dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.066
- Likes
- 6.315
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Είμαστε όλοι εδώ? Ωραία! βλέπω απομακρύνατε τα παιδιά από την οθόνη. Οι έχοντες πρόβλημα καρδίας? Ολοι? Οπα! βλέπω έναν εκεί στην γωνια. Θα σας παρακαλούσα κύρια να εξέλθετε του μαγικού χαλιού.. ναι ναι ξέρω έχετε μαζί σας τα χάπια σας , αλλά πιστέψετε με δεν θα σας βοηθήσουν. Οκ σας το υπόσχομαι θα είστε μαζί μας στο επόμενο ταξίδι μετά της συμπαθέστατης συζύγου σας εις στας Ευρώπας.. Ευχαριστώ.
Πρέπει να αναφέρω ότι το ταξίδι στις Ινδίες πραγματοποιήθηκε για να ξορκίσει το συγκεκριμένο στο Μαρόκο. Τι? δεν ανέφερα το Μαρόκο? καλά το αναφέρω τώρα . Περί αυτού πρόκειται. Ελαβε χώρα τον Αύγουστο του 2007 αν θυμάμαι καλά και λέω αν θυμάμαι γιατί από τότε πρέπει να μου έμεινε κουσούρι. Μερικά πράγματα δεν εξηγούνται αλλοιώς. Συνεχίζω.
Πετάξαμε από Αθήνα για Μιλάνο με την Αλιτάλια στις έξι το πρωί μετά από μπυροκατάνυξη σε ένα μπιστρο και στο καπάκι αεροδρόμιο. Κακή αρχή! Δεν καταναλώνεις 3456 λίτρα μπύρας όταν η επόμενη πτήση είναι μετά από 16 'ωρες και μετά άλλες τρεις ώρες πτήση και μετά είναι να σε παραλάβει ένας μεθυσμένος και οξύθυμος ταρίφας΄στις 2 το πρωί αφού πρώτα τρακάρει ένα άλλο αυτοκίνητο για να σε πάει στον προορισμό σου. Δεν το κάνεις ποτέ. Δόγμα!! Μην μου πείτε ότι δεν σας έχει τύχει τουλάχιστον 1 φορά το παρπάνω? Δεν θα το πιστέψω!
Στο Μιλάνο δεν στέκομαι. Δεν έχει φτάσει ακόμα τα υψηλά στάνταρς βρώμας πού θέτω σε μια χώρα για να την σχολιάσω. Το μόνο που παραθέτω ως πληροφορία είναι ότι φτιάχνουμε καλύτερες πίτσες από αυτούς. Δόγμα και αυτό!!!
Αντίθετα για το πτητικό κομμάτι Μιλάνο-Μαρακές έχω να σχολιάσω μερικά πραγματάκια. Η εταιρεία (χαμηλού οχι οχι, χαμηλότατου κόστους) μόνο σκοινία δεν είχε αντί για ζώνες. Ο διπλανός μας -μαροκινής προελεύσεως θαρρώ-, είχε να κάνει μπάνιο από τα βαπτήσια του. Λαλίστατος!! Μετά όμως από 20 ώρες αυπνίας και 2345 γαλόνια μπύρας ε? πως να το κάνουμε δεν έχεις ώρες για συζήτηση. Ο συνταξιδιώτης μας όμως είχε διαφορετική γνώμη. Θα μου μιλάτε και θα σας μιλάω μέχρι να φθάσουμε. Οταν είδε όμως ότι εμείς δεν ψηνόμαστε, άλλαξε τακτική και προσπάθησε να μας σαγηνεύσει μα τας οσμάς του. Αντισφυξιογόνας μάσκας δεν διέθετε το σκάφος, το οποίο παρεπιμπτόντως έπρεπε να έχει γνωρίσει μεγάλες δόξες στον πρώτο Παγκόσμιο, και ο πιλότος πρέπει να είχε μάθει να πιλοτάρει στο Play station 2, έτσι ο μαροκινός νίκησε και εμείς δεν κλείσαμε μάτι.
Φθάνουμε στο Μενάρα (αεροδρόμιο) γύρω στις 1.30 το πρωί. Δύο σερνάμενα ρετάλια ελληνικής προελεύσεως. Πέρνουμε βαλίτσες και τα σχετικά και βαδίζουμε προς την έξοδο. Αμετανόητη μπεκρού εγώ όμως λίγο πριν βγούμε παίρνει το μάτι του αμετανόητου μπεκρή ένα μαγαζάκι με έναν άραβα μέσα που πούλαγε μεταξύ άλλων και μπύρες. Ωραία λέω εγώ μία για τον δρόμο. Τραβολογάω τον δικό μου και του λέω έλα λόλα να μία μπύρα. Ασε με κάτω χριστιανή μου -μου λέει ο αναίσθητος με περίσσιο θράσος- πάμε να βρούμε ένα ταξί να φύγουμε να βρούμε το ριαντ να αποθέσουμε τα κουφάρια μας... Ακου να δεις τι γύρισε και μου είπε το άτομο! Απροκάλυπτη θρασύτητα!! Τι τραβάει το ασθενές φύλο.
Τι? και εγώ μάσησα νομίζετε? Οχι. Τον παράτησα και του λεώ καλά εσύ μην έρχεσαι εγώ πάω να αγοράσω και μετά θα πίνω να δροσίζομαι και εσύ θα ζηλεύεις!! Αρπά τη.
Κατευθύνθηκα λοιπόν με διαθέσεις αρπακτικού προς το μαγαζάκι με τα μπαγάζια μου ξεχνώντας το γεγονός ότι είμαι σε μουσουλμανική χώρα και η ώρα είναι κατά πολύ περασμένες 9. Θα μου πείτε γιατί έχει σημασία? Ναι έχει! Ολοι λοιπόν τρέχαν στην έξοδο και εγώ στις μπύρες. Λογικό! Δεν έχουμε όλοι τα ίδια γούστα. Οταν φτάνω λέω του παππού Μπορώ να έχω μια μπύρα? (εις την Αγγλική πάντα). Με κοιτά και μου δείχνει το ρολόι θυμωμένος. Οχι του απαντώ δεν θέλω να μάθω την ώρα μια μπύρα μου δίνετε? τον ξαναρωτώ. Αυτός μου δείχνει πάλι το ρολόι του. Οχι λέω δεν θέλω να αγοράσω σουβενίρ ακόμα, μια μπύρα θέλω. Να μην σας τα πολυλογώ μου περνάει σαν αστραπή από το μυαλό κατι που ήξερα αλλά είχα θολώσει και δεν θυμόμουν ότι στα περισσότερα μέρη στο Μαρόκο δεν σερβίρουν αλκοόλ μετά τις 9. Δεν βαρυέσαι καλή καρδιά και ζουμί από λάχανο και φεύγω κουνάμενη λυγάμενη να βρούμε ταξί να πάμε στο ριαντ.
Εξακολουθώ λοιπόν (και κατόπιν μαζοχιστικής παροτρύνσεως, αμείλικτη ως Ρομφαία του θανάτου) και κατευθυνόμεθα προς την έξοδο. Εκείνη την ώρα είχαν φθάσει και άλλα 345 αεροπλάνα και όλοι τρέχαν για ταξί. Πλησιάζουμε έναν κυριούλη , του λέμε τον προορισμό μας , μας λέει την τιμή στεκόμαστε σαν χάνοι για την υπερβολικη χρέωση που ακούσαν τα αυτιά μας και προσπαθούμε να του πούμε με τρόπο φίλε μας κλέβεις. Αλλά αυτός ως γνήσιος Αραβας και προερχόμενος από την τιμημένη γενιά των εμπόρων καμηλιέρηδων μας πετά ενα Σαλαμ αλέκουμ και φεύγει αφήνοντάς μας σήξυλους με τον Φοίβο και την Αθηνά στο χέρι. Οκ δεν μας νοιάζει θα βρούμε άλλον ο τόπος είναι γεμάτος ταξί ... είναι? όχι ήταν, γιατί θες η μπύρα, θες ένα τσιγάρο που κάναμε προς την έξοδο, θες η καταπληκτική ταχύτητα της χελώνας που είχαμε αναπτύξει λόγω κούρασης μας τοποθέτησαν να στεκόμασταν σε μια σχεδόν άδεια πιάτσα. Ε και? κάτι θα βρούμε. Θελω να κάνω μια παρένθεση εδώ αναφέροντας ότι καθόλη την διάρκεια του ταξιδιού κάναμε υπεράνθρωπες προσπάθειες να διατηρήσουμε την αισιοδοξία μας. Και τα καταφέραμε.
Μας πλησιάζει, όχι όχι εμείς πλησιάσαμε έναν ταξιτζή και λέμε ότι θα μας ζητήσει θα το δώσουμε, δεν θα κάνουμε παζάρια στις 2 το πρωί , ας μας κλέψουν και λίγο πρώτη μας θα είναι ή τελευταία? Τον προσεγγίζουμε σχεδόν με λαγνεία για να του γίνουμε αρεστοί ,-εντάξει το ξέρω συρθήκαμε πολύ χαμηλά αλλά τι να κάνουμε θέλαμε να φύγουμε-, του λέμε , μας λέει και μας φορτώνει. Οιμε!!! από το πρώτο λεπτό καταλάβαμε ότι ο τύπος ΄΄εχει ένα πρόβλημα με το μπουκάλι και καλό θα ήταν να προστρέξει στους Ανώνυμους Αλκοολικούς της χώρας του. Το ταξί έζεχνε από ουισκι. Ξέρω τώρα τι θα πείτε μα ταξί, μα αεροπλάνα, μα τρένα τι στην ευχή? Αλλα εμείς φταίμε καλοί μου συγγενείς και γείτονες? το κάρμα μας!!!
Σύντροφοι τιιιι έχουμε εδώ? Εχουμε και λέμε είναι 2 η ώρα ξημερώματα Δευτέρας και 2 ζόμπι μέσα σε ένα σαράβαλο κουρασμένα και έτοιμα να διαλύσουν, που είχαν κοιμηθεί τελευταία φορά κάποια Παρασκευή βράδυ να κρατιούνται απο όπου βρούν για να μην εκτοξευθούν απο τις πόρτες και τα παράθυρα. Οδηγός ? ένας μεθυσμένος, που μετά βίας κράταγε το τιμόνι. Παναγίτσα μου βάλε το χέρι σου. Μετά από 10 λεπτά φτάνει στην Μεδίνα οπου και θα διαμέναμε. Τρακάρει ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο , δεν το παίρνει χαμπάρι. Τον χτύπησες του λέει ο καλός μου για να του απαντήσω εγώ τι θες τώρα και τον προκαλείς βραδυάτικα άστον μπας και κατέβουμε απο το τρενάκι του τρόμου να ψάξουμε να βρούμε το ριαντ. Τα θέλει ο οργανισμός σου και σένα!!! Μέσα στο ταξί ξέχασα να σας πω ότι ήταν και ένας άλλος. Δεν ξέρω ποιός και δεν ξέρω γιατί. Απλά το αναφέρω. Αποβιβάστηκε όταν μπήκαμε και εμείς. Ποιός ξέρει? για να κρατά τα μπόσικα. Κατεβαίνουμε και αν νομίζατε ότι <<εντάξει μωρε τι γκρινιάζεις? θα πας στο ριαντ , θα κοιμηθείς , θα ξεκουραστείς και πανε όλα πέρασαν>> γελιέστε. Αυτό δεν ήταν ένα απλό βράδυ, ήταν η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου!!!
Καλη η Οδύσσεια βρε παιδιά δεν λέω Φοβερό έπος με παγκόσμια αναγνωρισιμότητα, ανατροπές, κακουχίες, αλλα από όσο θυμάμαι οι θεοί δείχνουν που και που έλεος στον ήρωα. Σε μένα οι θεοί γιατί δεν δείχνουν? Και κύριε Ομηρε να σας κάνω μια ερώτηση? θα σας κάνω. Εμένα με ξέρετε? με έχετε γνωρίσει? Γιατί στην απόξω? Λίγα τράβηξα? Εεεε? λίγα?
Κατεβαίνουμε από το τρένο του ολέθρου, και βγάζουμε ένα χαρτάκι με τις οδηγίες πως θα φτάσουμε στην χαμένη ατλαντίδα αριστερα, δεξια και πάλι δεξιά προσοχή γαιδούρι στρίφτε αριστερα κλπ κλπ Δεν το βρίσκουμε γιατί πολύ απλά η μεδίνα δεν έχει νούμερα ούτε οδούς, και φυσικά δεν μπαίνει αυτοκίνητο. Ξαναγυρνάμε στο σημείο μηδέν , στην πύλη κάτι δεν θυμάμαι. Κάπου έχουμε κάνει λάθος και αντί δεξιά μάλλον στρίψαμε αριστερα. Δοκιμάζουμε πάλι? ναι αμέ μήπως έχουμε και τίποτα καλύτερο να κάνουμε τις επόμενες 67 ημέρες? Δεξιά , αριστερα, γαιδούρι , αριστερά οχι δεξιά, οχι ευθεία, οχι αριστερα, οχι δεξιά κουμουνιστής είσαι? μπερδευτήκαμε οι άνθρωποι. Και να σέρνουμε και τις βαλίτσες μας για να ολοκληρωθεί η πανωλεθρία. Τι κάνουμε? συμβούλιο. Λοιπόν έχουμε κάποιες λύσεις 1ον Περιμένουμε μέχρι το ξημέρωμα -δεν αργεί το νοιώθω- να βρούμε έναν ξεμέθυστο να ρωτήσουμε 2ον βγαίνουμε από την Μεδίνα με κίνδυνο να ξαναχαθούμε να ψάξουμε τηλέφωνο για να ειδοποιήσουμε την ιδιοκτήτρια του ριάντ να έρθει να μας πάρει 3ον δεν κάνουμε τίποτα. περιμένουμε και ας μας φάνε τα όρνια 4ον Ξυπνάμε τον Μαγγελάνο από μέσα μας και προσπαθούμε να το βρούμε. Εγω προσωπικά προτιμούσα την κουρτίνα 2, ξέρετε αυτή με τον Ζονγκ. καλύτερα θα ήταν... πολύ καλύτερα...
Δεξιά , οχι αριστερά, οχι ευθεία όχι πλάγια μπούχτησα. Από ότι κατάλαβα ο Δαίδαλος μεγαλούργησε και στο Μαρόκο, αλλά εγώ ούτε αρχιτέκτονας είμαι, ούτε ιστορικός, ούτε ο Χουντίνι. Και όταν ήρθε η απελπισία, ακούσαμε απο μακρυά κάτι φωνές γυναικείες. Και μας πλησιάζουν 2-3 γυναίκες με τα μαντήλια τους τα πλουμιστά (τι δουλειά είχαν τέτοια ώρα στην Μεδίνα δεν ξέρω ούτε θέλω να μάθω) και γελάγαν, μιλάγαν , τα πέρναγαν ωραία. Τις σταματάμε , τις ρωτάμε αλλά μίλαγαν μόνο γαλλικά και εγώ γαλλικά δεν κατέχω. Στάσου -μου λέει ο δικός μου- κάτσε εσύ με τα πράγματα εδώ που έχεις και παρέα και προσπάθησε μπας και βγάλεις άκρη. Εγώ θα γυρίσω πάλι στο σημείο μηδέν μήπως και σταθούμε τυχεροί (ναι σιιιγουρα) Εντάξει? Εντάξει μην αργήσεις όμως και φύγουν και μείνω μόνη μου. Και έμεινα. Γιατί αυτές είχαν αρχίσει να περπατάν προς το εσωτερικό της μεδίνας, εγώ είχα οοολα τα μπαγάζια και προς την κατεύθυνση που πήγε ο καλός μου στεκόταν ένα σκύλος τους οποίους εγώ φοβάμαι. Αρα τι κάνω? Φορτώνω και ακολουθώ τρέχοντας τους ειδήμονες που στην προκειμένη περίπτωση ήταν οι ντόπιοι. Εγκαταλείπω την θέση μου με πανικό και δεν πειράζει, ας προελαύνει ο εχθρός. Δική μου είναι αυτή η πόλη?
Τις ακολουθώ, τις ακολουθώ και τσούπ! να και ένας νεαρός. Ο οποίος έτσι για αλλαγή της τύχης ήξερε αγγλικά. Του λένε αυτές κάτι στα αραβικά, απαντά αυτός στα γαλλικά, γκαρίζω εγώ στα ελληνικά (πολύ απλά γιατί έτσι μου'ρθε αλλά και για την απώλεια του συντρόφου μου) και κάτι πάει να γίνει.. Και δόξα στον Μεγαλοδύναμο έρχεται απο μακρυά και το έτερον ήμισυ και γίναμε μια πολύ ωραία παρέα. Αρα το ριάντ δεν το είχαμε βρεί. Πάντως η καλή παρέα έχει και αυτή την σημασία της.
Ειλικρινά δεν θυμάμαι πως ακριβώς, βρεθήκαμε μπροστά σε μια΄πόρτα την οποία χτύπησε ο νεαρός και η οποία άνοιξε και ναιιιιιιιιιιιιιιι το βρήκαμε!! Τέτοια ανακούφιση και τέτοια ευγνωμοσύνη προς τις άγνωστες δυνάμεις έχω να νοιώσω απο τότε που είχαμε πρωθυπουργό τον Καποδίστρια. Μπουκάρουμε μέσα και λέμε στην Ζοέλ (ιδιοκτήτρια εκ Γαλλίας) καλέ γιατί δεν βάζετε καμμιά ταμπέλα να γνωρίζει ο κοσμάκης και να μην βολοδέρνει 3 η ώρα την νύχτα? και έρχεται η αποστομωτική απάντηση<< Είναι μέρος της μαγείας να χαθείς στα στενά της Μεδίνας, αρέσει πολύ στους τουρίστες!!> Καλά ποιούς έχεις πελάτες εσύ? Τον κόμη Δράκουλα ή την Θάτσερ? Ελα χριστός και απόστολος , τόσο μεγάλη έλλειψη επιχειρηματολογίας δεν την περίμενα από άνθρωπο. Αλλα τέτοια ώρα τέτοια λόγια, <<δείξε μας εκεί ένα στρώμα, ένα αχυρώνα ή ότι σου βρίσκεται τέλος πάντων και ασε μας να βυθιστούμε στην ανυπαρξία, δεν θα το κουβεντιάσουμε και τράβα φόρα κανά σκουτί μεγάλη γυναίκα που κυκλοφορείς με τα εσώρουχα και σκανδαλίζεις τον κόσμο και πού'σαι καθώς θα έρχεσαι τσάκω και μια μπύρα αν σου βρίσκεται γιατί μου έμεινε απωθημένο απο το αεροδρόμιο, αντε μη τα πάρω>>. Δεν της τα είπα (που πολύ θα ήθελα) αλλα τα σκέφθηκα. Συρθήκαμε στο δωμάτιο και την ώρα που ξάπλωνα -εννοείται χωρίς να γδυθώ έτσι σαν τους βλάχους με τα ρούχα- συνειδητοποίησα ότι Χριστέ μου και είναι ακόμα η πρώτη μέραααααααααααααα!!
Ξημερώνει που λέτε η 1η μέρα. Τσιου τσιου τα πουλάκια, ο ιμάμης από κάποιο μεγάφωνο έλεγε τα δικά του, ωραία φάση. Πίνουμε τον καφέ μας, και ετοιμαζόμαστε να γνωρίσουμε την πόλη. Υπέροχη!! με τα στενά της τα δρομάκια, με τα παζάρια της, με τις άμαξές της, φοβερή. Η κεντρική πλατεία και η μεγαλύτερη της Αφρικής θεωρείται το κέντρο των πάντων. Ολα ξεκινούν και περιστρέφονται γύρω από αυτήν. Παραμυθάδες το βράδυ στήνονται και αφηγούνται ιστορίες στα παιδιά, γητευτές φιδιών τα οδηγούν σε ξέφρενους χωρούς με την φλογέρα τους, δεκάδες πάγκοι με φαγητά, φωνές, μουσικές, χρώματα σκέτη τρέλα. Το μαρακές διαθέτει σύμφωνα με τους ντόπιους πάνω από 300 μπαρ και κλάμπ. Δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω. Εγω δεν είδα κανένα. Το μόνο που συνάντησα μέσα στην πόλη , ήταν ένα καφενείο σαν τα δικά μας με ηλικιωμένους συνταξιούχους που λύναν σταυρόλεξα και κουτσομπόλευαν. Σε αυτό το καφενείο πηγαίναμε συνέχεια γιατί μας άρεσε και γιατί ήταν αυθεντικό. Είχε ένα πρόβληματάκι όμως. Κατσαρίδες. Οχι τίποτα μεγάλες μη φανταστείτε, μικρές, μικρές αλλά πολλές. Αλλά αφού δεν έχουμε πρόβλημα με το συγκεκριμένο είδος πανίδας, το μόνο που κάναμε ήταν απλά πρίν κάτσουμε στην καρέκλα να τις διώχνουμε και να έχουμε έννοια ο ένας τον άλλον όταν ακουμπάγαμε την πλάτη μας στον τοίχο να ειδοποιούμε όταν περνάγαν να σκύψουμε μπροστά για να διαβούν. Αυτές την δουλειά τους και εμείς την δική μας.
Μια μέρα είχαμε πάει στην νέα πόλη να φάμε κρέπες. Χάλια! Η δική μου βρώμαγε αυγό και είχε και μια τρίχα μέσα. Δεν έφαγα τίποτα από τα δύο, ούτε την τρίχα , ούτε την κρέπα. Κοντά στην πλατεία, είχε ένα ξενοδοχείο με πιο επιεική όρο "μια αθλιότητα" . Ταλαιπωρημένο, θεοβρώμικο, με αμφιβόλου ποιότητας πελάτες, ένα αίσχος. Εκεί πηγαίναμε τα βράδυα. Θα μου πείτε γιατί? Γιατί ήταν καταβάθος original αν καταλαβαίνουν οι ανεξάρτητοι ταξιδευτές. Δεν ήταν ένα από τα ξενοδοχεία που θα επέλεγαν τα πρακτορεία για τους πελάτες τους, σε καμμία περίπτωση, αλλά είχε κάτι, δεν μπορώ να το προσδιορίσω, πλακάκια στους τοίχους βρώμικα και παμπάλαια, πόρνες απ'έξω κάναν πιάτσα, νταβατζήδες μέσα ψάχναν πελάτες, στην είσοδο πουλάγαν μαριχουάνα, ξέρω δεν ακούγεται και η καλύτερη περιγραφή, αλλά θέλω να πιστεύω ότι καταλαβαίνεται τι εννοώ. Τις δεκαετίες '20 και '30 ίσως είχε γνωρίσει μεγάλες δόξες, τότε που ήταν αξιοπρεπές , σοβαρό και πολυτελές, αλλά τώρα (οταν το είδα εγώ) οι τοίχοι είχαν βρωμίσει, οι σερβιτόροι είχαν ένα βλέμα όλο υποτέλεια μπερδεμένο με πονηρία, οι καναπέδες με τρύπες από τσιγάρα και οι βελούδινες κουρτίνες στέκαν όρθιες μόνο και μόνο να θυμίζουν ότι υπήρξαν και καλές ημέρες κάποτε, πριν πολλά πολλά χρόνια. Τι τα θέλετε φίλοι μου? Αν δεν γνωρίσεις την παρακμή, πάει να πει ότι δεν έχεις ποτέ σου γνωρίσει και την ακμή (όχι αυτήν με τα σπυράκια, την άλλη).
Αυτά με το καθημερινό μας νυχτερινό στέκι, την πρώην καλλονή που έχει έρθει ο χειμώνας της , αλλά αυτή δεν θέλει να το δεχθεί και κάθε βράδυ στολίζεται με χρωματιστά γυαλάκια και βαλμένο στραβά το κραγιόν και νομίζει.... Απλά θλιβερό.
Πίσω στα δικά μας. Για 3 ημέρες γυρνοβολάγαμε στους δρόμους της πόλης, χαζολογάμε, πίναμε, καπνίζαμε, ψωνίζαμε, φωτογραφίζαμε και γενικά κάναμε όλα αυτά που κάνει ο κάθε τουρίστας δηλαδή περνάγαμε καλά. Μια μέρα μάλιστα είχαμε παέι για κρέπες και η δική μου μύριζε αυγό και είχε και μια τρίχα μέσα ευγενική χορηγία φαντάζομαι του σερβιτόρου. Δεν τα έφαγα. Ουτε την τρίχα ούτε την κρέπα. Τον δικό μου δεν ξέρω άμα τον είχαν δωροδοκήσει και αυτόν με αναμνηστικό, πάντως το έφαγε. Και την κρέπα και ίσως και την τρίχα. Δεν είχα χρόνο και εξοπλισμό για μικροβιολογική ανάλυση. Αλλη φορά θα δούμε.
Μετά τις 3 ημέρες όμως βαρεθήκαμε και είπαμε "μωρέ δεν βαράμε καμμία Εσαουίρα, το μέρος που έγραψε και ο Jimmy Hendrix το foxy lady,(ζούσε εκεί 3-4 χρόνια για όποιον δεν το ξέρει) γνωστό στέκι ποιητών , ζωγράφων, καλλιτεχνών, συγγραφέων, με ροκ μουσική στα σοκάκια, μπαρ, γλαλερί, δροσιά από τον Ατλαντικό, ταβερνάκια και γενικά μια πόλη μούρλια? Και έτσι πήγαμε καρφί στο σταθμό για να κλείσουμε εισιτήρια για ..... Ουαρζαζάτ!! Τι πάει να πεί γιατί? Γιατί έτσι. Γιατί κοκορέτσι. Γιατί κοτέτσι. Γιατί γιουβέτσι. Μας την βάρεσε και λέμε θέλουμε να νοιώσουμε όπως ο οβελίας στην σούβλα το Πάσχα. Οπως η Ζαν ντ'αρκ στην πυρά. Τι να την κάνουμε την δροσιά , τα ταβερνάκια και το ρομάντζο? Αν θέλαμε ρομάντζα θα πηγαίναμε στην Βενετία. Στην Ουαρζαζάτ λοιπόν που δεν πατάει άνθρωπος ειδικά τον Αυγουστο. Εκτος ίσως από τους μεγαλύτερους σταρ του Χόλυγουντ (Μπραντ Πιτ, Ατζελινα Τζολι κλπ) γιατί αν δεν το ξέρετε η Ουαρζαζάτ διαθέτει από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά εξωτερικά στούντιο του κόσμου (Μ. Αλέξανδρος, Τροία, Ο Ιησούς από την Ναζαρέτ κλπ). Πάντως δεν είμαστε ψώνια. Δεν πήγαμε για αυτούς, αλλά για την τρέλα που έχουμε στο κεφάλι. Πάτε όλοι στην θάλλασα? Ε τότε εμείς θα πάρουμε τα βουνά!!
Φτάνουμε στον σταθμό. Κλασσικός αφρικάνικος, τον περίμενα πολύ χειρότερο πάντως. Οταν φθάνει η σειρά μας λέμε στον υπάλληλο 2 το τονίζω αυτό 2 εισιτήρια μπλα μπλα μπλά.. και μας λέει αυτός θέλετε να πείτε 3. Μπορείτε να μας χαρακτηρίσετε με διάφορα επίθετα, αλλά χοντρούς ή έστω ευτραφείς σε καμμία περίπτωση!!! Το άθροισμα και των δύο μαζί δεν φθάνει τα 130 κιλά. Και δεν νοούμαι ένας ντόπιος να προσβάλει τον τουρίστα με τέτοιο τρόπο!! Ενίσταμαι κε Πρόεδρε κε Δικαστά κοι Ενορκοι!!! Οταν μας είδε που τον κοιτάγαμε σαν καθυστερημένα μας ρωτάει "έχετε και αποσκευή έτσι δεν είναι?" Εεε πές το μας έτσι να το καταλάβουμε.. λέω και εγώ.. αι σιχτίρ παλιομπαγάσα. Μας λαχτάρισες. Αφού βρε άτιμο εσείς βγάζετε εισιτήριο και στην βαλίτσα βγάλε και στην δική μας για να τηρήσουμε τα έθιμα. Και έτσι ο μπαγάσας βγάζει 3 εισιτήρια, ένα για την μαμά(εγώ), ένα για τον μπαμπά (ο δικούλης μου) και ένα για τον καρπό του έρωτά μας (την βαλίτσα μας) ολόκληρο όχι παιδικό γιατί είχε ενηληκιωθεί και είχε δικαίωμα ψήφου. Ετσι με τα εισιτήρια στο χέρι ξεκινήσαμε για το ριάντ όλη η οικογένεια διότι την επομένη είχε εγερτήριο στις 5 το πρωί να διασχίσουμε τον Ατλαντα (βουνό, βουνό είναι) σε επικίνδυνο κατά την γνώμη μου δρόμο, στενό με γκρεμούς χωρίς προστατευτικές μπάρες και δύσκολη γενικά διαδρομή... συνεχίζεται.
Την Ζοέλ την θυμάστε? Ηταν αυτή η συμπαθεστάτη κυρία 60 χρονών περίπου που ηδονίζεται να βλέπει τους πελάτες της να βολοδέρνουν νυχτιάτικα μέσα στα σοκάκια. Δεν την θυμάστε? Αυτή η γαλλίδα απο την Λυών, η πρώην χίπισα που γύρναγε ημίγυμνη μέσα στο ριάντ καπνίζοντας? Πάλι δεν την θυμάστε? Αυτή που είχε πετυχημένη καριέρα σε δισκογραφική εταιρεία και τα βρόντηξε κάτω όλα και ήρθε για μπίζνα στο Μαρακές? Πάλι δεν θυμάστε, αυτή που μπαστακωνόταν κάθε μα κάθε πρωί, θέλαμε δεν θέλαμε στο τραπέζι μας το πρωί ενώ θα μπορούσε να πάει στους γάλλους στα διπλανά τραπεζάκια? Ε! Τι να σας κάνω? αυτή τέλος πάντων, είχε αναλάβει το δύσκολο έργο της αφύπνησης, το οποίο όμως έλαβε σε πέρας -με επιτυχία που θα ζήλευε και το καλύτερο ελβετικό ξυπνητήρι- ο Ιμάμης του διπλανού τζαμιού (από τις 4) όπως κάθε πρωί άλλωστε (πάλι από τις 4).
Φορτώνουμε λοιπόν την οικογένεια και πάμε στο σταθμό. Χαος. Οργανωμένο χάος όμως. Μέσα σε 10 λεπτά, και κατόπιν ενός καφέ για να ανοίξει το μάτι και να συνέλθουμε από το ξαφνικό και κομμάτι βίαιο ξύπνημα του Ιμάμη τον οποίο δεν αποκαλείς και Μαρία Κάλλας, βρεθήκαμε καθήμενοι εις τις θέσεις μας, με το παιδί μας φορτωμένο με τις άλλες αποσκευές, τον οδηγό με κουστούμι και γραβάτα, όλα καλά, όλα πρίμα. Εκτος ίσως από ένα μικροοοό προβληματάκι με το κάθισμά μου. Οχι τίποτα σπουδαίο, να μωρέ το κάθισμα του μπροστινού μου ήταν χαλασμένο στην θέση προς τα πίσω, δηλαδή να το πω λαικά είναι αυτό που λέμε τον έτρωγα στην μάπα, αλλά και το δικό μου ήταν χαλασμένο στην θέση τέρμα μπροστά. Δεν πειράζει 5 ώρες είναι θα περάσουν. Τι κι αν ένοιωθα σαν τυρί ανάμεσα σε δυο ψωμάκια? Σπουδαίο πράγμα! Α! και το παράθυρό μου ήταν χαλασμένο, δεν άνοιγε. Α! και τα καθίσματα ήταν μέγεθος για επιβατικό κοινό όλο το στρουμφοχωριό. Μαζί με την στρουμφίτα. Α! αμ το άλλο που το πας? Στα όμορα καθίσματα ήταν μια Μαροκινή που είχε μια τρελή αδυναμία στον οίκο σανελ και είχε λουστέι με όλα τα αποθέματα Νο 5 που βρήκε σε όλα τα εμπορικά καταστήματα του Μαρόκου αλλά και γενικότερα στην αφρικανική επικράτεια. Μέρες μύριζαν τα ρούχα μου. Δεν πειράζει όμως ωραία ήταν. Ειδαμε βερβέρικα χωριά, γυναίκες στα ποτάμια να πλένουν, απόκοσμα σεληνιακά τοπία, φοίνικες, τον Χάρο με τα μάτια μας. Ναι τον είδαμε και αυτόν. Λόγω στροφών και στενότητας του δρόμου. Χωρίς μπάρες, με κλειστές στροφές και τον οδηγό να μοιράζει σε ένα συγκεκριμένο σημείο του ταξιδιού σακούλες για τον εμετό. Δεν χρειάστηκα. Εγω. Γιατί άλλοι...... Αχχ αξέχαστο ταξίδι!!
Και φθάνουμε! Η ώρα περίπου 12-1 κάπου εκεί.
Η ζέστη? Κανένα σχόλιο. Η πόλη? πεντακάθαρη, με άπλα, ανοιχτή, στοιχειωμένη. Γιατί στοιχειωμένη θα με ρωτήσετε τώρα. Είχα ψάξει πληροφορίες για την Ουαρζαζάτ πριν το ταξίδι και είχα διαβάσει ότι είναι έρημη λόγω της ζέστης. Αλλά ενώ πιστεύω ένα σωρό αναλήθειες αυτό δεν το πίστεψα. Και ήταν αλήθεια. Αδεια. Αδεια. Πουλί πετούμενο. Ουτε μυρμύγκια, ουτε αυτοκίνητα, τα μαγαζιά σχεδόν όλα κλειστά, άνθρωποι πουθενά, και το περίεργο ήταν ότι όταν σταμάτησε το λεωφορείο στον σταθμό όλοι οι συνεπιβάτες μας εξαφανίστηκαν. Υπόθεση Χ files σας μιλάω. Αλλο να σας το λέω και άλλο να το βλέπετε. Μωρε λέμε τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ οι παλαβοί? Εχουμε μυαλό? γιατί να μην πάμε στην Εσαουίρα? θα ήμασταν τώρα στην δροσιά, με ροκ μουσικούλα, μπυρίτσες, κόσμο. Τι θα κάνουμε εδώ? Τον επιζήσαντα?
Προχωράμε σε μια πλατεία τεράστια. Γιατί ενώ έχουν πρόβλημα με την ζέστη δεν φυτεύουν δένδρα για σκιά δεν το καταλαβαίνω. Πιάτο η πλατεία, ταψί στο φούρνο. Τεράστια. Βλέπουμε απέναντι ένα καφέ ανοιχτό. Πάμε λέμε να κάτσουν λίγο τα κουφάρια μας να δούμε τι θα κάνουμε. Εννοείται ότι στο καφέ ήταν μόνο ένας σερβιτόρος. Γιατί δεν έχετε καλέ κόσμο? τον ρωτάμε που πήγαν όλοι? κρύφθηκαν γιατί μάθαν ότι θα έρθουμε (παίζει και αυτό δεν το αρνούμαι). Και μας δίνει ώραια την μόνη λογική απάντηση. Κάνει ζέστη!!
Δεν είπαμε τίποτα άλλο με τον κο Καντερέ, γιατί η συζήτηση δεν θα έβγαζε πουθενά. Προς αναζήτηση ξενοδοχείου τώρα. Αρχίζουν τα ωραία. Πριν κάνουμε το ταξίδι, είχα κάνει μια έρευνα για το που θα μείνουμε αν τελικά έρθουμε. Ειχα βρεί -νόμιζα- το τέλειο ξενοδοχείο. Από το διαδικτυο. Φοβερό!! με πισίνα, με σουίτες, φιλικό προσωπικό, εστιατόριο, τα είχε όλα!! Αφού σκεφθείται ήθελα να προτείνω στον ιδιοκτήτη του -άμα πηγαίναμε- να το ονομάσει σε Εδέμ. Ελεγα λοιπόν του δικού μου. Αγάπη μου θα πάμε σε αυτό. Είναι το τέλειο, είναι φοβερό, είναι έτσι είναι αλλοιώς, διθυραμβικά σχόλια από μέρους μου. Τρομάρα μου. Δεν έσπαγα το χέρι μου καλύτερα, για να μην πατήσω το ποδάρι μου στην Κόλαση του Δάντη? (συνεχίζεται)
Το πρώτο προβληματάκι ήταν ότι αυτό το ξενοδοχείο-στολίδι για την πόλη, ήταν κομματάκι μακρυά. Το site του ξενοδ. έλεγε (1ο ψέμα) ότι είναι εύκολο να το προσεγγίσεις, είτε με τα πόδια 10 λεπτά περπάτημα (2ο ψέμα), είτε με ταξί τα οποία είναι συνέχεια διαθέσιμα (3οψέμα και ακόμα δεν πήγαμε). Φωνάζουμε τον κο Καντερέ να τον ρωτούσουμε πως θα βρούμε ένα ταξί. Μας είπε (?). Αλλά δεν..
Κάναμε κύκλους, κάναμε βόλτες, γιατί μην ξεχνάτε, είχαμε ξυπνήσει στις 4 το πρωι ένεκα Ιμάμη, ταξιδέψαμε με την Κοκό σανέλ επί 5 ώρες, η θερμοκρασία χτύπαγε κόκκινο, σέρναμε και το παιδί-βαλίτσα ε! πως να το κάνουμε μια βολτίτσα στον κλίβανο σε αναζωγονεί. Τελικά μετά από 23 κύκλους , 2 λιποθυμίες και 3-4 απόπειρες αυτοκτονίας βρίσκουμε κάτι σαν πιάτσα. Περιμέναν γύρω στα 10-12 άτομα όλοι ντόπιοι εννοείται, ταξί. Μπαίναν όλοι μαζί 43 άτομα την φορά και μετά όταν γεμίζε έφευγε προς άγνωστα μέρη. Στηθήκαμε και εμείς , αλλά μας έκλεβαν όλο την σειρά. Ταξί ερχόταν κάθε 10 λεπτά περίπου, ένα την φορά (μάλλον το ίδιο μην ε'ιμαστε πλεονέκτες). Κλεψε-κλέψε όλοι ΄φεύγαν και εμείς εκεί. Φρουροί στα ανάκτορα. Ρούπι. Γραμμούλα. Στο τέλος γίναμε θρασείς (!) και μπουκάρουμε πρώτοι σε ένα ταξί, μπαίνουν μαλλιοκούβαρα και κάτι μπούργκες, κάτι μαντίλες, κάτι εξωγήινοι και κάτι πυροσβέστες. Πρόβλημα. Ο δικός μου κάθησε δίπλα από μια κοπελίτσα ντόπια και έπρεπε να ξαναβγούμε για να ανασυνταχθούμε. Οι άντρες δίπλα σε άντρες και οι γυναίκες δίπλα στις γυναίκες, για να μην υπάρξει ηθικό θέμα. Αφού βγήκαμε και μπήκαμε 34 άνθρωποι 2-3 φορές, ξεκινάμε. Του λέμε που θέλουμε να πάμε (μειδίασε ο σοφέρ ή μου φαίνεται? μπα ιδέα μου) και όντως μετά από λίγο φθάνουμε. Αντικρύζουμε για πρώτη φορά το καμάρι της πόλης. Εξαίσιο!!! θα έλεγε ο Στηβ Γουόντερ. Χρωματάκι στους εξωτερικούς τοίχους ροζ, κάτι αφρικάνικα καραγκιοζιλίκια-διακοσμητικά και γενικά σαν σούργελο αλλά όχι και ότι χειρότερο έχουν δει τα μάτια μου. Ας μπούμε. Και μπαίνουμε. Στο χαλάκι μπροστά της ρεσεψιόν (το πρόσεξα) είχε μετακομήσει η Σαχάρα μη σας πω και η έρημος Γκόμπι μαζί. Δεν βαρυέσαι, η έρημος δίπλα, λογικό είναι. Πλησιάζουμε τον ρεσεψιονίστ και του λέμε αν έχει δωμάτιο, λες και υπήρχε περίπτωση να είχε ξεπουλήσει. Ναι , ναι, φυσικά. Κάνουμε τα όρνια chek-in γρήγορα γρήγορα μην χάσουμε το κελεπούρι. Μέχρι να συμπληρώσουμε την χαρτούρα, χαζεύω τον γύρωθεν χώρο. Βρωμιά, σαπίλα, εγκατάλειψη, αταξία, κακογουστιά, και άλλοι 32 χαρακτηρισμοί που δεν μπορώ να γράψω. Ευελπιστώντας ότι το δωμάτιο ίσως ήταν καλύτερο (χαχχαχχα!!! λέω κάτι ωραία και εγώ ώρες) μας δίνει ένα κλειδί που το μπρελόκ του ζύγιζε όσο μια μπετονιέρα και μας λέει το νούμερο του δωματίου τουρτί. Τωρα πείτε μου εσείς ειλικρινά τι καταλαβαίνετε. Τι είναι το τουρτί? Ε λέμε θα το βρούμε, πάμε επάνω, φυσικά δεν το βρήκαμε, κατεβαίνουμε κάτω ξαναρωτάμε μας λέει το τουρτί του, ανεβαίνουμε ψάχνουμε δεν βρίσκουμε κανένα τουρτί ή έστω τουρσί , ξανά κάτω , ξανά συγγνώμη κύριε τι λέτε? πάλι τουρτί και στο τέλος ...... τα πήρε ο τύπος!!! Εντάξει δεν έχουμε κάνει στο Μπάκιγχαμ αλλά όταν ακούμε τουρτί με αραβική προφορά ε! πως να το κάνουμε φταίμε? Τελικά για την ιστορία ο φίλος ήθελε να πει θερτίν. Μέχρι και εκεί άτυχοι! Ενα ξενοδοχείο άδειο, και εμάς μας έδωσαν το δωμάτιο με το νούμερο 13!!!!! Και δεν έχουμε ξαναρθεί στην πόλη για να πεις ότι έχουμε προηγούμενα! Δεν τον ξέρουμε τον άνθρωπο. Τέλος πάντων να μην σας κουράζω πάμε να δούμε το παλάτι μας. Χαχαχαχαχαχα. αυτό δεν είναι δωμάτιο, είναι ανέκδοτο. Θα μπορούσα να δώσω γλαφυρή περιγραφή αλλά δεν θέλω. Θα είμαι σύντομη γιατί δεν θέλω να υποφέρω. Για μπουντουάρ (λέμε τώρα) είχε ένα θρανίο , ναι ναι καλά διαβάσατε θρανίο σαν τα δικά μας, για καρεκλάκι φαντάζεστε, -ήταν σετάκι- καρέκλα θρανίου. Πάνω από την πόρτα είχε κάτι σαν παράθυρο (χωρίς κουρτίνα, όλα στην θεα) το οποίο εκτεινόταν σε όλο το μήκος του δωματίου που έβλεπε στις κοινές τουαλέτες, με τις ντουζιέρες μάλιστα ανοιχτές χωρίς διαχωριστικά. Εχουμε φθάσει στο 65478ο ψέμα και ακόμη εξερευνώ. Τα κρεββάτια δύο τον αριθμό είχαν κάτι σεντόνια τόσο βρώμικα που νόμιζες ότι έχει ξαπλώσει ένα καραβάνι από καμήλες, μην σας πω είχαν ζευγαρώσει κιόλας πάνω τους. Φτάνει δεν αντέχω άλλη περιγραφή. Είναι πολύ ψυχοφθόρο!!! Λίγο ακόμη γιατί θα πάρω χάπια. Και θα φροντίσω να είναι και ληγμένα! Στον απέναντι τοίχο βρίσκεται ένα παράθυρο. Λέω κάτσε μήπως τουλάχιστον έχει ωραία θέα (χαχαχαχαχαχ άστο καλό πόνεσε η κοιλιά μου). Τότε το θεωρούσα πιθανό γιατί μια φορά σε ένα νησάκι στην Νότια Κινεζική Θάλασσα στην Ταυλάνδη, είχαμε πετύχει ένα άλλο κελεπούρι αλλά είχε θέα φοβερή! Και είπα μήπως σταθώ τυχερή και το ανοίγω. Και βλέπω. Και κλείνω. Και αφήνω ασχολίαστο τον ακάλυπτο χώρο του καμαριού της Ουαρζαζάτ και τα σκουπίδια του, και την μπόχα του. (συνεχίζεται.. αν βρω κουράγιο γιατί αυτό το θέμα με εξολοθρεύει...)
Το δωμάτιο Νο 13
Εχοντας σταματήσει να μετράω πια τα ψέματα από το site του ξενοδοχείου, αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω κανέναν να κατηγορήσω. Αφού εγώ ανακάλυψα την χαμένη Εδέμ!!! Και όχι μόνο αυτό. Για να γλιτώσω τον εξάψαλμο θα πρέπει τώρα να υποκριθώ για το ωραίο δωμάτιο, το άψογο σέρβις, την στρατηγική θέση του ξενοδοχείου, τα άπταιστα αγγλικά του ρεσεψιονίστ (τουρτίν) την θέα, το ευρηματικό παράθυρο (η χαρά του μπανιστιρτζή), τον εξοπλισμό (θρανίο), την καθαριότητα (σεντόνια) και γενικά όλες τις χάρες του εν λόγω καταλλύματος. Αχ αγαπημένε μου κοίτα τι ωραία θέα, και τι γούστο! αυτό το μπουντουάρ είναι μούρλια! έχω να δω κάτι παρόμοιο από τότε που πήγαινα σχολείο! και τα πλακάκια στο μπάνιο πρέπει να τα έχει φέρει ο κατασκευαστής κατευθείαν από την Ιταλία!! Αψογο. Και τι φινέτσα γαλλική!! Ευτυχώς που βρήκαμε δωμάτιο. Ειμασταν πολύ τυχεροί, τέτοια ξενοδοχεία συνήθως είναι πάντα γεμάτα, ειδικά σε μια πόλη που σφίζει από ζωή. Εεεε αγάπη μου δεν έχω δίκιο? Ε τι να μου πεί και αυτός ο άμοιρος? Συμβούλιο. Μένουμε σε αυτήν την χλιδή και πολυτέλεια ή φεύγουμε για κανένα πιο ταπεινό Hilton για παράδειγμα? Μένουμε!! Μια νύχτα είναι αυτή θα περάσει!!
Οσο ετοιμαζόμασταν για να βγούμε έξω να γλεντήσουμε στους ξέφρενους ρυθμούς αυτής της πόλης που βάζει κάτω και το Ρίο (οχι καλέ Αντίριο το ντε Τζανέιρο), σκεφτόμασταν ποιούς δεν χωνεύουμε και πρόκειται να παντρευτούν για να τους ρίξουμε την ιδέα να έρθουν εδώ γαμήλιο ταξίδι και τα έξοδα του (συγκεκριμένου) ξενοδοχείου δικά μας βρέ! Γιατί πάνω από όλα είμαστε και φιλέσπλαχνοι και δεν έχουμε ίχνος εκδικητικότητας. Στρώσαμε λοιπόν στο κρεβάτι κάτι πετσέτες μπάνιου που είχαμε προνοήσει να πάρουμε μαζί μας, για την περίπτωση που αποφασίζαμε να πάμε στην έρημο και ορμήξαμε προς την έξοδο. Προσέξτε το ρήμα Ορμήξαμε. Δεν λέω απομακρυνθήκαμε, φύγαμε ή κάτι τέτοιο και χρησιμοποιώ το συγκεκριμένο ρήμα για να μπορέσω να αποδώσω πιστά την λύπη μας που θα αποχωριζόμασταν το σαράι έστω και για λίγο. Περάσαμε -ηταν στο δρόμο μας δεν ήταν εσκεμμένο- απο το εστιατόριο (χα χα) το παλατιού και είδαμε γύρω στα 7-8 άτομα , άντρες γυναίκες να κοιμούνται πάνω, ναι πάνω στα τραπέζια και τους καναπέδες (!!). Το σημειώσαμε για να μην πάρουμε πρωινό την επόμενη ημέρα, όχι ότι το είχαμε και σκοπό. Τέτοια ρίσκα δεν παίρνουμε. Παντως αστέρια μισελέν μάλλον δεν είχε πάρει.
Περνώντας από την ρεσεψιόν είδαμε ότι έλειπε ο λόρδος Μπάυρον,.-θα είχε πάει να παραδώσει τίποτα μαθήματα αγγλικών- και έτσι φύγαμε κουβαλώντας το κλειδί-μπετονιέρα.
Περιμέναμε ένα ταξί στην έξοδο του ξενοδοχείου-υπερπαραγωγή για περίπου μισή ώρα, (ήταν που έλεγε ότι η συγκοινωνία δεν είναι πρόβλημα) και πάμε στην πόλη για να κλείσουμε εκδρομή, να φάμε κάτι και να δούμε μπας και βρούμε τίποτε της προκοπής για την επομενη μέρα να μείνουμε. Ναι ναι το είχαμε αποφασίσει, θα φεύγαμε. Αν και έχω βάσιμες υποψίες ότι στο συγκεκριμένο δωμάτιο (13) πρέπει να έμεναν διάσημοι σταρ του Χόλυγουντ πριν από εμάς. Μόνο έτσι εξηγείται τέτοια χλιδή. Παρόλα αυτά θα φεύγαμε. Πάμε στην πόλη , κάνουμε και μια βόλτα, βρίσκουμε ένα ξενοδοχείο και λέμε πάμε να μας δείξει δωμάτιο και να πιούμε καμιά μπύρα στο μπάρ που είχε δίπλα από την πισίνα. Μπα. δεν έλεγε , από ότι κατάλαβα ήταν ημιδιαμονής αν καταλαβαίνεται. Φεύγουμε. Πλατεία. Βλέπουμε ένα ξενοδοχείο ακριβώς πάνω της δηλαδή στην καλύτερη θέση της πόλης. Πάμε να του ρίξουμε μια ματιά. Αυτό καλέ ήταν χειρότερο και από αυτό που μέναμε! Τα σεντόνια είχαν κάτι τρύπες μεγάλες σαν κρατήρα!!!! Στο μπάνιο δεν μπήκαμε, για λόγους σεβασμού προς την προσωπικότητά μας και το γούστο μας. Για να μην σας ζαλίσω και μακρυγορώ, βρήκαμε ένα μαγαζί, κάτσαμε , φάγαμε ήπιαμε μια χαρά. Προσπαθούσαμε να κερδίσουμε χρόνο για να μην γυρίσουμε πίσω στο Νταχάου. Του το είπα εγώ του δικού μου "Θα πιώ τόσο πολύ για να μεθύσω να μην καταλαβαίνω τίποτα". Δεν τα κατάφερα. Παρατηρήσαμε ότι όσο πέρναγε η ώρα άδειαζε το μαγαζί, οι σερβιτόροι μας κοίταζαν σαν να μας έλεγαν άντε, ξεκουμπίδια, και έτσι ΄φωνάζουμε να πληρώσουμε και να μας βρούν ταξι. Τον πληρώσαμε, αλλά ταξί δεν βρήκαμε. Βέβαιαααα! είχε περάσει πολύ η ώρα, ήταν τουλάχιστον 10 και τα ταξί 9 η ώρα σταματούν να δουλεύουν (???). Και πως θα πάμε εμείς τώρα στο κρυμμένο διαμάντι? Περπατώντας νυχτιάτικα σαν τα φαντάσματα σε μια πόλη άδεια? Α παπαπα. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Οχι πείτε μου το φαντάζεστε? Ελάτε στην θέση μας. Ηταν που έλεγε στο site "εύκολη πρόσβαση". Ευτυχώς όμως αφού μας είδε ένας υπάλληλος έτοιμους να πηδήξουμε από την ταράτσα, μας λυπήθηκε (φανταστείτε δηλαδή τι όψη είχαμε) και μας λέει ότι ο ψήστης του εστιατορίου σχολάει (βεβαια αργά, 10 πήγε η ώρα το ξενυχτήσαμε), και επειδή περνάει προς τα εκεί μπορεί να μας πάρει με το αυτοκίνητό του. Ετσι γλιτώσαμε και το ποδαρόδρομο νυχτιάτικα μέσα στην ζέστη, γιατί η ζέστη-ζέστη. Είχε κάπως δροσίσει , είχε πέσει από τους 122 στους 98 , αλλά τίποτα σπουδαίο. Να ναι καλά ο άνθρωπος μας φόρτωσε και μας ξεφόρτωσε στο Banyan tree. Αγαλλίαση εε? Μου είχε λείψει, αυτή η ζεστασιά, αυτή η θαλπωρή ,μόνο σε τέτοιου επιπέδου resort μπορείς να βρείς. Πέφτουμε για ύπνο στις πετσέτες μας και ο ύπνος ήταν η κόλαση του Δάντη. Επρεπε να μένουμε ακίνητοι για να μην φύγουμε από τα περιορισμένα τετραγωνικά της πετσέτας και κολήσουμε καμμια 500αρια ασθένειες, και είχαμε αγκαλιαστεί για οικονομία χώρου,ως εκ τούτου ζεσταινόμασταν φοβερά. Ααα!! λεει το έτερον ήμισυ να ανοίξουμε το κλιματιστικό. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι από εσάς γελάτε. Γιατί δεν το βρίσκετε φυσικό το Ντολμά Μπαχτσέ να έχει τέτοια φασίλιτις? Δεν σας καταλαβαίνω και το θεωρώ και προσβλητικό για το ξενοδοχείο!! Αφου σας το έχω πει, ήταν παλάτι. Πάμε παρακάτω. Το ανοίγουμε και η θερμοκρασία πέφτει στους -54. Αρα θα έπρεπε να διαλέξουμε ή θα ψηνόμασταν ή θα γινόμασταν ο ice man. Προτιμήσαμε το 2ο. ΄Λάθος μας. Μεγάλο μας λάθος!!!! Το πρωί ξύπνησα παγωμένη με αίματα στην μύτη, κρυάδες και πυρετούς....... (συνεχίζεται).
Τι δουλειά έχει η αλεπού στο παζάρι?
Το πρωί, ξυπνήσαμε στη Σιβηρία. Εγώ δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου, με πόναγε όλο το σώμα, πρέπει να είχα πυρετο και λέω πρέπει, γιατί νομίζαμε ότι πηγαίναμε ταξίδι αναψυχής και όχι σε στραπόπεδο συγκέντρωσης να κουβαλάμε θερμόμετρα και τσιρότα, και η μύτη μου κάθε τόσο έτρεχε αίμα. Ειχαμε εισπνέυσει όλο το βράδυ κρύο αέρα -564 βαθμούς. Προφανώς αυτή ήταν η τιμωρία μας για την αχαριστία που επιδείξαμε να μην εκτιμήσουμε το ανάκτορο Μπελβεντέρε. Ο καλός μου μου εξομολογήθηκε ότι αισθανόταν σαν ντοπαρισμένη καμήλα. Καλά που κοιμήθήκαμε!! Να το επαναλάβουμε κάποια μέρα. Μαζεύουμε τα πράγματα μας άρον άρον για να φύγουμε από το Αουσβιτσ. Δεν μπορούσαμε άλλο να περιμένουμε τους Ρώσους για την απελευθέρωση. Καθώς κατεβαίναμε τις σκάλες, λέγαμε για πλάκα αν ο λόρδος Μπάυρον μας έλεγε το αντίτιμο του δωματίου στα άπταιστα αγγλικά του πως θα τον καταλαβαίναμε? και έτσι αποφασίσαμε αν ήταν αυτός να μας γράψει το ποσό για να το πληρώσουμε. Ειμαστε οπτικοί τύποι. Α! μην ξεχάσουμε να αφήσουμε και το κλειδί μπετονιέρα γιατί ο καλός μου είχε αρχίσει επικίνδυνα να γέρνει προς την αριστερή πλευρά (σε αυτήν την τσέπη το είχε αποθηκεύσει) και παρουσίαζε τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια καλπάζουσας σκολίωσης. Αυτά. Στην ρεσεψιόν δεν ήταν ο λόρδος Μπάυρον,(προφανώς είχε πέσει πολύ δουλειά παράδοσης ιδιαιτέρων μαθημάτων της Αγγλικής), αλλά ο κος Λινγκουαφόν. Φεύγετε? μας ρωτάει, Οχι θα κάτσουμε εδώ για κανά δυό μήνες ακόμα για να μας βγάλετε σε οριζόντια θέση με το φορείο. Αι σιχτίρ. μας ειρωνεύεστε κιόλας. Ναι, ναι φεύγουμε φιλάρα από το ανάκτορο γιατί δεν την αντέχουμε τόση χλίδα. Ντρεπόμεθα. Σας άρεσε το ξενοδοχείο μας? Τώρα πέστε μου τι του λές? Ας είναι καλά το έτερον ήμισυ που με συγκράτησε με τα στιβαρά του μπράτσα και δεν όρμησα μέσα από την ρεσεψιόν να του φάω κανένα αυτί. Μα τόσο σαρκασμός πιά? Τόσος? Αλλά το συνέχισε. Δεν θα πάρετε πρωινό? είναι στην τιμή του δωματίου!! Σωωωπα. Τι μας λές. Δηλαδή εσύ το πας φυρί-φυρί να μην βγουμε από εδώ μέσα ζωντανοί. Ή από πνευμονία ή από τροφική δηλητηρίαση συνοδευόμενη από σπασμούς και άφθονους πόνους εις τας κοιλιακάς χώρας. Οχι , όχι ευχαριστούμε. Δεν θα ήθελα να πάρω πρωινό πάνω σε ένα τραπέζι που την προηγούμενη είχαν βάλει τα πόδια τους και τα πισινά τους συστήματα όλο το προσωπικό του Ξενοδοοχείου. Μιαν ετέραν φοράν για να έχουμε κάνει και τα 45 εμβόλια που απαιτούνται για την περίσταση. Πληρώνουμε, αφήνουμε και την μπετονιέρα και πάμε απέναντι να πιούμε έναν καφέ, κανά ντεπόν , καμιά αντιβίωση, κανά ορό, κανά εμβόλιο ή ότι άλλο έχουμε ως φαρμακευτικό εξοπλισμό. Από απέναντι είναι ένα μαγαζί με σουβενίρ και ένας τύπος ντυμένος βεδουίνος μας κόβει. Φεύγει από το μαγαζί του και έρχεται και κάθεται δήθεν αδιάφορα σε ένα διπλανό τραπεζάκι. Τώρα τι παίζει? λέμε, αφού τον είχαμε αντιληφθεί. Ωρα είναι να πέσουμε και στον Τσάρλς Μάνσον. Μας πιάνει κουβέντα για διάφορα. Τις ίδιες μπούρδες που λένε στους τουρίστες. Μας καλεί και μας πείθει να περάσουμε από το μαγαζί με τα σουβενίρ του. Πάμε λέμε να χαζέψουμε. Αλλωστε μην ξεχνάτε είχαμε κοιμηθεί καλά την προηγούμενη νύχτα και είμασταν ξεκούραστοι και με καλή διάθεση. Μας φτιάχνει τσαι, μας δίνει ναργιλέ, εγώ ουτε τσαι ήθελα , ούτε ναργιλέ κάτι σε ιδιωτική κλινική κε Βεδουίνε μας σας βρίσκεται? Και έβγαλα και μια φωτογραφία με το τουρμπανι του που μου το φόρεσε στο κεφάλι μου (εκείνη την ώρα σκεφτόμουν τις ψείρες και ήλπιζα να μην έχει). Για όποια αγαπητή κυρία έχει μικρά παιδιά που δεν τρώνε το φαγητό τους η φωτογραφία η συγκεκριμένη είναι στην διάθεσή της. Ετσι. για να βοηθάμε τις νέες μαμάδες.
Οταν του λέμε ότι δεν έχουμε άλλο χρόνο και πρέπει να πάμε να κλείσουμε καμμιά εκδρομή μας λέει "θα σας πάω εγώ στον ξαδελφό μου που έχει ταξ. γραφείο. Κλασσικό. Ολοι έχουν κάποιον ξάδελφο, γαμπρό, συγγενή που έχει ξενοδοχείο, εστιατόριο, μαγαζί με χαλιά κλπ. Φέρνει ένα τζιπ, μας φορτώνει και πάμε στην πόλη. Μας πάει σε ένα έρημο γραφείο και αφού δεν επήλθε συμφωνία φεύγουμε. Γυρίσαμε όλα τα ξενοδοχεία και τελικά καταλήξαμε σε ένα Ibis. Καλό. Μπάνιο, φαγητό και βόλτα. Ετσι απλά να περπατήσουμε λιγάκι γιατί τα 3452 χιλιόμετρα που είχαμε διανύσει για την ανεύρεση ξενοδοχείου, δεν ήταν αρκετά. ΄Φτάσαμε σε ένα παζάρι. Κλασσικό όμως, αφρικάνικο, για ντόπιους,΄ήταν φοβερό. Είδη οικιακής χρήσης, ρούχα, ζώα, υφάσματα, φαγητά όλα τα πούλαγε. Επειδή εγώ όπως έχω αναφέρει είμαι μια αμετανόητη κατουρλού και αυτό η βλακεία που φόραγα δεν βόλευε στην ούρηση σκέφθηκα να αγοράσω μια φούστα, απλή, μακρυά και πρακτική. Τι πιο απλό? Μπαίνουμε σε ένα ας το πούμε μαγαζί, διαλέγω μία την φοράω, (αφού δεν είχε δοκιμαστήριο ο ιδιοκτήτης βγήκε έξω μέχρι να αλλάξω χαχαχα) , πληρώνουμε, φεύγουμε. Περπατάμε εγώ μπροστά και ο συνοδοιπόρος μου από πίσω. Χάζευα κάτι ΄κατσαρολικά όταν τον καταλαβαίνω έρχεται δίπλα μου με πιάνει από το μπράτσο και μου λέει έντρομος "Σου φάινονται όλαααα" Ποια όλα δηλαδή? η σπλήνα? το συκώτι? το νεφρό? τι μου φαίνεται? Ω θεοί! Ω θεοί δεν το βάζετε κάτω λοιπόν ε? (Συνεχίζεται...)
Η αμετανόητη αλεπού
Οταν είχα διαλέξει την φούστα, βρισκόμουν μέσα στο ημίφως. Οταν όμως βγήκα έξω ο ήλιος έδινε ααααάλλες διαστάσεις στο ένδυμα. Και καθώς καταλαβαίνετε όλοι πολύ απλά ήταν διάφανη. Ημουν λοιπόν σε ένα παζάρι σε μουσουλμανική χώρα, γυρω γύρω όλοι άντρες αυστηροί οπαδοί του Αλλάχ και εμφανιζόμουν λές και ήμουν στα Φολί Μπερζέ του Παρισίου. Ο δικούλης μου τα είχε παίξει. Τι να κάνουμε? που να πάμε? που να κρυφτούμε? Αν και ομολογώ αυτός ήταν που έδωσε την ριζοσπαστική λύση. Αφού είχαν αρχίσει όλοι και με κοιτάγαν σκεφτόμαστε την λύση του κομπινεζόν. Πως θα το ζητήσουμε? Η λέξη κομπινεζόν καθώς ξέρω είναι γαλλική, αυτοί μιλάν σχεδόν όλοι γαλλικά άρα -νομίζαμε τα σαίνια- θα καταλάβουν τι τους λέμε. Πλησιάζουμε έναν τύπο μαύρο. Κατράμι. Πούλαγε είδη ένδυσης. Του λέμε Κομπινεζόν? Μας δείχνει κάτι καλσόν. Του λέμε ξανά κομπινεζόν? μας φέρνει κάτι νυχτικά. Του λέμε κομπινεζόν? μας φέρνει παντελόνια. Μπα δεν! Εν τω μεταξύ σιγά σιγά επειδή είναι φιλόξενοι άνθρωποι και καλοί είχαν αρχίσει και μαζεύονταν γύρω μας όλο το παζάρι ναι μεν για να βοηθήσουν αν μπορούν αλλά και για να καταλάβουν τι θέλαμε και αν το έχουν να μας το πουλήσουν. Κομπινεζόν? σκελέα. Κομπινεζόν? μπλούζα. Είδαμε όλο το πρετ α πορτέ της Ουαρζαζάτ. Σε κάποια στιγμή μας βουτάει ο μαύρος και μας κάνει νόημα να τον ακολουθήσουμε. Φανταστείτε τώρα σκηνή..... αυτός μπροστά με μια κελεμπία, εμείς πίσω του τρέχαμε να τον προλάβουμε και ακριβώς από πίσω μας όλο το παζάρι είχε αφήσει τους πάγκους του και έτρεχε και αυτό γιατί κάθε μέρα δεν τυχαίνει τέτοιο πανυγήρι. Περνάμε τον δρόμο και πάμε σε ένα μαγαζί. Μπαίνει μέσα ρωτά κάτι μια γυναίκα, αυτη του απαντά, και μετά γυρίζει προς εμάς και κάνει νόημα πάλι πίσω. Ολη η κουστωδία. Ο μαύρος , εμείς, το θεατρόφιλο κοινό στο παζάρι. Αποκορύφωμα? βλέπουμε ένα πιτσιρίκο και μας λέει ξέρω τι θέλετε, ξέρω τι θέλετε και το είπε και με σιγουρία!! Ξέρειι λέμε ξέρει. Κάπου πάει και επιστρέφει με μια κούκλα βιτρίνας αγκαλιά η οποία φοράει΄κάτι κόκκινα εσωρουχα από δαντέλα ότι πιο πρόστυχο έχω δει ποτέ μου. Αμ του λέμε εδώ θέλουμε να κρύψουμε, όχι να δείξουμε και ότι υπολείπεται. Ξανά. κομπινεζόν? φούστα κομπινεζόν? μαντήλι,κομπινεζόν? πυτζάμα, όλα τα είδαμε . Ουτε επίδειξη του Υβ να ήταν. Αλλά το πρόβλημα παραμένει. Και ο καλός μου συνταξιδιώτης βρήκε την λύση. Πάμε μου λέει γιατι σε λίγο θα σε πετροβολήσουν. Που να πάμε? Απλούστατο να αλλάξουμε την λάθος επιλογή και να πάρουμε κάτι ακίνδυνο. Αλλά πως να τους δώσεις να καταλάβουν ότι είναι διάφανο και για αυτό δεν το θέλουμε? Θα τους δώσω μου λέει και θα το καταλάβουν μη σε νοιάζει. Με παει ξανα στο μαγαζί, με πιάνει μπροστά στον υπάλληλο με γυρνάει με την πλάτη μου στο πρόσωπο του μαγαζάτορα, του κάνει νόημα δείχνωντας το επίμαχο σημείο και του λέει "Look!! see through!!! O τύπος το έπιασε αμέσως και μας έδωσε άλλη φούστα και έτσι εμείς γυρίσαμε ζωντανοί πίσω χωρις πετροβολισμούς και αθώα θύματα..... (συνεχίζεται..)
Εγω, η έρημος, και η στριπτιτζου ανυπότακτη καμήλα μου
Αφου θα επιδείξω άμετρο θάρρος και θα παραβλέψω τις απειλές που δέχθηκα από τον Υπουργό Τουρισμού του Μαρόκου (ορα παραπάνω) θα συνεχίσω. Αν και είναι ρίσκο από μέρους μου, , καθότι μου έχει τάξει ότι αν το συνεχίσω θα μου απαγορεύσει την είσοδο στην χώρα και αν παραταύτα το καταφέρω, θα μου έχει 2-3 τουλάχιστον άντρες της προσωπικής του φρουράς να με περιμένουν στο αεροδρόμιο και να μου ρίξουν τέτοιο ξύλο που θα με μετατρέψουν αυτόματα -ως προς το χρώμα- στον πιό βέρο αυτόχθονα σομαλό γιδοβοσκό. Παίρνω τα ρίσκα και εξακολουθώ.
Αφού φύγαμε από το παζάρι συνοδευόμενοι από χειροκροτήματα από τους ντόπιους για το θέαμα που τους προσφέραμε (ειδικά εγώ και η φούστα μου), αλλά και απόσπαση από μέρους μας υποσχέσεως ότι όταν μπορούμε θα επανέλθουμε, διότι η τηλεόραση του Μαρόκου δεν προσφέρει ιδιαίτερα μεγάλο αριθμό ψυχαγωγικών εκπομπών, κατευθυνθήκαμε προς κάπου... Γενικώς κάπου, όπου βρούμε, να συνεχίσουμε την μέρα μας και αν μπορούμε να δώσουμε και άλλες παραστάσεις (κατόπιν εισιτηρίου αυτήν την φορά) για να μην μείνει κανείς παραπονούμενος. Το θέαμα και σπανίζει και κοστίζει στις μέρες μας. Δυστήχως δεν φανήκαμε τυχεροί. Μας έφαγε το Χόλυγουντ, καθώς εγυρίζετο κάποιο ταινιάκι στα Ατλας στούντιο της περιοχής. Απογοητευμένοι, πήγαμε σε ένα εστιατόριο να καταβροχθίσουμε τας τοπικάς κουζίνας και αφού άλλα παραγγείλαμε και άλλα μας φέρανε (κλασσικό εικονογραφημένο) , πήγαμε να κλείσουμε εκδρομή στην έρημο. Θέλαμε βλέπετε να πάμε και άλλο πιο νότια στην ενδοχώρα. Δεν είχαμε μυαλό (ουτε τώρα έχουμε, είμαστε σταθεροί άνθρωποι), θέλαμε να δώσουμε παραστάσεις σε όλο το Μαρόκο. Τα έχουμε πει αυτά. Το τσίρκο Μεντράνο τώρα και στην πόλη σας!!! Βρίσκουμε ένα πρακτορείο με ένα λίγο χαζοχαρούμενο τύπο και μας υπόσχεται μια εκδρομή off the road (εν μέρει είχε δίκιο) με διανυκτέρευση στην έρημο, βολτίτσα με καμήλες, δείπνο (το τονίζω αυτό δείπνο γιατί έχει την σημασία του) κάτω από το φως των αστεριών και γενικά όλα αυτά τα προκάτ που αρέσουν στους τουρίστες. Ε! λέμε και δεν πάμε? Και κλείνουμε. Δεν θέλω να υπονοήσω ότι μας απέκρυψε ζωτικής φύσεως πληροφορίες. Ας είχαμε και λίγο μυαλό. Δεν φταίει αυτός. Μερικά πράγματα εννούνται και φυσικά παραλείπονται. Γυρνάμε ευχαριστημένοι στο ξενοδοχείο και ξαλαφρωμένοι από 150 ευρώ περίπου, πίνουμε κάτι μπυρόνια, και αφού ζαλιστήκαμε επαρκώς ή τελείωσε η κάβα και τα αποθέματα , δεν θυμάμαι τι από τα δύο αλλλά αν κρίνω από τις αντοχές μας στο συγκεκριμένο είδος μάλλον το 2ο, την πέφτουμε για ύπνο χωρίς να απλώσουμε πετσέτες αυτήν την φορά. Αυτό το κάναμε την επόμενη νύχτα.
Το πρώι πέρασε από το ξενοδοχείο ο οδηγός, μας πήρε και μετά από λίγο σταμάτησε για να παραλάβει από κάπου κάτι Αγγλους. Δυο κοπελίτσες και τον φίλο τους γύρω στα 20. Εχοντας γίνει άνθρωποι εμείς εν τω μεταξύ με τα καθαρά μας τα ρούχα , τα μπάνια μας, τους ύπνους μας, όταν τους είδαμε λέμε με ύφος Αντουανέτας πω!πω! χάλια είναι. Εμ βέβαια κυρά μου ξέχασες τα δικά σου τα χαίρια!! Ντροπή μου το δηλώνω η μουλάρα ,ντροπή μου! Κανένας ταξιδιώτης δεν πρέπει να κοροιδεύει κανένα. Μα κανένα! Και όχι μόνο αυτό όταν βάλανε τα πράγματά τους μέσα είδαμε ότι είχαν κουβαλήσει και φαγητά μαζί τους. Πατατάκια και μπισκότα. Και το ομολογώ φίλοι μου, μειδιάσαμε. Ξανά αίσχος μου! Αλλά μέσα σε 12 ώρες τιμωρηθήκαμε και πολύ καλά πάθαμε. Μας άξιζε! Γιατί το ίδιο βράδυ όταν η πείνα είχε θεριέψει ήθελα να κάνω ριφιφί στην σκηνή τους. Η αχρεία!!! Η μουλάρα!! Η ξεδιάντροπη!! (συνεχίζεται σε 5 λεπτά για να πάω να κάνω τσίσα)
Αφού λοιπόν ξεκινήσαμε, πρέπει να σας αναφέρω για το άψογο, το τέλειο της διαδρομής και αυτό για να ρίξω στάχτη στα μάτια κάποιου Υπουργού Τουρισμού. Καθώς καταλαβαίνεται το μαύρισμα δεν μου ταιριάζει. Περάσαμε από πλινθόκτιστα σπίτια δίπλα από οάσεις, πιτσιρίκια ξυπόλητα να παίζουν, τον ποταμό ντράα να δίνει ζωή από όπου κι αν πέρναγε, γενικά εικόνες που δεν είχα ξαναδεί και που για χάρη τους θα δεχόμουν ακόμα και να ξανακοιμηθώ στο ξενοδοχείο-wellcome to Hell. Πρέπει να πάτε (στάχτη), να αντικρύσετε και εσείς αυτά τα τοπία-ζωγραφιές (κι άλλη στάχτη), να δείτε εικόνες που το Χόλυγουντ δεν μπορεί να αποδόσει (το παράκανα στην στάχτη?) και γενικότερα ένα ταξίδι σαν αυτό θα σας αποτυπωθεί στην μνήμη όσα χρόνια και αν περάσουν (ναι!! το παράκανα, αλλά δεν θέλω να με δέρνουν στα αεροδρόμια του Μαρόκου).
Κατόπιν αυτού του παροξυσμού αισθήματος αυτοσυντήρησης, ας ξαναγυρίσουμε στην κανονική ροή του προγράμματος. Σταματήσαμε στην Ζαγκορά για να αγοράσουμε νερό, καθώς μας είπαν ότι θα μας είναι απαραίτητο, και λίγο πιο έξω από την πόλη καθήσαμε για χλαπάκιασμα. Εμείς όμως δεν πεινάγαμε πολύ και έτσι δεν φροντίσαμε να τιγκάρουμε όσο θα έπρεπε. Ετσι συνεχίσαμε το ταξίδι σε ένα χωριό (καταπληκτικό!!) στο οποίο υπήρχε ένα μουσείο βιβλίων και παλιών χειρογράφων ηλικίας παααααρα πολλών ετών, ανεκτίμητης αξίας το οποίο φύλαγε ένας μουσουλμάνος γεράκος απροσδιορίστου ηλικίας. Με την πρώτη ματιά μας φάνηκε γύρω στα 100. Μετά αναθεωρήσαμε. Πρέπει να ήταν προπροπροπάππους του Αδάμ.
Φτάσαμε με μικρή καθυστέρηση στην έρημο, γιατί το σαίνι ο οδηγός είχε ξαχάσει το κλιματιστικό αναμμένο στο Land Rover με αποτέλεσμα να πέσει η μπαταρία και να μην παίρνει μπρός και αναγκαστήκαμε να σπρώξουμε (οχι εγώ, ούτε οι Αγγλίδες φυσικά, άλλα κορόιδα). Ωραία η έρημος, απέραντη και ολίγον αφιλόξενη , φτιάξανε τσάι, κάναμε βόλτα, η νύχτα έπεσε και καθήσαμε όλοι μαζί, εμείς οι άγγλοι και ο οδηγός σε κάτι κουρελούδες εξω από τις σκηνές. Πεινάμε. Πεινάμε πολύ αδέλφια. Ακόλαστα. Μας είχαν τάξει φαγητό από το γραφείο, πού είναι? τι περιμένουμε? το καραβάνι? Θα με κατηγορήσετε σε αυτό το σημείο πεζή και ωμή. Κατηγορήστε με. Εγώ πείναγα. Ολοι δηλαδή. Αρκεί να σας πω ότι στην απόλυτη ησυχία της ερήμου τα στομάχια όλων μας παρέπεμπαν σε ντεσιμπέλ ατομικής έκρηξης. Τόσο χάλια. Και τσίσα? που να κάνουμε? Εδω έχουμε προβλήματα. Α! είναι και το άλλο. Οταν μας δείξαν τις σκηνές που θα κοιμόμασταν διαπιστώσαμε ότι ήταν ευρύχωρες μεν, αλλά αδελφέ μου το Intercontinetal που είχαμε κοιμηθεί προχθές, τώρα έμοιαζε όντως με Intercontinetal!!!!! Αναμενόμενο όμως. αυτό το ξέραμε και για αυτό είχαμε εφοδιαστεί με τις γνωστές σε όλους σας πετσέτες μπάνιου. Χρήσιμες. Πολύ χρήσιμες. Είχαμε αρχίσει να απογοητευόμεθα και κάναμε σχέδια για ριφιφί στην σκηνή των Αγγλων <<Λοιπόν εσύ θα τους πιάσεις κουβέντα και εγώ θα πάω από πίσω με ένα μαχαίρι, θα σχίσω την σκηνή, θα κάνω πλιάτσικο στα βρώσιμα είδη, θα τα κρύψω στην δική μας σκηνή και μετά θα έρθω λες και δεν τρέχει τίποτα>>. Τέλειο σχέδιο!! Αλλά δεν είχαμε μαχαίρι. Τουρίστες είμασταν! Οχι ο Ράμπο!! Από μακρυα φάνηκαν κάτι λάμπες και κάτι σαν δίσκοι ακούγονταν. Ωραία λέμε. Η ώρα της βρώσης. Αμ δε! Τσάι, τσάι και άγιος ο Θεός. Από το πολύ το τσάι τα στομάχια μας κάναν ήχους που σε παρέπεμπαν στην θερμοφόρα. Δεν θέλουμε και άλλο κύριε.. λυπηθήτε μας!!!! Εδω είμαστε έτοιμοι να παρανομήσουμε, να καταπατήσουμε τας ηθικάς αρχάς μας και εσείς μας προσφέρετε τσάι? Εκανα να ξαναπιώ για 2-3 χρόνια περίπου. Ας είναι!! ας πάμε να κοιμηθούμε και αν δεν πεθάνουμε από την ασιτία θα φάμε αύριο. Πάνω που το σκεφθόμασταν, άλλοι ήχοι, άλλες λάμπες, άλλοι βεδουίνοι με δίσκους. Και ναι, θα φάμε. Τι καλά! Μας φέραν κάτι απροσδιόριστο, νύχτα ήταν δεν βλέπαμε, αλλά εγώ έφαγα κάτι σε πατάτα (νομίζω). Και μετά μας φέραν και φρούτα. Κάτι πεπόνια κάτι σταφύλια, ακαθαρσίες καμήλας δεν ξέρω δεν βλέπαμε. Ετσι δεν μάθαμε την ποινή που επιφέρει το κακούργημα της κλοπής, στην νομοθεσία της χώρας. Και αφού ντερλικώσαμε πάμε να κοιμηθούμε στις πετσέτες μας. Το βράδυ ξύπναγα κάθε 5 λεπτά. Ψιλοκρύωνα κιόλας. Κατά τις 3 λέω να πάω να ουρήσω, τόσο τσάι κάπου πρέπει να πάει. Βγαίνω μπουσουλώντας μην σκοντάψω και στα στρώματα, παίρνω και τον φακό-αναπτήρα για να βλέπω μην πάω και ουρήσω στά μούτρα των Αγγλων (ντροπή ντε! τι εντύπωση θα δώσω?) κατευθύνομαι μέσα στα μαύρα σκοτάδια όπισθεν της σκηνής και να πρέπει να κρατώ τον αναπτήρα-φακό, να βγάλω και τα βρακιά μου και να έχω έννοια μην με πάρει και κανένα μάτι. Ολα αυτά ταυτόχρονα. Τα κατάφερα. Καλά για το τελευταίο δεν είμαι και σίγουρη. Ολο και κάποιο μάτι μπορεί να με πήρε.
Εδω πρέπει να σημειώσω ότι όταν στο φως της ημέρας είδα την τρύπα που είχε προκαλέσει η ούρησή μου στην άμμο , σκέφθηκα να πω στις αρχές να φυτέψουν κανένα δέντρο. Η τρύπα ήταν έτοιμη. Το φυτώριο έλλειπε. Φύτεψε και εσύ ένα δέντρο. Μπορείς!!!
Το πρωί θα μας πηγαίναν βόλτα με καμήλες. Πρέπει να σας πω ότι εγώ δεν έχω σχέση με Αμαζόνα. Δεν γεννήθηκα πάνω σε άλογο και δεν ξέρω να ιππεύω. Ας το συγκρατήσετε αυτό για ελαφρυντικό. Διαλέγουμε καμήλες, η δική μου ήταν και λίγο ζωηρή. Και άπλυτη. Και φαφούτα. Και πρόστυχη. Και τζαναμπέτα. Με την βοήθεια κάποιου τύπου και θυμόμενη την ταινία Λορενς της Αραβίας που είχα δει όταν ήμουν μικρή ως σκονάκι, ανεβαίνω. Τι ήταν αυτό Παναγία μου? Σαν κάτι διαφημίσεις για αυτοκίνητα <<από μηδενική ταχύτητα πιάνει 180 χλμ. την ώρα>> Εκεί που ήταν κάτω, τινάχτηκε και βρέθηκα στα ύψη. Πάλι καλά. Δεν έπεσα. Τους γέλωτες από την υπόλοιπη αγέλη δεν τους άκουσα. Η καμήλα μου δεν ξέρω για ποιόν λόγο είχε στην ράχη της κάτι υφάσματα. Στην πορεία της εξερεύνησης της Σαχάρας και προφανώς σκεπτόμενη (η καμήλα όχι εγώ) ότι χαραμίζεται και θα έπρεπε να κάνει καριέρα στριπτιτζούς άρχισε με χάρη να γδύνεται, πρώτα το ένα πανί , μετά το άλλο, αργά και ηδονικά. Από όπου περνάγαμε άφηνε τα ρούχα της.Ηταν και ανυπάκουη, αλλού την πήγαινες και αλλού πήγαινε!! Ασε που η πίσω από εμένα καμήλα ερχόταν συνέχεια δίπλα μου και νόμιζα ότι θα μου φάει το πόδι. Οταν ήταν να κατέβουμε επιτέλους, τέλος πάντων ας μην το συνεχίσω.Εχω κάνει ήδη αναφορά στο ξεπέζεμα. Δεν θέλω να αναφερθώ ξανά.
Ο γυρισμός πίσω στην Ουαρζαζατ ήταν ευτυχώς χωρίς απρόοπτα και γεγονότα αξιομνημόνευτα. Οταν φύγαμε και από την Ουαρζαζάτ και φθάσαμε πίσω στο Μαρακές εκτός από κάτι περιστατικά μεμονομένα, όπως όταν χάθηκα στην μεδίνα μόνη μου και με είχαν πάρει απο πίσω κάτι πιτσιρίκια και με κοροιδεύαν, δεν συνέβει τίποτα τρανταχτό. Οι θεοί μάζευαν δυνάμεις για άλλα μου ταξίδια.
Ομορφο Μαρόκο!!! Ποτέ δεν θα σε ξεχάσω!
(κι άλλη στάχτη)
Πρέπει να αναφέρω ότι το ταξίδι στις Ινδίες πραγματοποιήθηκε για να ξορκίσει το συγκεκριμένο στο Μαρόκο. Τι? δεν ανέφερα το Μαρόκο? καλά το αναφέρω τώρα . Περί αυτού πρόκειται. Ελαβε χώρα τον Αύγουστο του 2007 αν θυμάμαι καλά και λέω αν θυμάμαι γιατί από τότε πρέπει να μου έμεινε κουσούρι. Μερικά πράγματα δεν εξηγούνται αλλοιώς. Συνεχίζω.
Πετάξαμε από Αθήνα για Μιλάνο με την Αλιτάλια στις έξι το πρωί μετά από μπυροκατάνυξη σε ένα μπιστρο και στο καπάκι αεροδρόμιο. Κακή αρχή! Δεν καταναλώνεις 3456 λίτρα μπύρας όταν η επόμενη πτήση είναι μετά από 16 'ωρες και μετά άλλες τρεις ώρες πτήση και μετά είναι να σε παραλάβει ένας μεθυσμένος και οξύθυμος ταρίφας΄στις 2 το πρωί αφού πρώτα τρακάρει ένα άλλο αυτοκίνητο για να σε πάει στον προορισμό σου. Δεν το κάνεις ποτέ. Δόγμα!! Μην μου πείτε ότι δεν σας έχει τύχει τουλάχιστον 1 φορά το παρπάνω? Δεν θα το πιστέψω!
Στο Μιλάνο δεν στέκομαι. Δεν έχει φτάσει ακόμα τα υψηλά στάνταρς βρώμας πού θέτω σε μια χώρα για να την σχολιάσω. Το μόνο που παραθέτω ως πληροφορία είναι ότι φτιάχνουμε καλύτερες πίτσες από αυτούς. Δόγμα και αυτό!!!
Αντίθετα για το πτητικό κομμάτι Μιλάνο-Μαρακές έχω να σχολιάσω μερικά πραγματάκια. Η εταιρεία (χαμηλού οχι οχι, χαμηλότατου κόστους) μόνο σκοινία δεν είχε αντί για ζώνες. Ο διπλανός μας -μαροκινής προελεύσεως θαρρώ-, είχε να κάνει μπάνιο από τα βαπτήσια του. Λαλίστατος!! Μετά όμως από 20 ώρες αυπνίας και 2345 γαλόνια μπύρας ε? πως να το κάνουμε δεν έχεις ώρες για συζήτηση. Ο συνταξιδιώτης μας όμως είχε διαφορετική γνώμη. Θα μου μιλάτε και θα σας μιλάω μέχρι να φθάσουμε. Οταν είδε όμως ότι εμείς δεν ψηνόμαστε, άλλαξε τακτική και προσπάθησε να μας σαγηνεύσει μα τας οσμάς του. Αντισφυξιογόνας μάσκας δεν διέθετε το σκάφος, το οποίο παρεπιμπτόντως έπρεπε να έχει γνωρίσει μεγάλες δόξες στον πρώτο Παγκόσμιο, και ο πιλότος πρέπει να είχε μάθει να πιλοτάρει στο Play station 2, έτσι ο μαροκινός νίκησε και εμείς δεν κλείσαμε μάτι.
Φθάνουμε στο Μενάρα (αεροδρόμιο) γύρω στις 1.30 το πρωί. Δύο σερνάμενα ρετάλια ελληνικής προελεύσεως. Πέρνουμε βαλίτσες και τα σχετικά και βαδίζουμε προς την έξοδο. Αμετανόητη μπεκρού εγώ όμως λίγο πριν βγούμε παίρνει το μάτι του αμετανόητου μπεκρή ένα μαγαζάκι με έναν άραβα μέσα που πούλαγε μεταξύ άλλων και μπύρες. Ωραία λέω εγώ μία για τον δρόμο. Τραβολογάω τον δικό μου και του λέω έλα λόλα να μία μπύρα. Ασε με κάτω χριστιανή μου -μου λέει ο αναίσθητος με περίσσιο θράσος- πάμε να βρούμε ένα ταξί να φύγουμε να βρούμε το ριαντ να αποθέσουμε τα κουφάρια μας... Ακου να δεις τι γύρισε και μου είπε το άτομο! Απροκάλυπτη θρασύτητα!! Τι τραβάει το ασθενές φύλο.
Τι? και εγώ μάσησα νομίζετε? Οχι. Τον παράτησα και του λεώ καλά εσύ μην έρχεσαι εγώ πάω να αγοράσω και μετά θα πίνω να δροσίζομαι και εσύ θα ζηλεύεις!! Αρπά τη.
Κατευθύνθηκα λοιπόν με διαθέσεις αρπακτικού προς το μαγαζάκι με τα μπαγάζια μου ξεχνώντας το γεγονός ότι είμαι σε μουσουλμανική χώρα και η ώρα είναι κατά πολύ περασμένες 9. Θα μου πείτε γιατί έχει σημασία? Ναι έχει! Ολοι λοιπόν τρέχαν στην έξοδο και εγώ στις μπύρες. Λογικό! Δεν έχουμε όλοι τα ίδια γούστα. Οταν φτάνω λέω του παππού Μπορώ να έχω μια μπύρα? (εις την Αγγλική πάντα). Με κοιτά και μου δείχνει το ρολόι θυμωμένος. Οχι του απαντώ δεν θέλω να μάθω την ώρα μια μπύρα μου δίνετε? τον ξαναρωτώ. Αυτός μου δείχνει πάλι το ρολόι του. Οχι λέω δεν θέλω να αγοράσω σουβενίρ ακόμα, μια μπύρα θέλω. Να μην σας τα πολυλογώ μου περνάει σαν αστραπή από το μυαλό κατι που ήξερα αλλά είχα θολώσει και δεν θυμόμουν ότι στα περισσότερα μέρη στο Μαρόκο δεν σερβίρουν αλκοόλ μετά τις 9. Δεν βαρυέσαι καλή καρδιά και ζουμί από λάχανο και φεύγω κουνάμενη λυγάμενη να βρούμε ταξί να πάμε στο ριαντ.
Εξακολουθώ λοιπόν (και κατόπιν μαζοχιστικής παροτρύνσεως, αμείλικτη ως Ρομφαία του θανάτου) και κατευθυνόμεθα προς την έξοδο. Εκείνη την ώρα είχαν φθάσει και άλλα 345 αεροπλάνα και όλοι τρέχαν για ταξί. Πλησιάζουμε έναν κυριούλη , του λέμε τον προορισμό μας , μας λέει την τιμή στεκόμαστε σαν χάνοι για την υπερβολικη χρέωση που ακούσαν τα αυτιά μας και προσπαθούμε να του πούμε με τρόπο φίλε μας κλέβεις. Αλλά αυτός ως γνήσιος Αραβας και προερχόμενος από την τιμημένη γενιά των εμπόρων καμηλιέρηδων μας πετά ενα Σαλαμ αλέκουμ και φεύγει αφήνοντάς μας σήξυλους με τον Φοίβο και την Αθηνά στο χέρι. Οκ δεν μας νοιάζει θα βρούμε άλλον ο τόπος είναι γεμάτος ταξί ... είναι? όχι ήταν, γιατί θες η μπύρα, θες ένα τσιγάρο που κάναμε προς την έξοδο, θες η καταπληκτική ταχύτητα της χελώνας που είχαμε αναπτύξει λόγω κούρασης μας τοποθέτησαν να στεκόμασταν σε μια σχεδόν άδεια πιάτσα. Ε και? κάτι θα βρούμε. Θελω να κάνω μια παρένθεση εδώ αναφέροντας ότι καθόλη την διάρκεια του ταξιδιού κάναμε υπεράνθρωπες προσπάθειες να διατηρήσουμε την αισιοδοξία μας. Και τα καταφέραμε.
Μας πλησιάζει, όχι όχι εμείς πλησιάσαμε έναν ταξιτζή και λέμε ότι θα μας ζητήσει θα το δώσουμε, δεν θα κάνουμε παζάρια στις 2 το πρωί , ας μας κλέψουν και λίγο πρώτη μας θα είναι ή τελευταία? Τον προσεγγίζουμε σχεδόν με λαγνεία για να του γίνουμε αρεστοί ,-εντάξει το ξέρω συρθήκαμε πολύ χαμηλά αλλά τι να κάνουμε θέλαμε να φύγουμε-, του λέμε , μας λέει και μας φορτώνει. Οιμε!!! από το πρώτο λεπτό καταλάβαμε ότι ο τύπος ΄΄εχει ένα πρόβλημα με το μπουκάλι και καλό θα ήταν να προστρέξει στους Ανώνυμους Αλκοολικούς της χώρας του. Το ταξί έζεχνε από ουισκι. Ξέρω τώρα τι θα πείτε μα ταξί, μα αεροπλάνα, μα τρένα τι στην ευχή? Αλλα εμείς φταίμε καλοί μου συγγενείς και γείτονες? το κάρμα μας!!!
Σύντροφοι τιιιι έχουμε εδώ? Εχουμε και λέμε είναι 2 η ώρα ξημερώματα Δευτέρας και 2 ζόμπι μέσα σε ένα σαράβαλο κουρασμένα και έτοιμα να διαλύσουν, που είχαν κοιμηθεί τελευταία φορά κάποια Παρασκευή βράδυ να κρατιούνται απο όπου βρούν για να μην εκτοξευθούν απο τις πόρτες και τα παράθυρα. Οδηγός ? ένας μεθυσμένος, που μετά βίας κράταγε το τιμόνι. Παναγίτσα μου βάλε το χέρι σου. Μετά από 10 λεπτά φτάνει στην Μεδίνα οπου και θα διαμέναμε. Τρακάρει ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο , δεν το παίρνει χαμπάρι. Τον χτύπησες του λέει ο καλός μου για να του απαντήσω εγώ τι θες τώρα και τον προκαλείς βραδυάτικα άστον μπας και κατέβουμε απο το τρενάκι του τρόμου να ψάξουμε να βρούμε το ριαντ. Τα θέλει ο οργανισμός σου και σένα!!! Μέσα στο ταξί ξέχασα να σας πω ότι ήταν και ένας άλλος. Δεν ξέρω ποιός και δεν ξέρω γιατί. Απλά το αναφέρω. Αποβιβάστηκε όταν μπήκαμε και εμείς. Ποιός ξέρει? για να κρατά τα μπόσικα. Κατεβαίνουμε και αν νομίζατε ότι <<εντάξει μωρε τι γκρινιάζεις? θα πας στο ριαντ , θα κοιμηθείς , θα ξεκουραστείς και πανε όλα πέρασαν>> γελιέστε. Αυτό δεν ήταν ένα απλό βράδυ, ήταν η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου!!!
Καλη η Οδύσσεια βρε παιδιά δεν λέω Φοβερό έπος με παγκόσμια αναγνωρισιμότητα, ανατροπές, κακουχίες, αλλα από όσο θυμάμαι οι θεοί δείχνουν που και που έλεος στον ήρωα. Σε μένα οι θεοί γιατί δεν δείχνουν? Και κύριε Ομηρε να σας κάνω μια ερώτηση? θα σας κάνω. Εμένα με ξέρετε? με έχετε γνωρίσει? Γιατί στην απόξω? Λίγα τράβηξα? Εεεε? λίγα?
Κατεβαίνουμε από το τρένο του ολέθρου, και βγάζουμε ένα χαρτάκι με τις οδηγίες πως θα φτάσουμε στην χαμένη ατλαντίδα αριστερα, δεξια και πάλι δεξιά προσοχή γαιδούρι στρίφτε αριστερα κλπ κλπ Δεν το βρίσκουμε γιατί πολύ απλά η μεδίνα δεν έχει νούμερα ούτε οδούς, και φυσικά δεν μπαίνει αυτοκίνητο. Ξαναγυρνάμε στο σημείο μηδέν , στην πύλη κάτι δεν θυμάμαι. Κάπου έχουμε κάνει λάθος και αντί δεξιά μάλλον στρίψαμε αριστερα. Δοκιμάζουμε πάλι? ναι αμέ μήπως έχουμε και τίποτα καλύτερο να κάνουμε τις επόμενες 67 ημέρες? Δεξιά , αριστερα, γαιδούρι , αριστερά οχι δεξιά, οχι ευθεία, οχι αριστερα, οχι δεξιά κουμουνιστής είσαι? μπερδευτήκαμε οι άνθρωποι. Και να σέρνουμε και τις βαλίτσες μας για να ολοκληρωθεί η πανωλεθρία. Τι κάνουμε? συμβούλιο. Λοιπόν έχουμε κάποιες λύσεις 1ον Περιμένουμε μέχρι το ξημέρωμα -δεν αργεί το νοιώθω- να βρούμε έναν ξεμέθυστο να ρωτήσουμε 2ον βγαίνουμε από την Μεδίνα με κίνδυνο να ξαναχαθούμε να ψάξουμε τηλέφωνο για να ειδοποιήσουμε την ιδιοκτήτρια του ριάντ να έρθει να μας πάρει 3ον δεν κάνουμε τίποτα. περιμένουμε και ας μας φάνε τα όρνια 4ον Ξυπνάμε τον Μαγγελάνο από μέσα μας και προσπαθούμε να το βρούμε. Εγω προσωπικά προτιμούσα την κουρτίνα 2, ξέρετε αυτή με τον Ζονγκ. καλύτερα θα ήταν... πολύ καλύτερα...
Δεξιά , οχι αριστερά, οχι ευθεία όχι πλάγια μπούχτησα. Από ότι κατάλαβα ο Δαίδαλος μεγαλούργησε και στο Μαρόκο, αλλά εγώ ούτε αρχιτέκτονας είμαι, ούτε ιστορικός, ούτε ο Χουντίνι. Και όταν ήρθε η απελπισία, ακούσαμε απο μακρυά κάτι φωνές γυναικείες. Και μας πλησιάζουν 2-3 γυναίκες με τα μαντήλια τους τα πλουμιστά (τι δουλειά είχαν τέτοια ώρα στην Μεδίνα δεν ξέρω ούτε θέλω να μάθω) και γελάγαν, μιλάγαν , τα πέρναγαν ωραία. Τις σταματάμε , τις ρωτάμε αλλά μίλαγαν μόνο γαλλικά και εγώ γαλλικά δεν κατέχω. Στάσου -μου λέει ο δικός μου- κάτσε εσύ με τα πράγματα εδώ που έχεις και παρέα και προσπάθησε μπας και βγάλεις άκρη. Εγώ θα γυρίσω πάλι στο σημείο μηδέν μήπως και σταθούμε τυχεροί (ναι σιιιγουρα) Εντάξει? Εντάξει μην αργήσεις όμως και φύγουν και μείνω μόνη μου. Και έμεινα. Γιατί αυτές είχαν αρχίσει να περπατάν προς το εσωτερικό της μεδίνας, εγώ είχα οοολα τα μπαγάζια και προς την κατεύθυνση που πήγε ο καλός μου στεκόταν ένα σκύλος τους οποίους εγώ φοβάμαι. Αρα τι κάνω? Φορτώνω και ακολουθώ τρέχοντας τους ειδήμονες που στην προκειμένη περίπτωση ήταν οι ντόπιοι. Εγκαταλείπω την θέση μου με πανικό και δεν πειράζει, ας προελαύνει ο εχθρός. Δική μου είναι αυτή η πόλη?
Τις ακολουθώ, τις ακολουθώ και τσούπ! να και ένας νεαρός. Ο οποίος έτσι για αλλαγή της τύχης ήξερε αγγλικά. Του λένε αυτές κάτι στα αραβικά, απαντά αυτός στα γαλλικά, γκαρίζω εγώ στα ελληνικά (πολύ απλά γιατί έτσι μου'ρθε αλλά και για την απώλεια του συντρόφου μου) και κάτι πάει να γίνει.. Και δόξα στον Μεγαλοδύναμο έρχεται απο μακρυά και το έτερον ήμισυ και γίναμε μια πολύ ωραία παρέα. Αρα το ριάντ δεν το είχαμε βρεί. Πάντως η καλή παρέα έχει και αυτή την σημασία της.
Ειλικρινά δεν θυμάμαι πως ακριβώς, βρεθήκαμε μπροστά σε μια΄πόρτα την οποία χτύπησε ο νεαρός και η οποία άνοιξε και ναιιιιιιιιιιιιιιι το βρήκαμε!! Τέτοια ανακούφιση και τέτοια ευγνωμοσύνη προς τις άγνωστες δυνάμεις έχω να νοιώσω απο τότε που είχαμε πρωθυπουργό τον Καποδίστρια. Μπουκάρουμε μέσα και λέμε στην Ζοέλ (ιδιοκτήτρια εκ Γαλλίας) καλέ γιατί δεν βάζετε καμμιά ταμπέλα να γνωρίζει ο κοσμάκης και να μην βολοδέρνει 3 η ώρα την νύχτα? και έρχεται η αποστομωτική απάντηση<< Είναι μέρος της μαγείας να χαθείς στα στενά της Μεδίνας, αρέσει πολύ στους τουρίστες!!> Καλά ποιούς έχεις πελάτες εσύ? Τον κόμη Δράκουλα ή την Θάτσερ? Ελα χριστός και απόστολος , τόσο μεγάλη έλλειψη επιχειρηματολογίας δεν την περίμενα από άνθρωπο. Αλλα τέτοια ώρα τέτοια λόγια, <<δείξε μας εκεί ένα στρώμα, ένα αχυρώνα ή ότι σου βρίσκεται τέλος πάντων και ασε μας να βυθιστούμε στην ανυπαρξία, δεν θα το κουβεντιάσουμε και τράβα φόρα κανά σκουτί μεγάλη γυναίκα που κυκλοφορείς με τα εσώρουχα και σκανδαλίζεις τον κόσμο και πού'σαι καθώς θα έρχεσαι τσάκω και μια μπύρα αν σου βρίσκεται γιατί μου έμεινε απωθημένο απο το αεροδρόμιο, αντε μη τα πάρω>>. Δεν της τα είπα (που πολύ θα ήθελα) αλλα τα σκέφθηκα. Συρθήκαμε στο δωμάτιο και την ώρα που ξάπλωνα -εννοείται χωρίς να γδυθώ έτσι σαν τους βλάχους με τα ρούχα- συνειδητοποίησα ότι Χριστέ μου και είναι ακόμα η πρώτη μέραααααααααααααα!!
Ξημερώνει που λέτε η 1η μέρα. Τσιου τσιου τα πουλάκια, ο ιμάμης από κάποιο μεγάφωνο έλεγε τα δικά του, ωραία φάση. Πίνουμε τον καφέ μας, και ετοιμαζόμαστε να γνωρίσουμε την πόλη. Υπέροχη!! με τα στενά της τα δρομάκια, με τα παζάρια της, με τις άμαξές της, φοβερή. Η κεντρική πλατεία και η μεγαλύτερη της Αφρικής θεωρείται το κέντρο των πάντων. Ολα ξεκινούν και περιστρέφονται γύρω από αυτήν. Παραμυθάδες το βράδυ στήνονται και αφηγούνται ιστορίες στα παιδιά, γητευτές φιδιών τα οδηγούν σε ξέφρενους χωρούς με την φλογέρα τους, δεκάδες πάγκοι με φαγητά, φωνές, μουσικές, χρώματα σκέτη τρέλα. Το μαρακές διαθέτει σύμφωνα με τους ντόπιους πάνω από 300 μπαρ και κλάμπ. Δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω. Εγω δεν είδα κανένα. Το μόνο που συνάντησα μέσα στην πόλη , ήταν ένα καφενείο σαν τα δικά μας με ηλικιωμένους συνταξιούχους που λύναν σταυρόλεξα και κουτσομπόλευαν. Σε αυτό το καφενείο πηγαίναμε συνέχεια γιατί μας άρεσε και γιατί ήταν αυθεντικό. Είχε ένα πρόβληματάκι όμως. Κατσαρίδες. Οχι τίποτα μεγάλες μη φανταστείτε, μικρές, μικρές αλλά πολλές. Αλλά αφού δεν έχουμε πρόβλημα με το συγκεκριμένο είδος πανίδας, το μόνο που κάναμε ήταν απλά πρίν κάτσουμε στην καρέκλα να τις διώχνουμε και να έχουμε έννοια ο ένας τον άλλον όταν ακουμπάγαμε την πλάτη μας στον τοίχο να ειδοποιούμε όταν περνάγαν να σκύψουμε μπροστά για να διαβούν. Αυτές την δουλειά τους και εμείς την δική μας.
Μια μέρα είχαμε πάει στην νέα πόλη να φάμε κρέπες. Χάλια! Η δική μου βρώμαγε αυγό και είχε και μια τρίχα μέσα. Δεν έφαγα τίποτα από τα δύο, ούτε την τρίχα , ούτε την κρέπα. Κοντά στην πλατεία, είχε ένα ξενοδοχείο με πιο επιεική όρο "μια αθλιότητα" . Ταλαιπωρημένο, θεοβρώμικο, με αμφιβόλου ποιότητας πελάτες, ένα αίσχος. Εκεί πηγαίναμε τα βράδυα. Θα μου πείτε γιατί? Γιατί ήταν καταβάθος original αν καταλαβαίνουν οι ανεξάρτητοι ταξιδευτές. Δεν ήταν ένα από τα ξενοδοχεία που θα επέλεγαν τα πρακτορεία για τους πελάτες τους, σε καμμία περίπτωση, αλλά είχε κάτι, δεν μπορώ να το προσδιορίσω, πλακάκια στους τοίχους βρώμικα και παμπάλαια, πόρνες απ'έξω κάναν πιάτσα, νταβατζήδες μέσα ψάχναν πελάτες, στην είσοδο πουλάγαν μαριχουάνα, ξέρω δεν ακούγεται και η καλύτερη περιγραφή, αλλά θέλω να πιστεύω ότι καταλαβαίνεται τι εννοώ. Τις δεκαετίες '20 και '30 ίσως είχε γνωρίσει μεγάλες δόξες, τότε που ήταν αξιοπρεπές , σοβαρό και πολυτελές, αλλά τώρα (οταν το είδα εγώ) οι τοίχοι είχαν βρωμίσει, οι σερβιτόροι είχαν ένα βλέμα όλο υποτέλεια μπερδεμένο με πονηρία, οι καναπέδες με τρύπες από τσιγάρα και οι βελούδινες κουρτίνες στέκαν όρθιες μόνο και μόνο να θυμίζουν ότι υπήρξαν και καλές ημέρες κάποτε, πριν πολλά πολλά χρόνια. Τι τα θέλετε φίλοι μου? Αν δεν γνωρίσεις την παρακμή, πάει να πει ότι δεν έχεις ποτέ σου γνωρίσει και την ακμή (όχι αυτήν με τα σπυράκια, την άλλη).
Αυτά με το καθημερινό μας νυχτερινό στέκι, την πρώην καλλονή που έχει έρθει ο χειμώνας της , αλλά αυτή δεν θέλει να το δεχθεί και κάθε βράδυ στολίζεται με χρωματιστά γυαλάκια και βαλμένο στραβά το κραγιόν και νομίζει.... Απλά θλιβερό.
Πίσω στα δικά μας. Για 3 ημέρες γυρνοβολάγαμε στους δρόμους της πόλης, χαζολογάμε, πίναμε, καπνίζαμε, ψωνίζαμε, φωτογραφίζαμε και γενικά κάναμε όλα αυτά που κάνει ο κάθε τουρίστας δηλαδή περνάγαμε καλά. Μια μέρα μάλιστα είχαμε παέι για κρέπες και η δική μου μύριζε αυγό και είχε και μια τρίχα μέσα ευγενική χορηγία φαντάζομαι του σερβιτόρου. Δεν τα έφαγα. Ουτε την τρίχα ούτε την κρέπα. Τον δικό μου δεν ξέρω άμα τον είχαν δωροδοκήσει και αυτόν με αναμνηστικό, πάντως το έφαγε. Και την κρέπα και ίσως και την τρίχα. Δεν είχα χρόνο και εξοπλισμό για μικροβιολογική ανάλυση. Αλλη φορά θα δούμε.
Μετά τις 3 ημέρες όμως βαρεθήκαμε και είπαμε "μωρέ δεν βαράμε καμμία Εσαουίρα, το μέρος που έγραψε και ο Jimmy Hendrix το foxy lady,(ζούσε εκεί 3-4 χρόνια για όποιον δεν το ξέρει) γνωστό στέκι ποιητών , ζωγράφων, καλλιτεχνών, συγγραφέων, με ροκ μουσική στα σοκάκια, μπαρ, γλαλερί, δροσιά από τον Ατλαντικό, ταβερνάκια και γενικά μια πόλη μούρλια? Και έτσι πήγαμε καρφί στο σταθμό για να κλείσουμε εισιτήρια για ..... Ουαρζαζάτ!! Τι πάει να πεί γιατί? Γιατί έτσι. Γιατί κοκορέτσι. Γιατί κοτέτσι. Γιατί γιουβέτσι. Μας την βάρεσε και λέμε θέλουμε να νοιώσουμε όπως ο οβελίας στην σούβλα το Πάσχα. Οπως η Ζαν ντ'αρκ στην πυρά. Τι να την κάνουμε την δροσιά , τα ταβερνάκια και το ρομάντζο? Αν θέλαμε ρομάντζα θα πηγαίναμε στην Βενετία. Στην Ουαρζαζάτ λοιπόν που δεν πατάει άνθρωπος ειδικά τον Αυγουστο. Εκτος ίσως από τους μεγαλύτερους σταρ του Χόλυγουντ (Μπραντ Πιτ, Ατζελινα Τζολι κλπ) γιατί αν δεν το ξέρετε η Ουαρζαζάτ διαθέτει από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά εξωτερικά στούντιο του κόσμου (Μ. Αλέξανδρος, Τροία, Ο Ιησούς από την Ναζαρέτ κλπ). Πάντως δεν είμαστε ψώνια. Δεν πήγαμε για αυτούς, αλλά για την τρέλα που έχουμε στο κεφάλι. Πάτε όλοι στην θάλλασα? Ε τότε εμείς θα πάρουμε τα βουνά!!
Φτάνουμε στον σταθμό. Κλασσικός αφρικάνικος, τον περίμενα πολύ χειρότερο πάντως. Οταν φθάνει η σειρά μας λέμε στον υπάλληλο 2 το τονίζω αυτό 2 εισιτήρια μπλα μπλα μπλά.. και μας λέει αυτός θέλετε να πείτε 3. Μπορείτε να μας χαρακτηρίσετε με διάφορα επίθετα, αλλά χοντρούς ή έστω ευτραφείς σε καμμία περίπτωση!!! Το άθροισμα και των δύο μαζί δεν φθάνει τα 130 κιλά. Και δεν νοούμαι ένας ντόπιος να προσβάλει τον τουρίστα με τέτοιο τρόπο!! Ενίσταμαι κε Πρόεδρε κε Δικαστά κοι Ενορκοι!!! Οταν μας είδε που τον κοιτάγαμε σαν καθυστερημένα μας ρωτάει "έχετε και αποσκευή έτσι δεν είναι?" Εεε πές το μας έτσι να το καταλάβουμε.. λέω και εγώ.. αι σιχτίρ παλιομπαγάσα. Μας λαχτάρισες. Αφού βρε άτιμο εσείς βγάζετε εισιτήριο και στην βαλίτσα βγάλε και στην δική μας για να τηρήσουμε τα έθιμα. Και έτσι ο μπαγάσας βγάζει 3 εισιτήρια, ένα για την μαμά(εγώ), ένα για τον μπαμπά (ο δικούλης μου) και ένα για τον καρπό του έρωτά μας (την βαλίτσα μας) ολόκληρο όχι παιδικό γιατί είχε ενηληκιωθεί και είχε δικαίωμα ψήφου. Ετσι με τα εισιτήρια στο χέρι ξεκινήσαμε για το ριάντ όλη η οικογένεια διότι την επομένη είχε εγερτήριο στις 5 το πρωί να διασχίσουμε τον Ατλαντα (βουνό, βουνό είναι) σε επικίνδυνο κατά την γνώμη μου δρόμο, στενό με γκρεμούς χωρίς προστατευτικές μπάρες και δύσκολη γενικά διαδρομή... συνεχίζεται.
Την Ζοέλ την θυμάστε? Ηταν αυτή η συμπαθεστάτη κυρία 60 χρονών περίπου που ηδονίζεται να βλέπει τους πελάτες της να βολοδέρνουν νυχτιάτικα μέσα στα σοκάκια. Δεν την θυμάστε? Αυτή η γαλλίδα απο την Λυών, η πρώην χίπισα που γύρναγε ημίγυμνη μέσα στο ριάντ καπνίζοντας? Πάλι δεν την θυμάστε? Αυτή που είχε πετυχημένη καριέρα σε δισκογραφική εταιρεία και τα βρόντηξε κάτω όλα και ήρθε για μπίζνα στο Μαρακές? Πάλι δεν θυμάστε, αυτή που μπαστακωνόταν κάθε μα κάθε πρωί, θέλαμε δεν θέλαμε στο τραπέζι μας το πρωί ενώ θα μπορούσε να πάει στους γάλλους στα διπλανά τραπεζάκια? Ε! Τι να σας κάνω? αυτή τέλος πάντων, είχε αναλάβει το δύσκολο έργο της αφύπνησης, το οποίο όμως έλαβε σε πέρας -με επιτυχία που θα ζήλευε και το καλύτερο ελβετικό ξυπνητήρι- ο Ιμάμης του διπλανού τζαμιού (από τις 4) όπως κάθε πρωί άλλωστε (πάλι από τις 4).
Φορτώνουμε λοιπόν την οικογένεια και πάμε στο σταθμό. Χαος. Οργανωμένο χάος όμως. Μέσα σε 10 λεπτά, και κατόπιν ενός καφέ για να ανοίξει το μάτι και να συνέλθουμε από το ξαφνικό και κομμάτι βίαιο ξύπνημα του Ιμάμη τον οποίο δεν αποκαλείς και Μαρία Κάλλας, βρεθήκαμε καθήμενοι εις τις θέσεις μας, με το παιδί μας φορτωμένο με τις άλλες αποσκευές, τον οδηγό με κουστούμι και γραβάτα, όλα καλά, όλα πρίμα. Εκτος ίσως από ένα μικροοοό προβληματάκι με το κάθισμά μου. Οχι τίποτα σπουδαίο, να μωρέ το κάθισμα του μπροστινού μου ήταν χαλασμένο στην θέση προς τα πίσω, δηλαδή να το πω λαικά είναι αυτό που λέμε τον έτρωγα στην μάπα, αλλά και το δικό μου ήταν χαλασμένο στην θέση τέρμα μπροστά. Δεν πειράζει 5 ώρες είναι θα περάσουν. Τι κι αν ένοιωθα σαν τυρί ανάμεσα σε δυο ψωμάκια? Σπουδαίο πράγμα! Α! και το παράθυρό μου ήταν χαλασμένο, δεν άνοιγε. Α! και τα καθίσματα ήταν μέγεθος για επιβατικό κοινό όλο το στρουμφοχωριό. Μαζί με την στρουμφίτα. Α! αμ το άλλο που το πας? Στα όμορα καθίσματα ήταν μια Μαροκινή που είχε μια τρελή αδυναμία στον οίκο σανελ και είχε λουστέι με όλα τα αποθέματα Νο 5 που βρήκε σε όλα τα εμπορικά καταστήματα του Μαρόκου αλλά και γενικότερα στην αφρικανική επικράτεια. Μέρες μύριζαν τα ρούχα μου. Δεν πειράζει όμως ωραία ήταν. Ειδαμε βερβέρικα χωριά, γυναίκες στα ποτάμια να πλένουν, απόκοσμα σεληνιακά τοπία, φοίνικες, τον Χάρο με τα μάτια μας. Ναι τον είδαμε και αυτόν. Λόγω στροφών και στενότητας του δρόμου. Χωρίς μπάρες, με κλειστές στροφές και τον οδηγό να μοιράζει σε ένα συγκεκριμένο σημείο του ταξιδιού σακούλες για τον εμετό. Δεν χρειάστηκα. Εγω. Γιατί άλλοι...... Αχχ αξέχαστο ταξίδι!!
Και φθάνουμε! Η ώρα περίπου 12-1 κάπου εκεί.
Η ζέστη? Κανένα σχόλιο. Η πόλη? πεντακάθαρη, με άπλα, ανοιχτή, στοιχειωμένη. Γιατί στοιχειωμένη θα με ρωτήσετε τώρα. Είχα ψάξει πληροφορίες για την Ουαρζαζάτ πριν το ταξίδι και είχα διαβάσει ότι είναι έρημη λόγω της ζέστης. Αλλά ενώ πιστεύω ένα σωρό αναλήθειες αυτό δεν το πίστεψα. Και ήταν αλήθεια. Αδεια. Αδεια. Πουλί πετούμενο. Ουτε μυρμύγκια, ουτε αυτοκίνητα, τα μαγαζιά σχεδόν όλα κλειστά, άνθρωποι πουθενά, και το περίεργο ήταν ότι όταν σταμάτησε το λεωφορείο στον σταθμό όλοι οι συνεπιβάτες μας εξαφανίστηκαν. Υπόθεση Χ files σας μιλάω. Αλλο να σας το λέω και άλλο να το βλέπετε. Μωρε λέμε τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ οι παλαβοί? Εχουμε μυαλό? γιατί να μην πάμε στην Εσαουίρα? θα ήμασταν τώρα στην δροσιά, με ροκ μουσικούλα, μπυρίτσες, κόσμο. Τι θα κάνουμε εδώ? Τον επιζήσαντα?
Προχωράμε σε μια πλατεία τεράστια. Γιατί ενώ έχουν πρόβλημα με την ζέστη δεν φυτεύουν δένδρα για σκιά δεν το καταλαβαίνω. Πιάτο η πλατεία, ταψί στο φούρνο. Τεράστια. Βλέπουμε απέναντι ένα καφέ ανοιχτό. Πάμε λέμε να κάτσουν λίγο τα κουφάρια μας να δούμε τι θα κάνουμε. Εννοείται ότι στο καφέ ήταν μόνο ένας σερβιτόρος. Γιατί δεν έχετε καλέ κόσμο? τον ρωτάμε που πήγαν όλοι? κρύφθηκαν γιατί μάθαν ότι θα έρθουμε (παίζει και αυτό δεν το αρνούμαι). Και μας δίνει ώραια την μόνη λογική απάντηση. Κάνει ζέστη!!
Δεν είπαμε τίποτα άλλο με τον κο Καντερέ, γιατί η συζήτηση δεν θα έβγαζε πουθενά. Προς αναζήτηση ξενοδοχείου τώρα. Αρχίζουν τα ωραία. Πριν κάνουμε το ταξίδι, είχα κάνει μια έρευνα για το που θα μείνουμε αν τελικά έρθουμε. Ειχα βρεί -νόμιζα- το τέλειο ξενοδοχείο. Από το διαδικτυο. Φοβερό!! με πισίνα, με σουίτες, φιλικό προσωπικό, εστιατόριο, τα είχε όλα!! Αφού σκεφθείται ήθελα να προτείνω στον ιδιοκτήτη του -άμα πηγαίναμε- να το ονομάσει σε Εδέμ. Ελεγα λοιπόν του δικού μου. Αγάπη μου θα πάμε σε αυτό. Είναι το τέλειο, είναι φοβερό, είναι έτσι είναι αλλοιώς, διθυραμβικά σχόλια από μέρους μου. Τρομάρα μου. Δεν έσπαγα το χέρι μου καλύτερα, για να μην πατήσω το ποδάρι μου στην Κόλαση του Δάντη? (συνεχίζεται)
Το πρώτο προβληματάκι ήταν ότι αυτό το ξενοδοχείο-στολίδι για την πόλη, ήταν κομματάκι μακρυά. Το site του ξενοδ. έλεγε (1ο ψέμα) ότι είναι εύκολο να το προσεγγίσεις, είτε με τα πόδια 10 λεπτά περπάτημα (2ο ψέμα), είτε με ταξί τα οποία είναι συνέχεια διαθέσιμα (3οψέμα και ακόμα δεν πήγαμε). Φωνάζουμε τον κο Καντερέ να τον ρωτούσουμε πως θα βρούμε ένα ταξί. Μας είπε (?). Αλλά δεν..
Κάναμε κύκλους, κάναμε βόλτες, γιατί μην ξεχνάτε, είχαμε ξυπνήσει στις 4 το πρωι ένεκα Ιμάμη, ταξιδέψαμε με την Κοκό σανέλ επί 5 ώρες, η θερμοκρασία χτύπαγε κόκκινο, σέρναμε και το παιδί-βαλίτσα ε! πως να το κάνουμε μια βολτίτσα στον κλίβανο σε αναζωγονεί. Τελικά μετά από 23 κύκλους , 2 λιποθυμίες και 3-4 απόπειρες αυτοκτονίας βρίσκουμε κάτι σαν πιάτσα. Περιμέναν γύρω στα 10-12 άτομα όλοι ντόπιοι εννοείται, ταξί. Μπαίναν όλοι μαζί 43 άτομα την φορά και μετά όταν γεμίζε έφευγε προς άγνωστα μέρη. Στηθήκαμε και εμείς , αλλά μας έκλεβαν όλο την σειρά. Ταξί ερχόταν κάθε 10 λεπτά περίπου, ένα την φορά (μάλλον το ίδιο μην ε'ιμαστε πλεονέκτες). Κλεψε-κλέψε όλοι ΄φεύγαν και εμείς εκεί. Φρουροί στα ανάκτορα. Ρούπι. Γραμμούλα. Στο τέλος γίναμε θρασείς (!) και μπουκάρουμε πρώτοι σε ένα ταξί, μπαίνουν μαλλιοκούβαρα και κάτι μπούργκες, κάτι μαντίλες, κάτι εξωγήινοι και κάτι πυροσβέστες. Πρόβλημα. Ο δικός μου κάθησε δίπλα από μια κοπελίτσα ντόπια και έπρεπε να ξαναβγούμε για να ανασυνταχθούμε. Οι άντρες δίπλα σε άντρες και οι γυναίκες δίπλα στις γυναίκες, για να μην υπάρξει ηθικό θέμα. Αφού βγήκαμε και μπήκαμε 34 άνθρωποι 2-3 φορές, ξεκινάμε. Του λέμε που θέλουμε να πάμε (μειδίασε ο σοφέρ ή μου φαίνεται? μπα ιδέα μου) και όντως μετά από λίγο φθάνουμε. Αντικρύζουμε για πρώτη φορά το καμάρι της πόλης. Εξαίσιο!!! θα έλεγε ο Στηβ Γουόντερ. Χρωματάκι στους εξωτερικούς τοίχους ροζ, κάτι αφρικάνικα καραγκιοζιλίκια-διακοσμητικά και γενικά σαν σούργελο αλλά όχι και ότι χειρότερο έχουν δει τα μάτια μου. Ας μπούμε. Και μπαίνουμε. Στο χαλάκι μπροστά της ρεσεψιόν (το πρόσεξα) είχε μετακομήσει η Σαχάρα μη σας πω και η έρημος Γκόμπι μαζί. Δεν βαρυέσαι, η έρημος δίπλα, λογικό είναι. Πλησιάζουμε τον ρεσεψιονίστ και του λέμε αν έχει δωμάτιο, λες και υπήρχε περίπτωση να είχε ξεπουλήσει. Ναι , ναι, φυσικά. Κάνουμε τα όρνια chek-in γρήγορα γρήγορα μην χάσουμε το κελεπούρι. Μέχρι να συμπληρώσουμε την χαρτούρα, χαζεύω τον γύρωθεν χώρο. Βρωμιά, σαπίλα, εγκατάλειψη, αταξία, κακογουστιά, και άλλοι 32 χαρακτηρισμοί που δεν μπορώ να γράψω. Ευελπιστώντας ότι το δωμάτιο ίσως ήταν καλύτερο (χαχχαχχα!!! λέω κάτι ωραία και εγώ ώρες) μας δίνει ένα κλειδί που το μπρελόκ του ζύγιζε όσο μια μπετονιέρα και μας λέει το νούμερο του δωματίου τουρτί. Τωρα πείτε μου εσείς ειλικρινά τι καταλαβαίνετε. Τι είναι το τουρτί? Ε λέμε θα το βρούμε, πάμε επάνω, φυσικά δεν το βρήκαμε, κατεβαίνουμε κάτω ξαναρωτάμε μας λέει το τουρτί του, ανεβαίνουμε ψάχνουμε δεν βρίσκουμε κανένα τουρτί ή έστω τουρσί , ξανά κάτω , ξανά συγγνώμη κύριε τι λέτε? πάλι τουρτί και στο τέλος ...... τα πήρε ο τύπος!!! Εντάξει δεν έχουμε κάνει στο Μπάκιγχαμ αλλά όταν ακούμε τουρτί με αραβική προφορά ε! πως να το κάνουμε φταίμε? Τελικά για την ιστορία ο φίλος ήθελε να πει θερτίν. Μέχρι και εκεί άτυχοι! Ενα ξενοδοχείο άδειο, και εμάς μας έδωσαν το δωμάτιο με το νούμερο 13!!!!! Και δεν έχουμε ξαναρθεί στην πόλη για να πεις ότι έχουμε προηγούμενα! Δεν τον ξέρουμε τον άνθρωπο. Τέλος πάντων να μην σας κουράζω πάμε να δούμε το παλάτι μας. Χαχαχαχαχαχα. αυτό δεν είναι δωμάτιο, είναι ανέκδοτο. Θα μπορούσα να δώσω γλαφυρή περιγραφή αλλά δεν θέλω. Θα είμαι σύντομη γιατί δεν θέλω να υποφέρω. Για μπουντουάρ (λέμε τώρα) είχε ένα θρανίο , ναι ναι καλά διαβάσατε θρανίο σαν τα δικά μας, για καρεκλάκι φαντάζεστε, -ήταν σετάκι- καρέκλα θρανίου. Πάνω από την πόρτα είχε κάτι σαν παράθυρο (χωρίς κουρτίνα, όλα στην θεα) το οποίο εκτεινόταν σε όλο το μήκος του δωματίου που έβλεπε στις κοινές τουαλέτες, με τις ντουζιέρες μάλιστα ανοιχτές χωρίς διαχωριστικά. Εχουμε φθάσει στο 65478ο ψέμα και ακόμη εξερευνώ. Τα κρεββάτια δύο τον αριθμό είχαν κάτι σεντόνια τόσο βρώμικα που νόμιζες ότι έχει ξαπλώσει ένα καραβάνι από καμήλες, μην σας πω είχαν ζευγαρώσει κιόλας πάνω τους. Φτάνει δεν αντέχω άλλη περιγραφή. Είναι πολύ ψυχοφθόρο!!! Λίγο ακόμη γιατί θα πάρω χάπια. Και θα φροντίσω να είναι και ληγμένα! Στον απέναντι τοίχο βρίσκεται ένα παράθυρο. Λέω κάτσε μήπως τουλάχιστον έχει ωραία θέα (χαχαχαχαχαχ άστο καλό πόνεσε η κοιλιά μου). Τότε το θεωρούσα πιθανό γιατί μια φορά σε ένα νησάκι στην Νότια Κινεζική Θάλασσα στην Ταυλάνδη, είχαμε πετύχει ένα άλλο κελεπούρι αλλά είχε θέα φοβερή! Και είπα μήπως σταθώ τυχερή και το ανοίγω. Και βλέπω. Και κλείνω. Και αφήνω ασχολίαστο τον ακάλυπτο χώρο του καμαριού της Ουαρζαζάτ και τα σκουπίδια του, και την μπόχα του. (συνεχίζεται.. αν βρω κουράγιο γιατί αυτό το θέμα με εξολοθρεύει...)
Το δωμάτιο Νο 13
Εχοντας σταματήσει να μετράω πια τα ψέματα από το site του ξενοδοχείου, αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω κανέναν να κατηγορήσω. Αφού εγώ ανακάλυψα την χαμένη Εδέμ!!! Και όχι μόνο αυτό. Για να γλιτώσω τον εξάψαλμο θα πρέπει τώρα να υποκριθώ για το ωραίο δωμάτιο, το άψογο σέρβις, την στρατηγική θέση του ξενοδοχείου, τα άπταιστα αγγλικά του ρεσεψιονίστ (τουρτίν) την θέα, το ευρηματικό παράθυρο (η χαρά του μπανιστιρτζή), τον εξοπλισμό (θρανίο), την καθαριότητα (σεντόνια) και γενικά όλες τις χάρες του εν λόγω καταλλύματος. Αχ αγαπημένε μου κοίτα τι ωραία θέα, και τι γούστο! αυτό το μπουντουάρ είναι μούρλια! έχω να δω κάτι παρόμοιο από τότε που πήγαινα σχολείο! και τα πλακάκια στο μπάνιο πρέπει να τα έχει φέρει ο κατασκευαστής κατευθείαν από την Ιταλία!! Αψογο. Και τι φινέτσα γαλλική!! Ευτυχώς που βρήκαμε δωμάτιο. Ειμασταν πολύ τυχεροί, τέτοια ξενοδοχεία συνήθως είναι πάντα γεμάτα, ειδικά σε μια πόλη που σφίζει από ζωή. Εεεε αγάπη μου δεν έχω δίκιο? Ε τι να μου πεί και αυτός ο άμοιρος? Συμβούλιο. Μένουμε σε αυτήν την χλιδή και πολυτέλεια ή φεύγουμε για κανένα πιο ταπεινό Hilton για παράδειγμα? Μένουμε!! Μια νύχτα είναι αυτή θα περάσει!!
Οσο ετοιμαζόμασταν για να βγούμε έξω να γλεντήσουμε στους ξέφρενους ρυθμούς αυτής της πόλης που βάζει κάτω και το Ρίο (οχι καλέ Αντίριο το ντε Τζανέιρο), σκεφτόμασταν ποιούς δεν χωνεύουμε και πρόκειται να παντρευτούν για να τους ρίξουμε την ιδέα να έρθουν εδώ γαμήλιο ταξίδι και τα έξοδα του (συγκεκριμένου) ξενοδοχείου δικά μας βρέ! Γιατί πάνω από όλα είμαστε και φιλέσπλαχνοι και δεν έχουμε ίχνος εκδικητικότητας. Στρώσαμε λοιπόν στο κρεβάτι κάτι πετσέτες μπάνιου που είχαμε προνοήσει να πάρουμε μαζί μας, για την περίπτωση που αποφασίζαμε να πάμε στην έρημο και ορμήξαμε προς την έξοδο. Προσέξτε το ρήμα Ορμήξαμε. Δεν λέω απομακρυνθήκαμε, φύγαμε ή κάτι τέτοιο και χρησιμοποιώ το συγκεκριμένο ρήμα για να μπορέσω να αποδώσω πιστά την λύπη μας που θα αποχωριζόμασταν το σαράι έστω και για λίγο. Περάσαμε -ηταν στο δρόμο μας δεν ήταν εσκεμμένο- απο το εστιατόριο (χα χα) το παλατιού και είδαμε γύρω στα 7-8 άτομα , άντρες γυναίκες να κοιμούνται πάνω, ναι πάνω στα τραπέζια και τους καναπέδες (!!). Το σημειώσαμε για να μην πάρουμε πρωινό την επόμενη ημέρα, όχι ότι το είχαμε και σκοπό. Τέτοια ρίσκα δεν παίρνουμε. Παντως αστέρια μισελέν μάλλον δεν είχε πάρει.
Περνώντας από την ρεσεψιόν είδαμε ότι έλειπε ο λόρδος Μπάυρον,.-θα είχε πάει να παραδώσει τίποτα μαθήματα αγγλικών- και έτσι φύγαμε κουβαλώντας το κλειδί-μπετονιέρα.
Περιμέναμε ένα ταξί στην έξοδο του ξενοδοχείου-υπερπαραγωγή για περίπου μισή ώρα, (ήταν που έλεγε ότι η συγκοινωνία δεν είναι πρόβλημα) και πάμε στην πόλη για να κλείσουμε εκδρομή, να φάμε κάτι και να δούμε μπας και βρούμε τίποτε της προκοπής για την επομενη μέρα να μείνουμε. Ναι ναι το είχαμε αποφασίσει, θα φεύγαμε. Αν και έχω βάσιμες υποψίες ότι στο συγκεκριμένο δωμάτιο (13) πρέπει να έμεναν διάσημοι σταρ του Χόλυγουντ πριν από εμάς. Μόνο έτσι εξηγείται τέτοια χλιδή. Παρόλα αυτά θα φεύγαμε. Πάμε στην πόλη , κάνουμε και μια βόλτα, βρίσκουμε ένα ξενοδοχείο και λέμε πάμε να μας δείξει δωμάτιο και να πιούμε καμιά μπύρα στο μπάρ που είχε δίπλα από την πισίνα. Μπα. δεν έλεγε , από ότι κατάλαβα ήταν ημιδιαμονής αν καταλαβαίνεται. Φεύγουμε. Πλατεία. Βλέπουμε ένα ξενοδοχείο ακριβώς πάνω της δηλαδή στην καλύτερη θέση της πόλης. Πάμε να του ρίξουμε μια ματιά. Αυτό καλέ ήταν χειρότερο και από αυτό που μέναμε! Τα σεντόνια είχαν κάτι τρύπες μεγάλες σαν κρατήρα!!!! Στο μπάνιο δεν μπήκαμε, για λόγους σεβασμού προς την προσωπικότητά μας και το γούστο μας. Για να μην σας ζαλίσω και μακρυγορώ, βρήκαμε ένα μαγαζί, κάτσαμε , φάγαμε ήπιαμε μια χαρά. Προσπαθούσαμε να κερδίσουμε χρόνο για να μην γυρίσουμε πίσω στο Νταχάου. Του το είπα εγώ του δικού μου "Θα πιώ τόσο πολύ για να μεθύσω να μην καταλαβαίνω τίποτα". Δεν τα κατάφερα. Παρατηρήσαμε ότι όσο πέρναγε η ώρα άδειαζε το μαγαζί, οι σερβιτόροι μας κοίταζαν σαν να μας έλεγαν άντε, ξεκουμπίδια, και έτσι ΄φωνάζουμε να πληρώσουμε και να μας βρούν ταξι. Τον πληρώσαμε, αλλά ταξί δεν βρήκαμε. Βέβαιαααα! είχε περάσει πολύ η ώρα, ήταν τουλάχιστον 10 και τα ταξί 9 η ώρα σταματούν να δουλεύουν (???). Και πως θα πάμε εμείς τώρα στο κρυμμένο διαμάντι? Περπατώντας νυχτιάτικα σαν τα φαντάσματα σε μια πόλη άδεια? Α παπαπα. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Οχι πείτε μου το φαντάζεστε? Ελάτε στην θέση μας. Ηταν που έλεγε στο site "εύκολη πρόσβαση". Ευτυχώς όμως αφού μας είδε ένας υπάλληλος έτοιμους να πηδήξουμε από την ταράτσα, μας λυπήθηκε (φανταστείτε δηλαδή τι όψη είχαμε) και μας λέει ότι ο ψήστης του εστιατορίου σχολάει (βεβαια αργά, 10 πήγε η ώρα το ξενυχτήσαμε), και επειδή περνάει προς τα εκεί μπορεί να μας πάρει με το αυτοκίνητό του. Ετσι γλιτώσαμε και το ποδαρόδρομο νυχτιάτικα μέσα στην ζέστη, γιατί η ζέστη-ζέστη. Είχε κάπως δροσίσει , είχε πέσει από τους 122 στους 98 , αλλά τίποτα σπουδαίο. Να ναι καλά ο άνθρωπος μας φόρτωσε και μας ξεφόρτωσε στο Banyan tree. Αγαλλίαση εε? Μου είχε λείψει, αυτή η ζεστασιά, αυτή η θαλπωρή ,μόνο σε τέτοιου επιπέδου resort μπορείς να βρείς. Πέφτουμε για ύπνο στις πετσέτες μας και ο ύπνος ήταν η κόλαση του Δάντη. Επρεπε να μένουμε ακίνητοι για να μην φύγουμε από τα περιορισμένα τετραγωνικά της πετσέτας και κολήσουμε καμμια 500αρια ασθένειες, και είχαμε αγκαλιαστεί για οικονομία χώρου,ως εκ τούτου ζεσταινόμασταν φοβερά. Ααα!! λεει το έτερον ήμισυ να ανοίξουμε το κλιματιστικό. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι από εσάς γελάτε. Γιατί δεν το βρίσκετε φυσικό το Ντολμά Μπαχτσέ να έχει τέτοια φασίλιτις? Δεν σας καταλαβαίνω και το θεωρώ και προσβλητικό για το ξενοδοχείο!! Αφου σας το έχω πει, ήταν παλάτι. Πάμε παρακάτω. Το ανοίγουμε και η θερμοκρασία πέφτει στους -54. Αρα θα έπρεπε να διαλέξουμε ή θα ψηνόμασταν ή θα γινόμασταν ο ice man. Προτιμήσαμε το 2ο. ΄Λάθος μας. Μεγάλο μας λάθος!!!! Το πρωί ξύπνησα παγωμένη με αίματα στην μύτη, κρυάδες και πυρετούς....... (συνεχίζεται).
Τι δουλειά έχει η αλεπού στο παζάρι?
Το πρωί, ξυπνήσαμε στη Σιβηρία. Εγώ δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου, με πόναγε όλο το σώμα, πρέπει να είχα πυρετο και λέω πρέπει, γιατί νομίζαμε ότι πηγαίναμε ταξίδι αναψυχής και όχι σε στραπόπεδο συγκέντρωσης να κουβαλάμε θερμόμετρα και τσιρότα, και η μύτη μου κάθε τόσο έτρεχε αίμα. Ειχαμε εισπνέυσει όλο το βράδυ κρύο αέρα -564 βαθμούς. Προφανώς αυτή ήταν η τιμωρία μας για την αχαριστία που επιδείξαμε να μην εκτιμήσουμε το ανάκτορο Μπελβεντέρε. Ο καλός μου μου εξομολογήθηκε ότι αισθανόταν σαν ντοπαρισμένη καμήλα. Καλά που κοιμήθήκαμε!! Να το επαναλάβουμε κάποια μέρα. Μαζεύουμε τα πράγματα μας άρον άρον για να φύγουμε από το Αουσβιτσ. Δεν μπορούσαμε άλλο να περιμένουμε τους Ρώσους για την απελευθέρωση. Καθώς κατεβαίναμε τις σκάλες, λέγαμε για πλάκα αν ο λόρδος Μπάυρον μας έλεγε το αντίτιμο του δωματίου στα άπταιστα αγγλικά του πως θα τον καταλαβαίναμε? και έτσι αποφασίσαμε αν ήταν αυτός να μας γράψει το ποσό για να το πληρώσουμε. Ειμαστε οπτικοί τύποι. Α! μην ξεχάσουμε να αφήσουμε και το κλειδί μπετονιέρα γιατί ο καλός μου είχε αρχίσει επικίνδυνα να γέρνει προς την αριστερή πλευρά (σε αυτήν την τσέπη το είχε αποθηκεύσει) και παρουσίαζε τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια καλπάζουσας σκολίωσης. Αυτά. Στην ρεσεψιόν δεν ήταν ο λόρδος Μπάυρον,(προφανώς είχε πέσει πολύ δουλειά παράδοσης ιδιαιτέρων μαθημάτων της Αγγλικής), αλλά ο κος Λινγκουαφόν. Φεύγετε? μας ρωτάει, Οχι θα κάτσουμε εδώ για κανά δυό μήνες ακόμα για να μας βγάλετε σε οριζόντια θέση με το φορείο. Αι σιχτίρ. μας ειρωνεύεστε κιόλας. Ναι, ναι φεύγουμε φιλάρα από το ανάκτορο γιατί δεν την αντέχουμε τόση χλίδα. Ντρεπόμεθα. Σας άρεσε το ξενοδοχείο μας? Τώρα πέστε μου τι του λές? Ας είναι καλά το έτερον ήμισυ που με συγκράτησε με τα στιβαρά του μπράτσα και δεν όρμησα μέσα από την ρεσεψιόν να του φάω κανένα αυτί. Μα τόσο σαρκασμός πιά? Τόσος? Αλλά το συνέχισε. Δεν θα πάρετε πρωινό? είναι στην τιμή του δωματίου!! Σωωωπα. Τι μας λές. Δηλαδή εσύ το πας φυρί-φυρί να μην βγουμε από εδώ μέσα ζωντανοί. Ή από πνευμονία ή από τροφική δηλητηρίαση συνοδευόμενη από σπασμούς και άφθονους πόνους εις τας κοιλιακάς χώρας. Οχι , όχι ευχαριστούμε. Δεν θα ήθελα να πάρω πρωινό πάνω σε ένα τραπέζι που την προηγούμενη είχαν βάλει τα πόδια τους και τα πισινά τους συστήματα όλο το προσωπικό του Ξενοδοοχείου. Μιαν ετέραν φοράν για να έχουμε κάνει και τα 45 εμβόλια που απαιτούνται για την περίσταση. Πληρώνουμε, αφήνουμε και την μπετονιέρα και πάμε απέναντι να πιούμε έναν καφέ, κανά ντεπόν , καμιά αντιβίωση, κανά ορό, κανά εμβόλιο ή ότι άλλο έχουμε ως φαρμακευτικό εξοπλισμό. Από απέναντι είναι ένα μαγαζί με σουβενίρ και ένας τύπος ντυμένος βεδουίνος μας κόβει. Φεύγει από το μαγαζί του και έρχεται και κάθεται δήθεν αδιάφορα σε ένα διπλανό τραπεζάκι. Τώρα τι παίζει? λέμε, αφού τον είχαμε αντιληφθεί. Ωρα είναι να πέσουμε και στον Τσάρλς Μάνσον. Μας πιάνει κουβέντα για διάφορα. Τις ίδιες μπούρδες που λένε στους τουρίστες. Μας καλεί και μας πείθει να περάσουμε από το μαγαζί με τα σουβενίρ του. Πάμε λέμε να χαζέψουμε. Αλλωστε μην ξεχνάτε είχαμε κοιμηθεί καλά την προηγούμενη νύχτα και είμασταν ξεκούραστοι και με καλή διάθεση. Μας φτιάχνει τσαι, μας δίνει ναργιλέ, εγώ ουτε τσαι ήθελα , ούτε ναργιλέ κάτι σε ιδιωτική κλινική κε Βεδουίνε μας σας βρίσκεται? Και έβγαλα και μια φωτογραφία με το τουρμπανι του που μου το φόρεσε στο κεφάλι μου (εκείνη την ώρα σκεφτόμουν τις ψείρες και ήλπιζα να μην έχει). Για όποια αγαπητή κυρία έχει μικρά παιδιά που δεν τρώνε το φαγητό τους η φωτογραφία η συγκεκριμένη είναι στην διάθεσή της. Ετσι. για να βοηθάμε τις νέες μαμάδες.
Οταν του λέμε ότι δεν έχουμε άλλο χρόνο και πρέπει να πάμε να κλείσουμε καμμιά εκδρομή μας λέει "θα σας πάω εγώ στον ξαδελφό μου που έχει ταξ. γραφείο. Κλασσικό. Ολοι έχουν κάποιον ξάδελφο, γαμπρό, συγγενή που έχει ξενοδοχείο, εστιατόριο, μαγαζί με χαλιά κλπ. Φέρνει ένα τζιπ, μας φορτώνει και πάμε στην πόλη. Μας πάει σε ένα έρημο γραφείο και αφού δεν επήλθε συμφωνία φεύγουμε. Γυρίσαμε όλα τα ξενοδοχεία και τελικά καταλήξαμε σε ένα Ibis. Καλό. Μπάνιο, φαγητό και βόλτα. Ετσι απλά να περπατήσουμε λιγάκι γιατί τα 3452 χιλιόμετρα που είχαμε διανύσει για την ανεύρεση ξενοδοχείου, δεν ήταν αρκετά. ΄Φτάσαμε σε ένα παζάρι. Κλασσικό όμως, αφρικάνικο, για ντόπιους,΄ήταν φοβερό. Είδη οικιακής χρήσης, ρούχα, ζώα, υφάσματα, φαγητά όλα τα πούλαγε. Επειδή εγώ όπως έχω αναφέρει είμαι μια αμετανόητη κατουρλού και αυτό η βλακεία που φόραγα δεν βόλευε στην ούρηση σκέφθηκα να αγοράσω μια φούστα, απλή, μακρυά και πρακτική. Τι πιο απλό? Μπαίνουμε σε ένα ας το πούμε μαγαζί, διαλέγω μία την φοράω, (αφού δεν είχε δοκιμαστήριο ο ιδιοκτήτης βγήκε έξω μέχρι να αλλάξω χαχαχα) , πληρώνουμε, φεύγουμε. Περπατάμε εγώ μπροστά και ο συνοδοιπόρος μου από πίσω. Χάζευα κάτι ΄κατσαρολικά όταν τον καταλαβαίνω έρχεται δίπλα μου με πιάνει από το μπράτσο και μου λέει έντρομος "Σου φάινονται όλαααα" Ποια όλα δηλαδή? η σπλήνα? το συκώτι? το νεφρό? τι μου φαίνεται? Ω θεοί! Ω θεοί δεν το βάζετε κάτω λοιπόν ε?
(Συνεχίζεται...)Η αμετανόητη αλεπού
Οταν είχα διαλέξει την φούστα, βρισκόμουν μέσα στο ημίφως. Οταν όμως βγήκα έξω ο ήλιος έδινε ααααάλλες διαστάσεις στο ένδυμα. Και καθώς καταλαβαίνετε όλοι πολύ απλά ήταν διάφανη. Ημουν λοιπόν σε ένα παζάρι σε μουσουλμανική χώρα, γυρω γύρω όλοι άντρες αυστηροί οπαδοί του Αλλάχ και εμφανιζόμουν λές και ήμουν στα Φολί Μπερζέ του Παρισίου. Ο δικούλης μου τα είχε παίξει. Τι να κάνουμε? που να πάμε? που να κρυφτούμε? Αν και ομολογώ αυτός ήταν που έδωσε την ριζοσπαστική λύση. Αφού είχαν αρχίσει όλοι και με κοιτάγαν σκεφτόμαστε την λύση του κομπινεζόν. Πως θα το ζητήσουμε? Η λέξη κομπινεζόν καθώς ξέρω είναι γαλλική, αυτοί μιλάν σχεδόν όλοι γαλλικά άρα -νομίζαμε τα σαίνια- θα καταλάβουν τι τους λέμε. Πλησιάζουμε έναν τύπο μαύρο. Κατράμι. Πούλαγε είδη ένδυσης. Του λέμε Κομπινεζόν? Μας δείχνει κάτι καλσόν. Του λέμε ξανά κομπινεζόν? μας φέρνει κάτι νυχτικά. Του λέμε κομπινεζόν? μας φέρνει παντελόνια. Μπα δεν! Εν τω μεταξύ σιγά σιγά επειδή είναι φιλόξενοι άνθρωποι και καλοί είχαν αρχίσει και μαζεύονταν γύρω μας όλο το παζάρι ναι μεν για να βοηθήσουν αν μπορούν αλλά και για να καταλάβουν τι θέλαμε και αν το έχουν να μας το πουλήσουν. Κομπινεζόν? σκελέα. Κομπινεζόν? μπλούζα. Είδαμε όλο το πρετ α πορτέ της Ουαρζαζάτ. Σε κάποια στιγμή μας βουτάει ο μαύρος και μας κάνει νόημα να τον ακολουθήσουμε. Φανταστείτε τώρα σκηνή..... αυτός μπροστά με μια κελεμπία, εμείς πίσω του τρέχαμε να τον προλάβουμε και ακριβώς από πίσω μας όλο το παζάρι είχε αφήσει τους πάγκους του και έτρεχε και αυτό γιατί κάθε μέρα δεν τυχαίνει τέτοιο πανυγήρι. Περνάμε τον δρόμο και πάμε σε ένα μαγαζί. Μπαίνει μέσα ρωτά κάτι μια γυναίκα, αυτη του απαντά, και μετά γυρίζει προς εμάς και κάνει νόημα πάλι πίσω. Ολη η κουστωδία. Ο μαύρος , εμείς, το θεατρόφιλο κοινό στο παζάρι. Αποκορύφωμα? βλέπουμε ένα πιτσιρίκο και μας λέει ξέρω τι θέλετε, ξέρω τι θέλετε και το είπε και με σιγουρία!! Ξέρειι λέμε ξέρει. Κάπου πάει και επιστρέφει με μια κούκλα βιτρίνας αγκαλιά η οποία φοράει΄κάτι κόκκινα εσωρουχα από δαντέλα ότι πιο πρόστυχο έχω δει ποτέ μου. Αμ του λέμε εδώ θέλουμε να κρύψουμε, όχι να δείξουμε και ότι υπολείπεται. Ξανά. κομπινεζόν? φούστα κομπινεζόν? μαντήλι,κομπινεζόν? πυτζάμα, όλα τα είδαμε . Ουτε επίδειξη του Υβ να ήταν. Αλλά το πρόβλημα παραμένει. Και ο καλός μου συνταξιδιώτης βρήκε την λύση. Πάμε μου λέει γιατι σε λίγο θα σε πετροβολήσουν. Που να πάμε? Απλούστατο να αλλάξουμε την λάθος επιλογή και να πάρουμε κάτι ακίνδυνο. Αλλά πως να τους δώσεις να καταλάβουν ότι είναι διάφανο και για αυτό δεν το θέλουμε? Θα τους δώσω μου λέει και θα το καταλάβουν μη σε νοιάζει. Με παει ξανα στο μαγαζί, με πιάνει μπροστά στον υπάλληλο με γυρνάει με την πλάτη μου στο πρόσωπο του μαγαζάτορα, του κάνει νόημα δείχνωντας το επίμαχο σημείο και του λέει "Look!! see through!!! O τύπος το έπιασε αμέσως και μας έδωσε άλλη φούστα και έτσι εμείς γυρίσαμε ζωντανοί πίσω χωρις πετροβολισμούς και αθώα θύματα..... (συνεχίζεται..)
Εγω, η έρημος, και η στριπτιτζου ανυπότακτη καμήλα μου
Αφου θα επιδείξω άμετρο θάρρος και θα παραβλέψω τις απειλές που δέχθηκα από τον Υπουργό Τουρισμού του Μαρόκου (ορα παραπάνω) θα συνεχίσω. Αν και είναι ρίσκο από μέρους μου, , καθότι μου έχει τάξει ότι αν το συνεχίσω θα μου απαγορεύσει την είσοδο στην χώρα και αν παραταύτα το καταφέρω, θα μου έχει 2-3 τουλάχιστον άντρες της προσωπικής του φρουράς να με περιμένουν στο αεροδρόμιο και να μου ρίξουν τέτοιο ξύλο που θα με μετατρέψουν αυτόματα -ως προς το χρώμα- στον πιό βέρο αυτόχθονα σομαλό γιδοβοσκό. Παίρνω τα ρίσκα και εξακολουθώ.
Αφού φύγαμε από το παζάρι συνοδευόμενοι από χειροκροτήματα από τους ντόπιους για το θέαμα που τους προσφέραμε (ειδικά εγώ και η φούστα μου), αλλά και απόσπαση από μέρους μας υποσχέσεως ότι όταν μπορούμε θα επανέλθουμε, διότι η τηλεόραση του Μαρόκου δεν προσφέρει ιδιαίτερα μεγάλο αριθμό ψυχαγωγικών εκπομπών, κατευθυνθήκαμε προς κάπου... Γενικώς κάπου, όπου βρούμε, να συνεχίσουμε την μέρα μας και αν μπορούμε να δώσουμε και άλλες παραστάσεις (κατόπιν εισιτηρίου αυτήν την φορά) για να μην μείνει κανείς παραπονούμενος. Το θέαμα και σπανίζει και κοστίζει στις μέρες μας. Δυστήχως δεν φανήκαμε τυχεροί. Μας έφαγε το Χόλυγουντ, καθώς εγυρίζετο κάποιο ταινιάκι στα Ατλας στούντιο της περιοχής. Απογοητευμένοι, πήγαμε σε ένα εστιατόριο να καταβροχθίσουμε τας τοπικάς κουζίνας και αφού άλλα παραγγείλαμε και άλλα μας φέρανε (κλασσικό εικονογραφημένο) , πήγαμε να κλείσουμε εκδρομή στην έρημο. Θέλαμε βλέπετε να πάμε και άλλο πιο νότια στην ενδοχώρα. Δεν είχαμε μυαλό (ουτε τώρα έχουμε, είμαστε σταθεροί άνθρωποι), θέλαμε να δώσουμε παραστάσεις σε όλο το Μαρόκο. Τα έχουμε πει αυτά. Το τσίρκο Μεντράνο τώρα και στην πόλη σας!!! Βρίσκουμε ένα πρακτορείο με ένα λίγο χαζοχαρούμενο τύπο και μας υπόσχεται μια εκδρομή off the road (εν μέρει είχε δίκιο) με διανυκτέρευση στην έρημο, βολτίτσα με καμήλες, δείπνο (το τονίζω αυτό δείπνο γιατί έχει την σημασία του) κάτω από το φως των αστεριών και γενικά όλα αυτά τα προκάτ που αρέσουν στους τουρίστες. Ε! λέμε και δεν πάμε? Και κλείνουμε. Δεν θέλω να υπονοήσω ότι μας απέκρυψε ζωτικής φύσεως πληροφορίες. Ας είχαμε και λίγο μυαλό. Δεν φταίει αυτός. Μερικά πράγματα εννούνται και φυσικά παραλείπονται. Γυρνάμε ευχαριστημένοι στο ξενοδοχείο και ξαλαφρωμένοι από 150 ευρώ περίπου, πίνουμε κάτι μπυρόνια, και αφού ζαλιστήκαμε επαρκώς ή τελείωσε η κάβα και τα αποθέματα , δεν θυμάμαι τι από τα δύο αλλλά αν κρίνω από τις αντοχές μας στο συγκεκριμένο είδος μάλλον το 2ο, την πέφτουμε για ύπνο χωρίς να απλώσουμε πετσέτες αυτήν την φορά. Αυτό το κάναμε την επόμενη νύχτα.
Το πρώι πέρασε από το ξενοδοχείο ο οδηγός, μας πήρε και μετά από λίγο σταμάτησε για να παραλάβει από κάπου κάτι Αγγλους. Δυο κοπελίτσες και τον φίλο τους γύρω στα 20. Εχοντας γίνει άνθρωποι εμείς εν τω μεταξύ με τα καθαρά μας τα ρούχα , τα μπάνια μας, τους ύπνους μας, όταν τους είδαμε λέμε με ύφος Αντουανέτας πω!πω! χάλια είναι. Εμ βέβαια κυρά μου ξέχασες τα δικά σου τα χαίρια!! Ντροπή μου το δηλώνω η μουλάρα ,ντροπή μου! Κανένας ταξιδιώτης δεν πρέπει να κοροιδεύει κανένα. Μα κανένα! Και όχι μόνο αυτό όταν βάλανε τα πράγματά τους μέσα είδαμε ότι είχαν κουβαλήσει και φαγητά μαζί τους. Πατατάκια και μπισκότα. Και το ομολογώ φίλοι μου, μειδιάσαμε. Ξανά αίσχος μου! Αλλά μέσα σε 12 ώρες τιμωρηθήκαμε και πολύ καλά πάθαμε. Μας άξιζε! Γιατί το ίδιο βράδυ όταν η πείνα είχε θεριέψει ήθελα να κάνω ριφιφί στην σκηνή τους. Η αχρεία!!! Η μουλάρα!! Η ξεδιάντροπη!! (συνεχίζεται σε 5 λεπτά για να πάω να κάνω τσίσα)
Αφού λοιπόν ξεκινήσαμε, πρέπει να σας αναφέρω για το άψογο, το τέλειο της διαδρομής και αυτό για να ρίξω στάχτη στα μάτια κάποιου Υπουργού Τουρισμού. Καθώς καταλαβαίνεται το μαύρισμα δεν μου ταιριάζει. Περάσαμε από πλινθόκτιστα σπίτια δίπλα από οάσεις, πιτσιρίκια ξυπόλητα να παίζουν, τον ποταμό ντράα να δίνει ζωή από όπου κι αν πέρναγε, γενικά εικόνες που δεν είχα ξαναδεί και που για χάρη τους θα δεχόμουν ακόμα και να ξανακοιμηθώ στο ξενοδοχείο-wellcome to Hell. Πρέπει να πάτε (στάχτη), να αντικρύσετε και εσείς αυτά τα τοπία-ζωγραφιές (κι άλλη στάχτη), να δείτε εικόνες που το Χόλυγουντ δεν μπορεί να αποδόσει (το παράκανα στην στάχτη?) και γενικότερα ένα ταξίδι σαν αυτό θα σας αποτυπωθεί στην μνήμη όσα χρόνια και αν περάσουν (ναι!! το παράκανα, αλλά δεν θέλω να με δέρνουν στα αεροδρόμια του Μαρόκου).
Κατόπιν αυτού του παροξυσμού αισθήματος αυτοσυντήρησης, ας ξαναγυρίσουμε στην κανονική ροή του προγράμματος. Σταματήσαμε στην Ζαγκορά για να αγοράσουμε νερό, καθώς μας είπαν ότι θα μας είναι απαραίτητο, και λίγο πιο έξω από την πόλη καθήσαμε για χλαπάκιασμα. Εμείς όμως δεν πεινάγαμε πολύ και έτσι δεν φροντίσαμε να τιγκάρουμε όσο θα έπρεπε. Ετσι συνεχίσαμε το ταξίδι σε ένα χωριό (καταπληκτικό!!) στο οποίο υπήρχε ένα μουσείο βιβλίων και παλιών χειρογράφων ηλικίας παααααρα πολλών ετών, ανεκτίμητης αξίας το οποίο φύλαγε ένας μουσουλμάνος γεράκος απροσδιορίστου ηλικίας. Με την πρώτη ματιά μας φάνηκε γύρω στα 100. Μετά αναθεωρήσαμε. Πρέπει να ήταν προπροπροπάππους του Αδάμ.
Φτάσαμε με μικρή καθυστέρηση στην έρημο, γιατί το σαίνι ο οδηγός είχε ξαχάσει το κλιματιστικό αναμμένο στο Land Rover με αποτέλεσμα να πέσει η μπαταρία και να μην παίρνει μπρός και αναγκαστήκαμε να σπρώξουμε (οχι εγώ, ούτε οι Αγγλίδες φυσικά, άλλα κορόιδα). Ωραία η έρημος, απέραντη και ολίγον αφιλόξενη , φτιάξανε τσάι, κάναμε βόλτα, η νύχτα έπεσε και καθήσαμε όλοι μαζί, εμείς οι άγγλοι και ο οδηγός σε κάτι κουρελούδες εξω από τις σκηνές. Πεινάμε. Πεινάμε πολύ αδέλφια. Ακόλαστα. Μας είχαν τάξει φαγητό από το γραφείο, πού είναι? τι περιμένουμε? το καραβάνι? Θα με κατηγορήσετε σε αυτό το σημείο πεζή και ωμή. Κατηγορήστε με. Εγώ πείναγα. Ολοι δηλαδή. Αρκεί να σας πω ότι στην απόλυτη ησυχία της ερήμου τα στομάχια όλων μας παρέπεμπαν σε ντεσιμπέλ ατομικής έκρηξης. Τόσο χάλια. Και τσίσα? που να κάνουμε? Εδω έχουμε προβλήματα. Α! είναι και το άλλο. Οταν μας δείξαν τις σκηνές που θα κοιμόμασταν διαπιστώσαμε ότι ήταν ευρύχωρες μεν, αλλά αδελφέ μου το Intercontinetal που είχαμε κοιμηθεί προχθές, τώρα έμοιαζε όντως με Intercontinetal!!!!! Αναμενόμενο όμως. αυτό το ξέραμε και για αυτό είχαμε εφοδιαστεί με τις γνωστές σε όλους σας πετσέτες μπάνιου. Χρήσιμες. Πολύ χρήσιμες. Είχαμε αρχίσει να απογοητευόμεθα και κάναμε σχέδια για ριφιφί στην σκηνή των Αγγλων <<Λοιπόν εσύ θα τους πιάσεις κουβέντα και εγώ θα πάω από πίσω με ένα μαχαίρι, θα σχίσω την σκηνή, θα κάνω πλιάτσικο στα βρώσιμα είδη, θα τα κρύψω στην δική μας σκηνή και μετά θα έρθω λες και δεν τρέχει τίποτα>>. Τέλειο σχέδιο!! Αλλά δεν είχαμε μαχαίρι. Τουρίστες είμασταν! Οχι ο Ράμπο!! Από μακρυα φάνηκαν κάτι λάμπες και κάτι σαν δίσκοι ακούγονταν. Ωραία λέμε. Η ώρα της βρώσης. Αμ δε! Τσάι, τσάι και άγιος ο Θεός. Από το πολύ το τσάι τα στομάχια μας κάναν ήχους που σε παρέπεμπαν στην θερμοφόρα. Δεν θέλουμε και άλλο κύριε.. λυπηθήτε μας!!!! Εδω είμαστε έτοιμοι να παρανομήσουμε, να καταπατήσουμε τας ηθικάς αρχάς μας και εσείς μας προσφέρετε τσάι? Εκανα να ξαναπιώ για 2-3 χρόνια περίπου. Ας είναι!! ας πάμε να κοιμηθούμε και αν δεν πεθάνουμε από την ασιτία θα φάμε αύριο. Πάνω που το σκεφθόμασταν, άλλοι ήχοι, άλλες λάμπες, άλλοι βεδουίνοι με δίσκους. Και ναι, θα φάμε. Τι καλά! Μας φέραν κάτι απροσδιόριστο, νύχτα ήταν δεν βλέπαμε, αλλά εγώ έφαγα κάτι σε πατάτα (νομίζω). Και μετά μας φέραν και φρούτα. Κάτι πεπόνια κάτι σταφύλια, ακαθαρσίες καμήλας δεν ξέρω δεν βλέπαμε. Ετσι δεν μάθαμε την ποινή που επιφέρει το κακούργημα της κλοπής, στην νομοθεσία της χώρας. Και αφού ντερλικώσαμε πάμε να κοιμηθούμε στις πετσέτες μας. Το βράδυ ξύπναγα κάθε 5 λεπτά. Ψιλοκρύωνα κιόλας. Κατά τις 3 λέω να πάω να ουρήσω, τόσο τσάι κάπου πρέπει να πάει. Βγαίνω μπουσουλώντας μην σκοντάψω και στα στρώματα, παίρνω και τον φακό-αναπτήρα για να βλέπω μην πάω και ουρήσω στά μούτρα των Αγγλων (ντροπή ντε! τι εντύπωση θα δώσω?) κατευθύνομαι μέσα στα μαύρα σκοτάδια όπισθεν της σκηνής και να πρέπει να κρατώ τον αναπτήρα-φακό, να βγάλω και τα βρακιά μου και να έχω έννοια μην με πάρει και κανένα μάτι. Ολα αυτά ταυτόχρονα. Τα κατάφερα. Καλά για το τελευταίο δεν είμαι και σίγουρη. Ολο και κάποιο μάτι μπορεί να με πήρε.
Εδω πρέπει να σημειώσω ότι όταν στο φως της ημέρας είδα την τρύπα που είχε προκαλέσει η ούρησή μου στην άμμο , σκέφθηκα να πω στις αρχές να φυτέψουν κανένα δέντρο. Η τρύπα ήταν έτοιμη. Το φυτώριο έλλειπε. Φύτεψε και εσύ ένα δέντρο. Μπορείς!!!
Το πρωί θα μας πηγαίναν βόλτα με καμήλες. Πρέπει να σας πω ότι εγώ δεν έχω σχέση με Αμαζόνα. Δεν γεννήθηκα πάνω σε άλογο και δεν ξέρω να ιππεύω. Ας το συγκρατήσετε αυτό για ελαφρυντικό. Διαλέγουμε καμήλες, η δική μου ήταν και λίγο ζωηρή. Και άπλυτη. Και φαφούτα. Και πρόστυχη. Και τζαναμπέτα. Με την βοήθεια κάποιου τύπου και θυμόμενη την ταινία Λορενς της Αραβίας που είχα δει όταν ήμουν μικρή ως σκονάκι, ανεβαίνω. Τι ήταν αυτό Παναγία μου? Σαν κάτι διαφημίσεις για αυτοκίνητα <<από μηδενική ταχύτητα πιάνει 180 χλμ. την ώρα>> Εκεί που ήταν κάτω, τινάχτηκε και βρέθηκα στα ύψη. Πάλι καλά. Δεν έπεσα. Τους γέλωτες από την υπόλοιπη αγέλη δεν τους άκουσα. Η καμήλα μου δεν ξέρω για ποιόν λόγο είχε στην ράχη της κάτι υφάσματα. Στην πορεία της εξερεύνησης της Σαχάρας και προφανώς σκεπτόμενη (η καμήλα όχι εγώ) ότι χαραμίζεται και θα έπρεπε να κάνει καριέρα στριπτιτζούς άρχισε με χάρη να γδύνεται, πρώτα το ένα πανί , μετά το άλλο, αργά και ηδονικά. Από όπου περνάγαμε άφηνε τα ρούχα της.Ηταν και ανυπάκουη, αλλού την πήγαινες και αλλού πήγαινε!! Ασε που η πίσω από εμένα καμήλα ερχόταν συνέχεια δίπλα μου και νόμιζα ότι θα μου φάει το πόδι. Οταν ήταν να κατέβουμε επιτέλους, τέλος πάντων ας μην το συνεχίσω.Εχω κάνει ήδη αναφορά στο ξεπέζεμα. Δεν θέλω να αναφερθώ ξανά.
Ο γυρισμός πίσω στην Ουαρζαζατ ήταν ευτυχώς χωρίς απρόοπτα και γεγονότα αξιομνημόνευτα. Οταν φύγαμε και από την Ουαρζαζάτ και φθάσαμε πίσω στο Μαρακές εκτός από κάτι περιστατικά μεμονομένα, όπως όταν χάθηκα στην μεδίνα μόνη μου και με είχαν πάρει απο πίσω κάτι πιτσιρίκια και με κοροιδεύαν, δεν συνέβει τίποτα τρανταχτό. Οι θεοί μάζευαν δυνάμεις για άλλα μου ταξίδια.
Ομορφο Μαρόκο!!! Ποτέ δεν θα σε ξεχάσω!
(κι άλλη στάχτη)
Attachments
Last edited by a moderator:
