travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.901
- Likes
- 16.522
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
9000 χιλιόμετρα με αυτοκίνητο στις Δυτικές ΗΠΑ
Κατά καιρούς βλέπαμε στην τηλεόραση με τη γυναίκα μου ντοκιμαντέρ για την Αμερική (USA) και συνήθως τα κοιτούσαμε αδιάφορα. Όταν όμως αφορούσαν τα φαράγγια της Γιούτα καθηλωνόμασταν γιατί μας άρεσαν πολύ. Μέχρι που το 2012 αποφασίσαμε να πάμε να τα δούμε από κοντά.
Ως τότε στα προγράμματα των πρακτορείων δεν είχαμε δει κάποιο σχετικό ταξίδι. Όλο στις μεγάλες πόλεις της χώρας πήγαιναν, που ταξιδιωτικά δε μας έλεγαν τίποτα, γι αυτό και δεν πήγαμε ποτέ αν και κάθε χρόνο κάναμε ένα μεγάλο ταξίδι. Άσε που λέγαμε ότι έτσι κι αλλιώς έχουμε πάει στις ΗΠΑ, μιας και το 1993 πήγαμε στο Χιούστον για μια εγχείρηση ενός συγγενή μας.
Πήρα λοιπόν ένα οδηγό του Lonely Planet που αφορούσε τις Νοτιοδυτικές ΗΠΑ και άρχισα τη μελέτη. Δεν άργησα να καταλάβω ότι τα μέρη που πρότεινε για επίσκεψη ήταν απίθανα και εύκολα προσβάσιμα. Κάθισα λοιπόν να κάνω το σχέδιο μιας εκδρομής δρόμου στις απέραντες εκτάσεις των δυτικών ΗΠΑ. Ήθελε πολύ ψάξιμο για να γίνει ένα πρόγραμμα οικονομικό και ταυτόχρονα υλοποιήσιμο. Έκανα την πρόταση και σε δύο φίλους οπότε η παρέα έγινε τετραμελής, ό,τι πρέπει για μια τέτοια εκδρομή.
Το ταξίδι περιελάμβανε τρεις διανυχτερεύσεις στη Νέα Υόρκη και άλλες δεκαοχτώ σε 7, 8 δυτικές πολιτείες. Το υπέροχο είναι ότι όλες οι μετακινήσεις στη Δύση θα ήταν με ένα και το αυτό νοικιασμένο αυτοκίνητο. Και τα έξοδα σχετικά λίγα: 2700 ευρώ ανά άτομο. 1200 ευρώ ήταν τα αεροπορικά εισιτήρια. 700 ευρώ ήταν η διαμονή στα ξενοδοχεία και μοτέλ (πάντα σε δίκλινο δωμάτιο με δικό του μπάνιο). 450 ευρώ η ενοικίαση και η βενζίνη για το αυτοκίνητο. Τα υπόλοιπα ως τα 2700 ήταν τα προσωπικά μας έξοδα με λίγες οικονομίες, κυρίως στο φαγητό. Δεν τρώγαμε συχνά σε εστιατόρια. Αγοράζαμε, ως συνήθως, από σούπερ μάρκετ και στρώναμε τραπέζι στο δωμάτιο.
Στις επόμενες φωτογραφίες φαίνονται ορισμένα από τα μέρη διαμονής μας.
Φυσικά τα αεροπορικά, η ενοικίαση του αυτοκινήτου και τα δωμάτια ήταν κλεισμένα από την Αθήνα μέσω διαδικτύου.
Ας περιγράψω όμως το ταξίδι μας. Μην τρομάξετε με τα πολλά καθημερινά χιλιόμετρα, αφού όπως είπα ήταν ένα ταξίδι δρόμου. Σημειώνω τις αποστάσεις που διανύαμε καθημερινά. Είναι αλήθεια, ότι αφότου κάναμε το πρόγραμμά μας, είδαμε σε φυλλάδιο γνωστού ταξιδιωτικού πρακτορείου εκδρομή στα ίδια σχεδόν μέρη. Το κόστος βέβαια διπλάσιο.
Φύγαμε στις αρχές Ιουλίου 2012 για Νέα Υόρκη. Μείναμε τρεις βραδιές και είδαμε όσα βλέπει ένα πρακτορείο σε μια βδομάδα, μόνο που δεν πήγαμε σε κανένα μουσείο.
Εδώ έχω λίγες φωτογραφίες από την μεγαλούπολη.
Την τέταρτη μέρα πρωί - πρωί πετάξαμε για Λας Βέγας. Εκεί νοικιάσαμε ένα μεγάλο τζιπ ώστε να έχουμε άνετο ταξίδι. Με τρεις οδηγούς στην παρέα δεν είχαμε κανένα θέμα κούρασης. Δείτε το.
Δεν μείναμε καθόλου στην πόλη (στο Λας Βέγας). Θα τη βλέπαμε όταν θα επιστρέφαμε το αυτοκίνητο, μετά από 18 μέρες. Φύγαμε με προορισμό το Βορρά. Η θερμοκρασία που έδειχνε το θερμόμετρο ήταν 46 oC. Ευτυχώς είχαμε κλιματισμό (σιγά που δε θα 'χαμε!). Πρώτη στάση στο ZionNationalPark.
Μείναμε μόνο 3, 4 ώρες γιατί θα νύχτωνε και έπρεπε να πάμε Panguitch (ένα μικρό και ασήμαντο χωριό) για ύπνο. Πρώτη μέρα: 530 χιλιόμετρα. Μη σας φαίνονται πολλά τα χιλιόμετρα. Οι δρόμοι είναι καταπληκτικοί και κινούμασταν συνήθως με πάνω κάτω τα 100 χλμ/ώρα. Άλλωστε έχουν τόσο ενδιαφέρον οι δρόμοι και τα τοπία γύρω, που δε σε απασχολεί ο χρόνος, ούτε θες να ξεκουραστείς.
Την επομένη στις 7 το πρωί ξεκινάμε για το Bryce Canyon. Απίθανο φαράγγι (σύμπλεγμα φαραγγιών θα έλεγα) με κόκκινο χρώμα και απέραντη θέα όταν είσαι ψηλά. Βρισκόμαστε στην υπέροχη Γιούτα!
Δείτε το.
Κανονικά αυτά τα μέρη είναι να πας να μείνεις μια - δυο μέρες (ή παραπάνω) και να τα περπατήσεις. Όμως αν το κάναμε έτσι δε θα μας έφταναν 3 μήνες για να δούμε αυτά που επισκεφτήκαμε. (Δυστυχώς) αυτές οι εκδρομές θέλουν ταχύτητα. Το απόγεμα πηγαίνοντας ακόμα πιο βόρια φτάσαμε στο Capitol Reef NationalPark μέσω της απίθανης Route 12. Περπατήσαμε 1 - 2 ώρες στο φαράγγι και φύγαμε για το χωριό Loa όπου μείναμε σε ένα σπίτι ενός cowboy. Χιλιόμετρα ημέρας 350.
Η επόμενη μέρα είχε απόσταση 730 χιλιομέτρων. Ξεκινήσαμε νωρίς και φτάσαμε πριν τις 7 το απόγεμα στο Idaho Falls που μείναμε το βράδυ. Προηγουμένως περάσαμε από τη λίμνη Salt Lake όπου κάναμε ένα μπάνιο στα πηχτά αλατισμένα νερά της.
Στην πόλη (Idaho Falls) είχαμε χρόνο να κάνομε μια καλή βόλτα και να δούμε κάποιους υποτυπώδεις καταρράκτες. Η πορεία ήταν προς το βορρά με σκοπό να φτάσομε όσο πιο γρήγορα γίνεται στο γνωστό Yellowstone. Το προσεγγίζαμε από τη δυτική πλευρά και θα το αφήναμε από την ανατολική την επομένη.
Το Yellowstone πιστεύω το ξέρουν όλοι, γιατί είναι από τα πιο ενδιαφέροντα μέρη στη Γη. Είχαμε μόνο μιάμιση μέρα να το δούμε. Ήμασταν όμως τόσο γρήγοροι και ακούραστοι που το είδαμε σε πολύ καλό βαθμό. Δείτε φωτογραφίες.
Το κακό της περιοχής εδώ στα βόρεια, είναι ότι έχει βροχές το απόγεμα. Μας έπιασε κι εμάς, οπότε γυρίσαμε στο μέρος διαμονής μας και είχαμε την ευκαιρία να κάνομε βόλτα αργότερα στο χωριό WestYellowstoneαφού σταμάτησε η βροχή. Χιλιόμετρα μέρας 330. Όμως την επομένη νωρίς το πρωί ξεκινήσαμε και είδαμε ό,τι είχαμε χάσει την προηγούμενη. Τι να σας πω κι εγώ, τι να πουν και οι φωτογραφίες!
Μετά το μεσημέρι αρχίσαμε να πηγαίνομε προς το νότο και στο Grand Teton. Όμορφη περιοχή με βουνά και λίμνες. Όμως μετά το Yellowstone δεν μας είπε και πολλά. Το βράδυ μείναμε στο Jackson. Χιλιόμετρα ημέρας: 370. Στο Grand Teton πήγαμε και την επομένη το πρωί γιατί μας έπιασε βροχή την προηγούμενη το απόγεμα. Ήταν όμως η τελευταία ενοχλητική βροχή στο ταξίδι αυτό.
Μετά το Jackson συνεχίσαμε προς νότο και για Salt Lake City. Η απόσταση που κάναμε αυτή τη μέρα ήταν 560 χιλιόμετρα. Φτάσαμε όμως νωρίς στην πόλη των Μορμόνων για να τη δούμε. Είναι αρκετά όμορφη.
Πηγαίναμε την άλλη μέρα στο Νότο για να μπούμε ξανά στη Γιούτα και στο μοναδικό Moab. Πριν διανυχτερεύσουμε επισκεφτήκαμε το ανεπανάληπτο ArchesNationalPark. Είναι ένα τεράστιο πάρκο που κι αυτό θέλει να έχεις μία - δύο μέρες τουλάχιστον για να κάνεις το περπάτημα που του αξίζει. Οι αμερικάνοι βέβαια μπορεί να κάθονται και μια εβδομάδα κατασκηνώνοντας σε κάμπινγκ. Για μας τους γρήγορους επισκέπτες έχει πολλούς καλούς δρόμους για να περπατήσομε προς πολλά από τα ενδιαφέροντα τοξωτά βράχια. Εμείς πάντως σε ένα απόγεμα, μέχρι να νυχτώσει είχαμε το χρόνο για αρκετό περπάτημα και οδήγηση σε απίθανες αψίδες. 560 χιλιόμετρα.
Στην Αμερική τα πάρκα γενικά είναι τεράστια. Το καλό όμως είναι ότι έχουν αρκετούς δρόμους για να έχεις πρόσβαση σε όλα τα ενδιαφέροντα σημεία τους. Για να έχετε μια αίσθηση του μεγέθους σας λέω ότι μπορεί να έχουν δρόμους για επισκέψεις συνολικά 100 ως 300 χιλιόμετρα. Στην είσοδό τους έχουν το κέντρο επισκεπτών που παίρνεις πληροφορίες και πληρώνεις ένα σχετικά χαμηλό εισιτήριο. Εμείς στο πρώτο πάρκο που επισκεφτήκαμε αγοράσαμε ένα πάσο για είσοδο σε όλα τα Εθνικά πάρκα, για όλη τη χρονιά και για όλους μας (ουσιαστικά περιελάμβανε ένα αυτοκίνητο με τους ανθρώπους μέσα σε αυτό) το οποίο κόστισε μόλις 80 δολάρια.
Το Moab είναι ένα κλασικό αμερικάνικο χωριό που βλέπομε στις ταινίες: ο κεντρικός μεγάλος δρόμος να το διασχίζει και τα μοτέλ και εστιατόρια στις δύο μεριές του.
Πρωί - πρωί βγήκαμε για φωτογραφίες. Στην περιοχή του Moab με τα πάρκα γυρίζονται πολλές αμερικάνικες ταινίες, κυρίως "καουμπόικες". Έχετε δει τους καβαλάρηδες να τρέχουν μέσα σε τοπία με χαμηλή βλάστηση και φαράγγια γύρω - γύρω. Κάπου εκεί γυρίζονται, αλλά και στις περιοχές που πήγαμε τις επόμενες 2 με 3 μέρες.
Χωρίς άλλη καθυστέρηση φύγαμε για το ανυπέρβλητο Canyonlands. Είναι πραγματικά τεράστιο και 5 με 6 ώρες που του αφιερώσαμε ήταν λίγες. Επισκεφτήκαμε μόνο το τμήμα του Island in the Sky και όχι το Needles. Αν καμιά φορά βρεθούμε κοντά θα του δώσουμε το χρόνο που του αξίζει: δυο μέρες τουλάχιστον για μας από Ελλάδα για το πρώτο και άλλες δύο για το Needles.
Όμως έπρεπε να φύγομε για ακόμα πιο νότια για να επισκεφτούμε το Mesa Verde (άλλο τεράστιο πάρκο) με τα χωριά των παλιών ινδιάνων Anasazi. Περιοχή Κολοράντο. Αφιερώνω την τοποθεσία σε εκείνους που πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Όχι μόνο βλέπεις κομμάτι της ιστορίας του τόπου, αλλά και μέρη άκρως επιβλητικά με αρχαίους οικισμούς μέσα στα φαράγγια. Αυτή τη μέρα διανύσαμε 500 χιλιόμετρα. Μη σας φαίνονται πολλά. Hαπόσταση από το Moab της Γιούτα στο Cortezτου Κολοράντο (που μείναμε το βράδυ) δεν είναι πάνω από 200 χιλιόμετρα. Τα υπόλοιπα 300 τα κάναμε μέσα στα δύο πάρκα.
Η επόμενη διαμονή μας ήταν στην περίφημη Santa Fe στο Νέο Μεξικό. Νομίζω η περιοχή θεωρείται η κατ' εξοχήν ινδιάνικη της χώρας. Κοντά βρίσκεται το υπέροχο Taos με τα κτίρια σε στυλ παλιό ινδιάνικο και τις καυτερές πιπεριές να κρέμονται παντού. Προηγουμένως είχαμε περάσει και από το Taos Pueblos, που είναι ένα ινδιάνικο χωριό με αναπαλαιωμένα σπίτι και ινδιάνους να το παίζουν εποχή του 1400. Έπρεπε να το δούμε πάντως. Τα χιλιόμετρα σήμερα ήταν κοντά στα 560. Σε αυτές τις διαδρομές σχεδόν ποτέ δε σταματούσαμε για φαγητό κανονικά. Μόνο κάποιο σάντουϊτς και για καφέ. Φαγητό τρώγαμε το βράδυ. Μερικές φορές δεν τρώγαμε καν: την βγάζαμε με το πρόχειρο φαγητό του δρόμου ή κάποια μπισκότα που είχαμε αγοράσει. Εκεί το καλό είναι ότι τα βενζινάδικα έχουν από έτοιμο φαγητό μέχρι μίνι μάρκετ, όπου βρίσκεις ό,τι θέλεις. Στα δωμάτιά μας φτάναμε συνήθως αφού είχε νυχτώσει ή κοντά στο νύχτωμα.
Από τη Santa Fe άρχισε η επιστροφή στη Δύση, στην (πολύ) Άγρια Δύση. Περνώντας από διάφορα ινδιάνικα χωριά (κατοικημένα σήμερα) ακολουθώντας τον δρόμο Torquoise Trail για την πόλη Albuquerque, κατευθυνθήκαμε στο Gallup (σημείο διανυχτέρευσης), στα σύνορα του Νέο Μεξικό με την Αριζόνα.
Πηγαίνοντας στον Highway 40 επισκεφτήκαμε το άκρως τουριστικό (ινδιάνικο) Sky City, την σπηλιά με τους πάγους IceCave, τον καταπληκτικό ηφαιστειακό κρατήρα BanderaCraterκαι την περιοχή του ElMorro. Σημερινή συγκομιδή χιλιομέτρων 430. Εννοείται ότι στις ΗΠΑ τις αποστάσεις τις μετρούν σε μίλια (=1,6 χιλιόμετρα). Εγώ εδώ έχω κάνει τη μετατροπή.
Το Gallup είναι μια όμορφη κλασική αμερικάνικη πόλη, που της αφιερώσαμε μια πολύ πρωινή βόλτα την επομένη. Το Gallup διασχίζεται ουσιαστικά από τον περίφημο Route 66. Σε αυτή την περιοχή ο Route 66 πάει παράλληλα με τον Highway 40 και έτσι μια βρίσκεσαι στον ένα και μια στον άλλο αλλά έχουν και τα δύο ονόματα. Όλα τα μοτέλ εκεί κοντά διαφημίζονται ως μοτέλ του Route 66. Θυμίζω ότι η Route 66 είναι ο θρυλικός δρόμος που συνδέει το Σικάγο με το Λος Άντζελες και έχει μήκος κοντά στα 4000 χιλιόμετρα.
Η μέρα αυτή ήταν από τις πιο όμορφες του ταξιδιού μας. Είχε 750 χιλιόμετρα στην απίθανη Δύση των παλιών έργων του σινεμά. Τα τελευταία 200 από αυτά έγιναν νύχτα και υπό βροχήν. Αρχικά επισκεφτήκαμε το Canyon de Chelly που μείναμε μόλις πέντε ώρες. Πολύ λίγες βέβαια, όπως σε κάθε αμερικάνικο πάρκο. Δεν ξέρεις από την αρχή τι θα δεις. Τα βιβλία γράφουν γενικά δύο ή τρεις μέρες, αλλά επειδή απευθύνονται σε αμερικάνους που πάνε στην περιοχή για να μείνουν, εσύ δεν μπορείς να εκτιμήσεις τον απαιτούμενο χρόνο. Νομίζεις ότι θα βαρεθείς. Δεν πειράζει όμως. Είδαμε πολλά σε τούτο το ταξίδι.
Φύγαμε αναγκαστικά γιατί έπρεπε να πάμε στο μέρος που κάθε επισκέπτης της χώρας πρέπει να επισκεφτεί οπωσδήποτε: το MonumentValley, στα σύνορα Γιούτα και Αριζόνα. Δεν λέω τίποτε άλλο, δείτε φωτογραφίες.
Η επόμενη μέρα είχε το πασίγνωστο Grand Canyon της Αριζόνα. Είχαμε διανυχτερεύσει στο Κάμερον, ένα μικρό χωριό κοντά στην Ανατολική είσοδο του φαραγγιού. Έτσι μπήκαμε από εκεί στο πάρκο και προχωρούσαμε δυτικά. Όπου είχε σημείο παρατήρησης σταματούσαμε για φωτογραφίες και για να απολαύσομε το τοπίο. Από κάποιο σημείο και μετά είσαι υποχρεωμένος να αφήσεις το αυτοκίνητο και να κινείσαι με το πουλμανάκι του πάρκου στα διάφορα σημεία παρατήρησης. Αυτό κάναμε κι εμείς. Είναι λίγο κουραστικό και είναι αλήθεια ότι έχοντας δει τόσα φαράγγια, το Grand Canyon δε μας εντυπωσίασε. Το περιμέναμε πιο ιδιαίτερο. Όμως το τεράστιο μέγεθός του είναι και μειονέκτημα, γιατί δεν έχεις την κοντινή θέα των άλλων φαραγγιών που επισκεφτήκαμε.
Έτσι, ενώ είχαμε προγραμματίσει ολόκληρη τη μέρα για το φαράγγι αυτό, φύγαμε νωρίτερα και είχαμε το χρόνο να επισκεφτούμε τον πασίγνωστο κρατήρα της Αριζόνα: MeteorCrater, που σχηματίστηκε πριν από 50.000 χρόνια από πτώση μετεωρίτη. Για μένα ήταν προσωπικό όνειρο δεκαετιών αυτή η επίσκεψη, αλλά δεν την είχα βάλει στο πρόγραμμα για σίγουρη επίσκεψη γιατί δεν ήξερα αν οι φίλοι μου θα ήθελαν να πάμε. Όμως κι εκείνοι ενθουσιάστηκαν.
Στο τέλος μας έμεινε λίγος χρόνος για μια επίσκεψη στην Sedona με τα κόκκινα βράχια. Αυτή τη μέρα διανύσαμε 540 χιλιόμετρα και μείναμε στο Flagstaff.
Την επομένη πήγαμε ακόμα δυτικότερα, στο Λος Άντζελες και διανύσαμε 860 χιλιόμετρα. Ήταν το ημερήσιο ρεκόρ του ταξιδιού. Και μη μου πείτε πάλι ότι φάγαμε όλη τη μέρα στο αυτοκίνητο. Το πρωί (από τις 7 ως τις 8) κάναμε μια βόλτα στο (έρημο λόγω ώρας) Flagstaff. Μετά η διαδρομή είχε την έρημο Mojave με θερμοκρασίες πάνω από τους 40 βαθμούς. Δεν ήταν να βγεις από το αυτοκίνητο. Όλες τις προηγούμενες μέρες, εκτός από το Λας Βέγας, η θερμοκρασία παντού ήταν πολλή καλή. Στο δρόμο για το Λος Άντζελες για τη διαδρομή από το Seligmanμέχρι το Kingman(140 χιλιόμετρα) ακολουθήσαμε τον Route 66, αφήνοντας τον αυτοκινητόδρομο και ήταν όνειρο: όπως τον βλέπομε στα έργα.
Στο Λος Άντζελες φτάσαμε στις 4 το απόγεμα και μετά από μια μικρή ξεκούραση φύγαμε για τα γνωστά προάστια της πόλης. Τα είδαμε όλα. Και όσα δεν προλάβαμε αυτή τη μέρα τα είδαμε την επομένη, αφού μείναμε στο ίδιο μοτέλ για δεύτερη βραδιά. Την επόμενη μέρα κάναμε στην περιοχή της πόλης κάπου 250 χιλιόμετρα. Είναι τεράστια πόλη και οι αποστάσεις μετρώνται σε δεκάδες χιλιόμετρα. Μετά όμως από τόσα φαράγγια τι να μας κάνει μια πόλη. Μόνο για την απομυθοποίηση. Η περιοχή που μείναμε ήταν η Πασαντένα.
Μετά τις δύο διανυχτερεύσεις πήραμε όλη τη Route 1 για να φτάσομε το βράδυ στο Σαν Φρανσίσκο. Χιλιόμετρα 780. Είναι υπέροχος δρόμος με συνεχή θέα τη θάλασσα και λίγοι τον ακολουθούν γιατί απαιτεί σχετικά χαμηλές ταχύτητες.
Στο Σαν Φρανσίσκο μείναμε στο Όκλαντ. Η πόλη μας άρεσε και μείναμε φυσικά και την επόμενη βραδιά για να προλάβουμε να τη δούμε. Να και η μέρα με τα λιγότερα χιλιόμετρα: μόλις 60!
Τώρα έπρεπε να αρχίσει η επιστροφή στην ανατολή. Όμως και τι δεν είχε! Πρώτα επισκεφτήκαμε το YosemiteNationalPark. Οι ντόπιοι το ξέρουν καλά γιατί είναι υπέροχο.
Προχωρώντας ακόμη ανατολικότερα και νότια διανυχτερεύσαμε στο LonePine (ένα χωριό μέσα στην έρημο) που βρίσκεται στην αρχή της Κοιλάδας του θανάτου: Death Valley. Τα χιλιόμετρα της σημερινής μέρας ήταν 600.
Την επομένη μπήκαμε για τα καλά στη Death Valley. Απίθανα τοπία, τρελά χρώματα και η απόλυτη ζέστη. Από τη μια μεριά βουνά με υψόμετρο 3000 μέτρα και εσύ κάτω στα μείον 85 μέτρα (κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας). Κάποιοι τουρίστες περπατούσαν για να νιώσουν τον καυτό αέρα. Εμείς όχι.
Μεταβολή και επίσκεψη στο λίγο πιο δροσερό και απίθανο ZabriskiePiont.
Το απόγεμα στις 5 φτάσαμε στο περίφημο Λας Βέγας έχοντας διανύσει 480 χιλιόμετρα όλη τη μέρα. Ξεκουραστήκαμε λίγο και φύγαμε για μια βόλτα 5 ωρών μέσα στη βαβούρα της πόλης: αρκετά. Την άλλη μέρα χαράματα πετάγαμε για το ταξίδι της επιστροφής.
Ήταν ίσως το καλύτερο ταξίδι μας. Ξεχάσαμε και τα μνημεία που μας συναρπάζουν και την κουλτούρα ξεχασμένων λαών. Αφεθήκαμε στα ονειρεμένα τοπία της Δύσης. Αλλάξαμε γνώμη για την Αμερική όλοι μας. Παντού νιώθαμε ωραία και πουθενά δεν φοβηθήκαμε. Απορούμε πως στις τηλεοράσεις δείχνουν μόνο τη βία σε αυτή τη χώρα. Όταν βλέπω την εικόνα στο εξώφυλλο του βιβλίου του Τζακ Κέρουακ "Στο δρόμο", νομίζω πλέον ότι τόχω ζήσει.
Κατά καιρούς βλέπαμε στην τηλεόραση με τη γυναίκα μου ντοκιμαντέρ για την Αμερική (USA) και συνήθως τα κοιτούσαμε αδιάφορα. Όταν όμως αφορούσαν τα φαράγγια της Γιούτα καθηλωνόμασταν γιατί μας άρεσαν πολύ. Μέχρι που το 2012 αποφασίσαμε να πάμε να τα δούμε από κοντά.
Ως τότε στα προγράμματα των πρακτορείων δεν είχαμε δει κάποιο σχετικό ταξίδι. Όλο στις μεγάλες πόλεις της χώρας πήγαιναν, που ταξιδιωτικά δε μας έλεγαν τίποτα, γι αυτό και δεν πήγαμε ποτέ αν και κάθε χρόνο κάναμε ένα μεγάλο ταξίδι. Άσε που λέγαμε ότι έτσι κι αλλιώς έχουμε πάει στις ΗΠΑ, μιας και το 1993 πήγαμε στο Χιούστον για μια εγχείρηση ενός συγγενή μας.
Πήρα λοιπόν ένα οδηγό του Lonely Planet που αφορούσε τις Νοτιοδυτικές ΗΠΑ και άρχισα τη μελέτη. Δεν άργησα να καταλάβω ότι τα μέρη που πρότεινε για επίσκεψη ήταν απίθανα και εύκολα προσβάσιμα. Κάθισα λοιπόν να κάνω το σχέδιο μιας εκδρομής δρόμου στις απέραντες εκτάσεις των δυτικών ΗΠΑ. Ήθελε πολύ ψάξιμο για να γίνει ένα πρόγραμμα οικονομικό και ταυτόχρονα υλοποιήσιμο. Έκανα την πρόταση και σε δύο φίλους οπότε η παρέα έγινε τετραμελής, ό,τι πρέπει για μια τέτοια εκδρομή.
Το ταξίδι περιελάμβανε τρεις διανυχτερεύσεις στη Νέα Υόρκη και άλλες δεκαοχτώ σε 7, 8 δυτικές πολιτείες. Το υπέροχο είναι ότι όλες οι μετακινήσεις στη Δύση θα ήταν με ένα και το αυτό νοικιασμένο αυτοκίνητο. Και τα έξοδα σχετικά λίγα: 2700 ευρώ ανά άτομο. 1200 ευρώ ήταν τα αεροπορικά εισιτήρια. 700 ευρώ ήταν η διαμονή στα ξενοδοχεία και μοτέλ (πάντα σε δίκλινο δωμάτιο με δικό του μπάνιο). 450 ευρώ η ενοικίαση και η βενζίνη για το αυτοκίνητο. Τα υπόλοιπα ως τα 2700 ήταν τα προσωπικά μας έξοδα με λίγες οικονομίες, κυρίως στο φαγητό. Δεν τρώγαμε συχνά σε εστιατόρια. Αγοράζαμε, ως συνήθως, από σούπερ μάρκετ και στρώναμε τραπέζι στο δωμάτιο.
Στις επόμενες φωτογραφίες φαίνονται ορισμένα από τα μέρη διαμονής μας.
Φυσικά τα αεροπορικά, η ενοικίαση του αυτοκινήτου και τα δωμάτια ήταν κλεισμένα από την Αθήνα μέσω διαδικτύου.
Ας περιγράψω όμως το ταξίδι μας. Μην τρομάξετε με τα πολλά καθημερινά χιλιόμετρα, αφού όπως είπα ήταν ένα ταξίδι δρόμου. Σημειώνω τις αποστάσεις που διανύαμε καθημερινά. Είναι αλήθεια, ότι αφότου κάναμε το πρόγραμμά μας, είδαμε σε φυλλάδιο γνωστού ταξιδιωτικού πρακτορείου εκδρομή στα ίδια σχεδόν μέρη. Το κόστος βέβαια διπλάσιο.
Φύγαμε στις αρχές Ιουλίου 2012 για Νέα Υόρκη. Μείναμε τρεις βραδιές και είδαμε όσα βλέπει ένα πρακτορείο σε μια βδομάδα, μόνο που δεν πήγαμε σε κανένα μουσείο.
Εδώ έχω λίγες φωτογραφίες από την μεγαλούπολη.
Την τέταρτη μέρα πρωί - πρωί πετάξαμε για Λας Βέγας. Εκεί νοικιάσαμε ένα μεγάλο τζιπ ώστε να έχουμε άνετο ταξίδι. Με τρεις οδηγούς στην παρέα δεν είχαμε κανένα θέμα κούρασης. Δείτε το.
Δεν μείναμε καθόλου στην πόλη (στο Λας Βέγας). Θα τη βλέπαμε όταν θα επιστρέφαμε το αυτοκίνητο, μετά από 18 μέρες. Φύγαμε με προορισμό το Βορρά. Η θερμοκρασία που έδειχνε το θερμόμετρο ήταν 46 oC. Ευτυχώς είχαμε κλιματισμό (σιγά που δε θα 'χαμε!). Πρώτη στάση στο ZionNationalPark.
Μείναμε μόνο 3, 4 ώρες γιατί θα νύχτωνε και έπρεπε να πάμε Panguitch (ένα μικρό και ασήμαντο χωριό) για ύπνο. Πρώτη μέρα: 530 χιλιόμετρα. Μη σας φαίνονται πολλά τα χιλιόμετρα. Οι δρόμοι είναι καταπληκτικοί και κινούμασταν συνήθως με πάνω κάτω τα 100 χλμ/ώρα. Άλλωστε έχουν τόσο ενδιαφέρον οι δρόμοι και τα τοπία γύρω, που δε σε απασχολεί ο χρόνος, ούτε θες να ξεκουραστείς.
Την επομένη στις 7 το πρωί ξεκινάμε για το Bryce Canyon. Απίθανο φαράγγι (σύμπλεγμα φαραγγιών θα έλεγα) με κόκκινο χρώμα και απέραντη θέα όταν είσαι ψηλά. Βρισκόμαστε στην υπέροχη Γιούτα!
Δείτε το.
Κανονικά αυτά τα μέρη είναι να πας να μείνεις μια - δυο μέρες (ή παραπάνω) και να τα περπατήσεις. Όμως αν το κάναμε έτσι δε θα μας έφταναν 3 μήνες για να δούμε αυτά που επισκεφτήκαμε. (Δυστυχώς) αυτές οι εκδρομές θέλουν ταχύτητα. Το απόγεμα πηγαίνοντας ακόμα πιο βόρια φτάσαμε στο Capitol Reef NationalPark μέσω της απίθανης Route 12. Περπατήσαμε 1 - 2 ώρες στο φαράγγι και φύγαμε για το χωριό Loa όπου μείναμε σε ένα σπίτι ενός cowboy. Χιλιόμετρα ημέρας 350.
Η επόμενη μέρα είχε απόσταση 730 χιλιομέτρων. Ξεκινήσαμε νωρίς και φτάσαμε πριν τις 7 το απόγεμα στο Idaho Falls που μείναμε το βράδυ. Προηγουμένως περάσαμε από τη λίμνη Salt Lake όπου κάναμε ένα μπάνιο στα πηχτά αλατισμένα νερά της.
Στην πόλη (Idaho Falls) είχαμε χρόνο να κάνομε μια καλή βόλτα και να δούμε κάποιους υποτυπώδεις καταρράκτες. Η πορεία ήταν προς το βορρά με σκοπό να φτάσομε όσο πιο γρήγορα γίνεται στο γνωστό Yellowstone. Το προσεγγίζαμε από τη δυτική πλευρά και θα το αφήναμε από την ανατολική την επομένη.
Το Yellowstone πιστεύω το ξέρουν όλοι, γιατί είναι από τα πιο ενδιαφέροντα μέρη στη Γη. Είχαμε μόνο μιάμιση μέρα να το δούμε. Ήμασταν όμως τόσο γρήγοροι και ακούραστοι που το είδαμε σε πολύ καλό βαθμό. Δείτε φωτογραφίες.
Το κακό της περιοχής εδώ στα βόρεια, είναι ότι έχει βροχές το απόγεμα. Μας έπιασε κι εμάς, οπότε γυρίσαμε στο μέρος διαμονής μας και είχαμε την ευκαιρία να κάνομε βόλτα αργότερα στο χωριό WestYellowstoneαφού σταμάτησε η βροχή. Χιλιόμετρα μέρας 330. Όμως την επομένη νωρίς το πρωί ξεκινήσαμε και είδαμε ό,τι είχαμε χάσει την προηγούμενη. Τι να σας πω κι εγώ, τι να πουν και οι φωτογραφίες!
Μετά το μεσημέρι αρχίσαμε να πηγαίνομε προς το νότο και στο Grand Teton. Όμορφη περιοχή με βουνά και λίμνες. Όμως μετά το Yellowstone δεν μας είπε και πολλά. Το βράδυ μείναμε στο Jackson. Χιλιόμετρα ημέρας: 370. Στο Grand Teton πήγαμε και την επομένη το πρωί γιατί μας έπιασε βροχή την προηγούμενη το απόγεμα. Ήταν όμως η τελευταία ενοχλητική βροχή στο ταξίδι αυτό.
Μετά το Jackson συνεχίσαμε προς νότο και για Salt Lake City. Η απόσταση που κάναμε αυτή τη μέρα ήταν 560 χιλιόμετρα. Φτάσαμε όμως νωρίς στην πόλη των Μορμόνων για να τη δούμε. Είναι αρκετά όμορφη.
Πηγαίναμε την άλλη μέρα στο Νότο για να μπούμε ξανά στη Γιούτα και στο μοναδικό Moab. Πριν διανυχτερεύσουμε επισκεφτήκαμε το ανεπανάληπτο ArchesNationalPark. Είναι ένα τεράστιο πάρκο που κι αυτό θέλει να έχεις μία - δύο μέρες τουλάχιστον για να κάνεις το περπάτημα που του αξίζει. Οι αμερικάνοι βέβαια μπορεί να κάθονται και μια εβδομάδα κατασκηνώνοντας σε κάμπινγκ. Για μας τους γρήγορους επισκέπτες έχει πολλούς καλούς δρόμους για να περπατήσομε προς πολλά από τα ενδιαφέροντα τοξωτά βράχια. Εμείς πάντως σε ένα απόγεμα, μέχρι να νυχτώσει είχαμε το χρόνο για αρκετό περπάτημα και οδήγηση σε απίθανες αψίδες. 560 χιλιόμετρα.
Στην Αμερική τα πάρκα γενικά είναι τεράστια. Το καλό όμως είναι ότι έχουν αρκετούς δρόμους για να έχεις πρόσβαση σε όλα τα ενδιαφέροντα σημεία τους. Για να έχετε μια αίσθηση του μεγέθους σας λέω ότι μπορεί να έχουν δρόμους για επισκέψεις συνολικά 100 ως 300 χιλιόμετρα. Στην είσοδό τους έχουν το κέντρο επισκεπτών που παίρνεις πληροφορίες και πληρώνεις ένα σχετικά χαμηλό εισιτήριο. Εμείς στο πρώτο πάρκο που επισκεφτήκαμε αγοράσαμε ένα πάσο για είσοδο σε όλα τα Εθνικά πάρκα, για όλη τη χρονιά και για όλους μας (ουσιαστικά περιελάμβανε ένα αυτοκίνητο με τους ανθρώπους μέσα σε αυτό) το οποίο κόστισε μόλις 80 δολάρια.
Το Moab είναι ένα κλασικό αμερικάνικο χωριό που βλέπομε στις ταινίες: ο κεντρικός μεγάλος δρόμος να το διασχίζει και τα μοτέλ και εστιατόρια στις δύο μεριές του.
Πρωί - πρωί βγήκαμε για φωτογραφίες. Στην περιοχή του Moab με τα πάρκα γυρίζονται πολλές αμερικάνικες ταινίες, κυρίως "καουμπόικες". Έχετε δει τους καβαλάρηδες να τρέχουν μέσα σε τοπία με χαμηλή βλάστηση και φαράγγια γύρω - γύρω. Κάπου εκεί γυρίζονται, αλλά και στις περιοχές που πήγαμε τις επόμενες 2 με 3 μέρες.
Χωρίς άλλη καθυστέρηση φύγαμε για το ανυπέρβλητο Canyonlands. Είναι πραγματικά τεράστιο και 5 με 6 ώρες που του αφιερώσαμε ήταν λίγες. Επισκεφτήκαμε μόνο το τμήμα του Island in the Sky και όχι το Needles. Αν καμιά φορά βρεθούμε κοντά θα του δώσουμε το χρόνο που του αξίζει: δυο μέρες τουλάχιστον για μας από Ελλάδα για το πρώτο και άλλες δύο για το Needles.
Όμως έπρεπε να φύγομε για ακόμα πιο νότια για να επισκεφτούμε το Mesa Verde (άλλο τεράστιο πάρκο) με τα χωριά των παλιών ινδιάνων Anasazi. Περιοχή Κολοράντο. Αφιερώνω την τοποθεσία σε εκείνους που πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Όχι μόνο βλέπεις κομμάτι της ιστορίας του τόπου, αλλά και μέρη άκρως επιβλητικά με αρχαίους οικισμούς μέσα στα φαράγγια. Αυτή τη μέρα διανύσαμε 500 χιλιόμετρα. Μη σας φαίνονται πολλά. Hαπόσταση από το Moab της Γιούτα στο Cortezτου Κολοράντο (που μείναμε το βράδυ) δεν είναι πάνω από 200 χιλιόμετρα. Τα υπόλοιπα 300 τα κάναμε μέσα στα δύο πάρκα.
Η επόμενη διαμονή μας ήταν στην περίφημη Santa Fe στο Νέο Μεξικό. Νομίζω η περιοχή θεωρείται η κατ' εξοχήν ινδιάνικη της χώρας. Κοντά βρίσκεται το υπέροχο Taos με τα κτίρια σε στυλ παλιό ινδιάνικο και τις καυτερές πιπεριές να κρέμονται παντού. Προηγουμένως είχαμε περάσει και από το Taos Pueblos, που είναι ένα ινδιάνικο χωριό με αναπαλαιωμένα σπίτι και ινδιάνους να το παίζουν εποχή του 1400. Έπρεπε να το δούμε πάντως. Τα χιλιόμετρα σήμερα ήταν κοντά στα 560. Σε αυτές τις διαδρομές σχεδόν ποτέ δε σταματούσαμε για φαγητό κανονικά. Μόνο κάποιο σάντουϊτς και για καφέ. Φαγητό τρώγαμε το βράδυ. Μερικές φορές δεν τρώγαμε καν: την βγάζαμε με το πρόχειρο φαγητό του δρόμου ή κάποια μπισκότα που είχαμε αγοράσει. Εκεί το καλό είναι ότι τα βενζινάδικα έχουν από έτοιμο φαγητό μέχρι μίνι μάρκετ, όπου βρίσκεις ό,τι θέλεις. Στα δωμάτιά μας φτάναμε συνήθως αφού είχε νυχτώσει ή κοντά στο νύχτωμα.
Από τη Santa Fe άρχισε η επιστροφή στη Δύση, στην (πολύ) Άγρια Δύση. Περνώντας από διάφορα ινδιάνικα χωριά (κατοικημένα σήμερα) ακολουθώντας τον δρόμο Torquoise Trail για την πόλη Albuquerque, κατευθυνθήκαμε στο Gallup (σημείο διανυχτέρευσης), στα σύνορα του Νέο Μεξικό με την Αριζόνα.
Πηγαίνοντας στον Highway 40 επισκεφτήκαμε το άκρως τουριστικό (ινδιάνικο) Sky City, την σπηλιά με τους πάγους IceCave, τον καταπληκτικό ηφαιστειακό κρατήρα BanderaCraterκαι την περιοχή του ElMorro. Σημερινή συγκομιδή χιλιομέτρων 430. Εννοείται ότι στις ΗΠΑ τις αποστάσεις τις μετρούν σε μίλια (=1,6 χιλιόμετρα). Εγώ εδώ έχω κάνει τη μετατροπή.
Το Gallup είναι μια όμορφη κλασική αμερικάνικη πόλη, που της αφιερώσαμε μια πολύ πρωινή βόλτα την επομένη. Το Gallup διασχίζεται ουσιαστικά από τον περίφημο Route 66. Σε αυτή την περιοχή ο Route 66 πάει παράλληλα με τον Highway 40 και έτσι μια βρίσκεσαι στον ένα και μια στον άλλο αλλά έχουν και τα δύο ονόματα. Όλα τα μοτέλ εκεί κοντά διαφημίζονται ως μοτέλ του Route 66. Θυμίζω ότι η Route 66 είναι ο θρυλικός δρόμος που συνδέει το Σικάγο με το Λος Άντζελες και έχει μήκος κοντά στα 4000 χιλιόμετρα.
Η μέρα αυτή ήταν από τις πιο όμορφες του ταξιδιού μας. Είχε 750 χιλιόμετρα στην απίθανη Δύση των παλιών έργων του σινεμά. Τα τελευταία 200 από αυτά έγιναν νύχτα και υπό βροχήν. Αρχικά επισκεφτήκαμε το Canyon de Chelly που μείναμε μόλις πέντε ώρες. Πολύ λίγες βέβαια, όπως σε κάθε αμερικάνικο πάρκο. Δεν ξέρεις από την αρχή τι θα δεις. Τα βιβλία γράφουν γενικά δύο ή τρεις μέρες, αλλά επειδή απευθύνονται σε αμερικάνους που πάνε στην περιοχή για να μείνουν, εσύ δεν μπορείς να εκτιμήσεις τον απαιτούμενο χρόνο. Νομίζεις ότι θα βαρεθείς. Δεν πειράζει όμως. Είδαμε πολλά σε τούτο το ταξίδι.
Φύγαμε αναγκαστικά γιατί έπρεπε να πάμε στο μέρος που κάθε επισκέπτης της χώρας πρέπει να επισκεφτεί οπωσδήποτε: το MonumentValley, στα σύνορα Γιούτα και Αριζόνα. Δεν λέω τίποτε άλλο, δείτε φωτογραφίες.
Η επόμενη μέρα είχε το πασίγνωστο Grand Canyon της Αριζόνα. Είχαμε διανυχτερεύσει στο Κάμερον, ένα μικρό χωριό κοντά στην Ανατολική είσοδο του φαραγγιού. Έτσι μπήκαμε από εκεί στο πάρκο και προχωρούσαμε δυτικά. Όπου είχε σημείο παρατήρησης σταματούσαμε για φωτογραφίες και για να απολαύσομε το τοπίο. Από κάποιο σημείο και μετά είσαι υποχρεωμένος να αφήσεις το αυτοκίνητο και να κινείσαι με το πουλμανάκι του πάρκου στα διάφορα σημεία παρατήρησης. Αυτό κάναμε κι εμείς. Είναι λίγο κουραστικό και είναι αλήθεια ότι έχοντας δει τόσα φαράγγια, το Grand Canyon δε μας εντυπωσίασε. Το περιμέναμε πιο ιδιαίτερο. Όμως το τεράστιο μέγεθός του είναι και μειονέκτημα, γιατί δεν έχεις την κοντινή θέα των άλλων φαραγγιών που επισκεφτήκαμε.
Έτσι, ενώ είχαμε προγραμματίσει ολόκληρη τη μέρα για το φαράγγι αυτό, φύγαμε νωρίτερα και είχαμε το χρόνο να επισκεφτούμε τον πασίγνωστο κρατήρα της Αριζόνα: MeteorCrater, που σχηματίστηκε πριν από 50.000 χρόνια από πτώση μετεωρίτη. Για μένα ήταν προσωπικό όνειρο δεκαετιών αυτή η επίσκεψη, αλλά δεν την είχα βάλει στο πρόγραμμα για σίγουρη επίσκεψη γιατί δεν ήξερα αν οι φίλοι μου θα ήθελαν να πάμε. Όμως κι εκείνοι ενθουσιάστηκαν.
Στο τέλος μας έμεινε λίγος χρόνος για μια επίσκεψη στην Sedona με τα κόκκινα βράχια. Αυτή τη μέρα διανύσαμε 540 χιλιόμετρα και μείναμε στο Flagstaff.
Την επομένη πήγαμε ακόμα δυτικότερα, στο Λος Άντζελες και διανύσαμε 860 χιλιόμετρα. Ήταν το ημερήσιο ρεκόρ του ταξιδιού. Και μη μου πείτε πάλι ότι φάγαμε όλη τη μέρα στο αυτοκίνητο. Το πρωί (από τις 7 ως τις 8) κάναμε μια βόλτα στο (έρημο λόγω ώρας) Flagstaff. Μετά η διαδρομή είχε την έρημο Mojave με θερμοκρασίες πάνω από τους 40 βαθμούς. Δεν ήταν να βγεις από το αυτοκίνητο. Όλες τις προηγούμενες μέρες, εκτός από το Λας Βέγας, η θερμοκρασία παντού ήταν πολλή καλή. Στο δρόμο για το Λος Άντζελες για τη διαδρομή από το Seligmanμέχρι το Kingman(140 χιλιόμετρα) ακολουθήσαμε τον Route 66, αφήνοντας τον αυτοκινητόδρομο και ήταν όνειρο: όπως τον βλέπομε στα έργα.
Στο Λος Άντζελες φτάσαμε στις 4 το απόγεμα και μετά από μια μικρή ξεκούραση φύγαμε για τα γνωστά προάστια της πόλης. Τα είδαμε όλα. Και όσα δεν προλάβαμε αυτή τη μέρα τα είδαμε την επομένη, αφού μείναμε στο ίδιο μοτέλ για δεύτερη βραδιά. Την επόμενη μέρα κάναμε στην περιοχή της πόλης κάπου 250 χιλιόμετρα. Είναι τεράστια πόλη και οι αποστάσεις μετρώνται σε δεκάδες χιλιόμετρα. Μετά όμως από τόσα φαράγγια τι να μας κάνει μια πόλη. Μόνο για την απομυθοποίηση. Η περιοχή που μείναμε ήταν η Πασαντένα.
Μετά τις δύο διανυχτερεύσεις πήραμε όλη τη Route 1 για να φτάσομε το βράδυ στο Σαν Φρανσίσκο. Χιλιόμετρα 780. Είναι υπέροχος δρόμος με συνεχή θέα τη θάλασσα και λίγοι τον ακολουθούν γιατί απαιτεί σχετικά χαμηλές ταχύτητες.
Στο Σαν Φρανσίσκο μείναμε στο Όκλαντ. Η πόλη μας άρεσε και μείναμε φυσικά και την επόμενη βραδιά για να προλάβουμε να τη δούμε. Να και η μέρα με τα λιγότερα χιλιόμετρα: μόλις 60!
Τώρα έπρεπε να αρχίσει η επιστροφή στην ανατολή. Όμως και τι δεν είχε! Πρώτα επισκεφτήκαμε το YosemiteNationalPark. Οι ντόπιοι το ξέρουν καλά γιατί είναι υπέροχο.
Προχωρώντας ακόμη ανατολικότερα και νότια διανυχτερεύσαμε στο LonePine (ένα χωριό μέσα στην έρημο) που βρίσκεται στην αρχή της Κοιλάδας του θανάτου: Death Valley. Τα χιλιόμετρα της σημερινής μέρας ήταν 600.
Την επομένη μπήκαμε για τα καλά στη Death Valley. Απίθανα τοπία, τρελά χρώματα και η απόλυτη ζέστη. Από τη μια μεριά βουνά με υψόμετρο 3000 μέτρα και εσύ κάτω στα μείον 85 μέτρα (κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας). Κάποιοι τουρίστες περπατούσαν για να νιώσουν τον καυτό αέρα. Εμείς όχι.
Μεταβολή και επίσκεψη στο λίγο πιο δροσερό και απίθανο ZabriskiePiont.
Το απόγεμα στις 5 φτάσαμε στο περίφημο Λας Βέγας έχοντας διανύσει 480 χιλιόμετρα όλη τη μέρα. Ξεκουραστήκαμε λίγο και φύγαμε για μια βόλτα 5 ωρών μέσα στη βαβούρα της πόλης: αρκετά. Την άλλη μέρα χαράματα πετάγαμε για το ταξίδι της επιστροφής.
Ήταν ίσως το καλύτερο ταξίδι μας. Ξεχάσαμε και τα μνημεία που μας συναρπάζουν και την κουλτούρα ξεχασμένων λαών. Αφεθήκαμε στα ονειρεμένα τοπία της Δύσης. Αλλάξαμε γνώμη για την Αμερική όλοι μας. Παντού νιώθαμε ωραία και πουθενά δεν φοβηθήκαμε. Απορούμε πως στις τηλεοράσεις δείχνουν μόνο τη βία σε αυτή τη χώρα. Όταν βλέπω την εικόνα στο εξώφυλλο του βιβλίου του Τζακ Κέρουακ "Στο δρόμο", νομίζω πλέον ότι τόχω ζήσει.
