renata
Member
- Μηνύματα
- 5.544
- Likes
- 1.967
- Επόμενο Ταξίδι
- μαλαισία
Γύρω από την πλατεία Κουμουνδούρου, στην Πειραιώς και απέναντι προς την Αγησιλάου η Αθήνα είναι... χαμένη στη μετάφραση. Η αθηναϊκή Τσαϊνατάουν βρίσκεται εκεί, περιτριγυρισμένη από καυσαέριο, κίνηση και τη βιασύνη των περαστικών. Δεκάδες Κινέζοι μετανάστες έχουν επιλέξει το κέντρο της πρωτεύουσας για να στήσουν τις επιχειρήσεις τους: ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ, ηλεκτρικά είδη είναι τα πιο συνηθισμένα προϊόντα που θα βρει κανείς εκεί. «Στην Ελλάδα ζουν 10.000 Κινέζοι» λέει ο Τσενγκ Σιγουάν, πολιτικός σύμβουλος της κινέζικης πρεσβείας στην Ελλάδα. Ο εκδότης της εφημερίδας China Greece Times, Ρόμπιν Γουάνγκ, ανεβάζει αυτόν τον αριθμό στους 20.000. Και οι δύο επιμένουν ωστόσο ότι κανείς δεν είναι σίγουρος για τον ακριβή αριθμό των κινέζων μεταναστών. «Το περίεργο» μας λέει ο κ. Τσενγκ Σιγιουάν «είναι ότι προέρχονται σχεδόν όλοι από μία επαρχία, την Γουεντσόου της νοτιανατολικής Κίνας». «Είναι όλοι επιχειρηματίες, κάποιοι τους αποκαλούν μάλιστα 'Εβραίους' της Κίνας για το επιχειρηματικό τους ταλέντο» μας λέει γελώντας. «Πολλοί έρχονται και από την επαρχία Φουτσιάν» προσθέτει.
Οι ταμπέλες με τα κινέζικα ιδεογράμματα και τα κόκκινα φαναράκια έξω από τα καταστήματα μάς προϊδεάζουν ότι δεν πρόκειται για μια ακόμα τυπική γειτονιά της Αθήνας. Η αθηναϊκή Τσαϊνατάουν δεν έχει το εξωτικό χρώμα της λονδρέζικης ή της νεοϋορκέζικης, έχει όμως το δικό της χαρακτήρα.
Το κέντρο της είναι η Αγησιλάου, όπου βρίσκεται και πολυώροφο εμπορικό κέντρο. Απ' έξω Κινέζες κυρίες ετοιμάζουν πρόχειρο φαγητό για τους πεινασμένους –Κινέζους και μη- της περιοχής. Στην είσοδο δεκάδες αγγελίες γραμμένες με κινέζικους χαρακτήρες. Πωλούνται, αγοράζονται. Μια ολόκληρη ζωή διάσπαρτη σε μερικά οικοδομικά τετράγωνα στο κέντρο της πόλης.
«Είμαι εδώ τέσσερα χρόνια» μας λέει η Αντζελα –το δυτικό όνομα που έχει επιλέξει για τον εαυτό της. «Το κινέζικο όνομά μου είναι Τζανγκ Χάι Ναν» συνεχίζει. Κρατάει στο χέρι ένα βιβλίο με τίτλο «μαθαίνω ελληνικά». «Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα εδώ;» τη ρωτάμε. «Η ζέστη» απαντάει γελώντας. Λίγο αργότερα μιλά για τις δυσκολίες του να βγάλει κανείς βίζα και κάνει όνειρα για μέρη που θέλει να επισκεφθεί: «Θα ήθελα να δω την Ιταλία» μας λέει λίγο πριν την αποχαιρετήσουμε.
Οι Κινέζοι που συναντάμε είναι διστακτικοί, σχεδόν φοβισμένοι. Το μεγαλύτερό τους πρόβλημα είναι η γλώσσα, κάτι που διαπιστώνει κανείς όταν ανταλλάξει μερικές κουβέντες μαζί τους. «Η επικοινωνία είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τους Κινέζους στην Ελλάδα» λέει ο Ρόμπιν Γουάνγκ. «Προσπαθούν όμως» προσθέτει. «Η γλώσσα είναι ένα μεγάλο πρόβλημα» συμφωνεί και ο Τσενγκ Σιγιουάν. «Οι Κινέζοι πάνε σε σχολείο για να μάθουν ελληνικά ώστε να μπορούν να πάρουν άδεια παραμονής που απαιτεί μερική γνώση της γλώσσας» συνεχίζει.
Οι Κινέζοι που συναντάμε μιλούν περισσότερο ελληνικά παρά αγγλικά, αν και αρκετοί είναι εκείνοι που δεν γνωρίζουν καμία από τις δύο γλώσσες. «Πώς είναι η ζωή εδώ;» ρωτάω και παρατηρώ ότι πολλοί δεν καταλαβαίνουν τη λέξη ζωή. Ίσως γιατί για αυτούς η ζωή είναι απόλυτα συνυφασμένη με τη δουλειά. «Ζωή;» ρωτάνε απορημένοι. «Η κάθε μέρα» επιμένω. «Δουλειά, σπίτι, δουλειά» λέει ο Νίκο που βρίσκεται στην χώρα μας εδώ και τρία χρόνια. «Η δουλειά τώρα πάει αρκετά καλά. Οι Έλληνες δεν έχουν πολλά λεφτά, θέλουν να αγοράζουν όλο και πιο φτηνά» συνεχίζει.
Είναι σχεδόν μεσημέρι και πολλοί κάνουν το διάλειμμά τους, ξαποσταίνουν και τρώνε κάτι πρόχειρο μέχρι να έρθει ο επόμενος πελάτης. Η δουλειά προέχει. Μία δεύτερη Αντζελα –το όνομα αποδεικνύεται ιδιαίτερα δημοφιλές- έχει έρθει να μιλήσει με μια φίλη της που εργάζεται σε κατάστημα ρούχων. «Δουλεύω, κοιμάμαι, δουλεύω» μας δίνει μια περιγραφή της καθημερινότητάς της, ενώ παραπονιέται ότι δεν έχει χρόνο ελεύθερο.
Αν και επιφυλακτικοί απέναντί μας, μεταξύ τους οι Κινέζοι αποδεικνύονται πολύ δεμένοι. Σε κάθε επιχείρηση δουλεύουν αρκετοί μαζί, βοηθούν ο ένας τον άλλο, συμπληρώνουν –όποτε χρειάζεται- στα ελληνικά ή τα κινέζικα. Και μεταμορφώνουν έτσι τα στενά γύρω από την Πειραιώς σε μια μεγάλη ασιατική γειτονιά. Σε μια καφετέρια μια παρέα νεαρών Κινέζων χαλαρώνει. Η Τσαϊνατάουν τελειώνει, δίνοντας τη θέση της και πάλι σε μια γκρίζα, μουντή Αθήνα.
in.gr
Οι ταμπέλες με τα κινέζικα ιδεογράμματα και τα κόκκινα φαναράκια έξω από τα καταστήματα μάς προϊδεάζουν ότι δεν πρόκειται για μια ακόμα τυπική γειτονιά της Αθήνας. Η αθηναϊκή Τσαϊνατάουν δεν έχει το εξωτικό χρώμα της λονδρέζικης ή της νεοϋορκέζικης, έχει όμως το δικό της χαρακτήρα.
Το κέντρο της είναι η Αγησιλάου, όπου βρίσκεται και πολυώροφο εμπορικό κέντρο. Απ' έξω Κινέζες κυρίες ετοιμάζουν πρόχειρο φαγητό για τους πεινασμένους –Κινέζους και μη- της περιοχής. Στην είσοδο δεκάδες αγγελίες γραμμένες με κινέζικους χαρακτήρες. Πωλούνται, αγοράζονται. Μια ολόκληρη ζωή διάσπαρτη σε μερικά οικοδομικά τετράγωνα στο κέντρο της πόλης.
«Είμαι εδώ τέσσερα χρόνια» μας λέει η Αντζελα –το δυτικό όνομα που έχει επιλέξει για τον εαυτό της. «Το κινέζικο όνομά μου είναι Τζανγκ Χάι Ναν» συνεχίζει. Κρατάει στο χέρι ένα βιβλίο με τίτλο «μαθαίνω ελληνικά». «Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα εδώ;» τη ρωτάμε. «Η ζέστη» απαντάει γελώντας. Λίγο αργότερα μιλά για τις δυσκολίες του να βγάλει κανείς βίζα και κάνει όνειρα για μέρη που θέλει να επισκεφθεί: «Θα ήθελα να δω την Ιταλία» μας λέει λίγο πριν την αποχαιρετήσουμε.
Οι Κινέζοι που συναντάμε είναι διστακτικοί, σχεδόν φοβισμένοι. Το μεγαλύτερό τους πρόβλημα είναι η γλώσσα, κάτι που διαπιστώνει κανείς όταν ανταλλάξει μερικές κουβέντες μαζί τους. «Η επικοινωνία είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τους Κινέζους στην Ελλάδα» λέει ο Ρόμπιν Γουάνγκ. «Προσπαθούν όμως» προσθέτει. «Η γλώσσα είναι ένα μεγάλο πρόβλημα» συμφωνεί και ο Τσενγκ Σιγιουάν. «Οι Κινέζοι πάνε σε σχολείο για να μάθουν ελληνικά ώστε να μπορούν να πάρουν άδεια παραμονής που απαιτεί μερική γνώση της γλώσσας» συνεχίζει.
Οι Κινέζοι που συναντάμε μιλούν περισσότερο ελληνικά παρά αγγλικά, αν και αρκετοί είναι εκείνοι που δεν γνωρίζουν καμία από τις δύο γλώσσες. «Πώς είναι η ζωή εδώ;» ρωτάω και παρατηρώ ότι πολλοί δεν καταλαβαίνουν τη λέξη ζωή. Ίσως γιατί για αυτούς η ζωή είναι απόλυτα συνυφασμένη με τη δουλειά. «Ζωή;» ρωτάνε απορημένοι. «Η κάθε μέρα» επιμένω. «Δουλειά, σπίτι, δουλειά» λέει ο Νίκο που βρίσκεται στην χώρα μας εδώ και τρία χρόνια. «Η δουλειά τώρα πάει αρκετά καλά. Οι Έλληνες δεν έχουν πολλά λεφτά, θέλουν να αγοράζουν όλο και πιο φτηνά» συνεχίζει.
Είναι σχεδόν μεσημέρι και πολλοί κάνουν το διάλειμμά τους, ξαποσταίνουν και τρώνε κάτι πρόχειρο μέχρι να έρθει ο επόμενος πελάτης. Η δουλειά προέχει. Μία δεύτερη Αντζελα –το όνομα αποδεικνύεται ιδιαίτερα δημοφιλές- έχει έρθει να μιλήσει με μια φίλη της που εργάζεται σε κατάστημα ρούχων. «Δουλεύω, κοιμάμαι, δουλεύω» μας δίνει μια περιγραφή της καθημερινότητάς της, ενώ παραπονιέται ότι δεν έχει χρόνο ελεύθερο.
Αν και επιφυλακτικοί απέναντί μας, μεταξύ τους οι Κινέζοι αποδεικνύονται πολύ δεμένοι. Σε κάθε επιχείρηση δουλεύουν αρκετοί μαζί, βοηθούν ο ένας τον άλλο, συμπληρώνουν –όποτε χρειάζεται- στα ελληνικά ή τα κινέζικα. Και μεταμορφώνουν έτσι τα στενά γύρω από την Πειραιώς σε μια μεγάλη ασιατική γειτονιά. Σε μια καφετέρια μια παρέα νεαρών Κινέζων χαλαρώνει. Η Τσαϊνατάουν τελειώνει, δίνοντας τη θέση της και πάλι σε μια γκρίζα, μουντή Αθήνα.
in.gr
