Γερμανία Η αρχόντισσα κι οι αλήτες (Φρανκφούρτη, Ντάρμσταντ, Χαϊδελβέργη, Μόναχο)

[gkalla]

Εισαγωγή - Γενικές πληροφορίες

Στα τέλη του περασμένου Γενάρη (2024), έτσι στα ξαφνικά, έπεσε στο τραπέζι η πρόταση για ένα ταξίδι στην Γερμανία. Η Ε. θα είχε κάποιες εργασιακές υποχρεώσεις στο Ντάρμσταντ της Γερμανίας και θα μπορούσαμε αμέσως μετά να κάνουμε μια μικρή βόλτα σε κάποιες κοντινές περιοχές, εκμεταλλευόμενοι και την αργία της 25ης Μαρτίου.

Γρήγορα «ψήθηκε» να ακολουθήσει και η Ελ. (όχι όμως κι ο Αλ. – αυτός έχασε!) και έτσι αρχίσαμε να ψάχνουμε τις εναλλακτικές περιοχές που θα μπορούσαμε να δούμε. Πέρα από το Ντάρμσταντ που αναγκαστικά θα ήταν στο πρόγραμμα, ομόφωνα διαλέξαμε την Χαϊδελεμβέργη ως σίγουρη επιλογή και αναζητήσαμε ακόμη μια περιοχή για την συνέχεια. Το Στρασβούργο μαζί με την Κολμάρ απορρίφθηκαν, όχι εύκολα είναι η αλήθεια, κυρίως λόγω αυξημένου κόστους, όπως και οι παραποτάμιες περιοχές του Ρήνου ή ο δρόμος του κρασιού, αυτές κατά βάση λόγω εποχής και πιθανά απρόβλεπτου καιρού. Η σχετικά εύκολη (και οικονομική) πρόσβαση με τραίνο και τα κάπως νορμάλ εισιτήρια επιστροφής τελικά μας οδήγησαν να επιλέξουμε ως 2ο προορισμό το Μόναχο. Όχι ότι μου ήταν ποτέ αδιάφορο βέβαια… Είχα από παλιά «σταμπάρει» πράγματα που ήθελα να δω στην πόλη ενώ η Βαυαρική κουζίνα και οι καλές μπύρες της περιοχής αποτελούσαν πάντα ένα ισχυρό κίνητρο για να την επισκεφτώ.

Έτσι σιγά – σιγά αρχίσαμε να κάνουμε τον σχεδιασμό του ταξιδιού. Σίγουρα θα αφιερώναμε λίγες ώρες στην Φρακνφούρτη και θα μέναμε 1 μέρα στο Ντάρμσταντ λόγω της Ε. ενώ μας έμεναν άλλες 4 διανυκτερεύσεις να μοιράσουμε. Με βάση μόνο το μέγεθος των 2 άλλων πόλεων, αποφασίσαμε να δώσουμε 1 μόνο ημέρα στην Χαϊδελεμβέργη και 3 στο Μόναχο.
Πόσο την μετάνιωσα αυτή την επιλογή!
Εκ των υστέρων κρίνοντας δεν έπρεπε να «ρίξω» τόσο, την αρχοντική και πανέμορφη Χαϊδελεμβέργη για τις άλλες πόλεις που τελικά παρουσιάζαν έναν «ύφος» πιο ταπεινό κι αλήτικο (με την κακή έννοια).

Τέλος πάντων, δεν στεναχωριέμαι πολύ γιατί τώρα που ξέρω, στην επόμενη επίσκεψη στην Χαϊδελεμβέργη θα φροντίσω να την απολαύσω γιατί πραγματικά αξίζει.

Όλες οι εσωτερικές μετακινήσεις έγιναν με τραίνα ενώ το συνολικό τελικό κόστος για κάθε έναν ξεπέρασε τα 800€ (για 6 μέρες, 5 νύχτες), επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά το πόσο έχουν ακριβύνει τα ταξίδια.

 

[Nikos1986]

Πολύ ενθαρρυντικά τα λόγια σου για τη Χαϊδελβέργη, στην οποία θα βρεθώ για πρώτη φορά το επόμενο ΠΣΚ. Περιμένω τη συνέχεια!!!

 

[gkalla]

Πολύ ενθαρρυντικά τα λόγια σου για τη Χαϊδελβέργη, στην οποία θα βρεθώ για πρώτη φορά το επόμενο ΠΣΚ. Περιμένω τη συνέχεια!!!

Δεν ξέρω αν θα προλάβω, πριν πας, να γράψω τις σχετικές σελίδες... Αλλά αν θέλεις, πάρε με μαζί, να σου τα δείξω από κοντά.

 

[Nikos1986]

Για αύριο, τελευταία μέρα, έχει το 150άρι για Στουτγκάρδη. Ένα πρωί θα είναι σίγουρα Sinsheim, το υπόλοιπο διάστημα πάμε όπου θες

 

[gkalla]

το υπόλοιπο διάστημα πάμε όπου θες

Ανήθικη πρόταση μου ακούγεται… Θα ρωτήσω την γυναίκα μου κι εφόσον με αφήνει θα έρθω…

 

[ManEf23]

Πανέμορφη πόλη η Χαϊδελβέργη, πήγα πρώτη φορά τον Νοέμβρη του 2015, στη κορυφή της πόλης είναι το European Molecular Biology Laboratory, και έχει γίνει ένα μικρό campus επιστήμης σε Βιοπληροφορική, Υπολογιστική Βιολογία και κλασσική Βιολογία, και είχα πάει για ένα συνέδριο οταν ήμουν στο προπτυχιακό (παρόλο που είμαι πληροφορικής -τότε-).

Τρομερό μέρος, ξαναπήγα τον Φεβρουάριο του 2018, αλλά δεν πήγα στην πόλη, μου είχαν πληρώσει τα εισιτηρια και ταξι απο το Ινστιτουτο, πήγα και έφυγα απο το campus χωρίς να κάνω κάποιο tour στην πόλη. Σίγουρα θέλω να ξαναπάω, περίοδο Χριστουγέννων.

Τότε ήμουν ακόμα φοιτητής, και μου άρεσε το vibe που εξέπεμπε η πόλη, χιλιάδες φοιτητές. Είχα πάει εποχή halloween. Θυμάμαι είχα μείνει σε ένα Hostel κοντά στον σταθμό τρένων που λεγόταν Steffis Hostel Heidelberg, και ήταν ένα παλιό εργοστάσιο.

Στη Χαϊδελβέργη είχα γνωρίσει και ένα παιδί ελληνικής καταγωγής που παίζει να είναι το καλύτερο άτομο που έχω γνωρίσει στη ζωή μου, αλλά τον έχω χάσει τα τελευταία χρόνια 4-5 χρόνια, λες και άνοιξε η γη και τον κατάπιε. Όταν έφτασα στη πόλη είχα πάει σε ενα supermarket να πάρω νερά, και είχα ως ήχο κλήσης τον ύμνο της ομάδας μου, με παίρνουν οι γονείς μου, να δουν τι κάνω, και χτυπάει καθώς ήμουν στα ταμεία και έρχεται κατα πάνω μου, με αγκαλιάζει και τραγουδούσε τον ύμνο, όλοι οι Γερμανοι να μας βλέπουν σαν τρελούς Ωραίες αναμνήσεις, τώρα που τα σκέφτομαι, γελάω και τις σκέφτομαι με χαρά, τότε δεν με συγκινούσαν.

 

[gkalla]

Φρανκφούρτη - Η πόλη που όλοι προσπερνούν

Καθώς η Ε. ήταν ήδη στην Γερμανία κάποιες μέρες νωρίτερα ξέραμε εγώ κι η Ελ. ότι θα είχαμε διαθέσιμες 4-5 ώρες πριν τελικά συναντηθούμε στο Ντάρμσταντ. Έτσι αποφασίσαμε να τις διαθέσουμε στην Φρανκφούρτη, την πόλη που χρησιμοποιούμε ως σταθμό μετεπιβίβασης και ποτέ δεν αφιερώσαμε χρόνο για να την επισκεφτούμε.

Ξεκινήσαμε 8:20 το πρωί από το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος και φτάσαμε χωρίς καμιά καθυστέρηση στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης. Συνεχίσαμε με το τραίνο για τον κεντρικό σταθμό της πόλης.

Όσο γρήγορα φτάσαμε εκεί τόσο καθυστερήσαμε να βρούμε ελεύθερα lockers. Παιδευτήκαμε μια ολόκληρη ώρα πηγαίνοντας από διάδρομο σε διάδρομο ώσπου να τα καταφέρουμε, χάνοντας έτσι αρκετό χρόνο από την βόλτα μας στην πόλη.

Βγαίνοντας από τον σταθμό πέσαμε κατ’ ευθείαν στα «σκληρά», κυριολεκτικά. Μας «υποδέχτηκε» ένας μεγάλος αριθμός από χρήστες κι αστέγους καθώς και πλούσια «αρώματα» δημόσιας τουαλέτας. Για μια στιγμή σκεφτήκαμε να γυρίσουμε πίσω κι όπου φύγει – φύγει αλλά τελικά απομακρυνθήκαμε γρήγορα μέσω της Kaiserstraße, με κατεύθυνση το κέντρο της παλιά πόλης.

Γρήγορα διαπιστώσαμε την διττή μορφή αυτής της πόλης. Παλιά, όμορφα κτίρια με φόντο τους ουρανοξύστες, έρχονταν σε πλήρη αντίθεση.

Στην πλατεία Willy-Brandt, στρίψαμε προς το ποτάμι Main περνώντας μπροστά από την νέα όπερα και το σιντριβάνι που βρισκόταν ακριβώς μπροστά της ενώ αμέσως μετά είδαμε το κτίριο του εβραϊκού μουσείου.

Φτάσαμε στο ποτάμι, ακολουθήσαμε παράλληλη πορεία μ’ αυτό, μέσα από το μονοπάτι του στενού πάρκου που υπήρχε στην όχθη του. Ο κόσμος που απολάμβανε την βόλτα του στο πάρκο ήταν λιγοστός καθώς η μέρα ήταν εργάσιμη αλλά για μας ήταν μια χαρά. Βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες του ποταμού μαζί με κάποια σημαντικά κτίρια της απέναντι όχθης, όπως το κτίριο του μουσείου τέχνης Städel, την εκκλησία Dreikönigskirche αλλά και την σιδηρά γέφυρα (Eiserner Steg).

Σε λίγο φτάσαμε κοντά της κι αμέσως ανεβήκαμε μαζί με πλήθος κόσμου, κυρίως τουριστών. Απαθανατίσαμε την Ομηρική επιγραφή ως γνήσιοι Ελληνάρες (δεν ήμασταν οι μόνοι, είδαμε κι άλλους Έλληνες να κάνουν το ίδιο) καθώς και τα συμπαθή κτίρια της περιοχής με βασικότερο το Ιστορικό μουσείο της πόλης.

Κατεβήκαμε από το πλάι του ιστορικού μουσείου κι αρχίσαμε να μπαίνουμε στο εσωτερικό της παλιά πόλης κινούμενοι σε γραφικά στενά με πολλά τουριστικά μαγαζιά και περνώντας εμπρός από την εκκλησία Alte Nikolaikirche.

Ήμασταν πια στο κέντρο της πλατείας Römerberg με τα χαρακτηριστικά Γερμανικά, ξύλινα σπίτια και το δημαρχείο της πόλης. Η εικόνα που απλωνόταν μπροστά μας ήταν πολύ χαρακτηριστική και δικαίωνε τα στερεότυπα που έχουμε στο μυαλό μας για την Γερμανική αρχιτεκτονική.

Απολαύσαμε την θέα αρκετά και συνεχίσαμε με μια πρώτη παγωμένη γερμανική μπυρίτσα. Πολύ το αργήσαμε…

«Ενυδατωμένοι» και ξεκούραστοι μπήκαμε στα στενά στο πίσω μέρος της πλατείας προς το μουσείο σύγχρονης και μοντέρνας τέχνης Schirn Kunsthalle Frankfurt, που δεν προλαβαίναμε να επισκεφτούμε λόγω στενότητας χρόνου και καθώς κατευθυνόμασταν προς τον καθεδρικό ναό, που ήδη φαινόταν καθαρά, πέσαμε πάνω σε μια μικρή πλατεία με το σιντριβάνι της, αφιερωμένο στον ποιητή και συγγραφέα Friedrich Stoltze.

Ακριβώς πριν βγούμε στον καθεδρικό την παράσταση έκλεψε το εξαιρετικά διακοσμημένο καφέ Kaffeehaus Goldene Waage.

Τόσο πολύ μας άρεσε το κτίριο του καφέ που σχεδόν αγνοήσαμε τον διπλανό, στιβαρό καθεδρικό (Kaiserdom St. Bartholomäus).

Προχωρήσαμε αναζητώντας την σύγχρονη πόλη και περάσαμε από την κλειστή αγορά Kleinmarkthalle για να ρίξουμε μια ματιά. Αν και δεν μας κέντρισε το ενδιαφέρον, πήραμε κάτι να τσιμπήσουμε γιατί η ώρα είχε πια περάσει και μια μικρή πείνα την νιώθαμε. Με 2 σάντουιτς (με μάλλον τηγανιτή ζύμη και με διάφορα γεμίσματα και ονόματα από διάσημες περιοχές της Ελλάδας και της Ιταλίας) μπήκαμε στον εμπορικό πεζόδρομο Zeil. Δίπλα στα σύγχρονα καταστήματα όλων των διάσημων οίκων και χαζεύοντας τον κόσμο που βολτάριζε και ψώνιζε καθίσαμε σ ‘ένα παγκάκι για να φάμε το φτωχό μας κολατσιό που τελικά αποδείχτηκε κακή επιλογή.

Σε λίγο συνεχίσαμε την διαδρομή μας περνώντας από τον σταθμό Frankfurt (Main) Hauptwache κι από το ωραίο όσο και περίεργο κτίριο του Café Hauptwache.

Μπροστά μας, μετά από λίγο είδαμε τα αγάλματα του Ταύρου και της Αρκούδας καθώς και το χρηματιστήριο της Φρανκφούρτης που βρισκόταν σε μερική ανακατασκευή.

Η γύρω περιοχή είχε αρκετά συμπαθή κτίρια καθώς και βιτρίνες που απεικόνιζαν με χιούμορ την δύναμη του χρήματος του σημαντικότερου χρηματιστηρίου της Ευρώπης.

Καθώς η ώρα πια είχε περάσει για τα καλά, αφήσαμε κατά μέρος τα σχέδια μας για να περάσουμε από την παλιά όπερα και αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς τον κεντρικό σιδηροδρομικό Σταθμό. Περάσαμε έξω από το σπίτι του Γκαίτε αλλά κι από μια περιοχή που παντού υπήρχαν τα σημάδια της έντονης οικοδομικής ανάπτυξης της πόλης. Κοινώς παντού τεράστιοι γερανοί και μισοτελειωμένοι ουρανοξύστες καθώς και τεράστια κτίρια σε μέγεθος οικοδομικού τετραγώνου.

Φτάσαμε στον σταθμό στην ώρα μας, ανακτήσαμε τις αποσκευές μας και μπήκαμε στο τραίνο για την σύντομη διαδρομή έως το Ντάρμσταντ. Είχαμε ήδη συμπληρώσει 14 χιλιόμετρα περπατήματος κι βρισκόμασταν μόνο στην πρώτη μέρα του ταξιδιού.

Η ημέρα θα έκλεινε αργότερα σ’ ένα ιταλικό εστιατόριο με μια διεθνή παρέα συναδέρφων της Ε. και μ’ ένα βαθύ και χαλαρωτικό ύπνο που τόσο τον είχαμε ανάγκη.

Ο χάρτης της διαδρομής μας στην Φρανκφούρτη:

 

[ManEf23]

Πολύ ωραία, και ωραίες φωτογραφίες!

Και εγώ έχω φωτογραφίσει την συγκεκριμένη φράση που προέρχεται απο ραψωδία της Οδύσσειας του Ομήρου. Νομίζω όποιος Έλληνας το βλέπει χαίρεται Αν θυμάμαι καλά έχει επιλεγεί επειδή η Φρανκφούρτη είναι πολυπολιτισμική πόλη, και η πλειοψηφία των κατοίκων της δεν έχει ή είχε την γερμανική ως μητρική τους γλώσσα, αυτό ήταν και το νόημα οτι πλέεις σε πεγαλή πηγαίνοντας σε αλλόγλωσσους ανθρώπους. Δεν ξέρω αν πήγες στο Πανεπιστήμιο της Χαιδελβέργης έχει και επιγραφές αρχαίων Ελλήνων, μέσα στα κτηρια κ στην βιβλιοθηκη Πείτε με παλιομοδίτη αλλά μου αρέσει πολύ αυτή η περιοχή, και ιστορικά, και πολιτισμικά απο εκείνη την περιοχή και Ανατολικότερα, μέχρι τη Ρωσία, εκεί αιώνες 13ος-18ος

 

[gkalla]

Πολύ ωραία, και ωραίες φωτογραφίες!

Και εγώ έχω φωτογραφίσει την συγκεκριμένη φράση που προέρχεται απο ραψωδία της Οδύσσειας του Ομήρου. Νομίζω όποιος Έλληνας το βλέπει χαίρεται Αν θυμάμαι καλά έχει επιλεγεί επειδή η Φρανκφούρτη είναι πολυπολιτισμική πόλη, και η πλειοψηφία των κατοίκων της δεν έχει ή είχε την γερμανική ως μητρική τους γλώσσα, αυτό ήταν και το νόημα οτι πλέεις σε πεγαλή πηγαίνοντας σε αλλόγλωσσους ανθρώπους. Δεν ξέρω αν πήγες στο Πανεπιστήμιο της Χαιδελβέργης έχει και επιγραφές αρχαίων Ελλήνων, μέσα στα κτηρια κ στην βιβλιοθηκη Πείτε με παλιομοδίτη αλλά μου αρέσει πολύ αυτή η περιοχή, και ιστορικά, και πολιτισμικά απο εκείνη την περιοχή και Ανατολικότερα, μέχρι τη Ρωσία, εκεί αιώνες 13ος-18ος

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Όχι, δεν μπήκα στα κτίρια του πανεπιστήμιου της Χαϊδελβέργης. Το κεντρικό κτίριο ήταν κλειστό και η βιβλιοθήκη (όπως θα δεις στην συνέχεια) ήταν υπό συντήρηση.

 

[psilos3]

συνεχίσαμε με μια πρώτη παγωμένη γερμανική μπυρίτσα. Πολύ το αργήσαμε…

Εγώ αυτά με τις μπύρες δε μπορώ να τα καταλάβω αλλά τέλος πάντων...

Προσμένω την ανάλυση σου για την υπέροχη Χαϊδελβέργη, μια πόλη που αγάπησα!

 

[gkalla]

Εγώ αυτά με τις μπύρες δε μπορώ να τα καταλάβω αλλά τέλος πάντων...

Ναι, ξέρω, εσύ είσαι των φαντεζί κοκτέιλ με τις ομπρελίτσες και τα κερασάκια.

Τέτοιος είσαι…

 

[gkalla]

Ντάρμσταντ – Ο άγνωστος Χ

Όταν αρχίσαμε να σχεδιάζουμε το ταξίδι μας το μόνο σίγουρο που είχαμε ήταν η πόλη του Ντάρμσταντ που εξ’ ανάγκης έμπαινε στο πρόγραμμα μας και για την οποία δεν ξέραμε απολύτως τίποτα. Οι πληροφορίες λιγοστές ακόμη και μέσα στο φόρουμ, αν και τελικά αυτές οι τελευταίες με βοήθησαν αρκετά, κυρίως ως προς το ποιες περιοχές της πόλης είχαν κάποιο ενδιαφέρον.

Η περιοχή που ήταν το ξενοδοχείο μας δεν μας έκανε και την καλύτερη εντύπωση. Ασφαλέστατη μεν αλλά γεμάτη τεράστια σύγχρονα κτίρια εταιριών και πολλά ξενοδοχεία. Ψυχρή και χωρίς και κανένα ελκυστικό χαρακτηριστικό με λίγα λόγια.

Έτσι με το που ξυπνήσαμε βγάλαμε ένα ημερήσιο εισιτήριο για όλα τα μέσα, μπήκαμε στο τραμ και σε λίγο φτάσαμε στην κεντρική πλατεία του μικρού ιστορικού κέντρου (Marktplatz). Αφού «θαυμάσαμε» ένα κακομούτσουνο άγαλμα καθώς και την καλλιτεχνική παρέμβαση κάποιου κατοίκου με μια αγελάδα στο μπαλκόνι του καταλήξαμε σ’ ένα καφέ της πλατείας για καφεδάκι και πρωϊνό, παρέα με πολλούς πιτσιρικάδες σχολικής ηλικίας που για κάποιο λόγο βρισκόντουσαν στο μαγαζί ημέρα και ώρα μαθημάτων.

Φρέσκοι φρέσκοι μετά το καφεδάκι σηκωθήκαμε και περνώντας δίπλα από την βιβλιοθηκη του τοπικού πανεπιστήμιου βρεθήκαμε στην πλατεία Friedensplatz στης οποίας το μέσον ορθωνόταν τα έφιππο άγαλμα του μεγάλου δούκα Ludwig IV ενώ στην άλλη άκρη της βρισκόταν το Κρατικό μουσείο της Έσσης (Hessisches Landesmuseum Darmstadt), ένα μουσείο Τέχνης αλλά και Φυσικής Ιστορίας.

Στρίψαμε περνώντας μπροστά από ένα γλυπτό που απεικόνιζε ένα λιοντάρι στις τελευταίες του στιγμές και αρχίσαμε να βλέπουμε μέρος του παλατιού (αλλά και μουσείου) του Ντάρμσταντ.

Διασχίσαμε την γέφυρα πάνω από την στεγνή τάφρο κι περνώντας από την εντυπωσιακή πύλη με τα οικόσημα βρεθήκαμε σ’ ένα στενό διάδρομο με παρέα τις σκιές των παλιών Γερμανών ευγενών.

Βγήκαμε στις εσωτερικές αυλές του παλατιού και αρχίσαμε να θαυμάζουμε τα διάφορα κτίρια του, όσο δηλαδή μας άφησε η γνωστή «κατάρα» των σκαλωσιών.

Διασχίσαμε διαδρόμους, όπου υπήρχαν κάμποσα αγάλματα των κατά γενική ομολογία κοντόχοντρων ευγενών της περιοχής και βγήκαμε πάλι στην Marktplatz.

Χωρίς καθυστέρηση πήραμε το τραμ από την διπλανή πλατεία Luisenplatz με κατεύθυνση αυτή την φορά στην περιοχή Mathildenhöhe.

Η γειτονιά Mathildenhöhe ήταν κατά κάποιο τρόπο η “αποικία” των καλλιτεχνών του Darmstadt την οποία ίδρυσε ο λάτρης των τεχνών Μεγάλος Δούκας Ernst Ludwig. Οι καλλιτέχνες της αποικίας ακολουθούσαν το στυλ – ρεύμα των διακοσμητικών τεχνών, Jugendstil, ας πούμε κάτι αντίστοιχο του Art Nouveau. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αποκτήσει η γειτονιά πολλά κτίρια, δημόσια κι ιδιωτικά, κρήνες, αγάλματα καθώς και κήπους διακοσμημένα με αυτό το ιδιαίτερο στυλ και έτσι έφτασε ως το σημείο να χαρακτηριστεί ως περιοχή παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.

Φτάσαμε γρήγορα στις παρυφές της γειτονιάς και μπήκαμε στο εσωτερικό από την πλευρά που βρίσκεται ο κήπος Vortex Garden, μικρός αλλά διακοσμημένος με διάφορα έργα τέχνης, ανθρώπων και φύσης.

Δίπλα ακριβώς είδαμε το πρώτο, από πολλά, όμορφο κι ιδιαίτερο σπίτι, το Haus Behrens του1900/01 μαζί με άλλους περιηγητές (που δεν έφευγαν από μπροστά για να βγάλουμε μια φωτογραφία της προκοπής).

Ανηφορίσαμε την καταπράσινη πλαγιά έχοντας σαν στόχο την ρωσική εκκλησία Orthodox Church of St. Mary Magdalene που φαινόταν πια καθαρά.

Όταν όμως τελικά ανεβήκαμε είδαμε πως δεν ήταν μόνη της αλλά αποτελούσε μέρος από ένα σύμπλεγμα κτιρίων, δηλαδή το εκθεσιακό κτίριο (Ausstellungsgebäude), τον πύργο γάμου;;; (Hochzeitsturm) καθώς και ένα περιστύλιο με το όνομα Ναός του Κύκνου (Schwanentempel).

Οι κήποι που βρίσκονταν ακριβώς δίπλα δεν ήταν στην καλύτερη δυνατή τους κατάσταση, λόγω εποχής αλλά παρόλα αυτά κι έτσι φαινόταν πως ήταν πολύ προσεγμένοι ενώ υπήρχαν σε διάφορα σημεία κι άλλα υπαίθρια έργα τέχνης.

Συνεχίσαμε την βόλτα μας σ’ αυτήν την πολύ όμορφη και ήσυχη γειτονιά περνώντας και φωτογραφίζοντας συνεχώς κι άλλα προσεγμένα σπίτια όπως το Großes Haus Glückert και το Ernst-Ludwig Haus αλλά και το ινστιτούτο της (Institut Mathildenhöhe Darmstadt).

Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε χαμηλότερα μέσα από σκαλιά κι διαδρόμους σκεπασμένους με πέργκολες αναρριχητικών φυτών περνώντας δίπλα από το μουσείο της «αποικίας» (Museum Künstlerkolonie) καθώς και μερικά «σπίτια» πουλιών για τα οποία είχαν φροντίσει οι κάτοικοι της γειτονιάς.

Φτάνοντας πια κοντά στα εξωτερικά όρια της γειτονιάς είδαμε ένα από το εντυπωσιακότερα σπίτια της, τουλάχιστον στα δικά μας μάτια, το Haus Deiters - Joseph Maria Olbrich με τον παράξενο σχεδιασμό του και την καταπληκτική εξώπορτα του. Το κτίριο θεωρητικά είναι επισκέψιμο αλλά εκείνη την ώρα δεν είδαμε να είναι ανοιχτό

Είδαμε κι άλλα σπίτια αγνώστων (τουλάχιστον σε μας) ιδιοκτητών, τα οποία δεν ξέφευγαν από το γενικό κλίμα, ιδιαίτερα, ευφάνταστα, μοναδικά.

Αν και η αλήθεια είναι πως θα μπορούσαμε να περπατάμε ώρες σ’ αυτή την γειτονιά αναγκαστήκαμε, πιεζόμενοι από τον χρόνο να την αφήσουμε. Πήραμε ένα λεωφορείο και κατόπιν ένα τραμ με κατεύθυνση την περιοχή Hochschulviertel. Συμπαθής ήταν κι αυτή η γειτονιά αλλά συγκρινόμενη με το Mathildenhöhe μας φάνηκε μάλλον χειρότερη απ’ ότι πραγματικά είναι.

Στην συνέχεια επισκεφυήκαμε ένα από τα πολλά πάρκα του Ντάρμσταντ, το Herrngarten, κεντρικό και προσεγμένο με σχετικά λίγο κόσμο να το επισκέπτεται αυτή την ώρα.

Στην άλλη άκρη του πάρκου ο μικρός ανθόκηπος Prinz-Georg-Garten ήταν φυσικά κλειστός αυτή την εποχή αλλά βγαίνοντας από την άλλη πλευρά του «πέσαμε» πάνω στην εκκλησία St. Elisabeth αλλά και στο χαριτωμένο κτίριο του μουσείου πορσελανών Großherzoglich-Hessische Porzellansammlung .

Η ώρα όμως είχε περάσει και δεν είχαμε περιθώριο για άλλες βόλτες. Έτσι «κόψαμε» με συνοπτικές διαδικασίες την επίσκεψη προς ένα ακόμα εντυπωσιακό συγκρότημα κτιρίων, το Waldspirale και επιστρέψαμε προς το ξενοδοχείο για να πάρουμε τις αποσκευές μας.

Φορτωμένοι πια και αρκετά κουρασμένοι πήγαμε προς το σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης κάνοντας όμως μια στάση λίγο πριν για να φάμε ένα καλό γεύμα και να απολαύσουμε μερικές καλές μπυρίτσες στην τοπική μπυραρία Braustüb'l.

Φεύγοντας προσέξαμε μια αντροπαρέα που μόλις είχε καταφτάσει για τα «τσίπουρα» της εβδομάδας. Όπου κι αν βρίσκεσαι τελικά οι «καλές συνήθειες» δεν αλλάζουν.

Στις 16:38 ήταν η αναχώρηση του τραίνου μας για την Χαϊδελβέργη αλλά για πρώτη φορά (κι όχι τελευταία) υπήρχε καθυστέρηση. Η Γερμανική ακρίβεια πήγε περίπατο τις μέρες που είμασταν εκεί. Τους επηρεάσαμε φαίνεται αρνητικά…

Χάρτης διαδρομής στο Ντάρμσταντ: