Ιταλία Η Μπολόνια και οι … άλλες!

[Greg_ce]

Εξαιρετικές οι φωτογραφίες σου από το Μουσείο της πολυθρύλητης και πολυπόθητης μάρκας.

Εκείνο που διαπιστώνω, μέσω αυτών, είναι ότι τα τελευταία τεχνολογικά επιτεύγματα της Εταιρείας, παρουσιάζονται σε εξαιρετικά μοντέρνο εκθεσιακό χώρο, ενώ τα παλαιότερης τεχνολογίας σε χώρο που σε παραπέμπει στην εποχή της κατασκευής τους. Για παράδειγμα, οι παλαιότεροι κινητήρες, στεγάζονται σε χώρο με δίριχτη ξύλινη στέγη, με εμφανή τα ψαλίδια, τους αμείβοντες και τις τεγίδες.

Αξεπέραστοι οι Ιταλοί στον τρόπο που προβάλουν τα εκθέματά τους.

Πάντως, μας ταξίδεψες με τις όμορφες φωτογραφίες σου από το Ναό της Αυτοκίνησης.

 

[Grerena]

@Italitsa
Και εγώ στεναχωρήθηκα που δεν φάγαμε στο Da Vito και ειδικά τώρα που έμαθα ότι ήταν στέκι του Lucio Dalla … στεναχωρήθηκα ακόμη περισσότερο που δεν έφτασα μέχρι εκεί.
Που να φανταστώ ότι για να πάμε να φάμε …θα χρειαζόμασταν αντρική παρέα!
Δεν πειράζει όμως όπως είπες και εσύ, γιατί είμαι σίγουρη ότι θα ξαναβρεθώ σε αυτήν την περιοχή-κόμβο της Ιταλίας!
Όσον αφορά τη Ραβέννα, θα πω πάλι κάτι που έχω ξαναπεί: Δεν υπάρχει Ιταλική πόλη που να μην είναι ωραία.


@KIKI
Χαίρομαι πολύ αν χρησιμεύσουν σε κάποιον οι πληροφορίες από την ιστορία μου. Ευτυχώς η Μπολόνια και πολλές άλλες γειτονικές μας πόλεις (επί Ιταλικού κυρίως εδάφους) έχουν πολλά όμορφα να μας δώσουν!


@Greg_ce
Από το σχόλιό σου (και από μια ιστορία σου) καταλαβαίνω ότι είσαι αρκετά «μερακλής» με το θέμα: “αυτοκίνητα”. Χαίρομαι πολύ που σε “ταξίδεψα”.

Να συμπληρώσω εδώ ότι στην περιοχή Maranello, που είναι λίγο έξω από τη Μόντενα, υπάρχει και δεύτερο μουσείο Ferrari, που εκτός από εκθέματα αυτοκινήτων και πολλά έπαθλα, διαθέτει και καμπίνα προσομοιωτή, για όποιον θέλει να οδηγήσει. Και υποψιάζομαι ότι εσύ μπορεί και να … θέλεις. Οπότε, αν βρεθείς στην περιοχή …

 

[Greg_ce]

@Greg_ce
Από το σχόλιό σου (και από μια ιστορία σου) καταλαβαίνω ότι είσαι αρκετά «μερακλής» με το θέμα: “αυτοκίνητα”. Χαίρομαι πολύ που σε “ταξίδεψα”.

Να συμπληρώσω εδώ ότι στην περιοχή Maranello, που είναι λίγο έξω από τη Μόντενα, υπάρχει και δεύτερο μουσείο Ferrari, που εκτός από εκθέματα αυτοκινήτων και πολλά έπαθλα, διαθέτει και καμπίνα προσομοιωτή, για όποιον θέλει να οδηγήσει. Και υποψιάζομαι ότι εσύ μπορεί και να … θέλεις. Οπότε, αν βρεθείς στην περιοχή …

Πράγματι, με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα τα τεχνολογικά επιτεύγματα, σ’ όλους τους τομείς των επιστημών, αλλά το πάθος μου είναι η μηχανολογία και οι υπέροχες μηχανές της αυτοκίνησης.

Όσο για το Maranello, τι να πει κανείς…Αρκεί να το συσχετίσει με την πορεία του μεγάλου Έλληνα σχεδιαστή Νικόλα Τομπάζη, ο οποίος ήταν επικεφαλής του τμήματος σχεδιασμού της Scuderia Ferrari F1 και μέχρι το 2014 διέπρεψε στο εργοστάσιο που βρίσκεται στην πόλη αυτή.

Ένα εν δυνάμει μελλοντικό μου ταξίδι στην Ιταλία, θα εμπεριέχει σίγουρα μια επίσκεψη στο εργοστάσιο της μάρκας με το μαύρο ανορθωμένο άλογο…

 

[Grerena]

Πάσχα στη Φλωρεντία
Κυριακή σήμερα και τα μαγαζιά ήταν κλειστά. Τουλάχιστον στη Μπολόνια στις 9:00 με 9:30 το πρωί κατά μήκος των δρόμων που διασχίσαμε και για τα 2,5κμ. μέχρι να φτάσουμε ποδαράτες μέχρι το σταθμό του τρένου.
Επικρατούσε μια ησυχία και δεν κυκλοφορούσε άνθρωπος.

Η piazza Maggiore ήταν σχεδόν έρημη...

μοιάζει λίγο spooky...

και η Via Dell’ Indipendenza επίσης...

Μα τέτοια ερημιά!! Που πήγε όλος ο κόσμος;
Κάπου αλλού είναι το πάρτυ σήμερα.

Πήραμε τρένο για Φλωρεντία, το οποίο έκανε μετεπιβίβαση στο Prato.

Με το που βγήκαμε από το σταθμό της Φλωρεντίας είδαμε μπροστά μας μια λαοθάλασσα. Το αντίθετο απ' ότι συνέβαινε στην Μπολόνια δηλαδή. Τόσο κόσμο δεν έχω ξαναδεί. Ξεπέρασε και το Ντουμπρόβνικ και τη Βενετία σε πυκνότητα κόσμου. Ήταν πολύ δύσκολο να περπατήσουμε ανάμεσα στον κόσμο, χωρίς να κάνουμε τα άπειρα ζικ-ζακ και χωρίς κατά διαστήματα να χαθούμε και μεταξύ μας.
Βασικά ήταν πολύ δύσκολο να κατευθυνθείς προς τα εκεί που ήθελες, γιατί ο κόσμος σε έσπρωχνε να πας όπως πάει το κύμα. Σε αυτή τη φάση λοιπόν δεν είχα το μυαλό μου να βγάλω φωτογραφίες για να αποθανατίσω τον κόσμο και να θυμάμαι τη στιγμή. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να κρατήσω σφιχτά τα πράγματά μου να μη τα χάσω από το στριμωξίδι.

Είδαμε αμέσως και τα πρώτα σημάδια ότι σήμερα ήταν μια γιορτή. Επιτέλους, γιατί στη Μπολόνια δεν είχα καταλάβει ότι ήταν Πάσχα.

Εγώ βιαζόμουν να φτάσω το συντομότερο στην πλατεία του Duomo, γιατί σήμερα ανήμερα Πάσχα λάμβανε χώρα ένα happening. Αυτό του καψίματος της άμαξας. Ένα έθιμο που πραγματοποιείται παραδοσιακά κάθε Πάσχα. Μεσημέρι είχα διαβάσει ότι γίνεται.

Το έθιμο του “Scoppio del Carro” ή «Ανατίναξη του αμαξιού» γίνεται στην πλατεία του Duomo, στη Φλωρεντία ανήμερα το Πάσχα.
Άσπρα βόδια τραβούν μια επίχρυση άμαξα του 18ου αι. ως τις πύλες του Duomo. Μια ρουκέτα σε σχήμα περιστεριού διατρέχει ένα σύρμα που περνά πάνω από την Αγία Τράπεζα του Καθεδρικού και πυροδοτεί τα πυροτεχνήματα που είναι μέσα στην άμαξα. Η γιορτή αυτής της Ανάστασης έχει τις ρίζες της στα ειδωλολατρικά τελετουργικά για τη γονιμότητα. Πολλοί Τοσκανοί πιστεύουν ακόμη και σήμερα ότι αν είναι επιτυχημένα τα πυροτεχνήματα , θα έχουν καλή σοδειά.

Εμείς φτάσαμε μετά πολλών εμποδίων στην πλατεία και … τι χαρά! Την έβλεπα την άμαξα από μακριά. Ήταν μπροστά στο Duomo. Χωθήκαμε στον κόσμο και καταφέραμε και φτάσαμε μέχρι τα διαχωριστικά σχοινιά. Μπράβο μας!

Σύντομα όμως κατάλαβα ότι “καταφέραμε” και φτάσαμε μέχρι εκεί τόσο εύκολα γιατί απλά… είχε τελειώσει το «πανηγύρι». Τι απογοήτευση! ;Aκουσα τον carabinieri, που φύλαγε τα διαχωριστικά να λέει: finito! Ήταν μόλις 11:00 η ώρα το πρωί και είχε τελειώσει.
Κρίμα. Όπου και αν είχα διαβάσει είχα ενημερωθεί ότι αυτό γίνεται το μεσημέρι. Κι όμως αυτό είχε ήδη τελειώσει.

Το μόνο που κάναμε ήταν να το ακολουθήσουμε για λίγο κατά την αποχώρησή του, με εμένα να προσπαθώ να βγάλω φωτογραφίες μέσα στο πλήθος με φόντο την κινούμενη άμαξα, κάτι πάρα πολύ δύσκολο μέσα στον πανζουρλισμό που επικρατούσε.

Κάπου κοντά στην piazza Repubblica, που έστριψε … εγκατέλειψα κάθε άλλη προσπάθεια.

Είναι φανερό ότι στη Φλωρεντία είναι το “πάρτυ” σήμερα!

Παρέα με τη λαοθάλασσα συνεχίσαμε νότια προς τον ποταμό Άρνο. Και να θέλαμε να κοντοσταθούμε και να δούμε λίγο παραπάνω τη διάσημη πλατεία Duomo ή την Piazza della Signoria με την κρήνη του Ποσειδώνα ή την καταπληκτική gallerie της Loggia dei Lanzi της … ήταν πρακτικώς αδύνατο. Όχι μόνο δεν βγάλαμε φωτογραφίες, αλλά το ότι απλά και μόνο είδαμε κάτι πάνω από τα χιλιάδες άλλα κεφάλια ήταν επίτευγμα.

Φτάσαμε σώες μέχρι το Uffizi. Εγώ είχα ξαναπάει στην Πινακοθήκη του Uffizi, αλλά ευχαρίστως θα ξαναπήγαινα για χάρη του Caravaggio, του Boticelli και πολλών άλλων. Υπήρχε βέβαια και η άλλη Πινακοθήκη του Palazzo Pitti, αλλά για τις φίλες μου ήταν πιο highlight το Uffizi.
Εννοείτε ότι τις «καλές» ημέρες υπάρχουν μεγάλες ουρές για τα δύο αυτά μουσεία. Σήμερα ήταν Κυριακή, ήταν Πάσχα και ήταν και η 1η Κυριακή του μήνα που σήμαινε ότι και τα δύο μουσεία είχαν δωρεάν είσοδο!!! Αυτό σημαίνει …. Ουραααααααά!

Ότι και να είχε θα περιμέναμε. Μόνο που αποφασίσαμε να περιμένουμε εκ περιτροπής. Η μία στην ουρά και οι άλλες δύο για καφέ. Η πρώτη που προσφέρθηκε για να καθίσει στην ουρά … δεν ήμουν εγώ. Οι υπόλοιπες δύο (μαζί με εμένα) στρίψαμε στο στενό της via della Ninna και στο πρώτο καφέ που βρήκαμε άδειο τραπεζάκι (στο Sun Café) στην Piazza del Grano καθίσαμε.
Περί τα 20 λεπτά καθίσαμε για καφεδάκι, μετά φύγαμε για να αντικαταστήσουμε τη φιλενάδα στην ουρά. Μόνο που η ουρά τελικά προχώρησε πολύ γρήγορα και η «άτυχη» φιλενάδα δεν πρόλαβε να πάει για καφέ! Πάντως μία ώρα και ένα τέταρτο δεν την λες και μεγάλης διάρκειας ουρά για τέτοια μέρα.

Πολύ την ευχαριστήθηκα αυτήν την επίσκεψη στο Uffizi. Τη δεύτερη φορά τα βλέπεις πιο χαλαρά και σαφώς λιγότερο ανγχωτικά. Υπήρχε βέβαια το “συννεφάκι” του χτυπημένου μου ποδιού, το οποίο με έκανε να κουτσαίνω (από το σκληρό μποτάκι και τα χιλιόμετρα της προηγούμενης ημέρας), αλλά δεν δικαιούμαι να γκρινιάζω γιατί …είμαι στην Φλωρεντία!!!

Όλοι οι μεγάλοι ζωγράφοι είναι συγκεντρωμένοι στη Galleria Uffici. Rafael, Leonardo Da Vinci, Michelangelo, Giotto, Uccello, Rembrandt, Rubens, Van Dyck. Κορυφαία η “Γέννηση της Αφροδίτης” του Boticelli, η “Αφροδίτη του Urbino” του Tiziano και φυσικά η “Μέδουσα” του Caravaggio.
Φωτογραφίες από την προηγούμενη επίσκεψή μου εδώ δεν είχα. Υποθέτω ότι μάλλον δεν θα επιτρέπονταν τότε (το 2008). Τώρα όμως που επιτρεπόταν …. του έδωσα και κατάλαβε.

Λόγω των φωτογραφιών που έβγαζα ψιλοχανόμουν με τα κορίτσια. Οι selfie επιτρέπονταν, αλλά όχι το σελφοκόνταρο. Μου έκαναν δυο τρεις φορές παρατήρηση, αλλά όλα καλά. Κατάφερα να αποθανατίσω τουλάχιστον όλα τα highlights, άλλα μόνα τους και άλλα με μένα στο πλάνο.

Botticelli...

Ραφαήλ...

Λεονάρντο Ντα Βίντσι...

Caravaggio...

Rembrand...

Caravaggio...

Μετά από ένα δύωρο μέσα στο Uffizi βγήκαμε και πάλι στους δρόμους μαζί με τη λαοθάλασσα, η οποία ακόμη καλά “κρατούσε”.

Στη συνέχεια διασχίσαμε την Ponte Vecchio, χωρίς να κάνουμε καμιά στάση στα χρυσοχοεία της (ευτυχώς δεν ήταν στο target group μας) και περάσαμε στην απέναντι όχθη του ποταμού.

Καθίσαμε σε ένα τυχαίο μαγαζί να φάμε κάτι και να πιούμε και ένα καφεδάκι για να στυλωθούμε και λίγο. Δεν θα το έλεγα και πολύ ποιοτικό και γι’ αυτό δεν το θυμάμαι κιόλας. Νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο να κρατηθεί η ποιότητα με τόσο κόσμο.

Εγώ ήθελα να πάμε βόλτα έως τους κήπους Boboli ή γιατί όχι να βλέπαμε και το Palazzo pitti. Συνεχίσαμε στη Via de’ Guicciardini, ώσπου φτάσαμε στην Piazza dei Pitti.

Όταν είδα την ουρά που είχε μαζευτεί για το Palazzo Pitti, μου έφυγε κάθε διάθεση για να μπω μέσα.

Έλπιζα όμως μήπως μπαίναμε στους κήπους και κατάφερνα έτσι να “καλύψω” κάποιο κενό του προηγούμενου ταξιδιού (στους οποίους δεν είχα πάει). Δυστυχώς όμως (και ... παραλόγως), φτάνοντας στην είσοδο των κήπων από την οδό Via Romana ... τη βρήκαμε κλειστή. Το γκισέ των εισιτηρίων ήταν κλειστό και η μπάρα κατεβασμένη. Έχω την εντύπωση ότι η μοναδική πρόσβαση στους κήπους είναι μέσω του Palazzo Pitti.

Τα κορίτσια δεν φάνηκε να τα πείραξε και πολύ. Βρήκαν παρηγοριά στα μαγαζιά...

Πήραμε το δρόμο του γυρισμού μέσω της Via Maggio, ώσπου φτάσαμε στην Trinity Bridge, από την οποία είχαμε πολύ καλή ορατότητα προς την Ponte Vecchio.

Στη Via De’ Tomabuoni κι αν συναντήσαμε μαγαζιά...

Μόνο που ευτυχώς εδώ τα μαγαζιά ήταν φίρμες τύπου Prada, Cucci και Salvatore Feragamo
Που σημαίνει … απλησίαστα. Τα γλύτωσα σήμερα τα μαγαζιά!
Μια φωτογραφία απ’ έξω με φόντο την πινακίδα βιτρίνα και πολύ είναι.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας. Μπήκαμε στη San Gaetano και παρακολουθήσαμε για λίγο λειτουργία. 'Επρεπε να τιμήσουμε και λίγο την ημέρα. Ήταν ανήμερα Πάσχα άλλωστε.

Μετά βολτάραμε γύρω απ’ το Duomo. Το πρωί το είχαμε προσπεράσει τρέχοντας ακολουθώντας την άμαξα. Τώρα το περπατήσαμε περιμετρικά θαυμάζοντάς το και τρώγοντας και ένα παγωτό στο χέρι.

Ο κόσμος ... δε λέει να αραιώσει...

Ότι μπορούσαμε να κάνουμε σε μια ημερήσια στη Φλωρεντία το είχαμε κάνει.

Πήραμε το δρόμο για το σταθμό κάνοντας όμως μια τελευταία στάση στην piazza Santa Maria Novela για σουβενίρ. Ε! Δεν θα φεύγαμε από τη Φλωρεντία χωρίς τα αναμνηστικά μας.

Φτάσαμε στο σταθμό για να πάρουμε τρένο.
Αυτός ο προγραμματισμός της trenitalia να μην έχει απευθείας τρένο ανάμεσα στη Μπολόνια και στη Φλωρεντία πολύ παράξενος και αντιτουριστικός μου φάνηκε.
Βγάλαμε εισιτήριο με regionale τρένο για Μπολόνια με μετεπιβίβαση πάλι στο Prato.

Με το που φτάσαμε στο Prato έπρεπε να πάμε στον γκισέ για να «τρυπήσουμε» το εισιτήριο για τη δεύτερη διαδρομή. Εκεί εμβρόντητες μαθαίνουμε ότι το επόμενο τρένο για Φλωρεντία θα περνούσε μετά από μιάμισι ώρα.
«Αποκλείεται» λέγαμε στην υπάλληλο. «Έχει τρένο νωρίτερα». «Ο πίνακας της Φλωρεντίας λέει ότι έχει τρένο στις 7:50’ από Prato για Φλωρεντία.»
« Όχι δεν έχει», να μας λέει. «Το επόμενο είναι στις 9:30»
«Έχει, να της λέμε. Αλλιώς γιατί να μην καθόμασταν έως τις 9:30 στη Φλωρεντία; Μας αρέσει ο σταθμός του Prato περισσότερο;»
Ενώ είχαν ανέβει οι τόνοι, με τα πολλά λόγια στο τέλος ακούμε το φοβερό:
«Α! Ναι έχει ένα τρένο τώρα αλλά δεν έρχεται από Φλωρεντία και είναι ταχεία»
«Ε! και τι μας νοιάζει από πού έρχεται. Που πάει μας νοιάζει. Και αν είναι ταχεία να πληρώσουμε τη διαφορά»

Δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε με την υπάλληλο. Την έκβαση της υπόθεσης μας την περίμεναν με αγωνία και μια μεγάλη οικογένεια Ισπανών, που περίμεναν πίσω μας που ήθελαν να κάνουν το ίδιο ταξίδι με εμάς. Τελικά η υπάλληλος αφού είδε και απόειδε, αναψοκοκκίνισε εμφανώς και αφού δεν είχε και άλλα Αγγλικά να χρησιμοποιήσει πέραν των τριών τυποποιημένων λέξεων που είχε μάθει παπαγαλία, αναγκάστηκε να φωνάξει μιαν άλλη πιο Αγγλομαθή υπάλληλο, με την οποία καταφέραμε βγάλαμε άκρη.
Ναι, είχε άλλο τρένο νωρίτερα που θα έκανε στάση στη Μπολόνια και ερχόταν από …δεν θυμάμαι που και έπρεπε να πληρώσουμε κάτι της τάξεως 3€ διαφορά. Ήταν για αυτές μια μεγάλη ανακατωσούρα γιατί μάλλον δεν είχαν ξανακόψει διαφορά και βγήκαν εκτός τυποποίησης.
Επιτέλους μας θεώρησαν τα εισιτήρια χαιρετηθήκαμε και με τις Ισπανίδες, οι οποίες μας ευχαρίστησαν κιόλας και ανεβήκαμε στην πρώτη πλατφόρμα περιμένοντας το τρένο μας.

Μια επίσκεψη στην τουαλέτα τη χρειαζόμασταν, η οποία όμως πήρε αναβολή ένεκα της ουράς, αλλά και του 1,5€ είσοδος. Εξωφρενικό μου φάνηκε. Θα περιμένω το τρένο είπα.
Με όλα τα παραπάνω στη συνέχεια όταν γινόταν αναφορά στο Prato, θυμόμουν την υπάλληλο και την τουαλέτα και …συγχυζόμουνα.

Ήρθε το τρένο μας και φτάσαμε νωρίτερα απ’ ότι είχαμε υπολογίσει στην Μπολόνια.

Παρόλη την κούραση δεν μας πέρασε από το μυαλό να πάμε με λεωφορείο στο ξενοδοχείο μας. Θα παίρναμε πάλι τα ποδαράκια μας και θα περνούσαμε πάλι από το κέντρο.
Δεν μας έκανε ομως καρδιά να πάμε από τώρα στο δωμάτιο. Ετσι, είπαμε να κάνουμε στάση για φαγητό και μετά να πάμε για ύπνο. Δεν πεινούσαμε ιδιαίτερα, αλλά στη Μπολόνια είμαστε. Άλλωστε ήταν και το τελευταίο βράδυ μας και θέλαμε να κλείσει με Μπολόνια.


Μπολόνια και πάλι…
Το σημερινό βράδυ, που ήταν βράδυ Κυριακής δεν είχε καμία σχέση με το προηγούμενο. Βρηκαμε μια ... άδεια Μπολόνια. Τα μισά βραδινά μαγαζιά ήταν κλειστά και αυτά που ήταν ανοιχτά είχαν λίγο κόσμο, αφού είχε βάλει στο μεταξύ και λίγο κρύο.

Αφού και πάλι ψάξαμε για λίγο για το που να καθίσουμε για φαγητό, αφού το ένα σε λίγο έκλεινε, το άλλο μόλις του τέλειωσαν τα λαζάνια, στο τρίτο είχε τραπεζάκια μόνο έξω και έκανε κρύο, τελικά καθίσαμε στη γνώριμή μου από το προηγούμενο ταξίδι μου στη Μπολόνια “Osteria del podesta”, μαγαζί που το εντοπίζεις εύκολα από το «Χολυγουντιανού» τύπου αστέρι του Μπολονέζου τραγουδοποιού Lucio Dalla, που βρίσκεται στην είσοδό του. Ελπίζω να βρίσκεται εδώ το αστέρι γιατί και εδώ ήταν θαμώνας ο Lucio.

Photo (από ταξίδι του Σεπτεμβρίου ’17)...

Παρήγγειλα λοιπόν και εγώ τα λαζάνια μου (για να κλείσω με τις γευστικές εμπειρίες), αλλά δεν τα έφαγα τελικά, γιατί αντί για λαζάνια … ήρθαν ταλιατέλες και πάλι.

Δεν ξέρω τι έγινε ακριβώς. Ή εγώ τα παρήγγειλα λάθος ή ο σερβιτόρος το κατάλαβε λάθος! Αποτέλεσμα εγώ από τη σύγχυση να τα φάω με το ζόρι και οι φίλες μου να με κοροϊδεύουν για όλο το βράδυ που δεν μπορώ να παραγγείλω σωστά!

Μετά το δείπνο μας, η συνέχεια δεν είχε ούτε απρόοπτα ούτε happenings ούτε άλλα αξιοθέατα. Πήραμε το δρόμο του γυρισμού προς το ξενοδοχείο μας. Τα γνωστά (υπόλοιπα) 1,5κμ περπάτημα κάτω από τις καμάρες.

Τα κορίτσια που έφαγαν μπρουσκέτες δεν είχαν χορτάσει και έτσι στο δρόμο «χτύπησαν» και μια πίτσα από μαγαζάκι ακριβώς κάτω από τους πύργους. “Pizzeria Due Torri” λέγεται και είχε φοβερή πίτσα.
Ξεραθήκαμε στον ύπνο.
............................................................................

 

[Grerena]

Επίλογος
Τα αλλαντικά που φάγαμε στο πρωινό μας στο ξενοδοχείο ήταν το τελευταίο ευχάριστο πράγμα που κάναμε στην Μπολόνια πριν φύγουμε. Ή μάλλον ήταν το προτελευταίο, αφού θα περπατούσαμε για τελευταία φορά σε αυτό το ταξίδι κάτω από τις καμάρες της κατά την επιστροφή μας προς το σταθμό.

Πληρώσαμε το ξενοδοχείο και αναχωρήσαμε πάλι με τα πόδια για το σταθμό (άλλα 2,5κμ.), παρόλο που τώρα σέρναμε και βαλίτσες.

Περάσαμε για τελευταία φορά κάτω από τους πύργους της...

Είναι η ένατη φορά που περνάμε δίπλα τους! Και μάλιστα υπήρχε συντομότερος δρόμος για να πηγαίνουμε στο σταθμό, αλλά μας άρεσε να περνάμε από τη Strada Maggiore και στη συνέχεια από τους Due Torre.

Οι δύο εναπομείναντες πύργοι (Asinelli και Garisenda) της πόλης αποτελούν και τα πλέον εμβληματικά σύμβολα της. Είναι δυο πύργοι υπό κλίση (ο χαμηλότερος γέρνει περισσότερο) και κανονικά θα έπρεπε να λέγονται: «κεκλιμένοι πύργοι της Μπολόνια», αλλά πρόλαβε η Πίζα και πήρε τον τίτλο πρώτη.
Ο ψηλότερος (Asinelli) των 97,2μ. είναι ο ψηλότερος κεκλιμένος μεσαιωνικός πύργος παγκοσμίως.
Η περιοχή γύρω από τους πύργους, καθώς και η περιοχή κοντά στη Via Zamponi, κατά τη γνώμη μου είναι οι ομορφότερες στην πόλη και ίσως και οι πιο «μεσαιωνικές»

Τώρα που ήθελα ανοιχτά μαγαζιά … δεν τα βρήκα. Έρημη η Μπολόνια αυτό το πρωινό της Δευτέρας. Λογικό! Οι φοιτητές κοιμούνται τέτοια ώρα!

Σε όλη τη διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στο σταθμό έψαχνα και εγώ ένα σουβενιρομάγαζο για να πάρω το αναμνηστικό τορτελίνι-μαγνητάκι, που είχα επισημάνει και για κάποιο λόγο το «άφηνα» για το τέλος και τώρα που το έψαχνα δεν έβρισκα ανοιχτό μαγαζί για να το πάρω!!! Η εκδίκηση των φιλενάδων μου ήταν αυτή… επειδή τους γκρίνιαζα για τα ψώνια σε όλο το ταξίδι!
Ούτε τα σουβενιζομάγαζα της γειτονιάς μας ήταν ανοιχτά, ούτε ένα στη βάση του μικρού πύργου που είχα εντοπίσει, ούτε ένα στην αρχή της Via Indipendenza, ούτε και στο εμπορικό κέντρο απέναντι από το σταθμό.

Έβγαλα τις τελευταίες μου φωτογραφίες...

... αποχαιρετώντας άλλη μια Ιταλική πόλη, που μπήκε στη λίστα των αγαπημένων μου...

Σε 20' φτάσαμε έξω από το Bologna Centrale...

Η συνέχεια ... γνωστή...
Πήραμε λεωφορείο για το Marconi και τη Ryan για το Βενιζέλος. Φτάσαμε Ελλάδα γύρω στη 1:00 το μεσημέρι. Φιληθήκαμε με τις φιλενάδες μου, χαιρετηθήκαμε, είπαμε εις το επανιδείν και χωρίσαμε..

Μετά από τρεις μέρες από την επιστροφή μας με πήρε τηλ. η μία φίλη μου (αυτή που δεν προλαβαίνει να ψωνίσει στην Αθήνα ) για να μου πει ότι ανακάλυψε στο internet ότι υπάρχει ένας Caravaggio που δεν είδαμε. Και που ήταν αυτός; …Στο Prato! Έκανε μια χαρά που το ανακάλυψε … κατόπιν εορτής!
«Μπορεί αν το ανακάλυπτες ΠΡΙΝ το ταξίδι και αν ψώνιζες δυο μπλουζάκια λιγότερα να μπορούσαμε και να τον δούμε», της είπα μελιστάλακτα πάντα!
Παρόλα αυτά εκείνη απτόητη και αγνοώντας την μπηχτή μου, μου είπε ότι πέρασε πολύ ωραία και είναι “μέσα” και στο επόμενο που θα κανονίσουμε.
«Το επόμενο θα είναι κρουαζιέρα στο Δέλτα του Δούναβη» «Εκεί δεν έχει μαγαζιά», (μόνο κουνούπια, σκέφτηκα από μέσα μου).

Με την άλλη φίλη (την πιο shopalcolic) όταν επικοινώνησα μαζί της, μου είπε ότι πέρασε όμορφα, αλλά ότι νιώθει ότι δεν χόρτασε και πολύ την Μπολόνια.
«Μήπως δεν σε “άφησαν” τα ψώνια;» της είπα.
«Μήπως δεν με “άφησαν” οι ημερήσιες;» μου απάντησε.

Μα πως είναι δυνατόν να μη χόρτασε την Μπολόνια; Εγώ νιώθω ότι την «οργώσαμε». Μόνο και μόνο η διαδρομή από το σταθμό των τρένων έως το ξενοδοχείο μας με τα πόδια ….

την οποία κάναμε 5 φορές και άλλες τόσες από το ξενοδοχείο έως το κέντρο της, μαζεύονται 18 χιλιομετράκια και αν προσθέσουμε και τα πέριξ που περπατήσαμε και τα πάνω κάτω για τα ψώνια, τότε σίγουρα δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν την "περπατήσαμε" την πόλη.

Όπως και να έχει πιστεύω ότι και χωρίς τα πέριξ η Μπολόνια «γεμίζει» άνετα ένα τριήμερο.
Θα τολμούσα μάλιστα να πω ότι ακόμα και για μένα που είμαι του “φορτωμένου” προγράμματος, η Μπολόνια είναι από τα ελάχιστα μέρη που με «τραβάει» για χαλαρό χαζολόγημα.
Σίγουρα θα ήθελα να είχα περπατήσει μέχρι το Santuario San Luca κατά μήκος των 600 αψίδων που οδηγούν σε αυτό. Θα ήθελα να είχα ανέβει και στους Πύργους για να δω τη θέα από ψηλά (κάτι που ανακαλύπτω ότι έχουν κάνει οι περισσότεροι συμφορουμίτες). Θα ήθελα να δω το χώρο του Πανεπιστημίου ξανά και βέβαια θα ήθελα να είχα δοκιμάσει και τα περίφημα λαζάνια που … απέτυχα τρεις φορές να το κάνω μέσα στο τριήμερο αυτό που πέρασε.

Όπως και να έχει το σίγουρο είναι ότι η Μπολόνια αποτελεί «κόμβο» και πολύ εύκολα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είναι εύκολο να την επισκεφτεί κάποιος, είτε σαν ημερήσια είτε να την χρησιμοποιήσει και σαν ορμητήριο όπως κάναμε εμείς.

Ήταν ένα πολύ όμορφο ταξίδι. Είδαμε 4 πόλεις σε τρεις ημέρες.
Ναι! Τώρα που τελείωσε μπορώ να το πω χωρίς να φοβάμαι μήπως το ακούσουν οι φίλες μου και τρομοκρατηθούν με το «Τέσσερις πόλεις σε τρεις ημέρες»
Θα ήθελα όμως εδώ να ... απολογηθώ λίγο ή να επιχειρηματολογήσω για το αν "χωράνε" οι τέσσερις αυτές πόλεις μέσα σε ένα τριήμερο.
Για τις δύο μικρότερες πόλεις (Μόντενα και Ραβέννα) είναι φανερό και από τους χάρτες των προηγούμενων post ότι είναι τόσο μικρά τα κέντρα τους, που η διαδρομή ως αυτά από τους σταθμούς των τρένων και πίσω ήταν περίπου μια ώρα. Υπολογίζοντας και ένα 4ωρο ή 5ωρο για βόλτα, αξιοθέατα, φαγητό και καφέ, άντε και για ψώνια, προλαβαίνεις μια χαρά ημερήσια εκδρομή και έχεις χρόνο και για τα πήγαινε έλα, αλλά και για βραδινό άραγμα στην πόλη-ορμητήριο.

Ακόμα και η Φλωρεντία που είναι μια αρκετά μεγαλύτερη πόλη από τις άλλες, το ιστορικό της κέντρο είναι αρκετά μαζεμένο. Εμείς με τον τόσο κόσμο που συναντήσαμε και με τη σχετικά μικρή ταλαιπωρία των μετεπιβιβάσεων των τρένων είμαστε εκεί σε ημέρα top επισκεψιμότητας για ένα 8ωρο και είδαμε και κάναμε τόσα πράγματα.

Δεν τα είδαμε όλα, σίγουρα. Είδαμε όμως πολλά χαρακτηριστικά της πόλης ώστε να μπορώ να πω ότι «έχω πάει Φλωρεντία».
Σίγουρα αν καθόμασταν και τις τρεις ημέρες Μπολόνια, θα τη γεμίζαμε με "τα της Μπολόνια", απλά πιστεύω ότι οι εικόνες θα επαναλαμβάνονταν και εμένα προσωπικά μου αρέσει η ποικιλία.

Τέλος, θα καταθέσω μερικά οικονομικά στοιχεία για όποιον έχει την περιέργεια.
Αεροπορικό με τη ryan είχα βρει με 51€ (συμπεριλαμβανομένης της χειραποσκευής τότε). Το ξενοδοχείο είχε στοιχίσει 138€ τα τρία βράδια (με πρωινό) και οι τρεις διαδρομές με τρένο πήγαινε – έλα στοίχισαν συνολικά 45€ το άτομο. Συνολικά το ταξίδι μου κόστισε (χωρίς τα ψώνια) 360€!

Ήταν ένα πολύ όμορφο μικρό ταξιδάκι στη γειτονική χώρα που σίγουρα θα επαναλάβω!

Καλά ταξίδια να έχουμε!

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη

 

[Sassenach77]

και βέβαια θα ήθελα να είχα δοκιμάσει και τα περίφημα λαζάνια που …

Θα περιμένω επόμενη ταξιδιωτική ιστορία απο τη Μπολόνια με λαζάνια! Κανόνισε....

 

[Grerena]

Θα περιμένω επόμενη ταξιδιωτική ιστορία από τη Μπολόνια με λαζάνια! Κανόνισε....

Έχω και άλλο σοβαρό λόγο για να ξαναπάω....
Να πάρω το μαγνητάκι - τορτελίνι ...
Πάντως, αν δεν είσαι των μαγαζιών... τότε ... σε κερνάω και μια λαζάνια... ... στην Μπολόνια

 

[XristinaK]

Πολύ ωραία η ιστορία σου! Αγαπημένη Μπολόνια!Ανυπομονώ και εγώ να ξαναπάω!

Σημερινή εικόνα..

Πηγή: https://www.instagram.com/loves_bologna/

2 Αυγούστου 1980. Το ρολόι του σιδηροδρομικού σταθμού στην Μπολόνια σταμάτησε στις 10.25 όταν εξερράγη βόμβα, η οποία είχε τοποθετηθεί από νεοφασιστική τρομοκρατική οργάνωση....

Πηγή: http://www.mixanitouxronou.gr/h-sfa...a-kai-200-traymaties-pos-sothikan-oi-ellines/

 

[Dina Z]

Έχω και άλλο σοβαρό λόγο για να ξαναπάω....
Να πάρω το μαγνητάκι - τορτελίνι ...
Πάντως, αν δεν είσαι των μαγαζιών... τότε ... σε κερνάω και μια λαζάνια... ... στην Μπολόνια

Εμένα που δεν είμαι των μαγαζιών αλλά είμαι των λαζανιών, παίζει να με πάρετε μαζί σας;

 

[XristinaK]

Να προτείνω κι εγώ κάποια αγαπημένα μου στέκια στην Μπολόνια;;;
Camera a Sud (Via Valdonica 5), τέλειο φαγητό, γλυκά, κρασιά, τιμές, προσωπικό, κόσμος! Πας και ξαναπάς!
Bar senza nome (Via Belvedere 11), οικονομικό και αυτό, με χαρτάκια στον τοίχο από τα οποία διαλέγεις τι θα παραγγείλεις, μιας και το προσωπικό αποτελείται από κωφά άτομα.

(Παντού υπάρχει ένας Vermeer!!!)
Stanze bar (Via Borgo di San Pietro 1), μια παλιά εκκλησία, για κοκτέηλ σε πρωτότυπο χώρο, αν θέλει κανείς..
Sfogliarina (Via Castiglione 5/b), για χειροποίητα ζυμαρικά. Να πάτε αμέσως όταν ανοίγει η κουζίνα.. Μετά οι ουρές γίνονται τεράστιες, αν και προχωρούν γρήγορα...
Ένα που δεν πρόλαβα να πάω, αν και ήθελα... Cantina Bentivoglio...Αν ξέρει κανείς ( π.χ. @Italitsa ) αν είναι ωραίο ας πει!

 

[Sassenach77]

Πάντως, αν δεν είσαι των μαγαζιών...

Δεν ξέρω...εσύ πως με έχεις "κόψει" να είμαι;....

τότε ... σε κερνάω και μια λαζάνια... ... στην Μπολόνια

Υπο έναν όρο....εσύ θα βάλεις τα λαζάνια και εγώ τα υπέροχα Ιταλικά κρασιά! Όσο για τα αξιοθέατα, το ποδαρόδρομο και τα συναφή....έχω το ίδιο "ποινικό μητρώο" με εσένα Και για να γουστάρουμε ακόμα πιο πολύ, κερνάω και την οδήγηση

@Dina Z όλοι οι καλοί χωράνε

@XristinaK ευχαριστώ για τις προτάσεις, έχουν καταγραφεί όλες!