fenia42
Member
- Μηνύματα
- 3.980
- Likes
- 15.750
- Επόμενο Ταξίδι
- Азербайджан
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Η Τρίτη μέρα στο Εσφαχάν θα ήταν αφιερωμένη στα αξιοθέατα. Εννοείται βέβαια ότι η περιήγηση θα ξανάρχιζε από την πλατεία του Ιμάμη, αλλά ακολούθησε μια διαδρομή στο αστικό Εσφαχάν, μέσα σε καθαρούς δρόμους κάτω από φθινοπωρινά δέντρα και όμορφες πολυκατοικίες. Αν δεν ήξερα ότι είμαι στο Ιράν άνετα θα πίστευα ότι περπατάω σε κάποια ευρωπαϊκή πόλη.
Ελάχιστα χιλιόμετρα μακριά από την πλατεία και με κατεύθυνση προς την αρμένικη συνοικία βρίσκεται ένα όμορφο ποτάμι η όχθη του οποίου είναι χτισμένη με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και όπως είναι φυσικό μαζεύει πολύ κόσμο, γονείς ηλικιωμένους και ζευγαράκια και προσφέρεται για χαλαρές ήρεμες βόλτες. Εντυπωσιακή είναι η γέφυρα των 300 μέτρων που διασχίζει το ποτάμι , χαρακτηριστικό δείγμα της αρχιτεκτονικής του 18ου αιώνα. Εμένα πάντως μου φάνηκε πιο εντυπωσιακό που δεν είχε καθόλου κάγκελα, άνετα δηλαδή μπορεί κάποιος να παραπατήσει ή να ξεφύγει κάποιο παιδάκι. Κάτι που στην Ελλάδα με τις Ελληνίδες μάνες δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε ποτέ και πουθενά
Η αρμένικη συνοικία όμως είναι πανέμορφη. Σε αυτήν υπάρχουν πολλές εκκλησίες και γύρω γύρω αρμένικα μαγαζάκια. Επίσης η περιοχή προτιμάται από ‘ψαγμένους’ φοιτητές ενώ τα σπίτια είναι πολυτελή. Κάτι αντίστοιχο με το Κολωνάκι του Εσφαχάν. Η επισκέψιμη εκκλησία περιλαμβάνει και μουσείο με στοιχεία σχετικά με τους Αρμένιους και τα δεινά που έχουν υποστεί από μουσουλμανικές χώρες. Αν και δεν είμαι φαν των εκκλησιών , είμαι ωστόσο φαν του διαφορετικού και καθώς δεν έχω επισκεφτεί την Αρμενία μου άρεσε η εμπειρία αυτή και φυσικά μου άνοιξε και την όρεξη για ένα επικείμενο ταξίδι. Μια μικρή γεύση πάντως την πήρα.
Στη συνέχεια σειρά είχε το μεγαλύτερο πολυτελέστερο και διασημότερο ξενοδοχείο της πόλης το Hotel Abbasi. Οι χλιδές δε μου πολυαρέσουν έτσι αρκέστηκα σε μια μικρή βόλτα στους κήπους του και λίγο στο εσωτερικό του λόμπυ και ξαναβγήκα άμεσα στους δρόμους του Εσφαχάν, να αφουγκραστώ τον αληθινό παλμό της πόλης και όχι τους δυτικούς τουρίστες με τα ταγέρ και τα κουστούμια.
Το Εσφαχάν έχει πολλά παλάτια και είχε έρθει η ώρα να τα θαυμάσουμε. Η αλήθεια είναι ότι τέτοια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και τόσο ιδιαίτερες τοιχογραφίες δε βλέπεις συχνά.
Παρόλο που δεν έχω εντυπωσιαστεί με κανένα παλάτι, το Chehel Sotoun ωστόσο με εντυπωσίασε τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Βρίσκεται σε ένα τεράστιο καταπράσινο κήπο, ιδιαίτερα φροντισμένο και χρησίμευε στον Σαχ Αμπάς για να δέχεται τους προξένους και τους συμβουλάτορες του, καθώς και για να φιλοξενεί διάφορες εκδηλώσεις. Ίσως εκείνο που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι η λιτή γραμμή του και η χρήση του ξύλου. Το όνομά του σημαίνει 40 κολώνες, γιατί με την αντανάκλαση στο νερό του σιντριβανιού που βρίσκεται μπροστά του, οι 20 υπάρχουσες κολώνες φαίνονται να διπλασιάζονται.
Εξίσου εντυπωσιακές είναι και οι τοιχογραφίες που διακοσμούν το εσωτερικό του οι οποίες αναπαριστούν διάφορες μάχες με τα γειτονικά φύλα.
Μετά το sightseeing σειρά είχε όμως ένα ζεστό τσαγάκι, να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας και αυτό θα γινόταν στο πιο παλιό και γραφικό τεϊοποτείο της πόλης, το οποίο βρίσκεται κάπου χωμένο μες το Bazaar . Για κακή τύχη των εναλλακτικών τουριστών το τεϊοποτείο αυτό το έχει ανακαλύψει και το tripadvisor κι έτσι είναι πιθανό να συναντήσετε ορδές αγγλοτουριστών με τα κλασσικά επιφωνήματα και τις κάμερες ανά χείρας να καταγράφουν τα πάντα. Ευτυχώς όμως ο χώρος διαθέτει δύο αίθουσες, στην εσωτερική συχνάζουν κυρίως οι ντόπιοι αλλά κι εγώ που είμαι κομματάκι δύστροπη και δε μπορώ τις τουριστικές παγίδες εκεί άραξα, πίνοντας το τσαγάκι μου , καπνίζοντας ένα ναργιλέ και τρώγωντας τα γνωστά απαράδεκτα ιρανικά γλυκά. Το ντεκόρ του μαγαζιού σου αποσπά την προσοχή.
Το μεσημέρι ακολούθησε κραιπάλη με κεμπάπ , το απόγευμα το καθιερωμένο πλέον καφεδάκι στο γραφικό φοιτητικό καφέ και μετά το ηλιοβασίλεμα το τρίτο και τελευταίο ραντεβού με couch surfers : ο γλυκύτατος μειλίχιος Ρεζά !
Ελάχιστα χιλιόμετρα μακριά από την πλατεία και με κατεύθυνση προς την αρμένικη συνοικία βρίσκεται ένα όμορφο ποτάμι η όχθη του οποίου είναι χτισμένη με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και όπως είναι φυσικό μαζεύει πολύ κόσμο, γονείς ηλικιωμένους και ζευγαράκια και προσφέρεται για χαλαρές ήρεμες βόλτες. Εντυπωσιακή είναι η γέφυρα των 300 μέτρων που διασχίζει το ποτάμι , χαρακτηριστικό δείγμα της αρχιτεκτονικής του 18ου αιώνα. Εμένα πάντως μου φάνηκε πιο εντυπωσιακό που δεν είχε καθόλου κάγκελα, άνετα δηλαδή μπορεί κάποιος να παραπατήσει ή να ξεφύγει κάποιο παιδάκι. Κάτι που στην Ελλάδα με τις Ελληνίδες μάνες δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε ποτέ και πουθενά
Η αρμένικη συνοικία όμως είναι πανέμορφη. Σε αυτήν υπάρχουν πολλές εκκλησίες και γύρω γύρω αρμένικα μαγαζάκια. Επίσης η περιοχή προτιμάται από ‘ψαγμένους’ φοιτητές ενώ τα σπίτια είναι πολυτελή. Κάτι αντίστοιχο με το Κολωνάκι του Εσφαχάν. Η επισκέψιμη εκκλησία περιλαμβάνει και μουσείο με στοιχεία σχετικά με τους Αρμένιους και τα δεινά που έχουν υποστεί από μουσουλμανικές χώρες. Αν και δεν είμαι φαν των εκκλησιών , είμαι ωστόσο φαν του διαφορετικού και καθώς δεν έχω επισκεφτεί την Αρμενία μου άρεσε η εμπειρία αυτή και φυσικά μου άνοιξε και την όρεξη για ένα επικείμενο ταξίδι. Μια μικρή γεύση πάντως την πήρα.
Στη συνέχεια σειρά είχε το μεγαλύτερο πολυτελέστερο και διασημότερο ξενοδοχείο της πόλης το Hotel Abbasi. Οι χλιδές δε μου πολυαρέσουν έτσι αρκέστηκα σε μια μικρή βόλτα στους κήπους του και λίγο στο εσωτερικό του λόμπυ και ξαναβγήκα άμεσα στους δρόμους του Εσφαχάν, να αφουγκραστώ τον αληθινό παλμό της πόλης και όχι τους δυτικούς τουρίστες με τα ταγέρ και τα κουστούμια.
Το Εσφαχάν έχει πολλά παλάτια και είχε έρθει η ώρα να τα θαυμάσουμε. Η αλήθεια είναι ότι τέτοια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και τόσο ιδιαίτερες τοιχογραφίες δε βλέπεις συχνά.
Παρόλο που δεν έχω εντυπωσιαστεί με κανένα παλάτι, το Chehel Sotoun ωστόσο με εντυπωσίασε τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Βρίσκεται σε ένα τεράστιο καταπράσινο κήπο, ιδιαίτερα φροντισμένο και χρησίμευε στον Σαχ Αμπάς για να δέχεται τους προξένους και τους συμβουλάτορες του, καθώς και για να φιλοξενεί διάφορες εκδηλώσεις. Ίσως εκείνο που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι η λιτή γραμμή του και η χρήση του ξύλου. Το όνομά του σημαίνει 40 κολώνες, γιατί με την αντανάκλαση στο νερό του σιντριβανιού που βρίσκεται μπροστά του, οι 20 υπάρχουσες κολώνες φαίνονται να διπλασιάζονται.
Εξίσου εντυπωσιακές είναι και οι τοιχογραφίες που διακοσμούν το εσωτερικό του οι οποίες αναπαριστούν διάφορες μάχες με τα γειτονικά φύλα.
Μετά το sightseeing σειρά είχε όμως ένα ζεστό τσαγάκι, να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας και αυτό θα γινόταν στο πιο παλιό και γραφικό τεϊοποτείο της πόλης, το οποίο βρίσκεται κάπου χωμένο μες το Bazaar . Για κακή τύχη των εναλλακτικών τουριστών το τεϊοποτείο αυτό το έχει ανακαλύψει και το tripadvisor κι έτσι είναι πιθανό να συναντήσετε ορδές αγγλοτουριστών με τα κλασσικά επιφωνήματα και τις κάμερες ανά χείρας να καταγράφουν τα πάντα. Ευτυχώς όμως ο χώρος διαθέτει δύο αίθουσες, στην εσωτερική συχνάζουν κυρίως οι ντόπιοι αλλά κι εγώ που είμαι κομματάκι δύστροπη και δε μπορώ τις τουριστικές παγίδες εκεί άραξα, πίνοντας το τσαγάκι μου , καπνίζοντας ένα ναργιλέ και τρώγωντας τα γνωστά απαράδεκτα ιρανικά γλυκά. Το ντεκόρ του μαγαζιού σου αποσπά την προσοχή.
Το μεσημέρι ακολούθησε κραιπάλη με κεμπάπ , το απόγευμα το καθιερωμένο πλέον καφεδάκι στο γραφικό φοιτητικό καφέ και μετά το ηλιοβασίλεμα το τρίτο και τελευταίο ραντεβού με couch surfers : ο γλυκύτατος μειλίχιος Ρεζά !
Last edited:
