Κούβα Θα αργήσει να καταλαγιάσει τούτο το ταξίδι...

[maria_va]

Τέταρτη μέρα - Σιενφουέγος και άφιξη στο Τρινιδάδ

Το επόμενο πρωί η Άννια παρόλο που έχει ξενυχτήσει σε ένα πάρτυ στο Club Cienfuegos μας ετοιμάζει ένα τέλειο πρωινό στην όμορφη εσωτερική αυλή του σπιτιού της. Γενικά οι Κουβανοί δίνουν μεγάλη σημασία στον καλλωπισμό των αίθριων των σπιτιών τους με ωραία χρώματα, περίτεχνες γλάστρες, κρεμαστές και μη, και με μια αδυναμία στα διακοσμητικά ζώα -πολλές κεραμικές σαύρες-, πράγμα που κάνει ακόμα πιο ευχάριστη την ατμόσφαιρα..

Με ωραία διάθεση φεύγουμε για την πρωινή βόλτα μας στο Σιενφουέγος, με κατεύθυνση το παραλιακό μέτωπο αυτή τη φορά. Απολαμβάνουμε το περπάτημα στη Malecon, η οποία στην ουσία είναι μια στενή χερσόνησος που καταλήγει στην Punta Gorda, όπου οι πλούσιοι στα 20s έχτιζαν τα εντυπωσιακά παλάτια τους και χαίρονταν τη θέα σε όλο τον όρμο..Είναι μια πολύ όμορφη περιοχή με παραθεριστικά καταλύματα με ιδιαίτερη μέριμνα στις αγαπημένες κουνιστές πολυθρόνες:

Περνάμε έξω από το Club Cienfuegos και με την πρώτη ευκαιρία στέλνω ένα και καλά καλλιτεχνικό μήνυμα στο γκρουπ του τένις "Δεν θα μπορέσω να κάνω προπόνηση μαζί σας αυτή την εβδομάδα, με έχουν καλέσει σε ένα exhibition τουρνουά.."

Κακό το ξέρω, αλλά δεν συγκρατήθηκα...Ευτυχώς έχουν χιούμορ, με ξεπλήρωσαν με μερικές μπάλες στο κεφάλι...

Στη μύτη της χερσονήσου δίπλα σε ένα άσχημο ξενοδοχείο βρίσκεται ένα πολύ περίτεχνο αρχοντικό, κανονικό παλάτι, το Palacio de Valle, του οποίου η αρχιτεκτονική είναι εντελώς ανατολίτικη και άσχετη με όλα τα υπόλοιπα:

Θέλουμε πάρα πολύ να δούμε πώς είναι μέσα και μπαίνουμε να ρωτήσουμε αν μπορούμε να κάνουμε μια βόλτα. Μας λένε ότι μπορούμε αν θέλουμε να ανέβουμε στην ταράτσα πληρώνοντας 4 cuc. Η τιμή περιλαμβάνει και ποτό, ένα μοχίτο, μια λεμονάδα ή κάτι άλλο που δεν θυμάμαι..Εννοείται πως ανεβαίνουμε..Η αρχιτεκτονική και μέσα είναι εντυπωσιακά περίτεχνη, θυμίζει κάτι από Ανδαλουσία, και η ταράτσα προσφέρει άπλετη θέα στον όρμο. Είναι πριν τις 12, καλή ώρα μάλλον για το πρώτο μοχίτο. Εγώ όμως έχω καταλάβει ότι στην Κούβα θα ευχαριστηθώ αυτό που λέμε "σπιτική" λεμονάδα και σπάω την τριάδα..Πράγματι ήπια άπειρες λεμονάδες, από υπερτέλειες μέχρι απλό λεμόνι με ζάχαρη..Η συγκεκριμένη ήταν πολύ καλή..

Κατά την κάθοδό μας βλέπω στη διπλανή αυλή το πιο μελετημένο μπάρμπεκιου που έχω δει ποτέ:

Η κατάλληλη σχάρα και σούβλα για ο,τιδήποτε θέλει κάποιος να ψήσει. Φυσικά το έβγαλα φωτογραφία να το δείξω στον μπαμπά μου να το έχουμε για πρότυπο...

Επειδή η Malecon είναι μεγάλη και χρειάζεται κανά μισάωρο περπάτημα για να γυρίσουμε στο κέντρο, μας μπαίνει η ιδέα να πάρουμε το μικρό λεωφορείο της πόλης που το βλέπουμε να περιμένει εκεί έξω άδειο. Μπαίνουμε μέσα και ο οδηγός δεν μας δίνει καμία σημασία. Βλέπουμε κάποιους να μπαίνουν και να του δίνουν κάτι ψιλολόγια και χωρίς να έχουμε ιδέα τι πρέπει να δώσουμε δίνουμε κι εμείς κάτι σαν μισό cuc για όλες μας. Πάλι δεν ταράζεται ο οδηγός, άρα μάλλον καλά πληρώσαμε..Είναι και ομορφούλι:

Ξεκινάει κι ενώ διασχίζει τη Malecon κάνει μια παράκαμψη και πάει προς το γήπεδο. Ε ρε τι γίνεται εκεί..Σαν να έχει τελειώσει παιχνίδι στο Καραϊσκάκη, ξαφνικά πήζει το σύμπαν..Αναγκαστικά ξεκινάει με τις πόρτες να παραμένουν ανοιχτές και είμαστε σε μια φάση όπως το ανέκδοτο "Πώς χωράνε 5 ελέφαντες σε ένα vw". Φυσικά είμαστε οι μόνες μη Κουβανές αλλά δεν μας δίνουν καμία σημασία. Ξαναγυρίζει στη Malecon και από εκεί και πέρα σε κάθε στάση πέφτει γέλιο με τα σκαρφαλώματα. Πρέπει να πω όμως ότι οι καλοί τρόποι διατηρούνται και όποτε μπαίνει ηλικιωμένος ή ανήμπορος με κάποιο θαύμα βρίσκει να καθίσει. Εμείς δεν ταραζόμαστε με τον χαμό, γιατί όποιος έχει σπουδάσει σε πόλη που το μόνο μέσο για να πας Πανεπιστήμιο είναι το αστικό λεωφορείο είναι έμπειρος σε τέτοιες καταστάσεις. Κατεβαίνουμε μια χαρά στη στάση που θέλουμε..

Συνεχίζουμε τη βόλτα μας στην αγορά της πόλης γιατί θέλουμε να δούμε το πάρκο Jose Marti και με το φως της μέρας, αλλά κυρίως πρέπει να ομολογήσω γιατί έχουμε πάθει στερητικό τόσες μέρες και θέλουμε επιτέλους ένα γλυκό!! Έστω ένα παγωτό βρε αδερφέ...Είπαμε το γλυκό-γλυκάκι στην Κούβα..Τίποτα..Είδαμε κάτι τούρτες να τις μεταφέρουν στο κεφάλι, -προφανώς κατά παραγγελία-, πετύχαμε και μια φορά ένα παστάκι σε φούρνο, άντε και κανά παγωτό αλλά γενικά δύσκολα τα πράγματα. Σοκολάτα ούτε κατά διάνοια..Κάπου θα υπήρχε αλλά εμείς δεν βρήκαμε..Ως σωστός chocoholic, -η μαύρη σοκολάτα ανήκει στα απαραίτητα για τη ζωή- είχα φέρει κάποιες κατάμαυρες Παυλίδης αλλά είχα φοβηθεί τη ζέστη και δεν τις είχα μαζί μου εκτός Αβάνας..Κλαίμε λέμε..Εν τέλει το πάρκο το θαυμάσαμε, γλυκό δεν βρήκαμε...

Τι να κάνουμε, γυρίζουμε να πάρουμε τα πράγματά μας και να χαιρετήσουμε την Άννια γιατί μεσημέριασε, πρέπει να φύγουμε για το Τρινιδάδ..Φιλιόμαστε, αγκαλιαζόμαστε και ξεκινάμε πάλι για τον σταθμό των λεωφορείων για να βρούμε ταξί. Στον δρόμο ρωτάμε κάποιους μεμονωμένους ταξιτζήδες αν μπορούν να μας πάνε Τρινιδάδ αλλά είναι Κυριακή μεσημέρι, δεν έχουν καμία διάθεση να τρέχουν στο Τρινιδάδ και μας ζητάνε κάτι εξωφρενικά ποσά. Φτάνουμε τελικά στον σταθμό κι εκεί έχει λαό πολύ. Είναι ορεξάτοι και καλαμπουρίζουν. Εμείς προσπαθούμε να συνεννοηθούμε με τον κουμανταδόρο και αυτοί όλο κάτι του λένε και γελάνε. Σε εύθυμη διάθεση κανονίζουμε να μας πάει κάποιος με 12 cuc το άτομο χωρίς να χρειαζόμαστε και τέταρτο επιβάτη..Εδώ να θυμηθούμε λίγο τα 20 cuc Σάντα Κλάρα-Σιενφουέγος, που ήταν και μικρότερη διαδρομή..Πάλι αυτοκίνητο-αντίκα και η καζούρα που ρίχνουν στον οδηγό δεν περιγράφεται..Δεν καταλαβαίνουμε φυσικά λέξη, αλλά μάλλον του λένε τυχεράκια σου έφεξε μεσημεριάτικα, θα σε τρελάνουν οι κλώσσες...

Ο οδηγός μιλάει Αγγλικά και η Μ. χαίρεται ότι επιτέλους θα μπορέσει να πιάσει κοινωνικοπολιτική συζήτηση. Τον παίρνει από τα μούτρα τον άνθρωπο και τον ρωτάει "Πώς είναι τα πράγματα μετά τον Κάστρο;"-"Ίδια" τη γειώνει...Το περισσότερο που μας λέει είναι ότι τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα με τον Ομπάμα, είχαν πάρει μια ανάσα, αλλά τώρα ο Τραμπ τους έχει πάει πάλι πίσω...Όσο για τα κοινωνικά, μάθαμε ότι παντρεύονται νέοι και κάνουν παιδιά νωρίς...
Ο δρόμος δεν έχει καβούρια, γιατί η πορεία αυτοκτονίας γίνεται τους πιο ζεστούς μήνες αλλά καλύτερα. Δεν θα μου άρεσε ιδιαίτερα αυτή η γενοκτονία..

Φτάνουμε κάποια στιγμή στο Τρινιδάδ και με τη βοήθεια του GPS μου βρίσκουμε εύκολα το σπίτι. Με καημό ο ταξιτζής λέει ένα "Αχ τι καλή η τεχνολογία.." Ενώ είναι ξεκάθαρο ποιο είναι το σπίτι γιατί μας περιμένουν κιόλας, εμείς παραλίγο να μπούμε στον παρακείμενο φούρνο..Εκείνη την ώρα βγάζει το ψωμί ο άτιμος και μας έχει σπάει τη μύτη!! Μας συγκρατεί η ιδιοκτήτρια του σπιτιού, η Gladys, η οποία έβαλε τέτοια γέλια που είμαστε σίγουρες ότι μας συμπάθησε ακριβώς εκείνη τη στιγμή..

Το σπίτι στο Τρινιδάδ το είχα κλείσει έχοντας στο μυαλό μου πόσο πολύ θα αρέσει στην Μ. Στις φωτογραφίες φαινόταν σαν βγαλμένο από ταινία του Αλμοδοβάρ και τα σχόλια για την Gladys, τα οποία ήταν διθυραμβικά, προμήνυαν μεγάλες στιγμές. Είχα καταλάβει ότι δεν παίζουν Αγγλικά και είχα στείλει mail να ρωτήσω αν θα υπάρχει πρόβλημα που δεν μιλάμε Ισπανικά. Τα 5 mail που έλαβα και με καθησύχαζαν ότι όλα θα πάνε καλά -φυσικά στα Ισπανικά- με έπεισαν ότι θα αγαπηθούμε...Πράγματι η Μ. ενθουσιάστηκε, αγαπήθηκε με την Gladys, και οι συζητήσεις τους που ήταν πάντα σε διαφορετική γλώσσα αλλά πάντα καταλάβαιναν η μία την άλλη ήταν πολύ διασκεδαστικές..Το δωμάτιο ήταν μεν αυτόνομο με το δικό του μπάνιο, αλλά μέσα στο σπίτι τους, και το αίθριο με τις απαραίτητες κουνιστές πολυθρόνες ακριβώς δίπλα.

Η Gladys μας καλωσορίζει και μας χαρίζει από μία πλεκτή θήκη για κινητό που έχει φτιάξει η ίδια. Οι παντόφλες που έχουμε εμείς πλέον για κινητά είναι πολύ μεγάλες και απογοητεύεται, αλλά γυναίκες είμαστε, όλο και κάτι έχουμε να βάλουμε μέσα και την χαροποιούμε..Μας έχει κόψει η πείνα και της ζητάμε να μας προτείνει κάπου να φάμε..Και χωρίς καθυστέρηση φεύγουμε για την πρώτη βόλτα μας στο Τρινιδάδ..

 

[maria_va]

Τέταρτη μέρα || - Τρινιδάδ

Παρόλο που το Τρινιδάδ είναι γνωστό και πολυφωτογραφημένο και θεωρείς ότι γνωρίζεις πού πας, η αίσθηση που σου αφήνει είναι ότι όντως έχει μείνει στο 1850 και αυτό είναι πολύ περίεργο. Στην πρώτη βόλτα αισθάνθηκα λίγο σαν τους επισκέπτες του Westworld στην πρώτη τους επαφή με το πάρκο. Το σπίτι είναι κοντά στο πάρκο Cespedes, το οποίο προσωπικά μου άρεσε περισσότερο από την Plaza Mayor γιατί είναι πιο ανθρώπινο. Εκεί μπορείς όντως να αράξεις με την ησυχία σου.

Δεν κάνουμε όμως τώρα τουρισμό, πεινάμε..Πάμε καρφωτές στο paladar που πρότεινε η Gladys, το οποίο δεν θα επιλέγαμε ποτέ μόνες, γιατί δεν θα καταλαβαίναμε ποτέ ότι είναι εστιατόριο. Μοιάζει με σπίτι και δειλά χτυπάμε την πόρτα. Μας ανοίγει ένας χαμογελαστός νεαρός και μας επιβεβαιώνει ότι όντως σερβίρουν φαγητό. Μέσα είναι μοντέρνα διακοσμημένο, αλλά λίγο σκοτεινό. Κοιτάμε αν έχει τραπέζι στην μικρή ταράτσα του, είναι όμως φουλ, οπότε καθόμαστε μέσα. Οι σερβιτόροι νέοι και ευγενέστατοι. Έχουμε βαρεθεί το κρέας και ψάχνουμε κάτι διαφορετικό. Τα κορίτσια επιλέγουν μία παέλια και μία μακαρονάδα με μανιτάρια και μυρωδικά, ενώ εγώ βλέπω στον κατάλογο πίτσες και ψήνομαι. Έχω διαβάσει ότι στους ίδιους αρέσει η πίτσα και σκέφτομαι τι καλύτερο μέρος να δοκιμάσω μία πίτσα hawaii με ανανά; Ζητάμε και εγχώρια μπύρα γιατί συγγνώμη αλλά η εισαγόμενη που φτάνει στην Κούβα είναι δράμα...Πράγματι πίνουμε μια κρύα Cristal όνειρο. Εξαφανίζεται όμως σύντομα...

Λέω στην Μ. να παραγγείλει την επόμενη, μαζί με το απαραίτητο νερό, γιατί γενικά πίνω άπειρο νερό. Διψάω συνέχεια, σε σημείο που με κοροϊδεύουν ότι πρέπει να βγαίνω με το λάστιχό μου, να το συνδέουν κατευθείαν με τη βρύση..Εγώ πάω στην τουαλέτα..Εκεί που διασκεδάζω με το γεγονός ότι στην τουαλέτα υπάρχει και κανονική μπανιέρα με κουρτινίτσα και ανυπομονώ να γυρίσω να τους πω ότι μπορούν να κάνουν κι ένα ντουζάκι αν θέλουν, πέφτει το ρεύμα στο μαγαζί..Ωχ, την κάτσαμε, τώρα πώς θα φάμε;; Γυρίζω και βλέπω ότι τα μόνα που έχουν ρεύμα στο μαγαζί είναι τα aircondition!! Και οι Κουβανοί ατάραχοι..Εμ τόσο ερωτευμένοι που είναι με τα aircondition, πιο πολύ θα στενοχωριόντουσαν αν έπεφτε αυτή η γραμμή...Τέλος πάντων τουλάχιστον όσο περιμένουμε θα πίνουμε..Αμ πώς..Κάτσε μου λέει η Μ., θα ξεδιψάσεις με μπύρα, δεν έχει νερό! Δεν έχει νερό;;; Όντως δεν έχει νερό;; Πρώτη φορά μου τυχαίνει αυτό...Εντάξει ρε παιδιά, να ξεδιψάσω με μπύρα..Α μου λέει, ήπιαμε και τις δύο τελευταίες Cristal..Ωχ κακό αυτό..Κάτσε να δούμε αν έχει κάτι άλλο σε εγχώριο..Τώρα μόνο Hollandia μας λέει..Ε όχι, αυτή είναι ξέπλυμα, όχι..Τι θα κάνουμε τώρα; Ε λέω καμιά Τucola δεν θα έχει;; Τέλεια, έχει..Μήπως τη light version; Πολλά ζητάς, πάρε μια κανονική να κάνεις δουλειά σου..Η Μ. αρχίζει τα κοκτέιλ..Πίνει την πρώτη canchanchara, το τοπικό κοκτέιλ με ρούμι, λεμόνι και μέλι. Περιττό να πω ότι ποτέ δεν μάθαμε να τη λέμε, κατσακατσάρα την λέγαμε συνέχεια..

Ο σερβιτόρος έχει μεγάλη πλάκα, γελάει και αυτός με όλες αυτές τις συνομιλίες, γενικά το διασκεδάζουμε..Από οργάνωση το μαγαζί γενικά δράμα, σε κάποια φάση που φέρνουν κάποια πράγματα, πάμε εμείς και του κρατάμε την πόρτα για να μπορέσει να κουβαλήσει γιατί έχει μείνει εντελώς μόνος..Κάποια στιγμή έρχεται και το φαγητό..Ένα έχω να πω..Η πίτσα απλά θεϊκή!! Η καλύτερη και πιο ζουμερή πίτσα Hawaii που έχω φάει ποτέ..Λουκούμι μιλάμε..Μετά από λίγη ώρα κι ενώ η Μ. έχει φάει τα μισά μακαρόνια, έρχεται ένα ποτήρι τύπου dry martini που έχει μέσα μανιτάρια. Και κανείς δεν καταλαβαίνει για ποιον είναι. Η Μ. λέει ότι λογικά θα πηγαίνουν με την παέλια αλλά τελικά θυμόμαστε ότι η δική της είχε μανιτάρια. Δεν παίζονται οι άνθρωποι, έφεραν το δεύτερο πιο σημαντικό συστατικό του πιάτου με καθυστέρηση. Ε τώρα μάλιστα λέει η Μ., τώρα είναι πεντανόστιμη, αλλά τι να το κάνω που σχεδόν έφαγα; Άλλα γέλια εκεί..Κρίμα πάντως που το μαγαζί χωλαίνει στην οργάνωση γιατί το φαγητό είναι πραγματικά πεντανόστιμο..Και σίγουρα άλλοι πελάτες δεν θα είναι τόσο χαλαροί όσο εμείς..Εγώ έχω σκάσει και δεν μπορώ να φάω όλη την πίτσα, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να την αφήσω..Καμία όμως..Ζητάω να μου την πακετάρει κάπως να την πάρω αλλά τρώω πόρτα..Τελικά μες τα γέλια μου φέρνει μια σακούλα σκουπιδιών, την τυλίγω σε χαρτομάντηλα -το μαγαζί δεν έχει χαρτοπετσέτες, μόνο υφασμάτινες- και όλα καλά

Με τούτα και με κείνα έχουμε φάει πάνω από δύο ώρες στο φαγητό, καιρός να κάνουμε και καμιά βόλτα..Μέρα μπήκαμε, νύχτα βγαίνουμε..Δεν πειράζει αρχίζουμε τις βόλτες στο όμορφο Τρινιδάδ που εκτός από τους δύο κεντρικούς δρόμους δεν έχει μεγάλο χαμό από κόσμο..Υπάρχουν πολλά μαγαζιά με είδη λαϊκής τέχνης, κυρίως με υφαντά και ξυλόγλυπτα, αλλά στα πιο κεντρικά σημεία και γκαλερί ζωγραφικής. Μας άρεσαν ιδιαίτερα τα κεραμικά τους, απλά και ταυτόχρονα όμορφα.

Εκεί που βολτάρουμε περνάμε έξω από ένα μαγαζί όπου ακούγεται μια ωραία μπάντα, και λέμε ώρα για το επόμενο ρούμι..Έχει ωραία ατμόσφαιρα με χαμηλά τραπεζάκια και εκεί δοκιμάζω ένα Havana Especial το οποίο φυσικά σερβίρεται σε αυτό το κεραμικό ποτηράκι που πολύ αγάπησα γιατί έχει το τέλειο μέγεθος για το ρούμι:

Οι μικρές απολαύσεις είναι αυτές που κάνουν τη ζωή όμορφη..Το Especial είναι ωραίο αλλά όχι τόσο όσο το επτά ετών..Ναι και όμως φτάσαμε σε αυτό το επίπεδο εκλεκτικότητας..Η μπάντα είναι μια boy band 8 ατόμων -τουλάχιστον τόσους μετρήσαμε-, οι One Direction του latin ένα πράγμα και τραγουδάνε αντίστοιχα τραγούδια, latin φυσικά, μόνο το Despacito καταλάβαμε. Είναι πολύ ευχάριστοι, κάνουν και τα χορευτικά τους, έχουν και τις groupies τους που κάνουν χαμό -μάλλον τα κορίτσια κάποιων-, όλα ωραία. Το μυστικό χαρτί όμως της μπάντας είναι ο ντράμερ, ο οποίος σε κάποια τραγούδια αφήνει το ποστο του στο βάθος κι έρχεται μπροστά να μας πει τα πιο δύσκολα τραγούδια γιατί είναι φωνάρα..Μπορεί να μην είναι τόσο όμορφος όσο οι frontmen της μπάντας, αλλά με την τσαχπινιά του και τη φωνάρα του κλέβει τις εντυπώσεις..

Μόλις το σχολάει η μπάντα, το σχολάμε κι εμείς, ώρα για το άραγμα στις κουνιστές πολυθρόνες της Gladys. Είχαμε δει κιόλας ότι η τρομερή Gladys είχε γεμάτο το ψυγειάκι μας με Bucanero, άντε επιτέλους θα την δοκιμάσουμε..Τέλεια..Στο σπίτι όλοι κοιμούνται και για την ακρίβεια ροχαλίζουν..Παίρνουμε τις μπυρίτσες μας, αράζουμε στις πολυθρόνες στο αίθριο και μιλάμε ψιθυριστά, μην τους ξυπνήσουμε κιόλας...Η κρύα Bucanero είναι απόλαυση.. Αυτή τελικά μας άρεσε περισσότερο από όλες, αλλά δυστυχώς δεν την ξαναβρήκαμε..Βγήκε και η πακεταρισμένη πίτσα, η οποία είναι ωραία και κρύα παρακαλώ, πράγμα δύσκολο για πίτσα..

Παρατηρούμε τη διακόσμηση, η οποία είναι αρκετά καλτ, και βλέπουμε κάτι τρομερές συνθέσεις που έχει κάνει η άτιμη με φωτογραφίες της οικογένειας..Μαζί με το κοριτσάκι της, να και μια Νταίζη Ντακ..Ναι το κορίτσι του Ντόναλντ..Ο οποίος βρίσκεται στο ίδιο κάδρο με τον γιο της..Είπαμε θεά...Την επόμενη μέρα μας εξήγησε το γενεαλογικό, είχε δύο μεγάλα παιδιά από τον πρώτο γάμο του άντρα της και δύο στην εφηβεία δικά της..Και μας είπε ότι στην Κούβα είναι συχνό να παντρεύονται δύο και τρεις φορές..Στα Ισπανικά όλα αυτά ε; Κι εμείς τα καταλάβαμε..Ό,τι καταλάβαμε τέλος πάντων..Μια χαρά τα πάμε και στο Τρινιδάδ..

 

[Markakis Nikos]

το ρούφηξα το κείμενο μονομιάς! γράφεις εξαιρετικά! μου θύμισες και μένα, πόσο ιδιαίτερη ήταν η Κούβα (πριν 3 χρόνια, την ημέρα που βγήκε ο Τραμπ)! αδίκησες το γκουάβα, εμένα μου άρεσε πολύ! επίσης τα αστακουδάκια και τα συνοδευτικά τους (ρύζι με μαύρα φασόλια, τηγανιτές μπανάνες)! keep on!

 

[maria_va]

το ρούφηξα το κείμενο μονομιάς! γράφεις εξαιρετικά! μου θύμισες και μένα, πόσο ιδιαίτερη ήταν η Κούβα (πριν 3 χρόνια, την ημέρα που βγήκε ο Τραμπ)! αδίκησες το γκουάβα, εμένα μου άρεσε πολύ! επίσης τα αστακουδάκια και τα συνοδευτικά τους (ρύζι με μαύρα φασόλια, τηγανιτές μπανάνες)! keep on!

Ευχαριστώ πολύ, πραγματικά χαίρομαι που η αφήγησή μου ξυπνάει αναμνήσεις...

Το γκουάβα το προσπάθησα, δεν εγκατέλειψα στην πρώτη απόπειρα. Μάλιστα στο Σιενφουέγος που μου άρεσε πολύ περισσότερο, ρώτησα την Άννια γιατί είναι διαφορετικό και μου είπε ότι υπάρχουν διάφορες ποικιλίες, μερικές έχουν πιο έντονη γεύση λίγο στυφή και άλλες είναι πιο γλυκές..

 

[maria_va]

Πέμπτη μέρα - Τρινιδάδ, Κοιλάδα των σκλάβων

Το επόμενο πρωί ξεκινάει με γέλια και φιλιά με την Gladys και πρωινό στην όμορφη εσωτερική αυλίτσα της. Είναι μια σταλιά μέρος αλλά με όλα αυτά τα φυτά και τις γλάστρες γίνεται τόσο φιλόξενο...

H Gladys φαίνεται να τον έχει σκίσει τον γάτο γιατί είμαι σχεδόν σίγουρη ότι ο κύριος μαγείρευε και έκανε τη λάντζα..Την ώρα του πρωινού λέω στα κορίτσια ότι σήμερα πρέπει να είμαι προσεκτική με το φαγητό γιατί το στομάχι μου δίνει προειδοποιήσεις ότι έχει ζοριστεί..Μία που το είπα, πολλές που το σκέφτηκα, καμία που το εφάρμοσα...

Γνωρίζουμε ότι στα πέριξ του Τρινιδάδ υπάρχει η Κοιλάδα των Σκλάβων και το φυσικό πάρκο Topes de Collantes που θα μας άρεσε να επισκεφτούμε αλλά δεν έχουμε κάνει καμία προετοιμασία. Ξεκινάμε λοιπόν, με ρυθμούς cubana βέβαια, να διερευνήσουμε τις επιλογές μας...
Πρώτη μας στάση η Maqueta de Trinidad όπου υπάρχει μια αναλυτική τρισδιάστατη αναπαράσταση του ιστορικού κέντρου του Τρινιδάδ αλλά προσφέρουν και ξεναγήσεις στην Κοιλάδα των Σκλάβων. Πράγματι εκεί μας λένε ότι μπορεί να έρθει ξεναγός μαζί μας σε μια περιήγηση σε διάφορα μέρη στην Κοιλάδα αλλά εμείς πρέπει να βρούμε το ταξί που θα μας πάει...Εντάξει λέμε, θα επανέλθουμε...

Επόμενη στάση το τοπικό Cubatur, το κρατικό ταξιδιωτικό γραφείο του Τρινιδάδ που διοργανώνει τις εκδρομές για το Topes de Collantes. Τσουπ εκεί απέξω μας πιάνει ένας τύπος και αρχίζει το ψηστήρι για εκδρομή με άλογα σε έναν καταρράκτη, όπως μας λέει πιο φθηνά από το Cubatur. Γενικά δεν έχουμε πολυκαταλάβει τι παίζει με αυτό το πάρκο και πόσο μεγάλο είναι, αλλά αυτός μας λέει ότι ο καταρράκτης είναι κοντά, δεν έχουμε περπάτημα, κανά τρίωρο θα κρατήσει η βόλτα. Καλά λέμε, κάτσε να ρωτήσουμε και μέσα και τα ξαναλέμε..

Μπαίνουμε στο Cubatur και νομίζω ότι ήρθε η στιγμή να έρθουμε αντιμέτωπες με το διαβόητο κουβανέζικο δημόσιο. Λοιπόν εκεί μέσα καταλάβαμε την περίφημη φράση "Ο Φιντέλ κάνει ότι μας πληρώνει κι εμείς κάνουμε ότι δουλεύουμε"! Μετράω καμιά δεκαριά υπαλλήλους. Από αυτούς 4 κάθονται έξω και χαζολογούν, 5 έχουν μαζευτεί σε ένα γραφείο και κουτσομπoλεύουν και μία εξυπηρετεί τον κόσμο που φυσικά κάνει ουρά. Μέσος όρος ανά άτομο 20 λεπτά!! Η αθεόφοβη μιλάει στην τουρίστρια αλλά βαριέται τόσο πολύ να λέει τα ίδια και τα ίδια που στηρίζει το κεφάλι της στο ελεύθερο χέρι της, μάλλον γιατί φοβάται μην αποκοιμηθεί..Τουλάχιστον βέβαια αυτή κάτι κάνει..Θα μεσημεριάσουμε μέχρι να βγάλουμε άκρη..Όσο περιμένουμε χαζεύω τον χάρτη του πάρκου και επειδή είναι πολύ μεγάλο υποψιάζομαι ότι έχουμε έρθει πολύ αργά και δεν παίζει να καταφέρουμε να πάμε κάπου..

Σε κάποια φάση εγώ βγαίνω έξω γιατί έχει μπει ένα ζευγάρι με ένα πολύ περίεργο μωρό. Όταν γκρινιάζει βγάζει κάτι κραυγές τόσο στριγγές, χειρότερες και από παπαγάλου, που φοβάμαι ότι θα του κάνω κακό...Να τος πάλι ο τύπος..Τι έγινε μου λέει, τι συζητάτε τόσες ώρες;; Κάτσε άνθρωπέ μου, λες και δεν ξέρεις τους ρυθμούς σας..Τελικά μάλλον ούτε οι γονείς του το άντεξαν το μωρό και αφού είδαν τον μηδενικό ρυθμό εξυπηρέτησης το πήραν κι έφυγαν..Φτάνει επιτέλους η σειρά μας και η κυριούλα μας λέει ότι διοργανώνονται δύο εκδρομές, μία στο Εl Νicho και μία στο Guanayara οι οποίες όμως είναι αρκετές ώρες, έχουν και trekking, περιλαμβάνουν και φαγητό αλλά κλείνονται μία μέρα νωρίτερα γιατί η αναχώρηση γίνεται κατά τις 9 το πρωί. Πολύ ενδιαφέρουσες ακούγονται και οι δύο αλλά εμείς έχουμε μόνο τη σημερινή μέρα...Τη ρωτάμε αν υπάρχει και κάποιος καταρράκτης πιο κοντά, μπας και καταλάβουμε πού θέλει να μας πάει ο τύπος έξω, και μας λέει ότι υπάρχει ένας μικρούλης εκεί κοντά ο el cubano που όμως δεν έχει και πολύ νόημα...Μάλιστα...

Αποφασίζουμε λοιπόν ότι η μόνη μας επιλογή είναι η Κοιλάδα των Σκλάβων και βγαίνουμε να δούμε πού θα βρούμε ταξί. Ο τύπος φυσικά μας περιμένει και αφού του λέμε ότι δεν ενδιαφερόμαστε για αυτό που μας προτείνει γιατί θα πάμε αλλού, το αλλάζει το τροπάριο και αρχίζει τα παζάρια για το ταξί στην Κοιλάδα..Έτσι γίνονται οι δουλειές...Εντωμεταξύ οι συνεννοήσεις είναι επικές αφού τα αγγλικά του είναι τόσο δράμα όσο τα δικά μας ισπανικά...Καταλήγουμε στα 45 cuc για το tour και θα πάρουμε και την ξεναγό μαζί μας..O ταξιτζής που τελικά θα μας πάει είναι εκεί δίπλα και όταν τελικά καταλαβαίνουμε ότι αυτός μιλάει αγγλικά και τον ρωτάμε γιατί δεν έμπαινε στη συζήτηση τόση ώρα, μας απαντάει ότι είχαμε πολλή πλάκα!!
Άντε καλά...

Πάμε πίσω στην Maqueta να πάρουμε την ξέναγο αλλά αυτή δεν είναι εκεί. Μας λένε ότι θα είναι πίσω σε κανα εικοσάλεπτο αν μπορούμε να περιμένουμε. Ο τρόπος που μας απάντησε ο ταξιτζής όταν τον ρωτήσαμε αν υπάρχει πρόβλημα -κάτι σαν το σαλονικιό "χαλαραααα" του Σταρόβα- μας έπεισε ότι αυτό είναι το σύνθημα και στο Τρινιδάδ...Όσο περιμένουμε κάνουμε τη βόλτα μας στην αγορά με τα σουνεβίρ και εκεί είναι η πρώτη φορά που μας ζητούν μωρομάντηλα και γλυκά για τα παιδιά τους...Δυστυχώς εμείς δεν έχουμε μαζί μας τίποτα από τα δύο..

Αφήνουμε να περάσει ένα μισάωρο κι επιστρέφουμε στην Maqueta..Εκεί βρίσκουμε μια γιαγιά που δεν μιλάει γρι αγγλικά κι έναν κύριο που μας λέει ότι μιλάει. Αρχίζουμε λοιπόν να του εξηγούμε ότι έχουμε έρθει να πάρουμε την ξεναγό γιατί έχουμε βρει και το ταξί. Αυτός μας λέει συνεχώς ότι για να έρθει η ξεναγός πρέπει να βρούμε το ταξί. Κανα πεντάρι φορές εμείς λέμε ναι το έχουμε κάνει αυτό κι αυτός μας απαντάει ότι χρειαζόμαστε ταξί..Ε εκεί κοιταζόμαστε με την Μ. και ξεσπάμε στα γέλια γιατί μας έρχεται στο μυαλό η σκηνή με τη Δήμητρα και τον Θοδωρή που έχουν πάει στο κινέζικο εστιατόριο, ρωτούν τον Κινέζο σεφ αν μιλάει αγγλικά, τους λέει ναι και τους πλακώνει σε κάτι κινεζιές που απελπίζονται...Αυτός ο κακομοίρης αισθάνεται πολύ άσχημα και μας ζητάει συγγνώμη αλλά άρχισε πολύ πρόσφατα να μαθαίνει αγγλικά...Του λέμε ότι δεν γελάμε με αυτόν αλλά κάτι πρέπει να γίνει..Τελικά η γιαγιά αποφασίζει ότι πρέπει να φωνάξει τον έναν άνθρωπο που μιλάει αγγλικά, την ξεναγό!!

Έρχεται λοιπόν η ξεναγός, η οποία όμως δεν έχει καμία διάθεση να έρθει μαζί μας γιατί θέλει να φάει το μεσημεριανό της -εμ έφτασε δωδεκάμιση- και μας βγάζει έναν χάρτη για να μας δείξει ότι μπορούμε να πάμε και μόνες μας..Η βόλτα περιλαμβάνει μια στάση καπου να δούμε τη θέα την κοιλάδα, στη συνέχεια επίσκεψη σε έναν αρχαιολογικό χώρο, όπου μια συνάδελφός της μπορεί να μας πει όσα θα μας έλεγε η ίδια και μετά επίσκεψη σε έναν πύργο όπου πάλι μπορούμε να δούμε τη θέα. Κανονικά υπάρχει και κάποιο άλλο σημείο ενδιαφέροντος αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να πείσουμε τον ταξιτζή να μας πάει..Έτσι ακριβώς μας τα πετάει..Αφού λοιπόν δεν θέλει να μας πάει, αγοράζουμε κι εμείς τον χάρτη, 1 cuc μετά από απίστευτη χαρτούρα, και φεύγουμε..Και να πεις ότι ήταν φθηνή η ξενάγηση, 15 cuc θα πλήρωνε η καθεμιά μας...Στην τσέπη της όμως θα έμπαιναν; Γιατί να την νοιάζει;

Επιτέλους φτάνει η στιγμή να ξεκινήσουμε!! Το αυτοκίνητο είναι μια κόκκινη αντίκα του '50 κι επειδή οι πόρτες είναι λίγο δύσκολες στον χειρισμό αισθανόμαστε κυρίες μιας άλλης εποχής με τον σωφέρ τους...Ο ταξιτζής έχει φλερταριστική διάθεση αλλά είναι λίγο μπουνταλάς ο έρμος..Μας τρέλανε με το γυμναστήριο και το πόσα βάρη σηκώνει..Είναι βλέπεις σημαντικό να έχεις μπράτσα για να κουμαντάρεις αυτά τα αυτοκίνητα...Ωωωω και στην Κούβα οι άντρες πιστεύουν ότι αυτά έχουν κάποιο ενδιαφέρον για εμάς;; Στην ερώτηση αν έχει να μας προτείνει κάπου να φάμε, μας είπε ότι δεν ξέρει γιατί δεν τρώει έξω, μαγειρεύει η μαμά του..Εντάξει αυτό ίσως να είναι και λογικό με βάση τις συνθήκες στην Κούβα...

Μας πάει λοιπόν πρώτα στο Mirador να δούμε τη θέα σε όλη την Κοιλάδα. Πράγματι είναι πολύ ωραία:

Στην Κοιλάδα αυτή οφειλόταν ο πλούτος του Τρινιδάδ κατά τον 19ο αιώνα, γιατί εδώ υπήρχαν πολλές εγκαταστάσεις παραγωγής ζάχαρης από την επεξεργασία των ζαχαροκάλαμων και παραγόταν το ένα τρίτο της ζάχαρης της Κούβας. Φυσικά Γάλλοι και Ισπανοί γαιοκτήμονες εκμεταλλεύονταν χιλιάδες σκλάβους, εξ ου και το σημερινό όνομα της Κοιλάδας..Η παραγωγή σταμάτησε απότομα γιατί οι περισσότερες μονάδες καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου της ανεξαρτησίας ενάντια στους Ισπανούς. Σήμερα υπάρχουν τα ερείπια διαφόρων τέτοιων εγκαταστάσεων και κάποιες είναι επισκέψιμες. Και αυτά οι Κουβανοί τα λένε αρχαιολογικούς χώρους....

Επόμενος προορισμός μας λοιπόν ένας τέτοιος αρχαιολογικός χώρος, το San Isidro...Για να πας σε αυτόν βγαίνεις από τον κεντρικό δρόμο και ακολουθείς έναν χωματόδρομο. Σε αυτή την γενικά αγροτική περιοχή, υπάρχουν πολλές αγελάδες και στον χωματόδρομο τις είδαμε από κοντά. Λοιπόν εμένα αυτές οι αγελάδες μου έκαναν μεγάλη εντύπωση. Είναι κάτισχνες οι κακομοίρες, πρώτη φορά είδα ζάρες στο λαιμό αγελάδας. Και θυμήθηκα τις αγελάδες στην Ελβετία που επειδή είναι τόσο καλοθρεμένες και μακάριες, σκεφτόμουν πόσο μεγάλη τύχη να γεννηθείς αγελάδα στην Ελβετία. Ε εδώ σκεφτόμουν πόσο μεγάλη γκαντεμιά να γεννηθείς αγελάδα στην Κούβα...

Τέλος πάντων φτάνουμε στο San Isidro, όπου υπάρχουν τα ερείπια μιας τέτοιας μονάδας παραγωγής ζάχαρης. Μπορείς να δεις την έπαυλη του γαιοκτήμονα, τα ερείπια των μύλων των ζαχαροκάλαμων, τις εγκαταστάσεις που γινόταν η αποξήρανση της ζάχαρης, τις αποθήκες που στοιβάζονταν οι σκλάβοι, τον πύργο που ανέβαινε ο επιστάτης για να ελέγχει την παραγωγή, αξίζει η επίσκεψη. Η υπάλληλος που θα μας εξηγούσε τα πάντα δεν μιλάει γρι αγγλικά και μπορεί να μας κάνει την ξενάγηση μόνο στα Ισπανικά. Ε ας πούμε ότι δεν πέσαμε και από τα σύννεφα..

Ξεκινάμε μόνες μας την περιήγηση με την ελπίδα να καταλάβουμε κάτι. Η αλήθεια είναι σε κάθε ένα από τα σημεία ενδιαφέροντος έχουν βάλει κεραμική ταμπελίτσα με περιγραφή. Στα ισπανικά μόνο αλλά υπάρχει. Θυμάμαι κιόλας ότι η εφαρμογή που έχω στο κινητό για μετάφραση, το γνωστό google translate, κάνει απευθείας μετάφραση από αυτό που βλέπει η κάμερα, κι έτσι τελικά τα καταλαβαίνουμε όλα...Τι ωραία..Ακόμα και στην Κούβα μια περιγραφή υπάρχει, στη Δήλο δεν μπορούν να βάλουν μερικές αξιοπρεπείς ταμπελίτσες...Άσχετο το ξέρω, αλλά μου έχει στοιχίσει η αθλιότητα αυτού του κατά τ'άλλα φανταστικού αρχαιολογικού χώρου. Στο θέμα μας πάλι:

Εκεί μάθαμε και ότι το ρούμι που προέκυπτε από τη ζύμωση της μελάσσας, το παράγωγο που έμενε από τη διαδικασία παραγωγής της ζάχαρης, χρησιμοποιούνταν ως φάρμακο και τονωτικό για τους σκλάβους που ζούσαν σε άθλιες συνθήκες και δούλευαν με εξαντλητικούς ρυθμούς... Τα λέω εγώ ότι το ρουμάκι με ανασταίνει, ορίστε το έχω τώρα και επιστημονικά επιβεβαιωμένο ;-)

Ο χώρος έχει κι ένα μαγαζάκι όπου ο νεαρός μας δείχνει πώς φτιάχνεται ο χυμός ζαχαροκάλαμου με τον ειδικό μύλο που το στύβει. Τον δοκιμάζουμε, είναι καλύτερος από ότι περιμένουμε, αλλά στην ερώτηση αν θέλουμε να μας βάλει ρούμι, απαντάμε ναιιι με ένα στόμα μια φωνή...Αυτό που μας βάζει δεν είναι ρούμι, είναι ένα λευκό ποτό που λέγεται Aguardiente, δηλαδή "Fire Water", που όπως μας είπε είναι το αλκοόλ των εργατών. Από αυτά που μας είπε για την παραγωγή του, κατάλαβα ότι είναι κάτι σαν τη δική μας ρακή.
Το πίνουμε και ξεκινάμε για το Manaca Iznaga, την χασιέντα του Iznaga που είχε γίνει πάμπλουτος μέσω του δουλεμπορίου και όπου υπάρχει ο 44 μέτρων πύργος παρακολούθησης των σκλάβων, στον οποίο μπορεί κάποιος να ανέβει και να δει τι έβλεπαν οι επιστάτες.

Στο αυτοκίνητο οι μοχλοί που ανοίγουν τα παράθυρα ή τις πόρτες από τη μέσα πλευρά είτε δεν υπάρχουν ή είναι πολύ ευαίσθητοι οπότε εγώ δεν πειράζω τίποτα. Σε κάποια φάση η Β. έρχεται κοντά μου και μου λέει συνομωτικά "Πήγα να κατεβάσω το παράθυρο αλλά νομίζω ότι άνοιξα την πόρτα...Τι να κάνω τώρα που με έχει πάρει με στραβό μάτι γιατί πριν χτύπησα την πόρτα;;" Άσε της λέω, κάνε την πάπια, θα το καταλάβει αυτός, θα το ακούσει ότι χτυπάει. Εντάξει μου λέει αλλά θα κάτσω δίπλα σου, φοβάμαι μην ανοίξει και πέσω έξω...Έπεσε πολύ γέλιο όταν μετά από κάποια ώρα, πράγματι το άκουσε και σταμάτησε να την κλείσει..Αλλά με καλό μάτι δεν την πήρε ποτέ...
Μας έλεγε τον πόνο του τόση ώρα ο άνθρωπος για το πόσο δύσκολο είναι να συντηρηθούν αυτά τα αυτοκίνητα κι εμείς...

Φτάνουμε στον περίφημο πύργο, κάνουμε τη γυμναστική μας και ανεβαίνουμε στα ψηλά. Εκεί θαυμάζουμε τη θέα και αναρωτιόμαστε τι έβλεπαν οι επιστάτες από τόσο ψηλά..Είχαν άραγε κυάλια εκείνη την εποχή; Πάντως φαίνεται ότι αυτός ο Iznaga το φύσαγε το χρήμα..Ο σιδηρόδρομος πέρναγε ακριβώς δίπλα από το σπίτι του..Στον ευρύτερο χώρο υπάρχουν πολλοί ντόπιοι μικροπωλητές που πουλάνε σουβενίρ και κυρίως υφαντά. Υπάρχουν και διάφοροι αργόσχολοι..Εκεί στη μέση του πουθενά, οι άνθρωποι φαίνονται πολύ φτωχοί, οι πιο φτωχοί που είδαμε. Αυτό ήταν το πιο ανατολικό σημείο που εμείς φτάσαμε αλλά ουσιαστικά ήταν στη μέση της Κούβας. Αναρωτιέμαι πώς είναι τα πράγματα στην Κούβα όσο ταξιδεύεις πιο ανατολικά...Φαντάζομαι πολύ διαφορετικά από αυτά που είδαμε εμείς..

Στη συνέχεια προσπαθούμε να τον πείσουμε να μας πάει και στο Sitio Guaimaro, μια άλλη έπαυλη λίγο πιο ανατολικά, αλλά δεν δέχεται για κανένα λόγο. Είναι πολύ μακριά λέει και δεν έχει νόημα, δεν θα δούμε κάτι καινούριο. Η άρνησή του πρέπει να έχει να κάνει και με την έλλειψη βενζίνης λόγω του εμπάργκο. Τις τελευταίες τρεις μέρες μας λέει ότι δεν υπάρχει πουθενά στην περιοχή βενζίνη. Στην ερώτηση τι κάνουν γι'αυτό, μας απαντάει ότι μαζεύουν μπιτόνια βενζίνη στα σπίτια τους όταν υπάρχει.

Επιστρέφουμε λοιπόν στο Τρινιδάδ να κάνουμε τη βόλτα μας στην πόλη και να φάμε κάτι. Την ώρα που φτάνουμε σχολάνε τα σχολεία, και γεμίζει ο τόπος με παιδιά με τις όμορφες στολές τους. Καταλάβαμε ότι τόσο το χρώμα της στολής όσο και το μήκος της φούστας εξαρτάται από τη βαθμίδα εκπαίδευσης...Ανεβαίνουν πέντε πέντε μαζί στα ποδήλατα και πάνε στα σπίτια τους:

Αυτή είναι και η μόνη λογική χρήση που βρίσκω εγώ σε αυτά τα ποδήλατα. Αυτό που έβλεπα στην Παλιά Αβάνα, ένας ταλαίπωρος αδυνατούλης να κάνει ποδήλατο και να σέρνει γεροδεμένους τουρίστες, το βρήκα εντελώς παράλογο. Στην ελάχιστη ανηφόρα, ο άνθρωπος κατέβαινε και το έσπρωχνε με τα χέρια..Και οι τουρίστες στον κόσμο τους..Τι να πεις..

 

[KIKI]

Τι ωραίο κεφάλαιο!
Σαν να ημουν μαζί σας. Εχω ζησει μήνες στο Τρινιδαδ και είναι έτσι ακριβώς οπως τα περιγραφεις.
Εχω παει στην κοιλαδα , αλλά με το τραίνο . Εμπειρία!

Η φτωχεια που είδες είναι τίποτα σε σχέση με το ανατολικο κομματι της χώρας.

 

[Yorgos]

Πολύ ωραία περιγραφή, με πολλές ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις.

Ή εκδρομή από το Τρινιδαδ που δεν επιλέξατε λέγεται Guanayara , το γράψω μπας και το ψάχνει κανείς, είναι πολύ ενδιαφέρουσα για μένα. Επίσης, το aguardiente είναι το απόσταγμα, σα να λέμε ρούμι χωρίς παλαιωση μέσες άκρες.

 

[maria_va]

Τι ωραίο κεφάλαιο!
Σαν να ημουν μαζί σας. Εχω ζησει μήνες στο Τρινιδαδ και είναι έτσι ακριβώς οπως τα περιγραφεις.
Εχω παει στην κοιλαδα , αλλά με το τραίνο . Εμπειρία!

Η φτωχεια που είδες είναι τίποτα σε σχέση με το ανατολικο κομματι της χώρας.

Πολύ ωραία περιγραφή, με πολλές ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις.

Ή εκδρομή από το Τρινιδαδ που δεν επιλέξατε λέγεται Guanayara , το γράψω μπας και το ψάχνει κανείς, είναι πολύ ενδιαφέρουσα για μένα. Επίσης, το aguardiente είναι το απόσταγμα, σα να λέμε ρούμι χωρίς παλαιωση μέσες άκρες.

Ευχαριστώ πολύ και τους δύο, σημαίνει πολλά για μένα το σχόλιο από εσάς που γνωρίζετε την Κούβα. Σημαίνει ότι έφτασα κοντά στον στόχο μου που ήταν να αποκτήσω μια αίσθηση της ζωής σε αυτή τη χώρα.

Με το τραίνο ε;; Πωπω πολύ ωραίο ακούγεται αυτό..Από ότι είδα είναι ένα παλιό με ατμομηχανή; Κάνει ακόμα δρομολόγια; Αν ναι, τότε αξίζει να το προτείνετε εσείς που ασχολείστε με το νήμα στο forum σε όσους ψάχνονται τι να κάνουν στο Τρινιδάδ. Το πιστεύω ότι ήταν εμπειρία!

Το Guarayara διορθώθηκε, έχεις προφανώς δίκιο. Κι εγώ θα το επέλεγα αν είχα μία ακόμα μέρα στην περιοχή.

Μακάρι να με φέρει η ζωή άλλη μια φορά στην Κούβα...

 

[maria_va]

Νύχτα στο Τρινιδάδ - Επιστροφή στην Αβάνα

Στο Τρινιδάδ είναι μια καλή ώρα για φαγητό, εξάλλου πρέπει να κάνουμε ένα διάλειμμα πριν συνεχίσουμε τον τουρισμό.. Κατευθυνόμαστε στο δεύτερο paladar που μας έχει προτείνει η Gladys, το οποίο είναι σαφώς πιο προβλεπόμενο από το πρώτο.. Είναι κανονικό εστιατόριο και προσφέρει αρκετά μεγάλη ποικιλία από κουβανέζικα πιάτα. Σαν ορεκτικό δοκιμάζουμε tostones rollenos, δηλαδή μπανάνα γεμιστή με ropa vieja, το παραδοσιακό μοσχάρι. Λοιπόν αυτή η ποικιλία μπανάνας, platano λέγεται, που την μαγειρεύουν με όλους τους τρόπους αντί για πατάτα είναι πολύ νόστιμη και πραγματικά μοιάζει περισσότερο με πατάτα από ότι με μπανάνα.
Εγώ επειδή δεν το νιώθω και πολύ καλά το στομάχι λέω θα φάω κάτι ψητό με ό,τι κοντινότερο σε σαλάτα βρω. Επιλέγω χοιρινό στη σούβλα με το μοναδικό συνοδευτικό που έχει τη λέξη λαχανικά. Τώρα πιστεύει κανείς ότι αν φάει γουρνοπούλα από την Καλαμάτα με τη συνοδεία πιπεριών σωταρισμένων θα κάνει καλό στο στομάχι του;; Δεν έμενα στα moros y cristianos, το αγαπημένο ρύζι με τα φασόλια;;

Τέλος πάντων ακόμα είναι όλα καλά και αρχίζουμε τις βόλτες στο Τρινιδάδ γιατί εμείς ακόμα το πολύ τουριστικό κομμάτι δεν το έχουμε περπατήσει..Βέβαια η αλήθεια είναι ότι μας τραβάνε περισσότερο οι πιο ήσυχοι δρόμοι, οπότε κάποια στιγμή καταλήγουμε σε μια πολύ περίεργη αλάνα που στην άκρη της έχει τρεις ξύλινους σταυρούς. Ονομάζεται Plaza de Las Tres Cruces αλλά δεν μοιάζει καθόλου με πλατεία. Παιδιά παίζουν μπάλα δίπλα στους σταυρούς και επειδή έχει πέσει το σκοτάδι και ο φωτισμός είναι χαμηλός, δημιουργείται μια πολύ απόκοσμη ατμόσφαιρα. Αν μου έλεγε κάποιος ότι εδώ κάποτε τελούνταν περίεργες τελετές θα τον πίστευα..Σε περίπτωση που βγει κανένας εξορκιστής την κάνουμε με ελαφρά..

Κινούμαστε προς την αντίθετη κατεύθυνση για να φτάσουμε στην ερειπωμένη εκκλησία της Αγίας Άννας αλλά από τους δρόμους που είναι πάνω από την πολυσύχναστη Plaza Mayor. Είναι η ώρα που οι Κουβανοί μαζεύονται στα σπίτια τους και βλέπουν στην τηλεόραση κάποιες πολύ δημοφιλείς όπως καταλάβαμε σαπουνόπερες. Αφήνουν τις πόρτες ανοιχτές κι έτσι αναπόφευκτα πέφτει το μάτι μας μέσα..Και αναρωτιόμαστε πώς θα αισθάνονται τώρα αυτοί που έχουν εμάς και κρυφοκοιτάμε μέσα στα σπίτια τους; Βέβαια έχουν συνηθίσει και σίγουρα χωρίς τον τουρισμό θα ήταν σε πολύ πιο δύσκολη θέση αλλά και πάλι εμείς νιώθουμε ότι παραβιάζουμε κάπως την ιδιωτικότητά τους..Αλλά τι να κάνουμε κι εμείς με όλα τα κουφά που βλέπουμε;; Ένας έχει βγάλει καλώδιο και το έχει συνδέσει στο μηχανάκι που έχει έξω. Και αναρωτιέσαι τώρα αυτός φορτίζει την μπαταρία από το παπί του ή παίρνει ρεύμα για κάτι άλλο; Τελευταία στιγμή το είδα και δεν σκοτώθηκα..Σε έναν δρόμο που έχει νερά γιατί κάτι έχει σπάσει, ένας τύπος είναι σκυμμένος πάνω από μια λακκούβα και πετάει νερά.Τώρα αυτός προσπαθεί να αδειάσει τα νερά ή πλένει τα ρούχα του;; Ικανοί είναι για όλα..

Κάνουμε μια παράκαμψη στα πιο κεντρικά μέρη γιατί ακόμα ψάχνουμε εκείνο το γλυκάκι. Έχουμε δει ότι τουλάχιστον εδώ θα βρούμε παγωτό..Πράγματι..Γιατί όμως να μην μείνω στις παραδοσιακές γεύσεις; Αυτό το πράγμα που έχω να πρέπει να δοκιμάζω ό,τι περίεργο μου χτυπήσει το μάτι, με οδηγεί στο σορμπέ guanabana, φρούτο τροπικό..Είναι πολύ νόστιμο αλλά είναι μυαλό αυτό που κουβαλάω;; Μπαίνουμε και σε ένα μαγαζί με ποτά και τσιγάρα γιατί θέλουμε να τσιμπήσουμε το πρώτο ρούμι μας, αυτό το Santiago που μας άρεσε, και να πάρουμε κι ένα πουράκι να δοκιμάσουμε κι εμείς επιτέλους..Δεν καπνίζουμε, μόνο σε κάτι μυστήριες βραδιές έχουμε κάνει τράκα από φίλους, αλλά στην Κούβα είμαστε, δεν πρέπει να δοκιμάσουμε κάτι; Στο μαγαζί -κρατικό και αυτό, να τα λέμε αυτά- οι πωλήτριες έχουν καθηλωθεί στην τηλεόραση γιατί μάλλον κάτι σημαντικό γίνεται στη σαπουνόπερα και με τα ζόρι μας μιλάνε..Τελικά παίρνουμε κάποια τσιγάρα Montechristo, τα οποία πρέπει να πω ότι για κάποιον άσχετο σαν εμάς είναι πολύ καλή επιλογή. Μου άρεσαν, καμία σχέση με το στριφτό και τα συναφή τσιγάρα..

Η ερειπωμένη εκκλησία είναι πολύ ωραία και η βραδυνή ώρα που την επισκεπτόμαστε την κάνει πιο ενδιαφέρουσα. Εκεί στην όμορφη πλατεία, μου μπαίνει μια ιδέα ότι αυτό το παγωτό που επέλεξα δύσκολα θα έχει μεγάλη κατανάλωση. Λες να το έχουν άπειρο καιρό και να με πειράξει;
Χαζομάρες, απλά προαισθάνομαι το κακό. Και μου δίνω συγχαρητήρια γιατί έκανα ότι μπορούσα να αγνοήσω τις προειδοποιήσεις..Προς το παρόν αποβάλλω τη σκέψη γιατί λέμε να πάμε κι εμείς να αράξουμε στα σκαλιά της περίφημης εκκλησίας στην Plaza Mayor και να πιούμε ένα τελευταίο κοκτέιλ στο Τρινιδάδ. Φτάνουμε εκεί και βλέπουμε συνωστισμό στο πρώτο σκαλί και στα πέριξ αλλά τα πάνω σκαλιά είναι άδεια..Ρωτάμε γιατί συμβαίνει αυτό και μας λένε ότι μόνο το πρώτο είναι δωρεάν, για τα παραπάνω πρέπει να πληρώσεις 2 cuc. Είναι η είσοδος για το Casa de la musica όπου ο κόσμος συρρέει για να χορέψει salsa και γίνεται ένας χαμός. Παίρνουμε κι εμείς μια Canchanchara από το μαγαζί στην πλατεία και βρίσκουμε ένα σκαλί να χαζέψουμε κι εμείς τον λαό που περιφέρεται και χορεύει σάλσα. Το κοκτέιλ είναι της κακιάς ώρας και πάνω από μια γουλιά δεν πίνω αλλά εντάξει δεν θα χαλαστούμε τώρα γι'αυτό.

Κάποια στιγμή αποφασίζουμε να γυρίσουμε σπίτι να πιούμε την τελευταία bucanero, να αράξουμε στις πολυθρόνες και να μαζέψουμε τα πράγματα γιατί το επόμενο πρωί έχουμε κανονίσει να επιστρέψουμε στην Αβάνα με taxi collectivo που θα έρθει να μας πάρει στις 9.
Μπαίνουμε μέσα και η Gladys έχει επισκέψεις. Σε μια πολυθρόνα είναι ο γιος της -15 χρονών- που φιλιέται με ένα κοριτσάκι με τόσο πάθος που μπορεί να οδηγήσει και σε σύλληψη, ενώ η Gladys με μια άλλη κυρία, λογικά η μαμά του κοριτσιού, τους καμαρώνουν! Τι έγινε ρε παιδιά;; Προσπαθούμε να είμαστε διακριτικές αλλά η έκπληξη στη φάτσα μας δεν κρύβεται μάλλον και η Gladys μας εξηγεί ότι τα παιδιά είναι ερωτευμένα

Μπαίνουμε στο δωμάτιό μας και περιμένουμε να φύγουν οι επισκέψεις..Όταν μαζεύονται αυτοί, ξεμυτάμε εμείς..Άραγμα, bucanero -μετά φόβου και μισή για εμένα-, montechristo, απόλαυση..
Δυστυχώς η χαρά δεν κράταει πολύ για μένα...Η νύχτα επιβεβαιώνει τους φόβους μου και κάποια στιγμή το σώμα αποφασίζει να αποβάλλει τις τοξίνες από όλες τις πιθανές διόδους και με τον πιο επίπονο τρόπο....Έχω τα απαραίτητα φάρμακα μαζί μου, τα παίρνω και ελπίζω να πιάσουν γιατί έχω και το ταξίδι!! Δεν κοιμάμαι φυσικά καθόλου και το πρωί με βρίσκει σε κακά χάλια.
Μόλις ακούω την Gladys, βγαίνω να της εξηγήσω και να της πω ότι δεν θα φάω, να μην ετοιμάζει τσάμπα το πρωινό. Η κακομοίρα έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον και προσπάθησε να κάνει ό,τι μπορεί να με συνεφέρει λίγο..Με ρώτησε αν φταίει το μαγαζί που μας έστειλε αλλά της είπα ότι δεν πιστεύω ότι έφαγα κάτι χαλασμένο, απλά έπεσε βαρύ στο στομάχι μου..
Μου έφτιαξε ένα αφέψημα που δεν κατάλαβα τι είναι αλλά πραγματικά βοήθησε, μου έδωσε σαφείς οδηγίες τι πρέπει να φάω και τι απαγορεύεται και μου έφτιαξε και τοστάκια να πάρω μαζί μου για να φάω κάτι στεγνό αργότερα. Η Μ. γυρίζει και μου λέει: "Η μαμά σου;"
Η καλή η Gladys...

Σε κάποια φάση η Β. πάει στο δωμάτιο, το οποίο κλειδώναμε γιατί δεν έκλεινε καλα και ακούμε: "Γιατί με αφήνετε μόνη μου; Έσπασα το κλειδί!!" Αυτό μας έλειπε τώρα. Ευτυχώς κατάφερε να βγάλει το μισό που είχε μείνει μέσα γιατί το taxi collectivo θα έφευγε χωρίς εμάς..Μέσα σ'όλα ο ταξιτζής έρχεται νωρίτερα και βιάζεται να μας μαζέψει! Πλάκα μας κάνετε; Όλα κινούνται στο ρελαντί σε αυτή τη χώρα, κι εσύ βιάζεσαι;; Μέσα στην αναμπουμπούλα δεν προλαβαίνουμε να βγάλουμε και μια φωτογραφία με την Gladys που τόσο θέλουμε...

Το ταξί είναι ένα σύγχρονο κίτρινο βανάκι που χωράει καμια δεκαριά άτομα..Η γαλαρία είναι η μοναδική που χωράει τρία άτομα και βρίσκομαι να κάθομαι στη ρόδα. Ωραία θα περάσουμε..Φορτώνουμε και όλους τους υπόλοιπους και έχουμε μαζευτεί Κορεάτες, Ιταλοί, Κουβανοί και εμείς. Η μία θέση που μένει καλύπτεται από έναν Φινλανδό που ταξιδεύει μόνος και τον έχουν στήσει ήδη 2 ταξί καμιά ώρα στο δρόμο να περιμένει..Κάθεται μπροστά μου και είναι πολύ social..Αφού τελειώνει με τους Κορεάτες, γυρίζει να πιάσει και με μένα κουβέντα. Με το που ακούει Ελλάδα, χαίρεται και μου λέει ότι είχε έρθει πριν 30 χρόνια στην Ίο, τότε ήταν πιτσιρίκι, είχε έρθει για να παρτάρει..Και μου αρχίζει το συρτάκι..Α πουλάκι μου σκέφτομαι είσαι από αυτούς..Τώρα θα μου πεις ότι ήρθες στην Κούβα για να χορέψεις σάλσα..Πράγματι μου λέει ότι θα κάτσει λίγο στην Παλιά Αβάνα και μετά στο Βαραδέρο, θα κάνει και μαθήματα σάλσα...Συμπαθέστατος πάντως και χαμογελαστός για Φινλανδός..

Ο οδηγός αμίλητος, τρέχει όσο μπορεί και εγώ που κάθομαι στη ρόδα νιώθω όλες τις λακκούβες και πετάγομαι σε όλα τα σαμαράκια. Δεν έχει και κάπου να ακουμπήσω το κεφάλι μου που είμαι άυπνη, τραγωδία. Με έχει φάει και η αγωνία αν θα την βγάλει το στομάχι μου, μην ξεφτιλιστούμε στον κόσμο..Στα διαλείμματα δεν μπορώ καλά καλά να σταθώ όρθια αλλά ευτυχώς δεν έχω επεισόδια αποβολής υγρών. Μετά από τέσσερις ώρες φτάνουμε αισίως στην Αβάνα και αρχίζουμε τη διανομή των επιβατών, οι οποίοι μένουν όλοι στην Παλιά Αβάνα. Έτσι εμείς κάνουμε το tour μας και μένουμε τελευταίες. Όταν τελικά φτάνουμε σπίτι, νιώθουμε κάτι σαν σπίτι μου, σπιτάκι μου..Άσε που νιώθουμε ότι γυρίσαμε από την επαρχία στην μεγαλούπολη με τις ανέσεις της και τον κοσμοπολίτικο αέρα της..

Η ιδιοκτήτρια πάλι μας περιμένει, όπως και η γειτονιά. Τώρα είμαστε άνετες, τους χαιρετάμε όλους με χαρά και κατευθυνόμαστε ευθύς αμέσως στην αιώρα..Εγώ ανεβάζω πυρετό και γνωρίζω ότι για να συνέλθω πρέπει να ξεκουραστώ. Οπότε πείθω τα κορίτσια ότι δεν έχω κάτι σοβαρό, την γνωρίζω την κατάσταση, και τις διώχνω να πάνε να δουν κάτι από την πόλη και να αλλάξουν και χρήματα γιατί έχουμε ξεμείνει. Εγώ την πέφτω γιατί πρέπει να αναστηθώ. Την επόμενη μέρα θέλω να μπορώ να ακολουθήσω το πρόγραμμα.

Υπο κανονικές συνθήκες θα είχα τα νεύρα μου γιατί αναγκάζομαι να κάτσω μέσα και χάνω χρόνο από αυτά που μπορώ να κάνω, αλλά στην Κούβα ακόμα και αυτό μπορεί να περάσει χωρίς να βαριέσαι. Είναι πολύ έντονη η ζωή στις γειτονιές, συνέχεια κάτι ακούγεται. Περνάνε ακόμα και τελάληδες που μπορεί να πουλάνε ένα μόνο πράγμα. Απέναντι από το μπαλκόνι μας γκρεμίζουν ένα σπίτι. Μπροστά από το σπίτι υπάρχει ένα δέντρο. Για τουλάχιστον μισή ώρα χαζεύω κάποιους που αναλύουν και ψάχνουν τρόπους να προστατέψουν το δέντρο από τα μπάζα. Και βλέπω κάτι άλλους να φτιάχνουν σχάρα για αυτοκίνητο με τις τάβλες από κρεβάτι..Άλλη ζωή..

Κάποια στιγμή επιστρέφουν κατάκοπες οι κοπέλες. Πήγαν στην Παλιά Αβάνα και γύρισαν με τα πόδια γιατί οι ταξιτζήδες τους ζητούσαν συνέχεια από 7 cuc και πάνω. Αποφάσισαν να ρωτήσουμε ποια λεωφορεία μας εξυπηρετούν, μια χαρά φαίνονται, από την επόμενη θα παίρνουμε τα λεωφορεία..Δεν έχουν φάει, ήρθαν να πάμε παρέα αν μπορώ στο paladar το Don Pepe που είναι δίπλα μας και μας έχει πει τα καλύτερα η ιδιοκτήτρια. Καλύτερα νιώθω, πάμε, αλλά τρώμε πόρτα γιατί ως οικογενειακό paladar της γειτονιάς κλείνει νωρίς...Είναι πτώματα, το μόνο που μένει είναι να παραγγείλουμε στο σπίτι χρησιμοποιώντας τα φυλλάδια που έχουν αφήσει προηγούμενοι από μαγαζιά όπου μιλάνε Αγγλικά. Παρόλο που δεν το πολυδουλεύουν μάλλον οι Κουβανοί, γιατί ή η ελάχιστη παραγγελία είναι αρκετά ψηλά ή ζητούν έξτρα χρήματα να μας τα φέρουν, παραγγέλνουμε λιβανέζικο παρακαλώ, πεντανόστιμο, με ταμπουλέ αρωματικό και με χορταρικό επιτέλους. Βέβαια εγώ δεν ακουμπάω, με κρακεράκια τη βγάζω..

Μου εξιστορούν τις περιπέτειες τους στην πόλη αλλά με εντελώς διαφορετικό τρόπο η καθεμιά. Καλά τα λέει ο Άλμπερτ ότι τα πάντα είναι σχετικά..Αν κατάλαβα καλά, καθώς πήγαιναν προς την παλιά πόλη και έψαχναν την τράπεζα τους έπιασε τη συζήτηση ένας Κουβανός. Τους εξήγησε τα διάφορα αξιοθέατα και τις πήγε στην τράπεζα. Εκεί είχε ουρά αλλά αυτός είχε γνωριμίες και την παρέκαμψαν την ουρά. Και μετά με κάποιο τρόπο σταμάτησε να είναι μαζί τους..Νομίζω ότι σε αυτή την περίπτωση, αντί να εκμεταλλευτεί ο Κουβανός τις τουρίστριες, τον εκμεταλλεύτηκαν αυτές..Αλλά δεν είμαι και σίγουρη..

Προσπαθούμε να κάνουμε κι ένα μπάνιο αλλά δεν έχει καθόλου ζεστό νερό..Μου είχε πει η ιδιοκτήτρια ότι αν συμβεί αυτό δεν θα μπορούμε εμείς να ανοίξουμε το σύστημα μόνες μας και να φωνάξω μια κοπέλα που μένει σε ένα άλλο διαμέρισμα να βοηθήσει. Πράγματι την φωνάζω και πράγματι το σύστημα για το ζεστό νερό είναι άλλο ένα επίτευγμα της μηχανικής. Ο θερμοσίφωνας είναι έξω και είναι σαν να ζεσταίνεται με γκάζι..Έκανε διάφορες αλχημείες για τον ανάψει, αλλά αν ανάψει μετά δεν σβήνει..Είναι ασφαλές τώρα αυτό; Κάτι ξέρουν οι Κουβανοί, πάντως ζεστό νερό είχαμε συνέχεια..Το καλό είναι ότι ο πυρετός πέφτει και νιώθω πιο δυνατή. Είμαι αισιόδοξη ότι με έναν καλό ύπνο, το πρωί θα είμαι σε θέση να συνεχίσω τον τουρισμό. Έχουν μείνει και τόσα να δω στην όμορφη Αβάνα...

 

[KIKI]

Πολύ ωραίο κεφάλαιο και αυτό. Μπραβο σου.

Γραφε κορίτσι μου να μας αλλαζεις την διάθεση.

 

[maria_va]

Έβδομη μέρα - Αβάνα

Ξημερώνει η μέρα και ευτυχώς είμαι καλύτερα. Θα τη βγάλω τη μέρα με κρακεράκια και τσάι αλλά τουλάχιστον φαίνεται ότι είμαι σε θέση να ακολουθήσω το τουριστικό πρόγραμμα. Μέσα μου κλαίω ήδη που η μέρα μου δεν θα περιλαμβάνει ρούμι αλλά και οι ξενέρωτοι ωραία περνάνε στην Κούβα...Εξιστορώ τις περιπέτειές μου στη Lolly που έχει έρθει για το πρωινό και κάνει ό,τι μπορεί να μου φτιάξει τη διάθεση με τη light version των πραγμάτων. Τι να λέμε τώρα, οι άλλες έχουν πλακώσει τα κέικ και τους καφέδες κι εγώ ψωμί με λίγο μέλι και μπανάνα...Δοκιμές δεν ήθελες; Τσιμουδιά τώρα...

Η μέρα περιλαμβάνει μουσεία...Αρχικά της επανάστασης, μετά των καλών τεχνών με τα έργα κουβανέζικης τέχνης που είναι δίπλα και στη συνέχεια βλέπουμε..Θεωρητικό πλάνο βέβαια, δεν μας έχει φάει και η βιασύνη...Έχουμε αποφασίσει να πάρουμε όποιο λεωφορείο στην Carlos III έχει κατεύθυνση προς την Παλιά Αβάνα και πάμε στη στάση. Σταματάει ένα που γράφει επάνω Parque Fratenidad - Vedado, μια χαρά μας φαίνεται και μπαίνουμε. Ούτε εδώ έχουμε ιδέα πόσο πρέπει να πληρώσουμε αλλά στο σπίτι μας είπαν ότι είναι ελάχιστα, κάτι σαν 0.05 cuc. Εμείς δίναμε 0.25 cuc και για τις τρεις μας, δεν μας είπε κανείς τίποτα...Φτάνουμε άνετα στο πάρκο και αντί να κατέβουμε να πάμε με τα πόδια στο μουσείο της επανάστασης, σκεφτόμαστε ότι για να λέει Vedado θα στρίψει κάπου για να γυρίσει και θα μας πάει πιο κοντά. Μεγάλη έμπνευση....Φυσικά στρίβει προς την άλλη κατεύθυνση αλλά εμείς το χαβά μας..Καμιά παράκαμψη θα κάνει και θα γυρίσει...Αυτό σε συνδυασμό με την έμφυτη περιέργειά μας που μας οδηγεί να χαζεύουμε περιοχές που δεν έχουμε ξαναδεί παραλίγο να μας φτάσει στο Βαραδέρο..

Βλέπουμε το λιμάνι από την άλλη του πλευρά, τη μη τουριστική, περνάμε διάφορες γειτονιές πυκνοκατοικημένες αλλά χωρίς τον αέρα χαμένης αίγλης όπως η υπόλοιπη Αβάνα και τελικά βγαίνουμε σε κάτι λιβάδια...Εδώ και πολλή ώρα έχουμε αποφασίσει ότι θα φτάσουμε στο τέρμα του και θα το πάρουμε προς την Αβάνα αλλά το τέρμα δεν φαίνεται πουθενά και έτσι που πάμε το μουσείο θα μας κλείσει..Με βαριά καρδιά αποφασίζω να πάω να ρωτήσω τον οδηγό γιατί είμαι σίγουρη ότι δεν παίζει να τον καταλάβω αλλά δεν ξέρεις καμιά φορά...Τον ρωτάω λοιπόν ποια είναι η τελευταία στάση και αν γυρίζει Αβάνα -με τα βασικά που έχω μάθει...-, αυτός με καταλαβαίνει και αρχίζει μια πάρλα άλλο πράγμα!! Εγώ μένω να τον κοιτάζω όπως κάτι γιαγιάδες στα βουνά της Κρήτης που ήμουν σίγουρη ότι μιλάνε ξένες γλώσσες, γιατί ελληνικά αυτά δεν ήταν...Ούτε αυτά είναι Ισπανικά...Απογοητευμένη γυρίζω στη θέση μου...Μετά από λίγο όμως αυτός σταματάει κάπου και με τα νοήματα καταλαβαίνουμε ότι εκεί θα περιμένουμε αυτό που γυρίζει πίσω στην Αβάνα. Τι καλός..Πράγματι μετά από λίγο έρχεται το λεωφορείο και με αυτόν τον άνθρωπο καταφέρνω να συνεννοηθώ Στην επιστροφή απολαμβάνουμε χωρίς αγωνία το τοπίο και διασκεδάζουμε με τους Κουβανούς που σε όποιο σημείο του δρόμου και να βρίσκονται σφυρίζουν στον οδηγό και αυτός σταματάει να τους πάρει. Οι αυλές των σπιτιών όσο φτωχικά και να είναι, είναι περιποιημένες και πολύχρωμες. Βλέποντας κάποιον να χαζεύει το δρόμο στο μπαλκόνι ενός νεοκλασικού-ερείπιου κάτω από ένα αέτωμα που είναι έτοιμο να πέσει, αναρωτιέμαι δεν φοβούνται μην γκρεμιστούν τα ερείπια στο κεφάλι τους; Και δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα γίνει στην Κούβα σε περίπτωση σοβαρού σεισμού...Φτου φτου, μην γρουσουζεύουμε κιόλας..

Μετά από αυτή την "μικρούλα" παράκαμψη φτάνουμε στον αρχικό προορισμό μας, το Μουσείο της Επανάστασης..Αφήνουμε τα πράγματά μας στο ισόγειο αφού απαγορεύεται να έχεις τσάντα μαζί σου και ανεβαίνουμε στον δεύτερο όροφο όπου είναι η αρχή της έκθεσης. Είπαμε έχω έρθει διαβασμένη και σε γενικές γραμμές γνωρίζω τι βλέπω αλλά με εντυπωσιάζει ιδιαίτερα ο ραδιοφωνικός πομπός που είχε στήσει ο Τσε στη Σιέρρα Μαέστρα και έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο στην επιτυχία της επανάστασης, όπως επίσης και ο τρόπος που παρουσιάζονται τα πράγματα. Στην αίθουσα με το δορυφορικό πρόγραμμα της Κούβας, που και μένα με εντυπωσιάζει, μου λέει η Β.: "Ε μάλιστα τώρα καταλαβαίνω το μένος των ΗΠΑ για την Κούβα, εδώ μιλάμε για ανερχόμενη υπερδύναμη!!". Απόδειξη ότι έχει γίνει σωστή δουλίτσα στο μουσείο..

Στον πρώτο όροφο παίρνω τη στροφή λάθος και αντί για τη συνέχεια της έκθεσης βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο που είναι ασφυκτικά γεμάτο με πάγκους με σουβενίρ!! Άλλο πάλι και τούτο..Δεν μιλάμε για το μαγαζάκι που συνήθως υπάρχει στα μουσεία με τα βιβλία και τα συναφή, μιλάμε για κανονικό παζάρι με τσάντες και μπρελόκ! Και αρχίζουν εκεί οι πωλητές τα παζάρια, 10 μαγνητάκια 3 cuc και τέτοια..Ρε παιδιά αυτό το επιχειρηματικό πλάνο ποιος το σκέφτηκε;; Και να ήθελα να πάρω, πώς να το κάνω αφού αφήσαμε τις τσάντες μας κάτω; Επίσης ο Τσε πώς θα έβλεπε τώρα ετούτη εδώ τη φάση, εκεί που σε έχει πιάσει το επαναστατικό σου να σε βομβαρδίζουν με σουβενίρ με τη φάτσα του;;

Τελειώνουμε από το μουσείο και βγαίνουμε στον προαύλιο χώρο να δούμε την περίφημη Granma, το πλοίο με το οποίο ήρθαν οι επαναστάτες από το Μεξικό. Εντάξει βλέποντάς το σκέφτεσαι αυτό που λένε ότι οι μεγάλες επαναστάσεις ξεκίνησαν από κάποιον τρελό με όραμα..Υπάρχουν και διάφορα άλλα ενδιαφέροντα στον χώρο όπως το τανκ με το οποίο, σύμφωνα με την περιγραφή, ο ίδιος ο Φιντέλ διέλυσε το αμερικάνικο αεροπλανοφόρο Houston στην εισβολή του Κόλπου των Χοίρων..

Πάλι με αυτή την αίσθηση "τσιμπήστε με, είμαι αλήθεια στην Κούβα;" βγαίνουμε λίγο σαν χαμένες από το Μουσείο της Επανάστασης. Δεν είμαστε για να πάμε στα καπάκια σε άλλο ένα μεγάλο μουσείο, όπως αυτό των Καλών Τεχνών και λέμε να κάνουμε ένα διάλειμμα. Λέμε όμως να επισκεφτούμε στα γρήγορα το Μουσείο της Μουσικής που είναι εκεί κοντά και έχουμε διαβάσει ότι έχει ενδιαφέροντα μουσικά όργανα αλλά τελικά είναι κλειστό για ανακαίνιση. Οπότε πάμε να τσιμπήσουμε κάτι σε ένα μέρος που έχουν μπανίσει τα κορίτσια που βρίσκεται σχετικά κοντά. Είναι ένα μικρό μοντέρνο μαγαζάκι που προσφέρει smoothies, σάντουιτς, ιδανικό για κάτι στα γρήγορα. Εγώ επειδή δεν θα φάω, χτυπάω κάτι ψωμάκια από έναν φούρνο που συναντάμε στο δρόμο. Άλλη περίπτωση οι φούρνοι στην Κούβα..Παραμένει μυστήριο τι ώρα βγάζουν το ψωμί, μπορεί να είναι οποιαδήποτε ώρα την ημέρα. Πάντως όταν σου σπάει τη μύτη το φρέσκο ψωμάκι ή βλέπεις ένα μπουλούκι να στριμώχνεται στην ουρά, είναι καλή ώρα να στηθείς κι εσύ. Βγάζουν συνήθως ένα μόνο είδος ψωμιού σε διάφορα μεγέθη και είναι ωραιότατο.

Το μαγαζί είναι τόσο μικρό που οι πελάτες μοιράζονται τα τραπέζια. Εμείς καθόμαστε μέσα γιατί μόνο εκεί βρίσκουμε. Για να βλέπουμε όλες έξω καθόμαστε η μία δίπλα στην άλλη σαν σε σινεμά. Παραγγέλνουν τα κορίτσια τα μοχίτο τους κι εγώ τη σπιτική μου λεμονάδα. Χτυπάνε και κάτι φαλάφελ και διάφορα άλλα, αλλά εγώ δίαιτα..Έρχονται τα ποτά σε κάτι τεράστια ποτήρια, κανονικοί κουβάδες! Και με ένα μεταλλικό καλαμάκι-μπουρί της σόμπας, τρόμαξα να το συνηθίσω.. Η λεμονάδα εξαιρετική και το μοχίτο τίγκα στο ρούμι..Μόλις κάηκε το μουσείο των Καλών Τεχνών, αυτές θα μεθύσουν εδώ πέρα..Και το φαγητό ωραίο, το απολάμβαναν τόσο που κάποιοι Ολλανδοί που κάθισαν τελικά απέναντί μας παρήγγειλαν τα ίδια..Μπορεί να ήταν η επήρεια του μοχίτο βέβαια..

Κάποια στιγμή εκεί που χαζεύω βλέπω μια ελληνική σημαία στον τοίχο απέναντι:

Τι δουλειά έχει τώρα η ελληνική σημαία εδώ; Α λέμε κάποιος Έλληνας έχει περάσει από εδώ, θα ρωτήσουμε..Φωνάζουμε την κοπέλα, τη ρωτάμε γιατί έχετε την "greek flag" και βλέπουμε το κενό στο βλέμμα της.. Δεν το έχει με τα Αγγλικά και ψάχνουμε στο λεξικό να της το πούμε στα ισπανικά. Α μας λέει γιατί το μαγαζί είναι gay-friendly! Ναι ΟΚ, την ελληνική σημαία γιατί έχετε; Πάλι αυτή μας εξηγεί ότι η χρωματιστή σημαία με τις ρίγες είναι η LGBT σημαία..Ναι καλή μου κοπέλα αλλά η ελληνική πού κολλάει; Α μας λέει τελικά για εμάς δεν είναι η ελληνική σημαία, επειδή έχει τις ρίγες συμπληρώνει χρωματικά την LGBT! Εντάξει καταλαβαίνει κανείς ότι αυτή η φάση σηκώνει πολύ τρολάρισμα.. Ακόμα και οι Ολλανδοί γελούσαν με μας κι ας μην καταλάβαιναν..Κάποιος από το μαγαζί κατάλαβε ότι δεν ήταν και πολύ σωστό αυτό που μας είπε και λίγο μετά έρχεται πάλι η κοπέλα, μας ζητάει συγγνώμη και μας λέει ότι έκανε λάθος και ότι στο μαγαζί έχουν σημαίες των λαών που έχουν φιλικές σχέσεις με την Κούβα..Της λέμε κι εμείς να μην αισθάνεται άσχημα, δεν έγινε κάτι..

Μετά από όλα αυτά και με τόσο ρούμι στο κεφάλι δεν είμαστε για Bellas Artes, βγαίνουμε για βόλτα στις πλατείες και τις εκκλησίες της Παλιάς Αβάνας με στόχο να καταλήξουμε στο Μουσείο του Ρουμιού και τη μεγάλη αγορά με τα σουβενίρ..Οι Κουβανοί έχουν μια έντονη σχέση με την τέχνη, δημιουργούν και εκφράζονται με ο,τιδήποτε, για παράδειγμα ένα κλασσικό σουβενίρ είναι τα αυτοκίνητα από κουτάκια bucanero ή οι τσάντες από αυτά τα δαχτυλίδια που έχουν τα αναψυκτικά για να τα ανοίγουμε, πραγματικά η αποθέωση της τέχνης από ανακυκλώσιμα υλικά. Στην Παλιά Αβάνα μπορείς να περιδιαβαίνεις με τις ώρες και να ανακαλύπτεις συνέχεια κάτι ενδιαφέρον, ένα γκράφιτι, έναν πίνακα, ένα γλυπτό που δεν έχεις ιδέα τι μπορεί να συμβολίζει. Στο Μουσείο με τα Κεραμικά είδαμε ευφάνταστα γλυπτά και κεραμικές δημιουργίες με πολύ απλά υλικά.

Βόλτα στη βόλτα και στάση στη στάση τρώμε πόρτα στο Μουσείο του Ρουμιού και φτάνουμε στην αγορά του Σαν Χοσέ μισή ώρα πριν κλείσει..Είναι τεράστια η αγορά, δεν παίζει να αποφασίσουμε τι θα πάρουμε σε μισή ώρα, άρα πρέπει να ξαναέρθουμε..Μεγάλη επιτυχία το πλάνο μας...Τι να κάνουμε, λέμε να πιούμε ένα ποτάκι και να χαλαρώσουμε σε ένα ωραίο μπαρ που έχουμε δει στις βόλτες μας, το El Dandy και μετά να πάρουμε ταξί για την Fabrica de Arte Cubano που είναι προς Vedado μεριά και μας έχουν πει ότι πρέπει να πάμε νωρίς γιατί έχει πολύ κόσμο. Το μπαρ είναι ήσυχο, έχει τόσο κόσμο όσο χρειάζεται και από κοκτέιλ ο κατάλογος τεράστιος. Εγώ με ένα ύφος ντροπής παραγγέλνω την Tucola μου αλλά οι άλλες διαλέγουν ό,τι πιο περίεργο υπάρχει..Και ζηλεύω...Αλλά εντάξει είναι μια τόσο όμορφη βραδιά, έχουμε πιάσει τραπεζάκι με θέα στο Parque Cristo και ακούγεται και ωραία jazz μουσικούλα οπότε όλα καλά..

Κατά τις 8, με μεγάλο ζόρι ομολογώ, σηκωνόμαστε για να ξεκινήσουμε για την Fabrica..Βρίσκουμε έναν ταξιτζή να μας πάει με 10 cuc -πολλά μάλλον πάλι- και όταν φτάνουμε εκεί είναι όλα κλειστά! Μαύρα σκοτάδια...Ό,τι συμβαίνει εκεί πέρα, συμβαίνει από Πέμπτη μέχρι Κυριακή, λεπτομέρεια που μας έχει διαφύγει..Και φυσικά είναι Τετάρτη...Επιστροφή λοιπόν στο σπίτι με την αίσθηση ότι το πλάνο μας σήμερα ήταν υποδειγματικό..Κάτσε να μετρήσουμε πόσες πόρτες φάγαμε...Παραχαλαρώσαμε στην Κούβα..Αύριο είμαστε για Βινιάλες, την Παρασκευή όμως είναι η τελευταία μας μέρα στην Αβάνα, πρέπει να τα πάμε καλύτερα..

Η καλή μας η γειτονιά όμως δεν μας αφήνει παραπονεμένες. Έχουμε το πάρτυ με τις μουσικές σπίτι μας! Κάποια παιδιά στο ισόγειο έχουν μαζευτεί, έχουν βάλει τη μουσική στο τέρμα και τραγουδάνε σαν να μην υπάρχει αύριο. Ο ένας πρέπει να έχει μεγάλη καψούρα γιατί σε ένα τραγούδι που κάτι γίνεται "contigo", δίνει ρεσιτάλ πάθους..Τουλάχιστον εξήντα φορές το άκουσα αυτό το τραγούδι, πολύ hot στη νεολαία της Κούβας..Ενώ όλα είναι σύγχρονα ποπ τραγούδια, πετάγεται κι ένας ξεκάρφωτος Eminem με το "Lose Yourself"! Α αυτό το ξέρω, το χορεύω κι εγώ στην βεράντα μας..Πρόσφατα που είδα την τελετή των Oscars πείστηκα ότι οι νεαροί στην Κούβα είχαν inside info ότι θα εμφανιστεί ο Eminem να πει αυτό το τραγούδι 17 χρόνια μετά την βράβευσή του...

 

[maria_va]

Όγδοη μέρα - Βινιάλες

Το πρωί ετοιμαζόμαστε για άλλη μια εξόρμηση εκτός Αβάνας. Σήμερα το πρόγραμμα έχει μονοήμερη στο Βινιάλες. Η μελέτη μας έλεγε ότι πρόκειται για μια πεδιάδα με καπνά ανάμεσα σε βουνά με περίεργους σχηματισμούς και σπηλιές, η φύση είναι πολύ ωραία και ενδείκνυται για δραστηριότητες όπως πεζοπορία, ιππασία, και άλλα τέτοια. Παρόλο που είχαμε διαβάσει ότι το χωριό είναι ωραίο και το βράδυ, δεν θέλαμε να κάνουμε διανυκτέρευση εκεί γιατί είχαμε εκκρεμότητες ακόμα στην Αβάνα. Τρώμε λοιπόν πρωινό και φεύγουμε για τον σταθμό των λεωφορείων για να βρούμε ταξί. Βέβαια οι ρυθμοί μας είναι εξαιρετικά αργοί και ξεκινάμε αργά, κατά τις 10..

Είμαστε πλέον άνετες με τα παζαρέματα και κλείνουμε εύκολα την μετακίνησή μας σε shared taxi με 17cuc το άτομο. Η αλήθεια είναι ότι εντυπωσιαζόμαστε με το πόσο εύκολα το κλείσαμε. Όταν βλέπουμε το όχημα υποψιαζόμαστε ότι επειγόταν να κλείσει τα άτομα που του έμεναν...Είναι ένα αρχαίο φορτηγάκι που του έχουν βάλει θέσεις στο πίσω μέρος και χωράει τουλάχιστον 10 άτομα. Είναι πολύ περίεργα πίσω και επειδή είναι πρόσφατο το σκηνικό με τους μετανάστες από το Βιετνάμ που έσκασαν στην καρότσα του ψυγείου πηγαίνοντας στην Αγγλία, αναρωτιόμαστε αν θα έχουμε την ίδια μοίρα...Είμαστε οι πρώτες και ξεκινάει την γύρα για να μαζέψει τους υπόλοιπους. Το όχημα πάντως είναι η επιτομή του gadget, εκτός από ένα εντυπωσιακό κλιματιστικό, έχει υποδοχές για USB, κάμερα οπισθοπορείας, ειδική θήκη για το γυαλί ηλίου, και πολλά άλλα..

Ο τύπος που κάνει τα κουμάντα έρχεται μαζί και αρχίζει τα παζάρια για την επιστροφή μας. Μας λέει ότι πρέπει να έχουμε κλείσει από πριν γιατί μετά τις 6 που νυχτώνει δεν θα βρίσκουμε εύκολα κάποιον γιατί ο δρόμος δεν έχει φώτα και είναι επικίνδυνος και δεν θέλουν να κάνουν το δρομολόγιο. Μας λέει 50cuc για τις τρεις μας ακατέβατα. Επίσης μας λέει να μην πούμε στους υπόλοιπους πόσα πληρώνουμε γιατί όλοι πληρώνουν περισσότερο...Η Μ. προσπαθεί να μειώσει την επιστροφή αλλά μάταια. Κάνουμε άπειρους κύκλους στην Παλιά Αβάνα και μαζεύουμε Άγγλους, Γάλλους, Ισπανούς, μαζί και κάτι τεράστιους κουβάδες -με χρώματα ίσως- που βάζει στα πόδια μας και μετά από λίγο είμαστε τόσο πηγμένοι που ελπίζουμε να μην πιάσει κανέναν επείγουσα ανάγκη για τουαλέτα...Τελικά ο αρχηγός κατεβαίνει χωρίς να του έχουμε πει ναι και στην μπροστινή θέση δίπλα στον οδηγό κάθεται ένα ζευγάρι Γάλλων. Ο άνδρας μας ενημερώνει ότι πληρώνουμε την μετάβασή τους γιατί αυτοί πάνε τσάμπα. Τους είχαν στήσει και περίμεναν στο πεζοδρόμιο 2 ώρες!! Η διάθεσή τους βέβαια είναι μια χαρά, αυτός όλο κάτι τρώει, μας βγάζει και μια selfie γιατί θέλει να μας θυμάται έτσι που είμαστε στοιβαγμένοι και όλα καλά...

Με τούτα και με κείνα έχει περάσει καμιά ώρα, συν τις 2 ώρες που είναι η διαδρομή, καλό μεσημέρι θα φτάσουμε..Φυσικά δεν σταματάει για τουαλέτα γιατί είναι αδύνατο να βγούμε, αλλά κάνει μια στάση σε ένα βενζινάδικο. Νομίζουμε ότι είναι για να πάρουμε σάντουιτς από έναν πλανόδιο αλλά όχι. Έρχεται ένας γαλανομάτης που ζητάει στα ισπανικά τις τρεις κοπέλες από την Ελλάδα. Μέσα στην έκπληξή μας και με τα άθλια ισπανικά μας καταλαβαίνουμε ότι μας λέει ότι αυτός θα μας επιστρέψει το απόγευμα στις 6 με 50 cuc και μας δείχνει το αυτοκίνητό του για να το θυμόμαστε. Ε μας έπιασε εξαπίνης, είναι και ωραίος, συμφωνούμε...Το αυτοκίνητο ένα saxo καγκούρικο με σκούρα τζάμια! Άντε να δούμε σε τι άλλο θα μπούμε σε αυτή την χώρα...Ο Γάλλος το τσίμπησε το σάντουιτς του πάντως..

Συνεχίζουμε και κάποια στιγμή μας σταματάει η τροχαία. Ωπ λέμε τι έγινε; Κατεβαίνει το παλικάρι, φιλιά, αγκαλιές με τα όργανα της τάξης, χαμούλης..Σε μια γέφυρα παρακάτω έρχεται η ώρα να βγάλουμε τους κουβάδες που είχε στα πόδια μας. Πώς να βγουν όμως που τους έχει βάλει στα πόδια μας κι εμείς δεν μπορούμε να κουνηθούμε; Το τι γιόγκα έπαιξε για να μπορέσουμε να τους περάσουμε και να τους βγάλουμε από το παράθυρο δεν περιγράφεται. Η διαδρομή αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρουσα, με πυκνή βλάστηση. Περνάμε ένα χωριό που φαίνεται ότι οι κάτοικοι δίνουν μεγαλύτερη σημασία στην κουνιστή πολυθρόνα από το σπίτι και λέμε φτάνουμε. Και όντως φτάνουμε τελικά σε ένα χωριό εντελώς επίπεδο στη μέση της πεδιάδας. Φαίνεται σαν να έχει φτιαχτεί αποκλειστικά για τους τουρίστες, είναι όλο ενοικιαζόμενα δωματιάκια με τις γνωστές πολυθρόνες στην αυλή και μας φαίνεται εντελώς προκάτ. Το προηγούμενο χωριό φαινόταν πιο αυθεντικό.

Εκεί που ψαχνόμαστε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε στην περιοχή μας βρίσκει ο γαλανομάτης και με τη βοήθεια μιας κοπέλας που μιλάει Αγγλικά προσπαθεί να συνεννοηθεί το σημείο συνάντησης για τις 6. Μας λέει η κοπέλα ότι συνήθως οι τουρίστες καταλήγουν στο ξενοδοχείο το Los Jasmines για να απολαύσουν τη θέα και χωρίς να πολυξέρουμε λέμε ΟΚ. Επειδή έχουμε φτάσει μεσημεριάτικα δεν βρίσκουμε κανέναν να κανονίσουμε κάποια ξενάγηση στα πέριξ και καταλήγουμε να πάρουμε το τουριστικό λεωφορείο που κάνει τον γύρο των σημείων ενδιαφέροντος με 5 cuc. Ο κύκλος γίνεται σε μία ώρα και επειδή τα μισά είναι από την βόρεια πλευρά και τα άλλα μισά από τη νότια, περνάει από το κέντρο του χωριού ανα μισάωρο. Η αλήθεια είναι ότι δεν ενθουσιαστήκαμε, είχαμε μεγαλύτερες προσδοκίες. Η πεδιάδα δημιουργήθηκε όταν ένα σύστημα από σπηλιές κατέρρευσε πριν από εκατομμύρια χρόνια. Κάποιοι τεράστιοι ασβεστολιθικοί όγκοι έχουν μείνει για να θυμίζουν αυτό το φαινόμενο, όπως και κάποιες επισκέψιμες σπηλιές αλλά δεν είναι και τόσο εντυπωσιακές. Το λεωφορείο υποτίθεται ότι έχει στο δρομολόγιο του και μια φυτεία καπνού αλλά εκείνη τη μέρα απλά δεν..Η τοιχογραφία της προιστορίας ωραία είναι αλλά αφού είναι σύγχρονη απλά θαυμάζεις ένα γκράφιτι...

Τέλος πάντων, κάνουμε τις βόλτες μας με το λεωφορείο και μετά περνάμε την ώρα μας στην αγορά του Βινιάλες. Μπαίνουμε και στο μαγαζί με τα πούρα για να πάρουμε τα λίγα που θέλουμε για σουβενίρ. Είναι ένας κυριούλης που φτιάχνει πούρα εκείνη την ώρα για τους τουρίστες, οπότε τελικά παίρνουμε και από τα χειροποίητα και κάποια επώνυμα. Δεν έχω ιδέα για την ποιότητά τους, είμαι άσχετη με το θέμα κάπνισμα. Έχει όμως και ρούμια και βλέπω ένα που δεν είχα δει σε άλλο μαγαζί μέχρι εκείνη την ώρα. Pacto Navio λέγεται, της Havana Club, αλλά στο τελικό στάδιο μένει σε βαρέλια που πριν είχαν γαλλικό γλυκό κρασί. Ρωτάω την κυρία και μου λέει με ενθουσιασμό ότι αυτό είναι μέλι, το πίνεις και ζεσταίνεται όλο το μέσα σου. Τέλεια σκέφτομαι, το παίρνω και ας κάνει καμια σαρανταριά cuc. Πράγματι όταν το δοκίμασα συγκινήθηκα από το πόσο καλό είναι...

Τελικά παίρνουμε ταξί για να πάμε στο Los Jasmines να βρούμε τον ταξιτζή να γυρίσουμε στην Αβάνα. Ο ντόπιος ταξιτζής θυμίζει τους Έλληνες στα δημοφιλή νησιά, έχει κάνει εξάσκηση στο καμάκι και δεν θέλει σε καμία περίπτωση να ακούσει κουβανέζικη μουσική που είναι μπανάλ, μόνο σύγχρονα ποπ αμερικάνικα. Μάλιστα..Το Los Jasmines ωραία θέα έχει, αλλά αυτή η πισίνα με τους ασπρουλιάρηδες ξαπλωμένους τουρίστες δεν ταιριάζει πολύ με το φυσικό τοπίο, οπότε δεν μένουμε..Επιστροφή στην Αβάνα, εκεί θα φάμε, εκεί θα πιούμε..Όχι εγώ βέβαια, εγώ ακόμα με κρακεράκια. Πάντως αν ήταν να ξανακάνω την εκδρομή στο Βινιάλες, θα πήγαινα πιο οργανωμένη, είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν τρόποι να απολαύσεις την φύση στην περιοχή πολύ καλύτερα, θα είχα κλείσει από πριν κάποια περιήγηση...

Φεύγουμε την ώρα που δύει ο ήλιος και είναι πολύ όμορφα.

Μετά από λίγο καταλαβαίνουμε πόσο κακό είναι να οδηγείς νύχτα στην Κούβα. Δεν υπάρχει φως ούτε για δείγμα. Οι ντόπιοι απλά γνωρίζουν απέξω και ανακατωτά τον δρόμο και τις λακούβες του. Το τόσο πηκτό σκοτάδι κάνει ακόμα πιο απόκοσμες και τρομαχτικές κάποιες φωτιές που βλέπουμε στο βάθος. Είναι φωτιές σε ευθεία και ο οδηγός μας λέει ότι καίνε ζαχαροκάλαμα.

Έχουμε πεθάνει από την πείνα και του λέμε να μας αφήσει κοντά στο Μουσείο της Επανάστασης γιατί είχαμε δει ένα τρίγωνο δρόμων με μαγαζάκια που μας άρεσαν. Είναι πολύ ωραία περιοχή, αρκετά δημοφιλής κι έτσι μπαίνουμε στο μόνο που βρίσκουμε τραπέζι. Κι εκεί που κατάκοπες κοιτάμε στον κατάλογο, πίσω μου καταλαβαίνω κάποιον που προσπαθεί να μου μιλήσει. Είναι ένας παππούς 90 χρόνων τουλάχιστον, ο οποίος θέλει να μας πει ότι το μαγαζί έχει φανταστική πίνα κολάντα και θέλει να μας κεράσει από μία γιατί φαινόμαστε κουρασμένες!! Αρνούμαι ευγενικά αλλά πετάγεται μια κυρία που κάθεται μαζί του, να μου πει ότι είναι ο άντρας της και να μην ντρεπόμαστε. Να μην τον προσβάλλουμε, δεχόμαστε..Εντωμεταξύ παραγγέλνουμε, εγώ κλαίγομαι για το στομάχι μου και μου υπόσχεται ο νεαρός ότι θα μου φτιάξουν απλό κοτόπουλο φιλέτο με ρύζι.

Πίνουμε την πίνα κολάντα, αν κι εγώ απλά την δοκιμάζω, και φυσικά ο παππούς πιάνει συζήτηση. Μου λέει λοιπόν ότι είναι Καναδός, έρχεται στην Κούβα 35 χρόνια γιατί είναι φοβερός λαός, φιλόξενος και καλόκαρδος. Και στα μαγαζιά γίνονται όλοι ένας και γλεντάνε. Από ότι καταλάβαμε ο παππούς ήταν κοινωνικός με όλους τους πελάτες και προσπαθούσε να δημιουργεί μεγάλες παρέες. Του βάζω λίγο πάγο γιατί εντάξει, είμαι χωρίς καφέ και νηστική δύο μέρες, πόση όρεξη να έχω για κουβενταρία; Γρήγορα ρίχνει τα δίχτυα του στις διπλανές παρέες και πετυχαίνει. Ακούμε λοιπόν ότι είναι καθηγητής πανεπιστημίου, καρδιολόγος..Κι εκεί που λέω ότι με ξέχασε, τσουπ να τος πάλι με κοψοχολιάζει από πίσω μου. Μου λέει λοιπόν, ποια άλλη χώρα είναι τόσο όμορφη, οι άνθρωποι είναι χαμογελαστοί και φιλόξενοι και μπορείς να περνάς τόσο ωραία; Ε του λέω η Ελλάδα Και μου πετάει κάτι φιλιά, ευτυχώς στον αέρα! Εντάξει ακόμα με δουλεύουν...

Το φαγητό είναι πολύ ωραίο, απρόσμενα ωραίο για φιλέτο κοτόπουλο, και στεριώνομαι κάπως...Έχω όμως μια μίνι κατάθλιψη γιατί είναι δυνατόν να είσαι διακοπές και να μην μπορείς να φας και να πιεις;;; Η Μ. καταλαβαίνει ότι κάτι χρειάζομαι και φεύγουμε να βρούμε ένα μαγαζί να ακούσουμε λίγη μουσική. Στον δρόμο περνάμε από την Bodeguita del medio που είναι εκεί κοντά για να δούμε το ιστορικό μαγαζί με το περίφημο μοχίτο. Ωραίο είναι για αξιοθέατο αλλά με τους Κινέζους τουρίστες να χόρευουν καρναβαλικά δεν μπαίνεις σε mood Αβάνας για ποτό..Καθώς φεύγουμε βλέπουμε τον παππού χωρίς την κυρία του, να πηγαίνει καρφωτός για ποτό στην bodeguita. Αλάνι ο παππούς.

Εμείς κάπου βρίσκουμε ένα μισοάδειο μαγαζί, με κάποιους λίγους πελάτες στην μπάρα, λίγο μπαρ το ναυάγιο, με μια ωραία μπάντα όμως που παίζει cuban son. Δυστυχώς δεν νιώθω ακόμα αυτοπεποίθηση να δοκιμάσω ένα από τα σκέτα ρούμια, και παίρνω ένα cuba libre. Αλλά η Μ. το ευχαριστήθηκε.. Η μπάντα ωραία, αφού την έχουμε σχεδόν πριβέ κάνει το παιχνίδι της μαζί μας κι ας μην μπορούμε να τραγουδήσουμε ισπανικά. Στο τέλος έρχεται ο τραγουδιστής να μας πιάσει κουβέντα και να μας πει πού θα τους βρούμε την επόμενη. Μόλις ακούει ότι είμαστε Ελληνίδες μας λέει ότι δούλεψε στην Μακεδονία κάποτε σε ένα καζίνο. Με τίποτα όμως δεν μπορούμε να καταλάβουμε το όνομα που μας λέει. Τελικά αφού μας λέει ότι οι γυναίκες στη Μακεδονία είναι πιο απρόσωπες από τις Ελληνίδες καταλαβαίνουμε ότι μας μιλάει για τα Σκόπια...Την ώρα που φεύγουμε βλέπουμε ότι η πληρωμή της μπάντας είναι ένα μπουκάλι ρούμι..

Μετά από άλλη μια πλήρη μέρα, επιστρέφουμε στο σπίτι με 5 cuc κάνοντας επιτέλους πετυχημένα παζάρια με έναν ταξιτζή. Στο σπίτι κάνουμε συγκεκριμένο πλάνο για την επόμενη μέρα. Είναι η τελευταία ολόκληρη μέρα στην Αβάνα, ας πιεστούμε και λίγο. Όταν προετοιμάζαμε το ταξίδι, είχαμε δει την ταινία 7 μέρες στην Αβάνα. Το Hotel Nacional παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία και επειδή είναι έτσι και αλλιώς ιστορικό ξενοδοχείο, μου είχε μπει η ιδέα να το επισκεφτούμε. Είχα διαβάσει λοιπόν ότι γίνεται κάποια ξενάγηση στο ξενοδοχείο και είχαμε αποφασίσει να πάμε. Για να είμαστε σίγουρες παίρνω τηλέφωνο στο ξενοδοχείο για να επιβεβαιώσω την ξενάγηση και μου λένε ότι γίνεται το πρωί στις 10. Για να είμαστε στην ώρα μας αποφασίζουμε την επομένη να φάμε πρωινό στο ξενοδοχείο και να είμαστε εκεί κατά τις 9. Μιλάμε για οργάνωση...