ΗΠΑ Η.Π.Α: Υπερατλαντικό και grande σε 4 πολιτείες (NY, NJ, MA, TX)

[galoz]

Σε έξι μήνες πρόκειται να πάμε οικογενειακως στη Νέα Υόρκη οπότε δε ξέρεις πόσο με βοηθάς στην οργάνωση αυτού του ταξιδιού. Σ ευχαριστώ πολύ και μπράβο... (οι φωτογραφίες σου τέλειες). Αναμένω με ανυπομονησία την συνέχεια...

 

[georgeant]

Σε έξι μήνες πρόκειται να πάμε οικογενειακως στη Νέα Υόρκη οπότε δε ξέρεις πόσο με βοηθάς στην οργάνωση αυτού του ταξιδιού. Σ ευχαριστώ πολύ και μπράβο... (οι φωτογραφίες σου τέλειες). Αναμένω με ανυπομονησία την συνέχεια...

Σ'ευχαριστώ πολύ και χαίρομαι που βοηθάω. Θα προσπαθώ να ανεβάζω 1-2 κεφάλαια τη μέρα.

 

[PhysioDuck]

Σε ζηλεύω (και σε μισώ λιγάκι) για την Καλιφόρνια-Νεβάδα! Τι ταξιδάρα κι αυτή! Έχεις γράψει για αυτό το ταξίδι;

Δυστυχώς δεν έχω γράψει λόγω έλλειψης χρόνου...
Μιλάμε για 6.000 clicks. Αλήθεια, εσύ πόσα έφτασες;;;

 

[georgeant]

Δυστυχώς δεν έχω γράψει λόγω έλλειψης χρόνου...
Μιλάμε για 6.000 clicks. Αλήθεια, εσύ πόσα έφτασες;;;

6.000; wow..! Εγώ σίγουρα όχι τόσα. Γύρω στα 2.100. Πλέον βγάζω κάπως πιο επιλεκτικά φωτογραφίες γιατί διαφορετικά δεν είναι διακοπές, είναι δημοσιογραφία

 

[georgeant]

Ημέρα 4η

Θα ήταν κρίμα εφόσον μένουμε στο Jersey City να μην αφιερώσουμε λίγη ώρα και για αυτό. Άλλωστε το Jersey City είναι πολλά περισσότερα από μια οικονομική επιλογή διαμονής αντί του Μανχάταν.

Το Jersey City παρόλο που ανήκει στην ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή της Νέας Υόρκης (κάποιοι μάλιστα το αποκαλούν 6η συνοικία του Μανχάταν), αποτελεί συγχρόνως τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της ξεχωριστή πολιτείας New Jersey (NJ), μετά το Newark. Μπέρδεμα, ε;

For the History Buffs: Το New Jersey ήταν μια σημαντική πολιτεία κατά τη διάρκεια του Επαναστατικού Πολέμου (τότε που δεν υπήρχε χώρα ΗΠΑ αλλά ήταν ακόμα Βρετανικές αποικίες και μάχονταν για την Ανεξαρτησία τους) λόγω της τοποθεσίας του κοντά στο κέντρο των δεκατριών αποικιών και μεταξύ της Νέας Υόρκης και της Φιλαδέλφειας. Εξαιτίας αυτού, στο New Jersey δόθηκαν περισσότερες μάχες από οποιοδήποτε άλλη πολιτεία.

Ξεκινώντας από το κατάλυμά μας στην Magnolia Avenue και αφού δώσαμε πάλι στην ινσουλίνη μας έξτρα δουλίτσα, στα -οικεία πλέον- Dunkin Donuts, ξεκινήσαμε μια διαδρομή μέχρι το σταθμό του PATH στην Grove Street.

Παρατηρήσαμε πόσο όμορφα είναι τα σπίτια, όχι μόνο αρχιτεκτονικά (σίγουρα έχετε δει τέτοιου τύπου μονοκατοικίες στις ταινίες) αλλά και πόσο ήσυχη και ανθρώπινη ήταν η γειτονιά για να μένεις. Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι αν έπρεπε να μείνουμε μόνιμα στην Νέα Υόρκη το Jersey City είναι μια πολύ καλή επιλογή. Και κοντά στο Μανχάταν και οικονομικά κι ανθρώπινα.

Τα περισσότερα σπίτια και εδώ είχαν διακοσμηθεί με κολοκύθες στις εισόδους, εν όψει Halloween.

Ο καιρός ηλιόλουστος και κρύος, ήταν ότι πρέπει.

Στο δρόμο μας περάσαμε τυχαία κι ένα πολύ παλιό νεκροταφείο.

Βρεθήκαμε πλέον στο Ιστορικό Κέντρο του Jersey City. Κι εδώ οι γειτονιές ήταν πολύ όμορφες και περιποιημένες. Τα σκιουράκια στα δέντρα των πεζοδρομίων έψαχναν ξέφρενα για το πρωινό τους. Γενικά, φαίνεται πως εδώ ζεις μια τελείως διαφορετική ζωή από αυτή που έχουμε συνηθίσει, εγώ τουλάχιστον. Η ζωή εδώ φαίνεται να έχει μια καλύτερη ποιότητα.

Βιβλία ελεύθερα για δανεισμό σε πεζοδρόμιο της γειτονιάς.

Στον κεντρικό δρόμο Christopher Columbus Dr, λίγο πριν τη στάση του PATH.

Πραγματικά απολαύσαμε τη βόλτα μας στο Jersey City. Αν τελικά αποφασίσετε να μείνετε κι εσείς εδώ, αφιερώστε 1 ώρα από το πρωινό σας για να κάνετε μια βόλτα, αξίζει.

Επιστρέψαμε στο πολυαγαπημένο Village.

Βολτάραμε πάλι λίγο στους δρόμους και πήραμε ζεστή σοκολάτα στο χέρι την οποία απολαύσαμε στην Abington Square χαζεύοντας τα περιστέρια και τους περαστικούς με τα σκυλάκια τους.

Λεζάντα: Πίνοντας ζεστή σοκολάτα μια κρύα και ηλιόλουστη μέρα του φθινοπώρου στο Village, έξω από διακοσμημένες αυλές. Τα είπα όλα!

Μετά κατευθυνθήκαμε δυτικά και βγήκαμε στο Meatpacking District . Από εδώ πιάσαμε από την αρχή της την High Line.

Τι είναι το High Line; Ένα πανέμορφο γραμμικό πάρκο, που δημιουργήθηκε στη στενή λωρίδα μιας υπερυψωμένης παλιάς σιδηροδρομικής γραμμής, στο Lower West Side. Στη φιδωτή διαδρομή που περνάει από το Meatpacking District λοιπόν και το Chelsey, βλέπει κανείς από τη μια μεριά την καταπληκτική θέα του ποταμού Hudson και από την άλλη μερικά από τα ιστορικά κτίρια του Μανχάταν. Υπάρχουν παγκάκια που μπορεί κανείς να ξαποστάσει, παρτέρια με λουλούδια και φυτά, στροφές, στοές. Το High Line έχει μήκος 2.33 χλμ.

Ενώ μπορείτε να θαυμάσετε και υπαίθρια τέχνη.

Περπατώντας στο πάρκο μην ξεχνάτε να κοιτάτε δεξιά και να θαυμάζετε δρόμος και ιστορικά κτίρια.

Αλλά και αερογέφυρες (W 15th st).

Σε αυτό περίπου το σημείο θα κάνουμε ένα διάλειμμα από τον περίπατο στη High Line, θα κατεβούμε από τα σκαλάκια και θα μπούμε στο Chelsey Market.

Η Chelsea Market είναι μια από τις μεγαλύτερες κλειστές αγορές στον κόσμο (τουλάχιστον έτσι ισχυρίζονται στο site, αλλά μάλλον δεν έχουν πάει στο Grand Bazar στην Κων/πολη), με φαγητό, καφετέριες, εμπορικά καταστήματα και γραφεία. Μια βόλτα στην αγορά εφόσον βρεθείτε στην περιοχή είναι must, όχι μόνο γιατί μπορείτε να βρείτε σχεδόν ότι φαγητό τραβάει η όρεξή σας αλλά γιατί μπορείτε να αγοράσετε και ότι μπιχλιμπίδι και αναμνηστικό επιθυμείτε. Από εδώ πήρα μερικά πολύ ωραία σουβενίρ για έμενα και τους φίλους μου στην Ελλάδα.

Κατά τη διάρκεια του Οκτώβρη θα τη δείτε διακοσμημένη με διάφορα spooky πραγματάκια λόγω Halloween.

Ανεβαίνουμε ξανά στην High Line από το σημείο που σταματήσαμε και ήδη βλέπουμε στον ορίζοντα το Empire State Building.

Ερείπια κτιρίων που πλέον αποτελούν κι αυτά υπαίθρια τέχνη...

Ενώ δε λείπει και η street art.

Αφού ολοκληρώσαμε σχεδόν μέχρι το τέλος όλα τα χλμ. της High Line κατεβήκαμε από τα σκαλάκια και κατευθυνθήκαμε προς το μετρό.


Εκεί κάπου στις γειτονιές της Chelsea είδαμε και κάτι που έμοιαζε με το Batmobile. Είπαμε, είμαστε στην Gotham City!

Με το μετρό πηγαίνουμε στο Lower Manhattan και κοντά στην Wall St. Station ανακαλύπτουμε τυχαία ένα κατάστημα με εποχιακά είδη για το Halloween. Μπαίνουμε να ρίξουμε μια ματιά.

Από εδώ θα πάρουμε τη διαδρομή για να βγούμε στις αρχές της Γέφυρας του Μπρούκλιν και να τη διασχίσουμε.

Επιμένει ότι το «Βασίλης» στα αγγλικά είναι «William» (William-Willy-Billy, το έχει ψάξει λέει) κι εγώ που δε χαλάω χατίρι τον έβγαλα μια φωτογραφία κάτω από την οδό του!

Στην γωνία Gold St και Frankfort St είχαμε μια καλή θέα του Woolworth Building και λίγο του One World.

Αλλά και του David N. Dinkins Manhattan Municipal Building (αριστερά) και του Ομοσπονδιακού Δικαστικού μεγάρου (δεξιά). Γενικά, πολύ πολύ όμορφα κτίρια.

Δε θα σας περιγράψω αναλυτικά τι τραβήξαμε μέχρι να βρούμε από πού ανεβαίνουμε στη γέφυρα. Θεωρητικά είναι κάτι εύκολο μόνο που ο καθένας μας έστελνε όπου ήθελε. Μετά από αρκετά μπρος πίσω και την υπομονή να αρχίζει να εξαντλείται βρήκαμε την είσοδο για τους πεζούς και ανεβήκαμε στη ριμάδα τη γέφυρα.

Στην οποία προφανώς και γινότανε πανικός, αλλά δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο.

Η διασημότερη και ομορφότερη γέφυρα της Νέας Υόρκης, η Brooklyn Bridge, ολοκληρώθηκε το 1883 και συνδέει το Μανχάταν με το Μπρούκλιν περνώντας πάνω από τον ποταμό East River. Είναι μια από τις παλαιότερες κρεμαστές γέφυρες στις Ηνωμένες Πολιτείες ενώ υπολογίζεται ότι διασχίζουν τη γέφυρα 10,000 πεζοί και 3,500 ποδηλάτες μια μέση ημέρα της εβδομάδας.

-Πόσο χαρούμενος είσαι Γιώργο που είσαι στην ΝΥ και διασχίζεις τη γέφυρα του Μπρούκλιν; -Τοοοοοοσο!

Στο τέλος της γέφυρας, λίγο πριν κατέβουμε στο Brooklyn.

Με το που κατεβείτε από τη γέφυρα θα βρεθείτε στην συνοικία Dumbo του Brooklyn.

Στη γωνία των οδών Washington και Water Park (μη σκοτιστείτε να το ψάχνετε στο χάρτη…όλοι εκεί πάνε!) θα έχετε ένα ακόμα εξαιρετικό και πολύφωτογραφημένο κάδρο. Αυτό της Γέφυρας του Μανχάταν (Manhattan Bridge).

Με ένα καλό zoom θα δείτε και το Empire State Building σε ένα από τα «παραθυράκια» της γέφυρας.

Κυκλοφορούμε στα στενά του Dumbo και η φωτογραφική μου είχε πάρει φωτιά.

Από το main street park θα έχετε μια υπέροχη θέα προς το Manhattan και την Brooklyn Bridge.

Την οποία θα δείτε να ξεπροβάλει από διάφορα στενά καθώς περπατάτε

Ενώ αν περπατήσετε λίγα μέτρα παραδίπλα, στο John Street Park στο κάδρο σας θα μπεί και η Manhattan Bridge.

Lower Manhattan: check. Brooklyn Bridge: check. Manhattan Bridge: check. Έτοιμο το κάδρο!

Ο Βασίλης καταβροχθίζει info.

Από το Brooklyn θα έχετε μακράν την ωραιότερη θέα του Manhattan. Κι ακόμα δεν έχετε δει το καλό.

Περιμένουμε μέχρι να περάσει λίγο η ώρα για να πάμε στο Brooklyn Bridge Park να δούμε τη δύση του ήλιου. Ωστόσο κάνουμε μια βόλτα στο κέντρο του Brooklyn.


Η πρώτη εντύπωση που είχαμε από το κέντρο του Brooklyn δεν ήταν ιδιαίτερα θετική. Έχει μία underground αισθητική σε κάποια σημεία, σε άλλη λίγο industrial, έργα γίνονταν στους δρόμους, τα κτίρια ψιλοαδιάφορα, γκραφίτι στις γέφυρες του σιδηροδρόμου κλπ. Καταλάβατε περίπου την εικόνα.

Κάπου κάπου βλέπαμε κάνα-δυο ιδιαίτερα κτίρια αλλά σε γενικές γραμμές, απογοήτευση.

Έτσι, ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε ανατολικά για να βγούμε στο Brooklyn Bridge Park.

Κι ενώ νόμιζα ότι θα βγούμε καρφί κατευθείαν στο πάρκο, έγινε το εξής τέλειο -για να ισορροπήσει την ξενέρα που πήραμε από το Brooklyn: Βγήκαμε στην συνοικία που λέγεται Brooklyn Heights, η οποία όχι μόνο δεν είχε καμία σχέση με το κέντρο του Brooklyn αλλά συγκρίνεται άνετα και με το Village του Μανχάταν!

Πανέμορφη γειτονιά με σπίτια από κόκκινα τούβλα με τα χαρακτηριστικά σκαλοπάτια στις πόρτες τους. Μεγάλα πεζοδρόμια με δέντρα, τα περισσότερα σπίτια διακοσμημένα για το Halloween... Το να περπατάς σε αυτή τη γειτονιά ήταν απλώς απόλαυση.

Στολισμένες αυλές.

Ο Bill.

Μερικά ακόμα πανέμορφα κτίρια και κατοικίες, κάποιες εκ των οποίων μετρούν πολλά χρόνια ζωής.

Μια κυρία που με είδε να φωτογραφίζω μου λέει "όμορφη πόρτα, ε;" και πιάσαμε τη συζήτηση για τη γειτονιά. Μου είπε να μην παραλείψω να ρίξω μια ματιά στο κτίριο του δίπλα τετραγώνου καθώς είναι το παλαιότερο στην περιοχή.

Είναι αυτό:

Και συνεχίζουμε δυτικά.

Το ένα κτίριο πιο ιδιαίτερο από το άλλο!

Συνεχίζοντας δυτικά για να βγούμε στο πάρκο καταλάβαμε γιατί η περιοχή λέγεται Brooklyn Heights. Γιατί ήμασταν ψηλά! Όχι μόνο ήμασταν ψηλά, αλλά αντικρίσαμε και αυτή τη θέα:

Αφού μαζέψαμε το σαγόνι μας σταθήκαμε και θαυμάσαμε τη θέα και τον ήλιο που έδυε πίσω από το Liberty Island.

Ενώ στα δεξιά μας, προς τα εκεί που θα περπατούσαμε, φαινόταν η Brooklyn Bridge.

Η Financial District του Μανχάταν.

Ο Βασίλης, ρεμβάζει κι αυτός. Στο βάθος, πίσω από τη γέφυρα, διακρίνεται και το Empire State Building.

Και το ηλιοβασίλεμα πίσω από την κυρία Ελευθερία.

Βρήκαμε τα σκαλάκια που θα μας κατέβαζαν στο Brooklyn Bridge Park. Βρεθήκαμε στην άκρη του πάρκου παρακολουθώντας τα ferries να πηγαινοφέρνουν κόσμο και την Brooklyn Bridge ακριβώς μπροστά μας. Απίστευτη θέα, την πιο όμορφη ώρα! Την ώρα που δύει ο ήλιος και ανάβουν τα φώτα της πόλης. Φυσικά όλοι ήταν με τις φωτογραφικές μηχανές ανά χείρας.

Ηλιοβασίλεμα. Αριστερά η κουκιδίτσα είναι το άγαλμα της Ελευθερίας. Δεν είναι τόσο μακριά όσο φαίνεται, απλά ο φακός είναι αρκετά ευρυγώνιος ώστε να χωρέσουν όλα στο κάδρο.

Απαραίτητη αναμνηστική με φόντο τη γέφυρα.

Θα μπορούσαμε να μείνουμε εδώ για ώρες και να θαυμάζουμε τη θέα προς το μαγευτικό Μανχάταν όμως έπρεπε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Η βραδιά θα έκλεινε με τον καλύτερο τρόπο με μια παράσταση στο Broadway.

Ανεβαίνοντας πάλι προς τα Brooklyn Heights για να πάμε στο σταθμό του μετρό, έκλεψα λίγα λεπτά για να ξαναδώ τη θέα, με τον ήλιο να έχει δύσει εντελώς και ένα γλυκό λυκόφως να καλύπτει την πόλη.

Και δε θα μπορούσα να μην πάρω μια φωτογραφία από αυτόν τον τόσο γνώριμο και κλασικό πυροσβεστικό σταθμό λίγο πριν κατηφορίσουμε για τον σταθμό του μετρό.

Οι παραστάσεις στο Broadway είναι αρκετά τσιμπημένες αλλά νομίζω πώς είναι κάτι που κάποιος πρέπει να δει έστω και μία φορά αν βρεθεί στην Νέα Υόρκη. Θα πας στο Λονδίνο και δε θα δείτε μια παράσταση στο West End; Ε, για μένα δε γίνεται. Τώρα αν δε σας αρέσει το θέατρο ή αν δεν τα πάτε καλά με τα αγγλικά αλλάζει το πράγμα.

Το show που κλείσαμε ήταν το musical "Beetlejuice" (βασισμένο στην γνωστή ταινία του Tim Burton) στο Winter Garden Theatre, πολύ κοντά στην Times Square. Το κόστος των εισιτηρίων ήταν 81 ευρώ το άτομο. Αν σας ακούγονται πολλά (και είναι), να σας πω ότι ήταν από τα οικονομικότερα. Θέλαμε να δούμε Χάρυ Πότερ αλλά τα εισιτήρια ξεκινούσαν από 130 ευρώ και πάνω.

Περιμένοντας να αρχίσει η παράσταση.

Η παράσταση ήταν σούπερ, είχε πλάκα, είχε τέλεια εφέ, τα είχε όλα. Ο τέλειος τρόπος για να κλείσει αυτή η φανταστική ημέρα.

Τέλος 4ης ημέρας


Τι είδαμε πού πήγαμε:
Jersey City, Village, The High Line, Chelsea Market, Brooklyn Bridge, Manhattan Bridge, Dumbo, Brooklyn Downtown, Brooklyn Heights, Brooklyn Bridge Park, παράσταση στο Broadway.

 

[georgeant]

Ημέρα 5η


Ο Τερματικός Σταθμός Grand Central ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1913 και είναι ένα ακόμα από τα ιστορικά τοπόσημα του Μανχάταν. Δεν αποτελεί μόνο ένα σημαντικό κόμβο μεταφοράς για χιλιάδες επιβάτες καθημερινά, αλλά είναι κι ένας δημοφιλής προορισμός για shoping, φαγητό και διάφορες πολιτιστικές δραστηριότητες. Συν τοις άλλοις, το κτίριο του σταθμού σε αρχιτεκτονικό στυλ Beaux-Arts είναι από μόνο του ένα διαμάντι για την πόλη, εξωτερικά και εσωτερικά. Αποτελεί μία από τις 10(!) πιο επισκέψιμες τουριστικές ατραξιόν στον κόσμο, με περίπου 21 εκατ. επισκέπτες το χρόνο.


Από εκεί θα ξεκινήσουμε την ημέρα μας σήμερα, πρώτα όμως καφές από τα Dunkin Donuts τα οποία βρίσκονται πολύ κοντά, στην Lexington Avenue. Το αγαπημένο κτίριο Chrysler μας καλημερίζει.

Συνδυάσαμε τον καφέ με μια ακόμα εξάδα λαχταριστά donuts.

Αν αναρωτιέστε αν βάλαμε κιλά στο ταξίδι, η απάντηση είναι ναι. Όχι πολλά, γιατί περπατούσαμε περίπου 12-14 χλμ την ημέρα, αλλά ακόμα και με τόσο περπάτημα, τα donutακια νίκησαν. Χαλάλι τους!

Έξω από το Grand Central Terminal.

O εσωτερικός χώρος μέσα στο σταθμό είναι όντως πολύ όμορφος κι εγώ δεν έχασα την ευκαιρία να βγάλω μερικές φωτογραφίες.

Κόσμος και τρένα έρχονται και φεύγουν...

Ταυτόχρονα στο σταθμό γινόταν μια μικρή έκθεση φωτογραφίας χρηστών. Ο καθένας μπορούσε να εκτυπώσει εκείνη τη στιγμή στο μικρό περίπτερο της Fuji όποια φωτογραφία ήθελε και να την εκθέσει στο χώρο. Εμείς εκτυπώσαμε 3 ο καθένας αλλά προτιμήσαμε να τις πάρουμε μαζί μας.

Η Σαντορίνη μας!

Τις επόμενες ώρες τις περάσαμε σε ένα starbucks με 2 φίλους Έλληνες που μένουν μόνιμα εκεί. Ο συγχρονισμός μας ήταν άψογος αφού εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε να βρέχει καταρρακτωδώς.

Σήμερα η μέρα ήταν αρκετά πιο χαλαρή αφού είχαμε πια δει σχεδόν όλα όσα είχα βάλει στο πρόγραμμα, κάποια μάλιστα τα είδαμε νωρίτερα από ότι τα είχα προγραμματίσει με αποτέλεσμα να έχουμε αρκετά κενά για χαλάρωση, όπως σήμερα. Το πρόγραμμα που ακολουθούμε είναι μεν εξαντλητικό (14χλμ τη μέρα με σακίδια και κάμερες στην πλάτη δεν είναι κάτι εύκολο) αλλά με αυτόν τον τρόπο μόνο ξεζουμίζεις μια πόλη. Με αυτόν τον τρόπο βέβαια σακατεύεσαι και πανεύκολα. Δε θα ξεχάσω τη θλάση που έπαθα στον μηριαίο μετά το ταξίδι στο Παρίσι που με ταλαιπωρούσε μετά για 3 χρόνια. Αυτή τη φορά έβγαλα μερικές φουσκάλες στα πόδια οι οποίες ευτυχώς δεν έσπασαν κι έτσι δε μου δημιούργησαν ιδιαίτερο πρόβλημα.

Ελεύθερο απόγευμα για βόλτα και ψώνια λοιπόν.

Αρχικά πήγαμε στο διάσημο Macy's, στο οποίο είχαμε ακούσει ότι θα βρούμε τρελές προσφορές. Εξαρτάται τι εννοεί κάποιος προσφορά. Εμείς τα βρήκαμε όλα πανάκριβα, σε βαθμό που μας είχαν πάρει τα γέλια. Χαζέψαμε λίγο κι έπειτα βγήκαμε πάλι στους δρόμους και στα τουριστικά μαγαζιά για σουβενίρ. Είχε αρχίσει να ξαναβρέχει αλλά ευτυχώς όχι σε ενοχλητικό βαθμό. Αντιθέτως, η βροχή έκανε πάλι τους δρόμους του Μανχάταν να γυαλίζουν.

Ο Βασίλης, με την τεράστια ομπρέλα που μόλις προμηθευτήκαμε από πλανόδιο πωλητή έξω από τα Macy’s. Εδώ στέκεται δίπλα από κόμβο του LinkNYC.

Ξεκινάμε τη χαλαρή βόλτα αυτό το βροχερό απόγευμα με κατεύθυνση την Time Square (3η φορά που θα περάσουμε από εκεί, πού να μας άρεσε κιόλας!) για να πάρω από ένα συγκεκριμένο κατάστημα καλλυντικών παραγγελιά που είχα από Ελλάδα!

Δε χορταίνεις να την κοιτάς. Ακόμα κι όταν περνάς τη διάβαση. Μας κάνει να ζούμε επικίνδυνα!

Μια ακόμα στάση σε "I LOVE NY" κατάστημα με σουβενίρ. Φύγαμε με μια σακούλα γεμάτη με αγαλματάκια της Ελευθερίας για να μοιράσουμε στους φίλους μας.

Ένας ακόμα κόμβος για free wi-fi στην πόλη.

Βρισκόμαστε στην καρδιά του Theater District, λίγο πριν την Times Square. Στην W 41 St το New Amsterdam Theater με το Musical “Aladdin”.

Ψάχνουμε για το κατάστημα καλλυντικών στην Times Square.

Αυτό το βροχερό απόγευμα με τον κόσμο να περπατάει με τις ομπρέλες, όλη αυτή η βουή του δρόμου ανάμεσα στα φωταγωγημένα κτίρια και τις φωτεινές επιγραφές μου θύμισε κάτι έντονα από ταινία. Η πόλη αυτή είναι σαν ταινία. Αυτή την αίσθηση την έχεις διαρκώς καθώς βρίσκεσαι εδώ.

Μαντέψτε τι άλλο έχει στην W 45 St. Εκτός από δεκάδες θέατρα στη σειρά. Junior’s!! Ώρα για ένα ακόμα Cheesecake!

Cheesecake με σοκολάτα αυτή τη φορά. Μην ξεγελιέστε από τη φωτογραφία. Δεν ήταν πολύ ωραίο. Η Σοκολάτα γενικά, είναι ωραία. Το τυρί είναι επίσης ωραίο. Η σοκολάτα μαζί με τυρί δεν είναι και πολύ δυνατός συνδυασμός. Ανακατευτήκαμε λίγο. Αλλά πολύ καλή προσπάθεια, το παραδέχομαι.

«Χαμένος στην πόλη» ή «πολίτης του κόσμου»;

Συνεχίζουμε στην W45 St. Εδώ θα δείτε το Lion King, αν ενδιαφέρεστε. Μα τι ωραίος δρόμος! Τι θέαμα!

Κι άλλα θέατρα.

Ευτυχώς η βροχή δεν ήταν πολύ δυνατή. Τόσο ώστε να δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα.

Περνώντας μία ακόμα διάβαση και χαζεύοντας τις φωτεινές επιγραφές.

Ναι, βρισκόμαστε στη Gotham City. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι αν οι πόλεις της Ευρώπης έχουν βγει από κάποιο μεσαιωνικό παραμύθι, η Νέα Υόρκη έχει βγει σίγουρα από κάποιο σκοτεινό graphic novel της DC.

Στη δυτική είσοδο του Penn Station. Όμορφο κτίριο με κίονες Κορινθιακού ρυθμού. είναι ο κεντρικότερος σιδηροδρομικός σταθμός στη Νέα Υόρκη. Εξυπηρετώντας πάνω από 600.000 επιβάτες προαστιακού σιδηροδρόμου και Αμτράκ ημερησίως, με μέσο όρο περίπου χίλιους επιβάτες ανά 90 δευτερόλεπτα, είναι ως προς διακίνηση επιβατών ο μεγαλύτερος σιδηροδρομικός σταθμός στις ΗΠΑ και στη Βόρεια Αμερική, καθώς και ένας από τους μεγαλύτερους στον κόσμο.

Παίζοντας με τις αντανακλάσεις. Βασίλης: «Πόσες φωτογραφίες θα βγάλεις ακόμα το Empire State Building; Έχεις κάνει ολόκληρη συλλογή.»

Λίγες ακόμα…

Μια τελευταία…!

Τελευταία και ορκίζομαι!

Τέλος 5ης ημέρας


Τι είδαμε-πού πήγαμε: Grand Central Terminal, Theater District, Times Square, Penn Station, γενικά βόλτα στο Midtown Manhattan



Ημέρα 6η

Είχαμε αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς με τη διαδρομή από το South Cove στο North Cove (θυμάστε που έβρεχε την πρώτη μέρα; ). Σήμερα η μέρα ήταν υπέροχη οπότε με το PATH κατεβήκαμε στο σταθμό του World Trade Center.

Σα να μην πέρασε μια μέρα...

Στη διαδρομή προς το Battery Park, μία ακόμα ευκαιρία να θαυμάσουμε τα παλιά κτίρια του Lower Manhattan.

Κατηφορίζοντας νότια για να πιάσουμε τη διαδρομή από την αρχή της.

Φτάσαμε στο South Cove. Απέναντι μας, η madame Liberty με τον πυρσό της στέκει αγέρωχη.

Πρωινή δροσούλα.

Το Ellis Island.

Και ξεκινάμε τη βόλτα μας, μια πραγματικά πολύ ωραία διαδρομή την οποία ευχαριστηθήκαμε περισσότερο τώρα που η μέρα ήταν ηλιόλουστη.

Ετοιμάζει την κίνηση-ματ

Σήμερα υπήρχε περισσότερος κόσμος, όχι υπερβολικά πολύς όμως γιατί ήταν ακόμα νωρίς. Οι περισσότεροι έκαναν jogging.

Στο North Cove, με φόντο το New Jersey.

Brookfield Place

Περνώντας από το Battery Park για να βγούμε ξανά στο δρόμο.

Περνώντας μέσα από το Battery Park για να βγούμε και πάλι κεντρικά.

Κατευθυνόμαστε βόρεια στο Μανχάταν με σκοπό να φτάσουμε στην China Town. Ευκαιρία να δούμε λίγα περισσότερα από το Lower Manhattan, μιας και την πρώτη φορά είχαμε μπει στην Financial District κατά βάση.

Ένα ακόμα πολύ όμορφο κτίριο στην Cedar St.

Κι ένα σκοτεινό στενό, με μια δόση από Inception.

Ενώ λίγο πιο πάνω, στο Zuccotti Park, ένα τεράστιο μεταλλικό τριαντάφυλλο.

To Oculus, από μια καλύτερη γωνία που φαίνεται καλύτερα το σχήμα του.

Στο Millenium Park.

Στο City Hall Park, το εντυπωσιακό κτίριο του The David N. Dinkins Manhattan Municipal Building, το κτίριο του Δήμου της Νέας Υόρκης.

Πανέμορφο κι αυτό!

Στη Foley Square

Από τα εντυπωσιακότερα συμπλέγματα κτιρίων. Αριστερά προς τα δεξιά: το Ανώτατο Δικαστήριο της Κομητείας της Νέας Υόρκης, το Thurgood Marshall United States Courthouse και το κτίριο της Δημαρχίας.

Μετά το Columbus Park ξεκινάει η συνοικία της China Town. Θέλαμε να κάνουμε μια καλύτερη βόλτα κι εδώ τώρα που ο καιρός ήταν καλός. Θα το καταλάβετε αμέσως από τις κινεζικές επιγραφές.

Αλλά και από τους αμέτρητους Ασιάτες.

Πολυκοσμία στην China Town, βαβούρα, αγορές τροφίμων, ποδήλατα.. Άλλο χρώμα, μια κυριολεκτικά άλλη πόλη μέσα στο Μανχάταν.

Το πολύ ιδιαίτερο εδώ είναι ότι πραγματικά νιώθεις σα να έχεις ξαφνικά τηλεμεταφερθεί σε κάποιο άλλο μέρος, τα πάντα είναι διαφορετικά. Δε θα σας πω ψέματα, δε μου άρεσε η China Town. Ήταν βρώμικη, ασφυχτική και γενικώς αδιάφορη. Σε αντίθεση με την China Town του Λονδίνου που μας είχε ενθουσιάσει, εδώ δε νιώσαμε το ίδιο.

Βέβαια υπάρχει το εξής καλό με την China Town. Έχει άπειρα εστιατόρια με πολύ φθηνό φαγητό! Δε θυμάμαι τι φάγαμε εκείνη τη μέρα, πάντως σίγουρα δεν ήταν από την China Town. Ξέρω τι παίζει όμως από τιμές γιατί είχα κάνει μια έρευνα νωρίτερα. Τελικά δε μας ενέπνευσε να καθίσουμε για φαγητό. Αλλά ούτε και για οτιδήποτε άλλο η αλήθεια είναι.

Τι άλλες προτάσεις είχαμε για να δούμε από την Νέα Υόρκη; Παραπάνω από ένα άτομα μας είπαν να πάμε οπωσδήποτε στο Williamsburg.

Το Williamsburg είναι μια πολύ γραφική συνοικία στο Brooklyn με όμορφα ξύλινα σπίτια και αρκετούς Εβραίους και άλλες εθνότητες. Αυτή την ενημέρωση είχαμε τουλάχιστον, μαζί με το «πρέπει να πάτε οπωσδήποτε!» Στο ιντερνετ διαβάζω: “χαρακτηρίζεται από μια σύγχρονη καλλιτεχνική σκηνή και κουλτούρα και ζωντανή νυχτερινή ζωή που έχει προβάλει την εικόνα του σε διεθνές επίπεδο ως «Μικρό Βερολίνο»”.


Κατεβήκαμε στο σταθμό Marcy Av. Ενδιαφέρον βιτρό που έκανε παιχνιδίσματα με το φως.

Κατεβαίνοντας από το σταθμό. Αυτό που αντικρίσαμε δεν το λες και γραφικό, όπως μπορείτε να διακρίνετε κι εσείς.

Βασικά για να είμαι ειλικρινής φάγαμε μεγάλη φόλα με το Williamsburg. Δε βρήκαμε πουθενά καμία γραφική συνοικία. Εστιατόρια πουθενά ούτε για αστείο. Να ανεβοκατεβαίνουμε τους δρόμους ξελιγωμένοι από την πείνα και να μη βρίσκουμε όχι εστιατόριο, ούτε καν κάτι για να πάρουμε στο χέρι. Ρωτήσαμε μία ευγενέστατη αστυνομικό τι μπορούμε να δούμε και πού να πάμε. Μας είπε ότι πέσαμε στην εβραϊκά πρωτοχρονιά και όλοι είναι διακοπές οπότε ίσως δε βρούμε πολλά μαγαζιά ανοιχτά. Εν πάση περιπτώσει μας είπε από πού να πάμε, πήγαμε, τα ίδια κι εκεί. Χάλια!


Η Williamsburg Bridge, που ενώνει το Williamsburg με το Manhattan. Μια γέφυρα βέβαια δεν μπορεί να σώσει την κατάσταση.

Κατοικίες στο Williamsburg.

Το πιο ενδιαφέρον απ’όλα ήταν ότι βλέπαμε συνέχεια Εβραίους στο δρόμο οι οποίοι ήταν όλοι τους copy paste. Από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Οι άντρες φορούσαν ένα καπέλο που δεν έχω ξαναδεί, έμοιαζε λίγο με ταψί με γούνα. Να ορίστε, βρήκα στο ιντερνετ:

Εγώ δεν μπόρεσα να βγάλω κανέναν τους φωτογραφία, θα ήταν λίγο άκομψο. Οι γυναίκες όλες πολύ συντηρητικά ντυμένες, σα να έχουν βγει από το 1950. Περπατούσαν με τα παιδιά τους και τα καροτσάκια τους. Αυτό ήταν ενδιαφέρον να το βλέπεις μπορώ να πω…


H τράπεζα του Williamsburg. Μην ξεγιελιέστε από την οδό Broadway. Καμία σχέση με την άλλη. Σε τίποτα όμως!

Τη γραφική συνοικία εμείς πάντως δεν τη βρήκαμε ποτέ. Αντιθέτως περάσαμε από κάτι τέτοιες καταστάσεις:

Τώρα αν το παραπάνω θεωρείται το «μικρό Βερολίνο», ε, τι να πω. Εμένα πιο πολύ με τρώγλη με γκράφιτι μου κάνει.

Περπατώντας στον κεντρικό δρόμο. Χάλια, παρακμή!

Και να! Κάτι βρίσκουμε! Φτάσαμε επιτέλους σε μια γειτονιά με τα περίφημα ξύλινα σπίτια. Όμορφα ήταν, δεν μπορώ να πω.

Αλλά φάγαμε 3 ώρες στο Williamsburg για να δούμε μόνο έναν δρόμο με σπίτια με ξύλινες προσόψεις. Ε δεν άξιζε τις 3 ώρες που ξοδέψαμε από τη μέρα μας. Εγώ άκουσα Εβραϊκή συνοικία και περίμενα να δω κάτι σαν το Kazimierz της Κρακοβίας. Μάλλον πρέπει να χαλαρώσω κι εγώ λίγο…

Τουλάχιστον στο Williamsburg (πολύ κοντά σε αυτή τη γειτονιά της παραπάνω φωτογραφίας) φάγαμε την καλύτερη πίτσα του ταξιδιού. Ή απλά πεινούσαμε πάρα πολύ!


Επιστροφή στο Midtown Manhattan μέσω του Grand Central Terminal.

Τι άλλες εκκρεμότητες έχουμε από Μανχάταν; Α βέβαια, New York Public Library.


Στην E 42 St γωνία με 5th Ave, ακριβώς απέναντι από τη Βιβλιοθήκη. Χαριτωμένο και στριμωγμένο, το καπνοπωλείο Nat Sherman.

Η Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης (New York Public Library ή NYPL) είναι η τρίτη μεγαλύτερη δημόσια βιβλιοθήκη στην Βόρεια Αμερική και αποτελεί μία από τις σημαντικότερες ερευνητικές βιβλιοθήκες των ΗΠΑ. Είναι δηλαδή ταυτόχρονα ένα από τα μεγαλύτερα συστήματα δημόσιων βιβλιοθηκών στις Ηνωμένες Πολιτείες και ένα από τα μεγαλύτερα συστήματα ερευνητικών βιβλιοθηκών στον κόσμο. Περιέχει περισσότερα από 10.000.000 βιβλία και 10.000.000 χειρόγραφα, καθώς και μεγάλες συλλογές έργων ζωγραφικής, χαρτών, βιβλίων για τους τυφλούς, ταινιών και μικροφίλμ. Η κατασκευή του κτιρίου (σε σχέδιο Beaux-Arts) ξεκίνησε το 1905 και η βιβλιοθήκη άνοιξε για το κοινό το 1911.

Στο πολύ εντυπωσιακό εσωτερικό του κτιρίου, σε μια από τις πρώτες αίθουσες.

Σε ένα από τα αναγνωστήρια.

Ήμουν πολύ ήσυχος.

Μία από τις πολλές μαρμάρινες σκάλες του κτιρίου

Στο Astor Hall

Στο gift shop της Βιβλιοθήκης. Ας πάρω 2-3 καρτ ποστάλ για τον τοίχο μου.

Σωστή η Ruth.

Φεύγοντας από τη βιβλιοθήκη κάτσαμε σε ένα από τα τραπεζάκια του Bryant Park και φάγαμε ένα μικρό σνακ.

Τελευταίο βράδυ στην Νέα Υόρκη πριν αναχωρήσουμε για Βοστόνη. Που θα βολτάρουμε; Μα φυσικά στο Village.


Και, ήρθαμε!

Η πολύ γραφική Gay St, στο Greenwich Village.

Το βράδυ είναι εξίσου ωραίο το Village. Κόσμος βγαίνει για βόλτα, φαγητό και καφέ. Ζωντανή περιοχή!

Και μιας και την προηγούμενη φορά είδαμε που έμενε η Carrie Bradshaw τώρα είπαμε να δούμε και πού έτρωγε.

Το Magnolia Bakery έγινε ευρέως γνωστό μέσω της σειράς Sex And The City όπου η πρωταγωνίστρια έτρωγε την καλύτερη πουτίγκα της πόλης, υποτίθεται.

Έτσι εξηγείται το ότι βλέπαμε δεκάδες τουρίστες και Νεοϋορκέζους παντού στο Μανχάταν να κρατούν σακούλες "Magnolia Bakery".

Είχαμε όλη την καλή διάθεση να ανακαλύψουμε αν όντως η Carrie έτρωγε την καλύτερη πουτίγκα της πόλης, αλλά το ταμείο ήταν μείον και με $7.50 το κομμάτι, ας μέναμε με την απορία, δεν πειράζει.

Φαντασματάκια στα παράθυρα.

Ξεκινήσαμε να πηγαίναμε δυτικά με σκοπό να συναντήσουμε το ποτάμι. Δεν ήξερα πού θα βγούμε και τι θα αντικρίσουμε, είχαμε δει όλα όσα σχεδιάσει να δούμε από την Νέα Υόρκη και με το παραπάνω. Όπως στις περισσότερες περιπτώσεις που πηγαίνεις κάπου στα τυφλά, χωρίς πρόγραμμα και χωρίς να ξέρεις τι θα δεις, έτσι και τώρα δεν απογοητευτήκαμε. Βγήκαμε στο Hudson River Park (ένα παραλιακό πάρκο που ξεκινάει από το Battery Park και φτάνει μέχρι την 59 St, είναι το 2ο μεγαλύτερο πάρκο στο Μανχάταν μετά το Central Park!) και συγκεκριμένα στις Piers (αποβάθρες) 46 και 45. Εκεί, εκτός από το ότι μαγευτήκαμε από τη θέα του New Jersey και του Lower Manhattan που μπορούσες να δεις περπατώντας στην αποβάθρα, είδαμε και πάρα πολύ κόσμο να κάνει γυμναστική. Yoga, jogging, ποδήλατο, stretching, ότι μπορείτε να φανταστείτε. Οι Νεοϋορκέζοι μάλλον προτιμούν την υπαίθρια γυμναστική αντί για τα γυμναστήρια. Για να καταφέρω να περάσω από το πάρκο στην αποβάθρα περίμενα να φανταστείτε κάποια δευτερόλεπτα για να μην συγκρουστώ με τους δρομείς. Ο Βασίλης άραξε στα τραπεζάκι στο παρκάκι, εγώ πέρασα απέναντι στην αποβάθρα και έπιασα δουλειά!

Οι ουρανοξύστες του Lower Manhattan, με το One World να κυριαρχεί στην εικόνα.

Απέναντι από τον Hudson River, οι φωτισμένοι ουρανοξύστες του Jersey City.

Με φόντο το Lower Manhattan.

Το Άγαλμα της Ελευθερίας, το Ellis Island και το New Jersey.

Πόσο τα χάρηκα αυτά τα skylines! Τι ωραία βραδιά ήταν αυτή, τι θέα, τι πόλη! Τι τέλειος τρόπος για να ολοκληρωθεί η παραμονή μας στην Νέα Υόρκη!


Από την αποβάθρα 45, κοιτώντας πίσω μας.

Έκλεισα τη φωτογραφική μηχανή και άραξα κι εγώ στο παρκάκι, σε ένα από τα τραπεζάκια, απολαμβάνοντας τη θέα. Όσο κουρασμένοι κι αν ήμασταν, όσο κι αν θέλαμε να πέσουμε ξεροί στο κρεβάτι (την επόμενη είχαμε πρωινό ξύπνημα και 4ωρο ταξίδι προς τη Βοστόνη), δεν μπορούσαμε να φύγουμε. Θέλαμε να αποτυπώσουμε ανεξίτηλα αυτή την τελευταία εικόνα της πόλης που έμελλε να κάτσει δίπλα από το Παρίσι, στην πρώτη θέση των ωραιότερων πόλεων που έχω δει ως τώρα.

Τέλος 6ης ημέρας


Τι είδαμε-πού πήγαμε: ευρύτερη βόλτα στο Lower Manhattan, Battery Park, περίπατος κατά μήκος του Hudson River, Δικαστήρια και Δημαρχείο Νέας Υόρκης, Folley Square, China Town, Williamsburg, Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης, Bryant Park, Greenwich Village και Gay St, Hudson River Park και αποβάθρες 45-46 στο ύψος του Greenwich Village.

 

[georgeant]

Κεφάλαιο 4: Fall Peak στη Μασαχουσέτη


Εκτός από την Νέα Υόρκη, η πολιτεία της Μασαχουσέτης και η ευρύτερη περιοχή της Νέας Αγγλίας ήταν κάτι που είχα στην bucket list μου χρόνια τώρα.

Η περιοχή της Νέας Αγγλίας βρίσκεται στα βορειοανατολικά των ΗΠΑ και συνορεύει με τον Καναδά. Περιλαμβάνει 6 πολιτείες: Μέιν, Βερμόντ, Νέο Χάμσαϊρ, Μασαχουσέτη, Ρόουντ Άιλαντ και Κονέκτικατ.

Η περιοχή της Νέας Αγγλίας στο χάρτη:

Πήρε το όνομά της από τις πρώτες ευρωπαϊκές αποικίες στην περιοχή οι οποίες ιδρύθηκαν από Άγγλους τον 17ο αιώνα. Εκτός από το όνομα όμως πήρε και πάρα πολλά στοιχεία από την κουλτούρα, τα έθιμα και της προλήψεις των Άγγλων αλλά και από την αγγλική αρχιτεκτονική. Έτσι, στις πολιτείες της Νέας Αγγλίας θα δείτε μερικά πανέμορφα σπίτια από κόκκινα τούβλα, ενώ η γεωγραφική της θέση και το κλίμα της προσφέρει άπειρες φυσικές ομορφιές με αποκορύφωμα την περίοδο του φθινοπώρου που τα χρώματα κάνουν γιορτή λόγων των πολλών φυλλοβόλων δέντρων. Δεν είναι τυχαίο που η περιοχή της Νέας Αγγλίας προτιμάται από τους Αμερικανούς για την περίοδο του φθινοπώρου. Γενικότερα μιλώντας, η Νέα Αγγλία θεωρείται από μεγάλο μέρος Αμερικανών (και όχι μόνο) η ομορφότερη περιοχή των Η.Π.Α.


Εκτός των άλλων, από την Νέα Αγγλία κατάγονταν πολλοί διάσημοι κλασσικοί συγγραφείς, όπως ο Edgar Allan Poe (Μασαχουσέτη), ο H. P. Lovecraft (Κονέκτικατ), o Stephen King (Μέιν) κ.α. Χαρακτηριστικό των παραπάνω είναι ότι ασχολήθηκαν με το μακάβριο και τον τρόμο στα βιβλία τους και η Νέα Αγγλία, ταυτισμένη απόλυτα με την Βικτωριανή Περίοδο όπως και η μαμά Αγγλία, ενδείκνυται για μερικές πολύ τρομακτικές ιστορίες (όπως η υποτιθέμενη αληθινή ιστορία με τα Βαμπίρ στο Κονέκτικατ). Με τη σειρά του, το Halloween στην Νέα Αγγλία για όλους τους παραπάνω λόγους γιορτάζεται κάπως πιο μανιωδώς, με αποκορύφωμα τη μικρή πόλη του Σάλεμ, που θα επισκεφτούμε κι εμείς. Αν νομίζετε πως χορτάσατε φωτογραφίες από στολισμένες αυλές, ετοιμαστείτε για πολλή κολοκύθα.


Η Βοστόνη είναι η μεγαλύτερη πόλη της Μασαχουσέτης και της Νέας Αγγλίας γενικότερα.


Και εκεί είναι ο προορισμός μας.

Ξυπνήσαμε αρκετά πρωί. Στις 8 έφευγε το λεωφορείο της εταιρείας Greyhound από τον σταθμό Port Authority για τη Βοστόνη. Είχαμε ήδη τα εισιτήρια στα χέρια μας αφού τα είχαμε κλείσει από το internet, αλλά για να πάμε στο Port Authority από το New Jersey θέλαμε 40 λεπτά περίπου. Ευτυχώς, το λεωφορείο 119 που αναχωρούσε από την Journal Square μας άφηνε ακριβώς μέσα στο σταθμό Port Authority.


Το λεωφορείο έφυγε ακριβώς στην ώρα του (ούτε 1 λεπτό παραπάνω). Η διαδρομή κράτησε λίγο παραπάνω από 4 ώρες και παρ'όλο που δεν είχε ούτε κατά διάνοια της παροχές των λεωφορείων της Ευρώπης (α ρε Flixbus!) ήταν άκρως ενδιαφέρουσα. Περάσαμε από γειτονιές του Harlem και του Bronx και ακόμα πιο βόρεια, από βιομηχανικές περιοχές που σε τίποτα δε θύμιζαν το κοσμοπολίτικο Μανχάταν. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της διαδρομής βέβαια ξεκίνησε μόλις μπήκαμε στην πολιτεία του Κονέκτικατ. Εκεί πήραμε μια κλεφτή ματιά από μικρές πόλεις κοντά στον αυτοκινητόδρομο αλλά και το καλύτερο απ'όλα, δέντρα με κίτρινες και κόκκινες πινελιές που μας καλωσόριζαν στο κλίμα και το τοπίο της Νέας Αγγλίας.


Περνώντας από το Black Rock, λίγο έξω από το Fairfield.

Newfield, κοντά στο Stratford.

Περνώντας από το Meriden

Highland, στο Middletown.

Στο σπίτι μας υποδέχτηκε μια από τις πιο φιλικές ιδιοκτήτριες που έχουμε συναντήσει σε ταξίδι. Πέρα από το ότι απαντούσε αμέσως και έδειχνε ενδιαφέρον για την ώρα που θα φτάσουμε ώστε να μπορέσει να μας υποδεχτεί, η υποδοχή που είχαμε ήταν φιλικότατη. Μας είχε γράψει μέχρι και καρτούλα για το "καλωσήρθατε" στο δωμάτιο. Είχε κολλήσει χαρτάκι με τα ονόματά μας στην πόρτα του δωματίου. Συζητήσαμε αρκετά, όχι μόνο τα της Βοστόνης και τις προτάσεις της για το πού να πάμε και τι να δούμε (μας είχε εκτυπώσει ακόμα και λίστα με τα απαραίτητα) αλλά για την Ελλάδα, για τις ΗΠΑ, για το Τέξας που θα πηγαίναμε σε 3 ημέρες. Μας σύστησε επίσης την γλυκύτατη συγκάτοικό μας, μια γηραιά και κοινωνική γατούλα που σουλάτσαρε στο σπίτι ψάχνοντας χάδια. Μας είπε να την ενημερώσουμε για τυχόν προβλήματα που ίσως αντιμετωπίσουμε στο σπίτι γιατί παρ'όλο που είναι πολύ cozy είναι πολύ παλιό (18ου αιώνα!) και χρειάζεται να κάνει μικρο-επισκευές συνέχεια. Και μιλώντας για το σπίτι, κοιτάξ'τε που μέναμε:

Πανέμορφο! Μακράν το ωραιότερο κατάλυμα που έχουμε μείνει.


Το δωμάτιό μας, στη σοφίτα του σπιτιού.

Με μια μικρή σόμπα που έμοιαζε με τζάκι

Έξω από την πόρτα μας, παραμόνευε να τρυπώσει μέσα!

Εκτός όλων των παραπάνω, μας άφηνε έξω από την πόρτα του δωματίου μας κάθε πρωί μια τσαντούλα με ένα λιτό πρωινό (κομμάτι κέικ με κάποιο φρούτο ή γιαούρτι) που όμως δεν ήταν υποχρεωμένη να κάνει.

Η Βοστόνη όπως είπα παραπάνω δεν έχει καμία σχέση με την Νέα Υόρκη και αυτό αφορά και το μέγεθός της. Μέσα σε μισή ώρα έχεις διασχίσει το ιστορικό κέντρο της πόλη από τη μία άκρη ως την άλλη ενώ περίπου σε 2-3 ώρες έχετε δει τα βασικότερα αξιοθέατα. Εμείς θα παίρναμε το χρόνο μας να δούμε όλα τα βασικά και κάποια επιπλέον.

Λίγα λόγια: Η Βοστόνη εκτός από μία από τις πιο γραφικές πόλεις των ΗΠΑ είναι και μία από τις παλαιότερες και πιο ιστορικές. Ιδρύθηκε το 1630 από Άγγλους εποίκους. Ήταν το μέρος πολλών σημαντικών γεγονότων της Αμερικανικής Επανάστασης, όπως η Σφαγή της Βοστόνης, το Boston Tea Party (έπεσε πολύ τσάι στη θάλασσα!), η Μάχη του Bunker Hill και η Πολιορκία της Βοστόνης. Με την απόκτηση της ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών από τη Μεγάλη Βρετανία, συνέχισε να αποτελεί σημαντικό λιμάνι και κέντρο παραγωγής, καθώς και κέντρο εκπαίδευσης και πολιτισμού. Η πλούσια ιστορία της προσελκύει πολλούς τουρίστες, ενώ μόνο το Faneuil Hall αντλεί περισσότερα από 20 εκατομμύρια επισκέπτες το χρόνο. Μερικές από τις πολλές πρωτιές της Βοστόνης περιλαμβάνουν το πρώτο δημόσιο πάρκο των Ηνωμένων Πολιτειών (Boston Common, 1634), το πρώτο δημόσιο ή κρατικό σχολείο (Boston Latin School, 1635) και το πρώτο σύστημα μετρό (Tremont Street Subway, 1897).

Είναι γνωστή σε όλον τον κόσμο ως Πανεπιστημιούπολη, με τα επώνυμα πανεπιστήμια του Χάρβαρντ, Ταφτς, ΜΙΤ, Brandeis University, και άλλα, πολλά απ’ αυτά ευρισκόμενα στο προάστιο της Βοστόνης, το Cambridge. Είναι πολιτιστικό και πανεπιστημιακό κέντρο των ΗΠΑ, και γι' αυτό το λόγο είναι γνωστή σαν "Αθήνα της Αμερικής".



Μετά από αυτή τη μικρή ιστορική περιγραφή ας περάσουμε στη φωτογραφική.

Γειτονικό σπίτι στο δρόμο που μέναμε.

Αφού πήραμε το μετρό από την Maverick Square, κατεβήκαμε στο σταθμό Government Center που είναι πολύ κοντά στα δύο μεγάλα πάρκα, το Boston Common και το Boston Public Garden για μια πρώτη αναγνωριστική της Βοστόνης. Είχαμε βάλει φυσικά το Freedom Trail, το τουριστικό μονοπάτι που σε περνάει από 17 ιστορικά σημεία της πόλης και που οφείλουν να κάνουν όλοι οι επισκέπτες, αλλά το είχαμε αφήσει για την ημέρα που είχαμε ολόκληρη στη Βοστόνη.


Έξω από το Boston Common. Και το φθινόπωρο κάνει πάρτυ!

Πριν μπούμε στο πάρκο όμως, μια μικρή παράκαμψη για καφέ.

Ο Edgar Alan Poe με το Κοράκι του

Δίπλα από το πάρκο, το νεκροταφείο Central Burying Ground.

Περπατώντας στο πεζοδρόμιο με κατεύθυνση το πάρκο, άρχισαν να ξεπηδούν από παντού σκιουράκια.

Δεν έχουμε ξαναδεί τόσα σκιουράκια μαζεμένα. Δεκάδες! Και όλα βιαστικά και εργατικά, κουβαλούσαν τα βελανίδια τους, τα θάβανε στο χώμα και κάποια πιο τολμηρά πλησίαζαν τον κόσμο να τα ταΐσει. Έτσι πήραμε την απόφαση κι εμείς να αγοράσουμε ξηρούς καρπούς και να πιάσουμε δουλειά να τα μπουκώσουμε τα άτιμα!


Σε ένα κίτρινο χαλί από φύλλα, ενώ ο άνεμος παρέσερνε τα πιο πεισματάρικα από τα κλαδιά τους δημιουργώντας μια βροχή από κίτρινα φύλλα. Ήταν τόσο ονειρικό όλο αυτό το σκηνικό που ορισμένες στιγμές ένιωθες ότι βρίσκεσαι σε ιαπωνική ταινία anime. Είχα ξετρελαθεί!

Μα δείτε το!

Τον κατάφερα τελικά!

Εκ των υστέρων διαβάσαμε ότι αυτά τα πολύ χαριτωμένα ζωάκια μπορεί να δαγκώσουν, οπότε λίγο προσοχή.

Προσπερνάμε για λίγο το Boston Common και περνάμε στο Boston Public Garden, το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι πιο όμορφο. Η ύπαρξη της μικρής λίμνης δίνει στο πάρκο μια ξεχωριστή ομορφιά.

Γεφυρούλα

Και όμορφες ιτιές

Το άγαλμα του George Washington, ένα από τα πολλά landmarks της Βοστόνης.

Περισσότερη φύση

Κι ένας ακόμα στρουμπουλός καλοφαγάς που τρώει βιαστικά το βελανίδι του.

Μία από τις εισόδους του πάρκου

Κι ένας πολύ όμορφος δρόμος

Είμαστε στην Beacon Street, πηγαίνουμε στο Gibson House Museum, ένα Βικτωριανό σπίτι του 19ου αιώνα που τώρα λειτουργεί ως μουσείο.


Τα σκαλιά των σπιτιών κι εδώ διακοσμημένα με κολοκύθες.

Το μουσείο ήταν κλειστό! Λειτουργεί με tours οπότε αφήσαμε την επίσκεψη για την μεθαυριανή μέρα. Οπότε ας ξεκινήσουμε να κάνουμε το Freedom Trail και το πολύ πολύ το ξανακάνουμε όλο από την αρχή μεθαύριο.


Το Freedom Trail (μονοπάτι της ελευθερίας) είναι ένα μονοπάτι μήκους 4,0 χλμ. και περνά από 16 σημαντικά σημεία για την ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Περπατώντας αυτή τη διαδρομή θα περάσετε από μουσεία, εκκλησίες, σπίτια συνάντησης, νεκροταφεία, πάρκα, πλοία κ.α, που διηγούνται την ιστορία της Αμερικανικής Επανάστασης.


Ο χάρτης του Freedom Trail

Το Freedom Trail ξεκινάει από το πάρκο Boston Common. Πριν πάμε όμως προς τα εκεί, μια μικρή παράκαμψη από το μονοπάτι για να βρούμε την Acorn Street, ένα από τα πιο γραφικά στενά της Βοστόνης.


Ένα σωρό φωτογραφίες είχα δει από αυτό το στενό στο internet όσο έψαχνα πληροφορίες για τη Βοστόνη, δε γίνεται να μην περάσουμε!

Yeap! Είναι πολύ ωραίο!

Συνεχίζουμε περνώντας έξω από υπέροχα κτίρια και σπίτια

Φτάσαμε στο Massachusetts State House (έδρα κυβέρνησης για την Κοινοπολιτεία της Μασαχουσέτης, που βρίσκεται στο λόφο Beacon). Αυτή είναι η πίσω μεριά του.

Kι αυτός είναι ο Βασίλης που το παίζει Λόρδος.

Στα στενά εκεί δίπλα από το State House...

...όπου βρήκαμε μια πιτσαρία. Ώρα για φαγητό!

Μέσα από την πιτσαρία.

Συνεχίζουμε το trail μας και φτάνουμε στο King's Chapel που τους δέχεται όλους (μεγάλη καρδιά).

Ενώ περπατώντας λίγο ακόμα θα βγούμε sto Old South Meeting House (ιστορικό εκκλησιαστικό κτίριο του 1729 που απέκτησε φήμη ως σημείο οργάνωσης για το κίνημα "Boston Tea Party").

Παρεμπιπτόντως, αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για το κίνημα του Τσαγιού, το οποίο ήταν προοίμιο της Αμερικανικής Επανάστασης, διαβάστε εδώ: http://www.kudu.gr/boston-tea-party/ έχει πραγματικά πολύ ενδιαφέρον.


Σχεδόν απέναντι, το Old Corner Bookstore, που τώρα στεγάζει τα Chipotle (αλυσίδα μεξικάνικου φαγητού).

Τι είχαμε καιρό να πάρουμε; Καφέ και ζεστή σοκολάτα από τα Dunkin Donuts! Ντόνατς δεν πήραμε, γιατί σκεφτήκαμε ότι μάλλον το έχουμε παρακάνει (όχι μην το λες!)

Ωπ, ξεκίνησε να βρέχει. Και τυχεροί ήμασταν τόσες ώρες. Έδινε βροχή από το πρωί κανονικά.

Στο Faneuil Hall Marketplace (αίθουσα αγορών και συναντήσεων που άνοιξε το 1743. Ήταν ο τόπος διαφόρων ομιλιών του Samuel Adams, James Otis και άλλων που ενθάρρυναν την ανεξαρτησία από τη Μεγάλη Βρετανία).

Εκεί δίπλα, θα δείτε και το Quincy Market. Μπείτε και φάτε ότι μπορείτε να φανταστείτε!

Κατευθυνόμαστε βόρεια προς την North End Neighborhood (η παλαιότερη κατοικημένη κοινότητα στην περιοχή. Η κοινότητα είναι γνωστή για τους Ιταλοαμερικανούς κατοίκους της και ένα κομμάτι της γειτονιάς ονομάζεται Μικρή Ιταλία της Βοστόνης).

Πίσω μας, οι ουρανοξύστες της Βοστόνης κάτω από τη βροχή, η οποία δυνάμωσε αρκετά.

Η πολύ γραφική North End, που καταλαβαίνεις αμέσως τον Ιταλικό της αέρας. Οι πλακόστρωτοι δρόμοι σε συνδυασμό με τους γραφικούς φανοστάτες και τα όμορφα κτίρια συνθέτουν ένα μοναδικό σκηνικό.

Στην Old North Church, η οποία μοιάζει απειλητική έτσι όπως στέκεται σκοτεινή στο βάθος.

Πετύχαμε και Ghost Tour, με λεωφορείο. Πόσο κατάλληλο για αυτόν τον καιρό!

Έχοντας γίνει μούσκεμα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ζεστό μπάνιο, ξεκούραση και πρωινό ξύπνημα γιατί αύριο είχε μονοήμερη εκδρομή στο Σάλεμ.


Τέλος 7ης ημέρας


Τι είδαμε-πού πήγαμε: Boston Public Garden, Acorn Street Massachusetts State House, King's Chapel, Old South Meeting House, Old Corner Bookstore, Faneuil Hall Marketplace, Quincy Market, North End Neighborhood

 

[georgeant]

Ημέρα 8η


Ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς ώστε να είμαστε στις 9:00 στο Salem. Η διαδρομή ήταν γύρω στη μισή ώρα οπότε κατά τις 8:30 ήμασταν έξω από το σπίτι περιμένοντας το Uber. Προτιμήσαμε και πάλι το Uber γιατί έβρεχε καταρρακτωδώς. Αν κάποιος θέλει να πάει με τα μέσα μεταφοράς, μπορεί να πάρει το τρένο από το σταθμό North Station. Το εισιτήριο κοστίζει $8 για την απλή μετάβαση.

Στη διαδρομή περάσαμε από πανέμορφες παραθαλάσσιες πόλεις και χωριά, όπως το Lynn. Η βροχή εξακολουθούσε να είναι δυνατή, αλλά μέσα από τα αυτοκίνητο και τα υγρά τζάμια, ο ήχος της ήταν σαν ένα ατμοσφαιρικό ηχητικό εφέ.

Φτάσαμε ακριβώς στις 9:00 στο Σάλεμ. Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο η βροχή είχε σταματήσει τελείως, κάτι ιδιαίτερα ευχάριστο. Ήμασταν αρκετά τυχεροί η αλήθεια είναι. Οι καιρικές συνθήκες άλλαξαν βέβαια ουκ ολίγες φορές μέσα στη μέρα, από ψυχρό πρωινό με υγρασία μέχρι ηλιόλουστο και ζεστό μεσημέρι που μας έκανε να βγάλουμε τα μπουφάν. Ευτυχώς δεν ξανάβρεξε τουλάχιστον. Υπάρχει ένα ρητό για τον καιρό της Μασαχουσέτης: If you don't like the weather, wait 5 minutes.

Λίγα λόγια για το Σάλεμ (στο διαδίκτυο υπάρχει ότι πληροφορία θέλετε οπότε δε θα σας φορτώσω με πολλές λεπτομέρειες):

H δίκη των μαγισσών του Σάλεμ είναι ένα περιβόητο περιστατικό της αποικιακής ιστορίας των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο οδήγησε στην καταδίκη και εκτέλεση κατοίκων του Σάλεμ το 1692 με την κατηγορία της μαγείας. Οι Άγγλοι άποικοι της Μασαχουσέτης όπως ανέφερα και στο προηγούμενο κεφάλαιο έφεραν στη Νέα Αγγλία όλες τους τις πεποιθήσεις και προκαταλήψεις.



Το χειμώνα του 1692, δύο πιτσιρίκια άρχισαν να παρουσιάζουν περίεργα συμπτώματα, τα οποία κανείς γιατρός δεν μπορούσε να εξηγήσει (κραυγές, βλασφημίες, σπασμούς, μυστήριες επικλήσεις και κατάσταση έκστασης), μέχρι που ένας τύπος ονόματι Γουίλιαμ Γκριγκς, έβγαλε την απόλυτα λογική εξήγηση ότι τα κορίτσια ήταν δαιμονισμένα. Έτσι, ο αιδεσιμότατος Σάμιουελ Πάρις, πατέρας του ενός κοριτσιού, ζήτησε βοήθεια από γειτονικές πόλεις, ενώ και οι υπόλοιποι κάτοικοι της πόλης άρχισαν να πιέζουν τα κορίτσια να κατονομάσουν τους ανθρώπους που καταπιάνονταν με «έργα του Διαβόλου». Ο αιδεσιμότατος ύστερα κατηγόρησε την ινδιάνα σκλάβα από την Καραϊβική που είχαν στο σπίτι (πέσατε από τα σύννεφα φαντάζομαι) κι έτσι ξεκίνησε μια σειρά κατηγοριών και μια μανία καταδίωξης εναντίον πιθανών ατόμων που ασχολούνταν με τη μαγεία. Βέβαια η κοινότητα κατάλαβε ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα όταν οι πιτσιρίκες άρχισαν να κατονομάζουν και κάποιους δικαστές, οι οποίοι υποτίθεται ότι προστατεύονταν από τον ίδιο το Θεό.

Με τούτα και με τ'άλλα, μέχρι να σταματήσει όλη αυτή η παραφροσύνη 19 άτομα πέθαναν στην κρεμάλα κι άλλα 5 στη φυλακή. Ωραία πράματα.

Η Αμερικανική pop κουλτούρα φυσικά ξεζούμισε όσο μπορούσε το θέμα τόσο στη λογοτεχνία, όσο και στη μουσική, στο χώρο των κόμικς, στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο (Hocus Pocus, οι Μάγισσες του Σάλεμ κ.α.). Το ίδιο το Σάλεμ έχει γίνει τουριστικός προορισμός των απανταχού μαγισσόφιλων κάνοντας τη μικρή πόλη να είναι ασφυχτικά γεμάτη από επισκέπτες κυρίως τον Οκτώβριο που είναι ο μήνας του Halloween.

Κατά τα άλλα το Σάλεμ είναι μια κανονική πόλη με κατοίκους που ζουν και εργάζονται εκεί. Το λέω γιατί ο Βασίλης απογοητεύτηκε κάπως. Περίμενε να δει μάλλον κάτι περισσότερο σε θεματικό πάρκο και λιγότερο από την ερημιά που που επικρατούσε στους δρόμους στις 9 το πρωί. Εμένα πάλι αυτό μου άρεσε πάρα πολύ. Περισσότερος χώρος για εμάς!

Και για το λόγου του αληθές

H επισκοπική εκκλησία του Αγίου Πέτρου, το πρώτο πράγμα που είδαμε στο Σάλεμ.

Το Witch City Mall.

Σου διαβάζουν το μέλλον, αν είσαι τόσο αφελής ώστε να πας σε κάτι τέτοιο βεβαίως, αλλά πέρα από αυτό στο Witch City Mall έχει ένα υπέροχο Vegan μαγαζί με αλμυρά και γλυκά.

Εμείς φάγαμε αυτό το κολασμένο πράμα που ήταν μια έκρηξη από Oreo.

Η ταινία της χρονιάς στον κινηματογράφο του Σάλεμ.

Κι ένα τοσοδούλι νεκροταφείο.

Τα σπίτια στο Σάλεμ τα δίνουν όλα για τη διακόσμηση για το Halloween

Εδώ, το Salem Witch Museum και ο Βασίλης που χαζεύει τον πρώτο κάτοικο του Σάλεμ.

Το πάρκο του Σάλεμ, Salem Common, το οποίο κάποτε ήταν απλώς βάλτοι.

Ερημιά στο πάρκο στις 9:30 το πρωί εκτός από έναν τύπο που για κάποιο λόγο είχε βγάλει βόλτα το σκύλο του ξυπόλητος. Στις λάσπες μετά τη βροχή. Οκκκκ.

Στο λιμάνι του Σάλεμ και στο Salem Maritime National Historic Site. Ο ιστορικός αυτός χώρος προσελκύει περισσότερους από 800.000 ανθρώπους κάθε χρόνο. Εδώ θα μάθετε για την ιστορία του εμπορίου κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας.


Ο Βασίλης, μπροστά από το Narbonne House, του 1675

Μερικά ακόμα ξύλινα σπιτάκια στη γειτονιά.

Παραμένουμε στο χώρο του Maritime National Historic Site και τώρα βλέπουμε το Derby House, το πρώτο σπίτι στο Σάλεμ που χτίστηκε με τούβλα.

«Καλωσήρθατε»

Η γαλήνη ενός φθινοπωρινού πρωινού μπροστά από τη θάλασσα.

Συνεχίζουμε να βολτάρουμε στους δρόμους του Σάλεμ.

Έξω από ένα gift shop.

Και μέσα στο gift shop.

Μία extravagant αυλή έτοιμη για trick or treat!

Γωνία Hardy St, καλτσούλες μάγισσας στην πόρτα.

Στην Derbby St, το "Ye Olde Pepper Companie" με τα "καθαρευουσιάνικα" αγγλικά του, είναι η παλαιότερη αμερικανική εταιρεία ζαχαρωτών, από το 1806.

Και μία υπέροχα σκαλισμένη κολοκύθα, στο House of Seven Gables, μία αποικιακή έπαυλη του 1668 που τώρα λειτουργεί ως μουσείο.

Η εκκλησία "Mary, Queen of the Apostles Parish".

Φτάσαμε στο Salem Witch Trials Memorial, το μνημείο που είναι αφιερωμένο στους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στο Σάλεμ μετά από την κατηγορία της μαγείας. Βρίσκεται δίπλα από το κοιμητήριο Old Burying Point, που τελείως ειρωνικά, είναι θαμμένος ο διαβόητος δικαστής John Hathorne.

Μία πολύ χαρακτηριστική εικόνα που έχει μείνει στο μυαλό είναι η παρακάτω, στο νεκροταφείο Old Burying Point. Όπως και στη Βοστόνη, ο αέρας φυσούσε δυνατά και "έγδυνε" τα δέντρα από τα φύλλα τους και τα παράσερνε παντού, σα χιόνι.

Στο Salem Witch Village θα βρείτε πολλά καταστήματα και stands, tours στην πόλη που ξεκινούν απο εδώ, ξεναγήσεις με θέμα τα φαντάσματα, ξεναγήσεις το βράδυ με κεριά, ότι τουριστική χαζομαρούλα βάζει ο νους σας.

Τα σκαλιά οδηγούν στο Salem Wax Museum, το μουσείο κέρινων ομοιωμάτων του Σάλεμ. Δεν επισκεφτήκαμε κάτι από αυτά γιατί βρήκαμε τα περισσότερα κάπως χαζά.

Στο κέντρο πλέον του Σάλεμ, πολύ κοντά στο παλιό Δημαρχείο, μπήκαμε σε ένα ακόμα κατάστημα με τουριστικά. Εκεί, ο Zoltar είπε το μέλλον στον Βασίλη (σίγουρα πολύ πιο αξιόπιστος από τις διάφορες καφετζούδες του Σάλεμ!) και για να χαμογελάει μάλλον κάτι καλό του είπε (ας έκανε κι αλλιώς αν μπορούσε).

Ο πιο κεντρικός δρόμος του Σάλεμ, η Essex St.

Το παλιό Δημαρχείο του Σάλεμ. Όσοι έχετε δει την ταινία Hocus Pocus σίγουρα θα το θυμάστε.

Στην Essex St, υπάρχει το Count Orlok's Nightmare Gallery που επιλέξαμε να επισκεφτούμε. Πρόκειται για μια ιδιωτική συλλογή κέρινων ομοιωμάτων γνωστών τεράτων και χαρακτήρων από τον κινηματογράφο που λειτουργεί ως μουσείο. Θα δείτε από τον Δράκουλα και τον Λυκάνθρωπο μέχρι τον Jason και τον Freddy Krueger. Πάρα πάρα πολύ ενδιαφέρον, ειδικά αν σας αρέσει ο κινηματογράφος.

Μετά το μουσείο συνεχίσαμε τη βόλτα μας στην Essex St, που τα πλήθη του κόσμου είχαν αρχίσει να καταφθάνουν. Είχε πάει πλέον μεσημέρι.

Μαγαζάκι με βότανα και μαντζούνια. The Coven's Cottage.

Τη θυμάστε την κυρία; Η μαγισσούλα από το αμερικάνικο sitcom των 60's, "Bewitched".

Witch tour.

Ώρα για καφέ, κι εδώ βλέπουμε ένα ακόμα τραπεζάκι που σου λένε το ριζικό σου.

Ένα ακόμα μουσείο που έπαιρνε πολύ καλή βαθμολογία ήταν το "The Witch House", ή αλλιώς "the Jonathan Corwin Home". O Jonathatn Corwin ήταν δικαστής που κλήθηκε να διερευνήσει τους ισχυρισμού για μαγεία στο Σάλεμ.
Είναι κατά τη γνώμη μου το πιο εντυπωσιακό κτίσμα του Σάλεμ και έτσι όπως ήταν διακοσμημένο με τις κολοκύθες έμοιαζε να έχει βγει από κάποια ταινία του Tim Burton.

Στο μουσείο θα αντλήσετε πολλές πληροφορίες για τις δίκες των μαγισσών, για τα γεγονότα που οδήγησαν εκεί αλλά και πληροφορίες για τα έθιμα και τις προκαταλήψεις της εποχής. Η όλη επίσκεψη, η οποία ήταν άκρως ενδιαφέρουσα και διαφωτιστική, θα έλεγα ότι συνοψίζεται στην παρακάτω φωτογραφία. Παρ'τε 1 λεπτό και διαβάστε το κείμενο, αξίζει.

Τα δωμάτια του σπιτιού έχουν επίσης πολύ ενδιαφέρον. Είναι μια πιστή αναπαράσταση του σπιτιού όπως ήταν τότε.

Μετά το The Witch House συνεχίσαμε τη βόλτα μας στους δρόμους του Σάλεμ, αν και τα περισσότερα τα είχαμε δει.



Αυτή είναι η First Church in Salem και είναι ακριβώς αυτό, η πρώτη εκκλησία του Σάλεμ (1836).

Ένα ακόμα διάσημο οίκημα του Σάλεμ, το Ropes Mansion του 1727.

Επιστροφή στην Essex St. Μερικές φωτογραφίες από μαγαζάκια και σπίτια.

Στο μαγαζί του Olivander (Harry Potter).

Μια ακόμα αυλή έτοιμη για το Halloween.

Λίγο πριν αφήσουμε το Σαλεμ και επιστρέψουμε στη Βοστόνη, πήγαμε πάλι προς το λιμάνι, στο Maritime National Historic Site.


Ο μικρός φάρος του Σάλεμ, στην αποβάθρα Derby Wharf.

Χωρίς πολυκοσμία και χωρίς τουρίστες, απολαύσαμε το όμορφο ηλιοβασίλεμα.

Στο τέλος της ημέρας και μακριά από τον τουρισμό το Σάλεμ δεν είναι παρά μια μικρή, όμορφη παραθαλάσσια πόλη.


Τέλος 8ης ημέρας


Τι είδαμε-πού πήγαμε: Salem Common, House of the Seven Gables, Salem Maritime National Historic Site, Salem Witch Village, Witch Trials Memorial, Count Orlok’s nightmare gallery, Old Town Hall, The Witch House, The Ropes Mansion, Essex St.




Ημέρα 9η

Η σημερινή ημέρα θα ήταν όλη αφιερωμένη στη Βοστόνη από το πρωί και ευτυχώς ο καιρός θα ήταν σύμμαχος.
Αφού φάγαμε το μικρό πρωινό που βρήκαμε στην τσαντούλα έξω από την πόρτα του δωματίου και δώσαμε ένα χάδι στην Πετούνια (the cat!) ξεκινήσαμε να πιάσουμε από την αρχή και σωστά αυτή τη φορά χωρίς πασαλείμματα το freedom trail.
Ρίξ'τε και μια ματιά σε αυτό το πολύ χρήσιμο site https://www.thefreedomtrail.org/

Αφού πήραμε καφέ -από πού αλλού; Dunkin Donuts φυσικά- ξεκινήσαμε τη βόλτα μας από το Old State House.

Στο πάρκο Boston Common ήπιαμε τον καφέ μας ταΐζοντας μερικά σκιουράκια, ακόμα μια φορά.


Το μνημείο Parkman Standman στην ανατολική μεριά του πάρκου. Χτίστηκε το 1908 προς τιμήν του George F. Parkman ο οποίος είχε δωρίσει $5 εκατομμύριο για τη φροντίδα του Boston Common και άλλων πάρκων της πόλης.

Το μνημείο Soldiers and Sailors Monument στο λόφο του πάρκου που ανεγέρθηκε στη μνήμη των στρατιωτών και ναυτικών που έχασαν τη ζωή τους στον Αμερικανικό Εμφύλιο.

Πόσο όμορφα είναι τα πάρκα στη Βοστόνη. Τι ηρεμία και ευεξία νιώθεις απλά και μόνο να περπατάς σε αυτά.

Skyline της Βοστόνης, από το πάρκο.

Ξαναπεράσαμε από την Arcon St, γιατί έπρεπε να βγάλω και μια φωτό με τη μουτσούνα μου.

Ξαναμπαίνουμε στο freedom trail και βρισκόμαστε έξω από την εκκλησία Park Street Church. Η εκκλησία ιδρύθηκε το 1809, στη γωνία των οδών Park και Tremont και ήταν κάποτε το πρώτο ορόσημο που έβλεπαν οι ταξιδιώτες όταν πλησίαζαν τη Βοστόνη.

Ακριβώς δίπλα μπήκαμε στο Granary Burying Ground. Είχε υπέροχο φως την ώρα που το επισκεφτήκαμε. Είχε αρκετό κόσμο, κάποιοι μάλιστα ήταν ντυμένοι με ενδυμασίες αμερικανικού εμφυλίου ως tour guides.

Ακριβώς απέναντι από το νεκροταφείο, η Tremont Temple Baptist Church με το ιδιαίτερο κτίριο.

Προχωρώντας λίγα μέτρα στην Termont St, θα πέσουμε πάνω στο King's Chapel & Burying Ground. Ιδρύθηκε το 1686 ως η πρώτη αγγλικανική εκκλησία της Βοστόνης. Το παρεκκλήσι του Βασιλιά μετράει πάνω από 330 χρόνια ιστορίας. Το κτίριο από γρανίτη του 1754 παραμένει στην αρχική τοποθεσία της εκκλησίας: στη γωνιά του παλαιότερου αγγλικού κοιμητήριο της Βοστόνης.

Στην School St, βρίσκεται το Παλιό Δημαρχείο της πόλης, ένα ακόμα αξιοθέατο που δεν περιλαμβάνεται στο freedom trail αλλά αποτελεί ένα ακόμα landmark της πόλης.

Στο Old South Meeting Point ξανά.

Μία σουπερ-ευρυγώνια λήψη του Old State House και των γύρω κτιρίων.

Στο Faneuil Hall Marketplace.

Από εδώ κατευθυνόμαστε βόρεια στην North End District να δούμε τη γειτονιά χωρίς βροχή και υπό το φως της ημέρας.

Στο δρόμο μας προς τη βόρεια γειτονιά της Βοστόνης θα περάσουμε από το Μνημείο Ολοκαυτώματος της Νέας Αγγλίας.

Το Μνημείο του Ολοκαυτώματος της Νέας Αγγλίας είναι εμπνευσμένο από μια ομάδα επιζώντων του Ολοκαυτώματος που βρήκαν μια νέα ζωή στην περιοχή της Βοστόνης. Δημιουργήθηκε για να προβληματίσει σχετικά με τον φανατισμό και τις επιπτώσεις της παραφροσύνης κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι σήμερα.

Στους γυάλινους πύργους θα δείτε χαραγμένους τους αριθμούς των αιχμαλώτων που πέθαναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πολύ δυνατό.

Μπαίνοντας στην North End αμέσως καταλαβαίνεις την επιρροή που είχε η συγκέντρωση των Ιταλών μεταναστών στην περιοχή. Όπως ανέφερα και σε προηγούμενο κεφάλαιο, η περιοχή ονομάζεται και "Μικρή Ιταλία". Τώρα που είναι μέρα και χωρίς βροχή μπορούμε να απολαύσουμε περισσότερο τη βόλτα μας.

Στην Prince Street. Κουρεία, tattoo studios, όλα με vintage πινελιά, όλα για τους hipster φίλους μας.

Αλήθεια, έγραψα πόσο όμορφη είναι η Βοστόνη; Πραγματικά είναι από τις ωραιότερες πόλεις που έχω επισκεφτεί, αλλά νιώθω ότι το έχω πει τόσες φορές για τόσες άλλες πόλεις που γίνομαι γραφικός. Η Βοστόνη είναι πιο γραφική από την Νέα Υόρκη, θυμίζει πολύ Ευρώπη. Είναι επίσης πιο ανθρώπινη πόλη για να ζεις. Γενικότερα υπερτερεί σε κάποια θέματα της Νέας Υόρκης, αλλά overall το Μανχάταν έχει αυτό το κάτι που δύσκολα το βρίσκεις αλλού.

Ας αφήσουμε τη σύγκριση όμως κι ας περιπλανηθούμε λίγο στην Ιταλική Συνοικία. Εδώ, ένα από τα πιο γραφικά σημεία της συνοικίας, η North Square. Μα κοιτάξτε πόσο γραφικά και γουστόζικα είναι. Νομίζεις πως βρίσκεσαι σε κάποιο studio με σκηνικά ταινίας.

Στην πλατεία, θα δείτε ένα ακόμα σταθμό στο freedom trail, το Paul Revere House. Ένα ξύλινο σπιτάκι που μας θύμισε πολύ το Σάλεμ. Χτισμένο γύρω στο 1680, το σπίτι του Paul Revere (θρυλικός πατριώτης) είναι το παλαιότερο κτίριο που έχει απομείνει στο κέντρο της Βοστόνης και επίσης ο μόνος ιστορικός χώρος στο Freedom Trail που είναι σπίτι.

Συνεχίσαμε τη διαδρομή και βγήκαμε στην North Church. Σε τελείως διαφορετικό κλίμα από την προχθεσινή ημέρα που μες στο σκοτάδι και τη βροχή έμοιαζε με σκοτεινό πύργο βγαλμένο από γοτθικό μυθιστόρημα, τώρα φαινόταν ένα πολύ όμορφο και ήρεμο μέρος για να ξαποστάσεις ακούγοντας τα πιτσιρίκια που είχαν βγει διάλειμμα στο δίπλα σχολείο.

Στο σημείο αυτό είχαμε τις εξής επιλογές: Ή θα συνεχίζαμε το freedom trail που κατευθυνόταν βόρεια πέρα από τη γέφυρα μέχρι το Banker Hill Monument και το USS Constitution ή θα γυρίζαμε πίσω να βολτάρουμε λίγο ακόμα στο κέντρο της Βοστόνης. Ο Βασίλης το άφησε επάνω μου (κακώς ρε Βασίλη, κακώς!) και σκέφτηκα ότι αν δεν ολοκλήρωνα το freedom trail θα έσκαγα. Αν ποτέ βρεθείτε σε αυτό το δίλημμα θα σας έλεγα να μην το κάνετε, δε λέει και κάτι. Ναι μεν η διαδρομή από δω και πέρα είναι λιγότερο τουριστική (έπρεπε να μου κόψει, ψυχή δεν υπήρχε, ποιος θα ερχόταν μέχρι εδώ πάνω και επίσης έχει ΠΟΛΥ περπάτημα. Είναι μακριά! Μην ξεγελαστείτε.


Η North Church καθώς απομακρυνόμαστε.

Διασχίζοντας τη γέφυρα North Washington Street.

Μετά από αρκετό περπάτημα πλησιάζουμε το μνημείο.

Η γειτονιά εδώ είναι πολύ όμορφη, η αλήθεια να λέγεται.

Φτάσαμε στο μνημείο. Το Bunker Hill Monument είναι αφιερωμένο στη μάχη του Bunker Hill στις 17 Ιουνίου 1775. Ήταν η πρώτη μεγάλη μάχη του επαναστατικού πολέμου και από εκεί κρίθηκε ο χαρακτήρας και η έκβαση του υπόλοιπου πολέμου.

Εντάξει Οκ. Είναι ένας οβελίσκος. Έχετε ξαναδεί οβελίσκο; Αν όχι, καλό είναι. Αν ναι, δε χάνετε κάτι.

Πηγαίνοντας στο USS Constitution είδαμε κι άλλα φθηνά σπιτάκια σε φτωχογειτονιές.

Το USS Constitution που λέτε, είναι το παλαιότερο επιβατηγό πολεμικό πλοίο που έπλευσε για πρώτη φορά το 1797. Πήρε το ψευδώνυμό "Old Ironsides" κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1812 όταν πολέμησε τη βρετανική φρεγάτα HMS Guerriere.

Χαθήκαμε και βγήκαμε σε ένα άκυρο σημείο στο λιμάνι που δεν μπορούσες να προχωρήσεις παραπέρα. Ο Βασίλης άρχισε να δυσανασχετεί. Έκανε ζέστη και είχαμε περπατήσει αρκετά χιλιόμετρα. Εγώ προσπαθούσα να τον πείσω ότι όλα ήταν υπό έλεγχο. Να, του λεω, για να βγάλω φωτογραφία αυτή τη θέα ήρθαμε από εδώ:

Ορίστε, του λέω, τώρα μπορούμε να συνεχίσουμε το δρόμο μας. Από εδώ πάμε φυσικά, τι χαζή ερώτηση, λες να πέφταμε στη θάλασσα; (and the Oscar goes to.....)
Βασίλη, αν το διαβάζεις αυτό ήρθε η ώρα να στο πω: Δεν είχα ιδέα που ήμασταν!

Έβαλα άρον άρον στο gps το δρόμο για την επιστροφή. Περάσαμε έξω από το μουσείο.

Και είδαμε και το πλοίο στο βάθος (σημασία δεν του δώσαμε, ειλικρινά θέλαμε απλά να φύγουμε).

Φεύγοντας είδαμε πουλμανάκια με τουρίστες να έρχονται. Προφανώς! Ποιος θα περπατήσει όλο αυτό για να έρθει ως εδώ; Τη σημερινή ημέρα ρίξαμε το περισσότερο περπάτημα σε όλο το ταξίδι. Περίπου 14-15 χλμ σύμφωνα με τον μετρητή στο κινητό μου.

Το ακόμα πιο τραγικό είναι ότι γυρίσαμε και με τα πόδια. Έψαξα για σταθμό του μετρό αλλά δεν υπήρχε τίποτα εκεί κοντά. Θα έπρεπε να περπατήσουμε ούτως ή άλλως πολύ για να συναντήσουμε τον κοντινότερο σταθμό μετρό.

Στο γυρισμό μας είδε μια ευγενέστατη Αμερικανίδα που ήμασταν με τη γλώσσα έξω και προσπαθούσαμε να δούμε προς τα πού να πάμε για να ξαναβγούμε στο Boston Common. Σταμάτησε και μας ρώτησε αν χρειαζόμαστε βοήθεια. Αφού μας κατατόπισε μας ρώτησε από πού είμαστε και η αντίδρασή της ήταν όλα τα λεφτά: "Greece! Best food in the world!!" Θα συμφωνήσουμε μαζί σου καλή μου κυρία

Φτάσαμε επιτέλους στο Boston Common. Εδώ, η εμπρόσθια όψη του Κυβερνείου της Μασσαχουσέτης.

Ξαποστάσαμε λίγο στο Boston Public Park (και δεν ήμασταν οι μόνοι).

Τι είχα καιρό να σας δείξω; Σκίουρους! Σας έλειψαν;

Έπειτα επισκεφτήκαμε το Gibson House Museum, το οποίο είναι ένα σπίτι του 19ου αιώνα στην ιστορική γειτονιά Back Bay. Λειτουργεί μόνο με ξεναγήσεις συγκεκριμένες ημέρες και ώρες. http://www.thegibsonhouse.org/

Tο μουσείο σας επιτρέπει να ρίξετε μια ματιά στη ζωή στα μέσα του 19ου αιώνα, μαθαίνοντας την ιστορία των τριών γενεών της οικογένειας Gibson από το 1859 μέχρι το 1954. Στην περιήγησή μας στα δωμάτια και τους χώρους του σπιτιού είδαμε πώς ζούσαν οι ένοικοι αλλά και το προσωπικό, πού τρώγανε, πώς έκαναν μπάνιο, πώς ζεσταίνονταν το χειμώνα και άλλες άκρως ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Μάθαμε επίσης αρκετά πράγματα για την ίδια τη Βοστόνη, όπως το ότι ήταν κάποτε σχεδόν νησί (!).

Περιττό να πω ότι το σπίτι ήταν απόλυτα ερωτεύσιμο, ένα σπίτι που νομίζεις ότι έχει βγει από Βικτωριανό Θρίλερ. Περνούσαμε τις πόρτες και τα δωμάτια και νομίζαμε ότι θα πεταχτεί από κάπου η Nicole Kidman από το "The Others".

Εκτός από εμένα και το Βασίλη στην παρέα μας ήταν μόνο άλλη μια κυρία οπότε ουσιαστικά ήταν σαν private tour.

Ευχαριστηθήκαμε πολύ την επίσκεψη. Το εισιτήριο κοστίζει μόνο $9.


Η είσοδος για το σπίτι των Gibson.

Την υπόλοιπη ημέρα την περάσαμε βολτάροντας στα πάρκα και στους δρόμους.

Η Βοστόνη έχει τη δική της θεατρική σκηνή.

Χαλάρωση στο Boston Common. Ο ήλιος χαμηλώνει και τα χρώματα γίνονται πιο ζεστά.

Πόσο φθινόπωρο χωράει στο χέρι;

Εκτυφλωτικό και γλυκό ηλιοβασίλεμα.

Τελευταίο skyline της Βοστόνης.

Επιστρέψαμε στο σπίτι νωρίς γιατί την επόμενη ημέρα είχαμε ξύπνημα στις 4 τα ξημερώματα για να προλάβουμε την πτήση για Dallas. Το μόνο που δεν πρόλαβα να δω από τη Βοστόνη ήταν η Trinity Church, ένα από τα διάσημα τοπόσημα της πόλης. Ας όψεται το freedom trail! Εγώ και τα κολλήματά μου.

Παρόλα αυτά, φύγαμε από τη Βοστόνη με τις καλύτερες εντυπώσεις.


Τι είδαμε-πού πήγαμε: Όλες τις στάσεις του Freedom Trail, New England Holocaust Memorial, North End District, Old City Hall, Arcon St, Gibson House Museum

 

[georgeant]

Κεφάλαιο 5: The Wild Wild West (ή και όχι).


Ας το περιγράψω καλύτερα με εικόνες.

Τι περίμενα να δω στο Τέξας:

Τι είδα:

Μετά από σχεδόν 4 ώρες πτήσης διαρκών αναταράξεων με την American Airlines προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο Fort Worth. Αφού παραλάβαμε τις αποσκευές και καλέσαμε ένα ακόμα Uber βγήκαμε έξω περιμένοντάς το να έρθει. Κι εκεί τα είδαμε όλα! Βροχή. Ομίχλη. Κρύο. Τόσο κρύο όσο δεν είχε ούτε στην Νέα Υόρκη ούτε στην -υποτίθεται- κρύα Βοστόνη. Εμείς περιμέναμε να βρούμε καλοκαιρία και υψηλές θερμοκρασίες, είμαστε στο Τέξας! Τι συμβαίνει; Μπήκαμε στο αυτοκίνητο με μια τεράστια απορία. Εγώ είχα σχέδια για σήμερα! Λέω στον οδηγό ότι νόμιζα πως στο Τέξας έχει ζέστη και έβαλε τα γέλια. Τώρα, μου λέει, έχουμε φθινόπωρο. Σώπα!

Στη διαδρομή προς το airbnb μας παρατηρούσα την πόλη του Ντάλας από μακριά. Εκεί ήρθε το πρώτο σοκ. Τεράστιοι ουρανοξύστες, απρόσωποι και άχαροι, γυάλινα κτίρια που οι κορυφές τους χανόντουσαν μέσα στην ομίχλη, ολική απουσία πράσινου, παντού γκριζάδα. Ο άσχημος καιρός μεγέθυνε αυτή την εικόνα κατά πολύ. Το Ντάλας μου φάνηκε τρομακτικό και άσχημο. Κάποιος λίγο πιο επιεικής θα το χαρακτήριζε απλώς αδιάφορο, ωστόσο δεν μπορώ να φανταστώ ούτε έναν άνθρωπο να λέει ότι ξετρελάθηκε με το Ντάλας. Εκτός ίσως από τους ντόπιους. Αυτοί νομίζουν ότι είναι καλύτεροι σε όλα.

Αφού αφήσαμε τα πράγματά μας στο σουπερ ιδιωτικό δωμάτιο (με δικό του μπάνιο) στο σπίτι που είχαμε κλείσει, πήραμε τις ομπρέλες και ξεκινήσαμε για το κέντρο του Ντάλας, το οποίο απείχε γύρω στα 25 λεπτά με τα πόδια. Δυστυχώς και λόγω καιρού αλλά και λόγω περιορισμού της ώρας δεν προλάβαμε να πάμε στο Dallas Heritage Village, το οποίο έκλεινε μόλις στις 16:00. Το Dallas Heritage Village είναι ένα υπαίθριο μουσείο στο οποίο μπορείς να περιπλανηθείς σε ιστορικά κτίρια (τα οποία έχουν μεταφερθεί στο μουσείο ακριβώς όπως ήταν) της περιόδου 1840-1910. Εκεί σε υποδέχονται άνθρωποι ντυμένοι με ρούχα εποχής και σου παρέχουν πληροφορίες. Η σημερινή ημέρα ήταν η μοναδική ευκαιρία να πάμε δυστυχώς. Η επόμενη ημέρα ήταν αφιερωμένη όλη στη δουλειά για την οποία ήρθαμε και τη μεθεπόμενη θα την περνούσαμε στο Six Flags, οπότε οποιαδήποτε ευκαιρία είχα να πάρω μια γεύση από την Άγρια Δύση ή τον Αμερικανικό Νότο - όπως θέλετε πείτε το - χάθηκε σαν αχυρόμπαλα που την παρασέρνει ο άνεμος.

Σε αυτή τη διαδρομή προς το κέντρο επιβεβαιώθηκε η αρχική μου άποψη για το Ντάλας, την εικόνα του οποίου είχα δει από τον αυτοκινητόδρομο. Και φρόντιζα να την εκφράζω με κάθε στόμφο σε κάθε στενό που προσπερνούσαμε: "Τι καταραμένη ασχήμια είναι αυτή;!", "Πού ήρθαμε;!!". "Πού πήγαν όλοι;!". Α ναι. Άλλο κι αυτό. Πόλη-φάντασμα το Ντάλας. Ψυχή στους δρόμους. Η Μητροπολιτική περιοχή του Ντάλας υποτίθεται ότι έχει 7,2 εκατομμύρια κατοίκους (whhaaaaaaat?!) και εμείς προχωρώντας προς το κέντρο δε βλέπαμε άνθρωπο να περπατάει στους δρόμους. Η κατάθλιψη η ίδια. Εκεί έκανα μία πολύ σημαντική συνειδητοποίηση που αφορά στην ταξιδιωτική μου ζωή: Το Ντάλας κονταροχτυπιέται επικίνδυνα με το Κάσελ της Γερμανίας για την ασχημότερη πόλη που έχω δει!

Εντάξει, ας αφήσω τη γκρίνια. Αν δεν ήταν το Ντάλας και η δουλειά που ήρθαμε να κάνουμε εδώ δε θα υπήρχε ταξίδι στις Η.Π.Α. Οπότε μόνο ευγνώμων θα έπρεπε να είμαι.

Πηγαίνοντας στην Dealey Plaza, το κεντρικότερο σημείο του Ντάλας στο ιστορικό-ο θεός να το κάνει-κέντρο της πόλης.

Το Μουσείο Τέχνης του Ντάλας.

Στην Ross Avenue

Κι άλλοι ουρανοξύστες, κι άλλα αυτοκίνητα.

Gallery τέχνης στην Ross Avenue.

Όλα τα καλά για τον cowboy στο μαγαζάκι του Wild Bill!

Νομίζαμε ότι θα είναι τουριστικό μαγαζί αλλά τελικά πουλούσε κατά βάση καπέλα και μπότες.


To Dallas ωστόσο είναι γνωστό παγκοσμίως για ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός που άλλαξε όλη την αμερικανική και παγκόσμια ιστορία. Στην John F. Kennedy Memorial Plaza δολοφονήθηκε στις 22/11/1963 ο Αμερικανός πρόεδρος John F. Kennedy ενώ βρισκόταν στο Ντάλας σε πολιτικό ταξίδι. Δολοφονήθηκε από ελεύθερο σκοπευτή καθώς βρισκόταν στο ανοιχτό αυτοκίνητό του με τη σύζυγό του, Jackie.

Στην πλατεία υπάρχει αυτό το μνημείο.

Έχει τη μορφή ενός "ανοιχτού τάφου" και συμβολίζει την ελευθερία του πνεύματος του Κένεντι.

Από το ίδιο σημείο αν στρίψετε το κεφάλι σας δεξιά θα τρομάξετε δείτε το Old Red Museum of Dallas County History & Culture, το οποίο είναι τόσο παράταιρο και κιτς μέσα στους ουρανοξύστες που το Κάστρο των Παραμυθιών στα Φιλιατρά μοιάζει αριστούργημα δίπλα του.

Ένα από τα landmarks του Ντάλας, ο Reunion Tower. Ανεβαίνεις για να θαυμάσεις τη θέα αν θες (την ποια; )

Στην Dealey Plaza άγαλμα του George Bannerman Dealey.

Μια νότα από Halloween στην Dealey Plaza.

Επόμενη στάση η Pioneer Plaza.

Στο πάρκο υπάρχει ένα συμπαθητικό γλυπτό που αποτελείται από 49 μπρούτζινα βόδια και 3 αναβάτες cowboys. Το γλυπτό είναι αναφορά στις εκτροφές βοοειδών του 19ου αιώνα που πραγματοποιήθηκαν κατά μήκος του μονοπατιού Shawnee. Είναι το μεγαλύτερο μπρούτζινο γλυπτό στην κατηγορία του στον κόσμο.

Singing in the rain - the cow edition.

Μοναχικός και μόνος cowboy.

Ο Βασίλης που δεν είναι και πολύ χαρούμενος που πατάει στις λάσπες.

Ο Reunion Tower με το Μάτι του Σάουρον. Το βράδυ φωτίζεται και έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον, θα έλεγε κανείς.

Στο δρόμο της επιστροφής για το διαμέρισμα.

Θεώρησαν ότι είναι πάρα πολύ όμορφος οπότε είπαν να του φτιάξουν και αδερφάκι.

Οριακά προλάβαμε να βρούμε να φάμε για βράδυ. Τα μαγαζιά έκλειναν στις 17:30 (!!), ημέρα Παρασκευή. Αν κάποιος πεινάσει μετά τις 17:30 τρώει τα πόδια του μάλλον. Μα τι συμβαίνει με αυτή την πόλη; Τουλάχιστον το φαγητό που φάγαμε ήταν χορταστικό και πεντανόστιμο.


Μερικές ακόμα εικόνες του Ντάλας...

Η εκκλησία αυτή από τα ελάχιστα γραφικά στοιχεία της πόλης.

Τέλος πάντων, μια ιδέα την πήρατε για το Ντάλας, αυτά έχει να δείτε πάνω κάτω στο κέντρο του. Το μνημείο για τον Κένεντι, έναν πύργο με μια μπάλα και ένα κοπάδι μπρούτζινα μοσχάρια.

Η επόμενη ημέρα (Σάββατο) ήταν όλη αφιερωμένη στη δουλειά που είχαμε στο Ιρβινγκ (17 χλμ από το Ντάλας). Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι να περιφερόμαστε στις 9 το πρωί σε ένα εμπορικό κέντρο στο κέντρο του Ντάλας ψάχνοντας για καφέ και να είναι τα πάντα κλειστά. Πυρηνική βόμβα. Ψυχή! Δεν το έχω ξαναδεί αυτό πουθενά, πραγματικά. Τελικά ο Βασίλης πήρε ένα καφέ ζουμί από τα McCafe το οποίο πότισε στο χώμα ακριβώς μετά την πρώτη γουλιά.

Με τον ήλιο σήμερα το Ντάλας έμοιαζε κάπως πιο συμπαθητικό.

Στην Dealey Plaza.

Reunion Tower. Δεξιά στη φωτογραφία φαίνεται αμυδρά η γέφυρα Margaret McDermott δια χειρός Santiago Calatrava.

Τέλος 10ης και 11ης ημέρας

Τι είδαμε-πού πήγαμε: Dealey Plaza, Pioneer Plaza, Dallas Downtown, J.F. Kennedy Memorial Plaza, Reunion Tower.



Ημέρα 12η

To Six Flags Over Texas ( https://www.sixflags.com/overtexas ) είναι ένα θεματικό πάρκο, μέλος της αλυσίδας Six Flags που βρίσκονται σε διάφορες πολιτείες της Αμερικής. Βρίσκεται στο προάστιο Arlington, γύρω στα 25 λεπτά οδικώς από το κέντρο του Dallas. Στο πάρκο δεν επιτρέπονταν οι κάμερες οπότε την άφησα στο διαμέρισμα. Ευκαιρία να ξεκουραστώ και λίγο. Έβγαλα κάποιες φωτογραφίες από το κινητό βέβαια.

Και πάλι Uber για να πάμε και να γυρίσουμε αν και τώρα ήταν η μοναδική φορά που δεν είχαμε άλλο τρόπο να πάμε. Όσο κι αν έψαξα για συγκοινωνίες δε βρήκα κάτι.

Το πάρκο χωρίζεται σε διάφορες θεματικές περιοχές που μπορεί να αφορούν σε χώρες (π.χ. Ισπανία, Γαλλία, Μεξικό) ή και θέματα από cartoon, comics κλπ (Gotham City, Looney Tunes)


Στην «Ισπανία».

Looney Tunes.

To Shock Tower του Σούπερμαν.

Μερικά από τα πιο σκληροπυρηνικά rides είναι το New Texas Giant και το Titan.

Άποψη του πάρκου από το παρατηρητήριο που έχει σχήμα πετρελαιοπηγής.

Το βράδυ, και αφού είχαμε γίνει shaker μετά από τόσα roller coasters.

Μετά από μια φουλ ψυχαγωγική ημέρα στο πάρκο πήραμε Uber για το Dallas. Το πολύ ενδιαφέρον ήταν η συζήτηση που είχαμε με την οδηγό του αυτοκινήτου η οποία μας μίλησε για το Dallas και μας έδωσε αρκετές πληροφορίες, όπως το ότι το Τέξας ανήκε στο Μεξικό και προσαρτήθηκε στις Η.Π.Α το 1845. Ότι είναι από τις πιο πλούσιες πολιτείες των ΗΠΑ λόγω του πετρελαίου και ότι η πώληση των ακινήτων πλέον έχει εκτοξευτεί σε εξωφρενικά επίπεδα, ότι ο πληθυσμός της πόλης αυξάνεται συνεχώς και ότι οι Τεξανοί είναι από τους πιο πατριώτες της χώρας (εξού και οι σημαίες του Τέξας παντού στους δρόμους). Μετά μας μίλησε για το Μεξικό από το οποίο είχε καταγωγή, για τα ταξίδια που έχει κάνει, για διάφορα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Ήταν μια πολύ ωραία διαδρομή.


Τέλος 12ης ημέρας.

Τι είδαμε-πού πήγαμε: Six Flags Over Texas

 

[georgeant]

Ημέρα 13η

Η πολύ επίφοβη πτήση με την low cost Spirit Airlines ήταν τελικά όχι απλά μια χαρά, αλλά από τις καλύτερες πτήσης που είχα γενικότερα με low cost εταιρεία. Λέω επίφοβη γιατί μας είχαν τρομάξει σχόλια φίλων και χρηστών στο trip advisor που ανέφεραν τις συχνές και πολύωρες καθυστερήσεις της εταιρείας. Δεν είχαμε περιθώριο για καθυστέρηση ή ακόμα χειρότερα για κάποιο ακύρωση γιατί τα μεσάνυχτα της ίδιας ημέρας που θα πετούσαμε με την Spirit θα πετούσαμε για Αθήνα με την Emirates. Τελικά φτάσαμε και νωρίτερα και επειδή ήταν πολύ νωρίς το πρωί και οι περισσότεροι επιβάτες κοιμόντουσαν μας ξύπνησαν με λίγη yoga...αεροπλάνου!

Το καλύτερο απ’όλα όμως ήταν η θέα του Manhattan που είδα από το αεροσκάφος καθώς πλησιάζαμε το αεροδρόμιο LaGuardia του Brooklyn.

Εκτός από τη θέα από το αεροπλάνο όμως δε θα ξεχάσω και το skyline του Manhattan που βλέπαμε από το αυτοκίνητο που πήραμε από το αεροδρόμιο (Uberάκι και πάλι) καθώς πλησιάζαμε σε αυτό. Δεν το έχω σε φωτογραφία αλλά ήταν πραγματικά πανέμορφο και θα έλεγα συγκινητικό. Ένιωθα ότι επέστρεφα στην αγαπημένη μου πόλη. Νέα Υόρκη, μου έλειψες!

Είχαμε αρκετές ώρες μέχρι τα μεσάνυχτα που πετούσαμε για Αθήνα. Κατεβήκαμε λοιπόν στο Grand Central Terminal ψάχνοντας κάποιο χώρο να αφήσουμε για λίγες ώρες τις αποσκευές. Από εκεί μας ενημέρωσαν ότι υπάρχει ένα luggage storage (Oeg Luggage Storage, 34 W 46th St - 3rd floor). Αφήσαμε τις αποσκευές μέχρι τις 8 το βράδυ. Μας κόστισε μόνο 10 δολάρια. Ωραιότατα.

Κι έτσι ξεχυθήκαμε στους δρόμους για μια τελευταία γεύση του Μανχάταν πριν την επιστροφή.

Σχεδόν έξω από το σημείο που αφήσαμε τις αποσκευές.

Έλα ρε Βασίλη που θες και gps, δεν έχεις γίνει ακόμα New-Yorker? Τς τς τς…

Βολτάρουμε στην 5η λεωφόρο αλλά οι δουλειές τρέχουν! Πούλα μετοχές Βασίλη!

Στα Barnes & Noble, μήπως αγοράσουμε κάποιο βιβλίο που τελικά δεν καταφέραμε την προηγούμενη φορά. Πώς θα γίνει να τα πάρω όλα;

Στον τοίχο γύρω γύρω είχε υπέροχες ζωγραφιές με τα τοπόσημα της Νέας Υόρκης. Με εξαίρεση νομίζω ένα (τα Ηνωμένα Έθνη) χάρηκα που καταφέραμε και είδαμε όλα τα υπόλοιπα.

Συνεχίζοντας να ανηφορίζουμε την 5th Avenue. Ο Ναός του Αγίου Πατρικίου εξωτερικά…

Και εσωτερικά.

Ελάχιστα μέτρα πιο πάνω, η St. Thomas Church, γοτθικού ρυθμού.

Υποκατάστημα της Microsoft.

Trump Tower.

5th Avenue.

Φτάσαμε στο Plaza Hotel.

Στο σημείο αυτό είχαμε σταματήσει την προηγούμενη φορά και είχαμε γυρίσει πίσω. Τώρα θα συνεχίσουμε βόρεια στην 5η λεωφόρο με σκοπό να μπούμε στο Central Park από κάποια από τις ανατολικές του εισόδους.

Ένα όμορφο installation έξω από το πάρκο, ακριβώς απέναντι από το Plaza.

Η είσοδος για τον ζωολογικό κήπου του Central Park.

Μπορεί να λείψαμε μόνο 1 εβδομάδα αλλά η διαφορά στο χρώματα των δέντρων ήταν εμφανής. Είχαν κιτρινίσει ακόμα περισσότερο. Το Fall Peak πλησίαζε και στην Νέα Υόρκη.

Το 107ο Μνημείο Πεζικού (The 107th Infantry Memorial). Μνημείο που βρίσκεται στη διασταύρωση της ανατολικής 67ης οδού και της πέμπτης λεωφόρου προς τιμή των μελών του 107ου πεζικού που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου.

Ανεβαίνοντας βόρεια.

Μέσα στο πάρκο. Μία έκρηξη χρωμάτων!

Σκοπός μας ήταν να φτάσουμε τουλάχιστον μέχρι το Reservoir, τη μεγάλη λίμνη του Central Park που δεν καταφέραμε να πάμε την προηγούμενη φορά.

Στη μικρή λίμνη Conservatory Water. Εδώ τα παιδιά μπορούν να χειριστούν τηλεκατευθυνόμενα καραβάκια. Είναι μια πολύ όμορφη λιμνούλα και το σκηνικό γύρω με τα δέντρα ντυμένα στα κίτρινα δημιουργούσε μία απόλυτη αίσθηση ηρεμίας.

Συνεχίζοντας βόρεια, περνώντας από γωνιές του πάρκου που δεν είχαμε ξαναπεράσει.

Γλυπτό της «Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων».

Μη δω έδαφος γεμάτο φύλλα…

*Click!*

Ένα ακόμα γραφικό γεφυράκι.

Και ένα «υιοθετημένο παγκάκι» με μία πολύ συγκινητική επιγραφή.

Η Νότια είσοδος του Central Park Reservoir.

Προχωρώντας δεξιά θα δείτε αυτή την φανταστική θέα.

Πραγματικά τη λάτρεψα.

Ένα μέρος πολύ ήρεμο και ήσυχο. Μακάρι να είχαμε περισσότερο χρόνο να περάσουμε εδώ. Τέλειο μέρος για να κάνει κανείς το jogging του, το πικνικ του, να διαβάσει ένα βιβλίο ή απλώς να χαλαρώσει.

Χαρούμενοι που είδαμε το υπόλοιπο κομμάτι του Central Park που είχαμε αφήσει (πλέον μπορούμε να λέμε ότι είδαμε ολόκληρο το μισό του μέρος!) ξαναβγήκαμε στην 5η λεωφόρο με κατεύθυνση προς τα πίσω. Μέχρι τις 20:00 το βράδυ έπρεπε να παραλάβουμε τις αποσκευές από το luggage storage οπότε είπαμε να ξεκινήσουμε σιγά σιγά.

How cute!

Έξω από το MET. Ίσως το πιο διάσημο μουσείο της Νέας Υόρκης που, δυστυχώς, δεν προλάβαμε να επισκεφτούμε. Σίγουρα στη λίστα για την επόμενη φορά.

Το κομμάτι της 5ης λεωφόρου που βρισκόμαστε τώρα ονομάζεται Museum Mile λόγω των πολλών μουσείων και ιδρυμάτων καλών τεχνών. Επίσης θα δείτε μερικά πολύ όμορφα κτίρια. Δείτε την παρακάτω φωτογραφία με το κτίριο με την γκρι-μπλε σκεπή που θυμίζει κάτι από Παρίσι. Ποιος είπε, ξαναλέω, ότι η Νέα Υόρκη έχει μόνο άχαρους ουρανοξύστες;

Σούρουπο. 5η λεωφόρος, παράλληλα με το Central Park.

Το Rockefeller Center φωτισμένο.

Παραλάβαμε τις αποσκευές μας στην ώρα μας. Από εκεί πήραμε το μετρό και το Path και βγήκαμε στην Journal Square, στο σημείο που μέναμε, ώστε να πάρουμε από εδώ το Uber και να γλιτώσουμε κάποια έξοδα.

Αυτό ήταν. Αποχαιρετήσαμε την Νέα Υόρκη με βαριά καρδιά. Η πτήση της επιστροφής με την Emirates ήταν μια χαρά. Κρίμα που δεν μπορώ βέβαια να κοιμηθώ στο αεροπλάνο και την επόμενη ημέρα ήμουν σαν ζόμπι, όπως και τις επόμενες λόγω του jet lag, το οποίο με διέλυσε πρέπει να σας πω. Πρώτη φορά στη ζωή μου ήθελα να κοιμάμαι συνεχώς. Μια μέρα ξύπνησα στις 13:00 το μεσημέρι, εγώ που ξυπνάω από μόνος μου στις 7 το πρωί. Αλλά πραγματικά χαλάλι…

Απολογισμός.

Μακράν το πιο ενδιαφέρον και ωραίο ταξίδι μου μέχρι τώρα. Η Νέα Υόρκη είναι η ωραιότερη πόλη που έχω βρεθεί. Η αύρα της, οι άνθρωποι, όλα αυτά που μπορείς να κάνεις και να δεις, τα κτίριά της, η αίσθηση ότι είσαι στο κέντρο του κόσμου και νιώθεις μικρός! Είναι η πρωτεύουσα του πλανήτη και δηλώνω ερωτευμένος μαζί της! Ανυπομονώ να ξαναπερπατήσω στις κοσμοπολίτικες λεωφόρους της!

Βοστόνη. Αν και δεν έχει την αύρα της Νέας Υόρκης, είναι ωστόσο πιο γραφική από θέμα αρχιτεκτονικής. Ιστορική πόλη με ευρωπαϊκή φινέτσα, πανέμορφα, εκπληκτικά πάρκα, βλέπεις την ποιότητα ζωής σε κάθε γωνιά της. Πόλη για να ζεις, όχι μόνο για να επισκεφτείς.

Σάλεμ. Αξίζει μια επίσκεψη αν βρίσκεστε στη Βοστόνη, ειδικά την περίοδο του Halloween για να πάρετε μια δόση παραμυθιού και Αμερικανικής ποπ κουλτούρας.

Ντάλας. Εντάξει, τι να πω τώρα. Δε με κέρδισε, δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι που να μου άρεσε, πέρα από το Six Flags. Ίσως χρειαζόταν μία ημέρα παραπάνω για να το εξερευνήσω λίγο περισσότερο. Δεν είναι ένας προορισμός που θα επέλεγα να ξαναπάω πάντως. Παρ’όλα αυτά όπως έγραψα και στο κεφάλαιο του Ντάλας, αν δεν ήταν αυτό δεν θα είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω στην Αμερική.

Έχω ήδη αρχίσει αναζήτηση και για άλλους προορισμούς στις Η.Π.Α. Είναι να μη γίνει η αρχή…



Και τέλος, τo video του ταξιδιού:

Τέλος​

 

[galoz]

Like Like Like Like... Πολλά Like... Οι φωτογραφίες σου τέλειες όμως στο τελευταίο κεφάλαιο νομίζω ότι πραγματικά δεν υπάρχουν... Όπως και το βίντεο.. Έχω ενθουσιαστεί τόσο πολύ.. Ελπίζω να καταφέρουμε να δούμε και εμείς τα περισσότερα...Μπράβο συνέχισε έτσι.. Και μη μας ξεχνάς.. Καλά ταξίδια...

 

[georgeant]

Like Like Like Like... Πολλά Like... Οι φωτογραφίες σου τέλειες όμως στο τελευταίο κεφάλαιο νομίζω ότι πραγματικά δεν υπάρχουν... Όπως και το βίντεο.. Έχω ενθουσιαστεί τόσο πολύ.. Ελπίζω να καταφέρουμε να δούμε και εμείς τα περισσότερα...Μπράβο συνέχισε έτσι.. Και μη μας ξεχνάς.. Καλά ταξίδια...

Σε ευχαριστώ πολύ! Είμαι σίγουρος ότι θα τα δείτε όλα. Καλή οργάνωση θέλει απλά. Και εύχομαι μέχρι να πάτε να έχουν ηρεμήσει λίγο τα πράγματα... Καλά ταξίδια και σε εσένα!