Βουλγαρία Θράκη η Τριεθνής!

[dimosf]

Από το Shiroka Laka, ο δρόμος ανηφορίζει έχοντας δεξιά το ποτάμι και ένα γύρω πυκνά δάση από ερυθρελάτη.

Κάναμε μια μικρή στάση σε ένα σημείο όπου υπάρχει ένα πέτρινο γεφύρι, ένα αναστηλωμένο κτίσμα σα νερόμυλος και ένα μνημείο με έναν αετό. Εκεί μια νταλίκα φόρτωνε κορμούς. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και πήραμε πάλι την ανηφόρα.

Τα έλατα γύρω μας ήταν γίγαντες. Δεν έχω ξαναδεί μεγαλύτερα στη ζωή μου. Κυριολεκτικά μνημεία της φύσης!

Φτάσαμε στο Pamporovo, που όμως έδειχνε να είναι σε θερινή νάρκη. Τα περισσότερα ξενοδοχεία ήταν κλειστά. Κάποια κάμπινγκ με τριγωνικές καλύβες ήταν ανοικτά και φαινότανε να έχουν σχετικό κόσμο. Βρίσκεται στους πρόποδες της κορυφής Σνεζάνκα (1926μ.) σε υψόμετρο πάνω από τα 1699μ. και εκεί τα έλατα είχαν «ξεφύγει» τελείως!! Συναγωνίζονταν επάξια εξαώροφα και επταώροφα κτίρια!! Λίγες φωτογραφίες κι εδώ και συνεχίζουμε παίρνοντας το δρόμο για Φιλιππούπολη προς τα βόρεια. Σχεδόν αμέσως φτάσαμε στην πόλη που περηφανεύεται πως βρίσκεται «πάνω» απ’ όλες τις άλλες της χώρας. Είναι η πόλη Chepelare και βρίσκεται στα 1100μ πάνω από τη στάθμη της θάλασσας! Όλα σε αυτή την πόλη χορεύουν στο ρυθμό του σκι,

γι αυτό και όταν πήγαμε εμείς υπήρχε μια ηρεμία, που έσπαζε μόνο από τις φωνές λίγων παιδιών σε μια παιδική χαρά. Κάτσαμε λίγο στην πλατεία και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Η μέρα είχε αρχίσει να γέρνει προς το τέλος της. Είχαμε αποφασίσει να σταματήσουμε κάπου στο δρόμο για φαΐ.

Σε μια διασταύρωση ένα μνημείο με έκανε να σταματήσω. Μια πύλη, μια γυναίκα που κρατά ένα σκεύος και ένας γκαϊτατζής.
Λίγο μετά κοντά στο χωριό Hvoyna, μια πινακίδα σε μια Mehana μας έκανε να σταματήσουμε. «Μιλάμε Ελληνικά» έγραφε στη γλώσσα μας. Οι ιδιοκτήτες είχαν ζήσει μετανάστες κάμποσα χρόνια στην Ελλάδα, γύρισαν και άνοιξαν αυτό το μαγαζί. Το φαγητό ήταν καλό, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο και η εξυπηρέτηση πολύ καλή.
Ήταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο για την τελευταία βραδιά στη Φιλιππούπολη. Είχαμε οδηγήσει στον επικίνδυνο δρόμο που είχαμε πάρει 3 μέρες πριν αλλά ευτυχώς οι «ραλίστες» Βούλγαροι ήταν λίγοι εκείνο το βράδυ και έτσι το ταξίδι ήταν ήρεμο.
Η Φιλιππούπολη και οι άλλες πόλεις και τα χωριά που είδαμε αυτές τις μέρες είναι ωραία αλλά αυτό που μας κέρδισε είναι το ανεπανάληπτο τοπίο της μοναδικής Ροδόπης. Είμαι πραγματικά ευτυχισμένος που αξιώθηκα να δω τέτοιες όμορφες εικόνες.
Την επομένη θα πηγαίναμε σε άλλα μέρη. Λίγο πιο βόρεια, στην οροσειρά που έδωσε το όνομά της σε ολόκληρη τη χερσόνησό μας. Οροσειρά του Αίμου λοιπόν και Veliko Tarnovo!

(το ταξίδι συνεχίζεται…)​

 

[dimosf]

Στην παλιά πρωτεύουσα της Βουλγαρίας!!
(26 Ιουλίου 2012)
Η μέρα του ταξιδιού δεν είχε τίποτα το εξαιρετικό. Πήραμε το δρόμο που πάει από Σόφια προς Μπουργκάς, αυτοκινητόδρομος, εξαιρετικός σε κάποια κομμάτια του αλλά άσχημος σε κάποια άλλα. Από τη Nova Zagora πήραμε το δρόμο που πάει στο Ruse, την πόλη που βρίσκεται πάνω στον Δούναβη και τη μοναδική όπου υπάρχει γέφυρα που περνά απέναντι στη Ρουμανία. Ο δρόμος δεν είναι αυτοκινητόδρομος, έχει μία λωρίδα ανά κατεύθυνση και απίστευτο αριθμό από νταλίκες, με ότι σημαίνει αυτό. Φτάσαμε στο Veliko Tarnovo, 260 χμ από τη Φιλιππούπολη, βρήκαμε το ξενοδοχείο μας, τσιμπήσαμε κάτι πρόχειρο που είχαμε μαζί και αφού ξαπλώσαμε λίγο, πήραμε το αυτοκίνητο για μια αναγνωριστική βόλτα μέσα στην πόλη. Αφού προσανατολιστήκαμε κάπως και είδαμε πως τα πράγματα θα ήταν εξαιρετικά δύσκολα με το αυτοκίνητο, μιας και γίνονταν παντού έργα, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας για δείπνο, μιας και η κράτηση περιλάμβανε και ημιδιατροφή. Και τι δείπνο! Από το κατάλογο ότι θέλαμε 3 πιάτα και ποτά της αρεσκείας μας! Και όλα αυτά για 35 ΕΥΡΩ τη νύχτα το δίκλινο (!!!)

(27 Ιουλίου 2012)

Η παλιά πόλη απλώνεται στους λόφους Tsarevets, Trapezitsa και Sveta Gora.

Ανάμεσά τους κυλάει ο ποταμός Yantra. Φυσικά η σύγχρονη πόλη έχει επεκταθεί αρκετά πέρα από την παλιά και τους λόφους της. Η ιστορία της ξεκινά τον 6ο π.Χ. αι. Το 1185 η εξέγερση κατά των Βυζαντινών έληξε με επιτυχία και δημιουργείται το δεύτερο Βουλγάρικο κράτος. Πρωτεύουσά του το Tarnovo (σήμερα Veliko Tarnovo). Οι Βούλγαροι ηγεμόνες προίκισαν την πόλη με σπουδαία κτίσματα και έργα και αυτή διάγει τη χρυσή της εποχή. Ακόμα και στον καιρό της Τουρκοκρατίας παραμένει σπουδαίο οικονομικό και πνευματικό κέντρο. Υπήρξε δε ο χώρος όπου η σπίθα της ελευθερίας άναψε πολλές φορές με πολυάριθμές εξεγέρσεις που ξεκίνησαν από εκεί. Πρόκειται για μια από τις γραφικότερες πόλεις της χώρας και αυτή που διατηρεί το μεσαιωνικό χρώμα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη.

Πήραμε το πρωινό μας (ο πρωινός μπουφές, αν και δεν ήταν ιδιαίτερα πλούσιος ήταν ικανοποιητικός) και με ένα ταξί, που προσφέρει σε όλους τους πελάτες του το ξενοδοχείο για μια μετάβαση μέχρι το ιστορικό κέντρο, φτάσαμε λίγο πριν την πύλη του κάστρου Tsarevets. Μπροστά μου το εξοντωτικό καλντερίμι! Άλλο ένα τεστ κοπώσεως και σήμερα!!!

Βλέποντας το λιπόσαρκο «γέροντα», γυμνό από τη μέση και πάνω στο λιοπύρι, να χτίζει ένα κομμάτι της μάντρας στο πλάι της εισόδου, αισθάνθηκα πολύ τυχερός!
Κάστρο με μακραίωνη ιστορία, κατοικήθηκε από Θράκες, Ρωμαίους, Βυζαντινούς και Σλάβους. Πήρε την τελική του μορφή τον 12ο αι. και υπήρξε η έδρα των Τσάρων Πέταρ, Ασέν, Καλογιάν και Ιβάν Ασέν του 2ου.

Έχουν αποκαλυφθεί τα ερείπια πολλών κτιρίων και έρχονται στο φως όλο και περισσότερα. Όλα αυτά σε διαδοχικά επίπεδα, που τα προσεγγίζεις από σκάλες ή ανηφορικό καλντερίμι. Στο πιο ψηλό σημείο δεσπόζει, ορόσημο της πόλης που φαίνεται σχεδόν από παντού, η εκκλησία των Αγίων Κύριλλου και Μεθόδιου, το Πατριαρχείο, η «μαμά» όλων των Βουλγάρικων εκκλησιών.
Μοιάζουν όλα τόσο εντυπωσιακά!

Το λιοντάρι με την ασπίδα αριστερά υποδέχεται τους επισκέπτες πριν αυτοί φτάσουν στην πύλη. Μπαίνουμε κι εμείς αφού πληρώσουμε το εισιτήριο των 3 λέβα, και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε. Περνάμε την πύλη και μπαίνουμε σιγά-σιγά στην ιστορία. Για να μας προσγειώσει μια κακογουστιά, που δυστυχώς την έχω δει πολλές φορές στα ταξίδια μου, σε διάφορες χώρες. Στο σημείο που ουσιαστικά ανοίγεται μπροστά σου το κάστρο, δεξιά και αριστερά έχουν στήσει σκηνικά μεσαίωνα και πιτσιρίκια ντύνονται με ρούχα του μεσαίωνα (ο Θεός να κάνει εκείνα τα τσίτια ρούχα) «αρματώνονται» με πλαστικούρες κράνη, στέμματα, όπλα και στήνονται πάνω σε θρόνους ή δίπλα σε ψεύτικα άλογα για μια φωτογραφία. Ε ρε βρεγμένη σανίδα που τη θέλουν (όχι τα παιδιά. Μάλλον οι γονείς τους )! Η εμπορευματοποίηση της ιστορίας ενός τόπου με το χειρότερο τρόπο!!
Προσπεράσαμε και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε. Σε οποιοδήποτε σημείο κι αν σταθείς, η θέα είναι υπέροχη! Προς τα βόρεια βλέπεις το ποτάμι να περνά κάτω από μια όμορφη γέφυρα

και στη ρίζα του βράχου του κάστρου την εντυπωσιακή βασιλική των Αγίων 40 Μαρτύρων του 13ου αι.

Πιο πάνω από τη γέφυρα και στην αντίπερα όχθη είναι η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, ο παλαιότερος ναός της πόλης.
Προς τα δυτικά είναι η παλιά πόλη και στο βάθος το πάρκο των Ασέν με την πινακοθήκη και το μοναδικό μνημείο των τεσσάρων βασιλιάδων.
Εμείς δεν ανεβήκαμε στο ψηλότερο σημείο όπου βρίσκεται η εκκλησία. Σταθήκαμε στη δροσερή σκιά, εκεί που μια καντίνα προσφέρει καφέ, δροσερό νερό και αναψυκτικά.

Ακριβώς πάνω μας ήταν ένα μνημείο με καμπάνες. Η μηχανή είχε ανάψει και δεκάδες στιγμιότυπα από ότι υπήρχε ένα γύρω στο οπτικό μου πεδίο, αποτυπώθηκαν στη μνήμη της.
Κατέβηκαν και οι φίλοι μας από την κορυφή και έκατσαν κι αυτοί να πάρουν μια ανάσα.

(το ταξίδι συνεχίζεται…)​

 

[Eftichia]

Την περίμενα ,την ιστορία σου Δήμο....εξαιρετικός όπως πάντα!!!!
Ανυπομονώ για την συνέχεια ....την ματιά σου για τα μέρη μου!

Υ.Γ. ήταν ιδιαίτερη χαρά και τιμή για μένα που γνώρισα εσένα και τη σύζυγό σου!!!

 

[dimosf]

Την περίμενα ,την ιστορία σου Δήμο....εξαιρετικός όπως πάντα!!!!
Ανυπομονώ για την συνέχεια ....την ματιά σου για τα μέρη μου!

Υ.Γ. ήταν ιδιαίτερη χαρά και τιμή για μένα που γνώρισα εσένα και τη σύζυγό σου!!!

Και δική μας χαρά. Πίστεψέ με!
Για τη συνέχεια υπομονή. Έχει πολύ δουλειά. Χαιρετίσματα

 

[dimosf]

Σειρά είχε η παλιά πόλη. Βγαίνοντας από την είσοδο του κάστρου κατηφορίσαμε προς τα αριστερά, περάσαμε τον κεντρικό δρόμο απέναντι και μερικά μέτρα παρακάτω ήμασταν

στον κήπο του Μουσείου Εθνικής Αναγέννησης, που στεγάζεται σε πολύ ωραίο κτίριο, όπως πολύ ωραία είναι σχεδόν όλα τα κτίρια γύρω μας,

Από εκεί χωθήκαμε ακόμα πιο «βαθιά» στην παλιά πόλη. Εδώ το πλακόστρωτο θα έπρεπε να είναι πιο ομαλό, μιας και είναι νέο και αρκετά ομαλό, αλλά η έλλειψη συντήρησης το έκανε σχεδόν χειρότερο. Είπαμε συντρόφια, ωραία η πόλη σας αλλά συντηρήστε τη και λίγο. Να μου πεις, «Δεί δη χρημάτων»! Έτσι είναι. Τι να κάνουμε λοιπόν; Συνεχίζουμε, περνάμε από μια μικρή πλατεία στην μια πλευρά της οποίας είναι

η εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και στην άλλη ένα Οικονομικό Γυμνάσιο,

στρίβουμε και στη γωνιά ένα από τα ομορφότερα παραδοσιακά σπίτια της πόλης. Η οικία Σαράφκινα που λειτουργεί σαν λαογραφικό Μουσείο αλλά εκείνη την ώρα ήταν κλειστό. Η μορφολογία του εδάφους, με την έντονη κλίση, έχει επηρεάσει με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο τον τρόπο που έχουν φτιαχτεί τα σπίτια.

Είναι σημεία που αν στρέψεις το βλέμμα προς τα πάνω έχεις την εντύπωση πως από πάνω σου είναι πολυκατοικίες πολλών ορόφων. Έτσι και το σπίτι αυτό έχει στην πρόσοψη δύο ορόφους αλλά από την άλλη μεριά, προς το ποτάμι, πέντε!!
Ένας νεαρός, έξω από ένα μίνι μάρκετ, με αρκετά καλά αγγλικά μας έδωσε οδηγίες πως θα φτάσουμε στο πάρκο των Ασέν.

Βγαίνοντας πια από την παλιά πόλη, είδαμε στα δεξιά μας ένα τούβλινο κτίριο, ταλαιπωρημένο από το χρόνο με μια επιγραφή CINEMA. Τα νιάτα του πρέπει να ήταν πολύ όμορφο. Στα όρια του πάρκου κάτσαμε σε ένα «πολυτελές» ξενοδοχείο για ένα σάντουιτς και ένα καφέ. Από εξυπηρέτηση άλλο πράγμα. Πέρασε πάνω από μία ώρα να βρεθεί ένας άνθρωπος να μας εξυπηρετήσει(!!!). Τα αστέρια τους μαράνανε! Με τον ήλιο να τσουρουφλίζει τα πάντα, περάσαμε τη γέφυρα και μπήκαμε στο πάρκο. Δυστυχώς δεν έχει κάτι να κάτσεις.

Αριστερά βρίσκεται το μεγαλοπρεπές μνημείο των τεσσάρων τσάρων πάνω στα άλογά τους ενώ ανάμεσά τους έχουν ένα τεράστιο σπαθί.

Απέναντι από τη γέφυρα, δημιουργείται ένα ύψωμα και πάνω του υψώνεται ένα που ενδιαφέρον κτίριο, που θα μπορούσε κάποιος να το πάρει και για βασιλική. Είναι η πινακοθήκη «Μπορίς Ντένεφ», μια από τις παλιότερες της χώρας, που λειτουργεί από το 1934. Οι δύο κυρίες-φύλακες , αν και δεν μίλαγαν αγγλικά, με μεγάλη προθυμία μας εξυπηρέτησαν τηλεφωνώντας για ταξί. Το ταξί που ήρθε είχε οδηγό μια γυναίκα «περιβόλι»! Μας μίλαγε συνέχεια και ας μην καταλαβαίναμε τίποτα και οδηγούσε λες και ήταν σε πίστα F1!!!!

(το ταξίδι συνεχίζεται…)​

 

[dimosf]

Ξαπλώσαμε να συνέλθουμε από κούραση και ζέστη και το βραδάκι, πάλι με ταξί φτάσαμε στην αρχή της Samovodska charshia.

Είναι ένας μικρός σε μήκος καλνεριμόδρομος, με λίγα μαγαζιά για φαΐ και καφέ, αλλά κυρίως εργαστήρια που παράγουν διάφορα προϊόντα από δέρμα, πηλό, χάντρες, μέταλλο, ξύλο κ.ά. Ακόμα και εργαστήριο κανταϊφιού. Μπορείς να μπεις, να δεις και αν θέλεις να αγοράσεις. Ο δρόμος αυτός, σύμφωνα με τους οδηγούς, σε «μεταφέρει» στον 19ο αι. Εμείς φτάσαμε νύχτα και όλα αυτά ήταν κλειστά. Μπορούσες να δεις όμως μέσα από τις τζαμαρίες. Πολύ ενδιαφέρον! Γενικά η νυχτερινή ατμόσφαιρα ήταν πολύ γαλήνια και γραφική.

Από τα πιο ωραία κτίρια είναι το «Χάνι του Χατζη Νικολή» του 1858, ξενοδοχείο σήμερα

με ένα ωραίο Καφενέ από κάτω.

Σε ένα άνοιγμα αριστερά ανοίγει μια πλατεία με ωραία κτίρια κι αυτή, πολλά από αυτά ξενοδοχεία. Κάτσαμε για ένα ποτό και ένα γλυκό, πριν πάρουμε ένα ταξί να μας πάει στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.

(το ταξίδι συνεχίζεται…)​

 

[dimosf]

Χωριά και πόλεις της παράδοσης!!
(28 Ιουλίου 2012)
Η μέρα αυτή ήταν αφιερωμένη στη Βουλγάρικη παράδοση στην οροσειρά του Αίμου.
Στα νοτιοδυτικά του Veliko Tarnovo βρίσκεται η πόλη Gabrovo. Είναι γνωστή για την τσιγκουνιά αλλά και την αίσθηση του χιούμορ των κατοίκων της.

Έξω από την πόλη, σε μια ρεματιά με πολύ πράσινο και ένα ποταμάκι, έχουν φτιάξει το Λαογραφικό Πάρκο-Μουσείο Etara,

ένα «χωριό» με καμιά 50αριά κτίρια του ύφους της Εθνικής Αναγέννησης ή Εθνικής Αφύπνισης (18ος αι.). Πολλά από τα κτίρια αυτά φιλοξενούν εργαστήρια (ξυλουργείο, σιδεράδικο,

καροποιείο, σαμαράδικο, μαχαιράδικο,

αγγειοπλαστείο, νεροτριβή, μύλος, υφαντουργείο κλπ) τα οποία δουλεύουν και μπορείς να δεις τις δραστηριότητες όπως περίπου θα ήταν τον 18ο και 19ο αι. Φυσικά και να ψωνίσεις (μάλλον λίγο ακριβά θα έλεγα) αναμνηστικά αλλά και για να φας,

ας πούμε από τον φούρνο ή το εργαστήρι ζαχαροπλαστικής.

Υπάρχει και η εκκλησία με το σχολείο, αντίγραφο πραγματικής του 1868 από το χωριό Radovtsi. Ενδιαφέρουσα η προσπάθεια και τραβάει πολύ κόσμο. Δυστυχώς και εδώ το ίδιο κακοτράχαλο καλντερίμι. Είδα μαμά με το μωρό, που γκρίνιαζε, αγκαλιά και τον μπαμπά με το καροτσάκι στην πλάτη (!!!).
Περάσαμε από το Gabrovo χωρίς να σταματήσουμε και μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάσαμε στο χώρο του Μουσείου. Φτάσαμε σχετικά νωρίς και δεν είχε πολύ κόσμο. Όταν φεύγαμε γινόταν το αδιαχώρητο! Έπαιζε ρόλο και το ότι ήταν Σάββατο. Η επίσκεψή μας κράτησε περίπου μιάμιση ώρα. Φεύγοντας περάσαμε πάλι από το Gabrovo, κάναμε μια στάση για μερικές φωτογραφίες ενός μνημείου και στρίβοντας δεξιά μπήκαμε πιο βαθιά στο βουνό, μέσα από επαρχιακούς δρόμους προς το χωριό Bozhenchi. Ο δρόμος στενός, με πολλές στροφές αλλά κινείται συνεχώς μέσα σε πυκνό πράσινο, κάτι που εμάς μας αρέσει πολύ. Το χωριό είναι μικρό και έχει σπίτια διατηρημένα τα τελευταία 200 χρόνια. Έχει χαρακτηριστεί από το κράτος διατηρητέο και φαίνεται πως οι κάτοικοί του κάνουν σοβαρές προσπάθειες να μην το χαλάσουν και μπράβο τους.

Όταν φτάσαμε ήταν αρκετός κόσμος στη μικρή πλατεία και χόρευε. Παρκάραμε και φτάσαμε στην πλατεία να δούμε τι συμβαίνει. Μια κυρία μας πλησίασε, και σε εξαιρετικά αγγλικά μας είπε πως ήταν κάτι σαν υπεύθυνη. Μας ρώτησε από πού ξέραμε για το χωριό και μας εξήγησε ότι για να τραβήξουν κόσμο, κάθε Σαββατοκύριακο, το καλοκαίρι, κάνουν κάποιες δραστηριότητες. Αυτό το Σαββατοκύριακο, μέλη ενός χορευτικού συλλόγου από το Gabrovo (φόραγαν γαλάζια μπλουζάκια), δίδασκαν παραδοσιακούς χορούς στους επισκέπτες. Πόσο μοιάζουν με τους δικούς μας Θρακιώτικους! Και πόσο το διασκέδαζαν οι συμμετέχοντες!
Κάτσαμε λίγο, ψωνίσαμε μερικά αναμνηστικά, έβγαλα τις φωτογραφίες μου και βγήκαμε πάλι στο δρόμο για μια μικρή πόλη αυτή τη φορά.

(το ταξίδι συνεχίζεται…)​

 

[dimosf]

Το όνομά της Tryavna.

Μικρή πόλη που αναπτύχθηκε κυρίως την εποχή της Εθνικής Αναγέννησης, διατηρεί ακόμα, σε κάποιο βαθμό, την ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής. Τότε που παράγονταν μάλλινα υφάσματα, τρόφιμα και ξυλεία. Η ξυλογλυπτική και η ζωγραφική αναπτύχθηκαν τόσο που οδήγησαν στη δημιουργία της λεγόμενης «Σχολής της Tryavna» από τον 17ο αι. Εργαστήρια της σχολής λειτουργούν ακόμα και σήμερα. Η παράδοση αυτή έχει φέρει αρκετούς σύγχρονους καλλιτέχνες στην πόλη και είναι πολλά τα καταστήματα που πουλούν έργα τέχνης. Κέντρο της παλιάς πόλης είναι η πλατεία Καπιτάν Ντιάντο Βοϊβόντα, δίπλα στην όμορφη πέτρινη γέφυρα. Η πλατεία έχει γύρω όμορφα κτίρια αλλοτινών εποχών.

Σύμβολο της πόλης ο Πύργος του Ρολογιού, στην είσοδο της πλατείας δίπλα στη γέφυρα.

Απέναντι είναι το πρώτο σχολείο που λειτούργησε σ’ αυτήν. Μοιάζει περισσότερο με μοναστήρι.

Στην άλλη πλευρά βρίσκεται ο Ναός του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, του 12ου αι. Η πλατεία, ένα γύρω έχει μια σειρά από κτίρια, τα περισσότερα των οποίων λειτουργούν σαν εστιατόρια και καφέ.
Εμείς κάτσαμε σε ένα από αυτά τα εστιατόρια να τσιμπήσουμε κάτι.

Επισκέφτηκα την εκκλησία, στην οποία λειτουργεί και μια έκθεση αγιογραφίας. Έχει ξυλόγλυπτα τέμπλο, άμβωνα και επισκοπικό θρόνο.

Στο σχολείο μπήκα μόνο στην εντυπωσιακή και δροσερή αυλή.

Πόσα παιδικά χειλάκια να ξεδίψασαν σε εκείνη την πέτρινη βρύση!!
Γενικά η Tryavna ήταν αυτή που μου θύμισε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη Βουλγάρικη πόλη, από αυτές που έχω δει, παλιά πόλη κάπου στην Κεντρική Ευρώπη. Φεύγοντας χωρίσαμε με την παρέα μας. Αυτοί θα πήγαιναν στο Gabrovo, να δουν κάποιο μουσείο, πριν γυρίσουν στο ξενοδοχείο, ενώ εμείς φύγαμε κατευθείαν για εκεί.

Μόνο μια στάση έκανα να φωτογραφίσω το σιδηροδρομικό σταθμό της Tsareva Livada και την όμορφη παλιά ατμομηχανή που έστεκε εκεί. Στο δρόμο αγόρασα από ένα βενζινάδικο τη βινιέτα για την επόμενη εβδομάδα.

(το ταξίδι συνεχίζεται…)​

 

[dimosf]

Ξεκουραστήκαμε από τις βόλτες της ημέρας και προχωρημένο απόγευμα πια, ξεκινήσαμε για το Arbanashi. Μόνο 6 χμ βόρεια του Veliko Tarnovo, το χωριό αυτό προστατεύεται από την UNESCO που το έχει εντάξει στη λίστα με τα μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Έχει πολλά παραδοσιακά σπίτια, εκκλησίες και μοναστήρια.
Φτάσαμε και περιπλανηθήκαμε στους δρόμους του. Αν πω πως δεν είδαμε κανένα από τα παραδοσιακά κτίρια πιθανά να θεωρηθεί πως λέω ψέματα. Να εξηγηθώ. Τα σπίτια σε αυτό το χωριό περιβάλλονται όλα από ψηλούς μαντρότοιχους και έχουν μεγάλες (πολλές φορές τεράστιες) επιβλητικές ξύλινες πόρτες, μερικές με ξυλόγλυπτη διακόσμηση. Ε. αυτά τα δύο ήταν τα μόνα που είδαμε. Μάντρες και πόρτες κλειστές!

Από ένα σημείο ψηλά τράβηξα μια φωτογραφία που θα μπορούσε να πει κανείς πως φαίνεται το χωριό. Ένας χρυσός τρούλος από μακριά, μας τράβηξε μέχρι το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου, που ήταν ακόμα ανοικτό. Μπήκαμε μέσα να το δούμε. Τίποτα το ενδιαφέρον

Μόνο οι κήποι ήταν αρκετά όμορφοι. Εκεί τελειώσαμε και με αυτό το χωριό, χωρίς να μπορώ να πω ότι είδα κάτι.
Γυρνώντας κάναμε μια στάση στη γέφυρα κάτω από το κάστρο του Veliko Tarnovo, για μερικές φωτογραφίες

του Ναού των 40 μαρτύρων και του κάστρου που μόλις είχαν ανάψει τα φώτα.
Εκεί, με αυτές τις όμορφες εικόνες τελείωσε και εκείνη η μέρα. Μια μέρα που η Βουλγάρικη παράδοση μας φιλοδώρησε τις διάφορες εκδοχές της δημιουργίας της. Αύριο ξημέρωνε η τελευταία μέρα στην περιοχή. Το δείπνο μας περίμενε! Καλή μας όρεξη και καλή μας νύχτα!!

(το ταξίδι συνεχίζεται…)​

 

[dimosf]

Ο τάφος του βασιλιά στην κοιλάδα των ρόδων!!
(29 Ιουλίου 2012)
Ίσως η πιο ζεστή μέρα του φετινού μας ταξιδιού. Αποπνιχτική η ζέστη! Να αναζητάς μια πνοή αέρα για να πάρεις ανάσα, για να μη λιποθυμήσεις από τη λάβρα!!
Όταν φύγαμε το πρωί από το ξενοδοχείο, όλα έδειχναν πως η μέρα θα ήταν ζεστή. Πήραμε το δρόμο νότια προς το Gabrovo, όπως και την προηγούμενη, το προσπεράσαμε και συνεχίσαμε, πάντα νότια. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε και σε λίγο φάνηκαν τα έλατα. Είχαμε ανέβει πάνω από τα 800μ και συνεχίζαμε με ανηφόρα και πολλές στροφές. Σε μια στροφή στα δεξιά μας είδαμε το κάμπινγκ με το καφέ του. Χωρίς καμιά συνεννόηση σταματήσαμε και οι δύο. Το GPS έδειχνε 1200μ υψόμετρο και η θερμοκρασία ήταν γύρω στους 30. Ένα ελαφρό αεράκι εκεί, έκανε την κατάσταση, παραδεισένια!!
Κατεβαίνοντας είδαμε το ομοίωμα του κανονιού και στρέφοντας προς τα ανατολικά στην κορυφή είδαμε το εντυπωσιακό μνημείο.

Βρισκόμασταν στην Shipka, το χώρο όπου, το 1877, έλαβε χώρα μια από τις αποφασιστικότερες μάχες στη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα των Βουλγάρων κατά των Τούρκων. Κόσμος πολύς ανεβαίνει στο μνημείο για να αποτίσει φόρο τιμής αλλά και να θαυμάσει την απεριόριστη θέα από το σημείο που βρίσκεται περίπου στο γεωγραφικό κέντρο της χώρας.
Ο καφές ήταν πολύ καλός και η δροσιά ανεπανάληπτη. Δεν μας έκανε καρδιά να σηκωθούμε. Έπρεπε όμως.
Συνεχίσαμε για λίγο την ανηφόρα, μέχρι τη διασταύρωση που πάει αριστερά για το μνημείο και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε. Ουρά! Ο δρόμος κατηφορικός με πολλές στροφές, μπροστά ένα λεωφορείο από τον Βόλο (!!) και πίσω δεκάδες ΙΧ. Στα αριστερά μας στην πλαγιά, φάνηκε ένα μοναστήρι με ολόχρυσους, κρεμμυδόσχημους τρούλους! Τι όμορφα που βγαίνανε μέσα από το πράσινο ένα γύρω! Τι όμορφη αντίθεση χρωμάτων! Εγκλωβισμένος σε τέτοια κίνηση όμως που να σταματήσεις να θαυμάσεις και να φωτογραφίσεις. Στιγμιαίες μόνο ματιές. Έστω και αυτές όμως φτάσανε να γεμίσει ο νους με λίγες ακόμα όμορφες εικόνες!
Περίπου 90 χμ από το ξενοδοχείο μας και μπήκαμε στην πόλη Kazanlak. Στην καρδιά της κοιλάδας των Ρόδων, συνδέεται ακόμα και σήμερα με αυτό το προϊόν. Φυσικά αν και όσο υπάρχει ακόμα παραγωγή ροδελαίου. Υπάρχει όμως Μουσείο σχετικό στην πόλη που μόλις είχαμε φτάσει. Δεν ήταν όμως αυτό που μας είχε φέρει εκεί.
Στην κορυφή ενός υψώματος, στο πάρκο Tyulbeto, το 1944, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν άλλον ένα Θρακικό τάφο. Η ευρύτερη περιοχή έχει αποκαλύψει αρκετούς, αλλά αυτός του Kazanlak, έμελλε να είναι από τους σπουδαιότερους (μέχρι στιγμής), τόσο που το 1979 η UNESCO τον κατατάσσει στη λίστα με τα μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς (Thracian Tomb of Kazanlak - UNESCO World Heritage Centre & Θρακικός Τύμβος του Καζανλάκ - Βικιπαίδεια )!

Ο τάφος αυτός, αν και δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλος, είναι κατάγραφος από τοιχογραφίες εκπληκτικής ομορφιάς. Ανάγεται στην Ελληνιστική εποχή (4ος αι. π.Χ.) και φαίνεται να ήταν ο τάφος ενός Θράκα Βασιλιά. Είχε συληθεί από τα αρχαία χρόνια και γι αυτό τα ευρήματα ήταν λίγα αλλά αρκετά πολύτιμα, μιας και ήταν αργυρά και χρυσά τμήματα διαφόρων αγγείων και κοσμημάτων. Ο κίνδυνος καταστροφής των τοιχογραφιών από τους επισκέπτες ανάγκασε τις αρχές να τον κλείσουν και να φτιάξουν, το 1984, λίγα μέτρα παραπέρα ένα πιστό αντίγραφο.

Η επίσκεψη στο αντίγραφο δεν μειώνει, κατά την ταπεινή μου άποψη, στο παραμικρό την απόλαυση από την επίσκεψη σε ένα τέτοιο κορυφαίο εύρημα.
Στην πόλη λειτουργεί και ένα μουσείο, στο ισόγειο του οποίου υπάρχουν τα ευρήματα από τους τάφους και τις αρχαιολογικές ανασκαφές στην ευρύτερη περιοχή. Στους άλλους ορόφους έχει κυρίως έργα εικαστικών του τόπου εκείνου.
Φτάσαμε και παρκάραμε πίσω από το μουσείο, το οποίο και επισκεφτήκαμε πρώτα. Μόνο το ισόγειο. Τα ευρήματα ήταν αρκετά ενδιαφέροντα, με σπουδαιότερα το χρυσό στεφάνι με κλαδιά και καρπούς βελανιδιάς και την χρυσή μάσκα και το χρυσό δακτυλίδι. Τα δύο τελευταία από την ίδια ταφή. Πρόκειται για ευρήματα από τους διάφορους τάφους.
Περίπου ένα χμ από το Μουσείο είναι το πάρκο με τον τάφο. Πάνω από 100 σκαλιά σε φέρνουν, ασθμαίνοντας, έξω από το προστατευτικό κτίσμα του αυθεντικού τάφου. Λίγα μέτρα δεξιά είναι το αντίγραφο. 3 λέβα είσοδος και 5 για φωτογράφιση. Ασήμαντο ποσό γι αυτό που είδαν τα μάτια μου και αποθήκευσε η μνήμη της μηχανής μου! Απλά Υπέροχες οι τοιχογραφίες!!! Ο χώρος είναι αρκετά μικρός και χρειάζεται ν σκύψεις για να μπεις στο χώρο του κυκλικού, κυρίως τάφου. Εκεί μέσα χωράνε δε χωράνε 2-3 άτομα. Δικαιολογημένα λοιπόν έκλεισαν τον αυθεντικό.

Έξω από τον τάφο ένας καλλιτέχνης φτιάχνει πολύ όμορφα ανθρωπάκια με ξύλο που τα πουλά μόνο 10 λέβα το ένα. Αγόρασα ένα, φωτογράφησα τα υπόλοιπα, φωτογράφησα και τον ίδιο και γύρισα στο αυτοκίνητο.
Λιγότερο από 40 χμ νοτιοανατολικά και φτάσαμε στην 6η μεγαλύτερη πόλη της Βουλγαρίας, τη Stara Zagora.
Σύγχρονη, βιομηχανική πόλη με ωραία ρυμοτομία, έχει ένα από τα ωραιότερα πάρκα της Βουλγαρίας. Κατοικείται αδιάλειπτα από τη Νεολιθική εποχή. Στη Ρωμαϊκή εποχή ονομάστηκε Augousta Traiana ενώ οι Σλάβοι την είπανVerea. Από το μεσαίωνα κρατά το σημερινό της όνομα. Εκτός από το υπέροχο πάρκο της, δύο είναι τα αξιοθέατα για τα οποία έρχεται ο επισκέπτης, ήρθαμε κι εμείς.
Δύο νεολιθικές κατοικίες, διατηρημένες αρκετά καλά, στεγάζονται στο Μουσείο Νεολιθικών Κατοικιών. Μας δυσκόλεψε πολύ να το βρούμε (οι πινακίδες που υπάρχουν είναι ανεπαρκείς και σε αφήνουν όταν θέλεις αρκετό δρόμο ακόμα). Όταν φτάσαμε, με τη θερμοκρασία να έχει βαρέσει κόκκινο προ πολλού, το βρήκαμε κλειστό. Ήταν Κυριακή και Κυριακές και Δευτέρες δεν ανοίγει. Τι κρίμα!
Το άλλο αξιοθέατο είναι το μνημείο των υπερασπιστών της πόλης. Μνημείο ύψους 50μ, στην περιοχή Τσαντάρ Μογκίλα, φαίνεται από αρκετά σημεία της πόλης. Άντε όμως να το βρεις.

Έτσι η μόνο λύση που είχαμε ήταν το πάρκο, μπας και βρούμε καμιά ανάσα δροσιάς.
Παρκάραμε δίπλα στο Θέατρο της πόλης. Στο εστιατόριο που κάτσαμε να τσιμπήσουμε μια σαλάτα τα πάντα «έβραζαν». Λίγο παρακάτω που κάτσαμε για καφεδάκι φύσαγε λιγάκι και τα πράγματα ήταν πιο υποφερτά. Στην άκρη του πάρκου, γινόταν ένας αγώνας σε τεχνητή πίστα μότο κρος. Ήμουν όμως τόσο διαλυμένος από τη ζέστη που δεν κουνήθηκα από τη θέση μου. Όταν συνήλθα κάπως ο αγώνας είχε τελειώσει. Μέσα στο πάρκο έχει διάφορα μνημεία,

ένα με σφυροδρέπανο, και μια φιγούρα τυλιγμένη σε σάβανα και πεσμένη κάτω, που δεν μπόρεσα να καταλάβω τι σήμαινε όλη η σύνθεση. Ούτε αν ήταν κατάλοιπο άλλης εποχής, ή σύγχρονο με αντικομουνιστικό περιεχόμενο.

Λίγο πιο κει, κάτω από ένα κιόσκι αρκετοί (κυρίως ηλικιωμένοι) έπαιζαν σκάκι και το πάθος περίσσευε. Εκεί μια πιτσιρίκα, που δεν ήταν πάνω από 10-12 χρόνων, «έδερνε» κάθε της αντίπαλο. Φοβερή και με μια άνεση!!

Σε μια βρύση 2-3 πιτσιρικάδες έπαιζαν με το νερό. Πόσο τους ζήλεψα!!
Η μέρα μας τέλειωσε εκεί. Σε λιγότερο από 2 ώρες φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Ξεκουραστήκαμε και κάτσαμε για το τελευταίο δείπνο στην πόλη. Αύριο φεύγαμε για τα νοτιοανατολικά, τελευταίο σταθμό στη γείτονα, από όπου λίγες μέρες μετά θα φτάναμε στην πατρίδα. Καλή συνέχεια!!

(το ταξίδι συνεχίζεται…)​

 

[dimosf]

Μνημεία τεραστίων διαστάσεων!!
(30 Ιουλίου 2012)
Το πρωί πληρώσαμε, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε παίρνοντας το δρόμο Ruse-Nova Zagora προς τα νότια. Την προηγούμενη, γυρνώντας από την Stara Zagora, από τον ίδιο δρόμο, είχαμε δει δεκάδες νταλίκες αραγμένες σε διάφορους χώρους στάθμευσης. Ήταν Κυριακή και η απαγόρευση κίνησης φορτηγών τηρείται. Σκεφτήκαμε λοιπόν πως την επομένη θα βρούμε πολύ κίνηση. Φαίνεται όμως πως οι νταλίκες είχανε φύγει από τα χαράματα και έτσι η κίνηση ήταν ομαλή.
Περίπου 15χμ από το Veliko Tarnovo, βγήκαμε από το δρόμο με προορισμό το Μοναστήρι που βρίσκεται λίγο μετά το χωριό Kilifarevo.
Γυναικείο μοναστήρι, είναι κτισμένο σε ένα πλάτωμα δίπλα σε ένα ποταμάκι μέσα στην καταπράσινη ρεματιά. Είναι, πραγματικά ένας χώρος ηρεμίας.

Η αυλή με τα κτίσματα της μονής έχουν μια άπλα και είναι κτισμένα σε παραδοσιακό ύφος. Αλέες με κληματαριές για σκιά, λουλούδια παντού και μια πάστρα έκαναν τις εικόνες γύρω μου πολύ ευχάριστες και το γυναικείο χέρι προφανέστατο!

Από ένα παραπόρτι του μαντρότοιχου βγαίνεις σε μια σύγχρονη, ξύλινη γέφυρα που από την άκρη της κάποιο μονοπάτι, φαντάζομαι θα πηγαίνει σε χωράφια ή άλλα κτίσματα της μονής.

Ο ναός, πετρόχτιστος έχει ένα ενδιαφέρον τέμπλο και αρκετές τοιχογραφίες. Έβγαλα μερικές φωτογραφίες μέσα, πριν με ενημερώσει με ένα αυστηρό νεύμα μια καλόγρια, πως απαγορεύεται!! Στην αυλή έβγαλα αρκετές, όπως και στη γέφυρα.
Τελειώσαμε την επίσκεψή μας και μπήκαμε στα αυτοκίνητα

για να σταματήσουμε 100μ μετά, σε ένα σημείο όπου το ποτάμι σχηματίζει μικρούς καταρράκτες. Λίγες φωτογραφίες και συνεχίζουμε.

(το ταξίδι συνεχίζεται…)​

 

[dimosf]

Μετά από 80 χμ μπήκαμε και πάλι στη Stara Zagora. Στο GPS είχαμε βάλει τη διεύθυνση όπου βρίσκεται το μεγάλο μνημείο των υπερασπιστών της πόλης. Μπήκαμε στο κέντρο της πόλης ώσπου η γνωστή φωνή ανακοίνωσε: «Φτάσατε στον προορισμό σας». Δεν είναι δυνατόν. Κάποιο λάθος έγινε. Είμαστε στο γνωστό μας από την προηγουμένη πάρκο!! Μάλλον έβαλα λάθος τη διεύθυνση. Επανεκκίνηση του GPS και ξανά τη διεύθυνση. Ξεκινάμε κάνουμε κάποιους κύκλους και ξανά στην ίδια θέση !!!! Ε, ρε χαρτογράφηση να σου πετύχει!! Και τώρα; Την ώρα που σταμάταγα, βλέπω μια κυρία που πήγαινε προς το σταθμευμένο της αυτοκίνητο. Κατεβαίνω γρήγορα και τη ρωτώ αν ξέρει αγγλικά. Για καλή μας τύχη ξέρει και μάλιστα αρκετά καλά.
- Θέλουμε να πάμε εδώ, και της δείχνω στον οδηγό τη φωτογραφία του μνημείου.
- Μα αυτό είναι έξω από την πόλη. Βρίσκεστε μακριά.
- Και πως μπορούμε να πάμε;
- Είναι λίγο δύσκολο. Θέλετε να σας πάω εγώ;
- Μα δεν είναι ανάγκη (τι καλά που θάτανε, λέω από μέσα μου). Μην σας βάζουμε σε κόπο.
- Δεν είναι κόπος. Θέλετε;
- Ευχαριστώ πολύ.
- Ακολουθήστε με.
Μπαίνουμε στα αυτοκίνητα, μπρος αυτή, πίσω εγώ και αφού κάναμε μια αρκετά μεγάλη και πολύπλοκη διαδρομή φτάσαμε μετά από 15 λεπτά στο πάρκινγκ μπροστά στο μνημείο. Κατεβαίνω και ευχαριστώ θερμά την ευγενέστατη κυρία. Πόσοι άραγε στον τόπο μας θα φέρνονταν με τον ίδιο τρόπο;
Εν τω μεταξύ, όταν μπαίναμε στην πόλη, χαθήκαμε στην κίνηση με τους φίλους μας. Το κινητό χτύπαγε μάταια. Έτσι δεν είχαμε παρά να περιμένουμε. Κοιτώ το μνημείο μπροστά μου και εντυπωσιάζομαι από το μέγεθος αλλά προβληματίζομαι κιόλας από τα πολλά σκαλιά. Τι κάνουμε τώρα; Δεν μπορεί, σκέφτομαι. Κάπως θα πηγαίνει πιο ψηλά το αυτοκίνητο. Μπαίνω λοιπόν πάλι μέσα και οδηγώντας γύρω από το τεράστιο μνημείο βρίσκω ένα πλέγμα από δρομάκια. Ακολουθώντας κάποιο βρίσκομαι λίγα μέτρα κάτω από το μεγάλο πύργο του. Ακολουθώντας κάποιο άλλο φτάνουμε σε ένα φυλάκιο στη βάση ακριβώς του μνημείου. Εδώ είμαστε! Ο φύλακας όμως έχει αντίρρηση, μέχρι που του δείχνω το σήμα του αναπηρικού. Μου ζητά τσιγάρο και απογοητεύεται όταν του δίνω να καταλάβει πως δεν καπνίζω. Εν τω μεταξύ χτυπά το κινητό. Οι φίλοι μας ρωτώντας από δω κι από κει φτάσανε και ήταν στο πάρκινγκ. Μας βλέπουν και ανεβαίνουν τη σκάλα. Το πρώτο που κάνει η φίλη μας, η μόνη που καπνίζει από την παρέα, είναι να δώσε λίγα τσιγάρα στο φύλακα. Μόνο που δεν μας έκανε τεμενάδες!!
Το μνημείο αυτό κατασκευάστηκε το 1977.για να τιμηθούν οι ντόπιοι εθελοντές και οι Ρώσοι στρατιώτες που θυσιάστηκαν στη μάχη που έγινε εκεί στις 31 Ιουλίου του 1877 στη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου. Αποτελείται από δύο τμήματα.

Το δεξί είναι κάθετα τσιμεντένια μπλοκ, μέσα από τα οποία ξεπροβάλλουν μπρούτζινες φιγούρες στρατιωτών.

Αριστερά του τμήματος αυτού ξεκινά μια σκάλα που οδηγεί στο δεύτερο τμήμα, που είναι ένας τσιμεντένιος «πύργος» με διάφορα σχήματα στην κορυφή του (σα σημαία με ένα σταυρό πάνω της). Όλα αυτά σε υπερφυσικές διαστάσεις. Δεν θυμάμαι να έχω δει μεγαλύτερο μνημείο στη ζωή μου. Δεν είναι όμως μόνο τεράστιο. Είναι και εξαιρετικά εντυπωσιακό. Άξιζε και με το παραπάνω και η ζέστη αλλά και η ταλαιπωρία μέχρι να το βρούμε.
Ξανά στο αυτοκίνητο και μετά από περίπου 65 χμ, πάντα προς νότο φτάνουμε στον τελικό μας προορισμό, την πόλη Khaskovo. Το GPS μας έφερε αυτή τη φορά με ακρίβεια στο ξενοδοχείο που βρίσκεται έξω από την πόλη, δίπλα σε μια πίστα KOKART για επαγγελματικούς αγώνες, απ’ ότι έδειχνε η υποδομή της. Ευτυχώς τις μέρες που μείναμε δεν είχε κάποιον αγώνα. Το ξενοδοχείο μικρό, με συμπαθητικά δωμάτια, καθαρά με το μπάνιο και το κλιματιστικό τους, κόστιζαν μόνο 15 ΕΥΡΩ τη βραδιά, χωρίς πρωινό (!!!!!). Μια χαρά ήταν!
Ξεκουραστήκαμε λιγάκι και το απόγευμα φύγαμε για την πόλη.

Πρόκειται για μεγάλη και μοντέρνα πόλη, αν και η ιστορία της είναι χιλιόχρονη. Υπήρξε κατά το μεσαίωνα εμπορικό κέντρο της περιοχής και ανέπτυξε την παραγωγή υφασμάτων και χαλιών. Στα μετέπειτα χρόνια αναπτύχθηκε η βιομηχανία επεξεργασίας καπνού. Παράγει την μπύρα Άστικα, όνομα που πήρε από το όνομα Άστι της Θρακικής φυλής που κατοικούσε κάποτε σε εκείνα τα μέρη. Στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν μνημεία και χώροι από τα αρχαία και τα μεσαιωνικά χρόνια.
Το κέντρο της πόλης είναι ευχάριστο για περπάτημα, με αρκετό πράσινο και πολλά καταστήματα στους πεζόδρομους. Νότια του κέντρου, πάνω σε λόφο είναι το τεράστιο πάρκο Γιαμάτσα. Από εκεί πάνω έχεις θέα σε όλη την πόλη αλλά και μεγάλο μέρος πέρα απ’ αυτήν.

Στην είσοδο του πάρκου έχουν φτιάξει το άγαλμα της προστάτιδας της πόλης, της Παναγίας. Με ύψος 33 μ. είναι (κατά τα λεγόμενα των ντόπιων) το ψηλότερο άγαλμα Παναγίας στον κόσμο. Εκτός από τεράστιο είναι, κατά τη γνώμη μου, εξαιρετικά κακόγουστο. Όχι μόνο δεν με εντυπωσίασε αλλά δεν μου άρεσε καθόλου!

Πολύ καλύτερος είναι ο πύργος-καμπαναριό που είναι δίπλα. Βγάλαμε βέβαια μερικές φωτογραφίες και στη συνέχεια κάναμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο σε κάποιους από τους χώρους του πάρκου που μπορούσαμε να μπούμε. Είναι πραγματικά απέραντο. Έχει μέσα και αρκετά γήπεδα και έτσι είχε αρκετό κόσμο που έκανε βόλτα, έτρεχε ή απλά χαλάρωνε. Καταλήξαμε να κάτσουμε σε ένα εστιατόριο λίγο πιο πάνω από την Παναγία. Το φαγητό ήταν πολύ καλό και το χρειαζόμασταν μετά από την κούραση της μέρας.

Η μέρα έκλεισε με παγωτό μετά από βόλτα στο κέντρο του νυχτερινού Khaskovo.
Γυρίσαμε για ύπνο, μιας και την άλλη μέρα θα περνάγαμε σύνορα, στα πλαίσια ημερήσιας εκδρομής. Είχε έρθει η ώρα της ΑνατολικήςΘράκης!

(το ταξίδι συνεχίζεται…)​