dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.066
- Likes
- 6.317
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Περιεχόμενα
Γενικές και ιστορικές πληροφορίες
100_6303 by
Η Ντότσκα Παπαδοπούλου, Ελληνιδα ποντιακής καταγωγής, γεννήθηκε στην Τραπεζούντα της Τουρκίας. Λίγο αργοτερα αυτή και η οικογένειά της εκδιώχθηκε βίαια απο τους Τουρκους και κατέφυγαν στην Αμπχαζία.
Στην περιοχή και κυρίως στο Σουχούμι, αναπτυχθήκε μια απο τις μεγαλύτερες ελληνικές οργανωμένες κοινότητες ολόκληρου του Πόντου. Αλλά μετά από απόφαση του Στάλιν λίγο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και με την δικαιολογία ότι οι Ελληνες βοήθησαν τους Ναζί, όλος ο Ελληνισμός με την βια εκδιωχθηκε για δευτερη φορά στις αφιλόξενες στέπες του Καζακσταν. Ο Στάλιν τους αποζημίωσε για τα σπίτια τους (πλούσια αρχοντόσπιτα αφού ειχαν καταφερει και ειχαν «προκόψει») με το αντίτιμο του εισητηριου για το τρενο , ενω τους επέτρεψε να πάρουν περιορισμενες ποσότητες αποσκευών. Τα σπίτια των διωγμένων ελλήνων, τα δώρισε στο πλαίσιο της πολιτικής του προπαγάνδας σε Γεωργιανούς. Ενας Αμπχαζιος, την επομενη του διωγμού, περνώντας απο τον σιδηροδρομικό σταθμό στο Σοχούμι, είδε ενα τεράστιο σωρό απο μπόγους και βαλίτσες και δίπλα μια αγέλη σκυλιών. Την επόμενη το ίδιο. Του εκανε εντυπωση και φρόντισε να ρωτήσει. Η απάντηση που έλαβε ήταν ότι τα σκυλιά ανήκαν στους Ελληνες και περίμεναν τα αφεντικά τους. Τα οποία επέστρεψαν μετά τον θάνατο του Σταλιν. Ξανά ξεριζωμένη λοιπόν η Ντότσκα απο το Καζακσταν και γυρισμός στο Σουχούμι.
100_6340 by dim kyr, on Flickr
Αλλά δεν κράτησε πολύ. Μετά την Περεστρόικα η Ρωσία είχε προσαρτησει στα εδαφη της Γεωργίας το κομμάτι της Αμπχαζίας -και κατά γενική ομολογία φιλέτο ολόκληρης της χώρας-. Οι Αμπχάζιοι όμως , νοιώθοντας εθνικά διαφορετικοί απο τους Γεωργιανούς, ήθελαν ανεξαρτησία , διχοτόμηση και πλήρη αυτονομία. Ετσι το 1992 ξεσπά αιματηρός εμφυλιος πόλεμος. Οι Ελληνες παρεμειναν στην πλειοψηφία ουδετεροι, αν και οι περισσοτεροι υποστηριζαν σιωπηρα την ανεξαρτησία. Μερικοί μάλιστα πολέμησαν στο πλευρό των Αμπχάζιων.
Η κατάσταση είχε πλέον ξεφύγει απο κάθε ελεγχο ενω η πόλη είχε γινει πεδίο μαχων.
100_6183 by
Οι βανδαλισμοί στα ελληνικά χωριά ήταν καθημερινό φαινόμενο, και συμμορίες λυμαίνονται την περιοχή απο Τσετσένους, Οσέτιους, Γεωργιανούς λιποτάκτες, Ρώσους κλπ
Απελπισμένος ο Ελληνισμός με επιστολές του στρέφεται στην Μάνα. Αλλά ο Κ. Μητσοτακης που ηταν τοτε πρωθυπουργος αρχικά αδιαφορει. Μετά όμως από την πίεση του ποντιακού λόμπι και ενόψει εκλογων, η Βιρ. Τσουδερου , υπουργός τότε εξωτερικών, εγκρίνει την αποστολή απομάκρυνσης των Ελλήνων με πλοίο και συγκεκριμένα το Βισκάουντες. Ετσι στις 15 Αυγουστου και μετά απο προετοιμασίες στην Τυφλίδα , αλλά και την δύσκολη καταγραφή στα ελληνικά χωριά και ενω την πόλη την ελέγχουν ακόμα οι Γεωργιανοί στρατιώτες, το Βισκάουντες απομακρύνει την τελευταία και μεγαλύτερη, πιο ζωντανή ελληνική κοινότητα του Πόντου. Ξανά ξεριζωμένη η Ντότσκα -για πάντα αυτή τη φορά- αποχαιρετά το λιμάνι του Σουχούμι και 1-2 ημέρες αργότερα περνά μπροστά απο την Αγία Σοφία, μάλλον μπερδεμένη για το αν φευγει απο την πατρίδα της ή επιστρέφει σε αυτή.
100_6390 by
Στη διαδρομή απο τα χωριά τους για το Βισκάουντες πολλοί ελληνες επεσαν θυματα βιασμού, κλοπής, ακόμα και δολοφονίας. Μια χαρακτηριστική περίπτωση είναι ενας οπλοφόρος που πυροβόλησε το αυτί μιάς γυναίκας για να της πάρει τα χρυσά σκουλαρίκια. Αλλοι έκλεβαν χρυσά δόντια. Οι Ελληνες ήταν πάντα ο Νο1 στόχος ως έχοντες την φήμη ευκατάστατων.
Αυτοί ήταν και οι τίτλοι τέλους για τους Ελληνες στην περιοχή. Πλέον ελάχιστοι παραμένουν , μεμονωμένοι , πλήρως απορροφημένοι, ενταγμένοι στην τοπική κουλτούρα, ενώ οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν ούτε καν την ελληνική/ποντιακή γλώσσα.
Ο πόλεμος ήταν σκληρός αλλά η εθνοκαθάριση που ακολουθησε μετά, απο τους νικητές Αμπχάζιους, ήταν σκληροτερη. Οι λίγοι Αμπχάζιοι Γεωργιανής καταγωγής πλέον που εχουν παραμείνει στην περιοχή εχουν εκτοπιστεί στην πόλη του Γκάλι στα συνορα με την Γεωργία πριν τον Ιγκούρι ποταμό (φυσικό συνορο) και ζουν σε κατασταση πλήρους γκετοποίησης.
Επίσημα, κράτος της Αμπχαζίας δεν υπάρχει. Σε ολους τους επίσημους παγκοσμιους οργανισμούς ανήκει στην Γεωργία και αναγνωρισμένη είναι μόνο απο 6-7 χώρες συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, η οποία την συντηρεί οικονομικά και χωρις την βοήθειά της θα κατέρρεε στην στιγμή αφού ούτε δική της οικονομία έχει ενω επίσημο νόμισμα είναι το ρούβλι, αλλά και στρατιωτικά τα «σύνορα» τα εγγυάται ο Ρωσικός στρατός επικουρούμενος απο Αμπχάζιους.
100_6142 by
Μετά απο 22 χρόνια θα θεωρούσε κανείς ότι ελάχιστα σημάδια του πολέμου θα εβλεπε. Λάθος. Η πρωτεύουσα αλλά και ολόκληρη η «χώρα» είναι βυθισμένη στα απομεινάρια του. Ουτε καν μπορεί να διανοηθεί κάποιος αυτό που αντικρίζει:
100_6200 by
100_6117 by
100_6301 by
100_6122 by
100_6240 by
Ρημαγμένα σπίτια χωρίς σκεπές και που λόγω του ημιτροπικού κλίματος η φύση έχει δουλέψει υπερωρίες και ολόκληρα δεντρα ξεπροοβάλλουν εντός αυτών. Προβλήτες σκουριασμένες, βάρκες αναποδογυρισμένες εδώ και 22 χρόνια αταξίδευτες, το κυβερνητικό κτίριο έμβλημα σοβιετικής κυριαρχίας αλλά και αρχιτεκτονικής (καμμένο) αφημένο με τις σφαίρες μπηγμένες ακόμα στα σκαλιά και στους τοίχους, σιδηροδρομικοί σταθμοί αριστουργήματα μισοκαμένοι με σκουπίδια εντός τους που σιγά σιγά καταρρέουν, ξενοδοχεία-φαντάσματα , τρομακτικά ερειπωμένα με σημάδια ακόμα στους τοίχους απο κορνίζες ή κρεβάτια , μαυροντυμένες γυναίκες στους άδειους δρόμους φορωντας τις στρατιωτικές ταυτότητες των δικών τους που έχασαν στις μάχες, νεκροταφεία παντού, κατοικημένα ή όχι κτίρια γαζωμένα απο σφαίρες, τεράστια πάρκα είτε κακοσυντηρημένα , είτε παρατημένα, απέραντα εργοστάσια με σβησμένες τις καπνοδόχους τους εδώ και χρόνια να στέκουν απειλητικά, άδεια χωρίς εργάτες βομβαρδισμένα, και το ανατριχιαστικό σε αυτή τη πόλη? Η ανυπαρξία ανθρώπων. Οταν σε κατεβάσει το λεωφορείο απο το Γκάλι στο κέντρο της πόλης, θα νομίζεις ότι έκανε λάθος και σίγουρα θα αναρωτηθείς «μα που είναι όλοι??» . Μιλάμε για μια πόλη που έχτισαν οι σοβιετικοί με υποδομές για να στεγάσει χιλιάδες ανθρώπους (και πράγματι στεγαζε) και τώρα κατοικείται μόλις απο 44.000 ψυχές. Εκτός απο την προκυμαία που εχει κόσμο και μερικούς Ρωσους τουρίστες το καλοκαίρι, εναν μόλις δρόμο παραπάνω, ο επισκέπτης αισθάνεται να τον πλακώνει η μοναξιά. Αν αναλογιστεί κανείς και συνυπολογίσει το μέγεθος των δρόμων (απλά τεράστιοι με υπερβολικά φαρδιά πεζοδρόμια), και αν βάλεις και στην εξίσωση την όλη προαναφερθείσα εικόνα της πόλης το αίσθημα που σου προκαλεί αυτή η άδεια πόλη είναι αίσθημα θλίψης.
100_6161 by
Γεωργιανοί απαγορεύεται να περάσουν τα σύνορα πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων με ειδικό πάσο. Τουρίστες? εκτός απο μικρό πρός μεσαίου οικονομικού επιπέδου Ρώσους, δεν θα συναντήσεις ούτε για δείγμα (μείναμε 5 ημέρες , γυρίσαμε ολη την περιοχή , φτάσαμε μέχρι τα σύνορα στον Πσου ποταμό με το Σότσι της Ρωσίας και ουδέποτε είδαμε κανέναν δυτικό).
Μόλις 300.000 τουρίστες δεχεται η περιοχή το χρόνο στην συντριπτική τους πλειοψηφία όλοι Ρώσοι και οι περισσότεροι στην Γκάγκρα και όχι τόσο στο Σουχούμι.
Εδω μπαίνει το ερώτημα: Μήπως η Αμπχαζία είναι άσχημη και για αυτό δεν την επισκέπτεται κανείς? Η ερώτηση είναι ανέκδοτο. Είναι τόοοοσο όμορφη που σε πονάνε τα μάτια. Μήπως είναι επικίνδυνη? Αν ρωτήσεις Γεωργιανό ή κάνεις έρευνα στο διαδίκτυο η αλήθεια είναι ότι μάλλον θα προτιμήσεις την Βαγδάτη απο το Σοχούμι. Η αποψή μου όμως είναι διαφορετική. Οι φήμες που την αφορούν κατά την γνώμη μου δεν ευσταθούν. Σίγουρα μερικά θέματα τα έχει, όπως εφόσον λόγω του ότι δεν είναι αναγνωρισμένη οταν περάσεις τα σύνορα και μετά τον έλεγχο των Ρώσων, είσαι μόνο σου. Ουτε Πρεσβείες, ούτε προξενεία, ούτε καν πιστωτικές κάρτες εκτός απο τις εκδιδόμενες σε Ρώσικες τράπεζες, ούτε ανταλλακτήρια. Να θυμάσαι: Ερυθρός Σταυρός μόνο. Εχει παραρτημα στο Σουχούμι. Αλλά επικίνδυνη? Οχι. Κατ' εμέ δεν είναι. Το γιατί δεν έχει τουρισμό δεν μπορώ να το απαντήσω.
tip. Καλού κακού κράτα και ενα τηλέφωνο επικοινωνίας πάνω σου με κάποιον απο την Τυφλίδα ή ακόμα καλύτερα απο το Ζουγκντίντι.
Βίζα:
Χρειάζεσαι αν η χώρα σου δεν εχει αναγνωρίσει το κομμάτι αυτής της γης. Η διαδικασία? Συμπληρωνεις μια φόρμα στα αγγλικά που θα βρεις στο ιντερνετ και στο Υπουργείο Εξωτερικών και την στελνεις με email μαζί με σκαναρισμένο διαβατηριο. Μέσα σε 5 εργασιμες λαβαίνεις την άδεια να περάσεις τα σύνορα. Την τυπώνεις για να την δείξεις στους στρατιωτες. Οταν φτασεις εχεις 3 ημέρες να επισκεφτείς το Υπουργείο (Ζαχάροβα 33 στο Σοχούμι) , να παραλάβεις τη βίζα σου και να πληρωσεις 10 ευρώ. Δεν χρειάζεται πια να πας στην Τραπεζα, απλά πληρώνεις στον υπάλληλο. ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΚΟΛΛΗΣΕΙΣ στο διαβατήριο, για κανέναν λόγο. Απλά θα την βαλεις μέσα στο διαβατηριο και οταν φυγεις απο την χώρα οι στρατιωτες θα σου τη ζητήσουν , θα την σφραγίσουν και εσύ θα την αφαιρεσεις απο το διαβατηριο και θα την βάλεις στη τσέπη σου. Το ζητούμενο είναι να μην προκαλέσεις τους Γεωργιανούς στο επόμενο φυλάκιο.
Σημεια εισόδου:
2 και μόνο χερσαία. Το πρώτο απο την Γεωργία και τον Ιγκούρι ποταμό.
Το δευτερο απο το Σότσι της Ρωσίας και τον Πσού ποταμό. Ποιό να προτιμήσεις? Φυσικά το 1ο. Γιατί? Διότι για αποφυγή προκλήσεων οι Ρώσοι οταν αφήνεις την χώρα τους σου σφραγίζουν το διαβατηριο και ετσι απαιτείται διπλή βίζα . Και όλοι ξέρουμε τι παίζει με τις βιζες της Ρωσίας (ακριβές και της ταλαιπωρίας). Αντίθετα απο Γεωργία , η οποία ούτε καν απαιτεί βίζα για τους Ελληνες, είναι πανεύκολο. Απλά οταν φτάσεις Τυφλίδα ή θα πάρεις το νυχτερινό τρένο για Ζουγκντιτι ή θα πάρεις Μαρσρουτκα και σε 5-6 ώρες θα είσαι στα σύνορα. Απο εκεί θα σε καταγράψουν οι Γεωργιανοί (φυσικά ΔΕΝ θα σου σφραγίσουν το διαβατήριο αφού τυπικά δεν βγαίνεις απο την χώρα) και μετά απο ένα περίπου χιλιόμετρο περπάτημα θα φτάσεις στο Αμπχαζιανό φυλάκιο. Αν βαριέσαι να περπατήσεις, υπάρχει και ένα κάρο. Εφτασες! Μόνο να θυμάσαι: Στα σύνορα να είσαι πρωί.
100_6070 by
100_6062 by
100_6066 by
Ανθρωποι:
Ε! Μην αναμένεις και κόκκινα χαλιά, αλλά σε γενικές γραμμές είναι συμπαθητικοί και θέλουν να σε βοηθήσουν. Αλλά αμα δεν ξέρεις ρώσικα μην περιμένεις πολλά πράγματα. Μάθε πρώτα λίγες λέξεις και μετά πήγαινε. Για να σε διευκολύνω:
Πίβα - μπύρα
σεντρ - κέντρο
κομνατα - δωμάτιο σε σπίτι, μάλλον η σημαντικότερη λέξη σε όλο σου το ταξίδι αν δεν επιθυμείς να πληρώσεις μια περιουσία σε ξενοδοχεία.
βογκζάλ - σταθμός
καρτόφελ - πατάτες
τουαλετ- εσύ τι λές ότι σημαίνει?
μαρσχρουτκα - τα τοπικά τους ΚΤΕΛ. μικρά βανάκια με την λογική γεμίζω και φεύγω.
εε.. πάρε και ενα λεξικό μάθε και καμμιά 30αρια λέξεις ακόμη και όρμα.
Ξενοδοχεία
Χμ... Τώρα τι να σου πω? Υπάρχουν μερικά αλλά μάλλον απευθύνονται σε Ρωσους και οι τιμές είναι Ευρωπαικού επιπέδου ή και ακριβότερα.
Αυτό που αναζητάς όμως το έχω. Οταν φτάσεις στην πόλη -και υπό την προυπόθεση ότι είναι καλοκαίρι- θα πας κατευθείαν στην προκυμαία. Εκεί θα δεις γυναίκες σε τραπεζάκια που πουλάν εκδρομές σε ρωσους τουρίστες , θα τους πεις «κομνατα» και αυτές θα πάρουν τηλέφωνο σε κ'άποιο σπίτι, και ο ιδιοκτητης θα ερθει σε 5 λεπτά να σε πάρει. Φτηνά. Περίπου 20 ευρω το δωμάτιο. Εμείς είχαμε την τύχη την τρελή να μείνουμε στο σπίτι της Μις Αμπχαζίας. Τέτοια περιποίηση σε home stay πραγματικά δεν έχω συναντήσει ποτέ.
Πάρε και την διεύθυνση αν θέλεις εγγυημένα πράγματα ή αυτόγραφο της Μις Αμπχαζία: Ζακχαροβα 66. Αν πας στειλε χαιρετίσματα απο τους Ελληνες. Θα μας θυμάται.
100_6100 by
Χρήματα
Αυστηρή συμβουλή: Μην μπεις στη χωρα χωρίς ρούβλια. Κατ' αρχήν θα πρέπει να πληρώσεις το μέσο που θα σε πάρει απο τα σύνορα στο σοχούμι. Κατά δευτερον αν είναι Σ/Κ σε βλέπω πεινασμένο και άφραγκο. Ανταλλακτήρια δεν υπάρχουν. Κάρτες δεν γίνονται δεκτες στα ΑΤΜ (εκτός αν είναι ρωσικες). Αρα? Που θα βρείς λεφτά φιλάρα? Μόνο σε Τράπεζα. Μόνο. Ωρες λειτουργίας 9.30 με 5.30 περίπου, Σ/Κ κλειστές. Κάνε ρούβλια απο Τυφλίδα.
100_6319 by
Κόστος
Ακριβά σε σύγκριση με τις όμορες χώρες. Μην περιμένεις τιμές Γεωργίας ή Αρμενίας. Τα δυτικότροπα δε, είναι ακόμα πιο ακριβά. Φαντάσου τιμές Ελλάδος -20% ή και λιγότερο.
Επίσης μην περιμένεις τρελή ποιότητα. Εκτός απο κάποια ντόπια προιοντα που έχουν την δυνατοτητα να τα παραγουν μόνοι τους όπως για παραδειγμα διαφορα τυριά, όλα τα υπολοιπα τα εισάγουν απο την Ρωσία. Βρεθήκαμε στο κεντρικό παζάρι και εκτός απο τις τιμές που είδα ασύγκριτα υψηλότερες απο την Ελλάδα, η ποιότητα των φρούτων και των λαχανικών ήταν χαμηλή. Εχουν όμως φτηνούτσικα τσιγάρα. Καλό αυτό. Οι μπύρες κοστίζουν γύρω στα 2 ευρώ, αλλά εξαρτάται πάντα που θα τις πιείς.
100_6226 by
Μετακινήσεις
Ταξί (ακριβά για σένα αφού είσαι τουρίστας και σου φαίνεται) και τοπικά ΚΤΕΛ. Δεν μιλάμε για τεράστια χώρα όμως. Αρα οι μετακινήσεις σου θα είναι περιορισμένες και κυρίως με τα πόδια, αρα είσαι οκ.
100_6185 by
Να πάω?
Εμένα ρωτάς? Τι να σου πω? Αν είσαι τρελαμένος με την τέχνη της φωτογραφίας (κυρίως ασπρόμαυρης, σέπια κλπ) θα έπρεπε ήδη να έχεις πάει. Αν θέλεις να δεις μια «χώρα» η οποία πριν 22 ετη είχε πόλεμο και το μόνο που έκανε όταν αυτός τελείωσε ήταν να μαζέψει τα πτώματα κι ο χρόνος σταμάτησε με τη λήξη του, πάλι θα επρεπε να πας.
Αν έχεις βίτσιο με σφαίρες, καταστροφή, εγκατάλειψη, οφείλεις να πας. Αν σου αρέσουν τα ταξίδια στο παρελθόν , να πας. Αν θέλεις να περπατήσεις στα τελευταία χώματα που άνθησε ο Ελληνισμός και ξεριζώθηκε βιαίως , μην διστάσεις. Αν σου αρέσει η ιστορία, μπες στο αεροπλάνο τώρα. Αν θέλεις να επισκεφτείς το μεγαλύτερο σπήλαιο του κόσμου, απορώ πως δεν είσαι ήδη εκεί. Αν σου αρέσει το τρέκινγκ, έφυγες. ΑΛΛΑ αν θέλεις να πιείς, να φας, να κάνεις ένα μπάνιο , να γελάσεις, να ψυχαγωγηθείς κλπ μην κάνεις τον κόπο. Υπάρχουν πολύ καλύτερα μέρη για αυτό. Η Αμπχαζία θα σε καταθλίψει. Ας πούμε ότι είναι «ιδιαίτερου τουριστικού ενδιαφέροντος».
100_6332 by
Internet έχει μωρέ ή θα βαρεθώ?
Αν νομίζεις ότι το διαδίκτυο είναι απαραίτητο στις διακοπές σου, κάτι πάει στραβά. Αν το ζητάς όμως για πρακτικούς λόγους σε συγχωρώ. Οπως και να' χει ναι, σε μερικά μαγαζιά έχουν αλλά είναι κλειδωμένα και όταν σου δίνουν τους κωδικούς , αυτοί είναι στα Αμπχαζιανά. Ιντερνετ καφέ δεν είδαμε.
100_6157 by
Τελικά είναι επικίνδυνα?
Οταν ειπαμε στον Γεωργιανό στην Τυφλίδα που μας φιλοξενούσε ότι θα πάμε Σουχούμι, γούρλωσε τα μάτια και φώναξε με θυμό Μα Γιατί???
Οταν φτασαμε Ζουγκντιντι ένας ταξιτζής μας είπε ότι «εκεί που θέλουμε να πάμε , έχει προβλήματα, στρατός, κακό μέρος...."
Η Μαρίκα που διαθετει το Ζουγκντιντι Χόστελ, μας είπε να προσέχετε κυρίως στα σύνορα: Κατευθείας Σουχούμι, όχι Γκάλι για κανέναν λόγο (εμείς πήγαμε) και όχι ταξί μόνοι σας. Πάντα να είστε μαζί με κόσμο. Πάντα. Μην αφήνετε ποτέ τα πράγματά σας ουτε καν στο σπίτι που μένετε. και άλλες τέτοιες συμβουλες. Υπόψη ότι η Μαρίκα ποτέ της δεν έχει επισκεφτεί την περιοχή, αφού απαγορεύεται και οταν γυρίσαμε την έτρωγε η περιέργεια.
Σε ένα χόστελ συναντησαμε μια Κινεζα και ο φίλος της , ο οποίος είχε πάει Ναγκόρνο Καραμπάχ, της άφησε ρητή εντολή , ούτε καν να πλησιάσει τα σύνορα «γιατί είναι πολύ επικίνδυνη περιοχή».
Στο ιντερνετ δε, υπάρχουν μερικές ιστορίες που ίσως θα σε τρομάξουν. Αλλά εμεις δεν αισθανθήκαμε ΠΟΤΕ κίνδυνο. Ποτε. Ποιός άραγε τις βγάζει αυτές τις φήμες? Για σκέψου...
Πάντως ενδεικτικό της παραπληροφόρησης που κυριαρχεί, είναι ότι η Αμπχαζιανή θείτσα που μας φιλοξένησε μας ρώτησε αν πέφτουν πυροβολισμοί στην Τυφλίδα και πως είναι η κατάσταση εκεί. Νόμιζε ότι έχουν πόλεμο. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω ε?
Η αλήθεια? Ασφαλέστατη. Με το Α το κεφαλαίο. Αν προσεξεις 2-3 πραγματακια είναι πιο ασφαλής κι απο την Γεωργία. Απλά: ρούβλια, πρωι πρωί στα σύνορα, τεταμένη προσοχή στα αυτοκίνητα ειδικά το βράδυ. Οδηγούν επιθετικά και επιδεικτικά όσο πουθενά αλλού στον κόσμο. Μην εκπλαγείς αν προσεξεις αυτοκίνητα αξίας 100.000 -150.000 ευρώ στους δρόμους. Δεν ξέρω γιατί, αλλά κυκλοφορούν κυρίως τέτοια. Με αμπαχαζιανές πινακίδες. Μόνο εικασίες μπορώ να κάνω.
100_6268 by
Πόσο να κάτσω?
Δεν ξέρω. Εμείς κάτσαμε 5 ημέρες. Δεν προλάβαμε να τα δούμε όλα, αλλά είμαστε και τύποι που χαζολογάμε δεξιά κι αριστερά, άρα δεν είμαστε τυπικό δείγμα. Για κάποιον δραστήριο 5 ή 6 ημέρες είναι υπεραρκετες. Αν πας 1-2 είναι σαν να μην εχεις πάει καθόλου. Για να πιάσεις vibes 48 ωρες δεν αρκούν.
100_6307 by
Που να παω?
Επιγραμματικά: Φυσικά Σουχούμι. Στην προβλήτα, στον σιδηροδρομικό σταθμό, στο παλιό τελωνείο, στο πρωην κυβερνητικό κτήριο, στο ναυπηγείο, στο παζάρι, στους βοτανικούς κήπους και σε ολόκληρη την πόλη για φωτογραφίες.
Γκάγκρα: Ρωσοκρατείται. Εστιατορια, μπαρακια, θαλλάσια σπορ, δωμάτια για ενοικίαση, ηλιοθεραπεία κλπ Θα τα προσπεράσεις και θα συνεχίσεις με τα πόδια προς βορρά. Δεν λέω τίποτε άλλο, ας υπάρχει και μια εκπληξη.
Λίμνη Ρίτσα. Μια λίμνη είναι άνθρωπέ μου τι ρωτάς?
Νέος Αθως. Μοναστηρι και ναι, καλά διάβασες. Υποκατάστημα εμπνευσμένο απο την Ελλάδα. Τωρα τελευταία εχει τασεις απόσχισης απο τη Ρωσική Εκκλησία. Η υπόθεση μυρίζει μπαρούτι. Εκεί κοντα θα δεις τα ερειπια του εξοχικού του Στάλιν και δίπλα απο το μοναστήρι είναι τα σπήλαια.
Χωριά. Δεν πήγα. Αλλά τα συνιστώ (κατόπιν ψαξήματος που έχω κάνει) αν αντέχεις να κάνεις εκδρομές μέσα σε βανάκια μαζί με Ρώσους ή αν αντέχεις οικονομικά να νοικιάσεις ταξί.
Επίσης
Οτσαμτσίρα. παραλιακή πόλη προς τον νότο. Εδω θα φωτογραφήσεις εγκατελειμένες ξενοδοχειακές μονάδες , και τα απομεινάρια του πολέμου. Να προσέχεις. Οι φήμες που λέγαμε...
Η Ντότσκα Παπαδοπούλου, όταν ήρθε στην Ελλάδα, δεν πέρασε και τις καλύτερες ημέρες. Το Ελληνικό κράτος, ως συνήθως δεν είχε πράξει τα απαιτούμενα για να δεχτεί 1400 ψυχές. Καταυλισμός, ενα μικρό βοήθημα, μερικά σκληρά λόγια απο τους ντόπιους όπως «Ρώσος» και νοσταλγία. Για τις χαμένες πατρίδες. Και δυστυχώς για την Ντότσκα , ήταν πολλές.
Περπατήσαμε εκεί που έδεσε το Βισκάουντες και φόρτωσε τους Ελληνες. Ειναι ενα παλιό τελωνείο-λιμάνι, ημικατεστραμενο στο οποίο τώρα λειτουργεί ενα μικρό καφέ - μπαρ. Ηπιαμε μερικές μπύρες, βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες , αναπλάσαμε νοερά εικόνες , και φύγαμε.
Θλιβερά......
100_6347 by
100_6298 by
100_6407 by dim kyr, on Flickr
Η Ντότσκα Παπαδοπούλου, Ελληνιδα ποντιακής καταγωγής, γεννήθηκε στην Τραπεζούντα της Τουρκίας. Λίγο αργοτερα αυτή και η οικογένειά της εκδιώχθηκε βίαια απο τους Τουρκους και κατέφυγαν στην Αμπχαζία.
Στην περιοχή και κυρίως στο Σουχούμι, αναπτυχθήκε μια απο τις μεγαλύτερες ελληνικές οργανωμένες κοινότητες ολόκληρου του Πόντου. Αλλά μετά από απόφαση του Στάλιν λίγο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και με την δικαιολογία ότι οι Ελληνες βοήθησαν τους Ναζί, όλος ο Ελληνισμός με την βια εκδιωχθηκε για δευτερη φορά στις αφιλόξενες στέπες του Καζακσταν. Ο Στάλιν τους αποζημίωσε για τα σπίτια τους (πλούσια αρχοντόσπιτα αφού ειχαν καταφερει και ειχαν «προκόψει») με το αντίτιμο του εισητηριου για το τρενο , ενω τους επέτρεψε να πάρουν περιορισμενες ποσότητες αποσκευών. Τα σπίτια των διωγμένων ελλήνων, τα δώρισε στο πλαίσιο της πολιτικής του προπαγάνδας σε Γεωργιανούς. Ενας Αμπχαζιος, την επομενη του διωγμού, περνώντας απο τον σιδηροδρομικό σταθμό στο Σοχούμι, είδε ενα τεράστιο σωρό απο μπόγους και βαλίτσες και δίπλα μια αγέλη σκυλιών. Την επόμενη το ίδιο. Του εκανε εντυπωση και φρόντισε να ρωτήσει. Η απάντηση που έλαβε ήταν ότι τα σκυλιά ανήκαν στους Ελληνες και περίμεναν τα αφεντικά τους. Τα οποία επέστρεψαν μετά τον θάνατο του Σταλιν. Ξανά ξεριζωμένη λοιπόν η Ντότσκα απο το Καζακσταν και γυρισμός στο Σουχούμι.
Αλλά δεν κράτησε πολύ. Μετά την Περεστρόικα η Ρωσία είχε προσαρτησει στα εδαφη της Γεωργίας το κομμάτι της Αμπχαζίας -και κατά γενική ομολογία φιλέτο ολόκληρης της χώρας-. Οι Αμπχάζιοι όμως , νοιώθοντας εθνικά διαφορετικοί απο τους Γεωργιανούς, ήθελαν ανεξαρτησία , διχοτόμηση και πλήρη αυτονομία. Ετσι το 1992 ξεσπά αιματηρός εμφυλιος πόλεμος. Οι Ελληνες παρεμειναν στην πλειοψηφία ουδετεροι, αν και οι περισσοτεροι υποστηριζαν σιωπηρα την ανεξαρτησία. Μερικοί μάλιστα πολέμησαν στο πλευρό των Αμπχάζιων.
Η κατάσταση είχε πλέον ξεφύγει απο κάθε ελεγχο ενω η πόλη είχε γινει πεδίο μαχων.
Οι βανδαλισμοί στα ελληνικά χωριά ήταν καθημερινό φαινόμενο, και συμμορίες λυμαίνονται την περιοχή απο Τσετσένους, Οσέτιους, Γεωργιανούς λιποτάκτες, Ρώσους κλπ
Απελπισμένος ο Ελληνισμός με επιστολές του στρέφεται στην Μάνα. Αλλά ο Κ. Μητσοτακης που ηταν τοτε πρωθυπουργος αρχικά αδιαφορει. Μετά όμως από την πίεση του ποντιακού λόμπι και ενόψει εκλογων, η Βιρ. Τσουδερου , υπουργός τότε εξωτερικών, εγκρίνει την αποστολή απομάκρυνσης των Ελλήνων με πλοίο και συγκεκριμένα το Βισκάουντες. Ετσι στις 15 Αυγουστου και μετά απο προετοιμασίες στην Τυφλίδα , αλλά και την δύσκολη καταγραφή στα ελληνικά χωριά και ενω την πόλη την ελέγχουν ακόμα οι Γεωργιανοί στρατιώτες, το Βισκάουντες απομακρύνει την τελευταία και μεγαλύτερη, πιο ζωντανή ελληνική κοινότητα του Πόντου. Ξανά ξεριζωμένη η Ντότσκα -για πάντα αυτή τη φορά- αποχαιρετά το λιμάνι του Σουχούμι και 1-2 ημέρες αργότερα περνά μπροστά απο την Αγία Σοφία, μάλλον μπερδεμένη για το αν φευγει απο την πατρίδα της ή επιστρέφει σε αυτή.
Στη διαδρομή απο τα χωριά τους για το Βισκάουντες πολλοί ελληνες επεσαν θυματα βιασμού, κλοπής, ακόμα και δολοφονίας. Μια χαρακτηριστική περίπτωση είναι ενας οπλοφόρος που πυροβόλησε το αυτί μιάς γυναίκας για να της πάρει τα χρυσά σκουλαρίκια. Αλλοι έκλεβαν χρυσά δόντια. Οι Ελληνες ήταν πάντα ο Νο1 στόχος ως έχοντες την φήμη ευκατάστατων.
Αυτοί ήταν και οι τίτλοι τέλους για τους Ελληνες στην περιοχή. Πλέον ελάχιστοι παραμένουν , μεμονωμένοι , πλήρως απορροφημένοι, ενταγμένοι στην τοπική κουλτούρα, ενώ οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν ούτε καν την ελληνική/ποντιακή γλώσσα.
Ο πόλεμος ήταν σκληρός αλλά η εθνοκαθάριση που ακολουθησε μετά, απο τους νικητές Αμπχάζιους, ήταν σκληροτερη. Οι λίγοι Αμπχάζιοι Γεωργιανής καταγωγής πλέον που εχουν παραμείνει στην περιοχή εχουν εκτοπιστεί στην πόλη του Γκάλι στα συνορα με την Γεωργία πριν τον Ιγκούρι ποταμό (φυσικό συνορο) και ζουν σε κατασταση πλήρους γκετοποίησης.
Επίσημα, κράτος της Αμπχαζίας δεν υπάρχει. Σε ολους τους επίσημους παγκοσμιους οργανισμούς ανήκει στην Γεωργία και αναγνωρισμένη είναι μόνο απο 6-7 χώρες συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, η οποία την συντηρεί οικονομικά και χωρις την βοήθειά της θα κατέρρεε στην στιγμή αφού ούτε δική της οικονομία έχει ενω επίσημο νόμισμα είναι το ρούβλι, αλλά και στρατιωτικά τα «σύνορα» τα εγγυάται ο Ρωσικός στρατός επικουρούμενος απο Αμπχάζιους.
Μετά απο 22 χρόνια θα θεωρούσε κανείς ότι ελάχιστα σημάδια του πολέμου θα εβλεπε. Λάθος. Η πρωτεύουσα αλλά και ολόκληρη η «χώρα» είναι βυθισμένη στα απομεινάρια του. Ουτε καν μπορεί να διανοηθεί κάποιος αυτό που αντικρίζει:
Ρημαγμένα σπίτια χωρίς σκεπές και που λόγω του ημιτροπικού κλίματος η φύση έχει δουλέψει υπερωρίες και ολόκληρα δεντρα ξεπροοβάλλουν εντός αυτών. Προβλήτες σκουριασμένες, βάρκες αναποδογυρισμένες εδώ και 22 χρόνια αταξίδευτες, το κυβερνητικό κτίριο έμβλημα σοβιετικής κυριαρχίας αλλά και αρχιτεκτονικής (καμμένο) αφημένο με τις σφαίρες μπηγμένες ακόμα στα σκαλιά και στους τοίχους, σιδηροδρομικοί σταθμοί αριστουργήματα μισοκαμένοι με σκουπίδια εντός τους που σιγά σιγά καταρρέουν, ξενοδοχεία-φαντάσματα , τρομακτικά ερειπωμένα με σημάδια ακόμα στους τοίχους απο κορνίζες ή κρεβάτια , μαυροντυμένες γυναίκες στους άδειους δρόμους φορωντας τις στρατιωτικές ταυτότητες των δικών τους που έχασαν στις μάχες, νεκροταφεία παντού, κατοικημένα ή όχι κτίρια γαζωμένα απο σφαίρες, τεράστια πάρκα είτε κακοσυντηρημένα , είτε παρατημένα, απέραντα εργοστάσια με σβησμένες τις καπνοδόχους τους εδώ και χρόνια να στέκουν απειλητικά, άδεια χωρίς εργάτες βομβαρδισμένα, και το ανατριχιαστικό σε αυτή τη πόλη? Η ανυπαρξία ανθρώπων. Οταν σε κατεβάσει το λεωφορείο απο το Γκάλι στο κέντρο της πόλης, θα νομίζεις ότι έκανε λάθος και σίγουρα θα αναρωτηθείς «μα που είναι όλοι??» . Μιλάμε για μια πόλη που έχτισαν οι σοβιετικοί με υποδομές για να στεγάσει χιλιάδες ανθρώπους (και πράγματι στεγαζε) και τώρα κατοικείται μόλις απο 44.000 ψυχές. Εκτός απο την προκυμαία που εχει κόσμο και μερικούς Ρωσους τουρίστες το καλοκαίρι, εναν μόλις δρόμο παραπάνω, ο επισκέπτης αισθάνεται να τον πλακώνει η μοναξιά. Αν αναλογιστεί κανείς και συνυπολογίσει το μέγεθος των δρόμων (απλά τεράστιοι με υπερβολικά φαρδιά πεζοδρόμια), και αν βάλεις και στην εξίσωση την όλη προαναφερθείσα εικόνα της πόλης το αίσθημα που σου προκαλεί αυτή η άδεια πόλη είναι αίσθημα θλίψης.
Γεωργιανοί απαγορεύεται να περάσουν τα σύνορα πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων με ειδικό πάσο. Τουρίστες? εκτός απο μικρό πρός μεσαίου οικονομικού επιπέδου Ρώσους, δεν θα συναντήσεις ούτε για δείγμα (μείναμε 5 ημέρες , γυρίσαμε ολη την περιοχή , φτάσαμε μέχρι τα σύνορα στον Πσου ποταμό με το Σότσι της Ρωσίας και ουδέποτε είδαμε κανέναν δυτικό).
Μόλις 300.000 τουρίστες δεχεται η περιοχή το χρόνο στην συντριπτική τους πλειοψηφία όλοι Ρώσοι και οι περισσότεροι στην Γκάγκρα και όχι τόσο στο Σουχούμι.
Εδω μπαίνει το ερώτημα: Μήπως η Αμπχαζία είναι άσχημη και για αυτό δεν την επισκέπτεται κανείς? Η ερώτηση είναι ανέκδοτο. Είναι τόοοοσο όμορφη που σε πονάνε τα μάτια. Μήπως είναι επικίνδυνη? Αν ρωτήσεις Γεωργιανό ή κάνεις έρευνα στο διαδίκτυο η αλήθεια είναι ότι μάλλον θα προτιμήσεις την Βαγδάτη απο το Σοχούμι. Η αποψή μου όμως είναι διαφορετική. Οι φήμες που την αφορούν κατά την γνώμη μου δεν ευσταθούν. Σίγουρα μερικά θέματα τα έχει, όπως εφόσον λόγω του ότι δεν είναι αναγνωρισμένη οταν περάσεις τα σύνορα και μετά τον έλεγχο των Ρώσων, είσαι μόνο σου. Ουτε Πρεσβείες, ούτε προξενεία, ούτε καν πιστωτικές κάρτες εκτός απο τις εκδιδόμενες σε Ρώσικες τράπεζες, ούτε ανταλλακτήρια. Να θυμάσαι: Ερυθρός Σταυρός μόνο. Εχει παραρτημα στο Σουχούμι. Αλλά επικίνδυνη? Οχι. Κατ' εμέ δεν είναι. Το γιατί δεν έχει τουρισμό δεν μπορώ να το απαντήσω.
tip. Καλού κακού κράτα και ενα τηλέφωνο επικοινωνίας πάνω σου με κάποιον απο την Τυφλίδα ή ακόμα καλύτερα απο το Ζουγκντίντι.
Βίζα:
Χρειάζεσαι αν η χώρα σου δεν εχει αναγνωρίσει το κομμάτι αυτής της γης. Η διαδικασία? Συμπληρωνεις μια φόρμα στα αγγλικά που θα βρεις στο ιντερνετ και στο Υπουργείο Εξωτερικών και την στελνεις με email μαζί με σκαναρισμένο διαβατηριο. Μέσα σε 5 εργασιμες λαβαίνεις την άδεια να περάσεις τα σύνορα. Την τυπώνεις για να την δείξεις στους στρατιωτες. Οταν φτασεις εχεις 3 ημέρες να επισκεφτείς το Υπουργείο (Ζαχάροβα 33 στο Σοχούμι) , να παραλάβεις τη βίζα σου και να πληρωσεις 10 ευρώ. Δεν χρειάζεται πια να πας στην Τραπεζα, απλά πληρώνεις στον υπάλληλο. ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΚΟΛΛΗΣΕΙΣ στο διαβατήριο, για κανέναν λόγο. Απλά θα την βαλεις μέσα στο διαβατηριο και οταν φυγεις απο την χώρα οι στρατιωτες θα σου τη ζητήσουν , θα την σφραγίσουν και εσύ θα την αφαιρεσεις απο το διαβατηριο και θα την βάλεις στη τσέπη σου. Το ζητούμενο είναι να μην προκαλέσεις τους Γεωργιανούς στο επόμενο φυλάκιο.
Σημεια εισόδου:
2 και μόνο χερσαία. Το πρώτο απο την Γεωργία και τον Ιγκούρι ποταμό.
Το δευτερο απο το Σότσι της Ρωσίας και τον Πσού ποταμό. Ποιό να προτιμήσεις? Φυσικά το 1ο. Γιατί? Διότι για αποφυγή προκλήσεων οι Ρώσοι οταν αφήνεις την χώρα τους σου σφραγίζουν το διαβατηριο και ετσι απαιτείται διπλή βίζα . Και όλοι ξέρουμε τι παίζει με τις βιζες της Ρωσίας (ακριβές και της ταλαιπωρίας). Αντίθετα απο Γεωργία , η οποία ούτε καν απαιτεί βίζα για τους Ελληνες, είναι πανεύκολο. Απλά οταν φτάσεις Τυφλίδα ή θα πάρεις το νυχτερινό τρένο για Ζουγκντιτι ή θα πάρεις Μαρσρουτκα και σε 5-6 ώρες θα είσαι στα σύνορα. Απο εκεί θα σε καταγράψουν οι Γεωργιανοί (φυσικά ΔΕΝ θα σου σφραγίσουν το διαβατήριο αφού τυπικά δεν βγαίνεις απο την χώρα) και μετά απο ένα περίπου χιλιόμετρο περπάτημα θα φτάσεις στο Αμπχαζιανό φυλάκιο. Αν βαριέσαι να περπατήσεις, υπάρχει και ένα κάρο. Εφτασες! Μόνο να θυμάσαι: Στα σύνορα να είσαι πρωί.
Ανθρωποι:
Ε! Μην αναμένεις και κόκκινα χαλιά, αλλά σε γενικές γραμμές είναι συμπαθητικοί και θέλουν να σε βοηθήσουν. Αλλά αμα δεν ξέρεις ρώσικα μην περιμένεις πολλά πράγματα. Μάθε πρώτα λίγες λέξεις και μετά πήγαινε. Για να σε διευκολύνω:
Πίβα - μπύρα
σεντρ - κέντρο
κομνατα - δωμάτιο σε σπίτι, μάλλον η σημαντικότερη λέξη σε όλο σου το ταξίδι αν δεν επιθυμείς να πληρώσεις μια περιουσία σε ξενοδοχεία.
βογκζάλ - σταθμός
καρτόφελ - πατάτες
τουαλετ- εσύ τι λές ότι σημαίνει?
μαρσχρουτκα - τα τοπικά τους ΚΤΕΛ. μικρά βανάκια με την λογική γεμίζω και φεύγω.
εε.. πάρε και ενα λεξικό μάθε και καμμιά 30αρια λέξεις ακόμη και όρμα.
Ξενοδοχεία
Χμ... Τώρα τι να σου πω? Υπάρχουν μερικά αλλά μάλλον απευθύνονται σε Ρωσους και οι τιμές είναι Ευρωπαικού επιπέδου ή και ακριβότερα.
Αυτό που αναζητάς όμως το έχω. Οταν φτάσεις στην πόλη -και υπό την προυπόθεση ότι είναι καλοκαίρι- θα πας κατευθείαν στην προκυμαία. Εκεί θα δεις γυναίκες σε τραπεζάκια που πουλάν εκδρομές σε ρωσους τουρίστες , θα τους πεις «κομνατα» και αυτές θα πάρουν τηλέφωνο σε κ'άποιο σπίτι, και ο ιδιοκτητης θα ερθει σε 5 λεπτά να σε πάρει. Φτηνά. Περίπου 20 ευρω το δωμάτιο. Εμείς είχαμε την τύχη την τρελή να μείνουμε στο σπίτι της Μις Αμπχαζίας. Τέτοια περιποίηση σε home stay πραγματικά δεν έχω συναντήσει ποτέ.
Πάρε και την διεύθυνση αν θέλεις εγγυημένα πράγματα ή αυτόγραφο της Μις Αμπχαζία: Ζακχαροβα 66. Αν πας στειλε χαιρετίσματα απο τους Ελληνες. Θα μας θυμάται.
Χρήματα
Αυστηρή συμβουλή: Μην μπεις στη χωρα χωρίς ρούβλια. Κατ' αρχήν θα πρέπει να πληρώσεις το μέσο που θα σε πάρει απο τα σύνορα στο σοχούμι. Κατά δευτερον αν είναι Σ/Κ σε βλέπω πεινασμένο και άφραγκο. Ανταλλακτήρια δεν υπάρχουν. Κάρτες δεν γίνονται δεκτες στα ΑΤΜ (εκτός αν είναι ρωσικες). Αρα? Που θα βρείς λεφτά φιλάρα? Μόνο σε Τράπεζα. Μόνο. Ωρες λειτουργίας 9.30 με 5.30 περίπου, Σ/Κ κλειστές. Κάνε ρούβλια απο Τυφλίδα.
Κόστος
Ακριβά σε σύγκριση με τις όμορες χώρες. Μην περιμένεις τιμές Γεωργίας ή Αρμενίας. Τα δυτικότροπα δε, είναι ακόμα πιο ακριβά. Φαντάσου τιμές Ελλάδος -20% ή και λιγότερο.
Επίσης μην περιμένεις τρελή ποιότητα. Εκτός απο κάποια ντόπια προιοντα που έχουν την δυνατοτητα να τα παραγουν μόνοι τους όπως για παραδειγμα διαφορα τυριά, όλα τα υπολοιπα τα εισάγουν απο την Ρωσία. Βρεθήκαμε στο κεντρικό παζάρι και εκτός απο τις τιμές που είδα ασύγκριτα υψηλότερες απο την Ελλάδα, η ποιότητα των φρούτων και των λαχανικών ήταν χαμηλή. Εχουν όμως φτηνούτσικα τσιγάρα. Καλό αυτό. Οι μπύρες κοστίζουν γύρω στα 2 ευρώ, αλλά εξαρτάται πάντα που θα τις πιείς.
Μετακινήσεις
Ταξί (ακριβά για σένα αφού είσαι τουρίστας και σου φαίνεται) και τοπικά ΚΤΕΛ. Δεν μιλάμε για τεράστια χώρα όμως. Αρα οι μετακινήσεις σου θα είναι περιορισμένες και κυρίως με τα πόδια, αρα είσαι οκ.
Να πάω?
Εμένα ρωτάς? Τι να σου πω? Αν είσαι τρελαμένος με την τέχνη της φωτογραφίας (κυρίως ασπρόμαυρης, σέπια κλπ) θα έπρεπε ήδη να έχεις πάει. Αν θέλεις να δεις μια «χώρα» η οποία πριν 22 ετη είχε πόλεμο και το μόνο που έκανε όταν αυτός τελείωσε ήταν να μαζέψει τα πτώματα κι ο χρόνος σταμάτησε με τη λήξη του, πάλι θα επρεπε να πας.
Αν έχεις βίτσιο με σφαίρες, καταστροφή, εγκατάλειψη, οφείλεις να πας. Αν σου αρέσουν τα ταξίδια στο παρελθόν , να πας. Αν θέλεις να περπατήσεις στα τελευταία χώματα που άνθησε ο Ελληνισμός και ξεριζώθηκε βιαίως , μην διστάσεις. Αν σου αρέσει η ιστορία, μπες στο αεροπλάνο τώρα. Αν θέλεις να επισκεφτείς το μεγαλύτερο σπήλαιο του κόσμου, απορώ πως δεν είσαι ήδη εκεί. Αν σου αρέσει το τρέκινγκ, έφυγες. ΑΛΛΑ αν θέλεις να πιείς, να φας, να κάνεις ένα μπάνιο , να γελάσεις, να ψυχαγωγηθείς κλπ μην κάνεις τον κόπο. Υπάρχουν πολύ καλύτερα μέρη για αυτό. Η Αμπχαζία θα σε καταθλίψει. Ας πούμε ότι είναι «ιδιαίτερου τουριστικού ενδιαφέροντος».
Internet έχει μωρέ ή θα βαρεθώ?
Αν νομίζεις ότι το διαδίκτυο είναι απαραίτητο στις διακοπές σου, κάτι πάει στραβά. Αν το ζητάς όμως για πρακτικούς λόγους σε συγχωρώ. Οπως και να' χει ναι, σε μερικά μαγαζιά έχουν αλλά είναι κλειδωμένα και όταν σου δίνουν τους κωδικούς , αυτοί είναι στα Αμπχαζιανά. Ιντερνετ καφέ δεν είδαμε.
Τελικά είναι επικίνδυνα?
Οταν ειπαμε στον Γεωργιανό στην Τυφλίδα που μας φιλοξενούσε ότι θα πάμε Σουχούμι, γούρλωσε τα μάτια και φώναξε με θυμό Μα Γιατί???
Οταν φτασαμε Ζουγκντιντι ένας ταξιτζής μας είπε ότι «εκεί που θέλουμε να πάμε , έχει προβλήματα, στρατός, κακό μέρος...."
Η Μαρίκα που διαθετει το Ζουγκντιντι Χόστελ, μας είπε να προσέχετε κυρίως στα σύνορα: Κατευθείας Σουχούμι, όχι Γκάλι για κανέναν λόγο (εμείς πήγαμε) και όχι ταξί μόνοι σας. Πάντα να είστε μαζί με κόσμο. Πάντα. Μην αφήνετε ποτέ τα πράγματά σας ουτε καν στο σπίτι που μένετε. και άλλες τέτοιες συμβουλες. Υπόψη ότι η Μαρίκα ποτέ της δεν έχει επισκεφτεί την περιοχή, αφού απαγορεύεται και οταν γυρίσαμε την έτρωγε η περιέργεια.
Σε ένα χόστελ συναντησαμε μια Κινεζα και ο φίλος της , ο οποίος είχε πάει Ναγκόρνο Καραμπάχ, της άφησε ρητή εντολή , ούτε καν να πλησιάσει τα σύνορα «γιατί είναι πολύ επικίνδυνη περιοχή».
Στο ιντερνετ δε, υπάρχουν μερικές ιστορίες που ίσως θα σε τρομάξουν. Αλλά εμεις δεν αισθανθήκαμε ΠΟΤΕ κίνδυνο. Ποτε. Ποιός άραγε τις βγάζει αυτές τις φήμες? Για σκέψου...
Πάντως ενδεικτικό της παραπληροφόρησης που κυριαρχεί, είναι ότι η Αμπχαζιανή θείτσα που μας φιλοξένησε μας ρώτησε αν πέφτουν πυροβολισμοί στην Τυφλίδα και πως είναι η κατάσταση εκεί. Νόμιζε ότι έχουν πόλεμο. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω ε?
Η αλήθεια? Ασφαλέστατη. Με το Α το κεφαλαίο. Αν προσεξεις 2-3 πραγματακια είναι πιο ασφαλής κι απο την Γεωργία. Απλά: ρούβλια, πρωι πρωί στα σύνορα, τεταμένη προσοχή στα αυτοκίνητα ειδικά το βράδυ. Οδηγούν επιθετικά και επιδεικτικά όσο πουθενά αλλού στον κόσμο. Μην εκπλαγείς αν προσεξεις αυτοκίνητα αξίας 100.000 -150.000 ευρώ στους δρόμους. Δεν ξέρω γιατί, αλλά κυκλοφορούν κυρίως τέτοια. Με αμπαχαζιανές πινακίδες. Μόνο εικασίες μπορώ να κάνω.
Πόσο να κάτσω?
Δεν ξέρω. Εμείς κάτσαμε 5 ημέρες. Δεν προλάβαμε να τα δούμε όλα, αλλά είμαστε και τύποι που χαζολογάμε δεξιά κι αριστερά, άρα δεν είμαστε τυπικό δείγμα. Για κάποιον δραστήριο 5 ή 6 ημέρες είναι υπεραρκετες. Αν πας 1-2 είναι σαν να μην εχεις πάει καθόλου. Για να πιάσεις vibes 48 ωρες δεν αρκούν.
Που να παω?
Επιγραμματικά: Φυσικά Σουχούμι. Στην προβλήτα, στον σιδηροδρομικό σταθμό, στο παλιό τελωνείο, στο πρωην κυβερνητικό κτήριο, στο ναυπηγείο, στο παζάρι, στους βοτανικούς κήπους και σε ολόκληρη την πόλη για φωτογραφίες.
Γκάγκρα: Ρωσοκρατείται. Εστιατορια, μπαρακια, θαλλάσια σπορ, δωμάτια για ενοικίαση, ηλιοθεραπεία κλπ Θα τα προσπεράσεις και θα συνεχίσεις με τα πόδια προς βορρά. Δεν λέω τίποτε άλλο, ας υπάρχει και μια εκπληξη.
Λίμνη Ρίτσα. Μια λίμνη είναι άνθρωπέ μου τι ρωτάς?
Νέος Αθως. Μοναστηρι και ναι, καλά διάβασες. Υποκατάστημα εμπνευσμένο απο την Ελλάδα. Τωρα τελευταία εχει τασεις απόσχισης απο τη Ρωσική Εκκλησία. Η υπόθεση μυρίζει μπαρούτι. Εκεί κοντα θα δεις τα ερειπια του εξοχικού του Στάλιν και δίπλα απο το μοναστήρι είναι τα σπήλαια.
Χωριά. Δεν πήγα. Αλλά τα συνιστώ (κατόπιν ψαξήματος που έχω κάνει) αν αντέχεις να κάνεις εκδρομές μέσα σε βανάκια μαζί με Ρώσους ή αν αντέχεις οικονομικά να νοικιάσεις ταξί.
Επίσης
Οτσαμτσίρα. παραλιακή πόλη προς τον νότο. Εδω θα φωτογραφήσεις εγκατελειμένες ξενοδοχειακές μονάδες , και τα απομεινάρια του πολέμου. Να προσέχεις. Οι φήμες που λέγαμε...
Η Ντότσκα Παπαδοπούλου, όταν ήρθε στην Ελλάδα, δεν πέρασε και τις καλύτερες ημέρες. Το Ελληνικό κράτος, ως συνήθως δεν είχε πράξει τα απαιτούμενα για να δεχτεί 1400 ψυχές. Καταυλισμός, ενα μικρό βοήθημα, μερικά σκληρά λόγια απο τους ντόπιους όπως «Ρώσος» και νοσταλγία. Για τις χαμένες πατρίδες. Και δυστυχώς για την Ντότσκα , ήταν πολλές.
Περπατήσαμε εκεί που έδεσε το Βισκάουντες και φόρτωσε τους Ελληνες. Ειναι ενα παλιό τελωνείο-λιμάνι, ημικατεστραμενο στο οποίο τώρα λειτουργεί ενα μικρό καφέ - μπαρ. Ηπιαμε μερικές μπύρες, βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες , αναπλάσαμε νοερά εικόνες , και φύγαμε.
Θλιβερά......
100_6407 by dim kyr, on Flickr
Last edited by a moderator:
