Κούβα Θα αργήσει να καταλαγιάσει τούτο το ταξίδι...

[Anas Tassos]

Παρότι το επιμελήθηκα, επειδή δεν είμαι 100% σίγουρος ότι έβαλα like σε όλα τα κεφάλαια, γράφω και ένα ποστ με Μπράβο για την εξιστόρηση!
Ξεκίνησα την ανάγνωση στην τύχη, από περιέργεια. Χωρίς πραγματικό ενδιαφέρον, αφού στην Κούβα έχω πάει (το μακρινό 2002) αλλά προπάντων καθόσον δεν την έχω στη δική μου λίστα top five για την Αμερική (έχω πια πάει σε όλα τα κράτη της Αμερικής και όλες οι προτιμήσεις είναι σεβαστές).
Έμεινα στην ιστορία όχι για το θέμα Κούβα αλλά για το ταξιδιωτικό σου αφήγημα.
Νάστε καλά, καλά ταξίδια και να μας ξαναγράψεις με την ίδια ζωντάνια.

 

[maria_va]

Ευχαριστώ πολύ! Με τιμά και ο χρόνος ανάγνωσης και το σχόλιο, ευχαριστώ. Να είμαστε καλά όλοι και να ταξιδεύουμε

 

[maria_va]

Ένατη μέρα - Hotel Nacional de Cuba

Ξυπνάμε το πρωί αποφασισμένες να ακολουθήσουμε επιτέλους κι ένα πλάνο σωστά..Θέλουμε να είμαστε κατά τις 9 στο Hotel Nacional να πάρουμε πρωινό πριν την ξενάγηση και η έλλειψη καφεΐνης είναι ένα πάρα πολύ δυνατό κίνητρο για να είμαστε στην ώρα μας. Ξεκινάμε και παίρνουμε την τεράστια Avenida de los Presidentes με την ελπίδα να περνάει κανένα λεωφορείο. Είναι μεγάλη λεωφόρος με αρκετή κίνηση όπου μπορούν οι Κουβανοί να τρέξουν κάπως. Κι εκεί πρωί πρωί ανοίγουν τα πνευμόνια μας από τον μπουχό που βγάζουν οι εξατμίσεις από αυτές τις σακαράκες και ειδικά τα φορτηγά-αρχαιολογίες! Ευτυχώς δεν υπάρχουν πολλά αυτοκίνητα στην Κούβα γιατί θα είχαν πρόβλημα καυσαερίου. Μετά από λίγη ώρα ήμουν σίγουρη ότι η λευκή επιδερμίδα μου είχε αποκτήσει μια εσάνς καπνοκαθαριστή...

Τελικά φτάνουμε με τα πόδια στην ώρα που είχαμε προγραμματίσει κι έχουμε καμια ώρα να φάμε και κυρίως να πιούμε καφέ. Το ξενοδοχείο είναι πολύ ωραίο, έχει διατηρηθεί η αισθητική των '30s που χτίστηκε αλλά θα το απολαύσουμε αργότερα, τώρα πρέπει να βρούμε πού είναι το πρωινό...Το βρίσκουμε, ρωτάμε την τιμή, μας λέει 13cuc το άτομο και καθόμαστε σε ένα ωραίο τραπέζι με θέα τον κήπο. Η αίθουσα είναι τεράστια και στον μπουφέ προσφέρονται τα πάντα όλα πλουσιοπάροχα. Ό,τι μπορεί να φανταστεί κάποιος όταν σκέφτεται πρωινό πεντάστερου ξενοδοχείου υπάρχει, πράγμα εντυπωσιακό δεδομένου ότι είμαστε στην Κούβα..Εγώ είμαι ακόμα σε φάση προσοχής και δεν αφήνω τη βουλιμία μου να με παρασύρει αν και τις βαφλίτσες μου τις χτυπάω. Αλλά επιτέλους ξαναπίνω καφέ και είμαι πολύ χαρούμενη. Η Μ. λέει στην κυρία που σερβίρει τον καφέ ότι είμαστε coffee-φίδες να μας προσέχει και αυτή ενώ προφανώς δεν καταλαβαίνει τι της λέει, πιάνει το υπονοούμενο και τα κορίτσια πίνουν από μια κανάτα η καθεμία. Πάντως όλη αυτή η χλιδή του μπουφέ σε μια χώρα όπου σχεδόν τα πάντα είναι σε έλλειψη και στα παντοπωλεία τα ράφια είναι διακοσμητικά αφού δεν υπάρχουν προϊόντα να μπουν πάνω είναι κάπως υπερβολική. Ελπίζω μονάχα τα άπειρα που περισσεύουν να τα μοιράζουν σε Κουβανούς ή έστω να δίνουν ένα μερίδιο στους υπαλλήλους..

Καλοταϊσμένες και ορεξάτες πηγαίνουμε στη ρεσεψιόν όπου στις 10 θα ξεκινήσει η δωρεάν ξενάγηση σε αυτό το ιστορικό ξενοδοχείο. Να πω την αλήθεια περιμέναμε ότι η ξενάγηση θα είναι στα ισπανικά και εντάξει ό,τι καταλάβουμε αλλά μας περιμένει ένας χαρούμενος Κουβανός μαυρούλης με το όνομα Igor, που μας λέει ότι είναι καθηγητής λογοτεχνίας και θα κάνει την ξενάγηση στα Αγγλικά. Ευχάριστη έκπληξη Μας λέει λοιπόν ότι το ξενοδοχείο χτίστηκε το 1930 από Αμερικανούς για Αμερικανούς τουρίστες και αρχικά απαγορεύονταν οι Κουβανοί. Είναι φτιαγμένο σε σχήμα δύο ελληνικών σταυρών πράγμα που βοηθάει ώστε όσο το δυνατόν περισσότερα δωμάτια να έχουν ωραία θέα στον Κόλπο της Αβάνας. Διατηρούνται κάποια στοιχεία από τον αρχικό διάκοσμο και γενικά όλες οι ανακαινίσεις έχουν σεβαστεί την αρχική αρχιτεκτονική. Τα ρολόγια από το 1897, το κουτί συστάσεων όπως και το κουτί του ταχυδρομείου παραγγελία τότε από το Rochester σε μεταφέρουν πίσω στον χρόνο.

Η ξενάγηση περιλαμβάνει επίσκεψη στην οροφή του ξενοδοχείου, η οποία γίνεται μέσω ενός ασανσέρ που παρόλο που λειτουργικά είναι ευτυχώς σύγχρονο, η καγκελένια πόρτα του σε κάνει να νομίζεις ότι έχει παραμείνει το 1930..Το ξενοδοχείο βρίσκεται σε έναν λόφο όπου αρχικά υπήρχε η πυροβολαρχία της Santa Clara, πράγμα που θυμίζουν τα κανόνια που βρίσκονται στον περίβολό του, και έχει εξαιρετική θέα στη θάλασσα και τη Malecon.

O Igor μας διηγείται την ιστορία διαφόρων κτιρίων-ορόσημων στην Αβάνα και μας αφήνει να απολαύσουμε τη θέα. Γενικά ρίχνουμε το μέσο όρο ηλικίας της ομήγυρης κατά πολύ, οι περισσότεροι είναι μάλλον Καναδοί τουρίστες προχωρημένης ηλικίας. Όπως παντού, υπάρχουν και κάποια ξερολάκια που ρωτούν κάτι απλά για να ρωτήσουν...Εγώ λόγω της κλειστοφοβίας μου μένω πάντα στο τέλος να μπω στο ασανσέρ-χρονομηχανή με όσο το δυνατόν λιγότερους ανθρώπους. Κι εκεί που περιμένουμε ο Igor, εγώ κι ένας παππούς, ο θεούλης βλέπει ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο και αφού ρωτάει πότε ξεστολίζουν στην Κούβα, στη συνέχεια ρωτάει αν γιορτάζουν στην Κούβα την γιορτή των Ευχαριστιών!! Τι να πει και ο Igor, του απαντάει όχι, αυτή δεν είναι θρησκευτική γιορτή, σχετίζεται με την αμερικάνικη επανάσταση..Τρία πουλάκια κάθονται..

Στη συνέχεια μας πηγαίνει στον όροφο που έμενε ο διάσημος μαφιόζος Meyer Lansky, που επί της ουσίας ήταν ο εκπρόσωπος της αμερικάνικης μαφίας στην Κούβα και πλήρωνε αδρά τον Μπατίστα ώστε να γίνει η Αβάνα το καλύτερο μέρος για τα καζίνο των μαφιόζων. Σε αυτό το ξενοδοχείο έγινε και η συνάντηση των Αμερικανών και Σικελών μαφιόζων το 1945 που αναφέρεται στην ταινία Νονός. Ο Σινάτρα ήταν συχνός καλεσμένος του Lansky και λέγεται ότι τα δωμάτιά τους συνδέονταν.

Αφού βλέπουμε και άλλα δωμάτια που φέρουν το όνομα των διάσημων πελατών που έμειναν σε αυτά, κατεβαίνουμε και βγαίνουμε έξω να δούμε το μνημείο που αφορά την ιστορία της Κρίσης των Πυραύλων που παραλίγο να οδηγήσει σε πυρηνικό όλεθρο την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Είναι ένα υπόγειο κυκλικό τούνελ που οδηγεί σε έναν χώρο που εκείνη την εποχή χρησιμοποιούνταν για κατασκοπικούς σκοπούς. Σήμερα δίνεται η ιστορία της Κρίσης των Πυραύλων από την πλευρά της Κούβας. Ο Igor μας ρώτησε αν υπάρχουν Ρώσοι ανάμεσά μας γιατί τις προάλλες ήταν οι μισοί Ρώσοι και οι μισοί Αμερικάνοι και ήταν λίγο περίεργο. Επίσης μας ανέφερε ότι όταν ο Φιντέλ συνάντησε τον Κόστνερ σε μια επίσκεψή του στην Κούβα του είπε ότι ωραία έπαιξε στην ταινία "13 μέρες", στην οποία κάνει τον Κένεντι κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης αλλά η ιστορία δεν είναι σωστή. Κι έτσι αποφάσισε ότι πρέπει να ειπωθεί και η εκδοχή της Κούβας. Εκεί είδα και αυτό που όπως είπε ο Igor χαριτολογώντας θα μπορούσε να είναι το πρώτο ασύρματο τηλέφωνο της ιστορίας:

Τελικά καταλήγουμε πάλι μέσα, στο Hall of Fame όπου υπάρχουν οι φωτογραφίες διασήμων που έχουν περάσει ανά τα χρόνια από το ξενοδοχείο καθώς και αναμνηστικά και αντικείμενα μιας άλλης εποχής. Στο ξενοδοχείο έχουν μείνει πολλοί πολιτικοί ηγέτες, καλλιτέχνες αλλά και αθλητές. Εντυπωσιαστήκαμε όταν είδαμε την φωτογραφία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Τότε δεν είχα ιδέα και απόρησα αλλά μετά την επιστροφή μας και καθώς διάβαζα τις παλιές ιστορίες για την Κούβα στη φάση της αναπόλησης έμαθα από την πολύ ωραία ιστορία της @KIKI ότι ο Φιντέλ τον είχε δεχθεί με τιμές αρχηγού κράτους στα θυρανοίξια της ορθόδοξης εκκλησίας. Σε ένα άλλο σημείο, ξαφνικά βλέπουμε και μια γνώριμη φιγούρα, ο Τσίπρας μας κοιτάζει χαμογελαστός από μία φωτογραφία στα ψηλά..

Στα διάφορα αναμνηστικά παρατηρώ ένα κύπελλο που μου μοιάζει πολύ με την κούπα του Champions League. Το κοιτάζω από κοντά και μοιάζει αληθινό. Πάνω έχει χαραγμένες τις ομάδες που το έχουν σηκώσει με τελευταία την Chelsea 2012

Ρωτάω τον Igor αν είναι αληθινό και μου απαντάει ναι, στην Κούβα αγαπάμε πολύ το ποδόσφαιρο. Επειδή δεν έχουμε δικό μας κύπελλο, οι παίκτες σηκώνουν αυτή την κούπα. Όχι και άσχημα έχω να πω εγώ...

Κάπου εκεί τελειώνει η ξενάγηση και ο Igor μας χαιρετάει και μας αφήνει να χαζέψουμε μόνοι στον χώρο. Είναι πολύ συμπαθητικός κι επειδή είμαστε Ελληνίδες έρχεται να μας μιλήσει και να μας πει πόσο αγαπάει την ελληνική φιλοσοφία. Αλλά μας ρωτάει γελώντας γιατί πρέπει τα ονόματά μας να είναι τόσο δύσκολα; Ο Αναξίμανδρος και ο Αναξαγόρας πολύ τον ταλαιπώρησαν στη σχολή..Είναι καλός όμως, τα λέει τέλεια. Μας φιλοδωρεί και με το πιο ειλικρινές κοπλιμέντο που δεχθήκαμε στην Κούβα και φεύγουμε.

Συνεχίζουμε λίγο ακόμα μόνες μας τη βόλτα μας στο ξενοδοχείο και κάποια στιγμή αποφασίζουμε ότι πρέπει να πάμε στον επόμενο προορισμό μας, το Μουσείο του Ρουμιού. Έχει μείνει μια τουριστίλα που δεν έχουμε κάνει αλλά που θα θέλαμε να κάνουμε. Την γνωστή βόλτα με τα κάμπριο αυτοκίνητα-αντίκες. Και καθώς τα βλέπουμε έξω από το ξενοδοχείο μας μπαίνει η ιδέα να πάρουμε ένα να μας πάει μέσω της Malecon στο ρούμι. Τέλεια;

Λέμε εντάξει εδώ θα είναι πανάκριβα, ας πάμε πιο κοντά στη Malecon. Μας αρχίζει όμως ένας την πάρλα, τον ρωτάμε από περιέργεια, μας λέει καμια σαρανταριά cuc και του λέμε, τι λες ρε μεγάλε; Αυτός πιάνει τα ελληνικά, μας λέει ότι μια περίοδο δούλεψε στο Κατάκολο και μας αρχίζει ότι θα μας φέρει το αυτοκίνητο του ξαδέρφου του να μας πάει με 25 cuc. Πολλά αλλά είναι από αυτούς που σου πουλάνε κολοκύθι για καρπούζι και κάπως μας πείθει να περιμένουμε. Τελικά έρχεται με κλειστό! Τι να πεις τώρα...Φεύγουμε και πέντε λεπτά περπάτημα πιο πέρα από το ξενοδοχείο σταματάμε ένα κόκκινο κάμπριο και τον ρωτάμε αν θα μας πάει στο Μουσείο του Ρουμιού από Malecon με 15 cuc. Και συμφωνεί! Τέλεια, κυρίες, μπαίνουμε μέσα αλλά κάπως ντρεπόμαστε, δεν έχουμε το ύφος που απαιτείται στο κάμπριο...Μετά από λίγο συνηθίζουμε και απολαμβάνουμε τη διαδρομή και το αεράκι της Malecon..Καλά ξεκινήσαμε σημέρα..

 

[maria_va]

Ένατη Μέρα - Τελευταία περιήγηση στην Αβάνα

Η αεράτη παραλιακή βόλτα μας με το κόκκινο κάμπριο καταλήγει στο Μουσείο του Ρουμιού της Havana Club. Μπαίνουμε μέσα και μας λένε ότι δεν είναι ελεύθερη η επίσκεψη στο κοινό, πρέπει να πάρουμε μέρος σε κάποια ξενάγηση. Η επόμενη λοιπόν ξενάγηση είναι σε μιάμιση ώρα. Εντάξει, κλείνουμε τις θέσεις μας και αφού έχουμε χρόνο πάμε στην αγορά του Σαν Χοσέ που είναι εκεί κοντά να προμηθευτούμε τα απαραίτητα σουβενίρ.

Η αγορά αυτή είναι τεράστια, μπορείς να χαζεύεις πολλή ώρα αλλά πολύ σύντομα κάποιος καταλαβαίνει ότι βρίσκει πάνω κάτω τα ίδια πράγματα σε όλα τα μαγαζάκια. Θέλει αρκετό ψάξιμο για να πετύχεις κάτι ιδιαίτερο. Επίσης τα ίδια πράγματα βρίσκει και στις αγορές στις υπόλοιπες πόλεις στην Κούβα, όπως το Σιενφουέγος και το Τρινιδάδ, και μάλιστα εκεί ίσως σε καλύτερες τιμές. Μετανιώσαμε που κάποια πράγματα τα είχαμε αφήσει με την σκέψη ότι μπορεί να βρούμε μεγαλύτερη ποικιλία στην Αβάνα. Δεν υπήρχε λόγος τελικά.

Παρόλα αυτά σκορπιζόμαστε στην αγορά να βρούμε η καθεμία πώς θα φάει τα cuc της. Η αγορά αυτή ήταν το μόνο μέρος στην Κούβα που στράβωναν όταν λέγαμε ότι είμαστε από Ελλάδα..Θα μας τρελάνουν στα παζάρια σκέφτονταν και ξενέρωναν Κάποιοι άλλοι ένιωθαν την ανάγκη να μας πουν ιστορίες που αποδείκνυαν ότι είναι έντιμος λάος και όχι κλέφτες όπως τους παρουσιάζουν. Εγώ εκτός των άλλων θέλω να βρω κανα δυο μαγνητάκια κάπως πιο καλλιτεχνικά από τα συνηθισμένα και τα βρίσκω με μεγάλη προσπάθεια σε έναν κυριούλη πολύ συμπαθητικό και χαμηλών τόνων. Έχω ξεμείνει όμως από ψιλά και δεν έχει να μου χαλάσει οπότε ζητάω από την Μ. να με καλύψει. Αυτή για να τονωθεί από την κούραση των αγορών πίνει ρούμι μέσα από μια καρύδα. Κι εκεί που του λέει "Κράτα λίγο την καρύδα να βγάλω τα λεφτά", σκοντάφτει και τον λούζει τον άνθρωπο με το ρούμι! Αρχίζουμε και οι δύο να τον καθαρίζουμε με ό,τι έχουμε και να ζητάμε συγγνώμη, αυτός να ντρέπεται, οι δίπλα να γελάνε, το κάναμε το θαύμα μας πάλι..Άντε τώρα αυτός να είναι παντρεμένος με καμια ζόρικη Κουβάνα και να πήγε σπίτι του σε αυτή την κατάσταση..

Τελικά καταφέρνουμε να φάμε περισσότερα cuc από όσα υπολογίζαμε..Προφανώς αυτό συμβαίνει σε πολλούς και για να μην μείνει παραπονεμένο τα καταναλωτικό ένστικτο κανενός, υπάρχει ανταλλακτήριο μέσα στην αγορά. Η τελευταία αγορά στην οποία δεν μπόρεσα να αντισταθώ ήταν ένα σαλονάκι-μινιατούρα με τις κουνιστές πολυθρόνες που τόσο αγάπησα. Η κοπέλα που τις πουλούσε μου είπε ότι τις φτιάχνει ο πατέρας της από κόκκαλο αγελάδας. Κι έτσι ολοκληρώθηκε η γωνιά μου με τα σουβενίρ από την Κούβα:

Την μπύρα "Te La Pongo" την είχε φτιάξει η πατρινή ζυθοποιεία ΚΥΚΑΩ σε κάποιο καρναβάλι, αλλά δεν ξέρω για κάποιο λόγο μου φαίνεται ότι ταίριαξε...

Ανάλαφρες από cuc και κατάκοπες γυρίζουμε στο Μουσείο του Ρουμιού να περιμένουμε στην ωραία αίθουσα αναμονής να αρχίσει η ξενάγηση. Ομολογώ ότι ανυπομονούμε για το τέλος της ξενάγησης που σου δίνουν να δοκιμάσεις ρούμι...Μαζευόμαστε ένα αρκετά μεγάλο τσούρμο τουρίστες από κάθε γωνιά της Γης και αρχίζουμε. Εντάξει δεν λέει και πολλά η όλη φάση γιατί δεν βλέπεις και τίποτα φοβερό. Το πιο εντυπωσιακό κομμάτι είναι ένα λειτουργικό και εξαιρετικά λεπτομερές μοντέλο μιας βιομηχανίας παραγωγής ρουμιού που περιλαμβάνει τα πάντα, ακόμα και το τρένο που μεταφέρει τις πρώτες ύλες. Ο ξεναγός είναι κουραστικός γιατί αντί να μας λέει κάτι ενδιαφέρον για το πώς παράγεται το ρούμι μας κάνει μαθήματα γλωσσολογίας, μεταφράζοντας κάθε λέξη κομβικής σημασίας σε όλες τις γλώσσες. Σε έναν χώρο έχει κάποια καζάνια και μας δίνει να μυρίσουμε ένα διαφανές υγρό που μας λέει ότι είναι το παράγωγο της απόσταξης και στα ιταλικά λέγεται grappa, ενώ στα ελληνικά ούζο. Με κάτι Ιταλούς που είναι δίπλα κάνουμε πλάκα ότι αυτό πίνεται μια χαρά και πέφτει ένα γέλιο όταν ο ξεναγός μας λέει να συγκρατηθούμε...

Σε αυτό το σημείο ευθυμίας έρχεται μια κοπέλα και μου πιάνει κουβέντα αφού κατάλαβε ότι είμαι Ελληνίδα. Είναι Αμερικανίδα και μου λέει γεμάτη ενθουσιασμό ότι ο φίλος της βρίσκεται στην Ελλάδα και παίζει μπάσκετ. Α μπα; Τη ρωτάω κι εγώ σε ποια ομάδα να καταλάβω μήπως έπεσα στον νέο Αντετοκούμπο, αλλά μου λέει ότι δεν είναι γνωστή, αυτός μόλις τέλειωσε το κολλέγιο και ήρθε Ελλάδα να παίξει αλλά να περάσει και καλά. Αν συνεννοηθήκαμε καλά η ομάδα είναι το Λαύριο και ο νεαρός είναι ενθουσιασμένος με τη ζωή στην Ελλάδα. Της λέει τα καλύτερα για το φαγητό, το κλίμα, τους ανθρώπους. Της εύχομαι λοιπόν να καταφέρει να έρθει κι αυτή αφού το θέλει τόσο πολύ και προχωράμε γιατί ξεμείναμε πίσω και θα μας το πιουν το ρούμι!

Λίγο πριν το τέλος, ο ξεναγός μας μιλάει για τα διάφορα ρούμια που παράγει η Havana Club και μας αναφέρει ένα πολύ εκλεκτό ρούμι, το Maximo που εμφιαλώνεται σε 1000 μόνο μπουκάλια κάθε χρόνο και είναι τόσο ακριβό που το αγοράζουν μόνο Ρώσοι, Κινέζοι και Γιαπωνέζοι..Τον ρωτάμε χαριτολογώντας αν θα μας το δώσουν να το δοκιμάσουμε και η απάντησή του σε ελεύθερη μετάφραση θα μπορούσε είναι "Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;;" Τέλος πάντων τι να κάνουμε, σε κανα εικοσάλεπτο η όλη ιστορία έχει τελειώσει και καταλήγουμε στο μπαρ όπου δίνουν στον καθένα μας ένα ποτηράκι μαύρο ρούμι 7 ετών. Εγώ επιτέλους ξαναπίνω ρουμάκι σκέτο και το στομάχι μου φαίνεται ότι είναι σε θέση να το αντέξει και είμαι πολύ χαρούμενη. Αλλά ήλπιζα να μας αφήσουν να δοκιμάσουμε και κάποιο άλλο ρούμι από αυτά που δεν είχα πιει..

Η τελευταία στάση στο Μουσείο είναι το μαγαζί όπου όποιος θέλει κάνει τις αγορές του. Τα κορίτσια παίρνουν τις προμήθειές τους, αλλά εμένα ένα μου έχει μείνει, θα το πάρω από το αεροδρόμιο, έτσι και αλλιώς παντού την ίδια τιμή έχουν. Εκεί που χαζεύω τα διάφορα ρούμια βλέπω και το περίφημο Maximo:

Η Β. που δεν πίνει ρούμι και δεν πολυξέρει τι τιμές παίζουν, με ρωτάει συνέχεια, "Ρε σίγουρα είναι καλό αυτό των 7 ετών; Μόνο 12 cuc έχει". Πάρτο παιδάκι μου και μετά πήγαινε στην Ελλάδα να δεις πόσο το πληρώνουμε εμείς..

Βγαίνουμε φορτωμένες και κουρασμένες από το Μουσείο και η Μ. θέλει να γυρίσει στην αγορά να πάρει μια τσάντα που δεν πήρε πριν αλλά της καρφώθηκε στο μυαλό. Για να μην κουβαλάμε όλες πέρα δώθε την πραμάτεια, οι άλλες δύο την περιμένουμε στο διπλανό μαγαζί το Los Dos Hermanos πίνοντας μια λεμονάδα. Δεν έχει κόσμο, υπάρχει μία μπάντα που παίζει μουσική σε στυλ Buena Vista και ο τραγουδιστής είναι ένας παππούς που θα μπορούσε άνετα να είναι μέσα στη σύνθεση που έκανε τις περίφημες συναυλίες, οπότε μια χαρά τα περνάμε περιμένοντας..
Έρχεται και η κατάκοπη καταναλώτρια και αφού συνέρχεται κάπως αποφασίζουμε ότι δεν γίνεται να κυκλοφορούμε έτσι φορτωμένες, θα γυρίσουμε στο σπίτι, θα πάμε να φάμε στο Don Pepe που επιτέλους θα το πετύχουμε ανοιχτό και θα κάνουμε την τελευταία βόλτα μας στο Vedado.

Λεωφορειάκι, φυσικά λάθος στάση και έξτρα περπάτημα, αλλά η τρίτη απόπειρά μας να φάμε στο paladar της γειτονιάς στέφεται με επιτυχία. Είναι σπίτι στον όροφο ενός νεοκλασσικού με λίγα τραπέζια σε κάθε δωμάτιο. Υπάρχει μόνο μία κοπέλα που μιλάει αγγλικά, η οποία είναι πολύ περήφανη γι'αυτό και βάζει τα δυνατά της να μας εξηγήσει τα σπιτικά φαγητά που προσφέρουν. Είναι όλα διαφορετικές εκδοχές χοιρινού ή κοτόπουλου και όταν την ρωτάω ποια είναι η πιο καλή για το στομάχι μου, μου λέει καμία, θα τους πω να σας φτιάξουν ψητό κοτόπουλο..Φυσικό συνοδευτικό το ρύζι με τα φασόλια. Τα κορίτσια παραγγέλνουν κάτι πιο μαγειρευτό. Οι τιμές είναι σε cup αλλά δέχονται τα cuc μας και πληρώνουμε το φοβερό ποσό των 4 cuc. Οι υπόλοιποι που τρώνε είναι οικογένειες Κουβανών, πράγμα πολύ ελπιδοφόρο..Πράγματι το φαγητό είναι πεντανόστιμο, ό,τι κοντινότερο σε σπιτικό φαγητό φάγαμε στην Κούβα.
Η Β. που αρχικά δεν είχε μεγάλες προσδοκίες γιατί της φαινόταν περίεργο να τρώμε σε σπίτι, ενθουσιάστηκε, έφαγε καλύτερα από οποιαδήποτε μέρα.

Ευχαριστημένες γυρίζουμε στο σπίτι να ξεκουραστούμε λίγο και να βάλουμε μια τάξη στο χάος που έχουμε δημιουργήσει με τα πράγματά μας γιατί πρέπει να ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά για την αναχώρηση..Δυστυχώς...Πράγματι κάπως οργανωνόμαστε αλλά μας πιάνει μια κατάθλιψη που το ταξίδι πλησιάζει στο τέλος του και το μόνο αντίδοτο είναι μια βόλτα στο Vedado, εκεί που ξεκινήσαμε την πρώτη βραδιά. Αν μένανε ανοιχτά τα μουσεία στην Κούβα μέχρι λίγο πιο αργά ίσως προλαβαίναμε να πάμε και στο Museo Napoleonico που είναι εκεί κοντά και θέλαμε να επισκεφτούμε. Το μουσείο έχει πάνω από 7000 αντικείμενα που σχετίζονται με τη ζωή του γνωστού Ναπολέοντα, τα οποία είχε συλλέξει ένας βαρόνος της ζάχαρης. Λογικά θα μαθαίναμε περισσότερα πράγματα για τη ζωή του από όσα μάθαμε στο Παρίσι.

Ξεκινάμε λοιπόν τη βόλτα μας για μια τελευταία φορά στην ευρύτερη περιοχή του Πανεπιστημίου και είναι πάλι μια όμορφη βραδιά για περπάτημα. Πραγματικά περπατώντας στην Αβάνα αφού έχεις συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλη πόλη είναι και πόσο μέγαλο κομμάτι της ήταν εξαιρετικά όμορφο αρχιτεκτονικά την εποχή που σταμάτησε ο χρόνος, αποκτάς μια αίσθηση της ιστορίας της πόλης. Και δεν παύεις να σκέφτεσαι, να αναρωτιέσαι και να προβληματίζεσαι.

Σε κάποια προηγούμενη βόλτα είχαμε δει ένα μαγαζί με ένα πολύ όμορφο μπαλκονάκι και το ψάχνουμε. Κάπου στην πορεία βλέπουμε μια γιαγιά που κάθεται στην αυλή του σπιτιού της και πουλάει δύο tucola και δύο κονσέρβες. Και αναρωτιέται η Μ., "Τώρα ποια επιχειρηματική ευκαιρία έχει βρει αυτή η γιαγιά;". Κάτσε βρε παιδί μου σκέφτομαι εγώ, φοιτητοπεριοχή είναι, δεν θυμάσαι κάτι βράδια που ξεμέναμε από τα πάντα και ψάχναμε παντοπωλείο να πάρουμε μακαρόνια και κανα αναψυκτικό; Έτσι θα γίνεται κι εδώ..Απλά δεν υπάρχουν παντοπωλεία..Εμείς λέμε καμια βλακεία να περνάει η ώρα αλλά μπορεί και να μην πέφτουμε και πολύ έξω...

Τελικά το βρίσκουμε το μαγαζί, δυστυχώς το μπαλκονάκι είναι πιασμένο αλλά βλέπουμε έναν μπαλκονάτο που μας φαίνεται ότι τελειώνει και λέμε ας πιούμε κάτι μέσα μέχρι να φύγει. Τζίφος όμως, το μαγαζί δεν σερβίρει ποτά, από αλκοόλ μόνο μπύρα και αυτή της κακιάς ώρας, εισαγόμενη και ζεστή. Ας την πιούμε τώρα και βλέπουμε τι θα κάνουμε στη συνέχεια. Είναι φοιτητικό στέκι, οι τοίχοι είναι γεμάτοι με καδράκια, αφίσες, στιχάκια και αποφθέγματα και μία τηλεόραση κρεμασμένη στα ψηλά παίζει τα τελευταία βίντεοκλιπ του Latino MTV. Να το και το "contigo" που τραγουδούσε τις προάλλες ο γείτονας. Οι παρέες των νεαρών πίνουν πορτοκαλάδα, τρώνε chips μπανάνας και παίζουν χαρτιά όπως παίζουν οι δικοί μας φοιτητές tichu στα δικά τους στέκια. Σε ένα τραπέζι κάθονται κάποιοι γονείς με το παιδί τους που φαίνεται εντελώς νεούδι..Σε ένα άλλο τραπέζι μία άλλη κυρία με μια κοπέλα με σύνδρομο Down. Φαίνεται αληθινά χαρούμενη, πράγμα πολύ ευχάριστο.

Ο μπαλκονάτος δεν φαίνεται να έχει όρεξη να αποχωρήσει, απολαμβάνει το βράδυ του και γιατί όχι άλλωστε; Ε εμείς δεν γίνεται να μείνουμε με τη ζεστή μπύρα τελευταία βόλτα. Φεύγουμε για το μαγαζί που πήγαμε το πρώτο βράδυ να χτυπήσουμε μερικά mochitos frappe αφού θυμόμαστε ότι ήταν εξαιρετικά. Πράγματι περνάμε πολύ ωραία, αλλά οι φωτογραφίες από αυτό το τελευταίο ποτό μαρτυρούν την στενοχώρια που το ταξίδι μας έφτασε στο τέλος. Αλλά εντάξει αυτό σημαίνει ότι ήταν ένα εξαιρετικό ταξίδι

 

[KIKI]

Πολύ ωραία ιστορία . Μπράβο σου !

 

[maria_va]

Μέρα αναχώρησης

Ξυπνάμε το πρωί με πεσμένη διάθεση, κοινώς μας κλαίνε οι ρέγγες, αλλά έρχεται η Lolly για το τελευταίο πρωινό και λέμε να μην είμαστε σαν Μεγάλες Παρασκευές.. Την τελευταία μέρα ξεπέρασε και αυτή τον εαυτό της στις νοστιμιές που μας έφτιαξε. Της αφήνουμε όσες προμήθειες σε ξηρά τροφή μας έχουν μείνει -μας είχαν φοβίσει ότι δεν θα βρούμε τίποτα να φάμε και είχαμε πάρει τα απαραίτητα για τη ζωή...μερέντα, σοκολάτες, μπισκότα, άντε και ξηρούς καρπούς - μαζί με κάτι φακελάκια μέντα για αφέψημα που την είχαμε κεράσει και της άρεσε. Χάρηκε, μας είπε ότι η εγγονή της θα ευχαριστηθεί πολύ. Φιλιόμαστε, αγκαλιαζόμαστε και μας αφήνει με την ευχή να μπορέσουμε να ξαναβρεθούμε κάποια στιγμή στην Κούβα.

Η πτήση μας είναι στις 14.30 και έχουμε κανονίσει το ταξί που θα μας πάει αεροδρόμιο κατά τις 12. Λέμε λοιπόν να πάμε σε ένα εμπορικό κέντρο που βρίσκεται εκεί κοντά για να κάνουμε τον τουρισμό του σούπερ μάρκετ και να βρούμε κουβανέζικο καφέ να πάρουμε μαζί μας. Είχαμε δει τα μαγαζιά με τα άδεια ράφια αλλά λέγαμε ότι ίσως στο εμπορικό έχουν περισσότερα προϊόντα. Φτάνουμε, είναι πράγματι ένα τριώροφο όπου υπάρχουν τα πάντα, από τρόφιμα μέχρι ηλεκτρικά είδη, αλλά αυστηρά κατηγοριοποιημένα, δηλαδή ένα μαγαζί με κρεατικά, ένα με απορρυπαντικά κ.ο.κ και σε όλα οι Κουβανοί στήνονται σε ουρές. Οι πάνες για παράδειγμα δίνονται σε ξεχωριστό μαγαζί και η ουρά είναι απίστευτη γιατί παίρνουν ένα ή δύο τεμάχια ο καθένας. Σκεφτόμουν την αδερφή μου που στοκάρει τις πάνες από το διαδίκτυο να στήνεται σε αυτή την ουρά και δεν το πίστευα. Στο μαγαζί με τα μπισκότα δεν σε αφήνουν να μπεις με την τσάντα, μόνο με το πορτοφόλι, και υπάρχει προσωπικό ασφαλείας που ελέγχει για κλοπές. Είδος πολυτελείας το μπισκότο στην Κούβα! Νομίζω ότι αν πετάξουν έναν Κουβανό που έχει ζήσει μόνο αυτή την κατάσταση σε ένα σουπερμάρκετ σαν τις δικές μας υπεραγορές θα πάθει κρίση πανικού από τις πολλές επιλογές..

Καφέ δεν βρίσκουμε και γυρίζουμε στο σπίτι με άδεια χέρια και βαριά καρδιά..Εκεί εγώ χαζεύω τα βιβλία που έχουν αφήσει προηγούμενοι επισκέπτες μήπως βρω κάτι ενδιαφέρον στα αγγλικά. Επιλέγω ένα που μου φαίνεται φαντασίας "The Last Days of Night" by Graham Moore και το ξεφυλλίζω. Τελικά είναι ιστορικό μυθιστόρημα που πραγματεύεται τη διαμάχη ανάμεσα στον Τέσλα και τον Έντισον για το εναλλασσόμενο και το συνεχές ηλεκτρικό ρεύμα. Δεν νομίζω να είναι βιβλίο που πολλοί θα έβρισκαν ενδιαφέρον αλλά για μένα είναι μπαμ. Λέω δεν γίνεται το κάρμα μου μιλάει και μου μπαίνει η ιδέα να το πάρω μαζί μου σαν σουβενίρ. Τελικά επικρατεί η λογική και η αίσθηση ότι παραείναι γυφτιά κάτι τέτοιο και το αφήνω στη θέση του. Λίγες μέρες μετά, στην Ελλάδα πια, είμαι σε ένα βιβλιοπωλείο και καθώς περιμένω στην ουρά για το ταμείο, βλέπω στον πάγκο εκεί δίπλα το ίδιο βιβλίο που πολύ πρόσφατα μεταφράστηκε στα ελληνικά! Τρελό; Ε δεν πάμε κόντρα στο κάρμα, το τσιμπάω αυτόματα...

Λίγο πριν έρθει το ταξί, έρχεται η ιδιοκτήτρια για να μας ξεπροβοδίσει. Τελειώνουμε τα διαδικαστικά και της αφήνουμε τη σακουλίτσα με τα φάρμακα που έχουμε μαζί μας. Η Μ. είχε κάνει καλή οργάνωση, νομίζω ότι μόνο κάτι για τις αιμορροΐδες δεν είχαμε μαζί μας, και αστράφτει το πρόσωπο της. Σίγουρα ήταν πολύ καλοδεχούμενα. Άλλη πικρή ιστορία τα φαρμακεία στην Κούβα. Απίστευτα άδεια τα ράφια σε όσα είδαμε. Δηλαδή οι ηλικιωμένοι στην Κούβα δεν έχουν από μια σακουλίτσα φάρμακα όπως οι δικοί μας;

Τελικά φτάνει η ώρα της αναχώρησης..Το ταξί είναι ένα εντελώς σύγχρονο Megane και ο ταξιτζής πολύ κυριλέ. Έτσι για να αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε πού γυρίζουμε...Μία από τις τελευταίες μας εικόνες πάντως από τον δρόμο είναι ένα φορτηγάκι που έχει μείνει στη μέση του δρόμου και ο οδηγός επιτόπου έχει απλώσει το πουκάμισό του και έχει χωθεί κάτω από την μηχανή να δει τι θα κάνει..Άραγε για πόσα χρόνια ακόμα θα υπάρχουν τέτοιες εικόνες;

Στο αεροδρόμιο όλα ΟΚ αλλά περνάμε τους ελέγχους και μπαίνουμε στον χώρο επιβίβασης χωρίς να έχουμε αλλάξει τα cuc που μας έμειναν. Ο Γιώργος έχει πει πολλές φορές ότι δεν επιτρέπεται να βγάλεις cuc από τη χώρα, ότι κάνουν δειγματοληπτικούς ελέγχους και μπορεί να μπλέξεις αν σε πιάσουν. Εμείς μπερδευτήκαμε όσον αφορά το σημείο πέρα από το οποίο δεν πρέπει να έχουμε cuc και μας έμειναν κάποια. Καθαρή χαζομάρα όμως, πρέπει να τα έχεις αλλάξει πριν μπεις στον χώρο που συνήθως λέμε duty free. Στα μαγαζιά παίρνουν μόνο ευρώ ή δολάρια και το πιο πιθανό είναι να δώσεις ευρώ και να πάρεις ρέστα δολάρια. Στον χώρο με τα ρούμια και τα τσιγάρα όμως δέχονται κάρτα και το σύστημα δουλεύει μια χαρά. Παίρνω το τελευταίο ρούμι που δικαιούμαι, ένα Ron Legendario για δώρο, και μου το σφραγίζει σε σακούλα μόνο επειδή το ζητάω. Η Μ. παίρνει κάποιες μπύρες και ζητάει να τις σφραγίσει αλλά δεν τον πείθει με τίποτα. Δεν χρειάζεται της λέει ξανά και ξανά. Μάλλον νομίζει ότι θα τις πιούμε εκείνη την ώρα, δεν εξηγείται αλλιώς...

Έρχεται η ώρα της επιβίβασης και ευτυχώς δεν έχουμε περιπέτειες. Είμαστε πάρα πολύ στενοχωρημένες που τελείωσε αυτό το υπέροχο ταξίδι και αποχαιρετάμε την Κούβα με την ελπίδα να επιστρέψουμε κάποια στιγμή. Η επιστροφή αν και μιάμιση ώρα συντομότερη είναι βασανιστικά αργή. Βλέπω πάλι μια ωραία γαλλική ταινία, αληθινή ιστορία, με τον Ντεπαρντιέ σε ρόλο ιδιόρρυθμου δάσκαλου σκακιού που βοηθάει τον Fayim, ένα παιδάκι μετανάστη από το Μπαγκλαντές να γίνει πρωταθλητής και βλέπω τους άλλους να κοιμούνται. Σε κάποια φάση που ξυπνάει η Μ. μπαίνουμε σε πειρασμό να ανοίξουμε τις μπύρες να τις πιούμε στα κρυφά, αφού το αλκοόλ απαγορεύεται στην πτήση, αλλά τελικά δεν ρισκάρουμε την ξεφτίλα. Αυτές οι μπύρες πήγαν υπερ πίστεως τελικά, αφού προφανώς στη Μόσχα πέσαμε σε μια αγέλαστη Ρωσίδα που μας τις πέταξε με ένα τόσο αυστηρό ύφος, λες και κάναμε έγκλημα. Μόνο που δεν μας έφτυσε. Μεγάλο ξενέρωμα η πρώτη επαφή με την Δύση...Τουλάχιστον μέσα στην φασαρία δεν μπάνισε τους χυμούς ανανά που είχα στην δική μου τσάντα και την γλίτωσαν...

Η Αεροφλότ είχε αλλάξει την ώρα της πτήσης Μόσχα-Αθήνα κι έτσι βρισκόμαστε πρωί πρωί στη Μόσχα με απίστευτη αναμονή μπροστά μας μέχρι το βράδυ. Απελπισμένες για καφέ καθόμαστε στο πρώτο μαγαζί που μας φαίνεται συμπαθητικό αλλά δεν προσέχουμε την ισοτιμία ρούβλι-ευρώ. Κι έτσι μας έρχεται η λυπητερή γύρω στα 20 ευρώ για έναν καφέ κι ένα μικρό γλυκάκι πετριά στο κεφάλι, νομίζω ότι είδαμε αστράκια...Βρίσκουμε ένα ήσυχο μέρος σε ένα terminal όπου υπάρχουν πολυθρόνες που ξαπλώνεις με θέα το διάδρομο απογείωσης και περνάμε το jet lag εκεί. Έρχεται το βράδυ κι αισθανόμαστε όπως ο Tom Hanks στην ταινία Terminal..Τελειώνουν όμως τα βάσανά μας κι έρχεται η ώρα της πτήσης για Αθήνα..Ευτυχώς είναι άδειο το αεροπλάνο και απλωνόμαστε και κατά τη μία τη νύχτα επιτέλους φτάνουμε. Έχουν έρθει οι γονείς μου να με παραλάβουν γιατί την επομένη και καλά δουλεύω -τον κόσμο προφανώς- και πρέπει το πρωί να φύγω για Πάτρα. Η καλή η μανούλα που ξέρει το παιδί της περισσότερο από τον οποιοδήποτε με περιμένει με ένα κουτί με τρίγωνα Πανοράματος Κι έτσι ολοκληρώνεται αυτό το ταξίδι-εμπειρία που μας γέμισε εικόνες και σκέψεις και θα το αναπολούμε με νοσταλγία για χρόνια. Ένα όνειρο πραγματοποιήθηκε με τον καλύτερο τρόπο...

 

[Yorgos]

Εξαιρετική ιστορία και γραφή, μπράβο!

 

[maria_va]

Επίλογος

Ένα ταξίδι που ξεπέρασε τις προσδοκίες και χαράκτηκε μέσα μας. Η Κούβα είναι ένα μοναδικό μέρος κυρίως λόγω της ιστορίας της. Ένα ταξίδι εκεί μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, αρκεί να πας με ανοιχτά τα μάτια της ψυχής σου και να είσαι και λίγο διαβασμένος. Χρειάζεται να έχεις επίγνωση το τι έχουν περάσει αυτοί οι άνθρωποι για να κατανοήσεις όσα βλέπεις. Η Κούβα δεν είναι μόνο πούρα, ρούμι, αυτοκίνητα-αντίκες και σάλσα. Είναι κυρίως οι άνθρωποί της, ένας λαός αξιοπρεπής, ευρηματικός και φιλόξενος.

Στην αρχή είχαμε ένα άγχος αν θα καταφέρουμε να κάνουμε όσα θέλαμε αφού ήμασταν μόνες μας χωρίς να γνωρίζουμε τη γλώσσα, αλλά σύντομα χαλαρώσαμε γιατί καταλάβαμε ότι με κάποιον τρόπο όλα τελικά γίνονται. Μπορεί να νομίζεις ότι τίποτα δεν πάει με βάση το πλάνο σου αλλά τελικά οι Κουβανοί θα σου βρουν μια λύση και θα σε βοηθήσουν σε ό,τι χρειάζεσαι. Συμπαθούν τους Έλληνες και γνωρίζουν πολλά για την ιστορία μας, πράγμα πολύ εντυπωσιακό για μία πολύπαθη χώρα στην άλλη άκρη του πλανήτη.

Είναι ένα μέρος ασφαλές, νομίζω ότι όταν περπατάω στο κέντρο της Αθήνας φοβάμαι περισσότερο από ότι όταν περπατούσα στις γειτονιές της Αβάνας, ακόμα και το βράδυ.
Η σημερινή Κούβα δεν είναι η Παλιά Αβάνα, αυτή πλέον είναι μέρος για τους τουρίστες. Αν κάποιος θέλει να δει την καθημερινότητά τους, καλύτερα να μείνει Centro ή Vedado.

Τέλος θα πρότεινα σε όποιον προετοιμάζει το ταξίδι του να δει κάποιες από τις ταινίες που έχει προτείνει ο Γιώργος στο περιοδικό:
https://www.travelstories.gr/top-25-kouvanikon-tainion/
Κλείνω αυτή την εξιστόρηση προτείνοντας μια ταινία που προσωπικά με συγκίνησε, την "Candelaria, Ένα τραγούδι για την Αβάνα", του Κολομβιανού σκηνοθέτη Jhonny Hendrix.

Ευχαριστώ όποιον μπήκε στον κόπο να διαβάσει αυτές τις σκέψεις και να ευχηθώ σε όλους μας να είναι τα ταξίδια μας όπως τα ονειρευόμαστε.

 

[psilos3]

Νομίζω ότι δικαιώθηκα απόλυτα για τη προτροπή μου!
Απολαυστική γραφή & εξαιρετική περιγραφή, για ένα μέρος που έτσι κι αλλιώς σου δίνει το έναυσμα!
Ευχαριστούμε, ακόμα μια εξαιρετική ιστορία

 

[maria_va]

Νομίζω ότι δικαιώθηκα απόλυτα για τη προτροπή μου!
Απολαυστική γραφή & εξαιρετική περιγραφή, για ένα μέρος που έτσι κι αλλιώς σου δίνει το έναυσμα!
Ευχαριστούμε, ακόμα μια εξαιρετική ιστορία

Ευχαριστώ Χαίρομαι που την έγραψα, ευχαριστήθηκα πολύ τη διαδικασία. Χαιρόμουν με όσα θυμόμουν κάθε φορά..

Αυτή την περίοδο που μας έπεσε ο corona στο κεφάλι, αποφάσισα ότι όταν ηρεμήσει το θέμα πρέπει να βάλω μπροστά το νούμερο ένα όνειρο, το Περού.. Κάτι μου λέει ότι όταν τα καταφέρω θα έχω πάλι την ιστορία σου εκτυπωμένη. Θα με έχεις προλάβει. Σου το εύχομαι Καλά ταξίδια!

 

[psilos3]

Κάτι μου λέει ότι όταν τα καταφέρω θα έχω πάλι την ιστορία σου εκτυπωμένη. Θα με έχεις προλάβει. Σου το εύχομαι

Σ' ευχαριστώ πολύ για όσα όμορφα λες, είναι σίγουρα η καλύτερη ευχή που μου χουν δώσει όλο αυτό το καιρό, για ένα ταξίδι που με πόνεσε πολύ έτσι όπως αναβλήθηκε πάνω που χε ξεκινήσει.
Όποιος προλάβει, μικρή σημασία έχει άλλωστε Το θέμα είναι να επανέλθουμε για να μπορούμε να σχεδιάζουμε!

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Κ. & Νότια Αμερική