Γαλλία Ισπανία Η τσοπάνα των Πυρηναίων

[mikrh tsopana]

Δεσμεύομαι η ιστορια να τελειωσει πριν ξεμπερδεψουμε σα συμπαν οριστικα απο τον κορονοϊο. Μονο αυτο μπορω να πω για την ωρα.

 

[mikrh tsopana]

Τα 7 πατώματα της Κολάσεως, ανάποδα


Θα μου άρεσε πολύ να γράψω πως ο ύπνος ήταν γλυκός και αλαφρύς σα το χάδι ενός μωρού, πως ξυπνήσαμε το γλυκοχάραμα έτοιμοι να κατακτήσουμε τον κόσμο και πως ο σύντας ξύπνησε με ένα τεράστιο χαμόγελο κι ετοίμασε καφέ, την ώρα που μια υπέροχη μέρα ξημέρωνε. Θα μου άρεσε.

Νωρίς για τα δικά μας δεδομενα, γύρω στις 10 και μισή, το πάρκινγ Σανσανετ ήταν ήδη γιομάτο με αυτοκίνητα. Βρήκαμε μια θέση και δεν την αφήσαμε να πάει χαμένη. Εκεί ήταν που ανακάλυψα το νέο μου χόμπυ, να κοιτάω πινακίδες για να καταλάβω την εθνικότητα των επιβατών, φοβερή ενασχόληση! Κι ενώ ο σύντας έψαχνε μήπως βρει άλλη θέση για πάρκινγκ, γιατί δεν του άρεσε η τωρινή, έφυγα λίγο πιο κει να κοιτάξω την ταμπέλα που έγραφε αναλυτικά τις διαδρομές. Όταν γύρισα, είδα κάτι που δεν το πίστευα. Ο σύντας και δύο Γάλλοι, να χουν πιάσει ψιλή κουβέντα. Και δως του αυτοί να μιλάνε στα γαλλικά και δως του αυτός να ρωτάει στα ισπανικά με απόλυτη φυσικότητα σα να έχει καταλάβει πλήρως όλα όσα του λένε. Ο σύντας! Που του λες στα βαλενθιανά Bona nit και σε κοιτάει σα να του μιλάς στα σουαχίλι!

Πρέπει να ταν κατα τις 11 όταν ξεκινήσαμε και δεν κατάλαβα ποτέ αν κάναμε κάποιου είδους διαγωνισμό ποιός θα φτάσει πρώτος στο Ιμπον δε Εστανες, αλλά αν κάναμε σίγουρα τον κερδίσαμε, αφού πηγαίναμε σχεδόν τρέχοντας στην ανηφόρα χωρίς να δούμε τίποτα από το όμορφο δάσος το οποίο διασχίζαμε. Ποιός νοιάστηκε που η τσο έχει ήδη ξοφλήσει απ την πρώτη ώρα; Όχι ο συντας πάντως, που δεν μπορούσε να καταλάβει βρε παιδάκι μου γιατί δε μπορεί όλος ο κόσμος να τρέχει στα βουνά! Το τρέχει κυριολεκτικά.

Ελάχιστα πριν να φτάσουμε στο Ιμπον, κάναμε στάση για να απολαύσουμε τη θέα και να βγάλουμε και φωτογραφίες. Μια μαντεψιά για το ποιού το κινητό δεν είχε μπαταρία και ποιός της υποσχέθηκε ότι θα της στείλει τις φωτογραφίες! Αφού κάτσαμε και 40 δευτερόλεπτα είπαμε να συνεχίσουμε, μην κακομαθαίνουμε! Δεν είχε μείνει τίποτα και για πλάκα ήμασταν στο Ιμπόν. Δυστυχώς όπως φάνηκε από τα αυτοκίνητα στο πάρκινγκ, η λίμνη ήταν γεμάτη με κόσμο που έβγαζε φωτογραφίες και είχε πιάσει και τα καλά τα σποτάκια. Εκείνη την ώρα η Θεά του Ιμπόν λυπήθηκε την παγανίστια τσοπάνα που της θυσίασε μισή μπάρα δημητριακών κι έριξε μια καλοκαιρινή μπόρα. Α ναι! Ένας από τους λόγους που πήγαμε εκείνη τη μέρα στο Ιμπόν ήταν επειδή από το βραδάκι και την επόμενη μέρα έδινε βροχές σε όόόλα τα Πυρηναία. Παρ’όλα αυτά δέχομαι κι άλλη μαντεψιά για το ποιοί ήταν ΟΙ ΜΟΝΟΙ που δεν είχαν μαζί τους αδιάβροχο! Σωστά!

Παρ’όλη τη διάθεση αδιάβροχων από το γενικό πληθυσμό, ο κόσμος έσπασε σε λίγα λεπτά λόγω βροχής, αφήνοντας μας έτσι το πεδίο ελεύθερο να διαλέξουμε όποιο σποτάκι επιθυμούμε για αγνάντεμα και τα λοιπά μόλις θα τελείωνε η βροχή. Όπερ και έγινε. Η θέα της άδειας λίμνης ήταν μαγική και εκεί ήταν που αποφάσισα να χαραμίσω και τα 3% της μπαταρίας που μου είχαν απομείνει για να βγάλω και δύο ολόκληρες φωτογραφίες με αυτή τη μοναδική ποιότητα και την αλάνθαστη καλλιτεχνική οπτική που μόνο εγώ κατέχω.

Και τώρα ας μαζευτούμε όλοι γύρω από τη φωτιά για να μας διηγηθεί η γρια τσοπάνα μια ιστορία που μας διδάσκει πως η κάθε επιλογή έχει το τίμημά της και πως καλό είναι να επεξεργαζόμαστε όλες τις πληροφορίες και να αποφασίζουμε με βάση τη λογική και όχι την παρόρμηση. Α! Και πως το να εκφραζόμαστε δε βλάπτει!

Όσο ξεκίνησε ο κόσμος να προφτάνει και πάλι, ο σύντας έβγαλε τις ακουαρέλες του για μια ζωγραφιά. Εγώ ως άνθρωπος με ποιότητα, αναλώθηκα στο να προσπαθώ να κάνω το καλώδιο του κινητού μου να συνδεθεί για να φορτίσει έστω και λίγο και να κοιτάω με καμάρι μια πατημασιά αρκούδας που βρήκα όταν το κατάφερα. Αφού τελειώσαμε και τις προσπάθειες και την ακουαρέλα, του ήρθε του σύντα μια κα-τα-πλη-κτι-κή ιδέα.

--Πάμε, μου λέει, αντί για τους καταρράκτες να πάρουμε αυτό το βουνό να δούμε αν θα μας βγάλει στην ψηλότερη κορυφή με θέα το Ιμπόν;

(θερμοκρασία τσοπάνας 36.7ο-Για να καταλάβω, έχουμε περάσει ένα μαύρο μήνα, έχουμε διαβάσει Ο,ΤΙ και όταν λέω ό,τι, εννοώ Ο,ΤΙ πληροφορία υπάρχει στο διαδίκτυο, έχουμε ρωτήσει μέχρι και τον τριτοξάδερφο της Μαρίκας της ξαδέρφης της Λιλίκας για πληροφορίες, έχουμε μαυρίσει το Είναι μας για να καταλήξουμε σε 3 υποτυπώδη μέρη που θα επισκεφτούμε σίγουρα, και μου λες ότι επειδή σου τα σκασε, θα αφήσουμε το ένα από αυτά για να πάρουμε το άκυρο βουνό ώστε να δεις ότι δεν έκανες λάθος και όντως καταλήγει στην ψηλότερη κορυφή της περιοχής;;;;;;;;;-θερμοκρασία τσοπάνας 36700ο )

-Τέλεια ιδέα! Τι καλύτερο έχουμε να κάνουμε;

Και κάπως έτσι, η μέρα των δύο φίλων μας πήρε μια διαφορετική τροπή.

Επιπεδα 1 και 2

Το βουνό ή μάλλον ΤΟ βουνό ξεκίνησε λίγο χάρντκορ, με κάτι ανάμεσα σε πολύ πολύ ελαφριά αναρρίχηση και ανάβαση σε μεγάλες πέτρες και φυσικά μεγάλη κλίση. Ένα ζευγάρι μπροστά μας-η Θεά μας φύλαγε-πήγαινε με σχετικά αργό ρυθμό και δεν έκανε στην άκρη παρόλο που τους κολλούσαμε (ναι ήμασταν απ’αυτούς γενικά) κι έτσι μάρκαραν το ρυθμό και κάπως αναπτερώθηκαν οι ελπίδες μου να μην καταρρεύσω και πληρώσω κανα χιλιάρικο στο ελικόπτερο της πυροσβεστικής για να με διασώσει από ΤΟ βουνό. Αφού τελείωσε το πρώτο λέβελ πήγαμε στη δεύτερη πίστα, όμοια με την πρώτη αλλά με μικρότερη κλίση αλλά γκρεμούρι παραδίπλα για να φτάσουμε στην τρίτη πίστα, η οποία σαφώς πιο ομαλή και μαγική έκανε τη βουκολική καρδιά μου να φτερουγίσει και πάλι (τον μπαγάσα τον σύντα, με κέρδισε!).

Επιπεδο 3

Ήμασταν σε μια κοιλάδα περιτριγυρισμένη από Ψηλά Βουνά, στο βάθος ένα κοπάδι από αγελάδες χωρίς ηγέτη έβοσκαν. Φαινομενικά ήταν απλά ένα όμορφο μέρος, όπου μπορούσες να θαυμάσεις τους τεράστιους όγκους γύρω σου ή να πάθεις κλειστοφοβία, ανάλογα τα κέφια. Όμως αυτό το μέρος είχε κάτι, τη σιωπή. Έχετε υπάρξει ποτέ σε κάποιο μέρος που να μην ακούγεται ούτε ο παραμικρός ήχος, που να φοβάσαι μην είσαι εσύ αυτή ή αυτός που θα ταράξει την Τάξη των πραγμάτων; Η αίσθηση αυτή με τρέλαινε και με τραβούσε ταυτόχρονα, ένιωσα μαγνητισμένη και ταυτόχρονα ξεκίνησα να φρικάρω. Το κρύο στο συγκεκριμένο σημείο έδινε μια ακόμη πιο απόκοσμη νότα σε αυτό το είδη αλλόκοτο συναίσθημα που βιώνα(με).

Επιπεδο 4

Αφού ξεπεράσαμε τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, συνεχίσαμε για τον ιερό σκοπό μας με τον σύντα οδηγό κι εμένα σα προσκοπάκι να ακολουθώ. Η τέταρτη πίστα έμοιαζε κάπως με την πρώτη, ανηφορική, με πέτρες αλλά πιο βατή γενικά. Ενώ εμείς ανεβαίναμε, κάποιοι από τα ηλικιωμένα προσκοπάκια της Γαλλίας κατέβαιναν. Μας είπαν να κοιτάξουμε στα αριστερά μας γιατί έχει μαρμότες (που ποτέ δεν κατάλαβα πώς και αν λέγονται αλλιώς στα ελληνικά), τις οποίες φυσικά ο σύντας είδε με την πρώτη, εγώ που είμαι καλή και στην παρατηρητικότητα άργσα λιγάκι. Αλλά ήταν πολλές και ζωηρές και μην πω ψέματα, αυτά τα μικρά πλασματάκια στο 4ο λεβελ μου έφτιαξαν τη διάθεση.

Επιπεδο 5

Σαν το μικρό σπίτι στο λιβάδι, χωρίς το μικρό σπίτι. Μόνο λιβάδι. Περπατούσαμε και περπατούσαμε, απορημένοι αν βρισκόμαστε σε έδαφος Γαλλίας ή σε Ισπανίας. Υπήρχαν δύο μονοπάτια, ένα κόκκινο κίτρινο κι ένα άσπρο κόκκινο. Έβγαλα το συμπέρασμα ότι το κόκκινο-κίτρινο άνηκε σε ισπανικό μονοπάτι λόγω σημαίας και το άλλο σε γαλλικό κι ο σύντας θαύμασε με απίστευτη ειλικρίνια την εξυπνάδα μου. Τελικά έλεγα μπούρδες. Και κάπου ανάμεσα στην αδιαμφισβήτητη εξυπνάδα μου και στο μαγικό τοπίο βγάλαμε το πεσκέσι με την κινόα και την ξεσκίσαμε, γιατί κόντευε πέντε το απόγευμα και είχαμε πεινάσει.

Επιπεδο 6

Ήλπιζα ότι ο σύντας θα με λυπόταν και θα αφήναμε την έκτη πίστα για να γυρίσουμε πίσω και πως δεν πειράζει, καλό ήταν κι αυτό που κάναμε. Αυτός όμως αμείλικτος. Εντάξει ξεπέρασα κλειστοφοβία, φρικοφοβία, υπερέβην εαυτήν εν ολίγοις, αυτό όμως δε γινόταν να το προσπεράσω. Η έκτη πίστα ήταν φτιαγμένη για πολύ δυνατούς γκέημερς! Εντάξει, 90 μοίρες δεν ήταν, κάτω από 70 όμως δεν έπεφτε. Και φυσικά αυτό δεν ήταν το πρόβλημα. Το πρόβλημα ήταν τα άπειρα μικρά χαλικάκια που προφανώς δεν ήταν καθόλου σταθερά, με απειροελάχιστα βραχάκια διάσπαρτα, σα Σάρα αλλά χειρότερη δηλαδή. Δεν ήταν πολύ ψηλό, αλλά ήταν αρκετά έντονο και κάπου στα μισά (που κι αυτά τα μισά τα έκανα σπάζοντας τα νεύρα του σύντα) αποφάσισα να κάνω δύο βήματα κάτω και να τον περιμένω γατζωμένη κυριολεκτικά από έναν απ’τους λίγους βράχους. Όση ώρα περίμενα, που δεν ήταν πολλή αλλά φάνταζε τέτοια, χάζευα ενα κοπάδι ελαφιών ,που συναντήσαμε καμπόσες φορές μες στη μέρα, να τρέχει. Έμαθα ότι στο τέλος της πίστας όντως έβλεπες το Ιμπον αν και δεν ήταν σίγουρα αυτό το ψηλότερο βουνό. Έμαθα επίσης ότι η κορυφή της πίστας ήταν ιλιγγιώδης και πήρα και κάποιες υποσχέσεις ότι θα δω φωτογραφία απ’αυτό το ρημαδομέρος που παραλίγο να με στείλει στον τόπο.

Σιγά σιγά και με περισσή υπομονή από μεριάς του συντα κατεβήκαμε το κακό βουνό και κάναμε πάλι στάση για να βγάλει ο σύντας φωτογραφίες (που θα έπαιρνα). Κι εκεί αρχίζει το καλό... Ο συντας μου κάνει νόημα να κοιτάξω το κακό βουνό. Ομίχλη ξεκίνησε να ξερνιέται από την κορυφή προς την πλαγιά, σα το ξεχειλίζον νερό σε καζάνι που βράζει. Η πρώτη μου σκέψη ήταν «ευτυχώς που αυτό δε συνέβη όσο ήμουν εκεί γιατί τότε στ’αλήθεια θα ερχόταν η πυροσβεστική». Η πρώτη του σύντα ήταν να βγάλει μια φωτογραφία!

Κι εκεί που περίμενα σχετικά χαλαρή τον σύντα να τελειώσει το σουτινγκ, η φασούλα έγινε γαμάουα! Η ίδια ομίχλη που μας πλησίαζε από το βουνό τώρα μας προσέγγιζε και από την άλλη, σα τη νύφη από τη μία και το γαμπρό από την άλλη που ετοιμάζονται να ενώσουν πρώτα τις γλώσσες και μετά τις ζωές τους, μας στρίμωξε εν ολίγοις. Εντάξει δε χρειάζεται να επεκταθώ, ξεκίνησα να κάνω μαύρες σκέψεις όσο ο σύντας, ενθουσιασμένος και μαγεμένος από το τοπίο βυθιζόταν σε έναν φωτογραφικό παροξυσμό. Όχι το έβδομο επίπεδο δεν ήταν ανηφορικό, ήταν μια βουτιά θανάτου!

Επιπεδο 7 (And dance with the Devil)

Ήθελε δεν ήθελε έπρεπε να αφήσει τις φωτογραφίες για να φύγουμε άρον-άρον. Παρά τις αρχικές αντιρρήσεις συμφώνησε, αν και σταματούσε στη διαδρομή για να βγάλει φωτογραφίες το ατμοσφαιρικό τοπίο. Σε λίγα λεπτά η ομίχλη ενώθηκε και σε λίγα περισσότερα λεπτά πύκνωσε τόσο πολύ που δεν έβλεπα πέρα από τα παππούτσια μου. Φυσικά δε θα έμενε εκεί το πραμα, ε; Ένα κοπάδι αγελάδων, ίσως αυτό που είχαμε δει στο επίπεδο 3, σαστισμένο και πιθανόν αγχωμένο από την έλλειψη ορατότητας αλλά και βοσκού, ξεκίνησε να μας ακολουθεί. Δεν τιμάω όμως το όνομά μου κι έτσι αντί να γίνω η προστάτης του έλεγα στον σύντα να πάμε πιο γρήγορα και πιο γρήγορα, καθώς δεν μπορούσαμε να δούμε ούτε καν πού είναι, μονάχα ακούγαμε μουγκρίσματα και κουδούνια που ακουγόταν όλο και πιο κοντινά.

Αφού καταφέραμε να ξεφύγουμε από το κοπάδι, ξεκίνησε να αραιώνει ελαφρώς και η ομίχλη. Τώρα βλέπαμε τα παπούτσια μας και τα παπούτσια ο ένας του άλλου αλλά μεχρις εκεί. Και φυσικά είχαμε και άλλο δωράκι! Αυτή τη φορά ένα κοπάδι πρόβατα, το κάρμα! Μόλις μας είδαν ξεκίνησαν να τρέχουν προς το μέρος μας. Έχετε δει πρόβατα να τρέχουν προς το μέρος σου; Δε θέλεις να το δεις αυτό! Ο συντας πήρε κάποιες πέτρες και με κάποια βουκολικά επιφωνήματα τις έριξε προς το μέρος τους ώστε να τρομάξουν και να σταματήσουν. Με είχε μαγέψει το πρωί με τα γαλλικά, με μάγεψε και το απόγευμα με τα χωριάτικα σκιλς! Για-μπορεί και 5 λεπτά-ηρεμήσαμε κι εμείς και η ομίχλη, μέχρι να ξεκινήσει καταρρακτώδης βροχή. Ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Πιο πριν απορούσα πώς θα κατέβω την κατηφόρα με καταρρίχηση, μετά απορούσα πώς θα το κάνω με την ομίχλη και τελικά ήρθε και η βροχή. Κυριολεκτικά τρέχαμε πατώντας στις πέτρες και η Θεά το κανε το θαύμα της γιατί δε γλίστρησα ούτε μία φορά κι ακόμη απορώ. Η αλήθεια είναι βέβαια πως ήμουν τόσο συγκεντρωμένη σε αυτό, που είχα από τις Πανελλήνιες να συγκεντρωθώ τόσο πολύ σε κάτι.

Μόλις φτάσαμε και πάλι στο Ιμπόν η βροχή ξεκίνησε να ηρεμεί και μόλις το περάσαμε, ο σύντας ξεκίνησε τα παράπονα ότι δεν πρόλαβε να το βγάλει φωτογραφία με τη βροχή και ότι δεν τον άφησα να κάνει καλλιτεχνικές λήψεις. Η αλήθεια είναι ότι δε με ένοιαζε όχι μόνο επειδή είχα χεστεί πάνω μου αλλά επειδή ήξερα ότι δε θα τις πάρω ποτέ αυτές τις φωτογραφίες. Η υπόλοιπη κατάβαση έγινε χωρίς βροχη αλλά στη λασπούρα.

Όταν φτάσαμε στο πάρκινγκ η ώρα ήταν 9 και κάτι. Ήμασταν από τα ελάχιστα αυτοκίνητα που είχαν μείνει. Ήμουν τόσο εξαντλημένη, μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο και με φοβερό κρύο. Δεν μπορούσα ούτε να βγάλω τα παπούτσια μου. Ο σύντας, προφανώς σε καλύτερη κατάσταση, με βοήθησε κι έπειτα κινήσαμε για το Kανφράνκ, όπου φάγαμε μία από τις χειρότερες πίτσες της ζωής μας.



Και όπως λέει και μια ψυχή, έπεσε το ρεβύθι και τέλειωσε το παραμύθι.

 

[gkalla]

Ωραίο χριστουγεννιάτικο δώρο το θρίλερ στα Πυρηναία. Ταυτόχρονα και ποιμενικό δράμα. Τι τσοπάνα θα ήσουν εξάλλου.

 

[katkats]

Καταγοητευμενη για άλλη μια φορά

 

[paefstra]

Πολυ ωραια ιστορια!

 

[chris7]

Καταπληκτικό κείμενο. Μπράβο σου.

 

[mikrh tsopana]

Α έλ κε Μαδρούγα, ελ Ντιός λε αγιούδα

Ελληνιστί, αυτός που το πρωί ξυπνάει ο Θεός τον βοηθάει. Αβοήθητοι λοιπόν ανοίξαμε τα μάτια μας παραχωμένοι πίσω από κάτι σπίτια. Το βράδυ με είχε ζαλισμένη και ναρκωμένη και του έλεγα σε όλα ναι, τώρα όμως μες στο φως του Ήλιου, με την πόρτα μου να ανοίγει γιατί είναι συρόμενη εγώ όμως που δεν είμαι διδιάστατη να μη μπορώ να βγω, τα είδα όλα!

Παραδόξως ξυπνήσαμε αρκετά καλά, χωρίς πόνους ούτε κούραση. Και χωρίς γκρίνια! Η διαφορά θερμοκρασίας και υγρασίας ανάμεσα σε γαλλικά και ισπανικά Πυρηναία ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής, κάνοντας τον ιδρώτα να στάζει από τις (όχι πρώτες) πρωινές ώρες, αλλά επιτρέποντάς μας να σηκωθούμε σχετικά γρήγορα. Παραδίπλα, κάτω από κάτι δέντρα, μια όμορφη βρύση με γλάστρες και ξύλινα καθίσματα μας περίμενε. Ήταν προφανώς για όλο τον κόσμο, ωστόσο σίγουρα αυτοί που έμεναν απέναντι το εκμεταλλευόταν για να αράξουν, αν κρίνουμε από την ξενέρα τους και τη μη διάθεση για χαιρετούρες όταν μας είδαν. Μείναμε λίγο παραπάνω λοιπόν κι αφού βγάλαμε τα σώψυχά μας, αποφασίσαμε να κινήσουμε για τον επόμενο παγιωμένο προορισμό: την Κοιλάδα του Έτσο!

Αποφασίσαμε πρώτα να σταματήσουμε στο χωριό Έτσο, έτσι για να το δούμε. Τα πέτρινα σπίτια με τις γλάστρες με τα πολύχρωμα λουλούδια ήταν όμορφα, όμως θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας και χωρίς να τα έχουμε δει. Έπειτα από μια σύντομη βόλτα στο ποτάμι και μιας και ήταν για τα καλά μεσημέρι, ξεκινήσαμε να ψάχνουμε τροφή. Άσχετο με την τροφή, αλλά στη διαδρομή με τη φρικτή μεσημεριανή ζέστη μιας μέρας του Ιούλη, υπήρχαν στο δρόμο φυτεμένες λεβάντες. Η πρώτη μου αγάπη και παντοτινή μπορεί να είναι το γιασεμί, αλλά ο πρώτος μου έρωτας είναι η λεβάντα. Αφού μάζεψα ένα γενναίο μπουκέτο να το βάλουμε στο αμάξι μπας και νικήσει την ιδρωτίλα και μετά από μία κράτηση στο εστιατόριο του κάμπινκ Μπόρτα Μπισάλτικο στην οποία δεν εμφανιστήκαμε ποτέ, καθίσαμε σε μια όμορφη ταβέρνα με αυλή στο Έτσο. Η ταβέρνα ονομαζόταν Μπαρ Σουμπορντάν και είχε το καλύτερο φαγητό που γεύτηκαν οι βουκολικοί μου κάλυκες στα Πυρηναία, βλέπω όμως ότι πλέον είναι κλειστό.

Αφού για άλλη μία φορά οι προτροπές μου να μη φάμε πολύ γιατί θα υποφέρουμε με τη ζέστη δεν ακούστηκαν, γεμίσαμε μέχρι τα αυτιά με νόστιμα ομολογουμένως φαγητά και κινήσαμε την πιο καυτή ώρα της ημέρας, ίσως την πιο καυτή μέρα του καλοκαιριού, για το Κρύσλερ μινιβαν. Προφανώς ήμασταν σε κατάσταση νάρκης κι έτσι ο σύντας, που θα οδηγούσε και μας έκαιγε πιο πολύ, τονε πήρε λίγο όσο εγώ διάβαζα την εισαγωγή από το βιβλίο που μου έφερε να διαβάσω. Επειδή ξέρω ότι έχετε αγωνία, στη εισαγωγή έμεινα. Μα ο άνθρωπος ξέρει ότι με την τέχνη έχω όση σχέση έχει η σεληνόριζα με την τσιχλόφουσκα και παρόλαυτα μου φέρνει να διαβάσω την αλληλογραφία ενός ζωγράφου που δε γνωρίζω καν!

-Οκ, το χουμε! Μου πε και μου κλεισε το μάτι.

Όμως να πάμε κατευθείαν στην Κοιλάδα θα ήταν πολύ απλό και βαρετό, δε νομίζετε;

Περνάμε λοιπόν την κοιλάδα και προχωράμε προς την Μπόκα δελ Ινφιέρνο, το στόμα της Κολάσεως δηλαδή. Εμ δε μας βοήθησε ο Θεός το πρωί, εμ πάμε στην Κολάσεως την πόρτα απογευματιάτικα!

Η διαδρομή μια οπτασία, κυρίως για μένα που δε χρειαζόταν να κοιτάζω συνεχώς στο στενό δρόμο. Το φαράγγι ήταν όλη την ώρα στα δεξά μας, χαρίζοντας εντυπωσιακές θέες. Φυσικά δε ψήθηκα να βγάλω καμιά φωτογραφία! Στο αντίθετο ρεύμα βρίσκαμε συνεχώς βάσκους, μιας και ήμασταν σχετικά κοντά στη Ναβάρρα. Σε όλο το ταξίδι μας περνούσαν για βάσκους, ο σύντας πιστεύει ότι και οι δύο μοιάζουμε αλλά η αλήθεια είναι ότι μόνο εγώ έμοιαζα τότε. Την επόμενη μέρα έγινε κι ένα σκηνικάκι με έναν που νόμιζε ότι ήμασταν βάσκοι και μας μιλούσε στα βάσκικα και όταν κατάλαβε ότι δεν, ξενέρωσε ολοφάνερα και κάπου εκεί λήξαμε τη δίλεπτη φιλία μας.

Εν πάσει περιπτώσει, αφου χαθήκαμε και λίγο και αφού κάναμε στάση για να τσαλαβουτήξουμε στα γάργαρα νερά και να ξεβρωμίσουμε και λίγο, κάναμε αναστροφή για την Κοιλάδα του Έτσο, [τοποθέτηση προϊόντος] γιατί έτσι μας αρέσει![/τοποθέτηση προϊόντος]

Φυσικά και γινόταν χαμός από αυτοκίνητα, φυσικά και έπρεπε να αφήσουμε το δικό μας στου Διαόλου το κέρατο. Λογικό βέβαια, αφού ερχόμασταν από την Κόλαση. Η αλήθεια είναι πως το τοπίο ήταν πανέμορφο και σύντομα το βουλωσα, αν και είχα ένα μίνι παράπονο που έπρεπε πάλι να κάνω μια μίνι ανάβαση ενώ την προηγούμενη μέρα κόντεψαν να με μαζέψουν με τα κουταλάκια.

Την ανάβαση ακολούθησε μια σύντομη κατάβαση. Κι επειδή είμαι η χαρά της ζωής και επειδή μπορώ να χάνομαι στη στιγμή και να απολαμβάνω αυτά που μου δίνει η ζωή, ξεκίνησα να γκρινιάζω για το γεγονός ότι αυτή η κατάβαση θα γίνει ανάβαση στο γυρισμό. Να γκρινιάζω στο μιουτ βέβαια, αν δεν ήθελα να με παρατήσει ο σύντας και να πρέπει να το πάρω ποδαράτο μέχρι τη Βαλένθια.

Αγουας Τουέρτας ή αλλιώς Μονόφθαλμα Νερά. Ελικοειδής ποταμός που διασχίζει την Κοιλάδα του Έτσο. Δυστυχώς ανάμεσα στο αμάρτημα της Λαιμαργίας και στην αυτόβουλη επίσκεψή μας στην Πύλη της Κολάσεως, ξεχάσαμε εκείνο το φαινόμενο της σχετικότητας του χρόνου στις κοιλάδες, με αποτέλεσμα η σκιά να κάνει να έχει καλύψει τη μισή κοιλάδα και η μοναδικότητα του τοπίου να μην αποτυπώνεται όπως της πρέπει. Κρίμα γιατί σας είχα συνηθίσει σε μοναδικής αισθητικής φωτογραφίες!

Αν μπορώ να περιγράψω με λίγα λόγια την εντύπωσή μου από την κοιλάδα, είναι η αίσθηση ότι αυτό το μέρος υπήρχε στη Γη πολύ πριν από εμένα. Προφανώς αυτό ισχύει για κάθε σχεδόν φυσικό τοπίο και γεωλογικό προϊόν, ωστόσο αυτό το μέρος είχε κάτι το απόκοσμο, κάτι το σχεδόν ανατριχιαστικό. Ένιωθες ότι υπήρχε στη Γη πολύ πριν από τα περισσότερα πράγματα που υπήρχαν στη Γη πολύ πριν από εσένα, δε ξέρω πώς αλλιώς να το πω!

Διάλειμμα για να ενισχύσω την αίσθηση του απόκοσμου.

Συνήθως το ανθρώπινο μάτι εντυπωσιάζεται από τον όγκο, από τις γωνίες. Ωστόσο αυτό το μέρος δεν είχε τίποτα από τα δύο. Μια μικρή κοιλάδα πολιορκημένη από δύο χαμηλά βουνά που οριοθετούσαν το χώρο, ένιωθες σχεδόν ότι είχαν καταφέρει να απομονώσουν και συμπτύξουν και το χρόνο. Μισοκλείνοντας τα μάτια μπορούσες να δεις Δρυϊδες να τριγυρνάνε και παράξενα ζώα, που πλέον δεν υπάρχουν, να τρέχουν. Ανοίγοντας τα μάτια μπορούσες να δεις ένα Ντόλμεν, κάτι που μόνο να ενισχύσει αυτή την απόκοσμη αίσθηση μπορούσε! Ο μύθος μιλάει άλλωστε για αυτό το Ντόλμεν ως κατοικία καλικαντζάρων!

Το ιδιαίτερο και πρωτάκουστο κελάηδημα ενός πουλιού μας συνόδευε σε αυτό το οδοιπορικό στον παλιό κόσμο. Μόνο που υπήρχε μία ιδιαιτερότητα. Εκτός από το χώρο και το χρόνο, το μέρος κατάφερνε να αλλοιώσει και τον ήχο, αφήνοντας μας μάταια να προσπαθούμε να καταλάβουμε με σύμμαχο τα κυάλια από πού προέρχεται. Ίσως από εκείνα τα παλιά χρόνια, ίσως από ένα πτηνοειδές πλάσμα που πλέον υπάρχει μόνο ως απολίθωμα σε κάποιο αποστειρωμένο μουσείο του δυτικού κόσμου. Ίσως από κάποια πτηνόμορφη νεράιδα που κάνει την απογευματινή της μουσική προπόνηση.

Στη μέση της διαδρομής πήραμε μια υπενθύμιση της φυσικής κατάληξης κάθε έμβιου όντος, μερικές φορές με σκληρό τρόπο.

Spoiler: ΝΕΚΡΗ ΑΓΕΛΑΔΑ

Ακόμη και οι μικρές διαστάσεις των πονυ( μου φαινόταν ότι έδιναν κάτι το απόκοσμο στο όλο τοπίο.

Η σκιά είχε επικρατήσει για ακόμη μια φορά του φωτός και πρωτού παγιδευτούμε για πάντα στο 3000 π. Χ., αποφασίσαμε να γυρίσουμε. Τα περισσότερα αυτοκίνητα είχαν φύγει και έτσι μπορέσαμε να φέρουμε το δικό μας λίγο πιο μπροστά. Είχε νυχτώσει πλέον για τα καλά. Ήμασταν και οι δύο χορτασμένοι από το μεσημεριανό γεύμα κι έτσι απλά ετοιμάσαμε ένα τσάι ευκαλύπτου και κάναμε μια μεταμεσονύχτια βόλτα στο ποτάμι. Ήμασταν μόνο εμείς, τα βατράχια και το 3000 π.Χ. Κοιμηθήκαμε κάπως αναστατωμένοι.

 

[Smaragda53]

από τις 24/12 που ήταν το τελευταίο σου κομμάτι, είχα ξεχάσει ότι δεν είχε τελειώσει το ταξίδι σου! Οπότε το διάβασα από την αρχή. Τι μου κάνεις! Καλά τον Ντόνοβαν που τον θυμήθηκες? Φανταστική η περιγραφή για το 3000 π.Χ.!

 

[mikrh tsopana]

από τις 24/12 που ήταν το τελευταίο σου κομμάτι, είχα ξεχάσει ότι δεν είχε τελειώσει το ταξίδι σου! Οπότε το διάβασα από την αρχή. Τι μου κάνεις! Καλά τον Ντόνοβαν που τον θυμήθηκες? Φανταστική η περιγραφή για το 3000 π.Χ.!

Ασε, ετρεχα και δεν εφτανα. Τωρα εχω χαλαρωσει λιγακι και θα προσπαθησω να την τελειωσω για να μην παει κι αυτη απατη.

 

[gkalla]

Ασε, ετρεχα και δεν εφτανα. Τωρα εχω χαλαρωσει λιγακι και θα προσπαθησω να την τελειωσω για να μην παει κι αυτη απατη.

Δεν θα σ’ αφήσουμε. Θα σε ενοχλούμε διαρκώς. Τα Πυρηναία είναι τόσο όμορφα που θέλουμε να δούμε κι άλλες εικόνες αλλά και να μάθουμε όλες τις λεπτομέρειες του βουκολικού δράματος.
Στην Jaca που ήσασταν κοντά πήγατε; Πολύ όμορφη περιοχή