζαρία μου λέει έλα να γνωρίσεις και τους άλλους. Εκεί τρώγαν και κάτι Αμερικάνες, και άρχισε να λέει τις μ@λακίες του για να δειχθεί όταν είπα ότι ήρθα από Βαρανάσι: «Α δουλευα σύμβουλος για τον Βασιλιά εκεί» και τέτοια. Τέλος πάντων, τον πληρώνω και κανονίζουμε να κλείσω και τον οδηγό του να με πάει καμία βόλτα να σκοτώσω την ώρα μου πριν το απογευματινό τουρ. Αφού τον πληρώνω τον μπαγάσα και είδε ότι δεν είμαι κανένας βορειοευρωπαίος (μάλιστα μου λέει κιόλας όταν με πέρασε για ντόπιο, αν είναι nickname αυτό στο διαβατήριο μου, και πραγματικά ήθελα να τον βαρέσω), μου λέει «Πρέπει να μαζέψεις τα πράγματα σου, αυτό το δωμάτιο ήταν δωρεάν αναβάθμιση γιατί κάποιος εχτές ήθελε άλλη μια νύχτα το δικό σου. Έχεις πληρώσει την πιο φθηνή τιμή». Τον πίστεψα και εγώ, τα μαζεύω, και ήλπιζα να είναι καλό το δωμάτιο. Το δωμάτιο ήταν καλό τελικά, αλλά ήταν στο ισόγειο, και από την πίσω μεριά, κρυμμένο!!!! Τότε έφαγα φλασιά με τον άλλον στο Βαρανάσι που δεν μου έδωσε το δωμάτιο με μπαλκόνι! Ήταν hindsight effect, όπου όλα άρχιζαν να ξετυλίγονται και να τα κατανοώ καλύτερα! Περιττό να πω ότι με φλόμωσε στο ψέμα για τον οδηγό του ότι κόλλησε στην κίνηση και να πάρω κανένα ταξί καλύτερα… Φεύγοντας τον είδα που έφερνε κάτι βορειοευρωπάιους, και να τους ρωτάει ο μπαγάσας όλο χαρά, τρίβοντας τα χέρια του, από ποια χώρα είναι!
Πρώτη φορά ένιωθα τόσο άσχημα σε χώρα. Είχα συνέχεια το συναίσθημα να φύγω! Να φύγω και να μην ξαναπατήσω πότε! Εκεί που περίμενα στο τσεκ-ιν να αφήσω την βαλίτσα μου, να βλέπω σουρεάλ καταστάσεις: Ινδός να μιλάει στον Ινδό υπεύθυνο στα αγγλικά για να βολέψει την οικογένεια του να είναι όλοι στις ίδιες θέσεις. Μετά από πέντε προτάσεις το γυρνάνε στα ινδικά. Βλέπετε όσο πιο καλά αγγλικά μιλάς δείχνεις την κάστα σου. Μου το εξήγησε μια Τουρκάλα που γνώρισα και ζει 8 χρόνια στο Βαρανάσι….
Όταν απογειώθηκε το αεροπλάνο, ένιωσα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο!
Πραγματικά στεναχωριέμαι για τον καημένο το φτωχό κόσμο σε αυτή την χώρα και μπορώ να πω ότι καταλαβαίνω πόσο εγκλωβισμένοι μπορεί να αισθάνονται. Από τις μεσαίες και ανώτερες κάστες τους. Που είναι ό,τι πιο εμετικό έχω ζήσει ποτέ μέχρι τώρα….
Χαίρομαι απίστευτα που μπόρεσα να έχω μια τέτοια εμπειρία της Ινδίας….
Μια χώρα όπου διαφημίζουν στα πλακάτ του δρόμου κρέμες για να γίνεις πιο λευκός και να ακούω τον Ινδό κατράμι ξενοδόχο να λέει σε Γερμανό ταξιδιώτη 70ρη με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά: «μοιάζεις με τον παππού μου» !!
Αυτό το ταξίδι;
Τρομερή εμπειρία, απίστευτα μεγάλο λάθος!
Αναμένω τις παρατηρήσεις σας!!!
Υ.Γ. 1 Έχω ταξιδέψει σε αρκετές χώρες και με την δουλειά αλλά και για αναψυχή, σε περίπτωση που νομίσει κάποιος ότι ήταν το πρώτο μου «μεγάλο ταξίδι» για το σοκ που έφαγα.
Υ.Γ. 2 Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να μεταφέρω το ποστ στις ταξιδιωτικές ιστορίες, αν το δει κανένας admin…. Ας μου πει!
Last edited:
Επισης αυτον εκλεψαν στο τρενο.
