Μαρόκο Η επιβίωση

[Soctama]

Εχεις δίκιο. Ουτε κρατιέμαι ούτε διακριτικοί θέλω να είστε. Ο Υπουργός Τουρισμού του Μαρόκου, με ειδοποίησε με ηλεκτρονικό μήνυμα και απείλησε ότι αν συνεχίσω να δυσφημώ την χώρα του και τις τουριστικές υπηρεσίες που παρέχει, θα προβεί σε αγωγή κατά εμού για διαφυγόντα κέρδη, αλλά και σε μήνυση με σκοπό να επιβάλει την τάξη. Δεν μπορεί -έγραφε- να υπάρχουν κάτι κακεντρεχείς σαν εμένα και να μιλάνε έτσι για ένα κράτος!!! Λες και είπα κάτι κακό. Λες και δεν εξείρα τις ξενοδοχιακές μονάδες, το άψογο σέρβις και όλες γενικά τις πλευρές του Μαρόκου. Αν είναι δυνατόν. Τέλος πάντων να μην γίνει λόγος γιατί ήτο και θυμωμένος. (γιατί άραγε?).

χαχαχαχαχα...Εισαι απίστευτη... Πάντως δεν έχει δίκιο..Εσύ όντως ύμνησες αυτή τη χώρα...!!!Όσο για τα ξενοδοχεία, όταν κάποια στιγμή θα πάω με το καλό απο αυτά τα μέρη..Σιγουρα θα επισκεφτώ ένα απο αυτά... Ηταν τέτοια η επιρροή σου...

 

[astral]

Τι είναι αυτά? Λίγες ώρες έλειψα και το διαλύσαμε?
Έλαααα λέμεεεε...
Πήρες την καινούργια φούστα και μετά τι έγινε? Τι? Τι?

 

[dim kyr]

Εγω, η έρημος, και η στριπτιτζου ανυπότακτη καμήλα μου
Αφου θα επιδείξω άμετρο θάρρος και θα παραβλέψω τις απειλές που δέχθηκα από τον Υπουργό Τουρισμού του Μαρόκου (ορα παραπάνω) θα συνεχίσω. Αν και είναι ρίσκο από μέρους μου, , καθότι μου έχει τάξει ότι αν το συνεχίσω θα μου απαγορεύσει την είσοδο στην χώρα και αν παραταύτα το καταφέρω, θα μου έχει 2-3 τουλάχιστον άντρες της προσωπικής του φρουράς να με περιμένουν στο αεροδρόμιο και να μου ρίξουν τέτοιο ξύλο που θα με μετατρέψουν αυτόματα -ως προς το χρώμα- στον πιό βέρο αυτόχθονα σομαλό γιδοβοσκό. Παίρνω τα ρίσκα και εξακολουθώ.
Αφού φύγαμε από το παζάρι συνοδευόμενοι από χειροκροτήματα από τους ντόπιους για το θέαμα που τους προσφέραμε (ειδικά εγώ και η φούστα μου), αλλά και απόσπαση από μέρους μας υποσχέσεως ότι όταν μπορούμε θα επανέλθουμε, διότι η τηλεόραση του Μαρόκου δεν προσφέρει ιδιαίτερα μεγάλο αριθμό ψυχαγωγικών εκπομπών, κατευθυνθήκαμε προς κάπου... Γενικώς κάπου, όπου βρούμε, να συνεχίσουμε την μέρα μας και αν μπορούμε να δώσουμε και άλλες παραστάσεις (κατόπιν εισιτηρίου αυτήν την φορά) για να μην μείνει κανείς παραπονούμενος. Το θέαμα και σπανίζει και κοστίζει στις μέρες μας. Δυστήχως δεν φανήκαμε τυχεροί. Μας έφαγε το Χόλυγουντ, καθώς εγυρίζετο κάποιο ταινιάκι στα Ατλας στούντιο της περιοχής. Απογοητευμένοι, πήγαμε σε ένα εστιατόριο να καταβροχθίσουμε τας τοπικάς κουζίνας και αφού άλλα παραγγείλαμε και άλλα μας φέρανε (κλασσικό εικονογραφημένο) , πήγαμε να κλείσουμε εκδρομή στην έρημο. Θέλαμε βλέπετε να πάμε και άλλο πιο νότια στην ενδοχώρα. Δεν είχαμε μυαλό (ουτε τώρα έχουμε, είμαστε σταθεροί άνθρωποι), θέλαμε να δώσουμε παραστάσεις σε όλο το Μαρόκο. Τα έχουμε πει αυτά. Το τσίρκο Μεντράνο τώρα και στην πόλη σας!!! Βρίσκουμε ένα πρακτορείο με ένα λίγο χαζοχαρούμενο τύπο και μας υπόσχεται μια εκδρομή off the road (εν μέρει είχε δίκιο) με διανυκτέρευση στην έρημο, βολτίτσα με καμήλες, δείπνο (το τονίζω αυτό δείπνο γιατί έχει την σημασία του) κάτω από το φως των αστεριών και γενικά όλα αυτά τα προκάτ που αρέσουν στους τουρίστες. Ε! λέμε και δεν πάμε? Και κλείνουμε. Δεν θέλω να υπονοήσω ότι μας απέκρυψε ζωτικής φύσεως πληροφορίες. Ας είχαμε και λίγο μυαλό. Δεν φταίει αυτός. Μερικά πράγματα εννούνται και φυσικά παραλείπονται. Γυρνάμε ευχαριστημένοι στο ξενοδοχείο και ξαλαφρωμένοι από 150 ευρώ περίπου, πίνουμε κάτι μπυρόνια, και αφού ζαλιστήκαμε επαρκώς ή τελείωσε η κάβα και τα αποθέματα , δεν θυμάμαι τι από τα δύο αλλλά αν κρίνω από τις αντοχές μας στο συγκεκριμένο είδος μάλλον το 2ο, την πέφτουμε για ύπνο χωρίς να απλώσουμε πετσέτες αυτήν την φορά. Αυτό το κάναμε την επόμενη νύχτα.
Το πρώι πέρασε από το ξενοδοχείο ο οδηγός, μας πήρε και μετά από λίγο σταμάτησε για να παραλάβει από κάπου κάτι Αγγλους. Δυο κοπελίτσες και τον φίλο τους γύρω στα 20. Εχοντας γίνει άνθρωποι εμείς εν τω μεταξύ με τα καθαρά μας τα ρούχα , τα μπάνια μας, τους ύπνους μας, όταν τους είδαμε λέμε με ύφος Αντουανέτας πω!πω! χάλια είναι. Εμ βέβαια κυρά μου ξέχασες τα δικά σου τα χαίρια!! Ντροπή μου το δηλώνω η μουλάρα ,ντροπή μου! Κανένας ταξιδιώτης δεν πρέπει να κοροιδεύει κανένα. Μα κανένα! Και όχι μόνο αυτό όταν βάλανε τα πράγματά τους μέσα είδαμε ότι είχαν κουβαλήσει και φαγητά μαζί τους. Πατατάκια και μπισκότα. Και το ομολογώ φίλοι μου, μειδιάσαμε. Ξανά αίσχος μου! Αλλά μέσα σε 12 ώρες τιμωρηθήκαμε και πολύ καλά πάθαμε. Μας άξιζε! Γιατί το ίδιο βράδυ όταν η πείνα είχε θεριέψει ήθελα να κάνω ριφιφί στην σκηνή τους. Η αχρεία!!! Η μουλάρα!! Η ξεδιάντροπη!! (συνεχίζεται σε 5 λεπτά για να πάω να κάνω τσίσα)

 

[NTINA]

Ακόμα...που είσαι...???
Δε φοράς φούστα? Γιατί την πήρες τότε,αν είναι ν αργείς

 

[ioanna karagianni]

Πόσες ώρες ακόμα για να ικανοποιήσεις την ανάγκη σου. Αν είναι να καθυστερείς τόσο στην τουαλέτα πρέπει να το κοιτάξεις.

 

[dim kyr]

Αφού λοιπόν ξεκινήσαμε, πρέπει να σας αναφέρω για το άψογο, το τέλειο της διαδρομής και αυτό για να ρίξω στάχτη στα μάτια κάποιου Υπουργού Τουρισμού. Καθώς καταλαβαίνεται το μαύρισμα δεν μου ταιριάζει. Περάσαμε από πλινθόκτιστα σπίτια δίπλα από οάσεις, πιτσιρίκια ξυπόλητα να παίζουν, τον ποταμό ντράα να δίνει ζωή από όπου κι αν πέρναγε, γενικά εικόνες που δεν είχα ξαναδεί και που για χάρη τους θα δεχόμουν ακόμα και να ξανακοιμηθώ στο ξενοδοχείο-wellcome to Hell. Πρέπει να πάτε (στάχτη), να αντικρύσετε και εσείς αυτά τα τοπία-ζωγραφιές (κι άλλη στάχτη), να δείτε εικόνες που το Χόλυγουντ δεν μπορεί να αποδόσει (το παράκανα στην στάχτη?) και γενικότερα ένα ταξίδι σαν αυτό θα σας αποτυπωθεί στην μνήμη όσα χρόνια και αν περάσουν (ναι!! το παράκανα, αλλά δεν θέλω να με δέρνουν στα αεροδρόμια του Μαρόκου).
Κατόπιν αυτού του παροξυσμού αισθήματος αυτοσυντήρησης, ας ξαναγυρίσουμε στην κανονική ροή του προγράμματος. Σταματήσαμε στην Ζαγκορά για να αγοράσουμε νερό, καθώς μας είπαν ότι θα μας είναι απαραίτητο, και λίγο πιο έξω από την πόλη καθήσαμε για χλαπάκιασμα. Εμείς όμως δεν πεινάγαμε πολύ και έτσι δεν φροντίσαμε να τιγκάρουμε όσο θα έπρεπε. Ετσι συνεχίσαμε το ταξίδι σε ένα χωριό (καταπληκτικό!!) στο οποίο υπήρχε ένα μουσείο βιβλίων και παλιών χειρογράφων ηλικίας παααααρα πολλών ετών, ανεκτίμητης αξίας το οποίο φύλαγε ένας μουσουλμάνος γεράκος απροσδιορίστου ηλικίας. Με την πρώτη ματιά μας φάνηκε γύρω στα 100. Μετά αναθεωρήσαμε. Πρέπει να ήταν προπροπροπάππους του Αδάμ.
Φτάσαμε με μικρή καθυστέρηση στην έρημο, γιατί το σαίνι ο οδηγός είχε ξαχάσει το κλιματιστικό αναμμένο στο Land Rover με αποτέλεσμα να πέσει η μπαταρία και να μην παίρνει μπρός και αναγκαστήκαμε να σπρώξουμε (οχι εγώ, ούτε οι Αγγλίδες φυσικά, άλλα κορόιδα). Ωραία η έρημος, απέραντη και ολίγον αφιλόξενη , φτιάξανε τσάι, κάναμε βόλτα, η νύχτα έπεσε και καθήσαμε όλοι μαζί, εμείς οι άγγλοι και ο οδηγός σε κάτι κουρελούδες εξω από τις σκηνές. Πεινάμε. Πεινάμε πολύ αδέλφια. Ακόλαστα. Μας είχαν τάξει φαγητό από το γραφείο, πού είναι? τι περιμένουμε? το καραβάνι? Θα με κατηγορήσετε σε αυτό το σημείο πεζή και ωμή. Κατηγορήστε με. Εγώ πείναγα. Ολοι δηλαδή. Αρκεί να σας πω ότι στην απόλυτη ησυχία της ερήμου τα στομάχια όλων μας παρέπεμπαν σε ντεσιμπέλ ατομικής έκρηξης. Τόσο χάλια. Και τσίσα? που να κάνουμε? Εδω έχουμε προβλήματα. Α! είναι και το άλλο. Οταν μας δείξαν τις σκηνές που θα κοιμόμασταν διαπιστώσαμε ότι ήταν ευρύχωρες μεν, αλλά αδελφέ μου το Intercontinetal που είχαμε κοιμηθεί προχθές, τώρα έμοιαζε όντως με Intercontinetal!!!!! Αναμενόμενο όμως. αυτό το ξέραμε και για αυτό είχαμε εφοδιαστεί με τις γνωστές σε όλους σας πετσέτες μπάνιου. Χρήσιμες. Πολύ χρήσιμες. Είχαμε αρχίσει να απογοητευόμεθα και κάναμε σχέδια για ριφιφί στην σκηνή των Αγγλων <<Λοιπόν εσύ θα τους πιάσεις κουβέντα και εγώ θα πάω από πίσω με ένα μαχαίρι, θα σχίσω την σκηνή, θα κάνω πλιάτσικο στα βρώσιμα είδη, θα τα κρύψω στην δική μας σκηνή και μετά θα έρθω λες και δεν τρέχει τίποτα>>. Τέλειο σχέδιο!! Αλλά δεν είχαμε μαχαίρι. Τουρίστες είμασταν! Οχι ο Ράμπο!! Από μακρυα φάνηκαν κάτι λάμπες και κάτι σαν δίσκοι ακούγονταν. Ωραία λέμε. Η ώρα της βρώσης. Αμ δε! Τσάι, τσάι και άγιος ο Θεός. Από το πολύ το τσάι τα στομάχια μας κάναν ήχους που σε παρέπεμπαν στην θερμοφόρα. Δεν θέλουμε και άλλο κύριε.. λυπηθήτε μας!!!! Εδω είμαστε έτοιμοι να παρανομήσουμε, να καταπατήσουμε τας ηθικάς αρχάς μας και εσείς μας προσφέρετε τσάι? Εκανα να ξαναπιώ για 2-3 χρόνια περίπου. Ας είναι!! ας πάμε να κοιμηθούμε και αν δεν πεθάνουμε από την ασιτία θα φάμε αύριο. Πάνω που το σκεφθόμασταν, άλλοι ήχοι, άλλες λάμπες, άλλοι βεδουίνοι με δίσκους. Και ναι, θα φάμε. Τι καλά! Μας φέραν κάτι απροσδιόριστο, νύχτα ήταν δεν βλέπαμε, αλλά εγώ έφαγα κάτι σε πατάτα (νομίζω). Και μετά μας φέραν και φρούτα. Κάτι πεπόνια κάτι σταφύλια, ακαθαρσίες καμήλας δεν ξέρω δεν βλέπαμε. Ετσι δεν μάθαμε την ποινή που επιφέρει το κακούργημα της κλοπής, στην νομοθεσία της χώρας. Και αφού ντερλικώσαμε πάμε να κοιμηθούμε στις πετσέτες μας. Το βράδυ ξύπναγα κάθε 5 λεπτά. Ψιλοκρύωνα κιόλας. Κατά τις 3 λέω να πάω να ουρήσω, τόσο τσάι κάπου πρέπει να πάει. Βγαίνω μπουσουλώντας μην σκοντάψω και στα στρώματα, παίρνω και τον φακό-αναπτήρα για να βλέπω μην πάω και ουρήσω στά μούτρα των Αγγλων (ντροπή ντε! τι εντύπωση θα δώσω?) κατευθύνομαι μέσα στα μαύρα σκοτάδια όπισθεν της σκηνής και να πρέπει να κρατώ τον αναπτήρα-φακό, να βγάλω και τα βρακιά μου και να έχω έννοια μην με πάρει και κανένα μάτι. Ολα αυτά ταυτόχρονα. Τα κατάφερα. Καλά για το τελευταίο δεν είμαι και σίγουρη. Ολο και κάποιο μάτι μπορεί να με πήρε.
Εδω πρέπει να σημειώσω ότι όταν στο φως της ημέρας είδα την τρύπα που είχε προκαλέσει η ούρησή μου στην άμμο , σκέφθηκα να πω στις αρχές να φυτέψουν κανένα δέντρο. Η τρύπα ήταν έτοιμη. Το φυτώριο έλλειπε. Φύτεψε και εσύ ένα δέντρο. Μπορείς!!!
Το πρωί θα μας πηγαίναν βόλτα με καμήλες. Πρέπει να σας πω ότι εγώ δεν έχω σχέση με Αμαζόνα. Δεν γεννήθηκα πάνω σε άλογο και δεν ξέρω να ιππεύω. Ας το συγκρατήσετε αυτό για ελαφρυντικό. Διαλέγουμε καμήλες, η δική μου ήταν και λίγο ζωηρή. Και άπλυτη. Και φαφούτα. Και πρόστυχη. Και τζαναμπέτα. Με την βοήθεια κάποιου τύπου και θυμόμενη την ταινία Λορενς της Αραβίας που είχα δει όταν ήμουν μικρή ως σκονάκι, ανεβαίνω. Τι ήταν αυτό Παναγία μου? Σαν κάτι διαφημίσεις για αυτοκίνητα <<από μηδενική ταχύτητα πιάνει 180 χλμ. την ώρα>> Εκεί που ήταν κάτω, τινάχτηκε και βρέθηκα στα ύψη. Πάλι καλά. Δεν έπεσα. Τους γέλωτες από την υπόλοιπη αγέλη δεν τους άκουσα. Η καμήλα μου δεν ξέρω για ποιόν λόγο είχε στην ράχη της κάτι υφάσματα. Στην πορεία της εξερεύνησης της Σαχάρας και προφανώς σκεπτόμενη (η καμήλα όχι εγώ) ότι χαραμίζεται και θα έπρεπε να κάνει καριέρα στριπτιτζούς άρχισε με χάρη να γδύνεται, πρώτα το ένα πανί , μετά το άλλο, αργά και ηδονικά. Από όπου περνάγαμε άφηνε τα ρούχα της.Ηταν και ανυπάκουη, αλλού την πήγαινες και αλλού πήγαινε!! Ασε που η πίσω από εμένα καμήλα ερχόταν συνέχεια δίπλα μου και νόμιζα ότι θα μου φάει το πόδι. Οταν ήταν να κατέβουμε επιτέλους, τέλος πάντων ας μην το συνεχίσω.Εχω κάνει ήδη αναφορά στο ξεπέζεμα. Δεν θέλω να αναφερθώ ξανά.
Ο γυρισμός πίσω στην Ουαρζαζατ ήταν ευτυχώς χωρίς απρόοπτα και γεγονότα αξιομνημόνευτα. Οταν φύγαμε και από την Ουαρζαζάτ και φθάσαμε πίσω στο Μαρακές εκτός από κάτι περιστατικά μεμονομένα, όπως όταν χάθηκα στην μεδίνα μόνη μου και με είχαν πάρει απο πίσω κάτι πιτσιρίκια και με κοροιδεύαν, δεν συνέβει τίποτα τρανταχτό. Οι θεοί μάζευαν δυνάμεις για άλλα μου ταξίδια.
Ομορφο Μαρόκο!!! Ποτέ δεν θα σε ξεχάσω!
(κι άλλη στάχτη)

 

[Pandora]

...μαζεμένες δόσεις πήρα σήμερα

Πρόσεχε γιατί άρχισα να έχω εξάρτηση από τις περιγραφές σου... δεν θα γλυτώσεις από μας, στο μέλλον...

 

[NTINA]

Το Μαρόκο σου ούτε εμείς πρόκειται να το ξεχάσουμε ποτέ

 

[ΕΡΣΗ]

Ναι δε λεω ιδιαίτερο και τελειως cult Μαρόκο!

 

[dim kyr]

Τι άλλο θέλατε δηλαδή? Να κάνω καμηλοβόλτα (καμήλα+βόλτα), να πέσω πάνω στο Βrad (pit) να με ερωτευθεί, να κλεφθούμε και να πάμε να ζήσουμε στην Μαυριτανία να πουλάμε κιούπια?

 

[astral]

Τι δηλαδή? Αυτό ήταν? Τελείωσε?
Ααα όχι, όχι, δεν το δέχομαι!!
Να στρωθείς να γράψεις καινούργια ιστορία. Τώρα! Αμέσως! Έχω αρχίσει κι έχω σύνδρομο στέρησης...

 

[sophia_det]

Πωπω, έχω ρίξει το γέλιο!

Θέλουμε και άλλο! Και αυτή τη φορά με ... φωτοντοκουμέντα!