Ινδία Ινδία χώρα των χρωμάτων και των αντιθέσεων

[aspa]

Τα περισσότερα τα είχα κανονίσει από εδώ.Τις πτήσεις τα ξενοδοχεία και φυσικά τις πόλεις που θα πηγαίναμε. Κερδίσαμε καλύτερες τιμές γιατί τις κλείσαμε νωρίτερα, χρόνο γιατί δεν ψάχναμε για ξενοδοχεία επιτόπου καθώς και ποιότητα γιατί διάβασα κριτικές πριν να κλείσω. Όλα αυτά με πολύ διάβασμα και πολλά ξενύχτια. Πάντως δεν νομίζω ότι θα ήταν εύκολο να ψάχνεις στις πόλεις που πήγαμε για ξενοδοχείο κουβαλώντας τις βαλίτσες.

 

[aspa]

Ανεξάντλητες οι εικόνες και οι μνήμες από την Ινδία. 1.Βουδιστική τελετή. 2.Ψώνια. 3.Φαγητό στο δρόμο. 4.Η αυλή μας. 5.Ψάρεμα στην λίμνη και τα κελύφη που απομένουν μετά το άδειασμα των οστράκων. 6.Τάισμα των αγελάδων στις γωνίες του δρόμου.

 

[aspa]

7η 9η 10η ημέρα
Την Παρασκευή άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση για το ταξίδι μας. Θα πηγαίναμε αεροπορικώς στο Μουμπάι όπου θα μέναμε 3νύχτες και από εκεί επιστροφή στην Αθήνα. Η μέρα μας ξεκίνησε με μια βουτιά στην πισίνα και ένα καλό πρωινό. Ο καλύτερος πίνακας ζωγραφίζονταν εμπρός μας, το ίδιο σκηνικό στημένο ίδιο και απαράλλαχτο με την προηγούμενη μέρα, στα ίδια σημεία οι ψαράδες, οι βάρκες, τα πουλιά που κελαηδούσαν, λες και είχαν μείνει σταθερά ακίνητα από χτες.
Το ταξί που θα μας πήγαινε στο αεροδρόμιο του Cochi (85χμ) το βρήκαμε μόνοι μας στη πόλη (2000rp αντί 3700rs στο ξενοδοχείο). Η πτήση στην ώρα της και νάμαστε στο Μουμπάι.
Μέχρι να φτάσουμε εκεί, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε το πλήθος των ανθρώπων στις μεγάλες πόλεις της Ινδίας. Το αεροδρόμιο γεμάτο, η κίνηση στους δρόμους απίστευτη, τα αυτοκίνητα ακινητοποιημένα πολύ ώρα στο ίδιο μέρος. Με ένα prepair taxi κάναμε 1 ώρα να φτάσουμε στο windsor hotel κοντά στη Marine drive. Το ξενοδοχείο στα όρια του απλού, οικονομικού, καθαρού, κεντρικού. .......Και βγήκαμε να κάνουμε ένα περίπατο στην περίφημη Marine Drive.
Είναι ένας παραλιακός τεράστιος δρόμος, όπου οι Ινδοί κάνουν τον περίπατό τους. Είναι ένας δύσοσμος δρόμος, ο οποίος μυρίζει βοθρίλα και δεν είναι καθόλου ευχάριστο να περπατάς κατά μήκος του. Γρήγορα εγκαταλείψαμε την προσπάθεια και αναζητήσαμε φαγητό. Εκείνο το βράδυ φάγαμε ινδική πίτσα. Μια ωραία καυτερή πίτσα μαγειρεμένη με το δικό τους τρόπο.
Την επομένη πήραμε το πρωινό στην ταράτσα του ξενοδοχείου και ξεκινήσαμε για να εξερευνήσουμε τη πόλη. Κάτω από το ξενοδοχείο πολλά ταξί προσφέρονταν για τις μεταφορές μας. Προτιμήσαμε την πρώτη μέρα στην πόλη να περπατήσουμε και την επομένη να πάρουμε ταξί. Κοντά μας ήταν ο σταθμός του τρένου churchgate του οποίου το κτήριο ήταν ιδιαίτερο, όμορφα κτήρια art deco κοσμούσαν δεξιά και αριστερά τον δρόμου του ξενοδοχείου που οδηγούσε σε ένα μεγάλο συντριβάνι - Flora - στην πλατεία Circus, χαρακτηριστικό σημείο της πόλης. Από εκεί κατευθυνθήκαμε προς τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό chhatrapati Shivaji Terminus που είναι το πραγματικό στολίδι της πόλης. Απέναντι από αυτόν το Δημαρχείο της πόλης. Τέλος καταλήξαμε στην αγορά Crawford. Η αγορά είχε ότι μπορείς να φανταστείς, χωρισμένη ανάλογα το είδος της πραμάτειας ήταν γεμάτη κόσμο. Περιπλανηθήκαμε από την αρχή μέχρι το τέλος σε όλα τα σημεία της αγοράς. Από την αγορά ηλεκτρονικών, στην δύσοσμη ψαραγορά, στην γεμάτη ζωντάνια αγορά λαχανικών και στην πανδαισία των χρωμάτων στην αγορά των υφασμάτων. Ο κόσμος μιλιούνια, αγόραζαν παζάρευαν συζητούσαν. Ο τόπος βρώμικος γεμάτος λάσπες , αλλά οι άνθρωποι καλοσυνάτοι, ευγενικοί πουλούσαν η αγόραζαν τα προϊόντα. Η εμπειρία συγκλονιστική. Μας άρεσε πολύ που ανακατευτήκαμε με τον κόσμο, είδαμε τις συνήθειές τους, τον τρόπο που ζουν, το τρόπο που ψωνίζουν και σκέφτονται.
Στη συνέχεια πήγαμε στην πύλη της Ινδίας Gateaway of India. Είναι μια αψίδα στην άκρη της ακτής, σημείο συνάντησης και περιπάτου όλων των τουριστών της πόλης και όχι μόνο. Από εκεί ξεκινούν και πλοιάρια για το νησί των ελεφάντων, καθώς και για βόλτα στον κόλπο της Βομβάη. Τα νερά είναι θολά καφετιού χρώματος και τουλάχιστον εμάς δεν μας παρακινούσαν για μια τέτοια βόλτα. Βλέπεις την θάλασσα την έχουμε συνηθίσει αλλιώς. Μας έκανε εντύπωση που πολλοί Ινδοί ζητούσαν να φωτογραφηθούν μαζί μας, μας μιλούσαν, μας ρωτούσαν για τη χώρα μας.
Από έξω από τη Πύλη πήραμε ένα τουριστικό λεωφορείο ανοικτό που πηγαίνει στα αξιοθέατα της πόλης, μια βόλτα μιας ώρας περίπου, που όμως δεν λέει τίποτα. Κοστίζει 2ε περίπου.
Σε αυτό το σημείο όμως δεν μπορούσαμε να αντισταθούμε σε μια επίσκεψη στο Taj Mahal το καλύτερο ξενοδοχείο της Ινδίας που δεσπόζει στην άκρη του λιμανιού. Αφού περάσαμε τον έλεγχο σαν να είμαστε στο αεροδρόμιο, μπήκαμε σε εκείνο το παλάτι. Ανεβήκαμε τις σκάλες βουλιάζοντας στα περίφημα χαλιά, πήγαμε στις τουαλέτες όπου όταν πλύναμε τα χέρια μας μια κοπέλα που ήταν εκεί μας έδωσε λινή πετσέτα να τα σκουπίσουμε, τα μάρμαρα και οι γρανίτες άστραφταν. Συνεχίσαμε μπαίνοντας στο ασανσέρ με μία ένοικο, γιατί στους πάνω ορόφους δεν επιτρέπεται να πας αν δεν είσαι ένοικος, είδαμε και του πάνω ορόφους, κατεβήκαμε από τη σκάλα για να κάνουμε ένα διάλειμμα βουλιάζοντας στους περίφημους καναπέδες της ρεσεψιόν. Είδαμε το μπαρ του πρώτου ορόφου την καφετέρια του ισογείου και την πισίνα με τους φοίνικες και αποφασίσαμε ότι ήταν πολύ ακριβά για μας, ότι είχαμε να δούμε το είδαμε και βγήκαμε έξω. Λέγεται ότι το ξενοδοχείο έχτισε ένας Ινδός, όταν πήγε στην Ευρώπη και δεν τον άφησαν να μπει σε κάτι ανάλογο λόγω της εθνικότητάς του. Το πορτραίτο του δεσπόζει στις σκάλες.
Λίγα ψώνια στην αγορά της Colaba, με τα απαραίτητα παζάρια φυσικά που είναι πολύ διασκεδαστικά για όλους. Στην συνέχεια γυρίσαμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο. Είχαμε βάλλει σημεία αναγνώρισης δύο κινηματογράφους το Rergal και το Eros. Το βράδυ η πόλη έχει άλλο πρόσωπο καθώς είναι φωτισμένα όλα τα ψηλά κτήρια, το Clock tower, το συντριβάνι, το μεγάλο πάρκο όπου παίζουν χόκεϊ Ινδοί ντυμένοι στα άσπρα, τα κτήρια των δικαστηρίων. Η νύχτα κρύβει την φτώχεια και τις παραγκουπόλεις, τα δείχνει όλα όμορφα.
Μας είπαν ότι κάθε μέρα 2000 άτομα έρχονται από την επαρχία στο Μουμπάι για να βρουν δουλειά.

 

[mariapapaflessa]

παιδια υπαρχει κανενας που θελει να παει ινδια?γιατι θελω να παω αλλα φοβαμαι μονη μου.

 

[aspa]

Ξημέρωσε και η τελευταία ημέρα του ταξιδιού μας. Είναι Κυριακή και την αφήσαμε για επίσκεψη στα αξιοθέατα. Πήραμε ένα ταξί κάτω από το ξενοδοχείο που με τα απαραίτητα παζάρια δέχτηκε να μας γυρίσει σε όλα τα αξιοθέατα με 1 ευρώ την ώρα.
Ξεκινήσαμε από το μουσείο του Γκάντι. Ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στην ζωή του μεγάλου ηγέτη, του προστάτη των εργαζομένων, του απλού αυτού ανθρώπου μαχητή και μπροστάρη στους αγώνες των αδυνάτων. Με πολύ ωραίο τρόπο στο τριώροφο σπίτι του εκτίθενται προσωπικά του αντικείμενα, η βιβλιοθήκη του , με χιλιάδες βιβλία, μακέτες από μάχες και συγκεντρώσεις, συνελεύσεις, η ζωή του στην Αφρική, η κρεβατοκάμαρά του με ένα απλό στρώμα για κρεβάτι, τα σανδάλια του. Νομίζω ότι είναι το πιο σημαντικό αξιοθέατο στην πόλη.
Συνεχίσαμε στους κρεμαστούς κήπους (Hanging Gardens), μεγάλοι κήποι με δέντρα και λουλούδια σε ένα λόφο, από όπου βλέπεις όλη τη πόλη και την θάλασσα. Εκεί κατοικούν οι πλούσιοι Ινδοί σε απίστευτες βίλες με φρουρούς, πολλά πατώματα, υπηρέτες κλπ.
Ζητήσαμε να μας πάει στη συνέχεια στο Haji Ali Dargah Mahalaxmi temble, ένας ναός που λόγω της ημέρας κατακλύζονταν από πολλούς Ινδούς που πήγαιναν να προσκυνήσουν. Πάρα πολύς κόσμος, πολλοί επαίτες και φαγοπότι δίπλα στην θάλασσα που λόγω της παλίρροιας και των αποβλήτων μύριζε έντονα. Υπήρχαν υπαίθριες ψησταριές που έψηναν κρέατα και τηγάνιζαν κροκέτες τις οποίες τύλιγαν... σε εφημερίδες. Οι άνθρωποι πέρναγαν καλά και το απολάμβαναν. Μας άρεσε αυτή η συναναστροφή με τους ντόπιους, είδαμε από κοντά πως περνούν μία από τις Κυριακές τους.
Η κυκλοφορία καλύτερη λόγω Κυριακής δεν μας καθυστερούσε. Έτσι συνεχίσαμε προς τα πλυντήρια (open air landry), πολύ μεγαλύτερα από αυτά που είδαμε στο Κοτσίν, αλλά με τον ίδιο....σχεδιασμό. Πλύσιμο στο χέρι ολόκληρων βουνών από άπλυτα ρούχα, στέγνωμα στον ήλιο και σιδέρωμα. Αμέτρητοι οι Ινδοί που δούλευαν εκεί. Μια επίπονη εργασία που δεν πληρώνεται καλά όπως μας είπαν.
Ο δρόμος προς την Κολάμπα περνούσε από γήπεδα κρίκετ, γεμάτα λόγω Κυριακής, από τον σιδηροδρομικό σταθμό, το μουσείο, την Εθνική Πινακοθήκη, τις πλατείες. Από την άλλη πλευρά του κτηρίου του Πανεπιστημίου της Βομβάης ο Πύργος του Ρολογιού (Rajabai), η βιβλιοθήκη επίσης τα κτήρια των Δικαστηρίων.
Η βόλτα μας τελείωσε, το μυαλό μας γεμάτο εικόνες, αντιθέσεις, όμορφες και άσκημες ζωγραφιές που συναποτελούν τον πίνακα αυτής της χώρας.
Ξαποστάσαμε σε ένα win bar που θα το ζήλευε κάθε ευρωπαϊκή χώρα.
Το βράδυ φάγαμε το τελευταίο ινδικό δείπνο μας, ενώ απέναντι στο γήπεδο αντηχούσαν οι ιαχές των οπαδών των ομάδων κρίκετ.
Η πτήση μας ήταν στις 6.30 το πρωί. Δεν μας είπαν ότι έπρεπε να πάμε 3 ώρες πριν και η μεταφορά μας στο αεροδρόμιο ....εξελίχθηκε σε ράλι. Ο ταξιτζής πέρασε όλα τα φανάρια με κόκκινο και ευτυχώς όλα καλά και επιστροφή, με ενδιάμεση στάση στην Κωνσταντινούπολη.
Η Κωνσταντινούπολη πανέμορφη όπως την ξέρουμε. Η ευχάριστη έκπληξη ήταν το τουρ που οργανώνει για τους ταξιδιώτες τράνζιτ η Turkish. Εμείς που το ξέραμε είχαμε κανονίσει να πάρουμε την επόμενη πτήση για Αθήνα. Το τουρ περιελάμβανε ξενάγηση με το πούλμαν στον Πύργο του Γαλατά όπου μας πλήρωσαν το εισιτήριο, γεύμα σε εστιατόριο βόλτα στην Ιστικάλ και επιστροφή στο αεροδρόμιο.

 

[anny]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές ιστορίες της Ασίας.