Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.371
- Likes
- 18.669
- Επόμενο Ταξίδι
- Bordeaux
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Θα πρέπει να δικαιολογήσω επαρκώς τα συναισθήματα που ένιωθα την ώρα της της φωτογραφίας, η οποία λήφθηκε στο τέλος μιας δύσκολης ταξιδιωτικής ημέρας. Έτσι, η ιστορία που πλαισιώνει τη φωτογραφία ... θα είναι μάλλον ... πολυλογάδικη. 
Ιούλιος του ’14. Κατά τη διάρκεια ενός train tour στη Β. Ιταλία βρισκόμαστε (με τον άντρα μου) ένα πρωινό Κυριακής στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου. Προορισμός μας για σήμερα ήταν η La Spezia. Μία πόλη στην οποία ευελπιστούσα ότι θα φθάναμε γύρω στις 3:00 το μεσημέρι και θα αποτελούσε τη «βάση» μας προκειμένου να “γυρίσουμε” τα 5 παραθαλάσσια χωριουδάκια, γνωστά ως Cinque Terre, της Λιγουρίας.
Οι ουρές στα ταμεία για να βγάλεις εισιτήριο ήταν τεράστιες. Πλανιόταν όμως παράλληλα και η φήμη της ... απεργίας στα τρένα. Εισιτήρια όμως έβγαζε ο κόσμος και στα γκισέ και στα αυτόματα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων.
Ή φήμη θα ‘ναι ή η απεργία είναι σαν αυτή που κάνουν οι Ολλανδοί και οι Βέλγοι: εκτελείται το 50% των δρομολογίων κατά τη διάρκεια της απεργίας.
Εμείς αγνοήσαμε τη φήμη και πήγαμε στα αυτόματα μηχανήματα για να βγάλουμε εισιτήρια.
Δυστυχώς το ιδανικό τρένο των 11:10 για La Spezia ήταν sold out. Το επόμενο τρένο θα πήγαινε μέσω Πάρμας με μία ώρα αναμονή στην Πάρμα και θα έφθανε γύρω στις 4:00 στη La Spezia. Δεν πειράζει. Ας είναι. Ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι άλλο. Είχαμε κλείσει δωμάτιο στη La Spezia για δυο βράδια και θα έπρεπε να φτάσουμε έστω και λίγο πιο αργά.
Έτσι κλείσαμε τα εισητήριά μας με την ταχεία μέσω Πάρμας.
Όλα καλά. Μπήκαμε στο τρένο και μετά από μιάμισι ώρα φτάσαμε στην Πάρμα.
Εγώ το είδα σαν ευκαιρία να δω άλλη μια Ιταλική πόλη. Πήρα ένα espresso από το κυλικείο του σταθμού και βγήκα στην πόλη κάνοντας μια βόλτα γύρω από το σταθμό. Πάτησα το πόδι σε άλλη μία Ιταλική πόλη.
Πέρασε η ώρα παραμονής στην Πάρμα και επιστρέφουμε στο τρένο. Την ώρα της επιβίβασης μας ήρθε η έκπληξη κατακούτελα. Υπάλληλος της trenitalia κάνοντας πάνω κάτω στην πλατφόρμα ενημέρωνε όλους τους επιβάτες ότι το τρένο θα φτάσει έως το Pontremolli και θα σταματήσει εκεί λόγω της απεργίας η οποία ξεκινάει στις 3:00 το μεσημέρι!!!
Τι πράγμα;;;
Με έπιασε πανικός. Έπρεπε επί τόπου και άμεσα να αποφασίσουμε τι να κάνουμε.
Ή θα έπρεπε να περιμένουμε στην Πάρμα τις εξελίξεις, που είναι και κόμβος ή θα έπρεπε να ανεβούμε στο τρένο και να πάμε στο Pontremolli, που όσο να ‘ναι θα είναι και πιο κοντά στον προορισμό μας και μπορεί από εκεί να βρίσκαμε τρόπο να πάμε στη La Spezia.
Που είναι το Pontremoli; Δεν είχα ιδέα. Πόσο μακριά είναι από τη La Spezia; Αν είναι κοντά θα μπορέσουμε να πάμε με άλλο τρόπο; Πόσο μεγάλη πόλη είναι; Δεν θα έχει λεωφορεία από εκεί; Και τα εισιτήρια του τρένου, που τα έχουμε ήδη πληρώσει για ταχεία; Τότε μήπως να μείνουμε Πάρμα να πάρουμε το επόμενο τρένο όταν λήξει η απεργία να μη χάσουμε και τα λεφτά του εισιτηρίου;
Κανείς δεν ξέρει αν και πότε θα εκτελεστεί άλλο δρομολόγιο από Πάρμα. Μπορούμε να το ρισκάρουμε ή θα ξεμείνουμε στην Πάρμα ενώ έχουμε κλείσει δωμάτιο στη La Spezia;
Έπρεπε να αποφασίσουμε γρήγορα. Το τρένο φεύγει τώρα!!!
Και αποφασίσαμε.
Μπήκαμε τελικά στο τρένο και στις 3:00 ακριβώς φτάσαμε στο περιβόητο Pontremoli.
Μόλις φθάσαμε, μέσα σε μια στιγμή εξαφανίστηκαν όλοι. Σταθμάρχες, μηχανοδηγοί, υπάλληλοι γραφείου…οι πάντες. Εμείς μείναμε σύξυλοι να κοιτάμε αποσβολωμένοι. Και οι επιβάτες εξαφανίστηκαν σχεδόν όλοι. Τι στο καλό; Όλοι στο Pontremolli είχαν σαν τελικό προορισμό;
Κατεβήκαμε λοιπόν και εμείς τελευταίοι από το τρένο και αράξαμε στην αίθουσα αναμονής. Μαζί μας μια κυρία μόνη χωρίς βαλίτσα, ένα ζευγάρι Βόρειοι (αργότερα έμαθα ότι ήταν Σουηδοί) και ένας Πακιστανός (και αυτό το έμαθα αργότερα).
Ο πίνακας ανακοινώσεων «έγραφε» ότι θα έχει άλλο τρένο γύρω στις 4:00. Βρε λες; Μήπως είναι απεργοσπάστης ο μηχανοδηγός; Για τα μεθεπόμενα δύο τρένα ο πίνακας έλεγε: «canceled».
Η απορία μας λύθηκε γρήγορα όταν σε λίγο είδαμε το «canceled» και στο τρένο των 4:00.
Έτσι, αφού δεν υπήρχε και άνθρωπος για να μας ενημερώσει για οτιδήποτε και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα, αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στην πόλη (σέρνοντας βέβαια τις βαλίτσες μας μαζί).
Τo Pontremoli είναι μία πόλη όπως τόσες και τόσες άλλες της Ιταλίας. Καλντερίμια, όμορφα παλιά σπίτια, με ποταμάκι και μεσαιωνικά γεφυράκια.
Πεινούσαμε και είμαστε και ταλαιπωρημένοι. Φοβόμασταν να απομακρυνθούμε και πολύ. Αρκετά κοντά στο σταθμό και μέσα σε ένα στενό που δεν φαινόταν να έχει τίποτα ιδιαίτερο, βρήκαμε ένα εστιατόριο σε μια παλιά ανακαινισμένη οικία. Σαν όαση μας φάνηκε. Καθίσαμε για φαγητό και ευτυχώς μας σέρβιραν παρόλο που ήταν αργά το απόγευμα. Φάγαμε κάτι πολύ τυπικό της περιοχής σε ραβιόλια και κρέπες με μπόλικο φρέσκο λάδι, πεντανόστιμο.
Εκεί λοιπόν μάθαμε ότι φάγαμε Τοσκάνικο φαγητό, αφού το Pontremolli βρίσκεται στην Τοσκάνη!!!
Η περιοχή του Pontremoli ήταν στην επαρχία της Carrara (Τοσκάνης). Τώρα πως βρεθήκαμε στην Carrara ενώ ταξιδεύαμε από τη Λομβαρδία στη Λιγουρία μέσω της Emilia-Romana δεν το κατάλαβα. Αργότερα όταν κοίταξα το χάρτη, είδα ότι η Τοσκάνη κάνει μία προεξοχή, η οποία εισχωρεί αρκετά μέσα στη Λιγουρία.
Εδώ να σημειώσω ότι το ’14 ή δεν είχα τον εύκολο χάρτη στο κινητό μου ή δεν ήμουν πολύ «προχώ» για να τον έχω. Η ουσία είναι ότι δεν ήξερα που βρισκόμουν!
Ξαναγυρίσαμε στο σταθμό και προς μεγάλη μας απογοήτευση ενημερωθήκαμε από τους πίνακες του σταθμού ότι το τρένο που θα περνούσε υποτίθεται στις 6:00 … ω! τι έκπληξη … «canceled».
Ε! Τώρα μου ήρθε ο πανικός β’ μέρος.
Κάτι πρέπει να κάνουμε.
Μετά άρχισε από μέρους μας μία προσπάθεια να βρούμε ταξί. Δύσκολο εγχείρημα. Τα ταξί ήταν δύο όλα κι όλα και αυτά ερχόντουσαν, παίρνανε ντόπιο κόσμο τους πήγαινε στον προορισμό τους και ξαναγύρναγαν στο σταθμό μετά από μια ώρα. Η σειρά μας θα ήταν μετά από δύο πελάτες (δηλαδή μετά από δυο ώρες) και εκτός αυτού ζητούσαν 70€ για να μας πάνε στη La Spezia.
Καλά .... ολόκληρη πόλη … δεν έχει άλλο ταξί; Ένας περαστικός ντόπιος μου έδωσε ένα τηλέφωνο από πιάτσα ταξί. Όταν το κάλεσα και πριν ακόμα προλάβω να χαρώ που το σήκωσαν … άκουσα τη φωνή του Σουηδού τουρίστα του σταθμού. Είχα καλέσει την πιάτσα του σταθμού και το τηλέφωνο το σήκωσε ο Σουηδός! Τελικά μια πιάτσα είχε ολόκληρη η πόλη.
Και οι Σουηδοί La Spezia θέλανε να πάνε. «Είστε να τα μοιραστούμε και να πάμε μαζί;» τους πρότεινα «όταν φυσικά βρούμε ταξί». «Yes, yes» μου απάντησαν.
«Δεν τους κόβω ούτε λεφτά να έχουν, ούτε πρεμούρα να πάνε La Spezia σήμερα αυτοί», μου είπε ο άντρας μου.
Πράγματι μετά από λίγο τους είδα αραχτούς σταυροπόδι να έχουν πιάσει ψιλή κουβεντούλα με μια κοπελιά που θα τους πήγαινε με το αυτοκίνητό της κάπου κοντά στη La Spezia. Περίμεναν τον τέταρτο της παρέας που ήταν άγνωστο πότε θα έρθει.
Τι άλλο να κάνουμε;
Autostop! Βγήκα λοιπόν στο δρόμο και έκανα autostop. Δηλαδή έκανα προσπάθεια για autostop. Σταμάτησαν δύο παππούδες με αγροτικά και οι δύο, αλλά δεν πήγαιναν La Spezia. Πήγαιναν εκεί κοντά, δυο χωριά πιο κάτω. Προς στιγμήν το σκέφτηκα. Λέω «Πιο κοντά είναι στη La Spezia». «Δυο δυο τα χωριά, κάποια στιγμή θα φτάσουμε»
Το Pontremolli σίγουρα δεν είναι κόμβος, αλλά "λεωφορείο δεν έχει";
Απάντηση: Επειδή ήταν Κυριακή δεν έχει λεωφορεία! Μόνο τις καθημερινές έχει.
Γύρω στις 7:00 μαθαίνουμε ότι η απεργία θα λήξει στις 9:00 το βράδυ και ότι θα είχε τρένο για La Spezia στις 10:00 το βράδυ.
Όλα αυτά βέβαια ήταν σκόρπιες πληροφορίες που μαθαίναμε από δω και από κει ανάμεσα σε Ιταλοαγγλικά της κακιάς ώρας και από άτομα που δεν ξέραμε πόσο φερέγγυα ήταν.
Αποφασίσαμε ότι αφού καθίσαμε που καθίσαμε τόσες ώρες στο Pontremoli να ρισκάρουμε να καθίσουμε άλλες 2 ακόμα μήπως και είναι αληθής η πληροφορία αυτή και γλυτώσουμε τα 70€ του ταξί (που θα ερχόταν να μας πάρει μετά από δυο πελάτες και ακόμα δεν είχε έρθει).
Έτσι πάλι σέρνοντας τις βαλίτσες πήγαμε στο κέντρο της πόλης για βόλτα και καφέ.
Καθίσαμε σε ένα καφέ στη γραφική κεντρική μικρή πλατεία της πόλης. Φάγαμε και ένα γλυκάκι. Είδαμε και μια έκθεση ζωγραφικής στο αίθριο του Δικαστηρίου. Βρε, μήπως παραχαλαρώσαμε; Τόσο σίγουρο είναι ότι θα έχει τρένο στις 10:00; Μήπως να ψάχναμε κανένα δωμάτιο στο Pontremoli για να μη βγάλουμε τη νύχτα στο σταθμό;
Γύρω στις 8:30 επιστρέψαμε στο σταθμό. Ο σταθμός είχε ερημώσει τελείως από ταξιδιώτες. Μόνο ο νεαρός Πακιστανός που από τις 3:00 η ώρα που φτάσαμε καθόταν στην αίθουσα αναμονής. Εμείς πηγαινοερχόμασταν, ρωτούσαμε, παζαρεύαμε, κάναμε autostop , τηλεφωνούσαμε προκειμένου να βρούμε λύση και εκείνος δεν … κουνήθηκε από τη θέση του.
Τελικά στις 9:00 εμφανίστηκε ένας που έμοιαζε με υπάλληλο. Και ήταν ο μηχανοδηγός!!! Μπήκε μέσα στο βαγόνι-μηχανή ενός από τα τρία παρκαρισμένα τρένα και με μεγάλη ανακούφιση μάθαμε από αυτόν ότι τελικά το τρένο θα ταξίδευε στις 10:00.
Ήταν αλήθεια λοιπόν! Θα φεύγαμε επιτέλους! Τι ανακούφιση ήταν αυτή!
Μπήκαμε στο πρώτο βαγόνι λοιπόν και περιμέναμε. Εμείς οι δύο και ο Πακιστανός.
Από τις 3:00 το μεσημέρι ... μόνο εμείς οι τρεις είχαμε ξεμείνει στο σταθμό του Pontremoli!
Θα περιμέναμε μια ακόμα ώρα (μέχρι τις 10:00) γα να φύγουμε.
Η ώρα αυτή ήταν η πιο ευχάριστη ώρα της ημέρας. Η αγωνία μου είχε τελειώσει. Ξαφνικά δεν με ένοιαζε η χαμένη μέρα που πέρασε. Γνώρισα και το Pontremoli!!!
Και το κερασάκι στην τούρτα που ήρθε να συμπληρώσει την ευφορία εκείνης της ώρας;
Ήταν Κυριακή 13/7/2014 και ήταν βραδιά τελικού mudial!
Είδα το 1ο ημίχρονο (Γερμανία - Αργεντινή)... από το κινητό τηλέφωνο του μηχανοδηγού, τον οποίο βέβαια από την ώρα που εμφανίστηκε δεν απομακρύνθηκα από δίπλα του περισσότερο από ένα μέτρο.
Τελικά το τρένο ξεκίνησε στις 10:00 το βράδυ. Δεν είχε άλλους επιβάτες παρά μόνο εμάς τους δύο και τον Πακιστανό. Μπήκε στο τρένο επίσης και μία ελεγκτής. Αν είναι δυνατόν! Ύστερα από όλη αυτήν την ταλαιπωρία θα ελέγξουν και εισιτήρια;
Τελικά δεν έκανε κανέναν έλεγχο. Απλά συνταξίδεψε μαζί μας.
Ήταν σαν να ταξιδεύαμε με πριβέ τρένο. Έκανε στάσεις σε σταθμούς που κανένας δεν ανέβαινε και κανένας δεν κατέβαινε και κανένας δεν βρισκόταν στην πλατφόρμα. Άνθρωπο δεν είδαμε. Ήταν σαν τρένο φάντασμα που περνούσε από έρημους σταθμούς και πόλεις. Τελικά φτάσαμε στον προορισμό μας στις 11:00 το βράδυ. Η σπιτονοικοκυρά μας περίμενε, με την οποία και ήμουν όλη μέρα σε επικοινωνία προκειμένου να έρθει να μας δώσει κλειδί του δωματίου μόλις θα φτάναμε.
Είχαμε χάσει πάνω από μισή μέρα που βάσει προγράμματος θα ήταν αφιερωμένη στα cinque terre και τελικά αφιερώθηκε στο Pontremolli. Τελικά στο Pontremoli μείναμε τις περισσότερες ώρες από οποιοδήποτε άλλη πόλη ή χωριό αυτού του ταξιδιού (αν εξαιρέσεις τις ώρες του ύπνου).
Η παραπάνω φωτογραφία σίγουρα μου θυμίζει την μικρή περιπέτεια – ταλαιπωρία που πέρασα, το Pontremoli, αλλά και ότι όλα είναι μέσα στο ... πρόγραμμα ενός ταξιδευτή.
Ιούλιος του ’14. Κατά τη διάρκεια ενός train tour στη Β. Ιταλία βρισκόμαστε (με τον άντρα μου) ένα πρωινό Κυριακής στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου. Προορισμός μας για σήμερα ήταν η La Spezia. Μία πόλη στην οποία ευελπιστούσα ότι θα φθάναμε γύρω στις 3:00 το μεσημέρι και θα αποτελούσε τη «βάση» μας προκειμένου να “γυρίσουμε” τα 5 παραθαλάσσια χωριουδάκια, γνωστά ως Cinque Terre, της Λιγουρίας.
Οι ουρές στα ταμεία για να βγάλεις εισιτήριο ήταν τεράστιες. Πλανιόταν όμως παράλληλα και η φήμη της ... απεργίας στα τρένα. Εισιτήρια όμως έβγαζε ο κόσμος και στα γκισέ και στα αυτόματα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων.
Ή φήμη θα ‘ναι ή η απεργία είναι σαν αυτή που κάνουν οι Ολλανδοί και οι Βέλγοι: εκτελείται το 50% των δρομολογίων κατά τη διάρκεια της απεργίας.
Εμείς αγνοήσαμε τη φήμη και πήγαμε στα αυτόματα μηχανήματα για να βγάλουμε εισιτήρια.
Δυστυχώς το ιδανικό τρένο των 11:10 για La Spezia ήταν sold out. Το επόμενο τρένο θα πήγαινε μέσω Πάρμας με μία ώρα αναμονή στην Πάρμα και θα έφθανε γύρω στις 4:00 στη La Spezia. Δεν πειράζει. Ας είναι. Ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι άλλο. Είχαμε κλείσει δωμάτιο στη La Spezia για δυο βράδια και θα έπρεπε να φτάσουμε έστω και λίγο πιο αργά.
Έτσι κλείσαμε τα εισητήριά μας με την ταχεία μέσω Πάρμας.
Όλα καλά. Μπήκαμε στο τρένο και μετά από μιάμισι ώρα φτάσαμε στην Πάρμα.
Εγώ το είδα σαν ευκαιρία να δω άλλη μια Ιταλική πόλη. Πήρα ένα espresso από το κυλικείο του σταθμού και βγήκα στην πόλη κάνοντας μια βόλτα γύρω από το σταθμό. Πάτησα το πόδι σε άλλη μία Ιταλική πόλη.
Πέρασε η ώρα παραμονής στην Πάρμα και επιστρέφουμε στο τρένο. Την ώρα της επιβίβασης μας ήρθε η έκπληξη κατακούτελα. Υπάλληλος της trenitalia κάνοντας πάνω κάτω στην πλατφόρμα ενημέρωνε όλους τους επιβάτες ότι το τρένο θα φτάσει έως το Pontremolli και θα σταματήσει εκεί λόγω της απεργίας η οποία ξεκινάει στις 3:00 το μεσημέρι!!!
Τι πράγμα;;;
Με έπιασε πανικός. Έπρεπε επί τόπου και άμεσα να αποφασίσουμε τι να κάνουμε.
Ή θα έπρεπε να περιμένουμε στην Πάρμα τις εξελίξεις, που είναι και κόμβος ή θα έπρεπε να ανεβούμε στο τρένο και να πάμε στο Pontremolli, που όσο να ‘ναι θα είναι και πιο κοντά στον προορισμό μας και μπορεί από εκεί να βρίσκαμε τρόπο να πάμε στη La Spezia.
Που είναι το Pontremoli; Δεν είχα ιδέα. Πόσο μακριά είναι από τη La Spezia; Αν είναι κοντά θα μπορέσουμε να πάμε με άλλο τρόπο; Πόσο μεγάλη πόλη είναι; Δεν θα έχει λεωφορεία από εκεί; Και τα εισιτήρια του τρένου, που τα έχουμε ήδη πληρώσει για ταχεία; Τότε μήπως να μείνουμε Πάρμα να πάρουμε το επόμενο τρένο όταν λήξει η απεργία να μη χάσουμε και τα λεφτά του εισιτηρίου;
Κανείς δεν ξέρει αν και πότε θα εκτελεστεί άλλο δρομολόγιο από Πάρμα. Μπορούμε να το ρισκάρουμε ή θα ξεμείνουμε στην Πάρμα ενώ έχουμε κλείσει δωμάτιο στη La Spezia;
Έπρεπε να αποφασίσουμε γρήγορα. Το τρένο φεύγει τώρα!!!
Και αποφασίσαμε.
Μπήκαμε τελικά στο τρένο και στις 3:00 ακριβώς φτάσαμε στο περιβόητο Pontremoli.
Μόλις φθάσαμε, μέσα σε μια στιγμή εξαφανίστηκαν όλοι. Σταθμάρχες, μηχανοδηγοί, υπάλληλοι γραφείου…οι πάντες. Εμείς μείναμε σύξυλοι να κοιτάμε αποσβολωμένοι. Και οι επιβάτες εξαφανίστηκαν σχεδόν όλοι. Τι στο καλό; Όλοι στο Pontremolli είχαν σαν τελικό προορισμό;
Κατεβήκαμε λοιπόν και εμείς τελευταίοι από το τρένο και αράξαμε στην αίθουσα αναμονής. Μαζί μας μια κυρία μόνη χωρίς βαλίτσα, ένα ζευγάρι Βόρειοι (αργότερα έμαθα ότι ήταν Σουηδοί) και ένας Πακιστανός (και αυτό το έμαθα αργότερα).
Ο πίνακας ανακοινώσεων «έγραφε» ότι θα έχει άλλο τρένο γύρω στις 4:00. Βρε λες; Μήπως είναι απεργοσπάστης ο μηχανοδηγός; Για τα μεθεπόμενα δύο τρένα ο πίνακας έλεγε: «canceled».
Η απορία μας λύθηκε γρήγορα όταν σε λίγο είδαμε το «canceled» και στο τρένο των 4:00.
Έτσι, αφού δεν υπήρχε και άνθρωπος για να μας ενημερώσει για οτιδήποτε και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα, αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στην πόλη (σέρνοντας βέβαια τις βαλίτσες μας μαζί).
Τo Pontremoli είναι μία πόλη όπως τόσες και τόσες άλλες της Ιταλίας. Καλντερίμια, όμορφα παλιά σπίτια, με ποταμάκι και μεσαιωνικά γεφυράκια.
Πεινούσαμε και είμαστε και ταλαιπωρημένοι. Φοβόμασταν να απομακρυνθούμε και πολύ. Αρκετά κοντά στο σταθμό και μέσα σε ένα στενό που δεν φαινόταν να έχει τίποτα ιδιαίτερο, βρήκαμε ένα εστιατόριο σε μια παλιά ανακαινισμένη οικία. Σαν όαση μας φάνηκε. Καθίσαμε για φαγητό και ευτυχώς μας σέρβιραν παρόλο που ήταν αργά το απόγευμα. Φάγαμε κάτι πολύ τυπικό της περιοχής σε ραβιόλια και κρέπες με μπόλικο φρέσκο λάδι, πεντανόστιμο.
Εκεί λοιπόν μάθαμε ότι φάγαμε Τοσκάνικο φαγητό, αφού το Pontremolli βρίσκεται στην Τοσκάνη!!!
Η περιοχή του Pontremoli ήταν στην επαρχία της Carrara (Τοσκάνης). Τώρα πως βρεθήκαμε στην Carrara ενώ ταξιδεύαμε από τη Λομβαρδία στη Λιγουρία μέσω της Emilia-Romana δεν το κατάλαβα. Αργότερα όταν κοίταξα το χάρτη, είδα ότι η Τοσκάνη κάνει μία προεξοχή, η οποία εισχωρεί αρκετά μέσα στη Λιγουρία.
Εδώ να σημειώσω ότι το ’14 ή δεν είχα τον εύκολο χάρτη στο κινητό μου ή δεν ήμουν πολύ «προχώ» για να τον έχω. Η ουσία είναι ότι δεν ήξερα που βρισκόμουν!
Ξαναγυρίσαμε στο σταθμό και προς μεγάλη μας απογοήτευση ενημερωθήκαμε από τους πίνακες του σταθμού ότι το τρένο που θα περνούσε υποτίθεται στις 6:00 … ω! τι έκπληξη … «canceled».
Ε! Τώρα μου ήρθε ο πανικός β’ μέρος.
Κάτι πρέπει να κάνουμε.
Μετά άρχισε από μέρους μας μία προσπάθεια να βρούμε ταξί. Δύσκολο εγχείρημα. Τα ταξί ήταν δύο όλα κι όλα και αυτά ερχόντουσαν, παίρνανε ντόπιο κόσμο τους πήγαινε στον προορισμό τους και ξαναγύρναγαν στο σταθμό μετά από μια ώρα. Η σειρά μας θα ήταν μετά από δύο πελάτες (δηλαδή μετά από δυο ώρες) και εκτός αυτού ζητούσαν 70€ για να μας πάνε στη La Spezia.
Καλά .... ολόκληρη πόλη … δεν έχει άλλο ταξί; Ένας περαστικός ντόπιος μου έδωσε ένα τηλέφωνο από πιάτσα ταξί. Όταν το κάλεσα και πριν ακόμα προλάβω να χαρώ που το σήκωσαν … άκουσα τη φωνή του Σουηδού τουρίστα του σταθμού. Είχα καλέσει την πιάτσα του σταθμού και το τηλέφωνο το σήκωσε ο Σουηδός! Τελικά μια πιάτσα είχε ολόκληρη η πόλη.
Και οι Σουηδοί La Spezia θέλανε να πάνε. «Είστε να τα μοιραστούμε και να πάμε μαζί;» τους πρότεινα «όταν φυσικά βρούμε ταξί». «Yes, yes» μου απάντησαν.
«Δεν τους κόβω ούτε λεφτά να έχουν, ούτε πρεμούρα να πάνε La Spezia σήμερα αυτοί», μου είπε ο άντρας μου.
Πράγματι μετά από λίγο τους είδα αραχτούς σταυροπόδι να έχουν πιάσει ψιλή κουβεντούλα με μια κοπελιά που θα τους πήγαινε με το αυτοκίνητό της κάπου κοντά στη La Spezia. Περίμεναν τον τέταρτο της παρέας που ήταν άγνωστο πότε θα έρθει.
Τι άλλο να κάνουμε;
Autostop! Βγήκα λοιπόν στο δρόμο και έκανα autostop. Δηλαδή έκανα προσπάθεια για autostop. Σταμάτησαν δύο παππούδες με αγροτικά και οι δύο, αλλά δεν πήγαιναν La Spezia. Πήγαιναν εκεί κοντά, δυο χωριά πιο κάτω. Προς στιγμήν το σκέφτηκα. Λέω «Πιο κοντά είναι στη La Spezia». «Δυο δυο τα χωριά, κάποια στιγμή θα φτάσουμε»
Το Pontremolli σίγουρα δεν είναι κόμβος, αλλά "λεωφορείο δεν έχει";
Απάντηση: Επειδή ήταν Κυριακή δεν έχει λεωφορεία! Μόνο τις καθημερινές έχει.
Γύρω στις 7:00 μαθαίνουμε ότι η απεργία θα λήξει στις 9:00 το βράδυ και ότι θα είχε τρένο για La Spezia στις 10:00 το βράδυ.
Όλα αυτά βέβαια ήταν σκόρπιες πληροφορίες που μαθαίναμε από δω και από κει ανάμεσα σε Ιταλοαγγλικά της κακιάς ώρας και από άτομα που δεν ξέραμε πόσο φερέγγυα ήταν.
Αποφασίσαμε ότι αφού καθίσαμε που καθίσαμε τόσες ώρες στο Pontremoli να ρισκάρουμε να καθίσουμε άλλες 2 ακόμα μήπως και είναι αληθής η πληροφορία αυτή και γλυτώσουμε τα 70€ του ταξί (που θα ερχόταν να μας πάρει μετά από δυο πελάτες και ακόμα δεν είχε έρθει).
Έτσι πάλι σέρνοντας τις βαλίτσες πήγαμε στο κέντρο της πόλης για βόλτα και καφέ.
Καθίσαμε σε ένα καφέ στη γραφική κεντρική μικρή πλατεία της πόλης. Φάγαμε και ένα γλυκάκι. Είδαμε και μια έκθεση ζωγραφικής στο αίθριο του Δικαστηρίου. Βρε, μήπως παραχαλαρώσαμε; Τόσο σίγουρο είναι ότι θα έχει τρένο στις 10:00; Μήπως να ψάχναμε κανένα δωμάτιο στο Pontremoli για να μη βγάλουμε τη νύχτα στο σταθμό;
Γύρω στις 8:30 επιστρέψαμε στο σταθμό. Ο σταθμός είχε ερημώσει τελείως από ταξιδιώτες. Μόνο ο νεαρός Πακιστανός που από τις 3:00 η ώρα που φτάσαμε καθόταν στην αίθουσα αναμονής. Εμείς πηγαινοερχόμασταν, ρωτούσαμε, παζαρεύαμε, κάναμε autostop , τηλεφωνούσαμε προκειμένου να βρούμε λύση και εκείνος δεν … κουνήθηκε από τη θέση του.
Τελικά στις 9:00 εμφανίστηκε ένας που έμοιαζε με υπάλληλο. Και ήταν ο μηχανοδηγός!!! Μπήκε μέσα στο βαγόνι-μηχανή ενός από τα τρία παρκαρισμένα τρένα και με μεγάλη ανακούφιση μάθαμε από αυτόν ότι τελικά το τρένο θα ταξίδευε στις 10:00.
Ήταν αλήθεια λοιπόν! Θα φεύγαμε επιτέλους! Τι ανακούφιση ήταν αυτή!
Μπήκαμε στο πρώτο βαγόνι λοιπόν και περιμέναμε. Εμείς οι δύο και ο Πακιστανός.
Από τις 3:00 το μεσημέρι ... μόνο εμείς οι τρεις είχαμε ξεμείνει στο σταθμό του Pontremoli!
Θα περιμέναμε μια ακόμα ώρα (μέχρι τις 10:00) γα να φύγουμε.
Η ώρα αυτή ήταν η πιο ευχάριστη ώρα της ημέρας. Η αγωνία μου είχε τελειώσει. Ξαφνικά δεν με ένοιαζε η χαμένη μέρα που πέρασε. Γνώρισα και το Pontremoli!!!
Και το κερασάκι στην τούρτα που ήρθε να συμπληρώσει την ευφορία εκείνης της ώρας;
Ήταν Κυριακή 13/7/2014 και ήταν βραδιά τελικού mudial!
Είδα το 1ο ημίχρονο (Γερμανία - Αργεντινή)... από το κινητό τηλέφωνο του μηχανοδηγού, τον οποίο βέβαια από την ώρα που εμφανίστηκε δεν απομακρύνθηκα από δίπλα του περισσότερο από ένα μέτρο.
Τελικά το τρένο ξεκίνησε στις 10:00 το βράδυ. Δεν είχε άλλους επιβάτες παρά μόνο εμάς τους δύο και τον Πακιστανό. Μπήκε στο τρένο επίσης και μία ελεγκτής. Αν είναι δυνατόν! Ύστερα από όλη αυτήν την ταλαιπωρία θα ελέγξουν και εισιτήρια;
Τελικά δεν έκανε κανέναν έλεγχο. Απλά συνταξίδεψε μαζί μας.
Ήταν σαν να ταξιδεύαμε με πριβέ τρένο. Έκανε στάσεις σε σταθμούς που κανένας δεν ανέβαινε και κανένας δεν κατέβαινε και κανένας δεν βρισκόταν στην πλατφόρμα. Άνθρωπο δεν είδαμε. Ήταν σαν τρένο φάντασμα που περνούσε από έρημους σταθμούς και πόλεις. Τελικά φτάσαμε στον προορισμό μας στις 11:00 το βράδυ. Η σπιτονοικοκυρά μας περίμενε, με την οποία και ήμουν όλη μέρα σε επικοινωνία προκειμένου να έρθει να μας δώσει κλειδί του δωματίου μόλις θα φτάναμε.
Είχαμε χάσει πάνω από μισή μέρα που βάσει προγράμματος θα ήταν αφιερωμένη στα cinque terre και τελικά αφιερώθηκε στο Pontremolli. Τελικά στο Pontremoli μείναμε τις περισσότερες ώρες από οποιοδήποτε άλλη πόλη ή χωριό αυτού του ταξιδιού (αν εξαιρέσεις τις ώρες του ύπνου).
Η παραπάνω φωτογραφία σίγουρα μου θυμίζει την μικρή περιπέτεια – ταλαιπωρία που πέρασα, το Pontremoli, αλλά και ότι όλα είναι μέσα στο ... πρόγραμμα ενός ταξιδευτή.
Last edited:
