Κολομβία Η μοναξιά της Κολομβίας

[fenia42]

Φενάκι πολύ μου άρεσε αυτό το κομμάτι, μίλησε στην καρδιά μου.

Αυτό σου το ταξίδι με έκανε να νοσταλγήσω την περίοδο πριν 5-5μιση χρόνια όπου έκανα πολλά solo ταξίδια, κανένα όμως τόσο μακρινό όσο το δικό σου. Θυμήθηκα πόσο ψυχοθεραπευτική και λυτρωτική εμπειρία είναι, πόσο σε βοηθούν να έρθεις σε μεγαλύτερη επαφή με τον εαυτό σου, τα συναισθήματά σου, τις ανάγκες σου. Και πόση δύναμη και αυτοπεποίθηση σου προσφέρουν!

Είναι για μένα μεγάλη χαρά το ότι έχω αγαπημένους ανθρώπους και ταξιδεύουμε παρέα, αλλά σα να παραμέλησα ένα πολύ σημαντικό κομμάτι μου σαν ταξιδιώτισσα και ίσως να πρέπει να το δω.

Και είμαι σίγουρη ότι η κολομβιανή σου εμπειρία, παρά τις δυσκολίες και τις προσκλήσεις, αποτέλεσε πλούσια πηγή προσωπικής εξέλιξης για σένα.

Είμαι σίγουρη πως την ιστορία που γράφω δε μπορούν να την καταλάβουν όλοι,γιατί δε ταυτίζονται.
Όμως είναι υπέροχη εμπειρία για κάποιον να ταξιδέψει μόνος, το προτείνω ανεπιφύλακτα, κυρίως για τις γυναίκες. Βιώνεις το ταξίδι διαφορετικά.
Κι εγώ έχω αγαπημένους travel partners, όχι μόνο εσύ <3

 

[fenia42]

Αν έχω έναν αγαπημένο άνθρωπο σε αυτή τη ζωή πέρα από το παιδί μου, αυτός ήταν ο παππούς μου που με μεγάλωσε με τα παραμύθια του, με έμαθε να αγαπώ την ιστορία και τη γεωγραφία, να αναζητώ τη γνώση και να νιώσω τι σημαίνει ανιδιοτελής αγάπη, όπως μόνο οι παππούδες μπορούν .Πιστεύω ακράδαντα πως αυτό που είμαστε όλοι μας σήμερα είναι αποτέλεσμα όσων είχαμε ζήσει στα παιδικά μας χρόνια, αυτά που αγαπήσαμε τότε μας μεταμόρφωσαν σε αυτό που είμαστε σήμερα και αποτελούν την πατρίδα και το καταφύγιό μας. Ένα παιδί που μεγάλωσε με διάβασμα και παραμύθια δε μπορεί παρά να τα λατρέψει και να θέλει να τα διηγηθεί.

Κάπως έτσι ήταν και ο μικρός Γκάμπο που μεγάλωσε σε ένα χωριό στις εκβολές του ποταμού Μαγκνταλένα με τη γιαγιά του η οποία του αφηγούνταν υπέροχες ιστορίες διεγείροντας το παιδικό του μυαλουδάκι που όταν μεγάλωσε έγραψε το πιο όμορφο μυθιστόρημα όλων των εποχών. Υπέροχο ακριβώς επειδή μας αφορά όλους, όπως και η μοναξιά.

Στα εκατό χρόνια μοναξιάς χωράει η ιστορία επτά γενεών αλλά και η μοναξιά της Αρακατάκα, της Κολομβίας, της Λατινικής Αμερικής, του κόσμου ολάκερου, συλλογικά, μα και η δική μου, η δική σου, και όλων μας, ατομικά. Μια μοναξιά που είναι πανταχού παρούσα.

Μια φορά κι έναν καιρό, διακόσια περίπου χρόνια πριν,η Ούρσουλα και ο Χοσέ Αρκάδιο Μπουενδία αποφασίζουν να αναζητήσουν την τύχη τους παίρνοντας τη ζωή στα χέρια τους. Με περισσή τόλμη περιπλανιούνται ψάχνοντας διέξοδο προς τη θάλασσα αλλά κυρίως διέξοδο από διεφθαρμένα καθεστώτα, μακριά από νόρμες και κανόνες. Οι περιπλανήσεις τους, τους έφεραν στο χωριό αυτό όπου αποφάσισαν να στεγάσουν τη ζωή τους μέχρι να μπορέσουν κι εκείνοι να πεθάνουν. Διότι κανείς πεθαίνει όταν μπορεί και όχι όταν πρέπει. Το χωριό αυτό δεν είναι άλλο από το μυθικό Μακόντο που πήρε το όνομά του από μια φυτεία μπανάνας από κάποια τυχαία ταμπέλα που είδε ο συγγραφέας.

Ο Μάρκες είναι ένας ρεαλιστής μάγος που αναλαμβάνει να δημιουργήσει μια νέα βίβλο, με αρχή και τέλος ,που καταλήγει στο ίδιο σημείο και να εξηγήσει το ενδιάμεσο διάστημα της ζωής. Τολμά να μιλήσει για το φόβο του θανάτου, εκεί όπου κανείς πηγαίνει πραγματικά ολομόναχος.

Το Μακόντο όμως είναι και κάθε χωριό της Κολομβίας που παλεύει με τη φτώχεια και την αδικία , να κρατηθεί στη ζωή, σε μια αέναη μάχη καλού και κακού, σε έναν αγώνα που μπορεί να υποκινείται είτε από ιδανικά είτε και από προσωπική περηφάνια, είτε από καπρίτσιο, είτε για να ξεχάσει κανείς τη μοναξιά του. Πώς να την ξεχάσει όμως όταν αυτή υπάρχει παντού;

Κι εμένα πάντως ένα καπρίτσιο με έφερνε ως εκεί κι ένα διαολεμένο πείσμα που μου πρόσταζε πάντα να κάνω του κεφαλιού μου, και ειδικά να κάνω όσα οι υπόλοιποι άνθρωποι φοβούνται, να πηγαίνω εκεί που τρέμουν τα πόδια μου, γιατί εκεί είναι η πραγματική ζωή. Ο φόβος σε κάνει να νιώθεις ζωντανός όμως αν βρεις το θάρρος να τον κοιτάξεις κατάματα, τον έχεις ήδη λιώσει, είσαι για μια στιγμή αθάνατος.


Το λεωφορείο της γραμμής, όπου είμαι η μόνη μη Κολομβιανή, με μεταφέρει στην Αρακατάκα, γενέτειρα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και με αφήνει πάνω στον κεντρικό δρόμο. Μια ντόπια απλώνει το χέρι της και μου δείχνει προς τα πού να κατευθυνθώ ,μιας και εδώ που είμαι δεν έχει τίποτα άλλο πέρα από το σπίτι όπου γεννήθηκε ο συγγραφέας.

Μέσα στα πάμφτωχα καλυβάκια αυτό ξεχωρίζει ως το μόνο φρεσκοβαμμένο. Στην είσοδο μια μόνο υπάλληλος με καλωσορίζει. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και μπαίνω. Η καρδιά μου προς στιγμή πετάρισε. Στέκομαι αποσβολωμένη στο πρώτο δωμάτιο. Η συγκίνηση είναι τεράστια. Ο χώρος είναι μεν διαμορφωμένος έτσι ώστε να θυμίζει το σπίτι του αλλά τα αντικείμενα είναι όλα ψεύτικα, μουσειακά εκθέματα. Αυτό βοηθάει όμως τη φαντασία μου να λειτουργήσει. Βλέπω το μικρό Γκάμπο στα πόδια της γιαγιάς του να του λέει ιστορίες, τον βλέπω με την καφετιά τσαντούλα του να γυρίζει από το σχολείο, ύστερα τον είδα έφηβο να τρώει στη μεγάλη τραπεζαρία και μια ιθαγενής υπηρέτρια να του σερβίρει το φαγητό του. Περιπλανήθηκα στα υπόλοιπα δωμάτια ώσπου έφτασα σε εκείνο, και απευθείας έσβησε ο Γκάμπο από τα μάτια μου και είδα τοτε το συνταγματάρχη Αουρελιάνο Μπουενδία να κάθεται μόνος μες τη μοναξιά του και να φτιάχνει τα ψαράκια του. Είδα την Ούρσουλα σκυφτή, το Μελκίαδες να φέρνει τον πάγο και την ωραία Ρεμέδιος να περνά με το λευκό της φόρεμα ανάμεσα από τα δωμάτια.

Δε θέλω να φύγω από εδώ. Έπρεπε όμως. Κι όταν τελικά έφυγα ένιωσα ένα κομμάτι της καρδιάς μου να αποκολλάται και να μένει για πάντα εκεί, δίπλα στα ψαράκια του Αουρελιάνο.

Στο δρόμο το μυαλό μου τρέχει με χίλια, σκέφτομαι μήπως κάτσω να φάω εκεί, νιώθω όμως να μη με χωράει ο τόπος. Μια γριούλα με προσπερνάει, «ζει στο χωριό του Μάρκες, μπορεί να τον ήξερε και προσωπικά » έκανα μια ανόητη σκέψη που όμως με διασκέδασε. Ακολουθώ τις γραμμές του τραίνου, ξέρω πού θα με βγάλουν. Στο σταθμό υπάρχει το άγαλμα της ωραίας Ρεμέδιος που ήταν τόσο όμορφη που δε πέθανε αλλά αναλήφθηκε στους ουρανούς, όπως αρμόζει σε ένα τέτοιο θεικο πλάσμα.

Στο σταθμό είναι μαζεμένοι 3-4 αστυνομικοί και με κοιτάζουν με περιέργεια. Μου λένε πως δε περνάνε επιβατικά τρένα πλέον από εκεί και χωρίς να το ζητήσω ένας από αυτούς προσφέρεται να με πάει στο τέρμα των λεωφορείων. Οι αστυνομικοί της Κολομβίας είναι πράοι ευγενέστατοι κι εξυπηρετικοί. Καβαλάω τη μηχανή και φευγουμε. Σουρεάλ σκηνικό, πολύ μαγικό για να ναι ρεαλιστικό! Κι έτσι, με αυτή τη συνδιαλλαγή με τους Αρακατιανούς αποχαιρετώ το Μακόντο και τη ράτσα αυτή που είναι καταδικασμένη σε εκατό χρόνια μοναξιά.
Έπρεπε να επιστρέψω στη δική μου μοναξιά, στο ξενοδοχείο της Σάντα Μάρτα που βλέπει στο φωταγωγό,που δε το χτυπάει ο ήλιος ποτέ και όπου ο καφές είναι νερόπλυμα. Γλυκό μαρτύριο, όπως και το αίσθημα της μοναξιάς.


.

 

[Italitsa]

Φενάκι τι όμορφη που είναι η ιστορία σου!! Και το ταξίδι σου αυτό καθαυτό αλλά και ο τρόπος που γράφεις. Είναι σαν να διαβάζω κατά κάποιο τρόπο το " αγαπητό ημερολόγιο" σου! Αν απομονώσει κανείς σημεία από το γραπτό σου προκύπτουν πραγματικά μαθήματα ζωής.
Σε ευχαριστώ πολύ για τις συγκινήσεις που μου προσφέρεις διαβάζοντάς σε.
Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια!!

 

[fenia42]

Φενάκι τι όμορφη που είναι η ιστορία σου!! Και το ταξίδι σου αυτό καθαυτό αλλά και ο τρόπος που γράφεις. Είναι σαν να διαβάζω κατά κάποιο τρόπο το " αγαπητό ημερολόγιο" σου! Αν απομονώσει κανείς σημεία από το γραπτό σου προκύπτουν πραγματικά μαθήματα ζωής.
Σε ευχαριστώ πολύ για τις συγκινήσεις που μου προσφέρεις διαβάζοντάς σε.
Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια!!

Ιταλίτσα μου σε ευχαριστώ πολύ για τα καλα σου λόγια.Δε ξέρω αν ειναι σαν ημερολόγιο γιατι ποτέ δεν ειχα τέτοιο.
Σίγουρα όμως είναι ένας εσωτερικός μονόλογος,οπως ο μονόλογος του κάθε ταξιδιώτη που ταξιδεύει μόνος με τις σκέψεις του,σε πλήρη επαφή με τον εαυτό του και με επίγνωση.
Μπορει να σας κουράζω λιγο με τις λογοτεχνικές αναφορές που καθιστούν το κείμενο δύσκολο στην κατανόηση -για κάποιον που δεν εχει διαβάσει Μάρκες- όμως εύχομαι πραγματικά να εμπνεύσω κάποιον και να επιχειρήσει ενα μοναχικό ταξιδι αυτογνωσίας και εσωτερίκευσης!

 

[Italitsa]

Ιταλίτσα μου σε ευχαριστώ πολύ για τα καλα σου λόγια.Δε ξέρω αν ειναι σαν ημερολόγιο γιατι ποτέ δεν ειχα τέτοιο.
Σίγουρα όμως είναι ένας εσωτερικός μονόλογος,οπως ο μονόλογος του κάθε ταξιδιώτη που ταξιδεύει μόνος με τις σκέψεις του,σε πλήρη επαφή με τον εαυτό του και με επίγνωση.
Μπορει να σας κουράζω λιγο με τις λογοτεχνικές αναφορές που καθιστούν το κείμενο δύσκολο στην κατανόηση -για κάποιον που δεν εχει διαβάσει Μάρκες- όμως εύχομαι πραγματικά να εμπνεύσω κάποιον και να επιχειρήσει ενα μοναχικό ταξιδι αυτογνωσίας και εσωτερίκευσης!

Κάπως έτσι ήταν το δικό μου "αγαπητό ημερολόγιο", ένας διάλογος με τον εαυτό μου όπως μου αρέσει να τον αποκαλώ.
Καθόλου δεν μας κουράζεις, ίσα ίσα αυτό είναι το στοιχείο που κάνει τόσο ξεχωριστή την ιστορία σου! Συνέχισε έτσι!

 

[paefstra]

Το ταξιδι σου ειναι προσκυνηματικο κι αυτο ειναι ιδιαιτερα συγκινητικο ακομη και για καποιον που δεν ειναι φιλος της περιοχης η της κουλτουρας της. Respect σε οποιον κανει προσκυνηματικα ταξιδια που εχουν ενα ιδιαιτερο νοημα, προσωπικο. Ευχομαι να κανεις πολλα πολλα τετοια ταξιδια.

 

[fenia42]

Το ταξιδι σου ειναι προσκυνηματικο

Ναι,ναι,ΝΑΙ !!
Απο τον τάφο του Καζαντζάκη και της Σιμόν ντε Μπωβουάρ, από το σπίτι του Καβάφη στην Αλεξάνδρια,από την Cecilia Gallerani στην Κρακοβία,τον Munc στο ´Οσλο,τον Βαν Γκόγκ στο Άμστερνταμ,το Νταλί στο Figueres,τη Στούπα του Βούδα έξω απο το Βαρανάσι,τα γλυπτά του Μποτέρο στο Υερεβάν,την Pieta στο Βατικανό και τους Alfons Mucha και Κάφκα στην Πράγα -και ποσα ακόμα που δε χωρούν εδω μεσα- σκέφτομαι πως όλα μου τα ταξίδια,όλων μας τα ταξίδια,ειναι ενα προσκύνημα στη λογοτεχνία στην τέχνη και στην ιστορία,ένας μικρός φόρος τιμής,το ελάχιστο "ευχαριστώ" που μπορούμε να πουμε σε όλους αυτούς τους καλλιτέχνες που μας έκαναν να βρούμε ενα κομμάτι του εαυτού μας μεσα απο τα έργα τους.

 

[fenia42]

Λίγο έξω από τη Σάντα Μάρτα ξεκινά η οροσειρά της Σιέρα Νεβάδα κι εγώ είχα κλείσει για τη μέρα αυτή trekking στη ζούγκλα,στο πάρκο της Ταϋρόνα και μπάνιο στις εξωτικές παραλίες.
Την προηγούμενη μέρα όμως, κατά το απογευματάκι έπιασε μια τρελή βροχή που μου στέρησε την απογευματινή μου έξοδο και έκανε τους δρόμους να πλημμυρίσουν. Στις έξι το πρωί ήμουν στο πόδι και περίμενα είτε το λεωφορείο να περάσει απ' το ξενοδοχείο να με πάρει, είτε ένα τηλεφώνημα που θα ακύρωνε την εκδρομή λόγω βροχής. Συνέβη ευτυχώς το πρώτο. Ήμουν η τελευταία που έμπαινα στο βαν, μαζί με άλλους 20-25, όλοι για τον ίδιο σκοπό. Μόνο που εγώ ήμουν η μοναδική μη ισπανόφωνη και μόνη, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να έχω τις κεραίες μου τεντωμένες για να καταλάβω καλά τις οδηγίες του leader και να μη χαθώ μέσα στις ζούγκλες.
Φτάσαμε μετά από μισή ώρα στο δρόμο και ξεκινήσαμε όλοι να φοράμε τα αντιηλιακά και τα αντικουνουπικά μας. Μια καλή εμπειρία από ζούγκλες την έχω πλέον με τα ταξίδια που έχω κάνει, την τελευταία όμως φορά, κάπου στο Λάος, ενώ είμασταν δυο άτομα και πορευόμασταν κανονικά σε άγνωστα μονοπάτια, εγώ γλίστρησα, έπεσα σε ένα ρυάκι σπάζοντας τη σαγιονάρα μου και παρά τις φωνές, δεν ακουγόμουν ούτε στα δύο μέτρα λόγω της πυκνής βλάστησης. Όταν είσαι μόνος αυτή η σκέψη είναι λίγο τρομαχτική όμως ένιωθα μεγάλη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου.
Ξεκίνησε το trekking που θα διαρκούσε δυο ώρες μέχρι την παραλία και μετά άλλες δύο στην επιστροφή. Η διαδρομή ήταν όμορφη. Ο οδηγός φρόντιζε να βαδίζει τελευταίος για να προσέξει τα παραστρατήματά μας, βέβαια, ενώ στην αρχή ξεκινήσαμε σαν μια ομάδα, στη συνέχεια χωριστήκαμε φυσικά ακολουθώντας ο καθένας το ρυθμό του. Είχα στο νου μου να είμαι πάντα κοντα σε κόσμο και το κατάφερνα αρκετά καλά. Το άγχος μου έφυγε σιγά σιγά και κατάφερα να ηρεμήσω και να απολαύσω τη διαδρομή. Κάποια στιγμή βρεθήκαμε σε μια παραλία όπου περνούσαν από απέναντι πανέμορφα άλογα. Στην παραλία εκείνη υπήρχε μια ταμπέλα που ενημέρωνε τους επίδοξους κατασκηνωτές να μη βουτήξουν στα νερά γιατί είναι ιδιαίτερα ορμητικά και έχουν χαθεί πάνω από εκατό τουρίστες τα τελευταία χρόνια. Κάπου εκεί είχαμε ήδη διανύσει μια ώρα περπάτημα και η διαδρομή έφτανε στο πιο δύσκολο σημείο. Μετά από ένα δάσος με φοίνικες μπήκαμε βαθιά μέσα στη ζούγκλα. Στη ζούγκλα αυτή ζουν εδώ και 2000 χρόνια ολιγομελείς φυλές γηγενών της Κολομβίας που θεωρούν χρέος τους να προστατεύσουν τη γη των προγόνων τους. Αν ήμουν τυχερή ίσως και να έπεφτα πάνω τους.

Η διαδρομή εκεί έμπαινε στα δύσκολα. Το έδαφος γινόταν υπερβολικά λασπώδες. Είδα καποιους να φορούν σαγιονάρες για να μη λερώσουν τα παπούτσια τους. Όμως η λάσπη πλήθαινε και πλήθαινε. Τα παπούτσια μου είχαν αρχίσει να λερώνονται αρκετά. «Δε πειράζει, χαλάλι» έλεγα μέσα μου και σκεφτόμουν ότι πραγματικά ελάχιστες γυναίκες θα ήθελαν να βάλουν τον εαυτό τους σε αυτή τη διαδικασία.

Κάποια στιγμή έφτασα σε ψηλά βράχια,από κάτω το χάος. Το σκέφτηκα λίγο πώς θα περάσω. Οι κοπέλες πριν από μένα βοηθήθηκαν από τα αγόρια τους. Εγώ ήμουν εκεί μόνη μου κι έπρεπε να το αντιμετωπίσω με τις δυνάμεις μου. Το έδαφος όμως ήταν κάπως ολισθηρό και εγώ, αρκετά ψηλή γαρ, δεν είχα την πολυτέλεια για αιλουροειδείς κινήσεις. Βρέθηκα να είμαι κάπως κοκαλωμένη και σκεπτική για το πώς ακριβώς έπρεπε να κινηθώ για να μη γλιστρήσω και τότε συνέβη κάτι όμορφο. Ένας άντρας που είχε περάσει πριν από μένα γύρισε να κοιτάξει αν τα κατάφερνα, ήρθε, μου άπλωσε το χέρι του και με βοήθησε να περάσω. Είναι όμορφο να δέχεσαι βοήθεια.

Η λάσπη πλέον έχει εξελιχθεί σε ρουτίνα. Τα παπούτσια μου έχουν γίνει μαύρα και καθώς περπατώ με γοργό βήμα η λάσπη τινάζεται και στα ρούχα μου. Όμως δε με ενοχλεί. Το απολαμβάνω. Τα αντανακλαστικά μου είναι γρήγορα, έτσι όπως κινούμαι με γοργό ρυθμό, ελέγχοντας κάθε μου βήμα, να είναι σε σταθερό έδαφος. Ώσπου… μπλουμ! Και το πόδι μου βρέθηκε σε κινούμενη λάσπη, όλο μου το παπούτσι βυθίστηκε, ένιωσα την κάλτσα μου να γίνεται μούσκεμα από τη γλοιώδη παχύρρευστη ουσία. Κοίταξα τα πόδια μου, αισθάνθηκα σα γουρουνάκι που κυλιέται στο βάλτο και το ευχαριστιέται. Σκέφτηκα εκείνη την ώρα πόσο αρέσει στα παιδιά να λερώνονται, πόσο το απολαμβάνουν, έτσι αποφάσισα να το απολαύσω κι εγώ, σα να είμαι παιδί και πάλι και να παίζω στα λασπόνερα. Δε με ένοιαζε για τα παπούτσια μου, αρκεί που μπορούσα να πάρω άλλα.

Έτσι κατάκοπη και λασπωμένη συνέχισα και η δεύτερη ώρα του trekking πέρασε γρήγορα, όταν βρεθήκαμε στην παραλία. Ελάχιστος κόσμος έφτανε μέχρι εκεί, η θερμοκρασία ήταν ιδανική, ο ήλιος έλαμπε πάνω από τα κεφάλια μας, το τοπίο ήταν ειδυλλιακό και παρθένο κι εγώ είχα κοπιάσει αρκετά, οπότε άξιζα μια βουτίτσα.

Έβγαλα τα βρωμόρουχα μου και βούτηξα μόνη μου, αφού βρήκα μια γωνίτσα να αφήσω το σακίδιό μου. Μπήκα στη θάλασσα και αισθάνθηκα την απόλαυση που μου πρόσφερε το δροσερό νερό. Τα ρεύματα ήταν όντως δυνατά. Κολυμπούσα στη βαθιά θάλασσα και άγγιζα πάλι την απόλυτη ελευθερία. Ξάφνου τρία μικρά κοριτσάκια με προσέγγισαν και άρχισαν να με ρωτάνε από που είμαι και να με διορθώνουν όταν έλεγα λάθος καμιά λέξη. Μου κράτησαν συντροφιά, ερχόντουσαν στην αγκαλιά μου να παίξουμε και μου πείραζαν τα μαλλιά. Αισθάνθηκα κι εγώ παιδί μαζί τους.Με παιδί στην εφηβεία,νοσταλγώ που και που τέτοια παιχνίδια. Μου έδειξαν ένα «μυστικό» μέρος που έχει κροκόδειλους και αποφάσισα να τις αφήσω και να πάω για εξερεύνηση του χώρου. Θαύμασα τα σπάνια λουλούδια, κυλίστηκα λίγο στην άμμο, πήγα στη λιμνούλα να βρω τον κροκόδειλο ώσπου πέρασε η ώρα και πήγα για το μεσημεριανό μου.

Γύρω στις τρεις ξεκινούσε η ώρα της επιστροφής.
Ο οδηγός μας μάζεψε για να μας πει τη διαδικασία αλλά αποφάσισε να αλλάξει σε ένα σημείο τη διαδρομή κι εγώ δεν ήμουν σίγουρη ότι κατάλαβα. Ήλπιζα ότι θα είμαι όμως δίπλα σε κόσμο για να μη χαθώ. Για κακή μου τύχη όμως ξεκινήσαμε δυο ομάδες, η δική μου και μια άλλη, γύρω στα 45 άτομα σύνολο. Εγώ φυσικά δε γνώριζα κανέναν και δεν ήξερα ποιους να ακολουθήσω. Επίσης ο οδηγός μας πρότεινε σε όποιον ήθελε να πάει τρέχοντας. Εγώ λόγω γρήγορων ρυθμών επέλεξα να κάνω συνδιασμό. Ξεκινήσαμε λοιπόν αλλά εξ αρχής είμασταν διασκορπισμένοι. Και να μην ήθελα να το πάρω τρέχοντας, είχα αγχωθεί γιατί δεν ήθελα να μείνω από τους τελευταίους. Εκτός αυτού ο ουρανός συννέφιαζε προμηνώντας βροχή και ούτως ή άλλως στους τροπικούς 5-6 η ώρα νυχτώνει.

Όταν ήμουν μικρή τρελαινόμουν να βλέπω ντοκιμαντέρ.Ηταν προφανως το ταξιδιωτικό μικρόβιο που εκδηλωνόταν κάπως ετσι.Τα αγαπημένα μου ντοκιμαντέρ ηταν εκείνα που έδειχναν φυλές του Αμαζονίου•πόσο κοντά στη φύση ηταν,πόσο αργά κυλούσε η ζωή τους,πώς ζούσαν με τους νόμους και κανόνες. Στον αντίποδα ,αμέσως έφερνα στη σκέψη μου τους χρηματιστές της Νέας Υόρκης,
πώς ζουν,τι άγχη κουβαλάνε,πόσο στενά είναι τα όρια της ύπαρξής τους όπως την έχουν δομήσει μέσα σε ένα ανθρώπινο οικοδόμημα,τόσο μακριά από την αληθινή μας φύση.
Εκεί λοιπόν που περπατούσα στα λασπωμένα μονοπάτια του πάρκου Tayrona κάτω από τεράστια δέντρα που κρύβουν τον ήλιο,την είδα. : μια σκηνή σα να βγήκε από το national geographic,ένα κορίτσι απροσδιορίστου ηλικίας της ιθαγενούς φυλής Kogi να κόβει αδιάφορα καρύδες και να με κοιτάζει εχθρικά χωρις να λέει λέξη. Οι Kogi ζουν στη Sierra Nevada σε πλήρη αρμονία με τη φύση,πλέκουν τσάντες απο γκρι μαλλί και τις φορούν πάντα με λευκά ενδύματα.Είναι περήφανοι που ζουν με πλήρη σεβασμό στη μάνα γη και δε θέλουν μεγάλη επαφή με ανθρώπους που εκμεταλλεύονται τη γη προς όφελός τους,σε βαθμό που να την καταστρέφουν. Και όλα αυτά όταν την ίδια ώρα στην Ελλάδα πέθαινε κόσμος από πλυμμήρες….

Συνεχίζω το trekking μετά από αυτό το μικρό διάλλειμα που όμως με είχε αποσυντονίσει. Κοίταξα γύρω μου, βρισκόμουν σε ένα ξέφωτο, είχα μπει από νότια αλλά δε θυμόμουν από πού έπρεπε να φύγω. Γύρω γύρω κανένας, μόνο εγώ και η μικρή ιθαγενής. Ζαλίστηκα. Πήρα το πρώτο μονοπάτι που βρήκα μπροστά μου, ξαφνικά όμως ένιωσα όλα να σκοτεινιάζουν, την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, το άγχος να με καταβάλει και ένιωσα ένα παλιό γνώριμο συναίσθημα που είχα ξεπεράσει εδώ και χρόνια: η κρίση πανικού ερχόταν. Χιλιάδες αρνητικές κυρίως σκέψεις περνούν από το μυαλό μου. Χάθηκα, ξεχάστηκα, μπερδεύτηκα, όλοι φύγαν, θα φύγουν χωρίς εμένα, είμαι μόνη μου, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα, ολομόναχη. Μες την ταραχή μου προσπαθώ να ανακτήσω τη διαύγεια μου και να σκεφτώ λογικά, να διώξω τις αρνητικές σκέψεις. Θυμήθηκα το 2011 όταν άρχισα να ταξιδεύω μόνη μου, ο μοναδικός μου φόβος ήταν να μη με πιάσει κρίση πανικού. Τα έχω καταφέρει πολύ καλά από τότε όμως,στηριζόμενη στις δυνάμεις μου. Τώρα τί με έπιασε; Όμως αυτό το σκοτείνιασμα ήταν απλά μια προειδοποίηση, το ένστικτο ίσως; Αποφασίζω να μη περπατήσω άλλο, γυρνάω 180 μοίρες και βλέπω ένα ζευγάρι να μπαίνει τρέχοντας σε ένα άλλο μονοπάτι.

«Από κει!» σκέφτηκα, και άρχισα να τρέχω. Τους έφτασα, τσαλαβουτούσα μες τη λάσπη, ανέβαινα τρέχοντας ακόμα και τις ανηφόρες. Συναπαντήθηκα με πολλά άτομα στο δρόμο, τα προσπέρασα, δεν ήθελα να σταματήσω μέχρι να βρω τον οδηγό μου. Δεν ήμουν σίγουρη αν αυτοί που προσπερνώ είναι στη δική μου ομάδα. «Δε θα σταματήσω να τρέχω αν δε βρω τον οδηγό μου» αυτή ήταν η εσωτερική μου συμφωνία, ούτε για νερό θα σταματούσα.

Είχα ιδρώσει, είχα ζοριστεί πολύ, η ανάσα έβγαινε με το ζόρι, το σακίδιο στην πλάτη βάραινε, ήθελα νερό απεγνωσμένα, όμως έτρεχα, έτρεχα, ολομόναχη στη ζούγκλα, προσπερνούσα κόσμο, έβαζα τα πόδια μου μες τη λάσπη χωρίς να με νοιάζει, είχε φτάσει η λάσπη μέχρι το γόνατο. Βρήκα ένα ποτάμι, το διέσχισα. Το παγωμένο νερό με ανακουφίζει ενώ πλένει τα παπούτσια μου. Συνεχίζω να τρέχω. Το μονοπάτι πλέον μου φαίνεται οικείο, ναι είμαι σίγουρη γαμώτο, είμαι στο σωστό δρόμο. Χαλαρώνω λίγο, ηρεμώ, βγάζω από το σακίδιο λίγο νερό, πίνω. Ακούω θόρυβο στα φυλλώματα και πετάγεται ένα ζωάκι άγνωστο σε μένα, κάτι μεταξύ ινδικού χοιριδίου και κουνελιού. Συνεχίζω όμως το τρέξιμο. Με πιάνει η βροχή αλλά δεν είναι ικανή να με σταματήσει, δε θέλω να μείνω τελευταία, άλλωστε σε τόσο πυκνή ζούγκλα δε βρέχομαι ιδιαίτερα. Έχει περάσει σχεδόν μια ώρα και κάτι όταν βρίσκω ακόμα ένα ποταμάκι που μου δροσίζει τις γάμπες οι οποίες καίγονται. Από μακριά όμως βλέπω το πάρκινγκ. Αυτό ήταν, τα κατάφερα, έφτασα. Βλέπω το λεωφορείο μου, πού είναι όμως ο κόσμος, πού είναι ο οδηγός.

“Oh, congratulations, you arrived 3rd” μου λέει ένας Αμερικανός. Γουρλώνω τα μάτια μου. Ώστε λοιπόν, από τα 45 άτομα, τόσο πολύ έτρεξα και από τη λύσσα μου και το φόβο δε κατάλαβα πως τους προσπέρασα σχεδόν όλους.

Μετά από σχεδόν μία ώρα μαζευτήκαμε όλοι και φύγαμε.

Κατάκοπη μα ικανοποιημένη, μπήκα στο δωμάτιο, κατευθείαν έκανα ένα μπάνιο να φύγει η λάσπη κι έπλυνα τα παπούτσια μου ευχόμενη μες το ανήλιαγο υγρό δωμάτιο να προλάβουν να στεγνώσουν πριν αφήσω τη Σάντα Μάρτα.

 

[LULLU]

ενα like δεν αρκει...χιλιαδεςlike!!!!!

 

[Nat ni]

Εξαιρετική η αφήγησή σου και η ιστορία σου!!!!!Ανέβασες την αγωνία κατακόρυφα εκεί που χάνεσαι στην ζούγκλα.
Μπράβο και για την εσωτερική σου δύναμη !!!!

 

[fenia42]

Εξαιρετική η αφήγησή σου και η ιστορία σου!!!!!Ανέβασες την αγωνία κατακόρυφα εκεί που χάνεσαι στην ζούγκλα.
Μπράβο και για την εσωτερική σου δύναμη !!!!

Οταν τα έγραφα αγχώθηκα κι εγώ παλι αλλα γενικά φημίζομαι για την ψυχραιμία μου!
Ευχαριστω απο καρδιάς για τα καλα σας λόγια

 

[Borealis]

Ελπίζω να μη το διαβάζει ο πατέρας και η μάννα σου, καρδιακούς θα τους κάνεις τους ανθρώπους...